In een zwak moment, eerder een vaste gewoonte, liet ik mij ontvallen mijn blogje op te geven. 11 sepember 2007 heeft mij vlijmscherp geraakt. Bovenaan kan u nog altijd lezen wat mijn motivatie was om dit blogje in het leven te roepen. Ik wist dat dit geen sinecure was.
Ik bezit nu eenmaal niet echt de gave om gedachten en waarnemingen aan het toetsenbord toe te vertrouwen.
Niet zozeer dat er weinig reacties komen was de overweging om er het bijltje bij neer te leggen maar het aantal bezoekers. Heeft het zin u uit te sloven voor bij wijze van spreken drie man een een paardenkop (das dan die van mij)? Vooral ook omdat er reeds heel wat zeer goede en sterke blogs zijn die Vlaanderen en de Waarheid koesteren tegen de machtige stroom van indoctrinatie van de regimepers in.
Maar misschien ben ik veel te ongeduldig, het blogje bestaat nog geen twee maanden, en k heb het geweten verdorie.
Toen ik gisteravond thuiskwam was ik zowaar uit mijn lood geslagen door de aanmoedigende reacties. k Heb, geloof me vrij, toch even moeten slikken. Waarvoor DANK.
Bij ons zeggen ze dan: kit an meene rekre, k mag er mee voort doen.
Maar mij gesteund wetende ga ik er met volle overtuiging mee door!
|