AANKLACHT

August Borms (geboren in 1878) werd reeds tijdens zijn scholierenjaren lid van de Vlaamse studentenbond (De Blauwvoeterie) Na zijn studies Germaanse filologie te Leuven werd hij leraar. Ook in deze periode bleef Dr. Borms een bijzonder bedrijvig flamingant.

Na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog was Borms aanvankelijk nog Belgischgezind en fel anti-Duits. De doorsijpelende berichten van het onrecht dat de Vlaamse soldaten aan het IJzerfront te beurt viel en de zogenaamde Flamenpolitik van de Duitsers zorgden ervoor dat hij geleidelijk aan evolueerde in de richting van het activisme. Zo speelde hij een actieve rol bij de oprichting van de zogenaamde Raad van Vlaanderen (4 februari 1917) en was het op zijn voorstel dat deze Raad later de zelfstandigheid van Vlaanderen zou uitroepen.

Na de oorlog werd Borms gearresteerd en voor de rechtbank gesleept. Tijdens zijn proces zocht hij geen verontschuldigingen voor zijn daden, maar nam hij integendeel de rol op van aanklager van de Belgische staat. Op 9 september 1919 werd hij ter dood veroordeeld; straf die werd omgezet in levenslang. In 1921 werd Borms van regeringswege de vrijlating aangeboden, op voorwaarde dat hij zich van alle politieke activiteit zou onthouden. Hij weigerde. Borms was ondertussen uitgegroeid tot het symbool van het onderdrukte Vlaanderen. Toen in 1928 in Antwerpen tussentijdse verkiezingen werden gehouden, stelde de Frontpartij hem kandidaat tegen de franskiljonse liberale kandidaat Baelde. Alhoewel hij onverkiesbaar was, behaalde de Vlaams-nationalist een klinkende overwinning. De Kamer verklaarde de verkiezing ongeldig, doch in januari 1929 werd hij na tien jaar in Belgische kerker te hebben doorgebracht vrijgelaten. In de daaropvolgende jaren bleef hij actief in de Vlaamse Beweging. Hij wilde zich evenwel niet binden aan bestaande partijen of groeperingen en hoopte de interne tegenstellingen te overbruggen.

In mei 1940 werd hij samen met andere verdachten naar een Franse militaire gevangenis gedeporteerd. Na zijn terugkeer nam hij onmiddellijk de draad weer op, doch bekleedde geen leidinggevende functie. In augustus 1945 werd Borms gearresteerd en half oktober door de krijgsraad ter dood veroordeeld. Op 12 april 1946 werd Borms als een zieke, kreupele man naar de executiepaal geleid.
De executie van Borms zou een blijvend symbool worden van de blinde Belgische repressie. Het salvo van 12 april 1946 sloeg overigens ook buiten het traditionele Vlaamsgezinde milieu in. Zo schreef Willem Elsschot verontwaardigd zijn bekend gebleven Bormsgedicht en zegde iemand als Marnix Gijsen dat een land dat een man als Borms fusilleert, best zijn smoel houdt als het over menselijkheid gaat.

-----------------------------

Om stil van te worden: eerbetoon aan Borms door Ray (Angeltjes)

(waarom heb ik toch datzelfde beklemmend gevoel bij het lezen van dit alles als ik denk aan hoe het Vlaams Belang en zijn mandatarissen, heden Frank Vanhecke in het bijzonder, door het regime worden behandeld?)

14-04-2008, 11:37 Geschreven door His Toricus

14-04-2008, 11:37 Geschreven door His Toricus

13-04-2008, 14:07 Geschreven door Klauwaart