In het bos van verlangen zie ik bordjes hangen ze geven de richting aan naar jou ik moet ze alleen maar volgen gaan aan het eind zal mijn hart stoppen met slaan dan heb ik je gevonden, toch?
In het ziekenhuis in de grote stad zijn ze heel wat mans toch had jij geen schijn van kans mijn kleine stervende meisje konden ze niet redden daar o konden ze dat maar.
Op de zee van verlies dobbert mijn bootje voortgedreven door golven, golven van verdriet laverend tussen rotsen van wanhoop en verlangen eindeloos verlangen.
Zachtjes komt het verdriet aansluipen en de kou mijn gebeente inkruipen verloren mooie dromen die nooit meer uit zullen komen blijvend is de pijn van dat mooie dat niet mocht zijn.
Mijn hart doet pijn mijn hoofd doet pijn is dit nu echt zoals het moest zijn? moest dit de rode draad in mijn leven zijn? het verlies van mijn dochter deze nooit slijtende pijn?
Als ik een dichtersgeest bezat buitelden vast fleurige en vrolijke woorden over dit blad maar ik ik heb geen dichtersgeest maar een gebroken moederhart dus geen gebuitel en jolijt t gaat alleen over haar die ik mis tot mijn spijt.
Het vriest, baby s warm ingestopt in hun wieg de mijne koud en kil onder de grond baby s warm geknuffeld en gekust denkend aan de mijne alleen en eenzaam op het donkere kerkhof geeft me geen rust.
Hoelang ga je door met dichten over je pijn en je gemis, we weten nu wel hoe dat is. denk je dat echt, echt waar? dan weet je ook dat het niet overgaat nooit meer.
Ik kan duizenden gedichten maken over jou missen hoe dat voelt maar alleen wie het heeft meegemaakt zal echt weten wat er word bedoeld zal voelen de pijn en het verlangen naar het kind dat niet mocht zijn.
Zie ik je ooit weer op een keer en zul jij me dan direct herkennen en vol vreugde naar me toe komen rennen of is alles voorgoed voorbij en ben en blijf jij een verloren droom voor mij.
Boven zijn brieven staat aan de weledelgeleerde heer dat kan in deze tijd toch niet meer ik zou het willen roepen van elke toren zodat ieder het kan horen hij een weledelgeleerde heer? door hem leeft mijn dochter niet meer.
Wat zal het worden hoe zal het zijn en wanneer gaat het komen dat waren onze dromen maar niks zal het worden en niks zal het zijn en dat doet ontzettend pijn.
De golven van verdriet je overleefd ze bijna niet losgeslagen van alle zekerheden eenzaam en moegestreden eeuwig treurend naar een teken van jou speurend.
