Bij Kona…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vandaag mocht ik mee met de baasjes in de auto, dat gebeurt wel meermaals maar er zijn zo van die tekenen dat het dan toch iets speciaals gaat worden.

Als Hera en Heros niet mee mogen dan is dat omdat ik mee naar dr. Nelly moet of dat er een verrassing staat aan te komen. Het was dat laatste dat aan de orde was vandaag.

We gingen eerst de snelweg op, dan zaten we midden tussen wat het baasje “het Oostblok” noemt en dan de tunnel door. Dan denk ik “naar Frankrijk” maar dat kan niet want mijn kroost is er niet bij.

Uiteindelijk zijn we in Sint Amandsberg aangekomen, vlak bij Gent. Hier woont één van mijn pupjes bij Marc en Lut. Wij hadden nog niet aangebeld of daar stond aan de andere kant van de deur al een ADHD’er de verf van de deur te krabben. Marc had aan de telefoon niet overdreven. Hier is een overactief Drentje thuis, eentje uit mijn nestje nog wel.

Kona heeft een mooie grote tuin en huis ter beschikking, en daar hebben we samen gespeeld. Bij aanvang ging het er nogal hevig aan toe wanneer Kona moest bewijzen dat zij haar moeder nog herkende na vijf maanden nadat zij het nest op paaszondag verlaten heeft. Er is wat aan bekken gelikt daar onder de notenboom. Toen het begon te regenen heeft ons baasje mij terug in de auto gezet. Het was welletjes geweest was zijn oordeel.

Kona wist toch van enthousiasme geen blijf met zichzelf en dan twee natte Drenten in huis loslaten was geen optie. Maar ook onze baasjes waren net als ik van hetzelfde oordeel, “wat is ze mooi geworden, net als Kiki en Kibbels is het een mooie grote Drent geworden met de hoge poten en de snoet van Ferron en de stevige “body” van “onze kant”

Ik mag fier zijn op mijn kroost zoveel is wel zeker.

Belle

Kona, zoals ze op de foto CD cover staat... 


Kona (h)erkent mij nog altijd als haar moeder 


Vijvers en water hebben mij altijd aangetrokken...


Kona met vrouwtje Lut...