Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
30-04-2014
Prullenwerk
Prullenwerk…
Ons baasje is de ganse dag in de weer geweest en eigenlijk zie je niet dat er iets gebeurd is. Gebeurd dat bij jullie baasjes ook wel eens ?
De reden is dat we morgen we op weg gaan zijn naar Frankrijk, La Magdeleine “here we come”( in hondentaal) klinkt het morgen in de ochtend van op de achterbank en uit de koffer. Dat is dan ook de reden waarom er niets te zien is van al het werk dat gebeurd is. Het werk zit allemaal op de aanhanger die volgens ons baasje een zootje is wat de lading betreft.
Combineer het maar eens om weg te stapelen, een e-bike, bloembakken met bloeiende geraniums, hondenbrokken, Husqvarna onderdelen voor de zitmaaier, een schotelantenne voor internetontvangst, nog wat valiezen en sporttassen met kleding en schoenen en zo nog van die spullen die op ’t laatst er nog bij moeten zoals diepvries eten voor ons Drentjes en de inhoud van de koelkast. En alles moet er op en ook nog een blijven zitten tot in La Magdeleine.
Nu is onze baas op gebied van lading vast maken wel iets gewend vanuit zijn depannage jaren bij de VAB. Daar moest een auto die geladen was in Athene in Antwerpen ook nog keurig vastgemaakt arriveren ! Net als een auto van op de grens van Polen en Oekraïne naar Brussel op de destijds erbarmelijke Poolse wegen bij aankomst nog rotsvast op de aanhanger moest staan. Je ziet, hij komt niet onbeslagen aan de start !
Zeven uren en een half denkt onze baas morgen nodig te hebben. We verwachten geen “zijsprongetjes” zoals vorig keer toen we een stuk parallel langs de snelweg Lille Parijs reden omdat er een file van drie kwartuur stond aangegeven. Morgen is het 1 mei en dat is in Frankrijk ook het feest van de arbeid en dus een vrije dag. Op zulke dagen blijft ons baasje liever op de snelweg. Liever dan zich op de National- en Departementwegen tussen de “chauffeurs de dimanche” ofte zondagsrijders te begeven.
We zien wel weer morgenavond hoe het gegaan is, veel vrachtwagens zullen we niet zien buiten enkele Spaanse en Portugese koelwagens welke zich niet dienen te houden aan het algemene rijverbod voor vrachtwagens op zon- en feestdagen .
Morgenavond kan je het reisverslag hier lezen als God en Wanadoo zin hebben om ons een internet verbinding te gunnen…
Hebben wij bij de Nederlandse Drentenvereniging een streepke voor ? Liggen wij een lade hoger dan de rest van de leden ? Eerlijk gezegd wij weten het ook niet !
Mààààr het is wel een feit dat we al die leden van de NL vereniging stik jaloers hebben gemaakt zonder het zelf te weten. Niemand voor zover wij weten, van het diepste putteke van Limburg tot op de Waddeneilanden heeft blijkbaar “onze Drent” gisteren of de dagen voordien in de brievenbus gevonden.
Ook de leden die in België wonen, klagen dat zij niets hebben gekregen… Alleen die fokker uit Vosselaar met z’n vier Drentjes genoot de eer van de eerste lezer te zijn van het april 2014 nummer.
Of zit zijne Koninklijke Hoogheid koning Willem Alexander er voor iets tussen met zijn koningsdag op 27 april ? Toen lag alles plat bij de noorderburen, dus ook de post of het verzendbedrijf die “onze Drent” moet bezorgen…
Wij hebben er in ieder geval plezier aan gehad door de commentaren op het smoelenboek te volgen. En het was eigenlijk poepsimpel om er achter te komen wat in het artikel stond, want ons baasje had de foto van het bericht ook op het blog gezet. Dat was niet in koeienletters groot, maar het was best leesbaar, zelfs zonder leesbril…
Hopelijk schiet de Nederlandse post vandaag in actie om al die honderden exemplaren bij de rechtmatige lezer te bezorgen ! Indien niet, gaan wij ons genoodzaakt zien van een dag vroeger dan voorzien naar Frankrijk te vertrekken. We lopen anders kans dat al die Hollanderkes die ons weten wonen hier vanaf woensdagochtend aan de deur staan om “onze Drent” te komen lezen. We zullen Marc Massaar van Schaik, de voorzitter van de vereniging, dan toch maar effe mailen dat hij enkele exemplaren extra toestuurt om geen file voor onze deur te veroorzaken.
De hoofdredacteur Rob van der Meer van “onze Drent” kunnen we alvast feliciteren met zijn blad, er blijkt nu dat er toch echt wel veel vraag is naar het populaire Drenten info blad ! Ook bedanken we dhr. Van der Meer voor het maken van de foto’s toen ’t baasje met Hera aan het spelen was daar op de parking in Woudenberg.
Wij tot slot, kunnen zeggen dat we ons gisteren kostelijk hebben geamuseerd met heel de toestand…
Belle & co
En nog heet van de naald…
op het smoelenboek is momenteel te lezen dat “onze Drent” ook in Arnhem en in Roosteren bij de Drenteneigenaren is toegekomen. Dan zal het voor de rest in Nederland ook wel OK zijn denken we zo.
We kunnen ook melden dat de baasjes van “onze” Lando ook vermeld staan in “onze Drent”, maar dan bij de nieuwe leden van de vereniging …. Daar op de voorlaatste pagina, staat in de lijst ene H. Van Beers uit Oud Turnhout als nieuw lid vermeld . ( en dan denkt ons baasje “weer eentje om volgende editie van “onze Drent” aan te krijgen voor al die Hollanders…)
In het artikel van de fokbeleidscommissie in het blad van de Nederlandse Drentenvereinging “onze Drent” staat Hera vermeld als Drentsche Patrijshond met op één na de laagste verwantschapscoëfficiênt van het ras. We staan vermeld met foto toen ’t baasje na de vergadering op de parking aan het spelen was met Hera.
We hadden dan ook een lange rit achter de rug vanuit Vosselaar, via Best om nog twee dames Drenteneigenaren op te pikken en dan naar Woudenberg dat tussen Utrecht en Arnhem gelegen is.
Na de pauze in de infobijeenkomst mocht Hera mee in de zaal waar we gelijk geconfronteerd werden met een tabel waar Hera en haar zoon Lennaert als één van de minst verwante hondenvan het ras op vermeld stonden.
Dat Hera daar aanwezig was berustte op zuiver toeval. Kibbels was op dat moment bij ons op logement voor enkele dagen en ’t baasje had Hera meegenomen omdat het vrouwtje dan moest oppassen op vijf Drenten.
In het artikel raad de Nederlandse fokbeleidscommissie dan ook aan van met honden met zo’n lage verwantschapscoëfficiënt te gaan fokken. Daarbij komt ook nog de de nakomelingen van Hera een voor het ras een zeer lage inteeltcoëfficiënt hebben.
Onze inzet om voor onze teefjes steeds een zo ver mogelijk verwante reu te vinden die aan onze eigen gezondheidseisen voldoet werpt dus nu ook zijn vruchten af. Dat ons hoofdbestuur daar dan ook fier over is spreekt voor zich.
Dat we zo stilaan met ons fokbeleid een reputatie hebben opgebouwd blijkt uit de mail die eergisteren in onze mailbox viel. In de mail vroeg een Zweedse dame uit Stockholm of er dit jaar tijdens de zomer bij ons nog een nestje zou geboren worden. Vermits er bij ons pas ten vroegste op het einde van dit jaar, of begin 2015 de eerste pups verwacht worden, hebben wij de dame doorverwezen naar een andere bevriende fokker hier in België die begin mei een nestje verwacht en waar de gezondheidseisen van de ouders dezelfde zijn als de onze .
Ons hoofdbestuur heeft deze ochtend voor de eerste keer in jaren nog eens de wekelijkse curiosa/rommelmarkt aan de Warande en rond het kasteel van Turnhout bezocht. Dat was sinds mensenheugenis niet meer gebeurd en dat is echt zonde, want een bezoek aan één van de mooiste plekjes van Turnhout bij mooi weer is echt de moeite waard.
En het was mooi weer, en Hera mocht mee, en het baasje heeft weer veel mensen ontmoet die hij in jaren niet meer gezien had.
Voor mij Hera is dat soms wel vervelend, want terwijl ik ijverig een spoor van lantaarnpaal naar afsluiting volg, op zoek naar telkens weer aangenamere reuengeuren, stopt die baas weer bij iemand om een babbeltje te doen. En ondertussen vervagen de beste geuren aan die palen met de minuut !
En nu komt het… ons baasje was nog maar juist de straat uit met de Masjebashi toen we naar Turnhout vertrokken, toen hij plots sakkerde GVD…mijne Kodak vergeten ! ’t Vrouwtje zegde dan maar, “je hebt dat klein Kodakske dat hier altijd in de auto ligt toch nog”en dat was nog juist ook.
Maaaar … als je dan uit de auto stapt, de koffer opent om mij de halsband om te doen en om mij te laten uitstappen, dan moet je er ook nog eens aan denken van dat kleine Kodakske op zak te steken !
En dat was het hoofdbestuur glad vergeten, ze kwamen er pas achter toen ze op de rommelmarkt aankwamen. De Masjebashi stond een kilometer terug geparkeerd… geen portretjes dus ….
Het baasje is dan maar op het internet gaan surfen om wat passende foto’s op te rakelen. Maar er circuleren meer foto’s over onze roedel op ‘Google afbeeldingen’ dan over de rommel-/curiosamarkt van Turnhout op zondagochtend !
Teneuste kier beter zeggen de oudere Turnhoutse inwoners …
Vandaag was het weer de laatste zaterdag van de maand en dus was er weer afspraak in Beerse op de terreinen van de jachtgebruikshondenvereniging Antwerpen http://www.jghva.be/ .Het zijn vooral zonen en dochters van Hera aan Cartouche die deelnemen aan deze trainingen.
Vandaag was moeder Hera vergezeld van haar nageslacht Libre, Lobke, en Lennaert en ook Siebe, de huisgenoot van Lobke, nam deel aan de trainingen.
De vaste begeleider Louis Michielsen kon er vandaag niet bij zijn met zijn Gorky. Louis had andere (ook hondenzaken) in Nederland. Dus trainden de baasjes zelf met de honden.
We begonnen met heel eenvoudige herhaaloefeningen om “in vorm” te geraken. Aangelijnd en los volgen, zit en blijf, waren de opwarmertjes. Dan volgden de apporteer oefeningen, en nadien, na een korte koffiepauze voor de baasjes begon het waterwerk.
Dat was pas fun voor baasjes en honden. Het is geweten dat de nazaten van Belle en Hera niet bang zijn van een flinke duik en overzwemmen van een ven als hobby hebben. Ze hebben niet veel aanmoedigingen van hun baasje nodig om de sprong in ’t diep te wagen.
Waar de honden genoten van het lekkere water , stonden de baasjes fier de prestaties van hun honden te bekijken en te prijzen. Het apporteren uit het ven ging prima en ook het overzwemmen was echt mooi om zien.
Volgende maand op 24 mei hebben we terug afspraak in Beerse. Dat is dan wel niet de laatste zaterdag van de maand, maar de verkiezingen van 25 mei en een wandeling op 31 mei hebben zo invloed gehad voor de verplaatsing van de trainingsdatum.
Ondertussen trainen de baasjes verder met hun honden in de nabijheid van hun woonplaats.
Ons baasje is tevreden, al wat hij nodig heeft en besteld had is aangekomen. De wisselstukken van de “Husq” oftewel het oranje monster , de zitmaaier is uiteindelijk dan toch op de goede plaats terecht gekomen.
De tandwiel versnelling op de maaiassen van het maaibed is in onderdelen aangekomen. Stuk voor stuk en niet in één geheel. Ze blijken daar in Zweden de bekende “Ikea” toestanden ook door te trekken naar onderdelen van Zweedse grasmaaiers. Alles zelf in elkaar te prutsen…
Nu moet het baasje nog enkele uurtjes op zijn rug liggen sleutelen en puzzelen om de “Husq” terug bedrijfsklaar te krijgen. Bij zijn kameraad Fernand in de winkel, waar ons baasje twee jaar geleden de zitmaaier kocht, hadden ze zoals het hoort de oude onderdelen bij gehouden om ons baasje te tonen wat een Franse “pierre communal”, of een steen van de gemeente, kan verwoesten onder een grasmaaier. Eén foto zegt meer dan duizend woorden is hier wel van toepassing !
Maar ook de schotelantenne voor het internetontvangst was gearriveerd in de winkel te Geel. ’t Baasje is daar dan met rustige spoed naartoe gevlamd, (mits in acht name van de flitscamera’s onderweg) om toch maar zeker te zijn dat ze niet verder zou verkocht worden.
Ook die installatie zal nog wel enkele uren tijd kosten vooraleer alles netjes op zijn plaats op het dak tegen de schoorsteen zal bevestigd zijn en ook nog eens afgereld is. Want dat laatste, het afregelen blijkt geen sinecure te zijn bij deze satellietverbinding. Volgende week ga je hier kunnen lezen en zien hoe het baasje met laptop, modem en de hele reutemeteut op het dak de schotelantenne aan het regelen is met de fijnafstemming
Dus je weet waar je sensationele beelden kan verwachten na het midden volgende week of de week nadien want allereerst dient de zitmaaier in orde te worden gebracht, het gazon gekortwiekt en dan gaan we pas over op de high-tech internet verbinding…
Inderdaad, ons baasje heeft vandaag alles nog eens terug boven gehaald om de geboorte van een nestje Drentsche Patrijshonden in de beste omstandigheden te laten geboren worden.
Neen, niet bij ons… dat zal bij ons pas hopelijk tegen het einde van dit jaar gebeuren. Het is bij Peter Van der Elst een bevriend fokker waar begin mei een nestje pups gaat geboren worden. En vermits Peter met dezelfde normen werkt als die wij hanteren kan Peter van ons materiaal gebruik maken.
De werpkist, warmtelamp, warmwaterkruiken, eet- en drinkkommen, en hondentoiletjes staan hier toch maar werkloos en dus heeft ons baasje het gebruik van al die spulletjes aan Peter gepresenteerd.
Al verschillende fokkers hebben van het materiaal gebruik gemaakt en het doet ons baasje plezier wanneer hij beginnende fokkers met raad en daad kan bijstaan. In dit geval met gebruik van noodzakelijk materiaal zoals ondermeer de werpkist.
Ook de hondentoiletjes met de cellenstofdoekjes gaan mee om de pups vanaf ze drie weken oud zijn te beginnen trainen om hen zindelijk te maken. Bij ons is het telkens gelukt met deze toiletjes sinds we de toiletjes hebben ingeschakeld bij het socialiseringsproces. Onze pups zijn telkens zindelijk naar de eigenaars gegaan.
Maar ook de warmtelamp is nu wel geen onoverkomelijke kost maar ze kan dan ook bij ons enkel gebruikt worden om de pasgeboren pups rond de 27° C warm te houden.
De warmwaterkruiken doen dan bij ons weer dienst om na de geboorte een behaaglijk hoekje te creëren voor de pups en om ze vanaf ze drie weken oud zijn een bench gewenning te geven.
We leggen dan twee warmwaterkruiken in een bench zonder deuren waar de pups vrij in en uit kunnen lopen. Zij gaan dan in de bench dat lekker warme plaatsje dat ze gewend waren in de werpkist terug opzoeken en ervaren dan gelijk dat een bench een veilig eigen plaatsje voor hen is waar ze zich goed voelen en gerust gelaten worden wanneer ze willen slapen.
En zo verhuist morgen de inhoud van de bevallingskamer naar Erpe-Mere waar rond 8 mei het nestje Drentjes geboren gaat worden. We wensen de familie Van der Elst een prachtig nestje en zijn zelf blij dat we aan dit gebeuren ons steentje kunnen bijdragen. Kandidaten die het aanschaffen van een Drenten pupje in overweging nemen mogen gerust zijn, de ouders zijn getest op HD, ED, SD, PRA en von Willebrand dissease. Gefokt dus aan strengere normen dan eender welke rasvereniging oplegt !
Zowel de reu Maron, als het teefje Lena-Vanka, zijn in de praktijk bejaagd !
Zo begint het verhaal dat we zondag in onze mailbox vonden ne dat afkomstig was uit wat ze zelf “Lesswood” noemen. Voor ons is dat hetzelfde als Minderhout, deelgemeente van Hoogstraten.
Daar hebben Inge en Yvonne twee honden, onze eigenste Kyra-Luna, roepnaam Luna en de golden retriever Mirza.
Dat hun hart vol is van Luna en Mirza is ons welbekend en we zijn er heel blij mee dat we zulke baasjes hebben gekregen voor onze pups. Luna en Mirza gaan ook elk jaar met de baasjes mee naar Oostenrijk op wintersport. Luna heeft daar twee jaar geleden al een ganse wintersport uitrusting voor gekregen. Van een vestje tot en met wintersport laarsjes. Of ze het dit jaar veel gedragen heeft durven we betwijfelen want van immense sneeuwhoogtes heeft daar niemand last gehad.
Maar die belevenissen legt Luna hieronder zelf wel uit.
waar het hart van vol is…
In februari was het weer zover. We konden eindelijk weer naar Oostenrijk vertrekken…
Baasjes zijn gek van de sneeuw en ik moet zeggen dat we de microbe aardig geërfd hebben. Het is zoals een griep, een jaar zonder en je mist eigenlijk iets. Verleden jaar hadden de baasjes al besloten om dit jaar 10 dagen te gaan zodat dicit baasjes: ‘We ook eens iets konden zien buiten de piste’. Dan gaat dat Drente – en retrieverhartje weer wat sneller slaan. Nu ben ik niet zo gek op autorijden, ik moet alles (nieuwsgierig aagje) gezien hebben en ik heb een zeer belangrijke taak: Ik moet de baasjes wakker houden… Mirza niet hoor, neen die komt zoals mijn Belgisch baasje in de auto en begint dadelijk te maffen.
Onder weg stonden we al versteld want geen sneeuw, geen regen, … goed weer om te rijden. Het was verleden jaar en het jaar ervoor wel anders. Dat het onderweg zo goed was om te rijden, hebben we wel gemerkt in Oostenrijk … veel minder van dat witte spul dan normaal. Maar dat mocht de pret absoluut niet drukken. Je bent op vakantie of je bent het niet. Ontbijt op het terras in de winter, het is weer eens iets anders.
Bijgevolg waren schoenen en jas dit jaar niet nodig. Maar om 2 honden te vermaken, heb je echt niet veel sneeuw nodig. Ondertussen zijn baasjes ook beduchte geochachers geworden. Baasje zei dat ik wat reclame moest maken want geocaching is ideaal om de wereld te leren kennen. Je komt op plekjes waar je anders misschien niet komt en omdat er meer dan 2 miljoen op de wereld verstopt liggen, werd er ook in Oostenrijk gezocht naar potjes en doosjes. Je hebt alleen een wandelGPS of een smartphone nodig (smartphone wil zeggen: telefoon kan meer dan het baasje). Voor ons betekent dat eigenlijk lange wandelingen maken waar we los kunnen. En als het baasje ze niet vindt, mag ik mee zoeken… en daar ben ik goed in.
Ook de vrienden van de baasjes waren er en terwijl het ene baasje van de berg zoefde, zwoegde het andere baasje met ons de bergop zodat er ’s middag samen gegeten kon worden in één of ander hutje. Iedereen vond dat ik een ongelooflijk mooie Munsterlander was… En hoe zeg je nu in het Duits dat je een fiere Drent bent? Baasjes probeerden het wel uit te leggen maar iedereen wil alleen maar Mirza en mij aaien. Baasjes zouden rijk zijn als voor elke aai 10 cent zouden krijgen, alleen weten ze niet zo goed welk arbeidscontract ze ons dan moeten geven en hoe ze dat moeten fixen met de belastingen dus zie je ze gelukzalig glimlachen als iemand zegt dat we zooooo mooi en lief zijn en ook op restaurant mochten we mee. De dochter van de bazin was direct verkocht en zo werden we elke keer bedacht met een lekker koekje.
Omdat er zo weinig sneeuw was, hebben we die grote ijzeren vogel een paar keer meer zien vliegen dan verleden jaar en was Mirza veel vuiler, ze leek vaak na de wandeling op een flatcoat retriever. EN dan is het moment van vertrek weer daar … de bergen blijven wel liggen tot volgend jaar in de hoop dat het sneeuwtapijt wat dikker is dan.
Wie mij toch wil bewonderen in mijn jas en mijn schoenen, kan altijd even surfen naar de website van de drentenvereniging. Want daar sta ik in vol ornaat te blinken met mijn rode jas en rode schoenen. En op de vraag of ik kan jodelen, dat blijft een groot geheim… blaffen tegen kranen en luchtballonnen kan ik als de beste.
We kunnen een bericht maken over: de lentewandeling in Scherpenheuvel van gisteren maandag, we kunnen verslag uitbrengen over onze nieuwe “buitenhuis” bewoner en we kregen een uitgebreid verslag over de Oostenrijkse winter-/lentesport belevenis van Kyra-Luna.
De actueelste belevenissen dateren van gisteren en zijn de wandeling en de ontdekking van het duivennest tegen de gevel in de druivelaar .
Eerst de wandeling… zoals gezegd gingen Hera en ’t baasje naar de lente wandeling van de Drentenvereniging in Scherpenheuvel. We hadden mooi weer en er waren weer tal van bekende Drentenliefhebbers present om samen met ons een twee uren durende wandeling in de omgeving van de OLV basiliek te maken. Hera ontmoette er haar zoon Lennaert en ’t vrouwtje Jeanny die trouwens vandaag ook melding maakt van de wandeling op haar blog/site : http://www.patrijshonden.com/
We waren enkel met Hera daar omdat Belle en Lucy nog te veel de geur van loopse teef met zich meezeulen. Ook Heros bleef bij ‘tvrouwtje en de teefjes thuis omdat zijn hormonen nog te veel een rol spelen in zijn dagelijks leven en dat zou nog wel eens vonken kunnen geven bij hitsige Heros en wij willen nu niet echt dat hij zijn goeie naam en faam zou verliezen tijdens zo ’n periode !
Maar alles ging goed, zowel thuis als op de wandeling, Op wandeling genoot Hera nog wel veel aandacht van Jarre , Jappe, van Yooku en zelfs de knappe (zingende) reu Tassos van de organisator Eric hadden belangstelling voor alles wat zich onder Hera’s staart te vinden was ! Blijkt dus toch dat hoewel haar loopsheid nu al twee weken achter de rug is dat die reuen toch nog altijd kunnen ruiken waar HET te vinden is !
Op het einde van de wandeling had Hera die vieze rioolbeek, waar ze vier jaar geleden zo ’n plezier in gemaakt had , teruggevonden en natuurlijk moest zij daar nog eens snel aan die andere honden demonstreren hoe je een baasje in 3 seconden kan omtoveren van een rustige wandelaar tot een furieuze hondenbaas ! Het zou breken zijn met een traditie moest er eentje van ons niet meedoen aan de wedstrijd “vettigste Drent op wandeling”
We hebben ook een nieuwe buitenhuis genoot. Die hebben we gisteren ontdekt in een nest dat ze hebben gemaakt tegen de gevel van het huis in de druivelaar achter de TV satellietschotel. Een tortelduivenkoppel heeft daar hun tijdelijke verblijfplaats gemaakt om de eitjes van hun nageslacht uit te broeden.
Ze hebben een goede keuze gemaakt, hoog genoeg om geen nieuwsgierige Drenten in de buurt van het nets te krijgen. Netjes droog onder de overkapping van het dak en ook nog eens uit de wind en uit de felste zon door de schotelantenne.
Zij wijkt niet van het nest en hij, de duiver, blijft in de buurt op het dak van de garage, op het dak bij de buren of in de hazelaar om een oogje in ’t zeil te houden. Lucy heeft het nest met inwoners al ontdekt en heeft er al onder gestaan op haar achterste poten zich zo lang mogelijk makend om toch maar in het nest te kunnen kijken. Nu maar hopen dat we terug weg zijn wanneer de eitjes uit komen en de jonge duifjes gaan uitvliegen, want erg bevorderlijk voor een lang duivenleven is de aanwezigheid van vier Drenten in de onmiddellijke omgeving niet, ondanks de spreekwoordelijke “zachte beet” van de Drent waardoor de honden hun buit, in dit geval de jonge duifjes, ongeschonden bij de baas brengen.
Morgen wintersport verhalen uit Minderhout/Österreich van Drent Kyra-Luna en “Golden” Myra…
Spiksplinternieuw en toch heeft de nieuwe “livebox” van Orange/Wanadoo geen toekomst bij ons in La Magdeleine! Vorige week dinsdag hebben we de modem opgehaald in Angoulême en hoeweler niets aan mankeert of hapert zal hij niet veellanger dan twee weken dienst doen bij ons.
Zaterdagnamiddag heeft het baasje immers telefoon gekregen van de firma waar hij de satellietontvanger voor het internet in bestelling had. De melding deed een brede smile op het baasje zijn gezicht te voorschijn komen… Het schotel pakket is toegekomen en kan vanaf dinsdag ochtend opgehaald worden !
Eind van de maand bij de retour naar La M. weet het baasje alvast wat te doen. De ladder(s) zullen te voorschijn komen en er zal weer een halve dag activiteit op het dak te zien zijn. Hopelijk valt de installatie even goed mee als het plaatsen destijds van de TV schotel van TV-Vlaanderen. Dat had toen, zo’n achttal jaren geleden, niet veel voeten in de aarde. Nu is het baasje wel verwittigd dat deze afstelling meer precisie vereist dan de gewone TV schotel.
Vanaf begin mij moet dan de nieuwe technologie zijn intrede bij ons en zijn we hopelijk verlost van de miserabele toestanden van wat ze bij Orange “service” noemen !
We zien wel wat het gaat worden,jullie gaan de eerste getuigen zijn of het systeem zijn vruchten gaat afwerpen. Wij hopen alvast van welwant “gratis” is het systeem nu niet bepaald .
Bijna twee weken Frankrijk eist hier blijkbaar zijn tol. Een ganse dag op de been zijn zonder een ernstig dutje die naam waardig laat zo zijn sporen na !
Gisteren schreef het baasje het al, meer dan zeven uren hebben wij onze ogen stijf dichtgeknepen terwijl onze baas de Masjebashi huiswaarts stuurde. Maar net zoals vroeger bij Bas is het nu Lucy die haar kop opsteekt wanneer we de afrit 22 van de E34 nemen. Ze gaat dan niet meer liggen en blijft alles goed in ’t oog houden tot we thuis de auto geparkeerd hebben.
Buiten ons laten horen aan de buren hebben we nog niet veel activiteiten ontplooid. De benches en de hondenkussens in de living zijn favoriet. Het maakt het voor ons baasje allemaal een beetje moeilijk. Hij kan toch hierover geen spannend verhaal verzinnen. “De honden slapen, zij slapen nog, zij blijven maar slapen” Met zo’n verhaal kan je toch niet naar de bloglezers toe, vindt je niet ?
Wat we wel dienen te vermelden is, dat het hier gisterenavond bijna klein Biafra was ! Toen we ons avondeten kregen merkte het baasje op dat er niet genoeg brokken in huis waren om een lang weekend te overbruggen… Vanaf maandagochtend zou het allemaal over zijn, de brokkentonnen leeg en zo ook onze magen ! ! !
Gelukkig bracht het vrouwtje uitkomst, op zondag voormiddag is de plaatselijk supermarkt “den Delhaize” open en die verkopen buiten gewone mensenvoeding ook nog eens normale dierevoeding. Zo hebben we nu toch de garantie dat we vanaf morgen niet op “derde wereld dieet” moeten gaan.
Oh ja, ook nog even vermelden dat we deze middag een telefoontje kregen van dierenambulance en –asiel Wageningen dat ons hondje, een Drentsche Patrijshond bij hen was binnengebracht… Wij zijn dus op het appel moeten verschijnen terwijl ons baasje met die vriendelijke Nederlandse dame sprak, en toen we voltallig bleken te zijn was ons baasje nog meer ongerust als voorheen.
Het was een vrolijk teefje dat gevonden was op het strand nabij Katwijk aan Zee en haar chip was op onze naam geregistreerd ! Ja… dan zou het wel eens om Liv kunnen gaan die haar vrouwtje Kirsten was kwijtgeraakt wanneer die aan het lopen was… Ons baasje heeft dan de gegevens van de baasjes van Liv doorgegeven en even later was de ontdekkingsreizigster alweer waar ze thuis hoorde.
Toch wel goed georganiseerd die dierenambulance in Nederland. Liuv is dus alles samen geen twee uren vermist geweest ! Al een geluk bij een “ongeluk” dat het vandaag was en niet gisteren, want dan had het baasje de lading van zijn aanhanger moeten herschikken om aan de adresgegevens van Liv en haar baasjes te komen. Toch maar eens werk maken van al de telefoongegevens van de pupeigenaars op te slaan bij de contacten van ’t baasjes’ wrijftelefoon.
Na een voorspoedige rit van een goede zeven uur en half zijn we weer veilig thuisgebracht door onze baasjes.
Eénmaal zijn we gestopt, of neen toch tweemaal maar de eerste maal moest ons baasje te drinken halen voor de Masjebashi aan de pomp van de Auchan in Poitiers. De twwede maal was het al voorbij Parijs waar we de pootjes eens, mochten strekken en de blazen ledigen. Dat laatste duurde zo lang dvooraleer we er daadwerkelijk aan begonnen dat het baasje dacht dat we echt niet moesten en hij wilde al met ons terug gaan naar de auto. Maar zo hadden wij dat niet begrepen want daar hingen zoveel lekkere geurtjes voor reu en teefjes dat we eigenlijk haast vergeten waren wat er van ons verlangd werd…
Bij aankomst in Vosselaar is ons baasje dan nog maar alleen een eindje verder gereden en toen hij terug kwam had hij een tas bij die helemaal naar friet en snacks rook ! Wij hebben natuurlijk mogen mee snoepen en in geen tijd waren de bodems van onze eetkommen spiegeltjes. Zo glimmend waren ze uitgelikt. Verder op de avond hebben we ons uitgestrekt op onze Vosselaarse kussens en zijn we in slaap gevallen want we waren moe van het slapen onderweg ! ! ! Zoiets kan je natuurlijk alleen van Drentjes verwachten…
Ja hoor, ook onze Lucy doet het ! En “HET” is egels vangen en naar de baasje brengen !
Gisterenavond hebben we een telefoongesprek moeten afbreken omdat er “iets” gaande was in de tuin. Het poortje tussen de koer en de tuin was niet dichtgedaan omdat er nog wat heen en weer geloop was geweest in functie van de terugkeer naar Vosselaar van vandaag.
Dat ”iets gaande zijn” was ditmaal Lucy die voor de eerste maal, in navolging van nonkel Heros en oma Belle nu ook egels apporteert !
De baasjes zijn er gewoonlijk niet erg blij mee want sommige egels, meestal zieke dieren, zitten vol vlooien. Deze was gezond en er was niets mis mee, maar toen het baasje “pinneke” wild overnemen kwam hij er snel genoeg achter dat hij zijn lederen las handschoenen niet had aangetrokken. Zelden heeft hij zo ’n scherpe stekels gevoeld bij een egel. Ook Lucy had verwondingen aan de lippen en het tandvlees.
Op vraag van “zit voor” gaf ze zonder problemen stekelbeest in baasje zijn handschoenen. Die had zelfs nog de tijd genomen om zijn “kodakske” te gaan halen. We hebben nu drie egel apporteurs in onze roedel !
Belle & co
En nu pakken we de laptop in en gaat het terug richting België…
Nog enkele dagen en het leven van alle dagen gaat terug zijn gewone gangetje gaan. Dat is deels omdat we morgen terug naar België komen, maar hoofdzakelijk omdat dan de loopsheid van ons laatste teefje, mijn moeder Belle, dan gaat voorbij zijn.
De periode van mij om beurten van de teefjes weg te houden is dan voor een maand of acht voorbij. Mijn zus Hera was ditmaal eerst aan de beurt, na een week volgde nicht Lucy en Belle is nu op ’t einde van de voor mij interessante periode. Nu kunnen de hormonen terug tot rust komen.
Onze teefjes hebben allemaal eenlange periode tussen de twee opeenvolgende loopse periodes. We kunnen dus stellen dat Hera rond november-december terug loops gaat komen. Ons baasje vind dat een ideale periode om nog eens aan een nestje pupjes te denken. Het zou zonde zijn van nu met Hera te stoppen, ze heeft zo’n prachtig nestje gehad twee jaar geleden met dat 12 koppige L-nestje.
Als het baasje goed gerekend heeft en de natuur speelt zijn spelletje op normale wijze dan zouden er rond half januari pupjes geboren worden. Die mogen dan rond half maart, wanneer de lente begint naar de eigenaars. Onze baasjes hebben weer mooie Drentenmomenten in het vooruitzicht. De bergen werk die ze hadden met het grote vorige nest zijn ze immers al lang vergeten…
En ik mag dan nog eens fiere nonkel spelen, een rol die me goed gaat liggen, net als met die andere nestjes !
Op dit moment mogen we ’s avonds niet meer in de tuin, dat heeft zo een reden… De egels zijn na hun winterslaap terug ontwaakt en ik ben toch de bekende specialist “egeldrager” of zoals ons baasje dat in ’t Frans zegt “porteur d’hérisson”. Sinds ik hier eens een egel in huis heb binnen gebracht die stikte van de vlooien, is hier een egel-vlooientransport verbod van kracht. En ik was nog zo fier op mijn prestaties met die stekelbeesten.
Misschien zijn er wel belangrijke dingen gebeurd vandaag maar dan hadden wij en de baasjes het te druk om het te merken.
Het is voornamelijk druk in de tuin waar alles in gereedheid gebracht wordt om de terugtocht naar België zaterdag aan te vatten. Ons baasje doet de ene lading gras en onkruid op de aanhanger naar het containerpark, en daar kruipt flink wat energie in. Eerst laden en de hoop uit elkaar trekken en dan aan de container op de “dechèterie” de lading met de riek in de container kieperen.
Rond het zwembad heeft het baasje het “gazon/brousse” met de bosmaaier een kopje kleiner gemaakt. Ook het daarna bij elkaar harken kostte pakken energie.
Toen Heros deze ochtend met het baasje naar Villefagnan om brood en een krant ging kregen ze in de krantenshop een gratis bijlage aan de krant mee. Het was een speciale katern gewijd aan de verkiezingen van de gemeenteraden in het departement Charente.
Ons baasje is altijd wel geïnteresseerd om te weten wie aan het hoofd van zijn gemeente en de omliggende gemeenten staan. Deze katern was dus eigenlijk een cadeautje recht in de roos. Nu was het voor ons geen verrassing wie de volgende zes jaar de gemeente La Magdeleine gaat leiden. Er was maar één lijst die opkwam met de verkiezingen en na de eerste ronde op 21 maart was bij ons de gemeenteraad al bekend.
Dat Claude Perrot geen kandidaat meer was om de rol van burgemeester nog zes jaar te vervullen was ons ook al gezegd. De brave man is momenteel 82 jaar en zou dus aan het einde vanzijn mandaat de 88 jaar gepasserd zijn ! De eerste “adjoint” of gemeenteraadslid (schepen in België) mevrouw Monique Lericolais had de afgelopen jaren al verschillende malen de rol van burgemeester vervuld als "vice-maire" en is dus de geschikte persoon om onze gemeente de volgende jaren te leiden.
Uit het bericht over La Magdeleine kunnen we dan ook opmaken wie de overige gemeenteraadsleden zijn en ook dat de gemeente bij de meest recente telling 134 inwoners telde.
Met deze gegevens in de hand kunnen we met zekerheid zeggen dat we gerust mogen zijn dat de gemeente de volgende zes jaar in ervaren handen gaat zijn…
Het is nu helemaal zover, ik, Heros, sta in vuur en vlam voor mijn moeder Belle. Belle zelf is op dit moment in haar vruchtbaarste periode van haar loopsheid en is ook “niet vies” van haar zoon Heros !
Het is hier in huis dus terug dezelfde situatie als een week geleden met Hera en Lucy. De baasjes moeten de gesteriliseerde en dus onvruchtbare Heros weghouden van zijn familieleden. Niet dat het kwaad kan maar twintig minuten bij een stel gekoppelde Drenten zitten is niet iets waar ’t baasje op zit te wachten. Dat is zowat het enige nadeel dat je hebt wanneer je een reu uit één van je eigen nestjes hebt gehouden. Heros kan dan wel geen pups meer verwekken, zijn hormonen werken nog perfekt.
Zo kwam het gisteren dat ik, Heros, met het baasje mee mocht naar Angoulême om daar de nieuwe modem voor het internet te gaan ophalen. En zo hebben we weer iets gezien dat we van ons leven lang nog niet gezien hadden. En dan nog wel in het verkeer, en daar is niet veel wat ons baasje nog niet gezien heeft.
Het is wereldwijd bekend dat zo rond de Paastijd de aannemers van wegenwerken al hun materiaal uit hun opslagplaatsen halen en her en der op de wegen plaatsen.
Het was gisteren onderweg naar Angoulême niet anders… Er stonden kilometers lange “oranje tsjoppen*” op het midden van de weg om één rijstrook af te sluiten en dan aan het einde van de werken stond een verkeerslicht voor beurtelings verkeer.
En laat nu dat verkeerslicht het onderwerp zijn van het tot nu toe onbekend verkeersfenomeen ! Dit verkeerslicht was in twee zaken origineel. Ten eerste was er geen groen licht en was het groene licht onderaan vervangen door een oranje knipperlicht. Maar het middelste licht was ongezien ! Het was vervangen door oranje oplichtende cijfers die het aantal seconden aangaf dat er nog wachttijd was tot verder rijden.
Uiteraard heeft het baasje daar een foto van gemaakt met het haast altijd in de auto aanwezige “heel klein kodakske”. In ons geval, toen we stopten, stond er op het licht “150” aangegeven en toen het baasje de foto nam gaf het licht nog “90” aan. Anderhalve minuut later mochten we verder rijden. Ons baasje heeft dit als heel tof ervaren en ook in de andere auto’s voor en achter ons bleek er meer dan gewone belangstelling te zijn dan voor een gewoon verkeerslicht.
Wat ook opviel was dat er in de ons omringende auto’s geen neusgepeuter, gegeeuw, maquillage werd bijgewerkt, of de algemeen geldende bezigheden bij wachten voor rood licht ! Hier ging alle aandacht naar het verkeerslicht !
Plots kregen we een hint naar een mop met Grand Marnier als beslissende factor. Maar omdat het letterlijk en figuurlijk een beetje “aangebrand was zetten we ze hier maar op het blog, misschien kennen jullie de mop ook niet…
Twee mannen* staan te praten over het voorbije verlof.
Zegt de Louis tegen de Jan
“ik ben op verlof geweest in Bretagne, en ben daar bij een hoer geweest”
“allee” zegt de Jan, “en was het goed bij haar ?”
Antwoord de Louis “wel voor 25 euro draaide ze een Bretoense pannenkoek rond mijn ding en heeft me gedurende een half uur gep*pt”
“Waaw” zegt de Jan “da moet wat gewest zen”
“Ja maar” zegt Louis ’s anderendaags ben ik terug geweest want ze had nog meer in petto voor 50 euro”
“komaan, leg uit” zegt de Jan
“Wel” zegt Louis ”toen kwam ze weer met zo’n pannenkoek af maar toen had ze daar choco op gesmeerd, en goed dat dat was jong”
“Maar toen ik ’s anderdendaags terug wilde gaan kostte me dat 75 euro maar toen ben ik gaan lopen…”
“Allee jong gaan lopen en ’t was allemaal zo goed zegde daarjuist”
Antwoord de Louis “ja maar toen kwam ze weer af met een pannenkoek maar toen had ze ook een fles Grand Marnier en lucifers bij “…
*alle namen zijn fictief en er moet dus niets achter gezocht worden .
Sinds zondagnamiddag was voor ons het internet hier nogmaals gestoord. Ditmaal bleek de “livebox”, zeg maar de modem, de geest te hebben gegeven. Deze ochtend zijn we (Heros en ’t baasje) naar Angoulême gereden waar in het mega-magazijn Géant Casino een winkel van Orange-Wanadoo is gevestigd. Daar konden we de nieuwe modem ophalen . Die modem is intussen aangesloten en HIJ WERKT !
Gedurende twee dagen waren we dus weer eens afhankelijk van vrienden en buren om toch maar iets op het www gepubliceerd te krijgen .
Dat er één en ander gebeurde was al duidelijk uit de korte berichten van de afgelopen dagen. We gaan dat proberen in te halen met hierna volgende berichten.
Van Kiet kregen we zondag de eerste berichten binnen…
Van Belle’s en Ferrons’ zoon Kiet hebben we dan toch nog foto’s binnen gekregen. Toen we gisteren ochtend bij de buren onze mailbox gingen lichten stonden daar enkele foto’s van onze kampioen te pronken. Kiet behaalde op de Internationale Antwerpse hondenshow eergisteren een 1° U of 1° Uitmuntend, ook CAC en CACIB en ook nog eens BOB wat staat voor “best of Breed” ofwel beste van het ras !
We weten dat Kiets’ baasje Luc, net als ons baasje, een hartsgrondige hekel heeft aan dat soort shows. Maar met enkele van zulke resultaten verzamelt Kiet makkelijk genoeg punten om Belgisch kampioen te worden. Maar net als baasje Luc zien we hem beter uitmunten in de praktische jacht samen met zijn vader Ferron en hun respectievelijke baasjes. Of zoals we vorig jaar deden op een gezamenlijke wandeling toen moeder Belle samen met Heros, Hera en Kiet door de Nete baggerden in de buurt van Kiets’ woonplaats Berlaar. Voor knappe Kiet komen de ontmoetingen met de Deense teefjes alsmaar dichterbij en gaat onze foklijn dankzij Ferron en Kiet verder in Denemarken.
Ook uit Oud Turnhout en Roosteren komen fijne berichten over de prestaties van Lando en Lennaert, die beide vorige zaterdag aan een workshop zweetwerk deelnamen. Als we hun baasjes mogen geloven… en niemand twijfelt aan hen, hebben beide zonen van Hera en Cartouche daar eens laten zien “hoe het écht moet”. We kunnen nu wel spreken van natuurlijke aanleg want geen van beiden had enige ervaring met zweetwerk voor jachthonden ! Ook Lennaert en Lando staan op de lijsten van dekreuen bij de rasverenigingen. Lennaert in Nederland en België, Lando op dit moment enkel in België maar ook voor Nederland is hij in orde met al de paperassen.
Hieronder enkele e-mails zoals wij ze binnenkregen
Bente, Rudy, Jan,
Zoals jullie al wel weten namen we vandaag deel aan de hondententoonstelling in Antwerpen.
Blinkend van trots kunnen we zeggen dat we eerste geworden zijn in onze reeks met een "Uitmuntend" .
Daar bovenop behaalden we ook nog "Beste van het ras" , "CAC" en "CACIB".
Wat een dag vandaag, wat een circus ook.
Zo'n hondenshow , het is me wat. We hebben ons de ogen uitgekeken.
Maar als we mogen kiezen dan kiezen we toch voor de grote wandeling door bos en wei, zelfs voor stinkende beken.
Zeker weten.
Groeten
Kiet en co
En dan ook nog de mail van Hilde en Nico de baasjes van Lando
Hoi Jan,
sorry voor de late reactie, super druk weekend gehad. (kwam gisterenavond binnen, nvdr)
De workshop was heel interessant. Eerst een stukje theorie, dan zelf een spoor zoeken in het bos en dan 1 voor 1 de honden ieder een ander spoor zoeken.
Ik was als laatste aan de beurt en hield mijn hart echt vast. De hond werd nl aan een lange lijn van Rosemarijn aangelijnd (lijkend op lang springtouw) zonder handvat en dat moest je losjes in de hand hebben en steeds meer lijn geven. Ik dacht echt dat Lando iets zou ruiken en er als een gek vandoor zou spurten naar de buit, dat ik hem niet zou kunnen houden.
Ik onderschatte Lando dus weer heel erg want hij deed het suuuuuuuuuuper goed. Neus bij de start en hij volgde het spoor perfect. Op het einde dwaalde hij even af omdat hij al wist waar de buit lag maar hij moest voor de oefening toch terug over het spoor. Echt een andere hond op dat moment, zo toegewijd en gedreven. Het was heel leuk om weer een stukje te ontdekken van Lando dat we nog niet kende. We zijn echt blij met onze woef.
Inderdaad, het internet ligt er weer eens temeer uit bij ons. Voor de XX-maal al en we zijn het nog maar eens spuugzat heel die “service van Wanadoo-Orange”.
We gaan proberen twee maal daags kontakt te maken via de Wi-Fi bij de buren die werken met een andere operator want aan externe omstandigheden kan het momenteel niet liggen. Er was gisteren geen storm of onweer en waar het nog aan kan liggen interesseert ons niet meer.
Er is ons beloofd dat de installatie voor internet via de satelliet geleverd kan worden tegen het eind van de maand en dan zijn we hopelijk van het ganse Franse internet verlost.
Gisteren hadden we onderstaand bericht klaar om op het blog te plaatsen, maar dat is er toen niet meer van kunnen komen.
Ook hebben we later nog via de telefoon vernomen dat er belangrijk nieuws was in Berlaar ten huize Jacobs. Luc ,het baasje van onze Kiet meldde ons via de telefoon dat Kiet gisteren op de internationale hondenshow te Antwerpen een 1U, CAC , CACIB en BOB behaald heeft. Luc die die doorbelde toen hij van Antwerpen onderweg was naar huis beloofde ons gisterenavond nog foto’s te zenden maar die zijn hier dus nog niet aangekomen wegens bovenstaande info.
Belle & co
With a little help…
De zitmaaier is nog steeds niet hersteld door gebrek aan vervangonderdelen maar het baasje heeft vandaag toch het gazon in de tuin kunnen maaien. Daarvoor had hij de Husqvarna van zijn kameraad Mohammed uit la Billauderie (nog een gehucht van La Magdeleine) kunnen lenen. Het is een fonkelnieuwe machine van een type iets groter dan onze zitmaaier.
Mohammed kocht de machine vorig jaar aan het eind van het seizoen nadat wij bij hen een keer het gazon waren gaan maaien toen hun grasmaaier met panne stond. Hij was toen zo vol van het resultaat dat hij de week nadien ook een Husqvarna kocht. En met die machine hebben we deze namiddag van een brousse terug een mooie tuin gemaakt.
Gedaan dus met natte poten ’s morgens bij het uitlaten. Nu had het baasje al wel een spoor gemaaid met de kleine grasmaaier waar we veel gebruik van hebben gemaakt maar nu kunnen we terug naar hartenlust spelen, crossen, vechten en luieren op een keurig gazonnetje
Het blijft mooi weer de volgende dagen, althans wat de voorspellingen in de krant beloven. Een mooi weekend staat dus voor de boeg. Niet dat het ons Drentjes en baasjes veel uitmaakt dat weekend, voor ons is het altijd weekend, maar er zijn ook nog anderen die we het mooie weer ook gunnen.
Gisteren ochtend heeft ons baasje een deel van de moestuin bewerkt om de eerste plantjes te planten. Het zijn de door ’t vrouwtje zelf gezaaide plantjes van pompoen en courgette. De zaadjes zijn vorig jaar bewaard uit eigen vruchten en het is dus helemaal “huisgemaakt”.
Begin mei gaan we verschillende tomatenvariëteiten planten. Die doen het over ’t algemeen best goed in onze tuin en geven een ganse zomer lekkere vruchten. Favoriet is hier “tomate Russe” een ras dat we enkel hier in de Charente tot nu toe hebben aangetroffen, maar als je het land van herkomst op de stickertjes leest dan lees je “Hollande” ! Of het moest zijn dat ze afkomstig zijn van de “président de la république”, de Swa Hollande. Misschien kweekt die in zijn vrije tijd in zijn serretje in het Elysee in Parijs wel die Russische tomaten. Dan zijn het ook tomaten van “Hollande”…
Genoeg onzin verkocht, de Swa zal wel andere katers te geselen hebben. Net als ons baasje die met dit mooie weer de ganse dag bezig is in de tuin. Spijtig is wel dat de wisselstukken voor het maaibed van de zitmaaier niet zijn gearriveerd en dat de tuin op dit moment meer een brousse is dan een tuin in Ferret. Er mankeren alleen nog wat Afrikaanse wilde dieren in om het plaatje af te maken.
Ondertussen maakt hij dan de moestuin maar in orde en is hij ook bezig het snoeihout dat al enige tijd op transport naar het containerpark wacht, af te voeren. Werk allemaal waar je goed moe van wordt want het is tweemaal trekken en sleuren aan dat snoeihout. Een eerste maal om het te laden op de aanhanger en de tweede maal bij het containerpark om het te lossen van de aanhahger.
Je hoort ons baasje trouwens niet klagen over de nachtrust. Iedereen slaapt hier trouwens de slaap der gelukzaligen, moe als ze ’s avonds zijn. Heros is trouwens samen met zijn bench terug verhuisd naar de keuken naast zijn zus Hera. Vermits bij haar als eerste de loopsheid over is hoeft Heros na viernachten niet meer afgezonderd te slapen. De loopsheid toestanden van de drie teefjes begint zich zo wat te normaliseren. Het is nu enkel Belle nog die haar toppunt nog niet bereikt heeft en die we nog moeten in ’t oog houden. En dan… dan zijn we hopelijk voor en maand of acht, negen gerust wat loopse teefjes betreft en kunnen we misschien nog eens denken aan een nestje “lente” puppies met Hera … Maar dat is nog toekomstmuziek .
Gisteren namiddag stond het hoofdbestuur er toch even van te kijken. Bij Hera is de meest interessante periode duidelijk voorbij en bij Lucy en Belle was het nog niet zover. Een adempauze dachten de baasjes.
Het baasje dacht op een moment zelfs dat ik Heros heel dat “tevengedoe” een beetje zat was en het me allemaal niet meer kon schelen… Dat heeft ‘m dan toch wel verkeerd gedacht en als hij zijn aandacht laat verslappen dan breken er nog gouden dagen voor me aan. “dat ‘m toch maar goed moet opletten bleek al duidelijk toen ze terug kwamen van burenbezoek. Bij Lucy was er duidelijk iets verandert in haar geur en plots was ze weer razend interessant !
Dat heeft dan weer het voordeel dat mijn bench nog wat langer in de baasjes hun slaapkamer is blijven staan. Ik heb dus vannacht weer aan de zijde van het hoofdbestuur geslapen. Of dat nog lang gaat blijven duren is nog maar de vraag. Ik heb al gemerkt dat ik van privileges geniet, Het is namelijk zo dat ik van het vrouwtje mag snurken en dat het baasje een dreun krijgt wanneer hij hetzelfde doet !. Raar volk soms die baasjes…
Zoals hiervoor al gezegd, de baasjes waren gisteren uitgenodigd om kennis te komen maken met de nieuwe overburen. Min en Mick die acht jaren de overburen waren zijn half januari terug naar Engeland vertokken en wilden zich gaan vestigen op het eiland Wight in het kanaal tussen Engeland en Frankrijk. Zij hebben hun woning verkocht aan Frances en Steven die nu onze nieuwe overburen zijn. Frances en Steven hebben ook twee hondjes. Ze zijn wel van een kleinere uitgave dan wijzelf , want het zijn een reutje en een teefje terriër. Met die “klein mannen” had ik enkele dagen terug al kennis gemaakt. Die eerste keer had dat reutje, “Basil” is zijn naam, me al bijna in mijn neus gebeten. Ik had toen het geluk dat hij niet verder dan de poort kon komen… Maar ondertussen weet “Basil” dat ik wel groot ben maar ook heel vredelievend ben, zeker naar klein gespuis toe.
Meer vertelselkes hierover volgen de komende dagen wel, nu ga ik me concentreren op Lucy. Dat lijkt me op dit ogenblik zeker zo interessant dan terriërs van de nieuwe Engelse overburen.
Vanaf vandaag krijg ik dan ook gezelschap van mijn zus Hera die door het hoofdbestuur terug “veilig” verklaard is .
Vandaag mag ik Heros mijn visie geven op het gebeuren. Mijn moeder Belle, mijn zus Hera en mijn nichtje Lucy zijn loops en dus moet ik uit hun buurt blijven van het hoofdbestuur.
Het is niet wat de natuur mij ingeeft want dat staat lijnrecht op de orders van mijn baasjes. Als ik zou mogen beslissen dan zou het hier nogal een sexparadijs zijn gedurende twee weken.
Toen ik een jaar oud was hebben de baasjes mij laten steriliseren, kastreren vonden ze voor zo’n knappe gast als ik gewoon zonde. Bij Bas wisten ze het niet wat er allemaal gebeurde en toen Bas zijn gewicht amper onder controle te houden was, zijn vacht veranderde en Bas ook nog eens trager en lustelozer werd was voor stond voor hen het besluit vast… nooit geen castratie meer bij ons.
Voor mij is het dus zo dat alle hormonen nog werken en ik nog altijd dezelfde knappe gast ben als vier jaar geleden, nog knapper als toen, zegt zelfs ons baasje !
Nu zorg ik er onbewust voor dat ons moe , zus of nichtje geen inteelt nestje kan voortbrengen terwijl ik toch een volwaardige vent in huis ben. Alleen wil ons baasje geen 20 minuten op zijn knieën bij ons zitten zoals “bij echt”, en dus zorgen de bazen ervoor dat ik streng gescheiden blijf van de teefjes.
Dat is soms vervelend en maar buiten de “goesting” valt er goed mee te leven. Er zijn zelfs voordelen aan. Ik mag bvb ’s morgens met het baasje mee naar de bakker en de krantenshop in Villefagnan en ik stap dan fier naast ons baasje door het stadje zo van “m’as tu vu” op zijn Turnhouts “hedde mij gezien” ? Ik ben ook al mee gemogen naar de supermarkt in Sauzé- Vaussais en dan heb ik op de auto mogen passen.
Ook als we thuis blijven mag ik de ganse dag in de buurt van het baasje blijven terwijl hij in de tuin bezig is. De teefjes blijven dan bij het vrouwtje op de koer of we liggen uilen te vangen in de zetels. De deuren staan met dit goede weer toch gans de dag open.Maar voor mij maakt dat dan wel dat ik tijdens de dag geen oog dicht doe en ’s avonds mijn pijp uit is ! Ik slaap als een Turk zegt het baasje .
’s Nachts mag ik in de bench in de slaapkamer van de baasjes slapen, dat is om niet de ganse nacht vlak naast mijn lekker zwoel ruikende zus te moeten liggen. De baasjes hebben dus duidelijk toch wat medelijden met mij en dus gebeuren er hier zaken die in Vosselaar ondenkbaar zouden zijn.
Ach,…het leven is best goed leefbaar met heel die roedel vrouwen rond mij, daar zorgen de baasjes wel voor. Als een straf zie ik de getroffen maatregelen zeker niet !
Het is typisch voor het seizoen hier in de Charente, het landschap is net een lappendeken van kleuren. Om het nog beter in beeld te brengen zouden we een keertje moeten meevliegen met iemand van de ULM club van Villefagnan.
Maar we zijn ook tevreden met onze vier poten op de grond en ons baasje neemt wel een foto van op een heuvel. We kunnen in elk geval laten zien dat het landschap rond Ferret een schilderij van Karel Appel zou kunnen zijn. Al de vakjes, de akkers in dit geval, in een verschillende kleur met hoofdzakelijk knalgeel van “le colza” of het raapzaad in ’t Vloms, het groen van het opkomende graan en het bruin van de akkers waar binnen enkele maanden de zonnebloemen het veld weer geel kleurt.
We hebben ook gemerkt dat boer Serge, onze buurman wat de velden betreft, dit jaar twee akkers heeft bezaaid met erwten. Dat is hier rond het gehucht de eerste maal dat we dat zien in de vijftien jaar dat we nu hier zijn. Verderop hadden we al gemerkt dat onze cognac/pineauboer Jean-Luc al wel erwten plantte in de omgeving van Saint Fraigne.
Intussen is het hier mooi zonnig weer, maar wel fris in de ochtend. Ideaal weer om in de tuin te werken. Die tuin is momenteel een kruising tussen een steppe en de brousse. Wegens een defect aan het maaibed van de zitmaaier en het leveren van de foute onderdelen staat de machine hier werkloos/ gehandicapt te kijken hoe het gras in de tuin voor onze baas ongekende hoogtes begint te bereiken. Volgende zaterdag komt ons baasje zijn kameraad Fernand (specialist in tuinmachines in Turnhout) deze richting uit en zal dan de gepaste onderdelen meebrengen die tegen dan wel bij hem geleverd zijn.
Ons baasje heeft gisteren met de kleine grasmaaier, die we hebben om rond de struiken en bomen het fijnere werk te doen, een pad gemaaid om ’s morgens met “droge” poten/voeten tot achteraan in de tuin te geraken. Het is nu wel mooi om te zien, een strook kort gemaaid gras tussen de madeliefjes die nu de kans hebben gekregen om hoog genoeg te groeien.
Nog een week of twee zegt ons baasje en wij, de Drentjes, kunnen dan verstoppertje spelen in het hoge gras !
We houden jullie op de hoogte van de gang van zaken…
Vorige week vroegen we op dit blog wie de foto’s had genomen van Ferron en Kiet die samen aan een flesje Jupiler aan het drinken waren.
Wij dachten aanvankelijk dat het Jeanny was geweest met het “kodakske” van ons baasje, maar dat bleek niet zo te zijn. De foto’s waren in elk geval niet te vinden in de reeks op ons fototoestel. Je kan deze reeks trouwens zien op de reeks op het seniorennet http://fotoalbum.seniorennet.be/drentje-Hera/_terugkomdag_
Gisteren kregen we echter een e-mail vanuit Berlaar (Balder voor de ingewijden) van Luc Jacobs het baasje van Kiet. Luc’s dochter Fien had wel foto’s genomen van de “braspartij” van vader en zoon Ferron/Kiet. Onze navraag hier op het blog heeft dan toch vruchten afgeworpen. Bedankt Luc en Fien voor het doorsturen van de foto’s van het drinkgelag !
En ook dit nog…
In het verleden kregen we al meermaals de opmerking dat lezers het fijn vinden dat wij, het hoofdbestuur van de roedel onze honden “hun” verhaaltjes zelf laten vertellen. Hoe dat zo gekomen is vertel ik even hieronder…
Onze baas en Peter Mayle.
Voor hen die ons Bas en Belle blog http://blog.seniorennet.be/bas_en_belle/ nog maar kort kennen geven we even een verklaring hoe we er toe gekomen zijn om onze honden zelf hun belevenissen te laten vertellen.
Een kleine vijftiental jaren geleden, toen wij pas het huis in Frankrijk hadden gekocht leerden we de boeken van de Engelse schrijver Peter Mayle kennen.
Peter Mayle was (is) een man afkomstig uit de reklame wereld die in de Luberon in de Provence was neergestreken. Zijn boeken “een jaar in de Provence” “Toujours Provence” en nog enkele in dezelfde trant werden hier letterlijk verslonden omdat hij zijn belevenissen met de plaatselijke ambachtslui, restauranthouders, dorpelingen, overheden beschreef alsof we het zelf hadden meegemaakt of nog gingen beleven.
Maar er was ook nog een dunner boekje van zijn hand, getiteld “een hondenleven”. Hierin laat Mayle zijn Franse adoptiehond “Boy” zijn eigen belevenissen vertellen bij de nieuwe rare Engelse baasjes. Het boekje werd net als de andere Mayle’s door ons verslonden en herlezen en nogmaals herlezen en uitgeleend aan verwante zielen.
Toen we zelf met een blog begonnen leek het ons wel wat om zo ongeveer dezelfde schrijfstijl te hanteren in de hoop dat onze verhaaltjes even goed zouden aanslaan bij onze lezers als wij hadden ervaren bij Peter Mayle en zijn “Boy”. Een geleerde prof Nederlandse taal heeft ons eens verteld dat die schrijfstijl zelfs een naam heeft, maar laten we die naam al lang vergeten zijn, Peter Mayle echter zijn we nog lang niet vergeten.
De rit van Vosselaar naar La Magdeleine in de Franse Charente was vandaag iets anders dan de gewone gang van zaken.
Op de A1 tussen Lille en Parijs kregen we de melding op de borden dat er 25 km verder een file was. Als we dichter bij kwamen stond er op de borden ook dat het 43 minuten wachttijd zou zijn in de file.
Ons baasje heeft geen broertje dood aan stilstaan in de auto, maar een ganse familie. Maar geen nood, het moeten straffe gasten zijn die ons baasje in de luren legt op de baan. Zijn tijd bij de wegenwacht en de internationale repatriëring welke hij 25 jaar gedaan heeft hebben zo ietwat ervaring bij gebracht.
Zo verlieten we de snelweg via de afrit Albert om zo de richting Peronne / Compiègne in te slaan. We reden de streek Picardië in via het departement Somme. En wie de Somme zegt denkt onmiskenbaar aan de slag om de Somme waar tijdens “le grand geurre” 19141-1918 verwoed slag geleverd is. We passeerden verschillende soldatenkerkhoven alle per nationaliteit aangelegd. We hadden langs onze weg een Brits/indisch kerkhof, een Australisch kerkhof en ook in de verte zagen we nog andere kerkhoven. Dan zie je plots ook nog een standbeeld aan de rechterkant van de weg, opgedragen aan de franse Maarschalk Foch. Alles aan deze route ademt nog steeds de sfeer van de eerste weereld oorlog uit. Zeker nu dit jaar de 100° verjaardag van het uitbreken van WO I herdacht wordt.
We zijn dan nog door enkele aardige dorpjes gereden en ook in Peronne zelf waren we in het centrum van het stadje. In Roye zijn we terug de A1 op gegaan richting Parijs. Vandaag waren we gek genoeg blij dat er eenj file was op de snelweg want we hebben een mooie rit gehad door Picardië dat bekend staat als de groentetuin van Frankrijk.
Ook in Parijs deden ze moeilijk met lange wachttijden op de périférique met 25 minuten wachttijd tussen porte de Bagnolet en porte de Bercy. En ons baasje nam weer de andere richting via porte de la chapelle en de porte Saint Cloud om naar de A10 richting Bordeaux te rijden .
Op goed acht uur waren we in La Magdeleine waar we duchtig gescheiden werden, want wat we al enkele dagen zagen aankomen… nummer drie, onze Belle is ook loops sinds vandaag. Daar staat dan een bronstige Heros tegenover drie loopse teefjes.
Het hoofdbestuur hoeft er nu nog maar ééntje onder controle te houden, en dat is Heros …
Gisteren konden we in de weekend editie van de krant lezen dat de grootste Belgische uitvinding de anti conceptie pil van dr. Ferdinand Peeters uit Turnhout is geworden.
Waarom besteden wij er hier nogmaals aandacht aan ? Heel simpel Dr. Nand Peeters zoals hij in Turnhout bekend was, was ook de gynaecoloog van zowel de moeder van ons baasje als van ons vrouwtje.
Ons baasje zegt dan ¨lachend tegen ons dat HIJ de beste uitvinding is van België is, wegens de dokter en de behaalde prijs.
Iets wat nog bewaard is gebleven was een kaartje waarop de gewichten van ons baasjes’ moeder gedurende de laatste drie maanden van de zwangerschap door dr. Peeters stond genoteerd.
Toeval of niet maar ook de huisdokter van ons hoofdbestuur draagt de naam Peeters en hij, Rik Peeters, is de zoon van jawel… Dr. Nand Peeters. Onze baasjes zijn dan ook vanaf hun prénatale periode tot op heden in de goede handen van de familie Peeters vader & zoon…
Het leven is niet makkelijk voor een gesteriliseerde reu, en zeker niet wanneer er ook nog eens twee loopse teefjes hetzelfde huis met je delen.
Dat is wat Heros momenteel moet ondergaan, de hormonen gieren hem door het lijf en hij wil wel maar mag zijn gangen niet gaan van het hoofdbestuur. Zeker het baasje staat er niet om te springen om nog maar eens twintig minuten op zijn knieën te zitten bij een stel parende Drenten.
En Heros kan momenteel kiezen, zus Hera is in de periode dat ze hem opjut en dan hem hitsig wegjaagt. Je kan het vertalen als “ als je het lef hebt van door te zetten dan meg je” En laat hem lef hebben dat het niet mooi meer is !
Ook nichtje Lucy komt stilaan aan haar hoogtepunt toe. Ook zij is een goede leerlinge die het voorbeeld van haar moeder minutieus na aapt. En ook zij draait geile Heros rond haar poot.
Voor de baasjes hoort er haast een boekhouding bij, om bij te houden wie er nu in de bench moet, wie er buiten moet en wie binnen mag blijven. Nu is het zo dat je Lucy niet kan straffen met haar buiten te laten. Zij doet niets liever dan op het terras het leven in de tuin en bij de buren gade te slaan. Dat gaat dan soms wel met veel lawaai gepaard wanneer ze het nodig acht van aan de afsluitdraad van de tuin aan sociale controle te doen. Er zal niet veel bij de buren moeten gebeuren of de rest van de straat heeft het gehoord ! Het is soms hinderlijk maar je weet in elk geval wanneer er beweging is in de tuinen rondom ons.
Morgen gaat het weer richting Frankrijk en het baasje heeft besloten om de zitplaatsen in de auto te herverdelen. Belle en Heros gaan de achterbank bezetten en Lucy en haar moeder Hera, de twee loopse teefjes, zitten in de koffer. Lucy en Heros wisselen dus van plaats. Geen van beide gaat dat graag doen want wij houden van zekerheid en vaste plaatsen.
Ons baasje heeft Heros al laten wennen aan een andere plaats in de auto. De afgelopen week heeft hij in de Outlander al op de achterbank gezeten en toen hij mee naar Herentals mocht met de Citroën Berlingo mocht hij zelfs naast het baasje vooraan zitten. Ook Lucy heeft al kennis gemaakt met de koffer van de auto toen ze gisteren was gaan zwemmen in het paardenzwembad in Meerle. We mogen veel van ons baasje maar volgens hem horen kletsnatte Drenten niet op leren Japanse Outlander achterzetels.
Om twee uur stipt ging onze zwemkampioene te water in het 50 meter lange zwembad en ze zou de afstand vier maal afleggen in een stijl die bewondering van de baasjes opwekte. Ze zwemt heel mooi, maar dat wisten we al van toen ze amper negen weken oud was en toen al in een vlotte stijl het ven over zwom.
Ook “Ed” de Duitse dog van Aline onze Hoogstraatse dierenarts ging al veel vlotter te water dan vorige woensdag het geval was. Maar dat is dan ook weer niet typisch voor een duitse dog, die laten het zwemmen liever over aan een allround jachthond zoals een Drent.
Ed ging vandaag ook vlot te water mede door de aanmoedigingen van Aline die Ed kon motiveren van uit zichzelf, zonder trekken en duwen de eerste stap naar zwemmen te zetten. We krijgen bij de zwembeurt professionele hulp van twee dames die op een vlotte wijze de honden begeleiden tot aan het eind van het zwembad. Volgende maal dat we daar gaan zwemmen zou het baasje graag zien dat Lucy niet aangelijnd de 50 meter zou zwemmen. Ze mag dan kop trekken voor Ed die dan een extra motivatie heeft. Misschien is Lucy dan wel op het einde van haar loopsheid en is dan de extra motiverende factor om Ed aan het zwemmen te krijgen zonde aanmoediging van zijn baasjes…
Nog iets gans anders…
Vanochtend was het baasje toch wel teleurgesteld in onze Albèèr de tweede, voormalig koning der Belgen met bevoegdheden. In de krant stond een foto waarop te zien was dat den Berten II zijn zoon Laurent, nog steeds in hetbziekenhui ging bezoeken met een auto met franse nummerplaten.
De schrijvelaar van dienst van de gazet wist te vertellen dat deze auto, op naam stond van onze Albèèr en dat het Franse diplomatieke nummerplaten waren. Nu was ons baasje in de overtuiging dat Albèèr en Paula nog altijd hun domicilie hebben op het paleis Belvédère in Laken met een tweede huis in “La douce”.
Nu ziet ons baasje wel enige gelijkenis… Ons hoofdbestuur heeft ook een buitenverblijf in Frankrijk en oooook een domicilie in Vosselaar, maar ons hoofdbestuur mocht niet blijven rijden met hun Franse nummerplaat op hun Outlander ! Als alle Belgen gelijk zijn voor de wet, dan zijn die uit Laken, uit dat kasteeltje, rechts naast de A12 snelweg toch iets gelijker dan die van Vosselaar me dunkt !... En over zulke zaken kan het baasje echt pissig worden zie ! Ons baasje heeft namelijk zijn Franse plak moeten inleveren voor een Belze op straffe van € 1250
Daar zijn we wel zeker van en ook de buren vertellen het ons dat ze onze Japanse Kerselaar zou mooi vinden op dit moment.
Op dit moment staan veruit de ontelbare bloemetjes open, enkel gans in de top van de boom zijn er nog enkele takken waar nog ongeopend bloemknoppen in te vinden zijn.
Een overbuur vertelde ons baasje dat er vorig jaar een buitenlandse dame, hij dacht een Chinese of Japanse, zich onder onze boom had laten fotograferen. Wij waren op dat moment in Frankrijk en we hebben het dus ook maar van horen zeggen.
Zelfs onze postbode had er deze ochtend een babbeltje met ons baasje voor over. Nadeel was toen wel dat er vier blaffende Drenten aan het venster stonden die verwoede pogingen deden om die vent met z’n rode helm en vervelend klinkend brommertje schrik aan te jagen.
Gisteren voorspelden de weermeneren en weermadammen regen… Dat is gewoonlijk voor onze bloemenpracht fataal, maar het was enkel een heel kort druilregentje dat geen kwaad kon voor de bloemen. Maar de regen bracht wel fijn woestijnzand met zich mee.
Alle auto’s, pasgewassen (zoals de Mitsubishi) als de vuile (zoals de Drentmobiel) kregen een gele tint over zich die zich vastkleefde op het koetswerk.
Als het nu morgen een beetje mooi weer is dan gaan de carwash uitbaters weer een topweekend tegemoet …
De loopsheid van Hera bereikt haar hoogtepunt en dat is niet fijn voor onze goeie lobbes Heros. Hij moet op dit moment het leven leiden (lijden) van wat we een eunuch kunnen noemen. Met dit verschil dat een eunuch zijn “goed gerief” kwijt is en bij Heros is dat niet het geval. Die zijn hormonen gieren op dit moment door zijn keel, alleen…ons baasje is er niet dadelijk gek van om twintig minuten op zijn knieën bij twee parende honden te zitten.
Hera van haar kant ziet een avontuurtje met haar broer wel zitten en gaat vrolijk en uitnodigend voor hem staan met haar staart opzij. Het is alleen aan de opmerkzaamheid van het vrouwtje te danken dat ons baasje zijn hondensexkussentje nog niet nodig heeft gehad !
Nog enkele dagen en dan is het kwaadste voor het duo Hera/Heros achter de rug en dan komt… Lucy op haar hoogtepunt van loopsheid…
Het hoofdbestuur heeft dan het tweede geval in huis waar ze goed voor moeten oppassen want die kleinste van ons is met haar twee jaar ook instinctief klaar voor de “hondenliefde”. Alleen eet ook zij niet dat haar grote beschermer, nonkel Heros nog alles kan maar door zijn sterilisatie geen pups meer kan produceren.
De eerstvolgende dagen, zeg maar een week, zijn de baasjes nog niet klaar met hun roedel. Het blijft oppassen geblazen. En dan maar hopen dat oma Belle nog even uitstelt met loops worden, want als die krols wordt hebben de baasjes oo nog eens de handen vol.
Ondanks de heel duidelijke wens aub geen cadeau’s voor de fokkers mee te brengen naar de terugkomdag, was het weer een wens geuit aan dovemansoren.
De maand april zal zich weer kenmerken door een overdadig alcohol gebruik/verbruik van bier, wijn en korte drank. Om nu te zeggen dat wij daar vies van zijn is “er over” en dus totaal niet waar. Bij lekker eten hoort geen water, dat is wel een stelregel hier bij het hoofdbestuur. Zelfs wij Drentjes zijn niet vies van enige “vluchtige” dranken, Duvel, Jupiler, Pineau des Charentes, Grand Marnier of een goei Cognacske zijn ons niet vreemd en laten wij als dusdanig niet slecht worden.
Er waren ook enkele zeer originele cadeau’s bij, ter gelegenheid van het nabije Pasen was er een six pack karton eieren “van eigen kweek” bij. Of Peter en Hilde die nu zelf gelegd hebben of hun kippen is ons niet helemaal duidelijk. We moeten ook nog eens informeren naar de term “eigen kweek”. Het waren wel twee hééél grote eieren voor het hoofdbestuur en vier kleinere voor ons, de Drentjes.
En nu we het toch over kippen hebben, er was ook nog een mand met houtkrullen waar enkele pluche nepkuikens in zaten en die moesten een enveloppe bewaken waar een heleboel namen op geschreven waren. Die enveloppe kwam ons hoofdbestuur verdraaid bekend voor. Afgezien de namen, stond er ook nog eens “het ganzennest” op gedrukt. Nathalie en Peter kunnen ons dus kortelings nog eens verwachten in het favoriete restaurant van de baasjes.
En terwijl ieder aan tafel zat heeft Bellefleur Beke, twee weken jonger dan het H-nestje, voor ons en de baasjes een heel mooie tekening gemaakt op de achterzijde van de placemat. Die gaat dus een jaar lang in de buurt blijven hangen van onze benches.
Ons baasje dient nu enkel nog een foto album te maken van de terugkomdag. Gelijk hiermee doet hij een oproep aan de fotograaf die de foto heeft gemaakt van het baasje samen met Ferron, terwijl die laatste het baasje zijn Jupiler leeg maakt ! Ons baasje dacht dat Jeanny de foto had gemaakt met zijn Kodakske maar daar is de foto niet op terug te vinden… Wie o wie heeft de foto van de Jupiler drinkende Ferron ? ? ?
Het lijkt er wel op dat deze week in het teken staat van gezondheid voor mens en dier. Dat mag ook wel want eigenlijk was ook zondag voor ons Drenten al best gezond met de wandeling van de terugkomdag.
Gisteren zijn we dan met z’n vier langs gegaan bij Aline onze dierenarts in Hoogstraten waar we weer een flinke pikuur in onze rug geplant kregen. Ook de vaccinatie tegen kennelhoest, met dat vervelende spuitje vocht dat ze zo maar in je neusgaten spuiten was er ook weer bij. Dan legt het baasje zijnn hand over onze ogen terwijl Aline een dosis vocht in een neusgat spuit. Het doet geen pijn maar je schrikt er van en dat vinden wij helemaal niet plezant.
Deze ochtend waren de baasjes aan de beurt. Zij hadden beiden een afspraak bij Hans hun tandarts voor een controle van hun “eetkamer”. Bij de terugkomst spraken ze in elk geval niet met een dubbele tong alsof ze goed zat waren. Er is dus geen verdoving bij te pas gekomen en er waren dus blijkbaar geen restauratie werken aan de meubelen van de eetkamer nodig. Weeral een meevaller voor het hoofdbestuur.
Deze namiddag kwam dan de kroon op het werk. En het baasje heeft er speciaal zijn Kodakske voor mee genomen anders geloofde toch niemand dit verhaal en zeker niet op een dag als deze 1 april.
Lucy is namelijk deze namiddag gaan zwemmen, en niet in een ven zoals Belle vorige zondag deed tijdens de wandeling. Neen Lucy is gaan zwemmen in een speciaal ontworpen zwembad voor revaliderende paarden ! We hebben het hier al eens vermeld dat de heupen van Lucy niet optimaal bleken op de röntgen opname maar de kom en de bol zijn wel mooi gevormd bij haar. Enkel de spieren en pezen die bot en heup bij elkaar dienen te houden zijn bij Lucy erg soepel. Dat is wat Aline onz enkele maanden geleden vertelde. Als we die spieren kunnen verstevigen, en dat doen we door bvb te gaan zwemmen kunnen we aan de ganse heupsituatie een positieve wending geven.
Baat het niet voor de HD dan is het in elk geval toch nog goed en heilzaam voor de algemene gezondheidstoestand van Lucy. Vandaag waren we daar samen met de zeven maanden oude Ed, de Duitse dog van Aline zelf. Lucy en Ed konden het goed vinden met elkaar.
Na de zwembeurt van Ed kwam Lucy aan de beurt en net als Ed zwom zij haar 2 x 50 meter vlotjes door. Die honderd meter volstonden voor vandaag en voor volgende zaterdag gaan beide honden nog eens samen zwemmen maar dan gaan we met korte tussenpauzes de zwemafstand verdubbelen. De respectievelijke baasjes waren best tevreden over de zwemprestaties van hun honden. Lucy had op jachttraining al vele malen gezwommen maar voor Ed was het de eerste maal dat hij zwom met zijn poten los van de grond.
Dit alles gebeurde deze namiddag in het “horse care center” te Meerle, vlak bij de grens met Nederland op enkele kilometers van Breda. Voor ons baasje was het de eurocentjes waard en hij heeft in elk geval geopteerd voor een tien beurtenkaart . Volgende zaterdag beurt twee, de volgende beurten zullen dan in het eigen zwembad in La Magdeleine doorgaan. Maar dan zwemt het baasje mee met Lucy !
Hierbij de foto’s van Ed en Lucy in het 50 meterbad, anders zouden we toch niet geloofd worden. Wie ook interesse heeft kan even deze link raadplegen: http://horsecarecenter.be/
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
