We hebben ze…
Vorige week vroegen we op dit blog wie de foto’s had genomen van Ferron en Kiet die samen aan een flesje Jupiler aan het drinken waren.
Wij dachten aanvankelijk dat het Jeanny was geweest met het “kodakske” van ons baasje, maar dat bleek niet zo te zijn. De foto’s waren in elk geval niet te vinden in de reeks op ons fototoestel. Je kan deze reeks trouwens zien op de reeks op het seniorennet http://fotoalbum.seniorennet.be/drentje-Hera/_terugkomdag_
Gisteren kregen we echter een e-mail vanuit Berlaar (Balder voor de ingewijden) van Luc Jacobs het baasje van Kiet. Luc’s dochter Fien had wel foto’s genomen van de “braspartij” van vader en zoon Ferron/Kiet. Onze navraag hier op het blog heeft dan toch vruchten afgeworpen. Bedankt Luc en Fien voor het doorsturen van de foto’s van het drinkgelag !
En ook dit nog…
In het verleden kregen we al meermaals de opmerking dat lezers het fijn vinden dat wij, het hoofdbestuur van de roedel onze honden “hun” verhaaltjes zelf laten vertellen. Hoe dat zo gekomen is vertel ik even hieronder…
Onze baas en Peter Mayle.
Voor hen die ons Bas en Belle blog http://blog.seniorennet.be/bas_en_belle/ nog maar kort kennen geven we even een verklaring hoe we er toe gekomen zijn om onze honden zelf hun belevenissen te laten vertellen.
Een kleine vijftiental jaren geleden, toen wij pas het huis in Frankrijk hadden gekocht leerden we de boeken van de Engelse schrijver Peter Mayle kennen.
Peter Mayle was (is) een man afkomstig uit de reklame wereld die in de Luberon in de Provence was neergestreken. Zijn boeken “een jaar in de Provence” “Toujours Provence” en nog enkele in dezelfde trant werden hier letterlijk verslonden omdat hij zijn belevenissen met de plaatselijke ambachtslui, restauranthouders, dorpelingen, overheden beschreef alsof we het zelf hadden meegemaakt of nog gingen beleven.
Maar er was ook nog een dunner boekje van zijn hand, getiteld “een hondenleven”. Hierin laat Mayle zijn Franse adoptiehond “Boy” zijn eigen belevenissen vertellen bij de nieuwe rare Engelse baasjes. Het boekje werd net als de andere Mayle’s door ons verslonden en herlezen en nogmaals herlezen en uitgeleend aan verwante zielen.
Toen we zelf met een blog begonnen leek het ons wel wat om zo ongeveer dezelfde schrijfstijl te hanteren in de hoop dat onze verhaaltjes even goed zouden aanslaan bij onze lezers als wij hadden ervaren bij Peter Mayle en zijn “Boy”. Een geleerde prof Nederlandse taal heeft ons eens verteld dat die schrijfstijl zelfs een naam heeft, maar laten we die naam al lang vergeten zijn, Peter Mayle echter zijn we nog lang niet vergeten.
http://www.boekbeschrijvingen.nl/mayle-peter/mayle2.html#mayle1
Jan
|