Ik ben Jan
Ik ben een man en woon in Vosselaar (B) / La Magdeleine (F) (België / Frankrijk) en mijn beroep is Technisch leraar autotechniek/carrosserieherstelling op pensioen.
Ik ben geboren op 05/09/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Onze drie Drentsche Patrijshonden, tuinieren, klussen, auto's repatriëren voor VAB.
Ik ben sinds 1971 gehuwd met Simonne.
Sinds 1983 heb ik gans Europa doorkruist tijdens de vakanties om gestrande reizigers en hun auto's te repatriëren in opdracht van VAB. Sinds enige tijd ben ik met de depannages gestopt.
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Op 02-02-2014 was Jeanny Wessels de 350.000° bezoeker van dit blog. Jeanny vertelt dat ze foto's van zichzelf niet graag heeft, maar voor eeuwige roem op dit blog wil ze samen op de foto met haar Lennaert.
Op 07-08-2012 was Karin Prince de 300.000 bezoeker van dit blog. Karin had graag een foto van haar twee troetels, Siebe & Lobke, om eeuwige roem te vergaren. Wij voldoen graag aan die wens.
Lees hier de belevenissen van vier prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden
Dit Bas & Belleblog is op deze plaats stopgezet omdat er geen foto's meer konden geplaatst worden. We zijn echter het Bas en Belleblog bis gestart. Daar kan je verder lezen onder deze link http://blog.seniorennet.be/bas_en_belleblog_bis welkom op het nieuwe adres en veel leesgenot
22-04-2014
Nog een paar
Nog een paar…
Nog enkele foto’s van de wandeling van gisteren en van ons nieuwe huisdier “met uitzicht op familie uitbreiding”…
We kunnen een bericht maken over: de lentewandeling in Scherpenheuvel van gisteren maandag, we kunnen verslag uitbrengen over onze nieuwe “buitenhuis” bewoner en we kregen een uitgebreid verslag over de Oostenrijkse winter-/lentesport belevenis van Kyra-Luna.
De actueelste belevenissen dateren van gisteren en zijn de wandeling en de ontdekking van het duivennest tegen de gevel in de druivelaar .
Eerst de wandeling… zoals gezegd gingen Hera en ’t baasje naar de lente wandeling van de Drentenvereniging in Scherpenheuvel. We hadden mooi weer en er waren weer tal van bekende Drentenliefhebbers present om samen met ons een twee uren durende wandeling in de omgeving van de OLV basiliek te maken. Hera ontmoette er haar zoon Lennaert en ’t vrouwtje Jeanny die trouwens vandaag ook melding maakt van de wandeling op haar blog/site : http://www.patrijshonden.com/
We waren enkel met Hera daar omdat Belle en Lucy nog te veel de geur van loopse teef met zich meezeulen. Ook Heros bleef bij ‘tvrouwtje en de teefjes thuis omdat zijn hormonen nog te veel een rol spelen in zijn dagelijks leven en dat zou nog wel eens vonken kunnen geven bij hitsige Heros en wij willen nu niet echt dat hij zijn goeie naam en faam zou verliezen tijdens zo ’n periode !
Maar alles ging goed, zowel thuis als op de wandeling, Op wandeling genoot Hera nog wel veel aandacht van Jarre , Jappe, van Yooku en zelfs de knappe (zingende) reu Tassos van de organisator Eric hadden belangstelling voor alles wat zich onder Hera’s staart te vinden was ! Blijkt dus toch dat hoewel haar loopsheid nu al twee weken achter de rug is dat die reuen toch nog altijd kunnen ruiken waar HET te vinden is !
Op het einde van de wandeling had Hera die vieze rioolbeek, waar ze vier jaar geleden zo ’n plezier in gemaakt had , teruggevonden en natuurlijk moest zij daar nog eens snel aan die andere honden demonstreren hoe je een baasje in 3 seconden kan omtoveren van een rustige wandelaar tot een furieuze hondenbaas ! Het zou breken zijn met een traditie moest er eentje van ons niet meedoen aan de wedstrijd “vettigste Drent op wandeling”
We hebben ook een nieuwe buitenhuis genoot. Die hebben we gisteren ontdekt in een nest dat ze hebben gemaakt tegen de gevel van het huis in de druivelaar achter de TV satellietschotel. Een tortelduivenkoppel heeft daar hun tijdelijke verblijfplaats gemaakt om de eitjes van hun nageslacht uit te broeden.
Ze hebben een goede keuze gemaakt, hoog genoeg om geen nieuwsgierige Drenten in de buurt van het nets te krijgen. Netjes droog onder de overkapping van het dak en ook nog eens uit de wind en uit de felste zon door de schotelantenne.
Zij wijkt niet van het nest en hij, de duiver, blijft in de buurt op het dak van de garage, op het dak bij de buren of in de hazelaar om een oogje in ’t zeil te houden. Lucy heeft het nest met inwoners al ontdekt en heeft er al onder gestaan op haar achterste poten zich zo lang mogelijk makend om toch maar in het nest te kunnen kijken. Nu maar hopen dat we terug weg zijn wanneer de eitjes uit komen en de jonge duifjes gaan uitvliegen, want erg bevorderlijk voor een lang duivenleven is de aanwezigheid van vier Drenten in de onmiddellijke omgeving niet, ondanks de spreekwoordelijke “zachte beet” van de Drent waardoor de honden hun buit, in dit geval de jonge duifjes, ongeschonden bij de baas brengen.
Morgen wintersport verhalen uit Minderhout/Österreich van Drent Kyra-Luna en “Golden” Myra…
Spiksplinternieuw en toch heeft de nieuwe “livebox” van Orange/Wanadoo geen toekomst bij ons in La Magdeleine! Vorige week dinsdag hebben we de modem opgehaald in Angoulême en hoeweler niets aan mankeert of hapert zal hij niet veellanger dan twee weken dienst doen bij ons.
Zaterdagnamiddag heeft het baasje immers telefoon gekregen van de firma waar hij de satellietontvanger voor het internet in bestelling had. De melding deed een brede smile op het baasje zijn gezicht te voorschijn komen… Het schotel pakket is toegekomen en kan vanaf dinsdag ochtend opgehaald worden !
Eind van de maand bij de retour naar La M. weet het baasje alvast wat te doen. De ladder(s) zullen te voorschijn komen en er zal weer een halve dag activiteit op het dak te zien zijn. Hopelijk valt de installatie even goed mee als het plaatsen destijds van de TV schotel van TV-Vlaanderen. Dat had toen, zo’n achttal jaren geleden, niet veel voeten in de aarde. Nu is het baasje wel verwittigd dat deze afstelling meer precisie vereist dan de gewone TV schotel.
Vanaf begin mij moet dan de nieuwe technologie zijn intrede bij ons en zijn we hopelijk verlost van de miserabele toestanden van wat ze bij Orange “service” noemen !
We zien wel wat het gaat worden,jullie gaan de eerste getuigen zijn of het systeem zijn vruchten gaat afwerpen. Wij hopen alvast van welwant “gratis” is het systeem nu niet bepaald .
Bijna twee weken Frankrijk eist hier blijkbaar zijn tol. Een ganse dag op de been zijn zonder een ernstig dutje die naam waardig laat zo zijn sporen na !
Gisteren schreef het baasje het al, meer dan zeven uren hebben wij onze ogen stijf dichtgeknepen terwijl onze baas de Masjebashi huiswaarts stuurde. Maar net zoals vroeger bij Bas is het nu Lucy die haar kop opsteekt wanneer we de afrit 22 van de E34 nemen. Ze gaat dan niet meer liggen en blijft alles goed in ’t oog houden tot we thuis de auto geparkeerd hebben.
Buiten ons laten horen aan de buren hebben we nog niet veel activiteiten ontplooid. De benches en de hondenkussens in de living zijn favoriet. Het maakt het voor ons baasje allemaal een beetje moeilijk. Hij kan toch hierover geen spannend verhaal verzinnen. “De honden slapen, zij slapen nog, zij blijven maar slapen” Met zo’n verhaal kan je toch niet naar de bloglezers toe, vindt je niet ?
Wat we wel dienen te vermelden is, dat het hier gisterenavond bijna klein Biafra was ! Toen we ons avondeten kregen merkte het baasje op dat er niet genoeg brokken in huis waren om een lang weekend te overbruggen… Vanaf maandagochtend zou het allemaal over zijn, de brokkentonnen leeg en zo ook onze magen ! ! !
Gelukkig bracht het vrouwtje uitkomst, op zondag voormiddag is de plaatselijk supermarkt “den Delhaize” open en die verkopen buiten gewone mensenvoeding ook nog eens normale dierevoeding. Zo hebben we nu toch de garantie dat we vanaf morgen niet op “derde wereld dieet” moeten gaan.
Oh ja, ook nog even vermelden dat we deze middag een telefoontje kregen van dierenambulance en –asiel Wageningen dat ons hondje, een Drentsche Patrijshond bij hen was binnengebracht… Wij zijn dus op het appel moeten verschijnen terwijl ons baasje met die vriendelijke Nederlandse dame sprak, en toen we voltallig bleken te zijn was ons baasje nog meer ongerust als voorheen.
Het was een vrolijk teefje dat gevonden was op het strand nabij Katwijk aan Zee en haar chip was op onze naam geregistreerd ! Ja… dan zou het wel eens om Liv kunnen gaan die haar vrouwtje Kirsten was kwijtgeraakt wanneer die aan het lopen was… Ons baasje heeft dan de gegevens van de baasjes van Liv doorgegeven en even later was de ontdekkingsreizigster alweer waar ze thuis hoorde.
Toch wel goed georganiseerd die dierenambulance in Nederland. Liuv is dus alles samen geen twee uren vermist geweest ! Al een geluk bij een “ongeluk” dat het vandaag was en niet gisteren, want dan had het baasje de lading van zijn aanhanger moeten herschikken om aan de adresgegevens van Liv en haar baasjes te komen. Toch maar eens werk maken van al de telefoongegevens van de pupeigenaars op te slaan bij de contacten van ’t baasjes’ wrijftelefoon.
Na een voorspoedige rit van een goede zeven uur en half zijn we weer veilig thuisgebracht door onze baasjes.
Eénmaal zijn we gestopt, of neen toch tweemaal maar de eerste maal moest ons baasje te drinken halen voor de Masjebashi aan de pomp van de Auchan in Poitiers. De twwede maal was het al voorbij Parijs waar we de pootjes eens, mochten strekken en de blazen ledigen. Dat laatste duurde zo lang dvooraleer we er daadwerkelijk aan begonnen dat het baasje dacht dat we echt niet moesten en hij wilde al met ons terug gaan naar de auto. Maar zo hadden wij dat niet begrepen want daar hingen zoveel lekkere geurtjes voor reu en teefjes dat we eigenlijk haast vergeten waren wat er van ons verlangd werd…
Bij aankomst in Vosselaar is ons baasje dan nog maar alleen een eindje verder gereden en toen hij terug kwam had hij een tas bij die helemaal naar friet en snacks rook ! Wij hebben natuurlijk mogen mee snoepen en in geen tijd waren de bodems van onze eetkommen spiegeltjes. Zo glimmend waren ze uitgelikt. Verder op de avond hebben we ons uitgestrekt op onze Vosselaarse kussens en zijn we in slaap gevallen want we waren moe van het slapen onderweg ! ! ! Zoiets kan je natuurlijk alleen van Drentjes verwachten…
Ja hoor, ook onze Lucy doet het ! En “HET” is egels vangen en naar de baasje brengen !
Gisterenavond hebben we een telefoongesprek moeten afbreken omdat er “iets” gaande was in de tuin. Het poortje tussen de koer en de tuin was niet dichtgedaan omdat er nog wat heen en weer geloop was geweest in functie van de terugkeer naar Vosselaar van vandaag.
Dat ”iets gaande zijn” was ditmaal Lucy die voor de eerste maal, in navolging van nonkel Heros en oma Belle nu ook egels apporteert !
De baasjes zijn er gewoonlijk niet erg blij mee want sommige egels, meestal zieke dieren, zitten vol vlooien. Deze was gezond en er was niets mis mee, maar toen het baasje “pinneke” wild overnemen kwam hij er snel genoeg achter dat hij zijn lederen las handschoenen niet had aangetrokken. Zelden heeft hij zo ’n scherpe stekels gevoeld bij een egel. Ook Lucy had verwondingen aan de lippen en het tandvlees.
Op vraag van “zit voor” gaf ze zonder problemen stekelbeest in baasje zijn handschoenen. Die had zelfs nog de tijd genomen om zijn “kodakske” te gaan halen. We hebben nu drie egel apporteurs in onze roedel !
Belle & co
En nu pakken we de laptop in en gaat het terug richting België…
Nog enkele dagen en het leven van alle dagen gaat terug zijn gewone gangetje gaan. Dat is deels omdat we morgen terug naar België komen, maar hoofdzakelijk omdat dan de loopsheid van ons laatste teefje, mijn moeder Belle, dan gaat voorbij zijn.
De periode van mij om beurten van de teefjes weg te houden is dan voor een maand of acht voorbij. Mijn zus Hera was ditmaal eerst aan de beurt, na een week volgde nicht Lucy en Belle is nu op ’t einde van de voor mij interessante periode. Nu kunnen de hormonen terug tot rust komen.
Onze teefjes hebben allemaal eenlange periode tussen de twee opeenvolgende loopse periodes. We kunnen dus stellen dat Hera rond november-december terug loops gaat komen. Ons baasje vind dat een ideale periode om nog eens aan een nestje pupjes te denken. Het zou zonde zijn van nu met Hera te stoppen, ze heeft zo’n prachtig nestje gehad twee jaar geleden met dat 12 koppige L-nestje.
Als het baasje goed gerekend heeft en de natuur speelt zijn spelletje op normale wijze dan zouden er rond half januari pupjes geboren worden. Die mogen dan rond half maart, wanneer de lente begint naar de eigenaars. Onze baasjes hebben weer mooie Drentenmomenten in het vooruitzicht. De bergen werk die ze hadden met het grote vorige nest zijn ze immers al lang vergeten…
En ik mag dan nog eens fiere nonkel spelen, een rol die me goed gaat liggen, net als met die andere nestjes !
Op dit moment mogen we ’s avonds niet meer in de tuin, dat heeft zo een reden… De egels zijn na hun winterslaap terug ontwaakt en ik ben toch de bekende specialist “egeldrager” of zoals ons baasje dat in ’t Frans zegt “porteur d’hérisson”. Sinds ik hier eens een egel in huis heb binnen gebracht die stikte van de vlooien, is hier een egel-vlooientransport verbod van kracht. En ik was nog zo fier op mijn prestaties met die stekelbeesten.
Misschien zijn er wel belangrijke dingen gebeurd vandaag maar dan hadden wij en de baasjes het te druk om het te merken.
Het is voornamelijk druk in de tuin waar alles in gereedheid gebracht wordt om de terugtocht naar België zaterdag aan te vatten. Ons baasje doet de ene lading gras en onkruid op de aanhanger naar het containerpark, en daar kruipt flink wat energie in. Eerst laden en de hoop uit elkaar trekken en dan aan de container op de “dechèterie” de lading met de riek in de container kieperen.
Rond het zwembad heeft het baasje het “gazon/brousse” met de bosmaaier een kopje kleiner gemaakt. Ook het daarna bij elkaar harken kostte pakken energie.
Toen Heros deze ochtend met het baasje naar Villefagnan om brood en een krant ging kregen ze in de krantenshop een gratis bijlage aan de krant mee. Het was een speciale katern gewijd aan de verkiezingen van de gemeenteraden in het departement Charente.
Ons baasje is altijd wel geïnteresseerd om te weten wie aan het hoofd van zijn gemeente en de omliggende gemeenten staan. Deze katern was dus eigenlijk een cadeautje recht in de roos. Nu was het voor ons geen verrassing wie de volgende zes jaar de gemeente La Magdeleine gaat leiden. Er was maar één lijst die opkwam met de verkiezingen en na de eerste ronde op 21 maart was bij ons de gemeenteraad al bekend.
Dat Claude Perrot geen kandidaat meer was om de rol van burgemeester nog zes jaar te vervullen was ons ook al gezegd. De brave man is momenteel 82 jaar en zou dus aan het einde vanzijn mandaat de 88 jaar gepasserd zijn ! De eerste “adjoint” of gemeenteraadslid (schepen in België) mevrouw Monique Lericolais had de afgelopen jaren al verschillende malen de rol van burgemeester vervuld als "vice-maire" en is dus de geschikte persoon om onze gemeente de volgende jaren te leiden.
Uit het bericht over La Magdeleine kunnen we dan ook opmaken wie de overige gemeenteraadsleden zijn en ook dat de gemeente bij de meest recente telling 134 inwoners telde.
Met deze gegevens in de hand kunnen we met zekerheid zeggen dat we gerust mogen zijn dat de gemeente de volgende zes jaar in ervaren handen gaat zijn…
Het is nu helemaal zover, ik, Heros, sta in vuur en vlam voor mijn moeder Belle. Belle zelf is op dit moment in haar vruchtbaarste periode van haar loopsheid en is ook “niet vies” van haar zoon Heros !
Het is hier in huis dus terug dezelfde situatie als een week geleden met Hera en Lucy. De baasjes moeten de gesteriliseerde en dus onvruchtbare Heros weghouden van zijn familieleden. Niet dat het kwaad kan maar twintig minuten bij een stel gekoppelde Drenten zitten is niet iets waar ’t baasje op zit te wachten. Dat is zowat het enige nadeel dat je hebt wanneer je een reu uit één van je eigen nestjes hebt gehouden. Heros kan dan wel geen pups meer verwekken, zijn hormonen werken nog perfekt.
Zo kwam het gisteren dat ik, Heros, met het baasje mee mocht naar Angoulême om daar de nieuwe modem voor het internet te gaan ophalen. En zo hebben we weer iets gezien dat we van ons leven lang nog niet gezien hadden. En dan nog wel in het verkeer, en daar is niet veel wat ons baasje nog niet gezien heeft.
Het is wereldwijd bekend dat zo rond de Paastijd de aannemers van wegenwerken al hun materiaal uit hun opslagplaatsen halen en her en der op de wegen plaatsen.
Het was gisteren onderweg naar Angoulême niet anders… Er stonden kilometers lange “oranje tsjoppen*” op het midden van de weg om één rijstrook af te sluiten en dan aan het einde van de werken stond een verkeerslicht voor beurtelings verkeer.
En laat nu dat verkeerslicht het onderwerp zijn van het tot nu toe onbekend verkeersfenomeen ! Dit verkeerslicht was in twee zaken origineel. Ten eerste was er geen groen licht en was het groene licht onderaan vervangen door een oranje knipperlicht. Maar het middelste licht was ongezien ! Het was vervangen door oranje oplichtende cijfers die het aantal seconden aangaf dat er nog wachttijd was tot verder rijden.
Uiteraard heeft het baasje daar een foto van gemaakt met het haast altijd in de auto aanwezige “heel klein kodakske”. In ons geval, toen we stopten, stond er op het licht “150” aangegeven en toen het baasje de foto nam gaf het licht nog “90” aan. Anderhalve minuut later mochten we verder rijden. Ons baasje heeft dit als heel tof ervaren en ook in de andere auto’s voor en achter ons bleek er meer dan gewone belangstelling te zijn dan voor een gewoon verkeerslicht.
Wat ook opviel was dat er in de ons omringende auto’s geen neusgepeuter, gegeeuw, maquillage werd bijgewerkt, of de algemeen geldende bezigheden bij wachten voor rood licht ! Hier ging alle aandacht naar het verkeerslicht !
Plots kregen we een hint naar een mop met Grand Marnier als beslissende factor. Maar omdat het letterlijk en figuurlijk een beetje “aangebrand was zetten we ze hier maar op het blog, misschien kennen jullie de mop ook niet…
Twee mannen* staan te praten over het voorbije verlof.
Zegt de Louis tegen de Jan
“ik ben op verlof geweest in Bretagne, en ben daar bij een hoer geweest”
“allee” zegt de Jan, “en was het goed bij haar ?”
Antwoord de Louis “wel voor 25 euro draaide ze een Bretoense pannenkoek rond mijn ding en heeft me gedurende een half uur gep*pt”
“Waaw” zegt de Jan “da moet wat gewest zen”
“Ja maar” zegt Louis ’s anderendaags ben ik terug geweest want ze had nog meer in petto voor 50 euro”
“komaan, leg uit” zegt de Jan
“Wel” zegt Louis ”toen kwam ze weer met zo’n pannenkoek af maar toen had ze daar choco op gesmeerd, en goed dat dat was jong”
“Maar toen ik ’s anderdendaags terug wilde gaan kostte me dat 75 euro maar toen ben ik gaan lopen…”
“Allee jong gaan lopen en ’t was allemaal zo goed zegde daarjuist”
Antwoord de Louis “ja maar toen kwam ze weer af met een pannenkoek maar toen had ze ook een fles Grand Marnier en lucifers bij “…
*alle namen zijn fictief en er moet dus niets achter gezocht worden .
Sinds zondagnamiddag was voor ons het internet hier nogmaals gestoord. Ditmaal bleek de “livebox”, zeg maar de modem, de geest te hebben gegeven. Deze ochtend zijn we (Heros en ’t baasje) naar Angoulême gereden waar in het mega-magazijn Géant Casino een winkel van Orange-Wanadoo is gevestigd. Daar konden we de nieuwe modem ophalen . Die modem is intussen aangesloten en HIJ WERKT !
Gedurende twee dagen waren we dus weer eens afhankelijk van vrienden en buren om toch maar iets op het www gepubliceerd te krijgen .
Dat er één en ander gebeurde was al duidelijk uit de korte berichten van de afgelopen dagen. We gaan dat proberen in te halen met hierna volgende berichten.
Van Kiet kregen we zondag de eerste berichten binnen…
Van Belle’s en Ferrons’ zoon Kiet hebben we dan toch nog foto’s binnen gekregen. Toen we gisteren ochtend bij de buren onze mailbox gingen lichten stonden daar enkele foto’s van onze kampioen te pronken. Kiet behaalde op de Internationale Antwerpse hondenshow eergisteren een 1° U of 1° Uitmuntend, ook CAC en CACIB en ook nog eens BOB wat staat voor “best of Breed” ofwel beste van het ras !
We weten dat Kiets’ baasje Luc, net als ons baasje, een hartsgrondige hekel heeft aan dat soort shows. Maar met enkele van zulke resultaten verzamelt Kiet makkelijk genoeg punten om Belgisch kampioen te worden. Maar net als baasje Luc zien we hem beter uitmunten in de praktische jacht samen met zijn vader Ferron en hun respectievelijke baasjes. Of zoals we vorig jaar deden op een gezamenlijke wandeling toen moeder Belle samen met Heros, Hera en Kiet door de Nete baggerden in de buurt van Kiets’ woonplaats Berlaar. Voor knappe Kiet komen de ontmoetingen met de Deense teefjes alsmaar dichterbij en gaat onze foklijn dankzij Ferron en Kiet verder in Denemarken.
Ook uit Oud Turnhout en Roosteren komen fijne berichten over de prestaties van Lando en Lennaert, die beide vorige zaterdag aan een workshop zweetwerk deelnamen. Als we hun baasjes mogen geloven… en niemand twijfelt aan hen, hebben beide zonen van Hera en Cartouche daar eens laten zien “hoe het écht moet”. We kunnen nu wel spreken van natuurlijke aanleg want geen van beiden had enige ervaring met zweetwerk voor jachthonden ! Ook Lennaert en Lando staan op de lijsten van dekreuen bij de rasverenigingen. Lennaert in Nederland en België, Lando op dit moment enkel in België maar ook voor Nederland is hij in orde met al de paperassen.
Hieronder enkele e-mails zoals wij ze binnenkregen
Bente, Rudy, Jan,
Zoals jullie al wel weten namen we vandaag deel aan de hondententoonstelling in Antwerpen.
Blinkend van trots kunnen we zeggen dat we eerste geworden zijn in onze reeks met een "Uitmuntend" .
Daar bovenop behaalden we ook nog "Beste van het ras" , "CAC" en "CACIB".
Wat een dag vandaag, wat een circus ook.
Zo'n hondenshow , het is me wat. We hebben ons de ogen uitgekeken.
Maar als we mogen kiezen dan kiezen we toch voor de grote wandeling door bos en wei, zelfs voor stinkende beken.
Zeker weten.
Groeten
Kiet en co
En dan ook nog de mail van Hilde en Nico de baasjes van Lando
Hoi Jan,
sorry voor de late reactie, super druk weekend gehad. (kwam gisterenavond binnen, nvdr)
De workshop was heel interessant. Eerst een stukje theorie, dan zelf een spoor zoeken in het bos en dan 1 voor 1 de honden ieder een ander spoor zoeken.
Ik was als laatste aan de beurt en hield mijn hart echt vast. De hond werd nl aan een lange lijn van Rosemarijn aangelijnd (lijkend op lang springtouw) zonder handvat en dat moest je losjes in de hand hebben en steeds meer lijn geven. Ik dacht echt dat Lando iets zou ruiken en er als een gek vandoor zou spurten naar de buit, dat ik hem niet zou kunnen houden.
Ik onderschatte Lando dus weer heel erg want hij deed het suuuuuuuuuuper goed. Neus bij de start en hij volgde het spoor perfect. Op het einde dwaalde hij even af omdat hij al wist waar de buit lag maar hij moest voor de oefening toch terug over het spoor. Echt een andere hond op dat moment, zo toegewijd en gedreven. Het was heel leuk om weer een stukje te ontdekken van Lando dat we nog niet kende. We zijn echt blij met onze woef.
Inderdaad, het internet ligt er weer eens temeer uit bij ons. Voor de XX-maal al en we zijn het nog maar eens spuugzat heel die “service van Wanadoo-Orange”.
We gaan proberen twee maal daags kontakt te maken via de Wi-Fi bij de buren die werken met een andere operator want aan externe omstandigheden kan het momenteel niet liggen. Er was gisteren geen storm of onweer en waar het nog aan kan liggen interesseert ons niet meer.
Er is ons beloofd dat de installatie voor internet via de satelliet geleverd kan worden tegen het eind van de maand en dan zijn we hopelijk van het ganse Franse internet verlost.
Gisteren hadden we onderstaand bericht klaar om op het blog te plaatsen, maar dat is er toen niet meer van kunnen komen.
Ook hebben we later nog via de telefoon vernomen dat er belangrijk nieuws was in Berlaar ten huize Jacobs. Luc ,het baasje van onze Kiet meldde ons via de telefoon dat Kiet gisteren op de internationale hondenshow te Antwerpen een 1U, CAC , CACIB en BOB behaald heeft. Luc die die doorbelde toen hij van Antwerpen onderweg was naar huis beloofde ons gisterenavond nog foto’s te zenden maar die zijn hier dus nog niet aangekomen wegens bovenstaande info.
Belle & co
With a little help…
De zitmaaier is nog steeds niet hersteld door gebrek aan vervangonderdelen maar het baasje heeft vandaag toch het gazon in de tuin kunnen maaien. Daarvoor had hij de Husqvarna van zijn kameraad Mohammed uit la Billauderie (nog een gehucht van La Magdeleine) kunnen lenen. Het is een fonkelnieuwe machine van een type iets groter dan onze zitmaaier.
Mohammed kocht de machine vorig jaar aan het eind van het seizoen nadat wij bij hen een keer het gazon waren gaan maaien toen hun grasmaaier met panne stond. Hij was toen zo vol van het resultaat dat hij de week nadien ook een Husqvarna kocht. En met die machine hebben we deze namiddag van een brousse terug een mooie tuin gemaakt.
Gedaan dus met natte poten ’s morgens bij het uitlaten. Nu had het baasje al wel een spoor gemaaid met de kleine grasmaaier waar we veel gebruik van hebben gemaakt maar nu kunnen we terug naar hartenlust spelen, crossen, vechten en luieren op een keurig gazonnetje
Het blijft mooi weer de volgende dagen, althans wat de voorspellingen in de krant beloven. Een mooi weekend staat dus voor de boeg. Niet dat het ons Drentjes en baasjes veel uitmaakt dat weekend, voor ons is het altijd weekend, maar er zijn ook nog anderen die we het mooie weer ook gunnen.
Gisteren ochtend heeft ons baasje een deel van de moestuin bewerkt om de eerste plantjes te planten. Het zijn de door ’t vrouwtje zelf gezaaide plantjes van pompoen en courgette. De zaadjes zijn vorig jaar bewaard uit eigen vruchten en het is dus helemaal “huisgemaakt”.
Begin mei gaan we verschillende tomatenvariëteiten planten. Die doen het over ’t algemeen best goed in onze tuin en geven een ganse zomer lekkere vruchten. Favoriet is hier “tomate Russe” een ras dat we enkel hier in de Charente tot nu toe hebben aangetroffen, maar als je het land van herkomst op de stickertjes leest dan lees je “Hollande” ! Of het moest zijn dat ze afkomstig zijn van de “président de la république”, de Swa Hollande. Misschien kweekt die in zijn vrije tijd in zijn serretje in het Elysee in Parijs wel die Russische tomaten. Dan zijn het ook tomaten van “Hollande”…
Genoeg onzin verkocht, de Swa zal wel andere katers te geselen hebben. Net als ons baasje die met dit mooie weer de ganse dag bezig is in de tuin. Spijtig is wel dat de wisselstukken voor het maaibed van de zitmaaier niet zijn gearriveerd en dat de tuin op dit moment meer een brousse is dan een tuin in Ferret. Er mankeren alleen nog wat Afrikaanse wilde dieren in om het plaatje af te maken.
Ondertussen maakt hij dan de moestuin maar in orde en is hij ook bezig het snoeihout dat al enige tijd op transport naar het containerpark wacht, af te voeren. Werk allemaal waar je goed moe van wordt want het is tweemaal trekken en sleuren aan dat snoeihout. Een eerste maal om het te laden op de aanhanger en de tweede maal bij het containerpark om het te lossen van de aanhahger.
Je hoort ons baasje trouwens niet klagen over de nachtrust. Iedereen slaapt hier trouwens de slaap der gelukzaligen, moe als ze ’s avonds zijn. Heros is trouwens samen met zijn bench terug verhuisd naar de keuken naast zijn zus Hera. Vermits bij haar als eerste de loopsheid over is hoeft Heros na viernachten niet meer afgezonderd te slapen. De loopsheid toestanden van de drie teefjes begint zich zo wat te normaliseren. Het is nu enkel Belle nog die haar toppunt nog niet bereikt heeft en die we nog moeten in ’t oog houden. En dan… dan zijn we hopelijk voor en maand of acht, negen gerust wat loopse teefjes betreft en kunnen we misschien nog eens denken aan een nestje “lente” puppies met Hera … Maar dat is nog toekomstmuziek .
Gisteren namiddag stond het hoofdbestuur er toch even van te kijken. Bij Hera is de meest interessante periode duidelijk voorbij en bij Lucy en Belle was het nog niet zover. Een adempauze dachten de baasjes.
Het baasje dacht op een moment zelfs dat ik Heros heel dat “tevengedoe” een beetje zat was en het me allemaal niet meer kon schelen… Dat heeft ‘m dan toch wel verkeerd gedacht en als hij zijn aandacht laat verslappen dan breken er nog gouden dagen voor me aan. “dat ‘m toch maar goed moet opletten bleek al duidelijk toen ze terug kwamen van burenbezoek. Bij Lucy was er duidelijk iets verandert in haar geur en plots was ze weer razend interessant !
Dat heeft dan weer het voordeel dat mijn bench nog wat langer in de baasjes hun slaapkamer is blijven staan. Ik heb dus vannacht weer aan de zijde van het hoofdbestuur geslapen. Of dat nog lang gaat blijven duren is nog maar de vraag. Ik heb al gemerkt dat ik van privileges geniet, Het is namelijk zo dat ik van het vrouwtje mag snurken en dat het baasje een dreun krijgt wanneer hij hetzelfde doet !. Raar volk soms die baasjes…
Zoals hiervoor al gezegd, de baasjes waren gisteren uitgenodigd om kennis te komen maken met de nieuwe overburen. Min en Mick die acht jaren de overburen waren zijn half januari terug naar Engeland vertokken en wilden zich gaan vestigen op het eiland Wight in het kanaal tussen Engeland en Frankrijk. Zij hebben hun woning verkocht aan Frances en Steven die nu onze nieuwe overburen zijn. Frances en Steven hebben ook twee hondjes. Ze zijn wel van een kleinere uitgave dan wijzelf , want het zijn een reutje en een teefje terriër. Met die “klein mannen” had ik enkele dagen terug al kennis gemaakt. Die eerste keer had dat reutje, “Basil” is zijn naam, me al bijna in mijn neus gebeten. Ik had toen het geluk dat hij niet verder dan de poort kon komen… Maar ondertussen weet “Basil” dat ik wel groot ben maar ook heel vredelievend ben, zeker naar klein gespuis toe.
Meer vertelselkes hierover volgen de komende dagen wel, nu ga ik me concentreren op Lucy. Dat lijkt me op dit ogenblik zeker zo interessant dan terriërs van de nieuwe Engelse overburen.
Vanaf vandaag krijg ik dan ook gezelschap van mijn zus Hera die door het hoofdbestuur terug “veilig” verklaard is .
Vandaag mag ik Heros mijn visie geven op het gebeuren. Mijn moeder Belle, mijn zus Hera en mijn nichtje Lucy zijn loops en dus moet ik uit hun buurt blijven van het hoofdbestuur.
Het is niet wat de natuur mij ingeeft want dat staat lijnrecht op de orders van mijn baasjes. Als ik zou mogen beslissen dan zou het hier nogal een sexparadijs zijn gedurende twee weken.
Toen ik een jaar oud was hebben de baasjes mij laten steriliseren, kastreren vonden ze voor zo’n knappe gast als ik gewoon zonde. Bij Bas wisten ze het niet wat er allemaal gebeurde en toen Bas zijn gewicht amper onder controle te houden was, zijn vacht veranderde en Bas ook nog eens trager en lustelozer werd was voor stond voor hen het besluit vast… nooit geen castratie meer bij ons.
Voor mij is het dus zo dat alle hormonen nog werken en ik nog altijd dezelfde knappe gast ben als vier jaar geleden, nog knapper als toen, zegt zelfs ons baasje !
Nu zorg ik er onbewust voor dat ons moe , zus of nichtje geen inteelt nestje kan voortbrengen terwijl ik toch een volwaardige vent in huis ben. Alleen wil ons baasje geen 20 minuten op zijn knieën bij ons zitten zoals “bij echt”, en dus zorgen de bazen ervoor dat ik streng gescheiden blijf van de teefjes.
Dat is soms vervelend en maar buiten de “goesting” valt er goed mee te leven. Er zijn zelfs voordelen aan. Ik mag bvb ’s morgens met het baasje mee naar de bakker en de krantenshop in Villefagnan en ik stap dan fier naast ons baasje door het stadje zo van “m’as tu vu” op zijn Turnhouts “hedde mij gezien” ? Ik ben ook al mee gemogen naar de supermarkt in Sauzé- Vaussais en dan heb ik op de auto mogen passen.
Ook als we thuis blijven mag ik de ganse dag in de buurt van het baasje blijven terwijl hij in de tuin bezig is. De teefjes blijven dan bij het vrouwtje op de koer of we liggen uilen te vangen in de zetels. De deuren staan met dit goede weer toch gans de dag open.Maar voor mij maakt dat dan wel dat ik tijdens de dag geen oog dicht doe en ’s avonds mijn pijp uit is ! Ik slaap als een Turk zegt het baasje .
’s Nachts mag ik in de bench in de slaapkamer van de baasjes slapen, dat is om niet de ganse nacht vlak naast mijn lekker zwoel ruikende zus te moeten liggen. De baasjes hebben dus duidelijk toch wat medelijden met mij en dus gebeuren er hier zaken die in Vosselaar ondenkbaar zouden zijn.
Ach,…het leven is best goed leefbaar met heel die roedel vrouwen rond mij, daar zorgen de baasjes wel voor. Als een straf zie ik de getroffen maatregelen zeker niet !
Het is typisch voor het seizoen hier in de Charente, het landschap is net een lappendeken van kleuren. Om het nog beter in beeld te brengen zouden we een keertje moeten meevliegen met iemand van de ULM club van Villefagnan.
Maar we zijn ook tevreden met onze vier poten op de grond en ons baasje neemt wel een foto van op een heuvel. We kunnen in elk geval laten zien dat het landschap rond Ferret een schilderij van Karel Appel zou kunnen zijn. Al de vakjes, de akkers in dit geval, in een verschillende kleur met hoofdzakelijk knalgeel van “le colza” of het raapzaad in ’t Vloms, het groen van het opkomende graan en het bruin van de akkers waar binnen enkele maanden de zonnebloemen het veld weer geel kleurt.
We hebben ook gemerkt dat boer Serge, onze buurman wat de velden betreft, dit jaar twee akkers heeft bezaaid met erwten. Dat is hier rond het gehucht de eerste maal dat we dat zien in de vijftien jaar dat we nu hier zijn. Verderop hadden we al gemerkt dat onze cognac/pineauboer Jean-Luc al wel erwten plantte in de omgeving van Saint Fraigne.
Intussen is het hier mooi zonnig weer, maar wel fris in de ochtend. Ideaal weer om in de tuin te werken. Die tuin is momenteel een kruising tussen een steppe en de brousse. Wegens een defect aan het maaibed van de zitmaaier en het leveren van de foute onderdelen staat de machine hier werkloos/ gehandicapt te kijken hoe het gras in de tuin voor onze baas ongekende hoogtes begint te bereiken. Volgende zaterdag komt ons baasje zijn kameraad Fernand (specialist in tuinmachines in Turnhout) deze richting uit en zal dan de gepaste onderdelen meebrengen die tegen dan wel bij hem geleverd zijn.
Ons baasje heeft gisteren met de kleine grasmaaier, die we hebben om rond de struiken en bomen het fijnere werk te doen, een pad gemaaid om ’s morgens met “droge” poten/voeten tot achteraan in de tuin te geraken. Het is nu wel mooi om te zien, een strook kort gemaaid gras tussen de madeliefjes die nu de kans hebben gekregen om hoog genoeg te groeien.
Nog een week of twee zegt ons baasje en wij, de Drentjes, kunnen dan verstoppertje spelen in het hoge gras !
We houden jullie op de hoogte van de gang van zaken…
Vorige week vroegen we op dit blog wie de foto’s had genomen van Ferron en Kiet die samen aan een flesje Jupiler aan het drinken waren.
Wij dachten aanvankelijk dat het Jeanny was geweest met het “kodakske” van ons baasje, maar dat bleek niet zo te zijn. De foto’s waren in elk geval niet te vinden in de reeks op ons fototoestel. Je kan deze reeks trouwens zien op de reeks op het seniorennet http://fotoalbum.seniorennet.be/drentje-Hera/_terugkomdag_
Gisteren kregen we echter een e-mail vanuit Berlaar (Balder voor de ingewijden) van Luc Jacobs het baasje van Kiet. Luc’s dochter Fien had wel foto’s genomen van de “braspartij” van vader en zoon Ferron/Kiet. Onze navraag hier op het blog heeft dan toch vruchten afgeworpen. Bedankt Luc en Fien voor het doorsturen van de foto’s van het drinkgelag !
En ook dit nog…
In het verleden kregen we al meermaals de opmerking dat lezers het fijn vinden dat wij, het hoofdbestuur van de roedel onze honden “hun” verhaaltjes zelf laten vertellen. Hoe dat zo gekomen is vertel ik even hieronder…
Onze baas en Peter Mayle.
Voor hen die ons Bas en Belle blog http://blog.seniorennet.be/bas_en_belle/ nog maar kort kennen geven we even een verklaring hoe we er toe gekomen zijn om onze honden zelf hun belevenissen te laten vertellen.
Een kleine vijftiental jaren geleden, toen wij pas het huis in Frankrijk hadden gekocht leerden we de boeken van de Engelse schrijver Peter Mayle kennen.
Peter Mayle was (is) een man afkomstig uit de reklame wereld die in de Luberon in de Provence was neergestreken. Zijn boeken “een jaar in de Provence” “Toujours Provence” en nog enkele in dezelfde trant werden hier letterlijk verslonden omdat hij zijn belevenissen met de plaatselijke ambachtslui, restauranthouders, dorpelingen, overheden beschreef alsof we het zelf hadden meegemaakt of nog gingen beleven.
Maar er was ook nog een dunner boekje van zijn hand, getiteld “een hondenleven”. Hierin laat Mayle zijn Franse adoptiehond “Boy” zijn eigen belevenissen vertellen bij de nieuwe rare Engelse baasjes. Het boekje werd net als de andere Mayle’s door ons verslonden en herlezen en nogmaals herlezen en uitgeleend aan verwante zielen.
Toen we zelf met een blog begonnen leek het ons wel wat om zo ongeveer dezelfde schrijfstijl te hanteren in de hoop dat onze verhaaltjes even goed zouden aanslaan bij onze lezers als wij hadden ervaren bij Peter Mayle en zijn “Boy”. Een geleerde prof Nederlandse taal heeft ons eens verteld dat die schrijfstijl zelfs een naam heeft, maar laten we die naam al lang vergeten zijn, Peter Mayle echter zijn we nog lang niet vergeten.
De rit van Vosselaar naar La Magdeleine in de Franse Charente was vandaag iets anders dan de gewone gang van zaken.
Op de A1 tussen Lille en Parijs kregen we de melding op de borden dat er 25 km verder een file was. Als we dichter bij kwamen stond er op de borden ook dat het 43 minuten wachttijd zou zijn in de file.
Ons baasje heeft geen broertje dood aan stilstaan in de auto, maar een ganse familie. Maar geen nood, het moeten straffe gasten zijn die ons baasje in de luren legt op de baan. Zijn tijd bij de wegenwacht en de internationale repatriëring welke hij 25 jaar gedaan heeft hebben zo ietwat ervaring bij gebracht.
Zo verlieten we de snelweg via de afrit Albert om zo de richting Peronne / Compiègne in te slaan. We reden de streek Picardië in via het departement Somme. En wie de Somme zegt denkt onmiskenbaar aan de slag om de Somme waar tijdens “le grand geurre” 19141-1918 verwoed slag geleverd is. We passeerden verschillende soldatenkerkhoven alle per nationaliteit aangelegd. We hadden langs onze weg een Brits/indisch kerkhof, een Australisch kerkhof en ook in de verte zagen we nog andere kerkhoven. Dan zie je plots ook nog een standbeeld aan de rechterkant van de weg, opgedragen aan de franse Maarschalk Foch. Alles aan deze route ademt nog steeds de sfeer van de eerste weereld oorlog uit. Zeker nu dit jaar de 100° verjaardag van het uitbreken van WO I herdacht wordt.
We zijn dan nog door enkele aardige dorpjes gereden en ook in Peronne zelf waren we in het centrum van het stadje. In Roye zijn we terug de A1 op gegaan richting Parijs. Vandaag waren we gek genoeg blij dat er eenj file was op de snelweg want we hebben een mooie rit gehad door Picardië dat bekend staat als de groentetuin van Frankrijk.
Ook in Parijs deden ze moeilijk met lange wachttijden op de périférique met 25 minuten wachttijd tussen porte de Bagnolet en porte de Bercy. En ons baasje nam weer de andere richting via porte de la chapelle en de porte Saint Cloud om naar de A10 richting Bordeaux te rijden .
Op goed acht uur waren we in La Magdeleine waar we duchtig gescheiden werden, want wat we al enkele dagen zagen aankomen… nummer drie, onze Belle is ook loops sinds vandaag. Daar staat dan een bronstige Heros tegenover drie loopse teefjes.
Het hoofdbestuur hoeft er nu nog maar ééntje onder controle te houden, en dat is Heros …
Gisteren konden we in de weekend editie van de krant lezen dat de grootste Belgische uitvinding de anti conceptie pil van dr. Ferdinand Peeters uit Turnhout is geworden.
Waarom besteden wij er hier nogmaals aandacht aan ? Heel simpel Dr. Nand Peeters zoals hij in Turnhout bekend was, was ook de gynaecoloog van zowel de moeder van ons baasje als van ons vrouwtje.
Ons baasje zegt dan ¨lachend tegen ons dat HIJ de beste uitvinding is van België is, wegens de dokter en de behaalde prijs.
Iets wat nog bewaard is gebleven was een kaartje waarop de gewichten van ons baasjes’ moeder gedurende de laatste drie maanden van de zwangerschap door dr. Peeters stond genoteerd.
Toeval of niet maar ook de huisdokter van ons hoofdbestuur draagt de naam Peeters en hij, Rik Peeters, is de zoon van jawel… Dr. Nand Peeters. Onze baasjes zijn dan ook vanaf hun prénatale periode tot op heden in de goede handen van de familie Peeters vader & zoon…
Het leven is niet makkelijk voor een gesteriliseerde reu, en zeker niet wanneer er ook nog eens twee loopse teefjes hetzelfde huis met je delen.
Dat is wat Heros momenteel moet ondergaan, de hormonen gieren hem door het lijf en hij wil wel maar mag zijn gangen niet gaan van het hoofdbestuur. Zeker het baasje staat er niet om te springen om nog maar eens twintig minuten op zijn knieën te zitten bij een stel parende Drenten.
En Heros kan momenteel kiezen, zus Hera is in de periode dat ze hem opjut en dan hem hitsig wegjaagt. Je kan het vertalen als “ als je het lef hebt van door te zetten dan meg je” En laat hem lef hebben dat het niet mooi meer is !
Ook nichtje Lucy komt stilaan aan haar hoogtepunt toe. Ook zij is een goede leerlinge die het voorbeeld van haar moeder minutieus na aapt. En ook zij draait geile Heros rond haar poot.
Voor de baasjes hoort er haast een boekhouding bij, om bij te houden wie er nu in de bench moet, wie er buiten moet en wie binnen mag blijven. Nu is het zo dat je Lucy niet kan straffen met haar buiten te laten. Zij doet niets liever dan op het terras het leven in de tuin en bij de buren gade te slaan. Dat gaat dan soms wel met veel lawaai gepaard wanneer ze het nodig acht van aan de afsluitdraad van de tuin aan sociale controle te doen. Er zal niet veel bij de buren moeten gebeuren of de rest van de straat heeft het gehoord ! Het is soms hinderlijk maar je weet in elk geval wanneer er beweging is in de tuinen rondom ons.
Morgen gaat het weer richting Frankrijk en het baasje heeft besloten om de zitplaatsen in de auto te herverdelen. Belle en Heros gaan de achterbank bezetten en Lucy en haar moeder Hera, de twee loopse teefjes, zitten in de koffer. Lucy en Heros wisselen dus van plaats. Geen van beide gaat dat graag doen want wij houden van zekerheid en vaste plaatsen.
Ons baasje heeft Heros al laten wennen aan een andere plaats in de auto. De afgelopen week heeft hij in de Outlander al op de achterbank gezeten en toen hij mee naar Herentals mocht met de Citroën Berlingo mocht hij zelfs naast het baasje vooraan zitten. Ook Lucy heeft al kennis gemaakt met de koffer van de auto toen ze gisteren was gaan zwemmen in het paardenzwembad in Meerle. We mogen veel van ons baasje maar volgens hem horen kletsnatte Drenten niet op leren Japanse Outlander achterzetels.
Dr. Nelly Mols, nog steeds onze steun, toeverlaat en raadgeefster.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Even voorstellen
Begonnen als Bas & Belle blog is de hoofdrolspeler Bas noodgedwongen vervangen in de cast . Bas was de oudste met zijn vijftien jaar en toen hij overleed op 6 november ’08 stonden we in twijfel. Houden we de naam als Bas & Belle of gaan we hem aanpassen aan de actualiteit ?
In samenspraak met de lezers hebben we dan besloten het blog met dezelfde naam te laten voortbestaan als hulde aan die fijne kameraad die Bas steeds geweest is.
Nog geen week na het overlijden van Bas heeft Belle een prachtnestje gekregen met zes prachtpup’s. Vier reutjes en twee teefjes behoorden vanaf 12 november tot onze roedel.
In2008 moesten alle rashonden een naam krijgen die begon met een letter H. Zo kregen we een Hercule, Heros, Hera, Hadise, Harry en Harko. Hierbij zijn Hera en Hadise de teefjes.
Hera en Heros zijn bij ons gebleven zodat we het blog het Belle, Hera en Heros blog zouden kunnen noemen. Dat gaan we echter niet doen… Het is Bas & Belle en het blijft zo. Wat we wel gaan doen is de ondertitel aanpassen. “Dwaze belevenissen van twee prettig gestoorde Drentsche Patrijshonden” gaan we aanpassen naar “drie prettig gestoorde” en dat prettig gestoord”is met die twee jonge nieuwkomers niet eens overdreven…
Ik ben Jan
