Het is gedaan met graanjumpen…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De late labeur van de landbouwers van gisterenavond/vannacht heeft zo zijn sporen achtergelaten… Weg is het graan waar wij ons van meters ver insmeten. Weg graan waar we telkens moesten omhoog springen om te zien waar het hoofdbestuur was gebleven. Alles is afgereden en wat overblijft zijn stroken stro die een van de dagen gaan opgeraapt worden waarbij men ze met een lawaaimakende machine tot grote balen perst.

Als er dan zo een stapel omvalt kan je er beter niet bij in de buurt staan want die balen wegen honderden kilo’s. Maar eens ze omgevallen zijn dan noemen wij (de ouderen) het “pretpark Ferret”. Dan kan je op, naast en onder de balen door lopen, er op springen en van bovenaf over de velden kijken. Zo was er enkele jaren geleden een toren van drie hoog omgevallen, wij, Belle, Heros en Hera hebben ons daar toen dagenlang op vermaakt. Tot er een heel grote vrachtwagen kwam met een nog grotere aanhanger en plots was het gedaan met ons “Bobbejaanland à la Ferret”

Maar nu is het weer plezant om muizen de duvel aan te doen en ze te achtervolgen onder de stroken stro door. Het baasje kan ons dan goed volgen omdat we dan zoals bij de mollen het stro omhoog duwen waar we langskomen.

Daarstraks zijn we ons buurmeisje Sofie (spreek uit Sooofie, she’s English) nog eens tegen gekomen op de wandeling. Soofie is een Duitse herder teefje van 9 jaar en een heel lieve hond. Lucy kon er dadelijk goed mee opschieten hoewel ze eerst toch ook weer even het zaakje van op afstand moest inschatten. Maar eens het ijs gebroken (wat een uitdrukking met deze temperaturen) ging het heel vlot en wapperden de staarten alle richtingen uit.

Morgen mogen we van de baasjes terug gaan spelen op de uitgestrekte akkers, we storen er niemand en we kunnen rennen zoveel en hard we zelf willen. Alleen de muizen, die zien ons niet zo graag komen hebben we al gemerkt…

Belle & co