Van weglopers en gekwetste staarten…xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Op wie het eerste deel van de titel slaat zal voor de vaste lezers van dit blog wel geen raadsel zijn denken wij. Inderdaad, Lucy is er nog maar eens tussenuit gemuisd tijdens de wandeling. Vandaag wilde het baasje het nog eens met z’n tweetjes proberen, Lucy samen met Heros.

Nu was het baasje in de mening dat Lucy en Heros erg goed met elkaar kunnen opschieten, dus zullen ze wel bij elkaar blijven… Mis poes, Heros bleef inderdaad bij het baasje, maar die jongste van ons ging als een pijl uit een boog een vlucht vogels achterna !

In geen tijd was ze uit zicht, en wie de foto’s gisteren en eergisteren vande uitgestrekte velden heeft dan ook een gedacht van waar ze zou kunnen zijn heengelopen .

Dus kwam de Mitsubishi van stal om dat stuk ongeluk te gaan zoeken. Nu was dat ook weer wat te snel van ’t baasje, want we waren nog maar amper de straat uit of ze kwam al haast even snel als ze vertrokken was, terug onze richting uitgelopen. Het baasje heeft haar niet in de auto gelaten maar is omgedraaid en heeft haar achter de auto laten aanlopen. Het zal haar leren is zijn gedacht.

Nu de gekwetste staart, dat kan bij iedereen gebeuren maar in de eerste plaats bij een hond waarvan de staart overuren draait omdat hij/zij mee mag gaan wandelen.

Zo gebeurde het deze namiddag bij Hera toen het baasje met de leibanden buiten kwam. Hera heeft met haar staart waarschijnlijk tegen het hekken van de tuinafsluiting geslagen en juist het achterste tipje van de staart gekwetst.

Niet erg maar het zag er niet uit, en een “typisch raskenmerk” is het al helemaal niet. “Een bruine staart, met een wit stuk, met aan het einde een rode wimpel” daar gaat geen enkele keurmeester in lopen op een show of een clubmatch.

Toen we van de wandeling terug thuis waren was het bloed al lang gestold en het bloeden gestopt. Aan de bloederziekte “von Willebrand dissease” lijdt ze duidelijk niet !

Belle & co