Het puppenmagazine 15-04-2013xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vandaag weer een puppenmagazine, het vrouwtje van Lennaert noteert zijn belevenissen samen met zijn pa Cartouche.

Het blijkt daar nog altijd prima te gaan tussen die twee, en waarom ook niet ? Wel is het vrouwtje eventjes mis als ze denkt dat een hond die niet uit de band springt daarom “een grijze muis” zou zijn. Je kan ook uitmunten in zonder extremen zijn. Diplomaten zijn zo, die kunnen water en vuur laten samengaan tot een behoorlijk geheel, maar dan moet je een erg goed diplomaat zijn, dus toch weer geen grijze muis niet meer.

Maar ze heeft dan weer gelijk als ze vertelt dat al de “pups” uit het L-nestje stoere hondjes geworden zijn. En dat geldt niet alleen voor de reuen, ook de teefjes zijn aardig uit de kluiten gewassen met katrakters waar de baasjes alleen maar lovend over zijn. ’t Zijn allemaal bandieten, maar dan lieve bandieten, en ons baasje zegt “blij dat het zo is, ’t zijn dan toch allemaal echte Drenten”

Belle & co

Lennaerts’ verhaal over de relatie met zijn pa

Mijn grootste vriend

Mijn grootste vriend is toch wel papa. We zijn heel erg aan elkaar verknocht, maar op een gezonde manier. Is hij eens een dagje weg, zoek ik hem wel, maar ik weet dat hij terugkomt en wacht ik geduldig. Hoewel mijn mannelijk hormoontjes beginnen op te spelen en ik mijn staart hoog draag doet papa nooit gemeen tegen me. Zelfs toen tante Hadise hier was had hij niets van “wegwezen rot kind” en rende vrolijk met mij door de tuin terwijl zij binnen zat. Baasjes zijn hier heel blij mee, want je hoort van die verhalen over reuen samen en dat er toch eentje het onderspit delft en zelfs dat ze herplaatst moeten worden. (papa dus J) brrrr.. moet er niet aan denken.

Het kiezen van mij was helemaal niet zo makkelijk omdat vooraf hier toch al rekening mee gehouden moest worden. Heel lang hebben mijn baasjes getwijfeld en ome Faes vond mij “niet negatief of positief opvallen” een grijze muis dus, hoe durft hij! Tijdens de terugkomdag hebben mijn baasjes ongemerkt alle reuen nog eens aandachtig bekeken van het L-nestje.

Stuk voor stuk, lekker ruige, prachtige, stoere jongens. Elke keus zou goed geweest zijn, maar ik ben “dé keus” en daarom kan ik het zo goed met papa vinden.

Samen rennen we als het vrouwtje niet kijkt achter de katten aan. Jongeman Christian wordt dan heel boos. Hij is meer voor de katten. Hij vindt ons te wild en we maken soms de boel smerig! Nou dat snap ik niet! Dan moet je eens ruiken als jij 2 deftige dames op de bak hebben gezeten, dat is pas smerig!

Lennaert