|
Terug in t land
Een
vlekkeloze rit van acht uur en een half, brave stille Drentjes, geen herrie ook
niet naar de motorrijders op de Parijse périférique die als gekken tussen de
verschillende rijen autos doorknallen.
We kenden
één opstropping, maar dan wel een serieuze
Elf kilometer harmonika file op
de A1 voor Lille. Ons baasje heeft een hekel aan harmonikafiles. Moord noemt
hij dat, dan sta je stil, om even later terug mee te moeten met de rij tegen
zon 110 km/u en dan terug vol in de remmen te moeten gaan. Werfreserve voor
koetswerk herstellers,
ambulanciers, politie en
verzekeringsmakelaars
en noem maar op.
Ons baasje
zijn tactiek is dan meer afstand te houden met de voorliggers en dank zij de
grote Masjebashi waardoor hij makkelijk
over de eerstvolgende autos kan heen kijken kan hij makkelijk vroeg genoeg
reageren.
Maar
sommige medeweggebruikers zien dat zo niet en willen dan, kost wat kost die
plaats voor ons innemen en gaan dan weer zotte onnozele kuren uithalen om toch
maar één plaats in de file te winnen !
Weet je
hoe een file ontstaat ? Wel door zulke kiekens op de baan zegt ons baasje. Maar
van de ECHTE Kiekens hebben wij nog nooit zo n kuren gezien.
En zo
hebben we dan ter hoogte van Lille luchthaven, Lesquin zeg maar, goed drie
kwartier verloren.
Voor ons
Drentjes niet gelaten, wij hebben het meeste van dit verhaal maar van horen
zeggen want eigenlijk hebben we 90% van de weg geslapen.
Wat ons
baasje wel is opgevallen dat Lucy dezelfde eigenschap heeft zoals Bas destijds.
Die sliep ook gans de tijd maar vanaf het moment dat ons baasje de afrit nadert
is ze klaar wakker en legt zich niet meer neer tot we de oprit van thuis
opdraaien. Straf hé haast 800
km slapen en 2 km voor we thuis zijn aanvoelen dat de rit
ten einde is ! Geen domme hoor die Lucy
Belle
& co
|
Ik ben Jan
