Vosselaar 19 02 2015

Onze puppelaars laten van zich horen…

Vandaag kregen we enkele reacties in onze mailbox van onze pups die verhuisd zijn naar “de Vlaanders”.

Eerst het verhaal van Eva en haar (eigenlijk die van Steven) Nox , met één X . Even verduidelijken dat Lana, een halfzusje van Nox ook een pup is van Hera uit haar vorig nestje. Beide pups hebben nu hun vaste stek gevonden in Aalter …

Dag Jan,

hier gaat het heel mooi! Lana zoekt steeds Nox op en omgekeerd. Nox is voor het eerst mee geweest naar de markt. Wat een blitzbezoek zou zijn draaide uit tot prins Nox die alle mensen hun hart veroverde. Heel parmantig aan de lijn en knuffelend door iedereen die zich bukte. In de autobench viel hij dan ook uitgeput in slaap. Nog steeds vreemd hoor ... Dood vreemde mensen die dichtbij komen en zomaar je pup komen knuffelen . Steven zal hem kunnen gebruiken als vrouwen magneet.

Gr eva

En ook Doreen uit het Oost Vlaamse Melle, in de schaduw van Gent zond ons een verslagje van de belevenissen met hun Jack, volgens het paspoort Nono-Jack… En ook daar gaat het naar ieders tevredenheid goed met de nieuwe huisgenoot…

Beste Jan en Simonne,

Jack ligt lekker te slapen in zijn bench, dus even tijd voor een update!

Hij stelt het supergoed.Hij slaapt nog steeds als een roosje ‚’s nachts op onze kamer in een kleine bench. Die is al verschoven van dichtbij het bed naar verder weg, en vannacht zal hij op de gang slapen maar met de deur van de slaapkamer nog open.

Hij luistert al goed naar zijn naam en komt als we hem roepen (op een uitzondering na). Hij speelt nog steeds zeer graag met de poezenknuffel die jullie meegaven maar ook andere speeltjes interesseren hem erg. Het is leuk om hem bezig te zien en met hem te spelen. Maar wat zijn schaduw is, daar snapt hij niets van!

We beginnen elkaar goed te kennen en hij komt ook steeds meer aan mijn voeten liggen.

Met het zindelijk zijn gaat het op en af. Soms doet hij het erg goed maar soms (vooral als er wat drukte is door bezoek) heeft hij nog een ongelukje (van de opwinding denk ik). Maar we geven de moed niet op en gaan heel regelmatig met hem naar zijn toilet in de tuin.

Ik leer hem nu ook om alleen te zijn. Dat is niet makkelijk want in het begin piepte hij al als ik nog maar de kamer verliet. Nu gaat het al beter: met een kong of een knaagbeentje in zijn bench kan hij al wel 10 minuten alleen blijven. Ik hoop dit de volgende dagen alsmaar te kunnen verlengen.

We zijn ook volop bezig met socialiseren: auto’s, fietsen, schapen, stofzuiger, strijkplank, autoritjes, dierenwinkel… het passeert allemaal de revue. Soms is hij een beetje onzeker maar als je hem de tijd heeft om te wennen, dan zie je het staartje omhoog gaan. Vandaag nemen we hem eventjes mee naar het station, benieuwd wat dat zal geven.

En ook typisch Jack: ‚s avonds tussen 10 en 11 heeft hij een „zot uurtje”: dan speelt hij veel wilder dan de rest van de dag. Om dan uitgeput in slaap te vallen en de hele nacht door te komen.

Groetjes,

Doreen

Er zijn ons nog verhaaltjes over de nestverlaters in de maak is ons beloofd. Ze jullie onthouden zou doodzonde zijn. Duuusss… er komt nog wat de volgende dagen.

Belle & co