Om kwart na 7 worden wij én onze valiezen ingeladen en we vertrekken richting Zaventem met de chauffeur van Walter en Co. We zijn de eersten om in te checken en handelen dit vlug af, tenminste, zo denken we. Aan de balie worden we geconfronteerd met 47 kg. bagage, dus 7 kg overgewicht, niet dat we het niet wisten, maar met de hoop dat men ons zou doorlaten. Maar dat is verkeerd gerekend. Na wat herschikken van valies naar handbagage komen we nog aan 4 kg. teveel. Dit wil zeggen: betalen en dat is 30 euro per kg. Erik onderhandelt wat en zegt dat we voor 2 maanden weg zijn en dus wat voorraad eten bij hebben. Maar de lieve juffrouw blijft bij haar standpunt: Voor mij is het 4 kg. teveel meneer, dan moet u maar gaan onderhandelen bij KLM.. We denken terug aan onze vorige reis, toen hadden we in totaal 10 kg teveel bij, maar er zat een mevrouw die begrip had voor onze toestand en zodoende hadden we toen dus geen probleem. Maar nu wel. Al die honing, chocolade en paaseieren die we bij hebben voor geschenken . we voelen ons wel rot als we hiervoor 120 euro moeten betalen. Bij KLM krijgen we een vriendelijke madam, maar helaas, het staat geregistreerd en zij kan dat niet meer annuleren. En toch komt er een oplossing waar we tevreden kunnen mee zijn: we betalen het overgewicht met miles.
Dit is de eerste keer dat ons dat overkomt, temeer dat Erik een VIP-lid is door de vele reizen, wordt er normaal veel vlugger door de vingers gekeken. Natuurlijk hebben wij overgewicht om op te vliegen, er zitten kilos koffie, chocolade, honing én leesboeken in. Hopelijk is de terugvlucht beter, dan vliegen we business en mag ieder 30 kg meenemen. En dan trachten bij ons gewicht te blijven
Alle vluchten verlopen zoals gepland en we hebben een goeie heenreis, zelfs de boot heeft een half uur ingehaald en we staan op dinsdag 3 maart om 12u55 buiten, klaar om China in te vliegen! Tracy, Isabella en de driver komen na een tiental minuten opdagen en na een klein uurtje nemen we opnieuw kennis met Sanxiang. De wachters aan het compound herkennen ons en zwaaien heel enthousiast toe en Iris, de buurvrouw omhelst ons warm. Na de lunch zetten we het appartement weer in orde en de nieuwe muggenhemel boven ons bed is geen luxe maar een noodzaak als ik zie hoeveel muggen hier samen met ons leven. Blijkbaar is een muggenplaag een verschijnsel bij het wisselen van de seizoenen, dus, dat het maar vlug zomert, want elke mug weet mij gewoonlijk te vinden! In een eerste mailtje naar de kinderen en in een korte skype met onze Jan stellen we iedereen gerust, onze reis is prima verlopen.
We maken een kort verslag hoe we de ferry nemen in Hongkong en sturen dit per mail op naar Krista en Anneke. Zij zullen het kunnen gebruiken wanneer ze in de paasvakantie op avontuur komen.
Na een lange dag zoeken we om 21 uur ons bed op en na een eerste muggenjacht is de nacht zeer welkom.
Nog een kleine week en we storten ons weer in ons avontuur. Deze keer kunnen we onze belevenissen live delen tijdens de paasvakantie. Twee (oud-)collegas komen op bezoek: Anneke en Krista. Wat eens al lachend begon wordt nu werkelijkheid: als je zin hebt om eens af te komen, we hebben nog een kamer vrij hé. Hun tickets zijn geboekt en het visum in aanvraag, het komt dus zeker in orde. We hebben al eens samen gezeten en de zin om China te bezoeken groeit steeds meer en meer. t Zal fijn zijn, een welgekomen afwisseling tijdens ons verblijf daar en we zullen hen graag op 6 april verwelkomen in het dan al zomerse China. We proberen om tijdens hun bezoek een rondreis te regelen zodat ze ook kunnen kennismaken met een deel van dit mysterieuze grote land en als doel stellen we Xian voor met de terracottabeelden. We zien wat we kunnen doen.
Onze tickets zijn besteld. We vertrekken op maandag 2 maart en komen terug op maandag 4 mei. Afscheid nemen van de kinderen en kleinkinderen doen we op zondag 1 maart, we nodigen ze s middags uit voor een etentje en hopen op een gezellig onderonsje. Onze terugkeer is uitgerekend de dag voor de eerste verjaardag van Sep en Jomme, dat willen we zeker niet missen!
De Belgische winter hebben we gehad in een prachtig wit sneeuwtapijt en met heuse koude temperaturen. Blijkbaar is het 12 jaar geleden dat we tot 22° gedaald zijn. Dus zo typisch Belgisch is het ook weer niet. Maar met de zon op de fijne witte takjes van de kerstbomen krijgen we een prachtig winterlandschap.
Maandag 5 januari rijden we naar Maasmechelen, door koopjesjagers gekend als en echt modecentrum. En koopjes zijn er . het is dan ook begin januari. s Avonds rijden we door naar Maaseik en gebruiken we de bongobon voor een charmeweekend, gekregen van mijn oud-collega-directies uit onze scholengemeenschap. In hotel Van Eyck genieten we van een rustige nacht en dinsdagmorgen van een uitgebreid ontbijt.
En dinsdag, om 11 uur, schuiven we aan in de Minderbroederskerk voor de tentoonstelling van het beroemde Terracottaleger van Xi-an. We bewonderen 14 originele levensgrote beelden uit de enorme collectie van de eerste keizer van China, samen met een schat aan grafgiften en we beluisteren de hele geschiedenis. Deze Limburgse stad leeft in de ban van de Chinese keizers, overal hangen de affiches van deze unieke tentoonstelling verspreid en je kan het zo gek niet bedenken, maar ik zie een restaurant dat reclame maakt met een Xi-ankoffie. Wat dat ook moge wezen? Deze tentoonstelling brengt ons weer wat dichter bij China. Onze tweede reis is geboekt, we vertrekken op 2 maart en keren terug op 4 mei. Tijdens deze periode willen we dan ook Xi-an bezoeken met het wereldberoemde Terracottaleger, vandaar deze eerste kijk in Maaseik.
Nu zijn we even uit de running geweest: geen internet op hotel zonder betaling! We wachten dan maar tot in de luchthaven, daar lukt het gratis.
Zondagmorgen om 10 uur vertrekken we vanuit ZhuHai met de ferry naar HongKong en ditmaal geen kotszakje nodig dankzij de goeie pillekes.
Om kwart voor twaalf nemen we onze intrek in het hotel Regard Kowloon en we logeren er op de 12de verdieping. Ja, hoog zijn de buildings hier allemaal! Na wat uitpakken en wat rusten maken we een korte wandeling in de onmiddellijke omgeving. Om halfzeven rijdt Paul Lau met ons door de drukke straten richting waterkant. Door nauwe straatjes, bezaaid met vis- en seafoodverkopers banen we ons een weg naar een door hem gekend restaurantje en na een korte tijd wordt de bestelling opgediend. Toch weer speciaal . dit zouden we alleen nooit gevonden hebben. En om af te sluiten zitten we op een mooie decemberavond op een terras, genietend van een irish-coffee en tussen een bont gezelschap van bezoekers uit alle windstreken.
Maandag is onze shoppingdag, toch ten minste om te kijken, want in ons valies kan niets meer bij. Helaas, want hier zijn de koopjes al volop aan de gang.
Met een plannetje slenteren we doorheen HongKong en de variatie is enorm! Van de mooie sjieke winkels met de grote gekende merken komen we langsheen de straatjes waardoor je jezelf een weg moet banen doorheen de standjes en de massa kijkers/kopers. Wie HongKong kent weet dat je er zeker de jademarket, de ladiesmarket en de Templestreet moet gezien hebben, het zijn de typische winkelcentra waar je allerlei chinese snuisterijen kan vinden en dan met hoofdzaak de copy-artikelen. Overal word je aangesproken door voornamelijk Indiërs die je zowat vanalles kunnen verkopen en dat gaat van een maatpak tot een copywatch. Na een tijdje schud je enkel nog maar nee en moet je gewoon doorlopen. Ik weet niet aan wie deze mensen iets kunnen kwijtraken? Zelfs echte catalogi met Rolex, Delvaux en weet ik veel bieden ze je aan en daaruit maak je dan je keuze. Ze hebben het blijkbaar allemaal!
Wij hebben HongKong nu wel gezien van het zuiden tot het noorden, te voet proef je de echte sfeer en kan je al dan niet genieten van hun lokale eetstandjes. En middenin deze gezellige drukte kan je even verpozen in een groene long met zitbanken verscholen tussen de mooie planten en bij hoogspuitende fonteinen.
En ja, we krijgen toch wel honger en lunchen met een goeie Italiaanse spaghetti. Wat kan dat toch smaken! Als afscheidsdiner eten we s avonds echt westers, met lamskoteletjes en steak, en we denken al aan morgen ..
Dinsdagmorgen vertrekken we om 7u30 naar de luchthaven, 40 minuten rijen met de taxi. Alles verloopt er vlot en we kunnen in de lounge op internet en hier worden de laatste mailtjes naar de kinderen gestuurd. We zijn op terugweg
Na 11 uur en 40 minuten vliegen landen we in Amsterdam . 1 graad onder nul en mistig. We voelen de winter! Vlug willen we overstappen op de vlucht naar Brussel, maar dat is buiten het weer gerekend! Alle vluchten naar Brussel zin vandaag gecanceld wegens mist, helaas, er zit niets anders op dan maar de trein te nemen. Hier mag ons avontuur nu wel eindigen we hebben toch de afspraak om deze avond de kindjes nog te zien! Met een telefoontje wordt Sven verwittigd dat het Brussel Centraal wordt en niet Zaventem en dit met een groot uurverschil.
We rijden door het donkere koude winterland met hier en daar een eenzame verlichte kerstboom. Geen verblindende kleurrijke kerstverlichting meer .
Om twintig over 8 rijdt de trein het station binnen, ook hier met vertraging en . geen mist te zien! Om 9 uur zetten we onze benen onder de tafel in de Dorpsstraat en we genieten van de echte en enige Belgische frieten met beafsteak. Waren we nu toch al vergeten hoe dit kan smaken? De slapende kindjes krijgen hun eerste zoentje en morgenmiddag halen we ze allemaal af aan de schoolpoort. En dan zijn we uitgenodigd in de Gildenstraat .. wat hebben we uitgekeken naar deze momenten!
Moe maar voldaan slapen we in ons eigen bed in de Bergstraat en denken dat ons avontuur hier eindigt . tot om half vijf de bel gaat en 4 politiemensen aan onze deur staan. Hebben wij iets gehoord of gezien in onze tuin? Onze buurman heeft hen opgebeld dat hij iemand op zijn terras heeft gezien. En wij, wij zijn dus klaarwakker en pakken om half zes onze valiezen uit en elk cadeautje dat we tegenkomen krijgt weer zijn eigen geschiedenis.
Vrijdag 12 december is het laatste contact met Sunway, Erik heeft de lunch met 7 personen en na een evaluatie komt de uitnodiging om terug te keren.
Zaterdag hebben we een laatste breakfeast met Iris en maken we nog een zomer-wandeling doorheen Sanxiang.
Onze persoonlijke zaken pakken we in en sorteren: wat hebben we in HonKong nog nodig en wat blijft in de gesloten valies tot in Westrode.
Alles wat door Sunway is gekocht wordt in dozen geladen, enkel nog wat nodig is voor het ontbijt van morgen blijft in de kast. Het wordt kaal in het appartement ..
Na de lunch nemen we de bicycle en we brengen nog een bezoekje aan de strawberryfarmer. Dus toch . de dieprode aardbeien groeien nog weelderig en is het hier, ook al spreekt men van winter en koude, inderdaad toch nog altijd zomer! We mogen ze vers plukken om te proeven en ze zijn super lekker en zoet! Denk dan maar eens aan die aardbeien bij ons rond deze kerstperiode ..
De zon hebben we reeds verstuurd naar België, hier is het wel warm maar bewolkt. Hopelijk komt ze ginder vlugger toe dan de verstuurde kaartjes uit België. Blijkbaar zijn er verjaardagskaartjes al eind november verstuurd en helaas nog steeds onderweg. Maar, hier verneem ik dat zelfs een kaartje uit HonKong tot 2 maanden kan duren vooraleer het in China toekomt. Maar het gebaar telt en ik geloof vast dat ze ooit hier zullen aankomen.
Morgen nemen we de ferry van ZhuHai naar HongKong om 10 uur en s avonds om 18u30 hebben we een afspraak in de lobby van het hotel met Paul Lau, een vroegere zakenrelatie van Erik.
Ons avontuur in China is bijna voorbij en we zetten er geen punt achter maar we besluiten met een komma.
Om 5 uur ben ik wakker en ik besef het, vandaag ben ik 56. Met die 6 erbij schuif ik stilaan naar de 60 toe. Niet dat ik hiervan wakker lig, maar toch gaan mijn gedachten nu weer via thuis. Ik mag me echt wel gelukkig voelen met wat ik in ons gezin bereikt heb. Met mijn 2 dochters ben ik wel in de minderheid, mijn man, mijn zonen en mijn 5 kleinzonen hebben in aantal een sterke sprong vooruit. Maar goed, met mijn meisjes schiet ik bijzonder goed op en samen trekken we er soms eens op uit, vrouwen onder mekaar hé. Met mijn zesenvijftig jaar voel ik me ook absoluut nog niet oud, maar is het niet zo dat oud zijn relatief is en afhankelijk van de leeftijd die je zelf hebt?
Deze morgen ben ik uitgenodigd door het bedrijf voor een morning-thé en dat samen met Erik, Iris, Isabella en haar ouders.
Wat zei ik, 56 jaar is niet oud? Toch ga ik voor een gezichtsbehandeling, ik wil er goed uitzien om thuis te komen. Niet dat alle rimpels moeten verdwenen zijn hoor, ik zou anders niet meer op mijn vader lijken en dan zou ik mezelf niet meer zijn. t Is alleen maar dat het zo ontspannend kan zijn en helemaal niet duur.
De lunch is bij Isabella thuis met haar vader als kok. Isabella is van maandag thuis uit Frankfurt en heeft een verjaardagscadeautje bij, maar hoe kan zij weten dat ik chocolade lust?
We drinken Duitse champagne, maar voor Chinezen die geen alcohol drinken is het te straf en voor de anderen is het niet straf genoeg. Dat zijn dan diegenen die Chinese witte wijn drinken, in onze termen saké genoemd, en 54° heeft. Dus worden onze papieren bekertjes nog eens bijgevuld en toasten we op mijn verjaardag.
Om 16u30 komt de chauffeur mij halen en ik weet niet waarvoor. Verrassing!
Om 17u30 vertrekken we naar ZhuHai, Erik, Isabella met haar ouders en Justin, een vroegere collega van Erik die juist nu op bezoek is. In het restaurant wacht Tracy ons op met een mooie ruiker bloemen, twaalf rozen en dat betekent geluk voor elke maand. Chinezen zijn toch straf in hun wensen! In dit restaurant is het buffet en kan je kiezen uit een aanbod van Chinees, Japans en westers eten. Ik sta het mezelf toe en schuif na een tijdje toch maar aan voor een beafsteak, medium gebakken, weliswaar zonder frietjes, maar het smaakt. Half tien vindt de jeugd te vroeg om naar huis te gaan en we storten ons in het nachtleven van China. Dit is onvoorstelbaar! In een karaokebar, heel geliefd door de Chinezen, zitten we in een ruimte voor ons alleen, met een kanjer van een TV. Rond tien uur komen er nog een tiental collegas toe met een ruiker bloemen en een magnum fles zoete champagne. Dit was dus afgesproken spel! Erik bestelt een glas whisky en dan is het normaal dat iedereen hetzelfde drinkt. Ongelooflijk hoe Chinezen hun dranken mengen! De fles wordt in een karaf gegoten en de whisky wordt dan aangelengd met flessen zoete limonades. In een grote schaal met ijsblokjes staan een tiental fijne buisjes, zoiets als reageerbuisjes, met elk een andere kleur drank en dit blijken dan weer cocktails te zijn. Wat zijn ze toch verliefd op kleuren en lichtjes! De hapjes volgen mekaar op, maar daar kan ik niet meer van meegenieten, genoeg is genoeg! Ik krijg de indruk dat iemand aan de geluidsknop zit want het zingen wordt alsmaar luider en gelukkig hebben ze geen nederlandstalige nummers en kan ik zo aan een optreden ontsnappen. Pokeren en zingen, dat is het uitgangsleven van de Chinese jeugd, ik ben blij dat ik het eens kan meemaken maar het hoeft zeker niet alle dagen! Om 23 uur doven de lichten en verschijnt op het scherm Happy birthday en deze tekst kennen ze natuurlijk allemaal. Een grote taart me kaarsjes (6) wordt binnengereden en ik weet niet meer waar ik het heb tussen al deze Chinese uitbundige jeugd, en ik word 56! Ondertussen hebben ze toch al iets meer van mijn naam onthouden en verandert Anja in Anje . ze zijn op goeie weg!
Om half één zijn we dan toch eindelijk thuis en een laatste liedje van Flint doet ons weer denken aan thuis. Voor ons is de verjaardag voorbij, maar als ik Steven mag geloven zullen zij die nog 6 uur vieren, dus drink dan maar op mijn gezondheid!
De vele e-mailverjaardagswensen hebben me deugd gedaan. Bedankt aan allen die aan deze dag hebben gedacht!
En deze Chinese verjaardag zal ik zeker nooit vergeten!
Zaterdag 6 december: Aiko, Lou en Flint tonen fier hun gekregen geschenkjes. En . Flint heeft zijn tutjes meegegeven voor de babys van China. Zullen wij ze hier ergens terugzien???
Een late skype met Dominique uit Amerika. We vergelijken Amerika met China en we vinden toch wel een aantal gelijkenissen, zo leven beide continenten graag buitenshuis. Daarom vinden Chinezen het in België zo triestig, de winkels zijn s avonds dicht en er valt op straat niets meer te beleven. Het zijn diezelfde avonden die wij zo koesteren voor de rust en de gezelligheid binnen!
Zondag: het wordt zoal een gewoonte om samen met onze buren te ontbijten en nu nadien rijden we naar een marktje. Je kan nooit raden wat Erik daar koopt . zaad van 4 verschillende soorten sla. Als die allemaal goed komen zullen wij misschien ook kunnen markten .!
Ons dinner samen is in een heel andere locatie gelegen in de bergen. Het restaurant is gebouwd met allemaal aparte kamers in een grote ronde rond een ruime binnenkoer. Als je roept op een aangeduid punt in het midden krijg je een mooie echo, heel speciaal! De hete soep warmt ons op, want het is fris buiten en verwarming binnen is in China niet gebruikelijk.
Met een blik in de keuken zien we in grote aarden potten kleine soepkommen staan die op deze manier verwarmd worden. We beschouwen dit als ons laatste avondmaal met onze HongKongse buren en zij zorgen voor vuurwerk, al is het op kleine schaal!
Ik kom zonet van de dokter, neen, niet voor mezelf, maar voor het dochtertje van Iris. Ik hoop maar dat wij hier wel en gezond blijven, want niemand spreekt hier een woordje engels en moeten wij dus, indien nodig, noodgedwongen naar de nabijgelegen stad ZhuHai.
Privacy kennen ze hier niet, de dokter zit in een grote ruimte waar ook patiënten zitten aan een infuus en daar tot 3 à 4 uur in de zetel ondertussen TV kunnen kijken. Een volgende patiënt staat gewoon bij jou te wachten op zijn consultatie. De voorgeschreven medicatie is hier ook verkrijgbaar in een kleine apotheek. Kelly heeft 8 medicijnen nodig, waaronder een spuitje, en alles samen kost het 3,5 euro, doktersvisite inbegrepen. Voor mij is deze dokterspraktijk een klein ziekenhuisje waar je terecht kan voor alles wat niet dringend is. Het is niet zoals wij een doktersbezoek kennen, maar het is hier heel proper en dat stelt wel gerust.
In China rijzen de appartementen uit de grond. Waar je ook kijkt, overal staan nieuwbouwen in uit bamboe gemaakte stellingen. Naast elke bouwwerf staan meerdere containers waar de werknemers tijdelijk verblijven en deze woonsten verhuizen mee naar elke nieuwe aanneming. Zeven dagen op zeven zie je het krioelen van werknemers op één werf en de werken beginnen en eindigen met het op- en ondergaan van de zon. Van vooruitgaan gesproken ..
Maar het verkeer blijft hier uiterst gevaarlijk. Vandaag staat een gemachtigde opzichter, gewapend met het stopteken om de kinderen van de school de drukke straat veilig te laten oversteken en wat gebeurt er luid toeterend baant zich een auto tussen de kinderen terwijl deze verschrikt opzij springen. Nochtans, politie is hier een vertrouwd beeld in de straat, maar wat hun echte functie is kan ik niet zo direct merken. Hier is nog veel werk aan de winkel!
Vandaag zien we het nieuws op VRT en de recessie die ook in China de gevolgen doet voelen. Voor de vele arbeiders die uit het noorden hier komen werken in de bedrijven is dit niet zo goed en of de directe toekomst er zoveel beter uitziet????
Vandaag komt de Sint op school bij ons kindjes. Spannend, ik ben benieuwd naar hun verhaal. Na het ontbijt worden we naar de markt gevoerd, Iris, Erik en ik. Deze markt is helemaal buiten en in meerdere straten. Ik ben hier al meerdere keren geweest, maar voor Erik is het bijzonder, dus is hij met het fototoestel in actie. En, ondanks dat er geen escargots te koop zijn, vindt hij het toch de moeite om eens mee te komen. Hier wordt ook krokodillenvlees verkocht en zie je hoe ze ratten helemaal sectioneren om ze nadien als voedsel te verkopen. Een grote kat, gewogen 2,5 kg. wordt hier in een zak gedaan en wordt ook verkocht om op te eten. Ik vind dit toch maar griezelig.
We moeten even wachten op de shuttlebus en nemen een kijkje in een kindergarden. De kleutertjes hebben geluncht en moeten nu elk op een bedje tot 14 uur, en inderdaad, in meerdere klassen zien we hoe 470 kleuters moeten slapen, of toch tenminste stil blijven liggen. Met een blik in de school merken we ook dat daar wel echte discipline heerst, alles staat netjes op orde.
Deze avond Sep en Jomme gezien. Ze zijn beiden een beetje ziek en worden door Griet, de kinesiste, behandeld tegen de slijmen. Maar aardappelen met broccoli lusten ze wel, hun gezichtjes zien zo groen als hun groene slab. Wat zijn ze toch schattig!
Het verhaal van de Sint op school horen we van Flint, Lou en Aiko; ze zijn super enthousiast en dat de Pieten op het dak moesten bevrijd worden door de brandweerwagen hebben ze elk in hun eigen taaltje kunnen vertellen. Deze ervaring zal hen zeker nog lang bijblijven! Super idee van de school!
Gisteren draaiden we onze laatste bladzijde van de kalender om en, eens december zal het vlug gaan. Dit zijn de woorden die we vaak hebben gehoord vooraleer we vertrokken. December doet me ook denken aan verjaardagen en deze maand zet ook ik weer een stapje verder. En, dat etentje dat we jaarlijks samen plannen om verjaardagen te vieren is hopelijk niet verloren en alleen maar uitgesteld?!
De Sint en zijn gevolg komen we dit jaar niet tegen en, ondanks dat China omgeven is door water, is hier de stoomboot nog niet aangemeerd. Ocharme, de kindjes zijn ook zo weinig thuis, met hele dagen zitten ze op de school en de schoolbus.
Zondag een lange skype met Lia. Tof om te horen hoe het met haar en haar familie gaat, en natuurlijk ook op de Mini-Virgo. Ik heb beloofd nog voor de kerstvakantie eens binnen te springen voor dat vertrouwde bolletje koffie dat me al door meerderen is aangeboden. Dus, ik doe het!
En vandaag . Ik heb het gedaan! Ik kom net van de kapper en schrik als ik mezelf in de spiegel zie. Ik had op een kaart blond getoond maar zie nu wit, hier moet ik echt nog aan wennen. Alhoewel, de kapper is fier over zijn resultaat, met zijn beide duimen in de lucht kan ik dat afleiden. En na het hele kappersavontuur word ik door een chauffeur thuisgebracht. Hier hebben de meeste zaken een vervoersdienst, zowel de kappers, de massagesalons als de restaurants. Wel gemakkelijk!
En morgen gaan we samen naar de markt. Erik wil ook wat meegenieten van het échte leven en gaat mee. Om 08u30 komt een chauffeur van een restaurant ons halen, ontbijten we samen met Iris en daarna worden we doorgevoerd. Een taxi gespaard .. en normaal voor hier!
Ontbijten, lunchen en dineren, het kan hier allemaal en spotgoedkoop. Maar, waar ik al naar uitkijk is de goeie paardenbeafsteak bij De Cuyper op vrijdagavond 19 december. En dat dankzij de weekendvrienden, zij hebben dit al gearrangeerd!
Twee emmertjes water halen . dat zie je hier aan de natuurlijke voorraad water uit de bergen waarvan de inwoners hier hun kruiken komen vullen. Het is gelegen midden in de natuur, weg van huizen en straten. Dit moet je weten, anders vind je dit nooit. Mijn HongKongse buren leren mij zo het echte leven van de Chinees kennen. Ik heb hier al meer gezien van het dagelijkse leven dan Erik die al zovele malen in China is geweest, maar ik laat hem wel meegenieten van de beelden die ik hier en daar toch de moeite vind om vast te leggen. Zo zie ik op de markt toch weer iets nieuws: in welke pot moet je dit dier klaarmaken?
Donderdagmiddag voor de eerste keer skypen met Mini-Virgo. Van wie de laptop is weet ik niet, maar spreken lukt ook niet, er is iets mis met hun geluidskaart en dus wordt het chatten. Ik kan me al voorstellen hoe het er in de studio dan aan toe gaat! Ik hoop dat het vandaag misschien wel lukt, ze halen er Ann, de specialist bij en misschien krijg ik zo een eerste blik in de nieuwe studio??
Via Facebook hou ik me op de hoogte van wat er zoal gebeurt tussen familie en vrienden. Leuk om te doen, leuk om te lezen. Bij de redactie volgen we het journaal en andere programmas zoals Terzake, Volt, enzovoort. Zo blijven we ook bij van wat zich in ons landje afspeelt, al is het altijd met enige vertraging. Maar het meeste dierbaar is de skype met de familie en de toegestuurde fotos van de kindjes!
Dinsdag heb ik me door Iris laten overhalen voor een gezichtsmassage. Twee uur en een kwart later kijk ik vluchtig in de spiegel. Ik denk echt dat nu al mijn rimpels zullen weggevaagd zijn, maar toch ben ik ergens opgelucht dat ik mezelf nog herken. Stel je voor .! Mensen lief, en dat allemaal voor 9 euro, een plastiek bekertje met warm water inbegrepen. Nu begrijp ik waarom al de Chinese madammen er zo jong blijven uitzien, zij doen dit minstens om de twee weken. Ook de Hong Kongse dames komen daarvoor naar China, want blijkbaar is het bij hen een stuk duurder. Ik denk er al aan om een nieuwe afspraak vast te leggen voor volgende week. Heerlijk ontspannend!
Op de markt wordt ik geconfronteerd met vissen op het droge, maar of het zo moet?? In ondiepe bakken liggen ze triestig te kijken en te happen en stil op hun zijde om toch maar onder dat klutske water te blijven, want bij te veel bewegen wippen ze op de grond. Maar hier wordt toch verse vis verkocht! Iets verder worden de eieren per gewicht verkocht en niet per stuk zoals bij ons. Maar eieren heb je hier dan ook in alle formaten, dus keuze te over. Maar waar ik op de markt niet kan aan weerstaan is de verse ananas. Hij wordt helemaal geschild zodat hij klaar is om op te eten. Hmmm, lekker zoet en sappig, echt lokaal fruit hier en gerijpt door de zon!
Vandaag is er een stralende zon in een hemelsblauwe lucht. Ons appartement heeft een tuintje en naar Chinese normen prachtig gelegen want vanaf 11 uur in de voormiddag is het volledig overschaduwd. Maar dat is buiten mijn normen gerekend, ik die zo graag in de zon mijn boekje lees. Dus, ik verhuis naar de vijver, nee niet in badpak, alhoewel de temperatuur het zeker toelaat, maar dat zou te confronterend zijn, toch in een topje en een short. Terwijl ik geniet van deze voor mij zomerse dag, zie ik de Chinezen hier in echte winterkledij, maar wel met de paraplu zich beschermend tegen de zonnestralen. Zo zie je maar wat de zon kan betekenen.
Gisteren hebben we sneeuw gezien. Nee, niet hier maar via skype in Londerzeel, en vandaag genieten we mee met de fotos van onze kleinkinderen in de sneeuw! Flint stond gisteren aan het raam en keek heel verwonderlijk naar de neerdwarrelende vlokjes. Is het misschien de eerste keer dat hij dit goed beseft? Van Aiko hebben we zijn verjaardagscadeautjes bewonderd en zijn kasteel met ridders waar hij zo trots op is! Voor de tweede keer hebben we oma op skype aan de lijn gehad en dat via tante Rina. Nog een drietal weken en we zijn in het land, en zonder fout zal één van onze eerste bezoeken zeker in Grimbergen zijn want voor moeke duurt het nu toch net iets te lang. Ook Ingrid van het secretariaat komt via skype even goeiedag zeggen. Ze zijn mij blijkbaar op school nog niet vergeten! Het weekend is rustig, we zitten buiten en lezen wat. Zondag zitten we zonder electriciteit van 9 uur s morgens tot 16 uur in de namiddag. Gelukkig is Iris dit komen zeggen, want de mededeling aan de deur kunnen wij niet lezen. We koken dan maar water op ons gasvuur om koffie te maken. Van koffie gesproken, onze voorraad Douwe Egberts begint te minderen, maar ik denk wel dat we toekomen. De Côte dOr dat is wat anders, ik moet er zo zuinig mee omspringen want anders zal ik het toch een tijdje zonder chocolade moeten doen. Hier verkopen ze geen Belgische merken, dus ik riskeer me er niet aan. Zondagnamiddag maken we een korte wandeling en zo kort bij ons appartement komen we toch terecht in wat meer achterbuurten. Hier is het vuil en de woningen zijn armtierig. In het domein waar families komen barbecuen zie je de kinderen in de speeltuin, maar hier zou ook de veiligheidscoördinator zijn hart kunnen ophalen!
Vandaag ga ik met Iris naar de markt. Maar ik kan die geuren niet gewoon worden en mijn maag draait om; hier kan ik niets kopen tenzij wat fruit, dat lijkt me veilig. Als ik dan denk aan een beenhouwer in Londerzeel waar je betaalt in een automaat omdat de verkopers (met handschoentjes aan) het geld niet mogen aanraken, dan zie ik hier het tegenovergestelde. De vuile bankbiljetten liggen hier tussen het vlees, de verkopers roken tijdens het bedienen en hun kledij heeft al weken geen water gezien. En toch is er een massa volk die hier met grote volle plastiek zakken vertrekt. Zijn wij dan te clean?
Een memorabele dag voor Sunway. Vandaag komt er bezoek van PSS Apac, de vroegere werkgever van Erik. Mss. Lily, een Chinese, en Mr. Roger uit Singapore zijn getuigen van de boomplanting en onthullen van de gedenksteen ter ere van de miljoenste MD8 Nokia speaker door Sunway gemaakt. In China hebben ze niet de gewoonte een hand te geven als je iemand ontmoet, en door ons Chinees taalgebrek weet ik nooit goed hoe ik moet groeten. Misschien moet ik toch maar de elementaire woorden van buiten leren.
Bij de aansluitende lunch zitten we met 7 personen aan de ronde tafel. Als apéritief is er de traditionele thee en als eerste gerecht is er soep. Maar zon soep heb ik nog nooit gezien! Wanneer het deksel van de soepbol wordt verwijderd zie ik er een hele vogel in liggen, weliswaar gepluimd en gaar gekookt. Is het een kleine kip of wat is het? Nee, het is inderdaad een vogel, maar welke kunnen we niet te weten komen. De vogel ligt gedraaid in de soepbol en na wat geknoei met de stokjes zie ik dat de ook de kop en poten er nog aan zitten. De vogel is opgevuld met iets groen, vergelijkbaar met gras, maar ik veronderstel dat het Chinese groenten zijn. De soep doet me denken aan kippensoep en de stukjes vlees die ik toch los krijg zijn lekker gaar en sappig. Ik kijk wat rond en merk dat toch niemand die vogel helemaal op eet en daar ben ik blij om. Tijdens de lunch wordt er tussen beide partijen gepraat over zaken, want de ene is klant en de andere is leverancier. Dat noemt men dan zeker een zakenlunch?
Nu durf ik helemaal niet meer lachen met de flietjes bij de Chinees, t is wel waar, ze kunnen de r niet uitspreken, ook al hebben we al veel met hen geoefend. Maar ik besef nu dat het hier veel Chinezer is dan ik dacht, als zij praten is het een woordenval met klanken die ik absoluut niet kan nabootsen. Mijn woordenschat reikt niet verder dan: Ting bu dong (ik versta je niet) en Nihao (goedendag) en Xièxie (dank u). En natuurlijk Ganbei (proost), want drinken doe je nooit alleen, altijd moet je met iemand van de tafel proosten! Is het aan de ronde tafel niet mogelijk om ieders glas te raken, dan tik je met je glas op de glazen draaischijf. Zo heeft ieder volk toch zijn eigen gewoontes en ze appreciëren het erg als je deze overneemt. Een kleine moeite .
Over het verkeer heb ik het al eens gehad, bussen zijn hier in overvloed, soms wel met 20 na mekaar. Je kan je dan ook wel voorstellen dat de bushokjes niet zijn zoals bij ons, het zijn mooie ruime pergolas langsheen de straten. Spijtig voor mij dat ik daar geen gebruik kan van maken, want . waar rijden de bussen naartoe?
Gisteren voor de eerste keer kunnen skypen met Anneke, wel met klank maar zonder beeld. Toch tof, en na nog wat zoeken wordt het volgende keer mét beeld! Deze middag zijn we uitgenodigd in een Japans restaurant met sushi als voornaamste kenmerk. Voor mij is dit de eerste keer en ook rauwe vis leer ik hier appreciëren. Tal van gerechten kan je hier kiezen en hier wordt bij het eten Japanse saké gedronken en als afsluiter een half glas rode wijn. Blijkbaar typerend voor dit soort van restaurants. Mr. Bei komt terug op zijn gesprek van enige tijd geleden. Komen we nog terug en zo ja, wanneer?????? Erik houdt het nog wat in het midden maar ik voel het aankomen met de natte vinger. Langer dan 2 maanden wordt het zeker niet, trouwens in Westrode moeten ons patatten geplant worden. En vooral die kleinkinderen . we kunnen ze toch zo moeilijk missen!
Ik heb ook nog wat interessant nieuws over China. Dit land telt 9.6 miljoen vierkante meter, de talrijke eilanden niet meegerekend. Met de treinreis hebben we kennis gemaakt met de verschillende bouwstijlen, afhankelijk van de provincies die we doorkruist hebben. Weet je dat de meeste mannen hier zeer lange nagels hebben aan hun pinken, maar de reden hiervan ken ik niet, en ik merk het op zowel bij jongeren als ouderen. Het rochelen en spuwen kunnen ze misschien in Beijing verboden hebben met de Olympische Spelen, maar de Chinezen zijn dan toch vervallen in hun oude gewoonte. Zowel vrouwen als mannen zie je dit doen langsheen de straten, en ook snuiten ze zoals de wielrenners want zakdoeken vinden ze absoluut onhygiënisch en dat zie je hier dus niet. Is het zoiets als een keukenhanddoek??? Ik kan deze bijhorende geluiden niet echt appreciëren en blijf het vies vinden, dit zowel als hun geluiden bij het eten. Maar zij hebben wel een beleefdheidsvorm die bij ons al lang verdwenen is: ze zijn erg attent voor oudere mensen (waar ik mezelf hier ook bij reken). Op de metro en bus staan jongeren direct hun plaats af als ouderen opstappen. Ondanks dat ze wel proper zijn op zichzelf laten ze gewoon al hun afval op de grond vallen en dit zowel binnen als buiten. Je merkt dat, als er ergens binnen is gepoetst, al het vuil buiten op de straat is geveegd. Vandaar dus de talrijke straatvegers in China. In Beijing zitten de straten, waarvan ik één gezien heb met tweemaal 7 rijvakken, nokvol met taxis en openbaar vervoer, maar toch is daar meer respect voor de verkeersregels. De voetgangers kunnen veilig oversteken bij groen licht en op het zebrapad. Een taxi kost er voor de eerste 3 km 1 euro en telt dan 0,20 euro bij per 500 meter. Maar . wij hebben geen enkele chauffeur gehad die ook maar één woordje engels spreekt. Zij hadden toch een elementaire basis engels gehad voor de Olympische Spelen???? Zoals ik al zei, in China kom je met één gsm per persoon blijkbaar niet toe, maar je kan ze ook langsheen de straat kopen tweedehands. Na wat navraag weet ik nu dat een pincode hier niet nodig is, je laadt hem op en hij is direct bruikbaar. Winkels met mobiles kom je dus ook op elke hoek van de straat tegen.
Deze avond hebben we een skype-afspraak met Godelieve en Jef bij Maria en André thuis. Om stipt 18 uur gaat de skype over en komen ze in beeld, we zijn heel verheugd dat we ze kunnen zien, alleen de champagne die koel staat is voor ons niet weggelegd. Maar toch, een welgemeende santé en drink op ons gezondheid!
Vandaag een dagje reizen. Voor het vertrek kan ik terug op internet en kan ik de blog aanvullen van enkele voorbije dagen. Om 13 uur vertrekt het vliegtuig van Beijing en 3 uur later komen we aan in ZhuHai en dat met een verschil van 8 graden naar 25 graden. Het doet goed om terug thuis (?) te komen en de drukte te ontvluchten. Hier zullen we nog juist geteld 26 dagen verblijven vooraleer we via Hong Kong naar Westrode terugkeren. De nieuwsjes van het thuisfront blijven ons zeer nauw aan het hart liggen, we blijven toch wel echte Westrodenaren en ook de mails van familie, vrienden en oud-collegas kunnen niet vlug genoeg geopend worden. Ondanks het moeilijke uurverschil maakt de skype met de kinderen en kleinkinderen ons hier zeer gelukkig, vooral de tweeling zien we echt veranderen en Aiko, Lou en Flint zijn het al goed gewoon met ons te praten via een computerscherm. Zo zie je maar dat kinderen zich snel aanpassen aan alle nieuwe correspondentiemogelijkheden. En ik, ik blijf me toch afvragen hoe zoiets toch mogelijk is .
Vandaag wordt Aiko 5 jaar! Spijtig wel dat we er niet bij zijn, maar hopelijk zullen onze kaartjes een stukje goed maken. Toch een hele dikke proficiat!
Bij het opstaan voel ik zowat overal mijn billen en benen maar ik weet maar al te goed hoe het komt. Misschien te stijf en niet genoeg beweging? Vandaag verkennen we het Zomerpaleis, het vroegere vakantieoord voor de keizers van de Qing-dynastie. In de parken rond het meer konden de Chinese vorsten de verstikkende hitte van de stad ontvluchten en wat bijkomen van de politieke zorgen. Het paleis overleefde twee aanslagen van buitenlandse troepen in de 19e eeuw. Langs het meer is een overdekte corridor van 775 meter lang en binnenin zijn de vier seizoenen verwerkt in schilderijen. We bezoeken er een aantal paleizen maar de gure herfstwind maakt dat we toch in de namiddag naar warmere oorden zoeken en dat vinden we in de Mac Donnalds en de frietjes met ketchup smaken! We nemen de metro en bezoeken het Olympisch stadion nu in klaarlichte dag, en eigenlijk kan men hier spreken over een Olympische stad. Vele nieuwe hotels en appartementen rondom de sportcomplexen hebben hier hun intrede gedaan. Natuurlijk nemen we ook een kijkje binnenin en wat voel ik me klein bij het zien van 80.000 zitplaatsen binnen in the birdsnest. We denken even terug aan Kim Gevaert en Tia Hellebaut, wat moet dat een kick geven hier met de Belgische vlag te mogen rondlopen. Weet je dat we ook onze eerste minister hier gezien hebben? Het was wel toen we op de bus een reclamefilmpje zagen over het Olympisch gebeuren. En, ja het doet toch iets met ne mens! Ook vandaag horen we nederlands spreken en dit voor de eerste maal in 6 weken tijd. Ik hoor wel dat het Nederlanders zijn, maar ik kan het me toch niet laten ze even aan te spreken. Wat ligt een moedertaal toch nauw aan het hart!
Bij deze bijtende koude denken we al meer aan België en we missen onze winterkleren hier, maar goed, morgenmiddag vertrekken we weer naar ZhuHai en we zullen ons koesteren aan de warmere zonnestralen.
Met de bus naar Badaling, de vertrekplaats voor de Chinese Muur met klimmen en dalen. The Greadwall kronkelt als een draak door het golvende landschap van Noord-China en wordt terecht tot de grote wereldwonderen gerekend. Tien kilometer trappen doen van verschillende hoogten is niet niks, maar na 3 uur en 30 minuten komen we aan op ons eindpunt. We kunnen ook met de kabelbaan, maar het is prachtig herfstweer en we lopen liever met de massa doorheen het landschap. Onze meegebrachte koekjes en brood eten we op de trappen van de muur met een prachtig uitzicht over de bergen. Hier worden ontelbaar veel fotos genomen, en ik weet niet hoe het komt, maar meerdere malen vragen die Chinezen of wij met hen op hun foto willen. Nochtans, hier zie je meerdere nationaliteiten door mekaar. Maar we kunnen ze dat niet weigeren, ze zijn zo dankbaar en zo lief!
Het is nog iets te vroeg om naar het hotel te gaan en we brengen vlug een bezoekje aan de Birdsnest. Prachtig verlicht! Maar morgen gaan we overdag wat dichterbij kijken. The dinner is in een zeer authentieke omgeving waar meerdere paviljoentjes rond een feeërijke tuin van 300 jaar oud verzameld staan. Dit geheel behoorde in het verleden toe aan een emperator en wordt nu uitgebaat als restaurant. De diensters zijn hier in de specifieke keizerlijke Chinese klederdracht met prachtige hoofdtooien en elke ruimte is eveneens in typische Chinese uitvoering. Hier eten we voor de eerste keer beafsteak zoals wij hem bakken: seignant! Het eten is kunstig opgediend en zeer lekker. Het servies is prachtig Chinees en we eten op gele tafellakens. Dit was in het verleden enkel toegelaten voor de keizer, rood was voor de anderen. En Tonny .. hij is wel een echte showman die graag zelf op de foto staat, maar buiten zijn taalprobleem doet hij zijn uiterste best om alles goed te doen lukken. Wij zijn zelf goed gedocumenteerd en kunnen met hem onze dagen perfect invullen en ja, het is wel praktisch iemand bij te hebben die de taal van de mensen spreekt en alles kan lezen. We hebben hem dus echt wel nodig en het verloopt goed.
 "Laughing"){kind=icon}
