Vrijdag 12 december is het laatste contact met Sunway, Erik heeft de lunch met 7 personen en na een evaluatie komt de uitnodiging om terug te keren.
Zaterdag hebben we een laatste breakfeast met Iris en maken we nog een zomer-wandeling doorheen Sanxiang.
Onze persoonlijke zaken pakken we in en sorteren: wat hebben we in HonKong nog nodig en wat blijft in de gesloten valies tot in Westrode.
Alles wat door Sunway is gekocht wordt in dozen geladen, enkel nog wat nodig is voor het ontbijt van morgen blijft in de kast. Het wordt kaal in het appartement ..
Na de lunch nemen we de bicycle en we brengen nog een bezoekje aan de strawberryfarmer. Dus toch . de dieprode aardbeien groeien nog weelderig en is het hier, ook al spreekt men van winter en koude, inderdaad toch nog altijd zomer! We mogen ze vers plukken om te proeven en ze zijn super lekker en zoet! Denk dan maar eens aan die aardbeien bij ons rond deze kerstperiode ..
De zon hebben we reeds verstuurd naar België, hier is het wel warm maar bewolkt. Hopelijk komt ze ginder vlugger toe dan de verstuurde kaartjes uit België. Blijkbaar zijn er verjaardagskaartjes al eind november verstuurd en helaas nog steeds onderweg. Maar, hier verneem ik dat zelfs een kaartje uit HonKong tot 2 maanden kan duren vooraleer het in China toekomt. Maar het gebaar telt en ik geloof vast dat ze ooit hier zullen aankomen.
Morgen nemen we de ferry van ZhuHai naar HongKong om 10 uur en s avonds om 18u30 hebben we een afspraak in de lobby van het hotel met Paul Lau, een vroegere zakenrelatie van Erik.
Ons avontuur in China is bijna voorbij en we zetten er geen punt achter maar we besluiten met een komma.
Om 5 uur ben ik wakker en ik besef het, vandaag ben ik 56. Met die 6 erbij schuif ik stilaan naar de 60 toe. Niet dat ik hiervan wakker lig, maar toch gaan mijn gedachten nu weer via thuis. Ik mag me echt wel gelukkig voelen met wat ik in ons gezin bereikt heb. Met mijn 2 dochters ben ik wel in de minderheid, mijn man, mijn zonen en mijn 5 kleinzonen hebben in aantal een sterke sprong vooruit. Maar goed, met mijn meisjes schiet ik bijzonder goed op en samen trekken we er soms eens op uit, vrouwen onder mekaar hé. Met mijn zesenvijftig jaar voel ik me ook absoluut nog niet oud, maar is het niet zo dat oud zijn relatief is en afhankelijk van de leeftijd die je zelf hebt?
Deze morgen ben ik uitgenodigd door het bedrijf voor een morning-thé en dat samen met Erik, Iris, Isabella en haar ouders.
Wat zei ik, 56 jaar is niet oud? Toch ga ik voor een gezichtsbehandeling, ik wil er goed uitzien om thuis te komen. Niet dat alle rimpels moeten verdwenen zijn hoor, ik zou anders niet meer op mijn vader lijken en dan zou ik mezelf niet meer zijn. t Is alleen maar dat het zo ontspannend kan zijn en helemaal niet duur.
De lunch is bij Isabella thuis met haar vader als kok. Isabella is van maandag thuis uit Frankfurt en heeft een verjaardagscadeautje bij, maar hoe kan zij weten dat ik chocolade lust?
We drinken Duitse champagne, maar voor Chinezen die geen alcohol drinken is het te straf en voor de anderen is het niet straf genoeg. Dat zijn dan diegenen die Chinese witte wijn drinken, in onze termen saké genoemd, en 54° heeft. Dus worden onze papieren bekertjes nog eens bijgevuld en toasten we op mijn verjaardag.
Om 16u30 komt de chauffeur mij halen en ik weet niet waarvoor. Verrassing!
Om 17u30 vertrekken we naar ZhuHai, Erik, Isabella met haar ouders en Justin, een vroegere collega van Erik die juist nu op bezoek is. In het restaurant wacht Tracy ons op met een mooie ruiker bloemen, twaalf rozen en dat betekent geluk voor elke maand. Chinezen zijn toch straf in hun wensen! In dit restaurant is het buffet en kan je kiezen uit een aanbod van Chinees, Japans en westers eten. Ik sta het mezelf toe en schuif na een tijdje toch maar aan voor een beafsteak, medium gebakken, weliswaar zonder frietjes, maar het smaakt. Half tien vindt de jeugd te vroeg om naar huis te gaan en we storten ons in het nachtleven van China. Dit is onvoorstelbaar! In een karaokebar, heel geliefd door de Chinezen, zitten we in een ruimte voor ons alleen, met een kanjer van een TV. Rond tien uur komen er nog een tiental collegas toe met een ruiker bloemen en een magnum fles zoete champagne. Dit was dus afgesproken spel! Erik bestelt een glas whisky en dan is het normaal dat iedereen hetzelfde drinkt. Ongelooflijk hoe Chinezen hun dranken mengen! De fles wordt in een karaf gegoten en de whisky wordt dan aangelengd met flessen zoete limonades. In een grote schaal met ijsblokjes staan een tiental fijne buisjes, zoiets als reageerbuisjes, met elk een andere kleur drank en dit blijken dan weer cocktails te zijn. Wat zijn ze toch verliefd op kleuren en lichtjes! De hapjes volgen mekaar op, maar daar kan ik niet meer van meegenieten, genoeg is genoeg! Ik krijg de indruk dat iemand aan de geluidsknop zit want het zingen wordt alsmaar luider en gelukkig hebben ze geen nederlandstalige nummers en kan ik zo aan een optreden ontsnappen. Pokeren en zingen, dat is het uitgangsleven van de Chinese jeugd, ik ben blij dat ik het eens kan meemaken maar het hoeft zeker niet alle dagen! Om 23 uur doven de lichten en verschijnt op het scherm Happy birthday en deze tekst kennen ze natuurlijk allemaal. Een grote taart me kaarsjes (6) wordt binnengereden en ik weet niet meer waar ik het heb tussen al deze Chinese uitbundige jeugd, en ik word 56! Ondertussen hebben ze toch al iets meer van mijn naam onthouden en verandert Anja in Anje . ze zijn op goeie weg!
Om half één zijn we dan toch eindelijk thuis en een laatste liedje van Flint doet ons weer denken aan thuis. Voor ons is de verjaardag voorbij, maar als ik Steven mag geloven zullen zij die nog 6 uur vieren, dus drink dan maar op mijn gezondheid!
De vele e-mailverjaardagswensen hebben me deugd gedaan. Bedankt aan allen die aan deze dag hebben gedacht!
En deze Chinese verjaardag zal ik zeker nooit vergeten!
Zaterdag 6 december: Aiko, Lou en Flint tonen fier hun gekregen geschenkjes. En . Flint heeft zijn tutjes meegegeven voor de babys van China. Zullen wij ze hier ergens terugzien???
Een late skype met Dominique uit Amerika. We vergelijken Amerika met China en we vinden toch wel een aantal gelijkenissen, zo leven beide continenten graag buitenshuis. Daarom vinden Chinezen het in België zo triestig, de winkels zijn s avonds dicht en er valt op straat niets meer te beleven. Het zijn diezelfde avonden die wij zo koesteren voor de rust en de gezelligheid binnen!
Zondag: het wordt zoal een gewoonte om samen met onze buren te ontbijten en nu nadien rijden we naar een marktje. Je kan nooit raden wat Erik daar koopt . zaad van 4 verschillende soorten sla. Als die allemaal goed komen zullen wij misschien ook kunnen markten .!
Ons dinner samen is in een heel andere locatie gelegen in de bergen. Het restaurant is gebouwd met allemaal aparte kamers in een grote ronde rond een ruime binnenkoer. Als je roept op een aangeduid punt in het midden krijg je een mooie echo, heel speciaal! De hete soep warmt ons op, want het is fris buiten en verwarming binnen is in China niet gebruikelijk.
Met een blik in de keuken zien we in grote aarden potten kleine soepkommen staan die op deze manier verwarmd worden. We beschouwen dit als ons laatste avondmaal met onze HongKongse buren en zij zorgen voor vuurwerk, al is het op kleine schaal!
Ik kom zonet van de dokter, neen, niet voor mezelf, maar voor het dochtertje van Iris. Ik hoop maar dat wij hier wel en gezond blijven, want niemand spreekt hier een woordje engels en moeten wij dus, indien nodig, noodgedwongen naar de nabijgelegen stad ZhuHai.
Privacy kennen ze hier niet, de dokter zit in een grote ruimte waar ook patiënten zitten aan een infuus en daar tot 3 à 4 uur in de zetel ondertussen TV kunnen kijken. Een volgende patiënt staat gewoon bij jou te wachten op zijn consultatie. De voorgeschreven medicatie is hier ook verkrijgbaar in een kleine apotheek. Kelly heeft 8 medicijnen nodig, waaronder een spuitje, en alles samen kost het 3,5 euro, doktersvisite inbegrepen. Voor mij is deze dokterspraktijk een klein ziekenhuisje waar je terecht kan voor alles wat niet dringend is. Het is niet zoals wij een doktersbezoek kennen, maar het is hier heel proper en dat stelt wel gerust.
In China rijzen de appartementen uit de grond. Waar je ook kijkt, overal staan nieuwbouwen in uit bamboe gemaakte stellingen. Naast elke bouwwerf staan meerdere containers waar de werknemers tijdelijk verblijven en deze woonsten verhuizen mee naar elke nieuwe aanneming. Zeven dagen op zeven zie je het krioelen van werknemers op één werf en de werken beginnen en eindigen met het op- en ondergaan van de zon. Van vooruitgaan gesproken ..
Maar het verkeer blijft hier uiterst gevaarlijk. Vandaag staat een gemachtigde opzichter, gewapend met het stopteken om de kinderen van de school de drukke straat veilig te laten oversteken en wat gebeurt er luid toeterend baant zich een auto tussen de kinderen terwijl deze verschrikt opzij springen. Nochtans, politie is hier een vertrouwd beeld in de straat, maar wat hun echte functie is kan ik niet zo direct merken. Hier is nog veel werk aan de winkel!
Vandaag zien we het nieuws op VRT en de recessie die ook in China de gevolgen doet voelen. Voor de vele arbeiders die uit het noorden hier komen werken in de bedrijven is dit niet zo goed en of de directe toekomst er zoveel beter uitziet????
Vandaag komt de Sint op school bij ons kindjes. Spannend, ik ben benieuwd naar hun verhaal. Na het ontbijt worden we naar de markt gevoerd, Iris, Erik en ik. Deze markt is helemaal buiten en in meerdere straten. Ik ben hier al meerdere keren geweest, maar voor Erik is het bijzonder, dus is hij met het fototoestel in actie. En, ondanks dat er geen escargots te koop zijn, vindt hij het toch de moeite om eens mee te komen. Hier wordt ook krokodillenvlees verkocht en zie je hoe ze ratten helemaal sectioneren om ze nadien als voedsel te verkopen. Een grote kat, gewogen 2,5 kg. wordt hier in een zak gedaan en wordt ook verkocht om op te eten. Ik vind dit toch maar griezelig.
We moeten even wachten op de shuttlebus en nemen een kijkje in een kindergarden. De kleutertjes hebben geluncht en moeten nu elk op een bedje tot 14 uur, en inderdaad, in meerdere klassen zien we hoe 470 kleuters moeten slapen, of toch tenminste stil blijven liggen. Met een blik in de school merken we ook dat daar wel echte discipline heerst, alles staat netjes op orde.
Deze avond Sep en Jomme gezien. Ze zijn beiden een beetje ziek en worden door Griet, de kinesiste, behandeld tegen de slijmen. Maar aardappelen met broccoli lusten ze wel, hun gezichtjes zien zo groen als hun groene slab. Wat zijn ze toch schattig!
Het verhaal van de Sint op school horen we van Flint, Lou en Aiko; ze zijn super enthousiast en dat de Pieten op het dak moesten bevrijd worden door de brandweerwagen hebben ze elk in hun eigen taaltje kunnen vertellen. Deze ervaring zal hen zeker nog lang bijblijven! Super idee van de school!
Gisteren draaiden we onze laatste bladzijde van de kalender om en, eens december zal het vlug gaan. Dit zijn de woorden die we vaak hebben gehoord vooraleer we vertrokken. December doet me ook denken aan verjaardagen en deze maand zet ook ik weer een stapje verder. En, dat etentje dat we jaarlijks samen plannen om verjaardagen te vieren is hopelijk niet verloren en alleen maar uitgesteld?!
De Sint en zijn gevolg komen we dit jaar niet tegen en, ondanks dat China omgeven is door water, is hier de stoomboot nog niet aangemeerd. Ocharme, de kindjes zijn ook zo weinig thuis, met hele dagen zitten ze op de school en de schoolbus.
Zondag een lange skype met Lia. Tof om te horen hoe het met haar en haar familie gaat, en natuurlijk ook op de Mini-Virgo. Ik heb beloofd nog voor de kerstvakantie eens binnen te springen voor dat vertrouwde bolletje koffie dat me al door meerderen is aangeboden. Dus, ik doe het!
En vandaag . Ik heb het gedaan! Ik kom net van de kapper en schrik als ik mezelf in de spiegel zie. Ik had op een kaart blond getoond maar zie nu wit, hier moet ik echt nog aan wennen. Alhoewel, de kapper is fier over zijn resultaat, met zijn beide duimen in de lucht kan ik dat afleiden. En na het hele kappersavontuur word ik door een chauffeur thuisgebracht. Hier hebben de meeste zaken een vervoersdienst, zowel de kappers, de massagesalons als de restaurants. Wel gemakkelijk!
En morgen gaan we samen naar de markt. Erik wil ook wat meegenieten van het échte leven en gaat mee. Om 08u30 komt een chauffeur van een restaurant ons halen, ontbijten we samen met Iris en daarna worden we doorgevoerd. Een taxi gespaard .. en normaal voor hier!
Ontbijten, lunchen en dineren, het kan hier allemaal en spotgoedkoop. Maar, waar ik al naar uitkijk is de goeie paardenbeafsteak bij De Cuyper op vrijdagavond 19 december. En dat dankzij de weekendvrienden, zij hebben dit al gearrangeerd!
Twee emmertjes water halen . dat zie je hier aan de natuurlijke voorraad water uit de bergen waarvan de inwoners hier hun kruiken komen vullen. Het is gelegen midden in de natuur, weg van huizen en straten. Dit moet je weten, anders vind je dit nooit. Mijn HongKongse buren leren mij zo het echte leven van de Chinees kennen. Ik heb hier al meer gezien van het dagelijkse leven dan Erik die al zovele malen in China is geweest, maar ik laat hem wel meegenieten van de beelden die ik hier en daar toch de moeite vind om vast te leggen. Zo zie ik op de markt toch weer iets nieuws: in welke pot moet je dit dier klaarmaken?
Donderdagmiddag voor de eerste keer skypen met Mini-Virgo. Van wie de laptop is weet ik niet, maar spreken lukt ook niet, er is iets mis met hun geluidskaart en dus wordt het chatten. Ik kan me al voorstellen hoe het er in de studio dan aan toe gaat! Ik hoop dat het vandaag misschien wel lukt, ze halen er Ann, de specialist bij en misschien krijg ik zo een eerste blik in de nieuwe studio??
Via Facebook hou ik me op de hoogte van wat er zoal gebeurt tussen familie en vrienden. Leuk om te doen, leuk om te lezen. Bij de redactie volgen we het journaal en andere programmas zoals Terzake, Volt, enzovoort. Zo blijven we ook bij van wat zich in ons landje afspeelt, al is het altijd met enige vertraging. Maar het meeste dierbaar is de skype met de familie en de toegestuurde fotos van de kindjes!
Dinsdag heb ik me door Iris laten overhalen voor een gezichtsmassage. Twee uur en een kwart later kijk ik vluchtig in de spiegel. Ik denk echt dat nu al mijn rimpels zullen weggevaagd zijn, maar toch ben ik ergens opgelucht dat ik mezelf nog herken. Stel je voor .! Mensen lief, en dat allemaal voor 9 euro, een plastiek bekertje met warm water inbegrepen. Nu begrijp ik waarom al de Chinese madammen er zo jong blijven uitzien, zij doen dit minstens om de twee weken. Ook de Hong Kongse dames komen daarvoor naar China, want blijkbaar is het bij hen een stuk duurder. Ik denk er al aan om een nieuwe afspraak vast te leggen voor volgende week. Heerlijk ontspannend!
Op de markt wordt ik geconfronteerd met vissen op het droge, maar of het zo moet?? In ondiepe bakken liggen ze triestig te kijken en te happen en stil op hun zijde om toch maar onder dat klutske water te blijven, want bij te veel bewegen wippen ze op de grond. Maar hier wordt toch verse vis verkocht! Iets verder worden de eieren per gewicht verkocht en niet per stuk zoals bij ons. Maar eieren heb je hier dan ook in alle formaten, dus keuze te over. Maar waar ik op de markt niet kan aan weerstaan is de verse ananas. Hij wordt helemaal geschild zodat hij klaar is om op te eten. Hmmm, lekker zoet en sappig, echt lokaal fruit hier en gerijpt door de zon!
Vandaag is er een stralende zon in een hemelsblauwe lucht. Ons appartement heeft een tuintje en naar Chinese normen prachtig gelegen want vanaf 11 uur in de voormiddag is het volledig overschaduwd. Maar dat is buiten mijn normen gerekend, ik die zo graag in de zon mijn boekje lees. Dus, ik verhuis naar de vijver, nee niet in badpak, alhoewel de temperatuur het zeker toelaat, maar dat zou te confronterend zijn, toch in een topje en een short. Terwijl ik geniet van deze voor mij zomerse dag, zie ik de Chinezen hier in echte winterkledij, maar wel met de paraplu zich beschermend tegen de zonnestralen. Zo zie je maar wat de zon kan betekenen.
Gisteren hebben we sneeuw gezien. Nee, niet hier maar via skype in Londerzeel, en vandaag genieten we mee met de fotos van onze kleinkinderen in de sneeuw! Flint stond gisteren aan het raam en keek heel verwonderlijk naar de neerdwarrelende vlokjes. Is het misschien de eerste keer dat hij dit goed beseft? Van Aiko hebben we zijn verjaardagscadeautjes bewonderd en zijn kasteel met ridders waar hij zo trots op is! Voor de tweede keer hebben we oma op skype aan de lijn gehad en dat via tante Rina. Nog een drietal weken en we zijn in het land, en zonder fout zal één van onze eerste bezoeken zeker in Grimbergen zijn want voor moeke duurt het nu toch net iets te lang. Ook Ingrid van het secretariaat komt via skype even goeiedag zeggen. Ze zijn mij blijkbaar op school nog niet vergeten! Het weekend is rustig, we zitten buiten en lezen wat. Zondag zitten we zonder electriciteit van 9 uur s morgens tot 16 uur in de namiddag. Gelukkig is Iris dit komen zeggen, want de mededeling aan de deur kunnen wij niet lezen. We koken dan maar water op ons gasvuur om koffie te maken. Van koffie gesproken, onze voorraad Douwe Egberts begint te minderen, maar ik denk wel dat we toekomen. De Côte dOr dat is wat anders, ik moet er zo zuinig mee omspringen want anders zal ik het toch een tijdje zonder chocolade moeten doen. Hier verkopen ze geen Belgische merken, dus ik riskeer me er niet aan. Zondagnamiddag maken we een korte wandeling en zo kort bij ons appartement komen we toch terecht in wat meer achterbuurten. Hier is het vuil en de woningen zijn armtierig. In het domein waar families komen barbecuen zie je de kinderen in de speeltuin, maar hier zou ook de veiligheidscoördinator zijn hart kunnen ophalen!
Vandaag ga ik met Iris naar de markt. Maar ik kan die geuren niet gewoon worden en mijn maag draait om; hier kan ik niets kopen tenzij wat fruit, dat lijkt me veilig. Als ik dan denk aan een beenhouwer in Londerzeel waar je betaalt in een automaat omdat de verkopers (met handschoentjes aan) het geld niet mogen aanraken, dan zie ik hier het tegenovergestelde. De vuile bankbiljetten liggen hier tussen het vlees, de verkopers roken tijdens het bedienen en hun kledij heeft al weken geen water gezien. En toch is er een massa volk die hier met grote volle plastiek zakken vertrekt. Zijn wij dan te clean?
Een memorabele dag voor Sunway. Vandaag komt er bezoek van PSS Apac, de vroegere werkgever van Erik. Mss. Lily, een Chinese, en Mr. Roger uit Singapore zijn getuigen van de boomplanting en onthullen van de gedenksteen ter ere van de miljoenste MD8 Nokia speaker door Sunway gemaakt. In China hebben ze niet de gewoonte een hand te geven als je iemand ontmoet, en door ons Chinees taalgebrek weet ik nooit goed hoe ik moet groeten. Misschien moet ik toch maar de elementaire woorden van buiten leren.
Bij de aansluitende lunch zitten we met 7 personen aan de ronde tafel. Als apéritief is er de traditionele thee en als eerste gerecht is er soep. Maar zon soep heb ik nog nooit gezien! Wanneer het deksel van de soepbol wordt verwijderd zie ik er een hele vogel in liggen, weliswaar gepluimd en gaar gekookt. Is het een kleine kip of wat is het? Nee, het is inderdaad een vogel, maar welke kunnen we niet te weten komen. De vogel ligt gedraaid in de soepbol en na wat geknoei met de stokjes zie ik dat de ook de kop en poten er nog aan zitten. De vogel is opgevuld met iets groen, vergelijkbaar met gras, maar ik veronderstel dat het Chinese groenten zijn. De soep doet me denken aan kippensoep en de stukjes vlees die ik toch los krijg zijn lekker gaar en sappig. Ik kijk wat rond en merk dat toch niemand die vogel helemaal op eet en daar ben ik blij om. Tijdens de lunch wordt er tussen beide partijen gepraat over zaken, want de ene is klant en de andere is leverancier. Dat noemt men dan zeker een zakenlunch?
Nu durf ik helemaal niet meer lachen met de flietjes bij de Chinees, t is wel waar, ze kunnen de r niet uitspreken, ook al hebben we al veel met hen geoefend. Maar ik besef nu dat het hier veel Chinezer is dan ik dacht, als zij praten is het een woordenval met klanken die ik absoluut niet kan nabootsen. Mijn woordenschat reikt niet verder dan: Ting bu dong (ik versta je niet) en Nihao (goedendag) en Xièxie (dank u). En natuurlijk Ganbei (proost), want drinken doe je nooit alleen, altijd moet je met iemand van de tafel proosten! Is het aan de ronde tafel niet mogelijk om ieders glas te raken, dan tik je met je glas op de glazen draaischijf. Zo heeft ieder volk toch zijn eigen gewoontes en ze appreciëren het erg als je deze overneemt. Een kleine moeite .
Over het verkeer heb ik het al eens gehad, bussen zijn hier in overvloed, soms wel met 20 na mekaar. Je kan je dan ook wel voorstellen dat de bushokjes niet zijn zoals bij ons, het zijn mooie ruime pergolas langsheen de straten. Spijtig voor mij dat ik daar geen gebruik kan van maken, want . waar rijden de bussen naartoe?
Gisteren voor de eerste keer kunnen skypen met Anneke, wel met klank maar zonder beeld. Toch tof, en na nog wat zoeken wordt het volgende keer mét beeld! Deze middag zijn we uitgenodigd in een Japans restaurant met sushi als voornaamste kenmerk. Voor mij is dit de eerste keer en ook rauwe vis leer ik hier appreciëren. Tal van gerechten kan je hier kiezen en hier wordt bij het eten Japanse saké gedronken en als afsluiter een half glas rode wijn. Blijkbaar typerend voor dit soort van restaurants. Mr. Bei komt terug op zijn gesprek van enige tijd geleden. Komen we nog terug en zo ja, wanneer?????? Erik houdt het nog wat in het midden maar ik voel het aankomen met de natte vinger. Langer dan 2 maanden wordt het zeker niet, trouwens in Westrode moeten ons patatten geplant worden. En vooral die kleinkinderen . we kunnen ze toch zo moeilijk missen!
Ik heb ook nog wat interessant nieuws over China. Dit land telt 9.6 miljoen vierkante meter, de talrijke eilanden niet meegerekend. Met de treinreis hebben we kennis gemaakt met de verschillende bouwstijlen, afhankelijk van de provincies die we doorkruist hebben. Weet je dat de meeste mannen hier zeer lange nagels hebben aan hun pinken, maar de reden hiervan ken ik niet, en ik merk het op zowel bij jongeren als ouderen. Het rochelen en spuwen kunnen ze misschien in Beijing verboden hebben met de Olympische Spelen, maar de Chinezen zijn dan toch vervallen in hun oude gewoonte. Zowel vrouwen als mannen zie je dit doen langsheen de straten, en ook snuiten ze zoals de wielrenners want zakdoeken vinden ze absoluut onhygiënisch en dat zie je hier dus niet. Is het zoiets als een keukenhanddoek??? Ik kan deze bijhorende geluiden niet echt appreciëren en blijf het vies vinden, dit zowel als hun geluiden bij het eten. Maar zij hebben wel een beleefdheidsvorm die bij ons al lang verdwenen is: ze zijn erg attent voor oudere mensen (waar ik mezelf hier ook bij reken). Op de metro en bus staan jongeren direct hun plaats af als ouderen opstappen. Ondanks dat ze wel proper zijn op zichzelf laten ze gewoon al hun afval op de grond vallen en dit zowel binnen als buiten. Je merkt dat, als er ergens binnen is gepoetst, al het vuil buiten op de straat is geveegd. Vandaar dus de talrijke straatvegers in China. In Beijing zitten de straten, waarvan ik één gezien heb met tweemaal 7 rijvakken, nokvol met taxis en openbaar vervoer, maar toch is daar meer respect voor de verkeersregels. De voetgangers kunnen veilig oversteken bij groen licht en op het zebrapad. Een taxi kost er voor de eerste 3 km 1 euro en telt dan 0,20 euro bij per 500 meter. Maar . wij hebben geen enkele chauffeur gehad die ook maar één woordje engels spreekt. Zij hadden toch een elementaire basis engels gehad voor de Olympische Spelen???? Zoals ik al zei, in China kom je met één gsm per persoon blijkbaar niet toe, maar je kan ze ook langsheen de straat kopen tweedehands. Na wat navraag weet ik nu dat een pincode hier niet nodig is, je laadt hem op en hij is direct bruikbaar. Winkels met mobiles kom je dus ook op elke hoek van de straat tegen.
Deze avond hebben we een skype-afspraak met Godelieve en Jef bij Maria en André thuis. Om stipt 18 uur gaat de skype over en komen ze in beeld, we zijn heel verheugd dat we ze kunnen zien, alleen de champagne die koel staat is voor ons niet weggelegd. Maar toch, een welgemeende santé en drink op ons gezondheid!
Vandaag een dagje reizen. Voor het vertrek kan ik terug op internet en kan ik de blog aanvullen van enkele voorbije dagen. Om 13 uur vertrekt het vliegtuig van Beijing en 3 uur later komen we aan in ZhuHai en dat met een verschil van 8 graden naar 25 graden. Het doet goed om terug thuis (?) te komen en de drukte te ontvluchten. Hier zullen we nog juist geteld 26 dagen verblijven vooraleer we via Hong Kong naar Westrode terugkeren. De nieuwsjes van het thuisfront blijven ons zeer nauw aan het hart liggen, we blijven toch wel echte Westrodenaren en ook de mails van familie, vrienden en oud-collegas kunnen niet vlug genoeg geopend worden. Ondanks het moeilijke uurverschil maakt de skype met de kinderen en kleinkinderen ons hier zeer gelukkig, vooral de tweeling zien we echt veranderen en Aiko, Lou en Flint zijn het al goed gewoon met ons te praten via een computerscherm. Zo zie je maar dat kinderen zich snel aanpassen aan alle nieuwe correspondentiemogelijkheden. En ik, ik blijf me toch afvragen hoe zoiets toch mogelijk is .
Vandaag wordt Aiko 5 jaar! Spijtig wel dat we er niet bij zijn, maar hopelijk zullen onze kaartjes een stukje goed maken. Toch een hele dikke proficiat!
Bij het opstaan voel ik zowat overal mijn billen en benen maar ik weet maar al te goed hoe het komt. Misschien te stijf en niet genoeg beweging? Vandaag verkennen we het Zomerpaleis, het vroegere vakantieoord voor de keizers van de Qing-dynastie. In de parken rond het meer konden de Chinese vorsten de verstikkende hitte van de stad ontvluchten en wat bijkomen van de politieke zorgen. Het paleis overleefde twee aanslagen van buitenlandse troepen in de 19e eeuw. Langs het meer is een overdekte corridor van 775 meter lang en binnenin zijn de vier seizoenen verwerkt in schilderijen. We bezoeken er een aantal paleizen maar de gure herfstwind maakt dat we toch in de namiddag naar warmere oorden zoeken en dat vinden we in de Mac Donnalds en de frietjes met ketchup smaken! We nemen de metro en bezoeken het Olympisch stadion nu in klaarlichte dag, en eigenlijk kan men hier spreken over een Olympische stad. Vele nieuwe hotels en appartementen rondom de sportcomplexen hebben hier hun intrede gedaan. Natuurlijk nemen we ook een kijkje binnenin en wat voel ik me klein bij het zien van 80.000 zitplaatsen binnen in the birdsnest. We denken even terug aan Kim Gevaert en Tia Hellebaut, wat moet dat een kick geven hier met de Belgische vlag te mogen rondlopen. Weet je dat we ook onze eerste minister hier gezien hebben? Het was wel toen we op de bus een reclamefilmpje zagen over het Olympisch gebeuren. En, ja het doet toch iets met ne mens! Ook vandaag horen we nederlands spreken en dit voor de eerste maal in 6 weken tijd. Ik hoor wel dat het Nederlanders zijn, maar ik kan het me toch niet laten ze even aan te spreken. Wat ligt een moedertaal toch nauw aan het hart!
Bij deze bijtende koude denken we al meer aan België en we missen onze winterkleren hier, maar goed, morgenmiddag vertrekken we weer naar ZhuHai en we zullen ons koesteren aan de warmere zonnestralen.
Met de bus naar Badaling, de vertrekplaats voor de Chinese Muur met klimmen en dalen. The Greadwall kronkelt als een draak door het golvende landschap van Noord-China en wordt terecht tot de grote wereldwonderen gerekend. Tien kilometer trappen doen van verschillende hoogten is niet niks, maar na 3 uur en 30 minuten komen we aan op ons eindpunt. We kunnen ook met de kabelbaan, maar het is prachtig herfstweer en we lopen liever met de massa doorheen het landschap. Onze meegebrachte koekjes en brood eten we op de trappen van de muur met een prachtig uitzicht over de bergen. Hier worden ontelbaar veel fotos genomen, en ik weet niet hoe het komt, maar meerdere malen vragen die Chinezen of wij met hen op hun foto willen. Nochtans, hier zie je meerdere nationaliteiten door mekaar. Maar we kunnen ze dat niet weigeren, ze zijn zo dankbaar en zo lief!
Het is nog iets te vroeg om naar het hotel te gaan en we brengen vlug een bezoekje aan de Birdsnest. Prachtig verlicht! Maar morgen gaan we overdag wat dichterbij kijken. The dinner is in een zeer authentieke omgeving waar meerdere paviljoentjes rond een feeërijke tuin van 300 jaar oud verzameld staan. Dit geheel behoorde in het verleden toe aan een emperator en wordt nu uitgebaat als restaurant. De diensters zijn hier in de specifieke keizerlijke Chinese klederdracht met prachtige hoofdtooien en elke ruimte is eveneens in typische Chinese uitvoering. Hier eten we voor de eerste keer beafsteak zoals wij hem bakken: seignant! Het eten is kunstig opgediend en zeer lekker. Het servies is prachtig Chinees en we eten op gele tafellakens. Dit was in het verleden enkel toegelaten voor de keizer, rood was voor de anderen. En Tonny .. hij is wel een echte showman die graag zelf op de foto staat, maar buiten zijn taalprobleem doet hij zijn uiterste best om alles goed te doen lukken. Wij zijn zelf goed gedocumenteerd en kunnen met hem onze dagen perfect invullen en ja, het is wel praktisch iemand bij te hebben die de taal van de mensen spreekt en alles kan lezen. We hebben hem dus echt wel nodig en het verloopt goed.
Opstaan om 5 uur. Het is heel belangrijk er vroeg bij te zijn als de vlag op het Tiananmen-plein wordt gehesen. Om 6 uur staan er al een 2500 mensen aan te schuiven en dit onder strenge bewaking van politieagenten. Om 7 uur bij zonsopgang schatten wij een 7500 wachtenden op het plein. Fikse soldaten staan verspreid op het plein om het volk op afstand te houden en bij het nationale volkslied gaat de fiere rode vlag de lucht in. Al deze vroege vogels schuiven dan ook aan om het Mausoleum te bezoeken waar Mao gebalsemd ligt opgebaard en we hem achter glas in een sneltempo kunnen bekijken. Om 9 uur hebben we breakfest in vuil lokaal restaurantje waar eierschelpen en andere vuiligheid met de bezem van de tafel op de grond wordt geveegd. We hebben geen honger en zijn nog niet zo goed gezind op Tonny. Maar ons bezoek aan Beijing mag hier niet onder lijden en we stappen verder. Het nieuwe theater is één grote halve bol met een doormeter van 100 meter waar we helemaal rondwandelen. Onze tocht gaat verder naar het Zomerpaleis met daarachter de Verboden Stad, het grootste en best bewaard gebleven complex van 400 oude gebouwen in heel China. In deze stad leefden de keizers en deze plek was zozeer afgezonderd dat wie hier werkte het terrein zelden mocht verlaten. Nog steeds hangt hier een serene sfeer. Tijd voor lunch: een uitnodigend Illy-opschrift haalt ons naar binnen en ik eet een goeie Italiaanse spaghetti en Erik blijft bij de Chinese keuken. Maar Illy doet ons aan koffie denken en dat kunnen we toch niet versmaden! Maar Beijing is meer dan tempels en paleizen en we zoeken de hutongs op. Dit zijn wijkjes met smalle steegjes en opeengepakte woningen rond binnenplaatsen. Veel van deze typische woningen zijn het slachtoffer geworden van Chinas niet aflatende moderniseringswoede, maar wat er nog staat is zeer te moeite waard en beschermd. We stappen in de kar van een fiets en laten ons door deze nu toeristische wijk voeren. Met de ondergrondse komen we aan bij de Lamatempel, een zeldzame oase van rust in het hart van Beijing. Door wolken van wierook zie je hier monniken voorbijschuifelen aan het grootste Boedhabeeld uit één blok hout gesneden met een hoogte van 18 meter.
Tijd voor wissel van hotel! We maken onze valiezen klaar en verhuizen naar een hotel waar we ons goed in voelen en we slapen tot morgenvroeg.
Hier ben ik weer: tijdgebrek en wat problemen met internet en ik ga even terug in de tijd. (nu is het dinsdag 18 november)
Het Westlake is inderdaad een idyllische plek om te wandelen. Hier heerst een typische Chinese sfeer wat dansen betreft. Op vele plekken zie je mensen samen ritmisch dansen of ze doen tai tshy, maar evengoed zie je hier en daar een enkeling die even ingetogen deze bewegingen doet en soms lijkt het wel op een vertraagde film. Als je bij ons zo iemand zou bezig zien zou je wel eens raar staan kijken en denken dat er misschien iets mis is. En natuurlijk, water nodigt uit tot bootje varen en dat doen we dan ook, want kleine eilandjes nodigen uit tot bezoek.
Hangzhou is altijd een doorvoerhaven geweest van graan, thee en zijde uit het vruchtbare zuiden naar het noorden. Dit gebeurde vanuit een kanaal van 1700 km dat vertrok vanuit dit Westlake naar Beijing.
Na de lunch nemen we afscheid van Sunny en Kristina en met een uur vertraging vertrekken we met het vliegtuig naar Beijing om 15 uur. Na het avondeten zoeken we ons hotel op, maar hier wil ik liever de naam van vergeten, het was er minder dan goed. Tonny, onze gids, had dit voor ons uitgezocht, maar bij ons aankomen doen de eigenaars al teken dat het niet geschikt is westerlingen. Té kleine kamer en badkamerniveau onder nul! Maar we zijn moe en blijven toch voor één nacht hier. Slecht geslapen en geen goeie ervaring met deze gids. Zijn engels gaat niet veel verder dan No problem.
Na het bezoek aan een leverancier vertrekken we naar Hangzhou waar we één nacht verblijven en morgennamiddag nemen we het vliegtuig naar Beijing.
Na deze enkele weken in China wil ik toch nog wat kwijt over het leven hier. Wat de woningen betreft, in de provincie waar wij verblijven worden alle huizen door het gouvernement gebouwd en kan je zo een huis kopen. Als ik hier spreek van een huis zijn het doorgaans appartementen want de villas zijn schaars en enkel voor de rijkere bevolking. Gedurende deze periode hebben wij ook al heel wat restaurants gedaan, want uit eten gaan is hier zowat voor iedereen de gewoonte. Waar we met meer dan 5 personen zijn eten we meestal in een mooie afzonderlijke ruimte aan een grote ronde tafel, ver van alle lawaai. Vooreerst ga je in een andere ruimte je vis of andere voeding kiezen en nadien word je aan de tafel bediend. Maar wat ik nu meemaak spant de kroon. Naast de vele aquariums of vis op ijs staat er nu een kooi met gevogelte in: één kip, één fazant, één eend, en nog wel iets. t Is waar, ik hou echt wel van een wildschotel, maar om daar nu iets uit te kiezen om voor mij klaar te maken, dat vind ik nu toch wel wat te bont. Ik hou de wildschotels dan maar liever te goed en kies dan toch maar weer voor vis en krab.
Door al de gedane kilometers zit ik ook midden in het verkeer. Onvoorstelbaar hoe hier wordt gereden! Ook op 3- en 4baansvakken rijden vrachtwagens zowel helemaal links als rechts en gebeurt het voorbijsteken dus ook langs alle mogelijke kanten, pechstrook inbegrepen. De autos rijden met of zonder licht, met of zonder nummerplaat en zoveel mogelijk toeterend langs de toch wel goed aangelegde straten. Af en toe worden we wel geconfronteerd met een ongeluk, dat is best begrijpelijk, en vandaag zien we een bloemenkrans liggen in het midden op de weg, waarschijnlijk een dodelijk ongeval. En respectvol rijden alle autos er helemaal rond!
In Hangzhou treffen we een levendige stad aan met veel winkels, restaurants en vooral weer veel volk op de straat. Marco Polo noemde Hangzhou de mooiste stad ter wereld toen hij er in de 13de eeuw verzeild geraakt. Tijdens het dinner binnen blijft een vrouwtje de hele tijd voor het raam staan en zwaait. Na een tijdje begrijpen we dat ze bedelt om eten en we laten een pot vullen en brengen het buiten. Hier valt het ons weer op dat er vele bedelaars in de stad rondlopen.
Morgen maken we een wandeling naar het nabij liggende idyllische Westlake en nadien vertrekken we naar de luchthaven.
Bezoek aan het metaalbedrijf Yuhaun Ouyouan Copper; dit is een klein bedrijf met een 100-tal werknemers, helemaal in Chinese handen. Door de uitgelopen lunch missen we de bus en worden we met de firmawagen naar Ningbo gebracht, 300 km. verder. Hier worden we in het hotel verwacht en tijdens het dinner maken we kennis met een nieuwe leverancier.
Dit moet ik toch nog even vertellen: gisteren tijdens een wandeling hebben we ons gewaagd op een weegschaal langsheen de straat, maar we troosten ons door te zeggen dat ze wel helemaal boven het gewicht schat. Zouden we dan echt niet vermagerd zijn??? Hier is het eten toch helemaal niet vet en we nemen zo goed als bijna geen alcohol. We hadden toch wel iets minder verwacht . En heb je een probleem met je tanden, op de markt kon je voor weinig geld wel een paar tanden kopen, en is het nu voor boven of onder .... je kon zelfs kiezen! Weliswaar was het op een tweedehandsmarkt!
Maandagmorgen om 10 uur nemen we in Ghuanzhou de trein voor een rit van 23 uur lang. Gelukkig een slaaptrein! En nu zien we China in het binnenland: de bergen, de natte rijstvelden, het vele groen en de ontelbare bruggen. Dit land is nog in volle ontwikkeling, dat merk ik aan de aanleg van de vele in aanbouw zijnde bruggen en viaducten. Het wegennet is hier veiliger dan bij ons en dat komt doordat ze bij het kruisen van autostrades viaducten gebruiken. Als ik op de trein zit herbeleef ik het programma van Martin Heylen die China heeft doorkruist. Hier zie ik een land met uitersten, van krotten tot kleine villas in de dorpen en grote appartementsgebouwen in de steden. We zitten in een coupé van 4, samen met Sunny en Tonny en Kristina zit naast ons. De twee meisjes blijven tot na de audits en samen met Tonny reizen wij verder naar Beijing. Chinese namen lijken allemaal op mekaar en zijn voor ons zo moeilijk te onthouden, maar vanaf Chinezen in contact komen met buitenlanders kiezen ze zelf een westerse naam, zo hebben wij ook hier al een Aline gedoopt.
De taal is nu een zeer groot probleem, Kristina kent niets engels en de anderen enkele woorden, dus ons woordenboekje Nederlands-Chinees is een noodzakelijke hulp. Er s niet zoveel conversatie mogelijk, maar wat wel kan is zingen. Chinezen zingen graag en het is de gewoonte dat er om beurten een liedje wordt gezongen en ja, ook wij halen ons muzikaal talent (??) boven! Ik moet zeggen, de nachtrust heeft deugd gedaan, al duurt het lang toch is het comfortabeler dan op een vliegtuig, je hebt er tenminste de lengte van een bed. Aangekomen in Wenzhou aan de oostkust komen we weer in de mensenmassa terecht en nu valt het mij voor de eerste keer op, hier worden we ook vaker aangeklampt door bedelaars. De eigenaar van het bedrijf voor de eerste audit neemt ons mee naar het eiland Tueqing waar we voor één nacht verblijven in het Victoria Business Hotel. Na een lekkere Irish-coffee en wat zoete hapjes maken we in de namiddag een wandeling door de stad en proeven er van verse voetbalgrote zoete pompelmoezen. Na wat opfrissing in onze kamer is het tijd voor dinner.
Met 8 aan een ronde tafel in een afzonderlijke ruimte genieten we van de door ons zelf gekozen schotels. Voor de eerste maal genieten we van rode wijn aan tafel, en wat zeer uitzonderlijk is, er staan 2 glazen op de tafel: een voor ons groot waterglas en een wijnglas. Het grote glas wordt vol wijn geschonken en van daaruit wordt het wijnglas gevuld; telkens er, om het even wie van het gezelschap kampé zegt, wordt het wijnglas tot op de bodem leeggedronken. De nieuwe wijn wordt dus telkens in het grote glas geschonken en nadien in het wijnglas overgegoten, de hoeveelheid die je zelf bepaalt om in één keer leeg te drinken. En kampé is dus een heildronk en er kan om het even op wie of wat worden getoast. Dit is voor ons echt nieuw, maar hoe verder het eetmaal vordert, hoe meer er wordt getoast en om 20u30 is het afscheidsglas. Morgen om 08uur worden we afgehaald voor het bezoek aan de fabriek.
Altijd al vergeten: Erik heeft ook al enkele keren kunnen skypen met Annemie van zijn werk. Zo verneemt hij dat er 2 leden van het management uit het bedrijf vertrekken en is hij nieuwsgierig wie de opvolgers zullen zijn.
Vandaag doen we onze inkopen voor een lunchpakket. We vertrekken morgen om 07 uur en nemen in Guangzhou de trein naar Hangzhou. Deze trip duurt 23 uur en dus zorgen we voor wat eten en drinken. Wat op de trein zelf te koop is blijkt duur te zijn en beperkt, we kunnen dus maar beter onze voorzorgen nemen. Bij de eerste stop hoort een bedrijfsbezoek en een stadsbezoek. Donderdagmorgen nemen we het vliegtuig naar Beijing en dinsdag 18 november keren we terug. Ik neem de computer mee en houd het blog bij, maar weet niet of dit kan verschijnen op internet. Ik wacht af of we verbinding kunnen maken in de hotels.
In Beijing is het nu 10 tot 15 graden overdag en, hoe vaak we ook al gezegd hebben dat wij deze temperaturen in België gewoon zijn, ze blijven hier heel bezorgd en benadrukken dat we zeker moeten zorgen voor warme kledij en wat medicatie voor maag en darmen. Ik weet niet wat er ons te wachten staat Voor de picknick onderweg hebben we wat brood en water, eenvoudiger kan het niet, maar toch hebben we deze middag wat buitensporig gedaan. Ondanks de talrijke eetstalletjes langsheen de straten hebben we met ons beiden in een restaurant westers gegeten, een hele menu van apéritief tot irish coffee en dat voor 25 euro in totaal. Wat de irish coffee betreft: dit is een hele ceremonie met glazen die aan de tafel worden verwarmd zodanig lang dat alle alcohol er uit vervlogen is . maar het oog wil ook wat!
En op zondag China leeft! Iedereen is buiten met vrienden of familie en . eet.
 "Laughing"){kind=icon}
