Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
26-09-2011
414. Rustig blijven...?
Rustig blijven , zeg ik tot mezelf. En in feite ben ik ook vrij rustig (lees 'onverschillig'). Alleen wens ik geen nieuwe machtspelletjes. In dat geval kan hij het vergeten mij verder te begeleiden. Maar rustig blijven Lore en niet onmiddellijk wantrouwen. Misschien had hij geen tijd om alle mails van zieke geesten waaronder ikzelf te lezen? Wachten tot morgenochtend, hou ik mezelf voor, en wanneer ik dàn nog geen antwoord ontving, stuur je gewoon een sms om te weten waar je aan toe bent. Andere keren antwoordde hij diezelfde dag, soms via sms. Dus heb ik hier toch een vreemd gevoel bij. Is hij niet aanwezig? Heb ik dat da verkeerd begrepen? Of is er wat anders aan de hand? Niemand speelt nog spelletjes met mij... dat mag gewoon niet.
Wat is het leven een hel... en wat wil ik graag dat die hel voorbij gaat. Ik maakte mijn dochter blij met eetbare frietjes... die van het kraam eergisteren waren niet te vreten. Mijn benen zijn twee staven lood... ik kàn niet meer... maar toch heb ik geen spijt van die verse frietjes die ik met de hand sneed en die ik in de frituurketel bakte, nadat ik uiteraard de aardappelen schilde. Bah die zooi soms die ze je aan bepaalde kramen voeren. Zij nam er uitzonderlijk vlees bij... ik opende voor mezelf een blikje bio-tonijn. Wat heb ik verder nog te melden? Niets. Want ik ben zo leeg als een lege melkstoop... klink net zo hol als je er een mep opgeeft. Een rare blog? Neen hoor... ik doe raar.
Ondanks de warme temperatuur draag ik een dikke fleece zodat de pijn in schouder, hals en rug hopelij milder worden. Ik smeerde er ook een goedje op dat daar goed voor is. Gisteren tijdens de avond smeerde ik dat spul blijkbaar net iets te hard... wellicht om een tegendruk te geven en met mijn suffe brein door die voortdurende knagende en afmattende pijn de hele dag vergat ik dàt het spul kan branden. En ja hoor... het leek gedurende minuten of mijn huid eraf gestroopt werd... Het lijkt nu beter dus zal ik nog maar even volhouden. Verder zit ik in spanning... en die spanning doet het van binnen weer schreeuwen. Dat wordt dus muziek op mijn brein om hét te verdrijven. Soms ben ik dat alles zo moe.
Gisteren viel ik opnieuw in panne. Dit keer ook lichamelijk. Het werkt op mijn gemoed. Daar gaat het verder opruimen, al ben ik al die rommel in mijn kamer die wacht op verder uitzoeken, hartgrondig beu... Er rest een smal gangetje naar mijn bed met tot gevolg iedere avond en ochtend er tegenaan lopen. Er is nergens anders plaats om de nagekeken spullen te laten tenzij net in de kamer die ik net bezig ben leeg te halen. Hopelijk voel ik me straks beter.
Ik speelde een rol een schitterende vertolking van hoe ik onbewust verlangde dat mijn leven ondanks alles toch nog terug leven kon worden?
Ik speelde een rol en geloofde dat het werkelijkheid was dat het verleden, het ontzettende, absurde een grapje was dat het me nooit of te nimmer nog zou doorboren.
Ik speelde een rol en dacht... dat heb ik mooi voor elkaar ik ben weer daar ik heb mezelf terug laten bestaan waarom voelde ik me dan zinken in een poel van ellende waarom zag ik dan hoe de modder zich boven mij ging sluiten? waarom liet ik me wijsmaken hoe goed ik het wel deed terwijl ik van binnen in mijn eentje leed.
Ik speelde een rol en gretig zijn die me omringen ermee op ingegaan zelfs mijn psychiater want het is menselijk om te willen dat de mens voor je het menselijk heeft.
Ik speelde een rol maar plots zag ik hoe ellendige zinnen in mijn blogje verborgen leken in een smogje zonnig werd er verder gegroet na zulke ontboezemingen nog altijd met die lachende snoet?
Onverschilligheid of de macht der gewoonte vond ik dus niet alleen tijdens de therapie van het laatste jaar ook hier, zo'n huiveringwekkende... van onverschilligheid of ontkenning getuigende snaar
Ik speelde een rol en zag hoe gretig de mensen om je heen daarin meegaan met datgeen wat je bestaan verder uitwist hoe de kop in het zand ijverig in stand gehouden wordt zwijgzaamheid zich verder uitbreidt
zeg maar dat het niet goed met je gaat dan weet je tenminste dat je écht bestaat zeg maar dat je niet weet hoe met alles om te gaan dan zal je méér bestaan dan dat je blijft ontkennen, alles is niet koek en ei. ben je nog altijd bezig met anderen te ontzien? als je somber bent, zijn ze niet blij zwijgen je dood dat weegt op je als lood in plaats van je te verzetten ging je nog meer op je woorden en gevoelens letten nog verder wegduwen die zooi het is me wat fraais, een leven in een valse plooi
Dus zeg maar, ik voel me niet goed dat vraagt moed omdat je weet wat er daarna zal komen
Je moet in de ogen kijken wat je leven werd wat er van je is geworden wat er overblijft wat je ermee kan of niet meer kan.
Je moet in de ogen kijken 't verdriet, verscheuring, pijn om weer een beetje terug te komen, er te zijn die je was zal je wellicht niet meer vinden wie je zou kunnen worden maakt je bang die onbekende is er zo al veel te lang
Een onbekend wezen dat je niet heus hoeft te vrezen want het onbekende wezen werd jij.
De nood om voor mezelf wat ik vermoed helder te maken, op punt te zetten, scherp te stellen, laat me opnieuw een blogje schrijven. Als ik het goed heb gevoeld en begrepen dan moet ik proberen het wishfull thinking alsof alles goed en in orde is, te stoppen. Zo niet dan kom ik in nog grotere problemen... dat voel ik. De stappen naar buiten, voelen als een vlucht iedere keer opnieuw waarna ik niets of bitter weinig overhoud dat moed geeft of energie, integendeel. Ik heb gevoeld wat er gebeurde de weken dat het kleintje lang met haar ouders in het buitenland vertoefde... ik ben er zelf erg van geschrokken van wat er met mij die weken gebeurde.
Ik ga me niet afsluiten en opsluiten of isoleren. Maar wat ik dan wel doe, het volledig ontkennen en verdringen van wat is, wordt een gevaarlijke nieuwe bedreiging. Wat uiteindelijk de hele zooi monsters en gedrochten tegelijk binnen laat komen door die barst in wat ze dachten een oninneembare vesting (zoals in de film 'the lords of the ring') zo zal er ook een barst komen in de vesting die ik bouwde sinds die maanden nu ongeveer twee jaar geleden.
Hoe ik dat moet aanpakken, weet ik niet... Ik vroeg wat er met me gebeurde, ik denk dat ik dat nogmaals moet vragen. Het voelt of ik klaar ben om aan de rouw, het verwerken te beginnen maar mijn psychiater wil dat ik verder die dode, die zombie blijf..
Je legt je er bij neer. Er rest je op de duur niet veel meer. Het is de herfst en de rare atmosfeer, koud, warm, verwarrend. We gingen gisteren naar de grootstad, moesten nog spullen voor haar aanschaffen. De tijd dat we weg waren, was het goed. Erna val je opnieuw in wat je niet kan ontvluchten. Ik herinnerde me hoe lang ik al naar de psychiater ga en hoe ik bij aanvang nooit had kunnen vermoeden dat het niet beter zou worden maar erger. Door wat er zich ondertussen afspeelde met mijn kinderen. Ik zei toen dat het voelde of ik gestorven was en niets ooit nog hetzelfde zou zijn. Door het absurdste wat er in mijn ogen kon gebeuren. Een verwerping zo gruwelijk dat je er geen woorden voor vind. Door dat besef want hoe wilde ik dat vergeten ... weet ik wààrom ook de sessies niet meer diezelfde sessies zijn als bij aanvang... dat het niet alleen om bps draait, of om chronische depressies, niet om de instorting en de fibromyalgie en cvs... neen... bij de aanwezig stoornis met de chronische depressies kwam een lading... die zo zwaar was... dat ze mij heeft vermorzeld. Ik moet niet doen alsof... ik ben nog steeds bezig met die vermorzelde stukken een mens te bouwen...
Misschien daarom dat mijn psychiater zegt dat hij me alleen maar kan ondersteunen en ik slechts kan ventileren? Sinds toen ben ik voor het eerst in mijn leven gaan ontkennen, verdringen. (misschien is dat wel vaak zo in de eerste fase van verlies?),... Opnieuw voelt wat eergisteren zo duidelijk 'scheen' nu opnieuw onzin, warboel, chaos, zinloze smurrie. Opnieuw ligt er een dikke modder over dat wat mijn leven ooit was en hoe het voelde.
Wat ik wel begrijp van waarom ik compleet over mijn toeren ben geraakt? Doordat wat ik als onverschilligheid of gewoonte van hem aanzie, terecht of niet... me doodsangst inboezemt... want ergens voel ik daardoor de boodschap dat hij het een verloren zaak vindt... dat hij zich erbij neergelegd heeft... maar ik niet... Verder voelt het alsof precies omdat hij het gelaten aanvaardt... dat gebroken mens... me om een of andere manier zeer angstig en alleen doet voelen... Waarom weet ik nog niet... Het is iets anders... en ik zal er vroeg of laat achter komen. Misschien slaat hij een deel over, een belangrijk deel, een deel waar ik nog in zit... maar waarvan hij zich niet bewust is? Ik zit nog volop in het rampgebied, het puin is nog steeds niet opgeruimd... ik heb alleen gedaan alsof het opgeruimd is... alsof ik me bij de situatie heb neergelegd... terwijl dat nog moet komen...
Een soort van ontzetting die je in shock doet belanden... maar ik gedraag me uiterlijk of ik al uit die shock ben. Wellicht daarom waarom ik me zo kwaad voelde naar mijn psychiater toe? Zonder dat ik erachter kwam waarom precies ik me kwaad voelde. Ik voelde dat hij me niet goed behandelde, niet meer... maar kon er de vinger niet op leggen waarom ik dat zo voelde. Nu wel... ik verwijt hem dat hij als psychiater niet gemerkt heeft wat er gaande was en is, niet oplette, niet zocht en vond wat ik zelf niet begreep... namelijk dat het zienbare niet overeenkwam met wat van binnen speelde... of niet langer speelde... als een muziekdoos op het vuilnis die nog enkele toontjes laat horen.
Eindelijk nog eens een vredige, deugddoende nachtrust, zonder akelige dromen, zonder onrust, zonder dat verscheurende gevoel bij het ontwaken, zonder de donkere, zware massa die me meteen bij het eerste besef dat ik wakker ben, verplettert. Waar gaan we dat schrijven. Verder wil ik niet stilstaan bij de vermoedelijke oorzaak van die rust. Ik moet nog energie overhouden voor het komende gesprek.
Vreemd is het wel hoe ik gisteren een doos met kaartjes tegenkwam die ik al vergeten was, zo lang heb ik ze niet meer gebruikt. Ze zijn destijds opgeborgen toen hier in huis een dragonder alles onderste boven wilde. Om te voorkomen dat er zaken werden ontvreemd, beschadigd of bevuild. Ik trok een willekeurig kaartje en wat stond er? 'moed voor de volgende stap'... Dat vond ik wel erg toepasselijk. Ik weet dat ik die moed meer dan nodig zal hebben... te vaak ben ik de mond gesnoerd als ik voor mezelf wilde opkomen. Ook één keer bij mijn psychiater toen hij een duidelijke overtreding begin en ook al is er daarna over gepraat, op momenten als deze voel je toch de angst voor herhaling weer opduiken. Alleen al eraan denken, trekt mijn hele wezen weer de angstaanjagende smurrie in.
De laatste hoofdstukken vond ik confronterend. Vooral wat mijn therapie betreft, ik twijfel nog steeds of het die naam nog verdient. Doodop was ik nadat ik het boek een uur of wat later sloot... en dan weer heel hard willen huilen hé maar nog steeds niet kunnen. Ik besefte ook dat ik over nog andere trauma's in mijn leven met geen woord meer repte en dat het zeker niet betekende dat ik erover ben... was dat maar zo. Het zit als een bloedzuiger aan je vast. Goed... ik onthield alleszins de laatste bladzijden waarin bepaalde zaken stonden die ik wilde opschrijven. Daardoor kon ik ook allerlei neerschrijven wat me dwars zit, wat maakt dat ik me vertwijfeld blijf afvragen of mijn huidige psychiater (nog) wel goéd werk levert... want ik wil er vanaf van de vreselijke gedachte dat hun deel van het werken gelijk is aan nul, nada, nothing... en dat alles wat niet loopt zoals het hoort alléén de verantwoordelijkheid is van de patiënt/cliënt... 't zou verdomme een mooie boel worden... En het was al zo'n mooie boel... want wat degene die ik bedoel in het verleden uitspookten... is allesbehalve fraai. Een die je anker vernielt, een andere die zich te buiten gaat aan misbruik. Beiden doen ze net of zij zijn de heilige tweevuldigheid maar dat zijn ze niet... noch hoeven ze arrogant te doen door hun ervaring, studies als klinisch psycholoog of zoals de misbruiker meende dat hij de nieuwe goeroe was van de werkwijze 'vul je eigen pens'. Kop in het zand op verschillende wijze... maar niet op de wijze wijze. Daarom noem ik alvast één van ze een psychopaat... ik denk niet dat ik er ver naast zit want net als een psychopaat kent hij geen spijt... tenzij gebracht als een theaterstuk in een poging zijn vel te redden. Tot zijn vel niet meer te redden is... Zijn 'behandelingen' zijn misselijkmakend... zijn slachtoffers van hun normale leven beroofd. Hij ging zijn boek te buiten maar meende zich zoveel meer, zelfs meer dan de deontoclogische code, waande zich de god van de psychologen... hij, een miezerig zielig ventje dat wie weet wraak nam op zijn moeder die hem eeuwig opeiste. Een goede psycholoog is op de hoogte van zijn eigen 'mankementen'. Hij was dat niet. Hij was gehaaid en vals als een hyena... een bloedhond... een man die zelfs zijn collegae, toch de meeste onder ze misleidde maar niet die ene en dat was de zwakke schakel én de slachtoffers die hij maakte... Verder wees gewaarschuwd... na een rechtszaak ging die man de spirituele, alternatieve toer op, wellicht zijn zijn misbruiken nu ook spiritueel en alternatief verantwoord? De magische woorden 'ze wilden het zelf' zijn lachwekkend als je van je stoel davert door zijn nabijheid... maar de gehaaide bloedworst heeft geduld... en heel wat geraffineerde middelen tot zijner beschikking, een manipulator met grootste onderscheiding, sluw als een hyena, net zo bloeddorstig ook... Het vertrouwen binnen een therapeutische relatie zwààr geschonden én misbruikt... kille, maar sluwe dwang, gebruik makend van kwetsbaarheid en verwondingen, een kakkerlak in de hulpverlening die uitgeroeid moet worden.
Ik moest afstand nemen om de dodelijke loyaliteit overboord te kunnen gooien en vrijuit te kunnen spreken... vrijuit te kunnen schrijven... zodat ik door de bos weer bomen kan zien... zodat ik tenminste hier en daar een mogelijke uitgang kan ontdekken, tenminste een boomhut, een schuiloord waar ik kan nagaan zonder het verdovende geleuter, het verdovende duister van een dichtgegroeid bos, waar mogelijk ankers zijn... hoe ik moet gaan en waar naar toe. Want dat het mis is en mis loopt, is duidelijk. Goede bedoelingen hoef ik niet te vertrouwen... er zijn al veel misdaden begaan in naam van goede bedoelingen. Hoe ik me nu voel... dat wil niemand weten... en toch zal ik het schrijven. Ik ben stil van buiten maar van binnen schreeuwt het en schreeuwt het... en huil ik en huil ik... zonder dat ik kan ophouden. Maar van buiten ben ik nog steeds stil. En nu moet er muziek op mijn hoofd... om dat andere verhaal verder te vertellen... elders.
Ik verzamelde een vracht moed om een berichtje te sturen. Voor ik me bedacht, voor dat vreemd soort angst de boel opnieuw blokkeerde. Toen ik echter de naam, tegelijk het emailadres intikte van mijn psychiater voelde ik een enorme weerstand, iets wat gelinkt wordt aan één of andere werkelijk gebeurde nachtmerrie. Ik wist en weet nog steeds niet wat het precies te betekenen heeft al heb ik wel vermoedens. Wat bij me opkwam toen ik later iets ging halen in mijn kamer was dat ik me opnieuw ergens ingeluisd voel... dat ik op één of andere manier in het ootje word genomen... dat ik niet heus behandeld word. En als ik dat hier zo neerschrijf, vlamt er een pijn op wat een soort meter is voor een benadering van wat is of tenminste van hoe ik het voel.
Er is nog een andere reden waarom ik vandaag en niet maandag een bericht verstuurde... omdat ik door wat ik vernam ook nog angstig was dat hij nog een week langer wegbleef zonder dat ik daarvan op de hoogte was. Om mij nog een klap te besparen had ik me ook daar al op voorbereid en wilde ik het liever vandaag weten als het zo was dan pas maandag. Gelukkig is die klap er niet gekomen... hij blijkt wel aanwezig. Alleen weet ik nog niet of er ook nog een ruimte vrij is om een en ander te kunnen bespreken. Nog een andere zaak die me in die zin bezighoudt is hoe moeilijk het te achterhalen is of een psychiater je wel de goede behandeling geeft... Kan je je intuïtie daar wel vertrouwen? Immers dat wat niet goed voelt, kan te wijten zijn aan een pijnplek, iets uit het verleden. Mààr... het kan net zo goed wél te maken hebben met wél een foute behandeling. Ik volgde gisteren een programma over medische fouten die er gemaakt worden en hoeveel mensen er daardoor overlijden of blijvend letsel hebben. Ze hadden het dan niet eens over medische fouten op vlak van psychische ziekten die veel minder aan te wijzen en te herkennen zijn. Ik wéét dat ze er zijn... en ik ben er niet onterecht bang voor.
In gevallen van twijfel moet ik op mijn intuïtie vertrouwen. Ik kan niet nog een foute behandeling aan. Bovendien voel ik het niet eens meer als een behandeling maar als een maar laten praten... En het praten vervult niet eens meer de functie van ventileren. Wat als ik op een punt ben gekomen dat ventileren gesteld dat het dat nog zou zijn, niet meer voldoende is en ik sterker therapeutisch werk behoef?
Verder weet ik niet of me maar laten praten mij leert te aanvaarden, gesteld dat ik dat nog niet deed (en ik geloof inderdaad dat ik dat nog niet deed) en of zijn werk niet uit meer moet bestaan dan dit nog jaren zo laten doorgaan? Moet hij niet ingrijpen als er zich tekenen voordoen en tenminste ingaan op zaken die ik aangeef?
Ik weet het niet meer en er zo over bezig zijn maakt me nog meer van streek, tegelijk haalt het me uit een steeds maar dikker wordende smurrie. Ik weet en voel dat het zo niet langer verder mag en kan gaan. Ik ben ook opnieuw ontzettend bang dat ik het niet zal kunnen duidelijk maken omdat het voor mezelf nog niet duidelijk genoeg is, ik niet weet of het dat ooit wel zal worden. Ik krijg immers de indruk dat er hoe langer hoe meer naar voor schuift... alsof de rand waaraan ik hang bedreigd wordt door steeds meer rotsblokken en puin die mijn richting uitschuiven. En dat ik dat alleen merk want mijn psychiater schijnt niets te merken, hij slaapt de slaap der onschuldigen, zo lijkt het wel... en die van de onwetenden...
Ik weet niet meer wàt ikzelf uit die hele klerezooi moet uithalen. En dat patroon herken ik van uit het verleden. Ik heb er hulp bij nodig maar die krijg ik niet. Ik heb het gevoel dat ik alles zelf moet zien en ontdekken en dan vraag ik me nogmaals af wat ik daar dan nog doe. Ik behoef hulp daarbij maar krijg ze niet.
Het treft me ook dat ik meermaals de boodschap kreeg dat hij niet anders kan doen dan me laten ventileren, en dat het zoveel is... Met andere woorden lijkt het er sterk op dat hij opgeeft terwijl ik dat niet doe?... Ik zie geen weg meer, alleen maar een dikke mist. Maar het schokt me dat hij dat niet eens merkt of erger nog zich erbij neerlegt. Daarom ook voel ik dat ik aan mijn lot wordt overgelaten... dat hij me maar laat doen. Is het een illusie als ik denk dat dit dode, levensloze, onverschillige zijn van mij kan voorbij gaan ? Ik vermoed dat het niet zal weggaan maar nog groter en opslorpender zal worden wanneer ik oeverloos en eindeloos daar moet blijven spreken, nietszeggende woorden, aan elkaar geregen tot zinloze zinnen terwijl die woorden niet eens schijnen aan te komen. Ik spreek zeker het laatste jaar vanaf mijn buitenkant. De binnenkant is dood. En hij merkt het niet eens? Hij blijft dit maar aanhouden... dit nog meer afvlakkende proces van oeverloze nietzeggende woorden.
Is het daarom dat ik maar boeken lees die over therapie gaan, dat ik radeloos zelf en alleen op zoek ben naar een nooduitgang? Naar houvasten? Naar een drijvend stuk wrakhout omdat ik te moe werd om te blijven zwemmen zonder ergens land te ontwaren?..
Ik besef ook dat de oude valkuil er naast bestaat... hoe degene die in het verleden misdaden begingen me allerlei 'leerstof' meegaven... oordelen die ik maar niet kwijt geraak... als zou ik niet genoeg mijn best doen... en precies dat oordeel van ze maakte dat ze me in hun greep hielden... want misschien was het wel een projectie van ze op mij voor hun eigen 'hun falen?'.
Ik ben bang dat dit oordeel ook hier speelt en ik me gestraft voel door mijn huidige psychiater om dat oordeel dat nog steeds rondspookt in mijn hoofd als zou ik mijn best niet genoeg doen...
Al die dingen springen als kwelduivels rond in mijn brein maar ik kan ze niet vangen... ze zijn met teveel en door het vlugge springen ook vaag. Ik kan ze daardoor niet aanwijzen of ze eruit halen. Ik hoop het nu wel te kunnen doen... Maar het zijn er zoveel (kwelduiveltjes).
Moet ik al mijn blogjes overlopen van afgelopen drie of vier weken om al die duiveltjes eruit te halen, ze neer te schrijven zodat ik erover kan praten?
Ik merk dat ik ook kwaadheid voel naar mijn psychiater... omdat hij er als een boeddha bijzit en niets zoekt, dus ook niets zal vinden. Hij let niet op. Misschien omdat hij meent dat opletten niet meer moet?
En wat als ik me vergis en hij let wel op en is bezig me te behandelen zonder dat ik dat besef? Misschien is dit een tactiek om me ergens toe te bewegen of naartoe te brengen? Maar wat als het niet zo is? Daarom moet ik het vragen en ik wil ook duidelijke en eerlijke antwoorden.
Hij zegt dat hij slechts opschrijft om er zijn aandacht bij te houden. Schrijft hij dan niet op om een overzicht te krijgen? Hij zeg dat hij niet analyseert en slechts bezig is met mij laten ventileren. Liegt hij daarover? ... leugens kunnen mij niet helpen... of ze nu deel uitmaken van een 'behandeling' of niet. Door zaken die in het verleden gebeurd zijn. Lieg niet... want dat zal de hel niet wegnemen maar openen.
Tjonge... het voelt zo gestoord wat ik schreef. Maar misschien ben ik op dit ogenblik ook serieus gestoord. Een zender waar ze in hakken is ook gestoord, een zender die ze verdoven door die vol te hangen met slingers die de doorstroming saboteren, werkt op de duur niet meer naar behoren.
Zulke dromen maken dat ik nadat ik uit ze ontwaak bijna niet meer in slaap geraak, probeer ik er niet meer aan te denken en dat nare gevoel te vergeten. Dit keer was het een vervolg, de ene droom volgde de andere op, het leek wel een vervolgverhaal. De eerste droom daar herinner ik me nog alles van, de tweede lijk ik vergeten te zijn. Ik herinner me dat ik me aan een lavabo probeerde te wassen in een andere badkamer, ik was wat later ontwaakt. Maar die badkamer vertoonde gaten en de deur sloot niet tot boven. Naast de deur liep verticaal een waterleiding en naast die buis was verticaal over de hele hoogte een opening van bijna tien cm. Eén van de verzorgers, een lange man met een hele bos donkere krullen keek telkens ik me wou beginnen wassen boven de deur en lachte spottend, als om me te laten weten dat hij de macht had. Telkens ik opnieuw probeerde me te wassen, stak hij opnieuw zijn hoofd treiterend boven de deur. Ondertussen riep hij nog andere verpleegkundigen en maande ze aan ondertussen ook naast die buis te gaan staan. Zo dierf ik me niet beginnen wassen en ik wou me zo graag verfrissen. Uiteindelijk ging ik ongewassen naar mijn kamer en zocht wat kleren bij elkaar. Maar ook daar leken ze mijn frisse kleding zoek gemaakt te hebben. Het getreiter hield niet op. De tweede droom ging over een arts die erg vriendelijk was en met mij over een dagopname sprak. Geruststellend. Dat is het enige wat ik me daarvan nog herinner. Ik vond het nare dromen. Ik vrees dat ze te maken hebben toen ik tijdens een sessie die gedachte opperde bij mijn psychiater om me te laten opnemen, zo beroerd ik me voelde. Hij haastte zich ongevraagd zo erg om een folder te halen zonder er eerst op in te gaan op... Hij leek er wel op gebrand van me af te komen. Hoe vlugger hoe liever?
Is dat misschien het grote probleem? Dat ik niet langer weet wat ik van een psychiater mag/kan verwachten? En het vertrouwen in zijn werkwijze in twijfel trek? Is het (nog) wel een werkwijze? Of toverde hij het om in een eerder comfortabel luistergestoelte? Het boek dat ik lees, bezig ben nog steeds te lezen, brengt me nog meer in verwarring. Is mijn psychiater wel bekwaam genoeg? Is hij wel intelligent en wijs genoeg? Ik heb mijn twijfels. Zijn mijn twijfels gegrond? Ik word eerlijk gezegd gek van die vragen, angsten, twijfels. Ik ben moe... ontredderd. En morgen stuur ik een bericht. Ik waag me terug aan een ontmoeting, een sessie... wat dat begrip ook moge inhouden. Is het een therapeutische sessie of eerder een sessie van gemakzucht? Wat vreselijk dat ik niet langer geloof in zijn werkwijze. Is het wel een werkwijze? Misschien is het een slechts een comfortabele stoel om geld te verdienen. Morgen stuur ik een bericht. Ik weet niet eens of hij volgende week wel aanwezig is. Hij lijkt meer af-dan aanwezig. Alles is mistig en onduidelijk... en dat is precies wat ik niet nodig heb...! Waarom zou ik zonder meer vertrouwen stellen in hem? Dààr heb ik toch ondertussen bitter weinig reden toe? Ik ben moe.
In bepaalde perioden zoals de huidige schijn ik minder vat te hebben op allerlei. Bijvoorbeeld de intense angsten. Zoals gisteren in de bib, even hoorde ik het dak kraken en de angst zwol... Voor mijn ogen stortte de zoldering en dat hele gebouw in... Ik moest mezelf met bijna geweld dwingen aan iets anders te denken... wat wel moeilijk was omdat die zoldering bleef kraken, wellicht omdat er op de andere etage mensen liepen. Ik moest mezelf dwingen te blijven kijken naar de boeken in het rek waar ik stond. Ik moest mezelf dwingen niet als bezetene naar de balie te hollen, in allerijl de administratieve molen te doorstaan zodat ik naar buiten kon vluchten. Angsten sleep ik al mee sinds mensenheugenis en afschuwwekkende gedaanten nemen ze aan in die bepaalde perioden. Ook dat zal ik nooit gewend geraken. Ook daarvoor bedien ik me van zelf gevonden technieken maar uitputtend is het allemaal wel. Vandaag ben ik nog steeds een zweverig wezen. Ik ben er en toch ben ik er niet. Een beeld van hoe ik me voel is een robot die letters schrijft wat zijn/haar geautomatiseerd brein dicteert. Ook dit verschijnsel moet ik ondertussen gewend zijn... maar ook dat geraak je niet gewend. Ik schenk er zo weinig mogelijk aandacht aan. Het hoort blijkbaar bij mijn stoornis. Ik hou het draaglijk en zie dat het niet nog erger wordt al heb ik daar niet altijd zeggenschap over. Het is zoals het is. En dat zinnetje is eenvoudiger neergeschreven dan toegepast, in die zin dat je aanvaardt wat is. Zulke dingen zijn niet eenvoudig te aanvaarden. Nog altijd blijft die gedachte dat het ooit zal ophouden terwijl een andere gedachte me erop wijst dat ik wel beter weet zeker na het voorbije leven en al die rebellie ertegen
Ik was ver heen toen ik hier vertrok enkele uren geleden, zeer vervreemd... maar nu ben ik een beetje terug, dichter bij mezelf... door al die onverwachte ontmoetingen. Niét alsof de duivel ermee speelt maar de engel. (Heeft die engel die ik in een opwelling koos boven mijn vorige tekstje me geholpen? Ik denk het...) Zoals wel vaker kies ik niet de drukke bib in mijn stad maar die in een nabij gelegen dorpje. Het is er kleiner, rustiger en ik word er niet door de veelheid overrompeld. Vandaag echter was ik zo suf, verward en ver weg dat ik in plaats van de uitgang een verkeerde richting nam. Zo grappig dat de mensen aan de balie me gelijk hielpen... Ik zei dat ik mijn richting kwijt was. Ik ben zo goed in het camoufleren van mijn verwardheid en als camoufleren niet meer kan dan maak ik me er met een grapje vanaf. Ook toen ik met mijn sufkop de verkeerde richting nam. Daarna begaf ik me naar het warenhuis dat ook kleiner is dan het warenhuis in mijn stad. Daar kom ik nooit, precies om de veelheid... , de té grote vloed mensen die bovendien meestal nog ongeduldig zijn ook. Rustig ging ik mijn lijstje af... op dagen als deze kan ik niet zonder mijn lijstje. Dat hou ik in mijn hand zodat ik iedere seconde kan kijken. Het lijstje was bijna afgewerkt toen ik een kennis tegenkwam. Ik dacht vandaag net aan haar, het was lang geleden dat ik haar zag. Grappig dat ik haar meestal in dat warenhuis ontmoet en dat we daar ook telkens een babbel doen. Ook vandaag en het was fijn. Natuurlijk zag ik mijn autobus voor mijn ogen wegrijden. Het was niet mogelijk er op een holletje naartoe te rennen daar de tassen die ik bij me had loodzwaar waren. Ik mag normaal geen zware zaken heffen... Om die redenen stuurde ik een berichtje naar mijn dochter... of zij al thuis was. Ik wou vragen of ze me aan de halte thuis wou opwachten maar bleek ze net op dezelfde autobus te zitten die wanneer ze verder reed langs zou komen aan de halte waar ik met mijn loodzware tassen was neergekwakt. Net toen zij aankwam, stopte er een auto voor me.. Een kennisje van me die me daar al eerder oppikte, stopte... En zo reed niet alleen ik maar ook mijn dochter met haar mee. Tijdens de rit alweer een deugddoende en begripvoll babbel. Nu ben ik doodop... maar ik kan even uitblazen en mijn wedervaren neerkwakken met een heerlijk biertje naast me (Maredsous 10°) dat ik net in het warenhuis kocht en in de diepvriezer op temperatuur bracht. Dan ga ik zalmkroketten bakken bij de pasta die ik bereidde. Dat wordt smullen. Geen dessert... tenzij één van de koekjes die ik kocht. Deze dag bracht ik toch tot een goed einde... al voel ik me noch gelukkig noch ongelukkig maar nog steeds mat... ik weet dat het goed was deze dag... met al de mensen die er op mijn weg kwamen. De rest kan me weinig schelen momenteel. Ik kom er wel al weet ik niet langer hoé.
Ergens onderweg heb ik me toegelegd in wegduwen ondertussen voel ik me vaak niet meer in staat over het weggeduwde te spreken.
Het is vast goed dat ik net als zij ben beginnen schrijven en niet alleen hier en al sinds jaren al voelen mijn woorden nu vaak te verbleken terwijl ik ze voel verschijnen.
Mijn manier van niet opgeven bestaat er deze jaren misschien in niet meer of niet al te veel meer te denken... alleen aan wat ik schrijf als ik schrijf en aan wat ik lees als ik lees aan wat ik doe als ik nog doe...
Het gevoel van vervreemding vergroot mijn hele wezen voelt dat er therapeutische sessies zouden zijn terwijl ze er niet meer zijn. deze week niet vorige week niet en de psychiater is een fata morgana, een hersenschim misschien doordat het deel van zijn werk schimmig werd.
Het schrijven in fragmenten om de fragmenten te beschrijven.
Gisteren nam ik rust en het kostte me dit keer geen moeite er gevolg aan te geven want ik was doodop, wellicht van het vroege opstaan én van het over grenzen gaan de vorige dagen tijdens het opruimen. Ik voelde ook angst dat er iemand zou aanbellen. Als ik vandaag niet om voeding moest, bleef ik binnen. Ik bereid me voor dat ik vandaag wel buiten moét.
Ik las gisteren verder in het boek dat ik de avond ervoor begon.
Het is een boek waaraan ik met dubbele gevoelens begon, angst ook om het onderwerp dat zo vreselijk is, 'verkrachting'. Ik ben ondertussen over de helft van het boek en ik heb enorm veel bewondering voor de vrouw. Zij heeft dit gruwelijke ervaren. Ik bewonder haar moed om te blijven vechten voor zichzelf want het is iets dat je leven voor goed verandert of zoals ze het schrijft dat de vrouw voor de verkrachting gestorven lijkt. Wat me tijdens het lezen ook trof, is wat ze schrijft, dat je als slachtoffer van een verkrachting erna een stilte beleeft omdat heel wat mensen het niet willen horen terwijl je er zelf al zo moeilijk of helemaal niet over praten kan. Als ze dan toch eindelijk in staat voelde er iets over te zeggen ze reacties kreeg, soms vreselijke reacties alsof zij de dader was en niet het slachtoffer...! Het doet je nadenken wat ze schrijft, ook over de pijn als er zulke reacties komen... Ik dacht na over de ironie dat er inderdaad wel meer aandacht aan geschonken wordt aan onderzoek over wat er in de dader's hoofd omgaat maar dat er gevoelig minder onderzoek is gedaan en minder aandacht wordt besteed aan hoe slachtoffers daar heel veel jaren (zelfs hun hele leven) onder lijden, wat het met hen doet, hoe het hun leven ontnomen heeft of drastisch veranderde.
Er werden in dat boek cijfers gegeven over het aantal verkrachtingen per dag... om achterover te vallen... en verder ook over monumenten voor oorlogsslachtoffers... naast het nog steeds doodzwijgen van slachtoffers van verkrachting... Daar waar zij over sprak zou een monument voor slachtoffers van verkrachting minstens zes keer zo groot zijn dan dat voor oorlogsslachtoffers... en dit aantal was dan per jaar berekend....!
Ze sprak ook over de schaamte die ze voelde en hoe die schaamte vaak nog versterkt wordt door reacties van de buitenwereld. De schaamte belet je vaak ook om erover te praten.
Als je dit boek leest, dan voel je je kwaad worden omdat er inderdaad zo weinig of minder aandacht besteed wordt aan de slachtoffers van verkrachting en het eeuwige gevecht waar zij voor staan door de zware gevolgen op zovele vlakken én daarbovenop ook nog af moeten rekenen met onbegrip vanuit hun omgeving. Sommige gaan zelfs over tot veroordelen van het slachtoffer...!
Wanneer je in je leven erge dingen hebt meegemaakt, herken je ook zaken die in dit boek beschreven zijn door haar.
Vandaag probeer ik verder te lezen en dan wil ik er ook verder over schrijven hier... want ook op dit onderwerp rust blijkbaar nog steeds een zwaar taboe al is het zulke ontzettende en afschuwelijke daad.... Een crimineel feit, een zware misdaad met zware gevolgen voor het slachtoffer ervan.
Ik zou kunnen huilen en schreeuwen. Een zin die altijd wijst op een te laat realiseren over grenzen heen gegaan te zijn. Heel erg moe. Dat werkt vernietigend op mijn geestelijk gestel sinds..., ja wanneer? Sinds de ellende zulke omvang aannam door de verwerpingen door mijn eigen vlees en bloed? De gedachten die ik dan krijg, laat ik hier buiten. Mijn hele bed ligt nog vol spullen, overvol. Ik zwijg dan wijselijk over de vloer.... Ik kon echter niet meer en ben dus moeten stoppen. Het moet straks na het avondmaal, voor ik ga slapen alleszins, tenzij ik op de grond wil slapen. maar dààr is ook geen plaats meer... Waarom volgde ik hetzelfde stramien niet van de vorige dagen? Stukje bij stukje iets leegmaken, sorteren op mijn bed en dan terug ordenen in dat ene kamertje? Omdat ik net met wol en katoen bezig was en lege bakken nodig had, omdat ik wol en katoen tegelijk wilde sorteren. Daarbij komt natuurlijk nog ander spul dat ik op weg naar de wol en katoen tegenkwam... en dat OOK moest gesorteerd worden en weggeborgen. Daarom zit ik in de penarie, heb een deel spullen twee etages later versjouwd en wààrom zag ik dan dat er een wasmand vol zat en ik dat best ook meteen in de wasmachine kon stoppen en erger nog ze ook nog in gang zetten? Dat wil zeggen straks ook nog wasgoed ophangen en een deel in de droogkast. Ik lijk wel gek, wààrom nam ik die klus er ook nog bij? Omdat ik tijd en energie over had of zo... tjonge wat ben ik weer goed bezig vandaag. Blij dat ik straks de slaap der vergetelheid kan slapen... Verder voel ik me nog steeds leeg, nog leger dan vanmorgen. Het geeft niet... ik doe rustig verder. Morgen las ik meer rust in... Misschien wel een hele dag... als ik voel hoe ik er nu aan toe ben. Fraai is dat. Wat ben ik op het gebied van mijn eigen grenzen nog steeds hardleers.
Wat een onrustige nacht... Ik sliep in fragmenten. Weet niet waardoor. Tot overmaat van ramp waren er ook verschillende dromen, geen akelige maar zoals steeds voelen vermoeiend... alsof je daardoor minder nachtrust had. De laatste droom ging over kennissen maar het gekke was dat de personen erin verwisseld waren. Er was namelijk mijn kleine zus die al meer dan dertig jaar geleden gestorven is. Ze was zo levensecht, net zoals ze toen was... Dat we voor het eerst sinds lange tijd vroeg maar dan ook heel vroeg uit de veren moesten (een dik uur geleden) zorgde voor een ochtendlijke schok. Temeer daar we niet werkelijk voorbereid waren. Ik heb de nonchalance van mijn dochter die er ook dit keer aan vooraf is gegaan maar over mij laten gaan al heb ik het tijdstip dat ze meende de zaken nog even te checken wel even mijn frustratie geuit. Vooral toen ik zelf de documenten las en de vergissing opmerkte. Ik heb er nog begrip voor dat ze twijfelde maar niet dat ze daar pas laat op de avond die de dag vooraf gaat mee aankomt. En nog minder omdat ik al van vorige week bepaalde zaken bevroeg. Ze had dus tijd genoeg om het zowel door mij te laten dubbelchecken als ze toch twijfelde of een telefoontje te plegen aan de dienst zelf. (wat niet nodig is als je aan-dachtig leest wat er staat). Ze zal toch stilaan moeten leren dat bepaalde zaken een tik meer ernst vragen dan ze er nu aan geeft. En dat ze haar vergissingen niet net zo lief weer weg kan toveren. Een goed begin van het nieuwe pad dat ze inslaat, was het alvast niet. Ik hoop dat ze voor de rest van de dag haar hoofd koel houdt. Het legt allemaal zoveel extra druk op me.
Tijdens het aanpakken van het ene kamertje blijf ik zorgvuldig sorteren en alle herinneringen die ik niet wil 'weggooien' stop ik in dat ene kaftje dat ondertussen al uit zijn voegen gaat. In mijn achterhoofd heeft dat kaftje ondertussen een bestemming gekregen, een functie, een doel. Verder voel ik me nog steeds vrij leeg en onverschillig. Het is zoals het is. Ik nam ook voor het rommelen rust en las het boek uit.
Verder denk ik terug aan het berichtje dat ik enkele dagen geleden ontving dat ik steeds persoon X mocht telefoneren als er iets was. Nu... ik merk dat ik niet zal kunnen telefoneren omdat er ofwel altijd 'iets' is ofwel omdat ik niet weet bij welke 'iets' volgens hun normen ik màg telefoneren, het geoorloofd is te telefoneren... Snap je? Dat zijn allemaal zaken waar ik me geen raad mee weet maar waar ik niets van zeg omdat ik het in mijn leven inpaste en zo goed als op niemand beroep doe, omdat ik nooit in staat was dat waar ik aan lijd voldoende ernstig te nemen... en dat nog niet in die mate kan dat ik ooit beroep zal doen op iemand buiten die ik gewend wàs. Want waar blijf ik als ik ook dààr niet langer het gevoel heb 'terecht' te kunnen?
Rustig blijven , zeg ik tot mezelf. En in feite ben ik ook vrij rustig (lees 'onverschillig'). Alleen wens ik geen nieuwe machtspelletjes. In dat geval kan hij het vergeten mij verder te begeleiden. Maar rustig blijven Lore en niet onmiddellijk wantrouwen. Misschien had hij geen tijd om alle mails van zieke geesten waaronder ikzelf te lezen? Wachten tot morgenochtend, hou ik mezelf voor, en wanneer ik dàn nog geen antwoord ontving, stuur je gewoon een sms om te weten waar je aan toe bent. Andere keren antwoordde hij diezelfde dag, soms via sms. Dus heb ik hier toch een vreemd gevoel bij. Is hij niet aanwezig? Heb ik dat da verkeerd begrepen? Of is er wat anders aan de hand?
Ondanks de warme temperatuur draag ik een dikke fleece zodat de pijn in schouder, hals en rug hopelij milder worden. Ik smeerde er ook een goedje op dat daar goed voor is. Gisteren tijdens de avond smeerde ik dat spul blijkbaar net iets te hard... wellicht om een tegendruk te geven en met mijn suffe brein door die voortdurende knagende en afmattende pijn de hele dag vergat ik dàt het spul kan branden. En ja hoor... het leek gedurende minuten of mijn huid eraf gestroopt werd... 
De nood om voor mezelf wat ik vermoed helder te maken, op punt te zetten, scherp te stellen, laat me opnieuw een blogje schrijven.
Je legt je er bij neer. Er rest je op de duur niet veel meer. Het is de herfst en de rare atmosfeer, koud, warm, verwarrend.
Ik verzamelde een vracht moed om een berichtje te sturen. Voor ik me bedacht, voor dat vreemd soort angst de boel opnieuw blokkeerde. Toen ik echter de naam, tegelijk het emailadres intikte van mijn psychiater voelde ik een enorme weerstand, iets wat gelinkt wordt aan één of andere werkelijk gebeurde nachtmerrie. Ik wist en weet nog steeds niet wat het precies te betekenen heeft al heb ik wel vermoedens. Wat bij me opkwam toen ik later iets ging halen in mijn kamer was dat ik me opnieuw ergens ingeluisd voel... dat ik op één of andere manier in het ootje word genomen... dat ik niet heus behandeld word. En als ik dat hier zo neerschrijf, vlamt er een pijn op wat een soort meter is voor een benadering van wat is of tenminste van hoe ik het voel.
Is dat misschien het grote probleem? Dat ik niet langer weet wat ik van een psychiater mag/kan verwachten? En het vertrouwen in zijn werkwijze in twijfel trek? Is het (nog) wel een werkwijze? Of toverde hij het om in een eerder comfortabel luistergestoelte?
Ik was ver heen toen ik hier vertrok enkele uren geleden, zeer vervreemd... maar nu ben ik een beetje terug, dichter bij mezelf... door al die onverwachte ontmoetingen. Niét alsof de duivel ermee speelt maar de engel. (Heeft die engel die ik in een opwelling koos boven mijn vorige tekstje me geholpen? Ik denk het...)
Ergens onderweg heb ik me toegelegd
Wat een onrustige nacht... Ik sliep in fragmenten. Weet niet waardoor. Tot overmaat van ramp waren er ook verschillende dromen, geen akelige maar zoals steeds voelen vermoeiend... alsof je daardoor minder nachtrust had. De laatste droom ging over kennissen maar het gekke was dat de personen erin verwisseld waren. Er was namelijk mijn kleine zus die al meer dan dertig jaar geleden gestorven is. Ze was zo levensecht, net zoals ze toen was... 
Tijdens het aanpakken van het ene kamertje blijf ik zorgvuldig sorteren en alle herinneringen die ik niet wil 'weggooien' stop ik in dat ene kaftje dat ondertussen al uit zijn voegen gaat. In mijn achterhoofd heeft dat kaftje ondertussen een bestemming gekregen, een functie, een doel. 
