Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
23-09-2011
407. Ik las het boek uit..
De laatste hoofdstukken vond ik confronterend. Vooral wat mijn therapie betreft, ik twijfel nog steeds of het die naam nog verdient. Doodop was ik nadat ik het boek een uur of wat later sloot... en dan weer heel hard willen huilen hé maar nog steeds niet kunnen. Ik besefte ook dat ik over nog andere trauma's in mijn leven met geen woord meer repte en dat het zeker niet betekende dat ik erover ben... was dat maar zo. Het zit als een bloedzuiger aan je vast. Goed... ik onthield alleszins de laatste bladzijden waarin bepaalde zaken stonden die ik wilde opschrijven. Daardoor kon ik ook allerlei neerschrijven wat me dwars zit, wat maakt dat ik me vertwijfeld blijf afvragen of mijn huidige psychiater (nog) wel goéd werk levert... want ik wil er vanaf van de vreselijke gedachte dat hun deel van het werken gelijk is aan nul, nada, nothing... en dat alles wat niet loopt zoals het hoort alléén de verantwoordelijkheid is van de patiënt/cliënt... 't zou verdomme een mooie boel worden... En het was al zo'n mooie boel... want wat degene die ik bedoel in het verleden uitspookten... is allesbehalve fraai. Een die je anker vernielt, een andere die zich te buiten gaat aan misbruik. Beiden doen ze net of zij zijn de heilige tweevuldigheid maar dat zijn ze niet... noch hoeven ze arrogant te doen door hun ervaring, studies als klinisch psycholoog of zoals de misbruiker meende dat hij de nieuwe goeroe was van de werkwijze 'vul je eigen pens'. Kop in het zand op verschillende wijze... maar niet op de wijze wijze. Daarom noem ik alvast één van ze een psychopaat... ik denk niet dat ik er ver naast zit want net als een psychopaat kent hij geen spijt... tenzij gebracht als een theaterstuk in een poging zijn vel te redden. Tot zijn vel niet meer te redden is... Zijn 'behandelingen' zijn misselijkmakend... zijn slachtoffers van hun normale leven beroofd. Hij ging zijn boek te buiten maar meende zich zoveel meer, zelfs meer dan de deontoclogische code, waande zich de god van de psychologen... hij, een miezerig zielig ventje dat wie weet wraak nam op zijn moeder die hem eeuwig opeiste. Een goede psycholoog is op de hoogte van zijn eigen 'mankementen'. Hij was dat niet. Hij was gehaaid en vals als een hyena... een bloedhond... een man die zelfs zijn collegae, toch de meeste onder ze misleidde maar niet die ene en dat was de zwakke schakel én de slachtoffers die hij maakte... Verder wees gewaarschuwd... na een rechtszaak ging die man de spirituele, alternatieve toer op, wellicht zijn zijn misbruiken nu ook spiritueel en alternatief verantwoord? De magische woorden 'ze wilden het zelf' zijn lachwekkend als je van je stoel davert door zijn nabijheid... maar de gehaaide bloedworst heeft geduld... en heel wat geraffineerde middelen tot zijner beschikking, een manipulator met grootste onderscheiding, sluw als een hyena, net zo bloeddorstig ook... Het vertrouwen binnen een therapeutische relatie zwààr geschonden én misbruikt... kille, maar sluwe dwang, gebruik makend van kwetsbaarheid en verwondingen, een kakkerlak in de hulpverlening die uitgeroeid moet worden.
Ik moest afstand nemen om de dodelijke loyaliteit overboord te kunnen gooien en vrijuit te kunnen spreken... vrijuit te kunnen schrijven... zodat ik door de bos weer bomen kan zien... zodat ik tenminste hier en daar een mogelijke uitgang kan ontdekken, tenminste een boomhut, een schuiloord waar ik kan nagaan zonder het verdovende geleuter, het verdovende duister van een dichtgegroeid bos, waar mogelijk ankers zijn... hoe ik moet gaan en waar naar toe. Want dat het mis is en mis loopt, is duidelijk. Goede bedoelingen hoef ik niet te vertrouwen... er zijn al veel misdaden begaan in naam van goede bedoelingen. Hoe ik me nu voel... dat wil niemand weten... en toch zal ik het schrijven. Ik ben stil van buiten maar van binnen schreeuwt het en schreeuwt het... en huil ik en huil ik... zonder dat ik kan ophouden. Maar van buiten ben ik nog steeds stil. En nu moet er muziek op mijn hoofd... om dat andere verhaal verder te vertellen... elders.
Ik verzamelde een vracht moed om een berichtje te sturen. Voor ik me bedacht, voor dat vreemd soort angst de boel opnieuw blokkeerde. Toen ik echter de naam, tegelijk het emailadres intikte van mijn psychiater voelde ik een enorme weerstand, iets wat gelinkt wordt aan één of andere werkelijk gebeurde nachtmerrie. Ik wist en weet nog steeds niet wat het precies te betekenen heeft al heb ik wel vermoedens. Wat bij me opkwam toen ik later iets ging halen in mijn kamer was dat ik me opnieuw ergens ingeluisd voel... dat ik op één of andere manier in het ootje word genomen... dat ik niet heus behandeld word. En als ik dat hier zo neerschrijf, vlamt er een pijn op wat een soort meter is voor een benadering van wat is of tenminste van hoe ik het voel.
Er is nog een andere reden waarom ik vandaag en niet maandag een bericht verstuurde... omdat ik door wat ik vernam ook nog angstig was dat hij nog een week langer wegbleef zonder dat ik daarvan op de hoogte was. Om mij nog een klap te besparen had ik me ook daar al op voorbereid en wilde ik het liever vandaag weten als het zo was dan pas maandag. Gelukkig is die klap er niet gekomen... hij blijkt wel aanwezig. Alleen weet ik nog niet of er ook nog een ruimte vrij is om een en ander te kunnen bespreken. Nog een andere zaak die me in die zin bezighoudt is hoe moeilijk het te achterhalen is of een psychiater je wel de goede behandeling geeft... Kan je je intuïtie daar wel vertrouwen? Immers dat wat niet goed voelt, kan te wijten zijn aan een pijnplek, iets uit het verleden. Mààr... het kan net zo goed wél te maken hebben met wél een foute behandeling. Ik volgde gisteren een programma over medische fouten die er gemaakt worden en hoeveel mensen er daardoor overlijden of blijvend letsel hebben. Ze hadden het dan niet eens over medische fouten op vlak van psychische ziekten die veel minder aan te wijzen en te herkennen zijn. Ik wéét dat ze er zijn... en ik ben er niet onterecht bang voor.
In gevallen van twijfel moet ik op mijn intuïtie vertrouwen. Ik kan niet nog een foute behandeling aan. Bovendien voel ik het niet eens meer als een behandeling maar als een maar laten praten... En het praten vervult niet eens meer de functie van ventileren. Wat als ik op een punt ben gekomen dat ventileren gesteld dat het dat nog zou zijn, niet meer voldoende is en ik sterker therapeutisch werk behoef?
Verder weet ik niet of me maar laten praten mij leert te aanvaarden, gesteld dat ik dat nog niet deed (en ik geloof inderdaad dat ik dat nog niet deed) en of zijn werk niet uit meer moet bestaan dan dit nog jaren zo laten doorgaan? Moet hij niet ingrijpen als er zich tekenen voordoen en tenminste ingaan op zaken die ik aangeef?
Ik weet het niet meer en er zo over bezig zijn maakt me nog meer van streek, tegelijk haalt het me uit een steeds maar dikker wordende smurrie. Ik weet en voel dat het zo niet langer verder mag en kan gaan. Ik ben ook opnieuw ontzettend bang dat ik het niet zal kunnen duidelijk maken omdat het voor mezelf nog niet duidelijk genoeg is, ik niet weet of het dat ooit wel zal worden. Ik krijg immers de indruk dat er hoe langer hoe meer naar voor schuift... alsof de rand waaraan ik hang bedreigd wordt door steeds meer rotsblokken en puin die mijn richting uitschuiven. En dat ik dat alleen merk want mijn psychiater schijnt niets te merken, hij slaapt de slaap der onschuldigen, zo lijkt het wel... en die van de onwetenden...
Ik weet niet meer wàt ikzelf uit die hele klerezooi moet uithalen. En dat patroon herken ik van uit het verleden. Ik heb er hulp bij nodig maar die krijg ik niet. Ik heb het gevoel dat ik alles zelf moet zien en ontdekken en dan vraag ik me nogmaals af wat ik daar dan nog doe. Ik behoef hulp daarbij maar krijg ze niet.
Het treft me ook dat ik meermaals de boodschap kreeg dat hij niet anders kan doen dan me laten ventileren, en dat het zoveel is... Met andere woorden lijkt het er sterk op dat hij opgeeft terwijl ik dat niet doe?... Ik zie geen weg meer, alleen maar een dikke mist. Maar het schokt me dat hij dat niet eens merkt of erger nog zich erbij neerlegt. Daarom ook voel ik dat ik aan mijn lot wordt overgelaten... dat hij me maar laat doen. Is het een illusie als ik denk dat dit dode, levensloze, onverschillige zijn van mij kan voorbij gaan ? Ik vermoed dat het niet zal weggaan maar nog groter en opslorpender zal worden wanneer ik oeverloos en eindeloos daar moet blijven spreken, nietszeggende woorden, aan elkaar geregen tot zinloze zinnen terwijl die woorden niet eens schijnen aan te komen. Ik spreek zeker het laatste jaar vanaf mijn buitenkant. De binnenkant is dood. En hij merkt het niet eens? Hij blijft dit maar aanhouden... dit nog meer afvlakkende proces van oeverloze nietzeggende woorden.
Is het daarom dat ik maar boeken lees die over therapie gaan, dat ik radeloos zelf en alleen op zoek ben naar een nooduitgang? Naar houvasten? Naar een drijvend stuk wrakhout omdat ik te moe werd om te blijven zwemmen zonder ergens land te ontwaren?..
Ik besef ook dat de oude valkuil er naast bestaat... hoe degene die in het verleden misdaden begingen me allerlei 'leerstof' meegaven... oordelen die ik maar niet kwijt geraak... als zou ik niet genoeg mijn best doen... en precies dat oordeel van ze maakte dat ze me in hun greep hielden... want misschien was het wel een projectie van ze op mij voor hun eigen 'hun falen?'.
Ik ben bang dat dit oordeel ook hier speelt en ik me gestraft voel door mijn huidige psychiater om dat oordeel dat nog steeds rondspookt in mijn hoofd als zou ik mijn best niet genoeg doen...
Al die dingen springen als kwelduivels rond in mijn brein maar ik kan ze niet vangen... ze zijn met teveel en door het vlugge springen ook vaag. Ik kan ze daardoor niet aanwijzen of ze eruit halen. Ik hoop het nu wel te kunnen doen... Maar het zijn er zoveel (kwelduiveltjes).
Moet ik al mijn blogjes overlopen van afgelopen drie of vier weken om al die duiveltjes eruit te halen, ze neer te schrijven zodat ik erover kan praten?
Ik merk dat ik ook kwaadheid voel naar mijn psychiater... omdat hij er als een boeddha bijzit en niets zoekt, dus ook niets zal vinden. Hij let niet op. Misschien omdat hij meent dat opletten niet meer moet?
En wat als ik me vergis en hij let wel op en is bezig me te behandelen zonder dat ik dat besef? Misschien is dit een tactiek om me ergens toe te bewegen of naartoe te brengen? Maar wat als het niet zo is? Daarom moet ik het vragen en ik wil ook duidelijke en eerlijke antwoorden.
Hij zegt dat hij slechts opschrijft om er zijn aandacht bij te houden. Schrijft hij dan niet op om een overzicht te krijgen? Hij zeg dat hij niet analyseert en slechts bezig is met mij laten ventileren. Liegt hij daarover? ... leugens kunnen mij niet helpen... of ze nu deel uitmaken van een 'behandeling' of niet. Door zaken die in het verleden gebeurd zijn. Lieg niet... want dat zal de hel niet wegnemen maar openen.
Tjonge... het voelt zo gestoord wat ik schreef. Maar misschien ben ik op dit ogenblik ook serieus gestoord. Een zender waar ze in hakken is ook gestoord, een zender die ze verdoven door die vol te hangen met slingers die de doorstroming saboteren, werkt op de duur niet meer naar behoren.
Zulke dromen maken dat ik nadat ik uit ze ontwaak bijna niet meer in slaap geraak, probeer ik er niet meer aan te denken en dat nare gevoel te vergeten. Dit keer was het een vervolg, de ene droom volgde de andere op, het leek wel een vervolgverhaal. De eerste droom daar herinner ik me nog alles van, de tweede lijk ik vergeten te zijn. Ik herinner me dat ik me aan een lavabo probeerde te wassen in een andere badkamer, ik was wat later ontwaakt. Maar die badkamer vertoonde gaten en de deur sloot niet tot boven. Naast de deur liep verticaal een waterleiding en naast die buis was verticaal over de hele hoogte een opening van bijna tien cm. Eén van de verzorgers, een lange man met een hele bos donkere krullen keek telkens ik me wou beginnen wassen boven de deur en lachte spottend, als om me te laten weten dat hij de macht had. Telkens ik opnieuw probeerde me te wassen, stak hij opnieuw zijn hoofd treiterend boven de deur. Ondertussen riep hij nog andere verpleegkundigen en maande ze aan ondertussen ook naast die buis te gaan staan. Zo dierf ik me niet beginnen wassen en ik wou me zo graag verfrissen. Uiteindelijk ging ik ongewassen naar mijn kamer en zocht wat kleren bij elkaar. Maar ook daar leken ze mijn frisse kleding zoek gemaakt te hebben. Het getreiter hield niet op. De tweede droom ging over een arts die erg vriendelijk was en met mij over een dagopname sprak. Geruststellend. Dat is het enige wat ik me daarvan nog herinner. Ik vond het nare dromen. Ik vrees dat ze te maken hebben toen ik tijdens een sessie die gedachte opperde bij mijn psychiater om me te laten opnemen, zo beroerd ik me voelde. Hij haastte zich ongevraagd zo erg om een folder te halen zonder er eerst op in te gaan op... Hij leek er wel op gebrand van me af te komen. Hoe vlugger hoe liever?
Is dat misschien het grote probleem? Dat ik niet langer weet wat ik van een psychiater mag/kan verwachten? En het vertrouwen in zijn werkwijze in twijfel trek? Is het (nog) wel een werkwijze? Of toverde hij het om in een eerder comfortabel luistergestoelte? Het boek dat ik lees, bezig ben nog steeds te lezen, brengt me nog meer in verwarring. Is mijn psychiater wel bekwaam genoeg? Is hij wel intelligent en wijs genoeg? Ik heb mijn twijfels. Zijn mijn twijfels gegrond? Ik word eerlijk gezegd gek van die vragen, angsten, twijfels. Ik ben moe... ontredderd. En morgen stuur ik een bericht. Ik waag me terug aan een ontmoeting, een sessie... wat dat begrip ook moge inhouden. Is het een therapeutische sessie of eerder een sessie van gemakzucht? Wat vreselijk dat ik niet langer geloof in zijn werkwijze. Is het wel een werkwijze? Misschien is het een slechts een comfortabele stoel om geld te verdienen. Morgen stuur ik een bericht. Ik weet niet eens of hij volgende week wel aanwezig is. Hij lijkt meer af-dan aanwezig. Alles is mistig en onduidelijk... en dat is precies wat ik niet nodig heb...! Waarom zou ik zonder meer vertrouwen stellen in hem? Dààr heb ik toch ondertussen bitter weinig reden toe? Ik ben moe.
In bepaalde perioden zoals de huidige schijn ik minder vat te hebben op allerlei. Bijvoorbeeld de intense angsten. Zoals gisteren in de bib, even hoorde ik het dak kraken en de angst zwol... Voor mijn ogen stortte de zoldering en dat hele gebouw in... Ik moest mezelf met bijna geweld dwingen aan iets anders te denken... wat wel moeilijk was omdat die zoldering bleef kraken, wellicht omdat er op de andere etage mensen liepen. Ik moest mezelf dwingen te blijven kijken naar de boeken in het rek waar ik stond. Ik moest mezelf dwingen niet als bezetene naar de balie te hollen, in allerijl de administratieve molen te doorstaan zodat ik naar buiten kon vluchten. Angsten sleep ik al mee sinds mensenheugenis en afschuwwekkende gedaanten nemen ze aan in die bepaalde perioden. Ook dat zal ik nooit gewend geraken. Ook daarvoor bedien ik me van zelf gevonden technieken maar uitputtend is het allemaal wel. Vandaag ben ik nog steeds een zweverig wezen. Ik ben er en toch ben ik er niet. Een beeld van hoe ik me voel is een robot die letters schrijft wat zijn/haar geautomatiseerd brein dicteert. Ook dit verschijnsel moet ik ondertussen gewend zijn... maar ook dat geraak je niet gewend. Ik schenk er zo weinig mogelijk aandacht aan. Het hoort blijkbaar bij mijn stoornis. Ik hou het draaglijk en zie dat het niet nog erger wordt al heb ik daar niet altijd zeggenschap over. Het is zoals het is. En dat zinnetje is eenvoudiger neergeschreven dan toegepast, in die zin dat je aanvaardt wat is. Zulke dingen zijn niet eenvoudig te aanvaarden. Nog altijd blijft die gedachte dat het ooit zal ophouden terwijl een andere gedachte me erop wijst dat ik wel beter weet zeker na het voorbije leven en al die rebellie ertegen
Ik was ver heen toen ik hier vertrok enkele uren geleden, zeer vervreemd... maar nu ben ik een beetje terug, dichter bij mezelf... door al die onverwachte ontmoetingen. Niét alsof de duivel ermee speelt maar de engel. (Heeft die engel die ik in een opwelling koos boven mijn vorige tekstje me geholpen? Ik denk het...) Zoals wel vaker kies ik niet de drukke bib in mijn stad maar die in een nabij gelegen dorpje. Het is er kleiner, rustiger en ik word er niet door de veelheid overrompeld. Vandaag echter was ik zo suf, verward en ver weg dat ik in plaats van de uitgang een verkeerde richting nam. Zo grappig dat de mensen aan de balie me gelijk hielpen... Ik zei dat ik mijn richting kwijt was. Ik ben zo goed in het camoufleren van mijn verwardheid en als camoufleren niet meer kan dan maak ik me er met een grapje vanaf. Ook toen ik met mijn sufkop de verkeerde richting nam. Daarna begaf ik me naar het warenhuis dat ook kleiner is dan het warenhuis in mijn stad. Daar kom ik nooit, precies om de veelheid... , de té grote vloed mensen die bovendien meestal nog ongeduldig zijn ook. Rustig ging ik mijn lijstje af... op dagen als deze kan ik niet zonder mijn lijstje. Dat hou ik in mijn hand zodat ik iedere seconde kan kijken. Het lijstje was bijna afgewerkt toen ik een kennis tegenkwam. Ik dacht vandaag net aan haar, het was lang geleden dat ik haar zag. Grappig dat ik haar meestal in dat warenhuis ontmoet en dat we daar ook telkens een babbel doen. Ook vandaag en het was fijn. Natuurlijk zag ik mijn autobus voor mijn ogen wegrijden. Het was niet mogelijk er op een holletje naartoe te rennen daar de tassen die ik bij me had loodzwaar waren. Ik mag normaal geen zware zaken heffen... Om die redenen stuurde ik een berichtje naar mijn dochter... of zij al thuis was. Ik wou vragen of ze me aan de halte thuis wou opwachten maar bleek ze net op dezelfde autobus te zitten die wanneer ze verder reed langs zou komen aan de halte waar ik met mijn loodzware tassen was neergekwakt. Net toen zij aankwam, stopte er een auto voor me.. Een kennisje van me die me daar al eerder oppikte, stopte... En zo reed niet alleen ik maar ook mijn dochter met haar mee. Tijdens de rit alweer een deugddoende en begripvoll babbel. Nu ben ik doodop... maar ik kan even uitblazen en mijn wedervaren neerkwakken met een heerlijk biertje naast me (Maredsous 10°) dat ik net in het warenhuis kocht en in de diepvriezer op temperatuur bracht. Dan ga ik zalmkroketten bakken bij de pasta die ik bereidde. Dat wordt smullen. Geen dessert... tenzij één van de koekjes die ik kocht. Deze dag bracht ik toch tot een goed einde... al voel ik me noch gelukkig noch ongelukkig maar nog steeds mat... ik weet dat het goed was deze dag... met al de mensen die er op mijn weg kwamen. De rest kan me weinig schelen momenteel. Ik kom er wel al weet ik niet langer hoé.
Ergens onderweg heb ik me toegelegd in wegduwen ondertussen voel ik me vaak niet meer in staat over het weggeduwde te spreken.
Het is vast goed dat ik net als zij ben beginnen schrijven en niet alleen hier en al sinds jaren al voelen mijn woorden nu vaak te verbleken terwijl ik ze voel verschijnen.
Mijn manier van niet opgeven bestaat er deze jaren misschien in niet meer of niet al te veel meer te denken... alleen aan wat ik schrijf als ik schrijf en aan wat ik lees als ik lees aan wat ik doe als ik nog doe...
Het gevoel van vervreemding vergroot mijn hele wezen voelt dat er therapeutische sessies zouden zijn terwijl ze er niet meer zijn. deze week niet vorige week niet en de psychiater is een fata morgana, een hersenschim misschien doordat het deel van zijn werk schimmig werd.
Het schrijven in fragmenten om de fragmenten te beschrijven.
Gisteren nam ik rust en het kostte me dit keer geen moeite er gevolg aan te geven want ik was doodop, wellicht van het vroege opstaan én van het over grenzen gaan de vorige dagen tijdens het opruimen. Ik voelde ook angst dat er iemand zou aanbellen. Als ik vandaag niet om voeding moest, bleef ik binnen. Ik bereid me voor dat ik vandaag wel buiten moét.
Ik las gisteren verder in het boek dat ik de avond ervoor begon.
Het is een boek waaraan ik met dubbele gevoelens begon, angst ook om het onderwerp dat zo vreselijk is, 'verkrachting'. Ik ben ondertussen over de helft van het boek en ik heb enorm veel bewondering voor de vrouw. Zij heeft dit gruwelijke ervaren. Ik bewonder haar moed om te blijven vechten voor zichzelf want het is iets dat je leven voor goed verandert of zoals ze het schrijft dat de vrouw voor de verkrachting gestorven lijkt. Wat me tijdens het lezen ook trof, is wat ze schrijft, dat je als slachtoffer van een verkrachting erna een stilte beleeft omdat heel wat mensen het niet willen horen terwijl je er zelf al zo moeilijk of helemaal niet over praten kan. Als ze dan toch eindelijk in staat voelde er iets over te zeggen ze reacties kreeg, soms vreselijke reacties alsof zij de dader was en niet het slachtoffer...! Het doet je nadenken wat ze schrijft, ook over de pijn als er zulke reacties komen... Ik dacht na over de ironie dat er inderdaad wel meer aandacht aan geschonken wordt aan onderzoek over wat er in de dader's hoofd omgaat maar dat er gevoelig minder onderzoek is gedaan en minder aandacht wordt besteed aan hoe slachtoffers daar heel veel jaren (zelfs hun hele leven) onder lijden, wat het met hen doet, hoe het hun leven ontnomen heeft of drastisch veranderde.
Er werden in dat boek cijfers gegeven over het aantal verkrachtingen per dag... om achterover te vallen... en verder ook over monumenten voor oorlogsslachtoffers... naast het nog steeds doodzwijgen van slachtoffers van verkrachting... Daar waar zij over sprak zou een monument voor slachtoffers van verkrachting minstens zes keer zo groot zijn dan dat voor oorlogsslachtoffers... en dit aantal was dan per jaar berekend....!
Ze sprak ook over de schaamte die ze voelde en hoe die schaamte vaak nog versterkt wordt door reacties van de buitenwereld. De schaamte belet je vaak ook om erover te praten.
Als je dit boek leest, dan voel je je kwaad worden omdat er inderdaad zo weinig of minder aandacht besteed wordt aan de slachtoffers van verkrachting en het eeuwige gevecht waar zij voor staan door de zware gevolgen op zovele vlakken én daarbovenop ook nog af moeten rekenen met onbegrip vanuit hun omgeving. Sommige gaan zelfs over tot veroordelen van het slachtoffer...!
Wanneer je in je leven erge dingen hebt meegemaakt, herken je ook zaken die in dit boek beschreven zijn door haar.
Vandaag probeer ik verder te lezen en dan wil ik er ook verder over schrijven hier... want ook op dit onderwerp rust blijkbaar nog steeds een zwaar taboe al is het zulke ontzettende en afschuwelijke daad.... Een crimineel feit, een zware misdaad met zware gevolgen voor het slachtoffer ervan.
Ik zou kunnen huilen en schreeuwen. Een zin die altijd wijst op een te laat realiseren over grenzen heen gegaan te zijn. Heel erg moe. Dat werkt vernietigend op mijn geestelijk gestel sinds..., ja wanneer? Sinds de ellende zulke omvang aannam door de verwerpingen door mijn eigen vlees en bloed? De gedachten die ik dan krijg, laat ik hier buiten. Mijn hele bed ligt nog vol spullen, overvol. Ik zwijg dan wijselijk over de vloer.... Ik kon echter niet meer en ben dus moeten stoppen. Het moet straks na het avondmaal, voor ik ga slapen alleszins, tenzij ik op de grond wil slapen. maar dààr is ook geen plaats meer... Waarom volgde ik hetzelfde stramien niet van de vorige dagen? Stukje bij stukje iets leegmaken, sorteren op mijn bed en dan terug ordenen in dat ene kamertje? Omdat ik net met wol en katoen bezig was en lege bakken nodig had, omdat ik wol en katoen tegelijk wilde sorteren. Daarbij komt natuurlijk nog ander spul dat ik op weg naar de wol en katoen tegenkwam... en dat OOK moest gesorteerd worden en weggeborgen. Daarom zit ik in de penarie, heb een deel spullen twee etages later versjouwd en wààrom zag ik dan dat er een wasmand vol zat en ik dat best ook meteen in de wasmachine kon stoppen en erger nog ze ook nog in gang zetten? Dat wil zeggen straks ook nog wasgoed ophangen en een deel in de droogkast. Ik lijk wel gek, wààrom nam ik die klus er ook nog bij? Omdat ik tijd en energie over had of zo... tjonge wat ben ik weer goed bezig vandaag. Blij dat ik straks de slaap der vergetelheid kan slapen... Verder voel ik me nog steeds leeg, nog leger dan vanmorgen. Het geeft niet... ik doe rustig verder. Morgen las ik meer rust in... Misschien wel een hele dag... als ik voel hoe ik er nu aan toe ben. Fraai is dat. Wat ben ik op het gebied van mijn eigen grenzen nog steeds hardleers.
Wat een onrustige nacht... Ik sliep in fragmenten. Weet niet waardoor. Tot overmaat van ramp waren er ook verschillende dromen, geen akelige maar zoals steeds voelen vermoeiend... alsof je daardoor minder nachtrust had. De laatste droom ging over kennissen maar het gekke was dat de personen erin verwisseld waren. Er was namelijk mijn kleine zus die al meer dan dertig jaar geleden gestorven is. Ze was zo levensecht, net zoals ze toen was... Dat we voor het eerst sinds lange tijd vroeg maar dan ook heel vroeg uit de veren moesten (een dik uur geleden) zorgde voor een ochtendlijke schok. Temeer daar we niet werkelijk voorbereid waren. Ik heb de nonchalance van mijn dochter die er ook dit keer aan vooraf is gegaan maar over mij laten gaan al heb ik het tijdstip dat ze meende de zaken nog even te checken wel even mijn frustratie geuit. Vooral toen ik zelf de documenten las en de vergissing opmerkte. Ik heb er nog begrip voor dat ze twijfelde maar niet dat ze daar pas laat op de avond die de dag vooraf gaat mee aankomt. En nog minder omdat ik al van vorige week bepaalde zaken bevroeg. Ze had dus tijd genoeg om het zowel door mij te laten dubbelchecken als ze toch twijfelde of een telefoontje te plegen aan de dienst zelf. (wat niet nodig is als je aan-dachtig leest wat er staat). Ze zal toch stilaan moeten leren dat bepaalde zaken een tik meer ernst vragen dan ze er nu aan geeft. En dat ze haar vergissingen niet net zo lief weer weg kan toveren. Een goed begin van het nieuwe pad dat ze inslaat, was het alvast niet. Ik hoop dat ze voor de rest van de dag haar hoofd koel houdt. Het legt allemaal zoveel extra druk op me.
Tijdens het aanpakken van het ene kamertje blijf ik zorgvuldig sorteren en alle herinneringen die ik niet wil 'weggooien' stop ik in dat ene kaftje dat ondertussen al uit zijn voegen gaat. In mijn achterhoofd heeft dat kaftje ondertussen een bestemming gekregen, een functie, een doel. Verder voel ik me nog steeds vrij leeg en onverschillig. Het is zoals het is. Ik nam ook voor het rommelen rust en las het boek uit.
Verder denk ik terug aan het berichtje dat ik enkele dagen geleden ontving dat ik steeds persoon X mocht telefoneren als er iets was. Nu... ik merk dat ik niet zal kunnen telefoneren omdat er ofwel altijd 'iets' is ofwel omdat ik niet weet bij welke 'iets' volgens hun normen ik màg telefoneren, het geoorloofd is te telefoneren... Snap je? Dat zijn allemaal zaken waar ik me geen raad mee weet maar waar ik niets van zeg omdat ik het in mijn leven inpaste en zo goed als op niemand beroep doe, omdat ik nooit in staat was dat waar ik aan lijd voldoende ernstig te nemen... en dat nog niet in die mate kan dat ik ooit beroep zal doen op iemand buiten die ik gewend wàs. Want waar blijf ik als ik ook dààr niet langer het gevoel heb 'terecht' te kunnen?
Ik voel me vrij rustig. Het ontwaken was niet nachtmerrie-achtig. s'Nachts waren er dromen maar geen akelige. Wel bizarre, in feite zelfs lachwekkende. Ik droomde van een boom in onze tuin vol peren (we hebben geen perenboom) en hoe mijn kinderen die plukten omdat we de pestbuil die achter de tuin woont nog in staat zagen ervan te pikken. Niet om de peren maar om ons alweer een peer te stoven. We zouden die peren met alle plezier delen maar ze komen stelen is wat anders, wel?. Nog een andere droom... in mijn droom had die pestkop plots overal in diens tuin wasdraden laten plaatsen, zelfs één vlak op de grens naast mijn wasdraad zodat het in feite te dicht bij elkaar hing om goed te drogen. In mijn droom zei ik er niets van maar haalde mijn wasgoed eenmaal droog weg en toen die net kwam voorbij wandelen achter onze tuin zei ik 'het droogt goed hé '. Ik kreeg een venijnige blik. Wellicht omdat het motief die draden daar te hangen het doel misten? Hopen dat de pesterijen mij zouden treffen. Niet dus. Ik maakte mezelf onbereikbaar, niet meer toegankelijk voor vijandigheid, afgunst, leugens van onhebbelijke delen van de mensheid.
Voor ik gisteren ging slapen, was er plots veel licht, het was plots hard gaan regenen. En toen ook nog donder. Sinds Pukkelpop werd ik bijzonder angstig voor onweer, nog erger dan ervoor. Omdat ze zo abnormaal lijken. En zo onverwacht komen. Ik dierf gek genoeg pas te gaan slapen nadat het onweer voorbij was.
Bezig te sorteren. Zoveel herinneringen... een brief van mijn oudste aan mij... je zou kunnen huilen en schreeuwen en je daarbij afvragen wààrom alles zo moest vergiftigd worden, veranderd... bekoeld. En dan de nieuwjaarsbrieven en de verjaardagswensen van ze allemaal.. zo lief... zo gemeend. Alles is stuk. Gebroken. En ik nog het ergst. Waarom ik nog leef, weet ik niet. Wellicht omdat het niet hoort die nog je zorg nodig heeft aan haar lot over te laten? Ik zou willen huilen en schreeuwen... maar ik blijf stil. Al zette ik een oortelefoon op mijn brein om 'het' de mond te snoeren. Ik las en keek... naar al die lieve herinneringen en begrijp er uiteraard nog minder van dan ik al deed. Wààrom hebben mijn zoons me verworpen? Om hun wederhelften? Daar heb ik vragen bij, bij dàt soort liefde. Ik was steeds een moeder en een mens die geloofde in liefde van véél mensen voor mekaar. Liefde in overvloed. Waarom ze dan persé die simpele moederliefde àls bedreigend moesten zien? Omdat zij meer problemen hebben met zichzelf? Zouden ze begrijpen wat ik bedoel als ze dit ooit zouden lezen? Diepe zucht. Van pijn én verdriet en van een leven dat zo verloren voelt net door de onbegrijpelijke gebeurtenissen. Ik moet het achter me laten. Maar ik moet al zoveel achter me laten. Er rest niet zoveel meer. Zelfs de enige steun en toeverlaat liet een dikke, vette steek vallen. Aan emotionele intelligentie is er in deze samenleving heel veel gebrek.
Je schrijft hier en daar om te analyseren? dat bleek niet waar je schrijft hier en daar ik weet steeds wanneer maar het doet er niet toe althans niet méér want je beweerde dat je slechs schreef om 'erbij' te blijven niet af te drijven dus ik ben niet meer dan een saaie les waarbij je het schrijven hanteert waar men anders een kop sterke koffie voor neemt?
het schrijven en luisteren heeft niet langer een functie, is 't waar? waarom zit ik dan nog daar? louter praten kan ik dan net zo goed tegen één van mijn muren die tenminste geen geveinsde of werkelijke onverschilligheid op mij af zullen vuren ik verwachtte van u meer dan van mijn muur ik verwachtte toch enige begeleiding, alertheid en wat hulp in dat tijdstip van drie kwart uur.
was het een tactiek me dat gevoel te geven dat er ook daar geen sikkepit om mij en mijn wereld wordt gegeven? me maar laten praten niet eens beducht voor brokken, hindernissen of hiaten voor betekenissen tussen de regels, wat een comfort slechts te luisteren, woorden over je heen te laten zweven niets blijft er achter, geen enkel vraagstuk op je bord
is het dan verwonderlijk wat er is gebeurd? een therapie die met leugens werd ingekleurd en met onverschilligheid, gebrek aan bedachtzaamheid en dan netjes gehalveerd ik heb het zoveelste lesje alweer geleerd.
tuurlijk hoop ik dat ik me vergis, mijn vertrouwen was nu net zo gegroeid loyaliteit is soms iets gevaarlijks wat kortwiekt en mijn helder waarnemen verknoeit zeker wou ik dat het allemaal berustte op een misverstand dan schommelde ik nu niet zo op een scherpe rand was ik niet zo bang voor het ijle en de mist die zich langzaam rond me dicht
Je zit in het drijfzand en spartelt niet meer niet dat het zou helpen je denkt niet meer
je zit in het drijfzand en het kan je niet meer schelen je weet niet meer wat en of er wel iets is dat moet helen
je zit in het drijfzand en zoekt niet meer naar hoe kom ik hieruit je schreeuwt niet zacht en ook niet luid.
misschien is het goed je niet te bewegen om het tot wanneer vol te houden je lege brein te vullen met gedachtenloosheid om angst en paniek op afstand te houden
wanneer de tijd er is, schrijf dan de woorden en vraag om hulp, probeer er te zijn, kruip uit de ontreddering en de nachtmerrie-achtige psychische pijn
Mijn kamer is opgeruimd. Ook wat in de kasten nogal rommelig lag heb ik gesorteerd. Dit alles weliswaar met een leeg, automatische piloot-gevoel maar eender hé, missie volbracht. Wanneer ik een volgende dag me nog eens zo bij elkaar kan rapen, komt dat ene kamertje aan de beurt. Het gaat, als ik eerlijk moet zijn niet bijster goed met me. Niet alle dagen blijk ik zoveel moed op te kunnen brengen als een dag of wat geleden. Goed, het is zo. Alles tesamen, net iets teveel. Ik kan momenteel niet meer beginnen dan het proberen van me af te zetten zo goed en zo kwaad mogelijk. Als ik straks aan het rusten ga, zal het wellicht beter gaan. Als het zo blijft de volgende dagen dan moet ik volgende week toch met iemand praten. Wat opnieuw een hoop energie zal vergen... de stap te zetten... en zelfs meerdere. Moe... ik ga koken en erna rusten. Op alle vlakken genoeg voor vandaag. Downer dan down... hoop met rusten dat het beter gaat... en ik wou dat ik ergens een uitweg vind uit wat op een impasse lijkt van formaat.
Ik ben er nog steeds niet uit. Niet mentaal en niet emotioneel. Ik voel dat ik er niet meer naartoe kan, naar de therapie, naar de psychiater, niet zo. De pijn van de halvering zal voelbaar blijven, ook al kan ik me indenken dat het na verloop van tijd minder zal zijn. Toch zal het absurde erin blijven steken, blijven priemen, blijven snijden. Dit heb ik al eens eerder meegemaakt... ik bedoel het gevoel dat ze een beslissing nemen boven je hoofd, je die probeert aan te kunnen, probeert te verdragen en door te slikken maar net om het absurde erin, ook het onverschillige erin naar jou toe, lukt het niet. Integendeel ik werd steeds zieker. Ik wil geen herhaling en het lijkt zo erg op een herhaling dat ik er niet mee weg kan. Het is geen verbeelding... het komt immers op hetzelfde neer. Geen aandacht voor de gevolgen voor je. Dat je een dubbele sessie halveert als het beter gaat, lijkt me logisch, aannemelijk... en zeker wanneer je het in samenspraak met de cliënt doet... maar dit? Het gaat niet beter, moet het nu hierdoor nog sléchter gaan? Het voelt soms of ik door die beslissing haast gedwongen wordt me te laten opnemen. Ik zal het niet doen. Ik ga nog liever dood. Ik weet immers dat een opname mij meer kwaad dan goed zou doen. Ik wéét het... doordat ik me op dat punt toch beter ken dan degene die menen dat het misschien doeltreffend zou zijn... Niet als ze me voortdurend op mijn huid zitten, niet als ik gedwongen zal voelen allerlei te doen of te lang in gezelschap te verkeren... niet met al dat wantrouwen en de angst... die niet eens onterecht is. Ik weet echter nog geen oplossing voor de situatie zoals ze nu werd. Ik zie absoluut niet hoe dit op te lossen. Tenzij van nul beginnen... wat betekent dat het enige wat vertrouwd was en dat niet langer is ook niet meer kan voortgezet wordt. De beslissing zal er steeds tussen blijven zitten. De beslissing boven mijn hoofd zonder zorg en aandacht voor de gevolgen voor mij. Erover praten, lijkt niet te kunnen, wat vreemd is. Het is niet alleen een herbeleven van iets wat vroeger gebeurde... dit is ongeveer hetzelfde... niet wàt er verandert maar hoe. Neen... ik weet niet hoe hieruit te komen... Het ergste is dat ik ook niet meteen weet wie ik kan vragen om raad. De vertrouwenspersoon die ik had ben ik kwijt.. precies door dit alles... zo voelt het, mijn psychiater zelf dus.... Ik weet niet of iemand hier wijs uit geraakt... ik schreef mijn twijfel die soms net geen radeloosheid is, hier van me af... zodat het niet nog troebeler wordt... zodat de angst niet de boventoon krijgt... zodat de weg openblijft voor mij om te blijven zoeken naar een oplossing uit dit alles... Misschien raadpleeg ik wel een buitenstaander die ook in deze materie thuis is... Het is beangstigend nog maar te overwegen dat ik dààr niet meer naartoe zal kunnen... daar waar het vertrouwd was... simpelweg omdat het dat nu niet meer is.
Vol goede moed en met muziek begon ik de sofa's herschikken. Het doek erover netjes draperen, de kussens herschikken... verder ben ik niet geraakt. Het ging plots niet meer. Het zwarte gordijn trok opnieuw voor mijn ogen en al die plannen en voornemens. Het lood zonk niet alleen in mijn benen maar in heel mijn wezen. Ik weet dat ik het dan niet moet proberen forceren, het zou slechts ontaarden in oeverloos van hier naar daar drentelen als een kip zonder kop maar dan een uiterst trage. Telkens niet meer weten wat ik moest. Het hoofd niet meer helder , het organiseren één dikke flop. Dus ben ik op de sofa gaan liggen en nam mijn haakwerk... heb dàt tenminste afgemaakt. Het ligt nu klaar op tafel om het te strijken. Benieuwd wanneer dat gaat gebeuren... strijken is iets wdat ik al zo lang niet meer deed dat ik me niet eens meer kan herinneren wanneer voor het laatst. Ik zal er op een keer aanmoeten als ik iets wil dragen dat rimpelloos is. Misschien kan ik straks de vaat afwerken, de hal schoonmaken en het gevouwen wasgoed in mijn kamer opbergen... Dat moet toch lukken voor de avond. Ik heb geen zin om naar buiten te gaan dus kan ik die tijd gebruiken om die dingen op orde te krijgen.
Ik verzamelde een vracht moed om een berichtje te sturen. Voor ik me bedacht, voor dat vreemd soort angst de boel opnieuw blokkeerde. Toen ik echter de naam, tegelijk het emailadres intikte van mijn psychiater voelde ik een enorme weerstand, iets wat gelinkt wordt aan één of andere werkelijk gebeurde nachtmerrie. Ik wist en weet nog steeds niet wat het precies te betekenen heeft al heb ik wel vermoedens. Wat bij me opkwam toen ik later iets ging halen in mijn kamer was dat ik me opnieuw ergens ingeluisd voel... dat ik op één of andere manier in het ootje word genomen... dat ik niet heus behandeld word. En als ik dat hier zo neerschrijf, vlamt er een pijn op wat een soort meter is voor een benadering van wat is of tenminste van hoe ik het voel.
Is dat misschien het grote probleem? Dat ik niet langer weet wat ik van een psychiater mag/kan verwachten? En het vertrouwen in zijn werkwijze in twijfel trek? Is het (nog) wel een werkwijze? Of toverde hij het om in een eerder comfortabel luistergestoelte?
Ik was ver heen toen ik hier vertrok enkele uren geleden, zeer vervreemd... maar nu ben ik een beetje terug, dichter bij mezelf... door al die onverwachte ontmoetingen. Niét alsof de duivel ermee speelt maar de engel. (Heeft die engel die ik in een opwelling koos boven mijn vorige tekstje me geholpen? Ik denk het...)
Ergens onderweg heb ik me toegelegd
maar dààr is ook geen plaats meer...
Wat een onrustige nacht... Ik sliep in fragmenten. Weet niet waardoor. Tot overmaat van ramp waren er ook verschillende dromen, geen akelige maar zoals steeds voelen vermoeiend... alsof je daardoor minder nachtrust had. De laatste droom ging over kennissen maar het gekke was dat de personen erin verwisseld waren. Er was namelijk mijn kleine zus die al meer dan dertig jaar geleden gestorven is. Ze was zo levensecht, net zoals ze toen was... 
Tijdens het aanpakken van het ene kamertje blijf ik zorgvuldig sorteren en alle herinneringen die ik niet wil 'weggooien' stop ik in dat ene kaftje dat ondertussen al uit zijn voegen gaat. In mijn achterhoofd heeft dat kaftje ondertussen een bestemming gekregen, een functie, een doel. 
Ik voel me vrij rustig. Het ontwaken was niet nachtmerrie-achtig. s'Nachts waren er dromen maar geen akelige. Wel bizarre, in feite zelfs lachwekkende. Ik droomde van een boom in onze tuin vol peren (we hebben geen perenboom) en hoe mijn kinderen die plukten omdat we de pestbuil die achter de tuin woont nog in staat zagen ervan te pikken. Niet om de peren maar om ons alweer een peer te stoven. We zouden die peren met alle plezier delen maar ze komen stelen is wat anders, wel?. 
Mijn kamer is opgeruimd. Ook wat in de kasten nogal rommelig lag heb ik gesorteerd. Dit alles weliswaar met een leeg, automatische piloot-gevoel maar eender hé, missie volbracht.
Goed, het is zo. Alles tesamen, net iets teveel. Ik kan momenteel niet meer beginnen dan het proberen van me af te zetten zo goed en zo kwaad mogelijk. Als ik straks aan het rusten ga, zal het wellicht beter gaan. Als het zo blijft de volgende dagen dan moet ik volgende week toch met iemand praten. Wat opnieuw een hoop energie zal vergen... de stap te zetten... en zelfs meerdere.
