Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
11-10-2011
473. Onverwacht
Onverwacht kwam ik nog een andere deskundige tegen... Ik kreeg eerst geen woord over mijn lippen... maar één woord zeggen en voelen dat de ander je begrijpt en dat die ander de 'afhandeling' door mijn psychiater en dan nog per 'mail' helemaal niet begreep... en ik was vertrokken... Het heeft me veel deugd gedaan... en ik voel me weer wat getroost. Dat kwam net goed... want vandaag was een hel. Ik huilde maar dat andere was erger.
Zelfs bij het kleine ukje was ik stiller, heel wat stiller dan normaal. Toch deed het deugd dat kleintje zo dicht bij mij te kunnen houden, ik werd er rustig van en dat gewonde voelde wat zachter. Erna was ik doodop.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
472. paniek
plots was het daar opnieuw het volle besef wat en hoe hij dit allemaal heeft gedaan hoe het leven er nu uitziet of niet langer uitziet hoe ik ook vocht ik kreeg de stijgende paniek en de pijn van binnen niet meer weg telefoneren naar instanties en mensen zoeken op internet zelfs opnieuw aan opname gedacht en ervoor getelefoneerd. wààrom? Omdat ik de nare 'on-therapeutische' en 'onverantwoorde' behandeling van mijn psychiater niet aankan? Omdat zijn manier van zich 'van mij af te maken' een behandeling is die je je meest vervelendste of irritantste huisdier nog niet zou geven. Het voelt als een gruwelijke verwerping, een respectloos omgaan met mij, een cliënte van hem
zoveel messen steken in mijn lijf, mijn wezen en wezenlijkheid daar waar hart en vertrouwen zitten en ik weet niet of ik hem dat ooit vergeven kan.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
471. Opnieuw die angst
Opnieuw de angst niet geloofd te worden en dat mensen die me nauw aan het hart liggen me in stilte lopen veroordelen... Ik merkte die angst opnieuw bij mezelf toen ik even geleden een mailtje van iemand beantwoordde waarvan ik me herinner hoe ik ook vroeger door ze veroordeeld werd. Ik betreurde het op dat ogenblik haar over de mis-handeling van mijn psychiater verteld te hebben... omdat ik nu met die angst zit dat er opnieuw verhaaltjes rond mij gespind zullen worden en vragen niet langer bedoeld zijn om te begrijpen maar om het arsenaal veroordelingen in stilte uit te breiden. Het is nu te laat, de klok kan niet meer teruggedraaid. Het kwaad (hopelijk vergis ik me) is geschied... Ik moet me maar troosten dat ik niet alleen sta en dat degene die meer met zoeken bezig zijn naar precies die elementen waarmee ze me kwaadwillig willen volkladden dat dan maar moeten doen... zo voel ik opnieuw wie de te vertrouwen vrienden zijn en wie niet. Maar het is weer even iets wat de boel nog zwaarder maakt, tevens het gevaar inhoudt dat ik straks geen woord meer durf te spreken en opnieuw in een isolement zal terecht komen.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
470. angst om te slapen
was ik maar een computer ik trok de stekker uit en wiste het geheugen ik zou me zo verheugen
was ik maar computer dan had ik geen gevoelens en hoefde ik scherpe klauwen niet meer in mijn buik te voelen
waarom ben ik geen computer ze zouden nooit meer prutsen en al het werk verprutsen gedachtenloos gaan moorden met digitale woorden
was ik een computer ze zouden mij niet raken me zoals mijn psychiater slechts uit weten te braken en het verwoeste binnenin nog verder af te kraken
god was ik maar computer ik maakte 't scherm aan 't zweven en wiste ook mijn leven waarin mijn psychiater die 'k moeizaam ging vertrouwen me nog een laatste trap dacht na te moeten geven.
ach viel 't hem psychisch al te zwaar de ironie... is werkelijk groot want 't was hem blijkbaar geen bezwaar hoe zwaar het werd sindsdien voor mij
nog alle dagen vechten ik had er dus geen rechten het schreeuwt en klauwt en scheurt en gilt het levend hart dat is verkild zijn jammerklacht krijg ik niet uit mijn brein dat hij één nacht niet sliep erdoor hoe erg zou dàt dan wel niet kunnen zijn... sliep het geweten van deze man daar ben ik bijna zeker van
een jaarlang had hij kunnen bedenken hoe het kwam dat 'hij' niet meer in staat was alert te zijn, aandacht en betrokkenheid te schenken mijn twijfel en mijn vragen, waarom wilde hij daar nooit enige aandacht aan schenken verkoos hij totale verwoesting van een wezen dat zich door die achterbakse mail ook nog een les voelde gelezen en heel de weg van al die jaren is nu vernield, een huid vol maar niet helende blaren
hij dacht niet als een psychiater waardig verantwoord te moeten handelen hij stuurde me alsof ik een straathond was op een laffe manier wandelen
469. Delen uit het boek 'Borderline persoonlijkheidsstoornis'
Vandaag begin ik alvast met enkele elementen aan te halen uit het boek: 'Borderline-persoonlijkheidsstoornis. Een praktische gids voor behandeling.' Geschreven door Roy Krawitz en Christine Watson.
Een van de eerste paragrafen die ik ooit uit een psycholoog zijn mond hoorde, komt ongeveer neer op wat ik in het boek lees. Ik zal de aangehaalde paragrafen cursief drukken met vermelding van de schrijver.
'De beste omschrijving die ik heb gehoord van BPS is geboren zijn zonder huid- zonder barrière om echte of ingebeelde emotionele aanvallen af te weren. Wat voor anderen misschien een onbeduidende geringschatting was, was voor mij een emotionele catastrofe.' (Williams 1998)
De volgende zaken troffen me eveneens, dat er in verschillende modellen die in dit boek besproken worden, gewezen wordt op 'een hoge mate van betrokkenheid van de therapeut'.
Nu, dat laatste was dus in mijn therapie duidelijk NIET zo...
Verder lees ik hoe 'alle modellen van clinici vereisen dat ze relatief kalm blijven in crisissituaties, opmerkzaam zijn op hun gevoelens en grenzen aangeven. '.
Ook daar moet ik jammer genoeg grote vraagtekens bij plaatsen. De grens die hij verder aangaf wat de vertrouwelijkheid in mijn jongste en mijn gesprekken in onze afzonderlijke sessies betrof verbrak hij bovendien op een afschuwelijke wijze zelf.... en nog gruwelijker trachtte die erna niet te 'bekennen' maar te 'minimaliseren' zelfs te verheerlijken!!!!!!!!!!!!
Verder las ik dat de hierboven aangegeven richtlijnen er vooral zijn 'om clinici te helpen een warme houding ten opzichten van de patiënt te kunnen blijven volhouden -iets wat essentieel is voor een positief resultaat'Allen 1997; Milton et al. 1999)
In een volgende paragraaf lees ik dat 'in een onderzoek naar de overeenkomsten tussen vier verschillende modellen Allen (1997) er de aandacht op vestigt dat de acceptatie van het gegeven dat therapeuten fouten maken- iets wat moet worden toegegeven (misschien met een kleine verontschuldiging) en indien mogelijk in het voordeel van de therapeut benut dient te worden. Een patiënt (Jackson 1999) schrijft dat mensen fouten maken en dit ook toegeven. Dat hij het waarschijnlijk toch wel zou merken en zijn werkelijkheid dan ontkend wordt. De patiënt schrijft dat hij het prettig vindt om te weten dat de therapeut ook een mens is.'...
Die passage heeft mij uiteraard om duidelijke redenen wel bij de strot gegrepen... want in december werd mijn werkelijkheid ontkend door de vluchtwegen die mijn psychiater verkoos in plaats van zijn fout gewoon toe te geven. Ook deze laatste mis-handeling (zie vanaf 27 september) is een gruwelijke ontkenning van mijn werkelijkheid als je het mij vraagt.
Tot slot van dit hoofdstuk las ik hoe Allen (1997) opmerkt dat alle vier de modellen de clinici aanmoedigen om met de patiënt om te gaan op een manier die ervoor zorgt dat zij zich zo min mogelijke bekritiseerd voelen. Op hetzelfde moment zegt hij echter ook hoe alle vier paradigma's waarschuwen de patiënt evenmin te behandelen als iemand die breekbaar of onredelijk is.'
Het is slikken hoor toen ik dit allemaal in het boek las... Mijn psychiater heeft me openlijk kritiek geleverd en wel toen hij en niet ik de grenzen overtrad...!Verder doet hij het voorkomen of ik onredelijk was (toen in december)... en nu na zijn mis-handeling geeft hij me opnieuw die boodschap... Ook in zijn eerste en tweede mail. Hij kleedt het mooi in, jawel, maar het komt wel op hetzelfde neer.
Ik ben behandeld als een 'Rosalie Niemand' en al wat er restte was een oceaan met nergens nog strand Ik ben behandeld als een 'Rosalie Niemand' en voel me door de schok met amper iemand nog verwant Gelukkig was mijn boek niet meer bij u, mijnheer de psychiater anders had u dàt misschien ook nog verbrand...
(ps. de naam Rosalie Niemand refereert naar een aangrijpend verhaal, 'Rosalie Niemand' (een waar gebeurd verhaal bovendien) . Ik las het ooit, het is geschreven door Elisabeth Marain )
Het gedicht dat ik uiteraard zelf fabriceerde, refereert naar dat 'niemand' meer zijn en je niet meer voelen bestaan na bepaalde behandelingen...
Ik sjokte van hier naar daar voor het materiaal. Ik vond het niet in het ene magazijn dus hele toer te voet naar het andere, zeulen met zware zaken. Ik verloor onderweg mijn mobiele telefoontje en ben daar behoorlijk ongelukkig om. Ik verlies aan de lopende band allerlei zaken deze dagen... ook mijn hangertje. Vandaag zal er van schilderen niets meer komen... doodop en down, bovendien is een van mijn kinderen thuis, dan kan ik niet schilderen... moet ik alleen zijn. Ik laat het gedicht dat ik gisterenavond schreef maar op jullie los in een volgend blogje. Mijn moed zit kilometers onder mijn schoenen. Ik zie dat lachende gelaat steeds voor mijn ogen van degene die me als een artikel uit de rekken wipte. Mijn psychiater van bijna negen jaar therapie. J.D. Nogmaals... hoe zou ik hem ooit kunnen bedanken voor de enorme duw recht in de afgrond... die hij me gaf... erg laf... terwijl ik het niet zag aankomen... Alsof je aan de kade staat en hij je plots van achter stil als een dief nadert en je in het diepe water duwt. Man... ik vergeef je dit nooit... het heeft mijn halve leven nogmaals gehalveerd... of helemaal weggemaald.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
467. Een plan
Dat ene plan kan ik uitvoeren... het beeld heeft zich vervolledigd in mijn hoofd, ik zal schilderen wat ik voel... zoals het voelt. Aan het materiaal kan ik iets eenvoudiger geraken dan ik aanvankelijk vermoedde. Als alles volgens plan verloopt kan ik vanavond beginnen. Rusten voor ik eraan begin, geen luxe... en rustig verder werken de dagen die komen na vandaag. Er mijn tijd voor nemen. Het aanvankelijke plan in die andere ruimte te schilderen, blies ik voorlopig af. Het traject zelf zal mij immers al te veel angst, energie en tijd kosten.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
466. De pijn
De pijn is hevig en houdt niet op ik schreeuw in stilte hou op toe stop.
De pijn is weer hevig en dook plots weer op in een herinnering de scheur in mijn ogen waarom werd ik zo behandeld verraden, belogen?
De pijn is weer hevig mijn ogen zijn dood ze zijn van het schrijven en huilen vuurrood
De pijn laait op wanneer ik er niet aan wil denken bij ieder fragmentje dat opduikt weiger ik er aandacht aan te schenken maar therapie van bijna negen jaren die ik nu door deze pijn niet eens meer als iets goed kan blijven bewaren.
Ik kwam al zo ver en ben nog steeds in leven dat mag ik niet door zulke mishandeling van mijn psychiater uit handen geven, ik mag het niet nu, na al die zware jaren en deze finale slag van hem alsnog opgeven...
Al wist ook hij me psychisch te vermoorden hij heeft niets van mij en dit alles begrepen ondanks mijn vele woorden realiseert hij zich blijkbaar niet wat verantwoord is en oprecht dat hij dit moeizame werk vermaalde en dit proces in slechts zijn voordeel heeft beslecht.
Het huilen houdt in mij niet op daarom schrijf ik maar en schrijf ik maar de tranen komen er in woorden op.
Omdat het tijdens het rusten niet ophield gisteren, legde ik een blocnote naast me en een pen. En telkens er iets als een rotsblok met scherpe punten binnen aan flarden dreigde te rijten, schreef ik het op, in dichtvorm. Ik nam de blocnote mee naar bed, na de mooie film die ik op Canvas zag, 'Seraphine'. Daar maakte ik een lijstje van de dringende zaken die ik vandaag moet afwerken (ik moet daarvoor naar buiten). Ik ga ook op zoek naar doeken of panelen om dat wat ik voel daarop te kunnen neerkwakken. Ik las voor het slapen gaan verder in het boek over 'behandelen van bps' en duidde paragrafen aan die opnieuw duidelijk laten zien dat ik het afgelopen jaar absoluut niet de goede behandeling kreeg, integendeel.
Ook wat er in december gebeurde, een duidelijke fout die hij maakte, een duidelijk doorbreken van zijn eigen nochtans duidelijk gestelde regel wat er zeker niét zou gebeuren, (niets van wat mijn dochter aan hem zou vertellen in haar sessie of wat ik hem zou vertellen in mijn sessie zou door hem aan de ander doorverteld worden... Het was precies wat hij toen in december wél heeft gedaan...! En neen, die fout is nooit echt toegegeven. Integendeel, hij deed aanvankelijk toen ik het bevroég alsof ik de zieke was... en werkelijk nu té wantrouwig was...
Ook al heeft hij zich in de loop van de sessie verontschuldigd nadat ik hem zijn eigen uitspraak van die regels in herinnering bracht, hij gaf niet écht toe dat HIJ het was die de regels overtrad maar nam me kwalijk dat ik dit gebeurde bevroeg (omdat ik dit onbegrijpelijke wilde begrijpen???) Uiteraard is de manier waarop hij zich negen maanden later van alles dus mij inbegrepen afmaakte, evenmin iets wat je therapeutisch en professioneel kan noemen...
Straks zet ik zowel de gedichten op site maar ook zal ik bepaalde passages hier proberen weer te geven... van hoe het had horen zijn afgelopen jaar en duidelijk niet was.
Hij was de afgelopen negen maanden niet meer alert, niet meer positief aanwezig of betrokken. Toevallig na die fout die hij in december maakte en waarvan hij zich probeerde af te maken, wat niet bepaald vertrouwenswekkend was, ook al bood hij in de loop van de sessie zijn verontschuldigingen aan die door de manier waarop eerder halfslachtig kunnen genoemd worden...
Het was misschien jammer dat hij die dag niet meteen kon zeggen dat ik het me maar inbeeldde, later ook nog dat het met de beste bedoelingen was en nog later kwam er ook nog ergens bij dat ik nu heus té wantrouwig was.
Het was dus jammer dat er nog een andere getuige was van die fout... en wel in eerste instantie mijn dochter zelf waartegen hij verteld had wat ik hem in mijn sessie had toevertrouwd over haar. Zij had me na haar sessie ontzet gevraagd dat hij toch had bezworden dat zulks niet kon, dat hij toch met klem had gezegd dat niéts van wat de ene zei in haar sessie door hem zou verteld worden aan de ander en omgekeerd. En toen vertelde ze wat hij haar had verteld ... !!! Ik ben daar niet weinig van geschrokken omdat door zijn fout zij niet alleen het vertrouwen in hem zou kunnen verliezen maar ook in mij...
Is het toeval dat na die fout, na de nare reactie die ik op mijn bevraging en vraag om geruststelling kreeg, zijn aandacht verslapte? Dat die actieve aanwezigheid er niet meer was? Hij liet me vanaf toen maar 'leuteren'. Ik heb het ervaren als 'opzettelijke' onverschilligheid... die ik steeds erger heb gevoeld. En waardoor ik ook steeds erger aan mezelf ben gaan twijfelen. Ik dacht aldoor dat het aan mij lag, dat ik niet goed genoeg mijn best deed. Daarom vroeg ik herhaaldelijk wat de therapie betekende en wat ik kon doen. Ik kreeg steeds hetzelfde antwoord... gewoon praten, ventileren. Wat ik niet meteen doorkreeg is dat het onmogelijk nog ventileren kon zijn omdat hij niet meer écht luisterde, niet alert meer was, zijn luisterbereidheid was weg, en dat heb ik duidelijk gemerkt, en steeds erger. Het is tenminste iets dat hij in die ene mail toegaf...
Wat werd er afgelopen jaar van mij verwacht? Horen, zien, maar toch 'zwijgen'?
Hij gooide geen olie op het vuur maar brandzuur in de wonde hij gooide geen elementen in de strijd maar een vermorzelend verdoken mooi ingekleed verwijt hij gooide zijn bekwaamheid niet in de sessie dat deed hij jammer genoeg niet... alleen zijn lafheid en dat vergeet ik niet
met al mijn denken, wijsheid en verstand ik heb het niet langer in de hand scheurt wat hij deed meerdere wondes open wiens rekening vereffende hij en waarvoor sloot hij zijn ogen? en wié, zeg me wié moest dat bekopen?
Was hij emotioneel zo dom dat hij niet kon inschatten wat er zou gebeuren? Of dééd hij het erom...???
hebben mijn woorden in mijn allerlaatste mail hem na zijn laffe daad 'gekwetst'? dat heeft hij aan zichzelf te danken niet alleen heeft hij bijna een jaarlang gezwetst maar me door zijn lafheid en zwakte on-noemelijk in mijn héle mens-zijn gekwetst.
Zoals ik hem met een berichtje liet weten maakt hij dit nooit meer goed en dat ik nog leef heeft hij én natuurlijk ik... vooral te danken aan niet zijn maar vooral mijn moed...!
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
463. het huilen van een wolf
het huilen van een wolf een snik en dan het schreeuwen van binnen wat niemand hoort waarom voelt zij zich na die behandeling van haar psychiater nog erger dan vermoord?
het snijden van een mes dat deed ze vroeger weg kerfde ze de pijn in armen, schouder, rug om er met 'begrijpbare' pijn die toch iets draaglijker bleek te zijn dan dat verscheurende van binnen zo hard, intens en stug
ze kijkt naar jaren vechten heel vaak in stilte en alleen de pijn die ging steeds erger door merg en been nog altijd verbijtend stil verder toch werd ze verworpen vermorzeld en vergooid
is't sinds de breuken, minachting en afwijzing de vreselijke miskenning 't ontbreken van steeds meer glimpjes deugddoende erkenning toen zonk zij als een steen naar de bodem van het meer en na de mis-handeling van de psychiater werd het onhoudbaar zeer versterkt, steeds erger, ze wil, wil... niet meer
geleden zorgzaam en gedisciplineerd vocht, en streed en streed die jaren lijken nu voor niets
wanneer ze 't huilen toe zou laten zou ze de moed verliezen en nog meer verlangen dit ellendig oord nu eindelijk te mogen verlaten.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
462. Emotionele pijn
Ik las in het boek dat ik nu lees, over een element dat ik tot hiertoe miste in andere boeken over de borderline persoonlijkheidsstoornis, namelijk het lijden aan zeer erge emotionele pijn. Het is een belangrijk want een immens ellendig element... en het lijkt me belangrijk ook van die klacht op de hoogte te zijn als behandelaar of omgeving. Die pijn noem ik vaak psychische pijn en die is angstaanjagend... en houdt niet op zoals barensweeën... Die zit in je binnenste en soms voelt het of je die met een mes eruit moet snijden, ik weet ook dat dat onmogelijk is. Ik voel die pijn in graduaties van lichte tot zeer hoge (zowat onhoudbare) mate meestal na een wrede afwijzing, miskenning of verwerping. Een onheuse en harde behandeling. Ik hoef niemand die hier las de laatste twaalf dagen te vertellen dat deze na dinsdag 27 september heel erg was... en nog is. Ik heb een beeld van wat ik zou schilderen nu... gisteren tijdens de avond zag ik het voor me... en zodra ik een schilderdoek heb en een plaatsje om te schilderen, zet ik het op doek... misschien dat het dan ook milder wordt... als ik het op die manier heb kunnen verbeelden. Ik had dat vroeger wel vaker na een schilderij of tekening dat de pijn in dat doek zat, dat de pijn op het doek geschilderd was... en het van binnen daardoor een tikje lichter werd. Ik voelde rust telkens ik het af had en ernaar keek...
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
461. Teruggevoerd
Dan ga je na een tamelijk goede nachtrust naar buiten, het vertrouwde ochtendritueel, en voert de lucht, de atmosfeer je, samen met het nieuw opgelopen trauma, terug naar zoveel afschuwelijke tijden in jouw leven. Het verkoopt je zo'n psychologische dreun dat je nu nog steeds stil en down probeert te schrijven hoe je je voelt terwijl je tegelijk beseft dat je er niet in zal slagen... want wat je voelt is moeilijk te omschrijven, speelt zich af in het 'gevoelsmatige, emotionele, psychische' al voel je het ook lichamelijk.
Ik ben vanmorgen tussen de bedrijven door op zoek gegaan naar een bankafschrift dat kan aantonen dat ik de rekening waarvan ik een herinnering kreeg al betaalde. Ik vind de bankafschriften niet van drie dagen... en wellicht zal ik precies dààr het bewijs vinden... . Misschien moet ik de andere kaftjes overlopen waar ik vaak de afschriften bij de rekening voegde om mezelf eraan te laten herinneren dàt ik ze betaalde en wanneer. Een gevolg van instanties die zelf niet meer weten wat ze doen en zo mensen met al genoeg problemen helemaal de dieperik in duwen...
Straks ga ik verder op zoek, voel ik me niet zo best.. Erger... ik kan het niet meer aanraken. waarmee ik bedoel dat wat is in de vaagheid verdween, in troebele modder.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
08-10-2011
460. mijn redding?
Mijn redding? Een reuze grote pot zalf die bestaat uit begrip dat ik gekregen heb en nog krijg, de vriendschap hier en in real life, schrijven, schrijven en nog eens schrijven... en muziek.
Dit was wellicht het kortste blogje van mijn hele blog-bestaan hier. Bedankt iedereen uit de grond van mijn zwaar gekwetste hart voor jullie steun de vreselijke dagen na dinsdag 27 september 2011... toen ik mijn mailbox opende.. en las hoe mijn behandelende psychiater... mij bij het groot huisvuil kieperde, natuurlijk zich indekkend als een volleerde... zielen-vermorzelaar. Wat ben je met een breiwerk van negen jaar als je op het einde er de schaar in zet? Zelfs dàt begreep hij niet.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
459. dit moet ik volhouden...
Tussen fragmenten van de enorme vaat... moest ik enkele keren hier naartoe.. om de pijn van me af te 'dichten'. Ik voel dat dit helpt.. dat het hét bij de strot neemt, de pijn wegneemt of tenminste zachter maakt. Dus dat blijf ik doen... behalve 's nachts... ons hondje zou wakker worden en mijn jongste mee wakker maken. Maar als ik het overdag op deze manier red? Ik stuur verder naar mijn vrienden de gedichten per mail op... zodat ze ook mee kunnen volgen en ik mezelf niet uitput door extra mails naar ze want dat ging in het verleden mis omdat ik die extra mails niet aankon...
Ik ga het op deze manier reddenn, dat moet. Schrijven redt mij ... heeft steeds bij psychische moorden me er boven gehaald... zelfs toen de computers nog niet bestonden.
Einde 1980 kocht ik een schrijfmachine, destijds nog met een lint... Ik had daartoe besloten toen het water boven mijn hoofd stond... en in de plaats van mijn hoofd op de sporen te leggen, zou ik schrijven...
Ik zal die dag nooit vergeten, snap je... Ik redde mijn eigen leven door een typemachine te kopen en redde in zekere zin ook een kind door het op te vangen na een trauma. Het leek wel een symbool. Ik zou er nu, zovele jaren later nog om kunnen janken.
Zonder enig woord vooraf maakte jouw behandelaar je af lozen die handel dacht hij bij zichzelf en wanneer het vrouwmens huilend vraagt aan de telefoon naar het waarom zegt de machtige psychiater koel bel naar de crisisopvang
het verwoestte het laatste beetje geloof 't kwam aan als een bom hij die je dat kil liet weten zijn beslissing, twijfel niet... is op zijn almachtige... wijsheid gestoeld
zonder woord vooraf maakte de psychiater van negen jaar behandeling je koelbloedig af ach hij schreef het in een mail maakte zich er zo vanaf schoot je neer niet als koren maar als kaf.
jengelend als een kleuter melkte hij na jouw gemaild verzet ook dat heeft hij in een mail gezet dat hij toch hielp tot het allerlaatst moest je hem nog dankbaar wezen, die als hyena over jouw leven raast zijn hoogwaanzinnige eigendunk buiten beschouwing gelaten dat hij ook toen nog zijn eigen lof durfde te blaten zou het waar geweest zijn, wat niet zo is, wilde dat dan zeggen dat hij het recht had je op deze manier het waarom en zijn motief te ontzeggen? en je vanuit het niets moorddadig neer te leggen? je te lozen als een stuk vuil dat zonder voorafgaande werd overgedragen? aan een collega die toen je deze in paniek belde zich liep af te vragen wat dit te betekenen had? ook hierin zat een leemte, een krater, een gat want waarde collega wist blijkbaar niets van het zogenaamde overleg om je plots over te nemen zeg
een schok die leugen er bovenop, degene al zo zwaar gekwetst, vertrouwen erg geschonden een wonde op een wonde legt of die ooit genezen zal al wordt ze nog zo verbonden?
die cliënte van je die je laf en psychisch hebt vermoord staat je nimmer nog te woord dat je dat zelfs nog maar durfde suggereren als ze dit en als ze dat je dan nog wel zou zien of ze terug mocht keren al dan niet gecombineerd met die ander die van toeter of blazer wist 't is om de doden te laten omdraaien in hun kist
wat een eigendunk nog te denken dat zij na jouw laffe daad dit verschrikkelijk verraad je nog ooit zou vertrouwen, je vragen om steun of raad
durf aub nooit meer te beweren dat je haar hielp tot het allerlaatste want toen beste psychiater hielp je haar alleen om zeep.
Opnieuw iets beter, het scherpe van de pijn gemilderd. Een en ander hielp me daarbij. Heel rustig ben ik opnieuw van nul begonnen met mijn project. Heel kalm herlees ik en verbeter, haal er alles uit wat me irriteert. De veranderde situatie maakt dat ik die verandering ook in mijn project verwerk...
Ook de gedichten op site hielpen me wat van de pijnlijke gehaktmolen in mezelf te doen ophouden. Ik weet dat het nog lang kan duren eer dit trauma uit mijn systeem verdwenen is als het dat al doet. Ik hoop dat het tenminste draaglijker wordt. Ik zal alvast minder alleen staan dan tijdens de afgelopen tien maanden. ... meerdere mensen die me blijkbaar beter kennen dan mijn psychiater (na nochtans bijna negen jaar therapie ) steunen me ...
Vandaag hoop ik ook in staat te zijn om de hele rommel die zich opstapelde sinds die dinsdag nu elf dagen geleden, weg te werken, een plek op de tafel te verkrijgen want mijn jongste bracht de boeken mee die ik grondig zal bestuderen en hier ga bespreken zodat borderline persoonlijkheidsstoornis misschien nog méér uit de taboe-sfeer kan gehaald worden. Ik wil ook behandelingen onder de loep nemen... al was het als zalf op de wonde die ik ervaren heb na deze onheuse, onprofessionele, ontherapeutisch dus 'slechte' behandeling. Vooral het laatste jaar met als absoluut hoogtepunt de 'afhandeling'.
De hele ochtend rillen. Een niet weg te krijgen koude. 21,5 graden toch bleef de koude in me aanhouden. Een douche. De normale warmte van het water voelde te koud, ik voelde geen warmte... de warmteregelaar is tot 42 graden geklommen.
Tijdens het uitje kreeg ik het warm, behaaglijk warm zelfs... wellicht door de warmte van vriendschap en begrip, het kunnen vertellen.
Eenmaal thuis kreeg ik het opnieuw koud terwijl mijn jongste van de hitte zat te puffen in een topje trok ik een trui over een warm flanellen hemd... en heb ik mezelf bedolven met de wollen gehaakte sprei tot ik kon gaan slapen, ook daar bedolven onder lagen dekens.
Omdat het tijdens het rusten niet ophield gisteren, legde ik een blocnote naast me en een pen. En telkens er iets als een rotsblok met scherpe punten binnen aan flarden dreigde te rijten, schreef ik het op, in dichtvorm. 
Tussen fragmenten van de enorme vaat... moest ik enkele keren hier naartoe.. om de pijn van me af te 'dichten'.
Opnieuw iets beter, het scherpe van de pijn gemilderd. Een en ander hielp me daarbij. Heel rustig ben ik opnieuw van nul begonnen met mijn project. Heel kalm herlees ik en verbeter, haal er alles uit wat me irriteert. De veranderde situatie maakt dat ik die verandering ook in mijn project verwerk... 
De hele ochtend rillen. Een niet weg te krijgen koude. 21,5 graden toch bleef de koude in me aanhouden.
