13-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

13-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Dat hij er niets van begrepen had, was duidelijk. De mail met het voorstel tot dwangmaatregel gemaakt door de voorwaarden die het omsloten. Drie maal liet je je ontzetting blijken over de manier waarop hij je per mail loosde. Je kreeg geen tekst of uitleg... geen woord vooraf... of erna, geen antwoord op die vragen die je stelde...
Twee dagen later telefoneerde je hem totaal verscheurd met opnieuw de vraag wààrom... en wat jij hem had misdaan om zo behandeld te worden. De aanvankelijke weigering alsnog een antwoord te geven.... Hij  bleef daarentegen doen of jij de zieke was die zich 'aanstelde'
Terloops liet hij nog weten dat hij begreep dat dit 'eventjes' 'vervelend' was... Op het einde verwees hij je als een lastig insect naar de 'crisisopvang'...

Hij kleedde het in alsof hij de wijze, normale psychiater was die even moest afrekenen met een hysterisch mens in crisis...
Hij gedroeg zich of hij het slachtoffer was en wat en hoe hij me loosde de normaalste zaak van de wereld was...

Pas toen schreef ik nogmaals een mail en pas toen ook maakte ik een kras op zijn blazoen door hem onbekwaam te noemen, laf en zwak waardoor ik zijn ego raakte. Gek genoeg verwaardigde hij zich pas toén wél een antwoord te geven en dat ik wel ergens 'een punt' had wat betrof dat het inderdaad met een gesprek had gekund maar dat mijn kans nu wel verkeken was om alsnog een gesprek te hebben omdat ik hem gelijk had gemaakt met de grond... (tjonge... hoe waagde ik het hé...)Dat hij ook toen nog dacht - na alle brandende zuur die hij op de door hem gemaakte wonde had gegooid- ik nog terug zou willen komen om dààrover te discussiëren (?). Met een man die niet eens begréép wat hij gedaan had en hoe mensonwaardig en on-therapeutisch het was????

Ook toen besefte hij niet dat hij precies door me te behandelen als een 'ding' me niet alleen 'met de grond had gelijk gemaakt' maar me zelfs 'onder de grond had geschopt', me levend heeft begraven...!

Verder is het vreemd te noemen dat ik nà zijn rotbehandeling drie keer gevraagd heb waarom, om een verklaring, zodat ik het zou kunnen begrijpen... dat antwoord kreeg ik niet. Toen ik mijn ontzetting had laten blijken, vragen had gesteld bij zijn 'afhandeling' er geen antwoord op kwam, op géén van de drie mails die ik toen verstuurde. (later via die telefoons die ik zelf heb moeten plegen werd ik afgewimpeld als een hysterisch ziek mens dat een 'crisis' had.. ) (alsof een gezond mens van zulke behandeling niet van streek zou geraken... ) 

Ook besefte hij niet dat een gesprek waarin hij net zulk 'voorstel' verzwaard met voorwaarden zou aanbrengen, niet goed kàn aankomen... pre-cies omdàt het niet om een voorstel ging maar om een 'maatregel van een psychiater die het stilaan lastig begon te vinden dat zijn cliënte hem niet meer toelaat comfortabel in zijn zetel te doen alsof hij luisterde??? Die bovendien deze cliënt niet langer kon doen geloven dat alleen praten volstond???? Hij hoefde niet eens meer te luisteren naar wat ik zei, hij was zich gaan beperken tot slechts doen alsof, luisterend naar geroezemoes, als achtergrond zodat hij verder kon drijven op wieken van halfslaap zonder dat er nog iéts meer van hem verwacht werd'...

En toen ze nog méér spartelde, gebruikte de oppermacht dan ook zijn macht. ?????????????

Hij had zich er vanaf gemaakt... op een afschuwwekkende manier en ik kan zeer goed begrijpen dat hij dat ook niet op dezelfde manier in een gesprek had gekund. (toch niet met mij die zulke manier zeer goed begrijpt en ziet wat ze werkelijk beoogt. Hij weet al van bij aanvang van de therapie dat eerlijk het langst duurt bij mij... en oneerlijkheid of gemanipuleer... de fundamenten doet instorten)

Als hij echter naar zijn geweten en hart luisterde, dan zou hij zeker nooit ook maar één patiënt van hem op zulke manier behandelen en begrijpen dat de manier waarop hij het inkleedde en naar voor bracht erger was dan degenereren, dat hij door zijn macht te misbruiken de mens voor hem terugbracht naar minder dan niets...

Hoe had hij het wel kunnen aanpakken? Vanuit zijn bekwaamheid dus... vanuit zijn hulpverlener zijn, zijn psychiater zijn? Wie is hier de psychiater en/of tenminste de mens die hoort te weten dat het allesbehalve heilzaam is een cliënt te behandelen als voorwerp van zijn 'macht', handelend vanuit zijn eigen frustratie, lichtzinnigheid, eigengereidheid, angst of lafheid?

Een gezond voorstel had er ongeveer zo kunnen uitzien, dat hij zou zeggen mijn suggestie te hebben overwogen om eventueel een tweede psychiater te consulteren want dat hij wel voelde dat ik me niet meer zo goed voelde in deze vorm van therapie met bovendien ook zijn verminderde aandacht waarvoor zijn excuus . Dat hij ook in de loop van het afgelopen jaar wel had gevoeld dat ik meer van een therapie verwachtte dan slechts praten, dat hij meende begrepen te hebben dat ik nood had aan een alerte psychiater die me op bepaalde zaken wees maar géén oplossingen aandroeg zoals hij al te vaak deed (dat hoort namelijk OOK niet...).
Hij had me kunnen zeggen dat mijn welzijn in de therapie op de eerste plaats kwam (en vooral het ook menen!) en dat hij het daarom ook zou begrijpen als ik mijn heil wilde zoeken bij een andere, misschien meer gespecialiseerde psychiater. Dàn zou hij pas zijn 'bezorgdheid' hebben laten blijken en zou ik ze geloofd hebben... Niet die andere bezorgdheid die zo halfslachtig  in die ene gruwelijke mail te lezen stond... een voor zijn geweten te sussen of zo.

Helemaal schitterend zou het geweest zijn moest hij de afgelopen acht maanden beter opgelet hebben en niet zo zelfgenoegzaam geweest zijn dat ik tevreden zou blijven met dit leuteren... wat het werd... doordat hij niet écht meer luisterde... en daar zijn bewijzen genoeg van. Dat had uiteraard een nefaste invloed op mij en op het gehele proces. Als je steeds echter moet voelen dat je er als mens/patiënte niet meer toe doet, dat ze je maar laten 'leuteren', je nergens meer op wijzen, geen vraag meer stellen, beweren zelfs niets te analyseren...?

Hij had op zijn minst tot vijf maal toe kunnen ingaan op wat ik hier net schrijf. Zijn 'laffe en halfslachtige voorstel' zou er dan nooit geweest zijn, hij zou in de loop van de afgelopen acht maanden zijn gekomen met een 'aanbod'... voor een therapie die me méér goed zou doen... een psychiater die de materie van borderline ps beter beheerste bvb.

Ik denk met wat ik nu weet dat hij die me loosde per mail die materie niet eens voor een vierde beheerste... zo ja dan had hij zeker niet op deze manier gereageerd!!!! Overigens bij geen enkele patiënte is zulke mis-handeling geoorloofd!!!
Mijn geloof en vertrouwen in hem was daarin misplaatst, zo is gebleken... Nog erger is het dat ook mijn vertrouwen in een eerlijke behandeling een ernstige vergissing is gebleken.

De laatste acht maanden heb ik meerdere keren gevoeld dat het niet meer klopte zijn behandeling ... maar zelfs dan bleef ik het aan mezelf wijten in plaats van ook hem en zijn werkwijze in vraag te stellen... en al helemaal de fout die hij maakte en de verminderde of totaal afwezige alertheid.
Zo die alertheid er nog geweest zou zijn bij hem, dan had hij als bekwame psychiater gevoeld wat er speelde... wat er aan de hand was, en in plaats van rond de pot te blijven draaien, mijn aanbrengen van wat ik voelde als een probleem onder de loep genomen in plaats van me telkens opnieuw met een kluitje in het riet te blijven sturen.

Ik vertrouwde er op bij een deskundige te zitten die je tenminste begeleidt en inzicht heeft in de problematiek.  Nu blijkbaar heb ik me dramatisch vergist. En werd ik bovendien naar aanleiding wààrvan op een laffe manier 'geloosd', 'afgevoerd'...

Zoveel kansen liet hij (bewust, uit luiheid, laksheid, onwetendheid, zelfgenoegzaamheid of domheid...) liggen in de loop van de afgelopen acht maanden... al die kansen om dàt probleem verder te bespreken... en tot een aanbieden te komen van betere, doeltreffender hulp... wat op die manier geen trauma voor mij zou betekend hebben maar een weg naar verder KUNNEN evolueren in plaats van al die maanden bijna gedwongen te worden door zwijgen en slikken ter plaatse te blijven trappelen en daardoor dieper en dieper weg te zinken in de al aanwezige depressie.

Het zou helend kunnen werken als deze man dat zou begrijpen... maar ik geloof niet dàt dat tot de mogelijkheden behoort, niet meer na die bewuste mail van hem en hoe ik daarna door hem nog meer psychisch door hem mis-handeld werd.

Ik ben alvast begonnen met al een doos verftubes klaar te zetten in mijn keukentje waar ik binnen een half uurtje ga beginnen schilderen... aan wat ik voel, hoe ik me voel, de beelden schilderen op dat houten geval dat ik kocht voor een appel en een ei.

13-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Zet nu de dag voort met frisse moed
het dichten deed je goed
hou toch op jezelf wat wijs te maken
want terwijl je dit schrijft
voel je hoe deze woorden je doen kraken
zet wel de dag voort met je overgebleven moed
tot hiertoe ging het toch... behoorlijk goed?
je bleef in leven
dat kostte ontzettend veel
en dat ontzettend veel...
heb je ook àllesbehàlve moeiteloos
gegeven.

niet iedereen gaat zo laf te werk
en dansen net niet op je zerk
met hun zwak en later moordend on-therapeutisch werk.

©Lore2011

13-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

13-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

bij iedere ademtocht
voel je de pijn
bij iedere ademtocht
wenste je dat die er niet meer
hoefde te zijn
bij iedere ademtocht
verlang je naar de nacht
omdat dan het leven
dat bijt en snijdt verzacht
wegglijdt in het slapen
bij iedere ademtocht
met de pijn
hoop je jezelf
in de loop van de dag
opnieuw bij elkaar te kunnen schrapen
bij iedere ademtocht
verbied je jezelf te denken
weiger je aandacht te schenken
aan wat is gebeurd
't schreeuwen van binnen
geef daar bitter weinig om
de pijn van binnen
blijft klauwen en bijten
zal wel slijten
probeer jezelf op te beuren
opnieuw gleden alle kleuren
uit het vertrouwen dat je gaf
want wat was wàt en hoé hij deed
afschuwelijk wreed,
onnoemelijk laf
waardoor zijn halfslachtige woorden
over zijn bezorgdheid om je, om hoe je leed
nog een keer heel diep
door de hypocrisie
in de wonde sneed.

©Lore2011

13-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

13-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ooit was er een miskraam... De vader wist niets anders te snauwen toen ik eenmaal thuis was na de curettage en 't verdriet nogmaals naar bovenkwam dan deze wrede woorden... 'zit je daar nu nog voor te grienen, 'hét' is er nu toch al uit....'
En dan begreep die man niet waarom ik geen aanraking meer van hem kon verdragen... Ik vermagerde zienderogen... tot 46 kg en dit met een lengte van 1.72 m... 
Een reactie van het wezen op dat wat het voelde als wreedheid, ongevoeligheid, het alleen staan met het verdriet.

Ik weet niet wat het betekent... maar ik ben terug bezig mezelf uit te hongeren... eet geen hap meer, uitgezonderd de avondmalen.
Ook mijn enige verweer momenteel tegen de ondraaglijke verwerping door mijn psychiater?...

Verder wil ik een tattoo laten plaatsen... zodat die pijn die andere pijn verzacht. Lichamelijke pijn is een feest in vergelijking met psychische, emotionele pijn die niet veel mensen schijnen te kunnen begrijpen of aannemen, hoe hevig die is... waar je alleen mee blijft staan waar mensen met fysisch letsel en pijn wél op meevoelen kunnen rekenen.

Een tattoo is zowat hetzelfde als het snijden vroeger... met dit verschil dat het niet opvalt als zodanig. Het leven werd een hel ook al doe ik voor de buitenwereld nog steeds of er niets met me aan de hand is.

12-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

12-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Vandaag is er net iets te veel beslag op me gelegd en werd mijn ritme door talloze onderbrekingen volledig verstoord. Dat probeer ik te negeren, met goede moed ga ik verder... tot ik merk dat ik niet meer kan.
Het is zo moeilijk met dit gegeven om te gaan want ik wil nog steeds niemand kwetsen.
Uiteindelijk ga ik drinken om mezelf 'kalmer' te krijgen.
Goed... ik heb de vaat op die manier wel kunnen verwerken en het keukentje gedweild, enkele kastjes schoongemaakt zodat ik vandaag of morgen toch kan beginnen met een schilderij van wat ik voel.
Er staat neutrale muziek op. En ik ben een stilzwijgende blok verdriet.
Dat wil zeggen dat ik als ik zou kunnen huilen, zou blijven huilen tot ik helemaal geen vocht meer in mijn lijf heb... en daar de mens voor een groot deel uit water schijnt te bestaan... .

12-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

12-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik voel me net als bijna een week geleden nadat ik met een vriendin over de hele vreselijke ellende kon praten wat lichter. Dit keer was het opnieuw een deskundige waarmee ik praatte. Het geeft dus duidelijk lucht aan de wonde dat ik erover kan praten met mensen die het begrijpen en ook begrijpen wat het met mij deed en nog doet hoe mijn psychiater me op een weliswaar 'intelligente' manier loosde (hij probeerde het zo in te kleden dat het een voorstel was, maar hemeltje lief dàt wàs het geheel en al NIET).
Ook de manier waarop hij dit alles meende te moeten 'afhandelen' liet meer dan te wensen over (per mail)(dat veroorzaakte al net zo'n schokgolf).
Hij hoefde niet eens 'iets' 'af te handelen' als hij afgelopen jaar niet als een vriendelijke onverschillige deed alsof hij luisterde... onder andere... 
Als het toch bleek dat hij me niet verder kon begeleiden (omdat het boven zijn petje ging bvb) dan had hij in de loop van het jaar zeker op verschillende van mijn vragen of bedenkingen kunnen ingaan en met de bekommernis die hij nu zo schijnheilig naar voor schoof toén een écht voorstel kunnen doen om eventueel een meer gespecialiseerde psychiater te consulteren die meer 'inzicht' had in de bps-problematiek...!
En dan heb ik het nog niet over die fout die hij in december 2010 maakte. Erna sprak hij plots van een 'therapeutische impasse' (toch handig hé, als je een arsenaal begrippen en termen tot je beschikking hebt om de cliënt de mond te snoeren). 
De zogenaamde therapeutische impasse is echter ontstaan nàdat hij een fout maakte wat het vertrouwen betrof, toen hij iets vertrouwelijks dat ik hem in mijn sessie had verteld, ging vertellen aan mijn dochter in haar sessie terwijl de overeenkomst duidelijk was en hijzelf dat ook duidelijk had gesteld ... dat NIETS van wat de ene in haar sessie zei door hem naar de andere zou gaan. ..!!!!
Dat hij die fout maakte, is op zich niet eens zo rampzalig als hij dat ook gewoon had toegegeven... maar eerst kwam er een hele defensieve aanval van hem naar mij toe alsof ik degene was geweest die mijn boekje te buiten was gegaan. Daarna kwam er een halfslachtige verontschuldiging gevolgd met alweer argumenten dat het 'goed bedoeld was geweest' enz... En dan de verdere aanvallen als zou hij door wat ik hem op gewezen had (dat hij iets van wat ik hem toevertrouwde aan mijn dochter doorpraatte) in in een 'spreekkramp' zou trekken en zo niet zou kunnen werken. dat hij zijn vrijheid van spreken moest kunnen hebben. (dus met andere woorden wàt bedoelde hij dan met zijn strikte regel dat NIETS van mijn sessie bij hem naar mijn jongste in haar sessie zou gaan en omgekeerd?????)
Als hij dus die regel overtrad, ging hij plots schermen met 'dat hij zijn vrijheid om te spreken niet wilde verliezen en niet in een spreekkramp wou trekken???? Nu stel dan die regel niet op... dan trekken de cliënten in een spreekkramp, zeker als enkele leden van één gezin of een echtpaar beiden afzonderlijk naar de zelfde psychiater gaan. Het zou me wat moois worden. Waar hield hij me voor?

Wàt ben je met duidelijke regels als ze toch overtreden mogen worden door de psychiater himself die vervolgens gaat schermen met 'uit goede bedoelingen'., spreekkramp en zijn vrijheid om te spreken? Wil dat dan zeggen dat die regels alleen maar gelden als het hem uitkwam? En wee je gebeente als je het waagt dat te bevragen... dan ben jij degene die 'abnormaal' ???? reageert...

Je zou voor minder 'gek' worden, toch?

Je ziet aan de aard van mijn schrijven dat de boel van binnen iets lichter werd... en ik ben daar zelf blij om... Gelukkig leef ik nog, het zou zonde zijn dat ik niet meer van me af kon bijten en wat onrecht is aan te klagen. Is het voor mij te laat in die zin wat dit element betreft dan hopelijk dat een ander ermee gebaat is.

Slik nooit iets wat je niet moét slikken, wat je niet màg slikken...
Kom op voor jezelf en je rechten... en als zelf dat je niet toegestaan wordt, en je nog zieker voelt doordat je de mond gesnoerd wordt of je niet toegestaan wordt te vernemen wat het motief is bij een onheuse behandeling, schrijf het dan van je af... anoniem zodat je niet in de problemen geraakt... want zij die fouten maken en ze niet kunnen toegeven blijven jammer genoeg de 'machtigen'... ze hebben een gevaarlijk maar o zo gemeen wapen... Namelijk dit, dat als je niets kan bewijzen ze het maar schuiven op je stoornis of depressie of... of als je zo overrompeld voelt door het schermen met hun termen... (dat is eveneens een intelligente, zeer doeltreffende manier om iemand de mond te snoeren)

Precies omdat me heel veel jaren van mijn leven op velerlei manieren de mond gesnoerd werd, ben ik uiteindelijk ziek geworden... tot ik mijn mond begon open te doen... en dàt zal ik blijven doen zolang ik leef.
In het schrijven vooral... want mondeling voel ik me ondanks een grote vooruitgang in kritieke momenten, in moeilijke, zware perioden nog vaak ernstig geblokkeerd.

Verder ben ik niet van gisteren zoals ze dat zeggen... in al die jaren heb ik heel wat boeken bestudeerd... tot ik ongeveer vier jaar geleden deze psychiater begon te vertrouwen. Dat had ik dus beter niét gedaan.

Mijn conclusie is dat ik nog steeds niet voldoende naar mijn intuïtie luister... dan had ik deze therapie al in de loop van dit jaar stopgezet... Maar zelfs dan zou ik dit eerlijk met hem besproken hebben en niet zoals hij nu deed stiekem, achterbaks achter de rug om allerlei overleggen en regelen... (tragisch genoeg speelde ik al met het idee van een andere of tweede psychiater minstens anderhalve maand voor die rampzalige dinsdag 27 september, dat lees je in de blogjes die die dinsdag voorafgaan)
Ik vond echter dat ik dit eerst eerlijk met hem moest bespreken.. en na zijn vakantie van drie weken, na de eerste sessie na die vakantie, begon de nood hoog te worden... in die sessie voelde ik me opnieuw als lucht behandeld... (hij ging niet in op wat ik zei, toen al bracht ik ter sprake om een eventueel een tweede psychiater te consulteren) en evenmin ging hij  in op mijn gevoel wat betrof de halvering van de sessies waarbij ik het eventuele aanbrengen van een alternatief ook doodgezwegen werd.
Ik vroeg eveneens om een aanvullende therapiegroep...
Het waren allemaal nog duidelijker tekenen aan de wand dan die ik tijdens de loop van dit jaar liet horen, er werd niet één keer op ingegaan... integendeel... alsof ik en wat ik zei, waaronder ik leed, er niet, helemaal niet meer toe deed.
Ik ben me ook gaan realiseren dat ik net door die aanval van hem december 2010 niet to the point dierf komen, niet meer, dat ik bang was dat hij het opnieuw als een 'aanval op zijn persoon' zou beschouwen als ik die gedachte van me uitsprak, (sterkere therapie, huiswerk eventueel enz...)
Telkens ik wat dan ook durfde vragen of vroeg wat de therapie inhield en wat ik kan doen, werd geantwoord 'alleen ventileren... '

Die sessie na drie weken vakantie van hem, nadat er op geen van de zaken die ik aanbracht, werd ingegaan verkondigde hij doodleuk aan de deur die al open stond .. 'o ja, volgende week ben ik er nog, maar de week daarna ben ik afwezig'... Het voelde toen als nog een extra klap en een nog grotere bespotting van wat ik net in die sessie had aangebracht. Erna liet ik weten tijdelijk geen therapie meer te wensen...

Ik moest kunnen nadenken over deze vorm van therapie die me steeds erger in het 'niet-bestaan' duwde... me steeds dieper duwde in de depressie. In plaats van dat ik begeleid werd, werd ik doodgezwegen op meer dan één wijze. Ik wilde niet in de knoei blijven zitten. Ik had die afstand nodig om alles op een rijtje te kunnen zetten. In die weken las ik dat ene boek 'De stilte voorbij'. Ik vond daar bruikbare passages om beter uit te kunnen drukken hoe ik me bij de therapie van de afgelopen acht maanden had gevoeld en nog voelde. Ik wou nog duidelijker vragen om effectievere hulp dan dit slechts 'ventileren' (wat dat niet eens meer was door dat zijn luisterbereidheid duidelijk en steeds meer te wensen overliet) Ook omdat mijn vorige aanbrengen dat jaar (vanaf februari) zelden of nooit beantwoord werden... steeds met een kluitje in het riet gezonden.

Degene die hier regelmatig komen lezen, herinneren zich vast ook nog dat ik toen bij het rommelen op mijn kamer een kaartje trok met daarop 'moed voor de volgende stap'. Die stap zou een helder gesprek zijn over wat ik miste in de therapie (met de passages uit dat ene boek als hulp) en nogmaals een vraag om een tweede behandelaar of een totaal nieuwe psychiater die meer bekend was met de borderline persoonlijkheidsstoornis als mijn psychiater zich daartoe niet in staat achtte.
De week dat hij afwezig was, kon ik uiteraard niet vragen of er ergens een ruimte was omdat ik er wilde proberen over te spreken.
Ik vroeg het die eerste dag dat hij terug was...
Uitzonderlijk beantwoordde hij die mail niet, ook niet de volgende dag...
De rest is bekend... ik geraakte in paniek... dacht dat hij het me kwalijk nam dat ik die weken tijdelijk geen therapie meer wenste.

Uiteindelijk kreeg ik een mail... die ondertussen al uitvoerig hier besproken is... hoe mijn psychiater me in die mail op lafhartige wijze 'loosde'... zichzelf weliswaar goed indekte met het een 'voorstel' te noemen... dat zoals ik reeds schreef onmogelijk een voorstel kan genoemd worden door dat het voorstel zo verzwaard was met 'voorwaarden' dat dit het woord 'voorstel' een schandvlek werd en de betekenis van een voorstel bijlange na niet meer benaderde...

Achter mijn rug om had hij (hoe ironisch) precies dié collega gecontacteerd en (zogezegd) al met hem overlegd hoe ik daar één of meerdere consultaties zou volgen en dat hij (mijn psychiater dus) dàn wel zou zien of ik nog bij hem terecht KON en misschien wel gecombineerd met sessies bij die ander... 
(alsof ik een of ander proefdier was... of iemand die niet meer over haar verstand beschikte waar je boven het hoofd volledig in het geniep allerlei over kan bedisselen?
Dat was alvast niet wat steeds in zijn therapie benadrukt werd !!!!!!!!!!!!!!) En dan nog die macht misbruiken... als ik netjes deed wat baasje vroeg dàn zou hij eens zien of...???

(in die zin kan ik nu beter de braakneigingen die ik vanaf die dag kreeg, verklaren... ik kreeg amper nog een hap door mijn keel en ben ondertussen zes kilo lichter. Dat is nogal veel in twee weken tijd en dat voel ik ook.

Dat hij zelf niet eens begreep nadat hij me zoiets lapte ik niet eens meer terug wou naar hem... !!!!!  Achter mijn rug overleggen met een collega en me op zo'n laffe manier lozen, oversassen.... zonder enig woord vooraf, zonder gesprek. Bleek later dat hij niet eens overlegd hàd met die collega... !!!!!!!!!!!
(mijn psychiater zal zeker niet beseft hebben hoe ik door zijn vreselijke mail in paniek was geraakt en meteen die volgende ochtend al contact had met zijn collega om daar in therapie te gaan). Bleek deze collega niets van dat 'zogenaamd' overleg te weten!!!!! Dus alweer een leugen van mijn psychiater...!

Toen ik echter te volle besefte wàt dit alles betekende, en ik het al voor me zag hoe mijn psychiater zijn falen schijnheilig zou doorsassen naar mij de cliënte met bps, de collega uitvoerig zou briefen (waarover??? zeker niet hoe hij dit alles ge-regeld had)... annuleerde ik die afspraak.

Het is duidelijk, steeds duidelijker waarom hij dit zo gedaan heeft. Psychologisch te zwaar met mij nog een gesprek te hebben daarover (over dat zogenaamde voorstel van hem)????  Angst over hoe ik dàn zou reageren, was nog een andere bewering van hem later. :

Als hij eerlijk was geweest, en vanuit de zorg om zijn cliënt hierover eerlijk met mij in gesprek was geweest, dan had ik hem misschien wel blij bedankt... maar nu? Verder denk ik dat hij vooral angst had voor mijn reactie omdat hij verdomd goed wist dat het 'niets met de bezorgdheid om mij' te maken had... maar omdat hij niet in staat bleek (of niet meer in staat is) om toe te geven dat hij niet almachtig is.
Waarom in het loop van het jaar niet al werd ingegaan om mijn bedenkingen en bevragingen? Omdat hij het te moeilijk vond toe te geven dat hij faalde (wat ik hem evenmin zou kwalijk genomen hebben, dat hij faalde, je hoeft het niet eens zo te zien, bedoel ik, wel neem ik het hem kwalijk hoe hij dit uiteindelijk 'afhandelde'.-
 Dat hij zijn gebrek aan ervaring niet kon toegeven voor zichzelf, of de uitschuivers die hij maakte,  maar verkoos dit zo van zich af te duwen? Het vervult me nog steeds met afgrijzen. )

Het zou een heel ander einde gekregen hebben, ik zou niet met een nieuw trauma zitten en zwaar geschonden vertrouwen als hij dit in de loop van het jaar had voorgesteld (en dus echt voorgesteld... en niet verzwaard met rotsblokken aan voorwaarden) of ingegaan was op mijn diverse kreten om 'hulp' want dié kreeg ik niet méér van hem...! 

Ik moest door zijn lafheid 'het kind van de rekening worden'... en dan moest ik hem nog dankbaar zijn? Dan vond hij dat hij me tot het laatste toe hielp? Nogmaals... hij zette de schaar in het hele breiwerk door die laatste gruwelijke afhandeling (=verwerping van mij)
Als hij me tot op het laatste hielp was dat op een haar na 'om zeep'.
(wat hij wellicht niet bedoelde met zijn eigen lof)

12-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

11-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

11-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

11-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

was ik maar een computer
ik trok de stekker uit
en wiste het geheugen
ik zou me zo verheugen

was ik maar computer
dan had ik geen gevoelens
en hoefde ik scherpe klauwen
niet meer in mijn buik te voelen

waarom ben ik geen computer
ze zouden nooit meer prutsen
en al het werk verprutsen
gedachtenloos gaan moorden
met digitale woorden

was ik een computer
ze zouden mij niet raken
me zoals mijn psychiater
slechts uit weten te braken
en het verwoeste binnenin
nog verder af te kraken

god was ik maar computer
ik maakte 't scherm aan 't zweven
en wiste ook mijn leven
waarin mijn psychiater
die 'k moeizaam ging vertrouwen
me nog een laatste trap
dacht na te moeten
geven.

ach viel 't hem psychisch al te zwaar
de ironie... is werkelijk groot
want 't was hem blijkbaar geen bezwaar
hoe zwaar het werd sindsdien voor mij

nog alle dagen vechten
ik had er dus geen rechten
het schreeuwt en klauwt en scheurt en gilt 
het levend hart dat is verkild
zijn jammerklacht krijg ik niet uit mijn brein
dat hij één nacht niet sliep erdoor
hoe erg zou dàt dan wel niet kunnen zijn...
sliep het geweten van deze man
daar ben ik bijna zeker van

een jaarlang had hij kunnen bedenken
hoe het kwam dat 'hij' niet meer in staat was alert te zijn, 
aandacht en betrokkenheid te schenken
mijn twijfel en mijn vragen,
waarom wilde hij daar nooit enige aandacht
aan schenken
verkoos hij totale verwoesting van een wezen
dat zich door die achterbakse mail ook nog een les voelde gelezen
en heel de weg van al die jaren 
is nu vernield, een huid vol maar niet helende blaren

hij dacht niet als een psychiater waardig 
verantwoord te moeten handelen
hij stuurde me alsof ik een straathond was
op een laffe manier
wandelen

©Lore2011

11-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Vandaag begin ik alvast met enkele elementen aan te halen uit het boek: 'Borderline-persoonlijkheidsstoornis. Een praktische gids voor behandeling.' Geschreven door Roy Krawitz en Christine Watson.

Een van de eerste paragrafen die ik ooit uit een psycholoog zijn mond hoorde, komt ongeveer neer op wat ik in het boek lees. Ik zal de aangehaalde paragrafen cursief drukken met vermelding van de schrijver.

'De beste omschrijving die ik heb gehoord van BPS is geboren zijn zonder huid- zonder barrière om echte of ingebeelde emotionele aanvallen af te weren. Wat voor anderen misschien een onbeduidende geringschatting was, was voor mij een emotionele catastrofe.' (Williams 1998)

De volgende zaken troffen me eveneens, dat er in verschillende modellen die in dit boek besproken worden, gewezen wordt op
 'een hoge mate van betrokkenheid van de therapeut'. 

Nu, dat laatste was dus in mijn therapie duidelijk NIET zo...

Verder lees ik hoe 'alle modellen van clinici vereisen dat ze relatief kalm blijven in crisissituaties, opmerkzaam zijn op hun gevoelens en grenzen aangeven. '.

Ook daar moet ik jammer genoeg grote vraagtekens bij plaatsen. De grens die hij verder aangaf wat de vertrouwelijkheid in mijn jongste en mijn gesprekken in onze afzonderlijke sessies betrof verbrak hij bovendien op een afschuwelijke wijze zelf.... en nog gruwelijker trachtte die erna niet te 'bekennen' maar te 'minimaliseren' zelfs te verheerlijken!!!!!!!!!!!!

Verder las ik dat de hierboven aangegeven richtlijnen er vooral zijn 
'om clinici te helpen een warme houding ten opzichten van de patiënt te kunnen blijven volhouden -iets wat essentieel is voor een positief resultaat'Allen 1997; Milton et al. 1999)

In een volgende paragraaf lees ik dat
'in een onderzoek naar de overeenkomsten tussen vier verschillende modellen Allen (1997) er de aandacht op vestigt dat de acceptatie van het gegeven dat therapeuten fouten maken- iets wat moet worden toegegeven (misschien met een kleine verontschuldiging) en indien mogelijk in het voordeel van de therapeut benut dient te worden.
Een patiënt (Jackson 1999) schrijft dat mensen fouten maken en dit ook toegeven. Dat hij het waarschijnlijk toch wel zou merken en zijn werkelijkheid dan ontkend wordt. De patiënt schrijft dat hij het prettig vindt om te weten dat de therapeut ook een mens is.'...

Die passage heeft mij uiteraard om duidelijke redenen wel bij de strot gegrepen... want in december werd mijn werkelijkheid ontkend door de vluchtwegen die mijn psychiater verkoos in plaats van zijn fout gewoon toe te geven. Ook deze laatste mis-handeling (zie vanaf 27 september) is een gruwelijke ontkenning van mijn werkelijkheid als je het mij vraagt.

Tot slot van dit hoofdstuk las ik hoe
Allen (1997) opmerkt dat alle vier de modellen de clinici aanmoedigen om met de patiënt om te gaan op een manier die ervoor zorgt dat zij zich zo min mogelijke bekritiseerd voelen. Op hetzelfde moment zegt hij echter ook hoe alle vier paradigma's waarschuwen de patiënt evenmin te behandelen als iemand die breekbaar of onredelijk is.'

Het is slikken hoor toen ik dit allemaal in het boek las... Mijn psychiater heeft me openlijk kritiek geleverd en wel toen hij en niet ik de grenzen overtrad...! Verder doet hij het voorkomen of ik onredelijk was (toen in december)... en nu na zijn mis-handeling geeft hij me opnieuw die boodschap... Ook in zijn eerste en tweede mail. Hij kleedt het mooi in, jawel, maar het komt wel op hetzelfde neer.

Zo... dit wordt uiteraard nog vervolgd...

10-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

10-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

10-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

10-10-2011, 00:00 geschreven door Lore