Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
17-10-2011
496. hemelse goedheid... niet té gelovén...
Haar ongenoegen liet zich al geruime tijd voelen... maar vandaag kwam het op een hoogtepunt... Ik kon haar niet ompraten dat zij nog even moest wachten... Ook bij haar kookte één en ander over... Wat dacht hij dat hij mijn jongste net zo kon radjes voor de ogen draaien als hij bij mij kon? Ik was dan ook een gemakkelijke prooi, nietwaar?Onzeker, weinig zelfvertrouwen, altijd denken dat anderen het bij het rechte eind hebben... enz... enz...
Ze liet op dezelfde wijze... als hij met mij deed, weten dat zij niet meer van zijn 'diensten' wenste gebruik te maken. Maar wat blijkt nu??? Plots had hij daar graag toch éérst een gesprek met haar over gehad... (walg, walg, huiver, huiver...) en haar doorverwezen.... Zo...maar dat gesprek vond hij bij mij niet nodig... Zeer vreemd.
Sinds wanneer hebben wij vertrouwen in een psychiater die zijn patiënten zonder meer loost???? Mijn dochter is minder naïef dan ik op dat punt... zij wacht geen laffe lozing af blijkbaar maar nam zelf het heft in handen. Ik kàn nog wat van haar leren, jawel.
En dàt (dat hij graag daarover eerst een gesprek had willen hebben), zegt de man die mijn verzoek om een gesprek om erover te praten beantwoordde met een mail dat ik bij hem vooreerst niet meer terecht kon, tenzij ik eerst bij die collega een gesprek moest hebben en dàn zou mijnheer de 'almachtige' eens beslissen of ik e-ven-tu-eel nog bij hem kon terugkeren eventueel gecombineerd met sessies met die andere collega?????? Verslijt hij me voor gek of zo???
Alsof ik een zware crimineel ben die hem naar het leven stond Wààrom??? Omdat ik zoveel signalen gaf dat zijn therapie niet dé therapie meer was voor mij??? Omdat ik niet MEER braaf de sloomheid van zijne heiligheid kon slikken en bleef vragen en verzoeken om hulp? Een zelfhulpgroep, therapie in de ware zin van het woord, een therapiegroep en tenslotte bvb. een tweede psychiater????? Hij bleef al die signalen van mij negeren. Wààrom??? Hij gaf niet eens een antwoord. Moest je iemand met bps (maar wél met een degelijk verstand) voor een idioot verslijten? Dàt was pas een miskleun van hem. Waarom loosde hij me zo vlug als maar kon en wel ZONDER dààrover EERST een gesprek te hebben al vroeg ik DAAR nadrukkelijk om?????
Bijna was hij er ook in geslaagd mijn jongste haar zorgende moeder te ontnemen... bijna was hij er in geslaagd de laatste draad met het leven door te knippen... de zorg, de aandacht voor haar... Het is niet gelukt. Ik ben geschrokken van mijn jongste die zoveel meer doorzicht heeft in zaken die niet kunnen. Hij kon nog van haar leren...!
Hij moest zich schamen. En dat is het laatste woord dat ik aan hem verspil. Sinds die vreselijke dag heb ik zijn naam niet meer gebruikt met dokter ervoor. Ik beperkte me tot zijn familienaam en spuug die uit als vies geworden pruimtabak. (heb ik nog nooit geproefd hoor maar het leek me wel een mooi beeld om wat ik wilde zeggen)
Hij hield me acht maanden zoet met zijn stelling van zogenaamd 'ventileren' maar dan wel met een ventilator die slechts draaide om zijn toertjes te doen? Niet méér en niet minder. Hij luisterde niet meer, ging nergens op in, hij hoorde niet ééns meer wat ik zei of aangaf. Hij hoorde in al die acht maanden niet de diverse noodkreten, de kreten omhulp. Hij hoorde alleen zijn eigen gelazer en zag slechts zijn eigen blazoen, dé psychiater van het jààr..? Forget it... tenzij je bedoelt de psychiater die er wérkelijk een zootje van heeft gemaakt.
Hij wilde zijn blazoentje blinkend houden zonder er nog wat voor te moeten doen? ... en dààr mocht niemand, maar dan ook niemand aan raken. Heb ik het geraakt? Omdat ik vooruit wilde komen? Niet wilde opgeven en verder in de modder zinken waar hij (blijkbaar) op aanstuurde? Soms denk ik zelfs dat hij me maar wat graag naar de idee van een opname wilde loodsen... Waarom? Wilde hij toen al slachtoffertje zijn, de psychiater die zo zijn best deed maar helaas...? Komaan zeg. Als ik paranoïde zou zijn, zou ik nog denken dat ze aan iedere opname verdienen. Maar ik ben nog bij mijn volle verstand (ook helaas) Zo kon hij zijn handjes witwassen en zijn bedenkelijke 'behandeling' verdonkeremanen.... alles afschuiven op zijn o zo zieke cliënte??? Met heel dit apenland maar niet met mij.
Dacht hij slim te zijn? Weer iemand die zich zeer vergist in mij... en ja hoor... ook in mijn wijze jongste...! Het is gemakkelijk om van cliënten die zich verweren plots 'zieke mensen' te maken???? Dat heb ik al eerder meegemaakt. Door iemand die zich te buiten ging aan seksueel misbruik.
Ik huiver ervan... god wat huiver ik ervan. Van alle hulpverleners die in plaats van zichzelf eens aan nader onderzoek te onderwerpen hun eigen falen of miskleunen of misbruik over willen hevelen naar degene die ze HOORDEN te BEHANDELEN in plaats van te MIS-BEHANDELEN;
Die naam... zijn naam... werd voor ons een gezwel... op het begrip 'degelijke hulpverlening voor mensen met een depressie of bps'...
Een goede raad aan allen die hulp vragen... als je voelt dat er geklungeld wordt, denk dan niet zoals wij al té lang hebben gedacht... dat het vast aan onszelf te wijten was of dàt dàt nu eenmaal therapie was... het IS geen therapie wanneer een psychiater oeverloos blijft zeggen dat je maar moet praten zonder ook maar één keer blijk te geven dat hij begrijpt waarover je het hebt of misplaatste en domme opmerkingen maakt die je nochtans DUIDELIJK laten voelen dat hij er geen moer van snapt, die net iets te lang bezig is met verslagen schrijven onder amper 45 minuten therapie en ook over zichzelf praat, zelfs over een val van zijn fiets, ontstekingen aan zijn ogen, te lang om het gezonde evenwicht in stand te houden en niet het gevoel te krijgen dat de rollen hier omgekeerd werden.... Hij ging amper verder in op wat je nochtans duidelijk aangeeft. Is het normaal dat hij na bijna negen jaar nog geen enkele analyse kan voorleggen? Die je vertelt dat hij slechs opschrijft om er met zijn 'gedachten' bij te blijven.
Gooi dat soort hulpverlener overboord, liever vandaag nog dan morgen, vooral als hij niet in wil gaan op je wens vooruit te willen in de therapie mét een sterke begeleiding, sturing... als je dat behoéft. Maak aub niet dezelfde fout die ik maakte om dit als toemaatje te krijgen, dat je als de grond wat te heet werd onder zijn volmaakte voeten, je als afval geloosd wordt, gedumpt, halfslachtig overgeheveld wordt naar een collega die uiteraard uitvoerig gebriefd werd... over jouw 'stoornis'... waarbij hij natuurlijk over zijn eigen 'miskleun' (alias stoornis) in alle talen zwijgt... namelijk zijn laksheid, zijn gemakzucht, zijn overhevelen van jou als was je een proefdier in een kooi... zonder de noodzakelijke bespreking, het respect naar jou als cliënt toe, neen lozen die zooi... . Het toppunt was dat hij bovendien bleek gelogen te hebben over het zogenaamde overleg met zijn collega want toen ik die telefoneerde scheen die nougatbollen te weten. Mooie hulpverlener was mijn vorige psychiater. Bijna heb ik het dankzij hem dit keer niet overleefd.
Ik heb gevoeld welke mensen er achter me staan... en me steunen, die méér beseffen wat deze man die zich mijn behandelende arts durfde te noemen heeft gedaan... om zijn eigen ego en zijn eigen tekort schieten onder te stoppe. (voor mij hoefde hij het niet eens toe te geven... als hij het maar voor zichzelf kon en mij TIJDIG had VOORGESTELD om een meer GESPECIALISEERDE psychiater te consulteren) Maar neen... Wat wilde hij persé bewijzen en tegenover wie,??? Wilde hij zich in een slachtofferrol wentelen (het werd psychisch te zwaar voor hem... en hij kon daarom ook geen gesprek meer met me hebben??? Toevallig toen ik vroeg om voorlopig even geen therapie meer????) Was het wel een psychiater? Soms leek hij op een jongetje dat op zijn mammie riep. Die vroeg soms zorg en raad van mij. OK hoor, maar daar wijd je als psychiater toch geen kwartier over uit tijdens een sessie voor de patiënte haar 45 minuten????
Is het zulke schande toe te geven dat je ergens niet meer bijkan? Waarom kon hij zijn eigen falen én fout toen hij uit de biecht klapte niet toegeven? Neen liever de ander het gevoel te geven dat ze ocharme de boosdoener is en die arme psychiater 'het psychische te zwaar kreeg...? Komaan zeg... werkelijk té gek om los te lopen.
Niet dat hij er niet langer 'bijkon' neem ik hem kwalijk, wél hoe hij ermee omging, een bekwame psychiater onwaardig. Hij had me hierover TIJDIG over kunnen inlichten én me TIJDIG een andere psychiater kunnen adviseren. Maar simpelweg omdat hij ANGST had voor mijn reactie....???? loste hij het liever op deze ONVERANTWOORDE manier op? De patiënte per mail doorsluizen? De patiënte laf en therapeutisch volslagen onverantwoord lozen.... Mooie boel. Die hoort daarvoor ook gestraft te worden. Tenminste berispt.
En waarom ontkende hij zijn wangedrag toen hij zijn eigen regel schond, de privacy tussen moeder en dochter? Ga zelf in therapie man. Vreemd genoeg heb ik sinds die gebeurtenis nog vaak braakneigingen....
Beste mensen... ik heb voor het eerst weer moed... na de vreselijke weerslag gisteren, de zoveelste sinds mijn psychiater die me (dacht ik toch) negen jaar behandelde, uiteindelijk 'feestelijk' besloot met mijn 'lozing'. En wat nog erger was, 'dat lozen' werd vergezeld met halfslachtige woorden als dat ik vlug hulp moest zoeken (bij zijn collega waarmee hij al ZOGEZEGD overlegd had .. want dat ik erg leed )(desnoods bij de huisarts moest langsgaan)(waarvan hij wist dat ik die slechts bezocht voor een anti-griep vaccin????
Zijn immense bezorgdheid om mij heeft hij zeer duidelijk laten blijken door zijn hele 'afhandeling' van mijn 'case' per 'mail'... Tjonge. Die man verdient een MEDAILLE maar dan wel van de lafhartigste puberale psychiater van België.
Mensen stonden me bij, mensen waar ik het niet van verwachtte. Door ze is het ook niet gelukt wat hij met zijn vreselijke uitspraken nog tijdens die telefoons donderdag (twee dagen na zijn mail) wilde bekomen... 'doen alsof ik ZOMAAR een 'crisis' kreeg en maar naar 'crisisopvang' moest bellen... ' nadat hij me verdomme, aub zeg, de psychiater die me bijna negen jaar behandelde zonder ENIG WOORD VOORAF als een 'ding' dacht te moeten lozen??? Op een laffe, laaghartige manier te lozen, over te hevelen, me bovendien (hemeltergend) verzocht hem niet meer te contacteren, op geen enkele manier maar die 'mijn' dringend verzoek me na zijn afschuwelijke mail 'helemaal met rust te laten' dacht te mogen negeren door me nog een mail te sturen waarin hij me nog een schop achterna verkocht? Fraai, zeer fraai, om waarlijk trots op te zijn.
Neen... vergeven doe ik het hem wellicht nooit. Hij wist welke lijdensweg ik zonder dat ging, wààrom moest hij er op die manier een bijna fataal einde aan breien? En wat zou erop gevolgd zijn àls ik uiteindelijk de strijd had verloren ? Dat hij zielig een ander liet wachten omdat hij net vreselijk nieuws had ontvangen??? Een cliënte van hem met bps had er stel je voor 'plots, onverwacht'???? een einde aan gemaakt. Komaan zeg...!!! GELUKKIG leef ik nog... en vecht ik voort. De hemel zij dank... ook voor alle mensen die in eenzelfde situatie zouden komen... en die net als ik... zo geslagen voelen dat ze niet eens kunnen reageren... en wegzinken in een moeras wat wél zooo handig is voor degene die mis-meesterden... Ik wil jullie niet vertellen hoe vaak ik die weken mezelf ERGENS van heb moeten afbrengen... met geweld... Ik wil er zelf niet meer aan terugdenken. En ik hoop dat het ergste nu voorbij is... al weet je dat nooit... (zo merkte ik gisteren)
Ik laat me door geen enkele stuk onbenul nog afbrengen van mijn rechten... wéés daar maar van overtuigd. Ik had mijn eerste jaren gevoel moeten blijven volgen... dat hij maar een stuntel was. Erna geloofde ik dat ik het was... nu weet ik beter... en het doet me nog steeds rillen als ik besef waar ik ternauwernood aan ontsnapt ben. Vandaag voelde ik voor het eerst sinds bijna tien maanden weer zin om te zingen, zin om naar een park te gaan, zin, zin, zin...en zin om jullie hier te plezieren met mijn ellenlange teksten. Tuurlijk weet ik, wijs en ervaren als ik ben dat het morgen opnieuw een dieptepunt kan bereiken... maar mild voor mezelf zeg ik ook tot mezelf dat dàt in de gegeven omstandigheden écht niet abnormaal of GEK is... Ik wéét ondertussen wie hier abnormaal en gek is of zeer onverantwoord te werk is gegaan. Misdadig is het. MISDADIG.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
495. op tijd rusten
Ik probeerde voor het eerst de afgelopen weken iets te eten in de ochtend, ik kan het beter zo laten, tenzij een stuk droog brood, iets anders maakt me nog steeds misselijk. Het lukt me pas tegen de avond iets binnen te krijgen. Ik hou mijn energie min of meer op peil door enkele noten te eten en soms een stuk fruit.
Ben doodop maar voel me wel getroost door allerlei berichtjes en dat ene telefoontje. Ik maak niet meer dezelfde fout zoals gisteren en ga binnen een half uurtje rusten zodat ik straks niet opnieuw instort zoals gisteren, ben ik hopelijk terug fit voor het avondmaal. Het schilderij zal nog moeten wachten. Zoals steeds na een emotionele crash ben ik zo moe dat ik er ziek van voel en bijna niet meer op mijn benen kan staan. Nog een half uurtje schrijven en dan platte rust. Voor ik het avondmaal ga bereiden, neem ik een warme douche (zelfs die hielp gisteren niet) en een biertje bij het koken, dan lukt het me vast wel. Ik heb terug een beetje moed gevat en weet nu ook dat ik niet meer angstig hoef te zijn waarvoor ik gisteren wel angstig was... Dat wat mij neersloeg, heeft een nieuwe angst gecreëerd en niet eens een waanzinnige of irreële angst... omdat het werkelijk gebeurd is... het vertrouwen dat ik had in mijn psychiater is me duur komen te staan... in die zin dat ik méér in zijn oprechtheid en bekwaamheid geloofde dan hij waard was. Het is alsof ik na een ongeval beduusd terug recht probeerde krabbelen en er op dat moment iemand een zeer gemene klap uitdeelde met een roeispaan van een boot... en nog een en nog een.... tot ik voor dood achterbleef... mijn psychiater die me tot 27 september 2011 behandelde (?) en me die dag als vies afval 'loosde'.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
494. verdoofd
Vandaag zit er een soort verdoving om me heen die zelfs door een telefoontje niet afgebroken kon worden blijkbaar. Nog iets anders van waarneming is mijn spreken, net zulke gebroken woorden, verhakkelde zinnen. Uit een wezen als een vaas die in duizend stukjes brak en waarvan de scherven gelijmd werden, bij iedere tikje in nog meer scherven zal vallen. Ik stamel en kan geen woord fatsoenlijk vormen, ze dansen in mijn hoofd en komen in horten en stoten, hakkelend, in stukjes gebroken. Ik hoor mezelf praten en voel de blokkering in mijn hersenen om ze netjes in een zin te gieten, me net zo helder en vlot mijn gedachten te horen uiten dan andere keren. Het kan niet, lukt niet. De gedachten floepen aan en uit, ik heb geen tijd genoeg om ze te vatten.
Een soort emotionele shock die ik me zelfs niet kan herinneren de afgelopen tien jaar gehad te hebben. Zelfs niet na wat met mijn kinderen gebeurde, ik voelde me toen minder verbrijzeld dan nu, en het was toen zo erg... toch voelt dit zo mogelijk nog immenser. Geraakt in het wezen dat ik ben. De bescherming die was, is niet meer, voelt opnieuw als een egel zonder stekels, een schildpad zonder schild, een slak zonder huisje, een uiterst gevoelig zenuwstelsel zonder filter waarin flink getrapt werd....en nog en nog. Misschien door het onverwachte... door dat wat verborgen zat achter de schijnbaarheid... een monster dat groeide en groeide tot het mij verslond. Hij, de psychiater die ik na jaren begon te vertrouwen.
Om verschillende redenen is de trap die mijn hulpverlener mij verkocht bijna vier weken geleden van een vierdubbel zo groot kaliber... omdat hij hoorde te weten wat hij deed of naliet te doen... het was niet van buiten dat er geslagen werd... maar van binnen, heel erg en diep. Zwaar, zeer zwaar geschonden vertrouwen... een man met een dubbele agenda en meer dan één gezicht. En alsof dat nog niet volstond... werd er nagetrapt, niet één, niet twee maar drie keer... tijdens mijn radeloze telefoontjes en in een mail die hij me nog bij wijze van natrap meende te moeten sturen. Poort terug dicht... de verdoving dreigt doorbroken te worden.
De verdoving beschermt. Moet me nu beschermen. Het voelt comfortabel. Zo red ik het wel. Straks komt mijn jongste thuis en wat wij gisteren hebben gezegd tegen elkaar, was goed. Ze was al gaan slapen en ik heb uitgelegd. De tranen hield ik niet meer binnen. Het was goed. Wij willen elkaar ontzien en dat is niet goed. Niet zoals het gisteren ging. Je mag niet alles voor jezelf houden. Zeker niet wanneer wij het van mekaar zo erg aanvoelen. Dat ene gevoel is me ook ontnomen... dat ik ondanks alles er voor haar steeds kon zijn...
Zo ver was ik vanmorgen heen dat ik het telefoontje waar ik gisteren om vroeg en vandaag ontving, niet eens meer hoefde. Toen het kwam, voelde ik weerstand, misschien omdat de verdoving dan zou breken? Ze brak niet. En ook al voel ik me nog net als voor dat telefoontje, ik zal het later wél voelen en er dankbaar om zijn... wetend dat er mensen achter me staan die weten waar ik in zit en hoe het is. Het telefoontje, de antwoorden op mijn vragen die daarin beantwoord werden, prentte ik in mijn brein zodat wanneer het opnieuw nodig is ik weet wat ik kan doen, mag doen, niet meer zo angstig hoef te zijn opnieuw 'afgestraft' en 'vergooid' te worden. Iemand staat achter me, dat zal ik in mijn brein prenten want ik voel even niets meer. Ik leerde omgaan met wat mij gegeven is, dit is een techniek, omdat ik het ken (niet de verdoving maar het in mijn brein prenten van woorden die er gesproken worden, de verdoving is iets dat spontaan optreedt bij zware trauma). Ik prent wat mensen zeggen op momenten dat mijn gevoel het laat afweten, in mijn brein. Later als ik opnieuw voelen kan, zit het in mijn herinnering en zal ik het uitgestelde gevoel van warmte, meevoelen en steunen ook voelen. Nu niet.
Ik onthou dat ik niet alleen sta en dat ik mijn verdriet en pijn niet mag of moet onderstoppen, wegduwen, verdringen, ik weet dat het me ziek maakt, dat is in het verleden al gebleken. De mond is me stelselmatig gesnoerd... op heel wat manieren... ook nu... en erger nog... door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde (al blijkt uit steeds meer dat het absoluut géén 'goede' behandeling was. Hoe hij zich er tenslotte van afmaakte, sloeg alles). Weet niet of hij dàt OOK aan zijn collega heeft verteld. Mij doodzwijgen en boven mijn hoofd allerlei beslissen, me lozen per mail... allemaal zaken waar hij me psychisch mee vermoordde. Hij wist dat... en toch heeft hij op een lelijke en wrede manier in mij en de negen jaar behandeling huisgehouden. De bewering in zijn laatste mail waarin hij me nog een trap nageeft, dat hij me toch tot het laatste hielp, is in die zin weerzinwekkend. weer-zin-wekkend... en dat hij loog tegen zijn eigen collega en mij... bah... rotkereltje.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
16-10-2011
493. zondag was een bar-slechte dag (update maandag)
Ik overwoog om tijdelijk te stoppen mijn gevoelens en gedachten op te schrijven hier. Zondag ging het zeer slecht met me. Hoop dat ik morgen durf vragen wat ik wil vragen. De afhandeling met mijn psychiater die me negen jaar behandelde, maakt dit zeer moeilijk. Het gaat van kwaad naar erger. Ik heb niemand om het tegen te zeggen als het te erg word. Ik moet integendeel nog de clown uithangen, zo niet dan krijg je wat ik kreeg, nog meer psychische zweepslagen. De hele ellende voortdurend verbergen verhoogt wellicht de druk, het werd me teveel gisteren. Ik vocht mijn hele leven. En waarom? Om een psychiater te treffen die me zulke laffe duw geeft? Hoe moet ik dat begrijpen? Hoe moet ik dat doorslikken en verwerken? Het werkt door op zovele vlakken, in die mate dat ik denk dat net door deze vreselijke miskleun ik terug zit bij af en zelf nog verder dan bij af.
update (maandag). Dat ik gisteren naar aanleiding van iets opnieuw instortte, had tenminste één voordeel, dat ik de tranen die weken opgesloten leken kon laten stromen, en stromen deden ze... Daardoor voel ik me vandaag weer wat opgewassen tegen alles. Ik denk dat ik binnen enkele uren verder ga werken aan het schilderij (dat je in de linkerkolom ziet). Maar vooral ga ik op tijd rusten vandaag. Ik ben gisteren tot het besef gekomen dat wat bijna vier weken geleden gebeurd is, nog op een andere manier een hypotheek legt op mijn leven iedere dag. Dat besef is uitgesproken zodat het vergif dat wat waarde heeft in mijn leven niet ook aantast en vernietigt...
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
492. Bespreking van het boek 'Borderline-persoonlijkheidsstoornis'
Verdere bespreking van het boek 'Borderline-persoonlijkheidsstoornis' Een praktische gids voor behandeling. , geschreven door Roy Krawitz & Christine Watson --------- Ik neem niet letterlijk over wat er staat uiteraard. In het hoofdstuk over de verschillende behandelmodellen(psychodynamisch en psychoanalytisch georiënteeerde psychotherapie) lees ik hoe :
'sommige gedragingen en gevoelens in de patiënt-therapeut-relatie constructief kunnen zijn voor het bereiken van therapeutische doelen terwijl andere een averechtse uitwerking kunnen hebben. Ook hoe het de taak is in verschillende psychodynamische therapieën om gedragingen en gevoelens van de patiënt aan het licht te brengen die verkend kunnen worden om op die manier bepaalde doelen van de patiënt te verwezenlijken. De patiënt zou zich in toenemende mate bewust worden van een innerlijke wereld waarover hij kan nadenken. Door de verkenning van deze gevoelens in een veilige therapeutische relatie kan de patiënt tot een beter begrijpen van zichzelf komen waardoor op die manier een zekerder en stabieler zelfgevoel bereikt kan worden. Ook de therapeut zal gevoelens ten opzichte van de patiënt hebben waarvan ook hier er constructief zullen zijn terwijl andere dan weer niet. Ze kunnen informatie verscheffen over de patiënt of meer zeggen over de hulpverlener zelf.Deze therapeutgevoelens vormen de tegenoverdracht en de therapeut zal hierover moeten nadenken tijdens de sessie en in supervisie, proberen ze te gebruiken om de patiënt beter te kunnen begrijpen en behandelen.'
Ik lees ook in dit hoofdstuk hoe 'één van de belangrijkste taken van de psychodynamische therapeut is om de patiënt te helpen zich ingedamd te voelen (dat wil zeggen dat hij niet overspoeld wordt door emoties) en houvast te bieden. De therapeut zou indamming en houvast in een relatie bewerkstelligen, een relatie die consequent, continu en solide en voorspelbaar is, die door de patiënt als respectvol en empathisch kan worden beschouwd. Deze functie van 'houvast' is een basis van een sterk gevoel van verbondenheid waaruit zich zelfdefinitie en identiteit kan ontwikkelen.'
Verder lees ik hoe het 'doel van de behandeling voor de patiënt is om door die therapeutische relatie het vermogen te ontwikkelen om autonomie, intimiteit, zelfwaarderinng en wie ze zijn (identiteit) en doelgerichtheid (wat ze willen) tot een geheel te voegen.'
Wordt vervolgd... (en ik slaak alweer een diepe zucht want als ik dit allemaal lees in het boek... voelt het of iets van binnen in mij omdraait en ik zou gaan huilen... altijd om hetzelfde... de vraag of ik wel een goede behandeling kreeg, de grote twijfels daaromtrent. Waarom ik dit boek opnieuw ter hand nam om te bestuderen? Om te begrijpen, en meer inzicht... wat hopelijk minder dat gevoel van verscheurdheid en ontreddering geeft.
geen sprong maar kruipen door een woestijn geen houvast of uitweg uit het gloeiend, brandend zand en de droogte geen weg geen hoogte wat er moet of wat wàt met je doet wat je mag zonder spotlach of een gruwelijke straf zieltogend kruipen door vernietigende zand omdat je ergens onderweg werd uitgeworpen als mens en wezen uitgeband...
overal is stilte behalve in jezelf daar schreeuwt en schreeuwt het door een pijn die je weg wil, die er hoefde te zijn
vastgeklonken in angst blijft het stil, je mond kan niet meer open je durft niet meer verzoeken om hulp, steun en begrip bang opnieuw geduwd te worden over de dodelijke klip.
je verloor opnieuw het onzichtbare contact het rustgevende de band vervreemd ver heen je voelt je opnieuw ontzettend... afschuwwekkend alleen.
Nog altijd bezig de boel te verwerken, het onwerkelijke gevoel dat weer over me gleed, weg te krijgen, veroorzaakt door de serieuze emotionele schok (zie 27 september). Nog altijd dat gevoel te willen huilen, van vermoeidheid, van al wat de voorbije weken een nachtmerrie inhield, dag en nacht. Dat wat gisteren wat milder was, lijkt alweer een maand geleden al wilde ik het vasthouden. Dat is gelukt tot ergens in de namiddag of vroegavond. Toen zakte al hetgeen weer hoop bracht en de wil om verder te leven weer tot een lager niveau. Ik laat het los en probeer er niet te veel aan te denken; Het is verdwenen in de onwerkelijkheid die opnieuw over me heen trok en het gevoel verbonden te zijn met het leven en de mensen om me heen volledig verdoofd. Wellicht door het teveel aan bijzonder zware emoties en schokken.. Ik ken het van het voorbije leven...
Na een nacht slapen komt het hopelijk terug... Ook de betrokken personen voelen niet meer als bestaand. Het is rottig, zeker nu... omdat ik daardoor ook dat gevoel van steun verlies.
Voel dit alles niet zomaar te kunnen vergeten, al zou ik dat willen, hartgrondig willen. Ik voel nu al dat dit tijd vraagt, meer tijd dan me lief is... Ik weet niet eens of ik het ooit vergeven kan. Ik hoop het meer voor mezelf dan voor degene die dit alles veroorzaakt heeft. De lafaard.
Het mag een medische miskleun genoemd worden, één van formaat en met zware gevolgen, psychische verwondingen, een zwaar trauma veroorzakend... je mag trots zijn psychiater J. In emotionele shock... wat hij ooit zelf vernoemde... maar toen was hij en zijn onnadenkend of onverantwoord gedrag niet de oorzaak. Nu zal hij zulks vast niet meer vernoemen...
Ik ben erg moe... en hoop zo dat ik morgen weer dat lichtje ga zien en voelen van gisteren.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
489. Hip hip hoera voor mezelf :-)
Na die vreselijke weken (zie vanaf 27 september = de dag dat ik geloosd werd door mijn behandelend arts = psychiater na bijna negen jaar behandeling...en let wel !!! ZONDER VOORGAANDE... ZONDER OOK MAAR 1 WOORD VAN WAT DIE MAN EVENTUEEL DWARS ZOU KUNNEN ZITTEN... OF WAT HIJ NIET KON...!!!!!!! NAMELIJK MIJ EEN DEGELIJKE THERAPIE AANBIEDEN.... ...een therapie op maat voor iemand die lijdt aan bps en chronische depressies...) heb ik ein-de-lijk mijn tafel opgeruimd... Die lag afgeladen vol met paperassen...
Ik ben nu heel erg moe... en nog altijd dat gevoel te willen huilen om hoe hij mij, de man die ik onterecht mijn vertrouwen schonk,...me 'loosde'... en dan meende hij nog het recht te hebben mijn verzoek me met rust te laten na die ellendige mail en de nog ellendiger telefoontjes van hem, te negeren én mij naar mijn hoofd te gooien dat hij me toch 'tot het laatste goed probeerde te helpen'... (hij staat wel akelig goed met zichzelf...) Angstaanjagend in feite... Hij vond dat ik hem met de grond gelijk had gemaakt... Hoezo? Ik heb niet meer gedaan dan te vermelden wat is... zijn verderfelijk en laffe houding in vraag stellen... om me zo op die manier te lozen waardoor hij mij op een subtiele manier 'met de grond gelijk maakte' maar dàt dringt blijkbaar niét tot zijn krekelverstand door. (ik had niet anders verwacht...)
Het lef... aub zeg... Hij hielp me al 8 maanden niet meer... en viel me nog aan ook toen ik beleefd én voorzichtig zijn verbreking van zijn regels bevroeg... !!!!!!!!!!!!!! Dus... eindelijk ruimde ik de tafel op en sorteerde ik mijn bijna 15 kaftjes rekeningen, uitreksels enz... er is nog één kaftje bijgevoegd... 'hoe hij het afhandelde'... met alle papieren die daarmee in verband staan. Dit wens ik écht niemand toe... ! Zelfs mijn grootste vijand niet... (weet niet eens dat ik zo iemand heb) Mensen als hij, die zoiets doen, die bestaan eenvoudigweg niet meer voor mij. Hij, de pubererale egotripper die hij bleek te zijn... bestaat nu inderdaad NIET meer voor mij...
488. Alsof de lente begint (voor alle duidelijkheid=de zon of het weer heeft met dit gevoel NIETS te maken) ;-)
Ik heb zo goed geslapen... voor het eerst sinds hoe lang??? Zonder boek aub... wat ik voor de emotionele slachtpartij die de psychiater die me negen jaar bijna behandelde op me toepaste, al niet eens kon... Ook moest ik niet meer in de handleiding lezen voor borderline persoonlijkheidsstoornis. Ik heb niet langer het gevoel dat ik werkelijk alles alleen moet doen... Ik kon vanmorgen zelfs blijven liggen ook al was ik wakker. Ik hoefde niet vlug vlug dat bed uit omdat eenmaal wakker de ellende me zodanig treft dat ik wel moét opstaan om meteen wat om handen te hebben zodat de zaken die door mij heen razen me niet zouden wurgen. Als ik nu zou huilen... dan is het van dit... 'het voelt of de lente nu pas begint'.. (ook hier voor alle duidelijkheid, het weer of de zon heeft met deze uitlating NIETS maar dan ook NIETS te maken)
Gisteren wilde ik mijn favoriete serie volgen met die olijke speurder Frost... maar mijn ogen vielen dicht... Ik probeerde ze met mijn vingers open te houden... het hielp niet... ik viel telkens opnieuw in slaap... in een rustgevende slaap... en weet niets haha van de oplossing van al die moorden. Ik weet wel meer en meer... hoe de therapie die ik kreeg me meer kwaad heeft gedaan dan goed, zeker het laatste jaar. En hoe de afhandeling een psychische moord op mij was... die ik net als Frost met de nodige humor zal oplossen... ik ben al bezig... het ene inzicht na het andere... maar door wat er nu is... voelt dat niet levensbedreigend meer 'mijn nieuwe psychiater... '.
Ik wil er voor opletten... voorzichtig te blijven met mijn vloed positiviteit, uit zelfbescherming omdat er toch die angst op de achtergrond is dat ik me opnieuw vergis... ik denk echter niet... dat ik me vergis... tot hiertoe komt het overeen met mijn intuïtie, iets wat ik niet kan zeggen van de afgelopen jaren... Teveel toegeeflijkheid van mijn zijde... om al die steken die er vielen... Nu voelde het meteen JUIST... voelde ik me meteen BEGREPEN... GEHOORD... ERNSTIG.... GENOMEN.
Dat ik nu stilaan uit de smurrie zal komen... is niet de verdienste van de vorige psychiater die dat niet meer is voor mij door zijn mis-handeling... maar vooral mijn verdienste... én die van de hand die me gereikt werd. (als dat geen goed nieuws is allemaal.
Wat een angst, wat een spanning en wat een verdriet zat er in mij... Ik weet niet hoe ik het heb... Stil zijn en verteren... wat was, dat moet ik nu doen terwijl ik alleen maar zou willen huilen om nooit meer op te houden. Wat ben ik moe. Het schilderij staat even in de andere kamer... ook dat wil ik laten rusten. Alles laten rusten... mezelf inbegrepen. Iemand reikte me de hand, en ik nam ze aan. Daar waar mijn behandelende arts de zijne los trok zonder voorgaande. Neen... vergeven doe ik het hem nooit... Hij is persona non grata geworden voor mij... helemaal. Wat hij deed en hoe hij dat deed is on-ver-geeflijk.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
486. Huilen
Weet niet wat ik vandaag heb, kon niet zoals gewoonlijk mijn dag beginnen met blogje, ben meteen aan het schrijven gegaan (nu ja verbetering aanbrengen...) en plots ben ik beginnen huilen en was het één en al pijn. Spanning wellicht om iets wat ik vandaag doormoet. Altijd die angst om te falen, en nog veel andere gevoelens. Dat plotse besef ook hoe het leven werd met zoveel verliezen en dan nog als kers op de taart een psychiater die je op nare wijze 'loost' en hiermee voor zulke zware extra belasting zorgt dat je nog minder beseft te leven dan ervoor. Wat weer door mijn lijf scheurt, ga ik hier niet opschrijven. Ben sinds gisteren opnieuw bezig met naast koffie ook rustgevende thees te drinken. Mijn maag verdraagt niet zo veel koffie momenteel. Ik ben nog meer verloren dan de wekelijkse sessie, ik ben ook de bezoekjes aan de bib in diezelfde stad verloren, ik kan er niet meer komen. Omdat het emotioneel te veel pijn veroorzaakt. Ik zal een dezer dagen mijn lidmaatschap daar opzeggen. Moest ik er na verloop van tijd opnieuw toe in staat zijn, kan ik het nog altijd laten weten. Ik kan niet stoppen met huilen... dat besef zoveel verloren te hebben, mensen die me lief waren, zijn, mensen die écht om me gaven... net zij stierven, te beginnen met mijn zusje. ... En dan zijn er nog de levenden die me verwierpen te beginnen met mijn moeder, de laatste zal mijn psychiater geweest zijn, een volgende keer wil ik niet meer meemaken, niet zoals het was na zijn 'afhandeling'.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
13-10-2011
485. Schilderij begonnen op donderdag 13 oktober (fase 1,2,3)
Fase 1, 2 en 3 van het schlderij dat ik vandaag om 12.30u begon, naar aanleiding van een traumatische gebeurtenis, namelijk mijn psychiater die me bijna negen jaar behandelde en me dinsdag 27 september 2011 per mail 'loosde'... (de volgende fases moet ik nog afwerken... deze of volgende week)
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
484. doodop.. fysiek, mentaal, emotioneel
Heb tot 16.30 u aan het schilderij gewerkt, is nog niet af. Overmorgen verder... zullen wel zien. Ik was bang... omdat ik dacht dat ik de confrontatie niet zou aankunnen maar het is net als vroeger, dat het schilderij vanuit mijn gevoel, vanuit de pijn verlicht en me van binnen heelt... ook al ben ik erna helemaal uitgeput. Het is ook nodig mezelf te 'versterken' met een glaasje wijn en nu rust ik uit bij een Maredsous-biertje van rond de tien graden. Ik heb via het schilderij dat nog maar voor een vierde klaar is, mijn pijnlijke binnenkant deels kunnen verbeelden... Dus schrik aub niet als ik het hier plaats. Mijn dochter schrok. Voor mij is het echter volkomen vanzelfsprekend, het is namelijk wat ik voel en wat er van binnen leeft. Weet nog niet precies hoe ik dat moet fiksen... om het hierop te plaatsen. Ik heb de verschillende fases gefotografeerd. Het gebeurt wel meer dat ik een schilderij verknoei omdat ik het nooit goed kan vinden en mezelf een volslagen mislukkeling vind. Ook vandaag... maar ik het dat gevoel gelaten wat het was... en verder gefocust op mijn gevoel... Vandaar dat ik bijna niet meer schilderde... omdat dat gevoel zelfs dàt niet meer te kunnen een extra slag toebracht.
Eenmaal ik begonnen was, was ik blij dat ik niet in die andere omgeving met andere psychiatrische patiënten aan het schilderen was gegaan... Ik zou volledig geblokkeerd zijn... Hier kan ik over die blokkade... met de hulp van een glaasje wijn. Op een andere manier lukt het me niet meer... nu minder dan ooit... met dank aan de psychiater die me bijna negen jaar begeleidde maar me dumpte als een proefkonijn dat geen 'dienst meer kon doen' om zijn ego op te vijzelen?
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
483. hij heeft er niets van begrepen, zoveel is duidelijk
Dat hij er niets van begrepen had, was duidelijk. De mail met het voorstel tot dwangmaatregel gemaakt door de voorwaarden die het omsloten. Drie maal liet je je ontzetting blijken over de manier waarop hij je per mail loosde. Je kreeg geen tekst of uitleg... geen woord vooraf... of erna, geen antwoord op die vragen die je stelde... Twee dagen later telefoneerde je hem totaal verscheurd met opnieuw de vraag wààrom... en wat jij hem had misdaan om zo behandeld te worden. De aanvankelijke weigering alsnog een antwoord te geven.... Hij bleef daarentegen doen of jij de zieke was die zich 'aanstelde' Terloops liet hij nog weten dat hij begreep dat dit 'eventjes' 'vervelend' was... Op het einde verwees hij je als een lastig insect naar de 'crisisopvang'...
Hij kleedde het in alsof hij de wijze, normale psychiater was die even moest afrekenen met een hysterisch mens in crisis... Hij gedroeg zich of hij het slachtoffer was en wat en hoe hij me loosde de normaalste zaak van de wereld was...
Pas toen schreef ik nogmaals een mail en pas toen ook maakte ik een kras op zijn blazoen door hem onbekwaam te noemen, laf en zwak waardoor ik zijn ego raakte. Gek genoeg verwaardigde hij zich pas toén wél een antwoord te geven en dat ik wel ergens 'een punt' had wat betrof dat het inderdaad met een gesprek had gekund maar dat mijn kans nu wel verkeken was om alsnog een gesprek te hebben omdat ik hem gelijk had gemaakt met de grond... (tjonge... hoe waagde ik het hé...)Dat hij ook toen nog dacht - na alle brandende zuur die hij op de door hem gemaakte wonde had gegooid- ik nog terug zou willen komen om dààrover te discussiëren (?). Met een man die niet eens begréép wat hij gedaan had en hoe mensonwaardig en on-therapeutisch het was????
Ook toen besefte hij niet dat hij precies door me te behandelen als een 'ding' me niet alleen 'met de grond had gelijk gemaakt' maar me zelfs 'onder de grond had geschopt', me levend heeft begraven...!
Verder is het vreemd te noemen dat ik nà zijn rotbehandeling drie keer gevraagd heb waarom, om een verklaring, zodat ik het zou kunnen begrijpen... dat antwoord kreeg ik niet. Toen ik mijn ontzetting had laten blijken, vragen had gesteld bij zijn 'afhandeling' er geen antwoord op kwam, op géén van de drie mails die ik toen verstuurde. (later via die telefoons die ik zelf heb moeten plegen werd ik afgewimpeld als een hysterisch ziek mens dat een 'crisis' had.. ) (alsof een gezond mens van zulke behandeling niet van streek zou geraken... )
Ook besefte hij niet dat een gesprek waarin hij net zulk 'voorstel' verzwaard met voorwaarden zou aanbrengen, niet goed kàn aankomen... pre-cies omdàt het niet om een voorstel ging maar om een 'maatregel van een psychiater die het stilaan lastig begon te vinden dat zijn cliënte hem niet meer toelaat comfortabel in zijn zetel te doen alsof hij luisterde??? Die bovendien deze cliënt niet langer kon doen geloven dat alleen praten volstond???? Hij hoefde niet eens meer te luisteren naar wat ik zei, hij was zich gaan beperken tot slechts doen alsof, luisterend naar geroezemoes, als achtergrond zodat hij verder kon drijven op wieken van halfslaap zonder dat er nog iéts meer van hem verwacht werd'...
En toen ze nog méér spartelde, gebruikte de oppermacht dan ook zijn macht. ?????????????
Hij had zich er vanaf gemaakt... op een afschuwwekkende manier en ik kan zeer goed begrijpen dat hij dat ook niet op dezelfde manier in een gesprek had gekund. (toch niet met mij die zulke manier zeer goed begrijpt en ziet wat ze werkelijk beoogt. Hij weet al van bij aanvang van de therapie dat eerlijk het langst duurt bij mij... en oneerlijkheid of gemanipuleer... de fundamenten doet instorten)
Als hij echter naar zijn geweten en hart luisterde, dan zou hij zeker nooit ook maar één patiënt van hem op zulke manier behandelen en begrijpen dat de manier waarop hij het inkleedde en naar voor bracht erger was dan degenereren, dat hij door zijn macht te misbruiken de mens voor hem terugbracht naar minder dan niets...
Hoe had hij het wel kunnen aanpakken? Vanuit zijn bekwaamheid dus... vanuit zijn hulpverlener zijn, zijn psychiater zijn? Wie is hier de psychiater en/of tenminste de mens die hoort te weten dat het allesbehalve heilzaam is een cliënt te behandelen als voorwerp van zijn 'macht', handelend vanuit zijn eigen frustratie, lichtzinnigheid, eigengereidheid, angst of lafheid?
Een gezond voorstel had er ongeveer zo kunnen uitzien, dat hij zou zeggen mijn suggestie te hebben overwogen om eventueel een tweede psychiater te consulteren want dat hij wel voelde dat ik me niet meer zo goed voelde in deze vorm van therapie met bovendien ook zijn verminderde aandacht waarvoor zijn excuus . Dat hij ook in de loop van het afgelopen jaar wel had gevoeld dat ik meer van een therapie verwachtte dan slechts praten, dat hij meende begrepen te hebben dat ik nood had aan een alerte psychiater die me op bepaalde zaken wees maar géén oplossingen aandroeg zoals hij al te vaak deed (dat hoort namelijk OOK niet...). Hij had me kunnen zeggen dat mijn welzijn in de therapie op de eerste plaats kwam (en vooral het ook menen!) en dat hij het daarom ook zou begrijpen als ik mijn heil wilde zoeken bij een andere, misschien meer gespecialiseerde psychiater. Dàn zou hij pas zijn 'bezorgdheid' hebben laten blijken en zou ik ze geloofd hebben... Niet die andere bezorgdheid die zo halfslachtig in die ene gruwelijke mail te lezen stond... een voor zijn geweten te sussen of zo.
Helemaal schitterend zou het geweest zijn moest hij de afgelopen acht maanden beter opgelet hebben en niet zo zelfgenoegzaam geweest zijn dat ik tevreden zou blijven met dit leuteren... wat het werd... doordat hij niet écht meer luisterde... en daar zijn bewijzen genoeg van. Dat had uiteraard een nefaste invloed op mij en op het gehele proces. Als je steeds echter moet voelen dat je er als mens/patiënte niet meer toe doet, dat ze je maar laten 'leuteren', je nergens meer op wijzen, geen vraag meer stellen, beweren zelfs niets te analyseren...?
Hij had op zijn minst tot vijf maal toe kunnen ingaan op wat ik hier net schrijf. Zijn 'laffe en halfslachtige voorstel' zou er dan nooit geweest zijn, hij zou in de loop van de afgelopen acht maanden zijn gekomen met een 'aanbod'... voor een therapie die me méér goed zou doen... een psychiater die de materie van borderline ps beter beheerste bvb.
Ik denk met wat ik nu weet dat hij die me loosde per mail die materie niet eens voor een vierde beheerste... zo ja dan had hij zeker niet op deze manier gereageerd!!!! Overigens bij geen enkele patiënte is zulke mis-handeling geoorloofd!!! Mijn geloof en vertrouwen in hem was daarin misplaatst, zo is gebleken... Nog erger is het dat ook mijn vertrouwen in een eerlijke behandeling een ernstige vergissing is gebleken.
De laatste acht maanden heb ik meerdere keren gevoeld dat het niet meer klopte zijn behandeling ... maar zelfs dan bleef ik het aan mezelf wijten in plaats van ook hem en zijn werkwijze in vraag te stellen... en al helemaal de fout die hij maakte en de verminderde of totaal afwezige alertheid. Zo die alertheid er nog geweest zou zijn bij hem, dan had hij als bekwame psychiater gevoeld wat er speelde... wat er aan de hand was, en in plaats van rond de pot te blijven draaien, mijn aanbrengen van wat ik voelde als een probleem onder de loep genomen in plaats van me telkens opnieuw met een kluitje in het riet te blijven sturen.
Ik vertrouwde er op bij een deskundige te zitten die je tenminste begeleidt en inzicht heeft in de problematiek. Nu blijkbaar heb ik me dramatisch vergist. En werd ik bovendien naar aanleiding wààrvan op een laffe manier 'geloosd', 'afgevoerd'...
Zoveel kansen liet hij (bewust, uit luiheid, laksheid, onwetendheid, zelfgenoegzaamheid of domheid...) liggen in de loop van de afgelopen acht maanden... al die kansen om dàt probleem verder te bespreken... en tot een aanbieden te komen van betere, doeltreffender hulp... wat op die manier geen trauma voor mij zou betekend hebben maar een weg naar verder KUNNEN evolueren in plaats van al die maanden bijna gedwongen te worden door zwijgen en slikken ter plaatse te blijven trappelen en daardoor dieper en dieper weg te zinken in de al aanwezige depressie.
Het zou helend kunnen werken als deze man dat zou begrijpen... maar ik geloof niet dàt dat tot de mogelijkheden behoort, niet meer na die bewuste mail van hem en hoe ik daarna door hem nog meer psychisch door hem mis-handeld werd.
Ik ben alvast begonnen met al een doos verftubes klaar te zetten in mijn keukentje waar ik binnen een half uurtje ga beginnen schilderen... aan wat ik voel, hoe ik me voel, de beelden schilderen op dat houten geval dat ik kocht voor een appel en een ei.
Zet nu de dag voort met frisse moed het dichten deed je goed hou toch op jezelf wat wijs te maken want terwijl je dit schrijft voel je hoe deze woorden je doen kraken zet wel de dag voort met je overgebleven moed tot hiertoe ging het toch... behoorlijk goed? je bleef in leven dat kostte ontzettend veel en dat ontzettend veel... heb je ook àllesbehàlve moeiteloos gegeven.
niet iedereen gaat zo laf te werk en dansen net niet op je zerk met hun zwak en later moordend on-therapeutisch werk.
je schaamt je om over die pijn te schrijven je kan er niet alleen mee blijven daarom poog je het kwellende te beschrijven
je schaamt je want zo beschamend is het wel dat kijven ze vaak je hebt immers geen 'lichamelijk' letsel gezwel dan kijk je stil voor je uit en zegt geen woord word door hun ontkenning stil vermoord
daarom probeer je met jouw schrijven de pijn van binnen voor te blijven tenminste te verzachten te vergeten hoe ze smalend lachten
je weet ook wel het is geen lichamelijk letsel maar wél een psychisch blijvend pijnlijk gezwel niet weg te krijgen zit niet tussen je twee oren zulke uitspraken doorboren zodat je niemand nog wil storen nog liever zwijg je jezelf dood alleen zal dat zwijgen je nog meer doorklieven en groter wordt de psychische pijn en nood.
bij iedere ademtocht voel je de pijn bij iedere ademtocht wenste je dat die er niet meer hoefde te zijn bij iedere ademtocht verlang je naar de nacht omdat dan het leven dat bijt en snijdt verzacht wegglijdt in het slapen bij iedere ademtocht met de pijn hoop je jezelf in de loop van de dag opnieuw bij elkaar te kunnen schrapen bij iedere ademtocht verbied je jezelf te denken weiger je aandacht te schenken aan wat is gebeurd 't schreeuwen van binnen geef daar bitter weinig om de pijn van binnen blijft klauwen en bijten zal wel slijten probeer jezelf op te beuren opnieuw gleden alle kleuren uit het vertrouwen dat je gaf want wat was wàt en hoé hij deed afschuwelijk wreed, onnoemelijk laf waardoor zijn halfslachtige woorden over zijn bezorgdheid om je, om hoe je leed nog een keer heel diep door de hypocrisie in de wonde sneed.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
479. film en documentaire... gaven een rustig gevoel
Nog even een blogje voor ik ga slapen. Het zal hopelijk beter lukken om te slapen omdat ik me rustiger voel. Wellicht omdat ik opnieuw zo'n film zag die me voedt met goede dingen, met aanklachten tegen verschillende vormen van onrecht... Dat is misschien gek om te lezen, maar zo voelt het voor mij... omdat ik het meer dan goed vind en noodzakelijk om iedere vorm van onrecht aan te klagen. In films, boeken, artikels, om mensen wakker te schudden en halt te roepen, althans een rem te zetten op al die onmenselijke zaken.
De film die ik zag 'Fast food nation'... Er wordt in die film verteld hoe ze in een bepaalde groot-machtige fabriek dieren slachtten, maar ook hoe mensen er uitgebuit werden (die gaan illegaal de grens over omdat ze in hun land van herkomst arm zijn, op dat traject ontkomen er sommige niet aan de dood...) én gevaarlijk werk moeten leveren... (als er ongelukken gebeuren met vreselijk letsel... vinden degenen aan het roer treffende 'argumenten' om niets te moeten betalen... Een film die je doet slikken maar die mij dus een soort voeding geeft... dan wordt dat ene weer wakker in mij... dat niet tegen onrecht kan.
Een tweede film, eendocumentaire van Michael Moore 'Capitalism... a love story' bekeek ik tot nu want jammer genoeg duurt die nog 45 min en ik moet naar bed, ik moet niet meer zo laat gaan slapen, dat is in de gegeven omstandigheden niet zo goed en werkt op mijn (ge)moed.
Het belangrijkste is... dat ik door het bekijken van zowel film als documentaire rust verkreeg. Het maakt me niet somber... integendeel... het voelt eerder als een erkenning, een spiegeling van mijn eigen gevoel rond onrecht, uitbuiting van mensen, onderdrukking, mishandelen van dieren en mensen, mensensmokkel, geweld, armoede, enz... enz.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
12-10-2011
478. ooit... (vraagteken bij teer-beminde (?) echtgenoot)
Ooit was er een miskraam... De vader wist niets anders te snauwen toen ik eenmaal thuis was na de curettage en 't verdriet nogmaals naar bovenkwam dan deze wrede woorden... 'zit je daar nu nog voor te grienen, 'hét' is er nu toch al uit....' En dan begreep die man niet waarom ik geen aanraking meer van hem kon verdragen... Ik vermagerde zienderogen... tot 46 kg en dit met een lengte van 1.72 m... Een reactie van het wezen op dat wat het voelde als wreedheid, ongevoeligheid, het alleen staan met het verdriet.
Ik weet niet wat het betekent... maar ik ben terug bezig mezelf uit te hongeren... eet geen hap meer, uitgezonderd de avondmalen. Ook mijn enige verweer momenteel tegen de ondraaglijke verwerping door mijn psychiater?...
Verder wil ik een tattoo laten plaatsen... zodat die pijn die andere pijn verzacht. Lichamelijke pijn is een feest in vergelijking met psychische, emotionele pijn die niet veel mensen schijnen te kunnen begrijpen of aannemen, hoe hevig die is... waar je alleen mee blijft staan waar mensen met fysisch letsel en pijn wél op meevoelen kunnen rekenen.
Een tattoo is zowat hetzelfde als het snijden vroeger... met dit verschil dat het niet opvalt als zodanig. Het leven werd een hel ook al doe ik voor de buitenwereld nog steeds of er niets met me aan de hand is.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
477. Ik dacht er wel meer aan om een lijst met boeken in die brievenbus te stoppen.
Sinds die vreselijke dag waarop mijn psychiater me per mail 'loosde'... denk ik er wel meer aan om een lijst met boeken over de borderline persoonlijkheidsstoornis in de brievenbus te stoppen van het therapeutisch centrum waar hij werkzaam is. In de hoop dat hij die boeken bestudeerd. Maar ondertussen huiver ik van die gedachte... omdat ik geen andere borderline-patiënten aan zijn 'behandeling' wil overleveren... Evenmin andere psychisch kwetsbare mensen... Ik wens namelijk geen mens toe bij een psychiater in behandeling te zijn of gaan die niet eens beseft hoe wreed, on-therapeutisch en gevaarlijk zijn 'afhandeling' was...
Haar ongenoegen liet zich al geruime tijd voelen... maar vandaag kwam het op een hoogtepunt... Ik kon haar niet ompraten dat zij nog even moest wachten... Ook bij haar kookte één en ander over...
Zo...maar dat gesprek vond hij bij mij niet nodig... 
Nog altijd bezig de boel te verwerken, het onwerkelijke gevoel dat weer over me gleed, weg te krijgen, veroorzaakt door de serieuze emotionele schok (zie 27 september). 
Na die vreselijke weken (zie vanaf 27 september = de dag dat ik geloosd werd door mijn behandelend arts = psychiater na bijna negen jaar behandeling...en let wel !!! ZONDER VOORGAANDE... ZONDER OOK MAAR 1 WOORD VAN WAT DIE MAN EVENTUEEL DWARS ZOU KUNNEN ZITTEN... OF WAT HIJ NIET KON...!!!!!!! NAMELIJK MIJ EEN DEGELIJKE THERAPIE AANBIEDEN.... ...een therapie op maat voor iemand die lijdt aan bps en chronische depressies...) heb ik ein-de-lijk mijn tafel opgeruimd... Die lag afgeladen vol met paperassen... 
Dat hij er niets van begrepen had, was duidelijk. De mail met het voorstel tot dwangmaatregel gemaakt door de voorwaarden die het omsloten. Drie maal liet je je ontzetting blijken over de manier waarop hij je per mail loosde. Je kreeg geen tekst of uitleg... geen woord vooraf... of erna, geen antwoord op die vragen die je stelde...
