Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
24-10-2011
523. Mijn wapen tegen dé pijn...
Na mijn schrijven nam ik rust... en daarna nam ik de vaat voor mijn rekening. Met muziek én een biertje. Na de vaat wilde ik aan het schilderen. Daarvoor moet er plaats gemaakt worden in de kleine kamer zodat ik de verschillende verftubes en verfpotten kan uitstallen en de schilderezel. Ik héb geschilderd... en ik heb rust gekregen na het schilderen en tijdens het schilderen omdat ik wat ik voelde op het paneel kreeg. Net zoals vroeger... Twee jaar geleden en vorig jaar kon ik niet meer schilderen. Het deed zoveel pijn en ik kreeg mijn gevoel er niet meer op... wellicht omdat ik bang was BIJ dat gevoel te blijven. Nu niet. Ik nam net als vroeger na mijn schildersessie plaats voor wat ik erbij kladde... en ik ervoer zo'n rust... en wég was de pijn... want die zag ik daar op het paneel... Het ging ook beter dan vorige keer... mijn zelfvertrouwen was er meer... misschien omdat ik het oordeel verliet en louter mijn gevoel wou volgen. Het heeft me deugd gedaan... Ik ben doodop... Hoop wel binnen een uur of wat terug in staat te zijn om alsnog een maaltijd klaar te maken... Ik denk wel dat me dat lukt.
Er is iets dat heel sterk op de voorgrond treedt nu in mijn gevoel... namelijk dit: mijn psychiater die me 'dumpte'... laat van mij nog slechts dit beeld over 'dat hij een clown was, een nar, iemand die zijn werk niet ernstig neemt... maar jammer genoeg zichzelf net iets té veel'. Ja.. ik heb borderline persoonlijkheidsstoornis maar ik was nooit dom of onwijs... en precies dat was voor velen een bedreiging... ook voor deze man., hij werd niet één nagel van mijn doodskist maar 30 van de 40 precies omdat ik hém had moeten kunnen vertrouwen...!
Daar dook het monster opnieuw op van angst en pijn van er niet meer willen zijn
omdat je denkt dat je niet naar buiten zal kunnen brengen de woorden en pijnlijke scheuren van binnen herinneringen die snijden als vlijmscherpe messen en dodelijke pinnen.
Daar dook het monster op radeloos of je er ooit uit zal geraken nu je vroegere psychiater je wegsloeg je weggezogen werd als door een windhoos...
probeer te vertrouwen en de hoop al is die verdwenen ergens voor te houden het is niet jouw schuld dat je een zwakkeling trof die jou eerder vergooide dan zijn eigen lof
geloof in een vervolg dat wel helpt bloed dat stroomt stelpt je begeleidt en je niet door lafheid naar de ondergang leidt
je angst was niet ongegrond toen je voelde dat die zo laf je uiteindelijk de genadeslag gaf zichzelf niet toestond de fouten die hij maakte toe te geven hij verkoos op jou af te geven vanaf toen ontkende hij je beleven en dat je bestond.
Het lag niet in jouw stijl hem te dumpen zoals hij wel met jou deed onnodig en diepe pijn en leed.
je zal het niet vergeten hebt hem terecht lafheid en onbekwaamheid verweten nu laat je meer en meer los, hij is het niet waard zijn laffe gedrag trof als een zwaard kijk nu vooruit naar een goede therapie en psychiater geen drijfzand meer of modder maar helder water geen blokkeren meer door een hulpverlener van jouw willen werken opnieuw opening en een begin aan verder verwerken de berg werd erg groot bijna was je dood door zijn lafhartige gemakzucht zijn gebrek aan empathie het opzuigen van jouw zuurstof jou en wat je aanbracht te degraderen tot een vaag gezucht. een onooglijk achtergrond-gerucht.
en zijn eigendunken-gejammer en geklaag dat hij je toch tot het laatste heeft geholpen was beneden alle peil bijzonder laag volledig buiten de realiteit omdat hij alleen het zicht op zijn eigen falen heeft verholpen hierdoor maandenlang hulp saboteerde omdat hij alleen zijn eigenbelang opteerde en loog daardoor nog meer lucht uit de ruimte zoog Neen... je hebt helemaal niets aan hem te danken waar haalt hij het vandaan zichzelf nog te tooien met palmen, pluimen en bloemenranken?
Praten kost me het laatste jaar vaak veel moeite, het liefst zweeg ik. In stilte leven, zonder ook nog maar één woord te spreken, zonder mensen om je heen, zonder omgevingen die je herinneren aan... Net als de aanwezigheid van mensen, of een bekende omgeving, ook voelen woorden vaak gevaarlijk, ze brengen je soms onverwacht dichtbij waar je net veraf wil blijven. Het is ook dat sterke gevoel met rust gelaten te willen worden, helemaal. Afzondering. Isolatie. Af en toe krijg je dan onverwacht watervallen van woorden. Hier. Of ergens waar je het gevoel hebt dat het veilig is en je gehoord wordt.. en niet ver-moord.
Ik weet niet wanneer het precies begonnen is, ik vermoed toen de emotionele slachtpartijen een aanvang namen. Het moment dat de breuk met één van mijn kinderen ontstond. Wat er ook in mijn leven daarvoor gebeurd was, ik bleef lachen, ik bleef opgewekt. Maar toen... brak mijn weerstand. Het was té ontzettend om precies door die je het meest lief zijn op aarde miskend en vervolgens verworpen te worden. Het heeft iets met mij gedaan, iets dat al die vechtlust bij welk trauma ook om mezelf er opnieuw bovenop te krijgen, brak en tot onzin maakte... Iets is voorgoed veranderd in me, ik ben niet meer degene die ik ervoor ondanks alles was gebleven. De lach verdween, de opgewektheid ook. Ik kon het niet langer opbrengen mensen te groeten en naar ze te lachen, hun vragen te beantwoorden, een luisterend oor te bieden, ik kwam niet zoveel meer buiten mijn veilige burcht. Toch vond ik na verloop van tijd opnieuw lichtpuntjes... die zijn verdwenen, stelselmatig, één na één... omdat ik de verandering voelde in de therapie bij de vorige psychiater... ik voelde de groeiende onverschilligheid, dat gevoel dat hij me opgegeven had en zich genesteld had in 'alleen maar luisteren, of tenminste doen alsof ... want zelfs luisteren was er niet meer bij, niet in de ware zin van het woord... hij was niet meer alert... hij liet me maar aanmodderen'. De rest van het verhaal is al uitvoerig uit de doeken gedaan hier, ik hoef het niet meer te herhalen. Een feit is dat ik door die onverschilligheid dieper en dieper zonk, temeer ook daar mijn vragen en onzekerheid in dovemans-oren belandde... er werd niet meer op ingegaan. Sinds de wijze waarop die vroegere psychiater het hele zaakje meende te moeten 'af-handelen' kom ik ook niet meer buiten. De lichtpuntjes die er terug waren gekomen, werden allemaal in één klap gedoofd. Ik kan nu zelfs niet meer zeggen dat ik een ander werd... ik werd helemaal niemand meer, niets, geheel en al onwezenlijk. De wereld gaat aan me voorbij en ik voel een immense onverschilligheid. Het enige wat ik af en toe nog voel is angst... angst om die onverschilligheid, de lethargie. En de onmacht, de wanhoop die pijn doet. Als mijn dochter ergens naartoe wil en graag heeft dat ik meega, ga ik mee. Uit mezelf kan ik het niet langer opbrengen. Ik zeg het haar niet, omdat ik geen enkele druk op haar wil zetten. Ik die bij wijze van spreken absoluut geen koffie zonder melk drink, drink koffie zonder melk als de melk op is... en het kan me niet eens schelen. Dat is me in mijn hele voorbije leven nog niet overkomen... dàt ik dàn die dag geen melk ga halen. Als er werkelijk dringende zaken te verrichten zijn, zoals rekeningen betalen of bewijzen binnen brengen, dan koppel ik dat zoveel mogelijk aan de dagen dàt ik absoluut buiten moet, namelijk om op een kleintje te passen of op therapie te gaan. Dan vertrek ik vroeger zodat ik al die verplichtingen daarvoor kan nakomen... erna is mijn pijp meestal uit. De favoriete uitstapjes voelen nu als uit een ver ver verleden, ze interesseren me niet meer. Als ik eerlijk ben, interesseert me niets meer... Toch denk ik dat ik nog steeds ergens weerstand bied, want bepaalde zaken daar wring ik me doorheen al kost het me soms erg veel moeite, dan zet ik mijn verstand op nul en doe ik het gewoon.
Ik verloor het laatste restje plezier in dat wat mensen leven noemen. Ik weet wel hoe het voelde maar ik kan er sinds de psychische slachtpartij door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde, niet meer bij. Ik ga mezelf en degene die hier lezen geen onzin serveren door te beweren dat ik hoop dat het straks weer anders wordt want ik hoop niet en geloof niet meer dàt het straks weer anders wordt. Ik ga dus ook niet doen alsof, daar doe ik mezelf alleen maar meer pijn mee. Het is goed iedere dag te overleven.
Opnieuw komt het beeld van een vriend ooit me voor de geest... die sprak van een gewonde olifant die zich dan terugtrekt om de wondes te laten helen. Nu... dat lijkt me opnieuw meer dan ooit van toepassing. Gedachten en gevoelens op non-actief... tot je weer in staat bent tot leven. Ook mijn eigen beeld van het zo lang zwemmen zonder land te ontwaren en wanneer je eindelijk land begon te zien, wordt daar voor je ogen een bom op gegooid. Je dobbert verder, je gedachten op stop, zoniet dan zou je het wel eens kunnen opgeven omdat de wanhoop te groot werd. Je drijft, tot je opnieuw op krachten kwam om opnieuw aan het zwemmen te gaan.
Nu, 't was de bedoeling dat we even ontspanden... maar we kwamen beiden opgedraaid terug... Nochtans hebben we heel veel geduld geoefend... De ironie dat we speciaal vroeg vertrokken om het drukke uur voor te zijn om ergens een rustig hapje te eten. Een uur hebben we gewacht op een eenvoudig dessertje. Voor het hoofdgerecht wachtten we een half uur. Ze waren ons 'vergeten'... en al onze vriendelijke vragen werden in de razendsnelle vlucht beantwoord met 'momentje' of 'komen zo'. We zagen letterlijk alle mensen die na ons kwamen één na één vertrekken... en wij wachtten nog steeds op die kleine dessertjes. Hun 'momentje' werd geannuleerd alsook dat 'komen zo', ze kwamen helemaal niet. Mijn jongste is zelf aan de balie gaan vragen waar ons dessertje verzeild was geraakt... toen ontdekten ze dat ze het vergaten 'door te geven'. Nu als je twee uur ergens zit waarvan je anderhalf uur moest doorbrengen met wachten... kom je niet ontspannen buiten maar opgedraaid. Ons zien ze daar alvast het eerste jaar niet meer terug...!!!! Nu rusten we uit van deze zenuwslopende bezigheid.
Ik maak niet meer dezelfde fout als vorige zondag (daar is het helemaal misgelopen ... ) Ik voel dat de vermoeidheid bezit van me neemt, emotioneel en fysiek en hoe erg dat samenloopt met mijn gemoed... . Het kan zo erg worden dat ik er bang van word. Het is nodig dat te vermijden. Forceren staat niet meer in mijn woordenboek, ik heb het lang gedaan omdat ik dacht dat het moest... ik heb gemerkt welke de gevolgen zijn, zeker in perioden zoals nu waar ik emotioneel onderuit werd geslagen... door net iemand die dat precies niet hoorde te doen. (niemand hoort dat te doen maar zeker niet iemand die het beroep van psychiater uitvoert)
Straks maken we een klein uitstapje, en de enkele uren rust dààrvoor zijn meer dan welkom. Fysiek en emotioneel. Ik moet ook bepaalde gedachten opzij zetten, in de wacht.. tot het veilig is ze boven te halen.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
516. Om mij te misleiden moet je zeker vroeger opstaan...
Ja, om mij te misleiden, moet je vroeger opstaan... maar dat neemt niet weg dat het pijn doet als mensen het toch proberen... zoals mijn psychiater dat deed.
Ik val nog steeds in slaap tijdens mijn nochtans favoriete series. Het is de nasleep van de emotionele crash, veroorzaakt door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde en me van de ene dag op de andere, zonder voorgaande, zonder één woord vooraf hoosde en loosde.. (ik vermeld het er maar telkens bij... zodat er geen misverstanden ontstaan. De hele voorbije week viel ik in slaap voor best spannende series. Ik trok mijn ogen open, probeerde ze open te houden met mijn handen maar het baatte allemaal niets;.. ik viel telkens in slaap. Ook gisteren, ik gaf het op en ben gaan slapen. Slechts één dag kon ik tot ongeveer twaalf wakker blijven en dat was eergisteren. Gek genoeg kan ik eenmaal in bed niet meteen de slaap vatten, mijn leesuurtje of half uurtje is opnieuw noodzaak. Zolang het zo lukt, ben ik tevreden.
Ook vannacht waren er een aantal dromen en nachtmerries waarvan ik me slechts die ene kan herinneren... Mensen die met weinig materiaal toch een plekje voor zichzelf wisten te creëren en op een avond kwam iemand herrie schoppen bij één van ze en maaide daar alles tegen de grond, maakte alles wat zo zorgvuldig gemaakt werd stuk... Toen ging de herrieschopper, de gefrustreerde man ook die andere plekjes af en maakte ook daar alles tot één puinhoop, hij liet niets heel...
Ik herinner me in de nachtmerrie hoe ik ook moest huilen om het verdriet van die mensen die met zo weinig een plekje voor zichzelf wisten te maken... en hoe dat door één man verwoest werd. Ik denk dat ik dat droomde omdat ik het ook zo voel wat mijn jaren therapie bij de mis-handelende psychiater betreft... ze zijn allemaal verloren, het weinige dat er positief uit was gekomen is mee verloren gegaan in de puinhoop die hij er van maakte door zijn laffe 'af-handeling' die slechts tot doel had zijn blazoen niet te bezoedelen. Zijn penibele egootje. Wist hij niet eens hoe hij niet alleen naar mij toe tekort schoot...? Ik kan alleen maar medelijden met hem hebben... het is niet gezond als je te hoog oploopt met jezelf en je kunde... want dan mis je de fouten die je maakt en kan je er niet van leren, maar wat erger is, je doet er anderen veel kwaad mee.... héél veel kwaad, zeker in dat beroep.
Ik heb hier ook iets uit geleerd hoor, ik ontdekte dat ik nog steeds in mensen als hij blijf geloven en ze vergoelijk ook al voel ik met bijna alle vezels dat ik net niet méér in ze mag geloven... (onder andere om een soort van 'dubbele agenda'. Ik hecht nog steeds niet genoeg geloof in mijn eigen aanvoelen en intuïtie met deze noodlottige gevolgen... Ik had die man al eerder moeten verruilen voor iemand die wél dégelijke therapie gaf, bekwaam is én zijn/haar cliënten begeleidt in de ware zin van het woord met inzicht naar de cliënt en een psychiter die bovendien analyseert en inzicht probeert te verwerven in de problematiek, die niét slechts sloom in zijn stoel zit te luisteren (pardon doét alsof hij luistert, want zelfs dàt deed hij niét langer, luisteren dus. Hij lette niet op en dat merkte je aan zijn reacties als die er dan al kwamen, domme adviezen die je vertellen hoévéél inzicht hij had in wat speelde, nada inzicht... )
Goed het is zoals mijn huisarts me ook zei, dat ik er heel goed aan gedaan had die man buiten te zwieren... (ja hij loosde me, hoosde me maar terwijl hij dàcht dat ik nog zou hopen dat ik na 'zijn voorwaarden' vervuld te hebben misschien nog MOCHT terugkomen in sessies bij hem, al dan niet gecombineerd met sessies bij zijn collega, heb ik hem bijzonder scherp en héél helder laten weten wat hij eigenlijk dàcht dat ik na zùlke behandeling nog terug WILDE komen... (voor wie zag hij me aan eigenlijk? Voor zo'n slappeling als hijzelf? Dan heeft hij werkelijk in al die bijna negen jaren niéts van mij begrepen, helemaal niets.!!!!)
Vandaar dat mijn woedende woorden na die vreselijke telefoons (waarin hij me nog meer psychische slagen toebracht door zijn manier van me te woord te staan!) hem wellicht nog meer in zijn ego troffen, ik schreef dat ik veel sterker en moediger was dan hij. (tja, hoe zeggen ze dat? De waarheid kwetst hé.... )
Ik weet dat het zo is... anders leefde ik nu niet meer na zijn mis-handeling...! (eerst door het geloosd worden per mail en vervolgens de vreselijke behandeling aan de telefoon toen ik vroeg naar het wààrom, wat ik hem misdaan had om zulke behandeling te verdienen) Ik zal het nooit vergeten en ik weet niet of ik het ooit kan vergeven. Dat zien we dan wel. Daar ga ik alvast niet meer van wakker liggen.
Ik ben ook niet dom op een ander vlak... ik weet dat hij zo lang hij mijn jongste nog op sessie kreeg hij hierdoor zichzelf kon wijsmaken dat hij toch écht wel goed was en géén fout heeft gemaakt, dat hij daardoor zichzelf en zijn enorme flater kon blijven ontkennen voor zichzelf (niet meer voor mij!)... Iemand per mail hozen en lozen, dat doé je niet... en zeker niet als een donderslag bij heldere hemel, zonder ook maar één keer daarover iets te zeggen. Boven je hoofd allerlei beslissen, (zogezegd) overleggen met een collega en dan het 'vonnis' meedelen (hun conclusie die wellicht alleen de zijne was want hij bleek bovendien gelogen te hebben... het zogenaamde overleg vond niet eens plaats!!!!!) Wat nog laffer was, is dat hij hierdoor ook zijn verantwoordelijkheid op mij gooide... hij deed alsof hij het slachtoffer was en ik iemand die hem naar het leven stond... tjonge... wié was hier eigenlijk het ergste 'gestoord' of paranoïde???
Nu heeft die jongste van me, die al tijden voelde dat ze niet werkelijk begeleid en geholpen werd door hem en zijn therapie en daar (dat vertelde ze me gisteren én vandaag) ook met andere deskundigen over praatte die illusie van hem doorgeprikt door hem wandelen te sturen. Oeps... en nog wel op dezelfde wijze als hij met mij gedaan had. Ze had geen zin om hem nog te woord te staan, vertelde ze me kalm. (ik kan van haar nog veel leren als je het mij vraagt).
Nu komen ook bij haar de verhalen naar boven en ik schrok daar wel van op. Ze vertelde hoe ze tijdens de sessies voor haar zware dingen aanbracht en hoe hij precies op zulke momenten over zichzelf begon te praten... Ze kwam verschillende keren nog dieper in de put van zulke sessies terug...
Ik wil even terugkomen op de gedachte dat deze psychiater die mij acht jaar en wat maanden en mijn jongste enkele jaren begeleidde zich misschien bedreigd voelde en meende als hij mij uit zijn therapie wipte haar beter kon 'bewerken'...(bedoelde hij haar het zwijgen opleggen misschien zoals hij bij mij probeerde, gewillige patiënten kweken die hij naar hartelust kon betuttelen, niet om ze te helpen maar om zijn eigen egootje te kunnen strelen....)
Misschien meende hij dat ik haar beïnvloedde? Nu dan kende hij mijn jongste al even slecht als hij mij kende...! We worden beiden wel vaker onderschat door sommige mensen.
Verder denk ik terug aan zijn paranoïde uitlating toen zij hem voorzichtig sprak over hoe zij de vorige sessie had ervaren waarin hij haar 20 minuten had laten wachten en niet eens een verontschuldiging uitsprak. Er was niet eens iemand bij hem toen, vertelde ze me. Terwijl zij zowel als ik dachten dat je daar in een therapie open over mocht praten, dat je mocht zeggen hoe je dat ervaren hebt, bleek hij daar anders over te denken want wat gaf hij haar ten antwoord? "Heeft dit te maken met de problemen met je mama?"
Ik had de week ervoor net laten weten dat ik tijdelijk geen therapie meer wenste. Ik nam die beslissing om te kunnen nadenken en alles op een rijtje zetten, kijken wat ik nodig had om vooruit te komen en niet zoals het nu gebeurde achteruit te bollen. Misschien rook hij onraad en vond hij als 'verantwoordelijke psychiater' het nodig mij beentje te lichten???? Terwijl ik net open kaart met hem wilde spelen en niet achter zijn rug om een andere collega wilde raadplegen...! Met dat idee speelde ik nochtans al enkele maanden... maar omdat ik er eerst met hem over wilde praten, wachtte ik tot ik erover zou 'durven' spreken (want sinds hij me aanviel omdat ik een vraag stelde in verband met zijn verbreken van onze privacy in december 2010 was dàt een angstaanjagende aangelegenheid geworden... je mocht blijkbaar niet bevragen wààrom hij iets wat jij in jouw sessie toevertrouwde aan je jongste vertelde in haar sessie...! Nochtans was hij het die met klem had gezegd dat NIETS van wat de ene in haar sessie vertelde door hem naar de ander zou toegespeeld worden!!!!)
Nu... het komt erop neer dat hij precies deed wat ik uit respect naar hem toe wilde vermijden, ik zou niets achter zijn rug om doen, niet eens een collega raadplegen om al te zien of ik die kon vertrouwen, ik wou er eerst met hem over spreken. Maar hij... hij bedisselde wél achterbaks hoe hij zich van mij kon afmaken...!!!
Goed dat we die man eindelijk uit ons leven hebben geband. En ja hopelijk helpt hij niet ook nog anderen om zeep... maar zijn er ook mensen gebaat bij zijn soort hulp. Ik hoop ook dat hij in de toekomst eerlijk en verantwoord te werk zal gaan en degene waarvan hij voelt ze niet te kunnen helpen omdat zij bijvoorbeeld niet gebaat zijn met de 'sus me in slaap' therapie, tijdig zal doorverwijzen op een eerlijke en respectvolle manier, in gesprek een voorstel doen maar dan een écht voorstel en niet het soort van dwangmaatregel die hij me door de strot dacht te kunnen boren. Zo moeilijk is dit heus niet hoor als je als hulpverlener oprecht bent en niet bang bent van introspectie. Het vergt wel een even opzij zetten van een mogelijk te groot ego...
Bovendien heb ik de afgelopen acht maanden wel meer aanzetten gegeven die hij had kunnen aangrijpen om een eerlijk voorstel in die zin te doen... Hij had naar aanleiding daarvan kunnen vragen of ik er misschien zelf aan gedacht had een tweede arts te raadplegen, ik had volmondig ja gezegd... , een collega van hem bvb die misschien meer tegemoet komt aan wat ik van therapie scheen te verwachten... Of hij had tenminste kunnen ingaan op mijn vraag naar een zelfhulpgroep of groepstherapie en die suggestie kunnen aanbrengen om een collega van hem als tweede arts te consulteren en zien hoe dat liep zodat er kon overgeschakeld worden. Maar ook dat werd onthaald op een zwijgen of een afleiden van... ofwel raadde hij me een groep aan voor 'familieleden' van psychische zieken... Nu die kende ik wel hoor... maar dààr kon ik toch zelfs niet veel mee???? Hoe dom was hij eigenlijk?
In plaats van de vraag te horen, ontkende hij ze. In plaats van al die signalen ernstig te nemen, verkoos hij ze te negeren en mij die in steeds grotere nood verkeerde erbij. En toen de grond te heet onder zijn voeten werd, ging hij over tot deze laffe af-handeling??? En dan maakte ik hem 'zogezegd' met de grond gelijk toen ik die afhandeling als dusdanig ook benoemde???? Volgens mij heeft hij op dit ogenblik eveneens baat bij therapie en een zich bekwamen in introspectie.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
22-10-2011
515. moe en alweer een dag minder te tellen
Vanmorgen haalden we voedingswaren en thuis aten we beiden nog een broodje, toen vertrokken we naar een tentoonstelling en open deur in een huis waar mensen met psychische problemen aan allerlei activiteiten kunnen deelnemen, kunst in allerlei vormen. Ik heb me in één van die vreselijke dagen na de mis-handeling van mijn psychiater daarover geïnformeerd omdat ik bang werd van mezelf alleen thuis met die bepaalde gedachten... een drang die bevochten moest worden. Jammer genoeg is er een ellenlange wachtlijst. Ik kon daar ter plekke informatie vragen maar omdat het zo druk was, voelde ik me er niet goed en waagde ik het niet iemand aan te spreken. Mijn al minieme zelfvertrouwen kreeg door de mis-handeling door mijn psychiater erge klappen. Ik keek rond... en daar was opnieuw de angst om in te grote groep te zitten. Misschien dat ik op een dag dat het me wat beter gaat toch even laat weten dat ik er was maar geen informatie durfde te vragen door de drukte. Het is precies de formule die ik al jaren zoek... waar ik me niet angstig en onwennig hoef te voelen... en wat bereikbaar is voor me... Nu jammer... een wachtlijst van jaren. Ook mijn jongste was geïnteresseerd in het hele gebeuren. Erna gingen we in de buurt naar een crea-winkel, daar kocht ik alvast vier doeken in promotie en nog één tube zand-verf die ik voor het houten paneel wens te gebruiken. Ook een schriftje dat ik wil gebruiken voor het nieuwe pad dat ik zal gaan... met dit keer, dat voel ik, wél een bekwame psychiater die zijn werk en de mensen waarmee hij werkt wél ernstig neemt en met de ingesteldheid ze te begeleiden en te helpen waar mogelijk. Mijn ex-psychiater deed niets van dat alles... Niet eens inzicht verwerven, geen analyse... niets alleen maar doén alsof hij luisterde. Alsof ik een radio-uurtje was waar hij nog geld voor kreeg ook. Ook mijn jongste heeft me nu één en ander verteld wat de haren op mijn armen rechtop deed staan. Wat een verdomde klungelaar was hij... en wat heb ik dat lang verdragen... mijn jongste gelukkig niet zo lang... Natuurlijk zal de lafaard het toeschrijven aan mij... haar mam... zolang hij zichzelf maar niet onder de loep moet nemen. Ik weet echter wel beter, zeker nu ik de verhalen hoorde van mijn jongste... die dit al maanden geleden met een huisarts besprak... Misschien stond ze dit langer uit omdat ze net als ik dacht dat het aan haar lag...
Ik ben nu erg moe... maar het is OK, nog een dag minder af te tellen... want aftellen doe ik... van de vorige keer tot de volgende keer. Ik maak me ook vreselijke zorgen om de ligging. De eerste keer was ik zo 'weg' en 'overstuur' dat ik zelfs de buschauffeur boos maakte door te laat te bellen... Daardoor was ik niet benauwd dat iedereen zou zien waar ik naartoe moest. Nu wel... Ook dat nog. Het is erg, maar het is zo... ik kan me daar bijna niet tegen beschermen... tegen roddelende mensen want zoveel mensen kennen me... Ik nam me voor in de toekomst een halte ervoor af te stappen maar dan moet ik een andere angst trotseren, naast druk verkeer lopen... en doodsangsten uitstaan voor dat geluid en geweld... dan krimp ik in elkaar.
Verder wil ik niet stilstaan en denken. Alleen jullie nog even komen bezoeken en een fijne avond wensen.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
510. steile rotswand...
Ook al voelt het alsof ik voor een steile rotswand sta, dochterlief vroeg me om mee op boodschappen-traject te gaan. Ik zal nooit laten merken dat ik er tegenop zie om naar buiten te gaan. Ik ga gewoon mee. Voor haar. En ik weet uit ervaring dat het net zo goed beter dan slechter kan gaan. Ook vanmiddag staat er iets op het programma. Ik heb het instinctief al dagen te voren vastgelegd omdat ik weet hoe het gaat in deze toestand: als de dag aanbreekt voel ik er niets meer voor... en is het opnieuw die steile rotswand waar je voorstaat. Toch weet ik zeker van dit programmapunt dat het iets positief zal brengen... en me wie weet ook opnieuw moed geeft. Ik droomde akelig... heel akelig. Er waren nog twee andere dromen, waar ik me totaal niets meer van herinner. Gisteren toen ik uiteindelijk ben gaan slapen dook de hevige maagpijn opnieuw op... vreemd genoeg voelde ik de pijn ook in mijn hele keel zo naar beneden gaan en op borsthoogte naar beide kanten uitstralen.... het leek wel een kruis. Ik vermoed dat de spanning er voor iets tussen zit die ik gisteren voelde en die ik niet weg kreeg. Eenmaal in bed begon het.
Ook een andere spanning hoopt zich nu op.. net als vorige keer... de dag nadert en het lijkt nu telkens of mijn leven er vanaf hangt... ik wou dat het niet zo voelde, het zal wel afnemen... ik kom van een krater... en moet weer de berg op... met extra ballast, door de psyschische crash, nieuwe verwondingen, het lijkt wel of de binnenkant is letterlijk en figuurlijk verbrijzeld.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
21-10-2011
513. weet niet of dit ooit te vergeven is...
Ik weet wat het met me deed en doet en wat er nu nog minder kan voelt niet goed Daar heb ik verdriet over en pijn aan mijn hart de machteloosheid 't verlies van die kracht die er ook in die zware momenten nog ergens was ook die had nu zwaar te lijden onder de wonde die hij toebracht, een diepe, brandende kras Morgen moet ik er met iemand proberen over te spreken zodat niet dat laatste beetje moed daardoor opnieuw gaat breken.
Neen, wat hij deed, de psychiater van bijna negen jaar wat hij vernielde met één onverantwoord, ondeskundig, on-therapeutisch gebaar zal ik -al wens ik het vurig- niet vlug vergeten als een vampier werd ik door zijn af-handeling psychisch vernield, en in mijn aanwezig-zijn doodgebeten Wat er nog restte van mijn 'zijn' moest het afleggen tegen de veroorzaakte zeer hevige pijn hij sloeg moorddadig met zijn verwerping in mijn bestaan en zo heeft hij ook een groot deel van mijn toen nog aanwezig-zijn doen vergaan.
wat daarvan het gevolg is, vergeef ik hem nog minder wat het mij deed hij veroorzaakte heel veel, onnodig veel leed.
Ik hoop dat hij zichzelf in de spiegel in de ogen kan kijken en zichzelf zijn houding kan vergeven die ging over lijken hoe hij door zijn gebrek aan empathie meer dan één mens heeft verwond voor een psychiater maakte hij het wel erg bont.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
512. Opgeruimd staat netjes?
Hoe zeggen ze dat? Opgeruimd staat netjes? Jawel... in de woonkamer klopt dat... maar niet in de hal. Daar liggen tijdschriften, van Knack. Ik kàn ze (nog) niet weggooien... en dus gaan ze ergens een etage hoger. Daarin lezen geeft me rust... waar andere boeken me dat niet meer kunnen geven. Kranten kan ik niet aan... andere tijdschriften evenmin. We zijn al drie jaar abonnee en ik ben best tevreden met de interessante lectuur op zovele vlakken. Alleen jammer dat deelnemen aan de wedstrijd (kruiswoordraadsels) nu ook geld kost... door de oproepen... Ik vond dat vroeger steeds zo leuk om daaraan deel te nemen.
Ergens toen onze financiën een duikeling namen, (omdat we door de mazen van het sociale vangnet vielen) stond ik op het punt dat zalige bundeltje op te zeggen... ik heb het gelukkig niet gedaan... Het gaf me net dat ene broodnodige gevoel er nog bij te horen... Waarbij? Bij die wereld waar ik me nog enigzins in kan vinden... de wereld van verschillende platforms die tegemoet komen aan mijn smààk... en die van mijn thuiswonende dochter... Mijn wijze dochter heeft pas erna gezegd dat zij maar wat blij was dat ik het tijdschrift niet opzegde, ze zou het gemist hebben, liet ze weten. Ze wilde mijn beslissing niet beïnvloeden... daarom zweeg zij toen ik het overwoog.
Ik ga op reis via Weekend Knack, niet echt dus, maar door de prachtige foto's... We zoeken ons de programma's op televisie die ons kunnen boeien, we lezen de korte inhoud van de films, mijn dochter bestudeert de recensies wat cd's betreft, en fotografie, ik lees alle artikelen wat de maatschappij betreft die me op dat eigenste ogenblik kunnen boeien. Zo voelde ik me zowaar gelukkig toen ik een artikel las van een parketrechter die ik ooit ontmoet heb, enkele losse dagen met hem kon doorbrengen, en die ontmoetingen gaven me meer dan hij ooit zal kunnen vermoeden... gewoon omdat hij me zag als een waardevol mens en ik dat ook kon voelen. Hij apprecieeerde me en welke denkbeelden ik naar voor bracht. Toen wist ik niet eens dat ik bps had... Ik kon in dat ene artikel lezen hoe deze man zich nog altijd inzet voor de psychisch kwetsbare mens en dat voelt héél erg goed. Enorm respect daarvoor. Ik koester die herinneringen van destijds, een dag in een grootstad, een dag aan zee... het was zalig.
Het klinkt stom... maar het is voor mij niet stom... maar een feest bijna... dat ik niet verlamd voel wanneer ik de klussen zie die zich opstapelden door de 'geweldige' oplossing die mijn psychiater bedacht na een 'behandeling' van 'bijna negen jaar'... Voor degene die hier voor het eerst komen, dié geweldige psychiater dumpte me per mail... Natuurlijk zorgde hij voor 'dekking' in de vorm van enkele 'hypocriete''halfslachtige' oplossingen waarvan hij 'wist' dat ze voor mij 'geen' oplossingen waren. En of hij het wist... ! Hij schreef het herhaaldelijk in zijn verslagen en drukte er op dat de artsen waarvoor het verslag bestemd was ze 'vooral ernstig moesten nemen dat... en dat...'(gelukkig hebben ze ZIJN voorbeeld niet gevolgd :)
Ach... we verspillen geen woorden meer aan een lafhartig sujet als hij... en schrijven verder over de vorderingen die ik maak... nadat ik bijna vijf weken op 'kompleet gecrasht' stond... dankzij zijn 'vindingrijkheid'...
Ik heb eindelijk de tafel 'ontruimd'... er een fris tafelkleed overheen gedrapeerd. Ook de canapés kregen een nieuw kleedje. Ik maakte de vloer schoon. Ik maakte de glazenkast leeg, die zat voornamelijk vol met tijdschriften. Nu heb ik er een leuke verzameling van spulletjes in geschikt... Ik zeemde het tv-scherm en verzette wat kannetjes, potjes, kandelaars en bloemenvaasjes. Dat voelt goed, ik wil alles in harmonie op onze tafel... Een andere tafelnap betekent ook andere prulletjes erop... in harmonie dus... Ik ben gestopt omdat ik moe werd... en vermoeidheid, weet ik ondertussen is nu gevaarlijk... het donkere duikt dan op in zulke hevigheid dat ik niet onterecht angstig word van wat ik dàn voel...
Net op tijd gestopt want de voorboden kondigden zich al aan door het dood-willen.
Dus even mijn hart luchten hier... en dan misschien op de sofa zodat ik er opnieuw bovenop ben tegen etenstijd.
Wat de volgende sessie betreft... ik ben nu over de helft van de tijd dat ik moet wachten... het was bij tijden angstaanjagend lang... en eveneens angstaanjagend pijnlijk. Ik heb het denken gestopt... kwestie mezelf te beschermen tegen onomkeerbare beslissingen. Met dank... nogmaals aan mijn onverantwoorde psychiater die me niet erger had kunnen treffen. In feite is hij een gevaar voor iedere cliënt die aan bps lijdt.
Het is werkelijk waar... vandaag beleefde ik een zalige morgen, slechts even donkere, zware gedachten, daarna een rust in me, geen gevoel van verscheurdheid meer... en dit zomaar... Ik bedoel zonder helend gesprek, zonder helpende hand... Misschien heeft iets anders geholpen, gevoelens los te wrikken bijvoorbeeld, de pijn naar buiten te gooien... zoals iemand schreef in een reactie 'zet die andere bij het groot huisvuil'... Heb ik gedaan al had ik even twijfels of ik die niet bij het klein of groot gevaarlijk afval moest stoppen (gnah gnah)
Ik zie het weer wat zitten en daar ben ik zelf zielsblij om... Ik hoop van harte dat de dagen en weken als een nachtmerrie, het is bijna een maand, nu voorbij zijn. Natuurlijk weet ik dat het de kop nog kan opsteken, dik acht jaar therapie wis je zomaar niet weg... de herinnering eraan want het voelt door de wijze hoe de psychiater het liét aflopen niet langer als een therapie... Hoe zou het kunnen na de bom die hij er zelf op gooide.
Hoe de psychiater die me bijna negen jaar behandelde (met lucht ) er de schaar in zette, is ook niet bepaalde bevorderlijk voor verder vertrouwen naar andere hulpverlening toe. Vreemd genoeg heb ik vorige week wel meteen vertrouwen gevoeld...!!! Ik voel dat deze arts weet wat hij doet... en omdat ik veel voel, weet ik ook dat ik daarop mag vertrouwen... Natuurlijk blijf ik voorzichtig... toch is dit een goed begin. Ik vond mijn vorige psychiater zo vaak een stuntel, hij stelde ook zulke domme vragen... Ik herinner me hoe vaak ik bevreemd opkeek. Ik herinner me ook dat ik het vergoelijkte... omdat ik me voorhield dat niet iedereen goed kan aanvoelen en fijngevoeligheid en een degelijk empathisch vermogen tot zijn of haar beschikking heeft. Toch heeft het me vaak gestoord en ook alleen gezet want ja... voor domme reacties hoef je echt niet in therapie te gaan, wel? Het ergste was wel dat je nog dubbel zo hard moest proberen duidelijk te maken wat is opdat die het ernstig zou kunnen nemen. (vaak kan je dat niet eens als het van binnen chaos is of zo pijnlijk veel dat je er niets weet uit te vissen) Ik herinner me hoe ik zelden dat gevoel had bij hem, dat hij me ernstig nam. Vreemd genoeg wel als hij zijn verslagen voorlas... en dat merkte ik ook omdat er dan tranen kwamen en dat wat geblokkeerd zat, vrij kwam. De verslagen bleven echter achterwege omdat er niet meer zo vaak controles plaatsvonden. Hoe hij verder reageerde, gaf me zelden een gevoel dat hij wist waarover ik het had. Ook de telefoons die hij tijdens mijn vaak al korte sessie binnenkreeg, dan hoor je hm zeggen tegen de opbelleer 'ik ben wel bezig, maar zeg maar' ... en zo werd ik soms drie keer in een sessie onderbroken, verloor ik telkens mijn draad, geraakte ik innerlijk overstuur... (in dat licht is het wel erg sarcastisch dat hij nadat hij me loosde en ik twee dagen daarna telefoneerde om te vragen wààrom hij me loosde en dan nog wel per mail...mijn oproep beantwoordde met de woorden op verwijtende toon geuit :"Er zitten wel mensen bij me hé...!". Hij negeerde mijn vraag of hij dan wilde terugbellen als ze weg waren of ikzelf... hij zei wél... dat ik toch OOK niet graag had dat er getelefoneerd werd tijdens de sessies... Vàn een klap in je gelaat gesproken!!!!!) Soms zei hij bij telefoons of ze wilden terugbellen na dat of dat uur... (dat had hij die bewuste donderdag toen ik hem telefoneerde ook kunnen zeggen hé... maar hij wou me niet te woord staan... wààrom niet???? Omdat hij best wist dat hij hier een kanjer van een kemel had geschoten? Iets dat zelf 'levensbedreigend' kan genoemd worden... want dàt doé je gewoon niet met je patiënten of cliënten... ze lozen per mail zonder ook maar één woord vooraf... gewoon als een blikseminslag wanneer er geen onweer te bekennen is, niet eens een donkere wolk)
Andere keren stopte hij voor de drie kwartier voorbij waren of moest hij nog papier halen, of zijn verslag maken samen met mij... (heb nooit begrepen waarom dat onder die al luttele drie kwartier moest gebeuren maar ja, wat weet ik ervan hé?) Het gaf me vaak het gevoel dat hij maar wat aanmodderde en alles waarmee hij zich bezig kon houden goed was om de tijd door te komen..., hoe hij dat deed, scheen er niet werkelijk toe te doen àls hij maar aan zijn tijd kwam. Ik heb, zelden het gevoel gehad dat hij zich samen met mij voor de therapie zette. Zich uitsloven moest hij niet maar een minimum aan aandacht zou me wel gerustgesteld hebben.
Ik herinner me hoe ellendig ik me voelde, toen bleek dat hij niet eens analyseerde maar slechts opschreef om 'erbij' te blijven... om alert te blijven. Nu... veel heeft dat blijkbaar niet meer geholpen de laatste acht maanden... Ik herinner me zelfs dat hij een keer in slaap viel... en andere keren dat hij er met zijn gedachten niet bij was. Een keer tikte hij berichtjes in onder het tafelblad op zijn mobiele telefoon... het kwetste me enorm... mijn sessie was al bezig... Dan had ik liever dat hij het openlijk deed en me zei 'een ogenblikje, ik moet dit even beantwoorden'. En dat heb ik hem ook de keer erna voorzichtig gevraagd. Misschien dat hem dit allemaal niet meer ging? Dat ook hij verwachtte dat ik braaf slikte en uiteindelijk stikte? Was ik een confrontatie met wat mogelijk 'psychologisch gesol en gepruts mocht genoemd worden'? (ik ben zo erg aan mezelf gaan twijfelen vooral dit laatste jaar en heb hem ook herhaaldelijk gevraagd wat er van me verwacht werd, of ik nog iets meer moest doen, en wat dan... Zoals degene die alle blogjes lazen, ook gelezen hebben, kreeg ik steeds opnieuw dat ene antwoord... dat ik alleen maar kon ventileren... en hij luisteren...) Toen begon ik boeken te lezen over wat psychotherapie was, wat het inhield... Begon ik toen bedreigend te worden? Kwam zijn gemakzuchtige comfortabele houding toen in gevaar? Ik weet het niet mensen... en het begint me ook koud te laten... dààrom staat hij vanaf vandaag ook bij het groot al dan niet gevaarlijk huisvuil. Dat hoofdstuk is afgesloten en ik wil die man met dat o zo hartelijke lachende gelaat nooit meer zien tenzij ik opnieuw misselijk wil worden... en geloof me dàt wil ik niét.
Misschien dat het beter lukt zo in feite respectloos met een cliënt om te gaan als ze erbij zitten als een zombi, onder de pillen? Nu, jaren geleden was ik er ook zo aan toe... maar niet bij deze psychiater... ik liet me niet verleiden tot steeds meer pillen... Ik ben geen homp klei en kan me dus ook niet laten kneden naar een model van hun keuze. Ze hoeven me niet te veranderen in een ding dat meekan in de maatschappij en dat beantwoordt aan dié normen... want dan gaat de pijn bij mij verergeren omdat ik dan héél sterk ga voelen dat ik niet mag bestaan zoals ik ben... en dan bedoel ik niet dat ik me op alle fronten maar mag laten gaan want dàt deed ik ervoor ook nooit! Slechts bij mijn goede vrienden kwam de verscheurdheid er soms erg uit... vol wantrouwen en ziek van ellende... Het is om hen, om hen te ontzien onder andere dàt ik in therapie ging in tweeduizend en drie bij de psychiater die me na bijna negen jaar wat 'therapie' genoemd werd 'hoosde, loosde, dumpte'.
héhé... wat heb ik véél en helder verteld hier... Dat lukte me bijna niet meer sinds die 27ste september.
507. prei in mootjes hakken... mààr niet alléén prei :-)
Ik bereid weer een gerecht à la Lore... vlindertjes-pasta met pili pili en zout... daarbij een ruim mengsel van prei, broccoli, look en okkernoten... (ik kraakte ze... en niet alleen de noten) Verzonnen op dàt eigenste ogenblik... Ook de broccoli verzon ik erbij... omdat die niet meer groen maar gelig begon te zien. Daar kwakte ik een zalmmoot bij... zodat de smaak van de zalm de prei-look-okkernoten verrijkt.. en ik niet apart dat spul hoef te bakken in de pan. Morgen weeral een pan minder in de vaat. Wie niet fit is moet slim zijn.
Ik sneed de prei in mootjes... maar niet alleen de prei... want ik dacht ondertussen aan de psychiater die het zich kan veroorloven een patiënte die hij al bijna negen jaar behandelde te lozen als bedorven vis zonder voorgaande...! Het moet aan de wereld kenbaar gemaakt worden dat je moet opletten... en niet alle psychiater mag en kàn vertrouwen...! Oppassen voor het ego van bepaalde exemplaren onder ze ... dat persé gepaaid wil worden. Wee je gebeente als je dààr niet toe in staat bent (zoals ik). Ik kan alleen 'dankbaar' zijn... als daartoe reden is natuurlijk.
Ik dacht bij mezelf dat het te hopen was dat geen van zijn kindertjes de borderline persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt... en dan bij zo'n psychiater terecht komt als ik die na negen jaar zonder boeh of bah zijn 'moeilijke'(?) patiënte loost of elders hoost als hij er maar 'vanaf' is...
Goed zo, beter voor je rechten vechten dan ziek van ellende te zijn. Je bént waarlijk op de goede weg... laat dat lachend sullig mannetje je er niet onderdoor krijgen want wie weet stuurde hij wel aan op een opname of een doorsassing naar een collega, kwestie van zijn egootje enkele waardepunten meer te schenken en vooral om geen gezichtsverlies te lijden...! De gewichtige psychiater die een onmogelijke patiënte doorsluist? (in plaats van zich te realieren dat dit toch boven zijn petje ging)Tjonge... als ik nog wist hoé ik lachen moest... dan lachte ik.
En dan maar gewichtig gaan overleggen... zelfs dat bleek een leugen, de wààrom ook daarvan is en blijft een raadsel... Gewichtige leeghoofd ook.
Nog iets wat ik wil rechtzetten... ik ontdekte gisteren dat ik nog kon lachen... écht lachen... met dat lieve kleintje dat me van de eerste minuut haar gulste lach schenkt... ze is dol op haar elfkes-lievende grootmoeke met de leuke armbandjes en de elfen-oorhangertjes... dol op het lekker gek doen met haar... dol op de liedjes die ik voor haar zing... en ik lach om haar guitige schaterlach als ik nochtans normaal doe.
Die psychiater van mij was wellicht gek... (op zichzelf) Gelukkig kan hij niet ook mijn jongste vernietigen, want dat wijze kind heeft hem geloosd voor hij het met haar kon doen. Wat dacht hij, dat zij mooi zou blijven komen zodat hij zijn geweten verder kon sussen? Want zie je wel zij bleef komen... en hij was netjes in orde met haar moeder te lozen??? De idiote kwast... zij vertrouwde hem slechts omdat ik dat deed en stelde zich eerder vragen dan ik. Zij is namelijk wijs en laat vooral niet zo met zich sollen als ik.
Ik begin vrede te voelen met wat is gebeurd... Het is namelijk niet mijn schuld dat mijn psychiater geen kaas heeft gegeten van borderline-persoonlijkheidsbrie. Hij is gewoon emotioneel net iets te dom om dàt zonder enige voorlichting en boeken aan te kunnen. Hopelijk helpt hij niet ook anderen na mij om zeep.. Ze hebben niet allemaal zo'n wil om toch ondanks alles te blijven vechten voor dat stomme, rotleven.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
506. de vaat
De hele vaat is schoongewassen, de glazen meteen mooi afgedroogd. Het aanrecht is fris. Alleen de lege brikken moeten nog weg. Ik ben moe nu ... niet slechts van de vaat... Ik dweilde de woonkamer en keuken. Ik wilde het fris, heel fris hier in huis. Om het aan te kunnen, de ellende binnen me én de vermoeidheid niet te voelen, dronk ik eerst een biertje van 10 graden en erna van 9...Er staat ondertussen vrij agressieve muziek op die ik van mijn schoonzoon heb. Nu voor deze stemming is het ideaal.. muziek die ik niet ken, kan me ook nergens aan herinneren. Het schilderen moest maar wachten... vandaag doet het toch teveel pijn met bepaalde zaken geconfronteerd te worden.
Ik denk dat ik nu al met mijn bezoekjes begin zodat voorkomen wordt dat ik jullie voor de derde keer niet meer kan bezoeken. s' Avonds wordt de ellende nog groter en kan ik alleen maar rustenen van me afschrijven, de rest doet me als een waanzinnige schreeuwen van binnen. Als afscheidkadootje van mijn behandelend psychiater kan dat wel tellen, niet? Al wat geheeld moest worden, scheurde hij open... en wààrom??? Waartoe diende al dat werk van afgelopen negen jaar? Volgens mij had hij beter kleuterjuf geworden en geen psychiater want hij zag me blijkbaar steeds als een kleuter en strafte me ook op de manier als je dat met een ongehoorzame kleuter doet. Omdat ik het waagde iets in twijfel te trekken? Ik volgde niet blindelings zijn in slaap gevallen werkwijze? Is het een teken dat ik er vier jaar over deed deze stuntel te vertrouwen? Wordt er gebeld? De hond wordt onrustig... wel... ze kunnen oeverloos blijven bellen want ik doe niet open.
Ik heb mezelf toevertrouwd aan een psychisch moordenaar. Mijn dochter is wijzer dan ik... zije wachtte niet zo lang om hem 'de laan uit te sturen'...! Ze werd net niet woest toen de hypocriet haar liet weten dat hij daar toch liever nog eerst een gesprek over had gedaan en ook dat hij haar eventueel had kunnen doorverwijzen. Die man is écht gestoord... Nadat hij mij zonder !!!!!!!!!!! gesprek DUMPTE vindt zijne heiligheid het plots wel nodig om de beslissing van mijn jongste nog eens te 'BESPREKEN'? Voor wie houdt hij haar? Voor net zo'n snul als ik?????
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
505. een engelbewaarder
ik heb de moed opgegeven voel me mislukt en gefaald het vechten is voorbij het hoeft niet meer voor mij waarom werd ik weggegooid als een stuk vuil? ik ben toch geen uil? alles omdat ik niet heb voldaan is het zo gegaan? iets wat hij van me wilde? alleen weet ik nog steeds niet wat, het is vast mijn schuld en zijn ergernis heeft hij al die maanden netjes en akelig verhuld om me vervolgens afdoend af te maken met één slag sindsdien weet ik niet meer of ik leef sinds die dag
hoe kon hij blijven zwijgen en bovendien verzwijgen waarmee hij bezig was zich te ontdoen van degene die voor hem te moeilijk werd? die de distel was in zijn palmares, zijn Nero-kroon? was dat haar verdiende loon? omdat ze hem durfde trotseren niet opgaf maar wilde leren? het drukkende dodende slechts ventileren wilde keren? Was dat lastig voor die het potje wilde dichten? werd zij daarom vakkundig de mond gesnoerd negen jaar heeft hij toch goed aan haar verdiend goed geboerd om dit zo te besluiten de quasi vriendelijke lach verdween op slag?
zieltogend in een plas bloed dit deed haar, hoe goed ze het ook wil verdringen beslist geen goed 't deed haar veel kwaad vertrouwe werd bijzonder diep geschaad.
ach ik wil geen sombere gedichten schrijven en niet als een zwartgallige onder de lezers blijven Ik zie ook wel hoe de zon schijnt terwijl elders het licht in mij meer en meer verdwijnt.
Ik hou me vast aan een nieuwe houvast toch zal de angst nu altijd blijven dat ze me op een keer als afval zonder voorgaande weg zullen rijven.
Ik ga de vaat van vier dagen wassen en erna misschien verder proberen werken aan mijn schilderij (linkerkolom). Misschien kan er dan ballast af... en misschien moet ik voor het eerst in die negen jaar (heb ik zelfs niet na de breuken met die me lief waren genomen, nu wél beroep doen op een ander soort medicatie die verdooft zodat ik volhoud tot... tot de nachtmerrie afneemt als ze dat doet.
Het is moeilijk mijn gedachten weg te houden van... Het is moeilijk om niet te huilen als een verscheurd dier... Het is moeilijk om het leven nog te leven... en om nog te koesteren, een wens Het is moeilijk om verder dan deze minuut te denken... Het is moeilijk om achteruit te kijken... en om te beseffen... Het is moeilijk om nu nog te geloven... dat het heus wel goed komt...
Het is moeilijk... schrijf ik... terwijl het voelt als on-mogelijk om nog te geloven dat iets nog goed kan lopen... zonder dat je het op deze manier moet bekopen de psychiater die me bijna negen jaar behandelde me onverantwoord loosde en op deze manier vlucht me bejegende als een proefdier of als lucht.
Je woorden verstommen de bodem die brak toen nogmaals een mes in je rug werd gestoken je levenswil brak
je spreekt niet meer van 'het komt heus wel goed' je verloor het geloof en 't laatste sprankeltje moed.
Je woorden zijn dood je zinnen verstommen Wat zeg je? Ook dit verwerken en helen? Het doet je niets meer het kan je niet langer schelen.
een minimum ergens in geloven? zodat het lichtje dat toch steeds ergens bleef branden niet voor altijd moet doven?
Je kan een rad draaien voor ieders ogen je werd verworpen en belogen 't geloof in eerlijkheid werd weggeroofd de schok sloeg je weg en heeft je verdoofd.
zwijg maar in alle talen niemand ook jezelf kan de stilte nog verbalen leeg werden jouw gedichten en verhalen dus stop maar met jouw vertellen en vertalen.
Het besef komt pas later, zeggen ze... Nu ik heb al heel wat beseft maar blijkbaar stopt het niet... Ik zie al die haken en ogen die slechts bewijzen leveren van alles wat absoluut niet in de haak was aan dat halfslachtige voorstel ... in die al even halfslachtige mail van hem... (zie vanaf 27 september) Ik realiseer me jammer genoeg heel scherp hoe halfslachtig die zogenaamde 'oplossing' van hem was. Hij noemde het een voorstel... maar het was een dwangmaatregel... (omwille van de voorwaarden die er rond hingen als strontvliegen) Nog erger is dat die voorstellen (verzwaard met voorwaarden zodat het niet eens meer voorstellen waren) absoluut niet haalbaar waren voor me en dat wist hij héél goed, hij zette ze zelfs in tal van doktersverslagen en dat ze die moesten ernstig nemen... . Vreemd dan toch dat hij nu hij me loosde dààr plots geen oog meer voor had, niet? Hij heeft dit slechts voorgesteld om 'in orde' te blijven zodat ze hem ze-ker niets konden maken of verwijten. Maar dat kunnen ze heus wel... omwille van die haken en ogen.
Hij wist hoe angstig ik ben om me naar andere steden te begeven (zelfs bekende steden, ik durf er niet alleen naartoe, zelfs niet met het bekende vervoer). Wat hij 'voorstelde' kon ik niet eens bereiken met het bekende traject en nog erger ook niet met het bekende vervoermiddel...!
Zijn collega gaf wel therapie in de vertrouwde ruimten maar pas na mààààànden... ! Terwijl mijn zogenaamde meevoelende psychiater in de mail (waarin hij me liet weten dat ik geloosd werd, overgeheveld als een 'ding') de nadruk legde op de noodzaak !!! van onmiddellijk hulp, zo vlug mogelijk omdat hij wist dat ik erg leed... !!!! (als dat overleg er werkelijk was geweest dan had hij toch kunnen vernemen hoe ik zeker de eerste maanden niet terecht kon in dezelfde ruimte???? en hoe ik slechts in dat ene ziekenhuis die collega kon raadplegen met een traject dat ik moest afleggen waardoor heteveneens niet mogelijk was!!!) Door zijn 'nalatigheid' (hij had eerder dat 'voorstel' kunnen doen dan zou de tijd ertussen overbrugd zijn geweest en de therapie niet onderbroken, hij had in plaats van daarover te liegen werkelijk zijn collega daarnaar kunnen vragen en 'overleggen'... Nu werd ik zowat verplicht me in een bijna onmogelijk traject te begeven (lange reis met verschillende vervoermiddelen) om die bepaalde collega meteen te kunnen consulteren... ???? Sta me toe dit méér dan hypocriet en dubbelzinnig te vinden en zeer twijfelachtig in het licht van 'een verantwoord handelen van een behandelend psychiater!!!!).
Desnoods de huisarts, schreef hij ook nog... terwijl hij weet dat ik mijn huisarts slechts contacteer voor het griepvaccin.. Ja... er zitten veel leugens en hypocriete beweringen in zijn mail van 27 september... die hemzelf en zijn halfslachtige meevoelen meer dan in vraag stellen. En die hij blijkbaar alleen hanteerde om zichzelf te vrijwaren van 'klachten'. Ik weet echter dat wanneer ik klacht tegen hem WIL indienen, ik dat ook kan... alleen al omdat hij dit alles zonder overleg 'met mij' achter mijn rug om bekokstoofde!!! Jammer voor hem dat hij me niet door zulke stroop rond puur vergif kan misleiden.
Hij schreef het zelfs herhaaldelijk en met klem in zijn verslag voor diverse artsen en toch wilde hij nu om zijn eigen geweten te sussen omdat hij me dumpte,me nog een hachelijker traject laten afleggen dat ik normaal niet eens voor de helft aandurfde? Me volledig in het onbekende dwingen? Zonder één woord vooraf? Zonder erover te spreken?
Het wààrom is me nog steeds onbekend... en dat zal het blijven. Hij voelde dat hij er niets van bakte... en terwijl ik UIT de modder wilde, leek hij dat net niet te willen. Waarom niet? Vond hij het zo comfortabel luisteren terwijl hij niet luisterde??? Niets hoeven doen, nergens op letten, nergens op ingaan, geen gram begeleiding... alleen doén alsof hij luisterde, de muur luistert beter. Of wilde hij liever betuttelen... iets wat mij mijn laatstje restje eigenwaarde dreigde af te nemen...?
... hij dwong me bijna verder te stikken in de brij... En werd ik nu gestraft omdat ik dat niet wou????
Kon hij zijn falen niet toegeven? Dat hoefde hij voor mij niet eens zo te noemen, gewoon laten weten dat een meer gespecialiseerde arts me mogelijk beter zou kunnen helpen. Dit kon hij dan in één van de sessies met mij bespreken... én VOORSTELLEN (maar dan écht voorstellen en niet een als voorstel vermomde dwangmaatregel) De zoveelste leugen dat hij het toch altijd zo belangrijk vond???? 'niet overleggen boven de hoofden van cliënten)
Wat was zijn bedoeling om me zo laf te lozen? Wachtte hij te lang terwijl hij voelde 'het niet meer aan te kunnen'? Was zijn ego ook op dat vlak belangrijker dan het welzijn van zijn patiënte?
Had hij niet de moed me TIJDIG een andere arts voor te stellen??? Waarom niet????? Ik had probleemloos bij die collega van hem kunnen gaan in hetzelfde gebouw... àls hij me dat tijdig had voorgesteld... maar nu? Nu werd ik gedumpt en ik kon van de ene dag op de andere maar zien hoe ik het redde... zijn halfslachtige voorstellen ten spijt... omdat ze géén van allen haalbaar waren... en dàt wat je doet braken van ellende is dat hij dat verdomme als géén ander ook wist!
De bedreiging van dat hij me zo behandelde, als een proefdier zonder enige zeggenschap, en dan nog laten weten hoe hij met zijn collega had overlegd (bleek een grove leugen) en verder ook zou overleggen bij wie ik terecht kon ALS ik eerst bij zijn collega minstens één consultatie had gehad...dàn zou hij wel zien... OF ik nog bij hem terecht kon... of mogelijk een combinatie met hem én de nieuwe arts. Dan sprak hij over met nieuwe zuurstof in de therapie als mogelijkheid.... Bij een psychiater die zich toch niet wenste uit te sloven wat begeleiding betreft???? Wat zou die nieuwe zuurstof dan wel kunnen betekenen? Dat ik als vanouds slikte wat niet langer te slikken was? Of moest ik steeds meer pillen slikken om te veranderen in een mak schap dat alles nam zonder iets in vraag te stellen? Zodat hij verder kon indommelen op zijn comfortabele stoel? Dat is geen nieuwe zuurstof maar stik-stof.
Wat een lef... om te menen dat hij zo over mij en mijn leven meende te kunnen beschikken... dat hij me eerst als een ding kon dumpen en me vervolgens een lijstje voorwaarden onder de neus dacht te kunnen duwen? Als ik dààraan had voldaan dan zou mijnheer de almachtige nog wel zien wààr ik terecht kon??? Alsof ik nog een knieval zou moeten maken àls ik nog bij hem terecht zou kunnen?
Ik besef hoe hij probeerde de hele zooi op mij te gooien... alsof ik die regel brak en niet hij (hij vertelde vertrouwelijk informatie die ik in mijn sessie verteld had, door aan mijn jongste in haar sessie!!!) ... alsof ik een 'zogenaamde' therapeutische impasse veroorzaakte omdat ik niet het makke lam was dat hij zich wenste en me niet liet in slaap sussen door de luiheid, de gemakzucht die hij was gaan hanteren? En nu dacht hij op deze manier mijn laatste beetje levenswil te breken? Mijn wezenlijkheid... volledig lam te slaan?
Wel dié bedreiging (van overleggen boven mijn hoofd alsof ik een 'ding' was, volledig in het ongewisse werd gelaten ook) hierdoor heeft hij ook die hulp voor me gesaboteerd want zie ik eruit als een ezel misschien die bij een collega in therapie zou gaan, een collega van de psychiater die mij zo laf en totaal onverwacht loosde? Wetende dat hij die collega al uitvoerig zou 'briefen' maar hoe zouden daarin de 'feiten' weergegeven worden? Als 'zijn' waarheid... nog meer leugens dus. En hoé? Op een manier zodat hij de geweldige psychiater is met een wel heel moeilijk en steeds dieper in het moeras zinkende patiënte (voor het gemak zal hij wel niet vertellen wààrdoor ik steeds verder zonk) Zodat hij zonder kleerscheuren er als heilige uit zou komen en ik hocus pocus plots degene was die ooooh zo ziek was en niet langer te behandelen???? Komaan zeg. Hij kon het zelf aanvullen na die gruwelijke telefoons van hem dat ik zomaar 'een crisis' had???? (omdat ik vroeg wààrom hij me per mails had geloosd? Wat hd ik hem misdaan dat ik verdiende zo behandeld te worden?)....
Het laat zich raden dat deze psychiater niet al te eerlijk verslag zou uitbrengen bij zijn collega. En wat zou hij nog meer verzinnen? Dat ik wanen had? Wel voor zover ik weet heb ik geen wanen en lijd ik ook niet aan psychoses.
Dàt had hij verdomme gedroomd... Ik was altijd de rust zelve, zelf mijn vragen waren bedaard... maar hij heeft de laatste maanden met zijn werk én met mij gesold... en niet eens een klein beetje. Ook met mijn jongste solde hij... Hij was niet alert, luisterde niet, vertelde net iets te veel over zichzelf, hield zich niet aan de tijd... nam alles op alsof je een brood kwam halen bij de bakker.
In therapie moet je het grootste werk zelf doen, maar goed ook. Maar waarom ga je in begeleiding? Om voor iemand te zitten die geen aandacht heeft voor jouw proces en niet wil begeleiden, slechts betuttelen en tot overmaat van ramp over zijn kleine ongemakjes blijft praten in die luttele 45 minuten? Moesten we nog meer aangeven dat we 'begeleid wilden worden ... en of hij ergens kon op ingaan '...
Hij snoerde me telkens de mond met dat ik alleen maar kon ventileren... maar zoals ik reeds eerder zei... zelfs de ventilator zat geblokkeerd... Als je moet ventileren tegen een psychiater die een minuut later al niet meer weet waar je het over had... en die uit zijn droomtoestand kwam en met zulke domme vraag het bewijs leverde dat hij effectief niet geluisterd had... wié heeft er dan wanen????
Dus... vertel me wat zijn 'halfslachtige' oplossing, het overhevelen van mij naar zijn collega precies betekent in het licht van al zijn 'bevindingen' wetende dat zijn afhandeling precies dàt van me zou vergen wat hij in al zijn verslagen nadrukkelijk aanduidde dat ik er niet toe in staat was? Is dat patiënten ernstig nemen? Dat je niet alleen hen wat op de mouw speldt maar ook een arts van een hogere instantie ongemeende bevindingen overmaakt?
Ik zal nooit werkelijk weten waarom hij deed wat hij deed anders dan uit lafheid en zwakte, waarom hij naliet te doen wat hij hoorde te doen. Ik weet dat iemand die eenmaal een leugen plaatste dat nog doet... Hij loog over die collega waar hij zogezegd reeds mee overlegd had... het was de meest grove leugen die ik ooit hoorde. Wellicht dacht hij niet dat ik in paniek (want ik wàs jawel helemaal in paniek, je zou voor minder als je op die laffe manier gedumpt wordt) meteen zou bellen naar die collega van hem... die man wist van geen overleg... en al helemaal niet dat ik hem éérst moest consulteren voor ik 'misschien' nog terug bij mijn andere psychiater terecht kon... Hij wist niet eens dàt ik niet meer bij mijn oude psychiater terecht zou kunnen tenzij ik eerst zus... en zo... en zo... en zus... En wat als ik hem ook had verteld van de voorwaarden die me gesteld werden???? Ik had die mail moeten voorlezen...!
Dacht hij werkelijk mij zo te kunnen behandelen? Mensen die de macht die ze hebben, misbruiken heb ik al veel in mijn leven meegemaakt.
Hij en zijn collega zouden beiden overleggen wat nog kon????. (alsof ik verdomme een zware crimineel was, terwijl ik al acht maanden lang als een bange mus probeerde duidelijk te maken dat loos praten me niet langer hielp, dat ik er onder leed dat ik voelde dat hij niet meer alert was.) En de therapeutische impasse? Die ontlokte hij zelf door zich niet aan zijn eigen benadrukte regels te houden en dat niet eens te kunnen toegeven maar mij beschuldigen van nu werkelijk 'te groot wantrouwen'...! Ik verval in herhalingen... ik weet het... maar ze zullen verminderen om daarna volledig te verdwijnen alsook hopelijk de herinnering aan dit zeer zware trauma voor me... Als ik het tot me laat doordringen dan gaat het van binnen schreeuwen... dus stop ik de hele zooi weg... zo ver als maar kan... en diegene die dit alles veroorzaakte.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
502. buiten
met je hoofd richting grond naar buiten, dacht je da's gezond met je hoofd richting grond blij dat het naar buiten gaan is afgerond
verwezen door jouw bekende stad waar niets meer be-kend is alles wat ooit mooi was en warm voelt nu als een enorm zwartgeblakerd gat
daar liep je ooit met die je lief waren al wat was werd overspoeld door vloedgolven schuimbekkend, niet te bedaren wat er toen gebeurde, kan je nog steeds niet vatten of verklaren.
was je moeizaam aan het rouwen? uit het puin en de brokken weer trachten een beetje leven op te bouwen? Tot die je moeizaam bent gaan vertrouwen er in is gaan klauwen
je wil er geen woord meer over spreken omdat je wil vermijden dat wat nog niet brak straks ook nog zal breken
Na mijn schrijven nam ik rust... en daarna nam ik de vaat voor mijn rekening. Met muziek én een biertje. Na de vaat wilde ik aan het schilderen. Daarvoor moet er plaats gemaakt worden in de kleine kamer zodat ik de verschillende verftubes en verfpotten kan uitstallen en de schilderezel.
en het kan me niet eens schelen. Dat is me in mijn hele voorbije leven nog niet overkomen... dàt ik dàn die dag geen melk ga halen.
Nu, 't was de bedoeling dat we even ontspanden... maar we kwamen beiden opgedraaid terug... Nochtans hebben we heel veel geduld geoefend... 
Ja, om mij te misleiden, moet je vroeger opstaan... maar dat neemt niet weg dat het pijn doet als mensen het toch proberen... zoals mijn psychiater dat deed. 
)
(tja, hoe zeggen ze dat? De waarheid kwetst hé.... 
Vanmorgen haalden we voedingswaren en thuis aten we beiden nog een broodje, toen vertrokken we naar een tentoonstelling en open deur in een huis waar mensen met psychische problemen aan allerlei activiteiten kunnen deelnemen, kunst in allerlei vormen. Ik heb me in één van die vreselijke dagen na de mis-handeling van mijn psychiater daarover geïnformeerd omdat ik bang werd van mezelf alleen thuis met die bepaalde gedachten... een drang die bevochten moest worden. Jammer genoeg is er een ellenlange wachtlijst. Ik kon daar ter plekke informatie vragen maar omdat het zo druk was, voelde ik me er niet goed en waagde ik het niet iemand aan te spreken. Mijn al minieme zelfvertrouwen kreeg door de mis-handeling door mijn psychiater erge klappen. Ik keek rond... en daar was opnieuw de angst om in te grote groep te zitten. Misschien dat ik op een dag dat het me wat beter gaat toch even laat weten dat ik er was maar geen informatie durfde te vragen door de drukte. Het is precies de formule die ik al jaren zoek... waar ik me niet angstig en onwennig hoef te voelen... en wat bereikbaar is voor me... Nu jammer... een wachtlijst van jaren. 
Hoe zeggen ze dat? Opgeruimd staat netjes? Jawel... in de woonkamer klopt dat... maar niet in de hal. Daar liggen tijdschriften, van Knack. Ik kàn ze (nog) niet weggooien... en dus gaan ze ergens een etage hoger. Daarin lezen geeft me rust... waar andere boeken me dat niet meer kunnen geven. Kranten kan ik niet aan... andere tijdschriften evenmin. We zijn al drie jaar abonnee en ik ben best tevreden met de interessante lectuur op zovele vlakken. Alleen jammer dat deelnemen aan de wedstrijd (kruiswoordraadsels) nu ook geld kost... door de oproepen... Ik vond dat vroeger steeds zo leuk om daaraan deel te nemen. 
Het klinkt stom... maar het is voor mij niet stom... maar een feest bijna... dat ik niet verlamd voel wanneer ik de klussen zie die zich opstapelden door de 'geweldige' oplossing die mijn psychiater bedacht na een 'behandeling' van 'bijna negen jaar'... 
Het is werkelijk waar... vandaag beleefde ik een zalige morgen, slechts even donkere, zware gedachten, daarna een rust in me, geen gevoel van verscheurdheid meer... en dit zomaar... 
Ik bedoel zonder helend gesprek, zonder helpende hand... Misschien heeft iets anders geholpen, gevoelens los te wrikken bijvoorbeeld, de pijn naar buiten te gooien... zoals iemand schreef in een reactie 'zet die andere bij het groot huisvuil'... Heb ik gedaan al had ik even twijfels of ik die niet bij het klein of groot gevaarlijk afval moest stoppen (gnah gnah)
Ik bereid weer een gerecht à la Lore... vlindertjes-pasta met pili pili en zout... daarbij een ruim mengsel van prei, broccoli, look en okkernoten... (ik kraakte ze... en niet alleen de noten) 
