Het besef komt pas later, zeggen ze... Nu ik heb al heel wat beseft maar blijkbaar stopt het niet... Ik zie al die haken en ogen die slechts bewijzen leveren van alles wat absoluut niet in de haak was aan dat halfslachtige voorstel ... in die al even halfslachtige mail van hem... (zie vanaf 27 september)
Ik realiseer me jammer genoeg heel scherp hoe halfslachtig die zogenaamde 'oplossing' van hem was. Hij noemde het een voorstel... maar het was een dwangmaatregel... (omwille van de voorwaarden die er rond hingen als strontvliegen) 
Nog erger is dat die voorstellen (verzwaard met voorwaarden zodat het niet eens meer voorstellen waren) absoluut niet haalbaar waren voor me en dat wist hij héél goed, hij zette ze zelfs in tal van doktersverslagen en dat ze die moesten ernstig nemen... .
Vreemd dan toch dat hij nu hij me loosde dààr plots geen oog meer voor had, niet?
Hij heeft dit slechts voorgesteld om 'in orde' te blijven zodat ze hem ze-ker niets konden maken of verwijten. Maar dat kunnen ze heus wel... omwille van die haken en ogen.

Hij wist hoe angstig ik ben om me naar andere steden te begeven (zelfs bekende steden, ik durf er niet alleen naartoe, zelfs niet met het bekende vervoer). Wat hij 'voorstelde' kon ik niet eens bereiken met het bekende traject en nog erger ook niet met het bekende vervoermiddel...! 

Zijn collega gaf wel therapie in de vertrouwde ruimten maar pas na mààààànden... ! Terwijl mijn zogenaamde meevoelende psychiater in de mail (waarin hij me liet weten dat ik geloosd werd, overgeheveld als een 'ding') de nadruk legde op de noodzaak !!!  van onmiddellijk hulp,  zo vlug mogelijk omdat hij wist dat ik erg leed... !!!! (als dat overleg er werkelijk was geweest dan had hij toch kunnen vernemen hoe ik zeker de eerste maanden niet terecht kon in dezelfde ruimte???? en hoe ik slechts in dat ene ziekenhuis die collega kon raadplegen met een traject dat ik moest afleggen waardoor heteveneens niet mogelijk was!!!) Door zijn 'nalatigheid' (hij had eerder dat 'voorstel' kunnen doen dan zou de tijd ertussen overbrugd zijn geweest en de therapie niet onderbroken, hij had in plaats van daarover te liegen werkelijk zijn collega daarnaar kunnen vragen en 'overleggen'... Nu werd ik zowat verplicht me in een bijna onmogelijk traject te begeven (lange reis met verschillende vervoermiddelen) om die bepaalde collega meteen te kunnen consulteren... ???? Sta me toe dit méér dan hypocriet en dubbelzinnig te vinden en zeer twijfelachtig in het licht van 'een verantwoord handelen van een behandelend psychiater!!!!).

Desnoods de huisarts, schreef hij ook nog... terwijl hij weet dat ik mijn huisarts slechts contacteer voor het griepvaccin..
Ja... er zitten veel leugens en hypocriete beweringen in zijn mail van 27 september... die hemzelf en zijn halfslachtige meevoelen meer dan in vraag stellen. En die hij blijkbaar alleen hanteerde om zichzelf te vrijwaren van 'klachten'. Ik weet echter dat wanneer ik klacht tegen hem WIL indienen, ik dat ook kan... alleen al omdat hij dit alles zonder overleg 'met mij' achter mijn rug om bekokstoofde!!!
Jammer voor hem dat hij me niet door zulke stroop rond puur vergif kan misleiden.

Hij schreef het zelfs herhaaldelijk en met klem in zijn verslag voor diverse artsen en toch wilde hij nu om zijn eigen geweten te sussen omdat hij me dumpte,me nog een hachelijker traject laten afleggen dat ik normaal niet eens voor de helft aandurfde? Me volledig in het onbekende dwingen? Zonder één woord vooraf? Zonder erover te spreken?

Het wààrom is me nog steeds onbekend... en dat zal het blijven. Hij voelde dat hij er niets van bakte... en terwijl ik UIT de modder wilde, leek hij dat net niet te willen. Waarom niet? Vond hij het zo comfortabel luisteren terwijl hij niet luisterde??? Niets hoeven doen, nergens op letten, nergens op ingaan, geen gram begeleiding... alleen doén alsof hij luisterde, de muur luistert beter. Of wilde hij liever betuttelen... iets wat mij mijn laatstje restje eigenwaarde dreigde af te nemen...?

... hij dwong me bijna verder te stikken in de brij...
 En werd ik nu gestraft omdat ik dat niet wou????

Kon hij zijn falen niet toegeven? Dat hoefde hij voor mij niet eens zo te noemen, gewoon laten weten dat een meer gespecialiseerde arts me mogelijk beter zou kunnen helpen. Dit kon hij dan in één van de sessies met mij bespreken... én VOORSTELLEN (maar dan écht voorstellen en niet een als voorstel vermomde dwangmaatregel) 
De zoveelste leugen dat hij het toch altijd zo belangrijk vond???? 'niet overleggen boven de hoofden van cliënten)

Wat was zijn bedoeling om me zo laf te lozen? Wachtte hij te lang terwijl hij voelde 'het niet meer aan te kunnen'? Was zijn ego ook op dat vlak belangrijker dan het welzijn van zijn patiënte?

Had hij niet de moed me TIJDIG een andere arts voor te stellen??? Waarom niet????? Ik had probleemloos bij die collega van hem kunnen gaan in hetzelfde gebouw... àls hij me dat tijdig had voorgesteld... maar nu? Nu werd ik gedumpt en ik kon van de ene dag op de andere maar zien hoe ik het redde... zijn halfslachtige voorstellen ten spijt... omdat ze géén van allen haalbaar waren... en dàt wat je doet braken van ellende is dat hij dat verdomme als géén ander ook wist!

De bedreiging van dat hij me zo behandelde, als een proefdier zonder enige zeggenschap, en dan nog laten weten hoe hij met zijn collega had overlegd (bleek een grove leugen) en verder ook zou overleggen bij wie ik terecht kon ALS ik eerst bij zijn collega minstens één consultatie had gehad...dàn zou hij wel zien... OF ik nog bij hem terecht kon... of mogelijk een combinatie met hem én de nieuwe arts. 
Dan sprak hij over met nieuwe zuurstof in de therapie als mogelijkheid.... Bij een psychiater die zich toch niet wenste uit te sloven wat begeleiding betreft???? Wat zou die nieuwe zuurstof dan wel kunnen betekenen? Dat ik als vanouds slikte wat niet langer te slikken was? Of moest ik steeds meer pillen slikken om te veranderen in een mak schap dat alles nam zonder iets in vraag te stellen? Zodat hij verder kon indommelen op zijn comfortabele stoel? Dat is geen nieuwe zuurstof maar stik-stof.

Wat een lef... om te menen dat hij zo over mij en mijn leven meende te kunnen beschikken... dat hij me eerst als een ding kon dumpen en me vervolgens een lijstje voorwaarden onder de neus dacht te kunnen duwen? Als ik dààraan had voldaan dan zou mijnheer de almachtige nog wel zien wààr ik terecht kon??? Alsof ik nog een knieval zou moeten maken àls ik nog bij hem terecht zou kunnen?

Ik besef hoe hij probeerde de hele zooi op mij te gooien... alsof ik die regel brak en niet hij (hij vertelde vertrouwelijk informatie die ik in mijn sessie verteld had, door aan mijn jongste in haar sessie!!!)
... alsof ik een 'zogenaamde' therapeutische impasse veroorzaakte omdat ik niet het makke lam was dat hij zich wenste en me niet liet in slaap sussen door de luiheid, de gemakzucht die hij was gaan hanteren?
En nu dacht hij op deze manier mijn laatste beetje levenswil te breken? Mijn wezenlijkheid... volledig lam te slaan? 

Wel dié bedreiging (van overleggen boven mijn hoofd alsof ik een 'ding' was, volledig in het ongewisse werd gelaten ook)  hierdoor heeft hij ook die hulp voor me gesaboteerd want zie ik eruit als een ezel misschien die bij een collega in therapie zou gaan, een collega van de psychiater die mij zo laf en totaal onverwacht loosde? Wetende dat hij die collega al uitvoerig zou 'briefen' maar hoe zouden daarin de 'feiten' weergegeven worden? Als 'zijn' waarheid... nog meer leugens dus.
En hoé? Op een manier zodat hij de geweldige psychiater is met een wel heel moeilijk en steeds dieper in het moeras zinkende patiënte (voor het gemak zal hij wel niet vertellen wààrdoor ik steeds verder zonk) Zodat hij zonder kleerscheuren er als heilige uit zou komen en ik hocus pocus plots degene was die ooooh zo ziek was en niet langer te behandelen????
Komaan zeg. 
Hij kon het zelf aanvullen na die gruwelijke telefoons van hem dat ik zomaar 'een crisis' had???? (omdat ik vroeg wààrom hij me per mails had geloosd? Wat hd ik hem misdaan dat ik verdiende zo behandeld te worden?)....

Het laat zich raden dat deze psychiater niet al te eerlijk verslag zou uitbrengen bij zijn collega.
En wat zou hij nog meer verzinnen? Dat ik wanen had? Wel voor zover ik weet heb ik geen wanen en lijd ik ook niet aan psychoses.

Dàt had hij verdomme gedroomd... Ik was altijd de rust zelve, zelf mijn vragen waren bedaard... maar hij heeft de laatste maanden met zijn werk én met mij gesold... en niet eens een klein beetje.
Ook met mijn jongste solde hij... Hij was niet alert, luisterde niet, vertelde net iets te veel over zichzelf, hield zich niet aan de tijd... nam alles op alsof je een brood kwam halen bij de bakker.

In therapie moet je het grootste werk zelf doen, maar goed ook. Maar waarom ga je in begeleiding? Om voor iemand te zitten die geen aandacht heeft voor jouw proces en niet wil begeleiden, slechts betuttelen en tot overmaat van ramp over zijn kleine ongemakjes blijft praten in die luttele 45 minuten? Moesten we nog meer aangeven dat we 'begeleid wilden worden ... en of hij ergens kon op ingaan '...

Hij snoerde me telkens de mond met dat ik alleen maar kon ventileren... maar zoals ik reeds eerder zei... zelfs de ventilator zat geblokkeerd... Als je moet ventileren tegen een psychiater die een minuut later al niet meer weet waar je het over had... en die uit zijn droomtoestand kwam en met zulke domme vraag het bewijs leverde dat hij effectief niet geluisterd had... wié heeft er dan wanen????

Dus... vertel me wat zijn 'halfslachtige' oplossing, het overhevelen van mij naar zijn collega precies betekent in het licht van al zijn 'bevindingen'  wetende dat zijn afhandeling precies dàt van me zou vergen wat hij in al zijn verslagen nadrukkelijk aanduidde dat ik er niet toe in staat was? Is dat patiënten ernstig nemen? Dat je niet alleen hen wat op de mouw speldt maar ook een arts van een hogere instantie ongemeende bevindingen overmaakt?

Ik zal nooit werkelijk weten waarom hij deed wat hij deed anders dan uit lafheid en zwakte, waarom hij naliet te doen wat hij hoorde te doen. Ik weet dat iemand die eenmaal een leugen plaatste dat nog doet... Hij loog over die collega waar hij zogezegd reeds mee overlegd had... het was de meest grove leugen die ik ooit hoorde.
Wellicht dacht hij niet dat ik in paniek (want ik wàs jawel helemaal in paniek, je zou voor minder als je op die laffe manier gedumpt wordt) meteen zou bellen naar die collega van hem... die man wist van geen overleg... en al helemaal niet dat ik hem éérst moest consulteren voor ik 'misschien' nog terug bij mijn andere psychiater terecht kon... Hij wist niet eens dàt ik niet meer bij mijn oude psychiater terecht zou kunnen tenzij ik eerst zus... en zo... en zo... en zus... En wat als ik hem ook had verteld van de voorwaarden die me gesteld werden???? Ik had die mail moeten voorlezen...!

Dacht hij werkelijk mij zo te kunnen behandelen? Mensen die de macht die ze hebben, misbruiken heb ik al veel in mijn leven meegemaakt. 

Hij en zijn collega zouden beiden overleggen wat nog kon????. (alsof ik verdomme een zware crimineel was, terwijl ik al acht maanden lang als een bange mus probeerde duidelijk te maken dat loos praten me niet langer hielp, dat ik er onder leed dat ik voelde dat hij niet meer alert was.) En de therapeutische impasse? Die ontlokte hij zelf door zich niet aan zijn eigen benadrukte regels te houden en dat niet eens te kunnen toegeven maar mij beschuldigen van nu werkelijk 'te groot wantrouwen'...!
Ik verval in herhalingen... ik weet het... maar ze zullen verminderen om daarna volledig te verdwijnen alsook hopelijk de herinnering aan dit zeer zware trauma voor me... Als ik het tot me laat doordringen dan gaat het van binnen schreeuwen... dus stop ik de hele zooi weg... zo ver als maar kan... en diegene die dit alles veroorzaakte.

19-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

19-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

een zee van woorden
niet bruikbaar
vertroebeld
ondoordringbare mist
jouw gevoel is een chaos
je hebt je in mensen vertrouwen
zo vergist
van niets en alles
of daar tussenin
je voelt niet eens meer
verongelijkt, verdriet

het schreeuwen van binnen oorverdovend luid
verdampt in geluidloosheid
van je stille gelaat,
blik, uitdrukking, buitenkant
de oceaan is opgedroogd
het water verzand

tranen kunnen niet stromen
want je ogen zijn leeg
en leeg is waar ooit nog wàt zat
het is misschien,
mogelijk,
eventueel
maar het neemt niet weg
iets fundamenteels werd iets te vaak 
beklad

niets wat was
en wat je hebt vertrouwd
is tot nader order
nog
vertrouwd

waar en op wie je dacht staat te kunnen maken
verkoos je
levensbedreigend
te kraken

een warboel van taal
en van angst
je probeert te analyseren
kan het soms niet meer verdragen
dat wat je willens of niet blijft
belagen.

©Lore2011

19-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

18-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Tijdens de avonduren sijpelde het lichtere gevoel opnieuw weg en maakte plaats voor pijn, daar waar ik die ook destijds voelde en waar ik een aquarel van maakte... ik noem het de plek van het vertrouwen en als iemand je zwaar gekwetst heeft en je vertrouwen heel erg beschaamde, dan doet het daar erg veel pijn. Dat is nu al enkele weken zo.
Ik ga vroeg onder de douche, ik wil hier namelijk weg, hoe vlugger hoe liever. Ik moet naar buiten. En dit keer kan ik naar buiten zonder angstig te zijn dat ik iets niet ga aankunnen. Voor het eerst sinds vandaag precies vier weken kan ik weer veilig naar buiten zonder angst voor mezelf.
Ik heb nood aan lucht, wind, zuurstof en mensen, in ieder geval alvast weg hier vandaan... Misschien wordt het dan opnieuw wat lichter binnen in me. Zo niet dan kan ik alsnog overwegen degene die een hand reikte te telefoneren.

18-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Haar ongenoegen liet zich al geruime tijd voelen... maar vandaag kwam het op een hoogtepunt... Ik kon haar niet ompraten dat zij nog even moest wachten... Ook bij haar kookte één en ander over...
Wat dacht hij dat hij mijn jongste net zo kon radjes voor de ogen draaien als hij bij mij kon? Ik was dan ook een gemakkelijke prooi, nietwaar?Onzeker, weinig zelfvertrouwen, altijd denken dat anderen het bij het rechte eind hebben... enz... enz...

Ze liet op dezelfde wijze... als hij met mij deed, weten dat zij niet meer van zijn 'diensten' wenste gebruik te maken. Maar wat blijkt nu??? Plots had hij daar graag toch éérst een gesprek met haar over gehad... (walg, walg, huiver, huiver...) en haar doorverwezen.... Zo...maar dat gesprek vond hij bij mij niet nodig... Zeer vreemd.

Sinds wanneer hebben wij vertrouwen in een psychiater die zijn patiënten zonder meer loost???? Mijn dochter is minder naïef dan ik op dat punt... zij wacht geen laffe lozing af blijkbaar maar nam zelf het heft in handen. Ik kàn nog wat van haar leren, jawel.

En dàt (dat hij graag daarover eerst een gesprek had willen hebben), zegt de man die mijn verzoek om een gesprek om erover te praten beantwoordde met een mail dat ik bij hem vooreerst niet meer terecht kon, tenzij ik eerst bij die collega een gesprek moest hebben en dàn zou mijnheer de 'almachtige' eens beslissen of ik e-ven-tu-eel nog bij hem kon terugkeren eventueel gecombineerd met sessies met die andere collega?????? Verslijt hij me voor gek of zo???

Alsof ik een zware crimineel ben die hem naar het leven stond  
Wààrom??? Omdat ik zoveel signalen gaf dat zijn therapie niet dé therapie meer was voor mij??? Omdat ik niet MEER braaf de sloomheid van zijne heiligheid kon slikken en bleef vragen en verzoeken om hulp? Een zelfhulpgroep, therapie in de ware zin van het woord, een therapiegroep en tenslotte bvb. een tweede psychiater????? Hij bleef al die signalen van mij negeren. Wààrom??? Hij gaf niet eens een antwoord. Moest je iemand met bps (maar wél met een degelijk verstand) voor een idioot verslijten? Dàt was pas een miskleun van hem.
Waarom loosde hij me zo vlug als maar kon en wel ZONDER dààrover EERST een gesprek te hebben al vroeg ik DAAR nadrukkelijk om?????

Bijna was hij er ook in geslaagd mijn jongste haar zorgende moeder te ontnemen... bijna was hij er in geslaagd de laatste draad met het leven door te knippen... de zorg, de aandacht voor haar... Het is niet gelukt.
Ik ben geschrokken van mijn jongste die zoveel meer doorzicht heeft in zaken die niet kunnen. Hij kon nog van haar leren...!

Hij moest zich schamen. En dat is het laatste woord dat ik aan hem verspil. Sinds die vreselijke dag heb ik zijn naam niet meer gebruikt met dokter ervoor. Ik beperkte me tot zijn familienaam en spuug die uit als vies geworden pruimtabak. (heb ik nog nooit geproefd hoor maar het leek me wel een mooi beeld om wat ik wilde zeggen)

Hij hield me acht maanden zoet met zijn stelling van zogenaamd 'ventileren' maar dan wel met een ventilator die slechts draaide om zijn toertjes te doen? Niet méér en niet minder. Hij luisterde niet meer, ging nergens op in, hij hoorde niet ééns meer wat ik zei of aangaf. Hij hoorde in al die acht maanden niet de diverse noodkreten, de kreten omhulp. Hij hoorde alleen zijn eigen gelazer en zag slechts zijn eigen blazoen, dé psychiater van het jààr..? Forget it... tenzij je bedoelt de psychiater die er wérkelijk een zootje van heeft gemaakt.

Hij wilde zijn blazoentje blinkend houden zonder er nog wat voor te moeten doen? ... en dààr mocht niemand, maar dan ook niemand aan raken. Heb ik het geraakt? Omdat ik vooruit wilde komen? Niet wilde opgeven en verder in de modder zinken waar hij (blijkbaar) op aanstuurde? Soms denk ik zelfs dat hij me maar wat graag naar de idee van een opname wilde loodsen... Waarom? Wilde hij toen al slachtoffertje zijn, de psychiater die zo zijn best deed maar helaas...?
Komaan zeg. Als ik paranoïde zou zijn, zou ik nog denken dat ze aan iedere opname verdienen. Maar ik ben nog bij mijn volle verstand (ook helaas) Zo kon hij zijn handjes witwassen en zijn bedenkelijke 'behandeling' verdonkeremanen.... alles afschuiven op zijn o zo zieke cliënte??? Met heel dit apenland maar niet met mij.

Dacht hij slim te zijn? Weer iemand die zich zeer vergist in mij... en ja hoor... ook in mijn wijze jongste...! Het is gemakkelijk om van cliënten die zich verweren plots 'zieke mensen' te maken???? Dat heb ik al eerder meegemaakt. Door iemand die zich te buiten ging aan seksueel misbruik.

Ik huiver ervan... god wat huiver ik ervan. Van alle hulpverleners die in plaats van zichzelf eens aan nader onderzoek te onderwerpen hun eigen falen of miskleunen of misbruik over willen hevelen naar degene die ze HOORDEN te BEHANDELEN in plaats van te MIS-BEHANDELEN;

Die naam... zijn naam... werd voor ons een gezwel... op het begrip 'degelijke hulpverlening voor mensen met een depressie of bps'...

Een goede raad aan allen die hulp vragen... als je voelt dat er geklungeld wordt, denk dan niet zoals wij al té lang hebben gedacht... dat het vast aan onszelf te wijten was of dàt dàt nu eenmaal therapie was... het IS geen therapie wanneer een psychiater oeverloos blijft zeggen dat je maar moet praten zonder ook maar één keer blijk te geven dat hij begrijpt waarover je het hebt of misplaatste en domme opmerkingen maakt die je nochtans DUIDELIJK laten voelen dat hij er geen moer van snapt, die net iets te lang bezig is met verslagen schrijven onder amper 45 minuten therapie en ook over zichzelf praat, zelfs over een val van zijn fiets, ontstekingen aan zijn ogen, te lang om het gezonde evenwicht in stand te houden en niet het gevoel te krijgen dat de rollen hier omgekeerd werden.... Hij ging amper verder in op wat je nochtans duidelijk aangeeft. Is het normaal dat hij na bijna negen jaar nog geen enkele analyse kan voorleggen? Die je vertelt dat hij slechs opschrijft om er met zijn 'gedachten' bij te blijven.

Gooi dat soort hulpverlener overboord, liever vandaag nog dan morgen, vooral als hij niet in wil gaan op je wens vooruit te willen in de therapie mét een sterke begeleiding, sturing... als je dat behoéft.
Maak aub niet dezelfde fout die ik maakte om dit als toemaatje te krijgen, dat je als de grond wat te  heet werd onder zijn volmaakte voeten, je als afval geloosd wordt, gedumpt, halfslachtig overgeheveld wordt naar een collega die uiteraard uitvoerig gebriefd werd... over jouw 'stoornis'... waarbij hij natuurlijk over zijn eigen 'miskleun' (alias stoornis) in alle talen zwijgt... namelijk zijn laksheid, zijn gemakzucht, zijn overhevelen van jou als was je een proefdier in een kooi... zonder de noodzakelijke bespreking, het respect naar jou als cliënt toe, neen lozen die zooi...  . Het toppunt was dat hij bovendien bleek gelogen te hebben over het zogenaamde overleg met zijn collega want toen ik die telefoneerde scheen die nougatbollen te weten.
Mooie hulpverlener was mijn vorige psychiater. Bijna heb ik het dankzij hem dit keer niet overleefd. 

Ik heb gevoeld welke mensen er achter me staan... en me steunen, die méér beseffen wat deze man die zich mijn behandelende arts durfde te noemen heeft gedaan... om zijn eigen ego en zijn eigen tekort schieten onder te stoppe. (voor mij hoefde hij het niet eens toe te geven... als hij het maar voor zichzelf kon en mij TIJDIG had VOORGESTELD om een meer GESPECIALISEERDE psychiater te consulteren) Maar neen... 
Wat wilde hij persé bewijzen en tegenover wie,??? Wilde hij zich in een slachtofferrol wentelen (het werd psychisch te zwaar voor hem... en hij kon daarom ook geen gesprek meer met me hebben??? Toevallig toen ik vroeg om voorlopig even geen therapie meer????)
Was het wel een psychiater? Soms leek hij op een jongetje dat op zijn mammie riep. Die vroeg soms zorg en raad van mij. OK hoor, maar daar wijd je als psychiater toch geen kwartier over uit tijdens een sessie voor de patiënte haar 45 minuten????

Is het zulke schande toe te geven dat je ergens niet meer bijkan? Waarom kon hij zijn eigen falen én fout toen hij uit de biecht klapte niet toegeven? Neen liever de ander het gevoel te geven dat ze ocharme de boosdoener is en die arme psychiater 'het psychische te zwaar kreeg...? Komaan zeg... werkelijk té gek om los te lopen.

Niet dat hij er niet langer 'bijkon' neem ik hem kwalijk, wél hoe hij ermee omging, een bekwame psychiater onwaardig. Hij had me hierover TIJDIG over kunnen inlichten én me TIJDIG een andere psychiater kunnen adviseren. Maar simpelweg omdat hij ANGST had voor mijn reactie....???? loste hij het liever op deze ONVERANTWOORDE manier op? De patiënte per mail doorsluizen? De patiënte laf en therapeutisch volslagen onverantwoord lozen.... Mooie boel. Die hoort daarvoor ook gestraft te worden. Tenminste berispt.

En waarom ontkende hij zijn wangedrag toen hij zijn eigen regel schond, de privacy tussen moeder en dochter? Ga zelf in therapie man.
Vreemd genoeg heb ik sinds die gebeurtenis nog vaak braakneigingen....

Beste mensen... ik heb voor het eerst weer moed... na de vreselijke weerslag gisteren, de zoveelste sinds mijn psychiater die me (dacht ik toch) negen jaar behandelde, uiteindelijk 'feestelijk' besloot met mijn 'lozing'. En wat nog erger was, 'dat lozen' werd vergezeld met halfslachtige woorden als dat ik vlug hulp moest zoeken (bij zijn collega waarmee hij al ZOGEZEGD overlegd had .. want dat ik erg leed )(desnoods bij de huisarts moest langsgaan)(waarvan hij wist dat ik die slechts bezocht voor een anti-griep vaccin???? 

Zijn immense bezorgdheid om mij heeft hij zeer duidelijk laten blijken door zijn hele 'afhandeling' van mijn 'case' per 'mail'...  Tjonge. Die man verdient een MEDAILLE  maar dan wel van de lafhartigste puberale psychiater van België.

Mensen stonden me bij, mensen waar ik het niet van verwachtte. Door ze is het ook niet gelukt wat hij met zijn vreselijke uitspraken nog tijdens die telefoons donderdag (twee dagen na zijn mail) wilde bekomen... 'doen alsof ik ZOMAAR een 'crisis' kreeg en maar naar 'crisisopvang' moest bellen... ' nadat hij me verdomme, aub zeg, de psychiater die me bijna negen jaar behandelde zonder ENIG WOORD VOORAF als een 'ding' dacht te moeten lozen??? Op een laffe, laaghartige manier te lozen, over te hevelen, me bovendien (hemeltergend) verzocht hem niet meer te contacteren, op geen enkele manier maar die 'mijn' dringend verzoek me na zijn afschuwelijke mail 'helemaal met rust te laten' dacht te mogen negeren door me nog een mail te sturen waarin hij me nog een schop achterna verkocht? Fraai, zeer fraai, om waarlijk trots op te zijn.

Neen... vergeven doe ik het hem wellicht nooit. Hij wist welke lijdensweg ik zonder dat ging, wààrom moest hij er op die manier een bijna fataal einde aan breien? En wat zou erop gevolgd zijn àls ik uiteindelijk de strijd had verloren ? Dat hij zielig een ander liet wachten omdat hij net vreselijk nieuws had ontvangen??? Een cliënte van hem met bps had er stel je voor 'plots, onverwacht'???? een einde aan gemaakt. Komaan zeg...!!! GELUKKIG leef ik nog... en vecht ik voort. De hemel zij dank... ook voor alle mensen die in eenzelfde situatie zouden komen... en die net als ik... zo geslagen voelen dat ze niet eens kunnen reageren... en wegzinken in een moeras wat wél zooo handig is voor degene die mis-meesterden... Ik wil jullie niet vertellen hoe vaak ik die weken mezelf ERGENS van heb moeten afbrengen... met geweld... Ik wil er zelf niet meer aan terugdenken. En ik hoop dat het ergste nu voorbij is... al weet je dat nooit... (zo merkte ik gisteren)

Ik laat me door geen enkele stuk onbenul nog afbrengen van mijn rechten... wéés daar maar van overtuigd.
Ik had mijn eerste jaren gevoel moeten blijven volgen... dat hij maar een stuntel was. Erna geloofde ik dat ik het was... nu weet ik beter... en het doet me nog steeds rillen als ik besef waar ik ternauwernood aan ontsnapt ben.
Vandaag voelde ik voor het eerst sinds bijna tien maanden weer zin om te zingen, zin om naar een park te gaan, zin, zin, zin...en zin om jullie hier te plezieren met mijn ellenlange teksten.
Tuurlijk weet ik, wijs en ervaren als ik ben dat het morgen opnieuw een dieptepunt kan bereiken... maar mild voor mezelf zeg ik ook tot mezelf dat dàt in de gegeven omstandigheden écht niet abnormaal of GEK is...
Ik wéét ondertussen wie hier abnormaal en gek is of zeer onverantwoord te werk is gegaan. Misdadig is het. MISDADIG.
 

17-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

17-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Vandaag zit er een soort verdoving om me heen die zelfs door een telefoontje niet afgebroken kon worden blijkbaar.
Nog iets anders van waarneming is mijn spreken, net zulke gebroken woorden, verhakkelde zinnen. Uit een wezen als een vaas die in duizend stukjes brak en waarvan de scherven gelijmd werden, bij iedere tikje in nog meer scherven zal vallen.
Ik stamel en kan geen woord fatsoenlijk vormen, ze dansen in mijn hoofd en komen in horten en stoten, hakkelend, in stukjes gebroken. Ik hoor mezelf praten en voel de blokkering in mijn hersenen om ze netjes in een zin te gieten, me net zo helder en vlot mijn gedachten te horen uiten dan andere keren. Het kan niet, lukt niet. De gedachten floepen aan en uit, ik heb geen tijd genoeg om ze te vatten.

Een soort emotionele shock die ik me zelfs niet kan herinneren de afgelopen tien jaar gehad te hebben. Zelfs niet na wat met mijn kinderen gebeurde, ik voelde me toen minder verbrijzeld dan nu, en het was toen zo erg... toch voelt dit zo mogelijk nog immenser. Geraakt in het wezen dat ik ben. De bescherming die was, is niet meer, voelt opnieuw als een egel zonder stekels, een schildpad zonder schild, een slak zonder huisje, een uiterst gevoelig zenuwstelsel zonder filter waarin flink getrapt werd....en nog en nog. Misschien door het onverwachte... door dat wat verborgen zat achter de schijnbaarheid... een monster dat groeide en groeide tot het mij verslond. Hij, de psychiater die ik na jaren begon te vertrouwen.

Om verschillende redenen is de trap die mijn hulpverlener mij verkocht bijna vier weken geleden van een vierdubbel zo groot kaliber... omdat hij hoorde te weten wat hij deed of naliet te doen... het was niet van buiten dat er geslagen werd... maar van binnen, heel erg en diep. Zwaar, zeer zwaar geschonden vertrouwen... een man met een dubbele agenda en meer dan één gezicht.
En alsof dat nog niet volstond... werd er nagetrapt, niet één, niet twee maar drie keer... tijdens mijn radeloze telefoontjes en in een mail die hij me nog bij wijze van natrap meende te moeten sturen. Poort terug dicht... de verdoving dreigt doorbroken te worden.

De verdoving beschermt. Moet me nu beschermen. Het voelt comfortabel. Zo red ik het wel. Straks komt mijn jongste thuis en wat wij gisteren hebben gezegd tegen elkaar, was goed. Ze was al gaan slapen en ik heb uitgelegd. De tranen hield ik niet meer binnen. Het was goed. Wij willen elkaar ontzien en dat is niet goed. Niet zoals het gisteren ging. Je mag niet alles voor jezelf houden. Zeker niet wanneer wij het van mekaar zo erg aanvoelen. Dat ene gevoel is me ook ontnomen... dat ik ondanks alles er voor haar steeds kon zijn...

Zo ver was ik vanmorgen heen dat ik het telefoontje waar ik gisteren om vroeg en vandaag ontving, niet eens meer hoefde. Toen het kwam, voelde ik weerstand, misschien omdat de verdoving dan zou breken? Ze brak niet. En ook al voel ik me nog net als voor dat telefoontje, ik zal het later wél voelen en er dankbaar om zijn... wetend dat er mensen achter me staan die weten waar ik in zit en hoe het is.
Het telefoontje, de antwoorden op mijn vragen die daarin beantwoord werden, prentte ik in mijn brein zodat wanneer het opnieuw nodig is ik weet wat ik kan doen, mag doen, niet meer zo angstig hoef te zijn opnieuw 'afgestraft' en 'vergooid' te worden. Iemand staat achter me, dat zal ik in mijn brein prenten want ik voel even niets meer. Ik leerde omgaan met wat mij gegeven is, dit is een techniek, omdat ik het ken (niet de verdoving maar het in mijn brein prenten van woorden die er gesproken worden, de verdoving is iets dat spontaan optreedt bij zware trauma). Ik prent wat mensen zeggen op momenten dat mijn gevoel het laat afweten, in mijn brein. Later als ik opnieuw voelen kan, zit het in mijn herinnering en zal ik het uitgestelde gevoel van warmte, meevoelen en steunen ook voelen. Nu niet.

Ik onthou dat ik niet alleen sta en dat ik mijn verdriet en pijn niet mag of moet onderstoppen, wegduwen, verdringen, ik weet dat het me ziek maakt, dat is in het verleden al gebleken. De mond is me stelselmatig gesnoerd... op heel wat manieren... ook nu... en erger nog... door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde (al blijkt uit steeds meer dat het absoluut géén 'goede' behandeling was. Hoe hij zich er tenslotte van afmaakte, sloeg alles). Weet niet of hij dàt OOK aan zijn collega heeft verteld. 
Mij doodzwijgen en boven mijn hoofd allerlei beslissen, me lozen per mail... allemaal zaken waar hij me psychisch mee vermoordde. Hij wist dat... en toch heeft hij op een lelijke en wrede manier in mij en de negen jaar behandeling huisgehouden. De bewering in zijn laatste mail waarin hij me nog een trap nageeft, dat hij me toch tot het laatste hielp, is in die zin weerzinwekkend. weer-zin-wekkend... en dat hij loog tegen zijn eigen collega en mij... bah... rotkereltje.

17-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

16-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

16-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

geen sprong
maar kruipen
door een woestijn
geen houvast
of uitweg
uit het gloeiend, brandend zand
en de droogte 
geen weg
geen hoogte
wat er moet
of wat wàt met je doet
wat je mag
zonder spotlach
of een gruwelijke straf
zieltogend kruipen door vernietigende zand
omdat je ergens onderweg werd uitgeworpen
als mens en wezen uitgeband...

overal is stilte
behalve in jezelf
daar schreeuwt en schreeuwt het
door een pijn
die je weg wil, die er hoefde te zijn
 
vastgeklonken in angst
blijft het stil, je mond kan niet meer open
je durft niet meer verzoeken
om hulp, steun en begrip 
bang opnieuw geduwd te worden
over de dodelijke klip.

je verloor opnieuw het onzichtbare contact
het rustgevende
de band
vervreemd
ver heen
je voelt je opnieuw
ontzettend... afschuwwekkend
alleen.

©Lore2011

16-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Nog altijd bezig de boel te verwerken, het onwerkelijke gevoel dat weer over me gleed, weg te krijgen, veroorzaakt door de serieuze emotionele schok (zie 27 september).
Nog altijd dat gevoel te willen huilen, van vermoeidheid, van al wat de voorbije weken een nachtmerrie inhield, dag en nacht.
Dat wat gisteren wat milder was, lijkt alweer een maand geleden al wilde ik het vasthouden. Dat is gelukt tot ergens in de namiddag of vroegavond. Toen zakte al hetgeen weer hoop bracht en de wil om verder te leven weer tot een lager niveau.
Ik laat het los en probeer er niet te veel aan te denken;
Het is verdwenen in de onwerkelijkheid die opnieuw over me heen trok en het gevoel verbonden te zijn met het leven en de mensen om me heen volledig verdoofd. Wellicht door het teveel aan bijzonder zware emoties en schokken.. Ik ken het van het voorbije leven...

Na een nacht slapen komt het hopelijk terug... Ook de betrokken personen voelen niet meer als bestaand. Het is rottig, zeker nu... omdat ik daardoor ook dat gevoel van steun verlies.

Voel dit alles niet zomaar te kunnen vergeten, al zou ik dat willen, hartgrondig willen. Ik voel nu al dat dit tijd vraagt, meer tijd dan me lief is... Ik weet niet eens of ik het ooit vergeven kan. Ik hoop het meer voor mezelf dan voor degene die dit alles veroorzaakt heeft. De lafaard.

Het mag een medische miskleun genoemd worden, één van formaat en met zware gevolgen, psychische verwondingen, een zwaar trauma veroorzakend... je mag trots zijn psychiater J.
 In emotionele shock... wat hij ooit zelf vernoemde... maar toen was hij en zijn onnadenkend of onverantwoord gedrag niet de oorzaak. Nu zal hij zulks vast niet meer vernoemen...

Ik ben erg moe... en hoop zo dat ik morgen weer dat lichtje ga zien en voelen van gisteren.

15-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Na die vreselijke weken (zie vanaf 27 september = de dag dat ik geloosd werd door mijn behandelend arts = psychiater na bijna negen jaar behandeling...en let wel !!! ZONDER VOORGAANDE... ZONDER OOK MAAR 1 WOORD VAN WAT DIE MAN EVENTUEEL DWARS ZOU KUNNEN ZITTEN... OF WAT HIJ NIET KON...!!!!!!! NAMELIJK MIJ EEN DEGELIJKE THERAPIE AANBIEDEN.... ...een therapie op maat voor iemand die lijdt aan bps en chronische depressies...) heb ik ein-de-lijk mijn tafel opgeruimd... Die lag afgeladen vol met paperassen...

Ik ben nu heel erg moe... en nog altijd dat gevoel te willen huilen om hoe hij mij, de man die ik onterecht mijn vertrouwen schonk,...me 'loosde'... en dan meende hij nog het recht te hebben mijn verzoek me met rust te laten na die ellendige mail en de nog ellendiger telefoontjes van hem, te negeren én mij naar mijn hoofd te gooien dat hij me toch 'tot het laatste goed probeerde te helpen'... (hij staat wel akelig goed met zichzelf...) Angstaanjagend in feite...
Hij vond dat ik hem met de grond gelijk had gemaakt... Hoezo? Ik heb niet meer gedaan dan te vermelden wat is... zijn verderfelijk en laffe houding in vraag stellen... om me zo op die manier te lozen waardoor hij mij op een subtiele manier 'met de grond gelijk maakte' maar dàt dringt blijkbaar niét tot zijn krekelverstand door. (ik had niet anders verwacht...)

Het lef... aub zeg... Hij hielp me al 8 maanden niet meer... en viel me nog aan ook toen ik beleefd én voorzichtig zijn verbreking van zijn regels bevroeg... !!!!!!!!!!!!!!
Dus... eindelijk ruimde ik de tafel op en sorteerde ik mijn bijna 15 kaftjes rekeningen, uitreksels enz... er is nog één kaftje bijgevoegd... 'hoe hij het afhandelde'... met alle papieren die daarmee in verband staan. Dit wens ik écht niemand toe... ! Zelfs mijn grootste vijand niet... (weet niet eens dat ik zo iemand heb) Mensen als hij, die zoiets doen, die bestaan eenvoudigweg niet meer voor mij.
Hij, de pubererale egotripper die hij bleek te zijn... bestaat nu inderdaad NIET meer voor mij...

15-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik heb zo goed geslapen... voor het eerst sinds hoe lang??? Zonder boek aub... wat ik voor de emotionele slachtpartij die de psychiater die me negen jaar bijna behandelde op me toepaste, al niet eens kon...
Ook moest ik niet meer in de handleiding lezen voor borderline persoonlijkheidsstoornis. Ik heb niet langer het gevoel dat ik werkelijk alles alleen moet doen... 
Ik kon vanmorgen zelfs blijven liggen ook al was ik wakker. Ik hoefde niet vlug vlug dat bed uit omdat eenmaal wakker de ellende me zodanig treft dat ik wel moét opstaan om meteen wat om handen te hebben zodat de zaken die door mij heen razen me niet zouden wurgen. Als ik nu zou huilen... dan is het van dit... 'het voelt of de lente nu pas begint'.. (ook hier voor alle duidelijkheid, het weer of de zon heeft met deze uitlating NIETS maar dan ook NIETS te maken)

Gisteren wilde ik mijn favoriete serie volgen met die olijke speurder Frost... maar mijn ogen vielen dicht... Ik probeerde ze met mijn vingers open te houden... het hielp niet... ik viel telkens opnieuw in slaap... in een rustgevende slaap... en weet niets haha van de oplossing van al die moorden. Ik weet wel meer en meer... hoe de therapie die ik kreeg me meer kwaad heeft gedaan dan goed, zeker het laatste jaar. En hoe de afhandeling een psychische moord op mij was... die ik net als Frost met de nodige humor zal oplossen... ik ben al bezig... het ene inzicht na het andere... maar door wat er nu is... voelt dat niet levensbedreigend meer 'mijn nieuwe psychiater... '.

Ik wil er voor opletten... voorzichtig te blijven met mijn vloed positiviteit, uit zelfbescherming omdat er toch die angst op de achtergrond is dat ik me opnieuw vergis... ik denk echter niet... dat ik me vergis... tot hiertoe komt het overeen met mijn intuïtie, iets wat ik niet kan zeggen van de afgelopen jaren... Teveel toegeeflijkheid van mijn zijde... om al die steken die er vielen... Nu voelde het meteen JUIST... voelde ik me meteen BEGREPEN... GEHOORD... ERNSTIG.... GENOMEN.

Dat ik nu stilaan uit de smurrie zal komen... is niet de verdienste van de vorige psychiater die dat niet meer is voor mij door zijn mis-handeling... maar vooral mijn verdienste... én die van de hand die me gereikt werd. (als dat geen goed nieuws is allemaal.

15-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

14-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

14-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

13-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

13-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Dat hij er niets van begrepen had, was duidelijk. De mail met het voorstel tot dwangmaatregel gemaakt door de voorwaarden die het omsloten. Drie maal liet je je ontzetting blijken over de manier waarop hij je per mail loosde. Je kreeg geen tekst of uitleg... geen woord vooraf... of erna, geen antwoord op die vragen die je stelde...
Twee dagen later telefoneerde je hem totaal verscheurd met opnieuw de vraag wààrom... en wat jij hem had misdaan om zo behandeld te worden. De aanvankelijke weigering alsnog een antwoord te geven.... Hij  bleef daarentegen doen of jij de zieke was die zich 'aanstelde'
Terloops liet hij nog weten dat hij begreep dat dit 'eventjes' 'vervelend' was... Op het einde verwees hij je als een lastig insect naar de 'crisisopvang'...

Hij kleedde het in alsof hij de wijze, normale psychiater was die even moest afrekenen met een hysterisch mens in crisis...
Hij gedroeg zich of hij het slachtoffer was en wat en hoe hij me loosde de normaalste zaak van de wereld was...

Pas toen schreef ik nogmaals een mail en pas toen ook maakte ik een kras op zijn blazoen door hem onbekwaam te noemen, laf en zwak waardoor ik zijn ego raakte. Gek genoeg verwaardigde hij zich pas toén wél een antwoord te geven en dat ik wel ergens 'een punt' had wat betrof dat het inderdaad met een gesprek had gekund maar dat mijn kans nu wel verkeken was om alsnog een gesprek te hebben omdat ik hem gelijk had gemaakt met de grond... (tjonge... hoe waagde ik het hé...)Dat hij ook toen nog dacht - na alle brandende zuur die hij op de door hem gemaakte wonde had gegooid- ik nog terug zou willen komen om dààrover te discussiëren (?). Met een man die niet eens begréép wat hij gedaan had en hoe mensonwaardig en on-therapeutisch het was????

Ook toen besefte hij niet dat hij precies door me te behandelen als een 'ding' me niet alleen 'met de grond had gelijk gemaakt' maar me zelfs 'onder de grond had geschopt', me levend heeft begraven...!

Verder is het vreemd te noemen dat ik nà zijn rotbehandeling drie keer gevraagd heb waarom, om een verklaring, zodat ik het zou kunnen begrijpen... dat antwoord kreeg ik niet. Toen ik mijn ontzetting had laten blijken, vragen had gesteld bij zijn 'afhandeling' er geen antwoord op kwam, op géén van de drie mails die ik toen verstuurde. (later via die telefoons die ik zelf heb moeten plegen werd ik afgewimpeld als een hysterisch ziek mens dat een 'crisis' had.. ) (alsof een gezond mens van zulke behandeling niet van streek zou geraken... ) 

Ook besefte hij niet dat een gesprek waarin hij net zulk 'voorstel' verzwaard met voorwaarden zou aanbrengen, niet goed kàn aankomen... pre-cies omdàt het niet om een voorstel ging maar om een 'maatregel van een psychiater die het stilaan lastig begon te vinden dat zijn cliënte hem niet meer toelaat comfortabel in zijn zetel te doen alsof hij luisterde??? Die bovendien deze cliënt niet langer kon doen geloven dat alleen praten volstond???? Hij hoefde niet eens meer te luisteren naar wat ik zei, hij was zich gaan beperken tot slechts doen alsof, luisterend naar geroezemoes, als achtergrond zodat hij verder kon drijven op wieken van halfslaap zonder dat er nog iéts meer van hem verwacht werd'...

En toen ze nog méér spartelde, gebruikte de oppermacht dan ook zijn macht. ?????????????

Hij had zich er vanaf gemaakt... op een afschuwwekkende manier en ik kan zeer goed begrijpen dat hij dat ook niet op dezelfde manier in een gesprek had gekund. (toch niet met mij die zulke manier zeer goed begrijpt en ziet wat ze werkelijk beoogt. Hij weet al van bij aanvang van de therapie dat eerlijk het langst duurt bij mij... en oneerlijkheid of gemanipuleer... de fundamenten doet instorten)

Als hij echter naar zijn geweten en hart luisterde, dan zou hij zeker nooit ook maar één patiënt van hem op zulke manier behandelen en begrijpen dat de manier waarop hij het inkleedde en naar voor bracht erger was dan degenereren, dat hij door zijn macht te misbruiken de mens voor hem terugbracht naar minder dan niets...

Hoe had hij het wel kunnen aanpakken? Vanuit zijn bekwaamheid dus... vanuit zijn hulpverlener zijn, zijn psychiater zijn? Wie is hier de psychiater en/of tenminste de mens die hoort te weten dat het allesbehalve heilzaam is een cliënt te behandelen als voorwerp van zijn 'macht', handelend vanuit zijn eigen frustratie, lichtzinnigheid, eigengereidheid, angst of lafheid?

Een gezond voorstel had er ongeveer zo kunnen uitzien, dat hij zou zeggen mijn suggestie te hebben overwogen om eventueel een tweede psychiater te consulteren want dat hij wel voelde dat ik me niet meer zo goed voelde in deze vorm van therapie met bovendien ook zijn verminderde aandacht waarvoor zijn excuus . Dat hij ook in de loop van het afgelopen jaar wel had gevoeld dat ik meer van een therapie verwachtte dan slechts praten, dat hij meende begrepen te hebben dat ik nood had aan een alerte psychiater die me op bepaalde zaken wees maar géén oplossingen aandroeg zoals hij al te vaak deed (dat hoort namelijk OOK niet...).
Hij had me kunnen zeggen dat mijn welzijn in de therapie op de eerste plaats kwam (en vooral het ook menen!) en dat hij het daarom ook zou begrijpen als ik mijn heil wilde zoeken bij een andere, misschien meer gespecialiseerde psychiater. Dàn zou hij pas zijn 'bezorgdheid' hebben laten blijken en zou ik ze geloofd hebben... Niet die andere bezorgdheid die zo halfslachtig  in die ene gruwelijke mail te lezen stond... een voor zijn geweten te sussen of zo.

Helemaal schitterend zou het geweest zijn moest hij de afgelopen acht maanden beter opgelet hebben en niet zo zelfgenoegzaam geweest zijn dat ik tevreden zou blijven met dit leuteren... wat het werd... doordat hij niet écht meer luisterde... en daar zijn bewijzen genoeg van. Dat had uiteraard een nefaste invloed op mij en op het gehele proces. Als je steeds echter moet voelen dat je er als mens/patiënte niet meer toe doet, dat ze je maar laten 'leuteren', je nergens meer op wijzen, geen vraag meer stellen, beweren zelfs niets te analyseren...?

Hij had op zijn minst tot vijf maal toe kunnen ingaan op wat ik hier net schrijf. Zijn 'laffe en halfslachtige voorstel' zou er dan nooit geweest zijn, hij zou in de loop van de afgelopen acht maanden zijn gekomen met een 'aanbod'... voor een therapie die me méér goed zou doen... een psychiater die de materie van borderline ps beter beheerste bvb.

Ik denk met wat ik nu weet dat hij die me loosde per mail die materie niet eens voor een vierde beheerste... zo ja dan had hij zeker niet op deze manier gereageerd!!!! Overigens bij geen enkele patiënte is zulke mis-handeling geoorloofd!!!
Mijn geloof en vertrouwen in hem was daarin misplaatst, zo is gebleken... Nog erger is het dat ook mijn vertrouwen in een eerlijke behandeling een ernstige vergissing is gebleken.

De laatste acht maanden heb ik meerdere keren gevoeld dat het niet meer klopte zijn behandeling ... maar zelfs dan bleef ik het aan mezelf wijten in plaats van ook hem en zijn werkwijze in vraag te stellen... en al helemaal de fout die hij maakte en de verminderde of totaal afwezige alertheid.
Zo die alertheid er nog geweest zou zijn bij hem, dan had hij als bekwame psychiater gevoeld wat er speelde... wat er aan de hand was, en in plaats van rond de pot te blijven draaien, mijn aanbrengen van wat ik voelde als een probleem onder de loep genomen in plaats van me telkens opnieuw met een kluitje in het riet te blijven sturen.

Ik vertrouwde er op bij een deskundige te zitten die je tenminste begeleidt en inzicht heeft in de problematiek.  Nu blijkbaar heb ik me dramatisch vergist. En werd ik bovendien naar aanleiding wààrvan op een laffe manier 'geloosd', 'afgevoerd'...

Zoveel kansen liet hij (bewust, uit luiheid, laksheid, onwetendheid, zelfgenoegzaamheid of domheid...) liggen in de loop van de afgelopen acht maanden... al die kansen om dàt probleem verder te bespreken... en tot een aanbieden te komen van betere, doeltreffender hulp... wat op die manier geen trauma voor mij zou betekend hebben maar een weg naar verder KUNNEN evolueren in plaats van al die maanden bijna gedwongen te worden door zwijgen en slikken ter plaatse te blijven trappelen en daardoor dieper en dieper weg te zinken in de al aanwezige depressie.

Het zou helend kunnen werken als deze man dat zou begrijpen... maar ik geloof niet dàt dat tot de mogelijkheden behoort, niet meer na die bewuste mail van hem en hoe ik daarna door hem nog meer psychisch door hem mis-handeld werd.

Ik ben alvast begonnen met al een doos verftubes klaar te zetten in mijn keukentje waar ik binnen een half uurtje ga beginnen schilderen... aan wat ik voel, hoe ik me voel, de beelden schilderen op dat houten geval dat ik kocht voor een appel en een ei.

13-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Zet nu de dag voort met frisse moed
het dichten deed je goed
hou toch op jezelf wat wijs te maken
want terwijl je dit schrijft
voel je hoe deze woorden je doen kraken
zet wel de dag voort met je overgebleven moed
tot hiertoe ging het toch... behoorlijk goed?
je bleef in leven
dat kostte ontzettend veel
en dat ontzettend veel...
heb je ook àllesbehàlve moeiteloos
gegeven.

niet iedereen gaat zo laf te werk
en dansen net niet op je zerk
met hun zwak en later moordend on-therapeutisch werk.

©Lore2011

13-10-2011, 00:00 geschreven door Lore