Mijn naam is Loreanne, afgekort 'Lore'. Die naam verschijnt onder mijn blogjes. Mijn bedoeling is mijn belevingen trachten te uiten. Als psychische zieke word je immers vaker de mond gesnoerd dan als de fysisch zieke mens. Loreanne
LEVEN MET EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, Josephine Giesen-Bloo
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS, een praktische gids voor behandeling, Roy Krawitz, Christine Watson
GROOTSE PATIENTEN, KLEINE THERAPEUTEN. Narcisme en Psychotherapie, Mark Kinet, Luc Moyson
ROSALIE NIEMAND, Elisabeth Marain
HET MOET ERUIT, Marie Cardinal
ONTSPOORD, Ria van de Ven
DE UREN, Michael Cunningham
BORDERLINE STOORNIS. Crises in hechten en onthechten, E. Van Meekeren
BORDERLINE HULPBOEK. Zelf leren omgaan met, Jaap Spaans en E.Van Meekeren
WAT BORDERLINE MET JE DOET, Arthur Hegger
BOEKEN
BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS. Handleiding voor training en therapie', M.Linehan
VER HEEN, P.C. Kuiper
MORGEN BEN IK EEN LEEUW. Hoe ik mijn schizofrenie overwon.', Arnhild Lauveng
DE STILTE VOORBIJ. Mijn weg terug.', Nancy Venable Raine
ALS LIEFDE IS PIJN DOET EN JE WEET NIET WAAROM, Dr.Susan Forward en Joan Torres
DILEMMA'S IN DE PSYCHIATRISCHE PRAKTIJK, Kaasenbrood, Kuipers, van der Werf.
De lijst boeken die ik vermeldde, gaan uiteraard niet allemaal over borderline persoonlijkheidsstoornis. Het zijn boeken die me om één of andere reden steun boden al was het door de (h)erkenning van bepaalde gevoelens, gedachten, bedenkingen. Er zijn boeken bij die me een beter inzicht gaven in wat tijdens mijn huwelijk speelde ('Als liefde pijn doet en je weet niet waarom') of over het verworpen worden door die je lief zijn. ('Ontspoord')
Niets van deze teksten mag zonder toestemming van de auteur gebruikt worden.
over depressie en persoonlijkheidsstoornis
20-10-2011
507. prei in mootjes hakken... mààr niet alléén prei :-)
Ik bereid weer een gerecht à la Lore... vlindertjes-pasta met pili pili en zout... daarbij een ruim mengsel van prei, broccoli, look en okkernoten... (ik kraakte ze... en niet alleen de noten) Verzonnen op dàt eigenste ogenblik... Ook de broccoli verzon ik erbij... omdat die niet meer groen maar gelig begon te zien. Daar kwakte ik een zalmmoot bij... zodat de smaak van de zalm de prei-look-okkernoten verrijkt.. en ik niet apart dat spul hoef te bakken in de pan. Morgen weeral een pan minder in de vaat. Wie niet fit is moet slim zijn.
Ik sneed de prei in mootjes... maar niet alleen de prei... want ik dacht ondertussen aan de psychiater die het zich kan veroorloven een patiënte die hij al bijna negen jaar behandelde te lozen als bedorven vis zonder voorgaande...! Het moet aan de wereld kenbaar gemaakt worden dat je moet opletten... en niet alle psychiater mag en kàn vertrouwen...! Oppassen voor het ego van bepaalde exemplaren onder ze ... dat persé gepaaid wil worden. Wee je gebeente als je dààr niet toe in staat bent (zoals ik). Ik kan alleen 'dankbaar' zijn... als daartoe reden is natuurlijk.
Ik dacht bij mezelf dat het te hopen was dat geen van zijn kindertjes de borderline persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt... en dan bij zo'n psychiater terecht komt als ik die na negen jaar zonder boeh of bah zijn 'moeilijke'(?) patiënte loost of elders hoost als hij er maar 'vanaf' is...
Goed zo, beter voor je rechten vechten dan ziek van ellende te zijn. Je bént waarlijk op de goede weg... laat dat lachend sullig mannetje je er niet onderdoor krijgen want wie weet stuurde hij wel aan op een opname of een doorsassing naar een collega, kwestie van zijn egootje enkele waardepunten meer te schenken en vooral om geen gezichtsverlies te lijden...! De gewichtige psychiater die een onmogelijke patiënte doorsluist? (in plaats van zich te realieren dat dit toch boven zijn petje ging)Tjonge... als ik nog wist hoé ik lachen moest... dan lachte ik.
En dan maar gewichtig gaan overleggen... zelfs dat bleek een leugen, de wààrom ook daarvan is en blijft een raadsel... Gewichtige leeghoofd ook.
Nog iets wat ik wil rechtzetten... ik ontdekte gisteren dat ik nog kon lachen... écht lachen... met dat lieve kleintje dat me van de eerste minuut haar gulste lach schenkt... ze is dol op haar elfkes-lievende grootmoeke met de leuke armbandjes en de elfen-oorhangertjes... dol op het lekker gek doen met haar... dol op de liedjes die ik voor haar zing... en ik lach om haar guitige schaterlach als ik nochtans normaal doe.
Die psychiater van mij was wellicht gek... (op zichzelf) Gelukkig kan hij niet ook mijn jongste vernietigen, want dat wijze kind heeft hem geloosd voor hij het met haar kon doen. Wat dacht hij, dat zij mooi zou blijven komen zodat hij zijn geweten verder kon sussen? Want zie je wel zij bleef komen... en hij was netjes in orde met haar moeder te lozen??? De idiote kwast... zij vertrouwde hem slechts omdat ik dat deed en stelde zich eerder vragen dan ik. Zij is namelijk wijs en laat vooral niet zo met zich sollen als ik.
Ik begin vrede te voelen met wat is gebeurd... Het is namelijk niet mijn schuld dat mijn psychiater geen kaas heeft gegeten van borderline-persoonlijkheidsbrie. Hij is gewoon emotioneel net iets te dom om dàt zonder enige voorlichting en boeken aan te kunnen. Hopelijk helpt hij niet ook anderen na mij om zeep.. Ze hebben niet allemaal zo'n wil om toch ondanks alles te blijven vechten voor dat stomme, rotleven.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
506. de vaat
De hele vaat is schoongewassen, de glazen meteen mooi afgedroogd. Het aanrecht is fris. Alleen de lege brikken moeten nog weg. Ik ben moe nu ... niet slechts van de vaat... Ik dweilde de woonkamer en keuken. Ik wilde het fris, heel fris hier in huis. Om het aan te kunnen, de ellende binnen me én de vermoeidheid niet te voelen, dronk ik eerst een biertje van 10 graden en erna van 9...Er staat ondertussen vrij agressieve muziek op die ik van mijn schoonzoon heb. Nu voor deze stemming is het ideaal.. muziek die ik niet ken, kan me ook nergens aan herinneren. Het schilderen moest maar wachten... vandaag doet het toch teveel pijn met bepaalde zaken geconfronteerd te worden.
Ik denk dat ik nu al met mijn bezoekjes begin zodat voorkomen wordt dat ik jullie voor de derde keer niet meer kan bezoeken. s' Avonds wordt de ellende nog groter en kan ik alleen maar rustenen van me afschrijven, de rest doet me als een waanzinnige schreeuwen van binnen. Als afscheidkadootje van mijn behandelend psychiater kan dat wel tellen, niet? Al wat geheeld moest worden, scheurde hij open... en wààrom??? Waartoe diende al dat werk van afgelopen negen jaar? Volgens mij had hij beter kleuterjuf geworden en geen psychiater want hij zag me blijkbaar steeds als een kleuter en strafte me ook op de manier als je dat met een ongehoorzame kleuter doet. Omdat ik het waagde iets in twijfel te trekken? Ik volgde niet blindelings zijn in slaap gevallen werkwijze? Is het een teken dat ik er vier jaar over deed deze stuntel te vertrouwen? Wordt er gebeld? De hond wordt onrustig... wel... ze kunnen oeverloos blijven bellen want ik doe niet open.
Ik heb mezelf toevertrouwd aan een psychisch moordenaar. Mijn dochter is wijzer dan ik... zije wachtte niet zo lang om hem 'de laan uit te sturen'...! Ze werd net niet woest toen de hypocriet haar liet weten dat hij daar toch liever nog eerst een gesprek over had gedaan en ook dat hij haar eventueel had kunnen doorverwijzen. Die man is écht gestoord... Nadat hij mij zonder !!!!!!!!!!! gesprek DUMPTE vindt zijne heiligheid het plots wel nodig om de beslissing van mijn jongste nog eens te 'BESPREKEN'? Voor wie houdt hij haar? Voor net zo'n snul als ik?????
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
505. een engelbewaarder
ik heb de moed opgegeven voel me mislukt en gefaald het vechten is voorbij het hoeft niet meer voor mij waarom werd ik weggegooid als een stuk vuil? ik ben toch geen uil? alles omdat ik niet heb voldaan is het zo gegaan? iets wat hij van me wilde? alleen weet ik nog steeds niet wat, het is vast mijn schuld en zijn ergernis heeft hij al die maanden netjes en akelig verhuld om me vervolgens afdoend af te maken met één slag sindsdien weet ik niet meer of ik leef sinds die dag
hoe kon hij blijven zwijgen en bovendien verzwijgen waarmee hij bezig was zich te ontdoen van degene die voor hem te moeilijk werd? die de distel was in zijn palmares, zijn Nero-kroon? was dat haar verdiende loon? omdat ze hem durfde trotseren niet opgaf maar wilde leren? het drukkende dodende slechts ventileren wilde keren? Was dat lastig voor die het potje wilde dichten? werd zij daarom vakkundig de mond gesnoerd negen jaar heeft hij toch goed aan haar verdiend goed geboerd om dit zo te besluiten de quasi vriendelijke lach verdween op slag?
zieltogend in een plas bloed dit deed haar, hoe goed ze het ook wil verdringen beslist geen goed 't deed haar veel kwaad vertrouwe werd bijzonder diep geschaad.
ach ik wil geen sombere gedichten schrijven en niet als een zwartgallige onder de lezers blijven Ik zie ook wel hoe de zon schijnt terwijl elders het licht in mij meer en meer verdwijnt.
Ik hou me vast aan een nieuwe houvast toch zal de angst nu altijd blijven dat ze me op een keer als afval zonder voorgaande weg zullen rijven.
Ik ga de vaat van vier dagen wassen en erna misschien verder proberen werken aan mijn schilderij (linkerkolom). Misschien kan er dan ballast af... en misschien moet ik voor het eerst in die negen jaar (heb ik zelfs niet na de breuken met die me lief waren genomen, nu wél beroep doen op een ander soort medicatie die verdooft zodat ik volhoud tot... tot de nachtmerrie afneemt als ze dat doet.
Het is moeilijk mijn gedachten weg te houden van... Het is moeilijk om niet te huilen als een verscheurd dier... Het is moeilijk om het leven nog te leven... en om nog te koesteren, een wens Het is moeilijk om verder dan deze minuut te denken... Het is moeilijk om achteruit te kijken... en om te beseffen... Het is moeilijk om nu nog te geloven... dat het heus wel goed komt...
Het is moeilijk... schrijf ik... terwijl het voelt als on-mogelijk om nog te geloven dat iets nog goed kan lopen... zonder dat je het op deze manier moet bekopen de psychiater die me bijna negen jaar behandelde me onverantwoord loosde en op deze manier vlucht me bejegende als een proefdier of als lucht.
Je woorden verstommen de bodem die brak toen nogmaals een mes in je rug werd gestoken je levenswil brak
je spreekt niet meer van 'het komt heus wel goed' je verloor het geloof en 't laatste sprankeltje moed.
Je woorden zijn dood je zinnen verstommen Wat zeg je? Ook dit verwerken en helen? Het doet je niets meer het kan je niet langer schelen.
een minimum ergens in geloven? zodat het lichtje dat toch steeds ergens bleef branden niet voor altijd moet doven?
Je kan een rad draaien voor ieders ogen je werd verworpen en belogen 't geloof in eerlijkheid werd weggeroofd de schok sloeg je weg en heeft je verdoofd.
zwijg maar in alle talen niemand ook jezelf kan de stilte nog verbalen leeg werden jouw gedichten en verhalen dus stop maar met jouw vertellen en vertalen.
Het besef komt pas later, zeggen ze... Nu ik heb al heel wat beseft maar blijkbaar stopt het niet... Ik zie al die haken en ogen die slechts bewijzen leveren van alles wat absoluut niet in de haak was aan dat halfslachtige voorstel ... in die al even halfslachtige mail van hem... (zie vanaf 27 september) Ik realiseer me jammer genoeg heel scherp hoe halfslachtig die zogenaamde 'oplossing' van hem was. Hij noemde het een voorstel... maar het was een dwangmaatregel... (omwille van de voorwaarden die er rond hingen als strontvliegen) Nog erger is dat die voorstellen (verzwaard met voorwaarden zodat het niet eens meer voorstellen waren) absoluut niet haalbaar waren voor me en dat wist hij héél goed, hij zette ze zelfs in tal van doktersverslagen en dat ze die moesten ernstig nemen... . Vreemd dan toch dat hij nu hij me loosde dààr plots geen oog meer voor had, niet? Hij heeft dit slechts voorgesteld om 'in orde' te blijven zodat ze hem ze-ker niets konden maken of verwijten. Maar dat kunnen ze heus wel... omwille van die haken en ogen.
Hij wist hoe angstig ik ben om me naar andere steden te begeven (zelfs bekende steden, ik durf er niet alleen naartoe, zelfs niet met het bekende vervoer). Wat hij 'voorstelde' kon ik niet eens bereiken met het bekende traject en nog erger ook niet met het bekende vervoermiddel...!
Zijn collega gaf wel therapie in de vertrouwde ruimten maar pas na mààààànden... ! Terwijl mijn zogenaamde meevoelende psychiater in de mail (waarin hij me liet weten dat ik geloosd werd, overgeheveld als een 'ding') de nadruk legde op de noodzaak !!! van onmiddellijk hulp, zo vlug mogelijk omdat hij wist dat ik erg leed... !!!! (als dat overleg er werkelijk was geweest dan had hij toch kunnen vernemen hoe ik zeker de eerste maanden niet terecht kon in dezelfde ruimte???? en hoe ik slechts in dat ene ziekenhuis die collega kon raadplegen met een traject dat ik moest afleggen waardoor heteveneens niet mogelijk was!!!) Door zijn 'nalatigheid' (hij had eerder dat 'voorstel' kunnen doen dan zou de tijd ertussen overbrugd zijn geweest en de therapie niet onderbroken, hij had in plaats van daarover te liegen werkelijk zijn collega daarnaar kunnen vragen en 'overleggen'... Nu werd ik zowat verplicht me in een bijna onmogelijk traject te begeven (lange reis met verschillende vervoermiddelen) om die bepaalde collega meteen te kunnen consulteren... ???? Sta me toe dit méér dan hypocriet en dubbelzinnig te vinden en zeer twijfelachtig in het licht van 'een verantwoord handelen van een behandelend psychiater!!!!).
Desnoods de huisarts, schreef hij ook nog... terwijl hij weet dat ik mijn huisarts slechts contacteer voor het griepvaccin.. Ja... er zitten veel leugens en hypocriete beweringen in zijn mail van 27 september... die hemzelf en zijn halfslachtige meevoelen meer dan in vraag stellen. En die hij blijkbaar alleen hanteerde om zichzelf te vrijwaren van 'klachten'. Ik weet echter dat wanneer ik klacht tegen hem WIL indienen, ik dat ook kan... alleen al omdat hij dit alles zonder overleg 'met mij' achter mijn rug om bekokstoofde!!! Jammer voor hem dat hij me niet door zulke stroop rond puur vergif kan misleiden.
Hij schreef het zelfs herhaaldelijk en met klem in zijn verslag voor diverse artsen en toch wilde hij nu om zijn eigen geweten te sussen omdat hij me dumpte,me nog een hachelijker traject laten afleggen dat ik normaal niet eens voor de helft aandurfde? Me volledig in het onbekende dwingen? Zonder één woord vooraf? Zonder erover te spreken?
Het wààrom is me nog steeds onbekend... en dat zal het blijven. Hij voelde dat hij er niets van bakte... en terwijl ik UIT de modder wilde, leek hij dat net niet te willen. Waarom niet? Vond hij het zo comfortabel luisteren terwijl hij niet luisterde??? Niets hoeven doen, nergens op letten, nergens op ingaan, geen gram begeleiding... alleen doén alsof hij luisterde, de muur luistert beter. Of wilde hij liever betuttelen... iets wat mij mijn laatstje restje eigenwaarde dreigde af te nemen...?
... hij dwong me bijna verder te stikken in de brij... En werd ik nu gestraft omdat ik dat niet wou????
Kon hij zijn falen niet toegeven? Dat hoefde hij voor mij niet eens zo te noemen, gewoon laten weten dat een meer gespecialiseerde arts me mogelijk beter zou kunnen helpen. Dit kon hij dan in één van de sessies met mij bespreken... én VOORSTELLEN (maar dan écht voorstellen en niet een als voorstel vermomde dwangmaatregel) De zoveelste leugen dat hij het toch altijd zo belangrijk vond???? 'niet overleggen boven de hoofden van cliënten)
Wat was zijn bedoeling om me zo laf te lozen? Wachtte hij te lang terwijl hij voelde 'het niet meer aan te kunnen'? Was zijn ego ook op dat vlak belangrijker dan het welzijn van zijn patiënte?
Had hij niet de moed me TIJDIG een andere arts voor te stellen??? Waarom niet????? Ik had probleemloos bij die collega van hem kunnen gaan in hetzelfde gebouw... àls hij me dat tijdig had voorgesteld... maar nu? Nu werd ik gedumpt en ik kon van de ene dag op de andere maar zien hoe ik het redde... zijn halfslachtige voorstellen ten spijt... omdat ze géén van allen haalbaar waren... en dàt wat je doet braken van ellende is dat hij dat verdomme als géén ander ook wist!
De bedreiging van dat hij me zo behandelde, als een proefdier zonder enige zeggenschap, en dan nog laten weten hoe hij met zijn collega had overlegd (bleek een grove leugen) en verder ook zou overleggen bij wie ik terecht kon ALS ik eerst bij zijn collega minstens één consultatie had gehad...dàn zou hij wel zien... OF ik nog bij hem terecht kon... of mogelijk een combinatie met hem én de nieuwe arts. Dan sprak hij over met nieuwe zuurstof in de therapie als mogelijkheid.... Bij een psychiater die zich toch niet wenste uit te sloven wat begeleiding betreft???? Wat zou die nieuwe zuurstof dan wel kunnen betekenen? Dat ik als vanouds slikte wat niet langer te slikken was? Of moest ik steeds meer pillen slikken om te veranderen in een mak schap dat alles nam zonder iets in vraag te stellen? Zodat hij verder kon indommelen op zijn comfortabele stoel? Dat is geen nieuwe zuurstof maar stik-stof.
Wat een lef... om te menen dat hij zo over mij en mijn leven meende te kunnen beschikken... dat hij me eerst als een ding kon dumpen en me vervolgens een lijstje voorwaarden onder de neus dacht te kunnen duwen? Als ik dààraan had voldaan dan zou mijnheer de almachtige nog wel zien wààr ik terecht kon??? Alsof ik nog een knieval zou moeten maken àls ik nog bij hem terecht zou kunnen?
Ik besef hoe hij probeerde de hele zooi op mij te gooien... alsof ik die regel brak en niet hij (hij vertelde vertrouwelijk informatie die ik in mijn sessie verteld had, door aan mijn jongste in haar sessie!!!) ... alsof ik een 'zogenaamde' therapeutische impasse veroorzaakte omdat ik niet het makke lam was dat hij zich wenste en me niet liet in slaap sussen door de luiheid, de gemakzucht die hij was gaan hanteren? En nu dacht hij op deze manier mijn laatste beetje levenswil te breken? Mijn wezenlijkheid... volledig lam te slaan?
Wel dié bedreiging (van overleggen boven mijn hoofd alsof ik een 'ding' was, volledig in het ongewisse werd gelaten ook) hierdoor heeft hij ook die hulp voor me gesaboteerd want zie ik eruit als een ezel misschien die bij een collega in therapie zou gaan, een collega van de psychiater die mij zo laf en totaal onverwacht loosde? Wetende dat hij die collega al uitvoerig zou 'briefen' maar hoe zouden daarin de 'feiten' weergegeven worden? Als 'zijn' waarheid... nog meer leugens dus. En hoé? Op een manier zodat hij de geweldige psychiater is met een wel heel moeilijk en steeds dieper in het moeras zinkende patiënte (voor het gemak zal hij wel niet vertellen wààrdoor ik steeds verder zonk) Zodat hij zonder kleerscheuren er als heilige uit zou komen en ik hocus pocus plots degene was die ooooh zo ziek was en niet langer te behandelen???? Komaan zeg. Hij kon het zelf aanvullen na die gruwelijke telefoons van hem dat ik zomaar 'een crisis' had???? (omdat ik vroeg wààrom hij me per mails had geloosd? Wat hd ik hem misdaan dat ik verdiende zo behandeld te worden?)....
Het laat zich raden dat deze psychiater niet al te eerlijk verslag zou uitbrengen bij zijn collega. En wat zou hij nog meer verzinnen? Dat ik wanen had? Wel voor zover ik weet heb ik geen wanen en lijd ik ook niet aan psychoses.
Dàt had hij verdomme gedroomd... Ik was altijd de rust zelve, zelf mijn vragen waren bedaard... maar hij heeft de laatste maanden met zijn werk én met mij gesold... en niet eens een klein beetje. Ook met mijn jongste solde hij... Hij was niet alert, luisterde niet, vertelde net iets te veel over zichzelf, hield zich niet aan de tijd... nam alles op alsof je een brood kwam halen bij de bakker.
In therapie moet je het grootste werk zelf doen, maar goed ook. Maar waarom ga je in begeleiding? Om voor iemand te zitten die geen aandacht heeft voor jouw proces en niet wil begeleiden, slechts betuttelen en tot overmaat van ramp over zijn kleine ongemakjes blijft praten in die luttele 45 minuten? Moesten we nog meer aangeven dat we 'begeleid wilden worden ... en of hij ergens kon op ingaan '...
Hij snoerde me telkens de mond met dat ik alleen maar kon ventileren... maar zoals ik reeds eerder zei... zelfs de ventilator zat geblokkeerd... Als je moet ventileren tegen een psychiater die een minuut later al niet meer weet waar je het over had... en die uit zijn droomtoestand kwam en met zulke domme vraag het bewijs leverde dat hij effectief niet geluisterd had... wié heeft er dan wanen????
Dus... vertel me wat zijn 'halfslachtige' oplossing, het overhevelen van mij naar zijn collega precies betekent in het licht van al zijn 'bevindingen' wetende dat zijn afhandeling precies dàt van me zou vergen wat hij in al zijn verslagen nadrukkelijk aanduidde dat ik er niet toe in staat was? Is dat patiënten ernstig nemen? Dat je niet alleen hen wat op de mouw speldt maar ook een arts van een hogere instantie ongemeende bevindingen overmaakt?
Ik zal nooit werkelijk weten waarom hij deed wat hij deed anders dan uit lafheid en zwakte, waarom hij naliet te doen wat hij hoorde te doen. Ik weet dat iemand die eenmaal een leugen plaatste dat nog doet... Hij loog over die collega waar hij zogezegd reeds mee overlegd had... het was de meest grove leugen die ik ooit hoorde. Wellicht dacht hij niet dat ik in paniek (want ik wàs jawel helemaal in paniek, je zou voor minder als je op die laffe manier gedumpt wordt) meteen zou bellen naar die collega van hem... die man wist van geen overleg... en al helemaal niet dat ik hem éérst moest consulteren voor ik 'misschien' nog terug bij mijn andere psychiater terecht kon... Hij wist niet eens dàt ik niet meer bij mijn oude psychiater terecht zou kunnen tenzij ik eerst zus... en zo... en zo... en zus... En wat als ik hem ook had verteld van de voorwaarden die me gesteld werden???? Ik had die mail moeten voorlezen...!
Dacht hij werkelijk mij zo te kunnen behandelen? Mensen die de macht die ze hebben, misbruiken heb ik al veel in mijn leven meegemaakt.
Hij en zijn collega zouden beiden overleggen wat nog kon????. (alsof ik verdomme een zware crimineel was, terwijl ik al acht maanden lang als een bange mus probeerde duidelijk te maken dat loos praten me niet langer hielp, dat ik er onder leed dat ik voelde dat hij niet meer alert was.) En de therapeutische impasse? Die ontlokte hij zelf door zich niet aan zijn eigen benadrukte regels te houden en dat niet eens te kunnen toegeven maar mij beschuldigen van nu werkelijk 'te groot wantrouwen'...! Ik verval in herhalingen... ik weet het... maar ze zullen verminderen om daarna volledig te verdwijnen alsook hopelijk de herinnering aan dit zeer zware trauma voor me... Als ik het tot me laat doordringen dan gaat het van binnen schreeuwen... dus stop ik de hele zooi weg... zo ver als maar kan... en diegene die dit alles veroorzaakte.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
502. buiten
met je hoofd richting grond naar buiten, dacht je da's gezond met je hoofd richting grond blij dat het naar buiten gaan is afgerond
verwezen door jouw bekende stad waar niets meer be-kend is alles wat ooit mooi was en warm voelt nu als een enorm zwartgeblakerd gat
daar liep je ooit met die je lief waren al wat was werd overspoeld door vloedgolven schuimbekkend, niet te bedaren wat er toen gebeurde, kan je nog steeds niet vatten of verklaren.
was je moeizaam aan het rouwen? uit het puin en de brokken weer trachten een beetje leven op te bouwen? Tot die je moeizaam bent gaan vertrouwen er in is gaan klauwen
je wil er geen woord meer over spreken omdat je wil vermijden dat wat nog niet brak straks ook nog zal breken
een zee van woorden niet bruikbaar vertroebeld ondoordringbare mist jouw gevoel is een chaos je hebt je in mensen vertrouwen zo vergist van niets en alles of daar tussenin je voelt niet eens meer verongelijkt, verdriet
het schreeuwen van binnen oorverdovend luid verdampt in geluidloosheid van je stille gelaat, blik, uitdrukking, buitenkant de oceaan is opgedroogd het water verzand
tranen kunnen niet stromen want je ogen zijn leeg en leeg is waar ooit nog wàt zat het is misschien, mogelijk, eventueel maar het neemt niet weg iets fundamenteels werd iets te vaak beklad
niets wat was en wat je hebt vertrouwd is tot nader order nog vertrouwd
waar en op wie je dacht staat te kunnen maken verkoos je levensbedreigend te kraken
een warboel van taal en van angst je probeert te analyseren kan het soms niet meer verdragen dat wat je willens of niet blijft belagen.
Ik voel me nogal leeg en moe, in mijn hoofd is het zo wit is als dit vlak voor ik het begon te vullen met letters, woorden, zinnen. Vanmiddag had ik plots een heel naar gevoel, alsof ik die vier weken, sinds mijn psychiater me loosde, niet meer op de aarde was, dat ik niet meer heb bestaan. Ik ben die vier weken kwijt. Ik had het kleintje in mijn armen... en vaag herinnerde ik me hoe ik alle voorgaande weken haar ook heb opgepakt, maar ik heb het niet beleefd, alsof een ander het kleintje opnam, want ik was er niet. Mijn psychiater loosde me precies de dag dat ik haar voor het eerst na vijf weken weerzag... Dat was al bijzonder emotioneel, ik had haar zo gemist... en toen ik totaal overrompeld en moe thuiskwam... opende ik mijn mailbox en vond ik de afschuwelijke mail in mijn mailbox met de totaal onverwachte en zo mogelijk nog afschuwelijker 'mededeling'... Hij loosde me, zonder tekst of uitleg, zonder ook maar één woord... Vier weken verloor ik... en nog steeds ben ik niet hersteld van de shock. Ik hou de verdoving sinds het weekend zorgvuldig in stand. En nu kom ik jullie bezoeken, daarna duik ik op de sofa en kom er niet meer af tot het slaaptijd is.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
497.moed niet opgeven
Tijdens de avonduren sijpelde het lichtere gevoel opnieuw weg en maakte plaats voor pijn, daar waar ik die ook destijds voelde en waar ik een aquarel van maakte... ik noem het de plek van het vertrouwen en als iemand je zwaar gekwetst heeft en je vertrouwen heel erg beschaamde, dan doet het daar erg veel pijn. Dat is nu al enkele weken zo. Ik ga vroeg onder de douche, ik wil hier namelijk weg, hoe vlugger hoe liever. Ik moet naar buiten. En dit keer kan ik naar buiten zonder angstig te zijn dat ik iets niet ga aankunnen. Voor het eerst sinds vandaag precies vier weken kan ik weer veilig naar buiten zonder angst voor mezelf. Ik heb nood aan lucht, wind, zuurstof en mensen, in ieder geval alvast weg hier vandaan... Misschien wordt het dan opnieuw wat lichter binnen in me. Zo niet dan kan ik alsnog overwegen degene die een hand reikte te telefoneren.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
17-10-2011
496. hemelse goedheid... niet té gelovén...
Haar ongenoegen liet zich al geruime tijd voelen... maar vandaag kwam het op een hoogtepunt... Ik kon haar niet ompraten dat zij nog even moest wachten... Ook bij haar kookte één en ander over... Wat dacht hij dat hij mijn jongste net zo kon radjes voor de ogen draaien als hij bij mij kon? Ik was dan ook een gemakkelijke prooi, nietwaar?Onzeker, weinig zelfvertrouwen, altijd denken dat anderen het bij het rechte eind hebben... enz... enz...
Ze liet op dezelfde wijze... als hij met mij deed, weten dat zij niet meer van zijn 'diensten' wenste gebruik te maken. Maar wat blijkt nu??? Plots had hij daar graag toch éérst een gesprek met haar over gehad... (walg, walg, huiver, huiver...) en haar doorverwezen.... Zo...maar dat gesprek vond hij bij mij niet nodig... Zeer vreemd.
Sinds wanneer hebben wij vertrouwen in een psychiater die zijn patiënten zonder meer loost???? Mijn dochter is minder naïef dan ik op dat punt... zij wacht geen laffe lozing af blijkbaar maar nam zelf het heft in handen. Ik kàn nog wat van haar leren, jawel.
En dàt (dat hij graag daarover eerst een gesprek had willen hebben), zegt de man die mijn verzoek om een gesprek om erover te praten beantwoordde met een mail dat ik bij hem vooreerst niet meer terecht kon, tenzij ik eerst bij die collega een gesprek moest hebben en dàn zou mijnheer de 'almachtige' eens beslissen of ik e-ven-tu-eel nog bij hem kon terugkeren eventueel gecombineerd met sessies met die andere collega?????? Verslijt hij me voor gek of zo???
Alsof ik een zware crimineel ben die hem naar het leven stond Wààrom??? Omdat ik zoveel signalen gaf dat zijn therapie niet dé therapie meer was voor mij??? Omdat ik niet MEER braaf de sloomheid van zijne heiligheid kon slikken en bleef vragen en verzoeken om hulp? Een zelfhulpgroep, therapie in de ware zin van het woord, een therapiegroep en tenslotte bvb. een tweede psychiater????? Hij bleef al die signalen van mij negeren. Wààrom??? Hij gaf niet eens een antwoord. Moest je iemand met bps (maar wél met een degelijk verstand) voor een idioot verslijten? Dàt was pas een miskleun van hem. Waarom loosde hij me zo vlug als maar kon en wel ZONDER dààrover EERST een gesprek te hebben al vroeg ik DAAR nadrukkelijk om?????
Bijna was hij er ook in geslaagd mijn jongste haar zorgende moeder te ontnemen... bijna was hij er in geslaagd de laatste draad met het leven door te knippen... de zorg, de aandacht voor haar... Het is niet gelukt. Ik ben geschrokken van mijn jongste die zoveel meer doorzicht heeft in zaken die niet kunnen. Hij kon nog van haar leren...!
Hij moest zich schamen. En dat is het laatste woord dat ik aan hem verspil. Sinds die vreselijke dag heb ik zijn naam niet meer gebruikt met dokter ervoor. Ik beperkte me tot zijn familienaam en spuug die uit als vies geworden pruimtabak. (heb ik nog nooit geproefd hoor maar het leek me wel een mooi beeld om wat ik wilde zeggen)
Hij hield me acht maanden zoet met zijn stelling van zogenaamd 'ventileren' maar dan wel met een ventilator die slechts draaide om zijn toertjes te doen? Niet méér en niet minder. Hij luisterde niet meer, ging nergens op in, hij hoorde niet ééns meer wat ik zei of aangaf. Hij hoorde in al die acht maanden niet de diverse noodkreten, de kreten omhulp. Hij hoorde alleen zijn eigen gelazer en zag slechts zijn eigen blazoen, dé psychiater van het jààr..? Forget it... tenzij je bedoelt de psychiater die er wérkelijk een zootje van heeft gemaakt.
Hij wilde zijn blazoentje blinkend houden zonder er nog wat voor te moeten doen? ... en dààr mocht niemand, maar dan ook niemand aan raken. Heb ik het geraakt? Omdat ik vooruit wilde komen? Niet wilde opgeven en verder in de modder zinken waar hij (blijkbaar) op aanstuurde? Soms denk ik zelfs dat hij me maar wat graag naar de idee van een opname wilde loodsen... Waarom? Wilde hij toen al slachtoffertje zijn, de psychiater die zo zijn best deed maar helaas...? Komaan zeg. Als ik paranoïde zou zijn, zou ik nog denken dat ze aan iedere opname verdienen. Maar ik ben nog bij mijn volle verstand (ook helaas) Zo kon hij zijn handjes witwassen en zijn bedenkelijke 'behandeling' verdonkeremanen.... alles afschuiven op zijn o zo zieke cliënte??? Met heel dit apenland maar niet met mij.
Dacht hij slim te zijn? Weer iemand die zich zeer vergist in mij... en ja hoor... ook in mijn wijze jongste...! Het is gemakkelijk om van cliënten die zich verweren plots 'zieke mensen' te maken???? Dat heb ik al eerder meegemaakt. Door iemand die zich te buiten ging aan seksueel misbruik.
Ik huiver ervan... god wat huiver ik ervan. Van alle hulpverleners die in plaats van zichzelf eens aan nader onderzoek te onderwerpen hun eigen falen of miskleunen of misbruik over willen hevelen naar degene die ze HOORDEN te BEHANDELEN in plaats van te MIS-BEHANDELEN;
Die naam... zijn naam... werd voor ons een gezwel... op het begrip 'degelijke hulpverlening voor mensen met een depressie of bps'...
Een goede raad aan allen die hulp vragen... als je voelt dat er geklungeld wordt, denk dan niet zoals wij al té lang hebben gedacht... dat het vast aan onszelf te wijten was of dàt dàt nu eenmaal therapie was... het IS geen therapie wanneer een psychiater oeverloos blijft zeggen dat je maar moet praten zonder ook maar één keer blijk te geven dat hij begrijpt waarover je het hebt of misplaatste en domme opmerkingen maakt die je nochtans DUIDELIJK laten voelen dat hij er geen moer van snapt, die net iets te lang bezig is met verslagen schrijven onder amper 45 minuten therapie en ook over zichzelf praat, zelfs over een val van zijn fiets, ontstekingen aan zijn ogen, te lang om het gezonde evenwicht in stand te houden en niet het gevoel te krijgen dat de rollen hier omgekeerd werden.... Hij ging amper verder in op wat je nochtans duidelijk aangeeft. Is het normaal dat hij na bijna negen jaar nog geen enkele analyse kan voorleggen? Die je vertelt dat hij slechs opschrijft om er met zijn 'gedachten' bij te blijven.
Gooi dat soort hulpverlener overboord, liever vandaag nog dan morgen, vooral als hij niet in wil gaan op je wens vooruit te willen in de therapie mét een sterke begeleiding, sturing... als je dat behoéft. Maak aub niet dezelfde fout die ik maakte om dit als toemaatje te krijgen, dat je als de grond wat te heet werd onder zijn volmaakte voeten, je als afval geloosd wordt, gedumpt, halfslachtig overgeheveld wordt naar een collega die uiteraard uitvoerig gebriefd werd... over jouw 'stoornis'... waarbij hij natuurlijk over zijn eigen 'miskleun' (alias stoornis) in alle talen zwijgt... namelijk zijn laksheid, zijn gemakzucht, zijn overhevelen van jou als was je een proefdier in een kooi... zonder de noodzakelijke bespreking, het respect naar jou als cliënt toe, neen lozen die zooi... . Het toppunt was dat hij bovendien bleek gelogen te hebben over het zogenaamde overleg met zijn collega want toen ik die telefoneerde scheen die nougatbollen te weten. Mooie hulpverlener was mijn vorige psychiater. Bijna heb ik het dankzij hem dit keer niet overleefd.
Ik heb gevoeld welke mensen er achter me staan... en me steunen, die méér beseffen wat deze man die zich mijn behandelende arts durfde te noemen heeft gedaan... om zijn eigen ego en zijn eigen tekort schieten onder te stoppe. (voor mij hoefde hij het niet eens toe te geven... als hij het maar voor zichzelf kon en mij TIJDIG had VOORGESTELD om een meer GESPECIALISEERDE psychiater te consulteren) Maar neen... Wat wilde hij persé bewijzen en tegenover wie,??? Wilde hij zich in een slachtofferrol wentelen (het werd psychisch te zwaar voor hem... en hij kon daarom ook geen gesprek meer met me hebben??? Toevallig toen ik vroeg om voorlopig even geen therapie meer????) Was het wel een psychiater? Soms leek hij op een jongetje dat op zijn mammie riep. Die vroeg soms zorg en raad van mij. OK hoor, maar daar wijd je als psychiater toch geen kwartier over uit tijdens een sessie voor de patiënte haar 45 minuten????
Is het zulke schande toe te geven dat je ergens niet meer bijkan? Waarom kon hij zijn eigen falen én fout toen hij uit de biecht klapte niet toegeven? Neen liever de ander het gevoel te geven dat ze ocharme de boosdoener is en die arme psychiater 'het psychische te zwaar kreeg...? Komaan zeg... werkelijk té gek om los te lopen.
Niet dat hij er niet langer 'bijkon' neem ik hem kwalijk, wél hoe hij ermee omging, een bekwame psychiater onwaardig. Hij had me hierover TIJDIG over kunnen inlichten én me TIJDIG een andere psychiater kunnen adviseren. Maar simpelweg omdat hij ANGST had voor mijn reactie....???? loste hij het liever op deze ONVERANTWOORDE manier op? De patiënte per mail doorsluizen? De patiënte laf en therapeutisch volslagen onverantwoord lozen.... Mooie boel. Die hoort daarvoor ook gestraft te worden. Tenminste berispt.
En waarom ontkende hij zijn wangedrag toen hij zijn eigen regel schond, de privacy tussen moeder en dochter? Ga zelf in therapie man. Vreemd genoeg heb ik sinds die gebeurtenis nog vaak braakneigingen....
Beste mensen... ik heb voor het eerst weer moed... na de vreselijke weerslag gisteren, de zoveelste sinds mijn psychiater die me (dacht ik toch) negen jaar behandelde, uiteindelijk 'feestelijk' besloot met mijn 'lozing'. En wat nog erger was, 'dat lozen' werd vergezeld met halfslachtige woorden als dat ik vlug hulp moest zoeken (bij zijn collega waarmee hij al ZOGEZEGD overlegd had .. want dat ik erg leed )(desnoods bij de huisarts moest langsgaan)(waarvan hij wist dat ik die slechts bezocht voor een anti-griep vaccin????
Zijn immense bezorgdheid om mij heeft hij zeer duidelijk laten blijken door zijn hele 'afhandeling' van mijn 'case' per 'mail'... Tjonge. Die man verdient een MEDAILLE maar dan wel van de lafhartigste puberale psychiater van België.
Mensen stonden me bij, mensen waar ik het niet van verwachtte. Door ze is het ook niet gelukt wat hij met zijn vreselijke uitspraken nog tijdens die telefoons donderdag (twee dagen na zijn mail) wilde bekomen... 'doen alsof ik ZOMAAR een 'crisis' kreeg en maar naar 'crisisopvang' moest bellen... ' nadat hij me verdomme, aub zeg, de psychiater die me bijna negen jaar behandelde zonder ENIG WOORD VOORAF als een 'ding' dacht te moeten lozen??? Op een laffe, laaghartige manier te lozen, over te hevelen, me bovendien (hemeltergend) verzocht hem niet meer te contacteren, op geen enkele manier maar die 'mijn' dringend verzoek me na zijn afschuwelijke mail 'helemaal met rust te laten' dacht te mogen negeren door me nog een mail te sturen waarin hij me nog een schop achterna verkocht? Fraai, zeer fraai, om waarlijk trots op te zijn.
Neen... vergeven doe ik het hem wellicht nooit. Hij wist welke lijdensweg ik zonder dat ging, wààrom moest hij er op die manier een bijna fataal einde aan breien? En wat zou erop gevolgd zijn àls ik uiteindelijk de strijd had verloren ? Dat hij zielig een ander liet wachten omdat hij net vreselijk nieuws had ontvangen??? Een cliënte van hem met bps had er stel je voor 'plots, onverwacht'???? een einde aan gemaakt. Komaan zeg...!!! GELUKKIG leef ik nog... en vecht ik voort. De hemel zij dank... ook voor alle mensen die in eenzelfde situatie zouden komen... en die net als ik... zo geslagen voelen dat ze niet eens kunnen reageren... en wegzinken in een moeras wat wél zooo handig is voor degene die mis-meesterden... Ik wil jullie niet vertellen hoe vaak ik die weken mezelf ERGENS van heb moeten afbrengen... met geweld... Ik wil er zelf niet meer aan terugdenken. En ik hoop dat het ergste nu voorbij is... al weet je dat nooit... (zo merkte ik gisteren)
Ik laat me door geen enkele stuk onbenul nog afbrengen van mijn rechten... wéés daar maar van overtuigd. Ik had mijn eerste jaren gevoel moeten blijven volgen... dat hij maar een stuntel was. Erna geloofde ik dat ik het was... nu weet ik beter... en het doet me nog steeds rillen als ik besef waar ik ternauwernood aan ontsnapt ben. Vandaag voelde ik voor het eerst sinds bijna tien maanden weer zin om te zingen, zin om naar een park te gaan, zin, zin, zin...en zin om jullie hier te plezieren met mijn ellenlange teksten. Tuurlijk weet ik, wijs en ervaren als ik ben dat het morgen opnieuw een dieptepunt kan bereiken... maar mild voor mezelf zeg ik ook tot mezelf dat dàt in de gegeven omstandigheden écht niet abnormaal of GEK is... Ik wéét ondertussen wie hier abnormaal en gek is of zeer onverantwoord te werk is gegaan. Misdadig is het. MISDADIG.
Categorie:herstel van de onvergefelijke flaters van de vorige psychiater
495. op tijd rusten
Ik probeerde voor het eerst de afgelopen weken iets te eten in de ochtend, ik kan het beter zo laten, tenzij een stuk droog brood, iets anders maakt me nog steeds misselijk. Het lukt me pas tegen de avond iets binnen te krijgen. Ik hou mijn energie min of meer op peil door enkele noten te eten en soms een stuk fruit.
Ben doodop maar voel me wel getroost door allerlei berichtjes en dat ene telefoontje. Ik maak niet meer dezelfde fout zoals gisteren en ga binnen een half uurtje rusten zodat ik straks niet opnieuw instort zoals gisteren, ben ik hopelijk terug fit voor het avondmaal. Het schilderij zal nog moeten wachten. Zoals steeds na een emotionele crash ben ik zo moe dat ik er ziek van voel en bijna niet meer op mijn benen kan staan. Nog een half uurtje schrijven en dan platte rust. Voor ik het avondmaal ga bereiden, neem ik een warme douche (zelfs die hielp gisteren niet) en een biertje bij het koken, dan lukt het me vast wel. Ik heb terug een beetje moed gevat en weet nu ook dat ik niet meer angstig hoef te zijn waarvoor ik gisteren wel angstig was... Dat wat mij neersloeg, heeft een nieuwe angst gecreëerd en niet eens een waanzinnige of irreële angst... omdat het werkelijk gebeurd is... het vertrouwen dat ik had in mijn psychiater is me duur komen te staan... in die zin dat ik méér in zijn oprechtheid en bekwaamheid geloofde dan hij waard was. Het is alsof ik na een ongeval beduusd terug recht probeerde krabbelen en er op dat moment iemand een zeer gemene klap uitdeelde met een roeispaan van een boot... en nog een en nog een.... tot ik voor dood achterbleef... mijn psychiater die me tot 27 september 2011 behandelde (?) en me die dag als vies afval 'loosde'.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
494. verdoofd
Vandaag zit er een soort verdoving om me heen die zelfs door een telefoontje niet afgebroken kon worden blijkbaar. Nog iets anders van waarneming is mijn spreken, net zulke gebroken woorden, verhakkelde zinnen. Uit een wezen als een vaas die in duizend stukjes brak en waarvan de scherven gelijmd werden, bij iedere tikje in nog meer scherven zal vallen. Ik stamel en kan geen woord fatsoenlijk vormen, ze dansen in mijn hoofd en komen in horten en stoten, hakkelend, in stukjes gebroken. Ik hoor mezelf praten en voel de blokkering in mijn hersenen om ze netjes in een zin te gieten, me net zo helder en vlot mijn gedachten te horen uiten dan andere keren. Het kan niet, lukt niet. De gedachten floepen aan en uit, ik heb geen tijd genoeg om ze te vatten.
Een soort emotionele shock die ik me zelfs niet kan herinneren de afgelopen tien jaar gehad te hebben. Zelfs niet na wat met mijn kinderen gebeurde, ik voelde me toen minder verbrijzeld dan nu, en het was toen zo erg... toch voelt dit zo mogelijk nog immenser. Geraakt in het wezen dat ik ben. De bescherming die was, is niet meer, voelt opnieuw als een egel zonder stekels, een schildpad zonder schild, een slak zonder huisje, een uiterst gevoelig zenuwstelsel zonder filter waarin flink getrapt werd....en nog en nog. Misschien door het onverwachte... door dat wat verborgen zat achter de schijnbaarheid... een monster dat groeide en groeide tot het mij verslond. Hij, de psychiater die ik na jaren begon te vertrouwen.
Om verschillende redenen is de trap die mijn hulpverlener mij verkocht bijna vier weken geleden van een vierdubbel zo groot kaliber... omdat hij hoorde te weten wat hij deed of naliet te doen... het was niet van buiten dat er geslagen werd... maar van binnen, heel erg en diep. Zwaar, zeer zwaar geschonden vertrouwen... een man met een dubbele agenda en meer dan één gezicht. En alsof dat nog niet volstond... werd er nagetrapt, niet één, niet twee maar drie keer... tijdens mijn radeloze telefoontjes en in een mail die hij me nog bij wijze van natrap meende te moeten sturen. Poort terug dicht... de verdoving dreigt doorbroken te worden.
De verdoving beschermt. Moet me nu beschermen. Het voelt comfortabel. Zo red ik het wel. Straks komt mijn jongste thuis en wat wij gisteren hebben gezegd tegen elkaar, was goed. Ze was al gaan slapen en ik heb uitgelegd. De tranen hield ik niet meer binnen. Het was goed. Wij willen elkaar ontzien en dat is niet goed. Niet zoals het gisteren ging. Je mag niet alles voor jezelf houden. Zeker niet wanneer wij het van mekaar zo erg aanvoelen. Dat ene gevoel is me ook ontnomen... dat ik ondanks alles er voor haar steeds kon zijn...
Zo ver was ik vanmorgen heen dat ik het telefoontje waar ik gisteren om vroeg en vandaag ontving, niet eens meer hoefde. Toen het kwam, voelde ik weerstand, misschien omdat de verdoving dan zou breken? Ze brak niet. En ook al voel ik me nog net als voor dat telefoontje, ik zal het later wél voelen en er dankbaar om zijn... wetend dat er mensen achter me staan die weten waar ik in zit en hoe het is. Het telefoontje, de antwoorden op mijn vragen die daarin beantwoord werden, prentte ik in mijn brein zodat wanneer het opnieuw nodig is ik weet wat ik kan doen, mag doen, niet meer zo angstig hoef te zijn opnieuw 'afgestraft' en 'vergooid' te worden. Iemand staat achter me, dat zal ik in mijn brein prenten want ik voel even niets meer. Ik leerde omgaan met wat mij gegeven is, dit is een techniek, omdat ik het ken (niet de verdoving maar het in mijn brein prenten van woorden die er gesproken worden, de verdoving is iets dat spontaan optreedt bij zware trauma). Ik prent wat mensen zeggen op momenten dat mijn gevoel het laat afweten, in mijn brein. Later als ik opnieuw voelen kan, zit het in mijn herinnering en zal ik het uitgestelde gevoel van warmte, meevoelen en steunen ook voelen. Nu niet.
Ik onthou dat ik niet alleen sta en dat ik mijn verdriet en pijn niet mag of moet onderstoppen, wegduwen, verdringen, ik weet dat het me ziek maakt, dat is in het verleden al gebleken. De mond is me stelselmatig gesnoerd... op heel wat manieren... ook nu... en erger nog... door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde (al blijkt uit steeds meer dat het absoluut géén 'goede' behandeling was. Hoe hij zich er tenslotte van afmaakte, sloeg alles). Weet niet of hij dàt OOK aan zijn collega heeft verteld. Mij doodzwijgen en boven mijn hoofd allerlei beslissen, me lozen per mail... allemaal zaken waar hij me psychisch mee vermoordde. Hij wist dat... en toch heeft hij op een lelijke en wrede manier in mij en de negen jaar behandeling huisgehouden. De bewering in zijn laatste mail waarin hij me nog een trap nageeft, dat hij me toch tot het laatste hielp, is in die zin weerzinwekkend. weer-zin-wekkend... en dat hij loog tegen zijn eigen collega en mij... bah... rotkereltje.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
16-10-2011
493. zondag was een bar-slechte dag (update maandag)
Ik overwoog om tijdelijk te stoppen mijn gevoelens en gedachten op te schrijven hier. Zondag ging het zeer slecht met me. Hoop dat ik morgen durf vragen wat ik wil vragen. De afhandeling met mijn psychiater die me negen jaar behandelde, maakt dit zeer moeilijk. Het gaat van kwaad naar erger. Ik heb niemand om het tegen te zeggen als het te erg word. Ik moet integendeel nog de clown uithangen, zo niet dan krijg je wat ik kreeg, nog meer psychische zweepslagen. De hele ellende voortdurend verbergen verhoogt wellicht de druk, het werd me teveel gisteren. Ik vocht mijn hele leven. En waarom? Om een psychiater te treffen die me zulke laffe duw geeft? Hoe moet ik dat begrijpen? Hoe moet ik dat doorslikken en verwerken? Het werkt door op zovele vlakken, in die mate dat ik denk dat net door deze vreselijke miskleun ik terug zit bij af en zelf nog verder dan bij af.
update (maandag). Dat ik gisteren naar aanleiding van iets opnieuw instortte, had tenminste één voordeel, dat ik de tranen die weken opgesloten leken kon laten stromen, en stromen deden ze... Daardoor voel ik me vandaag weer wat opgewassen tegen alles. Ik denk dat ik binnen enkele uren verder ga werken aan het schilderij (dat je in de linkerkolom ziet). Maar vooral ga ik op tijd rusten vandaag. Ik ben gisteren tot het besef gekomen dat wat bijna vier weken geleden gebeurd is, nog op een andere manier een hypotheek legt op mijn leven iedere dag. Dat besef is uitgesproken zodat het vergif dat wat waarde heeft in mijn leven niet ook aantast en vernietigt...
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
492. Bespreking van het boek 'Borderline-persoonlijkheidsstoornis'
Verdere bespreking van het boek 'Borderline-persoonlijkheidsstoornis' Een praktische gids voor behandeling. , geschreven door Roy Krawitz & Christine Watson --------- Ik neem niet letterlijk over wat er staat uiteraard. In het hoofdstuk over de verschillende behandelmodellen(psychodynamisch en psychoanalytisch georiënteeerde psychotherapie) lees ik hoe :
'sommige gedragingen en gevoelens in de patiënt-therapeut-relatie constructief kunnen zijn voor het bereiken van therapeutische doelen terwijl andere een averechtse uitwerking kunnen hebben. Ook hoe het de taak is in verschillende psychodynamische therapieën om gedragingen en gevoelens van de patiënt aan het licht te brengen die verkend kunnen worden om op die manier bepaalde doelen van de patiënt te verwezenlijken. De patiënt zou zich in toenemende mate bewust worden van een innerlijke wereld waarover hij kan nadenken. Door de verkenning van deze gevoelens in een veilige therapeutische relatie kan de patiënt tot een beter begrijpen van zichzelf komen waardoor op die manier een zekerder en stabieler zelfgevoel bereikt kan worden. Ook de therapeut zal gevoelens ten opzichte van de patiënt hebben waarvan ook hier er constructief zullen zijn terwijl andere dan weer niet. Ze kunnen informatie verscheffen over de patiënt of meer zeggen over de hulpverlener zelf.Deze therapeutgevoelens vormen de tegenoverdracht en de therapeut zal hierover moeten nadenken tijdens de sessie en in supervisie, proberen ze te gebruiken om de patiënt beter te kunnen begrijpen en behandelen.'
Ik lees ook in dit hoofdstuk hoe 'één van de belangrijkste taken van de psychodynamische therapeut is om de patiënt te helpen zich ingedamd te voelen (dat wil zeggen dat hij niet overspoeld wordt door emoties) en houvast te bieden. De therapeut zou indamming en houvast in een relatie bewerkstelligen, een relatie die consequent, continu en solide en voorspelbaar is, die door de patiënt als respectvol en empathisch kan worden beschouwd. Deze functie van 'houvast' is een basis van een sterk gevoel van verbondenheid waaruit zich zelfdefinitie en identiteit kan ontwikkelen.'
Verder lees ik hoe het 'doel van de behandeling voor de patiënt is om door die therapeutische relatie het vermogen te ontwikkelen om autonomie, intimiteit, zelfwaarderinng en wie ze zijn (identiteit) en doelgerichtheid (wat ze willen) tot een geheel te voegen.'
Wordt vervolgd... (en ik slaak alweer een diepe zucht want als ik dit allemaal lees in het boek... voelt het of iets van binnen in mij omdraait en ik zou gaan huilen... altijd om hetzelfde... de vraag of ik wel een goede behandeling kreeg, de grote twijfels daaromtrent. Waarom ik dit boek opnieuw ter hand nam om te bestuderen? Om te begrijpen, en meer inzicht... wat hopelijk minder dat gevoel van verscheurdheid en ontreddering geeft.
geen sprong maar kruipen door een woestijn geen houvast of uitweg uit het gloeiend, brandend zand en de droogte geen weg geen hoogte wat er moet of wat wàt met je doet wat je mag zonder spotlach of een gruwelijke straf zieltogend kruipen door vernietigende zand omdat je ergens onderweg werd uitgeworpen als mens en wezen uitgeband...
overal is stilte behalve in jezelf daar schreeuwt en schreeuwt het door een pijn die je weg wil, die er hoefde te zijn
vastgeklonken in angst blijft het stil, je mond kan niet meer open je durft niet meer verzoeken om hulp, steun en begrip bang opnieuw geduwd te worden over de dodelijke klip.
je verloor opnieuw het onzichtbare contact het rustgevende de band vervreemd ver heen je voelt je opnieuw ontzettend... afschuwwekkend alleen.
Nog altijd bezig de boel te verwerken, het onwerkelijke gevoel dat weer over me gleed, weg te krijgen, veroorzaakt door de serieuze emotionele schok (zie 27 september). Nog altijd dat gevoel te willen huilen, van vermoeidheid, van al wat de voorbije weken een nachtmerrie inhield, dag en nacht. Dat wat gisteren wat milder was, lijkt alweer een maand geleden al wilde ik het vasthouden. Dat is gelukt tot ergens in de namiddag of vroegavond. Toen zakte al hetgeen weer hoop bracht en de wil om verder te leven weer tot een lager niveau. Ik laat het los en probeer er niet te veel aan te denken; Het is verdwenen in de onwerkelijkheid die opnieuw over me heen trok en het gevoel verbonden te zijn met het leven en de mensen om me heen volledig verdoofd. Wellicht door het teveel aan bijzonder zware emoties en schokken.. Ik ken het van het voorbije leven...
Na een nacht slapen komt het hopelijk terug... Ook de betrokken personen voelen niet meer als bestaand. Het is rottig, zeker nu... omdat ik daardoor ook dat gevoel van steun verlies.
Voel dit alles niet zomaar te kunnen vergeten, al zou ik dat willen, hartgrondig willen. Ik voel nu al dat dit tijd vraagt, meer tijd dan me lief is... Ik weet niet eens of ik het ooit vergeven kan. Ik hoop het meer voor mezelf dan voor degene die dit alles veroorzaakt heeft. De lafaard.
Het mag een medische miskleun genoemd worden, één van formaat en met zware gevolgen, psychische verwondingen, een zwaar trauma veroorzakend... je mag trots zijn psychiater J. In emotionele shock... wat hij ooit zelf vernoemde... maar toen was hij en zijn onnadenkend of onverantwoord gedrag niet de oorzaak. Nu zal hij zulks vast niet meer vernoemen...
Ik ben erg moe... en hoop zo dat ik morgen weer dat lichtje ga zien en voelen van gisteren.
Categorie:de napalm na de flater van de vorige psychiater
489. Hip hip hoera voor mezelf :-)
Na die vreselijke weken (zie vanaf 27 september = de dag dat ik geloosd werd door mijn behandelend arts = psychiater na bijna negen jaar behandeling...en let wel !!! ZONDER VOORGAANDE... ZONDER OOK MAAR 1 WOORD VAN WAT DIE MAN EVENTUEEL DWARS ZOU KUNNEN ZITTEN... OF WAT HIJ NIET KON...!!!!!!! NAMELIJK MIJ EEN DEGELIJKE THERAPIE AANBIEDEN.... ...een therapie op maat voor iemand die lijdt aan bps en chronische depressies...) heb ik ein-de-lijk mijn tafel opgeruimd... Die lag afgeladen vol met paperassen...
Ik ben nu heel erg moe... en nog altijd dat gevoel te willen huilen om hoe hij mij, de man die ik onterecht mijn vertrouwen schonk,...me 'loosde'... en dan meende hij nog het recht te hebben mijn verzoek me met rust te laten na die ellendige mail en de nog ellendiger telefoontjes van hem, te negeren én mij naar mijn hoofd te gooien dat hij me toch 'tot het laatste goed probeerde te helpen'... (hij staat wel akelig goed met zichzelf...) Angstaanjagend in feite... Hij vond dat ik hem met de grond gelijk had gemaakt... Hoezo? Ik heb niet meer gedaan dan te vermelden wat is... zijn verderfelijk en laffe houding in vraag stellen... om me zo op die manier te lozen waardoor hij mij op een subtiele manier 'met de grond gelijk maakte' maar dàt dringt blijkbaar niét tot zijn krekelverstand door. (ik had niet anders verwacht...)
Het lef... aub zeg... Hij hielp me al 8 maanden niet meer... en viel me nog aan ook toen ik beleefd én voorzichtig zijn verbreking van zijn regels bevroeg... !!!!!!!!!!!!!! Dus... eindelijk ruimde ik de tafel op en sorteerde ik mijn bijna 15 kaftjes rekeningen, uitreksels enz... er is nog één kaftje bijgevoegd... 'hoe hij het afhandelde'... met alle papieren die daarmee in verband staan. Dit wens ik écht niemand toe... ! Zelfs mijn grootste vijand niet... (weet niet eens dat ik zo iemand heb) Mensen als hij, die zoiets doen, die bestaan eenvoudigweg niet meer voor mij. Hij, de pubererale egotripper die hij bleek te zijn... bestaat nu inderdaad NIET meer voor mij...
488. Alsof de lente begint (voor alle duidelijkheid=de zon of het weer heeft met dit gevoel NIETS te maken) ;-)
Ik heb zo goed geslapen... voor het eerst sinds hoe lang??? Zonder boek aub... wat ik voor de emotionele slachtpartij die de psychiater die me negen jaar bijna behandelde op me toepaste, al niet eens kon... Ook moest ik niet meer in de handleiding lezen voor borderline persoonlijkheidsstoornis. Ik heb niet langer het gevoel dat ik werkelijk alles alleen moet doen... Ik kon vanmorgen zelfs blijven liggen ook al was ik wakker. Ik hoefde niet vlug vlug dat bed uit omdat eenmaal wakker de ellende me zodanig treft dat ik wel moét opstaan om meteen wat om handen te hebben zodat de zaken die door mij heen razen me niet zouden wurgen. Als ik nu zou huilen... dan is het van dit... 'het voelt of de lente nu pas begint'.. (ook hier voor alle duidelijkheid, het weer of de zon heeft met deze uitlating NIETS maar dan ook NIETS te maken)
Gisteren wilde ik mijn favoriete serie volgen met die olijke speurder Frost... maar mijn ogen vielen dicht... Ik probeerde ze met mijn vingers open te houden... het hielp niet... ik viel telkens opnieuw in slaap... in een rustgevende slaap... en weet niets haha van de oplossing van al die moorden. Ik weet wel meer en meer... hoe de therapie die ik kreeg me meer kwaad heeft gedaan dan goed, zeker het laatste jaar. En hoe de afhandeling een psychische moord op mij was... die ik net als Frost met de nodige humor zal oplossen... ik ben al bezig... het ene inzicht na het andere... maar door wat er nu is... voelt dat niet levensbedreigend meer 'mijn nieuwe psychiater... '.
Ik wil er voor opletten... voorzichtig te blijven met mijn vloed positiviteit, uit zelfbescherming omdat er toch die angst op de achtergrond is dat ik me opnieuw vergis... ik denk echter niet... dat ik me vergis... tot hiertoe komt het overeen met mijn intuïtie, iets wat ik niet kan zeggen van de afgelopen jaren... Teveel toegeeflijkheid van mijn zijde... om al die steken die er vielen... Nu voelde het meteen JUIST... voelde ik me meteen BEGREPEN... GEHOORD... ERNSTIG.... GENOMEN.
Dat ik nu stilaan uit de smurrie zal komen... is niet de verdienste van de vorige psychiater die dat niet meer is voor mij door zijn mis-handeling... maar vooral mijn verdienste... én die van de hand die me gereikt werd. (als dat geen goed nieuws is allemaal.
Wat een angst, wat een spanning en wat een verdriet zat er in mij... Ik weet niet hoe ik het heb... Stil zijn en verteren... wat was, dat moet ik nu doen terwijl ik alleen maar zou willen huilen om nooit meer op te houden. Wat ben ik moe. Het schilderij staat even in de andere kamer... ook dat wil ik laten rusten. Alles laten rusten... mezelf inbegrepen. Iemand reikte me de hand, en ik nam ze aan. Daar waar mijn behandelende arts de zijne los trok zonder voorgaande. Neen... vergeven doe ik het hem nooit... Hij is persona non grata geworden voor mij... helemaal. Wat hij deed en hoe hij dat deed is on-ver-geeflijk.
Ik bereid weer een gerecht à la Lore... vlindertjes-pasta met pili pili en zout... daarbij een ruim mengsel van prei, broccoli, look en okkernoten... (ik kraakte ze... en niet alleen de noten) 
Verzonnen op dàt eigenste ogenblik... Ook de broccoli verzon ik erbij... omdat die niet meer groen maar gelig begon te zien. 
Daar kwakte ik een zalmmoot bij... zodat de smaak van de zalm de prei-look-okkernoten verrijkt.. en ik niet apart dat spul hoef te bakken in de pan. Morgen weeral een pan minder in de vaat. Wie niet fit is moet slim zijn.
Ik voel me nogal leeg en moe, in mijn hoofd is het zo wit is als dit vlak voor ik het begon te vullen met letters, woorden, zinnen.
Haar ongenoegen liet zich al geruime tijd voelen... maar vandaag kwam het op een hoogtepunt... Ik kon haar niet ompraten dat zij nog even moest wachten... Ook bij haar kookte één en ander over...
Nog altijd bezig de boel te verwerken, het onwerkelijke gevoel dat weer over me gleed, weg te krijgen, veroorzaakt door de serieuze emotionele schok (zie 27 september). 
Na die vreselijke weken (zie vanaf 27 september = de dag dat ik geloosd werd door mijn behandelend arts = psychiater na bijna negen jaar behandeling...en let wel !!! ZONDER VOORGAANDE... ZONDER OOK MAAR 1 WOORD VAN WAT DIE MAN EVENTUEEL DWARS ZOU KUNNEN ZITTEN... OF WAT HIJ NIET KON...!!!!!!! NAMELIJK MIJ EEN DEGELIJKE THERAPIE AANBIEDEN.... ...een therapie op maat voor iemand die lijdt aan bps en chronische depressies...) heb ik ein-de-lijk mijn tafel opgeruimd... Die lag afgeladen vol met paperassen... 
