Vanmorgen haalden we voedingswaren en thuis aten we beiden nog een broodje, toen vertrokken we naar een tentoonstelling en open deur in een huis waar mensen met psychische problemen aan allerlei activiteiten kunnen deelnemen, kunst in allerlei vormen. Ik heb me in één van die vreselijke dagen na de mis-handeling van mijn psychiater daarover geïnformeerd omdat ik bang werd van mezelf alleen thuis met die bepaalde gedachten... een drang die bevochten moest worden. Jammer genoeg is er een ellenlange wachtlijst. Ik kon daar ter plekke informatie vragen maar omdat het zo druk was, voelde ik me er niet goed en waagde ik het niet iemand aan te spreken. Mijn al minieme zelfvertrouwen kreeg door de mis-handeling door mijn psychiater erge klappen. Ik keek rond... en daar was opnieuw de angst om in te grote groep te zitten. Misschien dat ik op een dag dat het me wat beter gaat toch even laat weten dat ik er was maar geen informatie durfde te vragen door de drukte. Het is precies de formule die ik al jaren zoek... waar ik me niet angstig en onwennig hoef te voelen... en wat bereikbaar is voor me... Nu jammer... een wachtlijst van jaren.
Ook mijn jongste was geïnteresseerd in het hele gebeuren.
Erna gingen we in de buurt naar een crea-winkel, daar kocht ik alvast vier doeken in promotie en nog één tube zand-verf die ik voor het houten paneel wens te gebruiken. Ook een schriftje dat ik wil gebruiken voor het nieuwe pad dat ik zal gaan... met dit keer, dat voel ik, wél een bekwame psychiater die zijn werk en de mensen waarmee hij werkt wél ernstig neemt en met de ingesteldheid ze te begeleiden en te helpen waar mogelijk. Mijn ex-psychiater deed niets van dat alles... Niet eens inzicht verwerven, geen analyse... niets alleen maar doén alsof hij luisterde. Alsof ik een radio-uurtje was waar hij nog geld voor kreeg ook. Ook mijn jongste heeft me nu één en ander verteld wat de haren op mijn armen rechtop deed staan. Wat een verdomde klungelaar was hij... en wat heb ik dat lang verdragen...  mijn jongste gelukkig niet zo lang... Natuurlijk zal de lafaard het toeschrijven aan mij... haar mam... zolang hij zichzelf maar niet onder de loep moet nemen. Ik weet echter wel beter, zeker nu ik de verhalen hoorde van mijn jongste... die dit al maanden geleden met een huisarts besprak... Misschien stond ze dit langer uit omdat ze net als ik dacht dat het aan haar lag...

Ik ben nu erg moe... maar het is OK, nog een dag minder af te tellen... want aftellen doe ik... van de vorige keer tot de volgende keer.
Ik maak me ook vreselijke zorgen om de ligging. De eerste keer was ik zo 'weg' en 'overstuur' dat ik zelfs de buschauffeur boos maakte door te laat te bellen... Daardoor was ik niet benauwd dat iedereen zou zien waar ik naartoe moest. Nu wel... Ook dat nog. Het is erg, maar het is zo... ik kan me daar bijna niet tegen beschermen... tegen roddelende mensen want zoveel mensen kennen me... 
Ik nam me voor in de toekomst een halte ervoor af te stappen  maar dan moet ik een andere angst trotseren, naast druk verkeer lopen... en doodsangsten uitstaan voor dat geluid en geweld... dan krimp ik in elkaar.

Verder wil ik niet stilstaan en denken. Alleen jullie nog even komen bezoeken en een fijne avond wensen.
 

22-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

22-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

21-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

21-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Het klinkt stom... maar het is voor mij niet stom... maar een feest bijna... dat ik niet verlamd voel wanneer ik de klussen zie die zich opstapelden door de 'geweldige' oplossing die mijn psychiater bedacht na een 'behandeling' van 'bijna negen jaar'...
Voor degene die hier voor het eerst komen, dié geweldige psychiater dumpte me per mail... Natuurlijk zorgde hij voor 'dekking' in de vorm van enkele 'hypocriete''halfslachtige' oplossingen waarvan hij 'wist' dat ze voor mij 'geen' oplossingen waren. En of hij het wist... ! Hij schreef het herhaaldelijk in zijn verslagen en drukte er op dat de artsen waarvoor het verslag bestemd was ze 'vooral ernstig moesten nemen dat... en dat...'(gelukkig hebben ze ZIJN voorbeeld niet gevolgd :)

Ach... we verspillen geen woorden meer aan een lafhartig sujet als hij... en schrijven verder over de vorderingen die ik maak... nadat ik bijna vijf weken op 'kompleet gecrasht' stond... dankzij zijn 'vindingrijkheid'...

Ik heb eindelijk de tafel 'ontruimd'... er een fris tafelkleed overheen gedrapeerd. Ook de canapés kregen een nieuw kleedje. Ik maakte de vloer schoon. Ik maakte de glazenkast leeg, die zat voornamelijk vol met tijdschriften. Nu heb ik er een leuke verzameling van spulletjes in geschikt... Ik zeemde het tv-scherm en verzette wat kannetjes, potjes, kandelaars en bloemenvaasjes. Dat voelt goed, ik wil alles in harmonie op onze tafel... Een andere tafelnap betekent ook andere prulletjes erop... in harmonie dus...
Ik ben gestopt omdat ik moe werd... en vermoeidheid, weet ik ondertussen is nu gevaarlijk... het donkere duikt dan op in zulke hevigheid dat ik niet onterecht angstig word van wat ik dàn voel...

Net op tijd gestopt want de voorboden kondigden zich al aan door het dood-willen.

Dus even mijn hart luchten hier... en dan misschien op de sofa zodat ik er opnieuw bovenop ben tegen etenstijd.

Wat de volgende sessie betreft... ik ben nu over de helft van de tijd dat ik moet wachten... het was bij tijden angstaanjagend lang... en eveneens angstaanjagend pijnlijk. Ik heb het denken gestopt... kwestie mezelf te beschermen tegen onomkeerbare beslissingen. Met dank... nogmaals aan mijn onverantwoorde psychiater die me niet erger had kunnen treffen. In feite is hij een gevaar voor iedere cliënt die aan bps lijdt.

21-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Het is werkelijk waar... vandaag beleefde ik een zalige morgen, slechts even donkere, zware gedachten, daarna een rust in me, geen gevoel van verscheurdheid meer... en dit zomaar... Ik bedoel zonder helend gesprek, zonder helpende hand... Misschien heeft iets anders geholpen, gevoelens los te wrikken bijvoorbeeld, de pijn naar buiten te gooien... zoals iemand schreef in een reactie 'zet die andere bij het groot huisvuil'... Heb ik gedaan al had ik even twijfels of ik die niet bij het klein of groot gevaarlijk afval moest stoppen (gnah gnah)

Ik zie het weer wat zitten en daar ben ik zelf zielsblij om... Ik hoop van harte dat de dagen en weken als een nachtmerrie, het is bijna een maand, nu voorbij zijn. Natuurlijk weet ik dat het de kop nog kan opsteken, dik acht jaar therapie wis je zomaar niet weg... de herinnering eraan want het voelt door de wijze hoe de psychiater het liét aflopen niet langer als een therapie... Hoe zou het kunnen na de bom die hij er zelf op gooide.

Hoe de psychiater die me bijna negen jaar behandelde (met lucht ) er de schaar in zette, is ook niet bepaalde bevorderlijk voor verder vertrouwen naar andere hulpverlening toe.
Vreemd genoeg heb ik vorige week wel meteen vertrouwen gevoeld...!!! Ik voel dat deze arts weet wat hij doet... en omdat ik veel voel, weet ik ook dat ik daarop mag vertrouwen... Natuurlijk blijf ik voorzichtig... toch is dit een goed begin. Ik vond mijn vorige psychiater zo vaak een stuntel, hij stelde ook zulke domme vragen... Ik herinner me hoe vaak ik bevreemd opkeek. Ik herinner me ook dat ik het vergoelijkte... omdat ik me voorhield dat niet iedereen goed kan aanvoelen en fijngevoeligheid en een degelijk empathisch vermogen tot zijn of haar beschikking heeft. Toch heeft het me vaak gestoord en ook alleen gezet want ja... voor domme reacties hoef je echt niet in therapie te gaan, wel?
Het ergste was wel dat je nog dubbel zo hard moest proberen duidelijk te maken wat is opdat die het ernstig zou kunnen nemen. (vaak kan je dat niet eens als het van binnen chaos is of zo pijnlijk veel dat je er niets weet uit te vissen)
Ik herinner me hoe ik zelden dat gevoel had bij hem, dat hij me ernstig nam. Vreemd genoeg wel als hij zijn verslagen voorlas... en dat merkte ik ook omdat er dan tranen kwamen en dat wat geblokkeerd zat, vrij kwam.
De verslagen bleven echter achterwege omdat er niet meer zo vaak controles plaatsvonden.
Hoe hij verder reageerde, gaf me zelden een gevoel dat hij wist waarover ik het had. Ook de telefoons die hij tijdens mijn vaak al korte sessie binnenkreeg, dan hoor je hm zeggen tegen de opbelleer 'ik ben wel bezig, maar zeg maar' ... en zo werd ik soms drie keer in een sessie onderbroken, verloor ik telkens mijn draad, geraakte ik innerlijk overstuur... (in dat licht is het wel erg sarcastisch dat hij nadat hij me loosde en ik twee dagen daarna telefoneerde om te vragen wààrom hij me loosde en dan nog wel per mail...mijn oproep beantwoordde met de woorden op verwijtende toon geuit :"Er zitten wel mensen bij me hé...!". Hij negeerde mijn vraag of hij dan wilde terugbellen als ze weg waren of ikzelf... hij zei wél... dat ik toch OOK niet graag had dat er getelefoneerd werd tijdens de sessies... Vàn een klap in je gelaat gesproken!!!!!)
Soms zei hij bij telefoons of ze wilden terugbellen na dat of dat uur... (dat had hij die bewuste donderdag toen ik hem telefoneerde ook kunnen zeggen hé... maar hij wou me niet te woord staan... wààrom niet???? Omdat hij best wist dat hij hier een kanjer van een kemel had geschoten? Iets dat zelf 'levensbedreigend' kan genoemd worden... want dàt doé je gewoon niet met je patiënten of cliënten... ze lozen per mail zonder ook maar één woord vooraf... gewoon als een blikseminslag wanneer er geen onweer te bekennen is, niet eens een donkere wolk)

Andere keren stopte hij voor de drie kwartier voorbij waren of moest hij nog papier halen, of zijn verslag maken samen met mij... (heb nooit begrepen waarom dat onder die al luttele drie kwartier moest gebeuren maar ja, wat weet ik ervan hé?)
Het gaf me vaak het gevoel dat hij maar wat aanmodderde en alles waarmee hij zich bezig kon houden goed was om de tijd door te komen..., hoe hij dat deed, scheen er niet werkelijk toe te doen àls hij maar aan zijn tijd kwam.
Ik heb, zelden het gevoel gehad dat hij zich samen met mij voor de therapie zette. Zich uitsloven moest hij niet maar een minimum aan aandacht zou me wel gerustgesteld hebben.

Ik herinner me hoe ellendig ik me voelde, toen bleek dat hij niet eens analyseerde maar slechts opschreef om 'erbij' te blijven... om alert te blijven. Nu... veel heeft dat blijkbaar niet meer geholpen de laatste acht maanden... Ik herinner me zelfs dat hij een keer in slaap viel... en andere keren dat hij er met zijn gedachten niet bij was. Een keer tikte hij berichtjes in onder het tafelblad op zijn mobiele telefoon... het kwetste me enorm... mijn sessie was al bezig... Dan had ik liever dat hij het openlijk deed en me zei 'een ogenblikje, ik moet dit even beantwoorden'. En dat heb ik hem ook de keer erna voorzichtig gevraagd.
Misschien dat hem dit allemaal niet meer ging? Dat ook hij verwachtte dat ik braaf slikte en uiteindelijk stikte? Was ik een confrontatie met wat mogelijk 'psychologisch gesol en gepruts mocht genoemd worden'?
(ik ben zo erg aan mezelf gaan twijfelen vooral dit laatste jaar en heb hem ook herhaaldelijk gevraagd wat er van me verwacht werd, of ik nog iets meer moest doen, en wat dan... Zoals degene die alle blogjes lazen, ook gelezen hebben, kreeg ik steeds opnieuw dat ene antwoord... dat ik alleen maar kon ventileren... en hij luisteren...)
Toen begon ik boeken te lezen over wat psychotherapie was, wat het inhield...
Begon ik toen bedreigend te worden? Kwam zijn gemakzuchtige comfortabele houding toen in gevaar? Ik weet het niet mensen... en het begint me ook koud te laten... dààrom staat hij vanaf vandaag ook bij het groot al dan niet gevaarlijk huisvuil. Dat hoofdstuk is afgesloten en ik wil die man met dat o zo hartelijke lachende gelaat nooit meer zien tenzij ik opnieuw misselijk wil worden... en geloof me dàt wil ik niét.

Misschien dat het beter lukt zo in feite respectloos met een cliënt om te gaan als ze erbij zitten als een zombi, onder de pillen? Nu, jaren geleden was ik er ook zo aan toe... maar niet bij deze psychiater... ik liet me niet verleiden tot steeds meer pillen...
Ik ben geen homp klei en kan me dus ook niet laten kneden naar een model van hun keuze. Ze hoeven me niet te veranderen in een ding dat meekan in de maatschappij en dat beantwoordt aan dié normen... want dan gaat de pijn bij mij verergeren omdat ik dan héél sterk ga voelen dat ik niet mag bestaan zoals ik ben... en dan bedoel ik niet dat ik me op alle fronten maar mag laten gaan want dàt deed ik ervoor ook nooit!
Slechts bij mijn goede vrienden kwam de verscheurdheid er soms erg uit... vol wantrouwen en ziek van ellende... Het is om hen, om hen te ontzien onder andere dàt ik in therapie ging in tweeduizend en drie bij de psychiater die me na bijna negen jaar wat 'therapie' genoemd werd 'hoosde, loosde, dumpte'.

héhé... wat heb ik véél en helder verteld hier... Dat lukte me bijna niet meer sinds die 27ste september.

21-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Ik bereid weer een gerecht à la Lore...  vlindertjes-pasta met pili pili en zout... daarbij een ruim mengsel van prei, broccoli, look en okkernoten... (ik kraakte ze... en niet alleen de noten) Verzonnen op dàt eigenste ogenblik... Ook de broccoli verzon ik erbij... omdat die niet meer groen maar gelig begon te zien. Daar kwakte ik een zalmmoot bij... zodat de smaak van de zalm de prei-look-okkernoten verrijkt.. en ik niet apart dat spul hoef te bakken in de pan. Morgen weeral een pan minder in de vaat. Wie niet fit is moet slim zijn.

Ik sneed de prei in mootjes... maar niet alleen de prei... want ik dacht ondertussen aan de psychiater die het zich kan veroorloven een patiënte die hij al bijna negen jaar behandelde te lozen als bedorven vis zonder voorgaande...! Het moet aan de wereld kenbaar gemaakt worden dat je moet opletten... en niet alle psychiater mag en kàn vertrouwen...! Oppassen voor het ego van bepaalde exemplaren onder ze ... dat persé gepaaid wil worden. Wee je gebeente als je dààr niet toe in staat bent (zoals ik). Ik kan alleen 'dankbaar' zijn... als daartoe reden is natuurlijk.

Ik dacht bij mezelf dat het te hopen was dat geen van zijn kindertjes de borderline persoonlijkheidsstoornis ontwikkelt... en dan bij zo'n psychiater terecht komt als ik die na negen jaar zonder boeh of bah zijn 'moeilijke'(?) patiënte loost of elders hoost als hij er maar 'vanaf' is...

Goed zo, beter voor je rechten vechten dan ziek van ellende te zijn. Je bént waarlijk op de goede weg... laat dat lachend sullig mannetje je er niet onderdoor krijgen want wie weet stuurde hij wel aan op een opname of een doorsassing naar een collega, kwestie van zijn egootje enkele waardepunten meer te schenken en vooral om geen gezichtsverlies te lijden...!  De gewichtige psychiater die een onmogelijke patiënte doorsluist? (in plaats van zich te realieren dat dit toch boven zijn petje ging)Tjonge... als ik nog wist hoé ik lachen moest... dan lachte ik.

En dan maar gewichtig gaan overleggen... zelfs dat bleek een leugen, de wààrom ook daarvan is en blijft een raadsel... Gewichtige leeghoofd ook.

Nog iets wat ik wil rechtzetten... ik ontdekte gisteren dat ik nog kon lachen... écht lachen... met dat lieve kleintje dat me van de eerste minuut  haar gulste lach schenkt... ze is dol op haar elfkes-lievende grootmoeke met de leuke armbandjes en de elfen-oorhangertjes... dol op het lekker gek doen met haar... dol op de liedjes die ik voor haar zing... en ik lach om haar guitige schaterlach als ik nochtans normaal doe.

Die psychiater van mij was wellicht gek... (op zichzelf)
Gelukkig kan hij niet ook mijn jongste vernietigen, want dat wijze kind heeft hem geloosd voor hij het met haar kon doen.
Wat dacht hij, dat zij mooi zou blijven komen zodat hij zijn geweten verder kon sussen? Want zie je wel zij bleef komen... en hij was netjes in orde met haar moeder te lozen??? De idiote kwast... zij vertrouwde hem slechts omdat ik dat deed en stelde zich eerder vragen dan ik. Zij is namelijk wijs en laat vooral niet zo met zich sollen als ik.

Ik begin vrede te voelen met wat is gebeurd... Het is namelijk niet mijn schuld dat mijn psychiater geen kaas heeft gegeten van borderline-persoonlijkheidsbrie. Hij is gewoon emotioneel net iets te dom om dàt zonder enige voorlichting en boeken aan te kunnen. Hopelijk helpt hij niet ook anderen na mij om zeep.. Ze hebben niet allemaal zo'n wil om toch ondanks alles te blijven vechten voor dat stomme, rotleven.

20-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

20-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

20-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

20-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

20-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Het besef komt pas later, zeggen ze... Nu ik heb al heel wat beseft maar blijkbaar stopt het niet... Ik zie al die haken en ogen die slechts bewijzen leveren van alles wat absoluut niet in de haak was aan dat halfslachtige voorstel ... in die al even halfslachtige mail van hem... (zie vanaf 27 september)
Ik realiseer me jammer genoeg heel scherp hoe halfslachtig die zogenaamde 'oplossing' van hem was. Hij noemde het een voorstel... maar het was een dwangmaatregel... (omwille van de voorwaarden die er rond hingen als strontvliegen) 
Nog erger is dat die voorstellen (verzwaard met voorwaarden zodat het niet eens meer voorstellen waren) absoluut niet haalbaar waren voor me en dat wist hij héél goed, hij zette ze zelfs in tal van doktersverslagen en dat ze die moesten ernstig nemen... .
Vreemd dan toch dat hij nu hij me loosde dààr plots geen oog meer voor had, niet?
Hij heeft dit slechts voorgesteld om 'in orde' te blijven zodat ze hem ze-ker niets konden maken of verwijten. Maar dat kunnen ze heus wel... omwille van die haken en ogen.

Hij wist hoe angstig ik ben om me naar andere steden te begeven (zelfs bekende steden, ik durf er niet alleen naartoe, zelfs niet met het bekende vervoer). Wat hij 'voorstelde' kon ik niet eens bereiken met het bekende traject en nog erger ook niet met het bekende vervoermiddel...! 

Zijn collega gaf wel therapie in de vertrouwde ruimten maar pas na mààààànden... ! Terwijl mijn zogenaamde meevoelende psychiater in de mail (waarin hij me liet weten dat ik geloosd werd, overgeheveld als een 'ding') de nadruk legde op de noodzaak !!!  van onmiddellijk hulp,  zo vlug mogelijk omdat hij wist dat ik erg leed... !!!! (als dat overleg er werkelijk was geweest dan had hij toch kunnen vernemen hoe ik zeker de eerste maanden niet terecht kon in dezelfde ruimte???? en hoe ik slechts in dat ene ziekenhuis die collega kon raadplegen met een traject dat ik moest afleggen waardoor heteveneens niet mogelijk was!!!) Door zijn 'nalatigheid' (hij had eerder dat 'voorstel' kunnen doen dan zou de tijd ertussen overbrugd zijn geweest en de therapie niet onderbroken, hij had in plaats van daarover te liegen werkelijk zijn collega daarnaar kunnen vragen en 'overleggen'... Nu werd ik zowat verplicht me in een bijna onmogelijk traject te begeven (lange reis met verschillende vervoermiddelen) om die bepaalde collega meteen te kunnen consulteren... ???? Sta me toe dit méér dan hypocriet en dubbelzinnig te vinden en zeer twijfelachtig in het licht van 'een verantwoord handelen van een behandelend psychiater!!!!).

Desnoods de huisarts, schreef hij ook nog... terwijl hij weet dat ik mijn huisarts slechts contacteer voor het griepvaccin..
Ja... er zitten veel leugens en hypocriete beweringen in zijn mail van 27 september... die hemzelf en zijn halfslachtige meevoelen meer dan in vraag stellen. En die hij blijkbaar alleen hanteerde om zichzelf te vrijwaren van 'klachten'. Ik weet echter dat wanneer ik klacht tegen hem WIL indienen, ik dat ook kan... alleen al omdat hij dit alles zonder overleg 'met mij' achter mijn rug om bekokstoofde!!!
Jammer voor hem dat hij me niet door zulke stroop rond puur vergif kan misleiden.

Hij schreef het zelfs herhaaldelijk en met klem in zijn verslag voor diverse artsen en toch wilde hij nu om zijn eigen geweten te sussen omdat hij me dumpte,me nog een hachelijker traject laten afleggen dat ik normaal niet eens voor de helft aandurfde? Me volledig in het onbekende dwingen? Zonder één woord vooraf? Zonder erover te spreken?

Het wààrom is me nog steeds onbekend... en dat zal het blijven. Hij voelde dat hij er niets van bakte... en terwijl ik UIT de modder wilde, leek hij dat net niet te willen. Waarom niet? Vond hij het zo comfortabel luisteren terwijl hij niet luisterde??? Niets hoeven doen, nergens op letten, nergens op ingaan, geen gram begeleiding... alleen doén alsof hij luisterde, de muur luistert beter. Of wilde hij liever betuttelen... iets wat mij mijn laatstje restje eigenwaarde dreigde af te nemen...?

... hij dwong me bijna verder te stikken in de brij...
 En werd ik nu gestraft omdat ik dat niet wou????

Kon hij zijn falen niet toegeven? Dat hoefde hij voor mij niet eens zo te noemen, gewoon laten weten dat een meer gespecialiseerde arts me mogelijk beter zou kunnen helpen. Dit kon hij dan in één van de sessies met mij bespreken... én VOORSTELLEN (maar dan écht voorstellen en niet een als voorstel vermomde dwangmaatregel) 
De zoveelste leugen dat hij het toch altijd zo belangrijk vond???? 'niet overleggen boven de hoofden van cliënten)

Wat was zijn bedoeling om me zo laf te lozen? Wachtte hij te lang terwijl hij voelde 'het niet meer aan te kunnen'? Was zijn ego ook op dat vlak belangrijker dan het welzijn van zijn patiënte?

Had hij niet de moed me TIJDIG een andere arts voor te stellen??? Waarom niet????? Ik had probleemloos bij die collega van hem kunnen gaan in hetzelfde gebouw... àls hij me dat tijdig had voorgesteld... maar nu? Nu werd ik gedumpt en ik kon van de ene dag op de andere maar zien hoe ik het redde... zijn halfslachtige voorstellen ten spijt... omdat ze géén van allen haalbaar waren... en dàt wat je doet braken van ellende is dat hij dat verdomme als géén ander ook wist!

De bedreiging van dat hij me zo behandelde, als een proefdier zonder enige zeggenschap, en dan nog laten weten hoe hij met zijn collega had overlegd (bleek een grove leugen) en verder ook zou overleggen bij wie ik terecht kon ALS ik eerst bij zijn collega minstens één consultatie had gehad...dàn zou hij wel zien... OF ik nog bij hem terecht kon... of mogelijk een combinatie met hem én de nieuwe arts. 
Dan sprak hij over met nieuwe zuurstof in de therapie als mogelijkheid.... Bij een psychiater die zich toch niet wenste uit te sloven wat begeleiding betreft???? Wat zou die nieuwe zuurstof dan wel kunnen betekenen? Dat ik als vanouds slikte wat niet langer te slikken was? Of moest ik steeds meer pillen slikken om te veranderen in een mak schap dat alles nam zonder iets in vraag te stellen? Zodat hij verder kon indommelen op zijn comfortabele stoel? Dat is geen nieuwe zuurstof maar stik-stof.

Wat een lef... om te menen dat hij zo over mij en mijn leven meende te kunnen beschikken... dat hij me eerst als een ding kon dumpen en me vervolgens een lijstje voorwaarden onder de neus dacht te kunnen duwen? Als ik dààraan had voldaan dan zou mijnheer de almachtige nog wel zien wààr ik terecht kon??? Alsof ik nog een knieval zou moeten maken àls ik nog bij hem terecht zou kunnen?

Ik besef hoe hij probeerde de hele zooi op mij te gooien... alsof ik die regel brak en niet hij (hij vertelde vertrouwelijk informatie die ik in mijn sessie verteld had, door aan mijn jongste in haar sessie!!!)
... alsof ik een 'zogenaamde' therapeutische impasse veroorzaakte omdat ik niet het makke lam was dat hij zich wenste en me niet liet in slaap sussen door de luiheid, de gemakzucht die hij was gaan hanteren?
En nu dacht hij op deze manier mijn laatste beetje levenswil te breken? Mijn wezenlijkheid... volledig lam te slaan? 

Wel dié bedreiging (van overleggen boven mijn hoofd alsof ik een 'ding' was, volledig in het ongewisse werd gelaten ook)  hierdoor heeft hij ook die hulp voor me gesaboteerd want zie ik eruit als een ezel misschien die bij een collega in therapie zou gaan, een collega van de psychiater die mij zo laf en totaal onverwacht loosde? Wetende dat hij die collega al uitvoerig zou 'briefen' maar hoe zouden daarin de 'feiten' weergegeven worden? Als 'zijn' waarheid... nog meer leugens dus.
En hoé? Op een manier zodat hij de geweldige psychiater is met een wel heel moeilijk en steeds dieper in het moeras zinkende patiënte (voor het gemak zal hij wel niet vertellen wààrdoor ik steeds verder zonk) Zodat hij zonder kleerscheuren er als heilige uit zou komen en ik hocus pocus plots degene was die ooooh zo ziek was en niet langer te behandelen????
Komaan zeg. 
Hij kon het zelf aanvullen na die gruwelijke telefoons van hem dat ik zomaar 'een crisis' had???? (omdat ik vroeg wààrom hij me per mails had geloosd? Wat hd ik hem misdaan dat ik verdiende zo behandeld te worden?)....

Het laat zich raden dat deze psychiater niet al te eerlijk verslag zou uitbrengen bij zijn collega.
En wat zou hij nog meer verzinnen? Dat ik wanen had? Wel voor zover ik weet heb ik geen wanen en lijd ik ook niet aan psychoses.

Dàt had hij verdomme gedroomd... Ik was altijd de rust zelve, zelf mijn vragen waren bedaard... maar hij heeft de laatste maanden met zijn werk én met mij gesold... en niet eens een klein beetje.
Ook met mijn jongste solde hij... Hij was niet alert, luisterde niet, vertelde net iets te veel over zichzelf, hield zich niet aan de tijd... nam alles op alsof je een brood kwam halen bij de bakker.

In therapie moet je het grootste werk zelf doen, maar goed ook. Maar waarom ga je in begeleiding? Om voor iemand te zitten die geen aandacht heeft voor jouw proces en niet wil begeleiden, slechts betuttelen en tot overmaat van ramp over zijn kleine ongemakjes blijft praten in die luttele 45 minuten? Moesten we nog meer aangeven dat we 'begeleid wilden worden ... en of hij ergens kon op ingaan '...

Hij snoerde me telkens de mond met dat ik alleen maar kon ventileren... maar zoals ik reeds eerder zei... zelfs de ventilator zat geblokkeerd... Als je moet ventileren tegen een psychiater die een minuut later al niet meer weet waar je het over had... en die uit zijn droomtoestand kwam en met zulke domme vraag het bewijs leverde dat hij effectief niet geluisterd had... wié heeft er dan wanen????

Dus... vertel me wat zijn 'halfslachtige' oplossing, het overhevelen van mij naar zijn collega precies betekent in het licht van al zijn 'bevindingen'  wetende dat zijn afhandeling precies dàt van me zou vergen wat hij in al zijn verslagen nadrukkelijk aanduidde dat ik er niet toe in staat was? Is dat patiënten ernstig nemen? Dat je niet alleen hen wat op de mouw speldt maar ook een arts van een hogere instantie ongemeende bevindingen overmaakt?

Ik zal nooit werkelijk weten waarom hij deed wat hij deed anders dan uit lafheid en zwakte, waarom hij naliet te doen wat hij hoorde te doen. Ik weet dat iemand die eenmaal een leugen plaatste dat nog doet... Hij loog over die collega waar hij zogezegd reeds mee overlegd had... het was de meest grove leugen die ik ooit hoorde.
Wellicht dacht hij niet dat ik in paniek (want ik wàs jawel helemaal in paniek, je zou voor minder als je op die laffe manier gedumpt wordt) meteen zou bellen naar die collega van hem... die man wist van geen overleg... en al helemaal niet dat ik hem éérst moest consulteren voor ik 'misschien' nog terug bij mijn andere psychiater terecht kon... Hij wist niet eens dàt ik niet meer bij mijn oude psychiater terecht zou kunnen tenzij ik eerst zus... en zo... en zo... en zus... En wat als ik hem ook had verteld van de voorwaarden die me gesteld werden???? Ik had die mail moeten voorlezen...!

Dacht hij werkelijk mij zo te kunnen behandelen? Mensen die de macht die ze hebben, misbruiken heb ik al veel in mijn leven meegemaakt. 

Hij en zijn collega zouden beiden overleggen wat nog kon????. (alsof ik verdomme een zware crimineel was, terwijl ik al acht maanden lang als een bange mus probeerde duidelijk te maken dat loos praten me niet langer hielp, dat ik er onder leed dat ik voelde dat hij niet meer alert was.) En de therapeutische impasse? Die ontlokte hij zelf door zich niet aan zijn eigen benadrukte regels te houden en dat niet eens te kunnen toegeven maar mij beschuldigen van nu werkelijk 'te groot wantrouwen'...!
Ik verval in herhalingen... ik weet het... maar ze zullen verminderen om daarna volledig te verdwijnen alsook hopelijk de herinnering aan dit zeer zware trauma voor me... Als ik het tot me laat doordringen dan gaat het van binnen schreeuwen... dus stop ik de hele zooi weg... zo ver als maar kan... en diegene die dit alles veroorzaakte.

19-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

19-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

een zee van woorden
niet bruikbaar
vertroebeld
ondoordringbare mist
jouw gevoel is een chaos
je hebt je in mensen vertrouwen
zo vergist
van niets en alles
of daar tussenin
je voelt niet eens meer
verongelijkt, verdriet

het schreeuwen van binnen oorverdovend luid
verdampt in geluidloosheid
van je stille gelaat,
blik, uitdrukking, buitenkant
de oceaan is opgedroogd
het water verzand

tranen kunnen niet stromen
want je ogen zijn leeg
en leeg is waar ooit nog wàt zat
het is misschien,
mogelijk,
eventueel
maar het neemt niet weg
iets fundamenteels werd iets te vaak 
beklad

niets wat was
en wat je hebt vertrouwd
is tot nader order
nog
vertrouwd

waar en op wie je dacht staat te kunnen maken
verkoos je
levensbedreigend
te kraken

een warboel van taal
en van angst
je probeert te analyseren
kan het soms niet meer verdragen
dat wat je willens of niet blijft
belagen.

©Lore2011

19-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

18-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Tijdens de avonduren sijpelde het lichtere gevoel opnieuw weg en maakte plaats voor pijn, daar waar ik die ook destijds voelde en waar ik een aquarel van maakte... ik noem het de plek van het vertrouwen en als iemand je zwaar gekwetst heeft en je vertrouwen heel erg beschaamde, dan doet het daar erg veel pijn. Dat is nu al enkele weken zo.
Ik ga vroeg onder de douche, ik wil hier namelijk weg, hoe vlugger hoe liever. Ik moet naar buiten. En dit keer kan ik naar buiten zonder angstig te zijn dat ik iets niet ga aankunnen. Voor het eerst sinds vandaag precies vier weken kan ik weer veilig naar buiten zonder angst voor mezelf.
Ik heb nood aan lucht, wind, zuurstof en mensen, in ieder geval alvast weg hier vandaan... Misschien wordt het dan opnieuw wat lichter binnen in me. Zo niet dan kan ik alsnog overwegen degene die een hand reikte te telefoneren.

18-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Haar ongenoegen liet zich al geruime tijd voelen... maar vandaag kwam het op een hoogtepunt... Ik kon haar niet ompraten dat zij nog even moest wachten... Ook bij haar kookte één en ander over...
Wat dacht hij dat hij mijn jongste net zo kon radjes voor de ogen draaien als hij bij mij kon? Ik was dan ook een gemakkelijke prooi, nietwaar?Onzeker, weinig zelfvertrouwen, altijd denken dat anderen het bij het rechte eind hebben... enz... enz...

Ze liet op dezelfde wijze... als hij met mij deed, weten dat zij niet meer van zijn 'diensten' wenste gebruik te maken. Maar wat blijkt nu??? Plots had hij daar graag toch éérst een gesprek met haar over gehad... (walg, walg, huiver, huiver...) en haar doorverwezen.... Zo...maar dat gesprek vond hij bij mij niet nodig... Zeer vreemd.

Sinds wanneer hebben wij vertrouwen in een psychiater die zijn patiënten zonder meer loost???? Mijn dochter is minder naïef dan ik op dat punt... zij wacht geen laffe lozing af blijkbaar maar nam zelf het heft in handen. Ik kàn nog wat van haar leren, jawel.

En dàt (dat hij graag daarover eerst een gesprek had willen hebben), zegt de man die mijn verzoek om een gesprek om erover te praten beantwoordde met een mail dat ik bij hem vooreerst niet meer terecht kon, tenzij ik eerst bij die collega een gesprek moest hebben en dàn zou mijnheer de 'almachtige' eens beslissen of ik e-ven-tu-eel nog bij hem kon terugkeren eventueel gecombineerd met sessies met die andere collega?????? Verslijt hij me voor gek of zo???

Alsof ik een zware crimineel ben die hem naar het leven stond  
Wààrom??? Omdat ik zoveel signalen gaf dat zijn therapie niet dé therapie meer was voor mij??? Omdat ik niet MEER braaf de sloomheid van zijne heiligheid kon slikken en bleef vragen en verzoeken om hulp? Een zelfhulpgroep, therapie in de ware zin van het woord, een therapiegroep en tenslotte bvb. een tweede psychiater????? Hij bleef al die signalen van mij negeren. Wààrom??? Hij gaf niet eens een antwoord. Moest je iemand met bps (maar wél met een degelijk verstand) voor een idioot verslijten? Dàt was pas een miskleun van hem.
Waarom loosde hij me zo vlug als maar kon en wel ZONDER dààrover EERST een gesprek te hebben al vroeg ik DAAR nadrukkelijk om?????

Bijna was hij er ook in geslaagd mijn jongste haar zorgende moeder te ontnemen... bijna was hij er in geslaagd de laatste draad met het leven door te knippen... de zorg, de aandacht voor haar... Het is niet gelukt.
Ik ben geschrokken van mijn jongste die zoveel meer doorzicht heeft in zaken die niet kunnen. Hij kon nog van haar leren...!

Hij moest zich schamen. En dat is het laatste woord dat ik aan hem verspil. Sinds die vreselijke dag heb ik zijn naam niet meer gebruikt met dokter ervoor. Ik beperkte me tot zijn familienaam en spuug die uit als vies geworden pruimtabak. (heb ik nog nooit geproefd hoor maar het leek me wel een mooi beeld om wat ik wilde zeggen)

Hij hield me acht maanden zoet met zijn stelling van zogenaamd 'ventileren' maar dan wel met een ventilator die slechts draaide om zijn toertjes te doen? Niet méér en niet minder. Hij luisterde niet meer, ging nergens op in, hij hoorde niet ééns meer wat ik zei of aangaf. Hij hoorde in al die acht maanden niet de diverse noodkreten, de kreten omhulp. Hij hoorde alleen zijn eigen gelazer en zag slechts zijn eigen blazoen, dé psychiater van het jààr..? Forget it... tenzij je bedoelt de psychiater die er wérkelijk een zootje van heeft gemaakt.

Hij wilde zijn blazoentje blinkend houden zonder er nog wat voor te moeten doen? ... en dààr mocht niemand, maar dan ook niemand aan raken. Heb ik het geraakt? Omdat ik vooruit wilde komen? Niet wilde opgeven en verder in de modder zinken waar hij (blijkbaar) op aanstuurde? Soms denk ik zelfs dat hij me maar wat graag naar de idee van een opname wilde loodsen... Waarom? Wilde hij toen al slachtoffertje zijn, de psychiater die zo zijn best deed maar helaas...?
Komaan zeg. Als ik paranoïde zou zijn, zou ik nog denken dat ze aan iedere opname verdienen. Maar ik ben nog bij mijn volle verstand (ook helaas) Zo kon hij zijn handjes witwassen en zijn bedenkelijke 'behandeling' verdonkeremanen.... alles afschuiven op zijn o zo zieke cliënte??? Met heel dit apenland maar niet met mij.

Dacht hij slim te zijn? Weer iemand die zich zeer vergist in mij... en ja hoor... ook in mijn wijze jongste...! Het is gemakkelijk om van cliënten die zich verweren plots 'zieke mensen' te maken???? Dat heb ik al eerder meegemaakt. Door iemand die zich te buiten ging aan seksueel misbruik.

Ik huiver ervan... god wat huiver ik ervan. Van alle hulpverleners die in plaats van zichzelf eens aan nader onderzoek te onderwerpen hun eigen falen of miskleunen of misbruik over willen hevelen naar degene die ze HOORDEN te BEHANDELEN in plaats van te MIS-BEHANDELEN;

Die naam... zijn naam... werd voor ons een gezwel... op het begrip 'degelijke hulpverlening voor mensen met een depressie of bps'...

Een goede raad aan allen die hulp vragen... als je voelt dat er geklungeld wordt, denk dan niet zoals wij al té lang hebben gedacht... dat het vast aan onszelf te wijten was of dàt dàt nu eenmaal therapie was... het IS geen therapie wanneer een psychiater oeverloos blijft zeggen dat je maar moet praten zonder ook maar één keer blijk te geven dat hij begrijpt waarover je het hebt of misplaatste en domme opmerkingen maakt die je nochtans DUIDELIJK laten voelen dat hij er geen moer van snapt, die net iets te lang bezig is met verslagen schrijven onder amper 45 minuten therapie en ook over zichzelf praat, zelfs over een val van zijn fiets, ontstekingen aan zijn ogen, te lang om het gezonde evenwicht in stand te houden en niet het gevoel te krijgen dat de rollen hier omgekeerd werden.... Hij ging amper verder in op wat je nochtans duidelijk aangeeft. Is het normaal dat hij na bijna negen jaar nog geen enkele analyse kan voorleggen? Die je vertelt dat hij slechs opschrijft om er met zijn 'gedachten' bij te blijven.

Gooi dat soort hulpverlener overboord, liever vandaag nog dan morgen, vooral als hij niet in wil gaan op je wens vooruit te willen in de therapie mét een sterke begeleiding, sturing... als je dat behoéft.
Maak aub niet dezelfde fout die ik maakte om dit als toemaatje te krijgen, dat je als de grond wat te  heet werd onder zijn volmaakte voeten, je als afval geloosd wordt, gedumpt, halfslachtig overgeheveld wordt naar een collega die uiteraard uitvoerig gebriefd werd... over jouw 'stoornis'... waarbij hij natuurlijk over zijn eigen 'miskleun' (alias stoornis) in alle talen zwijgt... namelijk zijn laksheid, zijn gemakzucht, zijn overhevelen van jou als was je een proefdier in een kooi... zonder de noodzakelijke bespreking, het respect naar jou als cliënt toe, neen lozen die zooi...  . Het toppunt was dat hij bovendien bleek gelogen te hebben over het zogenaamde overleg met zijn collega want toen ik die telefoneerde scheen die nougatbollen te weten.
Mooie hulpverlener was mijn vorige psychiater. Bijna heb ik het dankzij hem dit keer niet overleefd. 

Ik heb gevoeld welke mensen er achter me staan... en me steunen, die méér beseffen wat deze man die zich mijn behandelende arts durfde te noemen heeft gedaan... om zijn eigen ego en zijn eigen tekort schieten onder te stoppe. (voor mij hoefde hij het niet eens toe te geven... als hij het maar voor zichzelf kon en mij TIJDIG had VOORGESTELD om een meer GESPECIALISEERDE psychiater te consulteren) Maar neen... 
Wat wilde hij persé bewijzen en tegenover wie,??? Wilde hij zich in een slachtofferrol wentelen (het werd psychisch te zwaar voor hem... en hij kon daarom ook geen gesprek meer met me hebben??? Toevallig toen ik vroeg om voorlopig even geen therapie meer????)
Was het wel een psychiater? Soms leek hij op een jongetje dat op zijn mammie riep. Die vroeg soms zorg en raad van mij. OK hoor, maar daar wijd je als psychiater toch geen kwartier over uit tijdens een sessie voor de patiënte haar 45 minuten????

Is het zulke schande toe te geven dat je ergens niet meer bijkan? Waarom kon hij zijn eigen falen én fout toen hij uit de biecht klapte niet toegeven? Neen liever de ander het gevoel te geven dat ze ocharme de boosdoener is en die arme psychiater 'het psychische te zwaar kreeg...? Komaan zeg... werkelijk té gek om los te lopen.

Niet dat hij er niet langer 'bijkon' neem ik hem kwalijk, wél hoe hij ermee omging, een bekwame psychiater onwaardig. Hij had me hierover TIJDIG over kunnen inlichten én me TIJDIG een andere psychiater kunnen adviseren. Maar simpelweg omdat hij ANGST had voor mijn reactie....???? loste hij het liever op deze ONVERANTWOORDE manier op? De patiënte per mail doorsluizen? De patiënte laf en therapeutisch volslagen onverantwoord lozen.... Mooie boel. Die hoort daarvoor ook gestraft te worden. Tenminste berispt.

En waarom ontkende hij zijn wangedrag toen hij zijn eigen regel schond, de privacy tussen moeder en dochter? Ga zelf in therapie man.
Vreemd genoeg heb ik sinds die gebeurtenis nog vaak braakneigingen....

Beste mensen... ik heb voor het eerst weer moed... na de vreselijke weerslag gisteren, de zoveelste sinds mijn psychiater die me (dacht ik toch) negen jaar behandelde, uiteindelijk 'feestelijk' besloot met mijn 'lozing'. En wat nog erger was, 'dat lozen' werd vergezeld met halfslachtige woorden als dat ik vlug hulp moest zoeken (bij zijn collega waarmee hij al ZOGEZEGD overlegd had .. want dat ik erg leed )(desnoods bij de huisarts moest langsgaan)(waarvan hij wist dat ik die slechts bezocht voor een anti-griep vaccin???? 

Zijn immense bezorgdheid om mij heeft hij zeer duidelijk laten blijken door zijn hele 'afhandeling' van mijn 'case' per 'mail'...  Tjonge. Die man verdient een MEDAILLE  maar dan wel van de lafhartigste puberale psychiater van België.

Mensen stonden me bij, mensen waar ik het niet van verwachtte. Door ze is het ook niet gelukt wat hij met zijn vreselijke uitspraken nog tijdens die telefoons donderdag (twee dagen na zijn mail) wilde bekomen... 'doen alsof ik ZOMAAR een 'crisis' kreeg en maar naar 'crisisopvang' moest bellen... ' nadat hij me verdomme, aub zeg, de psychiater die me bijna negen jaar behandelde zonder ENIG WOORD VOORAF als een 'ding' dacht te moeten lozen??? Op een laffe, laaghartige manier te lozen, over te hevelen, me bovendien (hemeltergend) verzocht hem niet meer te contacteren, op geen enkele manier maar die 'mijn' dringend verzoek me na zijn afschuwelijke mail 'helemaal met rust te laten' dacht te mogen negeren door me nog een mail te sturen waarin hij me nog een schop achterna verkocht? Fraai, zeer fraai, om waarlijk trots op te zijn.

Neen... vergeven doe ik het hem wellicht nooit. Hij wist welke lijdensweg ik zonder dat ging, wààrom moest hij er op die manier een bijna fataal einde aan breien? En wat zou erop gevolgd zijn àls ik uiteindelijk de strijd had verloren ? Dat hij zielig een ander liet wachten omdat hij net vreselijk nieuws had ontvangen??? Een cliënte van hem met bps had er stel je voor 'plots, onverwacht'???? een einde aan gemaakt. Komaan zeg...!!! GELUKKIG leef ik nog... en vecht ik voort. De hemel zij dank... ook voor alle mensen die in eenzelfde situatie zouden komen... en die net als ik... zo geslagen voelen dat ze niet eens kunnen reageren... en wegzinken in een moeras wat wél zooo handig is voor degene die mis-meesterden... Ik wil jullie niet vertellen hoe vaak ik die weken mezelf ERGENS van heb moeten afbrengen... met geweld... Ik wil er zelf niet meer aan terugdenken. En ik hoop dat het ergste nu voorbij is... al weet je dat nooit... (zo merkte ik gisteren)

Ik laat me door geen enkele stuk onbenul nog afbrengen van mijn rechten... wéés daar maar van overtuigd.
Ik had mijn eerste jaren gevoel moeten blijven volgen... dat hij maar een stuntel was. Erna geloofde ik dat ik het was... nu weet ik beter... en het doet me nog steeds rillen als ik besef waar ik ternauwernood aan ontsnapt ben.
Vandaag voelde ik voor het eerst sinds bijna tien maanden weer zin om te zingen, zin om naar een park te gaan, zin, zin, zin...en zin om jullie hier te plezieren met mijn ellenlange teksten.
Tuurlijk weet ik, wijs en ervaren als ik ben dat het morgen opnieuw een dieptepunt kan bereiken... maar mild voor mezelf zeg ik ook tot mezelf dat dàt in de gegeven omstandigheden écht niet abnormaal of GEK is...
Ik wéét ondertussen wie hier abnormaal en gek is of zeer onverantwoord te werk is gegaan. Misdadig is het. MISDADIG.
 

17-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

17-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

Vandaag zit er een soort verdoving om me heen die zelfs door een telefoontje niet afgebroken kon worden blijkbaar.
Nog iets anders van waarneming is mijn spreken, net zulke gebroken woorden, verhakkelde zinnen. Uit een wezen als een vaas die in duizend stukjes brak en waarvan de scherven gelijmd werden, bij iedere tikje in nog meer scherven zal vallen.
Ik stamel en kan geen woord fatsoenlijk vormen, ze dansen in mijn hoofd en komen in horten en stoten, hakkelend, in stukjes gebroken. Ik hoor mezelf praten en voel de blokkering in mijn hersenen om ze netjes in een zin te gieten, me net zo helder en vlot mijn gedachten te horen uiten dan andere keren. Het kan niet, lukt niet. De gedachten floepen aan en uit, ik heb geen tijd genoeg om ze te vatten.

Een soort emotionele shock die ik me zelfs niet kan herinneren de afgelopen tien jaar gehad te hebben. Zelfs niet na wat met mijn kinderen gebeurde, ik voelde me toen minder verbrijzeld dan nu, en het was toen zo erg... toch voelt dit zo mogelijk nog immenser. Geraakt in het wezen dat ik ben. De bescherming die was, is niet meer, voelt opnieuw als een egel zonder stekels, een schildpad zonder schild, een slak zonder huisje, een uiterst gevoelig zenuwstelsel zonder filter waarin flink getrapt werd....en nog en nog. Misschien door het onverwachte... door dat wat verborgen zat achter de schijnbaarheid... een monster dat groeide en groeide tot het mij verslond. Hij, de psychiater die ik na jaren begon te vertrouwen.

Om verschillende redenen is de trap die mijn hulpverlener mij verkocht bijna vier weken geleden van een vierdubbel zo groot kaliber... omdat hij hoorde te weten wat hij deed of naliet te doen... het was niet van buiten dat er geslagen werd... maar van binnen, heel erg en diep. Zwaar, zeer zwaar geschonden vertrouwen... een man met een dubbele agenda en meer dan één gezicht.
En alsof dat nog niet volstond... werd er nagetrapt, niet één, niet twee maar drie keer... tijdens mijn radeloze telefoontjes en in een mail die hij me nog bij wijze van natrap meende te moeten sturen. Poort terug dicht... de verdoving dreigt doorbroken te worden.

De verdoving beschermt. Moet me nu beschermen. Het voelt comfortabel. Zo red ik het wel. Straks komt mijn jongste thuis en wat wij gisteren hebben gezegd tegen elkaar, was goed. Ze was al gaan slapen en ik heb uitgelegd. De tranen hield ik niet meer binnen. Het was goed. Wij willen elkaar ontzien en dat is niet goed. Niet zoals het gisteren ging. Je mag niet alles voor jezelf houden. Zeker niet wanneer wij het van mekaar zo erg aanvoelen. Dat ene gevoel is me ook ontnomen... dat ik ondanks alles er voor haar steeds kon zijn...

Zo ver was ik vanmorgen heen dat ik het telefoontje waar ik gisteren om vroeg en vandaag ontving, niet eens meer hoefde. Toen het kwam, voelde ik weerstand, misschien omdat de verdoving dan zou breken? Ze brak niet. En ook al voel ik me nog net als voor dat telefoontje, ik zal het later wél voelen en er dankbaar om zijn... wetend dat er mensen achter me staan die weten waar ik in zit en hoe het is.
Het telefoontje, de antwoorden op mijn vragen die daarin beantwoord werden, prentte ik in mijn brein zodat wanneer het opnieuw nodig is ik weet wat ik kan doen, mag doen, niet meer zo angstig hoef te zijn opnieuw 'afgestraft' en 'vergooid' te worden. Iemand staat achter me, dat zal ik in mijn brein prenten want ik voel even niets meer. Ik leerde omgaan met wat mij gegeven is, dit is een techniek, omdat ik het ken (niet de verdoving maar het in mijn brein prenten van woorden die er gesproken worden, de verdoving is iets dat spontaan optreedt bij zware trauma). Ik prent wat mensen zeggen op momenten dat mijn gevoel het laat afweten, in mijn brein. Later als ik opnieuw voelen kan, zit het in mijn herinnering en zal ik het uitgestelde gevoel van warmte, meevoelen en steunen ook voelen. Nu niet.

Ik onthou dat ik niet alleen sta en dat ik mijn verdriet en pijn niet mag of moet onderstoppen, wegduwen, verdringen, ik weet dat het me ziek maakt, dat is in het verleden al gebleken. De mond is me stelselmatig gesnoerd... op heel wat manieren... ook nu... en erger nog... door de psychiater die me bijna negen jaar behandelde (al blijkt uit steeds meer dat het absoluut géén 'goede' behandeling was. Hoe hij zich er tenslotte van afmaakte, sloeg alles). Weet niet of hij dàt OOK aan zijn collega heeft verteld. 
Mij doodzwijgen en boven mijn hoofd allerlei beslissen, me lozen per mail... allemaal zaken waar hij me psychisch mee vermoordde. Hij wist dat... en toch heeft hij op een lelijke en wrede manier in mij en de negen jaar behandeling huisgehouden. De bewering in zijn laatste mail waarin hij me nog een trap nageeft, dat hij me toch tot het laatste hielp, is in die zin weerzinwekkend. weer-zin-wekkend... en dat hij loog tegen zijn eigen collega en mij... bah... rotkereltje.

17-10-2011, 00:00 geschreven door Lore

16-10-2011, 00:00 geschreven door Lore