Wieden – planten – sproeien

Opruimen

Plamuren – schuren – schilderen

Opruimen

Winkelen – koken – tafeldekken

Opruimen

Cadeaus bedenken – kopen- bezorgen

Hopen telefoontjes plegen

Logeerkamer in orde brengen tegen weekend

Wassen, strijken en valiezen pakken voor zondag

Repeteren op woensdag, spelen op vrijdag en zaterdag

Menu bedenken voor zaterdag, wanneer onze nederlandse vrienden komen logeren

Op zondag voor drie dagen naar de Ardennen met onze vrienden – hopen dat het niet regent nu we eindelijk vakantie hebben!

Bij terugkomst dessertbuffet voorbereiden voor communiefeest bij een vriendin.

En last but not least :

Een late maar hele grote dankjewel sturen naar de lieve bloggers die vorige vrijdag de eerste rij in het Diontheater zo goed als vol maakten en mezelf heel dankbaar en blij door hun aanwezigheid.

Tot mijn grote spijt kregen jullie niet de beste vertoning te zien van deze reeks, waarvoor mijn excuus. Je weet op voorhand nooit hoe een voorstelling zal verlopen en die van vrijdag was er helaas een met hindernissen.

Lag het aan het feit dat onze erevoorzitter Leo, ’s anderendaags begraven zou worden en dat we daar ondersteboven van waren, of aan de misselijk makende warmte van het voetlicht? In elk geval : er zaten bij ieder van ons haken en ogen aan het spel...ik had het graag anders gewild.

De volgende dag is Leo ten grave gedragen mede door de massaal opgekomen leden van Diontheater, van heel jong tot bejaard, spelers van nu en van lang geleden : ze maakten meer dan de helft uit van een goedgevulde kerk. De gedeelde emotie schiep een band en dat was heel mooi.

Dezelfde dag, nog voor we terug moesten spelen heb ik een héél mooi cadeau gekregen, waarover later meer.

Onze Shakers van die avond was helemaal wat het moest zijn en we hadden er weer zin en veel plezier in!

Mijn blog zal voorlopig nog even stil liggen, wegens zeer drukke agenda.

Tot over een weekje ofzo.

In ons geval is een raccord een repetitie tussen twee toneelopvoeringen in, vooral bedoeld om het geheugen te ondersteunen en om het geheel niet een hele week te laten liggen.

Dezelfde avond waren mijn broers en zussen al vanaf zeven uur bij onze ouders uitgenodigd voor de jaarlijkse azaleadrink. Als de vele azalea’s in hun tuintje in bloei staan, wordt daar een lekker glaasje op gedronken en meestal ook meer dan één.

Belangrijker dan dat glas, is het feit dat we elkaar daar allemaal weer eens ontmoeten en kunnen bijkletsen.

Onze Hug was verhinderd en ik moest dus ook al vrij snel gaan lopen.

Ik heb getracht een rotvaart in de repetitie te zetten, zodat we met de familie nog wat tijd zouden kunnen doorbrengen.

Om vijf voor tien stonden Herman en ik al terug bij mijn ouders aan de deur. Binnen brandde nog overal licht, maar de auto’s waren verdwenen.

Door een kier in de gordijnen zag ik moeke naar TV kijken, maar op ons bellen werd niet opengedaan. En geloof me : die bel is er precies een van een brandweerkazerne, zo’n herrie dat ze maakt! Moeke is zelfs met hoorapparaat nog zeer hardhorig en daarom stond ook de televisie loeihard...zo luid zelfs, dat ze de bel niet hebben gehoord. Even overwogen we nog om op het venster te tikken, om ze nog even dag te zeggen, maar omdat ze daar misschien erg van zouden schrikken, hebben we dat maar gelaten.

Bij onze thuiskomst verwittigt Dries ons, dat er zodadelijk een mooie documentaire op Canvas gaat beginnen. Ervaring heeft ons geleerd dat we op dit uur het einde van zo’n film meestal niet wakend meemaken, dus besluiten we om in de slaapkamer vanuit bed te gaan kijken.

Als de film enkele minuten loopt, voel ik vlak naast mijn gezicht iets neervallen dat met een droge Tok! op mijn hoofdkussen terechtkomt.

“Wat is er gevallen? Zoet, hebt gij iets gezien?” We kijken naar de bedbrug boven ons hoofd en naar mijn hoofdkussen.
Herman heeft de plof ook gehoord, maar we zien niet dadelijk iets dat kan losgekomen zijn.
Ik ga rechtop zitten, doe meer licht aan en dan zien we het ....een spin van recordformaat zit pikkezwart en groot, vlak naast mijn hoofdkussen te bekomen van haar sprong.

“Hou hem in ’t oog hé, ik haal iets om hem in te stoppen!” (zo’n monster wou ik op dat moment geen “zij” of “haar” noemen, daarvoor was het echt iets te zwaar geschapen).

Dries kijkt op van de tv, als ik de living instorm en zeg dat we onze persoonlijke documentaire aan het beleven zijn in ons bed en ook hij schrikt even van de kanjer die hij daar te zien krijgt. In een wip ben ik terug uit de keuken met een breed glas en een stuk papier om eronder te schuiven.

De dikke zwarte does wordt onder het glas gevangen en tot morgenvroeg veilig in de garage geparkeerd.

Deze morgen had hij al een soort hangmatje gesponnen, waar hij ontspannen in hing.

Ik ben niet bang voor spinnen, verre van!
Maar als dit exemplaar óp mijn gezicht was gevallen in plaats van net ernaast, dan had ik héél misschien toch wel even een discreet klein gilletje geslaakt...... en veel waarschijnlijker nog : een door-merg-en-been-dringende-ijselijke-brandweer-alarmbel-luide gil geslaakt.

Gisteren is de spits eraf gebeten.

Het was spannend... ongelooflijk spannend!

Met exact 30 repetities – in ons theater het absolute minimum- was het angstig afwachten hoe het stuk bij de eerste voorstelling zou overkomen.

En ’t heeft gewerkt! Tot grote opluchting en plezier van spelers, regisseur, assistentie en techniek bleek het toch een schot in de roos.

Het publiek was tevreden en we zagen heel wat blije gezichten.

Eerlijk gezegd toch enigszins tot mijn verbazing, want ik voelde mij over het geheel zeer onzeker. Niet zonder reden trouwens; ik heb tijdens dit repetitieproces vaak gedacht dat mijn grote goesting in acteren danig aan het tanen is en me afgevraagd of ik nadien nog wel zou willen spelen.

Ik had er op voorhand weinig vertrouwen in, maar ik had het dus mis.

Enkele zéér beangstigende momenten, waar het echt dreigde fout te lopen, werden op handige manier opgevangen, maar ik heb nadien enkele minuten letterlijk staan shaken en met kurkdroge keel van de schrik moeten verderspelen.

Hoedanook : OEF!!! Èn geweldig blij dat ons publiek zich duidelijk geamuseerd heeft...

Nog vijf voorstellingen te gaan...Ik weet nu al, dat de perfecte routine in dit razende spel er bij de dernière zal zijn.
Het is dàn pas dat iedereen en alles zijn juiste plaats en tempo krijgt, dàn zou je echt goed kunnen doorgaan. Helaas zijn wij amateurs en moet het bij die 6 opvoeringen blijven.

Maar ondertussen gaan we de toeschouwers en onszelf hopelijk nog op vijf amusante avonden tracteren.
 Elke stad heeft zijn Shakers, de trendy taverne waar iedereen gezien wil worden. Pafferige poseurs en yuppies proberen er wanhopig de leegte van hun bestaan te vullen met Cuba-libre of tequila sunrise. Zonder het risico een goed gesprek te moeten voeren, kunnen de jongens, die de gezelligheid van hun voetbalkantine even beu zijn, zich vergapen aan de opgeplaasterde verleidelijkheid van de vrouwelijke klanten. Op het ritme van de muziek mixen de barmeiden hun cocktails. Met de glimlach snoeren ze elke zelfingenomen macho de mond en ontwijken elegant de "losse handen" van het clienteel met hangbuik. Vier actrices spelen in een hels tempo een twintigtal verschillende personnages. Zij zijn tevens uw gids en vertellen ongezouten en met het hart op de tong over hun klandizie, de handtastelijkheden en stoerdoenerij, over zware benen en pijnlijke eksterogen, de oorverdovende muziek, maar ook over hun kleine en grote problemen, hun dromen en verlangens die hen in gedachten ver doen uitstijgen boven het alledaagse en vooral nachtelijk werk achter de tapkast.

Shakers is soms ontroerend, soms grof, maar vooral onweerstaanbaar grappig

Afgelopen weken heb ik enkele keren met de trein gereisd, meestal op een zondag.

Op die dagen heb je uiteraard geen of nauwelijks “werkverkeer” en is het erg rustig in de treinen, tenzij er een scoutsgroep ofzo het treinstel instormt.

Ik beken : ik heb dan wel iets van een gluurder,  zit vanuit mijn hoekje naar mijn medereizigers – scouts of andere- te kijken en stilletjes mee te luisteren naar de gesprekken.

Wat je ziet en hoort kan vaak niet op tegen de boeiendste documentaire.

Iemand die dagelijks verplicht is om in een overvolle trein naar zijn werk te reizen, zal er zeker anders over denken, maar ik geniet van van die ritten, vooral wanneer ik actief aan het gebeuren kan deelnemen.

Dan beginnen “De avonturen van Paz”. Niets bijzonders, maar altijd anders en onvoorspelbaar. Gesprekken met volslagen onbekenden, die soms een heel nieuwe wereld openen, soms voel ik me een reporter van “Man bijt hond” of Martin in Siberië en ik geniet!

Vorige zondagochtend : bij het binnenkomen in het station, zie ik dat de trein naar Brussel die ik wou nemen, afgelast is. Er vertrekt wel een boemel over 2 minuten : geen tijd dus om nog een ticket te gaan kopen, maar snel naar boven, waar de L-trein net aankomt, ik zal dan wel een kaartje op de trein kopen.  Ik houd geld (en uitleg) alvast gereed tegen dat de kaartjesknipper eraankomt.

Naast mij komt een vijftiger zitten met een brieventas. Hij heeft een speciaal pasje, merk ik, wanneer de controleur langskomt. Die laatste neemt mijn verklaring onmiddellijk aan en rekent gelukkig geen boete, zelfs geen extra 2 euro voor aankoop op de trein aan.

Om half tien moet ik op een afspraak zijn, maar de “L” van “L-trein” staat zonder twijfel voor “langzaam” : hij stopt bij elk stationnetje en ik vrees dat ik veel te laat ga komen.

Mijn reisgenoot zegt dat ik in Mechelen op een direct naar Brussel kan stappen, die ruim 10 minuten eerder zal aankomen. De man weet dat zo maar uit het blote hoofd te vertellen en ik krijg bevestigend antwoord wanneer ik hem vraag of hij bij de spoorwegen werkt.

Hij blijkt 35 jaar onderhoudsman op de Noord-Zuid-verbinding onder Brussel te zijn geweest en heeft daar verhalen over tot we in Brussel aankomen, want overstappen in Mechelen gaat niet door omdat de  “direct” die hij bedoelde, mijn afgelaste trein is. Dus boemelen we lustig verder tot in Brussel, ondertussen hoor ik heel wat verhalen over het ondergrondse werk, over treinen en stations; bv. Over het station van Vilvoorde dat als monument is erkend, maar waar geen geld voor restauratie in de originele staat  is en daardoor steeds meer vervalt. In plaats van redding betekent die erkenning dus een doodvonnis. De mooie smeedijzeren wachthuisjes op de perrons zijn in een erbarmelijke staat : ze zouden in de oorspronkelijke staat moeten hersteld worden, het gedeelte ondergronds is in brons, dat zou er helemaal uit moeten voor restauratie van het geheel, maar dan zijn de perrons te lang ontoegankelijk.

Mijn reisgezel vertelt over lantaarnpalen met grote bronzen engelen voor het centraal station in Antwerpen...Tijdens de jarenlange werken werden ze ergens opgeslagen en zijn mettertijd “verloren” geraakt. Daarvan zou nu toch wel een replica gemaakt worden, zegt hij.

Ik kom 12 minuten te laat op mijn afspraak, maar moet nog wachten om geschminkt te worden, dus : niet erg.

Als ik 3 uur later de terugreis wil aanvatten, word ik op het perron aangesproken in het Engels : een jonge vrouw vraagt of hier toch zeker de trein voor Antwerpen stopt. Het stelt haar gerust als ik zeg dat ik dezelfde trein neem. En zo geraken we aan de babbel...

Weer zit ik op een boemel en weer wordt het een interessante reis, want deze keer is mijn reisgezel een Griekse vrouw van 39. Christina is enkele dagen in Brussel voor een seminarie en wil deze vrije namiddag gebruiken om een beetje van Antwerpen te zien.

Ik probeer enkele hoogtepunten op een summier schetsje aan te duiden, want ze heeft slechts enkele uurtjes om de stad te bezoeken en we praten honderduit. Uiteindelijk worden er email-adressen uitgewisseld en ze zegt dat ik beslist naar Griekenland moet komen, waar ze mijn gids wil zijn!

Ik vind het jammer dat ik haar in Antwerpen niet verder kan begeleiden, want moet mijn auto in Berchem ophalen, om weinig later Herman te gaan oppikken, die terugkomt van een vergaderweekend in Denemarken.

Ik heb naar Christina gemaild, woensdag zou ze terug thuis in Athene zijn. Benieuwd of ze werkelijk gaat antwoorden.

Vandaag nog een foto.

Een recente ditmaal en allesbehalve flatterend, maar dat moet ook kunnen, vind ik.

Want : het is een uniek document.

Samen confituur maken, of tenminste de voorbereiding daartoe (de voorbereiding is het grootste gepruts-zeker als het over sinaasappelmarmelade gaat!):  we hadden het nog nooit eerder sàmen gedaan.

Herman was er al lang naar aan ’t vragen : nog eens van die zelfgemaakte...

Omdat ons moeke er ook zo dol op is maar geen suiker mag eten, bereid ik hem volledig suikervrij.

Vijf kilo appelsienen geeft afgewerkt negen bokaaltjes suikervrije confituur.

Ze staan daar nu zonnig-oranje te stralen op het aanrecht.

Moeke zal content zijn en zelf zullen we er natuurlijk ook enkele bewaren om van te genieten.

Het bijgaande ontluisterende fotootje  is een beetje als tegenwicht bedoeld.

Omdat  ik nu dagelijks gedurende een uur of twee oude dia’s zit in te scannen en daarbij meermaals in de verleiding kom om mijn ondertussen vergane glorie op dit blog te etaleren.

Vandaag dus een foto van een rommelige keuken, een jeugdige grijsaard en een verfomfaaide  boerentrien, compleet met schort en speldje-in-het-haar, dan kan ik de volgende dagen weer met een gerust hart wat stoef-foto’s van vroeger op mijn blog zetten.

Vorig jaar was ik eveneens gaan kijken en luisteren naar ons Katrien, één van de kandidaten toen ik drie jaar geleden in 1 jaar gratis  meespeelde.

Verleden jaar was ik zo in de wolken over de examenvoorstelling, dat ik nu Herman en mijn petekind mee naar Gent troonde.

Ter plaatse ontmoetten we  Yeter, ook ééntje uit onze spelploeg van 1 jaar gratis . Zij en Katrien werden dikke vriendinnen dankzij die tv-opnames. Zelf ben ik ook nog altijd blij dat ik hen en enkele anderen waarmee het contact blijft bestaan, op die manier heb leren kennen. Het is niet zo evident, om mensen van een generatie jonger, vrienden te mogen noemen.

Katrien zat in het tweede deel van de voorstelling en speelde/zong een aantal liederen van de Andrews-sisters. Het thema was Jukebox Saturday Night en het geheel baadde in de sfeer van de jaren 40-50. Leuke voorstelling, ambiance volop! Zeker in een volle Miry-zaal die hoofdzakelijk met studenten gevuld was.

Gisteren is Leo – ge weet wel : garagist/filmer/perfectionist – weer hier geweest.

Hij heeft met zijn natuurfilm in de eigen filmclub goud behaald en is nu geselecteerd voor de provinciale competitie. Ik had niet anders verwacht, zo prachtig als zijn werk is!

Herman had hem een poos geleden gevraagd om informatie over diascanners, Leo beloofde dat na de presentatie van zijn film te onderzoeken, omdat hijzelf ook zinnens was om zich zo’n toestel aan te schaffen.

Donderdagmiddag stond hij daar ....met een grote doos waarin een diascanner en alle toebehoren. Die had hij tweedehands op de kop kunnen tikken, zei hij en we mogen de apparatuur gebruiken tot al onze dia’s gescand zijn, hoelang dat ook duurt. Op voorwaarde dat we hem nadien de werking ervan uitleggen.

Dat vinden wij natuurlijk schitterend, want de aanschaf van zo’n toestel is niet min.

We bekijken zijn natuurfilm nog eens samen en hij vraagt om zijn zelfgeschreven teksten hier en daar nog wat aan te passen, want ...het kan altijd beter (!)

Dus ga ik binnenkort nog eens inlezen, ik hoop maar dat hij mijn versie goedkeurt.

Als ik na zijn vertrek de scanner en verdere inhoud van de doos bekijk, ziet dat er allesbehalve tweedehands uit... De installatie-cd’s zijn zo te zien nooit uit de verpakking geweest. De lieverd heeft ons waarschijnlijk niet in verlegenheid willen brengen door te zeggen dat hij een heel nieuw apparaat heeft aangekocht, en het is dan bepaald het goedkoopste toestel niet!  Tjonge-jonge...is me dat een cadeau, zeg. Het geld dat we hieraan wilden besteden zal voor andere leuke dingen mogen dienen. Als dat geen geweldig geschenk is!

Ik zal maar heel hard mijn best doen op het bewerken van die tekst...

Gisteren eindelijk heerlijk helder vriesweer!

In de voormiddag ben ik met mijn wandelvriendinnen op stap geweest. Zoals gewoonlijk doen we een wandeling van een achttal kilometer door het bos.

Herman werkte verder aan de omgevallen bomen en buiten wat boodschappen (de kettingzaag, cirkelzaag en snijbladen van de hakselaar moeten geslepen worden, maar bij de slijper wordt niet opengedaan) blijven we in en rond het huis.

’s Avonds bij het laaiend haardvuur helemaal opgerold in de zetel gezellig naar TV kijken, de winterdons op ons bed gelegd – daar was het tot hiertoe te warm voor - en zo goed als onmiddellijk in slaap vallen. Een heerlijk winterse dag was het!

Voor mijn gevoel was ik pas in slaap, wanneer een nijdige Biep! me opschrikt.

Ik kreun Oh neee... want ik weet dat Hermans GSM dit om de zoveel minuten opnieuw gaat doen totdat hij weer opgeladen wordt. Ik kreun ook in de hoop dat Hermans frank zal vallen en hij zijn mobieltje voor de rest van de nacht in de living gaat leggen, maar hij verroert zich niet...

Ik val terug in slaap...

Een kwartier, twintig minuten later....Biep!  Nijdig geluid verdomme!... Ik draai me op mijn andere zij en slaap weer in.

Biep! Alsof er een knikker op een marmeren vloer ketst, zo klinkt het...nijdig-kapot-ondraaglijk! Herman slaapt er dwars doorheen.

Ik hoop nog steeds dat hij er iets aan zal doen, maar slaap toch telkens opnieuw in.

Bij de achtste of 10^de  biep! raast de adrenaline door mijn lijf! Ik spring niet al te zachtzinnig uit bed,  loop rond, knip het leeslampje boven zijn kop aan terwijl ik gedempt vloekend Choattenieresèg! (god-en–here-zeg) zijn GSM op zijn nachtkastje vastgrabbel, die liefst door het venster de voortuin zou willen inkeilen, maar hem dan toch veilig ver genoeg in de living ga leggen.

Het lichtje brandt nog als ik de slaapkamer inkom, Herman heeft het dekbed over zijn hoofd getrokken en ronkt stillekens verder.

Het is bijna drie uur...alles in mij is nu klaarwakker en blijft dat tot de ochtend.

Bij ’t ontbijt vraag ik of hij daar zelf geen last van heeft, van dat hatelijk geluid?

Hij heeft het niet gehoord zegt hij, weet zelfs niets van het lichtje dat ik aanknipte.

“Ge hebt hem dan toch zeker wel  ingestoken om bij te laden, zoetje?” vraagt de olijkerd...

Achter in onze tuin is “ons bosje”, een stuk van zo’n 250 vierkante meter, waar berken en verschillende soorten dennen groeien.

Toen we vanmorgen naar buiten keken leek het allemaal nogal mee te vallen, wat stormschade betrof : in de voortuin wel veel rommel van kleine lorkentakken (er staat een groepje van 4 mooie oude lorken), maar achteraan was er zo op het eerste gezicht niets fout.
We zaten nog uitvoerig te ontbijten en wilden nadien rond gaan wandelen om alles eens goed te bekijken, toen er gebeld werd.

Ik deed open en zag dat er door onze naaste buur een briefje op onze deur was geplakt : “Ben om +- 12 uur terug”.

Voor de deur stond echter een vrouw die ik nog nooit eerder gezien had.

Het bleek onze achterbuur te zijn, degene die achter ons bosje woont dus.

Tot onze verbijstering blijken er maar liefst zes grote bomen ontworteld te zijn, waarvan er twee op haar boothuis en vier andere op onze nevenbuur zijn houtschuurtje waren terecht gekomen.

Vanuit de living konden wij er nauwelijks iets van merken, omdat er nog wel iets van bomen voor staat.

De schade aan de gebouwtjes lijkt mee te vallen, maar je kan het echt niet goed vaststellen, zolang die grote bomen met alle takken erop liggen.

Werk aan de winkel dus!

Ik heb al naar de verzekering gemaild en foto’s van de omstandigheden genomen, maar ik veronderstel dat er eerst een expert zal moeten komen, vooraleer we iets mogen doen. Enfin, we wachten nu maar op antwoord.

Van een van de bomen heb ik zeer veel spijt dat hij gevallen is, het was een soort spar met heel zachte platte naalden, een prachtige boom van een jaar of 35...

Hij zag er kerngezond uit, maar als je ziet hoe oppervlakkig het wortelstelsel is, zit zo’n kanjer toch maar een 40-tal cm diep, hoewel hij enkele zeer dikke horizontale wortels had.

Het is wel verwonderlijk dat het precies in dat vrij beschutte hoekje zo lelijk heeft gedaan, er zijn plaatsen in de tuin en in de buurt waar het veel opener is en de wind schijnbaar meer spel zou hebben op de bomen en toch...

Een plaatselijke hoos misschien? Het ging hier zo tekeer gisteren, dat wij van de val van die 6 reuzen niets gehoord hebben.

De foto toont de onderkant van de wortel, met mij erbij (1.67m) zie je wat een diameter de boomwortel had.

Wanneer ik me verward of triest voel, valt het me moeilijk om te schrijven.

Dat is het grote verschil met een echt dagboek.

Een persoonlijk dagboek is enkel voor je eigen ogen bedoeld en daar kan je ook werkelijk alles in kwijt wat je bezighoudt.

Ik zou er een lief ding voor geven als ik hier ongehinderd kon neerschrijven wat mij al dagenlang bedrukt.

Drie voorvallen, die onderling niets met elkaar te maken hebben, en de consekwenties ervan, hebben mij danig van mijn stuk gebracht.

Ik voel me echt niet goed.

Dinsdagochtend.

Zoals steeds is de eerste taak bij het opstaan : Witteke eten geven.

Ze staat daar ook elke ochtend luidkeels om te roepen. Zo niet deze morgen...

Ik vul haar kommetje, tik met de lepel tegen de zijkant, wat gewoonlijk een onweerstaanbaar lokmiddel voor haar is....

Geen Witteke te bekennen.

Dat is in twaalf jaar slechts éénmaal gebeurd. Ze bleef toen enkele uren weg, we weten niet wat er gebeurd was, misschien zat ze toen ergens in een tuinhuis of garage opgesloten ?

Vandaag maken we ons echt zorgen, gisterenavond was ze immers zo lusteloos, wou toen al niet eten. Heeft ze zich ergens verstopt en ligt ze daar ziek of misschien wel dood? We gaan op alle mogelijke plekken zoeken, kijken ook op straat, maar nergens een spoor van ons poesje.

De enige mogelijke schuilplaats die we niet onderzochten is de verluchtingskelder, maar die is voor mensen zeer moeilijk toegankelijk; ikzelf durf er niet in omdat het zo laag is dat je er op je buik moet doorheen schuiven.

In mijn hoofd hoor ik haar de hele dag miauwen,’t is inbeelding, want ze is nergens te zien.

Ik kijk talloze keren naar haar eetbakje of ze toch niet ineens verschenen is, maar neen...

Ik loop een beetje verloren in huis en vraag me af hoe we het aan Jade moeten vertellen, want het eerste wat ze doet als ze bij ons komt is Witteke zoeken, aaien, ertegen babbelen.

Wij gaan die avond naar bed in de overtuiging dat we haar niet meer terug zullen zien.

Woensdagochtend.

’t Is Hermans beurt om ontbijt te maken.

Hij komt me wekken en wanneer ik de living binnenga, maakt mijn hart een sprongetje. Bij het terrasraam zit... ons Witteke !

Met haar eetlust is het nog niet zoals het moet, maar voor de rest ziet ze er helemaal haar oude, witte, donzige zelf uit.

Zij woont op een boerderij aan de andere kant van het dorp en we besloten om er samen naartoe te rijden, de auto te parkeren en van daaruit een wandeling  te maken.

We mochten inderdaad de auto op het erf laten staan en Lisette wijst lachend naar de nabijgelegen weide, waar één koe en één stier het uitzonderlijk voorrecht mogen genieten om “hun natuur te volgen”. Blijkt dat het voor deze koe de laatste keer zal zijn om drachtig te worden en als dat mogelijk is, willen deze boeren het hele gebeuren nog eens op de natuurlijke manier laten doorgaan, ipv via de gebruikelijke kunstmatige inseminatie. De stier heeft er duidelijk goesting in, maar voor madam ligt het precies anders... zij hengelt zichtbaar naar een langer voorspel. We zien zijn ongecontroleerde sprongen en wat er daarbij zoal verloren wordt gesproeid. De twee blijven echter langzaam rond elkaar draaien, de koppen tegeneen wrijven, ze likken elkaar aan flanken, billen en intiemere onderdelen, maar echte actie komt er nog niet van, tenminste niet de soort die een kalfje zal opleveren.

Wij staan bij de omheining zachtjes aan te moedigen en aanwijzingen te geven en ineens staken ze hun spel en kijken tegelijkertijd naar ons, ze blijven gewoon staren!

We worden er zowaar beschaamd van en druipen discreet af om te gaan wandelen. Dat kalfje zal zonder ons advies ook wel gemaakt worden.

De zon breekt door en het is prachtig wandelweer.

Het lijkt wel lente! In een van de tuinen zien we zelfs een boom vol roze bloesems.

Als we anderhalf uur later terug bij de boerderij aankomen ligt de stier neer. Koe staat  recht en port nog steeds met haar kop tegen de zijne. Zou hij het opgegeven hebben?

Lisette verschijnt aan het venster en ik gebaar dat de stier ligt te slapen, waarop zij naar buiten komt en vertelt dat ze hoopt dat “het” gelukt is, want deze koe schijnt nogal groot te zijn, daarom hebben haar man en zoon ze in een put gezet, zodat ze wat beter bereikbaar zou zijn.

Aaaah....Dààrom keken die daarstraks zo nadrukkelijk naar ons : ze wilden niet dat wij het afbolden, maar dat wij hem een zetje gaven, natuurlijk!

Ik ben benieuwd naar het resultaat, over 3 weken zien we Lisette terug, dan zal ze wel nieuws hebben.  

Deze avond werd traditioneel Verloren Maandag gevierd bij mijn zus en schoonbroer. Dochters Inge en Els, mijn petekind, waren er ook bij.

Zoals gewoonlijk blijft het niet alleen bij een sober worstenbrood of appelbol, maar hebben Jes en Pol er weer een heel menu rond gebreid en bereid. Lekker en buitengewoon gezellig! Herman moet vanavond nog op 2 plaatsen in die buurt gaan driekoningenzingen en het is heerlijk om ook eens alleen onder meisjes te zijn en wat bij te kletsen, terwijl Pol TV kijkt.

Als we rond middernacht thuiskomen komt ons Witteke rustig aanstappen, we vermoeden dat ze een muis of vogel heeft verschalkt, want normaal zou ze heel hongerig miauwend komen aandraven. Ze wandelt stil mee naar binnen, we vullen haar kommetje en zetten het zoals gewoonlijk op het terras, maar ze maakt weinig aanstalten om naar buiten te gaan, uiteindelijk komt ze toch, maar veel eetlust vertoont ze niet.
Die heeft net als wij haar buikje vol, denken we.

Gisterenmiddag ben ik een nieuwe stemopname voor de natuurfilm gaan maken, waarover ik op mijn blog van 21-11 al schreef.

De vorige opname is te dof gebleken, door de aanwezigheid van de hond.

Nee, niet Blacky of Pluto waren de schuldige, maar een poot-, staart- en koploos ding : meer bepaald het pluchen geval dat over een microfoon wordt geschoven.

Nu werden het dus opnames zonder hond.

Als we dan toch moesten hernemen, werd tegelijkertijd de tekst nog even aangepast, want “alles kan beter”!

Zeker voor Leo, die ik vroeger slechts als een minzaam mens en uitstekend garagist kende, maar die bij onze recente nadere kennismaking een absoluut perfectionist en een man van 1001 talenten blijkt te zijn.

En daar sta ik dan met mijn ene talentje...spannend hoor, als je ziet hoe alles bij hem

tot in de puntjes uitgewerkt wordt!

De lieve man komt mij thuis ophalen en we rijden zo’n 25 kilometer naar zijn eigen woonst, die ik voor het eerst zie –de vorige opnames werden op een van de filmlocaties gemaakt.

Onderweg verneem ik dat hij zijn huis, na de lange werkdagen in de garage, eigenhandig heeft gebouwd over een periode van tien jaar.

Als we het domein oprijden word ik met verstomming geslagen : niet alleen de schitterende villa, maar ook de tuin werd eigenhandig door hem aangelegd en blijkt een magnifiek park met zeer oude bomen, vijvers, klaterend beekje, romantisch overgroeid prieel bij het water, zelfs het kippenhok lijkt een afbeelding bij een sprookje...

Het verbaast me dan ook niet meer, dat alle natuuropnames van de film in zijn eigen tuin werden gemaakt.

Als we het huis via de keuken binnengaan, weet ik niet waar ik eerst moet kijken...Dit is een droom!
In de halfronde erker van de crèmekleurige keuken staat een gezellige ronde tafel met gemakkelijke stoelen, vandaar zit je eigenlijk bijna op het terras bij de koi-vijver; onder een overhang staat een crèmegelakte kachel, geflankeerd door twee fauteuils in een lichte betegelde inham, er is een modern kookeiland, meer kasten en laden dan ik kan tellen, een zeer ruime werknis, waar broodoven, magnetron, espressomachine en voorraadkasten staan...

We gaan naar de living, die zelfs met haar reusachtige afmetingen toch nog heel warm en knus aandoet, wat zeker door de gebruikte kleuren (mosterd en wijnrood), de smaakvolle én gezellige meubilering en wanddecoratie komt. Het is gewoonweg tijdloos mooi.

We drinken een kop koffie en bekijken zijn film met de eerder opgenomen tekst en bijgevoegde muziek en natuurgeluiden. Voor mij is dit een schitterend geheel, voor Leo dus nog niet.

Boven heeft hij zijn studio... of atelier... of hobbykamer.

En weer val ik van de ene verbazing in de andere als ik via de grote inkomhal nog maar de trap opga : een helder gelakte en gepatineerde gedraaide trapleuning, dikke houten zuilen op de uithoeken, een overloop met een prachtige vitrine vol boeken, de duplex-kamer van de zoon komt erop uit, die is hypermodern in grijs-blauwe kleuren, met een inox wenteltrap(jaaa...ook zelfgemaakt) naar de mezzanine en heeft een balkon dat uitkijkt op de tuin. Aansluitend is er ook een badkamer.

Ik denk dat de jongen nooit zal willen verhuizen!

In Leo’s hobbykamer overlopen we de tekstwijzigingen terwijl er op enkele monitors de filmbeelden en technische aanduidingen te volgen zijn, daarna keren we terug naar de living, waar geen enkel geluidje van buiten te horen is. Heel even moet de opname gestaakt worden, als de verwarmingsketel aanslaat en een licht gezoem hoorbaar is, maar voorts zijn we met twee lezingen klaar. Ik voel dat de spanning nu van me afvalt, want de lat ligt hoog en ik wil niet dat zijn perfecte werk door mij zou bedorven worden.

Er volgt nog een gezellige babbel met zijn hartelijke vrouw, die mij terug naar huis voert, terwijl Leo - ik zweer het u, de man blijft verbazen- haar de keuze heeft gelaten : “Ga jij koken, zoetje, of zal ik het doen?”

Aangezien hij gewoonlijk al kok van dienst is en zij liever met de auto rijdt, gebeurt de taakverdeling navenant.

Dat vind ik prima, zo kan ik onderweg ook nog wat met deze bijzondere vrouw babbelen. Ze kan niet ingaan op mijn uitnodiging om nog even binnen te komen, want de mosselen zullen klaar zijn tegen de tijd dat ze thuiskomt.
Eerlijk gezegd : ik zou ze ook niet laten koud worden!

Bovendien : hierbinnen is het nog niet erg gezellig. De verwarming staat laag want Herman en ik zijn allebei al meerdere uren het huis uit.

Hij is, zoals steeds in deze periode, gaan Driekoningen zingen ten voordele van zijn volkskunstgroep.

’t Zal laat worden vannacht.

Toch eens vragen of hij na het succes van dat rozijnenbrood, zich niet aan een casserole mosselen wil wagen.

Het is geen keukenpiet, mijn Herman.

Een fijnproever, dat wel...

Het is dan ook een plezier om voor hem te koken, omdat hij altijd beweert dat het nergens lekkerder is dan thuis.

“Goedkoper ook”, denk ik dan wel eens, wanneer ik er absoluut geen zin in heb om achter het fornuis te staan en liever eens naar een fijn restaurant zou gaan.

Maar dat is achterdocht die me slechts hoogst zelden overvalt, omdat ik telkens weer vaststel hoe intens hij van een goed bereide maaltijd thuis kan genieten.

De gelukzak wordt er zelfs niet dik van, weegt slechts 4 kilogram meer dan toen we 36 jaar geleden trouwden. Er is geen rechtvaardigheid in deze wereld...

Toen ik gisterenavond na een gezellige middag uit, weer thuiskwam, was er weliswaar nog geen eten klaar, maar heeft hij het royale overschot van gisteren netjes opgewarmd en tot mijn grote verrassing stond er bovendien een prachtig rozijnenbrood te bakken!

Vanmorgen aten we de eerste sneetjes ervan en het is bijzonder lekker. Hij vertelde heel fier dat hij op eigen initiatief nog een eidooier bij het deeg heeft gevoegd, om het kruim een smakelijker kleurtje te geven.

Ik zal hem eens wat meer aanmoedigen, er volgen misschien nog van die verrassingen, want wie weet, ligt het wel aan mij, dat hij nooit veel gekokkereld heeft ?

Toen we pas getrouwd waren ben ik ooit eens uit mijn krammen geschoten omdat hij een beker yoghurt “verknoeid” had, die hij als verrassing voor mij had gereedgemaakt met muizenstrontjes (chocoladehagelslag) erin.

Als er nu één combinatie is, die ik verschrikkelijk vind, is het wel yoghurt met chocolade.

Ik ben dol op allebei, maar dan wel afzonderlijk.

Tot overmaat van ramp was het de laatste yoghurt die we die avond in huis hadden.

Ik denk nog altijd dat hij toen zo geschrokken is van mijn reactie, dat hij zich nooit meer aan keukenexperimenten, hoe simpel ook, durfde te wagen.

Maar kijk : na bijna 37 jaar geschiedde het wonder!

Ik reken op een hoopvolle toekomst voor mijn chef-in-spe.

Midden in de nacht schoot ik wakker met één dringende vraag in mijn hoofd :

“Is het Nederlanders toegestaan om een hoge hoed te dragen?”

Geen idéé, waarom zo’n absurde vraag tijdens mijn slaap ineens naar de oppervlakte komt...

Ik ben blij dat ik niet van belangrijker dingen hoef wakker te liggen, maar vraag me nu toch wel af waar ik dit vandaan heb.

Zou het mogelijk zijn dat er ergens een verordening bestaat die bepaalt dat in Nederland alleen een zekere elite een hoge hoed mag dragen en heb ik daar ooit wat over opgevangen?

Maar waarom schiet me dat dan uitgerekend op deze eerste januari te binnen?

Ineens valt mijn frank...

De enige nieuwjaarszangertjes die wij dit jaar zagen, hebben het op hun geweten, alsook de uitzending van “De Kampioenen”op Oudejaarsavond –een reeks die ik niet volg, maar door dat “onderuitgezakte” van oudjaar zagen wij toch de aflevering “Nenieuwen’oed”.

Gisteren ging de bel en daar stonden drie rare kleine koninkjes, gewapend met plastic sabels. Van 5 tot 7 jaar zijn ze, ik herken twee van hen : jongetjes uit een pleeggezin in onze straat, ze zijn hier al met Jade komen spelen.

Zodra de deur opengaat zingen ze uit volle borst :

“Nieuwjaarke zoete

Het varken heeft vier voeten

Vier voeten en éne staart

Is dat dan geen centje waard?”

Kleine Shelby voegt eraan toe :

“Wij doen dat voor de arme kindjes die doodgaan!”

Ze krijgen hun centje en wij slikken onze bedenkingen maar in, over gewapende drie koningen die er eerder als de soldaten van Herodes uitzien.

Tiens, nu ik dit schrijf, stel ik vast dat die jongetjes NIET het driekoningenliedje over de nieuwe hoed hebben gezongen.

Dan komt het verdorie van “De Kampioenen”!

Als ik daar van wakker moet liggen, wordt het de hoogste tijd dat ik mijn geest met wat intellectueler zaken ga voederen.

Rest mij nog één prangende vraag : Wat hebben de Nederlanders met mijn nachtelijke vraag te maken ?