Dinsdagochtend.

Zoals steeds is de eerste taak bij het opstaan : Witteke eten geven.

Ze staat daar ook elke ochtend luidkeels om te roepen. Zo niet deze morgen...

Ik vul haar kommetje, tik met de lepel tegen de zijkant, wat gewoonlijk een onweerstaanbaar lokmiddel voor haar is....

Geen Witteke te bekennen.

Dat is in twaalf jaar slechts éénmaal gebeurd. Ze bleef toen enkele uren weg, we weten niet wat er gebeurd was, misschien zat ze toen ergens in een tuinhuis of garage opgesloten ?

Vandaag maken we ons echt zorgen, gisterenavond was ze immers zo lusteloos, wou toen al niet eten. Heeft ze zich ergens verstopt en ligt ze daar ziek of misschien wel dood? We gaan op alle mogelijke plekken zoeken, kijken ook op straat, maar nergens een spoor van ons poesje.

De enige mogelijke schuilplaats die we niet onderzochten is de verluchtingskelder, maar die is voor mensen zeer moeilijk toegankelijk; ikzelf durf er niet in omdat het zo laag is dat je er op je buik moet doorheen schuiven.

In mijn hoofd hoor ik haar de hele dag miauwen,’t is inbeelding, want ze is nergens te zien.

Ik kijk talloze keren naar haar eetbakje of ze toch niet ineens verschenen is, maar neen...

Ik loop een beetje verloren in huis en vraag me af hoe we het aan Jade moeten vertellen, want het eerste wat ze doet als ze bij ons komt is Witteke zoeken, aaien, ertegen babbelen.

Wij gaan die avond naar bed in de overtuiging dat we haar niet meer terug zullen zien.

Woensdagochtend.

’t Is Hermans beurt om ontbijt te maken.

Hij komt me wekken en wanneer ik de living binnenga, maakt mijn hart een sprongetje. Bij het terrasraam zit... ons Witteke !

Met haar eetlust is het nog niet zoals het moet, maar voor de rest ziet ze er helemaal haar oude, witte, donzige zelf uit.

Zij woont op een boerderij aan de andere kant van het dorp en we besloten om er samen naartoe te rijden, de auto te parkeren en van daaruit een wandeling  te maken.

We mochten inderdaad de auto op het erf laten staan en Lisette wijst lachend naar de nabijgelegen weide, waar één koe en één stier het uitzonderlijk voorrecht mogen genieten om “hun natuur te volgen”. Blijkt dat het voor deze koe de laatste keer zal zijn om drachtig te worden en als dat mogelijk is, willen deze boeren het hele gebeuren nog eens op de natuurlijke manier laten doorgaan, ipv via de gebruikelijke kunstmatige inseminatie. De stier heeft er duidelijk goesting in, maar voor madam ligt het precies anders... zij hengelt zichtbaar naar een langer voorspel. We zien zijn ongecontroleerde sprongen en wat er daarbij zoal verloren wordt gesproeid. De twee blijven echter langzaam rond elkaar draaien, de koppen tegeneen wrijven, ze likken elkaar aan flanken, billen en intiemere onderdelen, maar echte actie komt er nog niet van, tenminste niet de soort die een kalfje zal opleveren.

Wij staan bij de omheining zachtjes aan te moedigen en aanwijzingen te geven en ineens staken ze hun spel en kijken tegelijkertijd naar ons, ze blijven gewoon staren!

We worden er zowaar beschaamd van en druipen discreet af om te gaan wandelen. Dat kalfje zal zonder ons advies ook wel gemaakt worden.

De zon breekt door en het is prachtig wandelweer.

Het lijkt wel lente! In een van de tuinen zien we zelfs een boom vol roze bloesems.

Als we anderhalf uur later terug bij de boerderij aankomen ligt de stier neer. Koe staat  recht en port nog steeds met haar kop tegen de zijne. Zou hij het opgegeven hebben?

Lisette verschijnt aan het venster en ik gebaar dat de stier ligt te slapen, waarop zij naar buiten komt en vertelt dat ze hoopt dat “het” gelukt is, want deze koe schijnt nogal groot te zijn, daarom hebben haar man en zoon ze in een put gezet, zodat ze wat beter bereikbaar zou zijn.

Aaaah....Dààrom keken die daarstraks zo nadrukkelijk naar ons : ze wilden niet dat wij het afbolden, maar dat wij hem een zetje gaven, natuurlijk!

Ik ben benieuwd naar het resultaat, over 3 weken zien we Lisette terug, dan zal ze wel nieuws hebben.  

Deze avond werd traditioneel Verloren Maandag gevierd bij mijn zus en schoonbroer. Dochters Inge en Els, mijn petekind, waren er ook bij.

Zoals gewoonlijk blijft het niet alleen bij een sober worstenbrood of appelbol, maar hebben Jes en Pol er weer een heel menu rond gebreid en bereid. Lekker en buitengewoon gezellig! Herman moet vanavond nog op 2 plaatsen in die buurt gaan driekoningenzingen en het is heerlijk om ook eens alleen onder meisjes te zijn en wat bij te kletsen, terwijl Pol TV kijkt.

Als we rond middernacht thuiskomen komt ons Witteke rustig aanstappen, we vermoeden dat ze een muis of vogel heeft verschalkt, want normaal zou ze heel hongerig miauwend komen aandraven. Ze wandelt stil mee naar binnen, we vullen haar kommetje en zetten het zoals gewoonlijk op het terras, maar ze maakt weinig aanstalten om naar buiten te gaan, uiteindelijk komt ze toch, maar veel eetlust vertoont ze niet.
Die heeft net als wij haar buikje vol, denken we.

Gisterenmiddag ben ik een nieuwe stemopname voor de natuurfilm gaan maken, waarover ik op mijn blog van 21-11 al schreef.

De vorige opname is te dof gebleken, door de aanwezigheid van de hond.

Nee, niet Blacky of Pluto waren de schuldige, maar een poot-, staart- en koploos ding : meer bepaald het pluchen geval dat over een microfoon wordt geschoven.

Nu werden het dus opnames zonder hond.

Als we dan toch moesten hernemen, werd tegelijkertijd de tekst nog even aangepast, want “alles kan beter”!

Zeker voor Leo, die ik vroeger slechts als een minzaam mens en uitstekend garagist kende, maar die bij onze recente nadere kennismaking een absoluut perfectionist en een man van 1001 talenten blijkt te zijn.

En daar sta ik dan met mijn ene talentje...spannend hoor, als je ziet hoe alles bij hem

tot in de puntjes uitgewerkt wordt!

De lieve man komt mij thuis ophalen en we rijden zo’n 25 kilometer naar zijn eigen woonst, die ik voor het eerst zie –de vorige opnames werden op een van de filmlocaties gemaakt.

Onderweg verneem ik dat hij zijn huis, na de lange werkdagen in de garage, eigenhandig heeft gebouwd over een periode van tien jaar.

Als we het domein oprijden word ik met verstomming geslagen : niet alleen de schitterende villa, maar ook de tuin werd eigenhandig door hem aangelegd en blijkt een magnifiek park met zeer oude bomen, vijvers, klaterend beekje, romantisch overgroeid prieel bij het water, zelfs het kippenhok lijkt een afbeelding bij een sprookje...

Het verbaast me dan ook niet meer, dat alle natuuropnames van de film in zijn eigen tuin werden gemaakt.

Als we het huis via de keuken binnengaan, weet ik niet waar ik eerst moet kijken...Dit is een droom!
In de halfronde erker van de crèmekleurige keuken staat een gezellige ronde tafel met gemakkelijke stoelen, vandaar zit je eigenlijk bijna op het terras bij de koi-vijver; onder een overhang staat een crèmegelakte kachel, geflankeerd door twee fauteuils in een lichte betegelde inham, er is een modern kookeiland, meer kasten en laden dan ik kan tellen, een zeer ruime werknis, waar broodoven, magnetron, espressomachine en voorraadkasten staan...

We gaan naar de living, die zelfs met haar reusachtige afmetingen toch nog heel warm en knus aandoet, wat zeker door de gebruikte kleuren (mosterd en wijnrood), de smaakvolle én gezellige meubilering en wanddecoratie komt. Het is gewoonweg tijdloos mooi.

We drinken een kop koffie en bekijken zijn film met de eerder opgenomen tekst en bijgevoegde muziek en natuurgeluiden. Voor mij is dit een schitterend geheel, voor Leo dus nog niet.

Boven heeft hij zijn studio... of atelier... of hobbykamer.

En weer val ik van de ene verbazing in de andere als ik via de grote inkomhal nog maar de trap opga : een helder gelakte en gepatineerde gedraaide trapleuning, dikke houten zuilen op de uithoeken, een overloop met een prachtige vitrine vol boeken, de duplex-kamer van de zoon komt erop uit, die is hypermodern in grijs-blauwe kleuren, met een inox wenteltrap(jaaa...ook zelfgemaakt) naar de mezzanine en heeft een balkon dat uitkijkt op de tuin. Aansluitend is er ook een badkamer.

Ik denk dat de jongen nooit zal willen verhuizen!

In Leo’s hobbykamer overlopen we de tekstwijzigingen terwijl er op enkele monitors de filmbeelden en technische aanduidingen te volgen zijn, daarna keren we terug naar de living, waar geen enkel geluidje van buiten te horen is. Heel even moet de opname gestaakt worden, als de verwarmingsketel aanslaat en een licht gezoem hoorbaar is, maar voorts zijn we met twee lezingen klaar. Ik voel dat de spanning nu van me afvalt, want de lat ligt hoog en ik wil niet dat zijn perfecte werk door mij zou bedorven worden.

Er volgt nog een gezellige babbel met zijn hartelijke vrouw, die mij terug naar huis voert, terwijl Leo - ik zweer het u, de man blijft verbazen- haar de keuze heeft gelaten : “Ga jij koken, zoetje, of zal ik het doen?”

Aangezien hij gewoonlijk al kok van dienst is en zij liever met de auto rijdt, gebeurt de taakverdeling navenant.

Dat vind ik prima, zo kan ik onderweg ook nog wat met deze bijzondere vrouw babbelen. Ze kan niet ingaan op mijn uitnodiging om nog even binnen te komen, want de mosselen zullen klaar zijn tegen de tijd dat ze thuiskomt.
Eerlijk gezegd : ik zou ze ook niet laten koud worden!

Bovendien : hierbinnen is het nog niet erg gezellig. De verwarming staat laag want Herman en ik zijn allebei al meerdere uren het huis uit.

Hij is, zoals steeds in deze periode, gaan Driekoningen zingen ten voordele van zijn volkskunstgroep.

’t Zal laat worden vannacht.

Toch eens vragen of hij na het succes van dat rozijnenbrood, zich niet aan een casserole mosselen wil wagen.

Het is geen keukenpiet, mijn Herman.

Een fijnproever, dat wel...

Het is dan ook een plezier om voor hem te koken, omdat hij altijd beweert dat het nergens lekkerder is dan thuis.

“Goedkoper ook”, denk ik dan wel eens, wanneer ik er absoluut geen zin in heb om achter het fornuis te staan en liever eens naar een fijn restaurant zou gaan.

Maar dat is achterdocht die me slechts hoogst zelden overvalt, omdat ik telkens weer vaststel hoe intens hij van een goed bereide maaltijd thuis kan genieten.

De gelukzak wordt er zelfs niet dik van, weegt slechts 4 kilogram meer dan toen we 36 jaar geleden trouwden. Er is geen rechtvaardigheid in deze wereld...

Toen ik gisterenavond na een gezellige middag uit, weer thuiskwam, was er weliswaar nog geen eten klaar, maar heeft hij het royale overschot van gisteren netjes opgewarmd en tot mijn grote verrassing stond er bovendien een prachtig rozijnenbrood te bakken!

Vanmorgen aten we de eerste sneetjes ervan en het is bijzonder lekker. Hij vertelde heel fier dat hij op eigen initiatief nog een eidooier bij het deeg heeft gevoegd, om het kruim een smakelijker kleurtje te geven.

Ik zal hem eens wat meer aanmoedigen, er volgen misschien nog van die verrassingen, want wie weet, ligt het wel aan mij, dat hij nooit veel gekokkereld heeft ?

Toen we pas getrouwd waren ben ik ooit eens uit mijn krammen geschoten omdat hij een beker yoghurt “verknoeid” had, die hij als verrassing voor mij had gereedgemaakt met muizenstrontjes (chocoladehagelslag) erin.

Als er nu één combinatie is, die ik verschrikkelijk vind, is het wel yoghurt met chocolade.

Ik ben dol op allebei, maar dan wel afzonderlijk.

Tot overmaat van ramp was het de laatste yoghurt die we die avond in huis hadden.

Ik denk nog altijd dat hij toen zo geschrokken is van mijn reactie, dat hij zich nooit meer aan keukenexperimenten, hoe simpel ook, durfde te wagen.

Maar kijk : na bijna 37 jaar geschiedde het wonder!

Ik reken op een hoopvolle toekomst voor mijn chef-in-spe.

Midden in de nacht schoot ik wakker met één dringende vraag in mijn hoofd :

“Is het Nederlanders toegestaan om een hoge hoed te dragen?”

Geen idéé, waarom zo’n absurde vraag tijdens mijn slaap ineens naar de oppervlakte komt...

Ik ben blij dat ik niet van belangrijker dingen hoef wakker te liggen, maar vraag me nu toch wel af waar ik dit vandaan heb.

Zou het mogelijk zijn dat er ergens een verordening bestaat die bepaalt dat in Nederland alleen een zekere elite een hoge hoed mag dragen en heb ik daar ooit wat over opgevangen?

Maar waarom schiet me dat dan uitgerekend op deze eerste januari te binnen?

Ineens valt mijn frank...

De enige nieuwjaarszangertjes die wij dit jaar zagen, hebben het op hun geweten, alsook de uitzending van “De Kampioenen”op Oudejaarsavond –een reeks die ik niet volg, maar door dat “onderuitgezakte” van oudjaar zagen wij toch de aflevering “Nenieuwen’oed”.

Gisteren ging de bel en daar stonden drie rare kleine koninkjes, gewapend met plastic sabels. Van 5 tot 7 jaar zijn ze, ik herken twee van hen : jongetjes uit een pleeggezin in onze straat, ze zijn hier al met Jade komen spelen.

Zodra de deur opengaat zingen ze uit volle borst :

“Nieuwjaarke zoete

Het varken heeft vier voeten

Vier voeten en éne staart

Is dat dan geen centje waard?”

Kleine Shelby voegt eraan toe :

“Wij doen dat voor de arme kindjes die doodgaan!”

Ze krijgen hun centje en wij slikken onze bedenkingen maar in, over gewapende drie koningen die er eerder als de soldaten van Herodes uitzien.

Tiens, nu ik dit schrijf, stel ik vast dat die jongetjes NIET het driekoningenliedje over de nieuwe hoed hebben gezongen.

Dan komt het verdorie van “De Kampioenen”!

Als ik daar van wakker moet liggen, wordt het de hoogste tijd dat ik mijn geest met wat intellectueler zaken ga voederen.

Rest mij nog één prangende vraag : Wat hebben de Nederlanders met mijn nachtelijke vraag te maken ?

Meer dan een week waren we bezig met Feesten, Voorbereiden van feesten en Opruimen na feesten... Geen tijd om te bloggen dus.

Kerstavond waren we traditioneel met de hele bende bij mijn ouders, op enkele uitzonderingen na, zoals onze Dries die tot april in Oostenrijk blijft en degenen die deze avond bij de familie van de partner moesten zijn. Er waren er toch nog een dertigtal om mee te vieren.

Herman en ik bleven bij Moeke en Voke overnachten om de volgende morgen de grote opruim en afwas weg te werken.

De volgende dag was het Kerst bij ons thuis met de kinderen en kleinkinderen, een heel wat kleiner gezelschap.

Jade bleef een nachtje logeren en de volgende morgen maakten we een stevige winterwandeling, die enig oponthoud ondervond door een onweerstaanbare schommel onderweg en de ontdekking van 2 jonge (wilde?) poesjes bij een afgelegen paardenstal, waarmee Papie zich misschien nog meer amuseerde dan zijn kleindochter.

Na de middag werden we in Laakdal verwacht om het pasgeboren dochtertje van neef Herman en Judith te bezoeken. We bewonderden niet alleen prachtige kleine Sarah, maar ook het gezellige nieuwe huis. Broertje Sander is een leeftijdgenoot van onze Jade en die twee amuseerden zich kostelijk samen. Jade wilde nauwelijks terug naar huis, maar haar meter zou die avond op bezoek komen, dus moesten we wel tijdig vertrekken.

Onder haar enthousiast gebabbel van hoe leuk ze het wel met Sander vond “want wij hebben hetzelfde karakter” vatten we de rit naar Hemiksem aan, tot Jade ineens in paniek vaststelde dat ze haar lievelingsknuffel vergeten was. Er kwamen zelfs hete tranen bij te pas, dus keerde Papie de auto en reden we de reeds afgelegde kilometers terug om haar witte flodderbeer weer op te pikken.
Stiekem was ik toch een beetje gevleid ook, dat ze zo aan dit beertje gehecht is : ik had hem jaren geleden voor haar ineengeflanst. We waren nog tijdig terug om haar thuis af te leveren.

De volgende dag is in een mist gehuld wat mijn geheugen betreft . Andere jaren vertrekken we dan gewoonlijk naar de Ardennen met vrienden, om daar de jaarovergang samen te maken, maar Herman wilde dit jaar eens gewoon gezellig onder ons tweetjes blijven. Geen sneeuwwandelingen, (al vijf jaar na elkaar gehad!), geen urenlang gezellig kokkerellen in de antieke keuken, niet sleëen en spelen met de jonge kinderen van onze vrienden, niet slapen en douchen in de vrieskou... Het is allemaal heel leuk en we genieten er altijd echt van, maar dit jaar koos mijn lief voor rust en comfort en ik vond dat zelf ook niet slecht. Het moet niet altijd hetzelfde zijn.

Vrijdag bezochten we in het ziekenhuis Hermans oudste zus. Zij woont in Spanje, maar kwam voor de kerstbezoeken naar Belgie, bij haar aankomst werd ze door een longembolie getroffen. Ze is nu gelukkig aan de beterhand en hoopt over drie weken terug naar haar zuiderse thuis te kunnen vertrekken.

Van Brasschaat ging het dan naar Wilrijk, waar we voor een etentje waren uitgenodigd bij dierbare vrienden, die we al zo’n 36 jaar kennen. Het eten was meer dan voortreffelijk en het gezelschap zo mogelijk nog meer. Hoewel we elkaar hoogstens een paar keer per jaar zien, moet er nooit een “drempel” genomen worden wanneer we elkaar ontmoeten en dat voelt heel goed.

Zaterdag nog wat boodschappen , wat in huis gerommeld, geknutseld, restjes gegeten, een fikse wandeling gemaakt om toch ook iets gezonds te doen.

Die nacht : geweldige storm en regen. De feesttent van de plaatselijke KLJ schijnt ingestort. Nog een geluk dat het de volgende dag niet is gebeurd, met de verwachte 3000 feestgangers erin!

Zondag  met de bus naar Antwerpen, ik neem ze geregeld, maar voor Herman was dat de eerste keer. Terwijl hij een feestzaal moest gaan inspecteren, nam ik de bus naar de kinderen om Jade’s muts terug te bezorgen, waarin ik een voering had genaaid.

Daarna terug naar ’t Stad, waar we op de Grote Markt een goeie vette hamburger hebben opgesmuld, naar de verlichting wat zijn gaan kijken en toen ging het terug naar huis, want het nieuwjaarsvuurwerk, dat we eindelijk een keer gingen meemaken, zou niet doorgaan omwille van de storm.

Iets koken zat er thuis niet meer in...geloof het of niet : we zijn een pak friet gaan eten en dat smaakte ons uitstekend.

Bij de TV onderuit gezakt, een flesje champagne gekraakt en een pralineke erbij, meer moest dat echt niet zijn.

Ik heb zelfs als een echte moemoe zitten breien.

2006 was een goed jaar voor ons, als 2007 even mild wordt, zijn wij gelukkige mensen.

Aan mijn lieve blogvrienden nogmaals en zeer van harte : ik wens jullie die zelfde vrede en geluk!

Okee, ik weet het...niemand wil nog ergens over de kerstshoppingstress lezen.

Maar ik kan het toch niet laten : de hele dag winkels afgerotst, 50% gevonden van wat we wilden vinden, van Zoersel naar Deurne, over Wijnegem naar Oostmalle en weer terug...

En druk mensen, druk!!!

In de Makro liet ik een winkelkar met omvangrijke pakken in de non-food afdeling achter en ben dan in het “food”gedeelte karloos binnengelopen, wat een goed idee bleek : zonder kar was er nog haast niet door te komen.

Op de kruispunten van de gangen zat het verkeer muurvast.

Ik ben er tussendoor geglipt, heb de voedingswaren vanop mijn buik tot onder mijn kin klemmend naar de non-food versast en dat alles zonder iets te laten vallen!

Gelukkig kan je tegenwoordig alles in de beide afdelingen afrekenen.

Herman was ondertussen op een korte vergadering, maar die moest zich nadien in het autoverkeer wagen, wat ook al geen sinecure was.

We dachten dat een deel van onze zoektocht vruchteloos zou zijn, maar na nog wat heen en weer getelefoneer hebben we voor ieder toch een geschikt kerstcadeau gevonden. Driewerf hoera !

Ondanks de drukte moet ik zeggen dat het al bij al met de stress wel meeviel. Ik was vast besloten om ten allen prijze geduldig en vriendelijk te blijven, hoeveel stompen  of voorkruipers-aan-de kassa ik ook zou krijgen.

Hewel : het voornemen alleen schijnt al bijzonder goed te helpen, er waren precies alleen maar vriendelijke mensen onderweg.

Nog eventjes (!) in Wijnegem shopping binnengewipt samen met Herman, die deze kerst-winkel-drukte eigenlijk wel kan genieten, veel meer dan ik alleszins.

Waar ik me uiteindelijk thuis toch even over zat te ergeren : de website van Leonidas-pralines gaat slakkentraaaaaag...ik had enkele wedstrijdnummers door te geven, want zo’n weekendje in Toscane zegt me wel wat.

Ja, dàg Jan! Nergens vond ik een deelnemingsformulier op hun site, heb dan maar een mail gestuurd met de vraag waar je je “unieke deelnamenummers” kan ingeven.

Heerlijke pralines hebben ze, maar met hun website zit het nog lang niet goed.

Dankzij mijn liefste vriendin Bojako, wier blog ik al een poos volgde én dankzij haar aansporingen, ben ik er ook aan begonnen.

In het begin was ik een beetje bang...de schrik om de eerste keer jouw eigen schrijfsels te zien verschijnen waar iedereen die maar wil ze kan lezen, weet je wel...

Dan die andere schrik : is er wel iemand die ze leest ?

Het wachten tot Bojako me zou vinden en herkennen, was heel spannend, elke dag verwachtte ik een reactie van haar. Ik had haar niet verwittigd dat ik er eveneens aan begonnen was. Ik moet zeggen dat het een poosje geduurd heeft voor ze me ontdekte. ‘k Heb haar tenslotte zelf een zetje moeten geven. Ze zei nog iets van :“Wie begint er nu in deze drukke periode aan een blog, geen wonder dat ik het niet had opgemerkt, terwijl ik toch altijd de nieuwkomers eens bekijk”.

Allez, ik moet toegeven : zo cru heeft ze het niet gesteld, maar dat was ongeveer wat ze bedoelde.

En stilaan werd het blogschrijven een plezier, een passie bijna : het schrijven, het nalezen, beetje oppolijsten, vol verwachting uitkijken naar reacties en daar zéér veel deugd van hebben.

Ik leerde hier mensen leren kennen, die ik anders nooit had gekend, een vaste kern van mensen die, hoe verschillend ook, één gemeenschappelijke eigenschap hebben : het zijn mensen van goede wil.

Dat ik via het internet vrienden zou krijgen had ik nooit durven denken of hopen, maar toch is dat gebeurd. Criticasters zullen misschien zeggen dat die vriendschap oppervlakkig is en nooit op de proef wordt gesteld.

‘t Is mogelijk, maar toch denk ik dat de kern van mensen die elkaars blog over en weer blijven bezoeken elkaar vrij goed kennen, misschien zelfs beter dan iemand die al jaren op een andere manier een kennis is.

Ik wil er niet over piekeren en stort mij met plezier verder in het bloggen en alle deugddoende contacten die het met zich meebrengt.

Op dus, naar een tweede jaargang!

Misschien moest ik er op deze verjaardag wat meer aandacht aan besteden, maar ‘t zal voor later zijn.

Er is namelijk zoveel gebeurd dit weekeinde, dat daar toch eerst nog een woordje aan gewijd mag worden.

Na bijna 3 maanden voorbereiding was het vrijdagavond zover : de allereerste keer dat ik met een monoloog op de planken stond.

Het was ontzettend spannend, ik heb de laatste weken niet echt goed meer geslapen, want telkens ik even ontwaakte sprong de tekst van Shirley Valentijn in mijn gedachten en ging ik zitten memoriseren tot ik weer in slaap viel.

Eerlijk : de laatste twee weken is er dag noch nacht een uur geweest waarin ik niet met het stuk bezig was.

Ik was héél bang dat ondanks mijn grote liefde voor Shirley Valentijn, ik er toch niet zou in slagen om het te laten aanslaan bij het publiek. Goed dat mijn ventje zo in mij geloofde.

Maar ik ben ongelooflijk blij dat ik het heb mogen spelen en dat de reacties overweldigend positief waren.

De staande ovatie op vrijdag en zaterdag hebben mij onnoemelijk gelukkig, ontroerd en beroesd gemaakt.

Dat er vrienden, familie en bekenden op mijn aankondiging speciaal uit alle hoeken van het land en zelfs uit het buitenland zijn afgekomen, dat is iets.... om oneindig dankbaar voor te zijn.

Dus nogmaals : héél veel dank, iedereen! Dat ik nadien niet bij ieder even lang kon blijven praten vind ik jammer, maar ik hoop dat daar begrip voor is, het hele publiek van zowel vrijdag als zaterdag bestond uit mensen die ik persoonlijk ken, en hoe fantastisch het ook is dat al die vele mensen er zijn, ik had echt graag wat meer tijd aan ieder persoonlijk besteed.

Zaterdagochtend om 5 uur is onze jongste voor het derde jaar op rij naar Oostenrijk vertrokken om snowboardlessen te gaan geven. Dit jaar ging hij met zijn eigen wagen en we waren heel blij toen om 3 uur in de namiddag al het verlossende telefoontje kwam dat hij goed is aangekomen. Veel sneeuw ligt er nog niet in het dal, ik ga vanaf nu weer dagelijks op de website van Sankt Johann in Tirol kijken : er is een webcam aangebracht, zo kunnen we zien of het voorlopig dunne witte laagje begint te groeien.

Tussen 12 en 2 op zaterdagmiddag zouden onze Nederlandse vrienden arriveren, maar door wegenwerken en files werd het ocharme half vier, voor ze hier waren.

Het weerzien was zoals steeds heel hartelijk, het was alweer een half jaar geleden sedert we elkaar zagen. Nu kwamen ze speciaal voor mijn toneel en zouden we er nog een dagje gezamenlijke vakantie aan toevoegen.

Kort voordat we naar Wilrijk vertrekken krijg ik telefoon van nichtje Judith : ze vraagt hoe de voorstelling gisteren ging en vertelt dat ik er vandaag een stukje mag aanbreien en zeggen dat ze vanmorgen -een week eerder dan verwacht- een flinke dochter heeft gekregen. Judith speelt namelijk ook bij Dionteater.
Groot nieuws natuurlijk en ik ben zeer vereerd dat ze het mij zelf doorbelt.  Van harte proficiat ook via deze weg, Juditheke!

We hebben zondag fijn uitgeslapen (voor het eerst in weken zonder nachtelijk ontwaken!), uitgebreid gebruncht met Tineke en Adam en toen gingen we “te gatjeszoenen*” bij onze kleine Dario, die er hartveroverend uitziet.

Het was fijn om ook Wout nog op de valreep even te zien, want die moest dadelijk naar Washington vliegen. Frauke en Jade namen de honneurs waar en Jade toonde zich een perfecte gids bij de rondleiding in het nieuwe huis, geen plekje mocht er overgeslagen worden (of vergat ze dan toch de WC beneden?)

Nadien staken we de Schelde over met de veerboot en maakten een wandeling naar Bazel, gingen warme chocolade drinken in de gezellige Duiventoren en weer terug.

Terwijl ik het avondeten bereidde, kwam er telefoon.

Je gelooft het niet : ze vragen me om de monoloog in januari in een wijnbar in Antwerpen te komen spelen, voor een gesloten gezelschap!

De details moeten nog besproken worden, maar ik ben er heel blij en fier om, zo kan ik het toch nog eens doen!

Maandag na laat en uitgebreid ontbijt zijn we met Adam en Tineke naar Roosendaal gereden, het nieuwe outlet centrum gaan bezoeken. Behalve een sjaal hebben wijzelf niets gekocht, het was vooral vrijetijdskledij. Maar de koffie mèt, smaakte wel en om streeks halfvier namen we afscheid van onze vrienden die verder naar Noord-Holland reden.

Wij keerden terug naar het Antwerpse en hebben daar tot ons groot plezier verscheidene leuke kledingstukken zowel voor Herman als voor mij aangeschaft.  

Mijn lief heeft zich echt eens niet ingehouden. Ik geloof dat het de eerste keer is dat hij : één broek, 3 hemden en 4 pulls tegelijk heeft gekocht. En ze zijn allemaal om ter mooist!

Eerlijk gezegd werd het hoog tijd dat hij nog eens wat nieuws had.

Ik was al met 2 bloesjes content, maar ik moet zeggen dat het een héél fijn gevoel gaf om met zo’n stapel nieuwe kledingstukken thuis te komen.

 * te gatjeszoenen gaan = west-fries voor op kraamvisite gaan

 Wanneer zussen, die nauwelijks een jaar in leeftijd verschillen en hun eerste levensjaren zo goed als altijd samen waren, zelfs samen het bed deelden, elkaar als volwassenen ontmoeten, worden er steevast herinneringen opgehaald.

De volgende gemeenschappelijke herinnering wil ik hier vertellen, omdat mijn zus en ik ons afvragen of iemand dit verhaal herkent en het kan bevestigen.

In de vijftiger jaren waren onze ouders geabonneerd op de boeken van de Reinaartreeks. Verscheidene keren per jaar werd er een nieuw boek aan hun collectie toegevoegd.

Jes en ik vermoeden dat bij het abonneren een welkomstcadeau hoorde. In elk geval kregen moeke en voke op een bepaald moment een zogenaamde “liseuse” van de Reinaartreeks cadeau.

Een liseuse is een beschermkaft waaraan een lint vastgemaakt is, dat als bladwijzer dienst doet. De bewuste liseuse van de Reinaartreeks was van zwaar zwart kunststof, met zwarte binnenflappen en lint en aan de binnenzijde felrood, eveneens een soort plastic.

Het geheel was uitermate stevig ineengeperst en zag er aan de buitenkant uiterst fijn gewafeld uit, met in de rechteronderhoek het embleem van de club in reliëf : een vossenkop met een opengeslagen boek.

Hoewel dat kaftje jarenlang dienst heeft gedaan, zouden wij er wellicht nooit over gesproken hebben, als het niet zo verschrikkelijk hard had gestonken!

En dan hebben we het niet over zomaar een kunststofgeurtje, bijlange niet!

De liseuse rook doordringend naar....vos!

Hoe ze dat gelapt hebben, we raden er nog steeds naar.

Schoonbroer Pol was er zondag nog de draak mee aan ’t steken : dat ze daar bij de Reinaartclub een stapel van die kaftjes legden, er een vos voorzetten en die maar lieten sproeien...

De heiden! Hij weet er natuurlijk niets van hoe dat ding rook. Voor hem was het spot, maar misschien is’t wel écht zo gebeurd, weten wij veel!

Als je een kwartier gelezen had met die kaft rond je Reinaartreeks-boek, dan kon je maar beter je handen gaan wassen, voor je je weer onder ander gezelschap ging mengen.

Jes meent dat ons moeke het ding zelfs eens in de wasmachine heeft gestoken, om van die geur af te geraken. Het heeft niet geholpen.

Nu moeten wij toch allebei toegeven dat die geur, hoewel zeer sterk, ons op een of andere manier ook altijd had aangetrokken.

Hoe de liseuse tenslotte verloren geraakt is, weten we niet...Heel af en toe denk ik dat ik ze hier in het bos ga terugvinden, telkens wanneer er een vleugje vossengeur op me af komt.

De voorbije weken was Herman zeer druk doende met de voorbereidingen van een concert, dat vrijdagavond plaatsvond in Edegem.

Studentenliederen van de universiteit van Salamanca, gezongen door Tuna-oorspronkelijk rondtrekkende universiteitsstudenten- wisselden af met gedichten van Anton Van Wilderode.

Het was een ietwat vreemde combinatie : de felle, vrolijke mannenliederen met de ingetogen, melancholische gedichten, maar de stemmige Sint-Antoniuskerk was volgelopen met toehoorders en de organisatoren mogen op een geslaagd concert terugblikken.

We hadden besloten om ’s anderendaags eindelijk zus haar gerenoveerde appartement in Oostduinkerke te gaan bekijken, maar voor we konden vertrekken moest er nog een oplossing gevonden worden voor een Spaanse broek. De zangers hadden hun optreden in 16^de eeuwse kledij uitgevoerd en één van hen was zijn hedendaagse broek(waarin ook zijn portefeuille stak) bij het verkleden in de sacristie vergeten. Die mannen waren ondertussen naar Gent gereisd, voor een volgend concert. Zaterdagochtend werd Herman dus als redder in nood opgebeld

Enfin, na enkele telefoontjes heeft hij alles nog kunnen regelen en konden we eindelijk vertrekken. Ik moet toegeven dat het even duurde voor ik mijn goed humeur terug had, ik was boos omdat hij na alle gedane werk en moeite, toch weer een aantal kastanjes uit het vuur moest halen, terwijl hij eigenlijk zeer moe was. Ik had zó op een volledig ontspannen dag voor hem gerekend, er eens helemaal tussenuit... En natuurlijk kon ik mijn boosheid niet verbergen. Ocharme de sukkelaar : degene die het het minst verdiende kreeg van mij de volle laag. Ikke dikke spijt van mijn uitval, want daar hielp ik  hem niet mee. ‘k Weet het, ik moest blij zijn met zo’n dienstbare man, het was gewoon mijn instinct om hem te beschermen dat me zo liet reageren.

Eens we goed en wel onderweg waren, geraakten de rimpels evenwel gauw gladgestreken en hebben we echt van ons dagje aan zee genoten. Mijn zus en schoonbroer wachten op ons in Nieuwpoort. We vonden hun auto bij de pier geparkeerd en henzelf in Nieuwpoort-stad, dus kregen we al meteen een fikse wandeling : de pier op en af, vervolgens de mooie promenade langsheen de Ijzer, en dan tot op de markt, waar we al een aperitiefje dronken. We aten de heerlijkste paling in ’t Palingkot, kochten tongscharretjes voor morgen en vatten toen de terugtocht naar de auto’s aan.

Het was zeer kalm aan zee, ondanks het mooie herfstweer. De kerstdrukte zal volgende week wel komen.

Voor Herman was het de eerste keer dat hij het appartement in het nieuwe kleedje zag en er werd terecht bewonderd.

Zalig toch, zo’n eigen plek aan zee waar je altijd naartoe kan. Zeker als het zo mooi ingericht is en een schitterende ligging heeft. Zusje, haar man, kinderen en kleinkinderen genieten er dan ook heel intens van. Ze vertelden ons van alle leuke, soms heel simpele dingen, waarvan ze daar letterlijk en figuurlijk snoepen. Het doet ons dromen...

We worden vergast op champagne en zeevruchten. Feesten, feesten!

Herman en ik maken nog een kleine wandeling in Oostduinkerke en we babbelen nog tot laat na bij de koffietafel.

Op weg naar huis rijden we nog even langs Westende, even kijken naar het appartement dat wij daar hadden. We stellen verrast vast dat de voorgevel totaal gerenoveerd is, het gebouw is van 1966, maar nu lijkt het wel nieuwbouw. Zeven jaar geleden hebben we het verkocht, eigenlijk was het op mijn aandringen...dom-dom-dom, dat besef ik nu. We moesten het verhuren om uit de kosten te geraken, konden er zelf ook wel van genieten, maar de terugkerende beschadigingen door huurders aan meubilair en inrichting vond ik zo frustrerend : als wij erheen gingen moest er altijd wel iets hersteld worden en het was moeilijk om alles op te volgen omdat we in die periode ook elke zaterdag de dagbladhandel van onze middelste zoon openhielden. Herman wilde het appartement zelfs in die condities aanhouden, maar ik vond het te ingewikkeld om op die manier te beheren en dus werd het verkocht. Inmiddels zijn de prijzen voor vastgoed de pan uitgerezen, ons appartement, dat op de zeedijk lag, zou vandaag al bijna driemaal meer waard zijn. Maar gedane zaken nemen geen keer.
Het zou mooi geweest zijn, mochten we er nu nog naartoe kunnen, maar de verkoop ervan heeft ons toch een hoop praktische beslommeringen en kopzorgen bespaard op het moment dat die dingen het belangrijkst waren.

Begeleid door Tuna-muziek in de cd-speler komen we na een heerlijke dag pas na middernacht in de stille kempen thuis.

Op verzoek van Ludovikus en ook een beetje uit gemakzucht: een stukje tekst...

Moeilijk om te kiezen hoor : ik wil niet teveel prijsgeven en als je ergens een stuk uitlicht is het verrassingseffect van veel uitspraken verloren voor wie komt kijken. Daarom begin ik maar met het begin, logisch hé...


EERSTE BEDRIJF

SHIRLEY        (Neemt een slok.)

Vroeger dronk ik nooit wijn.  Tegenwoordig wel, vind ik lekker, vooral als ik aan 't koken ben.  Sandra heeft het me aangepraat.  Ze zegt tegen me: ' Ma, niemand drinkt tegenwoordig nog rumcola. ledereen drinkt wijn.  Allee ma, neem nu es een glas Riesling.'  Kinderen.  Die zijn van alles op de hoogte.  Niet dan?  Sandra was toen net in haar quasi intellectuele fase.  Zij, en die vriendin van haar Marie-Louise.  Het was toen allemaal witte wijn en Bruce Springsteen wat de klok sloeg.  Die twee gingen niet meer naar de gewoon café's in de stad, ze hingen de godganse dag in zo’n praatcafé, ge weet wel, waar al die kunstenaars komen.  Op een avond. hebben ze daar ehm, dinges...ontmoet... hoe heet die ook weer, ehm ............ .  Het schijnt zelfs dat Marie-Louise een handtekening van hem heeft gekregen.  Ontbijt ook geloof ik.

Nou ja, god zij dank hebben we dat nu achter de rug.  Al goed.  Die twee zaten uren aan die tafel, en alles wat ge van hun hoorde was: 'Fantastisch.  Het was keitof gisteravond, ' Dan was het vijf minuten stil en dan de ander: 'Het was echt keitof.  En maar lachen, lachen?  Dan gingen ze weer een half uur in trance en dan hoorde ineens: 'Oh, megabangelijke avond'.  En hoe lang ze daar ook zaten, ge kwaamt er niet achter wat ze nu zo keitof of megabangelijk vonden.  Geen idee waar 't over ging.

Een fotootje van vorige zondag...

De kinderen waren op (vroeg) sinterklaasbezoek.

We zien onze kleine Dario met sprongen groeien, het was alweer twee weken geleden.

Drie maanden oud is hij nu, een stevig en alert baasje, maar toch ook heel rustig.

Het is zalig om hem in je armen te houden, de verzorging zit er voor ons nog niet in en stiekem ben ik wel een beetje jaloers op vriendinnen die het babysitten bijna dagelijks meemaken, maar we weten dat die tijd er nog wel aankomt.

Ik had die dag potdorie nog een ervaring die ik zelfs met mijn eigen zoontjes niet had meegemaakt.

Onze kinderen zijn met flesvoeding opgegroeid en Dariootje is een borstkindje...

Dat liet hij dan ook goed merken toen hij zondag in mijn armen lag en gretig zijn snoetje naar mijn borst draaide, zijn handjes in mijn bloes graaiden en duidelijk aangaf wat hij wenste. Ik heb hem dan met spijt in mijn hart maar gauw op zijn mama’s schoot gelegd.

Shirley Valentijn zit onder mijn vel en ik mag ze niet laten ontsnappen.

Zelfs wanneer ik ’s nachts wakker word, springen de flarden tekst onmiddellijk naar voren.

Op mijn -zo goed als dagelijkse- wandeling repeteer ik haar woorden...het hele stuk, anderhalf uur.

Dat doe ik luidop en ga over in gedachten wanneer ik een andere wandelaar bespeur.

Het gebeurt soms dat er toch onverwacht iemand om een hoek komt en ik te laat overschakel, de mensen bekijken me dan wat vreemd, ze veronderstellen waarschijnlijk dat ik iemand uit de psychiatrische inrichting in onze buurt ben...

Gisteren is Herman mee gaan wandelen, als alibi, de schat! Hij, heel de tijd stilzwijgend, ik : voortdurend pratend en gesticulerend. Passanten moeten medelijden met hem hebben gehad, maar het zal er toch minder raar hebben uitgezien dan een vrouw die de hele tijd in haar eentje loopt te praten.

Buiten het huishouden en familiale bezigheden schiet er dus geen tijd over om te bloggen...’t is van : vlug-vlug mijn e-mails nazien en soms een vluchtige blik op de andere blogs en een tikje schuldgevoel omdat ik er niet langer kan blijven hangen en wat commentaar geven.

Nog 10 dagen...

Als je slechts tweemaal per dag je tekst wilt herhalen ben je daar al drie uur mee bezig.

Nooit gedacht dat het zoveel meer verantwoordelijkheid zou vragen dan dialogen.

In een toneelstuk met grote bezetting is de tegenspeler jouw aangever en vice versa, wat soms onzekerheid kan opleveren, maar er is een wisselwerking.

Nu kan ik enkel en alleen op mezelf vertrouwen en uiteraard gaat het qua hoeveelheid ook om méér geheugenwerk dan  in een ander stuk.

Maar ik hou van Shirley, dat maakt het  gemakkelijker.

Langs de andere kant ... ik hou er zoveel van, dat ik het absoluut niet wil verknoeien, wat extra druk meebrengt.

En ja, ze zal onvermijdelijk ook een Paz-kantje krijgen.

Ik heb één vurige hoop  : dat wie komt kijken een “échte” Shirley Valentijn ziet, ook al is ze verschillend van eerdere versies.

Spannend....want er zijn onovertrefbare vertolkingen bij. Dat maakt het allemaal nogal pretentieus om het zelf te willen spelen, ik ben me daar zeer van bewust.

En tóch doen hé...koppig ding...

Gisterenavond met Herman mee tot aan het Metropolis-complex, waar hij vergadering had en ik de bus naar Wilrijk nam voor de toneelrepetitie.

Het was de eerste keer dat ik deze buslijn gebruikte, buiten de chauffeur en mezelf zaten er nog twee mannen in.

Zeelieden, dacht ik. Ze hadden elk een reistas naast zich staan, zagen er op een of andere manier “onbelgisch” uit en vermits deze bus vanuit het havengebied kwam, leek me dat een redelijke veronderstelling.

En plots moest ik aan Ingridje denken...

1958... We verhuisden van Moretusburg naar een nieuwbouwwijk in Edegem.

Er was nauwelijks een huis in deze nieuwe buurt waar geen jonge kinderen woonden.

Omdat ons gezin de meeste kinderen telde, was dat de grote aantrekkingspool van de straat.

Veel enige kinderen uit de andere huizen hebben in onze tuin mee tenten gebouwd, in de zandbak en op de schommel gezeten, ze vonden bij ons altijd wel een leeftijdsgenoot en speelkameraadje. Het waren meestal meisjes die kwamen spelen, omdat de drie oudsten bij ons ook meisjes waren, vermoed ik.

De jongetjes kwamen later pas.

Soms speelden we zelfgemaakte toneelstukjes, korte dingetjes waarvoor ik meestal het simpele scenario leverde. Enkelen speelden toneel en natuurlijk waren er ook steeds wel één of meer toeschouwers.

Ingridje, overbuur en enig kind van een 1^ste stuurman, was “te jong” om mee te spelen, maar zat steevast in ons publiek.

In onze ogen was Ingridje een rijk kind, ze had een eigen kamer, helemaal voor haar alleen! In die kamer hingen vaantjes van alle plaatsen waar haar papa met zijn schip was geweest, zij had allerlei buitenlandse spulletjes en popjes en snufjes die ons fantastisch leken.

Van de zichtkaarten die hij haar van overal ter wereld stuurde, deelde ze gul een deel aan ons uit. Vanuit  Amerika waren er soms heel speciale vormen bij en grote, en extra lange panoramische....die deden mij altijd wegdromen om ooit die plaatsen te kunnen bezoeken.

Ik moet een jaar of tien, elf geweest zijn toen we weer een van onze toneelopvoeringen deden tussen de oude draperieën aan de waslijn. Ingridje, zes jaar, was ons publiek.  Ze zat op het grondzeil(ook een oude draperie) van ons theater.

Ik had een “prachtige afscheidsscène” in ons stuk ingelast, compleet met wuivende witte zakdoeken.

Het stuk was afgelopen en Ingridje applaudisseerde hartstochtelijk terwijl ze luid snikte en de tranen over haar wangen rolden. Wij dachten dat wij buitengewoon toneel speelden!

Natuurlijk vonden wij Ingridje toch ook wel een beetje een rare, met die heftige reactie.

Het intrigeerde ons... en bij onze eerstvolgende toneelproducties zorgde ik er steevast voor dat er minstens één scène met wuivende zakdoeken bij zat.

Het was pure nieuwsgierigheid van onze kant, maar het werkte elke keer : onze zakdoeken kwamen nauwelijks tevoorschijn, of Ingridje sloeg aan het huilen.

Veel later begreep ik pas, dat Ingridje waarschijnlijk bij elk vertrek van haar papa lang met haar zakdoekje vanaf de kade heeft staan zwaaien.

Zij bleef naar onze toneeltjes terugkomen, waarin wij met onze zwaai-scènes, ongewild wreed, haar verdriet telkens opnieuw hebben opgeroepen.

Als ik haar ooit terugzie, zeg ik dat het me onnoemelijk spijt.

Twaalf jaar geleden kochten wij een jonge tweedehands Mercedes, waarmee we tot onze grote voldoening en weinig kosten zo’n 300.000 kilometer hebben afgerotst.

Met het oog op Hermans pensioen vervingen we die robuuste maar oudere wagen vorig jaar door een praktische Ford Focus, die –zalig comfort!- ook over airco beschikt. Ons oud groen juweel, dat bijlange nog niet versleten is, mag zoon Jan sedertdien het zijne noemen.

De Mercedes-garagist die onze wagen destijds leverde en onderhield, heeft zijn garage inmiddels verkocht, maar daarvan waren wij nog niet op de hoogte.

Tot op een vroege ochtend enkele weken geleden de telefoon ging, die ik slaapdronken opnam. Half versuft hoorde ik onze vroegere garagist vragen of ik wel mevrouw D. van de groene mercedes was, de rest ontging mij een beetje, maar ik maakte al direct de logische veronderstelling dat de mens zich vergist had en dat hij waarschijnlijk de andere D(naamgenoot maar geen familie) uit onze gemeente moest hebben die bij hem eenzelfde wagen in onderhoud had.

Na wat over-en-weer gepraat, geraakte ik uiteindelijk toch goed wakker en bleek dat hij inderdaad bij ons moest zijn en nee, het ging niet om de auto.

Sedert de verkoop van zijn zaak had hij zich hartstochtelijk gestort op één van zijn hobby’s : het filmen. Hij vroeg me of ik een rol in een kortfilmpje wou spelen, voor een collega uit zijn filmclub, wat ondertussen zo’n maand geleden gebeurd is.
Tijdens die opnames kwam de vraag of ik de commentaar wou inspreken voor een natuurfilm die hijzelf aan het maken was.

Gisteren is hij hier thuis de dvd komen tonen en het is wondermooi!

Eerlijk : ik zag zelden zulke betoverende natuurbeelden, de meeste dan nog wel uit zijn eigen tuin : beelden van planten, insecten, vogels,  waarvoor hij uren geduld heeft moeten oefenen, bovendien magnifiek in beeld gebracht...Daar moet hij vast en zeker prijzen mee winnen! Onze gewezen garagist is een kunstenaar.

En daar mag ik dan mijn stem voor lenen, ik voel me vereerd.

Zondagmorgen zijn de opnames, ik moet nog oefenen op de timing van tekst bij de beelden.

Het worden drukke tijden voor mijn stem, ik zal ze maar goed verzorgen.

Mijn Brazilaans avontuur is helaas achter de rug, maar ik kan het niet laten om het toch nog wat te rekken.

Het geplande etentje van gisteren kreeg daarom een Braziliaanse toets : voor aperitief tot dessert heb ik nieuwe recepten gezocht, die samen een heerlijk geslaagd menu hebben gevormd.

Traditioneel vergeet ik ergens toch altijd een kleinigheid, onze etentjes thuis bestaan niet zonder deze vergetelheidjes!

En deze keer dacht ik nog wel dat mijn planning perfect was....Zoals gewoonlijk had ik de lijst van ‘dingen te doen’, op het witbord in de keuken geschreven. Ik wis dan af wat er al gebeurd is.

Het huis was tiptop.

De tafel was origineel gedekt.

De “mise-en place”in de keuken was onberispelijk, al zeg ik het zelf ; er kón dus  eigenlijk niets misgaan. Dat deed het ook niet...alleen : voor de versiering van het dessert had ik aan het eind van het aanrecht nog een kommetje met enkele framboosjes staan en de laatste bruikbare citroenmelisseblaadjes uit de tuin,  puur voor het kleurige gezicht en die ontdekte ik pas toen we de opruim van de feestelijkheden deden.

Ik begin er nu echt van overtuigd te geraken dat een etentje ten onzent pas echt geslaagd kan genoemd worden als die éne voorwaarde vervuld is :

Dat ik er zeker van ben dat alles in orde is, maar dat achteraf toch steeds weer blijkt dat ik dat ene detail vergat.

En jawel : we hadden een zeer genoeglijke avond met onze vrienden. Niemand heeft iets gemist.

Een mirakels ventje heb ik toch....

Niet te geloven : hij heeft het gedrocht gerepareerd.

Majoor Kenwood heeft dus zijn vaste plaats op ons aanrecht weer ingenomen.

En ik die dacht om daar zo’n Senseo-apparaat te plaatsen, zal mijn plan moeten opgeven.

Maar ja, ik kan nu wel opnieuw mixen, kloppen, kneden... en permanente oorbeschadiging oplopen, want dat ding heeft alzeleven een ondraaglijk gedreun ten gehore gegeven.

Al-met-al toch weer goeie punten voor Herman!

Mocht er nog iemand wakker liggen over wat er nu eigenlijk met dat badkamermeubel gebeurd is  : op e-bay werd er tot meer dan het dubbele van de inzetprijs geboden en daar zijn we dus wèl mooi vanaf geraakt.

De opbrengst werd gedeeld met zus Greet, die eveneens heel content was.

Het menu voor zaterdag a.s. werd goedgekeurd door de proefkonijnen, dat zit dus ook al snor.

Gisterenavond eerste repetitie voor Shirley Valentijn gehad en het begint weer ongelooflijk fijn te kriebelen.

Jongens toch, wat doe ik dit graag! Dat de samenwerking met regisseur Wim goed zal lopen, is duidelijk.

Mijn norm voor een goed regisseur is :

dat hij of zij mij mijn personage op een andere manier kan laten benaderen dan wat ik er alleen zou uitgehaald hebben. Wim beschikt over dat talent en ik voel dat het klopt, wanneer ik door hem andere invalshoeken, andere motiveringen moet gebruiken om mijn personage waar te maken.
Ik wil hier niet al te technisch gaan doen, alleen nog maar even zeggen hoezeer ik geniet van dit soort werk, het gepeuter, het analyseren, het zoeken naar de innerlijke monoloog en dan voelen dat het ineens klikt...dat is fantastisch.
Lieve Heerken, laat mij spelen!