Vandaag nog een foto.

Een recente ditmaal en allesbehalve flatterend, maar dat moet ook kunnen, vind ik.

Want : het is een uniek document.

Samen confituur maken, of tenminste de voorbereiding daartoe (de voorbereiding is het grootste gepruts-zeker als het over sinaasappelmarmelade gaat!):  we hadden het nog nooit eerder sàmen gedaan.

Herman was er al lang naar aan ’t vragen : nog eens van die zelfgemaakte...

Omdat ons moeke er ook zo dol op is maar geen suiker mag eten, bereid ik hem volledig suikervrij.

Vijf kilo appelsienen geeft afgewerkt negen bokaaltjes suikervrije confituur.

Ze staan daar nu zonnig-oranje te stralen op het aanrecht.

Moeke zal content zijn en zelf zullen we er natuurlijk ook enkele bewaren om van te genieten.

Het bijgaande ontluisterende fotootje  is een beetje als tegenwicht bedoeld.

Omdat  ik nu dagelijks gedurende een uur of twee oude dia’s zit in te scannen en daarbij meermaals in de verleiding kom om mijn ondertussen vergane glorie op dit blog te etaleren.

Vandaag dus een foto van een rommelige keuken, een jeugdige grijsaard en een verfomfaaide  boerentrien, compleet met schort en speldje-in-het-haar, dan kan ik de volgende dagen weer met een gerust hart wat stoef-foto’s van vroeger op mijn blog zetten.

Vorig jaar was ik eveneens gaan kijken en luisteren naar ons Katrien, één van de kandidaten toen ik drie jaar geleden in 1 jaar gratis  meespeelde.

Verleden jaar was ik zo in de wolken over de examenvoorstelling, dat ik nu Herman en mijn petekind mee naar Gent troonde.

Ter plaatse ontmoetten we  Yeter, ook ééntje uit onze spelploeg van 1 jaar gratis . Zij en Katrien werden dikke vriendinnen dankzij die tv-opnames. Zelf ben ik ook nog altijd blij dat ik hen en enkele anderen waarmee het contact blijft bestaan, op die manier heb leren kennen. Het is niet zo evident, om mensen van een generatie jonger, vrienden te mogen noemen.

Katrien zat in het tweede deel van de voorstelling en speelde/zong een aantal liederen van de Andrews-sisters. Het thema was Jukebox Saturday Night en het geheel baadde in de sfeer van de jaren 40-50. Leuke voorstelling, ambiance volop! Zeker in een volle Miry-zaal die hoofdzakelijk met studenten gevuld was.

Gisteren is Leo – ge weet wel : garagist/filmer/perfectionist – weer hier geweest.

Hij heeft met zijn natuurfilm in de eigen filmclub goud behaald en is nu geselecteerd voor de provinciale competitie. Ik had niet anders verwacht, zo prachtig als zijn werk is!

Herman had hem een poos geleden gevraagd om informatie over diascanners, Leo beloofde dat na de presentatie van zijn film te onderzoeken, omdat hijzelf ook zinnens was om zich zo’n toestel aan te schaffen.

Donderdagmiddag stond hij daar ....met een grote doos waarin een diascanner en alle toebehoren. Die had hij tweedehands op de kop kunnen tikken, zei hij en we mogen de apparatuur gebruiken tot al onze dia’s gescand zijn, hoelang dat ook duurt. Op voorwaarde dat we hem nadien de werking ervan uitleggen.

Dat vinden wij natuurlijk schitterend, want de aanschaf van zo’n toestel is niet min.

We bekijken zijn natuurfilm nog eens samen en hij vraagt om zijn zelfgeschreven teksten hier en daar nog wat aan te passen, want ...het kan altijd beter (!)

Dus ga ik binnenkort nog eens inlezen, ik hoop maar dat hij mijn versie goedkeurt.

Als ik na zijn vertrek de scanner en verdere inhoud van de doos bekijk, ziet dat er allesbehalve tweedehands uit... De installatie-cd’s zijn zo te zien nooit uit de verpakking geweest. De lieverd heeft ons waarschijnlijk niet in verlegenheid willen brengen door te zeggen dat hij een heel nieuw apparaat heeft aangekocht, en het is dan bepaald het goedkoopste toestel niet!  Tjonge-jonge...is me dat een cadeau, zeg. Het geld dat we hieraan wilden besteden zal voor andere leuke dingen mogen dienen. Als dat geen geweldig geschenk is!

Ik zal maar heel hard mijn best doen op het bewerken van die tekst...

Gisteren eindelijk heerlijk helder vriesweer!

In de voormiddag ben ik met mijn wandelvriendinnen op stap geweest. Zoals gewoonlijk doen we een wandeling van een achttal kilometer door het bos.

Herman werkte verder aan de omgevallen bomen en buiten wat boodschappen (de kettingzaag, cirkelzaag en snijbladen van de hakselaar moeten geslepen worden, maar bij de slijper wordt niet opengedaan) blijven we in en rond het huis.

’s Avonds bij het laaiend haardvuur helemaal opgerold in de zetel gezellig naar TV kijken, de winterdons op ons bed gelegd – daar was het tot hiertoe te warm voor - en zo goed als onmiddellijk in slaap vallen. Een heerlijk winterse dag was het!

Voor mijn gevoel was ik pas in slaap, wanneer een nijdige Biep! me opschrikt.

Ik kreun Oh neee... want ik weet dat Hermans GSM dit om de zoveel minuten opnieuw gaat doen totdat hij weer opgeladen wordt. Ik kreun ook in de hoop dat Hermans frank zal vallen en hij zijn mobieltje voor de rest van de nacht in de living gaat leggen, maar hij verroert zich niet...

Ik val terug in slaap...

Een kwartier, twintig minuten later....Biep!  Nijdig geluid verdomme!... Ik draai me op mijn andere zij en slaap weer in.

Biep! Alsof er een knikker op een marmeren vloer ketst, zo klinkt het...nijdig-kapot-ondraaglijk! Herman slaapt er dwars doorheen.

Ik hoop nog steeds dat hij er iets aan zal doen, maar slaap toch telkens opnieuw in.

Bij de achtste of 10^de  biep! raast de adrenaline door mijn lijf! Ik spring niet al te zachtzinnig uit bed,  loop rond, knip het leeslampje boven zijn kop aan terwijl ik gedempt vloekend Choattenieresèg! (god-en–here-zeg) zijn GSM op zijn nachtkastje vastgrabbel, die liefst door het venster de voortuin zou willen inkeilen, maar hem dan toch veilig ver genoeg in de living ga leggen.

Het lichtje brandt nog als ik de slaapkamer inkom, Herman heeft het dekbed over zijn hoofd getrokken en ronkt stillekens verder.

Het is bijna drie uur...alles in mij is nu klaarwakker en blijft dat tot de ochtend.

Bij ’t ontbijt vraag ik of hij daar zelf geen last van heeft, van dat hatelijk geluid?

Hij heeft het niet gehoord zegt hij, weet zelfs niets van het lichtje dat ik aanknipte.

“Ge hebt hem dan toch zeker wel  ingestoken om bij te laden, zoetje?” vraagt de olijkerd...

Achter in onze tuin is “ons bosje”, een stuk van zo’n 250 vierkante meter, waar berken en verschillende soorten dennen groeien.

Toen we vanmorgen naar buiten keken leek het allemaal nogal mee te vallen, wat stormschade betrof : in de voortuin wel veel rommel van kleine lorkentakken (er staat een groepje van 4 mooie oude lorken), maar achteraan was er zo op het eerste gezicht niets fout.
We zaten nog uitvoerig te ontbijten en wilden nadien rond gaan wandelen om alles eens goed te bekijken, toen er gebeld werd.

Ik deed open en zag dat er door onze naaste buur een briefje op onze deur was geplakt : “Ben om +- 12 uur terug”.

Voor de deur stond echter een vrouw die ik nog nooit eerder gezien had.

Het bleek onze achterbuur te zijn, degene die achter ons bosje woont dus.

Tot onze verbijstering blijken er maar liefst zes grote bomen ontworteld te zijn, waarvan er twee op haar boothuis en vier andere op onze nevenbuur zijn houtschuurtje waren terecht gekomen.

Vanuit de living konden wij er nauwelijks iets van merken, omdat er nog wel iets van bomen voor staat.

De schade aan de gebouwtjes lijkt mee te vallen, maar je kan het echt niet goed vaststellen, zolang die grote bomen met alle takken erop liggen.

Werk aan de winkel dus!

Ik heb al naar de verzekering gemaild en foto’s van de omstandigheden genomen, maar ik veronderstel dat er eerst een expert zal moeten komen, vooraleer we iets mogen doen. Enfin, we wachten nu maar op antwoord.

Van een van de bomen heb ik zeer veel spijt dat hij gevallen is, het was een soort spar met heel zachte platte naalden, een prachtige boom van een jaar of 35...

Hij zag er kerngezond uit, maar als je ziet hoe oppervlakkig het wortelstelsel is, zit zo’n kanjer toch maar een 40-tal cm diep, hoewel hij enkele zeer dikke horizontale wortels had.

Het is wel verwonderlijk dat het precies in dat vrij beschutte hoekje zo lelijk heeft gedaan, er zijn plaatsen in de tuin en in de buurt waar het veel opener is en de wind schijnbaar meer spel zou hebben op de bomen en toch...

Een plaatselijke hoos misschien? Het ging hier zo tekeer gisteren, dat wij van de val van die 6 reuzen niets gehoord hebben.

De foto toont de onderkant van de wortel, met mij erbij (1.67m) zie je wat een diameter de boomwortel had.

Wanneer ik me verward of triest voel, valt het me moeilijk om te schrijven.

Dat is het grote verschil met een echt dagboek.

Een persoonlijk dagboek is enkel voor je eigen ogen bedoeld en daar kan je ook werkelijk alles in kwijt wat je bezighoudt.

Ik zou er een lief ding voor geven als ik hier ongehinderd kon neerschrijven wat mij al dagenlang bedrukt.

Drie voorvallen, die onderling niets met elkaar te maken hebben, en de consekwenties ervan, hebben mij danig van mijn stuk gebracht.

Ik voel me echt niet goed.

Dinsdagochtend.

Zoals steeds is de eerste taak bij het opstaan : Witteke eten geven.

Ze staat daar ook elke ochtend luidkeels om te roepen. Zo niet deze morgen...

Ik vul haar kommetje, tik met de lepel tegen de zijkant, wat gewoonlijk een onweerstaanbaar lokmiddel voor haar is....

Geen Witteke te bekennen.

Dat is in twaalf jaar slechts éénmaal gebeurd. Ze bleef toen enkele uren weg, we weten niet wat er gebeurd was, misschien zat ze toen ergens in een tuinhuis of garage opgesloten ?

Vandaag maken we ons echt zorgen, gisterenavond was ze immers zo lusteloos, wou toen al niet eten. Heeft ze zich ergens verstopt en ligt ze daar ziek of misschien wel dood? We gaan op alle mogelijke plekken zoeken, kijken ook op straat, maar nergens een spoor van ons poesje.

De enige mogelijke schuilplaats die we niet onderzochten is de verluchtingskelder, maar die is voor mensen zeer moeilijk toegankelijk; ikzelf durf er niet in omdat het zo laag is dat je er op je buik moet doorheen schuiven.

In mijn hoofd hoor ik haar de hele dag miauwen,’t is inbeelding, want ze is nergens te zien.

Ik kijk talloze keren naar haar eetbakje of ze toch niet ineens verschenen is, maar neen...

Ik loop een beetje verloren in huis en vraag me af hoe we het aan Jade moeten vertellen, want het eerste wat ze doet als ze bij ons komt is Witteke zoeken, aaien, ertegen babbelen.

Wij gaan die avond naar bed in de overtuiging dat we haar niet meer terug zullen zien.

Woensdagochtend.

’t Is Hermans beurt om ontbijt te maken.

Hij komt me wekken en wanneer ik de living binnenga, maakt mijn hart een sprongetje. Bij het terrasraam zit... ons Witteke !

Met haar eetlust is het nog niet zoals het moet, maar voor de rest ziet ze er helemaal haar oude, witte, donzige zelf uit.

Zij woont op een boerderij aan de andere kant van het dorp en we besloten om er samen naartoe te rijden, de auto te parkeren en van daaruit een wandeling  te maken.

We mochten inderdaad de auto op het erf laten staan en Lisette wijst lachend naar de nabijgelegen weide, waar één koe en één stier het uitzonderlijk voorrecht mogen genieten om “hun natuur te volgen”. Blijkt dat het voor deze koe de laatste keer zal zijn om drachtig te worden en als dat mogelijk is, willen deze boeren het hele gebeuren nog eens op de natuurlijke manier laten doorgaan, ipv via de gebruikelijke kunstmatige inseminatie. De stier heeft er duidelijk goesting in, maar voor madam ligt het precies anders... zij hengelt zichtbaar naar een langer voorspel. We zien zijn ongecontroleerde sprongen en wat er daarbij zoal verloren wordt gesproeid. De twee blijven echter langzaam rond elkaar draaien, de koppen tegeneen wrijven, ze likken elkaar aan flanken, billen en intiemere onderdelen, maar echte actie komt er nog niet van, tenminste niet de soort die een kalfje zal opleveren.

Wij staan bij de omheining zachtjes aan te moedigen en aanwijzingen te geven en ineens staken ze hun spel en kijken tegelijkertijd naar ons, ze blijven gewoon staren!

We worden er zowaar beschaamd van en druipen discreet af om te gaan wandelen. Dat kalfje zal zonder ons advies ook wel gemaakt worden.

De zon breekt door en het is prachtig wandelweer.

Het lijkt wel lente! In een van de tuinen zien we zelfs een boom vol roze bloesems.

Als we anderhalf uur later terug bij de boerderij aankomen ligt de stier neer. Koe staat  recht en port nog steeds met haar kop tegen de zijne. Zou hij het opgegeven hebben?

Lisette verschijnt aan het venster en ik gebaar dat de stier ligt te slapen, waarop zij naar buiten komt en vertelt dat ze hoopt dat “het” gelukt is, want deze koe schijnt nogal groot te zijn, daarom hebben haar man en zoon ze in een put gezet, zodat ze wat beter bereikbaar zou zijn.

Aaaah....Dààrom keken die daarstraks zo nadrukkelijk naar ons : ze wilden niet dat wij het afbolden, maar dat wij hem een zetje gaven, natuurlijk!

Ik ben benieuwd naar het resultaat, over 3 weken zien we Lisette terug, dan zal ze wel nieuws hebben.  

Deze avond werd traditioneel Verloren Maandag gevierd bij mijn zus en schoonbroer. Dochters Inge en Els, mijn petekind, waren er ook bij.

Zoals gewoonlijk blijft het niet alleen bij een sober worstenbrood of appelbol, maar hebben Jes en Pol er weer een heel menu rond gebreid en bereid. Lekker en buitengewoon gezellig! Herman moet vanavond nog op 2 plaatsen in die buurt gaan driekoningenzingen en het is heerlijk om ook eens alleen onder meisjes te zijn en wat bij te kletsen, terwijl Pol TV kijkt.

Als we rond middernacht thuiskomen komt ons Witteke rustig aanstappen, we vermoeden dat ze een muis of vogel heeft verschalkt, want normaal zou ze heel hongerig miauwend komen aandraven. Ze wandelt stil mee naar binnen, we vullen haar kommetje en zetten het zoals gewoonlijk op het terras, maar ze maakt weinig aanstalten om naar buiten te gaan, uiteindelijk komt ze toch, maar veel eetlust vertoont ze niet.
Die heeft net als wij haar buikje vol, denken we.

Gisterenmiddag ben ik een nieuwe stemopname voor de natuurfilm gaan maken, waarover ik op mijn blog van 21-11 al schreef.

De vorige opname is te dof gebleken, door de aanwezigheid van de hond.

Nee, niet Blacky of Pluto waren de schuldige, maar een poot-, staart- en koploos ding : meer bepaald het pluchen geval dat over een microfoon wordt geschoven.

Nu werden het dus opnames zonder hond.

Als we dan toch moesten hernemen, werd tegelijkertijd de tekst nog even aangepast, want “alles kan beter”!

Zeker voor Leo, die ik vroeger slechts als een minzaam mens en uitstekend garagist kende, maar die bij onze recente nadere kennismaking een absoluut perfectionist en een man van 1001 talenten blijkt te zijn.

En daar sta ik dan met mijn ene talentje...spannend hoor, als je ziet hoe alles bij hem

tot in de puntjes uitgewerkt wordt!

De lieve man komt mij thuis ophalen en we rijden zo’n 25 kilometer naar zijn eigen woonst, die ik voor het eerst zie –de vorige opnames werden op een van de filmlocaties gemaakt.

Onderweg verneem ik dat hij zijn huis, na de lange werkdagen in de garage, eigenhandig heeft gebouwd over een periode van tien jaar.

Als we het domein oprijden word ik met verstomming geslagen : niet alleen de schitterende villa, maar ook de tuin werd eigenhandig door hem aangelegd en blijkt een magnifiek park met zeer oude bomen, vijvers, klaterend beekje, romantisch overgroeid prieel bij het water, zelfs het kippenhok lijkt een afbeelding bij een sprookje...

Het verbaast me dan ook niet meer, dat alle natuuropnames van de film in zijn eigen tuin werden gemaakt.

Als we het huis via de keuken binnengaan, weet ik niet waar ik eerst moet kijken...Dit is een droom!
In de halfronde erker van de crèmekleurige keuken staat een gezellige ronde tafel met gemakkelijke stoelen, vandaar zit je eigenlijk bijna op het terras bij de koi-vijver; onder een overhang staat een crèmegelakte kachel, geflankeerd door twee fauteuils in een lichte betegelde inham, er is een modern kookeiland, meer kasten en laden dan ik kan tellen, een zeer ruime werknis, waar broodoven, magnetron, espressomachine en voorraadkasten staan...

We gaan naar de living, die zelfs met haar reusachtige afmetingen toch nog heel warm en knus aandoet, wat zeker door de gebruikte kleuren (mosterd en wijnrood), de smaakvolle én gezellige meubilering en wanddecoratie komt. Het is gewoonweg tijdloos mooi.

We drinken een kop koffie en bekijken zijn film met de eerder opgenomen tekst en bijgevoegde muziek en natuurgeluiden. Voor mij is dit een schitterend geheel, voor Leo dus nog niet.

Boven heeft hij zijn studio... of atelier... of hobbykamer.

En weer val ik van de ene verbazing in de andere als ik via de grote inkomhal nog maar de trap opga : een helder gelakte en gepatineerde gedraaide trapleuning, dikke houten zuilen op de uithoeken, een overloop met een prachtige vitrine vol boeken, de duplex-kamer van de zoon komt erop uit, die is hypermodern in grijs-blauwe kleuren, met een inox wenteltrap(jaaa...ook zelfgemaakt) naar de mezzanine en heeft een balkon dat uitkijkt op de tuin. Aansluitend is er ook een badkamer.

Ik denk dat de jongen nooit zal willen verhuizen!

In Leo’s hobbykamer overlopen we de tekstwijzigingen terwijl er op enkele monitors de filmbeelden en technische aanduidingen te volgen zijn, daarna keren we terug naar de living, waar geen enkel geluidje van buiten te horen is. Heel even moet de opname gestaakt worden, als de verwarmingsketel aanslaat en een licht gezoem hoorbaar is, maar voorts zijn we met twee lezingen klaar. Ik voel dat de spanning nu van me afvalt, want de lat ligt hoog en ik wil niet dat zijn perfecte werk door mij zou bedorven worden.

Er volgt nog een gezellige babbel met zijn hartelijke vrouw, die mij terug naar huis voert, terwijl Leo - ik zweer het u, de man blijft verbazen- haar de keuze heeft gelaten : “Ga jij koken, zoetje, of zal ik het doen?”

Aangezien hij gewoonlijk al kok van dienst is en zij liever met de auto rijdt, gebeurt de taakverdeling navenant.

Dat vind ik prima, zo kan ik onderweg ook nog wat met deze bijzondere vrouw babbelen. Ze kan niet ingaan op mijn uitnodiging om nog even binnen te komen, want de mosselen zullen klaar zijn tegen de tijd dat ze thuiskomt.
Eerlijk gezegd : ik zou ze ook niet laten koud worden!

Bovendien : hierbinnen is het nog niet erg gezellig. De verwarming staat laag want Herman en ik zijn allebei al meerdere uren het huis uit.

Hij is, zoals steeds in deze periode, gaan Driekoningen zingen ten voordele van zijn volkskunstgroep.

’t Zal laat worden vannacht.

Toch eens vragen of hij na het succes van dat rozijnenbrood, zich niet aan een casserole mosselen wil wagen.

Het is geen keukenpiet, mijn Herman.

Een fijnproever, dat wel...

Het is dan ook een plezier om voor hem te koken, omdat hij altijd beweert dat het nergens lekkerder is dan thuis.

“Goedkoper ook”, denk ik dan wel eens, wanneer ik er absoluut geen zin in heb om achter het fornuis te staan en liever eens naar een fijn restaurant zou gaan.

Maar dat is achterdocht die me slechts hoogst zelden overvalt, omdat ik telkens weer vaststel hoe intens hij van een goed bereide maaltijd thuis kan genieten.

De gelukzak wordt er zelfs niet dik van, weegt slechts 4 kilogram meer dan toen we 36 jaar geleden trouwden. Er is geen rechtvaardigheid in deze wereld...

Toen ik gisterenavond na een gezellige middag uit, weer thuiskwam, was er weliswaar nog geen eten klaar, maar heeft hij het royale overschot van gisteren netjes opgewarmd en tot mijn grote verrassing stond er bovendien een prachtig rozijnenbrood te bakken!

Vanmorgen aten we de eerste sneetjes ervan en het is bijzonder lekker. Hij vertelde heel fier dat hij op eigen initiatief nog een eidooier bij het deeg heeft gevoegd, om het kruim een smakelijker kleurtje te geven.

Ik zal hem eens wat meer aanmoedigen, er volgen misschien nog van die verrassingen, want wie weet, ligt het wel aan mij, dat hij nooit veel gekokkereld heeft ?

Toen we pas getrouwd waren ben ik ooit eens uit mijn krammen geschoten omdat hij een beker yoghurt “verknoeid” had, die hij als verrassing voor mij had gereedgemaakt met muizenstrontjes (chocoladehagelslag) erin.

Als er nu één combinatie is, die ik verschrikkelijk vind, is het wel yoghurt met chocolade.

Ik ben dol op allebei, maar dan wel afzonderlijk.

Tot overmaat van ramp was het de laatste yoghurt die we die avond in huis hadden.

Ik denk nog altijd dat hij toen zo geschrokken is van mijn reactie, dat hij zich nooit meer aan keukenexperimenten, hoe simpel ook, durfde te wagen.

Maar kijk : na bijna 37 jaar geschiedde het wonder!

Ik reken op een hoopvolle toekomst voor mijn chef-in-spe.

Midden in de nacht schoot ik wakker met één dringende vraag in mijn hoofd :

“Is het Nederlanders toegestaan om een hoge hoed te dragen?”

Geen idéé, waarom zo’n absurde vraag tijdens mijn slaap ineens naar de oppervlakte komt...

Ik ben blij dat ik niet van belangrijker dingen hoef wakker te liggen, maar vraag me nu toch wel af waar ik dit vandaan heb.

Zou het mogelijk zijn dat er ergens een verordening bestaat die bepaalt dat in Nederland alleen een zekere elite een hoge hoed mag dragen en heb ik daar ooit wat over opgevangen?

Maar waarom schiet me dat dan uitgerekend op deze eerste januari te binnen?

Ineens valt mijn frank...

De enige nieuwjaarszangertjes die wij dit jaar zagen, hebben het op hun geweten, alsook de uitzending van “De Kampioenen”op Oudejaarsavond –een reeks die ik niet volg, maar door dat “onderuitgezakte” van oudjaar zagen wij toch de aflevering “Nenieuwen’oed”.

Gisteren ging de bel en daar stonden drie rare kleine koninkjes, gewapend met plastic sabels. Van 5 tot 7 jaar zijn ze, ik herken twee van hen : jongetjes uit een pleeggezin in onze straat, ze zijn hier al met Jade komen spelen.

Zodra de deur opengaat zingen ze uit volle borst :

“Nieuwjaarke zoete

Het varken heeft vier voeten

Vier voeten en éne staart

Is dat dan geen centje waard?”

Kleine Shelby voegt eraan toe :

“Wij doen dat voor de arme kindjes die doodgaan!”

Ze krijgen hun centje en wij slikken onze bedenkingen maar in, over gewapende drie koningen die er eerder als de soldaten van Herodes uitzien.

Tiens, nu ik dit schrijf, stel ik vast dat die jongetjes NIET het driekoningenliedje over de nieuwe hoed hebben gezongen.

Dan komt het verdorie van “De Kampioenen”!

Als ik daar van wakker moet liggen, wordt het de hoogste tijd dat ik mijn geest met wat intellectueler zaken ga voederen.

Rest mij nog één prangende vraag : Wat hebben de Nederlanders met mijn nachtelijke vraag te maken ?

Meer dan een week waren we bezig met Feesten, Voorbereiden van feesten en Opruimen na feesten... Geen tijd om te bloggen dus.

Kerstavond waren we traditioneel met de hele bende bij mijn ouders, op enkele uitzonderingen na, zoals onze Dries die tot april in Oostenrijk blijft en degenen die deze avond bij de familie van de partner moesten zijn. Er waren er toch nog een dertigtal om mee te vieren.

Herman en ik bleven bij Moeke en Voke overnachten om de volgende morgen de grote opruim en afwas weg te werken.

De volgende dag was het Kerst bij ons thuis met de kinderen en kleinkinderen, een heel wat kleiner gezelschap.

Jade bleef een nachtje logeren en de volgende morgen maakten we een stevige winterwandeling, die enig oponthoud ondervond door een onweerstaanbare schommel onderweg en de ontdekking van 2 jonge (wilde?) poesjes bij een afgelegen paardenstal, waarmee Papie zich misschien nog meer amuseerde dan zijn kleindochter.

Na de middag werden we in Laakdal verwacht om het pasgeboren dochtertje van neef Herman en Judith te bezoeken. We bewonderden niet alleen prachtige kleine Sarah, maar ook het gezellige nieuwe huis. Broertje Sander is een leeftijdgenoot van onze Jade en die twee amuseerden zich kostelijk samen. Jade wilde nauwelijks terug naar huis, maar haar meter zou die avond op bezoek komen, dus moesten we wel tijdig vertrekken.

Onder haar enthousiast gebabbel van hoe leuk ze het wel met Sander vond “want wij hebben hetzelfde karakter” vatten we de rit naar Hemiksem aan, tot Jade ineens in paniek vaststelde dat ze haar lievelingsknuffel vergeten was. Er kwamen zelfs hete tranen bij te pas, dus keerde Papie de auto en reden we de reeds afgelegde kilometers terug om haar witte flodderbeer weer op te pikken.
Stiekem was ik toch een beetje gevleid ook, dat ze zo aan dit beertje gehecht is : ik had hem jaren geleden voor haar ineengeflanst. We waren nog tijdig terug om haar thuis af te leveren.

De volgende dag is in een mist gehuld wat mijn geheugen betreft . Andere jaren vertrekken we dan gewoonlijk naar de Ardennen met vrienden, om daar de jaarovergang samen te maken, maar Herman wilde dit jaar eens gewoon gezellig onder ons tweetjes blijven. Geen sneeuwwandelingen, (al vijf jaar na elkaar gehad!), geen urenlang gezellig kokkerellen in de antieke keuken, niet sleëen en spelen met de jonge kinderen van onze vrienden, niet slapen en douchen in de vrieskou... Het is allemaal heel leuk en we genieten er altijd echt van, maar dit jaar koos mijn lief voor rust en comfort en ik vond dat zelf ook niet slecht. Het moet niet altijd hetzelfde zijn.

Vrijdag bezochten we in het ziekenhuis Hermans oudste zus. Zij woont in Spanje, maar kwam voor de kerstbezoeken naar Belgie, bij haar aankomst werd ze door een longembolie getroffen. Ze is nu gelukkig aan de beterhand en hoopt over drie weken terug naar haar zuiderse thuis te kunnen vertrekken.

Van Brasschaat ging het dan naar Wilrijk, waar we voor een etentje waren uitgenodigd bij dierbare vrienden, die we al zo’n 36 jaar kennen. Het eten was meer dan voortreffelijk en het gezelschap zo mogelijk nog meer. Hoewel we elkaar hoogstens een paar keer per jaar zien, moet er nooit een “drempel” genomen worden wanneer we elkaar ontmoeten en dat voelt heel goed.

Zaterdag nog wat boodschappen , wat in huis gerommeld, geknutseld, restjes gegeten, een fikse wandeling gemaakt om toch ook iets gezonds te doen.

Die nacht : geweldige storm en regen. De feesttent van de plaatselijke KLJ schijnt ingestort. Nog een geluk dat het de volgende dag niet is gebeurd, met de verwachte 3000 feestgangers erin!

Zondag  met de bus naar Antwerpen, ik neem ze geregeld, maar voor Herman was dat de eerste keer. Terwijl hij een feestzaal moest gaan inspecteren, nam ik de bus naar de kinderen om Jade’s muts terug te bezorgen, waarin ik een voering had genaaid.

Daarna terug naar ’t Stad, waar we op de Grote Markt een goeie vette hamburger hebben opgesmuld, naar de verlichting wat zijn gaan kijken en toen ging het terug naar huis, want het nieuwjaarsvuurwerk, dat we eindelijk een keer gingen meemaken, zou niet doorgaan omwille van de storm.

Iets koken zat er thuis niet meer in...geloof het of niet : we zijn een pak friet gaan eten en dat smaakte ons uitstekend.

Bij de TV onderuit gezakt, een flesje champagne gekraakt en een pralineke erbij, meer moest dat echt niet zijn.

Ik heb zelfs als een echte moemoe zitten breien.

2006 was een goed jaar voor ons, als 2007 even mild wordt, zijn wij gelukkige mensen.

Aan mijn lieve blogvrienden nogmaals en zeer van harte : ik wens jullie die zelfde vrede en geluk!

Okee, ik weet het...niemand wil nog ergens over de kerstshoppingstress lezen.

Maar ik kan het toch niet laten : de hele dag winkels afgerotst, 50% gevonden van wat we wilden vinden, van Zoersel naar Deurne, over Wijnegem naar Oostmalle en weer terug...

En druk mensen, druk!!!

In de Makro liet ik een winkelkar met omvangrijke pakken in de non-food afdeling achter en ben dan in het “food”gedeelte karloos binnengelopen, wat een goed idee bleek : zonder kar was er nog haast niet door te komen.

Op de kruispunten van de gangen zat het verkeer muurvast.

Ik ben er tussendoor geglipt, heb de voedingswaren vanop mijn buik tot onder mijn kin klemmend naar de non-food versast en dat alles zonder iets te laten vallen!

Gelukkig kan je tegenwoordig alles in de beide afdelingen afrekenen.

Herman was ondertussen op een korte vergadering, maar die moest zich nadien in het autoverkeer wagen, wat ook al geen sinecure was.

We dachten dat een deel van onze zoektocht vruchteloos zou zijn, maar na nog wat heen en weer getelefoneer hebben we voor ieder toch een geschikt kerstcadeau gevonden. Driewerf hoera !

Ondanks de drukte moet ik zeggen dat het al bij al met de stress wel meeviel. Ik was vast besloten om ten allen prijze geduldig en vriendelijk te blijven, hoeveel stompen  of voorkruipers-aan-de kassa ik ook zou krijgen.

Hewel : het voornemen alleen schijnt al bijzonder goed te helpen, er waren precies alleen maar vriendelijke mensen onderweg.

Nog eventjes (!) in Wijnegem shopping binnengewipt samen met Herman, die deze kerst-winkel-drukte eigenlijk wel kan genieten, veel meer dan ik alleszins.

Waar ik me uiteindelijk thuis toch even over zat te ergeren : de website van Leonidas-pralines gaat slakkentraaaaaag...ik had enkele wedstrijdnummers door te geven, want zo’n weekendje in Toscane zegt me wel wat.

Ja, dàg Jan! Nergens vond ik een deelnemingsformulier op hun site, heb dan maar een mail gestuurd met de vraag waar je je “unieke deelnamenummers” kan ingeven.

Heerlijke pralines hebben ze, maar met hun website zit het nog lang niet goed.

Dankzij mijn liefste vriendin Bojako, wier blog ik al een poos volgde én dankzij haar aansporingen, ben ik er ook aan begonnen.

In het begin was ik een beetje bang...de schrik om de eerste keer jouw eigen schrijfsels te zien verschijnen waar iedereen die maar wil ze kan lezen, weet je wel...

Dan die andere schrik : is er wel iemand die ze leest ?

Het wachten tot Bojako me zou vinden en herkennen, was heel spannend, elke dag verwachtte ik een reactie van haar. Ik had haar niet verwittigd dat ik er eveneens aan begonnen was. Ik moet zeggen dat het een poosje geduurd heeft voor ze me ontdekte. ‘k Heb haar tenslotte zelf een zetje moeten geven. Ze zei nog iets van :“Wie begint er nu in deze drukke periode aan een blog, geen wonder dat ik het niet had opgemerkt, terwijl ik toch altijd de nieuwkomers eens bekijk”.

Allez, ik moet toegeven : zo cru heeft ze het niet gesteld, maar dat was ongeveer wat ze bedoelde.

En stilaan werd het blogschrijven een plezier, een passie bijna : het schrijven, het nalezen, beetje oppolijsten, vol verwachting uitkijken naar reacties en daar zéér veel deugd van hebben.

Ik leerde hier mensen leren kennen, die ik anders nooit had gekend, een vaste kern van mensen die, hoe verschillend ook, één gemeenschappelijke eigenschap hebben : het zijn mensen van goede wil.

Dat ik via het internet vrienden zou krijgen had ik nooit durven denken of hopen, maar toch is dat gebeurd. Criticasters zullen misschien zeggen dat die vriendschap oppervlakkig is en nooit op de proef wordt gesteld.

‘t Is mogelijk, maar toch denk ik dat de kern van mensen die elkaars blog over en weer blijven bezoeken elkaar vrij goed kennen, misschien zelfs beter dan iemand die al jaren op een andere manier een kennis is.

Ik wil er niet over piekeren en stort mij met plezier verder in het bloggen en alle deugddoende contacten die het met zich meebrengt.

Op dus, naar een tweede jaargang!

Misschien moest ik er op deze verjaardag wat meer aandacht aan besteden, maar ‘t zal voor later zijn.

Er is namelijk zoveel gebeurd dit weekeinde, dat daar toch eerst nog een woordje aan gewijd mag worden.

Na bijna 3 maanden voorbereiding was het vrijdagavond zover : de allereerste keer dat ik met een monoloog op de planken stond.

Het was ontzettend spannend, ik heb de laatste weken niet echt goed meer geslapen, want telkens ik even ontwaakte sprong de tekst van Shirley Valentijn in mijn gedachten en ging ik zitten memoriseren tot ik weer in slaap viel.

Eerlijk : de laatste twee weken is er dag noch nacht een uur geweest waarin ik niet met het stuk bezig was.

Ik was héél bang dat ondanks mijn grote liefde voor Shirley Valentijn, ik er toch niet zou in slagen om het te laten aanslaan bij het publiek. Goed dat mijn ventje zo in mij geloofde.

Maar ik ben ongelooflijk blij dat ik het heb mogen spelen en dat de reacties overweldigend positief waren.

De staande ovatie op vrijdag en zaterdag hebben mij onnoemelijk gelukkig, ontroerd en beroesd gemaakt.

Dat er vrienden, familie en bekenden op mijn aankondiging speciaal uit alle hoeken van het land en zelfs uit het buitenland zijn afgekomen, dat is iets.... om oneindig dankbaar voor te zijn.

Dus nogmaals : héél veel dank, iedereen! Dat ik nadien niet bij ieder even lang kon blijven praten vind ik jammer, maar ik hoop dat daar begrip voor is, het hele publiek van zowel vrijdag als zaterdag bestond uit mensen die ik persoonlijk ken, en hoe fantastisch het ook is dat al die vele mensen er zijn, ik had echt graag wat meer tijd aan ieder persoonlijk besteed.

Zaterdagochtend om 5 uur is onze jongste voor het derde jaar op rij naar Oostenrijk vertrokken om snowboardlessen te gaan geven. Dit jaar ging hij met zijn eigen wagen en we waren heel blij toen om 3 uur in de namiddag al het verlossende telefoontje kwam dat hij goed is aangekomen. Veel sneeuw ligt er nog niet in het dal, ik ga vanaf nu weer dagelijks op de website van Sankt Johann in Tirol kijken : er is een webcam aangebracht, zo kunnen we zien of het voorlopig dunne witte laagje begint te groeien.

Tussen 12 en 2 op zaterdagmiddag zouden onze Nederlandse vrienden arriveren, maar door wegenwerken en files werd het ocharme half vier, voor ze hier waren.

Het weerzien was zoals steeds heel hartelijk, het was alweer een half jaar geleden sedert we elkaar zagen. Nu kwamen ze speciaal voor mijn toneel en zouden we er nog een dagje gezamenlijke vakantie aan toevoegen.

Kort voordat we naar Wilrijk vertrekken krijg ik telefoon van nichtje Judith : ze vraagt hoe de voorstelling gisteren ging en vertelt dat ik er vandaag een stukje mag aanbreien en zeggen dat ze vanmorgen -een week eerder dan verwacht- een flinke dochter heeft gekregen. Judith speelt namelijk ook bij Dionteater.
Groot nieuws natuurlijk en ik ben zeer vereerd dat ze het mij zelf doorbelt.  Van harte proficiat ook via deze weg, Juditheke!

We hebben zondag fijn uitgeslapen (voor het eerst in weken zonder nachtelijk ontwaken!), uitgebreid gebruncht met Tineke en Adam en toen gingen we “te gatjeszoenen*” bij onze kleine Dario, die er hartveroverend uitziet.

Het was fijn om ook Wout nog op de valreep even te zien, want die moest dadelijk naar Washington vliegen. Frauke en Jade namen de honneurs waar en Jade toonde zich een perfecte gids bij de rondleiding in het nieuwe huis, geen plekje mocht er overgeslagen worden (of vergat ze dan toch de WC beneden?)

Nadien staken we de Schelde over met de veerboot en maakten een wandeling naar Bazel, gingen warme chocolade drinken in de gezellige Duiventoren en weer terug.

Terwijl ik het avondeten bereidde, kwam er telefoon.

Je gelooft het niet : ze vragen me om de monoloog in januari in een wijnbar in Antwerpen te komen spelen, voor een gesloten gezelschap!

De details moeten nog besproken worden, maar ik ben er heel blij en fier om, zo kan ik het toch nog eens doen!

Maandag na laat en uitgebreid ontbijt zijn we met Adam en Tineke naar Roosendaal gereden, het nieuwe outlet centrum gaan bezoeken. Behalve een sjaal hebben wijzelf niets gekocht, het was vooral vrijetijdskledij. Maar de koffie mèt, smaakte wel en om streeks halfvier namen we afscheid van onze vrienden die verder naar Noord-Holland reden.

Wij keerden terug naar het Antwerpse en hebben daar tot ons groot plezier verscheidene leuke kledingstukken zowel voor Herman als voor mij aangeschaft.  

Mijn lief heeft zich echt eens niet ingehouden. Ik geloof dat het de eerste keer is dat hij : één broek, 3 hemden en 4 pulls tegelijk heeft gekocht. En ze zijn allemaal om ter mooist!

Eerlijk gezegd werd het hoog tijd dat hij nog eens wat nieuws had.

Ik was al met 2 bloesjes content, maar ik moet zeggen dat het een héél fijn gevoel gaf om met zo’n stapel nieuwe kledingstukken thuis te komen.

 * te gatjeszoenen gaan = west-fries voor op kraamvisite gaan

 Wanneer zussen, die nauwelijks een jaar in leeftijd verschillen en hun eerste levensjaren zo goed als altijd samen waren, zelfs samen het bed deelden, elkaar als volwassenen ontmoeten, worden er steevast herinneringen opgehaald.

De volgende gemeenschappelijke herinnering wil ik hier vertellen, omdat mijn zus en ik ons afvragen of iemand dit verhaal herkent en het kan bevestigen.

In de vijftiger jaren waren onze ouders geabonneerd op de boeken van de Reinaartreeks. Verscheidene keren per jaar werd er een nieuw boek aan hun collectie toegevoegd.

Jes en ik vermoeden dat bij het abonneren een welkomstcadeau hoorde. In elk geval kregen moeke en voke op een bepaald moment een zogenaamde “liseuse” van de Reinaartreeks cadeau.

Een liseuse is een beschermkaft waaraan een lint vastgemaakt is, dat als bladwijzer dienst doet. De bewuste liseuse van de Reinaartreeks was van zwaar zwart kunststof, met zwarte binnenflappen en lint en aan de binnenzijde felrood, eveneens een soort plastic.

Het geheel was uitermate stevig ineengeperst en zag er aan de buitenkant uiterst fijn gewafeld uit, met in de rechteronderhoek het embleem van de club in reliëf : een vossenkop met een opengeslagen boek.

Hoewel dat kaftje jarenlang dienst heeft gedaan, zouden wij er wellicht nooit over gesproken hebben, als het niet zo verschrikkelijk hard had gestonken!

En dan hebben we het niet over zomaar een kunststofgeurtje, bijlange niet!

De liseuse rook doordringend naar....vos!

Hoe ze dat gelapt hebben, we raden er nog steeds naar.

Schoonbroer Pol was er zondag nog de draak mee aan ’t steken : dat ze daar bij de Reinaartclub een stapel van die kaftjes legden, er een vos voorzetten en die maar lieten sproeien...

De heiden! Hij weet er natuurlijk niets van hoe dat ding rook. Voor hem was het spot, maar misschien is’t wel écht zo gebeurd, weten wij veel!

Als je een kwartier gelezen had met die kaft rond je Reinaartreeks-boek, dan kon je maar beter je handen gaan wassen, voor je je weer onder ander gezelschap ging mengen.

Jes meent dat ons moeke het ding zelfs eens in de wasmachine heeft gestoken, om van die geur af te geraken. Het heeft niet geholpen.

Nu moeten wij toch allebei toegeven dat die geur, hoewel zeer sterk, ons op een of andere manier ook altijd had aangetrokken.

Hoe de liseuse tenslotte verloren geraakt is, weten we niet...Heel af en toe denk ik dat ik ze hier in het bos ga terugvinden, telkens wanneer er een vleugje vossengeur op me af komt.

De voorbije weken was Herman zeer druk doende met de voorbereidingen van een concert, dat vrijdagavond plaatsvond in Edegem.

Studentenliederen van de universiteit van Salamanca, gezongen door Tuna-oorspronkelijk rondtrekkende universiteitsstudenten- wisselden af met gedichten van Anton Van Wilderode.

Het was een ietwat vreemde combinatie : de felle, vrolijke mannenliederen met de ingetogen, melancholische gedichten, maar de stemmige Sint-Antoniuskerk was volgelopen met toehoorders en de organisatoren mogen op een geslaagd concert terugblikken.

We hadden besloten om ’s anderendaags eindelijk zus haar gerenoveerde appartement in Oostduinkerke te gaan bekijken, maar voor we konden vertrekken moest er nog een oplossing gevonden worden voor een Spaanse broek. De zangers hadden hun optreden in 16^de eeuwse kledij uitgevoerd en één van hen was zijn hedendaagse broek(waarin ook zijn portefeuille stak) bij het verkleden in de sacristie vergeten. Die mannen waren ondertussen naar Gent gereisd, voor een volgend concert. Zaterdagochtend werd Herman dus als redder in nood opgebeld

Enfin, na enkele telefoontjes heeft hij alles nog kunnen regelen en konden we eindelijk vertrekken. Ik moet toegeven dat het even duurde voor ik mijn goed humeur terug had, ik was boos omdat hij na alle gedane werk en moeite, toch weer een aantal kastanjes uit het vuur moest halen, terwijl hij eigenlijk zeer moe was. Ik had zó op een volledig ontspannen dag voor hem gerekend, er eens helemaal tussenuit... En natuurlijk kon ik mijn boosheid niet verbergen. Ocharme de sukkelaar : degene die het het minst verdiende kreeg van mij de volle laag. Ikke dikke spijt van mijn uitval, want daar hielp ik  hem niet mee. ‘k Weet het, ik moest blij zijn met zo’n dienstbare man, het was gewoon mijn instinct om hem te beschermen dat me zo liet reageren.

Eens we goed en wel onderweg waren, geraakten de rimpels evenwel gauw gladgestreken en hebben we echt van ons dagje aan zee genoten. Mijn zus en schoonbroer wachten op ons in Nieuwpoort. We vonden hun auto bij de pier geparkeerd en henzelf in Nieuwpoort-stad, dus kregen we al meteen een fikse wandeling : de pier op en af, vervolgens de mooie promenade langsheen de Ijzer, en dan tot op de markt, waar we al een aperitiefje dronken. We aten de heerlijkste paling in ’t Palingkot, kochten tongscharretjes voor morgen en vatten toen de terugtocht naar de auto’s aan.

Het was zeer kalm aan zee, ondanks het mooie herfstweer. De kerstdrukte zal volgende week wel komen.

Voor Herman was het de eerste keer dat hij het appartement in het nieuwe kleedje zag en er werd terecht bewonderd.

Zalig toch, zo’n eigen plek aan zee waar je altijd naartoe kan. Zeker als het zo mooi ingericht is en een schitterende ligging heeft. Zusje, haar man, kinderen en kleinkinderen genieten er dan ook heel intens van. Ze vertelden ons van alle leuke, soms heel simpele dingen, waarvan ze daar letterlijk en figuurlijk snoepen. Het doet ons dromen...

We worden vergast op champagne en zeevruchten. Feesten, feesten!

Herman en ik maken nog een kleine wandeling in Oostduinkerke en we babbelen nog tot laat na bij de koffietafel.

Op weg naar huis rijden we nog even langs Westende, even kijken naar het appartement dat wij daar hadden. We stellen verrast vast dat de voorgevel totaal gerenoveerd is, het gebouw is van 1966, maar nu lijkt het wel nieuwbouw. Zeven jaar geleden hebben we het verkocht, eigenlijk was het op mijn aandringen...dom-dom-dom, dat besef ik nu. We moesten het verhuren om uit de kosten te geraken, konden er zelf ook wel van genieten, maar de terugkerende beschadigingen door huurders aan meubilair en inrichting vond ik zo frustrerend : als wij erheen gingen moest er altijd wel iets hersteld worden en het was moeilijk om alles op te volgen omdat we in die periode ook elke zaterdag de dagbladhandel van onze middelste zoon openhielden. Herman wilde het appartement zelfs in die condities aanhouden, maar ik vond het te ingewikkeld om op die manier te beheren en dus werd het verkocht. Inmiddels zijn de prijzen voor vastgoed de pan uitgerezen, ons appartement, dat op de zeedijk lag, zou vandaag al bijna driemaal meer waard zijn. Maar gedane zaken nemen geen keer.
Het zou mooi geweest zijn, mochten we er nu nog naartoe kunnen, maar de verkoop ervan heeft ons toch een hoop praktische beslommeringen en kopzorgen bespaard op het moment dat die dingen het belangrijkst waren.

Begeleid door Tuna-muziek in de cd-speler komen we na een heerlijke dag pas na middernacht in de stille kempen thuis.