Over “trouwen in de Heer”

Thomas : Dag Pierre ! Ik zit met een vraag die me vandaag echt bezig houdt. Ik heb namelijk gehoord dat bij de Getuigen van Jehovah men in principe maar mag trouwen met personen die bij dezelfde religie behoren. Ze beweren dat dit een gebod is dat in de Bijbel staat.

Pierre : Dat is inderdaad hun zienswijze. Maar om terug te keren op je zinsnede, als ik me zo mag uitdrukken, laten we zeggen dat hen gevraagd wordt om niet te trouwen met een iemand “uit de wereld”. Weet je waar dat staat in de Bijbel ?

Thomas : Ik denk bij de instructies van Paulus gegeven aan de christenen uit Korinthe …

Pierre : Dat klopt. In feite, vinden we deze instructie in zijn eerste brief aan de Korinthiërs, hoofdstuk 7, het vers 39. Als je wilt nemen we dit vers uit de Nieuwe Wereldvertaling, gepubliceerd door het Wachttoren genootschap.

Thomas : Goed zo. Het is altijd beter om hun eigen versie te gebruiken.

Pierre : Ziezo … Paulus schrijft het volgende : “ Een vrouw is gebonden gedurende al de tijd dat haar man leeft. Zou haar man echter ontslapen, dan is ze vrij te trouwen met wie zij wil, alleen in de Heer.” Heb je niets opgemerkt in deze tekst ?

Thomas : Wel … euh, het is toch klaar en duidelijk. De apostel moedigt op een heldere manier aan dat christenen alleen maar trouwen in de Heer !

Pierre : Op het eerste zicht, ja. Maar ga eens dieper in op de tekst … aan wie heeft Paulus zich gericht ?

Thomas : De vraag is gemakkelijk. Zonder twijfel, aan een vrouw.

Pierre : Juist. Maar welke soort vrouw ?

Thomas : Wacht eens eventjes … Ja, aangezien haar man is gestorven, is het een weduwe.

Pierre : Ja, hier leggen we de vinger op het eerste element van het antwoord. De apostel spreekt voor een weduwe. Maar indien je wilt zullen we het eens anders beredeneren. Indien het uitdrukkelijke bevel om alleen” te trouwen in de Heer” aan een weduwe wordt gegeven, is dit dan ook van toepassing op een weduwnaar ?

Thomas : Logischerwijze, volgens mij, ja …

Pierre : Is dit van toepassing op alle christenen ?

Thomas : … volgens mij, ja.

Pierre : Dat is ook de conclusie bij de Getuigen van Jehovah. Men moet zich nu wel iets beginnen af te vragen : als dit bijbels gebod, van zo’n kapitaal belang was, waarom bevindt het zich dan maar één keer in de Griekse Geschriften ? En daarbij, waarom is deze bijbeltekst alleen maar van toepassing gebracht op weduwen ?

Thomas : Ik moet toegeven dat ik het niet weet. Ik moet daar eens goed over nadenken. Echt.

Pierre : Alles wordt klaar, mijn beste, wanneer men zich verplaatst in de context van die tijd en men de ware redenen ontdekt waarom Paulus dit bevel geeft in zijn brief aan de Korinthiërs en alleen maar aan weduwen …

Thomas : Dat lijkt me heel interessant. Je wilt me dus spreken over de geschiedkundige context ?

Pierre : Natuurlijk. Laat me je in het kort eens beschrijven hoe de stad ten tijde van Paulus eruit zag en hoe men daar leefde. Je moet beseffen dat deze stad, vanwege zijn strategische ligging, de voornaamste stad was van Griekenland. De bevolking bestond uit 500.000 à 700.000 inwoners. Ze was beroemd zowel op commercieel als op cultureel en industrieel vlak. Maar ze was, helaas, berucht wegens haar morele ontaarding. In heel de antieke wereld, had deze stad een heel slechte reputatie. Wel, weet je wat in die tijd het Griekse woord “KORINTHIAZESTAI”(korinthiseren) betekende ?

Thomas : Niet echt, neen …

Pierre : Het betekende een” verdorven leven leiden.” Dit kunnen we weten door de geschriften van Aristophanus. Zo ook betekende “Korinthia Koré”, een Corinthische, t.t.z. een prostituee, zoals Plato ons vertelt, en een “Korinthiastès” was “een rokkenjager.” Het is vermeldenswaard dat het de titel is van twee Corinthische blijspelen. En ook goed om weten is dat in die theaterstukken, de Korinthiërs over het algemeen “dronkaards” vertegenwoordigden.

Thomas : Dat geeft geen mooi beeld !

Pierre : Over het algemeen, Thomas, is het zo dat wanneer er overvloed en rijkdom is, er ook heel dikwijls corruptie is. De wereld, op dat gebied is er niet anders om geworden. Ik moet er zelfs aan toevoegen dat de stad Korinthe ook opgedragen was aan de heilige prostitutie, en de verering van Aphrodite en Venus was een bloeiende zaak ... Maar indien je wilt, komen we nu eventjes terug op de weduwen …

Thomas : Dus, zij waren arme vrouwen die geen consideratie werd betoond in zo’n weelderige en rijke wereld.

Pierre : Het is waar dat velen arm waren. Maar niet alle, en onder diegenen die zich te Korinthe bevonden, moeten er vrouwen geweest zijn, dikwijls soldatenweduwen, die zeker en vast goederen bezaten waardoor die Korinthiastès, begerige mannen, het niet serieus namen met “trouw zijn aan”,maar eerder geneigd waren te leven voor ondeugd en spelen. Wat een buitenkansje voor hen om te beschikken over die goederen zonder zich ervoor te moeten uitsloven. Eenmaal alles op, dan gingen ze wel elders zoeken…

Thomas : Als het zo zat, dan kan ik wel begrijpen waarom Paulus aandrong dat de weduwen uit die stad alleen maar “ in de Heer zouden trouwen.”

Pierre : Wat ook niet mag vergeten worden, is dat de eerste gemeenschappen toch grote sommen geld nodig hadden om te overleven. Dus was het beter dat het geld van zo’n welstellende weduwen binnen de gemeente bleef, dan heel snel te laten verspillen door die beruchte “rokkenjagers”.

Thomas : Bedankt, Pierre, je uitleg is logisch. Ik bekijk vanaf nu deze tekst uit 1 Korinthiërs 7 : 39 met heel andere ogen.

Pierre : Vergeet ook niet, mijn beste Thomas, dat de gemeente Korinthe in een heel slechte toestand was terechtgekomen. Deze brief houdt ons op de hoogte van de problemen die er toen waren. Er was verdeeldheid, de autoriteit van Paulus werd bekritiseerd, er was een christen die een incestueuze relatie had zonder dat iemand reageerde, de leden van de gemeente sleurden elkaar voor de heidense rechtbanken voor kleinigheden, sommige christenen gingen nog naar de hoeren, enkele vrouwen gedroegen zich onwaardig in de gemeente, bij de agapè-maaltijden waarbij het avondmaal van de Heer werd herdacht, was er wanorde, er waren er die onderwezen dat de opstanding uit de dood een onwaarheid was. Stel je voor, en bovenop dit alles had je nog de infiltratie van die gewetenloze “rokkenjagers”. Een echte warboel was dit !

… Thomas : Ik heb al dikwijls opgemerkt dat de Getuigen van Jehovah conclusies afleiden uit bijbelteksten zonder rekening te houden met de geschiedkundige context !

Pierre : Helaas, ja. Alvast in verschillende gevallen. Om hiermee te eindigen, wil ik natuurlijk wel benadrukken dat wanneer twee mensen gemotiveerd zijn door hetzelfde geloof, dat kan alleen maar hun verbinding sterker maken. Maar natuurlijk, is dit geen garantie voor “een absoluut geslaagd huwelijk”.

Thomas : ’t Is dat wat ik bedoelde.

Over het groeten van een uitgesloten persoon bij de Getuigen van Jehovah.

Thomas : Wat is jouw zienswijze over de houding die de Getuigen van Jehovah erop nahouden om iemand die uitgesloten wordt uit hun organisatie, niet meer te groeten ?

Pierre : Het is een keiharde maatregel, dat ligt voor de hand. Nochtans beweren Jehovah’s getuigen dat ze daarvoor een goede basis hebben, ondersteund door de Bijbel. Je vraag is heel interessant, en indien je wilt, zullen we samen de kwestie eens onder de loep nemen.

Thomas : Dat is heel vriendelijk van je. Want ik heb een vriend die werd uitgesloten uit de organisatie. De reden hiervoor was, dat hij met enkele punten niet akkoord ging. Deze vriend is nu erg aangedaan vanwege de meedogenloze houding die zijn medegelovigen thans ten opzichte van hem aan de dag leggen. Bijvoorbeeld, wanneer hij op straat sommigen van hen tegenkomt, gaan ze zo ver dat ze verwisselen van trottoir om hem aldus te mijden !!!

Pierre : Dat is ook niet verwonderlijk, mijn beste, want de Getuigen van Jehovah baseren hun gedrag op de tweede brief aan Johannes, vers 10.

Thomas : Wat staat daar geschreven ?

Pierre : Ik lees het voor : “ Als iemand tot U komt en deze leer niet brengt, ontvangt hem nimmer in UW huis en richt ook geen groet tot hem.” Om het geheel te begrijpen moet je er ook het vers 11 bijvoegen :”Want wie een groet tot hem richt, heeft deel aan zijn goddeloze werken.”

Thomas : Dat lijkt me klaar en duidelijk ! Pierre : Klaar inderdaad. Maar niet in die zin zoals jij het voorstelt ! Graag wil ik je een vraag stellen : Wat is de leer waar Johannes het over heeft ?

Thomas : Ik veronderstel dat het over het onderwijs uit de Bijbel gaat… Pierre : Dat klopt. Maar om nauwkeuriger te werk te gaan, laten we zeggen de leer die Jezus predikte. Daarbij komt nog dat het vers 9 het ook zo benadrukt. Johannes schrijft daar : “Een ieder die vooruitdringt en niet blijft in de leer van de Christus, heeft God niet. Wie in die leer blijft, hij heeft zowel de Vader als de Zoon.” Dus zouden we, door aldus de zin in de Schrift te respecteren, het vers 10 aldus kunnen begrijpen : “Wanneer iemand tot je komt en de leer van Christus niet brengt, ontvang hem nimmer bij jou en groet hem evenmin.”

Thomas : Dat lijkt me evident !

Pierre : Het Wachttorengenootschap erkent ook dit feit, maar ze zet spijtig genoeg nog een stap verder door die zin als volgt te interpreteren : “Indien iemand tot je komt en deze leer zoals ze door de organisatie wordt geleerd , niet brengt, ontvang hem of haar nimmer in je huis en richt ook geen groet tot deze persoon.”… Dat heb je maar na te gaan, aangezien, voor een Getuige, verwerpen wat het genootschap zegt, een reden is om uitgesloten te worden, en de aanhangers moeten 1 Joh 10 toepassen tegenover uitgeslotenen.

Thomas : Dat doet ons besluiten dat indien je de leer van de organisatie niet aanvaardt je de leer van Christus niet aanvaardt.

Pierre : Dat is correct wat je zegt. Volgens het genootschap kan men niet echt Christus aanhangen, christen zijn, indien men de organisatie niet aanvaardt.

zie eleuthera.aggelia.be

Terug naar index

13-01-2009 om 20:28 geschreven door francine.hollevoet  

Lachen en huilen                                                   door Dick van Kampen

Tot vandaag duurt de discussie of Jezus ooit heeft gelachen. Het evangelie vertelt immers wel dat hij huilde, maar niet dat hij lachte. 

Maar de verhalen van Jezus zijn vol humor.  Je moet er wel naar leren luisteren.  Humor is immers geen luide lach, maar de glimlach die verschijnt als ik dingen die voor mij heel belangrijk zijn, ineens in een veel groter verband zie en ze in dat nieuwe perspectief vanzelf klein worden.

Zo gaat dat in Johannes 8.  Als het begint is het een verhaal om te huilen.  Schriftgeleerden brengen een vrouw bij Jezus, die op heterdaad betrapt is, toen ze vrijde met een andere man.  Het is een verhaal vol ontreddering.  Deze vrouw werd verrast onder het vrijen en is de straat opgesleurd terwijl de hele buurt vol leedvermaak toekeek.  En ze wist dat ze volgens de regels van de Thora ter dood veroordeeld zou worden.  Die doodstraf werd nooit meer echt uitgevoerd, maar alles bij elkaar betekent het toch de sociale dood: Je kunt je nergens meer vertonen en het geklets van de buurt en de familie is even duidelijk als de beul.  En bovendien zul je nooit meer een man vinden die bereid is met je te trouwen.  Maar nergens in dit verhaal blijkt dat de schriftgeleerden enige aandacht voor deze vrouw hebben.

Ze praten over haar hoofd heen. 

Het verhaal geeft voldoende aanwijzingen om de ellende van de vrouw op te roepen.  Als vorm van doodstraf wordt hier van steniging gesproken.  Die vorm van doodstraf werd gevraagd voor een ondertrouwd meisje.  In dit systeem, waarin de familie bepaalde met wie je zou trouwen en waarin in onderhandelingen de hoogte van de bruidschat bepaald werd, kwamen de gevoelens van de echtelieden niet altijd aan bod. 

Waarschijnlijk gaat dit verhaal over een jong meisje, die tegen haar wil toegezegd is aan een man die ze niet kent, en vrijde met de jongen die ze werkelijk liefhad.

Maar niemand heeft oog voor dit menselijk drama.  En ondertussen ontspringt de sterkste, de man, de dans!  Zij die oordelen zijn allemaal mannen en moraal is vaak niets anders dan de wil van de sterkste, die zich aanmatigen om over anderen verontwaardigd te zijn.

Morele verontwaardiging heeft in de loop der eeuwen veel slachtoffers gemaakt, door ieder met afwijkend gedrag of een afwijkende mening aan de schandpaal te nagelen en buiten te sluiten.  Zo zijn in de Middeleeuwen veel vrouwen als heks verbrand.  De nazi’s maakten miljoenen slachtoffers door hun morele verontwaardiging over ‘Untermensche’. Na de bevrijding goten Nederlanders, Belgen, Fransen, en nog velen in Europa hun morele verontwaardiging uit over ‘moffenmeiden’.  Ook bij dat laatste zijn vraagtekens te plaatsen.

Morele verontwaardiging geeft haat en nijd alle ruimte onder het mom van rechtvaardigheid en zelfs vroomheid.  Zo brengen de Schriftgeleerden het slachtoffer van hun morele verontwaardiging de tempel binnen, zoals in vroeger dagen ook in Noorderlanden (Nederland, Noorwegen, Zweden etc…)stelletjes die moesten trouwen te kijk gezet werden voor het front van heel de gemeente, om daar schuldbelijdenis te doen.

Oordelen over de ander geeft mij het gevoel dat ik aan de goede kant, aan Gods kant, sta.  Misschien is het daar wel om begonnen!!!  Ik ontkom er niet aan te falen en fouten te maken.  Als ik dat niet wil erkennen, dan ga ik mijn eigen donkere kanten op anderen projecteren.  Ik neem mezelf veel te ernstig; ik wil te goed en te onkreukbaar zijn.  Ik kan niet meer om mezelf lachen en daarom kan ik ook niet om de ander lachen. Zo wordt mijn ernst dodelijk!  En ten slotte veroordeel ik zelfs het lachen.  De conclusie moet dan wel zijn dat Jezus nooit gelachen kan hebben.  Want lachen betekent relativeren.  Lachen houdt de deur open die de ernst dicht doet.

Uit alle activiteiten van Jezus blijkt dat hij gekomen is om Gods glimlach te brengen.  In dit verhaal wordt verteld, hoe Hij de Schriftgeleerden hun eigen betrekkelijkheid laat inzien.  De wet zegt dat wie op overspel wordt betrapt, moet worden gedood.  Maar in de Bergrede doorkruist Jezus dat gebod al met een glimlach als Hij zegt: “Een ieder, die een vrouw aanziet om haar te begeren, heeft in zijn hart reeds echtbreuk met haar gepleegd.” Anders gezegd:  niemand is zuiver op de graat; daarom kunnen we de ander beter niet veroordelen.  In Johannes 8 wordt dat veroordelen van ons zo tegen het licht gehouden, dat de pijnlijkheid ervan glashelder wordt!  Overigens zal ieder die de andere evangeliën kent, het hele gebeuren al gênant voor Jezus vinden.  Want het gaat hier om een meisje dat ondertrouwd is; en is Jezus niet zelf de zoon van Maria, een ‘ondertrouwde vrouw, welke zwanger was’? Maria ontkomt alleen maar aan een vonnis, doordat Jozef niet op zijn recht staat. Mattheus 1; 19  Jezus wordt hier dus geconfronteerd met een vrouw in dezelfde situatie, als die waarin zijn eigen moeder verkeerde! (Vanuit menselijk gezichtspunt, wel te verstaan)

Daar komt nog dat de schriftgeleerden in het gesprek dat vlak aan deze gebeurtenis voorafgaat, zeggen dat de Messias een zoon van David moet zijn.  En al die zonen van David komen voort uit het huwelijk dat David sloot met Bathséba, nadat hij overspel met haar had gepleegd. 

Noch het koningshuis, noch Jezus kunnen de toets van morele verontwaardiging doorstaan.  En zo hoort het.  Jezus gaat vrijelijk om met tollenaars en prostituees, want de Messias van God is er niet voor de onkreukbaren die zichzelf zo ernstig nemen, dat hun lach is versteend en hun hart is verhard.

Johannes de Doper roept het oordeel uit over de Schriftgeleerden en scheldt hen uit voor ‘witgepleisterde graven.’ Jezus doet het heel anders.  Terwijl de Schriftgeleerden op Hem inpraten, schrijft Hij in het zand op de grond.  Dat merkwaardige gebaar wordt op allerlei manieren verklaard.  Ik probeer het te begrijpen vanuit een verhaal van Jeremia.  Jezus, de vrouw en de schriftgeleerden zijn in de tempel.  Die tempel straalt een gevoel van geborgenheid uit:  Hier is Gods huis en hier heeft God onze namen gegrift in het boek des levens.  Jeremia beschrijft een oud gebruik, om de namen van mensen die God verwerpen in het stof op de grond van de tempel te schrijven.  Als de mensen er overheen lopen, worden die namen uitgewist: symbool dat de mannen uit Gods boek worden weggewist.  De schriftgeleerden denken vanuit hun eigen zelfverzekerdheid dat ze in de tempel de vrouw namens God kunnen veroordelen tot de dood.  Maar door op de grond te schrijven, maakt Jezus duidelijk dat hun namen even vluchtig zijn als die van de vrouw.  Ook zij zijn niet brandschoon; ook zij moeten zichzelf niet te ernstig nemen  en moeten beseffen dat ze leven bij gratie van Gods glimlach over hun leven.

Zo lost dit verhaal vol humor het spanningsveld van morele verontwaardiging op.  Dat is bevrijdend. Ik hoef ook mijn eigen leven niet te ernstig te nemen: Als het in het grote verband van Gods onverdiende goedheid geplaatst wordt, valt ineens de spanning weg dat ik zo rechtvaardig en zuiver moet zijn.  Als die zware ernst van mijn bestaan wordt weggenomen, kan ik mezelf ontspannen en glimlachen.  Dan durf ik het ook aan, om in het falen en de fouten van de ander mezelf te herkennen en mild te zijn.

Johannes geeft daar zelf een goed voorbeeld van.  Hij is altijd fel tegen de Joden.  Maar hier vertelt hij met een glimlach hoe deze schriftgeleerden Jezus’ gebaar begrijpen en afdruipen, de oudsten het eerst.  Dat is prachtig beschreven.  Als ik ouder word, moet de behoefte anderen te veroordelen afnemen.  Elk jaar krijg ik zelf een groter verleden vol falen en fouten en dus groeit mijn saamhorigheid met wie falen met het jaar.  Johannes tekent het hier grappig: de oudste druipt het eerst af.  Helaas gaat het in de praktijk lang niet altijd zo en willen oudere mensen juist met de jaren steeds meer overtuigd raken van hun eigen gelijk, zodat hun oordeel over anderen harder wordt.

Als de aanklagers verdwenen zijn, blijft de vrouw achter bij Jezus.  Er staat dat ze ‘in het midden’ staat, precies zoals dat soms van zieken gezegd wordt in het evangelie.  ‘In het midden’ is een symbolische manier om saamhorigheid aan te geven.  De afstandelijkheid is door solidariteit vervangen.  Jezus veroordeelt de vrouw niet.  Hij vraagt ook niet wat er precies gebeurd is.  Voor Jezus is niet het verleden van belang, maar het heden.  Hij overstijgt de zuigkracht van het verleden, die ras, oorlog en oud zeer tot thema’s maakt die zich eindeloos herhalen.  Wat ik zelf gedaan heb en geweest ben, sleep ik vaak als een last mee en het wordt me door anderen eindeloos nagedragen.  Wat anderen mij ooit deden, belemmert mij alle zicht op nieuwe relaties.

Gods onverdiende goedheid is heilzaam:  Hij relativeert mijn verleden.  Hij glimlacht om mijn verleden- dat is zelfs de meest letterlijke betekenis van het woord ‘onverdiende goedheid’.  Jezus vraagt niet naar het verleden van deze vrouw.  Hij verjaagt degenen die haar verleden tot moordwapen omsmeedden en plaatst haar in een heden, waar ze nieuwe keuzes kan maken.  Hij zegt tegen de vrouw: ‘Ga heen.’ Letterlijk staat er: ‘Trek op.’  Dat is een woord voor de Exodus, de uittocht uit het slavenhuis Egypte.  ‘Trek op; zondig vanaf nu niet meer.’  Jezus geeft de vrouw de ruimte voor nieuwe keuzes.  Ze kan op een nieuwe manier goede wegen zoeken.  ‘God is groter dan ons hart,’ schrijft Johannes in zijn brief.  Bij die grootheid wordt alles zó klein, dat ik er met God om glimlachen kan.  Jezus heeft gehuild; dat vertelt het evangelie zelf.  Maar als Hij één ding zeker gedaan heeft, dan is dat lachen.  Hij is immers de belichaming van Gods glimlachende onverdiende goedheid! 

.

11-01-2009 om 14:31 geschreven door francine.hollevoet  

Worden verjaardagvieringen in de bijbel in een gunstig licht geplaatst ?

De bijbel maakt slechts gewag van twee zo'n vieringen :

Gen. 40 : 20-22 : "Nu bleek het op de derde dag Farao's verjaardag te zijn, en hij rechtte toen een feestmaal aan (... ) Bijgevolg plaatste hij de overste der schenkers weer op zijn post van schenker (...) Maar de overste der bakkers hing hij op."

Matth. 14:6-10 : "Toen Herodes' verjaardag werd gevierd, danste de dochter van Heródias bij die gelegenheid, en zij behaagde Herodes zozeer dat hij met een eed beloofde haar alles te zullen geven wat zij zou vragen. Op influistering van haar moeder zei ze toen : geef mij hier op een platte schotel het hoofd van Johannes de Doper."(...) Hij zond iemand weg en liet Johannes in de gevangenis onthoofden."

Alles wat in de bijbel is opgetekend, heeft een reden. (2 Tim. 3 :16,17) Jehovah's Getuigen hebben opgemerkt dat het Woord van God zich ongunstig uitlaat over verjaardagvieringen en ze mijden daarom die vieringen.

Hoe stonden de eerste christenen en de joden uit bijbelse tijden tegenover het vieren van verjaardagen ?

"Het begrip verjaarsfeest paste helemaal niet in de denkbeelden van de christenen uit die periode in het algemeen." — Allgemeine Geschichte der christlichen Religion und Kirche (1842), door August Neander, blz. 518.

"De latere Hebreeën [beschouwden] het vieren van verjaardagen als een onderdeel van afgodische aanbidding .(...), een zienswijze die wel op afdoende wijze bevestigd werd door wat zij van de algemene vieringen die verband hielden met deze dagen, zagen." — The Imperial Bible-Dictionary (Londen, 1874), onder redactie van Patrick Fairbairn, Deel I, blz. 225.

Wat is de oorsprong van de populaire gebruiken die verband houden met het vieren van verjaardagen ?

"De diverse gebruiken waarmee mensen tegenwoordig hun verjaardagen vieren, zijn reeds heel oud. Hun oorsprong ligt in het rijk van magie en religie. De gebruiken om elkaar geluk te wensen, geschenken te geven en feest te vieren — met brandende kaarsen en al — waren in oude tijden bedoeld om de jarige tegen demonen te beschermen en zijn veiligheid voor het komende jaar te verzekeren. (...) Tot de vierde eeuw werden verjaardagvieringen door het christendom als een heidens gebruik verworpen." — Schwäbische Zeitung (bijblad Zeit und Welt), 3/4 april 1981, blz. 4.

"De Grieken geloofden dat iedereen een beschermende geest of daemon had die bij zijn geboorte aanwezig was en tijdens zijn leven over hem waakte. Deze geest stond in een mystieke relatie tot de god op wiens geboortedag de persoon was geboren. De Romeinen onderschreven dit denkbeeld ook. (...) Dit idee zette zich voort in het menselijk geloof en vindt zijn weerspiegeling in de beschermengel, de petemoei in sprookjes, en de schutspatroon.(...) De gewoonte van brandende kaarsjes op de taart begon bij de Grieken.(...) Honingkoeken zo rond als de maan en verlicht met kaarsen werden op de tempelaltaren van [Artemis] gezet.(...) Verjaarskaarsen bezitten in het volksgeloof een speciale magische kracht om wensen te laten uitkomen.(...) Brandende kaarsen en offervuren hebben reeds een speciale mystieke betekenis sinds de mens voor het eerst altaren voor zijn goden bouwde. De verjaarskaarsen zijn dan ook een eerbetoon en hulde aan het jarige kind en brengen geluk.(...) Verjaars- en gelukwensen horen onverbrekelijk bij deze feestdag.(...) Oorspronkelijk was het idee geworteld in magie.(...) Verjaarswensen hebben macht ten goede of ten kwade omdat men op die dag dichter bij de geestenwereld is." — The Lore of Birthdays (New York, 1952), Ralph en Adelin Linton, blz.8, 18-20.

Maar spreekt de bijbel op een negatieve wijze over de twee verjaardagen daarin vermeld ?

(zie de teksten zoals hierboven aangehaald : Genesis hoofdstuk 40, de verzen 20-22 en het evangelie van Mattheus, hoofdstuk 14, de verzen 6-10).

Het antwoord zal u misschien verbazen, maar de Bijbel spreekt er in geheel niet zo over.

Ze geeft enkel de algemeen bekende gebeurtenissen weer gezien vanuit de bijbelse context, gebeurtenissen die zich hebben voorgedaan gedurende deze festiviteiten, wat toch helemaal anders is !

De bijbel zet hier zeker en vast deze verjaardagen niet op de voorgrond, maar eerder de toestanden die zich hebben voorgedaan gedurende die speciale gelegenheden.

Het is natuurlijk duidelijk dat in die aangehaalde tijdsperiodes zo'n feestelijkheden talrijk waren en in veel gevallen is het waar dat er sprake was van uitspattingen, orgiën en braspartijen.

Maar het is wel ver gegrepen om de leerstellingen van de Wachttoren te aanvaarden, die beweert dat dit een geldige reden is om vanwege die twee gerapporteerde feiten uit de Bijbel, te weigeren een verjaardag te vieren.

Wanneer men heel aandachtig Genesis hoofdstuk 40 leest in zijn geheel, dan bemerkt men dat de viering van Farao's verjaardag in het geheel niet benadrukt werd door een laakbare daad, maar er was een gerechtelijk besluit dat voortvloeide uit een ernstige fout begaan door respectievelijk de schenker en de bakker van de Soeverein van Egypte. Een ernstige fout waardoor zij de dood verdienden.

Genesis hoofdstuk 40, de verzen 1 en 2 beschrijft nauwkeurig het volgende :

"Na deze dingen nu gebeurde het dat de schenker van de koning van Egy̱pte en de bakker zondigden tegen hun heer, de koning van Egy̱pte. En Farao werd verontwaardigd op zijn twee beambten, op de overste der schenkers en op de overste der bakkers".

Het vervolg van het verhaal leert ons dat alleen de bakker werd opgehangen,en de schenker werd terug in zijn functie hersteld (de Bijbel geeft geen enkele aanwijzing daarvoor) waardoor er bewijzen zouden zijn die zijn onschuld aantoonden.

Was dit verjaardagsfeest dus zo laakbaar ? Als men goed nadenkt, dan ziet men in werkelijkheid niet waarom dat zo zou zijn. Het besluit van de Farao werd uitgesproken, en het doodsvonnis werd precies toegepast, aangezien God zelf dit bevestigde in de interpretatie van de droom die hij doorgaf aan Jozef.

Vervolgens, als u de woorden leest die opgetekend staan in Mattheus hoofdstuk 14, de verzen 6 tot en met 10, en dan nog in het bijzonder het begin van vers 9, dan zult u zien dat Herodes, diegene was die geëerd werd. Het was zijn verjaardag die werd gevierd, en hij was erg bedroefd door wat er vervolgens gebeurde.

Deze gemoedstoestand van de Koning wordt handig weggemoffeld door de Wachttoren, die dit liever vervangt door zijn gebruikelijke (...) Herodes wilde zeker niet de dood van Johannes de Doper, maar hij had onder ede beloofd dat wat de dochter van Herodias ook maar zou vragen, ze het zou krijgen.

En het was de gewoonte in die tijd om niet terug te komen op je beloften.

Laten- we nu veronderstellen, om eventjes de gedachte van de Wachttoren te volgen, dat deze twee verjaardagsverslagen uit de Bijbel wel besmeurd zouden zijn met moord en ambtsmisdrijven.

Nu we deze basis gelegd hebben, laten we eens twee voorbeelden bekijken :

Wanneer er een football match plaats heeft, dan kan het gebeuren dat er ernstige incidenten, vechtpartijen, vandalisme voorkomen. Er kunnen zelfs doden vallen.

Laten we dus eventjes veronderstellen dat er in de min of meer nabije toekomst men een rapport vindt van een commentator uit de 20ste eeuw die, in het kader van zijn onderwerp, spreekt over twee voetbalmatchen waarbij het nefast is afgelopen.

Moet men daar automatisch uit besluiten dat het slecht zou zijn, ja, zelfs verboden om nog een voet te zetten in een stadion en toeschouwer te zijn van zo'n competities ?

Neen, zult u zeggen.

Inderdaad, de commentator legt in zijn rapport niet de nadruk op de schadelijkheid van deze sport, maar eerder op de niet gewenste gebeurtenissen die zich daar hebben voorgedaan gedurende die match.

Nochtans zou het antwoord positief moeten zijn, indien we de lijn zouden volgen van de Wachttoren.

Laten we nog een ander recent verondersteld geval beschouwen, dat de Getuigen van Jehovah zal raken.

Bij deze laatsten gebeuren de huwelijksceremonies niet altijd op een christelijke manier, en zeker niet in Afrika (het is de organisatie zelf die dit toegeeft - kijk maar voor deze informatie in de Wachttoren van 1 mei 2000 pag. 19-21)

Maar omdat dit daar gebeurd is, wil dit dan zeggen dat de festiviteiten bij die heuglijke gebeurtenissen niet meer mogen doorgaan ? Zeker en vast niet.

Toch zou men hier weer ,indien we de logica van de Wachttoren willen volgen in verband met de verjaardagsfeesten aangehaald uit de Bijbel, " ja" moeten antwoorden.

Indien men het principe wil volgen dat alles wat in de Schrift staat een reden heeft (2 Tim 3 :16-17,) dan zou men zich kunnen afvragen waarom de apostel Paulus zich niet duidelijk of zelfs impliciet veroordelend zou uitgesproken hebben over verjaardagsfeesten.

Maar integendeel, in zijn brief aan de Kollosenzen hoofdstuk 2, vers 16 zet hij het volgende uiteen : "Laat niemand U daarom oordelen inzake eten en drinken of met betrekking tot een feestdag of een viering van de nieuwe maan of van een sabbat,"(Nieuwe Wereld vertaling of NWV.)

De ware bedoeling van Genesis 40 : 20-22 is de rechtvaardigheid van Farao te tonen, maar ook dat de interpretatie van de dromen door Jozef onder goddelijke leiding stond.

De ware bedoeling van Mattheus 14 : 6-10 is om ons de gebeurtenissen te vertellen over de tragische dood van Johannes de Doper, de voorloper van Jezus, en de intriges in het huis en aan het hof van Herodes.

Dat de Hebreeën in bijbelse tijden geen verjaardagen vierden, is nog niet zo zeker.

De Wachttoren heeft zich moeten beperken in haar boek "Redeneren aan de hand van Schrift" om haar bewering ondersteund te zien, met een verwijzing naar een verouderd en een oncontroleerbaar citaat dat meer dan 110 jaar oud is, The Imperial Bible Dictionary van Fairbairn (110 jaren vanaf de publicatie van het boek "Redeneren aan de hand... " uit 1985).

Het is het noteren waard dat de exegeten van het Oude Testament onderlijnen dat Job in hoofdstuk 1 vers 4 verwijst naar zijn zonen en dochters die bijeengekomen waren om "hun dag" te vieren of hun verjaardag.

Hoewel deze interpretatie tegenwoordig wel wordt verworpen door de Getuigen van Jehovah, geloofde hun stichter, Charles Taze Russell, dit wel.

In zijn commentaar over "het Fotodrama der Schepping" schrijft hij : "Job was rijk, geëerd en heel voorspoedig... een donderslag sloeg het huis waarin zijn zonen en dochters hun verjaardag vierden..." Fotodrama der Schepping – 1914 – pag. 52).

We mogen ook niet vergeten dat het leven van een Hebreeër rijk was aan herdenkingen. De feesten die elk jaar terugkwamen waren niets anders dan een verjaardag van een instelling van een zekere periode uit hun geschiedenis.

Zelfs niet door God geordonneerde (voorgeschreven)verjaardagen werden ingesteld. We kunnen een voorbeeld nemen aan het Purimfeest dat herdacht werd vanwege de verschrikkelijke moordende razzia gehouden op de vijanden van Israël, een feest waarbij men geschenken uitdeelde (of delen !), zoals de NWV het weergeeft. Esther 9 : 5, 20, 22, 25.

Nochtans, het is niet omdat de heidense naties onder andere hun oogstfeesten vierden ter ere van hun valse goden, dat Israël een ogenblik aarzelde om dezelfde soort van ceremonie te vieren. Zie Rechters 9 : 27 en Exodus 23 : 16.

Maar laten we nu een belangrijke vraag stellen : wat is er verkeerd mee om een verjaardag te vieren ? Is het verkeerd zich te verheugen, om deze belangrijke gebeurtenis te herinneren, waarbij de Schepper, de Bron van alles, ons het leven heeft gegeven ?

De geboorte is" een tijd om God te loven "(Ruth 4 : 3 –16)," een tijd om zich te verheugen." (Lukas 1 : 14, 57 ,58)," een tijd waar verdrukking verdwijnt,en plaats maakt voor vreugde omdat een mens ter wereld is gekomen," zei Jezus. (Johannes 16 : 21)

Was het geen reden tot gejuich en gezang in de hemel, de geboorte van de Heiland ? (Lukas 2 : 10)

Waarom dan deze dag beschouwen als iets waar je een afschuw moet van hebben, zoals de organisatie van Jehovah's getuigen met klem benadrukt ?

Deze organisatie zal om haar stelling te ondersteunen je vertellen dat een geboorteherdenking heel nauw gebonden is aan heidense gebruiken.

Wij zouden daarop kunnen antwoorden dat er zoveel dingen een heidense oorsprong hebben en het zou nogal veel tijd kosten indien we ons daarop zouden focussen om ze allemaal op te sporen.

Zie het dossier "Heidense oorsprong ?"

Maar vragen mensen die deze gebruiken beoefenen, zich daarbij nog wel af wat de wortels zijn of de oorsprong ervan ?

Zijn de verjaardagskaarsen niet gewoon voorwerpen van een eenvoudige populaire traditie ?

Wie staat er tegenwoordig nog stil bij het feit dat wanneer men kaarsen op een taart zet, hij beschermt zal worden tegen de demonen of dat de toekomst verzekerd zal worden voor degene die de kaarsen zal uitblazen?

Maar laten we een recente "Ontwaakt !" van 8 januari 2000 aan het woord met het artikel :"Een evenwichtige kijk op populaire gebruiken" –

pag. 27

"Wanneer een christen moet beslissen of hij een bepaald gebruik wel of niet zal volgen, dient zijn voornaamste zorg te zijn wat Gods zienswijze is die in de bijbel wordt uiteengezet. In het verleden veroordeelde God bepaalde praktijken die misschien in sommige gemeenschappen werden getolereerd. Deze omvatten kinderoffers, het misbruik van bloed en verscheidene seksuele praktijken (Leviticus 17: 13, 14; 18 :1-30; Deuteronomium 18 :10). Insgelijks zijn bepaalde gebruiken die tegenwoordig algemeen zijn, duidelijk niet in overeenstemming met bijbelse beginselen. Hiertoe behoren niet-bijbelse tradities die samenhangen met religieuze feestdagen zoals Kerstmis en Pasen of met bijgelovige praktijken die verband houden met spiritisme.

Maar hoe staat het met gewoonten die misschien ooit verband hebben gehouden met twijfelachtige praktijken maar die tegenwoordig voornamelijk worden gezien als omgangsvormen ? Veel populaire huwelijksgebruiken bijvoorbeeld — waaronder het uitwisselen van ringen en het eten van bruidstaart — zijn misschien van heidense oorsprong. Betekent dit dat het christenen niet is toegestaan zulke gebruiken in acht te nemen ? Wordt er van christenen verlangd dat zij elk gebruik in de gemeenschap angstvallig nauwkeurig onder de loep nemen om te zien of er ergens of ooit een verkeerde betekenis aan werd gehecht

Paulus zei duidelijk: "Waar de geest van Jehovah is, daar is vrijheid" (2 Korinthiërs 3 :17; Jakobus 1:25). God wil dat wij die vrijheid gebruiken, niet als aanleiding voor zelfzuchtige begeerten, maar om ons waarnemingsvermogen te oefenen teneinde goed van kwaad te onderscheiden (Galaten 5:13; Hebreeën 5:14; 1 Petrus 2:16). In een geval waarbij het geen duidelijke overtreding van bijbelse beginselen betreft, zullen Jehovah's Getuigen daarom geen vaste regel in het leven roepen. In plaats daarvan moet elke christen de omstandigheden van dat moment afwegen en een persoonlijke beslissing nemen."

Vragen :

De Farao was geen Hebreeër, Herodes was geen christen, dus konden ze geen bijbelse principes hebben overtreden, want ze waren er niet aan onderworpen.

2. Indien het waar is dat de eerste christenen zich niet mengden in de orgiastische feesten van de Romeinen en dus, naar het schijnt, niet de verjaardagsfeesten vierden omdat ze te nauw verband hielden met de aanbidding van godheden in die tijd, waarom dan refereren naar die eerste christenen in die "Ontwaakt !" waar men zegt : "Wordt er van christenen verlangd dat zij elk gebruik in de gemeenschap angstvallig nauwkeurig onder de loep nemen om te zien of er ergens of ooit een verkeerde betekenis aan werd gehecht ?"

Om te besluiten: de aangevoerde argumenten van de Watch Tower zijn uiterst zwak en sommige van hun verklaringen zijn tegen de stroom in van hun eigen vastgestelde leer.

Het gaat zo ver dat een aantal aandachtige Getuigen van Jehovah in het artikel "Ontwaakt !" hierboven aangehaald, een verborgen "toestemming" zien om een geboorte verjaardag te vieren, en om een gekende uitdrukking te gebruiken, zo'n viering zou in de categorie komen te vallen van de "gewetensvragen".

*Noot: De verwijzing door de Wachtower aangehaald is vervalst. In feite heeft de Catholic Encyclopedia alleen maar weer wat Origenes eens heeft verklaard.- Zie http://www.newadvent.org/cathen/10709a.htm


zie ook eleuthera.aggelia.be      of www.aggelia.be

09-01-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Op 10 december 1948, in het pasgebouwde Palais Chaillot te Parijs, keurde de Algemene Vergadering van de Verenigde Natiën "de Universele Verklaring voor de rechten van de Mens" goed.

In december 1998, heeft men de vijftigste verjaardag gevierd van dit belangrijk standpunt ten gunste van het welzijn van de mensheid.

Bij die gelegenheid hebben de getuigen van Jehovah een artikel gepubliceerd met als thema :

Het verslag - 14 pagina’s in "Ontwaakt !" van 22 november 1998 - is onderverdeeld in vier delen :

Dit zijn de woorden die Mevrouw Eleanor Roosevelt uitsprak als voorzitster van de V.N.Commissie voor de Rechten van de Mens.

Het was niet zonder moeite dat de redactie van dit document tot stand kwam, onderlijnt het tijdschrift, maar het deed wel hoop krijgen.

Het gaat hier over een interview tussen een correspondent van de Ontwaakt ! -staf en Mevrouw Elsa Stamatopoulou, hoofd van het Newyorkse OHCHR (Hoge commissaris voor de Mensenrechten). De woorden van Mevrouw Stamatopoulou zijn eerder positief.

Alhoewel de mensenrechten weinig gerespecteerd worden in veel plaatsen van de planeet, is de toekomst veelbelovend. "Ik hoop," besluit ze, dat de wereld, in de komende eeuw de mensenrechtencultuur als haar ideologie zal aannemen".

"Voor miljoenen mensen overal ter wereld is het onmogelijk de schendingen van de mensenrechten te negeren", zegt het tijdschrift. " Hun dagelijkse situatie wordt nog steeds ontsierd door discriminatie, armoede, honger, vervolging, verkrachting, kindermisbruik, slavernij en dodelijk geweld".

En ze voegt eraan toe, enkele voorbeelden noemend : "de verschrikkelijke lijst van schendingen van de mensenrechten is er een die zich uitstrekt tot in het oneindige."

In dit derde deel vinden we een karakteristieke stijl van het Wachttorengenootschap, we lezen tussen de regels, de grondgedachte die hier wordt gesuggereerd : "het is een werk van mensen : onherroepelijk gedoemd om te mislukken ".

Natuurlijk is er maar één oplossing, houdt het tijdschrift vol. Dank zij het bijbels onderwijsprogramma van de Getuigen van Jehovah is er al "een verandering van geest en hart". Miljoenen mensen "leren de oorlog niet meer." Ze verwachten een wereldomvattende regering die weerstand zal kunnen bieden aan de tijd, en dit, onder andere, door de oorlog voor altijd uit te bannen."

Om wat volgt te begrijpen, moet je beseffen dat in de ogen van de Wachttorenorganisatie de Verenigde Naties een gruwel is, een duivels instituut gedoemd om in de nabije toekomst te worden vernietigd. Maar voordat ze dit lot zal ondergaan, zal ze zelf een vernietigingsinstrument zijn voor de "prostituee Babylon de Grote," t.t.z. de christenheid en al de andere religies die op aarde bestaan (enkel de Getuigen van Jehovah zullen gespaard blijven)."

Wist Mevrouw Stamatopoulou dit voor het interview ? We kunnen daaraan twijfelen.

Laten we enkele uittreksels die uitgegeven werden door de Getuigen in hun publicaties onder de loep nemen.

(de passages hierop betrekking hebbend staan aangeduid in het rood).

Het is godslasterlijk om aan menselijke organisaties dingen toe te schrijven die alleen door Gods koninkrijk tot stand gebracht zullen worden. Daarom voorzegt de bijbel dat de Verenigde Naties na een kort bestaan „de vernietiging tegemoet" zullen gaan. Alleen Gods volmaakte hemelse regering kan de mensheid blijvende vrede schenken. — Openbaring 17:11, 12; Jesaja 9:6, 7; Daniël 2:44.

In de grote vervulling van het teken is het walgelijke ding de Volkenbond en zijn opvolger, de Verenigde Naties.

De openbaring- Haar grootse climax is nabij ! (boek - 1988) pag. 223 Gods toorn tot een einde gebracht

Wist u dat de Wachttoren de eerste is om dit artikel niet te respecteren ? Inderdaad, ze herkent absoluut niet de vrijheid, de gelijkheid in waardigheid en de rechten van de niet-getuigen van Jehovah.

Vergeet het niet ! Wanneer iemand weigert om "het bijbels onderwijs programma" van die organisatie te volgen, wat zal zijn lot zijn ?

Hij zal voor altijd vernietigd worden. Hij is het niet waard om te genieten van het leven. Hij heeft er in feite geen recht op.

"Niemand zal in slavernij of horigheid gehouden worden: slavernij en slavenhandel in iedere vorm zijn verboden."

We herhalen, "in iedere vorm."

Wat doet het Genootschap ? Houdt ze haar aanhangers niet in slavernij door talloze regels zoals hieronder voor te schrijven :

-Verbod op bloedtransfusie, zelfs wanneer je leven op het spel staat.

-Verbod om bloed tot je te nemen, onder gelijk welke vorm (bijvoorbeeld in sommige geneesmiddelen, in vlees dat verstikt is).

-Verbod om verjaardagen te vieren en andere feesten, zoals Pasen, Pinksteren, Sinterklaas, Kerstmis, St. Valentijn, moedertjes -en vadertjesdag.

-Verbod om te kiezen, om deel te nemen aan het politieke leven, om het vaderlandslied te zingen, het nationaal feest te herdenken, de vlag te groeten, om een gedelegeerde van het syndicaat te zijn.

-Verbod om loterijbriefjes te kopen of om deel te nemen aan kansspelen.

-Verbod om te roken.

Wat kan er al niet gezegd worden van de verschrikkelijke gevolgen van de uitsluitingen die dikwijls geleid hebben tot familiale drama’s, tot depressies, tot zelfmoordpogingen en tot zelfmoorden.

Vergeet ook niet dat een uitgesloten iemand, een persoon is die uitgebannen is, aan wie men het woord niet meer mag richten.

Is dit geen vorm van druk uitoefenen,gijzelen als het ware ?

En diegenen die niet meer met hem of haar mogen spreken, zijn ook zij geen slaven van een systeem dat, door zijn beperkingen, totalitair is ?

Nu bereiken we hier een tragisch-komische drempel.

Wat gebeurt er met een Getuige van Jehovah wanneer hij verandert van religie ? Zal de organisatie uit Brooklyn zijn beslissing respecteren ? Of zal men eerder maatregelen nemen t.a.v. die persoon die verandert van geloofsovertuiging ?

In de geest van de Wachttoren mogen alleen Katholieken en de anderen veranderen van religie, om natuurlijk Getuigen van Jehovah te worden.

Maar eenmaal dat ze Getuigen worden, verdwijnt dat recht.

Verlies ook nooit uit het oog dat "een recht" nooit mag samengaan met sancties die eruit voortvloeien. Of kan men dan nog van "recht"spreken ?

Mag je een persoonlijke zienswijze hebben over je geloofsuiting of moet je je conformeren naar wat men je voorschrijft ?

Moet je "gelijke tred houden" met het Genootschap van de Nieuwe Wereld, om gekneed te worden in haar vorm, of kun je je verheugen in je eigen " intellectuele kunnen" dat je hebt ontwikkeld als een kritische volwassene ?

De getuigen van Jehovah verwarren het woord "eenheid" met "uniformiteit." De eenheid van christelijk denken heeft niets te maken met de stereotypische uniformiteit die een gevaarlijke barrière plaatst en aldus een rem zet op je vrijheid van denken.

Op pag.10 lezen we artikel 23 :

Dat is nu eens interessant !

De "Ontwaakt !" haalt opzettelijk maar een deel aan van artikel 23.

Laten we het eens in zijn geheel bekijken :

We begrijpen maar al te goed waarom het Genootschap artikel 23 heeft afgeknot.

Eerst en vooral, vermeldt punt 1 dat "ieder het recht op vrije keuze van beroep."

Is dat zo binnen de organisatie van de Getuigen van Jehovah ?

Mag één van haar leden werken bij een religieuze organisatie die niet deze is van Brooklyn ?

Mag hij een beroep hebben bij de rijkswacht, de politie ?

Mag hij werken in een wapenfabriek of een fabriek die iets te maken heeft met wapens ? Of in een fabriek waar men tabak verwerkt of sigaren of sigaretten ? Of een beroep heeft in een politieke organisatie of één dat met het leger te maken heeft ?

Het antwoord is neen, of anders dreigt uitsluiting.

En wat het punt 2 betreft, en het eind van punt 3, wat is het loon voor iemand die op Bethel (het administratief centrum van Brooklyn of zijn bijkantoren) werkt ?

Welke sociale bescherming heeft hij ?

Heeft hij een syndicaat dat voor zijn rechten opkomt ?

Het antwoord is simpel op dat gebied : het loon is miniem, de sociale bescherming is onbeduidend en een syndicaat bestaat er niet.

Op al deze vlakken overtreedt de Wachttoren deze Verklaring van de Rechten van de Mens.

Wat punt 4 betreft : "Ieder heeft het recht om vakverenigingen op te richten en zich daarbij aan te sluiten ter bescherming van zijn belangen." Dit bestaat niet bij de Getuigen, omdat zo’n activiteiten verboden zijn.

Bijvoorbeeld artikel 5 : "Niemand zal onderworpen worden aan folteringen, noch aan een wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing."

artikel 19 : "Een ieder heeft recht op vrijheid van mening en meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid om zonder inmenging een mening te koesteren en om door alle middelen en ongeacht grenzen inlichtingen en denkbeelden op te sporen, te ontvangen en door te geven."

09-01-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

(Periode 1900-1913)… Enkele gebeurtenissen tussen zoveel andere.

De Getuigen van Jehovah vertellen je dat de wereld heel rumoerig is geworden in het bijzonder sedert 1914.

Alhoewel het waar is dat er ernstige moeilijkheden zijn ontstaan in dit jaar, kunt u zelf nagaan dat de periode van 1900-1913 ook niet vermakelijk was !

We hebben het dan nog niet over de duistere eeuwen die eraan vooraf zijn gegaan.

De verklarende aantekeningen die u hieronder zult vinden zijn overgenomen door Belgen en Fransen die geleefd hebben in die woelige periode.

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

November

Februari

Maart

April

Juni

Juli

September

Oktober

November

· -Bezorgdheidwekkende golf van alcoholisme in België

December

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

September

November

· -België : Aanslag op Leopold II

December

Februari

Maart

April

Juli

September

Oktober

December

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

November

December

Januari

Februari

Maart

· -Rusland : Boerenopstanden in gans het gebied

· -Verlies van de slag bij Moukden door de Russen (142.000 doden)

Mei

September

November

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

December

Februari

Maart

Juni

Augustus

Oktober

November

December

Januari

Februari

Maart

April

Juni

Augustus

Oktober

Januari

Februari

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

November

December

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juli

Augustus

September

Oktober

November

December

Januari

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

November

December

Januari

· -Latente hervatting van de Balkanoorlog

Februari

Maart

April

Mei

Juni

Juli

Augustus

September

Oktober

November

· -Peru : Aardbeving, de stad Abancay verwoest (200 doden)

December

Bronnen :" Kroniek van de 20 ste eeuw"

zie ook eleuthera.aggelia.be of in het frans www.aggelia.be

09-01-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Wie is werkelijk de getrouwe en beleidvolle slaaf ?

We lezen in de Wachttoren van 1 juni 1981 blz. 24-27 : "Jehovah's Getuigen geloven dat deze gelijkenis betrekking heeft op de ene ware gemeente van Jezus Christus' gezalfde volgelingen. Te beginnen met Pinksteren in 33 G.T., en door alle negentien eeuwen heen, heeft deze met een slaaf te vergelijken gemeente haar leden geestelijk gevoed, en wel op een getrouwe en beleidvolle wijze... Vandaar dat de "huisknechten" deze volgelingen van Christus als individuele personen zijn.

Het Genootschap beweert dat Russell de ware religie heeft doen herleven. Maar waarom moest het herleven, aangezien er een ononderbroken kanaal bezig was met het doorgeven van het geestelijk voedsel aan de getrouwe dienaren van God sedert 33 G.T., totdat dit kanaal hem heeft bereikt ?

09-01-2009 om 00:00 geschreven door francine.hollevoet  

Paradigma of paradogma ?

Er was eens een reiziger die van Brussel naar Parijs wilde gaan. Hij vond een landkaart met een uitgebreide beschrijving van landelijke fietsroutes.

Dus peddelde hij met zijn fiets in een paar dagen naar zijn bestemming.  Bij aankomst was hij vol lof over de groene weggetjes en de pittoreske dorpjes, en hij schreef een uitgebreid reisverslag.

Een andere reiziger schafte zich een landkaart aan met autosnelwegen, en reed met zijn wagen in een uur of drie naar de lichtstad.  Ook hij schreef een uitgebreid verslag, over tolwegen, wegrestaurants, files en het monotone landschap aan beide zijden van de snelweg. 

Een derde legde de weg af met een binnenschip.  Hij beschreef sluizen, rivieren, kanalen en watervogels.

Wat zou er gebeuren als ze elkaars verslag konden lezen?  Hun ervaringen hadden bijna niets met elkaar gemeen.  Bleven ze elk overtuigd van hun eigen gelijk en kwam het tot onbegrip en heftige discussies?

Of tekenden ze samen een uitgebreide landkaart, met fietspaden, waterwegen en autostrades ?

Het woord paradigma, (Oudgrieks) betekent oorspronkelijk ‘voorbeeld’. Het betekent ook een ‘denksysteem’ waarmee een ingewikkeld probleem kan uitgelegd worden, een samenhangend stelsel van modellen en theorieën die een denkkader vormen waarmee de ‘werkelijkheid’ geanalyseerd wordt.

Er is niets mis met een landkaart, zolang men zich ervan bewust is dat dit niet de werkelijkheid is, maar een van de vele manieren om de weg voor te stellen.  Er is ook niets mis met een paradigma, zolang het als dusdanig herkend wordt.

Nog nooit werden zoveel en zo uiteenlopende ‘paradigma’s’ gepubliceerd over geloof en religie.

Ook daar is niets mis mee.  Elke theorie kan op zijn manier een stukje van de werkelijkheid belichten.

De problemen beginnen als ‘paradOgma’s’ de waarheid in pacht menen te hebben en vanuit een machtspositie kruistochten ondernemen om te overtuigen, manipuleren of overdonderen.  Tegenstrijdige beweringen die geen oog of oor hebben voor elkaars visie kunnen tot extreme verwarring en machtsmisbruik leiden, in plaats van aan te zetten tot nadenken en bewustwording.

Ook ik heb een landkaart nodig om mezelf door deze moeilijke wereld te gidsen.  Mijn paradigma wortelt in de studie van de oude geschriften, de ervaringen van mensen die voor grote uitdagingen stonden en ook mijn eigen ervaringen. 

Dat betekent niet dat ik andere strekkingen minderwaardig vind.  Integendeel, waar het kan gooi ik een klimtouw om verschillende paradigma’s met elkaar te vergelijken.

Mijn droom is – ooit – een grote landkaart die alle religies uit Oost en West, Noord en Zuid evenwaardig verenigt om elk mens optimaal te begeleiden naar geluk, harmonie en zelfontplooiing.

Bron en auteur : www.yogasoma.be                           Bea B

08-01-2009 om 18:57 geschreven door francine.hollevoet  

Zwemmen in de christelijke vijver

Kijk eens naar je eigen leven als christen.  “Zondig niet meer!””Heb je vijanden lief!” “Streef eenheid na!”

Klinkt prachtig!  Totdat je er serieus mee aan de slag gaat.  Het is alsof er een baksteen in een gracht plonst, zo word je geconfronteerd met de realiteit.

Gelukkig zijn er nog altijd mensen die zoeken naar de waarheid.

Veel christenen zijn vol enthousiasme aan de slag in het zendingswerk, verkondigingwerk, pionierswerk etc…

Je kent je opdracht, dus ga je.  Je springt vol overgave in de christelijke vijver.

Heerlijk onbevangen, zonder schroom en angst in één keer in het diepe.

Plons!  Al spartelend en hijgend leer je de temperatuur van het water kennen, probeer je de bodem met je tenen aan te tikken en kijk je alvast wat rond, om je een beeld te vormen van je medebewoners in die fijne vijver.

Maar… laten we eens kijken naar die andere badgasten:  die zich aan ons voorstellen als broeders en zusters.  Je maakt met iedereen kennis.  Met de kleine, de verlegen, de enthousiaste, de degelijke, de vriendelijke en de GROTE vissen.  De één leid je vriendelijk rond; de ander bemoeit zich helemaal niet met je, ook al ben je nieuw.  En je ontmoet ook vissen die je tot in detail vertellen hoe jij moet zwemmen. 

Natuurlijk heb je les nodig, het gaat zeker niet vanzelf.  En dus luister je braafjes naar die grote instructeurvis.  Je wilt in je enthousiasme immers geen spelbreker zijn, ook al zou je het zelf graag anders doen.  Trouwens, het komt eigenlijk niet eens in je op om tegen te sputteren, want je bent enorm onder de indruk van je nieuwe leven, hier in deze prachtige vijver. 

Nu je zwemlessen al aardig vorderen, heb je ook wat meer tijd en lucht om de omgeving beter in je op te nemen.  De vrijheid waar je naar zoekt, hier onder water, en die je ook diep in je hart zo voelt, die vrijheid lijkt soms erg beperkt.  Waarom wijzen sommige vissen  je zo dwingend een bepaalde kant op?  Mag je niet zelf ontdekken wat de beste zwemroute is?  Je ziet veel gebekvecht tussen allerlei scholen.  Het maakt je angstig, totdat je zelf onderdeel van zo’n gevecht bent.  Hoewel je naar adem hapt en het uitschreeuwt om hulp, moet je het zelf maar zien te redden.  Iedereen zwemt met een boogje om je heen.

Het is natuurlijk niet allemaal ach en wee, maar de instructies van de Opperbadmeester lijken in niets op de wetten hier.  Zo heb je Hem nog nooit horen spreken over één strikt te volgen zwemtechniek en route.  Na een tijd in je eentje rondgedarteld te hebben, krijg je het koud.  En je stelt je de vraag: is het nou een genot of een zware opgave om in Gods vijver te zwemmen?  Zwem ik nou in een open vijver of in een benauwde fuik?

Als christen kom je op veel plaatsen in aanraking met broeders en zusters: in je gemeente, thuis en als je geluk hebt op je werk.  Je komt elkaar tegen en gaat samen op weg.  Dat is goed, Gods wil, maar vaak niet eenvoudig.  Want juist waar mensen samen dingen doen, lopen zaken wel eens fout, is er een verschil van mening of ontstaat er ruzie, soms met scheiding tot gevolg.  Ook in de christelijke wereld.  

Je vraagt je soms af waarom God wil dat we een eenheid vormen.  Hij ziet toch ook wel dat relaties heel vaak stuk lopen, dat de liefde soms ver te zoeken is en toch… Toch heeft Hij er een bedoeling mee.  Scheuringen en andere vormen van ruzies doen daar niets aan af.  Al is het wel verleidelijk om je

eigen groepje te stichten, waarvan jij het enige lid bent, zodat er vooral geen conflicten ontstaan.

Spr 18; 1

Interpersoonlijke relaties, en ook het wel en wee binnen een groep visjes, bieden alle ruimte voor manipulatieve excessen.  Als je naar een groep kijkt, kun je allerlei processen waarnemen, het maakt niet uit of dat nu een leeglopende gemeente is of een volle gemeente. 

Mensen communiceren, door verbaal en non-verbaal boodschappen uit te zenden.  In elke groep lopen allerlei verschillende types rond.  Van volgzame tot eigenwijze, van dominante tot onverschillige.

Soms beginnen eigen, of andere, ondefinieerbare belangen de boventoon te voeren.  Individuen binnen de groep denken dan alleen nog maar aan zichzelf.  Zo’n houding beschadigt onherroepelijk de sfeer en het gemeenschappelijk doel.

Manipulatie en communicatie hebben veel overeenkomsten, maar manipuleren is communiceren op een oneerlijke manier.  Met allerlei listige trucjes probeert de één de ander in zijn greep te krijgen.  Wil men graag iets gedaan krijgen, dan werkt een verborgen agenda goed.  De plannen en afspraken die men maakt, dienen het eigen belang.  Eigenlijk probeert men steeds meer mensen met stevige riemen voor het karretje te spannen.

Sommige christelijke ouderlingen zijn mogelijk uit nobele motieven met hun werk begonnen, om God en zijn Koninkrijk met heel hun ziel te dienen.  Ergens op hun pad en in hun ijver zijn ze ontspoord, waardoor ze mensen in hun macht hebben gekregen.  God zit niet langer op de troon, maar zijzelf, hoewel ze misschien dagelijks in hun gemeenschap prediken en ander christelijk werk verrichten.

Inde Engelstalige literatuur zijn we het woordje “FOG” tegengekomen:  mist  Dat helpt ons om zicht te krijgen op manipulatie.  De F van FOG staat voor fear (angst, vrees), de O voor obligation (verplichting) en de G voor guilty (schuldgevoel.)   Het is een omschrijving voor de wijze waarop broeders en zusters elkaar kunnen bespelen. 

Het kan zo gaan:  de ouderlingen in een gemeente maken je bang om vooral geen fouten te maken, of om niet uit de band te springen.  Hierdoor ga jij je politiek correct opstellen en haalt uiteindelijk een enorm schuldgevoel over je heen.  Een deken van mist bedekt je leven.

‘Wie anderen met lawaai en onder dwang probeert te overtuigen van zijn standpunt, geeft aan dat zijn argumenten zwak zijn,’ heeft iemand eens gezegd.

Op allerlei manieren probeert een manipulator lawaai te maken en angst te zaaien, waardoor mensen soms jarenlang hun mond (kunnen) houden.  Een gevolg van angst kan zijn dat je je  bij de situatie neerlegt.  ‘Ik kan er toch niks tegen beginnen.  Wie ben ik om de noodklok te luiden?’

In dit soort verwrongen relaties gaat angst altijd gepaard met verplicht luisteren.  ‘Ik ben de baas, dus ken je plaats en hou je mond.’

Soms werkt het trouwens ook de andere kant op. Als je in een christelijke gemeente voorrechten wilt, dan weet je de weg:’follow the leader.’  Het cirkeltje is rond.

Als je wilt meedraaien in zo’n systeem, leer dan regel nummer één goed uit je hoofd: het is belangrijker dat je op” de juiste wijze denkt” dan dat je jouw werk goed doet of met heel je hart Jehovah dient.  Je wordt namelijk afgerekend op je mening, niet op je functioneren.

Diversiteit aan meningen is hoogstens aan de oppervlakte aanwezig -op het terrein van de koetjes en de kalfjes.  Daar staat tegenover dat in het vocabulaire van de leider tegenspraak niet meer thuis hoort.  Mogelijke woedeaanvallen getuigen van een extreem lage frustratietolerantie.  Uit schuld - of plichtsgevoel blijft iedereen, vaak tegen beter weten in, meedraaien in de carrousel – zelfs als de regels en ongeschreven wetten zich zo ver uitbreiden dat ze enorme invloed uitoefenen op het privé-leven. 

Het onontkoombare gevolg van het FOG- principe is dat een voedingsbodem voor vertrouwen ontbreekt.  Mensen voelen zich in een manipulatief systeem dan ook snel onveilig.  Sterker nog: wat je zegt, kan tegen je worden gebruikt.  Je laat het dus wel uit je hoofd om het achterste van je tong te laten zien. Door dit wantrouwen worden de woorden van de ander voortdurend negatief ingekleurd. De onderlinge achterdocht groeit, de communicatie wordt steeds mistiger en listiger en de angst regeert. 

Een manipulatief leider weet goed hoe hij rookgordijnen moet leggen.  Hij creëert een toestand waarin zaken niet meer helder te onderscheiden zijn.  Ware motieven blijven netjes verborgen, maar je ziet wel dat een stel schimmen in de rook heel druk bezig is.  Om de kern heen draaien…niks officieel meedelen…en vooral je echte bedoelingen niet aan de grote klok hangen, zo werkt mist in de christelijke wereld.

 Uit " Macht en manipulatie "   toch niet onder christelijke leiders? 
Jaap Bönker, Ton Wintels, Maarten Nota

01-01-2009 om 16:39 geschreven door francine.hollevoet  

Het olifantje DUMBO  

 (Dit is een deel van het verhaal van Bill Owen, een ex-ouderling en ex-Getuige die het pedofiel schandaal bij de Getuigen heeft geopenbaard enkele jaren geleden)

“Waar anders kunnen wij naartoe gaan?”  Johannes 6; 68

Dit is natuurlijk een parafrase van een uitspraak gemaakt door Jezus’ discipelen wanneer zij geconfronteerd werden met de keuze hem te verlaten.  Ik heb vaak aan deze uitspraak gedacht het afgelopen jaar.  Twee weken geleden, vond ik een simpel antwoord in het verhaal van

“Dumbo”.

Het verhaal van Dumbo gaat over een kleine olifant die geweldig grote oren had.  Hoewel zijn moeder heel erg van hem hield, lachte iedereen hem uit omwille van zijn misvorming.  Op een dag overtuigde een circusaap Dumbo dat hij kon vliegen als hij een magische veer in zijn slurf stak en flapte met zijn oren.  Het werkte!  Als deel van een circus act werd Dumbo een sensatie.  Hij was de enige vliegende olifant in de hele wereld.  Nu had hij plots vele vrienden.  Zolang hij maar die magische veer behield, zou hij beroemd blijven.  Op een dag werd een hoge toren gebouwd voor Dumbo om eraf te springen.  Nu gebeurde het toen hij de top bereikte dat hij ontdekte dat hij zijn magische veer was kwijtgespeeld.  Toen hij trachtte naar beneden te gaan, stopte de aap hem en zei hij dat de magische veer een complete leugen was.  Hij zei dat zijn vermogen tot vliegen van hemzelf kwam en dat de veer gewoon een middel was om zijn zelfvertrouwen op te krikken.  Dumbo weigerde dit te geloven… maar in zijn poging zich te verwijderen van het platform, schoof hij uit en viel eraf.  Het was nu vliegen ofwel sterven. Dumbo flapte met zijn oren en snel ontdekte hij dat hij kon vliegen zonder de “magische” veer. Het vermogen tot vliegen had hij al die tijd bezeten.  Nu besefte hij dat hij was voorgelogen in verband met die veer.

Hoe past dit nu bij de uitspraak: “Waar zullen we naartoe gaan?” Wat ik heb geleerd de laatste twaalf maanden (aldus Bill Owen) is dat je om te leven in eer en integriteit, je geen ouderling, dienaar in de bediening of zelfs maar een verkondiger moet zijn.  Ik ben veel gelukkiger met wat ik heb bereikt in het laatste jaar dan in de 20 jaar die ik diende als ouderling.  Ik was ervan overtuigd dat ik de “magische veer” van goedkeuring van het Wachttorengenootschap nodig had om een goede persoon te zijn of een voldoeningschenkend leven te leiden.  Ik leef nu al een jaar zonder goedkeuring van de Wachttoren en bemerk dat ik veel gelukkiger ben nu ik vecht voor waarheid en voor rechtvaardigheid.  Ik kan niet langer het gezelschap verdragen van Getuigen die het Wachttorenleiderschap blind verdedigen en ondersteunen, een leiderschap dat pedofielen beschermt en kinderen pijn doet.

Steeds wanneer je spreekt met Getuigen (die het wellicht goed bedoelen) komen ze af met het argument zoals hierboven wordt aangehaald in Joh 6; 68.  “Allee”, zeggen ze, “Petrus heeft toch nadrukkelijk gezegd ‘tot wie zullen wij heengaan’?  ‘Gij hebt woorden van eeuwig leven”.  Dus, waarom de organisatie van Jehovah’s Getuigen verlaten?…  Zij alleen hebben woorden van eeuwig leven!!!!!!!!!!!!!!!!

Maar Petrus vertelde niet tegen Jezus dat het Genootschap woorden van eeuwig leven heeft, maar GIJ, Jezus  Zo simpel is het .

28-12-2008 om 11:50 geschreven door francine.hollevoet  

Wij willen altijd weer, dat de mensen om ons heen zich aan ons aanpassen.  Alleen wanneer iemand aan onze voorwaarden voldoet en zich binnen onze kaders beweegt, willen we met iemand te maken hebben.  We weigeren iemand te aanvaarden, zoals hij of zij is.  Op dit punt lopen  op verschillend niveau allerlei relaties tussen mensen stuk.

Aan mensen die aan anderen hun eigen patroon willen opdringen schreef de apostel Paulus eeuwen geleden: “Aanvaard elkaar, zoals ook Christus ons aanvaard heeft”. Die woorden zijn vandaag nog even actueel als eeuwen geleden.  Bij Christus kunnen we terecht, zoals we zijn.  Wie dat ervaren heeft, leert een ander te aanvaarden, zoals die ander is.

In een Afrikaans verhaal wordt verteld over een aap en een kikker.  Ze kwamen elkaar voortdurend tegen op een pad in het bos.  Op een avond vond de kikker, dat het niet bij deze incidentele ontmoetingen mocht blijven.  Hij nodigde daarom de aap uit voor een feestmaal.  Zo zouden ze elkaar beter kunnen leren kennen. 

Toen de aap op de afgesproken tijd gekomen was en ze op het punt stonden te gaan eten, viel het de kikker op, dat de aap zulke zwarte handen had.  Hij zei tegen zijn gast, dat hij zo onmogelijk de maaltijd met hem gebruiken kon en hij verzocht hem om eerst zijn handen schoon te maken.  De aap ging naar een beek die in de buurt was, maar hoe hij zijn handen ook waste, ze bleven precies even zwart als ze waren.  Hij begreep, dat er van de maaltijd niets meer kwam en teleurgesteld ging hij naar huis. 

Daar liet de aap het evenwel niet bij.  Hij besloot de kikker voor aap te zetten.  Op zijn  beurt nodigde hij de kikker uit om nu met hem de maaltijd te gebruiken.  Toen de kikker bij de aap kwam, zag hij tot zijn schrik, dat de maaltijd op een tak, hoog in de boom geserveerd was.  Volgens de aap hoefde dat geen bezwaar te zijn en door de aap geholpen, liet de kikker zich op de tak hijsen.  Bibberend van hoogtevrees zat de kikker op de tak.

Voor het begin van de maaltijd had de aap nog één opmerking.  Hij zei tegen zijn gast, dat het hem onmogelijk was  om de maaltijd te gebruiken met iemand die niet net als hij rechtop zat.  De kikker wilde zich niet laten kennen en ging rechtop zitten.  Op hetzelfde moment viel hij naar beneden en begreep, dat hij de maaltijd wel kon vergeten.  Hij was het nu die teleurgesteld naar huis ging.

27-12-2008 om 19:33 geschreven door francine.hollevoet  

Is ons geloof werkelijk met vuurbestendige materialen gebouwd?

                        “Laat een ieder er…op blijven toezien hoe hij (op het fundament) bouwt.”

I.                    De parabel van Paulus:

Paulus vergeleek in zijn eerste brief aan de gemeente Korinthe het opbouwen van geloof in medegelovigen met het optrekken van een gebouw.  Hij schreef:

“Want wij zijn Gods medewerkers.  Gijlieden zijt Gods akker, die wordt bebouwd, Gods gebouw.  Overeenkomstig de onverdiende goedheid van God die mij gegeven werd, heb ik als een wijs bestuurder van werken een fundament gelegd, maar iemand anders bouwt erop; laat een ieder er echter op blijven toezien hoe hij daarop bouwt.  Want geen mens kan een ander fundament leggen dan wat gelegd is, namelijk Jezus Christus.  Bouwt iemand nu op het fundament goud, zilver, kostbare stenen, houtsoorten, hooi, stoppels, ieders werk zal openbaar worden, want de dag zal het aan het licht brengen, omdat het geopenbaard zal worden door middel van vuur; en het vuur zelf zal uitwijzen hoe ieders werk is.  Indien iemands werk dat hij erop gebouwd heeft blijft, zal hij een beloning ontvangen; indien iemands werk verbrandt, zal hij verlies lijden, maar hijzelf zal gered worden; doch indien dit zo is,[zal het zijn] als door vuur heen.” – l Kor 3 ; 9-15

Paulus had “als een wijs bestuurder van werken” gedurende zijn 18 maanden durende verblijf in Korinthe bij zijn medegelovigen beslist een stevig geloofsfundament gelegd.  Omdat hij “ een aan de paal gehangen Christus” predikte (1 Kor 1; 23) en onderwees dat Jezus de centrale figuur in Gods voornemens is  (2 Kor 1; 20) had hij bij zijn Korinthische medegelovigen het best denkbare fundament voor hun geloof gelegd: Jezus Christus!

Omdat Paulus door Jezus als zendeling aangesteld was, moest hij na zijn kortdurende bezoek aan Korinthe weer verder reizen om tot anderen te prediken die nog nooit over Jezus Christus gehoord hadden.  Vandaar dat Paulus het ‘afbouwen’ aan andere gelovigen moest overlaten.  Bij dat ‘afbouwen’ werd blijkbaar door sommigen slordig werk geleverd.  Om het probleem te belichten, stelde Paulus twee soorten bouwmaterialen tegenover elkaar: goud, zilver en kostbare stenen (zoals marmer en graniet) aan de ene kant, en hout, hooi en stoppels aan de andere kant.  Een gebouw kan opgetrokken worden uit duurzame en vuurbestendige materialen; of het kan haastig worden opgezet, waarbij waardeloze en brandbare materialen worden gebruikt.

Waarom vond Paulus dat sommige van zijn Korinthische  medegelovigen niet goed op zijn fundament – Jezus Christus – voortgebouwd hadden?  Zoals uit de context blijkt, was in de gemeente Korinthe verdeeldheid ontstaan.  Sommigen zeiden: “Ik behoor bij Paulus”, terwijl anderen beweerden: “Ik behoor bij Apollos?”  Het probleem kwam dus hier op neer:  Omdat zij te veel waarde hechtten aan het navolgen van mensen, hadden enkele leden van de gemeente Korinthe geen sterke, innige verhouding met God ontwikkeld.  Daarom was het geloof van vele Korinthische gelovigen- figuurlijk gesproken – met brandbaar “hooi” gebouwd (vergelijk 1 Kor 1 en 3.)  Hun geloof was niet tegen “vuur” opgewassen.  Over welk vuur had Paulus het?  Hij had het hier over het “vuur” van geloofsbeproevingen, zoals druk, verleidingen en twijfels.  Met dit soort beproevingen wordt elke gelovige tijdens zijn leven veelvuldig geconfronteerd.  Deze beproevingen ‘wijzen uit hoe ieders werk is’.

Hoe kunnen we Paulus parabel in deze tijd praktisch toepassen?  Het antwoord zal u wellicht verbazen.  In De Wachttoren een tijdschrift uitgegeven door de Getuigen van Jehovah) van 1 november 1998 werd op pagina 12, paragraaf 15, op deze vraag het volgende antwoord gegeven:

“Wanneer wij bijbelstudenten onderwijzen, dienen wij nooit mensen boven Jehovah God te stellen.  Het is niet ons doel hen te onderwijzen dat zij ons als de voornaamste bron van wijsheid bezien.  Wij willen dat zij voor leiding naar Jehovah, zijn Woord en zijn organisatie opzien.”

En in de Wachttoren van 1 november 1984 werd op pagina 12, paragraaf 19, hiermee in verband het volgende commentaar gegeven:

            “Houd in gedachte dat een leerling heel gemakkelijk een te hoge dunk van zijn leraar ontwikkelt.  (Vergelijk Handelingen 10; 25,26 en Openbaring 19; 10.)  Indien wij “paleizen” willen bouwen, moeten wij oppassen dat wij geen navolgers van mensen bouwen.  In plaats daarvan moeten wij onze leerlingen helpen een intieme verhouding met Jehovah te ontwikkelen “

Hoewel bovenstaande raad kennelijk gegeven werd aan de individuele Jehovah’s Getuige die in de huizen van mensen bijbelstudies leidt, dient ook de raadgever zelf, namelijk de “getrouwe en beleidvolle slaaf” deze bijbelse raad op zichzelf van toepassing te brengen (vergelijk Rom 2; 21).  Waarom?  Omdat deze “slaaf” zelf ook een bijbelonderwijzer is, zoals bijvoorbeeld duidelijk blijkt uit het artikel “Gebruik je wat je hebt?” van Onze Koninkrijksdienst van augustus 1989 op pagina 3, paragraaf 5 en 6:

            “Sinds de jaren 70 van de vorige eeuw is de hedendaagse christelijke gemeente progressief voorwaarts gegaan in de richting van een helderder begrip van Jehovah’s Woord.  In de loop der jaren is er een grote verscheidenheid van vragen gerezen die duidelijke antwoorden vereisten.  “De getrouwe en beleidvolle slaaf” heeft in zulk ‘voedsel te rechter tijd’ voorzien. (Mattheus 24; 45)   Stuk voor stuk zijn de vragen grondig in het licht van de bijbelse waarheid onderzocht en is er specifieke leiding voor Jehovah’s volk verschaft.  Al deze inlichtingen zijn aan ons doorgegeven door middel van de publikaties van de theocratische organisatie, vooral via het tijdschrift De Wachttoren.

            Bij het doorkijken van wat er in de loop der jaren is gepubliceerd, wordt duidelijk dat de publikaties van het Genootschap onderwijs hebben gegeven over vrijwel elk bijbels onderwerp dat bij ons opkomt.  Leerstellige kwesties zijn grondig geanalyseerd.  Beginselen die het christelijk gedrag besturen zijn duidelijk omschreven.  En de vereisten om het grootse predikingswerk ten uitvoer te brengen zijn zorgvuldig uiteengezet.  Als resultaat is er tot ieders nut een rijkdom aan bijbelse inlichtingen bijeengebracht.  De ingebonden jaargangen van De Wachttoren en Ontwaakt/bijvoorbeeld bevatten een schat aan onderwijs.  Als wij De Wachttoren- en Ontwaakt/-jaargangen van 1960 tot en met 1988 zouden bezitten, zouden wij in feite een 58-delige encyclopedie hebben vol belangrijke schriftuurlijke kennis als ook informatie over ontelbare andere onderwerpen.  In de rubriek “Vragen van Lezers” zijn vele honderden vragen onderzocht.  Wij kunnen nauwelijks een onderwerp noemen dat niet op de een of andere manier in een van de publikaties is behandeld.  In overeenstemming daarmee is het, wanneer wij in een of ander speciaal opzicht leiding nodig hebben, gewoonlijk eenvoudig een kwestie van ons herinneren wat in het verleden onder onze aandacht werd gebracht.”

Omdat de apostel Paulus zei: “Laat één ieder er…op blijven toezien hoe hij[op het fundament] bouwt(1 Kor. 3; 10), en wereldwijd gezien jaarlijks vele duizenden broeders en zusters, die jarenlang door de “slaaf” onderwezen zijn, de organisatie om diverse redenen verlaten, vinden onze schrijvers dat de volgende vraag gerechtvaardigd is en een eerlijk antwoord behoeft: “Bouwt de “slaaf” ons geloof met vuurbestendige materialen?”

II.Onze loyaliteit als Jehovah’s getuigen:

In de hierboven aangehaalde Wachttoren van 1 november 1984 (pagina 12, paragraaf 20) wordt uitgelegd welke hoedanigheden door de vuurbestendige materialen – het goud, zilver, marmer en graniet – afgebeeld worden: geloof, wijsheid, onderscheidingsvermogen, waardering, liefde en loyaliteit.  Het citaat vervolgt door te zeggen:

            “Zulke hoedanigheden zijn noodzakelijk,  wil iemand in een sterke, innige verhouding tot Jehovah God staan.  Deze hoedanigheden vormen de persoonlijkheidsstructuur die wij moeten proberen op te bouwen in degenen die wij onderwijzen.”

Loyaliteit is inderdaad een belangrijk en steeds terugkerend thema in de bijbel en onze lectuur.  Als je de thema’s “loyaal” en “loyaliteit” in de “Wachtower Library 2001” intypt, dan kom je vele verwijzingen uit de bijbel en onze lectuur tegen. In onze zangbundel is zelfs een lied (nummer 38) aan dit belangrijke thema gewijd.  De tekst van het lied met de titel “loyaliteit tonen” (Psalm 18; 25) gaat als volgt:

            (1)God bezit een ijv’rig volk nu, dat zijn naam met vreugde draagt, een gemeente die loyaal blijft, toegewijd en onversaagd.  Van een welvoorziene tafel voedt hun geest zich met Gods raad, want zij willen God behagen met hun denken, woord en daad.

            (2)De gemeente die loyaal blijft, staan ook wij loyaal terzij, ondersteunen trouw haar arbeid, ’t zij bij goed of kwaad getij.  Wij bewaken haar belangen, zorgen dat geen kwaad haar raakt; en als ooit gevaar zou dreigen, wordt door ons alarm gemaakt.

            (3)Help loyaal uw vele broeders, ook die nieuw zijn of niet sterk, in de dienst en bij hun studie; bied hun hulp bij al hun werk.  Daar wij één familie vormen, heerst er nimmer achterdocht, maar in ons contact met broeders blijven wij aan hen verknocht.

            (4)Onbetrouwbaar is de wereld.  Blijf daarom altijd loyaal jegens ieder wie dit toekomt; Satan wordt zo telkenmaal als een leugenaar gebrandmerkt, maar Jehovah krijgt gelijk.  Dit bereidt Jehovah vreugde en ons wacht zijn Vrederijk.

Dit lied bestrijkt alle terreinen waarop we onze loyaliteit kunnen tonen:  Het gaat over loyaliteit jegens Jehovah (eerste refrein) en jegens zijn gemeente die loyaal blijft (tweede refrein), over loyaal onze broeders helpen (derde refrein), en over loyaal blijven jegens ieder wie dit toekomt (vierde refrein).  Hoewel de genoemde terreinen hun betrekkelijke belangrijkheid hebben, is er uiteraard één terrein dat het allerbelangrijkste is.  De belangrijkheid van dat terrein is dan ook niet relatief maar absoluut! 

Welke is dat?  Elk broertje of zusje in de zaal kent het juiste antwoord: Onze loyaliteit aan Jehovah.

 De vraag die we nu willen onderzoeken, is de volgende: Onderwijst de “slaaf” ons om in alle gevallen eerst aan Jehovah loyaal te zijn?  Waarschijnlijk zullen vele broeders en zusters dat een ongepaste vraag vinden, maar vanwege het grote belang van een onverwoestbaar, vuurbestendig geloof stellen we hem toch.

Op pagina 12 van Wachttoren van 1 augustus 1997 wordt terecht het volgende opgemerkt:

“Nog een subtiele vorm van deloyaliteit is misplaatste loyaliteit.  Ware loyaliteit in de bijbelse zin staat niet toe dat wij welke trouw maar ook boven onze loyaliteit aan Jehovah God stellen.  Veel joden in de eerste eeuw hielden hardnekkig vast aan de Mozaïsche wet en het joodse samenstel van dingen.  Toch was Jehovah’s tijd gekomen om zijn zegen te doen overgaan van die opstandige natie naar de natie van het geestelijke Israël.  Slechts betrekkelijk weinigen waren loyaal aan Jehovah en gingen mee met deze uiterst belangrijke verandering. Zelfs onder ware christenen wilden sommige judaïsten persé terugkeren naar die “zwakke en armzalige elementaire dingen” van de Mozaïsche wet, die in Christus vervuld was (Galaten 4; 9 5; 6-12; Filippenzen 3; 2,3; (wij cursiveren).

En op pagina 229 van het artikel “Wat komt eerst- uw Kerk of God?” in de Wachttoren van 15 april 1970 staan een aantal vragen die gericht worden tot katholieken of protestanten die bezorgd zijn over de geestelijke situatie in hun kerk:

“De meeste gelovigen maken zich zorgen over de huidige crisis in de Katholieke Kerk en ook in de protestantse religies.  Hun reacties verschillen evenwel naar gelang van het type van gelovige dat zij blijken te zijn.  Bij sommigen komt God op de eerste plaats en is hun kerk slechts een middel dat wordt gebruikt om hem te aanbidden;  Bij anderen is hun kerk een doel op zichzelf geworden, terwijl ze zelfs belangrijker dan God en zijn Woord, de bijbel, wordt geacht.  Welk standpunt neemt u in?  Wat komt in uw hart en geest op de eerste plaats- uw Kerk of God?”

Op dezelfde pagina wordt verder gesproken over

            “gelovigen die hun kerk trouw blijven uit loyaliteit aan de religie waarin zij werden opgevoed. 

Hun houding is: Goed of verkeerd, het is mijn religie!  Denkt u hier ook zo over?  Indien ja, dan bent u ongetwijfeld een loyaal persoon.  Aan wie bent u echter meer loyaliteit verschuldigd: - aan uw kerk, of aan God?  Nu de aarde zo vervuld is van ongeloof, dient u ervoor geprezen te worden dat u uw geloof hebt behouden, maar waarin dient u geloof te stellen- in een religieuze organisatie, of in God?  Waarom gaat u naar de Kerk?  Toch in de eerste plaats omdat u in God gelooft?

Het artikel doet een beroep op verontruste katholieken en protestanten om op zoek te gaan naar de ware religie.  Indien dit artikel enkele verontruste kerkgangers geholpen heeft om uiteindelijk Jehovah’s getuige te worden, dan mag je op grond van de vragen UIT dit artikel ervan uitgaan dat bij deze broeders en zusters ‘God op de eerste plaats komt en dat zij een religieuze organisatie slechts als een middel zien om hem te aanbidden’.  Bij hen is een religieuze organisatie geen doel op zichzelf geworden, en ze vinden een religieuze organisatie niet belangrijker dan God en zijn Woord, de bijbel’.  ‘God komt in hun hart en geest op de eerste plaats.  Ze bezitten niet de houding: Goed of verkeerd, het is mijn religie’.  ‘Ze zijn  loyaler aan God dan aan een religieuze organisatie’ en ‘stellen veeleer geloof in God dan in een religieuze organisatie’.

Hoewel het logisch was dat in het onderwijs van de “slaaf” de bovenstaande houding op consistente wijze zou doorklinken, worden in de lectuur en in lezingen vanaf het podium regelmatig uitspraken gedaan die –zonder enige finetuning- inzoomen op de noodzaak van loyaliteit aan Gods zichtbare organisatie.  Zoals de hierboven aangehaalde Wachttoren van 1 augustus 1997 terecht benadrukt, “[staat ] ware loyaliteit in de bijbelse zin ons niet toe dat wij  welke trouw maar ook boven onze loyaliteit aan Jehovah God stellen.”

Wanneer we toelaten dat we eerder geloof stellen in een organisatie dan in Jehovah, dan kunnen onthullingen over de fouten en tekortkomingen van deze organisatie geen spaan van dat geloof heel laten.  Dat is blijkbaar gebeurd met duizenden broeders en zusters die de boeken van Raymond Franz, een voormalig lid van het Besturend Lichaam, gelezen hebben, of met hen die gestruikeld zijn over de onbevredigende wijze waarop het Genootschap de situatie rondom kindermisbruik in onze gelederen afgehandeld heeft.

Omdat ‘een leerling heel gemakkelijk een te hoge dunk van zijn leraar ontwikkelt(vergelijk Handelingen 10; 25,26 en Openbaring 19; 10),…moet zo iemand[dus ook de “slaaf”] oppassen dat [hij] geen navolgers van mensen bouwt.  In plaats daarvan moet [hij zijn leerlingen] helpen een  intieme verhouding met  Jehovah te ontwikkelen’ (vergelijk met De Wachttoren van 1 november 1984, pagina 12, paragraaf 19).  ‘Het dient [daarom ook] niet het doel [van de “slaaf”] te zijn om [Jehovah’s getuigen] zo te onderwijzen dat zij[de “slaaf”] als de voornaamste bron van wijsheid gaan bezien’ (vergelijk met De Wachttoren van 1 november 1998, pagina 12,paragraaf 15).  Zou de slaaf  dat wel doen, dan kun je zeggen dat de “slaaf” met “hout ,hooi en stoppels” bouwt.  Hieronder kunt u hiervan een voorbeeld vinden:

5. III. De “Vaststaanders” of “Standvastigen”:

Misschien hebt u nog nooit van de “Vaststaanders” of “Standvastigen” (Engels: “Standfasters”) gehoord, omdat in onze lectuur slechts summier over hen gesproken wordt.  Op de pagina’s 16 en 17 van De Wachttoren van 15 maart 1996 wordt in het artikel “De toets op loyaliteit doorstaan” naar hen verwezen in het volgende citaat:

“Wij komen nu op het punt van loyaal zijn aan Jehovah’s zichtbare organisatie.  Wij zijn beslist loyaliteit verschuldigd aan Gods organisatie met inbegrip van “de getrouwe en beleidvolle slaaf,” door middel waarvan de christelijke gemeente geestelijk wordt gevoed (Mattheus 24; 45-47).  Veronderstel eens dat er iets in de Wachttoren-publikaties verschijnt wat wij op dat moment niet begrijpen of waar wij het niet mee eens zijn.  Wat zullen wij doen?  Er aanstoot aan nemen en de organisatie verlaten?

Dat hebben sommigen gedaan toen De Wachttoren vele jaren geleden het nieuwe verbond toepaste op personen die tijdens het Millenium op aarde zouden leven.  Anderen namen aanstoot aan wat De Wachttoren eens over de kwestie inzake neutraliteit zei.  Indien degenen die over deze kwesties struikelden loyaal aan de organisatie en hun broeders en zusters waren geweest, zouden zij op Jehovah hebben gewacht om deze aangelegenheden te verduidelijken, hetgeen hij op zijn bestemde tijd heeft gedaan.  Bijgevolg houdt loyaliteit in dat wij geduldig wachten totdat de getrouwe en beleidvolle slaaf een verder begrip publiceert.”(door ons onderstreept)

Bovenstaande onderstreepte zin verwijst naar deze “Vaststaanders” die tijdens de Eerste Wereldoorlog de Wachttoren-organisatie verlieten, omdat het Genootschap toentertijd niet strikt aan neutraliteit vasthield.  Zij vonden broeder Rutherford’s aanbeveling om in de lente van 1918 VS-oorlogsbonnen (“war bonds”) te kopen lafhartig, ja zelfs een daad die het oogstwerk onteerde.  De “Standfasters” vonden namelijk dat een christen militarisme op geen enkele wijze mocht ondersteunen.  De oproep in The Watch Tower om op 30 mei 1918 deel te nemen aan een dag van gebed en smeking in verband met de afloop van de wereldoorlog was in hun ogen een gruwel.

Het Verkondigers-boek schrijft over die tijd het volgende ( pagina 191 en 192):

“Hoewel zij ernaar streefden te doen wat volgens hen aangenaam in Gods ogen was, namen zij niet alleen een standpunt van strikte neutraliteit in.  Wat zij deden, werd beïnvloed door de overtuiging, die ook door andere belijdende christenen werd gedeeld, dat ‘de hogere machten door God waren geordineerd zoals de King James Version het onder woorden brengt (Rom 13; 1 ).  Zo werden, in overeenstemming met een proclamatie van de President van de Verenigde Staten, de Bijbelonderzoekers er in The Watch Tower toe aangespoord om op 30 mei 1918 deel te nemen aan een dag van gebed en smeking in verband met de afloop van de wereldoorlog.

Tijdens de oorlogsjaren verschilden de omstandigheden waarin afzonderlijke Bijbelonderzoekers terechtkwamen.  De wijze waarop zij deze situatie aanpakten, verschilde eveneens.  Aangezien zij zich verplicht voelden “de gestelde machten”, zoals zij de wereldse regeerders noemden, te gehoorzamen, gingen sommigen met geweren en bajonetten de loopgraven aan het front in.  Maar met de schriftplaats “Gij zult niet doden” in gedachten, schoten zij met hun wapen in de lucht of probeerden gewoon een tegenstander het wapen uit de hand te slaan. (Ex. 20; 13, K.J)  Enkelen zoals Remigio Cuminetti in Italië, weigerden een militair uniform aan te trekken.(zie jaarboek over Italië)  De Italiaanse regering maakte destijds geen uitzondering voor iemand die wegens zijn geweten geen wapens wilde opnemen.  Hij heeft vijfmaal terechtgestaan en is in gevangenissen en in een krankzinnigengesticht opgesloten, maar zijn geloof en vastberadenheid bleven onwankelbaar.  In Engeland kregen sommigen die om vrijstelling vroegen, werk van nationaal belang toegewezen of werden bij een non-combattantencorps ingelijfd.  Anderen, zoals Pryce Hughes, namen een standpunt van strikte neutraliteit in, ongeacht welke gevolgen dit voor hen persoonlijk had.

Op zijn minst op dat punt leek het bericht dat de Bijbelonderzoekers in het algemeen opbouwden, niet helemaal op dat van de eerste christenen, zoals beschreven in The Rise of Christianity  door E.W. Barnes die meldde: “Een nauwkeurig overzicht van alle beschikbare inlichtingen toont aan dat tot de tijd van Marcus Aurelius [Romeins keizer van 161 tot 180 G.T.] geen christen soldaat werd, en geen soldaat, na christen te zijn geworden, in militaire

dienst bleef.”

De hierboven geciteerde Wachttoren van 15 maart 1996 zegt feitelijk dat de “Standfasters” loyaal aan de Wachttoren-organisatie hadden moeten blijven totdat Jehovah de aangelegenheid verduidelijkt had.  Broeder Karl Klein, die tot aan zijn dood in januari 2001 lid van het Besturend Lichaam was, verwijst in zijn levensgeschiedenis (zie pagina 21-27 van De Wachttoren van 15 juli 1989) eveneens naar deze “Standfasters”.

“Kort na mijn doop in 1918 werd mijn loyaliteit jegens mijn mede-Bijbelonderzoekers op de

proef gesteld.  De Eerste Wereldoorlog woedde, en hoewel de vooraanstaande broeders ten onrechte gevangen waren gezet wegens de oorlogskwestie, zagen degenen die destijds de leiding hadden, niet volledig in dat christelijke neutraliteit noodzakelijk was.  Enkelen die het strijdpunt duidelijk inzagen, namen aanstoot en scheidden zich van de Bijbelonderzoekers af.  Zij noemden zich Standvastigen en zij waarschuwden mij dat als ik bij de Bijbelonderzoekers bleef, ik het voorrecht om tot de “kleine kudde” van Jezus’ gezalfde volgelingen te behoren, zou verspelen (Lukas 12; 321).  Hoewel  mijn moeder zich nog niet had opgedragen, was zij degene die mij hielp de juiste beslissing te nemen; ik kon mij niet voorstellen dat ik degenen in de steek zou laten van wie ik zoveel had geleerd, en daarom besloot ik aan de Zijde van de Bijbelonderzoekers te blijven.  Het was in werkelijkheid een beproeving op loyaliteit.  Sindsdien heb ik veel soortgelijke beproevingen op loyaliteit waargenomen.  Wanneer er fouten worden gemaakt, schijnen degenen die in hun hart niet volledig loyaal zijn, deze aan te grijpen als een excuus om met de waarheid te breken.- Vergelijk Psalm 119; 165.

Wat opvallend is, is dat broeder Klein hier nergens spreekt over loyaliteit jegens God loyaliteit aan wat juist is, of over loyaliteit aan het eigen geweten.  Hij heeft slechts over één soort loyaliteit, namelijk loyaliteit aan de Bijbelonderzoekers (zoals Jehovah’s getuigen toentertijd bekend stonden).  Broeder Klein geeft ook eerlijk toe dat de “Standvastigen” het strijdpunt duidelijk inzagen”.

Het Genootschap heeft altijd onderwezen dat het gezalfde overblijfsel vanwege haar geschonden neutraliteit tijdens de Eerste Wereldoorlog bloedschuld op zich geladen heeft en dat ze door haar geschipper in gevangenschap aan Babylon de Grote terechtgekomen is.  Op pagina 114 van het boek

’s Mensen Redding uit Wereldbenauwdheid Nabij! staat het volgende te lezen:

“Op een overeenkomstige wijze moesten de leden van het hedendaagse overblijfsel van het geestelijke Israël zich aan het einde van de Eerste Wereldoorlog op 11 november 1918, toen zij nog steeds als mensen op aarde waren en de naoorlogse periode begon, met betrekking tot hun weg en hun gedachten veranderen.  De tijd waarin zij zich in het gebied van Babylon de Grote bevonden en zich niet meer geheel en al in Gods gunst verheugden, was bijna ten einde, en het werd voor hen de juiste tijd om over hun gebreken en tekortkomingen met betrekking tot Gods aanbidding en dienst na te denken.  Zij waren wegens het bloedvergieten en de gewelddaden van de Eerste Wereldoorlog onder een gemeenschapsverantwoordelijkheid gekomen.  Zij moesten Jehovah zoeken en in gebed Zijn naam aanroepen”.

En verder op de pagina’s 187 en 188 van hetzelfde boek stond het volgende te lezen:

“In de Eerste Wereldoorlog (1914-1918 G.T.) verrichtten sommigen van het overblijfsel van het geestelijk Israël non-combattante dienst in het leger van hun land en maakten zich aldus

medeschuldig aan het in de oorlog vergoten bloed.  Maar in 1939, het jaar waarin de Tweede Wereldoorlog uitbrak, verklaarden het overblijfsel van het geestelijk Israël en de “grote schare” met schapen te vergelijken metgezellen, ongeacht welke nationaliteit zij hadden, dat zij in alle conflicten van deze wereld absoluut neutraal zouden blijven.  Hun standpunt werd in het artikel “Neutraliteit” in The Watch Tower van 1 november 1939 (Nederlandse oorlogsuitgave van eind maart 1945) uiteengezet.  Sindsdien zijn zij nooit van dit standpunt afgeweken.”

Zoals uit bovenstaand citaat blijkt, heeft het Genootschap net voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog haar eerder ingenomen standpunt herzien, en verklaarde ze in de Watchtower van 1 november 1939 dat Jehovah’s getuigen “in alle conflicten van deze wereld absoluut neutraal zouden blijven”.

Hun nieuwe standpunt was toen precies gelijk geworden aan dat van de “Standfasters” in de Eerste Wereldoorlog.

Dit interessante stukje geschiedenis werpt helder licht op het “brandbare materiaal” waarmee “de slaaf” soms bouwt: loyaliteit aan het Wachttorengenootschap wordt als het belangrijkste beschouwd.  Het is blijkbaar niet belangrijk wie bijbels gezien gelijk heeft, maar wie loyaal aan de organisatie is.

Individuele broeders en zusters die deze relevante waarheid inzake neutraliteit eerder dan het Genootschap begrepen hadden, worden als deloyaal veroordeeld.  In de Index van Wachttoren-publikaties 1946-1985 worden de “Vaststaanders” onder het thema “afval(ligheid) “, zelfs een “afvallige groepering” genoemd.  Waarin waren de “Vaststaanders” dan afvallig?

Ze kunnen alleen technisch gezien als afvalligen van het Wachttorengenootschap beschouwd worden, maar niet als afvalligen in de bijbelse zin des woords.  Volgens De Wachttoren van 15 maart 1996 hadden de “Standfasters” loyaal aan het Wachttorengenootschap moeten blijven, ook al haalden ze zich daarmee volgens het ’s Mensen Redding-boek bloedschuld en goddelijk misnoegen op hun hals.  Het moge duidelijk zijn dat, wanneer het Genootschap zijn leden vraagt loyaliteit aan de organisatie te stellen boven loyaliteit aan Jehovah, loyaliteit aan wat juist is en loyaliteit aan hun eigen geweten, ze met “hout, stoppels en hooi” bouwt.

Organisaties zijn slechts middelen waardoor personen hun krachten bundelen om een gemeenschappelijk doel te verwezenlijken.  De Wachttoren-organisatie, die onze krachten bundelt bij de wereldwijde prediking van Gods koninkrijk, bestaat uit miljoenen getrouwe broeders en zusters, die Jehovah naar hun beste vermogen trachten te dienen.  Zij zijn onze “Loyale Liefde” meer dan waard.  Omgang met hen spoort ons beslist aan tot “liefde en voortreffelijke werken” (Hebr 10; 24,25).  Omgang met onze broeders en zusters helpt ons tot rijpe en sterke christenen te groeien en zo te blijven.  Wanneer we samenkomen zijn we in de gelegenheid om elkaar aan te moedigen en te verzekeren van de liefde die Jezus’ volgelingen zou binden en kenmerken.  Ja, we zijn dan in de gelegenheid om onze broeders en zusters ervan te verzekeren dat ze kostbaar en dierbaar- ja, dat ze speciaal – zijn. . Onze loyale liefde voor Jehovah en zijn dierbare schapen maakt ons geloof zo sterk als graniet, één van de vuurbestendige materialen waarover Paulus in zijn brief aan de gemeente Korinthe sprak. 

IV.Waarom onszelf op dit gebied onderzoeken?

De reden waarom wij de moeite gedaan hebben om dit onderwerp te analyseren wordt in 1 Korinthiërs 3; 13-15 uitgelegd: “Ieders werk zal openbaar worden, want de dag zal het aan het licht brengen, omdat het geopenbaard zal worden door middel van vuur en het vuur zelf zal uitwijzen hoe ieders werk is.  Indien iemands werk dat hij erop gebouwd heeft blijft, zal hij een beloning ontvangen; in dien iemands werk verbrandt, zal hij verlies lijden, maar hijzelf zal gered worden; doch indien dit zo is, [zal het zijn] als door vuur heen”.  Wij geloven op grond van de bijbel dat uiteindelijk één ieder van ons  nu of in de toekomst voor de ultieme vraag komt te staan: Ben ik een navolger van mensen of van Jehovah en Jezus?  Alleen het geloof van navolgers van Jehovah en Jezus is vuurbestendig en zal niet door “vuur” verbrand worden.  Daarom is het verstandig om de kwaliteit van ons geloof te onderzoeken en ons de vraag te stellen: Bouw ik mijn geloof met vuurbestendige materialen?

26-12-2008 om 14:40 geschreven door francine.hollevoet