Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Een dagje Alkmaarse kaas markt, zo leuk Alkmaar is een lief stadje waar er een groot toeristen uitje elke vrijdagochtend om 10 plaatsvind, het kaasdragen,wegen en veilen van 10 uur tot 1 uur midags heel leuk om mee te maken.
Onderweg van Den Helder naar Alkmaar prachtige gekleurde
Wat kan een mens verdriet hebben door dingen die in haar leven zelf gebeuren .
Het verdriet van de hele wereld is zo groot dat ik denk wat zijn mijn verdrietjes dan?
Maar ik heb verdriet om een hele goede vriend die overleden is, ik huil mee met zijn gezin omdat ik daar 30 jaar opgevangen ben als ik het nodig had( mijn man had jaren MS, en werd ook door de familie altijd opgevangen zodat ik mij weer kon opladen door het verzorgen van kleine lammetjes ,mini paarden en de koeien kon aaien ,dan was ik even in en andere wereld.) op 'n boerderij waar ik naar hartenlust met de beesten mocht omgaan later zelfs 'n weekend op de beesten paste als het gezin even weg wou wat anders niet kan.
Het vertrouwen dat ze me gaven mijn hart en ziel waren verknocht aan het weideland met alle slootjes waar de boer planken overheen had gedaan zodat ik makkelijk langs de schapen en koeien kon lopen ,ik voelde mij zelf altijd dan ' n beetje boerin .
Ik heb verdriet omdat dit een periode is die nu afgesloten is .
We telefoneren vast nog wel over 'n Tv serie waar de boerin en ik al 30 jaar naar kijken zitten we te mopperen "vind jij er nog wat aan" , of geven we verslag als er een het niet gezien had.
Maar allebei ons leven is gericht nu op het alleen zijn buiten je gezin natuurlijk .
Voor mij is dat al 11 jaar maar voor de boerin is het nog zo vers hoewel ze haar man al vijf jaar verloren had om dat die oersterke boer geen oersterk geheugen bleek te hebben hij verdwaalde terug in de tijd en moest naar een omgeving waar ze goed voor hem zorgde en konden opletten. Maar als iemand echt dan overlijd is het definitief .
Ik huil om dat ik net bij een vriendin ben geweest die al 30 jaar MS heeft die we hebben leren kennen op een lotgenoten club, waarvan alle jongenmensen en mijn man overleden zijn maar mijn vriendin 85 jaar de enige is die nog leeft.
De omstandigheden worden nu heel erg ze krijgt steeds weer iets er bij, nu is ze zo moe dat het praten al moeite kost dus dan wil je haar alleen maar omarmen ,je bent zo machteloos
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
