Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Roddelbladen, ik moet eerlijk bekennen dat ik daar graag in lees, zeker een keer in de maand koop ik deWeekend en lees gretig wat er allemaal gebeurd in showbizzland. Dat zeker de helft niet helemaal waar is, dat weet je wel, maar je leest er toch over. Alleen als het jezelf raakt denk ik in ene, moet dat nou, of dat is gemeen zeg.
Zo zag ik deze week een foto, de boven- onderarm van Arnold Schwarzenegger in beeld, ze hadden dat lubbervelletje dat onder je arm hangt als je de arm optilt erg duidelijk in beeld gebracht met al zijn rimpeltjes en er stond bij, zou hij niet weer eens naar de sportschool gaan.
Nou dat vind ik gewoon super gemeen. Waarom mag je niet gewoon oud worden met lubbers en rimpels? Waarom beslissen anderen dat je niet goed in je vel zit? De bladen moeten natuurlijk volgeschreven worden maar dat het dan op zon manier gaat. Ik ga me bijna schamen dat ik die blaadjes koop.
Ik zelf zit goed in het spek mag ik wel zeggen, veel te veel spek maar géén rimpels. Mijn schoonzusje was in korte tijd 20 kilo afgevallen haar gezichtje had allemaal rimpels gekregen, haar buik was niet meer bol, maar hing triest als een groot vel nu naar beneden, ik ben niet jaloers dat zij zo is afgevallen, ik bewonder haar doorzettingsvermogen. Zij kon wel tegen alles wat niet goed is nee zeggen, terwijl ik het nog geen drie dagen soms kan volhouden.
Maar als ik dan het resultaat zie wil ik dat eigenlijk meteen als excuus gebruiken om maar lekker door te blijven eten.
Maar dat mijn schoonzus weer de trappen op en af kan rennen, met de kleinkinderen heerlijk fietst, veel meer uithoudingsvermogen heeft, niet als een waggeleendje loopt omdat haar knie zeer doet, toch in kleren er weer beter uitziet? Ja waar kies je dan voor?Sporten vind ik echt heel naar, dat heb ik ook nooit fanatiek gedaan, dus dat is geen optie, maar mijn eetgewoonten, mijn snoepen, daar kan ik zeker wat aan doen. Maar dan moet ik ook weer van mijzelf gaan houden, want alleen als je dat voor je zelf kunt opbrengen, dan lukt het.
Gisteren zou ik bij mijn kleinkinderen oppassen en ik kon echt met moeite de open draaitrap op naar boven om een verhaaltje voor te lezen, toen dacht ik wel, stel dat er boven wat gebeurd, hoe gauw kom ik boven?
Ik heb weer genoeg om over na te denken, ik dacht, ga bij Joop even een bakkie doen, maakt hij altijd heerlijk chocolademelk voor mij dat moet dan weer thee worden, het wentelteefje die hij even warmhad gemaakt voor mij wordt dan een droog kaakje.
Toen we dus een tuin kregen, kwam er ook een hond, de eerste hond was een boxer. Het was een reu van vier jaar oud. Daar waren we ook weer, op een rare manier, aangekomen
Een collega van Simon, mijn man, had een teefje en hij wou graag jonge boxertjes. Hij had daarom het mannetje erbij gekocht. Maar, dat ging helemaal niet. Zodra het vrouwtje gedekt was, wou ze niets meer van het mannetje weten.
Dat vind ik best zielig en ik vond hem erg lief, dus wij zouden de hond kunnen krijgen, op voorwaarde dat, als de dekking niet goed gegaan was, hij dan weer even zijn werk moest doen.
Dus wij kregen Bobbie. Een hele lieve hond, alleen loei sterk en aangezien ik nogal klein ben en toen mijn gewicht nog niet mee had, liet Bobbie mij uit, in plaats van ik hem. Dat was op zich niet zo erg, als hij niet een reuze hekel had aan langharige honden. Omdat hij al vier jaar was wisten wij dat niet. Gewoon een ramp ! Als ik in de verte een langharige hond zag, ging ik een andere kant uit. Maar soms was het niet te vermijden, dan hing ik met heel mijn kleine lijf aan Bobbie om hem maar tegen te houden, want hij wou dan echt vechten hoor.
Een keer ging ik boodschappen doen en had niet in de gaten dat Bobbie ook mee naar buiten was gelopen, had echt niets in de gaten. Ben in de melkwinkel, hoor ik een enorm lawaai. Ik kende ongeveer het gebrul van mijn hond als hij aan het vechten was. Ben naar buiten gestormd en ja hoor, Bobbie in gevecht met een langharige hond. Mijn hond was los, dus ik voorzag grote moeilijkheden als ik er niets aan deed. Ik weet nog steeds niet hoe ik het gedurfd heb, maar in mijn achterhoofd, zag ik al een fikse dierenartsrekening. Nou daar zat ik niet op te wachten en ik was zo boos op Bobbie ! Ik ben tussen de honden gesprongen en heb met mijn boodschappentas zo zitten meppen, dat ik ze wel uit elkaar kreeg. Maar nu nog naar huis, al meppend met mijn boodschappentas, wat natuurlijk een achterlijk gezicht was, maar als hij maar thuis kwam, want ik had geen riem bij me. Voor de rest een lieverd hoor
Bobbie had ook een ander eigenaardig iets. De buren waarschuwden ons eens toen we weggingen en Bobbie thuis lieten. Ze zeiden: Jullie moeten een keer weggaan en dan zachtjes terug gaan. Dan zullen jullie zien dat Bobbie boven op jullie eettafel ligt, naar buiten te kijken !
Wij moesten er een beetje om lachen, konden ons niet voorstellen dat die grote loebas op onze eettafel zou liggen. Ik had meestal een plant op tafel en er lag een lopertje op. We hadden nog nooit gezien dat het verschoven was. Maar goed, wij wilden dat wel eens zien. Dus wij tegen Bobbie zeggen: Pas op het huis ,we komen zo terug !
We gaan door de voordeur naar buiten, lopen een stukje en keren dan op onze schreden terug, heel voorzichtig. We kijken door het raam en tot onze grote schrik, lag Bobbie echt boven op de eettafel !
Ja, en terwijl wij hem zien, zag hij ons ook en normaal had hij ons aan horen komen en was hij ,zonder dat wij iets gemerkt hadden van de tafel afgesprongen en lag heel onschuldig op de vloer. Maar nu van de schrik, zette hij zich te vlug van tafel af en de nagelsporen hebben zolang in de eettafel gezetentot we een andere kochten.
Ook had ik een keer vlees, hamlappen op het aanrecht gelegd. Ik kom in de keuken en zie net een lap verdwijnen, in de bek van Bobbie. Ik roep Simon en die word zo kwaad, trekt die bek van Bobbie open en trekt net zo lang aan het stukje vlees, wat er nog uit hing, dat de rest er ook mee uitkwam. Wij konden het niet meer eten, maar de Bobbie zou er ook geen maal aan hebben
Ja, wij hadden dus een caviafamilie, vader, moeder en vier kinderen. Het was enig om te zien, dat kleine caviagrut, het rende dwars door de ren heen. Het dronk bij hun moeder, net als poesjes doen, echt schitterend om te zien.
Maar ja, aan alles komt een eind.
Vader cavia werd al een dagje ouder. De buren hadden ook een vrouwtje cavia en vroegen of ze vader cavia van ons mochten lenen, om ook te proberen jonkies te krijgen. We hadden het braaf aan mamma cavia gevraagd en die vond het prima. Ze had kindertjes genoeg, dus daar zat ze niet meer op te wachten. Dus papa cavia mocht zijn best doen om kindertjes te maken bij buurvrouw cavia.
Dat heeft hij denk ik te fanatiek gedaan, want toen we papa cavia terugkregen, heeft hij nog een weekje geleefd en is toen overleden.
Er waren wel kleine cavias bij de buren geboren, dus onze pappa cavia had alles gegeven. We konden moeilijk afscheid van hem nemen en besloten pappa cavia op te laten zetten. Dat was toen een beetje een trend. Het beestje werd helemaal geprepareerd, volgestopt met zaagsel en dan kon je nog heel lang naar hem kijken.
We brachten pappa cavia naar de reparateur. Het kon ongeveer een week duren, dan zouden we pappa cavia terugkrijgen. Toen we hem dan na een week konden ophalen, zijn we ons echt rot geschrokken. De reparateur had vast nooit een cavia gezien. Hij had er een soort eekhoorn van gemaakt, een heel slank beestje, wat tegen een boomstronk leunde . Het was gewoon niet meer onze pappa cavia.
Ja ,we moesten het toch betalen en konden hem meenemen. We hadden hem maar op de vensterbank gezet, achter het overgordijn. Een jaar later hadden we een jonge hond, een dobermannpincher, die op een onbewaakt ogenblik pappa cavia van de vensterbank hadgestolen. Hij was er mooi mee aan het ravotten geweest, (vandaar dat zaagsel,want pappa cavia was onthoofd)en er was helaas niet veel meer over van pappa cavia.
We hebben hem toen toch maar begraven, dit was het roemruchte einde van pappa cavia.
Ik vond achter op het programmaboekje nog een groepsfoto van alle dieren en mensen die mee speelde in de musical, jammer dat de fotos niet helemaal scherp zijn, ze zijn van foto naar foto gemaakt.
Chris hadmij een cadeau met de Kerst gegeven, het waren twee kaarten voor een musical.Een amateur vereniging de Show Boat ging dat opvoeren in de schouwburg hier in Den Helder, 15 Januari. We zouden samen gaan dat vond ik best gezellig. Het verhaal hete Malpertuus was een fabel over Reinaert de vos en alle dieren uit het bos, het kwam er op neer dat Koning leeuw en zijn vrouw op vakantie waren , en Reinaert de vos het hele dieren bos op stelten had gezet.
De lege tronen van het konings paar, daar begon het stuk mee.
Een pauw vertelde het hele verhaal, prachtig zo als ze liep en niet een keer uit haar rol
Er was een kuiken verdwenen, een grote kip rende maar heen en weer om haar kuiken te zoeken, het was heel grappig voor dat de voorstelling begon liepen de dieren al geschminkt en alde hal door waar alle mensen stonden te wachten om naar binnen te mogen.
De kip vroeg toen al droevig of wij haar kuiken soms gezien hadden? Dan kwamen er twee egels met een brancard aan rennen om eventueel gewonden weg te brengen. Prachtig zo als ze de egels gemaakt hadden.
Er zat een wolf op de trap die zat zo stil en hij was zo goed geschminkt,echt super alle dieren waren mooi geschminkt.
Er waren veel dieren 1 kater 1 poes 1 aap... 1luipaard 1 wolf met vrouw 2 egels 1 verdwaalde poedel 1 das 2 muizen 1 bever 1 ram 1 fret Koning Leeuw met zijn vrouw er liepen ook 2 pinguïns rond dat waren asiel zoekers. Nog wat kippen 1haan...1 bruine beer 1 kikker 2 eekhoorns...1 raaf...1 molIk begreep wel dat er veel dieren nodig waren want er moest gezongen worden, en dan is elke stem meegenomen.Er kwamen ook nog mensen in het stuk voor ...1boer en zijn vrouw en 1 Pastoor met zijn vrouw en zoon.
Reinaert de vos had een verhouding met de vrouw van de wolf en met de vrouw van de Koning,en oh ja hij had zelf een vrouwtje vos.
Dus er werd veel geroddeld in het bos, en toen de Koning terug kwam van vakantie moest hij van alle dieren horen hoe erg Reinaert de vos zich misdragen had.
Hij stuurde eerst de beer om Reinaert de vos te halen, maar die word door Reinaert de vos slim misleid en verliest een oor, daar kwamen de twee egels hem verzorgen, toen werd de kater gestuurd om Reinaert de vos te halen die komt ook in een val en verliest een oog ( hoe verzinnen ze het hé). Er is ook nog een konijn die steeds net ontsnapt aan Reinaert de vos.
Maar de dieren vinden wel een kuiken(een pop met allemaal veren beplakt ) in de bosjes,het hoofd was er afgegeten,en als je dan ziet hoe moeder kip helemaal radeloos en verdrietig is, prachtige rol. Op het laatst gaat Reinaert de vos zelf naar de koning en weet met zijn slimme praatjes de Koning zo te misleiden, iedereen had het gedaan behalve hij.
De Koning gelooft hem en maakt hem zelfs raadsheer.
Maar dan moet hij eerst wel boeten doen in het buiten bos, het konijn word met hem meegestuurd, en we zien nog net in de hoek van het toneel dat Reinaert de vos het konijn de kop af eet, met andere woorden:
de vos verliest wel zijn staart maar nooit zijn streken
Daar kwam het verhaal ongeveer op neer het was leuk gespeeld, we mochten geen fotos maken als ze speelde wat logies is, maartussen de bedrijven door voor dat ze gingen spelen heeft Chris allemaal fotos gemaakt, en het was opvallend dat hij wel veel fotos gemaakt had van de kater??(werd gespeeld door een vrouw)Al met al een leuke avond.
Gisteren was ik een dagje uit samen met een kennis, we hadden treinkaartjes, een paar maanden geleden gekocht bij een drogist de Trekpleister. De treinkaartje waren 10 euro per stuk, daar kon je de hele dag overal mee naar toe reizen. Gisteren was het zover, we zouden met de trein van even over 9, dus ik zou met de bus van 7 over half 9 naar het station en daar zou die kennis wachten op mij. Ik was al om half 8 op dus ik kon op mijn dooie gemak eten en de boel voorbereiden, Rocky mocht ik de avond ervoor al naar Iris brengen, anders had ik zo vroeg bij Iris op de stoep gestaan en Iris was zo lief om te zeggen dan heb jij alle tijd voor jezelf.
Dat was ook zo ik had niets vergeten en zat 1 minuut voor half 9 in het bushokje Er kwam even later een mevrouw ook in het bushokje,aangezien ik een kletskous ben, raakten we aan de praat. De vrouw ging ook een dagje met de trein en had ook een vriendin die op het station stond te wachten. We waren dus wat aan het praten en de tijd ging verder toen het kwart voor 9 was, werden we een beetje kwaad waar blijft die bus nou? Tien voor negen waren we een beetje in paniek want we haalden nooit de trein van even over 9 meer.
Opeens gaat mij iets dagen, ohhh , het is zaterdag de bus gaat dan om het uur, jeetje wat stom van mij, nou zegt die mevrouw: van mij ook dan, wat nu? Als we moeten wachten op de bus die dan uiteindelijk om 10 over 9 zou komen, dan halen we waarschijnlijk de trein van even over half 10 niet eens en op het station staan ook twee mensen in de stress van; waar blijven ze nou? Ik had mijn mobieltje bij me.
Ik had nog een hoop, ik heb Chris, mijn zoon gebeld, meestal slaapt hij uit op zaterdag, heel logisch als je elke dag vroeg op moet, dus ik zat tussen hoop en vrezen in, ik had mazzel, kreeg Chris aan de lijn en die was toevallig al om 8 uur wakker omdat de auto van Monique nagekeken moest worden in de garage.
Ik vertel Chris het verhaal hij zegt: ik kom er aan mam, dus 8 minuten later reden de vrouw en ik ( nadat Chris eerst gevraagd had, wie die mevrouw eigenlijk was?) Toen stelde we ons eigenlijk pas aan elkaar voor, Chris was net zo verbaasd als zijn vader vroeger, als ik weer eens met een wildvreemde had aangepapt. Dus de vrouw en ik werden door Chris bij het station afgezet, nog een fijne dag mam, zonde trubbels a u b, want dan ben ik niet in de buurt.
Op het station stonden inderdaad twee mensen reikhalzend naar ons uit te kijken, de kennis van mij snapte echt niet hoe het kon dat ik zo laat was, dus ik moest vertellen dat ik er nooit erg in had gehad dat de bus op zaterdag om het uur ging en wat we allemaal gedaan hebben om toch op tijd de trein van even over half 10 te halen. Nou ik was echt weer naar huis gegaan als je er om half 10niet was geweest zei mijn kennis. De vriendin van de mevrouw die ook gewacht had, was alleen maar blij dat haar vriendin er was, ik werd heel hartelijk bedankt, maar ja, Chris was degene die alle eer toekwam.Goed de reis kon beginnen. Pfffff
Wordt vervolgd.
Chris
Eliza
Ik plaats wat fotos nog van Haarlem die ik genomen heb.
We zaten dus in de trein, ik had mijn kennis een hele tijd niet gezien dus er moest heel wat bijgepraat worden, wij hevig aan het praten (eigenlijk ik, mijn kennis is meer van het luisteren). Er kwam een mevrouw op ons af, die kende de kennis van mij, dus die werd begroet en gelijkertijd zegt die mevrouw ik wil jullie even zeggen dat jullie in de stilte coupé zitten.
Stilte coupé? Ik was meteen stil van verbazing, daar had ik echt nog nooit van gehoord. Ja, legde de mevrouw uit het staat op de ramen, toen we er op gewezen werden, zagen wij dat het er echt stond (in het Engels, maar het stond er) Deze coupé is speciaal voor mensen die graag lezen of studeren in de trein en stilte en rust willen. Nou, dan moest ik gauw wegwezen want ik kan nog geeneens 5 minuten mijn mond houden. Dus, wij aan de enige persoon die er in zat ons excuus aangeboden en als de weerlicht een ander coupé opzoeken.
Hé, heerlijk mag ik weer vrijuit praten, we gingen naar Haarlem en daarna zouden we Amsterdam nog even aandoen. Toen we uitstapte in Haarlem waren we wel toe aan iets drinken, liefst warm, want we hadden het koud we zouden naar het centrum lopen en daar een leuk koffietentje zoeken.
Toen we uit het station kwamen (wat een prachtig oud station was) zagen we als eerste, enorm veel fietsen, een plein vol fietsen, fietsen die ook in de kreukels lagen, trouwens waar we ook liepen overal stonden fietsen aan alles en nog wat vastgemaakt. We liepen nog geen tien minuten, begon het te regenen, wat jammer, dat was niet de bedoeling, toen we op het grote marktplein aankwamen, waar de Grote Sint Bavo kerk stond, die ik graag wou bezichtigen, waren we al behoorlijk nat en snakte we naar wat warms. Er was een gewone markt op het plein, wat voor mij niet zo leuk was, ik kon nu slecht fotograferen met die witte tentdoeken van de marktkraampjes. Het grote kerkplein is een geweldig mooi plein, allemaal historische oude gebouwen om het plein en de kerk heen.
Het fotograferen is ruimschoots goed gekomen, toen we de kerk van binnen mochten bezichtigen, we hadden wel gevraagd of we mochten fotograferen, dat mocht, dus ik heb mijn hart opgehaald.
Maar eerst, warme chocolade met een heerlijke appelpunt in een leuk restaurant op het plein.
Binnen was er aan de wand een hele mooie beschildering, echt kunstig gemaakt met fotobeelden er tussendoor geweven, het appelgebak was heerlijk, de bediening zeer prettig, we kregen leuke dingetjes mee waar de naam van de zaak op stond, echt heel goed. Toen nog even gauw geplast en dan op naar de kerk.
Voor we de kerk ingingen moesten we door een souvenirwinkeltje, we betaalde 2 euro om naar binnen te mogen. Alles in dat winkeltje was van de Grote Sint Bavo kerk, kaarten,beeldjes, van alles, zelfs vingerhoedjes heb ik gezien. Toen we de kerk inkwamen was het net of ik dat kind werd, die toen met haar vader de kerk bezichtigde.
Ik zal het nooit vergeten, ik keek maar naar boven naar al die gewelven, in ene zegt mijn vader: Els pas op, je loopt op een lijk.
Ik ben van mijn leven niet zo geschrokken, ik sprong een meter in de lucht.
Wat was het nou?Er liggen allemaal mensen begraven in de vloer van de kerk dus je liep uiteindelijk op de graven. Mooi bewerkte grafstenen als je dan bedenkt dat de oudste graven van ongeveer van 1442 zijn en nog kon je de namen lezen terwijl, er ik weet niet hoeveel mensen overheen gelopen hadden, echt verbazingwekend. Er waren prachtige gebrandschilderde ramen en zomaar aan het eind van de kerk ook een raam, maar die was modern vergeleken met de andere, die was geschonken door de gemeente.
Midden in de kerk was een stuk afgeschermd, daar lag Frans Hals begraven, een wereldbekende schilder.
Daar mochten de mensen niet komen dus ook niet overheen lopen, als ik het zo lees lijkt het eigenlijk zeer oneerbiedig om over al die grafstenen te lopen, maar het was zo. Er was ook een Borstbeeld van Koning Wilhelm de eerste te bewonderen, echt we hebben bijna twee uur in de kerk rondgekeken, er was een enorm groot orgel, zo mooi, mooie kroonluchters, een hele oude preekstoel ook uit ongeveer 1500, de leuningen waren van koperen slangen gemaakt, ik kwam ogen te kort.
Ik vond de regels op de grafstenen ook zo fascinerend, die mooi oude taal, het heeft veel indruk op mij gemaakt.
Toen we alles bekeken hadden, zijn we terug naar het station gegaan, naar Amsterdam gereden en daar uitgestapt, het regende nog steeds, dat vond ik heel naar.
We zijn van het station naar de Dam gelopen het beroemdste plein in Amsterdam, waar ook het Paleis staat, een prachtige kerk en een mooi Monument We waren zo nat en hadden honger gekregen, naast het paleis in een straatje, kwamen we bij een pizza restaurant, daar werden we letterlijk bijna naar binnen gehaald we keken even naar de prijzen op het raam toen kwam er een jonge man naar buiten die ons hartelijk welkom heette, ja? we hebben heerlijk gegeten en een glaasje zoete witte wijn gedronken.
We droogden gelukkig een beetje op, we wilden met de trein van 4 uur naar huis, ik was gewoon afgepeigerd, ik heb totaal geen conditie en dat weekje griep had ook geen goed gedaan. Toen we weer terug over de Dam liepen kwamen we midden in een demonstratie terecht over Israël. Dat was best heftig ineens, werden we omringd door mensen met grote spandoeken en geschreeuw, ik wou er wel gauw tussenuit. Een eindje verderop was een man luidruchtig het geloof aan het verkondigen ook met een spandoek en er stonden allemaal mensen briefjes uit te delen waarop stond dat God zijn zoon Jezus gezonden had naar de aarde om de zonde van de mensen over te nemen.
Ja, als je in Amsterdam komt, zie je een bonte groep mensen, je hoort heel veel verschillende talen, op de stoep maken mensen muziek met een schaaltje op de grond, waar je dan wat geld in kan gooien, hoeveel eettentjes er wel niet waren in dat kleine stukje dat wij gelopen hadden? Amsterdam bruist, is vol leven, is Amsterdam.
Ik was heel erg blij dat ik in de trein naar huis zat, dat we niet hoefden over te stappen want ik beleef intens alles en ik had veel gezien, dus mijn hoofd was vol en moe, maar het was een hele leuke dag behalve dan de regen, daar word je zo nat en koud van. De volgende keer gaan we in de zomer. Wat mij weer opgevallen is, dat in allebei de zaken waar we gedronken en gegeten hadden het toilet boven was, echt met behoorlijke trappen,dus iemand die niet zo goed ter been is, kan dan niet naar het toilet. Toen we gedronken hadden kon ik de trap nog wel op, maar toen ik in Amsterdam (na twee uur in de kerk in Haarlem te hebben gelopen ), van het station in Amsterdam naar de Dam, gelopen had, wou ik na het eten daar naar het toilet, de moed ontbrak me toen ik die lange trap zag. Ik zei tegen mijn kennis desnoods ga ik in de trein, maar deze trap kan ik niet meer op. Dat is jammer voor al die mensen die geen de trap meer kunnen lopen. Ik was wel blij dat ik mijn hondje zag (Rocky blij met mij) en ik de sleutel weer in de deur van mijn eigen huisje kon draaien: Home Sweet Home
Gisteren was het zon dag die voor mij echt niet hoeft, de hele dag alles grijs en grauw buiten de mist was zo sterk dat het een fijne miezerige damp was die je echt nat maakte. Nee daar word ik niet vrolijk van. Maar van morgen daar in tegen om 9 uur was de hemel stalend blauw met een goud gele zon die gewoon licht en warmte uitstraalde, en dan voelik mij ook warm en prettig. En of het zo wezen moest ik loop met Rocky op het pad naast de sloot, komt Ires met Matscho er aan we zouden als het mooi weer was samen gaan wandelen maar meestal in de middag, Ires werd ook naar buiten gelokt door het mooie weer,Ires paste ook weer op de twee hondjes van haar vriendin dus het was drukte van belang. Elkaar hevig begroeten bruin met wit en zwart vermengt en natuurlijk ook de riemen in de knoop, maar dat mag de pret niet drukken.
,Zullen we even naar Marieeëndal ?Het is nu zo fijn weer. dan loop je omhalf 11 in de zon onder de blauwe hemel heerlijk te wandelen en er is niets fijner als je je honden zo ziet genieten, Rocky heeft echt de pootjes uit zijn lijf gelopen .hij kon het ook lang niet bij houden, maar hij heeft meer bewogen als verleden week toen hij er niet zo veel uit kwam en dank zij Ires toch wel onder protest zijn rondje liep. Maar nu ik er weer bij was kon hij zich ook weer helemaal uit leven. Er waren heel veel mensen met honden, als je dan de honden zo zonder remmen met elkaar ziet omgaan, wat zou dat fijn zijn als mensen dat ook konden .
Twee dagen terug heb ik een ervaring meegemaakt waar ik toch nog steeds veel aan moet denken. Ik had een vriendin (dacht ik) al bijna 20 jaar, dus dan kent ze mij toch zo langzamerhand? Maar twee dagen terug vroeg ze of ik boodschappen nodig had, dat vond ik lief, want ik was net opgeknapt van de griep, nou graag. Ze zei: In 1 winkel niet in meerdere, daar heb ik geen geduld voor? Oké.
Dus wij gewinkeld, terug in de auto voelde ik een soort boosheid bij mijn vriendin, we hadden het ergens over gehad, waar zij zich nogal druk over maakte terwijl ik zei ik heb het niet eens gelezen, ik lees geen krant,Ja dan weet je ook niets. Moet dat dan ? Ja natuurlijk, anders laat je andere mensen het werk opknappen en jij profiteert daar van mee. Maar er zijn volgen mij altijd mensen die op de bres springen voor alles, maar dat is toch hun eigen keus? Of is dit egoïstisch van mij.
Ik maak de keus, niet te veel na te denken over wat er allemaal gebeurd. Ik zit het liefst op mijn roze wolk, dan kan ik mijn leventje aan. Als ik het zo lees is het ook lekker makkelijk natuurlijk, ik weet niets ik hoor niets en ik doe helemaal niets
Ik zit er eigenlijk wel mee, ik vind echt alles heel naar wat er allemaal gebeurd in de wereld, ik heb al eerder geschreven dat als ik zo door het beeld van mijn tv kon gaan, ik aan de mensen die geen dak boven hun hoofd hebben zou zeggen kom in mijn huis. Heb je geen eten wat ik kan missen delen we. Heb je verdriet ik wil je troosten, heb je geen kleding ik wil je kleden, naar vermogen. Het is niet zo dat ik willens en wetens alles wat naar en rot is uitban, maar ik ontwijk het, om zelf mijn leventje zo rustig mogelijk te leven? Is dat zo verkeerd?
Mijn vriendin had dus geen geduld meer met mij. Ik heb een harde levensles gekregen. Ik probeer een goed mens te zijn ik ben wel bang dat ik mijn hele leventje tegen mensen aangeleund heb en hen maar hebben laten beslissen voor mij. Nu ben ik bijna vier jaar zonder Simon en ik weet zelf wel dat ik nog steeds andere voor mij wil laten denken, terwijl ik, als ik er goed mijn best voor doe een heleboel dingen gewoon zelf kan doen. Het is alleen, ik wilde ook veel mensen om mij heen hebben en als je dan dingen vraagt en ze kunnen je er mee helpen, heb je ook mensen om je heen. Er moest zo iets gebeuren met mijn vriendin, om mij dit onderzoek bij mij zelf te laten doen.
Vroeger wou ik dus van mijn moeder geen koken leren, ik dacht dat is zo makkelijk, inmiddels heeft u kunnen lezen dat ik voor verassingen ben komen te staan, dus toen mijn zoon Chris wel wou leren koken en meekijken, was ik er zeer trots op. Later heeft hij een tijd op zichzelf gewoond en toen was het goed dat hij koken kon.
Deze kerst heb ik de vruchten mogen plukken van mijn kooklessen aan Chris. Hij heeft voor mij zon heerlijk en mooi diner gekookt, hij had kleine schilderijtjes gemaakt van wat we aten. Ik ben zo trots op hem, hij heeft beslist de creativiteit van zijn moeder om zo met de kleuren van het eten te stoeien en als het dan nog eens heerlijk smaakt.
Een keer heeft Chris met een bord eten gegooid naar zijn vader, dat kwam zo, wij zaten te eten, Simon zou later thuis komen en onder het eten zaten we een hele zielige film te kijken, Chris en ik allebei in tranen, hij was toen ongeveer tien jaar.
Simon kwam thuis en ziet ons snotteren zegt: ha ha, kijk dat nou, het is toch allemaal niet echt, doodse stilte, Chris zat zo in de film net als ik en werd heel boos dat Simon ons uitlachte, voordat ik er erg in had ging bord, met gelukkig brood erop, zo richting Simon, nou toen was de boot aan. Ik heb toen tegen Chris gezegd: dat kan niet. Je mag wel zeggen: Pap, is dat nu nodig en ik was ook echt nijdig op Simon, want ik vond, als wij emotie tonen bij een film hoeven we niet uitgelachen te worden, toch? Of konden we niet tegen een geintje?
IJs op de sloten, de vorst heeft zijn best gedaan, mannen, vrouwen, kinderen allemaal veel plezier op het ijs. Maar waarom zijn er altijd mensen die het moeten vernietigen, ik ging gisteren met Rocky een rondje lopen, loop altijd achter de tuin uit, dan is er een lagegemeente heg waarbij elk tuintje een paadje heeft om er doorheen te gaan. Daar hebben de buren en ik, 4 stoeptegels liggen zodat we niet in het zand hoeven te lopen, want dan komt het gras en het pad langs de sloot.
Wat schets mijn verbazing de tegels waren weg bij de buren en ook bij mij, ik kijk verder, hebben jongelui ( kan me haast niet voorstellen dat het kleine kinderen zijn geweest, ik til mezelf een breuk aan zon stoeptegel) de stoeptegels gewoon op het ijs gegooid. Dan vraag ik me altijd af, wat beweegt de jongelui nu om dat te doen, om te kijken of het ijs sterk genoeg is? Is het baldadigheid, stoer doen tegenover elkaar? Ook vraag ik mij af wanneer hebben ze dat gedaan, het moet bijna wel donker zijn geweest, 8 stoeptegels is niet niks, ze moesten er nog een stukje mee sjouwen, wat is daar nou de lol van?
Als ze zelf willen schaatsen kunnen ze ook vallen over de stenen, maar ik denk dat het juist van die slampampers zijn die niet sportief zijn, misschien wel jaloers zijn op al de mensen die plezier hebben in het schaatsen. Mijn zoon was er vanmiddag, het had iets gedooid, hij heeft met een schoffel aan een lange steel de tegels uit het ijs en weer tussen het hegje gekregen, Maar ik vraag me af, hoe lang ze er zullen blijven liggen en nu ik er goed over nadenk heeft Rocky een paar keer in de tuin behoorlijk geblaft en dan loop ik te gillen Rocky hou op, maar misschien had hij meer gehoord als ik.
Ik blijf het rot vinden dat er altijd weer mensen zijn die andermans spullen vernietigen, een kennis zei: ben jij nooit jong geweest, natuurlijk wel maar we waren blij als het ijs eindelijk zo goed was dat we mochten schaatsen en natuurlijk gooien kleine kinderen takken en stenen op het ijs, maar het word toch wat anders als ze gewoon de tegels weghalen en die op het ijs gooien. Dat gaat meer op vernieling lijken.
Dat honden trouw zijn is al heel lang bekent, ze zouden alles voor de baas of bazin doen als het nodig is, ook als de baas of bazin niet altijd goed voor de hond is, de hond blijft trouw .Het is natuurlijk wel zo dat de gene die hem voed natuurlijk het belangrijkste is. Rocky heeft wel goed te eten gehad bij zijn baas voor mij, maar moest verder zijn leven delen met twee andere honden en katten. Nu bij mij krijgt hij alle aandacht en ik weet zelf wel dat het soms te veel is.
Dat hebben we nu extra gemerkt toen Ires Rocky uit liet om dat ik het niet kon. Door dat Rocky 3 dagen bij mij op het voeten eind heeft gelegen, wou hij helemaal niet mee met Ires, of hij zeggen woumijn vrouwtje kan niet, ga ik ook niet.Rocky kent Ires heel goed is ook helemaal gek op Matsho zijn vriendje ,maar toen hij vanmiddag voor de vierde keer Ires zag die hem kwam halen ging hij helemaalbij mij achter mijn rug zitten en ging trillen als een rietje.
He Rocky wat is dit nu,we doen het voor jouje kan dan even met Matsho lekker rennen,kom. Ires zou Rocky aan pakken van mij ik heb hem nog niet eerder zo horen grommen, Ires is wel wat gewent en Rocky is natuurlijk niet zo groot dus hij had niets te vertellen en ging mee, want Ires zei ook als hij eenmaal buiten is dan vind hij het niet meer erg. Het deed mij echt wel wat dat hij niet bij mij vandaan wou.
Als mijn bril zou kunnen praten, zou mijn bril af en toe geen stem meer hebben Al die keren dat mijn bril moet antwoorden als ik mijn bril zoek, het is niet te doen. Hoe zo? Chaotisch zoals ik ben, leg ik mijn bril overal en nergens neer.
Hoe vaakvraag ik mijzelf moedeloos afWaar heb ik mijn bril nu gelaten?
Nog vaker zeg ik dan met een piepstemmetje: ik weet het niet?.
Het zit zo, ik heb mijn brilletje voor afstand kijken, dus buiten is hij onmisbaar,binnen om tv te kijken! Onmisbaar, maar zodra ik iets moet gaan lezen of doen wat dichtbij is, zie ik niets door mijn bril. Ik heb mijzelf al zo vaak beloofd dat ik mijn bril op een en de zelfde plek zou neerleggen, dat gaat twee keer per dag goed en zeker 4 keer per dag ben ik weer op zoek. Ik heb wel de geijkte plekjes waar je het eerst zoekt, onder andere bij mijn pc. Ligt mijn bril daar niet, dan in de keuken, slaapkamer, tenslotte de wc, omdat ik vaak daar even de wenkbrauwenweer aanzet, mijn haar kam, van wegen het licht en de grote spiegel,meestal vind ik mijn bril dan ook
.
Maar nu ik een paar dagen plat lag vanwege griep, had ik mijn bril keurig bij de hand, totdat ik weer iets beter werd,even er weer uit kwam en ja hoor waar is mijn bril? Overal zoeken en niet vinden er moe en trillerig van worden want je denkt gelijk dat je beter bent. Nou ik ga maar weer in bed vind mijn bril vanzelf, en ja hoor daar ligt mijn bril in bed helemaal PLAT, ik ben toch blij dat mijn bril niet kan praten, wie weet hoe mijn bril gebruld had, ik had er bovenop gezeten, Nou dit had ik dus nog niet meegemaakt, gelukkig kon ik hem met beleid weer in zijn model krijgen en als het weer kan ga ik even langs de brillenwinkel om het echt goed te laten doen. Of ik nu er van geleerd heb?
Eliza
Arm brilletje van mij je bent niet blij Ik moet je alle dagen zoeken in alle gaten en hoeken Ik leg je nooit op de zelfde plek daarmee maak ik mij zelf stapel gek Maar het ergste komt nog waar was je toch? Ik zocht en ging op mij zelf vitten o help je lag in bed ik, ben boven op je gaan zitten. En weet je wat ? je was helemaal plat Gelukkig kon ik je weer recht buigen Zo dat je mijn neus weer kan optuigen
Als ik wat her en der gebeurd maar vagelijk beleef
Vergeef me als ik vlucht van oorlog en geweld
En blij ben met de lucht in het open vrije veld.
Geschreven doorToon Hermans
Dit is precies verwoord hoe ik mij vaak voel
Dagelijks beelden van oorlogsgeweld op de tv, ik vind het vreselijk maar wat kan ik er mee. Het maakt me verdrietig, wat op zich natuurlijk is, maar ik kom in een neergaande spiraal, omdat ik niet weet hoe ik het moet oplossen.
Ik kan dan voor mijn eigen gemoed beter blij zijn,
Erven dat is toch altijd heel bijzonder, als er iemand overlijd, en je erft een heleboel geld, dan is dat heerlijk, maar jammer is het wel dat de spullenwaar diegene die overleden is erg aan gehecht was,soms zomaar bij het grofvuil worden gezet.
Zo ging het ook met dit handwerk van mijn schoonmoeder waar zij wel 2 jaar aan had geborduurd en waar mijn schoonvader met veel geduld een mooi wandkleed van had gemaakt. Gelijmd op een plank, een mooi lijstje er omheen, dat moest naar het grof vuil volgens mijn schoonzus. Het kon niet mee naar het kleine kamertje in het verzorghuis en zij wou het echt niet hebben ik vond dat zo naar, er was met zoveel liefde aan gewerkt en de voorstelling heb ik altijd prachtig gevonden, ik zei ik neem het wel mee. De voorstelling is: het leven, een klein gedeelte de donkere kant van het leven en dan de stralende zon en vogels de mooie kant van het leven.
Het heeft bij mij 5 jaar lang boven mijn bank in de kamer gehangen, maar toen ik ging verhuizen was er voor het wandkleed ook geen plaats meer.
Het staat nu in de tuin tegen de glazen want, weer en wind maken het er niet mooier op, maar in de schuur vond ik het ook niet eerbiedig.
Zo hebben we ook de kast van de Oma van mijn man geerfd, het is een Holandse eikenkast ingelegd met een ander soort hout. Hij is bijzonder omdat als je de deurtjes van de bovenkast openmaakt de hele hoek ook meegaat. Dat was eerst wennen, want je kan best wel leuke dingen op het ondergedeelte van de kast op de rand zetten, maar wil je dan wat uit de bovenste kast halen en je doet de deurtjes open, veeg je ook de spulletjes van het randje weg, daar moest ik in het begin erg op letten .We wilde eigenlijk de kast helemaal niet hebben, we vonden hem niet mooi, maar het kristallen glasevies wat er in zat, daar waren wij helemaal weg van, dat wilde we "graag" hebben.
Simon zijn moeder was daar streng in, "geen kast geen glaswerk"punt uit. De kast werd dus 7 keer mee verhuisd,nu is het zelfs zo dat ik mijn meubels aan de kast heb aangepast, ik hou van oude meubels ze hebben een verhaal, mijn man hield er niet van.
Van het mooie glaswerk geniet ik nu, ik ben het gaan gebruiken, het is wel zo als het stuk gaat, het niet meer aan te vullen is, maar ik vind het erg dat het bijna 100 jaar altijd maar in de kast heeft gestaan. Ja, als dat niet zo was dan had ik het ook niet gehad, de glazen drinken heerlijk, ze zijn erg dun en de wijnglazen zijn sierlijk. Mijn zoon schrikt ieder keer als ik een glas gebruik. Mam zegt hij dan: denk je om mijn erfenis, de kast hoef ik niet". En zo is het kringetje weer rond, zal ik ook zo streng wezen en zeggen geen kast geen glaswerk?
De griep heeft me weer eens te pakkenen behoorlijk ook.
Ik vraag me af of ik nu spijt heb omdat ik die griepprik niet wou? Simpel en alleen om dat alles wat met dokters of tandartsen te maken heeft mij angst in boezemt. En als het dan niet perse hoeft ik er voor op de vlucht ga, mooi voorbeeld voor mijn kleinkinderen maar het is echt zo.
Als ik er niet onder uit kan dan moet het, maar het liefst blijf ik ver weg van alles wat met dokters te maken heb.
Misschien om dat mijn geschiedenis medisch niet erg veel is geweest( laat ik het afkloppen, dat betekend onder een houten tafel een klopje geven dan zweer je het af ). Een keer een behoorlijk ongeluk toen ik bij mijn moeder achter op de bromfiets zat, een keer een gebroken pols, de bevalling was ook heftig het bleef er dan ook bij 1 (dat vond mijn man genoeg,) en de laatste keer dan slijm beurs ontsteking die prikken in het ziekenhuis vergeet ik even niet gauw, maar het hielp wel fantastisch. Oh ja toen ik een gebit kreeg was het tanden trekken een drama ,al kreeg ik vijf verdovingspuiten ik kwam nauwelijks onder verdoving door de zenuwen, dus het werd elke dag een tand trekken .
Het komt er op neer dat ik van zon stevige griep best onderste boven ben, ik vind het zelf zeer kinderachtig maar ik vind mij zelf zielig, met die waterstralen uit mijn ogen en neus, de zaag machine in mijn borstkast.
S'nacht hoor ik trouwens geen zaag machine maar een vogeltje bromberen of katten die miauwen allemaal uit dat kleine borstkastje van mij.
Je kan dan echt niet slapen hoor
Mijn schoondochter (zo blijf ik haar nog maar even noemen) heeft stoomcapsules gehaald, daar kan ik mee stomen er zit mentol in, ik wou mijn lees bril niet pakken ik dacht drie van die kleine groene kogeltjes kan wel! Wouw het was heftig ik stikte zo wat het was een beetje teveel, het water uit ogen en neus komt nu in volle heftigheid op gang, ik kan het maar kwijt wezen.
Weet u ik laat vaak de af was voor wat hij is ik zie wel, maar elk dingetje wat ik nu gebruik was ik af, want als er mensen komen om je te helpen moet het aanrecht schoon zijn, heb ik anders geen last van? Ik ervaar nu dat het goed is mensen om mij heen te hebben die mij helpen, als je alleen bent is dat toch belangrijk, vooral als je door ziekte even niet kan, is het fijn als je vriendin Rocky elke dag even een groot rondje laat lopen, in de tuin gaat hij nu wel maar een lekker rondje lopen is hij ook gewent. Joop mijn super buurman heeft al twee dagen gekookt voor mij, en Monique heeft boodschappen gedaan. Zo ziet u maar dat het echt belang rijk is als je een netwerk van lieve mensen om je heen hebt. Ik ben ze daar ook zeer dankbaar voor.
Het is een haat - liefdeverhouding, tussen mij en de poedersuiker.
Omdat ik zon zoetekauw ben, wil ik altijd als het oliebollen en appelflappentijd is wel genieten. Dat laagje poeder suiker is dan net als de kers op de taart, dat maakt het af.
Mensen die ook van poedersuiker houden weten dat, maar ze weten ook net als ik, dat het een behoorlijke knoeiboel is, tenminste als 'IK' het ga eten. Als het al op de oliebol of appelflap zit en je hapt erin, dan stuift het alle kanten op. Zit de poedersuikerer los bij en je neemt een hap van je appelflap of oliebol, dan kan je de oliebol of appelflap erin duwen en dan ook niet te veel blazen, anders gebeurt er hetzelfde.
Dus, hoe je nu fatsoenlijk een oliebol of appelflap kunt eten met poedersuiker, moet ik nog steeds ontdekken. Met de appelflap kom ik al een heel eind weg, die snij ik gewoon in stukjes, daarna de poedersuiker erop en met een vorkje voorzichtig de lekkernij opeten. Maar dat doe je niet als je in de stad de oliebollenkraam tegenkomt, want een maand voor Oud en Nieuw staat de kraam al te geuren in de stad.Kom ik er langs, dan kan ik het niet weerstaan, dus friemel ik met een servet en hoop dat de poedersuiker daarop terechtkomt en niet op mijnjas. Lukt altijd maar half, maar dat mag de liefde voor de oliebol of appelflap MET poedersuiker niet drukken.
Gisteren de zwanen brood gebracht, eigenlijk alle vogels die er waren.
Ze waren nu niet zo dicht bij huis, soms kan ik gewoon naar buiten uit de tuin lopen en dan staat de zwanenfamilie mij al op te wachten, ook de eendjes en de waterhoentjes.
Nu ligt er ijs op de sloot, maar in het ijs was er nog een klein wak open en daar was iedereen die ik miste .
De zwanen zwommen ook in dat kleine wak. Toen ik met brood aankwam konden de waterhoentjes en de eenden makkelijk uit het wak, maar meneer en mevrouw Zwaan, die hadden reuzemoeite om er uit te komen. Ze zijn behoorlijk zwaar en het randje brak steeds af, totdat ze vleugels gingen gebruiken. Even wapperen en ze stonden op het ijs maar toen ? U had het moeten zien, elke stap was uitglijden voor ze, op het laatst gingen ze op de buik met de poten afzetten en zo kwamen ze toch wel een beetje mijn kant op.
Had er alleen geen rekening mee gehouden dat het brood heel klein moest, omdat ze nu niet even in het water konden soppen. Daar kwam ik achter toen meneer Zwaan moeizaam zijn stukje veroverd brood weer naar het wak toe bracht,om het nat te maken. Gelukkig zeilde het brood ook redelijk dicht naar het wak, als de meeuwen het tenminste niet gepikt hadden Het was een drukte van belang, waterhoentjes, eendjes maar vooral veel meeuwen en die vlogen gewoon als straaljagers over en plukten zo het brood van het ijs.
Over straaljagers gesproken Toen Chris en ik op Texel waren, had ik mijn fototoestel bij me en ik maar fotos maken. Ik zat in de auto en er waren mooie wolken dus ik fotos maken.Zegt Chris ineens : Ma, kijk daar die straaljager ! Ik turen in de lucht zag wel twee lichte strepen dus ik dacht dat bedoelt hij.
Ma, kijk nou naar rechts Ma!!! zie je het nou nog niet ? Nee ? Ja, nu zijn we er al voorbij ! en terwijl hij dat zei zie ik langs mij, gewoon naast de weg op de grond een straaljager voorbijschuiven.
Ja nou moet u mij eens vertellen als u in de lucht kijkt naar wolken en iemand zegt: Kijk een straaljager ! Zou u dan ook meteen naar rechts gekeken hebben of ook de lucht afgespeurd hebben ? Chris vond het maar oenig van mij. De straaljager staat er dus maar gedeeltelijk op, want hij ging als een straaljager voorbij.
Ik ben gisteren wakker geworden met een bromvlieg in mijn borst. Bij elke ademhaling bromt dat ding, ik werd er wakker van.Wat hoor ik nou toch ? Was ik zelf ! Er volgen behoorlijke hoestbuien op, dus ik heb eventjes weinig lucht.Paracetamol helpt wel om de drie uur, dus wachten we maar weer af wanneer het over gaat.
Ben geschrokken vanmiddag. Ik had nog wat bietensalade en oud brood. Ik dacht, ik doe het brood even in de oven dan rooster ik het, daar de bietensalade op, lekker.
Gelukkig zit er een belletje in de oven. Ik duik weer achter de pc. Hoor ineens het belletje, ik ga kijken en zie rookwolken uit mijn oventje komen Helpppp mijn broodjes maar nee het was helpppp mijn ovenwanten ! Die had ik op de onderste plaat laten liggen.
Ik ben blij dat ik nog die leuke pannenlappen heb hangen die mijn moeder gehaakt heeft, anders had ik niet geweten hoe ik die verbrande ovenwantenuit de oven konhalen. Gauw het raam open, want als het goed is heb ik een brandmelder Als dat ding afgaat maakt hij een hels kabaal en dan loopt de hele straat uit. Ik ben dus gered door de bel kun je wel zeggen .
Zoals ik al verteld had, ik keek nooit hoe er eten klaargemaakt werd, ik zat altijd als het even kon achter de bank verstopt me een mooi boek, dan was ik volmaakt gelukkig. Maar dat je dan later als je getrouwd ben soms erachter komt hoe dingen werken,is het al te laat
Ik zou verse spinazie eten. Had aan de groentenman gevraagd hoe veel ik voor 2 personen moest hebben. Ging ik met een grote zak kleine blaadjes naar huis. Wist wel dat het altijd goed gespoeld werd en uitgezocht. Wat ik zocht, dat wist ik niet ! Ik had al die blaadjes in en soort badkuip gedaan, zon blikken ding. Ik maar aan het roeien door die blaadjes, wat zocht ik ? Oh ja, daar zit een klein friemeltje, dat hoort er niet in. En dan ? De blaadjes sla moesten ook altijd van het nerfje af dus, ik al die blaadjes van hun steeltjes gedaan. Nou zeg, ik was twee uur bezig, ik bedacht al dat ik dat nooit meer zou doen. Alles klaarkoken, vond wel dat het wat drabbig was, maar dat hoorde zo, dacht ik. Dus toen we het gingen eten was Simon er niet blij mee. Hele stukken spinazi aan zijn vork Dit hoeft van mijnmeer ! Gelukkig kwam ik daar ook mooi vanaf.
Toen ik het later aan mijn moeder vroeg, zei ze:
Dat komt er nu van, je wou niet opletten. De steeltjes hadden er helemaal niet af gehoeven. Toen het gekookt was, had je het moeten hakken !
Hakken ????
Ja, of gewoon snijden, dan had je niet van die grote kledders spinazie gehad !
Oké, maar het was al opgelost, mijn man was héél tevreden als ik een potje spinazie (ik vond het net poppenstront) kant en klaar kocht. Net zo makkelijk toch ?
Vroeger wou ik als puber niet veel van het huishouden weten, ik moest tegen mijn zin als oudste dochter het huishouden al doen omdat mijn moeder ziek was. Mijn vader kookte, dus daar hoefde ik mij ook geen zorgen om te maken, maar waren erdingen die ik zelf lekker vond, dan had ik wel interesse hoe het gemaakt werd, zo ook de bietensalade.
Bietjes vind ik warm geraspt lekker, koud 1 heel bietje opeten heb ik geen moeite mee.
Maar ook de bietensalade die mijn moeder vroeger maakte daar was ik dol op.
Mijn moeder kon ook gewone haringen inleggen in het zuur. Wat er allemaal in zon emmertje ging aan kruiden weet ik niet. Ik weet wel dat er ook uienringen , azijn en augurken, pepertjes en andere kruiden in zaten, maar er kwamen dan na een tijd heerlijke zure haringen tevoorschijn.
Dat doe ik niet, ik koop een potje haringruggetjes van Oude hand, schil een boel aardappelen, kook ze, doe er vier grote gekookte bieten geraspt bij, stamp alles lekker door elkaar met en paar eetlepels mayonaise, zout en peper. De haringruggetjes (ik peuter wel het grijze velletje eraf en het graatje eruit) erbij, twee gekookte eieren in stukjes, augurken in stukjes, zure zilveruitjes erdoor; dat allemaal goed doorscheppen en in een mooie schaal doen. Mayonaise eroverheen smeren met een mes, decoreren zoals je zelf wil,nog wat gekookte plakjes ei, wat augurk enzilveruitjes. Dat zeker een nacht in de koelkast doen. Je moet wel echt van zure haring houden want de salade smaakt echt wel de andere dag naar haring, maar ook zacht door de zoete bietjes.
Houdt u van bietjes en zure haring, ik zou zeggen probeert u het eens. Jammer dat ik geen foto gemaakt heb van mijn salade voordat hij verslonden werd, heb hem wel gedeeld met twee buurvrouwen die ook wilden proeven.
Mijn moedertje kijkt uit de hemel op mij neer en is lichtelijk verbaast dat ik dat toch opgestoken had van haar. Mam, nog bedankt !Ik besef nu pas wat een snertkind ik toen af en toe was. Ja, een puber, wat wil je nog meer ?
Ik mag mij toch gelukkig prijzen met het uitzicht wat ik elk moment heb als ik het gordijn open doe. Elk jaargetij, voorjaar, zomer, herfst en dan de winter, altijd een mooi uitzicht; zon of regen. In het voorjaar, als de knotwilgen uitlopen en al het groen weer opkomt, de bolletjes uit de grond schieten; narcissen, sneeuwklokjes, blauwe druifjes, hyacinten echt, dan voel je je heerlijk als je dat ziet.
Later in de zomer, als de struiken gaan groeien, de hibiscus, de vlinderstruik, allerlei bloemetjes, viooltjes, geraniums, margrieten, lelietjes van dalen. Daarna de herfst, met herfstasters en andere mooie bloemen, heerlijk als je dan in je tuin rondkijkt
Maar de winter heeft ook zijn charmes, zoals u opdeze fotos ziet, die ik van de week gemaakt heb. Ik geniet dus het hele jaar van de natuur en mijn tuin. Ik voel me een bevoorrecht mens .
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
