Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Gisteren was het zon dag die voor mij echt niet hoeft, de hele dag alles grijs en grauw buiten de mist was zo sterk dat het een fijne miezerige damp was die je echt nat maakte. Nee daar word ik niet vrolijk van. Maar van morgen daar in tegen om 9 uur was de hemel stalend blauw met een goud gele zon die gewoon licht en warmte uitstraalde, en dan voelik mij ook warm en prettig. En of het zo wezen moest ik loop met Rocky op het pad naast de sloot, komt Ires met Matscho er aan we zouden als het mooi weer was samen gaan wandelen maar meestal in de middag, Ires werd ook naar buiten gelokt door het mooie weer,Ires paste ook weer op de twee hondjes van haar vriendin dus het was drukte van belang. Elkaar hevig begroeten bruin met wit en zwart vermengt en natuurlijk ook de riemen in de knoop, maar dat mag de pret niet drukken.
,Zullen we even naar Marieeëndal ?Het is nu zo fijn weer. dan loop je omhalf 11 in de zon onder de blauwe hemel heerlijk te wandelen en er is niets fijner als je je honden zo ziet genieten, Rocky heeft echt de pootjes uit zijn lijf gelopen .hij kon het ook lang niet bij houden, maar hij heeft meer bewogen als verleden week toen hij er niet zo veel uit kwam en dank zij Ires toch wel onder protest zijn rondje liep. Maar nu ik er weer bij was kon hij zich ook weer helemaal uit leven. Er waren heel veel mensen met honden, als je dan de honden zo zonder remmen met elkaar ziet omgaan, wat zou dat fijn zijn als mensen dat ook konden .
Twee dagen terug heb ik een ervaring meegemaakt waar ik toch nog steeds veel aan moet denken. Ik had een vriendin (dacht ik) al bijna 20 jaar, dus dan kent ze mij toch zo langzamerhand? Maar twee dagen terug vroeg ze of ik boodschappen nodig had, dat vond ik lief, want ik was net opgeknapt van de griep, nou graag. Ze zei: In 1 winkel niet in meerdere, daar heb ik geen geduld voor? Oké.
Dus wij gewinkeld, terug in de auto voelde ik een soort boosheid bij mijn vriendin, we hadden het ergens over gehad, waar zij zich nogal druk over maakte terwijl ik zei ik heb het niet eens gelezen, ik lees geen krant,Ja dan weet je ook niets. Moet dat dan ? Ja natuurlijk, anders laat je andere mensen het werk opknappen en jij profiteert daar van mee. Maar er zijn volgen mij altijd mensen die op de bres springen voor alles, maar dat is toch hun eigen keus? Of is dit egoïstisch van mij.
Ik maak de keus, niet te veel na te denken over wat er allemaal gebeurd. Ik zit het liefst op mijn roze wolk, dan kan ik mijn leventje aan. Als ik het zo lees is het ook lekker makkelijk natuurlijk, ik weet niets ik hoor niets en ik doe helemaal niets
Ik zit er eigenlijk wel mee, ik vind echt alles heel naar wat er allemaal gebeurd in de wereld, ik heb al eerder geschreven dat als ik zo door het beeld van mijn tv kon gaan, ik aan de mensen die geen dak boven hun hoofd hebben zou zeggen kom in mijn huis. Heb je geen eten wat ik kan missen delen we. Heb je verdriet ik wil je troosten, heb je geen kleding ik wil je kleden, naar vermogen. Het is niet zo dat ik willens en wetens alles wat naar en rot is uitban, maar ik ontwijk het, om zelf mijn leventje zo rustig mogelijk te leven? Is dat zo verkeerd?
Mijn vriendin had dus geen geduld meer met mij. Ik heb een harde levensles gekregen. Ik probeer een goed mens te zijn ik ben wel bang dat ik mijn hele leventje tegen mensen aangeleund heb en hen maar hebben laten beslissen voor mij. Nu ben ik bijna vier jaar zonder Simon en ik weet zelf wel dat ik nog steeds andere voor mij wil laten denken, terwijl ik, als ik er goed mijn best voor doe een heleboel dingen gewoon zelf kan doen. Het is alleen, ik wilde ook veel mensen om mij heen hebben en als je dan dingen vraagt en ze kunnen je er mee helpen, heb je ook mensen om je heen. Er moest zo iets gebeuren met mijn vriendin, om mij dit onderzoek bij mij zelf te laten doen.
Vroeger wou ik dus van mijn moeder geen koken leren, ik dacht dat is zo makkelijk, inmiddels heeft u kunnen lezen dat ik voor verassingen ben komen te staan, dus toen mijn zoon Chris wel wou leren koken en meekijken, was ik er zeer trots op. Later heeft hij een tijd op zichzelf gewoond en toen was het goed dat hij koken kon.
Deze kerst heb ik de vruchten mogen plukken van mijn kooklessen aan Chris. Hij heeft voor mij zon heerlijk en mooi diner gekookt, hij had kleine schilderijtjes gemaakt van wat we aten. Ik ben zo trots op hem, hij heeft beslist de creativiteit van zijn moeder om zo met de kleuren van het eten te stoeien en als het dan nog eens heerlijk smaakt.
Een keer heeft Chris met een bord eten gegooid naar zijn vader, dat kwam zo, wij zaten te eten, Simon zou later thuis komen en onder het eten zaten we een hele zielige film te kijken, Chris en ik allebei in tranen, hij was toen ongeveer tien jaar.
Simon kwam thuis en ziet ons snotteren zegt: ha ha, kijk dat nou, het is toch allemaal niet echt, doodse stilte, Chris zat zo in de film net als ik en werd heel boos dat Simon ons uitlachte, voordat ik er erg in had ging bord, met gelukkig brood erop, zo richting Simon, nou toen was de boot aan. Ik heb toen tegen Chris gezegd: dat kan niet. Je mag wel zeggen: Pap, is dat nu nodig en ik was ook echt nijdig op Simon, want ik vond, als wij emotie tonen bij een film hoeven we niet uitgelachen te worden, toch? Of konden we niet tegen een geintje?
IJs op de sloten, de vorst heeft zijn best gedaan, mannen, vrouwen, kinderen allemaal veel plezier op het ijs. Maar waarom zijn er altijd mensen die het moeten vernietigen, ik ging gisteren met Rocky een rondje lopen, loop altijd achter de tuin uit, dan is er een lagegemeente heg waarbij elk tuintje een paadje heeft om er doorheen te gaan. Daar hebben de buren en ik, 4 stoeptegels liggen zodat we niet in het zand hoeven te lopen, want dan komt het gras en het pad langs de sloot.
Wat schets mijn verbazing de tegels waren weg bij de buren en ook bij mij, ik kijk verder, hebben jongelui ( kan me haast niet voorstellen dat het kleine kinderen zijn geweest, ik til mezelf een breuk aan zon stoeptegel) de stoeptegels gewoon op het ijs gegooid. Dan vraag ik me altijd af, wat beweegt de jongelui nu om dat te doen, om te kijken of het ijs sterk genoeg is? Is het baldadigheid, stoer doen tegenover elkaar? Ook vraag ik mij af wanneer hebben ze dat gedaan, het moet bijna wel donker zijn geweest, 8 stoeptegels is niet niks, ze moesten er nog een stukje mee sjouwen, wat is daar nou de lol van?
Als ze zelf willen schaatsen kunnen ze ook vallen over de stenen, maar ik denk dat het juist van die slampampers zijn die niet sportief zijn, misschien wel jaloers zijn op al de mensen die plezier hebben in het schaatsen. Mijn zoon was er vanmiddag, het had iets gedooid, hij heeft met een schoffel aan een lange steel de tegels uit het ijs en weer tussen het hegje gekregen, Maar ik vraag me af, hoe lang ze er zullen blijven liggen en nu ik er goed over nadenk heeft Rocky een paar keer in de tuin behoorlijk geblaft en dan loop ik te gillen Rocky hou op, maar misschien had hij meer gehoord als ik.
Ik blijf het rot vinden dat er altijd weer mensen zijn die andermans spullen vernietigen, een kennis zei: ben jij nooit jong geweest, natuurlijk wel maar we waren blij als het ijs eindelijk zo goed was dat we mochten schaatsen en natuurlijk gooien kleine kinderen takken en stenen op het ijs, maar het word toch wat anders als ze gewoon de tegels weghalen en die op het ijs gooien. Dat gaat meer op vernieling lijken.
Dat honden trouw zijn is al heel lang bekent, ze zouden alles voor de baas of bazin doen als het nodig is, ook als de baas of bazin niet altijd goed voor de hond is, de hond blijft trouw .Het is natuurlijk wel zo dat de gene die hem voed natuurlijk het belangrijkste is. Rocky heeft wel goed te eten gehad bij zijn baas voor mij, maar moest verder zijn leven delen met twee andere honden en katten. Nu bij mij krijgt hij alle aandacht en ik weet zelf wel dat het soms te veel is.
Dat hebben we nu extra gemerkt toen Ires Rocky uit liet om dat ik het niet kon. Door dat Rocky 3 dagen bij mij op het voeten eind heeft gelegen, wou hij helemaal niet mee met Ires, of hij zeggen woumijn vrouwtje kan niet, ga ik ook niet.Rocky kent Ires heel goed is ook helemaal gek op Matsho zijn vriendje ,maar toen hij vanmiddag voor de vierde keer Ires zag die hem kwam halen ging hij helemaalbij mij achter mijn rug zitten en ging trillen als een rietje.
He Rocky wat is dit nu,we doen het voor jouje kan dan even met Matsho lekker rennen,kom. Ires zou Rocky aan pakken van mij ik heb hem nog niet eerder zo horen grommen, Ires is wel wat gewent en Rocky is natuurlijk niet zo groot dus hij had niets te vertellen en ging mee, want Ires zei ook als hij eenmaal buiten is dan vind hij het niet meer erg. Het deed mij echt wel wat dat hij niet bij mij vandaan wou.
Als mijn bril zou kunnen praten, zou mijn bril af en toe geen stem meer hebben Al die keren dat mijn bril moet antwoorden als ik mijn bril zoek, het is niet te doen. Hoe zo? Chaotisch zoals ik ben, leg ik mijn bril overal en nergens neer.
Hoe vaakvraag ik mijzelf moedeloos afWaar heb ik mijn bril nu gelaten?
Nog vaker zeg ik dan met een piepstemmetje: ik weet het niet?.
Het zit zo, ik heb mijn brilletje voor afstand kijken, dus buiten is hij onmisbaar,binnen om tv te kijken! Onmisbaar, maar zodra ik iets moet gaan lezen of doen wat dichtbij is, zie ik niets door mijn bril. Ik heb mijzelf al zo vaak beloofd dat ik mijn bril op een en de zelfde plek zou neerleggen, dat gaat twee keer per dag goed en zeker 4 keer per dag ben ik weer op zoek. Ik heb wel de geijkte plekjes waar je het eerst zoekt, onder andere bij mijn pc. Ligt mijn bril daar niet, dan in de keuken, slaapkamer, tenslotte de wc, omdat ik vaak daar even de wenkbrauwenweer aanzet, mijn haar kam, van wegen het licht en de grote spiegel,meestal vind ik mijn bril dan ook
.
Maar nu ik een paar dagen plat lag vanwege griep, had ik mijn bril keurig bij de hand, totdat ik weer iets beter werd,even er weer uit kwam en ja hoor waar is mijn bril? Overal zoeken en niet vinden er moe en trillerig van worden want je denkt gelijk dat je beter bent. Nou ik ga maar weer in bed vind mijn bril vanzelf, en ja hoor daar ligt mijn bril in bed helemaal PLAT, ik ben toch blij dat mijn bril niet kan praten, wie weet hoe mijn bril gebruld had, ik had er bovenop gezeten, Nou dit had ik dus nog niet meegemaakt, gelukkig kon ik hem met beleid weer in zijn model krijgen en als het weer kan ga ik even langs de brillenwinkel om het echt goed te laten doen. Of ik nu er van geleerd heb?
Eliza
Arm brilletje van mij je bent niet blij Ik moet je alle dagen zoeken in alle gaten en hoeken Ik leg je nooit op de zelfde plek daarmee maak ik mij zelf stapel gek Maar het ergste komt nog waar was je toch? Ik zocht en ging op mij zelf vitten o help je lag in bed ik, ben boven op je gaan zitten. En weet je wat ? je was helemaal plat Gelukkig kon ik je weer recht buigen Zo dat je mijn neus weer kan optuigen
Als ik wat her en der gebeurd maar vagelijk beleef
Vergeef me als ik vlucht van oorlog en geweld
En blij ben met de lucht in het open vrije veld.
Geschreven doorToon Hermans
Dit is precies verwoord hoe ik mij vaak voel
Dagelijks beelden van oorlogsgeweld op de tv, ik vind het vreselijk maar wat kan ik er mee. Het maakt me verdrietig, wat op zich natuurlijk is, maar ik kom in een neergaande spiraal, omdat ik niet weet hoe ik het moet oplossen.
Ik kan dan voor mijn eigen gemoed beter blij zijn,
Erven dat is toch altijd heel bijzonder, als er iemand overlijd, en je erft een heleboel geld, dan is dat heerlijk, maar jammer is het wel dat de spullenwaar diegene die overleden is erg aan gehecht was,soms zomaar bij het grofvuil worden gezet.
Zo ging het ook met dit handwerk van mijn schoonmoeder waar zij wel 2 jaar aan had geborduurd en waar mijn schoonvader met veel geduld een mooi wandkleed van had gemaakt. Gelijmd op een plank, een mooi lijstje er omheen, dat moest naar het grof vuil volgens mijn schoonzus. Het kon niet mee naar het kleine kamertje in het verzorghuis en zij wou het echt niet hebben ik vond dat zo naar, er was met zoveel liefde aan gewerkt en de voorstelling heb ik altijd prachtig gevonden, ik zei ik neem het wel mee. De voorstelling is: het leven, een klein gedeelte de donkere kant van het leven en dan de stralende zon en vogels de mooie kant van het leven.
Het heeft bij mij 5 jaar lang boven mijn bank in de kamer gehangen, maar toen ik ging verhuizen was er voor het wandkleed ook geen plaats meer.
Het staat nu in de tuin tegen de glazen want, weer en wind maken het er niet mooier op, maar in de schuur vond ik het ook niet eerbiedig.
Zo hebben we ook de kast van de Oma van mijn man geerfd, het is een Holandse eikenkast ingelegd met een ander soort hout. Hij is bijzonder omdat als je de deurtjes van de bovenkast openmaakt de hele hoek ook meegaat. Dat was eerst wennen, want je kan best wel leuke dingen op het ondergedeelte van de kast op de rand zetten, maar wil je dan wat uit de bovenste kast halen en je doet de deurtjes open, veeg je ook de spulletjes van het randje weg, daar moest ik in het begin erg op letten .We wilde eigenlijk de kast helemaal niet hebben, we vonden hem niet mooi, maar het kristallen glasevies wat er in zat, daar waren wij helemaal weg van, dat wilde we "graag" hebben.
Simon zijn moeder was daar streng in, "geen kast geen glaswerk"punt uit. De kast werd dus 7 keer mee verhuisd,nu is het zelfs zo dat ik mijn meubels aan de kast heb aangepast, ik hou van oude meubels ze hebben een verhaal, mijn man hield er niet van.
Van het mooie glaswerk geniet ik nu, ik ben het gaan gebruiken, het is wel zo als het stuk gaat, het niet meer aan te vullen is, maar ik vind het erg dat het bijna 100 jaar altijd maar in de kast heeft gestaan. Ja, als dat niet zo was dan had ik het ook niet gehad, de glazen drinken heerlijk, ze zijn erg dun en de wijnglazen zijn sierlijk. Mijn zoon schrikt ieder keer als ik een glas gebruik. Mam zegt hij dan: denk je om mijn erfenis, de kast hoef ik niet". En zo is het kringetje weer rond, zal ik ook zo streng wezen en zeggen geen kast geen glaswerk?
De griep heeft me weer eens te pakkenen behoorlijk ook.
Ik vraag me af of ik nu spijt heb omdat ik die griepprik niet wou? Simpel en alleen om dat alles wat met dokters of tandartsen te maken heeft mij angst in boezemt. En als het dan niet perse hoeft ik er voor op de vlucht ga, mooi voorbeeld voor mijn kleinkinderen maar het is echt zo.
Als ik er niet onder uit kan dan moet het, maar het liefst blijf ik ver weg van alles wat met dokters te maken heb.
Misschien om dat mijn geschiedenis medisch niet erg veel is geweest( laat ik het afkloppen, dat betekend onder een houten tafel een klopje geven dan zweer je het af ). Een keer een behoorlijk ongeluk toen ik bij mijn moeder achter op de bromfiets zat, een keer een gebroken pols, de bevalling was ook heftig het bleef er dan ook bij 1 (dat vond mijn man genoeg,) en de laatste keer dan slijm beurs ontsteking die prikken in het ziekenhuis vergeet ik even niet gauw, maar het hielp wel fantastisch. Oh ja toen ik een gebit kreeg was het tanden trekken een drama ,al kreeg ik vijf verdovingspuiten ik kwam nauwelijks onder verdoving door de zenuwen, dus het werd elke dag een tand trekken .
Het komt er op neer dat ik van zon stevige griep best onderste boven ben, ik vind het zelf zeer kinderachtig maar ik vind mij zelf zielig, met die waterstralen uit mijn ogen en neus, de zaag machine in mijn borstkast.
S'nacht hoor ik trouwens geen zaag machine maar een vogeltje bromberen of katten die miauwen allemaal uit dat kleine borstkastje van mij.
Je kan dan echt niet slapen hoor
Mijn schoondochter (zo blijf ik haar nog maar even noemen) heeft stoomcapsules gehaald, daar kan ik mee stomen er zit mentol in, ik wou mijn lees bril niet pakken ik dacht drie van die kleine groene kogeltjes kan wel! Wouw het was heftig ik stikte zo wat het was een beetje teveel, het water uit ogen en neus komt nu in volle heftigheid op gang, ik kan het maar kwijt wezen.
Weet u ik laat vaak de af was voor wat hij is ik zie wel, maar elk dingetje wat ik nu gebruik was ik af, want als er mensen komen om je te helpen moet het aanrecht schoon zijn, heb ik anders geen last van? Ik ervaar nu dat het goed is mensen om mij heen te hebben die mij helpen, als je alleen bent is dat toch belangrijk, vooral als je door ziekte even niet kan, is het fijn als je vriendin Rocky elke dag even een groot rondje laat lopen, in de tuin gaat hij nu wel maar een lekker rondje lopen is hij ook gewent. Joop mijn super buurman heeft al twee dagen gekookt voor mij, en Monique heeft boodschappen gedaan. Zo ziet u maar dat het echt belang rijk is als je een netwerk van lieve mensen om je heen hebt. Ik ben ze daar ook zeer dankbaar voor.
Het is een haat - liefdeverhouding, tussen mij en de poedersuiker.
Omdat ik zon zoetekauw ben, wil ik altijd als het oliebollen en appelflappentijd is wel genieten. Dat laagje poeder suiker is dan net als de kers op de taart, dat maakt het af.
Mensen die ook van poedersuiker houden weten dat, maar ze weten ook net als ik, dat het een behoorlijke knoeiboel is, tenminste als 'IK' het ga eten. Als het al op de oliebol of appelflap zit en je hapt erin, dan stuift het alle kanten op. Zit de poedersuikerer los bij en je neemt een hap van je appelflap of oliebol, dan kan je de oliebol of appelflap erin duwen en dan ook niet te veel blazen, anders gebeurt er hetzelfde.
Dus, hoe je nu fatsoenlijk een oliebol of appelflap kunt eten met poedersuiker, moet ik nog steeds ontdekken. Met de appelflap kom ik al een heel eind weg, die snij ik gewoon in stukjes, daarna de poedersuiker erop en met een vorkje voorzichtig de lekkernij opeten. Maar dat doe je niet als je in de stad de oliebollenkraam tegenkomt, want een maand voor Oud en Nieuw staat de kraam al te geuren in de stad.Kom ik er langs, dan kan ik het niet weerstaan, dus friemel ik met een servet en hoop dat de poedersuiker daarop terechtkomt en niet op mijnjas. Lukt altijd maar half, maar dat mag de liefde voor de oliebol of appelflap MET poedersuiker niet drukken.
Gisteren de zwanen brood gebracht, eigenlijk alle vogels die er waren.
Ze waren nu niet zo dicht bij huis, soms kan ik gewoon naar buiten uit de tuin lopen en dan staat de zwanenfamilie mij al op te wachten, ook de eendjes en de waterhoentjes.
Nu ligt er ijs op de sloot, maar in het ijs was er nog een klein wak open en daar was iedereen die ik miste .
De zwanen zwommen ook in dat kleine wak. Toen ik met brood aankwam konden de waterhoentjes en de eenden makkelijk uit het wak, maar meneer en mevrouw Zwaan, die hadden reuzemoeite om er uit te komen. Ze zijn behoorlijk zwaar en het randje brak steeds af, totdat ze vleugels gingen gebruiken. Even wapperen en ze stonden op het ijs maar toen ? U had het moeten zien, elke stap was uitglijden voor ze, op het laatst gingen ze op de buik met de poten afzetten en zo kwamen ze toch wel een beetje mijn kant op.
Had er alleen geen rekening mee gehouden dat het brood heel klein moest, omdat ze nu niet even in het water konden soppen. Daar kwam ik achter toen meneer Zwaan moeizaam zijn stukje veroverd brood weer naar het wak toe bracht,om het nat te maken. Gelukkig zeilde het brood ook redelijk dicht naar het wak, als de meeuwen het tenminste niet gepikt hadden Het was een drukte van belang, waterhoentjes, eendjes maar vooral veel meeuwen en die vlogen gewoon als straaljagers over en plukten zo het brood van het ijs.
Over straaljagers gesproken Toen Chris en ik op Texel waren, had ik mijn fototoestel bij me en ik maar fotos maken. Ik zat in de auto en er waren mooie wolken dus ik fotos maken.Zegt Chris ineens : Ma, kijk daar die straaljager ! Ik turen in de lucht zag wel twee lichte strepen dus ik dacht dat bedoelt hij.
Ma, kijk nou naar rechts Ma!!! zie je het nou nog niet ? Nee ? Ja, nu zijn we er al voorbij ! en terwijl hij dat zei zie ik langs mij, gewoon naast de weg op de grond een straaljager voorbijschuiven.
Ja nou moet u mij eens vertellen als u in de lucht kijkt naar wolken en iemand zegt: Kijk een straaljager ! Zou u dan ook meteen naar rechts gekeken hebben of ook de lucht afgespeurd hebben ? Chris vond het maar oenig van mij. De straaljager staat er dus maar gedeeltelijk op, want hij ging als een straaljager voorbij.
Ik ben gisteren wakker geworden met een bromvlieg in mijn borst. Bij elke ademhaling bromt dat ding, ik werd er wakker van.Wat hoor ik nou toch ? Was ik zelf ! Er volgen behoorlijke hoestbuien op, dus ik heb eventjes weinig lucht.Paracetamol helpt wel om de drie uur, dus wachten we maar weer af wanneer het over gaat.
Ben geschrokken vanmiddag. Ik had nog wat bietensalade en oud brood. Ik dacht, ik doe het brood even in de oven dan rooster ik het, daar de bietensalade op, lekker.
Gelukkig zit er een belletje in de oven. Ik duik weer achter de pc. Hoor ineens het belletje, ik ga kijken en zie rookwolken uit mijn oventje komen Helpppp mijn broodjes maar nee het was helpppp mijn ovenwanten ! Die had ik op de onderste plaat laten liggen.
Ik ben blij dat ik nog die leuke pannenlappen heb hangen die mijn moeder gehaakt heeft, anders had ik niet geweten hoe ik die verbrande ovenwantenuit de oven konhalen. Gauw het raam open, want als het goed is heb ik een brandmelder Als dat ding afgaat maakt hij een hels kabaal en dan loopt de hele straat uit. Ik ben dus gered door de bel kun je wel zeggen .
Zoals ik al verteld had, ik keek nooit hoe er eten klaargemaakt werd, ik zat altijd als het even kon achter de bank verstopt me een mooi boek, dan was ik volmaakt gelukkig. Maar dat je dan later als je getrouwd ben soms erachter komt hoe dingen werken,is het al te laat
Ik zou verse spinazie eten. Had aan de groentenman gevraagd hoe veel ik voor 2 personen moest hebben. Ging ik met een grote zak kleine blaadjes naar huis. Wist wel dat het altijd goed gespoeld werd en uitgezocht. Wat ik zocht, dat wist ik niet ! Ik had al die blaadjes in en soort badkuip gedaan, zon blikken ding. Ik maar aan het roeien door die blaadjes, wat zocht ik ? Oh ja, daar zit een klein friemeltje, dat hoort er niet in. En dan ? De blaadjes sla moesten ook altijd van het nerfje af dus, ik al die blaadjes van hun steeltjes gedaan. Nou zeg, ik was twee uur bezig, ik bedacht al dat ik dat nooit meer zou doen. Alles klaarkoken, vond wel dat het wat drabbig was, maar dat hoorde zo, dacht ik. Dus toen we het gingen eten was Simon er niet blij mee. Hele stukken spinazi aan zijn vork Dit hoeft van mijnmeer ! Gelukkig kwam ik daar ook mooi vanaf.
Toen ik het later aan mijn moeder vroeg, zei ze:
Dat komt er nu van, je wou niet opletten. De steeltjes hadden er helemaal niet af gehoeven. Toen het gekookt was, had je het moeten hakken !
Hakken ????
Ja, of gewoon snijden, dan had je niet van die grote kledders spinazie gehad !
Oké, maar het was al opgelost, mijn man was héél tevreden als ik een potje spinazie (ik vond het net poppenstront) kant en klaar kocht. Net zo makkelijk toch ?
Vroeger wou ik als puber niet veel van het huishouden weten, ik moest tegen mijn zin als oudste dochter het huishouden al doen omdat mijn moeder ziek was. Mijn vader kookte, dus daar hoefde ik mij ook geen zorgen om te maken, maar waren erdingen die ik zelf lekker vond, dan had ik wel interesse hoe het gemaakt werd, zo ook de bietensalade.
Bietjes vind ik warm geraspt lekker, koud 1 heel bietje opeten heb ik geen moeite mee.
Maar ook de bietensalade die mijn moeder vroeger maakte daar was ik dol op.
Mijn moeder kon ook gewone haringen inleggen in het zuur. Wat er allemaal in zon emmertje ging aan kruiden weet ik niet. Ik weet wel dat er ook uienringen , azijn en augurken, pepertjes en andere kruiden in zaten, maar er kwamen dan na een tijd heerlijke zure haringen tevoorschijn.
Dat doe ik niet, ik koop een potje haringruggetjes van Oude hand, schil een boel aardappelen, kook ze, doe er vier grote gekookte bieten geraspt bij, stamp alles lekker door elkaar met en paar eetlepels mayonaise, zout en peper. De haringruggetjes (ik peuter wel het grijze velletje eraf en het graatje eruit) erbij, twee gekookte eieren in stukjes, augurken in stukjes, zure zilveruitjes erdoor; dat allemaal goed doorscheppen en in een mooie schaal doen. Mayonaise eroverheen smeren met een mes, decoreren zoals je zelf wil,nog wat gekookte plakjes ei, wat augurk enzilveruitjes. Dat zeker een nacht in de koelkast doen. Je moet wel echt van zure haring houden want de salade smaakt echt wel de andere dag naar haring, maar ook zacht door de zoete bietjes.
Houdt u van bietjes en zure haring, ik zou zeggen probeert u het eens. Jammer dat ik geen foto gemaakt heb van mijn salade voordat hij verslonden werd, heb hem wel gedeeld met twee buurvrouwen die ook wilden proeven.
Mijn moedertje kijkt uit de hemel op mij neer en is lichtelijk verbaast dat ik dat toch opgestoken had van haar. Mam, nog bedankt !Ik besef nu pas wat een snertkind ik toen af en toe was. Ja, een puber, wat wil je nog meer ?
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
