xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Hoe verschillend is de mens.

Twee dagen terug heb ik een ervaring meegemaakt waar ik toch nog steeds veel aan moet denken. Ik had een vriendin (dacht ik) al bijna 20 jaar, dus dan kent ze mij toch zo langzamerhand? Maar twee dagen terug vroeg ze of ik boodschappen nodig had, dat vond ik lief, want ik was net opgeknapt van de griep, nou graag. Ze zei: “In 1 winkel niet in meerdere, daar heb ik geen geduld voor”? Oké.

Dus wij gewinkeld, terug in de auto voelde ik een soort boosheid bij mijn vriendin, we hadden het ergens over gehad, waar zij zich nogal druk over maakte terwijl ik zei “ik heb het niet eens gelezen, ik lees geen krant,”Ja dan weet je ook niets. “Moet dat dan “? “Ja natuurlijk, anders laat je andere mensen het werk opknappen en jij profiteert daar van mee”. Maar er zijn volgen mij altijd mensen die op de bres springen voor alles, maar dat is toch hun eigen keus? Of is dit egoïstisch van mij.

Ik maak de keus, niet te veel na te denken over wat er allemaal gebeurd. Ik zit het liefst op mijn roze wolk, dan kan ik mijn leventje aan. Als ik het zo lees is het ook lekker makkelijk natuurlijk, ik weet niets ik hoor niets en ik doe helemaal niets

Ik zit er eigenlijk wel mee, ik vind echt alles heel naar wat er allemaal gebeurd in de wereld, ik heb al eerder geschreven dat als ik zo door het beeld van mijn tv  kon gaan,  ik aan de mensen  die geen dak boven hun hoofd hebben zou zeggen ” kom in mijn huis”. Heb je geen eten wat ik kan missen “delen we”. Heb je verdriet ik wil je “troosten”, heb je geen kleding ik wil je” kleden”, naar vermogen. Het is niet zo dat ik willens en wetens alles wat naar en rot is uitban, maar ik ontwijk het, om zelf mijn leventje zo rustig mogelijk te leven? Is dat zo verkeerd?

Mijn vriendin had dus geen geduld meer met mij. Ik heb een harde levensles gekregen. Ik probeer een goed mens te zijn ik ben wel bang dat ik mijn hele leventje tegen mensen aangeleund heb en hen maar hebben laten beslissen voor mij. Nu ben ik bijna vier jaar zonder Simon en ik weet zelf wel dat ik nog steeds andere voor mij wil laten denken, terwijl ik, als ik er goed mijn best voor doe een heleboel dingen gewoon zelf kan doen. Het is alleen, ik wilde ook veel mensen om mij heen hebben en als je dan dingen vraagt en ze kunnen je er mee helpen, heb je ook mensen om je heen. Er moest zo iets gebeuren met mijn vriendin, om mij dit onderzoek bij mij zelf te laten doen.

Eliza