Nog eenmaal het Juttermuseum

Het kon gewoon niet in één of twee keer  beschreven worden, dus dit is de laatste editie van het ‘Juttersmuseum’.

Er was een grote zaal waar alles op schaal na was gemaakt, de geschiedenis van Texel zo mooi. Je moet het eigenlijk in het echt zien. Ook zijn er restanten van heel oude vissersschepen die boven water zijn gehaald die daar tentoongesteld worden.

Je komt het Juttersmuseum binnen via een leuk souvenirswinkeltje. Daar koop je de kaarten en dan kun je zelf alles wel vinden. Het is best nog wel een groot terrein. In een mooie molen waren ook vertrekken waar van alles te bewonderen was.

 In het gebouw van de gevonden spullen, het echte juttergebeuren ,daar had je ogen tekort. Ik weet niet meer hoe lang het geleden was dat er allemaal kisten met nieuwe gympen aangespoeld waren, er lag daar een berg mooie gympen, ook een hele wand met schoenen en slippers die achtergebleven waren op het strand. Natuurlijk divers kinderspeelgoed, emmertjes en schepjes,  vormpjes enz. Veel boeien die in zee losgeslagen zijn en aangespoeld, allerlei grootte en maten. Ook een hele berg kisten, uit verschillende landen, plastiek kisten in allerlei kleuren, waar de vis in bewaard werd.

Ja, als u ooit deze kant op komt, dan is het een aanrader de oversteek met de mooie boot te nemen en dan kunt u met eigen ogen zien wat ik allemaal gezien heb en waar ik u ook mee wou laten kennis maken.

Eliza

31-12-2008 om 12:19 geschreven door eliza

Hallo !

Hallo, ik ben Rocky ken ik jou ?

Even kennis maken dan gauw

Ik vind jou best lief

Je weet het nog niet, maar ik ben een hartendief

Kom, even neuzen dus

En dan in volle vaart een kus

Anders durf ik het niet meer

Nou dag, ik hoop gauw tot een volgende keer !

Rocky

Eliza

31-12-2008 om 11:33 geschreven door eliza

Hallo wat is er aan de hand ?

Hallo wat is er aan de hand ?

Koning winter is weer in het land

Prachtig zoals de rijp de planten heeft opgemaakt

Ik word er door geraakt

Het is zo mooi, niet te bevatten

De natuur daar kun je je aan bezatten

Dronken van indrukken en geluk

Door al dat moois, kan mijn dag vandaag  niet meer stuk

Ganzen vliegen weer af en aan

Laten geen grassprietje meer staan

Alles is heel bijzonder

De natuur blijft een “WONDER”

Eliza

31-12-2008 om 11:16 geschreven door eliza

Het juttermuseum

Ik kom nog even terug op het “jutter museum”. Weet u wat ‘jutten’ is ? Jutten doen de mensen al zo lang Texel bestaat. Als er door storm een schip verging,  waren er heel veel mensen op het strand om die dingen die aangespoeld waren, te vinden (jutten). Als het even kon namen ze het mee naar huis, wanneer het iets was wat ze nodig hadden. Heel veel later mocht dat niet meer, je moest dan alles wat je vond afgeven en dan werd er naderhand beslist of je het houden mocht of niet.

In een hele grote ruimte zijn ook allemaal dingen ondergebracht die gevonden zijn op het strand. Je kan het zo gek niet bedenken, of het ligt er wel. Zo was er ook een echtpaar, de man had een lege fles gevonden en mocht die houden; hij vond de vorm mooi, zijn vrouw ook, dus gingen ze elke dag naar het strand om naar lege flessen te zoeken. Het mondde uit in een enorme collectie lege flessen. Het echtpaar werd ouder en had samen “3600 flessen” gespaard. De kinderen voelden niets voor de collectie, dus werd er gevraagd of het Juttermuseum belangstelling had. Jazeker wel, maar als er heel veel hetzelfde zijn, dan hoeft het niet. Het echtpaar wou alleen het statiegeld per fles. Ze zeiden: “Als u 1  fles hetzelfde vind krijgt u ze gratis !” Volgens de man die ons dat vertelde, moesten ze betalen, want er was  geen één hetzelfde.

Maar of dat waar is ? Kan ook visserslatijn zijn (verzonnen verhaal). Zo ook het volgende verhaal (de meneer die ons dat vertelde hoorde bij het museum).

Zo vonden mensen in 1900 een vat op het strand, zo’n houten vat met ijzeren ringen er omheen. Degene die het gevonden had, maakte een klein gatje in het deksel en proefde wat er in het vat zat. Het smaakte naar meer, maar binnen tien minuten was de man wazig. Iedereen moest toen proeven; het hele dorp moest proeven ! Toen het vat leeg was zat er toch nog iets in. Ze haalden het hele deksel eraf en toen  ……haalden ze een grote dode aap eruit, die was meegebracht op sterk water. Niemand is eraan dood gegaan, maar ze zijn wel voorzichtiger met andere vaten omgegaan.

“ WAAR OF NIET WAAR ?”

Wij vonden het in ieder geval een leerzame middag.

Eliza

30-12-2008 om 18:20 geschreven door eliza

Oude jaar

Het oude jaar gaat

nu al met harde knallen over straat.

Ben zo blij ,

dat Rocky van mij,

geen last heeft van de knallen,

die voor veel beesten de dag vergallen.

Van schrik kruipen ze in de kast of onder bed,

voor de jeugd en hun pret.

Niet alleen de jeugd, ook oudere doen mee eraan.

Zij denken niet na, zijn niet begaan

met al dat dieren leed ,

dat 'knalangst' heet.

Ik misgun hun de pret niet,

maar als je ziet,

hoe paniek toeslaat,

kat en hond op de vlucht gaat.

Heb je zelf geen kat of hond,

kijk dan gewoon in het rond.

Probeer in ieder geval

voorzichtig te zijn met iedere knal

.

Eliza

30-12-2008 om 00:00 geschreven door eliza

Zaterdag met de kleinkinderen

Als bijna gescheiden vader heeft Chris zijn kinderen opgehaald bij hun moeder, die met haar ouders en broer, met vrouw en kinderen, een huisje op Texel, een eiland tegenover Den Helder, hadden gehuurd tijdens de  kerstdagen. Chris en ik hadden ze dus met de Kerst niet gezien. Wij zaterdag met de boot  van half 10 naar de overkant. Wat een prachtige veerboot !

Ik heb mijn ogen uitgekeken, waande mij op een cruiseschip. Alles mooi en groot,  prachtige gekleurde banken, 4 rijen auto’s en dat 2-deks. Mooie uitkijk naar de overkant, zo luxueus maar ook best duur,want de auto over laten zetten op zaterdag of zondag, kost 35 euro, voor een kwartier oversteek ! Maar ja, je kan er anders niet komen. We hadden daar wel met de bus heen gekund, maar dan had je het niet zelf in de hand. Chris wou nog van alles gaan doen met de kinderen, dus de auto mee was wel fijn.

Het was wel heel erg koud maar natuurlijk moest ik even aan dek op de foto. Ik ga niet zo vaak met de veerboot, dus dat moest even vastgelegd worden. De kinderen met mamma en opa en oma zaten in een mooi huisje met alles erop en eraan, midden in de duinen.

We hebben daar een broodje gegeten en toen de kinderen meegenomen.

We gingen naar het (Juttersmuseum), dat was  heel leuk.

Indra had alleen een prachtig paars jasje aan, dat eigenlijk alleen maar om mooi te zijn was. Het was vrij dun en had een grote open kraag en dan zo’n ballonachtige onderkant, echt schattig, maar dan voor in het voorjaar om in de auto even op visite te showen en dan klaar. Maar niet op een dag dat je uren buiten bent met 1 graad onder nul. Ze had wel een roze sjaal om de kraag heen, maar je zag heel dat blote nekkie.

Dus ik zeg tegen haar: “We gaan eerst de sjaal onder je jas doen, want dit is veel te koud !”

“Nee oma, dat wil ik niet, want dan ben ik niet sexy !”

Hoe komt ze daar nu toch aan ?

“Nou, sexy of niet, die sjaal gaat onder je jas anders mag je de auto niet uit !”

Is natuurlijk hartstikke chantage, maar ik moest toch wat. Met pijn en moeite mocht de sjaal onder de jas, het leek meteen al wat warmer.

Indra was nog wel wat klein voor het museum, maar Sven van 7, die vond het allemaal wel prachtig. Chris en ik genoten ook wel. Ik vooral van dat buitenmuseum, de vissershuisjes van vroeger, dat kleine en al die meubels en kacheltjes,bedsteden, waskuip met ribbelbord om de was te doen;  enig vond ik dat.

Later zijn we gaan eten in een soort kinderrestaurant, ook wel voor volwassenen, maar meer gericht op de kinderen, met een hele grote ruimte om te spelen en met allemaal verkleedspullen. Indra meteen in haar sas, had op een gegeven moment een zigeunersjaal met allemaal van die spiegeltjes op haar hoofd en een brandweer jas aan.

Sven was al te oud voor verkleden, die vond de sjoelbak. Hij heeft met mij zo’n heerlijk partijtje sjoelen gedaan. Ik ga me er zeker een aanschaften want hij vond het toch leuk. Ja, wat anders dan voor de pc of tv zitten…

We hebben heerlijk gegeten, de kinderen weer naar hun mamma. Indra toch weer verdrietig omdat pappa wegging, maar dat is nu een maal zo. Op de boot  terug ben ik niet uit de auto gegaan, ik was helemaal moe. Ik had zoveel trappen opgeklommen en gelopen dat ik echt de auto niet uit wou. Moest Rocky nog ophalen en om 10 uur lag deze oude dame in haar bedje, heel moe maar zeer voldaan.

Eliza

29-12-2008 om 15:04 geschreven door eliza

Kurt de piratenpoes

Ik heb een tijdje terug een gedicht en ik geloof zelfs een verhaal gewijd aan Kurt.

Kurt de Haagse kat die bij mijn bovenbuurvrouw was beland omdat hij in Den Haag soms een week alleen zat, maar hij heeft toen bij mij in huis mijn kanarie geroofd en opgegeten. Ik heb nog twee zebravinken, dus ik was in alle staten.

Kurt was weer terug in Den Haag. Maar nu komt haar ex-man toch oud en nieuw vieren en hij had  Kurt weer meegenomen. Logisch, want helemaal alleen is voor Kurt ook geen doen. Hij die bleek al een maand boven gezeten te hebben,  maar de buurvrouw dorst het mij niet te vertellen. Maar ja, eens glipt Kurt de deur uit en dat was van de week…

Ik doe de deur open om wat uit te kloppen en rrrrrt, daar glipt een rood met wit monster naar binnen meteen door naar de zebravinken. Ik denk: ik heb een droom, dit heb ik al eens mee gemaakt ! Het was dus geen droom, Kurt de piratenpoes is weer in het land.

Ik heb hem eruit gegooid. Dat ging niet vanzelf, want hij had mij weer gevonden en dat ’was het voor hem’. VOOR MIJ NIET DUS ! Ik heb hem in z’n lurven genomen en naar buiten gedaan. Was niet blij, want ik had zwart goed aan en zat onder de kattenharen. Maar 5 minuten later was ik al weer buiten, want ik had de buurvrouw gebeld die zei:

“Ik moest dringend weg en  hij is er uit geglipt !” Ik vragen: “Waarom heb je niets gezegd ?”

Buurvrouw: “Ik dorst niet…”

Kurt stond nog voor de deur. Ik heb hem achter mij aan weten te krijgen de trap op.  Ik heb de sleutel van de buurvrouw, dus ik heb Kurt weer in ‘ZIJN’

huis gedaan. Maar hoe nu verder ?

Ik heb gevraagd of ze wil bellen als Kurt buiten is, dan blijf ik binnen of ga voorzichtig naar buiten, dan kan ik opletten. Later zag ik Kurt op mijn tafeltje liggen vlak bij de achterdeur. Dus geen duifjes meer eten kunnen geven, geen tuindeur even open als Kurt de piratenpoes buiten is.

 Ik heb  een oude hondenmand van schuimrubber op de tafel gezet en daar zat hij dan heerlijk in te zonnebaden. Na een uurtje vond ik dat ik zelf weer van mijn tuin mocht genieten, heb de buurvrouw gebeld en die kwam Kurt zo weer uit zijn mand plukken, onder luid protest van Kurt. Hoe lang dat goed gaat ? Ik hoop dat ze het zo blijft doen, waarschuwen als hij buiten is en hem dan later ophalen.  Dan kunnen we redelijk met Kurt de piratenpoes leven.

De buurvouw weet het goed te brengen hoor,  want die kwam met de button en een kerstkaartje van Kurt de piratenpoes aanzetten:

“Lieve poesenmamma Els, ik ben boven. Prettige Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar van Kurt.”

Ja wat moet je dan ?

Eliza

29-12-2008 om 00:00 geschreven door eliza

Boemer en Rocky

Honden zijn altijd lief, maar toen ik deze twee foto’s zag smolt ik helemaal. Wat staan ze er schattig op. Rocky lijkt op de tweede foto jonger als Boemer vind ik, maar Boemer is nog maar 1  jaar, met zijn bijzondere ogen is het een heel apart hondje. Rocky is al 6 jaar maar dat zou je op de foto’s niet zeggen.

We hebben Boemer op een verjaardag van Ron leren kennen. Ik logeerde bij Ron en Astrit. Ron was jarig, toen kwam zijn zus met Boemer op visite. Het ging wonderbaarlijk goed meteen met die twee, ze snuffelden eerst wat aan elkaar, renden even achter elkaar aan en toen werden ze de speeltjes van de dochters van Yvonne, de zus van Ron.

Yvonne heeft 2 meiden van 3 ½ en 7 jaar. Die van 3 ½ liep de hele tijd met een witte oude luier — zoals we vroeger hadden — steeds achter de 2 hondjes aan en dan moesten ze per se onder het witte doek met z’n tweeën. Rocky zat eerst wat te brommen omdat hij het helemaal niet gewend was, maar na een uurtje liet hij net zo met zich sollen als Boemer.

Boemer is 8 weken oud bij Yvonne en Martijn, haar man, gekomen en toen waren de meiden er al, dus die is meteen van het begin, als baby, als pop en als puppy  behandeld. Dus liet hij echt van alles met zich doen.

We hebben ons hoofd nog gebroken van het denken over hoe het mogelijk is dat hij zulke vreemde ogen heeft. ”Huskies”, dit soort sledehonden, hebben wel van die ogen, maar daar is het beenderengestel van Boemer niet grof genoeg voor. Hij heeft juist een tenger koppie, heeft veel weg van een “Yorkshire Terrier”, maar wat er nog meer in zit ? Hij heeft de krulletjes bijna van een Poedel. Maar het maakt allemaal niet uit. Rocky bestaat ook uit twee rassen, maar is daar niet minder lief om en Boemer, omdat hij nog zo jong is, is toch een rustig hondje, echt een knuffelhondje, net al Rocky. Als je die twee ook zo op de foto ziet, dan zou je ze bijna plat knuffelen

Eliza

28-12-2008 om 12:50 geschreven door eliza

Even vertellen (Kerstmis 2007)

Ja, ik ben blij dat ik weer even achter mijn computer mijn verhaal  kwijt kan.

Het waren heerlijke kerstdagen, het was zo rustig, zo zonder moeilijke dingen.

Het was puur. Astrit en Ron mogen dan het etiket opgeplakt hebben van “verstandelijk gehandicapt”, maar dat vond ik juist zo mooi; er wordt niets gezegd wat ze niet menen. Er wordt ook echt gekust en niet de ene wang tegen de andere en een kus in de lucht.

Met Rocky waren ze zo wijs, ze bleven hem maar aaien en Ron heeft hem enorm verwend, met allemaal lekkere hapjes. We aten de eerste kerstdag hachee, een “vlees-met-uien-gerecht”, erg lekker. Een heerlijk toetje, ijs met vruchten na. ‘s Morgens een leuke tafel gedekt, met allemaal verschillende broodjes en fijne vleeswaren. We hebben overdag spelletjes gedaan, Memorie en natuurlijk Rummycub. ‘s Avonds  op TV, in het nieuws gezien, een dorp dat extra verlicht was met kerstverlichting. Hebben ze mij daar mee naar toe genomen. Het was heel mooi.

Tweede kerstdag, ook weer heerlijk ontbijten, daarna naar Enkhuizen gereden.

Een  stadje aan de Zuiderzee. ‘s Avonds hadden we een ovenschotel die bestond uit schijfjes aardappel, gehakt, prei, een kerriesaus en veel geraspte kaas.

Ron had dat gemaakt en was apentrots dat het zo goed gelukt was. Het smaakte verrukkelijk. Het toetje was ook een hoogtepunt, warme “Apfelstrudel” (appelgebak) , bolletje ijs en slagroom.

Ja, ik hoor u denken, weer minstens drie kilo eraan ! Dat dacht ik ook, maar het is reuze meegevallen, ik denk door het wandelen er zat een pond aan. Een ding was wel een beetje moeilijk, ze hadden een heel mooi oud houten bed, waar ik in mocht slapen. Dus toen ze mij dat lieten zien, wou ik het wel even proberen, nou dat ging gelijk al fout. Ik liet mij iets te enthousiast in het bed ploffen en gelijk ging de bodem een stuk naar beneden. Het was een lattenbodem en die was net breed genoeg, zodat hij aan allebei de kanten maar een klein randje had waar hij op kon rusten. En ik met mijn toch wel stevige billen, dat was even te veel. Wel lachen natuurlijk, want mijn beentjes bengelden een end in de lucht. De bedrand was best hoog, dus toen ik (met beleid) in bed ging liggen, kwam ik er gewoon niet meer uit. Mijn benen deed ik over de rand prima, maar ze kwamen niet op de grond… Help wat nu ? Ik moest mij met mijn beide armen achter mij, heel goed opdrukken en kon dan net met mijn tenen contact krijgen met de grond. Dan even zwaaien en ik kwam eruit, spannend hoor.

Al met al, bijzondere kerstdagen, waar ik met veel liefde aan terug zal denken.

Eliza

27-12-2007 om 11:27 geschreven door eliza

25-12-2008 om 23:48 geschreven door eliza

De laatste boodschappen...

Heeft u dat nu ook… Ja hoor, ik heb alle boodschappen ! Oh jé, ik heb geen eieren, even gauw, dit is echt het laatste wat ik haal en dan kom je in de winkel…

Oh ja, kadetjes, is lekker, oh roggebrood, hoort nog  bij mijn hapjes. Gisteren was de toost op; is er vandaag toost ? Hoorde dat mijn vriendin ook tweede Kerstdag even naar Joop gaat. Joop belt op: “Willy heeft wat voor je onder de kerstboom gelegd. Help,  ik heb niets voor haar ! Dus ook nog even naar de boekwinkel, een agenda is nooit weg. Willy heeft een dochter, ook maar een agenda…Verroest ik heb niet eens wat voor Joop ! ik zie het al, vogeleten, vetballetjes en pinda’s is in Joop z’n tuin niet aan te slepen,  dus daar maar drie pakjes van en hij leest graag de Privé, dus die ook maar inpakken. Erik komt ook bij Joop; pakje sigaretten voor Erik, heb ik nu alles gehad ? Gelukkig wel, want alleen een doosje eieren dat is uitgelopen op toch wel weer een aanslag op mijn portemonnee, maar allemaal niet zulke dure cadeau’s. Het kleine pakje sigaretten was het duurste en dat blaas je zo de lucht in,  zonde hoor. Zo, en nu heb ik zeker voor een maand eten in huis, dus ik ga gewoon de hele maand januari niet de winkel meer in,   “zei ze overtuigd…”

Eliza

25-12-2008 om 00:29 geschreven door eliza

Mobiele telefoon

Heeft u ook een mobiele telefoon ? Iedereen denk ik bijna hé, ik ook .

Ik heb mij door kennissen een abonnement laten aanpraten, dan kreeg ik een hele mooie mobiele telefoon gratis en dan 2 jaar een abonnement. Oké. Er zit van alles op en aan, maar mij gaat het eigenlijk alleen om het bellen. Tj,a dan heb je hem een tijdje en dan wil je toch wel eens wat proberen ( van proberen komt narigheid).

Nou die narigheid heb ik nu hoor ! Op internet was er iets wat ik leuk vond voor mijn telefoon, een plaatje van Gerard Joling, elke week een ander op mijn mobiel dus. Maar al wat ik had geen Gerard Joling.

Wel “MSN”, nou en dat gebruikte ik helemaal niet, wist echt niet wat het was. Maar elke week weer “tring” op mijn mobiel: u heeft weer een week “MSN” ! Dat ging mij wel de keel uithangen, dus ik sms gelijk terug: ik hoef het niet meer,maar dan gebeurd er niets. Ik was wel wat geïrriteerd, maar dat was het.

Tot ik de rekening zag van mijn mobiel telefoon: 88 euro ! Waar ik normaal ongeveer 25 euro moest betalen. Ik ben mij de rambam geschrokken( wat dat inhoudt weet ik niet, maar het klinkt heftig.) 54 euro extra voor iets waar ik helemaal niets voor gekregen heb ! Ik heb nu gehoord dat ik internet op mijn telefoon had of nog heb. Nou, dat hoef ik helemaal niet, ik wou alleen een moppie muziek. Ik was meteen in de zenuwen, want ik wil er toch zo gauw mogelijk vanaf, anders ga ik straks in de schuldsanering. Zo kan je aan schulden komen door dommigheid en onwetendheid.

Dus levensgevaarlijk internet contra mobiele telefoon. Je komt er makkelijker aan als af, want wat ik ook probeerde, mij lukte het niet. Maar dan heb je de telefoonwinkels in de stad…daar maar naartoe. Ik had een hoofd als een boei toen de jonge man zei: “Niet met de telefoon spelen mevrouw, dat kost geld !”

Dat heb ik inmiddels ondervonden, ik vind 54 euro best een straf voor een dommigheid. Dus nu bedenk ik mij wel 10 keer voor ik gewoon wat in typ op internet .Wat ? Ik typ helemaal niets meer in !!! Had ik  maar een cd gekocht van Gerard Joling, dan was ik veel goedkoper af geweest. Dure les !

Eliza

24-12-2008 om 20:07 geschreven door eliza

Vroeger Kerst thuis

Vroeger Kerst thuis.

Niet voor de buis

Spelletjes, ganzenborden, domino

Mandarijnen pellen, gezellig zo

En als het kerstnacht was om 12 uur naar de kerk

Mijn moeder bleef thuis die deed dan haar werk

Een kersttafel versieren zo ontzettend mooi

Voor ons een andere kersttooi

Lammetjes van roomboter, mooie glazen

Heerlijke luxebroodjes, krentenbrood, fijne vleeswaren om ons te verbazen.

We gingen na de mis dan ook hollend naar huis

We wisten, we waren zeer welkom thuis

Mijn moeder glimmend van trots

Onze moeder de spil, de rots

Waar wij op konden bouwen

Een moeder om veel van te houden

Als oudste dochter niet altijd met haar eens,  maar

De kerstnacht ieder jaar

Om naar uit te kijken

Om nooit meer te vergeten, zou blijken…

Eliza

21-12-2008 om 14:54 geschreven door eliza

Zelfkennis

Het is toch wat met mij ! Ik las het laatste gedicht wat ik geschreven heb. Ik denk  echt dat ik nooit helemaal volwassen zal worden. Volgens mij red ik dat niet meer op mijn 61^ste. Maar in die buien van “wat moet ik nou” is het moeilijk om de dagelijkse dingen toch te blijven doen.  Je bent zo moe van het denken en het kwaad zijn op je zelf, dat je het liefst in bed wil blijven liggen. Dat kan ik een dag doen, maar dan ga ik mij toch weer schuldig voelen .Ook vergeet ik dan echt heel veel dingen . Zo heb ik nooit geweten dat eieren gewoon uit elkaar kunnen ploffen, als ze zonder water nog op het gas staan…

Ik had eieren “MET” water opgezet voor een salade die ik ‘s avonds wou eten, maar zet eigenlijk nooit om 11 uur ‘s morgens eieren op. Ik zet ze op, duik achter de pc met mijn foto’s,  want dat is op het ogenblik mijn grootste hobby.

Vergeet totaal de eieren… Hoor ineens echt een harde knal, ga op onderzoek uit… had nog geen idee dat het de eieren waren, tot ik in de keuken kwam. Jeetje ! Ten eerst een stank, niet te harden ! De eieren waren met schaal aan de bodem vast gebrand, het water was totaal verdampt. Een ei was helemaal uit elkaar gesprongen, het gasstel zat er vol mee. Dat had ik nog nooit gezien. Hoef ik ook nooit meer te zien en zeker niet te ruiken…

Dus, erbij blijven of, geen eieren opzetten als je achter de pc gaat zitten ! Het is wel zo dat, na een dag denken, veel schuldig voelen, kwaad zijn op mijzelf, kwaad zijn op hetgene wat niet eerlijk gaat, of niet vriendelijk, ben ik hondsmoe. Wil ik ook de volgende dag het liefst geen mensen zien. Alleen zijn met Rocky en mijn bed, een fijn boek en de wereld is er dan gewoon niet…. morgen maar weer. 

Dan is het weer  helemaal joepie, tot de volgende confrontatie, die niet lekker gaat of  met iets waar ik moeite mee heb. Als ik dit nu maar accepteer van mezelf, zal het misschien niet zo heftig  zijn…

Eliza

22-05-2008 om 01:20 geschreven door Eliza

20-12-2008 om 20:40 geschreven door eliza

De nacht

Het is de slaap waar ik op wacht

Hij wil niet komen, dus ook geen dromen

Helemaal niets, lig maar te woelen

Zou me graag anders voelen

Wil er uit ! nee blijf er in !

Wat heeft het voor zin

In bed te blijven draaien

Ga maar naar mijn pen graaien

Even opschrijven, morgen ben ik het kwijt

Had toch liever geslapen de hele tijd !

Eliza

27-03-2008 om 18:10 geschreven door Eliza

20-12-2008 om 11:09 geschreven door eliza

“Kurt”

“Kurt” de kat is weer vrij.

Loopt in Den Haag rond, weer blij

Geen boze buurvrouw die water gooit.

“Ha ik kom niet terug, nooit !

Heb het hier naar mijn zin

Kan weer gewoon mijn huis in.

Kan ‘s avonds weer op jacht gaan,

Onder de hemel vol sterren en de maan

Jouw huis had ik uitgekozen, een hele eer

Je mocht mijn eten neerzetten en nog iets meer

Dat vogeltje in mijn eigen kleur

Dat at ik op, vlak bij de voordeur

Dat ik dat niet mocht, wist ik niet

Voor mij is elk vogeltje gelijk wat je ziet

Maar ja, je wou me toch  kwijt

Nu ik het weet, betuig ik mijn spijt

Hier in Den Haag mag ik zelf duifjes uit de lucht plukken

Met jou in de buurt zou dat niet lukken

Dus Buurvrouw, het ga je goed, wees blij

Ik zit In Den Haag dus je bent “KURT-vrij” !

Je brutale rode Kater,

“Kurt””

Eliza

11-08-2008 om 00:00 geschreven door Eliza

18-12-2008 om 23:04 geschreven door eliza

Regendruppels

Zo veel regendruppels op die kleine plant

Zo mooi zo sierlijk ik bekijk hem van alle kant

Hoe kan zo iets moois zo maar bestaan

Dit is toch de moeite waard om even niet verder te gaan

Even stil staan bij zo’n wonder

Ik vind het in ieder geval bijzonder

Dat de druppels er niet af rollen hoe kan dat nou

Even de camera pakken gauw,

Want je weet niet ,het is zomaar weer voorbij

Nu op foto, dus niet weg voor u en mij

Eliza

17-12-2008 om 19:18 geschreven door eliza

Kaboutervriend

Wij hebben een kaboutervriend

hij heeft het zo uitgekiend

Dat hij de hele dag zit te wippen

Gewoon op de wip, wat dacht u dan

maar als het even kan

Zegt hij tegen ons: “Gaan jullie maar vissen

Ik kan jullie makkelijk missen

Ik wil graag alleen met mijn meisje zijn !”

Het meisje vindt het niet zo fijn

“Ik wip met jou niet meer

Je kijkt onder mijn rokje elke keer

Ik maak me los

Ga naar het bos

Ik heb al zo lang met jou op de wip gezeten

Dat wil ik  vergeten

Maar in het bos is de krokodil

Die je misschien wel opeten wil

Dan sla ik hem met een plank

Ik ga gewoon lekker zitten in de zon op de bank

Je mag wel mee met mij

Even iets heel anders voor ons allebei.”

Eliza

17-12-2008 om 19:09 geschreven door eliza

Mist vandaag

Vandaag hangt er de hele dag zo’n akelige mist, zo’n mist waar je niet doorheen kan kijken, een grauwwitte sluier hangt als een deken over alles wat buiten is.

En als je dan toch de moed hebt om te gaan wandelen, omdat Rocky toch uit moet en je hoofd dwars door de mistlaag heen steekt, dan voel je pas hoe ijzig de mist is. Hij pakt je bij je lurven, dringt overal tussendoor. Je doet je jas helemaal tot bovenaan toe, maar nog loop je te huiveren. Dit is ook de natuur, maar hier in de mist kan ik niets leuks ontdekken; je ziet even verderop niets, je voelt de ijzige nattigheid, wil wel je rondje lopen maar je ben nu echt blij dat je weer thuis bent. Ik doe de deur open en een behaaglijke warmte komt mij tegemoet. Gauw een lekker kopje thee zetten en dan kan de mist buiten zijn wat hij wil.

Hier binnen is het “thuis”

Eliza

17-12-2008 om 00:25 geschreven door eliza

Ode aan Joop

Joop mijn overbuurman, mijn grote broer, mijn vriend, mijn vader (af en toe) maar ook mijn zuster, heerlijk om met Joop te lachen waar vrouwen om moeten lachen. Niet dat Joop vrouwelijk doet of eruitziet, maar hij komt er openlijk voor uit dat hij homo is en daar is helemaal niets mis mee.

Hij ziet er echt goed uit ik. Heb al eens gevraagd of hij voor mij geen hetero wou worden, maar daar begon hij niet aan. Hij is erg behulpzaam, vertroetelt graag  (is bij mij daarvoor aan het goede adres) en  kan zalig koken. Hij is gewoon een super buurman. Rocky mag ik ook geregeld bij hem achterlaten als ik ergens naar toe moet en er geen hond mee mag. Joop is een gezelschapsmens, hij vind het ook heerlijk als er volk komt. Houdt van mooie spullen in huis en het is ook knoert gezellig bij hem.

Joop past ook een groot deel van de week op “Benny”, de hond van zijn nichtje zodat die naar haar werk kan gaan. Joop en ik lachen samen wat af. We zitten te roddelen over iedereen en nog wat;  niet gemeen roddelen, maar zoiets van  even vertellen wat er allemaal gebeurd is. Gisteren was ik super blij dat Joop een sleutel van de voordeur had, want ik was hem glad vergeten en dan had ik mijn zoon in moeten schakelen. Dus Joop is in ’t kort een hele fijne super buurman.

Applaus voor buurman Joop !

Eliza

01-11-2008 om 09:01 geschreven door eliza

16-12-2008 om 23:56 geschreven door eliza

Alleen zijn

Alleen zijn dat heeft zijn voordelen, je bent heer en meester. Maar je bent toch maar mooi één persoon, die nu een splinter in haar voet heeft, die ze er zelf met geen mogelijkheid uit krijgt.

Chris bracht me net naar huis, want mijn kleindochter Indra is 4 jaar geworden. Ik had gevraagd of hij even wou kijken, want het is pijnlijk als ik er op loop. Maar die had zo’n haast, dus toen we thuis was ‘mam’ uit de auto, ‘doei mam !’ en weg was hij. Helemaal weer vergeten dat hij mij helpen zou.

Ik denk, ik doe het zelf. Had even het bolle buikje van mij vergeten, want mijn voet op de andere knie… Ik zag de splinter en dan kan ik niet over mijn buik heen de splinter eruithalen. Zuchten en steunen, buikje zit ertussen, armpjes te kort ..helllppppp !… Maar nee hoor, echt niet. Waar is nu de heer of meester ?

Morgenochtend ga ik  naar een vriendin, die heeft jaren EHBO gedaan, dus die kan mij wel verlossen van de splinter. Ja, het is mijn eigen schuld, ik loop zo graag op bloten voeten, dat het risico er inzit dat er iets inkomt wat er niet in hoort. Vroeger was dat makkelijk, ging met mijn rug naar Simon  staan, voet naar achteren en omhoog en Siem die nam een hete naald die hij verwarmd had op het gasstel voor de hygiëne en dan zag ik het zelf niet, want ik ben zo’n watje, ik ben overal bang voor, zeker voor pijn. Al had hij mijn voet alleen maar vast, begon ik al te piepen, maar hij kreeg de splinter er altijd uit. Je beseft niet hoe je elkaar kan nodig hebben, zeker in kleine dingen, tot het je overkomt dat de partner die 42 jaar een deel van je zelf was, wegvalt.

Ik ben nu drie jaar verder en nog zijn er dingen die je soms niet alleen kan. Oké,  wie niet sterk is moet slim zijn en gewoon aan een wildvreemde man vragen om mijn kaplaarzen uit te trekken,  die op vreemde wijze om mijn voeten bleven zitten. Je moet even denkwerk doen, soms wat organiseren en dan krijg je toch een hoop voor elkaar. Mijn Moeder zei altijd: ”Waar een wil is ,is een weg .”

Ook zei ze als ik iets niet kon:  “‘Kan niet’ ligt op het kerkhof en’ wil niet’ ligt ernaast !” Wijze uitspraken die me altijd zijn bijgebleven, zonder erg leer je zoveel van je ouders, maar later komt het pas allemaal naar boven. Toen het gezegd werd dacht ik wel eens: “Jaja, het  zal wel !”, maar nu koester ik deze uitspraken.

Eliza

24-08-2008 om 21:21 geschreven door eliza

16-12-2008 om 13:21 geschreven door eliza

Wolken

Als ik kijk naar de wolken in de lucht

Ontsnapt mij vaak een zucht

Ik voel me rijk

Als ik naar al die kleuren kijk

Alle kleuren blauw en grijs

De ondergang van de zon, warm oranje maakt me van de wijs

Ben zo dankbaar dat ik het aanschouwen mag

Na de avondzon, morgen weer een nieuwe dag

Eliza

16-12-2008 om 11:40 geschreven door eliza

Verstandelijk gehandicapt

Verstandelijk gehandicapt wat wil dat zeggen

Beetje  moeilijk uit te leggen

Sommige zeggen dat we gek zijn

Dat doet ons pijn.

We zijn achter met het verstand

Verder is er niets aan de hand

We zijn mensen zoals iedereen

Maar wij kunnen niet meteen

Vlug reageren

Dat moesten we met vallen en opstaan leren

En nog zijn we dan iets trager

Maar daarom zijn we niet lager

Als anderen ,wij horen er ook bij

Een beetje meer begrip maakt ons al blij

We willen niet worden nagekeken

Ons gezicht is soms niet glad gestreken

Maar wij kunnen daar zelf niets aan doen

Stond u maar eens in onze schoen

En  zou u  het echt niet zo bedoelen

U  kon  eens voelen wat wij voelen

Maar dat is niet wat we willen

We willen gewoon niet te veel verschillen

We willen als mens worden behandeld

Dus als het kan, een glimlach als u langs wandelt

Eliza

30-06-2008 om 23:03 geschreven door Eliza

15-12-2008 om 10:19 geschreven door eliza

Klusjes doen

Het is vandaag echt weer om aan  mijzelf te klussen. Lekker onder de douche geweest, helemaal ingesmeerd met body lotion, ben met mijn voeten bezig geweest, omdat ik veel op bloten voeten loop heb ik vrij gauw eelt op mijn voeten en dan is het vandaag net zo’n dag om dat er eens netjes af te halen. Dat is nog niet zo eenvoudig vanwege mijn lichaamsvorm. Mijn armpjes zijn vrij kort, mijn buik wat te bol ,dus hijgen en puffen. Met een eeltschaaf eerst het ergste er afhalen, dan met de rasp en daarna nog met een fijne schuurvijl. Dus heftig voor mij, maar als je later het resultaat ziet en hoe zacht ze dan zijn, ben ik  supertevreden.

Het moet alle weken gebeuren, maar het schiet er wel eens bij in. Als het zacht is de voeten dan heerlijk insmeren met mentholcrème, dat is ook nog eens verkoelend en ruikt lekker. Nu zit mijn haar in de verf. Ik ging altijd naar de kapper, maar daar kost het met nog  wat dingetjes meer, 42 euro (faunen, haarlak en soms liet ik mij weer wat aansmeren). Nu kost mij de  verf 4,95 euro en natuurlijk wat tijd en werk. Vroeger kon ik het ook niet betalen, dus ik heb het al heel vaak zelf  gedaan. Alleen het is altijd de vraag: hoe pakt de verf ?

Nu mijn haar steeds grijzer word pakt de kleur van de verf ook anders. Ik heb het maar bij veilig gehouden, “donker blond”,kan ik me geen buil vallen. Het kan alleen wat groenig uitvallen als het tegen zit…

Verder ga ik  straks wortelen, uien en aardappelen schoonmaken en dan een heerlijke grote pan hutspot maken. Had een stukje Zeeuws spek gekocht, wist niet precies hoe dat smaakte, maar toen ik er een plakje van afsneed, was het toch wel erg vet en zout. Dus ik doe geen zout op de groenten en aardappelen, maar snij straks dobbelsteentjes van het spek en dat doe ik er dan doorheen, hoef ik er ook geen rookworst bij te doen. Alhoewel…het is natuurlijk wel lekker zo’n stukje rookworst extra !

Ziet u nu, hoe moeilijk het voor mij is om dunner te worden ? Ik vind, ALS   ik dan eens kook, ik ook lekker mag  eten, dus het is toch weer kiezen of delen ! Maar bij het donkere weer van vandaag hoort zo’n heerlijke stamppot. Ik maak meestel wat meer, want de volgende dag is het altijd nog lekkerder.

Weet u, mensen die niet van snoepen houden, niet van lekkere vette happen, zijn natuurlijk dunner, maar mag ik mij zelf dan niet af en toe verwennen met een stuk appeltaart door Joop gebakken met slagroom, een puddinkje en dan mijn stamppot ? Ik weet donders goed het antwoord: Nèè !

Ga aan het groenten schoonmaken en dan de verf uit mijn haar halen , zal u eerlijk vertellen hoe het geworden is.

Eliza

26-08-2008 om 16:20 geschreven door Eliza

15-12-2008 om 10:01 geschreven door eliza

“Lammie”

Ik heb al zoveel geschreven, weet niet zeker of ik dit verhaal al verteld heb. Mijn man lag een paar dagen in het ziekenhuis voor een kuur, daar was hij dan niet ziek van, maar hij moest dan zo’n tien dagen in het ziekenhuis aan een infuus. Dan zei hij tegen mij altijd: “Neem de kans waar, vraag of je een paar dagen naar de boerderij mag komen, kan je weer bijtanken.”  Als hij het zelf geen bezwaar vond, wou ik wel een paar dagen naar de boerderij.

Ik was welkom, het was net tegen lammeren tijd, dus ook weer fijn om mee te maken. Maar er was een schaapje, dat nog te jong was om lammetjes te krijgen, maar was toch gedekt. Dus toen het moest bevallen, had het schaapje geen kracht om het zelf ter wereld te brengen. De boer moest eigenlijk met een beetje geweld het beestje eruit halen. Ik was er niet zo blij mee, maar dan ben je echt een stadsmens, het moet er toch uit, anders gaat de moeder ook dood.

Het lammetje  leefde wel, maar meer ook niet. Het was 2 weken te vroeg geboren,wou ook niet gaan staan en als het aan de boer lag, die er toch alles aan doet om zijn schaapjes gezond ter wereld te brengen, had hij het lammetje links laten liggen en dan gaat het vanzelf dood. Je kan geen invalide beesten hebben, tenminste eentje dat niet kan staan, is ook zielig. Maar daar wou ik niet aan hé. Ik dacht, als hij eerst die 2 weken ingelopen heeft, gaat het misschien wel goed. Dus ik ‘s nachts 2 keer eruit om hem de fles te geven. De boer keek dat een beetje aan en zei:  

“Als je morgen naar huis gaat, wat dan ?”

Ik meteen:  “Dan neem ik hem mee !”

Ik heb op ze ingepraat en ik kreeg “Lammie” ― zo had ik hem al genoemd ―  mee naar huis, met melk in een kistje. Ik was er heilig van overtuigd dat, als ik hem de eerste drie weken erdoor sleepte, hij beter zou worden, want volgens de boer had hij hersenbeschadiging, vandaar dat hij zijn kopje steeds scheef hield en hij omviel. Simon was nog in het ziekenhuis, dus ik de eerste dagen alle aandacht aan Lammie gegeven. Ik had een klein blauw riempje gekocht, daar kon ik hem ook mee rechtop vasthouden. In mijn ogen ging hij ook echt vooruit.

Hij mekkerde wel ‘s morgens heel vroeg, al om 6 uur begon hij. Ik had hem binnenin de hal staan, hij plaste wel op het zeil als ik oefeningen met hem deed, maar ik vond Lammie superlief.

Hij groeide als kool, omdat hij niet zoveel beweging had, want hij kon drie pasjes lopen en dan viel hij om. Hij was wel zeer nieuwsgierig, want de bal van de hond, daar ging hij op het laatst mee koppen, zijn klein koppie er tegenaan duwen tot de bal rolde.

Toen brak de dag aan dat Simon uit het ziekenhuis kwam. Het eerste wat hij zei toen hij thuis kwam: ”Wat stinkt het hier !”Ik had niets verteld, ik denk daar komt hij gauw genoeg achter. Veel te gauw, want het kistje met Lammie moest meteen naar buiten in de hal. ‘s Nachts mocht het wel binnen, maar omdat ik er toch wel veel tijd aan bestede, voelde Simon zich verwaarloosd. Toen hij de andere dag om 6 uur Lammie hoorde mekkeren was zijn lot  al beslist. Lammie moest terug naar de boerderij. Dat kon niet want daar konden ze niet alles doen wat ik hier deed. Maar Simon zag ook geen heil in beterschap voor Lammie, die vond het eigenlijk wreed dat ik zo met hem bezig was. Hij belde de boer en die kwam hem gelijk ophalen. Wat was ik kwaad op de twee mannen ! Ze namen mij Lammie af zonder hem de tijd te gunnen te herstellen, want dat geloofde ik vast. Ik heb echt gehuild toen hij meegenomen werd. Ik heb 3 dagen later nog gebeld hoe het ermee was, maar Lammie was al niet meer, niet dat ze hem zelf dood gemaakt hebben, maar ja gewoon in een hoekje van de stal gelegd af en toe eten gegeven, maar het was  geen haalbare kaart volgens de boer. Hij heeft er natuurlijk het meest verstand van en je verliest nu eenmaal af en toe lammetjes, maar dit lammetje was voor mij heel bijzonder, ik voelde met mijn hart, de boer met verstand.

Veel later ben ik bijgedraaid toen mij uitgelegd werd,dat het altijd een apart lammetje zou zijn gebleven. Zou nooit met de kudde meekunnen, dus altijd alleen, toen had ik rust. Dat wenste ik hem ook niet toe.  Er werden later nog wel eens zielenpoten geboren, maar daar had ik bewust afstand van genomen, om niet weer hetzelfde mee te maken als met Lammie. Ik heb het Simon heel lang verweten dat Lammie door zijn schuld dood gegaan was, misschien onterecht.

Eliza

15-12-2008 om 00:04 geschreven door eliza

Nog eens eten...

Ja, nog een verhaal over eten…

Mijn man was zo’n “man” man,  ja, hoe zal ik het zeggen Hij was de MAN, ik de vrouw. Dat hield in, mannentaken, vrouwentaken; herkent iemand dat ? Niets kwaads van te zeggen hoor, maar mannen doen de was niet ? Mannen strijken niet ? Mannen wassen niet af ?

Mannen verdienen het geld.

Mannen zetten de volle vuilnisbak buiten .

Mannen rijden de auto.

Mannen behangen en schilderen, vrouwen ruimen op.

Mannen koken geen eten.

En nu komen we verder, met mijn verhaal…

Ik moest echt een hele dag weg en Simon was erg gesteld op zijn warm eten. Ja hallo,  hoe moet dat nou als je weggaat ? Jaja en ik had  het lef om te zeggen:

“Schat dat mag je vandaag zelf doen !”

Grote vraagtekens op het gezicht van Siem.

“Schat, je maakt gewoon wat makkelijks, spaghetti !”

Had hij al wel vaak gezien, hoe ik dat deed. Oké, helemaal uitgelegd, gehakt in de pan lekker doorroeren tot kruimeltjes, uitje erbij snijden, saus met koud water aanmaken daarna bij het gehakt doen, doorroeren en 10 minuutjes zachtjes laten garen…saus klaar ! Dan de spaghetti… grote pan water koken, zout erin doen, water kookt,  spaghetti erin, 8 minuutjes koken, afgieten, even opstomen, klaar ! Saus erdoor… eten maar !

Alles door gesproken, moeder ging op stap. Hele gezellige dag gehad. Mijn zus was jarig in Amsterdam, heerlijk naartoe geweest; zou ‘s avonds door mijn zoon opgehaald worden. Die wou ook even zijn tante feliciteren. Ja hoor, om 6 uur wordt er naar mijn zus gebeld. Daar was Siem, feliciteerde gelukkig wel mijn zus met haar verjaardag. Vond het jammer dat ik hem nooit meekreeg naar verjaardagen als hij echt geen zin had.

“Mag ik Els even ?”

“Ja… met Els, wat is er ?” 

“Er is iets raars met de spaghetti !”

“Iets raars ? Wat kan er mis gaan met spaghetti ?”

“Heel wat ! Ik heb de spaghetti gepakt en rechtop in de pan gezet en nu is het één grote kluit…dat heb jij nooit ?”

“Allemachtig, had gedacht dat je wel wist, dat je spaghetti moet laten uitwaaieren in de pan en dan roeren tot het klaar is !”

“En nu ?”

“Weet je wat, snij er maar plakken van en beleg ze maar met saus, wees maar creatief…Eet smakelijk schat en tot straks als ik weer thuis ben !”

Nu ik het zo terug lees, was wel een beetje hardvochtig van mij, ben ook niet volmaakt…

Eliza

31-10-2007 om 00:00 geschreven door Eliza

14-12-2008 om 13:31 geschreven door eliza

Eten

Ja weet u nog, had het de vorige keer over eten koken.

Nu, we zouden stoofperen eten. Mijn man en ik vinden ze echt lekker, alleen een verschil, Simon at de peertjes bijna heet, ik heb ze het liefst koud, niet uit de ijskast, maar gewoon koud.

De tafel was gedekt, we konden eten. Mijn man had haast, hij moest nog een klus doen na het eten. De peertjes kwamen zo van het vuur en er word suiker mee gekookt, dus u begrijpt wel dat het gloeiend heet was.

Mijn man schuift aan schept de peertjes op, de aardappels, vlees en jus. Ik zeg tegen hem:

“Kijk uit met die peertjes, ze zijn heet !”

Krijg geen antwoord; zie dat mijn man een flinke hap van de peertjes neemt en gelijk het op een schreeuwen zet. Echt,  het was best een gek gezicht. Ik kijk hem aan en zeg:

“Je hebt toch blazen van je moeder geleerd ?”   

Nou ik heb echt moeten vluchten, want helemaal rood aangelopen, kwam mijn man me achterna. Ja zeg, ik had hem toch gewaarschuwd ! Maar dat zijn keel zo verbrand was, wist ik natuurlijk ook niet. Simon heeft 14 dagen alleen koud voedsel en koud drinken kunnen  nuttigen. Kon hij zich er gelukkig niet weer aan verbranden…

31-10-2007 om 20:47 geschreven door Eliza

14-12-2008 om 13:13 geschreven door eliza

Kerstsfeer.

Langzaam ben ik in de kerstban gekomen, zag het even helemaal niet dit jaar, maar dan gebeurt er altijd wel wat waardoor ik toch ook onder invloed van het kerstgebeuren kom.

Eerst al de kaartjes die dagelijks in de bus vallen, dan denk ik, ja, ik kan toch niet niets van mij laten horen, de andere kennissen hebben mij ook in gedachten gehad.

Ten tweede: heb ik een kerst-cd nu opstaan, met het allermooiste kerstlied: “Stille nacht, Heilige nacht” gezongen door Mahelia Jackson. Mooier kerstlied kan ik mij niet voorstellen, krijg altijd kippenvel als ik het hoor.

Ten derde: in het overdekt winkelcentrum was een kerstmarkt, heel gezellig; er waren mooie kerststukjes opgemaakt door toevallig ook een kennis van vroeger, van de radiopiraterij: Ineke. Zo leuk om elkaar weer te zien. Zij stuurde ons destijds elke week een bandje met Nederlandse en Duitse muziek; haar man was vrachtwagenchauffeur, die wou elke week een ander bandje in de auto, dus kregen wij als piraat ook een bandje, de mooiste muziek stond erop. Een gouden tijd en nu kwam ik haar tegen in het winkelcentrum. Ik heb van haar voor 5 euro een heel leuk stukje gekocht, echt mijn smaak, met zelfs  twee echte witte narcissen erin

Ik ben vanmorgen ook even bij de buurvrouw geweest die aan haar heup geopereerd is, of ik misschien nog wat boodschappen kon doen. Was ze erg blij mee. Eergisteren hadden we samen haar eigengemaakte soep opgegeten, vandaag bracht ik haar mijn eigen gemaakte appelmoes en dat werd ook in dank afgenomen. Zo leuk vind ik dat, zo moest het met iedereen zijn.

Buurvrouw haar klein dochter was de kerst boom aan het versieren, vroeg de buurvrouw of ik het ook versierd had, nou een beetje, ik heb geen plaats voor een kerstboom. Kwam de buurvrouw met een klein kunstboompje aan in een pot die allemaal kleurtjes gaf al je de stekker erin deed; van glasvezel, elk topje geeft een andere kleur. Hij kan mooi op tafel en ik mocht hem houden. Dus dit jaar zit ik toch weer in de kerstsfeer.

Zo komt er altijd wel wat op mijn pad. Ik zou het verschrikkelijk vinden als dat niet meer gebeurde. Heb ook gelijk kerst kaarten en kerstpostzegels gekocht,  die ga ik morgen allemaal schrijven dan ben ik ook weer gerust. Is elk jaar het zelfde met mij sinds Simon er niet meer is.

Eliza

13-12-2008 om 22:42 geschreven door eliza

Dieren van de kinderboerderij in de Donkere Duinen

Ik heb u verteld van de kinderboerderij met dat gezellige varken; er zijn nog allerlei andere dieren daar, er lopen ook kippen en hanen gewoon los en deze haan was er een van.

Een prachtbeest toch, de pauw kon natuurlijk niet onderdoen en liet mij zijn verenpracht zien.

Ook heel veel geitjes rennen daar. Als je brood of iets anders eetbaars bij je hebt, dan moet je goed uitkijken, zeker niet je mooiste kleren aan hebben, want ze staan zo tegen je op om het lekkers uit je handen te grissen. Meestal blijf ik dan ook buiten het hek. Ik heb het een keer meegemaakt, ze vlogen tegen me op zodra ik binnen kwam, met zeer modderige poten; ik zag er niet uit. Nu maal ik daar niet zoveel meer om, maar ik moest toen nog wel een stukje naar huis lopen en ik was echt smerig hoor.

Eliza

13-12-2008 om 21:56 geschreven door eliza

Trouwen

Mijn zoon ging trouwen met zijn Monique. Het stel was al twee jaar bij elkaar, Monique was 7 maanden zwanger van Sven. Simon mocht het nog meemaken, hij was zelfs getuige. Het zou niet zo’n hele grote bruiloft worden, we zouden naar het stadhuis gaan, daar werd getrouwd en dan zouden we naar een hotel gaan op de kop van Den  Helder. Het hotel staat op een prachtige plek aan zee.

Daar zouden we een broodmaaltijd eten en dan was het klaar, ook omdat Monique wel wat rust kon gebruiken.

Het moest allemaal gewoontjes, niets geks, niets zoals vroeger. Een bruidstaart was ook uit den boze, maar ik weet nog van mijn bruiloft hoe blij ik was met de bruidstaart die mijn moeder voor mij had besteld. Dus ik wou per se ook een bruiloftstaart voor hen. De eerste hapjes aan elkaar geven ! Bah ! wat een oubollig gedoe, moeten ze gedacht hebben. Maar op dat moment was moeders wil “wet”, ze vonden het achteraf ook wel mooi.

Ze wilden geen gekke dingen, maar twee moeders hadden toch het levensverhaal van hun kinderen opgetekend. We vroegen toch wel eventjes aandacht voor ons verhaal. Ook dansen zouden we niet doen, maar als ik mijn zoon toch zo’n 18 jaar op dansles heb gedaan, nou, dan bestond het niet dat hij niet even met zijn moeder danste ! Moeder had  eerst op de radio wat fijne muziek gezocht en dan zoonlief gewoon in de armen genomen en even fijn met hem gedanst. Ik vind de foto hiervan geweldig, omdat ik er maar voor de helft opsta, net slank genoeg. Dus Chris had alles geregeld, maar zijn moeder ging haar eigen gang. Hij zei later: “Ik had ook niet anders verwacht mam !” Het kind kent zijn moeder ook al zo lang, gelukkig maar .

Nu na negen jaar, gaat het stel uit elkaar en daar heb ik echt geen hand in gehad.

Eliza

13-12-2008 om 21:43 geschreven door eliza

Tuin onderhouden

De tuin was vroeger mijn alles, ik kon er uren in doorbrengen, had hem dan ook opgebouwd van niets naar meestal veel bloemen, vooral wilde bloemen. Ik vind zo’n hele deftige tuin, alles precies, niets voor mij, zo ben ik ook niet. Dat kwam in mijn tuin dan ook naar voren. Ik praat nu over het verleden, want toen ik ging verhuizen kreeg ik natuurlijk ook een andere tuin. Zo natuurlijk is dat misschien niet, maar ik had de mazzel dat ik wel weer een vrij grote tuin kreeg, die al aangelegd was. Ook zoals ik het mooi vond, alleen, alles groeide wel erg hard Ik wist toen even niet meer hoe het verder moest.

Er was een bevriende buurman die WEL zijn tuin helemaal,elk stukje, precies had. Toch  had ik wel even moeten nadenken voordat ik de buurman, goed bedoeld, mijn tuin liet bewerken. Ik stond er bij en ik keek er naar, oh, in het begin dacht ik, nou dat ruimt lekker op, maar later kreeg ik het Spaans benauwd, wat niet wonderlijk was, want de buurman was een Spanjaard ! Een fijne man, maar die echt zijn eigen zin deed in mijn tuin en niet erg luisterde. Als zijn vriendin zei: “Laat dit maar staan !” en ze draaide zich om, was het er al uit ! Hetzelfde met mij, ik had opeens een heel lege tuin. Ik heb er echt een traantje om gelaten, want zo heftig  had het van mijn ook niet gehoeven. Maar ik heb een hele lieve zus in Amsterdam, die het weekend erop kwam, mij meenam naar een tuincentrum en plantjes ging ophalen met mij. Toen was het niet meer zo leeg.

Als ik nu in de tuin kom, vind ik het nog steeds een beetje leeg. In deze tijd gaat alles een beetje minder worden, dus heb ik er wel vrede mee.

Eliza

13-12-2008 om 11:06 geschreven door eliza

Het verdronken bos.

Vanmiddag ben ik de appelschilletjes die ik gisteren geschild had voor mijn eigen appelmoes, naar de geitjes en schaapjes gaan brengen. De wind waaide best behoorlijk en er kwamen grijs blauwe wolken aan. Ik had echt het idee dat er sneeuw uit zou kunnen vallen,  dus ik stevig doorlopen. Rocky stom verbaasd dat het vrouwtje er zo de pas in had, nou dat vond hij wel prima hoor, rende heen en weer voor mij uit, oortjes wapperend, staartje parmantig in top. Heerlijk om te zien hoe Rocky, ondanks de kou,  het fijn vond om buiten te zijn.

Eigenlijk vond ik het koud zat en wou na de geitjes rechtsom keren, maar Rocky nam bij de hoek gewoon de bocht andersom, het Marieëndal in. Daar zag ik hoeveel water er is gevallen de laatste tijd. Hele stukken bos stonden blank, de bomen allemaal met de voeten in grote plassen water. Je rook het, ook net zoals je een plant te nat begiet, dan krijg je die typische gronderige aardegeur. Zo rook het ook in het bos, alles heel erg nat en toen dacht ik aan de titel: “het verdronken bos”.

Ja, dan ik ook maar het bochtje om, maar een klein rondje om het water heen, ik vond het ook al wat te donker en ik ben echt geen held in het donker.  Het zag er allemaal zo anders uit, voelde mij niet op mijn gemak. Rocky wel hoor, die vond het prachtig. Ineens zie ik ook de huizen, die eerst achter bomen verscholen waren. Nu de bomen kaal zijn,  komen de huizen tevoorschijn en lijkt je te wandelen in een andere omgeving. Toch fijn dat Rocky even nog een ommetje wou, ik vond het uiteindelijk met rode oortjes van de kou, toch ook wel lekker.

Eliza.

Het verdronken bos

Gelaten staan de bomen

te dromen

Het water word hun te machtig

Weg gouden kleuren, niets meer prachtig

Alles water, alles modder, alles nat

Het doet me wat

Ik zie het allemaal aan

Ben blij met de verharde paden,waar wij lopen gaan

Wind droog het bos !

Waai er op los !

De bomen zullen je dankbaar zijn

Met hun voeten in het water is niet fijn

Eliza

11-12-2008 om 22:58 geschreven door eliza

Knuffelen, wat is daar mis mee ?

Als je zoals ik een echt knuffelmens bent, dan vind je het de gewoonste zaak van de wereld om, als het zo uitkomt, iemand een fijne knuffel te geven. Ik weet niet beter, kan de hele dag wel af en toe je even vast pakken, even zien of je er nog bent ! Gewoon als je gelukkig bent, hoort het er voor mij bij. Maar dat niet iedereen dat gewend is, daar ben ik achter gekomen…

Iemand had een afspraakje geregeld voor mij. Marjan kende ik van vroeger, die was ik tegen gekomen in het winkelcentrum. Ze vroeg hoe het ging, ik zei wel goed, maar af en toe wat eenzaam. Ze wist een leuke man die ook alleen was, dus ik had op een gegeven moment een afspraak.

Dood zenuwachtig, als een meisje van 18, wachtte ik op wat er komen ging. Ik had bij mij thuis afgesproken, hoorde wel van alle kanten dat ik dat niet had moeten doen. Maar ik voel mij in mijn eigen huis het veiligst,  zag  niet in waarom niet. 8 uur zou mijn afspraak komen. 5 voor 8 daar gaat de bel ! Ik doe open, staat er een lange mijnheer voor de deur, met in zijn handen een grote bos kleine zalmkleurige roosjes…

Ja, en dat ben ik hé, ik trok hem zowat naar binnen. Toen hij mij de roosjes overhandigde, kon ik niet anders doen dan hem een dikke knuffel geven. Ging ik ook nog zeggen: “Wat ruik je lekker !” Nou, dat was dus echt veel te enthousiast. De man wist echt niet wat hem overkwam.

“Gaan we zitten ?” vraag ik,  “Wat hij wil drinken ?”

Koffie was goed. Ga ik koffie maken, ondertussen de man z’n oren van z’n hoofd kletsen. Het was echt een hele aardige man, maar hij was totaal anders dan ik. Had geen mobiele telefoon, had geen computer, terwijl ik hem voor mijn computer had gezet en mijn blog had laten zien. Ik maar vertellen en laten zien en hij maar geamuseerd luisteren. Zegt hij toch op een gegeven moment:

“Zou ik geen koffie van je krijgen ?”

Was ik de koffie totaal vergeten ! Wat kan een mens dan suf doen, tenminste ik hé. Maar ja, ik had even geen handleiding hoe ik een afspraakje op mijn 62ste moest afhandelen, ik had puur uit mijzelf gehandeld. Maar dat was dus veel te heftig. Ik deed of ik hem al jaren kende, vroeg hem het hemd van het lijf. Hij gaf daar redelijk antwoord op. We hebben nog een keer gebeld en toen kreeg ik te horen dat hij nog niet aan een echte relatie toe was. Of het aan mijn overenthousiasme gelegen heeft ?  Ik denk het wel. Hoe ik dan wel had moeten doen ? Ik was mij zelf, meer niet…

Eliza

11-12-2008 om 15:22 geschreven door eliza

Het huis aan de dijk

We moesten verhuizen, want Simon werd gek in de flat. Er woonde een gezinnetje boven ons met kleine kinderen, die de hele dag heen en weer aan het hollen waren. De moeder was nog jong en had graag harde muziek aan. Als je kon doen wat je wou en eruit kon, dan viel het wel mee, maar Simon zat aan huis gekluisterd met zijn rolstoel, hij kon geen kant op.  Het was ook geen persoon die in allerlei clubs zat. Hij had wel hobby’s, maar die voerde hij thuis uit, dus altijd in huis.

Het was een prachtige grote flat. Ik vond hem soms te groot,  maar voor Simon ideaal en hem heeft het ook wel veel gedaan dat we naar een kleinere woning gingen. Maar daar waren geen buren boven zijn hoofd,  dat huisje was een soort bungalow, heel lief maar klein. We hebben er ons acht jaar gered. Daar had Simon wel veel contact met de mensen buiten. Onze voortuin grensde aan de stoep en het was maar een klein voortuintje, dus je kon vanuit de huiskamer met de mensen praten .

We  keken wel tegen de dijk aan, maar daarop was genoeg te zien aan vogels.

De reiger werd Simon zijn vriend. Simon had hem zo tam gemaakt dat hij zijn stukjes knakworst, want daar had Simon hem mee gelokt, van de salontafel binnen kwam ophalen.

Simon was daar heel trots op, hij had dan ook wat te doen. Een keer ging het mis, toen de reiger binnen was ging de deur achter hem dicht ! Nou, dat werd paniek ! De reiger wou door het raam naar buiten, dat was echt naar, niet voor ons, maar wel voor hem. Gelukkig kreeg ik de deur weer open, kon hij naar buiten en kon ik de ravage opruimen. Ik had een windlicht, een glazen kom met zand en een kaars er in, er stonden planten op de vensterbank, alles er af en kapot. Dus je kunt je wel voorstellen dat ik even werk had om het op te ruimen. Ik dacht, die zien we nooit meer terug, maar ‘s avonds stond hij al weer tegen de  deur te tikken om knakworst !

Eliza

11-12-2008 om 12:33 geschreven door eliza

Jantje lacht en Jantje huilt…

Al vaker heb ik de natuur vergeleken met ons leven, we krijgen voorbeelden uit de natuur zoals vandaag…  Zo is het prachtig weer en schijnt de zon gewoon lekker warm,  zo komt er een donkerpaarse lucht aan, waaruit dan een fikse regenbui uit komt.

Zo is het met mij in ieder geval ook. Gisteren was er voor mij die donkerpaarse lucht, er was even geen spoortje licht. Vandaag schijnt de zon ― af en toe ― en heb ik  zelfs appelmoes gekookt, aardappeltjes wat voorgekookt, die ga ik vanavond bakken,  kipnuggets  uit de vriezer gehaald en ik ben vast van plan vanavond lekker te eten ! Vandaag had ik het weer voor mijzelf over, gisteren was ik er gewoon even niet. Weet ook niet meer wat ik gegeten heb, een beetje van dit en dat, maar vanavond word het een feestmaal.

Zo zie je, Jantje huilt en Jantje lacht…

Eliza

11-12-2008 om 12:14 geschreven door eliza

De Griekse en de Hollandse berenklauw

U kent ze misschien wel, het zijn giftige planten, maar om te zien best wel mooi.

De Griekse berenklauw die vind je niet zomaar aan de slootkant, die is echt uit Griekenland ooit meegekomen en verspreid door stekken, want dat doet hij goed. Er komen allemaal nieuwe stekken naast de oude plant en hij wordt groot. Wij hadden hem ook als stek gekregen en wij gaven hem ook weer door, vandaar dat hij dus meer  gezien wordt.

Mijn man was wel teleurgesteld, want die dacht dat hij een heel bijzondere plant had, die niemand nog bezat en alle planten mochten van hem verdwijnen, maar niet zijn Griekse berenklauw.

De Hollandse berenklauw is heel anders, die heeft een kroon van witte bloemen, net kant en enorme bladeren. Hij staat over het algemeen aan de slootkant of in  de bossen. Hij staat ook bij ons aan de slootkant en de gemeente probeert hem vaak uit te roeien, maar hij komt steeds terug. Ze zijn giftig, maar niet zo dat je eraan dood gaat. gewoon net als brandnetels maar dan erger. Dus als je er niet aan komt en hem alleen maar bewondert, omdat hij mooi is, is er niets aan de hand.

De Griekse beren klauw groeit in de hoogte heel mooi, maar heeft ook  behoorlijke prikbladderen. Dus, als de stengels hemaal op zijn, toch wel even de handschoenen aan om ze te verwijderen. Maar mooi bloeit hij wel en ik ben blij dat hij de verhuizing heeft overleefd, want ik wou graag Simon zijn plant toch weer in deze tuin zien en dat is gelukt.

Eliza

11-12-2008 om 11:48 geschreven door eliza

De clown

Ik had een verzameling clowns, was bezeten van clowns. In het andere huis, voordat Simon en ik naar het huis bij de dijk gingen wonen, had ik een grote flat, waar ik in een kamer wel drie honderd verschillende clowns had.  Ik kreeg ook van iedereen clowns en vond en vind ze nog geweldig.  Toen  ik 50 jaar werd was er een groot feest. Ik had een super vriendin, die ik jammer genoeg een beetje uit het oog heb verloren. Die maakte toen voor mij een koud buffet, zo geweldig. Toen ik jarig was kwam ze met de grootste verrassing, er kwam een echte clown. Ik moest  een beetje huilen, vond het zo geweldig en wou hem ook gelijk houden, maar dat ging helaas niet door. Ik was zo overdonderd, dat had ik echt niet verwacht. Zo leuk,  ik zal het nooit meer vergeten, het was een onvergetelijke verjaardag. We gingen verhuizen naar een veel kleinere woning en  ik moest  afscheid nemen van mijn clowns. Dat heeft me toen heel wat gedaan, maar er was geen ruimte meer voor ze. Ze zijn wel goed terecht gekomen en 5 van mijn aller mooiste en dierbaarste heb ik zelf gehouden.

Eliza

11-12-2008 om 11:18 geschreven door eliza

Donkere dagen voor Kerst

Als je ‘s morgens wakker wordt is het nog donker. Vanmorgen regende het ook nog hard, dus ik heb Rocky even in de tuin laten plassen een kop thee gemaakt een broodje en hup zo mijn bedje weer in, een extra kussen onder mijn hoofd en dan dat spannende boek pakken en lekker de dag de dag laten, de regen de regen en mij volkomen in het boek storten. Mensen die niet lezen begrijpen het misschien niet, maar mensen die wel lezen zullen het herkennen; voor velen zal het gewoon niet mogelijk zijn om hetzelfde te doen als ik en heel eerlijk, die mensen benijd ik wel, want die moeten nog ergens voor zorgen of gewoon dagelijks naar het werk; ze hebben een doel. Maar ik ? Ik moet echt wel een hoop doen, maar schuif het elke dag gewoon op, morgen maar weer… Het is niet goed, maar niemand die protesteert !

En ja, overal worden de huizen weer versierd met mooie lichtjes, maar ik voel er helemaal niets voor, kan de puf niet opbrengen om iets te ondernemen. Een beetje verloren voel ik me. Nu merk je extra dat je geen partner hebt om mee te praten, mee naar tuincentrums te gaan, samen versieren. Er is geen “samen” meer, dat weet ik al bijna 4 jaar, maar het drukt nu toch weer op mijn schouders. Ik zal gerust wel weer wat licht in de duisternis zien, maar even  ben ik er niet. De kaarten komen weer binnen,  “prettige dagen” ? Ik zal er wel wat van moeten maken, maar vandaag niet…

Eliza

10-12-2008 om 00:06 geschreven door eliza

Foto’s en herinneringen...

Ik heb vanmiddag nog eens mijn foto’s bekeken van vroeger. Ga ze nu op mijn blog zetten. Ze zijn niet allemaal even duidelijk, maar je kan toch zien waar ik het over heb. En als je dan naar die oude foto’s kijkt, word je toch wel vredig, je gaat gewoon terug in de tijd…

Ik zit naast een van de eerste televisies denk ik. De ‘rookstoel’ naast de tv;  de rugleuning kon naar beneden, door een stang over uitsparingen lager te leggen, zodat je helemaal kon liggen. Het kleed op de grond,  eronder lag  vloerbedekking van een grove riet structuur.

Alles komt dan weer boven en aangezien ik toch (buiten wat dingen die ik niet begreep), wel een fijne jeugd gehad heb, zit ik met een glimlach te kijken. Je maakt de tijd dat we in Zandvoort waren en alle  grote schoolvakanties weer mee. Het strandwinkeltje van vader en moeder (als toiletkoning en koningin). Het was toch zeer belangrijk werk; stel als ze er niet waren je dan een kuiltje in het zand had moeten maken om te poepen of de zee extra  bevuilen. Ze waren ook trots op hun blinkende wc en niet te beroerd om op de kleintjes te passen als je even zelf wou zwemmen. Ja, zo  heb ik vanmiddag echt weer terug in mijn leven gekeken…

Carnaval foto’s… wat was ik ? 23 jaar, er was een klein café waar de carnaval onder de stamgasten werd gevierd, een ander kwam er niet binnen, dus je was onder vertrouwd volk. Het was leuk om je te verkleden, uitbundig feestvieren, heerlijk vonden we dat. Elk jaar weer een andere creatie bedenken en dan, als je het  niet meer wist, maar als ouwe opa en oma. Een geraamte schilderen op een trui en dikke zwarte panty. Ik moest het aantrekken, Simon aan het schilderen… Ik stond boven op tafel, mocht twee uur niet bewegen totdat het witsel droog was.

Als clownvrouw en clownman… Simon maakte elke creatie zelf, gewoon leuke tijden. Ja dan ben ik toch wel erg blij dat we foto’s gemaakt hebben, het maakt me wat weemoedig maar het is ook heel fijn om je het allemaal  weer te herinneren omdat  het door de foto’s niet helemaal verdwijnt.

Eliza

09-12-2008 om 23:25 geschreven door eliza

Goede morgen...

Goede morgen, het zijn twee woorden

Die ik elke morgen hoorde

Nu ben je uit mijn leven weggegleden

Gewoon zo maar overleden

Dat was de afspraak niet

We zouden heel oud worden samen

Het leek erop, kind er kleinkinderen kwamen

Jij werd ziek, maar je kon daar niet zo maar aan doodgaan

We hadden nog heel wat jaren te gaan

En ineens, onverwacht ,

Ging je heen in de nacht

Het was beter voor jou

Maar ik sta nu in de kou

Het klinkt boos,

Maar ik voel mij zo machteloos

Zo zonder jou,

Hoe moet dat nou ?

Wij waren 42 jaar bij elkaar

Een helft is nu weg, zo maar

Het is zo, als wel eens word beweerd

Ik ben van een ledemaat geamputeerd

Je gaat verder, het leven gaat gewoon verder

Maar elke morgen, geen “Goede morgen!”

en elke avond geen “Welterusten schat.”

dat is wat ik vreselijk mis, mijn ogen zijn nu nat

Van tranen, die maar blijven stromen

Maar je moet er zelf uitkomen

Het blijft zo als het is

Maar jij bent het, die ik zo vreselijk mis

Eliza

28-09-2007

09-12-2008 om 19:34 geschreven door eliza

De boerderij

De boerderij is voor mij een plek waar ik echt heel veel genoten heb. We stonden op een camping, vlak bij de boerderij, zodoende ben ik in aanraking gekomen met een paar superlieve mensen. Mocht in de loop der jaren van alles meemaken wat maar op een boerderij is. Ben bij een bevalling van een koe geweest, die met een keizersnee haar kalf ter wereld moest krijgen. Ik was stomverbaasd;  die vetlagen waar doorheen gesneden moest worden, voordat de veearts eindelijk bij het kalf kon. Beetje eng om naar te kijken, maar ook machtig interessant .

Zo draaide ik ook schaapjes in het weiland om, als ze op hun rug lagen. Ze konden zich dan niet terug rollen en moesten een klein duwtje hebben; als ze dat niet kregen gingen ze na een tijdje dood want dan was alles ingeklapt en stikken ze. Ook bij het lammetjes krijgen was ik graag aanwezig, hoewel ik ook vaak met de schaapjes meevoelde die voor het eerst moesten bevallen. Ze hadden ook pijn. Moest vaak hun kopje vasthouden als de boer bezig was het  lammetje te halen. Ze hebben prachtige ogen de schapen en die stonden echt angstig dan.

Op een gegeven moment mocht ik, omdat ik autorijles had, met een oude auto over het land rijden, dan deed ik nog wat ervaring op. Die auto was een kleine bestelwagen. Als er een schaap dood was, werd het met de auto opgehaald. Zo ook een dag dat de boer en boerin weg moesten. Ik zou een beetje op de schapen passen. Ik liep drie keer een rondje langs de schapen, alle dagen. Deed ook net of ze van mij waren ! De 2de keer dat ik langs liep, lag er een schaap dood . Erg vond ik dat. Ik dacht, ik ga de auto halen, laad dat schaap op en breng het naar de stal. En als niemand er dan bij is, dan gaat alles. Kon de auto starten en reed zo het weiland in naar het schaap. Er lag een schuine plank in de auto, die kon je tegen de achterkant aan zetten en dan rolde je het schaap zo de auto in (dacht ik).

Nou, zo gezegd zo gedaan. Het viel tegen ! Het schaap gaf niet mee natuurlijk, was zo stijf als een plank, heb me rot getild. Terwijl ik met dat schaap aan het worstelen was, komt er ineens een enorme zucht uit dat beest ! Ik ben van mijn leven nog niet zo geschrokken…Sloeg zo wat steil achterover en stinken ! Niet te geloven !

Ik heb nog even afgewacht of het schaap nog meer verassingen had, maar dat was zijn laatste zucht, niet uit zijn bekkie, maar uit de andere kant…

Later hoorde ik van de boer, dat er altijd lucht in zo’n schaap blijft hangen en als je er dan mee aan het tillen gaat, gebeurt het dat dan die lucht ontsnapt. Had ik graag geweten, was ik niet zo geschrokken.

Maar alweer wat geleerd !

Eliza

26-02-2008 om 00:00 geschreven door Eliza

08-12-2008 om 23:58 geschreven door eliza

Gevaarlijk spelletje...

We woonden vroeger achter de Albert  Cuip, de grootste markt van Amsterdam. Als kind zijnde haalde je kattenkwaad uit, maar 1 keer is me dat absoluut niet goed bevallen. Mijn broers hadden een spel uitgevonden. Als de mark ‘s avonds afgelopen was, kwamen er altijd grote vrachtwagens om de boel op te ruimen en wat deden mijn broers, zij gingen aan de achterklep hangen en reden zo een stukje mee met de vrachtwagen. Als de vrachtwagen dan harder ging rijden lieten ze los. Ze hadden gezegd dat het leuk was, en een fluitje van een cent. Toen wou ik mij niet laten kennen, dus ik ook op een gegeven moment hangen aan de klep en dan mee laten slepen… Ja, maar toen de vrachtwagen harder ging rijden dorst ik nooit meer los te laten. Wat hebben mijn arme beentjes toen gerend, doodsangst heb ik uitgestaan en was zeer dankbaar dat er een voorbijganger was die de vrachtwagenchauffeur verwittigde dat ik achter aan die klep hing. Ik heb nog nooit zo op mijn kop gehad, eerst door de vrachtwagenchauffeur en later thuis door mijn ouders, want ik was zo van streek dat het verhaal er wel uit kwam, terwijl ik mijn broers had  moeten beloven het niet te vertellen, want nu kregen zij een nog zwaardere straf dan ik. Zij hadden het voorbeeld gegeven. Ik mocht een week niet naar buiten na school, zij twee weken niet !

Eliza

08-12-2008 om 15:07 geschreven door eliza

Het “toverstokje”

Dat ik op mijn leeftijd nog les krijg van mijn kleinzoon Sven in seks, is niet te geloven !

Gisteren belde mijn zoon op:

“Mam, kan je de kinderen te slapen hebben, het is wel kort dag, maar ik kwam een paar vrienden tegen en die gingen te stappen en ik wou graag mee?”

“Ik vind het prima knul,  breng maar.”

“Ok, fijn mam !”

Daar waren ze dan, met hun 6 knuffeldieren. Sven met zijn Nintendo computer en Indra met haar paraplu. Het regende wel toen ze kwamen, maar de andere ochtend was het prachtig mooi weer, maar toen moest de paraplu mee, tegen de zon. Ik had wel gezegd dat ik de paraplu niet zou vast houden onderweg, dat moest ze zelf doen. Ze hebben heerlijk geslapen, maar werden om 5 uur wakker, dat was toch echt te vroeg. Ze zijn allebei wat verkouden, dus ik vroeg of ze wat wilden drinken ? Ja oma, groene limonade !” OK, maar toen zakte ik weer voor mijn oma diploma. Ik vroeg of ze honger hadden ? Ze keken elkaar eens aan… nou, als oma zegt dat we honger hebben, dan hebben we honger !

“Willen jullie een broodje kaas ?”

“Ja oma.”

Dus twee broodjes kaas, niet goed natuurlijk om 5 uur ‘s morgens. Sven had hem aardig gauw op, maar Indra die zat er mee te teuten en op een gegeven moment:

“Oma ! allemaal kruimels in bed nou kan ik niet slapen !”

“Pffff…”  Knuffels opzij, kruimels uit bed werken, rest van het broodje door oma opgegeten, lekker slapen nu. Dat lukte tot 8 uur knappe tijd. Toen moest er gewassen en aan gekleed, dus Sven moest schoon ondergoed aan.

“Indra je mag niet kijken hoor !”

Maar hij gaat vlak voor zijn zus toch zijn onderbroekje uitdoen.

Indra gelijk: “Ha ha… ik zie een piemel !”

Ik keek  even om het hoekje, staat Sven te zwaaien met zijn slurfje.

“Oma, ik heb een toverstokje !”

“Oh ja ?”

“Ja :”  

Hij pakt zijn piemel, haalt het velletje naar achter en zegt:

“Kijk oma, daar is de echte !”

Dat was dan zijn eikeltje. Zegt Indra ook nog:

“Ja en soms is hij hard en dan weer zacht, goed hé !”

Toen vond ik het toch welletjes.

“Prachtig ! Maar nu echt aankleden, want we gaan met Rocky even wandelen, zullen we de geitjes en de schaapjes wat appel brengen en dan komt pappa jullie weer halen.”

Idra moest per se haar paraplu mee en  ondanks dat ik had gezegd “Ik draag je plu niet !”, sta ik er toch mee op de foto. Dus weer gezakt. Al met al toch een leerzame ochtend. Deze tijd is echt zo heel anders dan toen ik klein was. We hebben vast wel eens wat gezien van onze broers,  maar geen haar op je hoofd dat je er wat van zei en nu gaat het allemaal zo frank en vrij. Het is ook beter in deze tijd dat er vroeg geleerd wordt hoe het allemaal zit, maar dat "toverstokje" vond ik nog zo heerlijk onschuldig.

Eliza

08-12-2008 om 13:12 geschreven door eliza

Gelijkenissen

Heeft u dat ook dat u op uw vader of moeder lijkt ? Bij mij is het zo, dat ik heel veel op mijn moeder lijk. Ik heb een jeugdfoto van mijn moeder en een van mij en ja hoor, je ziet erg de gelijkenis. Het was wel apart dat mijn twee broers en ik ook wat van elkaar weg hebben en dat alleen mijn zusje Kitty zo’n donker uiterlijk had en dat zij echt op mijn vader en zijn familie lijkt.

Dat heb ik trouwens wel geweten hoor… Tante Beb, een zuster van mijn vader, woonde bij ons om de hoek. Ze kwam heel vaak en meesstal nam ze voor Kitty iets mee en ik kreeg een aai over mijn bol ! Dat is als je klein bent echt wel heftig hoor. Vroeg me altijd af wat ik verkeerd gedaan had ? Mijn moeder heeft daar toen een eind aan gemaakt, ze zei: “Beb als je wat voor Kitty meeneemt, dan ook voor Els of anders voor geen van tweeën”.  En nog meer apart vind ik, dat ik heel het karakter van mijn vader heb en Kitty dat van mijn moeder. Wat zit dat toch wonderlijk in elkaar !  Ja, hoe dat allemaal ontstaat is vooraf bepaald en daar moet je het dan mee doen …

Eliza

07-12-2008 om 23:18 geschreven door eliza

Foto’s

Foto’s maken ga ik steeds leuker vinden. Nu heb ik een foto van Liv, mijn buurmeisje, gemaakt boven 1 hoog op dat piepkleine balkonnetje.

Wat ik allemaal in deze foto zie ? Ten eerste een beeldschoon meisje, prachtig krullend haar, kijkt heel dromerig. Ook zie ik een meisje op een piepklein balkonnetje, eenzaam…

Ze heeft er niet voor geposeerd, maar de foto vind ik echt mooi geworden .

Voelde me wel een beetje schuldig. Liv was 2 uur bij mij beneden in de tuin. Ze mag  dan doen en laten wat ze wil, had heerlijk met een waterpistool al mijn plantjes nat gespoten wou weer naar een slak kijken. Die zoeken we dan, zetten hem op een groot wit papier en het mooiste vond ze dan als hij uit zijn huisje kwam. Eerst de voelsprietjes, dan de oogjes op steeltjes, dan komt zijn lijfje er onder uit en glijdt hij (of zij) over dat vel papier. Samen met Indra, mijn kleindochter kunnen ze daar zeker een uur naar kijken.

Maar nu was ze alleen en speelde ze net zo met de slak. Totdat ik nog eens een kijkje ging nemen in de tuin en daar Liv vond, die heerlijk met haar kleine garnalenvingertjes de slak helemaal uit zijn huisje aan het halen was. Huisje fijn geknepen en nu maar kijken hoe trek ik die slak eruit.

Het is natuurlijk wel het willen weten hoe zoiets in elkaar zit, maar dat vond ik echt niet leuk hoor. Probeer haar duidelijk te maken, dat die slak een levend wezentje was die je dan gewoon dood maakt. Dat gezichtje van haar… door mijn preek begreep ze nu wel dat dit niet de bedoeling was. Ik heb haar toen ook naar boven gestuurd.

Ik kwam terug met Rocky  van een wandeling, stond Liv er, denk ik, nog over na te denken op dat piepkleine balkonnetje  Ik pakte gauw mijn camera om dat vast te leggen.

Eliza

24-05-2008 om 09:10 geschreven door Eliza

07-12-2008 om 11:10 geschreven door eliza

Het kauwtje

In de “Donkere duinen”, een mooi park was ik hertjes aan het fotograferen toen er vlak bij mij op het hek, een kauwtje ging zitten. Met zijn glimmende oogjes keek het me aan, alsof het wou zeggen: “Nou, het is mooi weer en ik heb een goede bui, dus… als je me op de foto wil zetten, ga je gang maar !” Hij ging er nog eens goed voor zitten en ik maakte deze mooie foto. Het leek zelfs wel of hij ook een beetje menselijk was, ik had hem bijna de foto laten zien…

Ik geloof zelfs, dat het hetzelfde kauwtje was dat een week te voren op Sven zijn schouder en op Indra haar arm kwam zitten, toen Chris, mijn zoon, met zijn kinderen ook in de Donkere duinen was. Dat was volgens Chris een tamme kauw.

Leuk dat ik hem ontmoet heb en toen ik wegging, bedankte ik hem netjes en ik geloof heilig dat hij even met zijn kopje neigde.

Eliza

07-12-2008 om 00:00 geschreven door eliza

Ganzengedicht

Alle vissen zwemmen in het water

Eendjes hou je snater

In een groen weiland

Lopen reigers aan de slootkant

Ganzen gak, gak, gak

Eten op hun gemak

Het gras wat voor de koeien was

De boer niet in zijn sas

Hij probeert ze weg te jagen

Want zijn koeien gaan klagen

Die groene ganzenpoep

Maakt van onze melk spinaziesoep

Dat mag niet gebeuren

De mensen gaan dan zeuren

Denk maar niet dat we groene melk kopen

Dus doen we voor niets de hele dag lopen

De hele dag vies gras eten

De melk kan je dan wel vergeten

De boer maakt veel geluid

De ganzen vliegen alle kanten uit

Ze lachen achter de boer zijn rug

Morgen zijn we vlug weer terug

Er helpt geen lieve moeder aan

Dat we ons ganzengangetje weer gaan

Dat is jullie afgeraden

Want dan kom ik met het geweer geladen

Schiet jullie ganzen allemaal voor de kont

De veren vliegen dan in het rond

Nou worden we bang

Boer zegt pang

Laten we maar verderop gaan

Daar waar die andere koeien staan

Daar is zeker weten

Het gras veel lekkerder om te eten

Eliza

06-12-2008 om 12:45 geschreven door eliza

Het zwanenpaar

Ik heb u al veel foto’s van ons zwanenpaar laten zien op het oude blog, u zult inmiddels wel gezien hebben dat het helemaal anders is geworden. Ik word enorm geholpen, om het blog zo mooi te laten zijn. Ik fotografeer graag, ik mag graag verhaaltjes en gedichtjes schrijven, maar om alles zo mooi te maken daar heb ik hulp bij gekregen waar ik zeer dankbaar voor ben.

Het zwanenechtpaar ken ik al zolang ik hier woon, bijna 4jaar. Ze zijn echt altijd bij elkaar, onafscheidelijk, ik heb ook wel gehoord dat als er een dood zou gaan, de ander dan altijd alleen zou blijven, dat is trouw tot in de dood. Gisteren mocht ik er getuige van zijn dat mevrouw en mijnheer in bad gingen. Ze waren niet preuts iedereen mocht genieten van hun bad in die hele grote badkuip de sloot.

Ik hoorde toen ik Rocky uit wou laten, best wel lawaai. Nieuwsgierig ging kijken en ja hoor, mijnheer en mevrouw Zwaan waren aan het baden. De lange hals helemaal onder water, dan met die natte hals de rest van hun hals poetsen, dan enorm met hun grote vleugels de rest van hun verenpak nat maken en ten slotte  maar weer poetsen met hun snavels. Een heel ritueel, wat een paar keer herhaald werd, een prachtig gezicht. Ik was blij dat ik zo dichtbij woonde en dat ik gauw mijn camera had gepakt, want het zijn geweldige foto’s geworden, al zeg ik het zelf. Ik wil u ook graag getuigen laten zijn van een wasbeurt die mevrouw en mijnheer Zwaan mij  zonder valse schaamte lieten zien.

Eliza

06-12-2008 om 12:30 geschreven door eliza

Doe-het-zelf klusjesvrouw

Doe-het-zelf klusjesvrouw

Dat is me wat, nou nou

Ik denk, dat doe ik toch even

Wou ik mijn tuinchrysant laten leven

Moesten onderin de plastiek pot 2 gaten

Waren al voorgestanst, zouden zo loslaten

Ik met hamer en schroevendraaier erop af

Sta gewoon paf

Timmer me helemaal moe

Maar die gaten geven niet toe,

Komt de buurvrouw langs, kijkt het zo eens even aan

Waarom niet met de scherpe kant van de hamer meteen slaan ?

Op de kont van de schroevendraaier wou echt niet lukken

Twee klappen met de hamer en daar vielen de ronde stukken

Simpel uit de pot

De buurvrouw lacht zich rot

Had maar eerder gekomen, dat is toch wat

Chrysant er in, dat was dat

Klusjesvrouw zijn valt niet mee

Maar de gaten zitten er in, alle twee

Simpeler klusje als dit is er vast niet

Maar dat scheelt mij een biet

Heb het toch lekker zelf gedaan

Het volgende klusje komt er vast gauw aan

Ik haalde altijd hulp meteen

Als het kon van iedereen

Probeerde het niet eens, stom hoor

Ik krijg het nu door

Dat het best leuk is, vooral als het lukt

Wordt ook meteen uit mijn sombere gedachten gerukt

“Werken is het beste medicijn “ zei mijn vader altijd

Heb ik onthouden, al ben ik hem al jaren kwijt.

Eliza

21-08-2008 om 21:00 geschreven door Eliza

06-12-2008 om 00:00 geschreven door eliza

Schoentje zetten

Ja, wanneer Sinterklaas in het land is zijn er ook allemaal rituelen. Als de Sint jarig is geeft hij alle kinderen ook een  verjaardagscadeau. Hoe het “schoentje zetten” is ontstaan,  misschien kan iemand mij dat vertellen ik weet het echt niet. Er moest voor het paard stro en een wortel  in de schoen gedaan worden, omdat het lieve beest voor alle kinderen over de daken liep en dan kon je niet slapen en heel stiekem ‘s morgensvroeg kijken of er al wat in zat. Dan niet van vreugde gaan gillen als je een marsepeinkikker in je schoen had.

Anno 2008, huize Oma Els gaat het tegenwoordig anders… Ik bel mijn zoon: “Komen ze nog hun schoentje zetten ?” Er werd een beetje lauw op gereageerd:

“Nu niet ma, we moeten nog eten, morgen !”

“Ook goed, nee niet goed, want dan ben ik het weekend weg !”

“Nou, dan zondagavond, als je terugkomt ma ?”

Prima, had ik nog even tijd om wat te bedenken. Ik had van Sven heel toevallig gehoord, dat hij nog niet helemaal klok kon kijken; wel hele uren, maar de rest nog niet zo goed. Indra is gek met alles wat met prinsesjes te maken heeft, dus oma op pad. Hulpsinterklaas, een moeilijke rol hoor. Een marsepeinen kikker dat was al lang niet meer het enige. Er was in de loop van de jaren toch wel een cadeau bij gekomen, dus op zoek…

Kom ik in de boekenwinkel een boek met een klok erin tegen, waar kabouters je leerden elke bladzijde verder, hoe en klok werkt. Bingo ! dit is voor Sven. Nou kabouters… het was al lang soldaten en schieten en weet ik veel wat hij al niet op de pc voor spelletjes doet. Maar de klok was  het belangrijkst toch ? Voor Indra vond ik in dezelfde boekenwinkel een kleurboek,  met allemaal prinsessenplaatjes om te kleuren. Prima dat is het, alleen was de helft van de tekening nog niet te zien want die moet je dan,  door lijntjes naar elkaar toe trekken te voorschijn halen, van nummer 1 naar nummer 2 enz. Was misschien wel een beetje moeilijk, maar ik dacht dat verbroedert broer en zus,  door Sven Indra te laten helpen…niets mis mee toch ?

Zondagavond daar waren ze. Twee plastiek klompjes van deze tijd, maar geen stro, geen wortel of een  appel. Klompjes voor het nepkacheltje zetten, liedje zingen… Sven met een gezicht van ‘vooruit dan maar’, het Sinterklaas Kapoentje rolde heel gauw uit zijn mond. Indra was daar helemaal niet tevreden mee: “Ik wil zie ginds komt de stoomboot !”   Okééééé’ dan, eerste couplet, klaarrrrrr, nee hoor gaat nog verder. Sven die had het wel gehad, Indra zong het tweede couplet ook nog ,

Nou kinders, kom op, lekker slapen, doeiii !

“Mam morgenavond om zeven uur komen we kijken of Sinterklaas nog langs geweest is. Stel je nou eens voor, dat die man zo moe was dat hij echt geen zin meer had ? Kan toch ?”

“Neeeee, dat kan echt niet hoor !”

Dus ik de boeken mooi ingepakt, snoepgoed in een zakje erbij… Prima, Hulpsint heeft het goed gedaan. Maandag 7 uur ja daar waren ze, wel heel nieuwsgierig, maar Indra was zeer vermoeid en dan is ze niet op haar best.

” Oh, snoepjes ! Wat zijn dat nou voor snoepjes ? Ik lust die niet !” Indra in de bocht. Sven bekeek zijn snoepjes maar zei niets, hij is tenslotte al 4 jaar ouder dan zijn zus.  

“Oh, pakjes !” Indra maakt haar pakje open…

“Oma, dat kan ik nog helemaal niet !”

“Gaat Sven je toch helpen !”

“Sven zit altijd met zijn Nintendo computerspelletje !”

Foutje in de gedachtegang van de Hulpsint.

Sven maakt zijn pakje open…

“Oh, een klok, maar die kabouters ? Sint weet toch wel hoe oud ik ben ?”

“Ja  Sint had ook opgevangen dat je alleen de hele uren kon lezen.”

Hulpsint kreeg onverwacht hulp van papa Chris.

“Kijk eens Sven, op elke bladzijde staat precies hoe laat het is, ook het half uur en het kwartier goed hé ?”

Jammer, hadden er soldaten of robots in gestaan dan was het geweldig geweest,  nu zo zo…

“Oma ik lust echt die soepjes niet !”…Indra.

“Lieverd, lust je pepermuntjes ?”

“Ja die lust ik wel”

“Oké, ik denk dat Sinterklaas niet boos is als we ruilen.” Oma heeft altijd rolletjes ‘Mentos’, een soort pepermunt in huis. Indra blij.

Sven: “Oma, zou Sinterklaas het ook goed vinden als ik de snoepjes ruil voor pepermunt ?”

“Nou, als het voor Indra mag,  mag het voor jou ook !”

“Ja, maar ik vind het wel een beetje stom !”

“Hoezo stom ?”

“Sinterklaas weet toch alles, hoe kan hij dan snoepjes geven die we niet lusten en waarom geen robots met een klok ?”

Ja toen moest ik alle zeilen bij zetten om niet uit mijn rol te vallen van Sint zijn hulp. Ben dus zwaar ondergewaardeerd. Chris zei nog gauw:

“Bedankt Sinterkklaas, maar nu gaan we naar huis en naar bed !”

”Dank u Sinterklaasje !”

Geen bedankje voor Hulpsint, ja weten hun veel, gelukkig maar.  Volgend jaar moet Hulpsint zich toch nog meer verdiepen in de cadeaus. Geen kabouters en geen lijntjes…

Eliza

05-12-2008 om 18:47 geschreven door eliza

Vrijwilligster

Ik weet niet of ik u al eens verteld heb over mijn vrijwilligerswerk, ik doe dat voor "Tafeltje-dekje". Het houd in dat ik maaltijden inpak in warmhouddozen voor mensen die niet meer thuis kunnen koken en dan toch via “Tafeltje-dekje” elke dag warm kunnen eten. Deze maaltijden worden gekookt in de keuken van het  ouderentehuis ‘De Lichtboei’.  Er zijn dan weer vrijwilligers die de maaltijden rondrijden, ieder heeft zijn eigen wijk.

Alle vrijwilligers en mensen die iets doen voor “De Lichtboei”, waren vandaag uitgenodigd om met de ouderen Sinterklaas feest te vieren. Om tien uur werden we verwacht. De sfeer zat er al goed in, er speelde een fijn orkestje,  liedjes die meegezongen konden worden. Er werd mee gezongen uit volle borst, heel gezellig. Aangezien ik daar ook van hou was het ‘kaasie’ voor mij (Amsterdamse uitdrukking voor ‘echt iets voor mij’).

Er werd koffie, thee en warme chocolade melk geserveerd,  met een heerlijk stuk banket letter.

De muziek nodigde zelfs een paar uit tot dansen en als 1  schaap over de dam is, volgt de rest. We kregen heerlijk warm eten, soep vooraf en daarna groenten, aardappels en zacht vlees met een lekkere saus. Als toetje een heerlijk ijsje in de vorm van een’ Mijter’, de hoed van Sinterklaas.

Voor het eten hebben we ook nog ‘karaoke’ gedaan,  meezingen met een band. De tekst zag je voor op een scherm,  je kon zelf uitzoeken welk liedje je wilde meezingen. Er stond een liedje bij waarvan ik het refrein kende. Het ging zo:

Janes, Janes pak me nog een keer

Pak me nog een keer

Pak me nog een keer

Janes, janes pak me nog een keer

Als je het nou niet doet

dan kan je het niet meer

Want Janes ging mijlen van haar heen

liet haar zo maar alleen dusssssss?

Het leek me leuk om de zaal wat aan het lachen te maken, nou dat is gelukt hoor. Als ik mij op de foto zie, met die kleine armpjes, daar zat ik mee te zwaaien; het moet er best grappig uitgezien hebben.

Sinterklaas met wel 6 Pieten kwamen en het personeel werd eerst bij Sint geroepen, maar toen  Tante Sjaan, een echte Amsterdamse, bij  Sint moest komen,  zei ze heel hard: “Krijg het lazarus, maar ik kom niet !”. Gieren hebben we gedaan. Ze ging echt niet hoor.

Een potje bingo kon ook niet ontbreken, dus allemaal bingokaarten en “bingo” roepen als je het had. Gelukkig voor mij 1 potje maar, want ik kan er gewoon niet tegen als ik nog maar één nummer moet en iemand anders roept “bingo !”  Brrrrr niets voor mij.

Toen zou de artiest van de middag komen, dat waren 3 Volendamse jongens. Ze zongen best wel mooi, maar het moest allemaal zo loeihard. Ik vond het welletjes en ben Rocky wezen ophalen. Even langs Joop om te vertellen hoe het was geweest en toen naar huis.

Heerlijk toch mijn eigen huisje weer…

Eliza

05-12-2008 om 17:26 geschreven door eliza

Regen, regen, regen

Vandaag is,

buiten alles vaag.

Door al die regen op het raam,

is het beslagen, ik schrijf jou naam.

Je bent ver maar altijd dichtbij

je hoort gewoon bij mij.

Je zit in mijn hoofd, in mijn hart

jij deelde met mij vreugde en smart.

Het wordt weer ‘Kerst’, het 4^de jaar

zonder jou, blijft nog steeds raar.

Je vond het altijd maar gedoe,

van dat versieren werd je moe.

Maar eenmaal aan de gang, deed je het toch,

maar elk jaar hetzelfde, geen sterretje wat anders mocht

7 rode ballen aan een lint voor het raam, steeds weer

werden die uit de kerstdoos gevist, keer na keer

Jij keek niet wat dit jaar de kleurentrend was

7 rode ballen en een kerstman op de deur, kerst begint dan pas

Ik mis je, hoe moeilijk het soms ook kon zijn

Het doet nog pijn,

Het verzacht, hoe langer de tijd wordt,

Je was bij mij toch nog te kort.

We zouden oud worden samen

Ik zie nog hoe ze je meenamen.

Jij had je strijd gestreden,

ik leef nog in het heden

Moeizaam red ik mij wel, het moet

Voor jou en mij en voor ons eigen bloed.

Je kleinkinderen worden  groot:

“Oma jouw opa is toch dood ?”

Eliza

05-12-2008 om 16:38 geschreven door eliza

Een klein vervolg nog op “Herman”

“Herman” is wel gebakken en gegeten,  maar het was geen succes.  Ja “Herman”, ik had praktisch alles gedaan om een goede vriendschapskoek te maken, maar vandaag moest het gebeuren. Ik moest eigenlijk nog twee keer voeding geven, dus eerst nog een keer,200 gram bloem, 200 dl melk, 200gram suiker en dat had ik morgen ook weer moeten doen, maar na deze keer eten geven moest ik “Herman gaan scheiden in 5 porties en daar zat hem nou net de kneep ! Ik had niemand om de weesjes te geven, ik had al veel te veel van “Herman “verteld en al mijn kennissen zeiden dan ook: “Ik geen Herman !”  “Ik ook niet !”… “Joop dan ?” “Nee, ik spoel “Herman” door de wc”!

Dat kon ik de weesjes niet aan doen, dus ik dacht, ik geef hem niet meer te eten, ik schep er een beker van af en de rest bak ik gewoon. Er moesten stukjes chocolade in, had ik niet, dus de chocoladepasta kwam er aan te pas. Nootjes had ik niet… Hé, pindakaas, daar zitten ook nootjes in ! Een flinke lepel pindakaas erin. Er moest bakpoeder in, had ik niet, later dacht ik: had maar wat bier genomen dat wordt met oliebollenbeslag ook wel gebruikt, dat gist ook. Niet aan gedacht… Kaneel, vergeten, maar wat ik het meeste miste was gewoon een beetje zout.

Want natuurlijk heb ik “Herman” gegeten, voelde me wel een kannibaal, maar “Herman” zou niet voor niets geleefd hebben. Het baksel wou niet rijzen, ik was bang dat het te heet was, dus heb de temperatuur iets minder gedaan. Ik had er pasta in gedaan, dus de kleur van “Herman”was best al wat bruin. Toen ik na een uurtje bakken keek, schrok ik en heb “Herman” eruit gehaald, met als gevolg het beetje wat “Herman” gerezen had, klapte in. Ik heb eigenhandig “Herman” om zeep geholpen, terwijl ik zo mijn best had gedaan, alles voor hem over had ! Ik heb van “Herman” 4 plakjes gegeten; hij was niet helemaal gaar, maar dat was niet zo erg. Dat hij zo flauw was dat vond ik echt minder.

Met tranen in mijn ogen heb ik ”Herman” in kleine brokjes gesneden. Morgen wordt er een feestmaal voor de meeuwen op het grasveld voor de deur bereid. Ik zal “Herman” met eerbied uitstrooien en op gepaste wijze afscheid van hem nemen. Hij rust zalig in de maagjes van de meeuwen. Ik zal nog wel eens aan “Herman” denken…

Eliza

05-12-2008 om 00:00 geschreven door eliza

Levertraan

Levertraan, een heel vies goedje

Als je sterk wilde worden dan moest je

Elke dag een eetlepel naar binnen werken

En dan vooral niet laten merken

Hoe vies je dat vond

Bleef heel lang hangen in je mond

Maar “nee” zeggen was er niet bij

“Als je later groot bent, bedank je mij

Dan zul je je moeder dankbaar zijn “

Ja hoor, waarom ben ik dan zo klein ?

Eliza

27-03-2008 om 18:38 geschreven door eliza

04-12-2008 om 12:36 geschreven door eliza

Kleinkinderen

Kleinkinderen !  Gods gave dat ik ze heb. Ben weer behoorlijk verkouden, veel hoofdpijn en vervelend zijn. Dat gaat omdat je niets omhanden hebt, je kan je de hele dag zielig vinden. Maar dan gaat de telefoon…

“Mam, ik zit erg omhoog ! Kunnen de kinderen vanmiddag een paar uurtjes bij jou ?”

Wou eerst echt zeggen “ik voel me niet goed”,  maar ik mag ze toch ook erg graag zien, dus gezegd “breng ze maar !” Sven moest na een uurtje weer weg want die ging op school een of andere veldloop doen . Indra bleef bij mij. We hebben eerst sprookjes geluisterd op cd, waar ook de boeken bij waren. Dus als je naar de cd luisterde, kon je gelijk in het boek de plaatjes zien. Niets geen DVD, toch vond ze het echt spannend.  Roodkapje ! Alleen, snapte ze echt niet  hoe de wolf Roodkapje en Oma had opgegeten  en hoe ze dan later levend uit de buik van de wolf kwamen ? Ik maar uit gelegd dat de wolf echt niet gekauwd had, dus oma en Roodkapje helemaal in een keer doorgeslikt had.

“Oma, dat kan helemaal niet, want zo’n grote mond heeft de wolf helemaal niet !”

Nou, daar zit je dan met je goeie gedrag…

“Indra, in sprookjes kan alles !”

Nou gelukkig maar dat oma en Roodkapje nog lang en gelukkig leefden.

Ik had een setje “paaseieren schilderen” gekocht en was het vergeten met Pasen.

Dus vanmiddag hebben we eieren geschilderd. Dat is mooi, het gekookte ei kan tussen twee dopjes in geklemd worden; er zat een veer in en waterverf en een kwast erbij .Indra vond het prachtig, die kliederde er maar op los, maar met Sven kreeg ik moeilijkheden. Toen hij terugkwam van de veldloop was hij best al moe. Nu wou hij eigenlijk de eieren heel mooi schilderen, dat ging niet zo goed met die waterverf. Hij begint me daar te huilen ! Ik vroeg wat er nu aan de hand was ?

“Ik kan het niet, het word niet mooi !” Woest was hij.

Chris en ik zeiden:  “Doe niet zo gek, dan doe je het toch gewoon over !” Maar dat was het niet.

“Ik kan het niet, dus dan doe ik het niet over !”

“Maar waarom huil je dan ?”

“Jamaar, ik wil wel schilderen, alleen mooi !”

Wat moet je daar nu mee ? Hij was niet te troosten en ik zei nog wel:

”Oma kan geen veldloop lopen en jij moet nog een beetje oefenen met eieren schilderen !”

Nog harder huilen. Ik snapte er niets van volgens Sven en hij wou er niet meer over praten. Oké, hij mocht zijn frustratie op het ei bot vieren, eerst helemaal beurs slaan en dan pellen en opeten…weg ei, probleem opgelost !

Heerlijk die kleinkinderen, ik was de hele middag mijn verkoudheid vergeten.

Alleen geestelijk beremoe en de puinhoop door mijn huis, dat is ook best erg, maar als ze weg zijn, is het in een half uurtje weer opgeruimd.

Eliza

26-03-2008 om 00:00 geschreven door Eliza

04-12-2008 om 00:21 geschreven door eliza

Mensen hou van elkaar 

Mensen hou van elkaar

Het is niet moeilijk echt waar,

Kijk naar elkaar en luister

Praat met elkaar, geen gefluister.

Neem de moeite elkaar wat beter te begrijpen

Laat lieve gedachten rijpen

Geef aan elkaar door

Waar leven we anders voor

Het is zo makkelijk een glimlach

Je kunt ze gratis schenken elke dag

Een woord van troost welgemeend

Smelt een hart die was versteend

Het kost helemaal niets het is zo makkelijk

Als de ander terug glimlacht ben je rijk

Geeft je troost  voeding in een verdrietig hart

Misschien een klein lichtje in de smart

Proberen kan altijd, telkens weer

Blijven doen,  keer op keer

Eliza

03-12-2008 om 10:01 geschreven door eliza