xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het huis aan de dijk

We moesten verhuizen, want Simon werd gek in de flat. Er woonde een gezinnetje boven ons met kleine kinderen, die de hele dag heen en weer aan het hollen waren. De moeder was nog jong en had graag harde muziek aan. Als je kon doen wat je wou en eruit kon, dan viel het wel mee, maar Simon zat aan huis gekluisterd met zijn rolstoel, hij kon geen kant op.  Het was ook geen persoon die in allerlei clubs zat. Hij had wel hobby’s, maar die voerde hij thuis uit, dus altijd in huis.

Het was een prachtige grote flat. Ik vond hem soms te groot,  maar voor Simon ideaal en hem heeft het ook wel veel gedaan dat we naar een kleinere woning gingen. Maar daar waren geen buren boven zijn hoofd,  dat huisje was een soort bungalow, heel lief maar klein. We hebben er ons acht jaar gered. Daar had Simon wel veel contact met de mensen buiten. Onze voortuin grensde aan de stoep en het was maar een klein voortuintje, dus je kon vanuit de huiskamer met de mensen praten .

We  keken wel tegen de dijk aan, maar daarop was genoeg te zien aan vogels.

De reiger werd Simon zijn vriend. Simon had hem zo tam gemaakt dat hij zijn stukjes knakworst, want daar had Simon hem mee gelokt, van de salontafel binnen kwam ophalen.

Simon was daar heel trots op, hij had dan ook wat te doen. Een keer ging het mis, toen de reiger binnen was ging de deur achter hem dicht ! Nou, dat werd paniek ! De reiger wou door het raam naar buiten, dat was echt naar, niet voor ons, maar wel voor hem. Gelukkig kreeg ik de deur weer open, kon hij naar buiten en kon ik de ravage opruimen. Ik had een windlicht, een glazen kom met zand en een kaars er in, er stonden planten op de vensterbank, alles er af en kapot. Dus je kunt je wel voorstellen dat ik even werk had om het op te ruimen. Ik dacht, die zien we nooit meer terug, maar ‘s avonds stond hij al weer tegen de  deur te tikken om knakworst !

Eliza