Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Vandaag hangt er de hele dag zon akelige mist, zon mist waar je niet doorheen kan kijken, een grauwwitte sluier hangt als een deken over alles wat buiten is.
En als je dan toch de moed hebt om te gaan wandelen, omdat Rocky toch uit moet en je hoofd dwars door de mistlaag heen steekt, dan voel je pas hoe ijzig de mist is. Hij pakt je bij je lurven, dringt overal tussendoor. Je doet je jas helemaal tot bovenaan toe, maar nog loop je te huiveren. Dit is ook de natuur, maar hier in de mist kan ik niets leuks ontdekken; je ziet even verderop niets, je voelt de ijzige nattigheid, wil wel je rondje lopen maar je ben nu echt blij dat je weer thuis bent. Ik doe de deur open en een behaaglijke warmte komt mij tegemoet. Gauw een lekker kopje thee zetten en dan kan de mist buiten zijn wat hij wil.
Joop mijn overbuurman, mijn grote broer, mijn vriend, mijn vader (af en toe) maar ook mijn zuster, heerlijk om met Joop te lachen waar vrouwen om moeten lachen. Niet dat Joop vrouwelijk doet of eruitziet, maar hij komt er openlijk voor uit dat hij homo is en daar is helemaal niets mis mee.
Hij ziet er echt goed uit ik. Heb al eens gevraagd of hij voor mij geen hetero wou worden, maar daar begon hij niet aan. Hij is erg behulpzaam, vertroetelt graag(is bij mij daarvoor aan het goede adres) enkan zalig koken. Hij is gewoon een super buurman. Rocky mag ik ook geregeld bij hem achterlaten als ik ergens naar toe moet en er geen hond mee mag. Joop is een gezelschapsmens, hij vind het ook heerlijk als er volk komt. Houdt van mooie spullen in huis en het is ook knoert gezellig bij hem.
Joop past ook een groot deel van de week op Benny, de hond van zijn nichtje zodat die naar haar werk kan gaan. Joop en ik lachen samen wat af. We zitten te roddelen over iedereen en nog wat;niet gemeen roddelen, maar zoiets vaneven vertellen wat er allemaal gebeurd is. Gisteren was ik super blij dat Joop een sleutel van de voordeur had, want ik was hem glad vergeten en dan had ik mijn zoon in moeten schakelen. Dus Joop is in t kort een hele fijne super buurman.
Alleen zijn dat heeft zijn voordelen, je bent heer en meester. Maar je bent toch maar mooi één persoon, die nu een splinter in haar voet heeft, die ze er zelf met geen mogelijkheid uit krijgt.
Chris bracht me net naar huis, want mijn kleindochter Indra is 4 jaar geworden. Ik had gevraagd of hij even wou kijken, want het is pijnlijk als ik er op loop. Maar die had zon haast, dus toen we thuis was mam uit de auto, doei mam ! en weg was hij. Helemaal weer vergeten dat hij mij helpen zou.
Ik denk, ik doe het zelf. Had even het bolle buikje van mij vergeten, want mijn voet op de andere knie Ik zag de splinter en dan kan ik niet over mijn buik heen de splinter eruithalen. Zuchten en steunen, buikje zit ertussen, armpjes te kort ..helllppppp ! Maar nee hoor, echt niet. Waar is nu de heer of meester ?
Morgenochtend ga iknaar een vriendin, die heeft jaren EHBO gedaan, dus die kan mij wel verlossen van de splinter. Ja, het is mijn eigen schuld, ik loop zo graag op bloten voeten, dat het risico er inzit dat er iets inkomt wat er niet in hoort. Vroeger was dat makkelijk, ging met mijn rug naar Simonstaan, voet naar achteren en omhoog en Siem die nam een hete naald die hij verwarmd had op het gasstel voor de hygiëne en dan zag ik het zelf niet, want ik ben zon watje, ik ben overal bang voor, zeker voor pijn. Al had hij mijn voet alleen maar vast, begon ik al te piepen, maar hij kreeg de splinter er altijd uit. Je beseft niet hoe je elkaar kan nodig hebben, zeker in kleine dingen, tot het je overkomt dat de partner die 42 jaar een deel van je zelf was, wegvalt.
Ik ben nu drie jaar verder en nog zijn er dingen die je soms niet alleen kan. Oké,wie niet sterk is moet slim zijn en gewoon aan een wildvreemde man vragen om mijn kaplaarzen uit te trekken,die op vreemde wijze om mijn voeten bleven zitten. Je moet even denkwerk doen, soms wat organiseren en dan krijg je toch een hoop voor elkaar. Mijn Moeder zei altijd: Waar een wil is ,is een weg .
Ook zei ze als ik iets niet kon:Kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt ernaast ! Wijze uitspraken die me altijd zijn bijgebleven, zonder erg leer je zoveel van je ouders, maar later komt het pas allemaal naar boven. Toen het gezegd werd dacht ik wel eens: Jaja, hetzal wel !, maar nu koester ik deze uitspraken.
Het is vandaag echt weer om aanmijzelf te klussen. Lekker onder de douche geweest, helemaal ingesmeerd met body lotion, ben met mijn voeten bezig geweest, omdat ik veel op bloten voeten loop heb ik vrij gauw eelt op mijn voeten en dan is het vandaag net zon dag om dat er eens netjes af te halen. Dat is nog niet zo eenvoudig vanwege mijn lichaamsvorm. Mijn armpjes zijn vrij kort, mijn buik wat te bol ,dus hijgen en puffen. Met een eeltschaaf eerst het ergste er afhalen, dan met de rasp en daarna nog met een fijne schuurvijl. Dus heftig voor mij, maar als je later het resultaat ziet en hoe zacht ze dan zijn, ben iksupertevreden.
Het moet alle weken gebeuren, maar het schiet er wel eens bij in. Als het zacht is de voeten dan heerlijk insmeren met mentholcrème, dat is ook nog eens verkoelend en ruikt lekker. Nu zit mijn haar in de verf. Ik ging altijd naar de kapper, maar daar kost het met nogwat dingetjes meer, 42 euro (faunen, haarlak en soms liet ik mij weer wat aansmeren). Nu kost mij deverf 4,95 euro en natuurlijk wat tijd en werk. Vroeger kon ik het ook niet betalen, dus ik heb het al heel vaak zelfgedaan. Alleen het is altijd de vraag: hoe pakt de verf ?
Nu mijn haar steeds grijzer word pakt de kleur van de verf ook anders. Ik heb het maar bij veilig gehouden, donker blond,kan ik me geen buil vallen. Het kan alleen wat groenig uitvallen als het tegen zit
Verder ga ikstraks wortelen, uien en aardappelen schoonmaken en dan een heerlijke grote pan hutspot maken. Had een stukje Zeeuws spek gekocht, wist niet precies hoe dat smaakte, maar toen ik er een plakje van afsneed, was het toch wel erg vet en zout. Dus ik doe geen zout op de groenten en aardappelen, maar snij straks dobbelsteentjes van het spek en dat doe ik er dan doorheen, hoef ik er ook geen rookworst bij te doen. Alhoewel het is natuurlijk wel lekker zon stukje rookworst extra !
Ziet u nu, hoe moeilijk het voor mij is om dunner te worden ? Ik vind, ALSik dan eens kook, ik ook lekker mageten, dus het is toch weer kiezen of delen ! Maar bij het donkere weer van vandaag hoort zon heerlijke stamppot. Ik maak meestel wat meer, want de volgende dag is het altijd nog lekkerder.
Weet u, mensen die niet van snoepen houden, niet van lekkere vette happen, zijn natuurlijk dunner, maar mag ik mij zelf dan niet af en toe verwennen met een stuk appeltaart door Joop gebakken met slagroom, een puddinkje en dan mijn stamppot ? Ik weet donders goed het antwoord: Nèè !
Ga aan het groenten schoonmaken en dan de verf uit mijn haar halen , zal u eerlijk vertellen hoe het geworden is.
Ik heb al zoveel geschreven, weet niet zeker of ik dit verhaal al verteld heb. Mijn man lag een paar dagen in het ziekenhuis voor een kuur, daar was hij dan niet ziek van, maar hij moest dan zon tien dagen in het ziekenhuis aan een infuus. Dan zei hij tegen mij altijd: Neem de kans waar, vraag of je een paar dagen naar de boerderij mag komen, kan je weer bijtanken.Als hij het zelf geen bezwaar vond, wou ik wel een paar dagen naar de boerderij.
Ik was welkom, het was net tegen lammeren tijd, dus ook weer fijn om mee te maken. Maar er was een schaapje, dat nog te jong was om lammetjes te krijgen, maar was toch gedekt. Dus toen het moest bevallen, had het schaapje geen kracht om het zelf ter wereld te brengen. De boer moest eigenlijk met een beetje geweld het beestje eruit halen. Ik was er niet zo blij mee, maar dan ben je echt een stadsmens, het moet er toch uit, anders gaat de moeder ook dood.
Het lammetjeleefde wel, maar meer ook niet. Het was 2 weken te vroeg geboren,wou ook niet gaan staan en als het aan de boer lag, die er toch alles aan doet om zijn schaapjes gezond ter wereld te brengen, had hij het lammetje links laten liggen en dan gaat het vanzelf dood. Je kan geen invalide beesten hebben, tenminste eentje dat niet kan staan, is ook zielig. Maar daar wou ik niet aan hé. Ik dacht, als hij eerst die 2 weken ingelopen heeft, gaat het misschien wel goed. Dus ik s nachts 2 keer eruit om hem de fles te geven. De boer keek dat een beetje aan en zei:
Als je morgen naar huis gaat, wat dan ?
Ik meteen: Dan neem ik hem mee !
Ik heb op ze ingepraat en ik kreeg Lammie ― zo had ik hem al genoemd ― mee naar huis, met melk in een kistje. Ik was er heilig van overtuigd dat, als ik hem de eerste drie weken erdoor sleepte, hij beter zou worden, want volgens de boer had hij hersenbeschadiging, vandaar dat hij zijn kopje steeds scheef hield en hij omviel. Simon was nog in het ziekenhuis, dus ik de eerste dagen alle aandacht aan Lammie gegeven. Ik had een klein blauw riempje gekocht, daar kon ik hem ook mee rechtop vasthouden. In mijn ogen ging hij ook echt vooruit.
Hij mekkerde wel s morgens heel vroeg, al om 6 uur begon hij. Ik had hem binnenin de hal staan, hij plaste wel op het zeil als ik oefeningen met hem deed, maar ik vond Lammie superlief.
Hij groeide als kool, omdat hij niet zoveel beweging had, want hij kon drie pasjes lopen en dan viel hij om. Hij was wel zeer nieuwsgierig, want de bal van de hond, daar ging hij op het laatst mee koppen, zijn klein koppie er tegenaan duwen tot de bal rolde.
Toen brak de dag aan dat Simon uit het ziekenhuis kwam. Het eerste wat hij zei toen hij thuis kwam: Wat stinkt het hier !Ik had niets verteld, ik denk daar komt hij gauw genoeg achter. Veel te gauw, want het kistje met Lammie moest meteen naar buiten in de hal. s Nachts mocht het wel binnen, maar omdat ik er toch wel veel tijd aan bestede, voelde Simon zich verwaarloosd. Toen hij de andere dag om 6 uur Lammie hoorde mekkeren was zijn lot al beslist. Lammie moest terug naar de boerderij. Dat kon niet want daar konden ze niet alles doen wat ik hier deed. Maar Simon zag ook geen heil in beterschap voor Lammie, die vond het eigenlijk wreed dat ik zo met hem bezig was. Hij belde de boer en die kwam hem gelijk ophalen. Wat was ik kwaad op de twee mannen ! Ze namen mij Lammie af zonder hem de tijd te gunnen te herstellen, want dat geloofde ik vast. Ik heb echt gehuild toen hij meegenomen werd. Ik heb 3 dagen later nog gebeld hoe het ermee was, maar Lammie was al niet meer, niet dat ze hem zelf dood gemaakt hebben, maar ja gewoon in een hoekje van de stal gelegd af en toe eten gegeven, maar het was geen haalbare kaart volgens de boer. Hij heeft er natuurlijk het meest verstand van en je verliest nu eenmaal af en toe lammetjes, maar dit lammetje was voor mij heel bijzonder, ik voelde met mijn hart, de boer met verstand.
Veel later ben ik bijgedraaid toen mij uitgelegd werd,dat het altijd een apart lammetje zou zijn gebleven. Zou nooit met de kudde meekunnen, dus altijd alleen, toen had ik rust. Dat wenste ik hem ook niet toe.Er werden later nog wel eens zielenpoten geboren, maar daar had ik bewust afstand van genomen, om niet weer hetzelfde mee te maken als met Lammie. Ik heb het Simon heel lang verweten dat Lammie door zijn schuld dood gegaan was, misschien onterecht.
Mijn man was zon man man, ja, hoe zal ik het zeggen Hij was de MAN, ik de vrouw. Dat hield in, mannentaken, vrouwentaken; herkent iemand dat ? Niets kwaads van te zeggen hoor, maar mannen doen de was niet ? Mannen strijken niet ? Mannen wassen niet af ?
Mannen verdienen het geld.
Mannen zetten de volle vuilnisbak buiten .
Mannen rijden de auto.
Mannen behangen en schilderen, vrouwen ruimen op.
Mannen koken geen eten.
En nu komen we verder, met mijn verhaal
Ik moest echt een hele dag weg en Simon was erg gesteld op zijn warm eten. Ja hallo,hoe moet dat nou als je weggaat ? Jaja en ik hadhet lef om te zeggen:
Schat dat mag je vandaag zelf doen !
Grote vraagtekens op het gezicht van Siem.
Schat, je maakt gewoon wat makkelijks, spaghetti !
Had hij al wel vaak gezien, hoe ik dat deed. Oké, helemaal uitgelegd, gehakt in de pan lekker doorroeren tot kruimeltjes, uitje erbij snijden, saus met koud water aanmaken daarna bij het gehakt doen, doorroeren en 10 minuutjes zachtjes laten garen saus klaar ! Dan de spaghetti grote pan water koken, zout erin doen, water kookt, spaghetti erin, 8 minuutjes koken, afgieten, even opstomen, klaar ! Saus erdoor eten maar !
Alles door gesproken, moeder ging op stap. Hele gezellige dag gehad. Mijn zus was jarig in Amsterdam, heerlijk naartoe geweest; zou s avonds door mijn zoon opgehaald worden. Die wou ook even zijn tante feliciteren. Ja hoor, om 6 uur wordt er naar mijn zus gebeld. Daar was Siem, feliciteerde gelukkig wel mijn zus met haar verjaardag. Vond het jammer dat ik hem nooit meekreeg naar verjaardagen als hij echt geen zin had.
Mag ik Els even ?
Ja met Els, wat is er ?
Er is iets raars met de spaghetti !
Iets raars ? Wat kan er mis gaan met spaghetti ?
Heel wat ! Ik heb de spaghetti gepakt en rechtop in de pan gezet en nu is het één grote kluit dat heb jij nooit ?
Allemachtig, had gedacht dat je wel wist, dat je spaghetti moet laten uitwaaieren in de pan en dan roeren tot het klaar is !
En nu ?
Weet je wat, snij er maar plakken van en beleg ze maar met saus, wees maar creatief Eet smakelijk schat en tot straks als ik weer thuis ben !
Nu ik het zo terug lees, was wel een beetje hardvochtig van mij, ben ook niet volmaakt
Ja weet u nog, had het de vorige keer over eten koken.
Nu, we zouden stoofperen eten. Mijn man en ik vinden ze echt lekker, alleen een verschil, Simon at de peertjes bijna heet, ik heb ze het liefst koud, niet uit de ijskast, maar gewoon koud.
De tafel was gedekt, we konden eten. Mijn man had haast, hij moest nog een klus doen na het eten. De peertjes kwamen zo van het vuur en er word suiker mee gekookt, dus u begrijpt wel dat het gloeiend heet was.
Mijn man schuift aan schept de peertjes op, de aardappels, vlees en jus. Ik zeg tegen hem:
Kijk uit met die peertjes, ze zijn heet !
Krijg geen antwoord; zie dat mijn man een flinke hap van de peertjes neemt en gelijk het op een schreeuwen zet. Echt,het was best een gek gezicht. Ik kijk hem aan en zeg:
Je hebt toch blazen van je moeder geleerd ?
Nou ik heb echt moeten vluchten, want helemaal rood aangelopen, kwam mijn man me achterna. Ja zeg, ik had hem toch gewaarschuwd ! Maar dat zijn keel zo verbrand was, wist ik natuurlijk ook niet. Simon heeft 14 dagen alleen koud voedsel en koud drinken kunnennuttigen. Kon hij zich er gelukkig niet weer aan verbranden
Langzaam ben ik in de kerstban gekomen, zag het even helemaal niet dit jaar, maar dan gebeurt er altijd wel wat waardoor ik toch ook onder invloed van het kerstgebeuren kom.
Eerst al de kaartjes die dagelijks in de bus vallen, dan denk ik, ja, ik kan toch niet niets van mij laten horen, de andere kennissen hebben mij ook in gedachten gehad.
Ten tweede: heb ik een kerst-cd nu opstaan, met het allermooiste kerstlied: Stille nacht, Heilige nacht gezongen door Mahelia Jackson. Mooier kerstlied kan ik mij niet voorstellen, krijg altijd kippenvel als ik het hoor.
Ten derde: in het overdekt winkelcentrum was een kerstmarkt, heel gezellig; er waren mooie kerststukjes opgemaakt door toevallig ook een kennis van vroeger, van de radiopiraterij: Ineke. Zo leuk om elkaar weer te zien. Zij stuurde ons destijds elke week een bandje met Nederlandse en Duitse muziek; haar man was vrachtwagenchauffeur, die wou elke week een ander bandje in de auto, dus kregen wij als piraat ook een bandje, de mooiste muziek stond erop. Een gouden tijd en nu kwam ik haar tegen in het winkelcentrum. Ik heb van haar voor 5 euro een heel leuk stukje gekocht, echt mijn smaak, met zelfstwee echte witte narcissen erin
Ik ben vanmorgen ook even bij de buurvrouw geweest die aan haar heup geopereerd is, of ik misschien nog wat boodschappen kon doen. Was ze erg blij mee. Eergisteren hadden we samen haar eigengemaakte soep opgegeten, vandaag bracht ik haar mijn eigen gemaakte appelmoes en dat werd ook in dank afgenomen. Zo leuk vind ik dat, zo moest het met iedereen zijn.
Buurvrouw haar klein dochter was de kerst boom aan het versieren, vroeg de buurvrouw of ik het ook versierd had, nou een beetje, ik heb geen plaats voor een kerstboom. Kwam de buurvrouw met een klein kunstboompje aan in een pot die allemaal kleurtjes gaf al je de stekker erin deed; van glasvezel, elk topje geeft een andere kleur. Hij kan mooi op tafel en ik mocht hem houden. Dus dit jaar zit ik toch weer in de kerstsfeer.
Zo komt er altijd wel wat op mijn pad. Ik zou het verschrikkelijk vinden als dat niet meer gebeurde. Heb ook gelijk kerst kaarten en kerstpostzegels gekocht,die ga ik morgen allemaal schrijven dan ben ik ook weer gerust. Is elk jaar het zelfde met mij sinds Simon er niet meer is.
Dieren van de kinderboerderij in de Donkere Duinen
Dieren van de kinderboerderij in de Donkere Duinen
Ik heb u verteld van de kinderboerderij met dat gezellige varken; er zijn nog allerlei andere dieren daar, er lopen ook kippen en hanen gewoon los en deze haan was er een van.
Een prachtbeest toch, de pauw kon natuurlijk niet onderdoen en liet mij zijn verenpracht zien.
Ook heel veel geitjes rennen daar. Als je brood of iets anders eetbaars bij je hebt, dan moet je goed uitkijken, zeker niet je mooiste kleren aan hebben, want ze staan zo tegen je op om het lekkers uit je handen te grissen. Meestal blijf ik dan ook buiten het hek. Ik heb het een keer meegemaakt, ze vlogen tegen me op zodra ik binnen kwam, met zeer modderige poten; ik zag er niet uit. Nu maal ik daar niet zoveel meer om, maar ik moest toen nog wel een stukje naar huis lopen en ik was echt smerig hoor.
Mijn zoon ging trouwen met zijn Monique. Het stel was al twee jaar bij elkaar, Monique was 7 maanden zwanger van Sven. Simon mocht het nog meemaken, hij was zelfs getuige. Het zou niet zon hele grote bruiloft worden, we zouden naar het stadhuis gaan, daar werd getrouwd en dan zouden we naar een hotel gaan op de kop van DenHelder. Het hotel staat op een prachtige plek aan zee.
Daar zouden we een broodmaaltijd eten en dan was het klaar, ook omdat Monique wel wat rust kon gebruiken.
Het moest allemaal gewoontjes, niets geks, niets zoals vroeger. Een bruidstaart was ook uit den boze, maar ik weet nog van mijn bruiloft hoe blij ik was met de bruidstaart die mijn moeder voor mij had besteld. Dus ik wou per se ook een bruiloftstaart voor hen. De eerste hapjes aan elkaar geven ! Bah ! wat een oubollig gedoe, moeten ze gedacht hebben. Maar op dat moment was moeders wil wet, ze vonden het achteraf ook wel mooi.
Ze wilden geen gekke dingen, maar twee moeders hadden toch het levensverhaal van hun kinderen opgetekend. We vroegen toch wel eventjes aandacht voor ons verhaal. Ook dansen zouden we niet doen, maar als ik mijn zoon toch zon 18 jaar op dansles heb gedaan, nou, dan bestond het niet dat hij niet even met zijn moeder danste ! Moeder hadeerst op de radio wat fijne muziek gezocht en dan zoonlief gewoon in de armen genomen en even fijn met hem gedanst. Ik vind de foto hiervan geweldig, omdat ik er maar voor de helft opsta, net slank genoeg. Dus Chris had alles geregeld, maar zijn moeder ging haar eigen gang. Hij zei later: Ik had ook niet anders verwacht mam ! Het kind kent zijn moeder ook al zo lang, gelukkig maar .
Nu na negen jaar, gaat het stel uit elkaar en daar heb ik echt geen hand in gehad.
De tuin was vroeger mijn alles, ik kon er uren in doorbrengen, had hem dan ook opgebouwd van niets naar meestal veel bloemen, vooral wilde bloemen. Ik vind zon hele deftige tuin, alles precies, niets voor mij, zo ben ik ook niet. Dat kwam in mijn tuin dan ook naar voren. Ik praat nu over het verleden, want toen ik ging verhuizen kreeg ik natuurlijk ook een andere tuin. Zo natuurlijk is dat misschien niet, maar ik had de mazzel dat ik wel weer een vrij grote tuin kreeg, die al aangelegd was. Ook zoals ik het mooi vond, alleen, alles groeide wel erg hard Ik wist toen even niet meer hoe het verder moest.
Er was een bevriende buurman die WEL zijn tuin helemaal,elk stukje, precies had. Toch had ik wel even moeten nadenken voordat ik de buurman, goed bedoeld, mijn tuin liet bewerken. Ik stond er bij en ik keek er naar, oh, in het begin dacht ik, nou dat ruimt lekker op, maar later kreeg ik het Spaans benauwd, wat niet wonderlijk was, want de buurman was een Spanjaard ! Een fijne man, maar die echt zijn eigen zin deed in mijn tuin en niet erg luisterde. Als zijn vriendin zei: Laat dit maar staan ! en ze draaide zich om, was het er al uit ! Hetzelfde met mij, ik had opeens een heel lege tuin. Ik heb er echt een traantje om gelaten, want zo heftighad het van mijn ook niet gehoeven. Maar ik heb een hele lieve zus in Amsterdam, die het weekend erop kwam, mij meenam naar een tuincentrum en plantjes ging ophalen met mij. Toen was het niet meer zo leeg.
Als ik nu in de tuin kom, vind ik het nog steeds een beetje leeg. In deze tijd gaat alles een beetje minder worden, dus heb ik er wel vrede mee.
Vanmiddag ben ik de appelschilletjes die ik gisteren geschild had voor mijn eigen appelmoes, naar de geitjes en schaapjes gaan brengen. De wind waaide best behoorlijk en er kwamen grijs blauwe wolken aan. Ik had echt het idee dat er sneeuw uit zou kunnen vallen, dus ik stevig doorlopen. Rocky stom verbaasd dat het vrouwtje er zo de pas in had, nou dat vond hij wel prima hoor, rende heen en weer voor mij uit, oortjes wapperend, staartje parmantig in top. Heerlijk om te zien hoe Rocky, ondanks de kou, het fijn vond om buiten te zijn.
Eigenlijk vond ik het koud zat en wou na de geitjes rechtsom keren, maar Rocky nam bij de hoek gewoon de bocht andersom, het Marieëndal in. Daar zag ik hoeveel water er is gevallen de laatste tijd. Hele stukken bos stonden blank, de bomen allemaal met de voeten in grote plassen water. Je rook het, ook net zoals je een plant te nat begiet, dan krijg je die typische gronderige aardegeur. Zo rook het ook in het bos, alles heel erg nat en toen dacht ik aan de titel: het verdronken bos.
Ja, dan ik ook maar het bochtje om, maar een klein rondje om het water heen, ik vond het ook al wat te donker en ik ben echt geen held in het donker.Het zag er allemaal zo anders uit, voelde mij niet op mijn gemak. Rocky wel hoor, die vond het prachtig. Ineens zie ik ook de huizen, die eerst achter bomen verscholen waren. Nu de bomen kaal zijn, komen de huizen tevoorschijn en lijkt je te wandelen in een andere omgeving. Toch fijn dat Rocky even nog een ommetje wou, ik vond het uiteindelijk met rode oortjes van de kou, toch ook wel lekker.
Eliza.
Het verdronken bos
Gelaten staan de bomen
te dromen
Het water word hun te machtig
Weg gouden kleuren, niets meer prachtig
Alles water, alles modder, alles nat
Het doet me wat
Ik zie het allemaal aan
Ben blij met de verharde paden,waar wij lopen gaan
Als je zoals ik een echt knuffelmens bent, dan vind je het de gewoonste zaak van de wereld om, als het zo uitkomt, iemand een fijne knuffel te geven. Ik weet niet beter, kan de hele dag wel af en toe je even vast pakken, even zien of je er nog bent ! Gewoon als je gelukkig bent, hoort het er voor mij bij. Maar dat niet iedereen dat gewend is, daar ben ik achter gekomen
Iemand had een afspraakje geregeld voor mij. Marjan kende ik van vroeger, die was ik tegen gekomen in het winkelcentrum. Ze vroeg hoe het ging, ik zei wel goed, maar af en toe wat eenzaam. Ze wist een leuke man die ook alleen was, dus ik had op een gegeven moment een afspraak.
Dood zenuwachtig, als een meisje van 18, wachtte ik op wat er komen ging. Ik had bij mij thuis afgesproken, hoorde wel van alle kanten dat ik dat niet had moeten doen. Maar ik voel mij in mijn eigen huis het veiligst,zag niet in waarom niet. 8 uur zou mijn afspraak komen. 5 voor 8 daar gaat de bel ! Ik doe open, staat er een lange mijnheer voor de deur, met in zijn handen een grote bos kleine zalmkleurige roosjes
Ja, en dat ben ik hé, ik trok hem zowat naar binnen. Toen hij mij de roosjes overhandigde, kon ik niet anders doen dan hem een dikke knuffel geven. Ging ik ook nog zeggen: Wat ruik je lekker ! Nou, dat was dus echt veel te enthousiast. De man wist echt niet wat hem overkwam.
Gaan we zitten ? vraag ik, Wat hij wil drinken ?
Koffie was goed. Ga ik koffie maken, ondertussen de man zn oren van zn hoofd kletsen. Het was echt een hele aardige man, maar hij was totaal anders dan ik. Had geen mobiele telefoon, had geen computer, terwijl ik hem voor mijn computer had gezet en mijn blog had laten zien. Ik maar vertellen en laten zien en hij maar geamuseerd luisteren. Zegt hij toch op een gegeven moment:
Zou ik geen koffie van je krijgen ?
Was ik de koffie totaal vergeten ! Wat kan een mens dan suf doen, tenminste ik hé. Maar ja, ik had even geen handleiding hoe ik een afspraakje op mijn 62ste moest afhandelen, ik had puur uit mijzelf gehandeld. Maar dat was dus veel te heftig. Ik deed of ik hem al jaren kende, vroeg hem het hemd van het lijf. Hij gaf daar redelijk antwoord op. We hebben nog een keer gebeld en toen kreeg ik te horen dat hij nog niet aan een echte relatie toe was. Of het aan mijn overenthousiasme gelegen heeft ?Ik denk het wel. Hoe ik dan wel had moeten doen ? Ik was mij zelf, meer niet
We moesten verhuizen, want Simon werd gek in de flat. Er woonde een gezinnetje boven ons met kleine kinderen, die de hele dag heen en weer aan het hollen waren. De moeder was nog jong en had graag harde muziek aan. Als je kon doen wat je wou en eruit kon, dan viel het wel mee, maar Simon zat aan huis gekluisterd met zijn rolstoel, hij kon geen kant op. Het was ook geen persoon die in allerlei clubs zat. Hij had wel hobbys, maar die voerde hij thuis uit, dus altijd in huis.
Het was een prachtige grote flat. Ik vond hem soms te groot, maar voor Simon ideaal en hem heeft het ook wel veel gedaan dat we naar een kleinere woning gingen. Maar daar waren geen buren boven zijn hoofd, dat huisje was een soort bungalow, heel lief maar klein. We hebben er ons acht jaar gered. Daar had Simon wel veel contact met de mensen buiten. Onze voortuin grensde aan de stoep en het was maar een klein voortuintje, dus je kon vanuit de huiskamer met de mensen praten .
We keken wel tegen de dijk aan, maar daarop was genoeg te zien aan vogels.
De reiger werd Simon zijn vriend. Simon had hem zo tam gemaakt dat hij zijn stukjes knakworst, want daar had Simon hem mee gelokt, van de salontafel binnen kwam ophalen.
Simon was daar heel trots op, hij had dan ook wat te doen. Een keer ging het mis, toen de reiger binnen was ging de deur achter hem dicht ! Nou, dat werd paniek ! De reiger wou door het raam naar buiten, dat was echt naar, niet voor ons, maar wel voor hem. Gelukkig kreeg ik de deur weer open, kon hij naar buiten en kon ik de ravage opruimen. Ik had een windlicht, een glazen kom met zand en een kaars er in, er stonden planten op de vensterbank, alles er af en kapot. Dus je kunt je wel voorstellen dat ik even werk had om het op te ruimen. Ik dacht, die zien we nooit meer terug, maar s avonds stond hij al weer tegen de deur te tikken om knakworst !
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
