Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
Langzaam ben ik in de kerstban gekomen, zag het even helemaal niet dit jaar, maar dan gebeurt er altijd wel wat waardoor ik toch ook onder invloed van het kerstgebeuren kom.
Eerst al de kaartjes die dagelijks in de bus vallen, dan denk ik, ja, ik kan toch niet niets van mij laten horen, de andere kennissen hebben mij ook in gedachten gehad.
Ten tweede: heb ik een kerst-cd nu opstaan, met het allermooiste kerstlied: Stille nacht, Heilige nacht gezongen door Mahelia Jackson. Mooier kerstlied kan ik mij niet voorstellen, krijg altijd kippenvel als ik het hoor.
Ten derde: in het overdekt winkelcentrum was een kerstmarkt, heel gezellig; er waren mooie kerststukjes opgemaakt door toevallig ook een kennis van vroeger, van de radiopiraterij: Ineke. Zo leuk om elkaar weer te zien. Zij stuurde ons destijds elke week een bandje met Nederlandse en Duitse muziek; haar man was vrachtwagenchauffeur, die wou elke week een ander bandje in de auto, dus kregen wij als piraat ook een bandje, de mooiste muziek stond erop. Een gouden tijd en nu kwam ik haar tegen in het winkelcentrum. Ik heb van haar voor 5 euro een heel leuk stukje gekocht, echt mijn smaak, met zelfstwee echte witte narcissen erin
Ik ben vanmorgen ook even bij de buurvrouw geweest die aan haar heup geopereerd is, of ik misschien nog wat boodschappen kon doen. Was ze erg blij mee. Eergisteren hadden we samen haar eigengemaakte soep opgegeten, vandaag bracht ik haar mijn eigen gemaakte appelmoes en dat werd ook in dank afgenomen. Zo leuk vind ik dat, zo moest het met iedereen zijn.
Buurvrouw haar klein dochter was de kerst boom aan het versieren, vroeg de buurvrouw of ik het ook versierd had, nou een beetje, ik heb geen plaats voor een kerstboom. Kwam de buurvrouw met een klein kunstboompje aan in een pot die allemaal kleurtjes gaf al je de stekker erin deed; van glasvezel, elk topje geeft een andere kleur. Hij kan mooi op tafel en ik mocht hem houden. Dus dit jaar zit ik toch weer in de kerstsfeer.
Zo komt er altijd wel wat op mijn pad. Ik zou het verschrikkelijk vinden als dat niet meer gebeurde. Heb ook gelijk kerst kaarten en kerstpostzegels gekocht,die ga ik morgen allemaal schrijven dan ben ik ook weer gerust. Is elk jaar het zelfde met mij sinds Simon er niet meer is.
Dieren van de kinderboerderij in de Donkere Duinen
Dieren van de kinderboerderij in de Donkere Duinen
Ik heb u verteld van de kinderboerderij met dat gezellige varken; er zijn nog allerlei andere dieren daar, er lopen ook kippen en hanen gewoon los en deze haan was er een van.
Een prachtbeest toch, de pauw kon natuurlijk niet onderdoen en liet mij zijn verenpracht zien.
Ook heel veel geitjes rennen daar. Als je brood of iets anders eetbaars bij je hebt, dan moet je goed uitkijken, zeker niet je mooiste kleren aan hebben, want ze staan zo tegen je op om het lekkers uit je handen te grissen. Meestal blijf ik dan ook buiten het hek. Ik heb het een keer meegemaakt, ze vlogen tegen me op zodra ik binnen kwam, met zeer modderige poten; ik zag er niet uit. Nu maal ik daar niet zoveel meer om, maar ik moest toen nog wel een stukje naar huis lopen en ik was echt smerig hoor.
Mijn zoon ging trouwen met zijn Monique. Het stel was al twee jaar bij elkaar, Monique was 7 maanden zwanger van Sven. Simon mocht het nog meemaken, hij was zelfs getuige. Het zou niet zon hele grote bruiloft worden, we zouden naar het stadhuis gaan, daar werd getrouwd en dan zouden we naar een hotel gaan op de kop van DenHelder. Het hotel staat op een prachtige plek aan zee.
Daar zouden we een broodmaaltijd eten en dan was het klaar, ook omdat Monique wel wat rust kon gebruiken.
Het moest allemaal gewoontjes, niets geks, niets zoals vroeger. Een bruidstaart was ook uit den boze, maar ik weet nog van mijn bruiloft hoe blij ik was met de bruidstaart die mijn moeder voor mij had besteld. Dus ik wou per se ook een bruiloftstaart voor hen. De eerste hapjes aan elkaar geven ! Bah ! wat een oubollig gedoe, moeten ze gedacht hebben. Maar op dat moment was moeders wil wet, ze vonden het achteraf ook wel mooi.
Ze wilden geen gekke dingen, maar twee moeders hadden toch het levensverhaal van hun kinderen opgetekend. We vroegen toch wel eventjes aandacht voor ons verhaal. Ook dansen zouden we niet doen, maar als ik mijn zoon toch zon 18 jaar op dansles heb gedaan, nou, dan bestond het niet dat hij niet even met zijn moeder danste ! Moeder hadeerst op de radio wat fijne muziek gezocht en dan zoonlief gewoon in de armen genomen en even fijn met hem gedanst. Ik vind de foto hiervan geweldig, omdat ik er maar voor de helft opsta, net slank genoeg. Dus Chris had alles geregeld, maar zijn moeder ging haar eigen gang. Hij zei later: Ik had ook niet anders verwacht mam ! Het kind kent zijn moeder ook al zo lang, gelukkig maar .
Nu na negen jaar, gaat het stel uit elkaar en daar heb ik echt geen hand in gehad.
De tuin was vroeger mijn alles, ik kon er uren in doorbrengen, had hem dan ook opgebouwd van niets naar meestal veel bloemen, vooral wilde bloemen. Ik vind zon hele deftige tuin, alles precies, niets voor mij, zo ben ik ook niet. Dat kwam in mijn tuin dan ook naar voren. Ik praat nu over het verleden, want toen ik ging verhuizen kreeg ik natuurlijk ook een andere tuin. Zo natuurlijk is dat misschien niet, maar ik had de mazzel dat ik wel weer een vrij grote tuin kreeg, die al aangelegd was. Ook zoals ik het mooi vond, alleen, alles groeide wel erg hard Ik wist toen even niet meer hoe het verder moest.
Er was een bevriende buurman die WEL zijn tuin helemaal,elk stukje, precies had. Toch had ik wel even moeten nadenken voordat ik de buurman, goed bedoeld, mijn tuin liet bewerken. Ik stond er bij en ik keek er naar, oh, in het begin dacht ik, nou dat ruimt lekker op, maar later kreeg ik het Spaans benauwd, wat niet wonderlijk was, want de buurman was een Spanjaard ! Een fijne man, maar die echt zijn eigen zin deed in mijn tuin en niet erg luisterde. Als zijn vriendin zei: Laat dit maar staan ! en ze draaide zich om, was het er al uit ! Hetzelfde met mij, ik had opeens een heel lege tuin. Ik heb er echt een traantje om gelaten, want zo heftighad het van mijn ook niet gehoeven. Maar ik heb een hele lieve zus in Amsterdam, die het weekend erop kwam, mij meenam naar een tuincentrum en plantjes ging ophalen met mij. Toen was het niet meer zo leeg.
Als ik nu in de tuin kom, vind ik het nog steeds een beetje leeg. In deze tijd gaat alles een beetje minder worden, dus heb ik er wel vrede mee.
Vanmiddag ben ik de appelschilletjes die ik gisteren geschild had voor mijn eigen appelmoes, naar de geitjes en schaapjes gaan brengen. De wind waaide best behoorlijk en er kwamen grijs blauwe wolken aan. Ik had echt het idee dat er sneeuw uit zou kunnen vallen, dus ik stevig doorlopen. Rocky stom verbaasd dat het vrouwtje er zo de pas in had, nou dat vond hij wel prima hoor, rende heen en weer voor mij uit, oortjes wapperend, staartje parmantig in top. Heerlijk om te zien hoe Rocky, ondanks de kou, het fijn vond om buiten te zijn.
Eigenlijk vond ik het koud zat en wou na de geitjes rechtsom keren, maar Rocky nam bij de hoek gewoon de bocht andersom, het Marieëndal in. Daar zag ik hoeveel water er is gevallen de laatste tijd. Hele stukken bos stonden blank, de bomen allemaal met de voeten in grote plassen water. Je rook het, ook net zoals je een plant te nat begiet, dan krijg je die typische gronderige aardegeur. Zo rook het ook in het bos, alles heel erg nat en toen dacht ik aan de titel: het verdronken bos.
Ja, dan ik ook maar het bochtje om, maar een klein rondje om het water heen, ik vond het ook al wat te donker en ik ben echt geen held in het donker.Het zag er allemaal zo anders uit, voelde mij niet op mijn gemak. Rocky wel hoor, die vond het prachtig. Ineens zie ik ook de huizen, die eerst achter bomen verscholen waren. Nu de bomen kaal zijn, komen de huizen tevoorschijn en lijkt je te wandelen in een andere omgeving. Toch fijn dat Rocky even nog een ommetje wou, ik vond het uiteindelijk met rode oortjes van de kou, toch ook wel lekker.
Eliza.
Het verdronken bos
Gelaten staan de bomen
te dromen
Het water word hun te machtig
Weg gouden kleuren, niets meer prachtig
Alles water, alles modder, alles nat
Het doet me wat
Ik zie het allemaal aan
Ben blij met de verharde paden,waar wij lopen gaan
Als je zoals ik een echt knuffelmens bent, dan vind je het de gewoonste zaak van de wereld om, als het zo uitkomt, iemand een fijne knuffel te geven. Ik weet niet beter, kan de hele dag wel af en toe je even vast pakken, even zien of je er nog bent ! Gewoon als je gelukkig bent, hoort het er voor mij bij. Maar dat niet iedereen dat gewend is, daar ben ik achter gekomen
Iemand had een afspraakje geregeld voor mij. Marjan kende ik van vroeger, die was ik tegen gekomen in het winkelcentrum. Ze vroeg hoe het ging, ik zei wel goed, maar af en toe wat eenzaam. Ze wist een leuke man die ook alleen was, dus ik had op een gegeven moment een afspraak.
Dood zenuwachtig, als een meisje van 18, wachtte ik op wat er komen ging. Ik had bij mij thuis afgesproken, hoorde wel van alle kanten dat ik dat niet had moeten doen. Maar ik voel mij in mijn eigen huis het veiligst,zag niet in waarom niet. 8 uur zou mijn afspraak komen. 5 voor 8 daar gaat de bel ! Ik doe open, staat er een lange mijnheer voor de deur, met in zijn handen een grote bos kleine zalmkleurige roosjes
Ja, en dat ben ik hé, ik trok hem zowat naar binnen. Toen hij mij de roosjes overhandigde, kon ik niet anders doen dan hem een dikke knuffel geven. Ging ik ook nog zeggen: Wat ruik je lekker ! Nou, dat was dus echt veel te enthousiast. De man wist echt niet wat hem overkwam.
Gaan we zitten ? vraag ik, Wat hij wil drinken ?
Koffie was goed. Ga ik koffie maken, ondertussen de man zn oren van zn hoofd kletsen. Het was echt een hele aardige man, maar hij was totaal anders dan ik. Had geen mobiele telefoon, had geen computer, terwijl ik hem voor mijn computer had gezet en mijn blog had laten zien. Ik maar vertellen en laten zien en hij maar geamuseerd luisteren. Zegt hij toch op een gegeven moment:
Zou ik geen koffie van je krijgen ?
Was ik de koffie totaal vergeten ! Wat kan een mens dan suf doen, tenminste ik hé. Maar ja, ik had even geen handleiding hoe ik een afspraakje op mijn 62ste moest afhandelen, ik had puur uit mijzelf gehandeld. Maar dat was dus veel te heftig. Ik deed of ik hem al jaren kende, vroeg hem het hemd van het lijf. Hij gaf daar redelijk antwoord op. We hebben nog een keer gebeld en toen kreeg ik te horen dat hij nog niet aan een echte relatie toe was. Of het aan mijn overenthousiasme gelegen heeft ?Ik denk het wel. Hoe ik dan wel had moeten doen ? Ik was mij zelf, meer niet
We moesten verhuizen, want Simon werd gek in de flat. Er woonde een gezinnetje boven ons met kleine kinderen, die de hele dag heen en weer aan het hollen waren. De moeder was nog jong en had graag harde muziek aan. Als je kon doen wat je wou en eruit kon, dan viel het wel mee, maar Simon zat aan huis gekluisterd met zijn rolstoel, hij kon geen kant op. Het was ook geen persoon die in allerlei clubs zat. Hij had wel hobbys, maar die voerde hij thuis uit, dus altijd in huis.
Het was een prachtige grote flat. Ik vond hem soms te groot, maar voor Simon ideaal en hem heeft het ook wel veel gedaan dat we naar een kleinere woning gingen. Maar daar waren geen buren boven zijn hoofd, dat huisje was een soort bungalow, heel lief maar klein. We hebben er ons acht jaar gered. Daar had Simon wel veel contact met de mensen buiten. Onze voortuin grensde aan de stoep en het was maar een klein voortuintje, dus je kon vanuit de huiskamer met de mensen praten .
We keken wel tegen de dijk aan, maar daarop was genoeg te zien aan vogels.
De reiger werd Simon zijn vriend. Simon had hem zo tam gemaakt dat hij zijn stukjes knakworst, want daar had Simon hem mee gelokt, van de salontafel binnen kwam ophalen.
Simon was daar heel trots op, hij had dan ook wat te doen. Een keer ging het mis, toen de reiger binnen was ging de deur achter hem dicht ! Nou, dat werd paniek ! De reiger wou door het raam naar buiten, dat was echt naar, niet voor ons, maar wel voor hem. Gelukkig kreeg ik de deur weer open, kon hij naar buiten en kon ik de ravage opruimen. Ik had een windlicht, een glazen kom met zand en een kaars er in, er stonden planten op de vensterbank, alles er af en kapot. Dus je kunt je wel voorstellen dat ik even werk had om het op te ruimen. Ik dacht, die zien we nooit meer terug, maar s avonds stond hij al weer tegen de deur te tikken om knakworst !
Al vaker heb ik de natuur vergeleken met ons leven, we krijgen voorbeelden uit de natuur zoals vandaag Zo is het prachtig weer en schijnt de zon gewoon lekker warm,zo komt er een donkerpaarse lucht aan, waaruit dan een fikse regenbui uit komt.
Zo is het met mij in ieder geval ook. Gisteren was er voor mij die donkerpaarse lucht, er was even geen spoortje licht. Vandaag schijnt de zon ― af en toe ― en heb ikzelfs appelmoes gekookt, aardappeltjes wat voorgekookt, die ga ik vanavond bakken,kipnuggetsuit de vriezer gehaald en ik ben vast van plan vanavond lekker te eten ! Vandaag had ik het weer voor mijzelf over, gisteren was ik er gewoon even niet. Weet ook niet meer wat ik gegeten heb, een beetje van dit en dat, maar vanavond word het een feestmaal.
U kent ze misschien wel, het zijn giftige planten, maar om te zien best wel mooi.
De Griekse berenklauw die vind je niet zomaar aan de slootkant, die is echt uit Griekenland ooit meegekomen en verspreid door stekken, want dat doet hij goed. Er komen allemaal nieuwe stekken naast de oude plant en hij wordt groot. Wij hadden hem ook als stek gekregen en wij gaven hem ook weer door, vandaar dat hij dus meergezien wordt.
Mijn man was wel teleurgesteld, want die dacht dat hij een heel bijzondere plant had, die niemand nog bezat en alle planten mochten van hem verdwijnen, maar niet zijn Griekse berenklauw.
De Hollandse berenklauw is heel anders, die heeft een kroon van witte bloemen, net kant en enorme bladeren. Hij staat over het algemeen aan de slootkant of in de bossen. Hij staat ook bij ons aan de slootkant en de gemeente probeert hem vaak uit te roeien, maar hij komt steeds terug. Ze zijn giftig, maar niet zo dat je eraan dood gaat. gewoon net als brandnetels maar dan erger. Dus als je er niet aan komt en hem alleen maar bewondert, omdat hij mooi is, is er niets aan de hand.
De Griekse beren klauw groeit in de hoogte heel mooi, maar heeft ookbehoorlijke prikbladderen. Dus, als de stengels hemaal op zijn, toch wel even de handschoenen aan om ze te verwijderen. Maar mooi bloeit hij wel en ik ben blij dat hij de verhuizing heeft overleefd, want ik wou graag Simon zijn plant toch weer in deze tuin zien en dat is gelukt.
Ik had een verzameling clowns, was bezeten van clowns. In het andere huis, voordat Simon en ik naar het huis bij de dijk gingen wonen, had ik een grote flat, waar ik in een kamer wel drie honderd verschillende clowns had. Ik kreeg ook van iedereen clowns en vond en vind ze nog geweldig.Toenik 50 jaar werd was er een groot feest. Ik had een super vriendin, die ik jammer genoeg een beetje uit het oog heb verloren. Die maakte toen voor mij een koud buffet, zo geweldig. Toen ik jarig was kwam ze met de grootste verrassing, er kwam een echte clown. Ik moest een beetje huilen, vond het zo geweldig en wou hem ook gelijk houden, maar dat ging helaas niet door. Ik was zo overdonderd, dat had ik echt niet verwacht. Zo leuk,ik zal het nooit meer vergeten, het was een onvergetelijke verjaardag. We gingen verhuizen naar een veel kleinere woning enik moest afscheid nemen van mijn clowns. Dat heeft me toen heel wat gedaan, maar er was geen ruimte meer voor ze. Ze zijn wel goed terecht gekomen en 5 van mijn aller mooiste en dierbaarste heb ik zelf gehouden.
Als je s morgens wakker wordt is het nog donker. Vanmorgen regende het ook nog hard, dus ik heb Rocky even in de tuin laten plassen een kop thee gemaakt een broodje en hup zo mijn bedje weer in, een extra kussen onder mijn hoofd en dan dat spannende boek pakken en lekker de dag de dag laten, de regen de regen en mij volkomen in het boek storten. Mensen die niet lezen begrijpen het misschien niet, maar mensen die wel lezen zullen het herkennen; voor velen zal het gewoon niet mogelijk zijn om hetzelfde te doen als ik en heel eerlijk, die mensen benijd ik wel, want die moeten nog ergens voor zorgen of gewoon dagelijks naar het werk; ze hebben een doel. Maar ik ? Ik moet echt wel een hoop doen, maar schuif het elke dag gewoon op, morgen maar weer Het is niet goed, maar niemand die protesteert !
En ja, overal worden de huizen weer versierd met mooie lichtjes, maar ik voel er helemaal niets voor, kan de puf niet opbrengen om iets te ondernemen. Een beetje verloren voel ik me. Nu merk je extra dat je geen partner hebt om mee te praten, mee naar tuincentrums te gaan, samen versieren. Er is geen samen meer, dat weet ik al bijna 4 jaar, maar het drukt nu toch weer op mijn schouders. Ik zal gerust wel weer wat licht in de duisternis zien, maar even ben ik er niet. De kaarten komen weer binnen, prettige dagen ? Ik zal er wel wat van moeten maken, maar vandaag niet
Ik heb vanmiddag nog eens mijn fotos bekeken van vroeger. Ga ze nu op mijn blog zetten. Ze zijn niet allemaal even duidelijk, maar je kan toch zien waar ik het over heb. En als je dan naar die oude fotos kijkt, word je toch wel vredig, je gaat gewoon terug in de tijd
Ik zit naast een van de eerste televisies denk ik. De rookstoel naast de tv;de rugleuning kon naar beneden, door een stang over uitsparingen lager te leggen, zodat je helemaal kon liggen. Het kleed op de grond,eronder lag vloerbedekking van een grove riet structuur.
Alles komt dan weer boven en aangezien ik toch (buiten wat dingen die ik niet begreep), wel een fijne jeugd gehad heb, zit ik met een glimlach te kijken. Je maakt de tijd dat we in Zandvoort waren en allegrote schoolvakanties weer mee. Het strandwinkeltje van vader en moeder (als toiletkoning en koningin). Het was toch zeer belangrijk werk; stel als ze er niet waren je dan een kuiltje in het zand had moeten maken om te poepen of de zee extra bevuilen. Ze waren ook trots op hun blinkende wc en niet te beroerd om op de kleintjes te passen als je even zelf wou zwemmen. Ja, zoheb ik vanmiddag echt weer terug in mijn leven gekeken
Carnaval fotos wat was ik ? 23 jaar, er was een klein café waar de carnaval onder de stamgasten werd gevierd, een ander kwam er niet binnen, dus je was onder vertrouwd volk. Het was leuk om je te verkleden, uitbundig feestvieren, heerlijk vonden we dat. Elk jaar weer een andere creatie bedenken en dan, als je het niet meer wist, maar als ouwe opa en oma. Een geraamte schilderen op een trui en dikke zwarte panty. Ik moest het aantrekken, Simon aan het schilderen Ik stond boven op tafel, mocht twee uur niet bewegen totdat het witsel droog was.
Als clownvrouw en clownman Simon maakte elke creatie zelf, gewoon leuke tijden. Ja dan ben ik toch wel erg blij dat we fotos gemaakt hebben, het maakt me wat weemoedig maar het is ook heel fijn om je het allemaalweer te herinneren omdathet door de fotos niet helemaal verdwijnt.
De boerderij is voor mij een plek waar ik echt heel veel genoten heb. We stonden op een camping, vlak bij de boerderij, zodoende ben ik in aanraking gekomen met een paar superlieve mensen. Mocht in de loop der jaren van alles meemaken wat maar op een boerderij is. Ben bij een bevalling van een koe geweest, die met een keizersnee haar kalf ter wereld moest krijgen. Ik was stomverbaasd;die vetlagen waar doorheen gesneden moest worden, voordat de veearts eindelijk bij het kalf kon. Beetje eng om naar te kijken, maar ook machtig interessant .
Zo draaide ik ook schaapjes in het weiland om, als ze op hun rug lagen. Ze konden zich dan niet terug rollen en moesten een klein duwtje hebben; als ze dat niet kregen gingen ze na een tijdje dood want dan was alles ingeklapt en stikken ze. Ook bij het lammetjes krijgen was ik graag aanwezig, hoewel ik ook vaak met de schaapjes meevoelde die voor het eerst moesten bevallen. Ze hadden ook pijn. Moest vaak hun kopje vasthouden als de boer bezig was hetlammetje te halen. Ze hebben prachtige ogen de schapen en die stonden echt angstig dan.
Op een gegeven moment mocht ik, omdat ik autorijles had, met een oude auto over het land rijden, dan deed ik nog wat ervaring op. Die auto was een kleine bestelwagen. Als er een schaap dood was, werd het met de auto opgehaald. Zo ook een dag dat de boer en boerin weg moesten. Ik zou een beetje op de schapen passen. Ik liep drie keer een rondje langs de schapen, alle dagen. Deed ook net of ze van mij waren ! De 2de keer dat ik langs liep, lag er een schaap dood . Erg vond ik dat. Ik dacht, ik ga de auto halen, laad dat schaap op en breng het naar de stal. En als niemand er dan bij is, dan gaat alles. Kon de auto starten en reed zo het weiland in naar het schaap. Er lag een schuine plank in de auto, die kon je tegen de achterkant aan zetten en dan rolde je het schaap zo de auto in (dacht ik).
Nou, zo gezegd zo gedaan. Het viel tegen ! Het schaap gaf niet mee natuurlijk, was zo stijf als een plank, heb me rot getild. Terwijl ik met dat schaap aan het worstelen was, komt er ineens een enorme zucht uit dat beest ! Ik ben van mijn leven nog niet zo geschrokken Sloeg zo wat steil achterover en stinken ! Niet te geloven !
Ik heb nog even afgewacht of het schaap nog meer verassingen had, maar dat was zijn laatste zucht, niet uit zijn bekkie, maar uit de andere kant
Later hoorde ik van de boer, dat er altijd lucht in zon schaap blijft hangen en als je er dan mee aan het tillen gaat, gebeurt het dat dan die lucht ontsnapt. Had ik graag geweten, was ik niet zo geschrokken.
We woonden vroeger achter de AlbertCuip, de grootste markt van Amsterdam. Als kind zijnde haalde je kattenkwaad uit, maar 1 keer is me dat absoluut niet goed bevallen. Mijn broers hadden een spel uitgevonden. Als de mark s avonds afgelopen was, kwamen er altijd grote vrachtwagens om de boel op te ruimen en wat deden mijn broers, zij gingen aan de achterklep hangen en reden zo een stukje mee met de vrachtwagen. Als de vrachtwagen dan harder ging rijden lieten ze los. Ze hadden gezegd dat het leuk was, en een fluitje van een cent. Toen wou ik mij niet laten kennen, dus ik ook op een gegeven moment hangen aan de klep en dan mee laten slepen Ja, maar toen de vrachtwagen harder ging rijden dorst ik nooit meer los te laten. Wat hebben mijn arme beentjes toen gerend, doodsangst heb ik uitgestaan en was zeer dankbaar dat er een voorbijganger was die de vrachtwagenchauffeur verwittigde dat ik achter aan die klep hing. Ik heb nog nooit zo op mijn kop gehad, eerst door de vrachtwagenchauffeur en later thuis door mijn ouders, want ik was zo van streek dat het verhaal er wel uit kwam, terwijl ik mijn broers hadmoeten beloven het niet te vertellen, want nu kregen zij een nog zwaardere straf dan ik. Zij hadden het voorbeeld gegeven. Ik mocht een week niet naar buiten na school, zij twee weken niet !
Dat ik op mijn leeftijd nog les krijg van mijn kleinzoon Sven in seks, is niet te geloven !
Gisteren belde mijn zoon op:
Mam, kan je de kinderen te slapen hebben, het is wel kort dag, maar ik kwam een paar vrienden tegen en die gingen te stappen en ik wou graag mee?
Ik vind het prima knul,breng maar.
Ok, fijn mam !
Daar waren ze dan, met hun 6 knuffeldieren. Sven met zijn Nintendo computer en Indra met haar paraplu. Het regende wel toen ze kwamen, maar de andere ochtend was het prachtig mooi weer, maar toen moest de paraplu mee, tegen de zon. Ik had wel gezegd dat ik de paraplu niet zou vast houden onderweg, dat moest ze zelf doen. Ze hebben heerlijk geslapen, maar werden om 5 uur wakker, dat was toch echt te vroeg. Ze zijn allebei wat verkouden, dus ik vroeg of ze wat wilden drinken ? Ja oma, groene limonade ! OK, maar toen zakte ik weer voor mijn oma diploma. Ik vroeg of ze honger hadden ? Ze keken elkaar eens aan nou, als oma zegt dat we honger hebben, dan hebben we honger !
Willen jullie een broodje kaas ?
Ja oma.
Dus twee broodjes kaas, niet goed natuurlijk om 5 uur s morgens. Sven had hem aardig gauw op, maar Indra die zat er mee te teuten en op een gegeven moment:
Oma ! allemaal kruimels in bed nou kan ik niet slapen !
Pffff Knuffels opzij, kruimels uit bed werken, rest van het broodje door oma opgegeten, lekker slapen nu. Dat lukte tot 8 uur knappe tijd. Toen moest er gewassen en aan gekleed, dus Sven moest schoon ondergoed aan.
Indra je mag niet kijken hoor !
Maar hij gaat vlak voor zijn zus toch zijn onderbroekje uitdoen.
Indra gelijk: Ha ha ik zie een piemel !
Ik keekeven om het hoekje, staat Sven te zwaaien met zijn slurfje.
Oma, ik heb een toverstokje !
Oh ja ?
Ja :
Hij pakt zijn piemel, haalt het velletje naar achter en zegt:
Kijk oma, daar is de echte !
Dat was dan zijn eikeltje. Zegt Indra ook nog:
Ja en soms is hij hard en dan weer zacht, goed hé !
Toen vond ik het toch welletjes.
Prachtig ! Maar nu echt aankleden, want we gaan met Rocky even wandelen, zullen we de geitjes en de schaapjes wat appel brengen en dan komt pappa jullie weer halen.
Idra moest per se haar paraplu mee enondanks dat ik had gezegd Ik draag je plu niet !, sta ik er toch mee op de foto. Dus weer gezakt. Al met al toch een leerzame ochtend. Deze tijd is echt zo heel anders dan toen ik klein was. We hebben vast wel eens wat gezien van onze broers,maar geen haar op je hoofd dat je er wat van zei en nu gaat het allemaal zo frank en vrij. Het is ook beter in deze tijd dat er vroeg geleerd wordt hoe het allemaal zit, maar dat "toverstokje" vond ik nog zo heerlijk onschuldig.
Heeft u dat ook dat u op uw vader of moeder lijkt ? Bij mij is het zo, dat ik heel veel op mijn moeder lijk. Ik heb een jeugdfoto van mijn moeder en een van mij en ja hoor, je ziet erg de gelijkenis. Het was wel apart dat mijn twee broers en ik ook wat van elkaar weg hebben en dat alleen mijn zusje Kitty zon donker uiterlijk had en dat zij echt op mijn vader en zijn familie lijkt.
Dat heb ik trouwens wel geweten hoor Tante Beb, een zuster van mijn vader, woonde bij ons om de hoek. Ze kwam heel vaak en meesstal nam ze voor Kitty iets mee en ik kreeg een aai over mijn bol ! Dat is als je klein bent echt wel heftig hoor. Vroeg me altijd af wat ik verkeerd gedaan had ? Mijn moeder heeft daar toen een eind aan gemaakt, ze zei: Beb als je wat voor Kitty meeneemt, dan ook voor Els of anders voor geen van tweeën. En nog meer apart vind ik, dat ik heel het karakter van mijn vader heb en Kitty dat van mijn moeder. Wat zit dat toch wonderlijk in elkaar ! Ja, hoe dat allemaal ontstaat is vooraf bepaald en daar moet je het dan mee doen
Fotos maken ga ik steeds
leuker vinden. Nu heb ik een foto van Liv, mijn buurmeisje, gemaakt boven 1
hoog op dat piepkleine balkonnetje.
Wat ik allemaal in deze foto
zie ? Ten eerste een beeldschoon meisje, prachtig krullend haar, kijkt heel
dromerig. Ook zie ik een meisje op een piepklein balkonnetje, eenzaam
Ze heeft er niet voor
geposeerd, maar de foto vind ik echt mooi geworden .
Voelde me wel een beetje
schuldig. Liv was 2 uur bij mij beneden in de tuin. Ze magdan doen en laten wat ze wil, had heerlijk
met een waterpistool al mijn plantjes nat gespoten wou weer naar een slak
kijken. Die zoeken we dan, zetten hem op een groot wit papier en het mooiste
vond ze dan als hij uit zijn huisje kwam. Eerst de voelsprietjes, dan de oogjes
op steeltjes, dan komt zijn lijfje er onder uit en glijdt hij (of zij) over dat
vel papier. Samen met Indra, mijn kleindochter kunnen ze daar zeker een uur
naar kijken.
Maar nu was ze alleen en
speelde ze net zo met de slak. Totdat ik nog eens een kijkje ging nemen in de
tuin en daar Liv vond, die heerlijk met haar kleine garnalenvingertjes de slak
helemaal uit zijn huisje aan het halen was. Huisje fijn geknepen en nu maar
kijken hoe trek ik die slak eruit.
Het is natuurlijk wel het
willen weten hoe zoiets in elkaar zit, maar dat vond ik echt niet leuk hoor. Probeer
haar duidelijk te maken, dat die slak een levend wezentje was die je dan gewoon
dood maakt. Dat gezichtje van haar door mijn preek begreep ze nu wel dat dit
niet de bedoeling was. Ik heb haar toen ook naar boven gestuurd.
Ik kwam terug met Rockyvan een wandeling, stond Liv er, denk ik, nog
over na te denken op dat piepkleine balkonnetje Ik pakte gauw mijn camera om dat vast te
leggen.
In de Donkere duinen, een mooi park was ik hertjes aan het fotograferen toen er vlak bij mij op het hek, een kauwtje ging zitten. Met zijn glimmende oogjes keek het me aan, alsof het wou zeggen: Nou, het is mooi weer en ik heb een goede bui, dus als je me op de foto wil zetten, ga je gang maar ! Hij ging er nog eens goed voor zitten en ik maakte deze mooie foto. Het leek zelfs wel of hij ook een beetje menselijk was, ik had hem bijna de foto laten zien
Ik geloof zelfs, dat het hetzelfde kauwtje was dat een week te voren op Sven zijn schouder en op Indra haar arm kwam zitten, toen Chris, mijn zoon, met zijn kinderen ook in de Donkere duinen was. Dat was volgens Chris een tamme kauw.
Leuk dat ik hem ontmoet heb en toen ik wegging, bedankte ik hem netjes en ik geloof heilig dat hij even met zijn kopje neigde.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
