Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
Ik ben een vrouw en woon in Den Helder (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 09/08/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: pc.bomen.natuur en lezen.
ik ben een vrouw die blij in het leven staat
U kent ze misschien wel, het zijn giftige planten, maar om te zien best wel mooi.
De Griekse berenklauw die vind je niet zomaar aan de slootkant, die is echt uit Griekenland ooit meegekomen en verspreid door stekken, want dat doet hij goed. Er komen allemaal nieuwe stekken naast de oude plant en hij wordt groot. Wij hadden hem ook als stek gekregen en wij gaven hem ook weer door, vandaar dat hij dus meergezien wordt.
Mijn man was wel teleurgesteld, want die dacht dat hij een heel bijzondere plant had, die niemand nog bezat en alle planten mochten van hem verdwijnen, maar niet zijn Griekse berenklauw.
De Hollandse berenklauw is heel anders, die heeft een kroon van witte bloemen, net kant en enorme bladeren. Hij staat over het algemeen aan de slootkant of in de bossen. Hij staat ook bij ons aan de slootkant en de gemeente probeert hem vaak uit te roeien, maar hij komt steeds terug. Ze zijn giftig, maar niet zo dat je eraan dood gaat. gewoon net als brandnetels maar dan erger. Dus als je er niet aan komt en hem alleen maar bewondert, omdat hij mooi is, is er niets aan de hand.
De Griekse beren klauw groeit in de hoogte heel mooi, maar heeft ookbehoorlijke prikbladderen. Dus, als de stengels hemaal op zijn, toch wel even de handschoenen aan om ze te verwijderen. Maar mooi bloeit hij wel en ik ben blij dat hij de verhuizing heeft overleefd, want ik wou graag Simon zijn plant toch weer in deze tuin zien en dat is gelukt.
Ik had een verzameling clowns, was bezeten van clowns. In het andere huis, voordat Simon en ik naar het huis bij de dijk gingen wonen, had ik een grote flat, waar ik in een kamer wel drie honderd verschillende clowns had. Ik kreeg ook van iedereen clowns en vond en vind ze nog geweldig.Toenik 50 jaar werd was er een groot feest. Ik had een super vriendin, die ik jammer genoeg een beetje uit het oog heb verloren. Die maakte toen voor mij een koud buffet, zo geweldig. Toen ik jarig was kwam ze met de grootste verrassing, er kwam een echte clown. Ik moest een beetje huilen, vond het zo geweldig en wou hem ook gelijk houden, maar dat ging helaas niet door. Ik was zo overdonderd, dat had ik echt niet verwacht. Zo leuk,ik zal het nooit meer vergeten, het was een onvergetelijke verjaardag. We gingen verhuizen naar een veel kleinere woning enik moest afscheid nemen van mijn clowns. Dat heeft me toen heel wat gedaan, maar er was geen ruimte meer voor ze. Ze zijn wel goed terecht gekomen en 5 van mijn aller mooiste en dierbaarste heb ik zelf gehouden.
Als je s morgens wakker wordt is het nog donker. Vanmorgen regende het ook nog hard, dus ik heb Rocky even in de tuin laten plassen een kop thee gemaakt een broodje en hup zo mijn bedje weer in, een extra kussen onder mijn hoofd en dan dat spannende boek pakken en lekker de dag de dag laten, de regen de regen en mij volkomen in het boek storten. Mensen die niet lezen begrijpen het misschien niet, maar mensen die wel lezen zullen het herkennen; voor velen zal het gewoon niet mogelijk zijn om hetzelfde te doen als ik en heel eerlijk, die mensen benijd ik wel, want die moeten nog ergens voor zorgen of gewoon dagelijks naar het werk; ze hebben een doel. Maar ik ? Ik moet echt wel een hoop doen, maar schuif het elke dag gewoon op, morgen maar weer Het is niet goed, maar niemand die protesteert !
En ja, overal worden de huizen weer versierd met mooie lichtjes, maar ik voel er helemaal niets voor, kan de puf niet opbrengen om iets te ondernemen. Een beetje verloren voel ik me. Nu merk je extra dat je geen partner hebt om mee te praten, mee naar tuincentrums te gaan, samen versieren. Er is geen samen meer, dat weet ik al bijna 4 jaar, maar het drukt nu toch weer op mijn schouders. Ik zal gerust wel weer wat licht in de duisternis zien, maar even ben ik er niet. De kaarten komen weer binnen, prettige dagen ? Ik zal er wel wat van moeten maken, maar vandaag niet
Ik heb vanmiddag nog eens mijn fotos bekeken van vroeger. Ga ze nu op mijn blog zetten. Ze zijn niet allemaal even duidelijk, maar je kan toch zien waar ik het over heb. En als je dan naar die oude fotos kijkt, word je toch wel vredig, je gaat gewoon terug in de tijd
Ik zit naast een van de eerste televisies denk ik. De rookstoel naast de tv;de rugleuning kon naar beneden, door een stang over uitsparingen lager te leggen, zodat je helemaal kon liggen. Het kleed op de grond,eronder lag vloerbedekking van een grove riet structuur.
Alles komt dan weer boven en aangezien ik toch (buiten wat dingen die ik niet begreep), wel een fijne jeugd gehad heb, zit ik met een glimlach te kijken. Je maakt de tijd dat we in Zandvoort waren en allegrote schoolvakanties weer mee. Het strandwinkeltje van vader en moeder (als toiletkoning en koningin). Het was toch zeer belangrijk werk; stel als ze er niet waren je dan een kuiltje in het zand had moeten maken om te poepen of de zee extra bevuilen. Ze waren ook trots op hun blinkende wc en niet te beroerd om op de kleintjes te passen als je even zelf wou zwemmen. Ja, zoheb ik vanmiddag echt weer terug in mijn leven gekeken
Carnaval fotos wat was ik ? 23 jaar, er was een klein café waar de carnaval onder de stamgasten werd gevierd, een ander kwam er niet binnen, dus je was onder vertrouwd volk. Het was leuk om je te verkleden, uitbundig feestvieren, heerlijk vonden we dat. Elk jaar weer een andere creatie bedenken en dan, als je het niet meer wist, maar als ouwe opa en oma. Een geraamte schilderen op een trui en dikke zwarte panty. Ik moest het aantrekken, Simon aan het schilderen Ik stond boven op tafel, mocht twee uur niet bewegen totdat het witsel droog was.
Als clownvrouw en clownman Simon maakte elke creatie zelf, gewoon leuke tijden. Ja dan ben ik toch wel erg blij dat we fotos gemaakt hebben, het maakt me wat weemoedig maar het is ook heel fijn om je het allemaalweer te herinneren omdathet door de fotos niet helemaal verdwijnt.
De boerderij is voor mij een plek waar ik echt heel veel genoten heb. We stonden op een camping, vlak bij de boerderij, zodoende ben ik in aanraking gekomen met een paar superlieve mensen. Mocht in de loop der jaren van alles meemaken wat maar op een boerderij is. Ben bij een bevalling van een koe geweest, die met een keizersnee haar kalf ter wereld moest krijgen. Ik was stomverbaasd;die vetlagen waar doorheen gesneden moest worden, voordat de veearts eindelijk bij het kalf kon. Beetje eng om naar te kijken, maar ook machtig interessant .
Zo draaide ik ook schaapjes in het weiland om, als ze op hun rug lagen. Ze konden zich dan niet terug rollen en moesten een klein duwtje hebben; als ze dat niet kregen gingen ze na een tijdje dood want dan was alles ingeklapt en stikken ze. Ook bij het lammetjes krijgen was ik graag aanwezig, hoewel ik ook vaak met de schaapjes meevoelde die voor het eerst moesten bevallen. Ze hadden ook pijn. Moest vaak hun kopje vasthouden als de boer bezig was hetlammetje te halen. Ze hebben prachtige ogen de schapen en die stonden echt angstig dan.
Op een gegeven moment mocht ik, omdat ik autorijles had, met een oude auto over het land rijden, dan deed ik nog wat ervaring op. Die auto was een kleine bestelwagen. Als er een schaap dood was, werd het met de auto opgehaald. Zo ook een dag dat de boer en boerin weg moesten. Ik zou een beetje op de schapen passen. Ik liep drie keer een rondje langs de schapen, alle dagen. Deed ook net of ze van mij waren ! De 2de keer dat ik langs liep, lag er een schaap dood . Erg vond ik dat. Ik dacht, ik ga de auto halen, laad dat schaap op en breng het naar de stal. En als niemand er dan bij is, dan gaat alles. Kon de auto starten en reed zo het weiland in naar het schaap. Er lag een schuine plank in de auto, die kon je tegen de achterkant aan zetten en dan rolde je het schaap zo de auto in (dacht ik).
Nou, zo gezegd zo gedaan. Het viel tegen ! Het schaap gaf niet mee natuurlijk, was zo stijf als een plank, heb me rot getild. Terwijl ik met dat schaap aan het worstelen was, komt er ineens een enorme zucht uit dat beest ! Ik ben van mijn leven nog niet zo geschrokken Sloeg zo wat steil achterover en stinken ! Niet te geloven !
Ik heb nog even afgewacht of het schaap nog meer verassingen had, maar dat was zijn laatste zucht, niet uit zijn bekkie, maar uit de andere kant
Later hoorde ik van de boer, dat er altijd lucht in zon schaap blijft hangen en als je er dan mee aan het tillen gaat, gebeurt het dat dan die lucht ontsnapt. Had ik graag geweten, was ik niet zo geschrokken.
We woonden vroeger achter de AlbertCuip, de grootste markt van Amsterdam. Als kind zijnde haalde je kattenkwaad uit, maar 1 keer is me dat absoluut niet goed bevallen. Mijn broers hadden een spel uitgevonden. Als de mark s avonds afgelopen was, kwamen er altijd grote vrachtwagens om de boel op te ruimen en wat deden mijn broers, zij gingen aan de achterklep hangen en reden zo een stukje mee met de vrachtwagen. Als de vrachtwagen dan harder ging rijden lieten ze los. Ze hadden gezegd dat het leuk was, en een fluitje van een cent. Toen wou ik mij niet laten kennen, dus ik ook op een gegeven moment hangen aan de klep en dan mee laten slepen Ja, maar toen de vrachtwagen harder ging rijden dorst ik nooit meer los te laten. Wat hebben mijn arme beentjes toen gerend, doodsangst heb ik uitgestaan en was zeer dankbaar dat er een voorbijganger was die de vrachtwagenchauffeur verwittigde dat ik achter aan die klep hing. Ik heb nog nooit zo op mijn kop gehad, eerst door de vrachtwagenchauffeur en later thuis door mijn ouders, want ik was zo van streek dat het verhaal er wel uit kwam, terwijl ik mijn broers hadmoeten beloven het niet te vertellen, want nu kregen zij een nog zwaardere straf dan ik. Zij hadden het voorbeeld gegeven. Ik mocht een week niet naar buiten na school, zij twee weken niet !
Dat ik op mijn leeftijd nog les krijg van mijn kleinzoon Sven in seks, is niet te geloven !
Gisteren belde mijn zoon op:
Mam, kan je de kinderen te slapen hebben, het is wel kort dag, maar ik kwam een paar vrienden tegen en die gingen te stappen en ik wou graag mee?
Ik vind het prima knul,breng maar.
Ok, fijn mam !
Daar waren ze dan, met hun 6 knuffeldieren. Sven met zijn Nintendo computer en Indra met haar paraplu. Het regende wel toen ze kwamen, maar de andere ochtend was het prachtig mooi weer, maar toen moest de paraplu mee, tegen de zon. Ik had wel gezegd dat ik de paraplu niet zou vast houden onderweg, dat moest ze zelf doen. Ze hebben heerlijk geslapen, maar werden om 5 uur wakker, dat was toch echt te vroeg. Ze zijn allebei wat verkouden, dus ik vroeg of ze wat wilden drinken ? Ja oma, groene limonade ! OK, maar toen zakte ik weer voor mijn oma diploma. Ik vroeg of ze honger hadden ? Ze keken elkaar eens aan nou, als oma zegt dat we honger hebben, dan hebben we honger !
Willen jullie een broodje kaas ?
Ja oma.
Dus twee broodjes kaas, niet goed natuurlijk om 5 uur s morgens. Sven had hem aardig gauw op, maar Indra die zat er mee te teuten en op een gegeven moment:
Oma ! allemaal kruimels in bed nou kan ik niet slapen !
Pffff Knuffels opzij, kruimels uit bed werken, rest van het broodje door oma opgegeten, lekker slapen nu. Dat lukte tot 8 uur knappe tijd. Toen moest er gewassen en aan gekleed, dus Sven moest schoon ondergoed aan.
Indra je mag niet kijken hoor !
Maar hij gaat vlak voor zijn zus toch zijn onderbroekje uitdoen.
Indra gelijk: Ha ha ik zie een piemel !
Ik keekeven om het hoekje, staat Sven te zwaaien met zijn slurfje.
Oma, ik heb een toverstokje !
Oh ja ?
Ja :
Hij pakt zijn piemel, haalt het velletje naar achter en zegt:
Kijk oma, daar is de echte !
Dat was dan zijn eikeltje. Zegt Indra ook nog:
Ja en soms is hij hard en dan weer zacht, goed hé !
Toen vond ik het toch welletjes.
Prachtig ! Maar nu echt aankleden, want we gaan met Rocky even wandelen, zullen we de geitjes en de schaapjes wat appel brengen en dan komt pappa jullie weer halen.
Idra moest per se haar paraplu mee enondanks dat ik had gezegd Ik draag je plu niet !, sta ik er toch mee op de foto. Dus weer gezakt. Al met al toch een leerzame ochtend. Deze tijd is echt zo heel anders dan toen ik klein was. We hebben vast wel eens wat gezien van onze broers,maar geen haar op je hoofd dat je er wat van zei en nu gaat het allemaal zo frank en vrij. Het is ook beter in deze tijd dat er vroeg geleerd wordt hoe het allemaal zit, maar dat "toverstokje" vond ik nog zo heerlijk onschuldig.
Heeft u dat ook dat u op uw vader of moeder lijkt ? Bij mij is het zo, dat ik heel veel op mijn moeder lijk. Ik heb een jeugdfoto van mijn moeder en een van mij en ja hoor, je ziet erg de gelijkenis. Het was wel apart dat mijn twee broers en ik ook wat van elkaar weg hebben en dat alleen mijn zusje Kitty zon donker uiterlijk had en dat zij echt op mijn vader en zijn familie lijkt.
Dat heb ik trouwens wel geweten hoor Tante Beb, een zuster van mijn vader, woonde bij ons om de hoek. Ze kwam heel vaak en meesstal nam ze voor Kitty iets mee en ik kreeg een aai over mijn bol ! Dat is als je klein bent echt wel heftig hoor. Vroeg me altijd af wat ik verkeerd gedaan had ? Mijn moeder heeft daar toen een eind aan gemaakt, ze zei: Beb als je wat voor Kitty meeneemt, dan ook voor Els of anders voor geen van tweeën. En nog meer apart vind ik, dat ik heel het karakter van mijn vader heb en Kitty dat van mijn moeder. Wat zit dat toch wonderlijk in elkaar ! Ja, hoe dat allemaal ontstaat is vooraf bepaald en daar moet je het dan mee doen
Fotos maken ga ik steeds
leuker vinden. Nu heb ik een foto van Liv, mijn buurmeisje, gemaakt boven 1
hoog op dat piepkleine balkonnetje.
Wat ik allemaal in deze foto
zie ? Ten eerste een beeldschoon meisje, prachtig krullend haar, kijkt heel
dromerig. Ook zie ik een meisje op een piepklein balkonnetje, eenzaam
Ze heeft er niet voor
geposeerd, maar de foto vind ik echt mooi geworden .
Voelde me wel een beetje
schuldig. Liv was 2 uur bij mij beneden in de tuin. Ze magdan doen en laten wat ze wil, had heerlijk
met een waterpistool al mijn plantjes nat gespoten wou weer naar een slak
kijken. Die zoeken we dan, zetten hem op een groot wit papier en het mooiste
vond ze dan als hij uit zijn huisje kwam. Eerst de voelsprietjes, dan de oogjes
op steeltjes, dan komt zijn lijfje er onder uit en glijdt hij (of zij) over dat
vel papier. Samen met Indra, mijn kleindochter kunnen ze daar zeker een uur
naar kijken.
Maar nu was ze alleen en
speelde ze net zo met de slak. Totdat ik nog eens een kijkje ging nemen in de
tuin en daar Liv vond, die heerlijk met haar kleine garnalenvingertjes de slak
helemaal uit zijn huisje aan het halen was. Huisje fijn geknepen en nu maar
kijken hoe trek ik die slak eruit.
Het is natuurlijk wel het
willen weten hoe zoiets in elkaar zit, maar dat vond ik echt niet leuk hoor. Probeer
haar duidelijk te maken, dat die slak een levend wezentje was die je dan gewoon
dood maakt. Dat gezichtje van haar door mijn preek begreep ze nu wel dat dit
niet de bedoeling was. Ik heb haar toen ook naar boven gestuurd.
Ik kwam terug met Rockyvan een wandeling, stond Liv er, denk ik, nog
over na te denken op dat piepkleine balkonnetje Ik pakte gauw mijn camera om dat vast te
leggen.
In de Donkere duinen, een mooi park was ik hertjes aan het fotograferen toen er vlak bij mij op het hek, een kauwtje ging zitten. Met zijn glimmende oogjes keek het me aan, alsof het wou zeggen: Nou, het is mooi weer en ik heb een goede bui, dus als je me op de foto wil zetten, ga je gang maar ! Hij ging er nog eens goed voor zitten en ik maakte deze mooie foto. Het leek zelfs wel of hij ook een beetje menselijk was, ik had hem bijna de foto laten zien
Ik geloof zelfs, dat het hetzelfde kauwtje was dat een week te voren op Sven zijn schouder en op Indra haar arm kwam zitten, toen Chris, mijn zoon, met zijn kinderen ook in de Donkere duinen was. Dat was volgens Chris een tamme kauw.
Leuk dat ik hem ontmoet heb en toen ik wegging, bedankte ik hem netjes en ik geloof heilig dat hij even met zijn kopje neigde.
Ik heb u al veel fotos van
ons zwanenpaar laten zien op het oude blog, u zult inmiddels wel gezien hebben
dat het helemaal anders is geworden. Ik word enorm geholpen, om het blog zo
mooi te laten zijn. Ik fotografeer graag, ik mag graag verhaaltjes en
gedichtjes schrijven, maar om alles zo mooi te maken daar heb ik hulp bij
gekregen waar ik zeer dankbaar voor ben.
Het zwanenechtpaar ken ik al
zolang ik hier woon, bijna 4jaar. Ze zijn echt altijd bij elkaar,
onafscheidelijk, ik heb ook wel gehoord dat als er een dood zou gaan, de ander
dan altijd alleen zou blijven, dat is trouw tot in de dood. Gisteren mocht ik
er getuige van zijn dat mevrouw en mijnheer in bad gingen. Ze waren niet preuts
iedereen mocht genieten van hun bad in die hele grote badkuip de sloot.
Ik hoorde toen ik Rocky uit
wou laten, best wel lawaai. Nieuwsgierig ging kijken en ja hoor, mijnheer en
mevrouw Zwaan waren aan het baden. De lange hals helemaal onder water, dan met
die natte hals de rest van hun hals poetsen, dan enorm met hun grote vleugels
de rest van hun verenpak nat maken en ten slotte maar weer poetsen met hun snavels. Een heel
ritueel, wat een paar keer herhaald werd, een prachtig gezicht. Ik was blij dat
ik zo dichtbij woonde en dat ik gauw mijn camera had gepakt, want het zijn
geweldige fotos geworden, al zeg ik het zelf. Ik wil u ook graag getuigen
laten zijn van een wasbeurt die mevrouw en mijnheer Zwaan mijzonder valse schaamte lieten zien.
Ja, wanneer Sinterklaas in het land is zijn er ook allemaal rituelen. Als de Sint jarig is geeft hij alle kinderen ook eenverjaardagscadeau. Hoe het schoentje zetten is ontstaan,misschien kan iemand mij dat vertellen ik weet het echt niet. Er moest voor het paard stro en een wortelin de schoen gedaan worden, omdat het lieve beest voor alle kinderen over de daken liep en dan kon je niet slapen en heel stiekem s morgensvroeg kijken of er al wat in zat. Dan niet van vreugde gaan gillen als je een marsepeinkikker in je schoen had.
Anno 2008, huize Oma Els gaat het tegenwoordig anders Ik bel mijn zoon: Komen ze nog hun schoentje zetten ? Er werd een beetje lauw op gereageerd:
Nu niet ma, we moeten nog eten, morgen !
Ook goed, nee niet goed, want dan ben ik het weekend weg !
Nou, dan zondagavond, als je terugkomt ma ?
Prima, had ik nog even tijd om wat te bedenken. Ik had van Sven heel toevallig gehoord, dat hij nog niet helemaal klok kon kijken; wel hele uren, maar de rest nog niet zo goed. Indra is gek met alles wat met prinsesjes te maken heeft, dus oma op pad. Hulpsinterklaas, een moeilijke rol hoor. Een marsepeinen kikker dat was al lang niet meer het enige. Er was in de loop van de jaren toch wel een cadeau bij gekomen, dus op zoek
Kom ik in de boekenwinkel een boek met een klok erin tegen, waar kabouters je leerden elke bladzijde verder, hoe en klok werkt. Bingo ! dit is voor Sven. Nou kabouters het was al lang soldaten en schieten en weet ik veel wat hij al niet op de pc voor spelletjes doet. Maar de klok was het belangrijkst toch ? Voor Indra vond ik in dezelfde boekenwinkel een kleurboek,met allemaal prinsessenplaatjes om te kleuren. Prima dat is het, alleen was de helft van de tekening nog niet te zien want die moet je dan, door lijntjes naar elkaar toe trekken te voorschijn halen, van nummer 1 naar nummer 2 enz. Was misschien wel een beetje moeilijk, maar ik dacht dat verbroedert broer en zus, door Sven Indra te laten helpen niets mis mee toch ?
Zondagavond daar waren ze. Twee plastiek klompjes van deze tijd, maar geen stro, geen wortel of eenappel. Klompjes voor het nepkacheltje zetten, liedje zingen Sven met een gezicht van vooruit dan maar, het Sinterklaas Kapoentje rolde heel gauw uit zijn mond. Indra was daar helemaal niet tevreden mee: Ik wil zie ginds komt de stoomboot !Okééééé dan, eerste couplet, klaarrrrrr, nee hoor gaat nog verder. Sven die had het wel gehad, Indra zong het tweede couplet ook nog ,
Nou kinders, kom op, lekker slapen, doeiii !
Mam morgenavond om zeven uur komen we kijken of Sinterklaas nog langs geweest is. Stel je nou eens voor, dat die man zo moe was dat hij echt geen zin meer had ? Kan toch ?
Neeeee, dat kan echt niet hoor !
Dus ik de boeken mooi ingepakt, snoepgoed in een zakje erbij Prima, Hulpsint heeft het goed gedaan. Maandag 7 uur ja daar waren ze, wel heel nieuwsgierig, maar Indra was zeer vermoeid en dan is ze niet op haar best.
Oh, snoepjes ! Wat zijn dat nou voor snoepjes ? Ik lust die niet ! Indra in de bocht. Sven bekeek zijn snoepjes maar zei niets, hij is tenslotte al 4 jaar ouder dan zijn zus.
Oh, pakjes ! Indra maakt haar pakje open
Oma, dat kan ik nog helemaal niet !
Gaat Sven je toch helpen !
Sven zit altijd met zijn Nintendo computerspelletje !
Foutje in de gedachtegang van de Hulpsint.
Sven maakt zijn pakje open
Oh, een klok, maar die kabouters ? Sint weet toch wel hoe oud ik ben ?
Ja Sint had ook opgevangen dat je alleen de hele uren kon lezen.
Hulpsint kreeg onverwacht hulp van papa Chris.
Kijk eens Sven, op elke bladzijde staat precies hoe laat het is, ook het half uur en het kwartier goed hé ?
Jammer, hadden er soldaten of robots in gestaan dan was het geweldig geweest,nu zo zo
Oma ik lust echt die soepjes niet ! Indra.
Lieverd, lust je pepermuntjes ?
Ja die lust ik wel
Oké, ik denk dat Sinterklaas niet boos is als we ruilen. Oma heeft altijd rolletjes Mentos, een soort pepermunt in huis. Indra blij.
Sven: Oma, zou Sinterklaas het ook goed vinden als ik de snoepjes ruil voor pepermunt ?
Nou, als het voor Indra mag,mag het voor jou ook !
Ja, maar ik vind het wel een beetje stom !
Hoezo stom ?
Sinterklaas weet toch alles, hoe kan hij dan snoepjes geven die we niet lusten en waarom geen robots met een klok ?
Ja toen moest ik alle zeilen bij zetten om niet uit mijn rol te vallen van Sint zijn hulp. Ben dus zwaar ondergewaardeerd. Chris zei nog gauw:
Bedankt Sinterkklaas, maar nu gaan we naar huis en naar bed !
Dank u Sinterklaasje !
Geen bedankje voor Hulpsint, ja weten hun veel, gelukkig maar.Volgend jaar moet Hulpsint zich toch nog meer verdiepen in de cadeaus. Geen kabouters en geen lijntjes
Ik weet niet of ik u al eens verteld heb over mijn vrijwilligerswerk, ik doe dat voor "Tafeltje-dekje". Het houd in dat ik maaltijden inpak in warmhouddozen voor mensen die niet meer thuis kunnen koken en dan toch via Tafeltje-dekje elke dag warm kunnen eten. Deze maaltijden worden gekookt in de keuken van hetouderentehuis De Lichtboei.Er zijn dan weer vrijwilligers die de maaltijden rondrijden, ieder heeft zijn eigen wijk.
Alle vrijwilligers en mensen die iets doen voor De Lichtboei, waren vandaag uitgenodigd om met de ouderen Sinterklaas feest te vieren. Om tien uur werden we verwacht. De sfeer zat er al goed in, er speelde een fijn orkestje,liedjes die meegezongen konden worden. Er werd mee gezongen uit volle borst, heel gezellig. Aangezien ik daar ook van hou was het kaasie voor mij (Amsterdamse uitdrukking voor echt iets voor mij).
Er werd koffie, thee en warme chocolade melk geserveerd,met een heerlijk stuk banket letter.
De muziek nodigde zelfs een paar uit tot dansen en als 1schaap over de dam is, volgt de rest. We kregen heerlijk warm eten, soep vooraf en daarna groenten, aardappels en zacht vlees met een lekkere saus. Als toetje een heerlijk ijsje in de vorm van een Mijter, de hoed van Sinterklaas.
Voor het eten hebben we ook nog karaoke gedaan,meezingen met een band. De tekst zag je voor op een scherm,je kon zelf uitzoeken welk liedje je wilde meezingen. Er stond een liedje bij waarvan ik het refrein kende. Het ging zo:
Janes, Janes pak me nog een keer
Pak me nog een keer
Pak me nog een keer
Janes, janes pak me nog een keer
Als je het nou niet doet
dan kan je het niet meer
Want Janes ging mijlen van haar heen
liet haar zo maar alleen dusssssss?
Het leek me leuk om de zaal wat aan het lachen te maken, nou dat is gelukt hoor. Als ik mij op de foto zie, met die kleine armpjes, daar zat ik mee te zwaaien; het moet er best grappig uitgezien hebben.
Sinterklaas met wel 6 Pieten kwamen en het personeel werd eerst bij Sint geroepen, maar toenTante Sjaan, een echte Amsterdamse, bijSint moest komen,zei ze heel hard: Krijg het lazarus, maar ik kom niet !. Gieren hebben we gedaan. Ze ging echt niet hoor.
Een potje bingo kon ook niet ontbreken, dus allemaal bingokaarten en bingo roepen als je het had. Gelukkig voor mij 1 potje maar, want ik kan er gewoon niet tegen als ik nog maar één nummer moet en iemand anders roept bingo !Brrrrr niets voor mij.
Toen zou de artiest van de middag komen, dat waren 3 Volendamse jongens. Ze zongen best wel mooi, maar het moest allemaal zo loeihard. Ik vond het welletjes en ben Rocky wezen ophalen. Even langs Joop om te vertellen hoe het was geweest en toen naar huis.
Herman is wel gebakken en gegeten,maar het was geen succes.Ja Herman, ik had praktisch alles gedaan om een goede vriendschapskoek te maken, maar vandaag moest het gebeuren. Ik moest eigenlijk nog twee keer voeding geven, dus eerst nog een keer,200 gram bloem, 200 dl melk, 200gram suiker en dat had ik morgen ook weer moeten doen, maar na deze keer eten geven moest ik Herman gaan scheiden in 5 porties en daar zat hem nou net de kneep ! Ik had niemand om de weesjes te geven, ik had al veel te veel van Herman verteld en al mijn kennissen zeiden dan ook: Ik geen Herman ! Ik ook niet ! Joop dan ? Nee, ik spoel Herman door de wc!
Dat kon ik de weesjes niet aan doen, dus ik dacht, ik geef hem niet meer te eten, ik schep er een beker van af en de rest bak ik gewoon. Er moesten stukjes chocolade in, had ik niet, dus de chocoladepasta kwam er aan te pas. Nootjes had ik niet Hé, pindakaas, daar zitten ook nootjes in ! Een flinke lepel pindakaas erin. Er moest bakpoeder in, had ik niet, later dacht ik: had maar wat bier genomen dat wordt met oliebollenbeslag ook wel gebruikt, dat gist ook. Niet aan gedacht Kaneel, vergeten, maar wat ik het meeste miste was gewoon een beetje zout.
Want natuurlijk heb ik Herman gegeten, voelde me wel een kannibaal, maar Herman zou niet voor niets geleefd hebben. Het baksel wou niet rijzen, ik was bang dat het te heet was, dus heb de temperatuur iets minder gedaan. Ik had er pasta in gedaan, dus de kleur van Hermanwas best al wat bruin. Toen ik na een uurtje bakken keek, schrok ik en heb Herman eruit gehaald, met als gevolg het beetje wat Herman gerezen had, klapte in. Ik heb eigenhandig Herman om zeep geholpen, terwijl ik zo mijn best had gedaan, alles voor hem over had ! Ik heb van Herman 4 plakjes gegeten; hij was niet helemaal gaar, maar dat was niet zo erg. Dat hij zo flauw was dat vond ik echt minder.
Met tranen in mijn ogen heb ik Herman in kleine brokjes gesneden. Morgen wordt er een feestmaal voor de meeuwen op het grasveld voor de deur bereid. Ik zal Herman met eerbied uitstrooien en op gepaste wijze afscheid van hem nemen. Hij rust zalig in de maagjes van de meeuwen. Ik zal nog wel eens aan Herman denken
Kleinkinderen !Gods gave dat ik ze heb. Ben weer behoorlijk verkouden, veel hoofdpijn en vervelend zijn. Dat gaat omdat je niets omhanden hebt, je kan je de hele dag zielig vinden. Maar dan gaat de telefoon
Mam, ik zit erg omhoog ! Kunnen de kinderen vanmiddag een paar uurtjes bij jou ?
Wou eerst echt zeggen ik voel me niet goed,maar ik mag ze toch ook erg graag zien, dus gezegd breng ze maar ! Sven moest na een uurtje weer weg want die ging op school een of andere veldloop doen . Indra bleef bij mij. We hebben eerst sprookjes geluisterd op cd, waar ook de boeken bij waren. Dus als je naar de cd luisterde, kon je gelijk in het boek de plaatjes zien. Niets geen DVD, toch vond ze het echt spannend.Roodkapje ! Alleen, snapte ze echt niethoe de wolf Roodkapje en Oma had opgegetenen hoe ze dan later levend uit de buik van de wolf kwamen ? Ik maar uit gelegd dat de wolf echt niet gekauwd had, dus oma en Roodkapje helemaal in een keer doorgeslikt had.
Oma, dat kan helemaal niet, want zon grote mond heeft de wolf helemaal niet !
Nou, daar zit je dan met je goeie gedrag
Indra, in sprookjes kan alles !
Nou gelukkig maar dat oma en Roodkapje nog lang en gelukkig leefden.
Ik had een setje paaseieren schilderen gekocht en was het vergeten met Pasen.
Dus vanmiddag hebben we eieren geschilderd. Dat is mooi, het gekookte ei kan tussen twee dopjes in geklemd worden; er zat een veer in en waterverf en een kwast erbij .Indra vond het prachtig, die kliederde er maar op los, maar met Sven kreeg ik moeilijkheden. Toen hij terugkwam van de veldloop was hij best al moe. Nu wou hij eigenlijk de eieren heel mooi schilderen, dat ging niet zo goed met die waterverf. Hij begint me daar te huilen ! Ik vroeg wat er nu aan de hand was ?
Ik kan het niet, het word niet mooi ! Woest was hij.
Chris en ik zeiden:Doe niet zo gek, dan doe je het toch gewoon over ! Maar dat was het niet.
Ik kan het niet, dus dan doe ik het niet over !
Maar waarom huil je dan ?
Jamaar, ik wil wel schilderen, alleen mooi !
Wat moet je daar nu mee ? Hij was niet te troosten en ik zei nog wel:
Oma kan geen veldloop lopen en jij moet nog een beetje oefenen met eieren schilderen !
Nog harder huilen. Ik snapte er niets van volgens Sven en hij wou er niet meer over praten. Oké, hij mocht zijn frustratie op het ei bot vieren, eerst helemaal beurs slaan en dan pellen en opeten weg ei, probleem opgelost !
Heerlijk die kleinkinderen, ik was de hele middag mijn verkoudheid vergeten.
Alleen geestelijk beremoe en de puinhoop door mijn huis, dat is ook best erg, maar als ze weg zijn, is het in een half uurtje weer opgeruimd.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
