xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Regen, regen, regen

Vandaag is,

buiten alles vaag.

Door al die regen op het raam,

is het beslagen, ik schrijf jou naam.

Je bent ver maar altijd dichtbij

je hoort gewoon bij mij.

Je zit in mijn hoofd, in mijn hart

jij deelde met mij vreugde en smart.

Het wordt weer ‘Kerst’, het 4^de jaar

zonder jou, blijft nog steeds raar.

Je vond het altijd maar gedoe,

van dat versieren werd je moe.

Maar eenmaal aan de gang, deed je het toch,

maar elk jaar hetzelfde, geen sterretje wat anders mocht

7 rode ballen aan een lint voor het raam, steeds weer

werden die uit de kerstdoos gevist, keer na keer

Jij keek niet wat dit jaar de kleurentrend was

7 rode ballen en een kerstman op de deur, kerst begint dan pas

Ik mis je, hoe moeilijk het soms ook kon zijn

Het doet nog pijn,

Het verzacht, hoe langer de tijd wordt,

Je was bij mij toch nog te kort.

We zouden oud worden samen

Ik zie nog hoe ze je meenamen.

Jij had je strijd gestreden,

ik leef nog in het heden

Moeizaam red ik mij wel, het moet

Voor jou en mij en voor ons eigen bloed.

Je kleinkinderen worden  groot:

“Oma jouw opa is toch dood ?”

Eliza