xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

“Lammie”

Ik heb al zoveel geschreven, weet niet zeker of ik dit verhaal al verteld heb. Mijn man lag een paar dagen in het ziekenhuis voor een kuur, daar was hij dan niet ziek van, maar hij moest dan zo’n tien dagen in het ziekenhuis aan een infuus. Dan zei hij tegen mij altijd: “Neem de kans waar, vraag of je een paar dagen naar de boerderij mag komen, kan je weer bijtanken.”  Als hij het zelf geen bezwaar vond, wou ik wel een paar dagen naar de boerderij.

Ik was welkom, het was net tegen lammeren tijd, dus ook weer fijn om mee te maken. Maar er was een schaapje, dat nog te jong was om lammetjes te krijgen, maar was toch gedekt. Dus toen het moest bevallen, had het schaapje geen kracht om het zelf ter wereld te brengen. De boer moest eigenlijk met een beetje geweld het beestje eruit halen. Ik was er niet zo blij mee, maar dan ben je echt een stadsmens, het moet er toch uit, anders gaat de moeder ook dood.

Het lammetje  leefde wel, maar meer ook niet. Het was 2 weken te vroeg geboren,wou ook niet gaan staan en als het aan de boer lag, die er toch alles aan doet om zijn schaapjes gezond ter wereld te brengen, had hij het lammetje links laten liggen en dan gaat het vanzelf dood. Je kan geen invalide beesten hebben, tenminste eentje dat niet kan staan, is ook zielig. Maar daar wou ik niet aan hé. Ik dacht, als hij eerst die 2 weken ingelopen heeft, gaat het misschien wel goed. Dus ik ‘s nachts 2 keer eruit om hem de fles te geven. De boer keek dat een beetje aan en zei:  

“Als je morgen naar huis gaat, wat dan ?”

Ik meteen:  “Dan neem ik hem mee !”

Ik heb op ze ingepraat en ik kreeg “Lammie” ― zo had ik hem al genoemd ―  mee naar huis, met melk in een kistje. Ik was er heilig van overtuigd dat, als ik hem de eerste drie weken erdoor sleepte, hij beter zou worden, want volgens de boer had hij hersenbeschadiging, vandaar dat hij zijn kopje steeds scheef hield en hij omviel. Simon was nog in het ziekenhuis, dus ik de eerste dagen alle aandacht aan Lammie gegeven. Ik had een klein blauw riempje gekocht, daar kon ik hem ook mee rechtop vasthouden. In mijn ogen ging hij ook echt vooruit.

Hij mekkerde wel ‘s morgens heel vroeg, al om 6 uur begon hij. Ik had hem binnenin de hal staan, hij plaste wel op het zeil als ik oefeningen met hem deed, maar ik vond Lammie superlief.

Hij groeide als kool, omdat hij niet zoveel beweging had, want hij kon drie pasjes lopen en dan viel hij om. Hij was wel zeer nieuwsgierig, want de bal van de hond, daar ging hij op het laatst mee koppen, zijn klein koppie er tegenaan duwen tot de bal rolde.

Toen brak de dag aan dat Simon uit het ziekenhuis kwam. Het eerste wat hij zei toen hij thuis kwam: ”Wat stinkt het hier !”Ik had niets verteld, ik denk daar komt hij gauw genoeg achter. Veel te gauw, want het kistje met Lammie moest meteen naar buiten in de hal. ‘s Nachts mocht het wel binnen, maar omdat ik er toch wel veel tijd aan bestede, voelde Simon zich verwaarloosd. Toen hij de andere dag om 6 uur Lammie hoorde mekkeren was zijn lot  al beslist. Lammie moest terug naar de boerderij. Dat kon niet want daar konden ze niet alles doen wat ik hier deed. Maar Simon zag ook geen heil in beterschap voor Lammie, die vond het eigenlijk wreed dat ik zo met hem bezig was. Hij belde de boer en die kwam hem gelijk ophalen. Wat was ik kwaad op de twee mannen ! Ze namen mij Lammie af zonder hem de tijd te gunnen te herstellen, want dat geloofde ik vast. Ik heb echt gehuild toen hij meegenomen werd. Ik heb 3 dagen later nog gebeld hoe het ermee was, maar Lammie was al niet meer, niet dat ze hem zelf dood gemaakt hebben, maar ja gewoon in een hoekje van de stal gelegd af en toe eten gegeven, maar het was  geen haalbare kaart volgens de boer. Hij heeft er natuurlijk het meest verstand van en je verliest nu eenmaal af en toe lammetjes, maar dit lammetje was voor mij heel bijzonder, ik voelde met mijn hart, de boer met verstand.

Veel later ben ik bijgedraaid toen mij uitgelegd werd,dat het altijd een apart lammetje zou zijn gebleven. Zou nooit met de kudde meekunnen, dus altijd alleen, toen had ik rust. Dat wenste ik hem ook niet toe.  Er werden later nog wel eens zielenpoten geboren, maar daar had ik bewust afstand van genomen, om niet weer hetzelfde mee te maken als met Lammie. Ik heb het Simon heel lang verweten dat Lammie door zijn schuld dood gegaan was, misschien onterecht.

Eliza