|
 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Erven
Erven dat is toch altijd heel bijzonder, als er iemand overlijd, en je erft een heleboel geld, dan is dat heerlijk, maar jammer is het wel dat de spullen waar diegene die overleden is erg aan gehecht was, soms zomaar bij het grofvuil worden gezet.
Zo ging het ook met dit handwerk van mijn schoonmoeder waar zij wel 2 jaar aan had geborduurd en waar mijn schoonvader met veel geduld een mooi wandkleed van had gemaakt. Gelijmd op een plank, een mooi lijstje er omheen, dat moest naar het grof vuil volgens mijn schoonzus. Het kon niet mee naar het kleine kamertje in het verzorghuis en zij wou het echt niet hebben ik vond dat zo naar, er was met zoveel liefde aan gewerkt en de voorstelling heb ik altijd prachtig gevonden, ik zei ik neem het wel mee. De voorstelling is: het leven, een klein gedeelte de donkere kant van het leven en dan de stralende zon en vogels de mooie kant van het leven.
Het heeft bij mij 5 jaar lang boven mijn bank in de kamer gehangen, maar toen ik ging verhuizen was er voor het wandkleed ook geen plaats meer.
Het staat nu in de tuin tegen de glazen want, weer en wind maken het er niet mooier op, maar in de schuur vond ik het ook niet eerbiedig.
Zo hebben we ook de kast van de Oma van mijn man geerfd, het is een Holandse eikenkast ingelegd met een ander soort hout. Hij is bijzonder omdat als je de deurtjes van de bovenkast openmaakt de hele hoek ook meegaat. Dat was eerst wennen, want je kan best wel leuke dingen op het ondergedeelte van de kast op de rand zetten, maar wil je dan wat uit de bovenste kast halen en je doet de deurtjes open, veeg je ook de spulletjes van het randje weg, daar moest ik in het begin erg op letten .We wilde eigenlijk de kast helemaal niet hebben, we vonden hem niet mooi, maar het kristallen glasevies wat er in zat, daar waren wij helemaal weg van, dat wilde we "graag" hebben.
Simon zijn moeder was daar streng in, "geen kast geen glaswerk"punt uit. De kast werd dus 7 keer mee verhuisd, nu is het zelfs zo dat ik mijn meubels aan de kast heb aangepast, ik hou van oude meubels ze hebben een verhaal, mijn man hield er niet van.
Van het mooie glaswerk geniet ik nu, ik ben het gaan gebruiken, het is wel zo als het stuk gaat, het niet meer aan te vullen is, maar ik vind het erg dat het bijna 100 jaar altijd maar in de kast heeft gestaan. Ja, als dat niet zo was dan had ik het ook niet gehad, de glazen drinken heerlijk, ze zijn erg dun en de wijnglazen zijn sierlijk. Mijn zoon schrikt ieder keer als ik een glas gebruik. Mam zegt hij dan: denk je om mijn erfenis, de kast hoef ik niet". En zo is het kringetje weer rond, zal ik ook zo streng wezen en zeggen geen kast geen glaswerk?
Eliza
|
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Eliza.
