Mijn hele leven ben ik al bijzonder geweest. Geniaal als het ware. Miskent door anderen, maar zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Ik ben geboren als vierde zoon van een treinbestuurder. Een trotse man, mijn vader. Niet zo intelligent als ik, maar geef toe dat mijn niveau moeilijk, als het ware onmogelijk, te bereiken is. Mijn uitzonderlijke talenten zal ik wel van een verre voorouder geërfd hebben. Waarschijnlijk zul je in mijn stamboom wel wereldleiders en kunstenaars vinden. Daar ben ik van overtuigd. Het uiterlijk heb ik wel van hem geërfd. Hij was een knappe man, groot en hij straalde gezag uit. Zijn woord was wet, niemand twijfelde daaraan. Ik ook niet, als kind. Als volwassene begreep ik dat hij het dikwijls bij het verkeerde eind had. Ik alleen heb immers alle wijsheid in pacht
Mijn moeder was geen mooie vrouw. Ze was zwaar, zeg maar dik. Met grote, ruwe handen en een stem zo luid als een kerkklok. Het temperament van een wilde stier en ogen zo donker als kolen! Het was een echt manwijf. Ik vreesde haar, en dorst haar niet te trotseren. Ik was niet laf! Niemand kan mij van enige lafheid beschuldigen! Dat woord staat niet in mijn woordenboek! Ik was slim. Waarom zou ik mijn meerdere uitdagen? Mijn tijd komt nog wel Ook al werd mijn vader in het hele dorp en ver daarbuiten, alom gerespecteerd, thuis was het duidelijk dat mijn moeder de broek droeg. Al heel vroeg in de ochtend vertrok hij van huis naar het werk en na het werk ging hij meestal nog een pint pakken bij Lowieke; waar onze Jos, mijn negen jaar ouder broer, hem iedere avond buiten kon sleuren.. Thuisgekomen schold moeder hem iedere keer de huid vol, maar vader hoorde haar amper. Ook al leek dat laatste onmogelijk met zon bulderende stem. De hele straat kon iedere avond meegenieten van haar tirade en zo waren de buren op de hoogte van het reilen en zeilen van de Swa.
Onze Jos was de oudste thuis. Ik heb hem altijd een beetje verwijfd gevonden met zijn blonde kuif, maar blijkbaar waren de meisjes daar dol op. Tussen ons was er nog een tweeling, Jacob en Claude. Maar zij zijn enkele dagen na hun geboorte gestorven. Ik ben naar hen genoemd, wat ik op zich al een hele eer vind. Ik moet mijn twee broers vervangen, wat een dagtaak op zich is, voor een gewone mens. Maar niet voor mij. Ik ben dan ook een uitzonderlijk persoon. Mijn officiële naam is Jacob, maar mijn roepnaam is Claude. Onnodig om te vermelden dat mijn moeder bij mijn geboorte mijn uitzonderlijke kwaliteiten al snel ontdekte en daarom heeft zij mij met deze onnoemelijk zware taak belast. Ik draag deze last met zwier en zonder klagen. Maar ik verwacht dan wel een behandeling naar behoren, wat zij mij meestal zonder aarzelen toebedeelt. Ik krijg de mooiste kleren, het grootste stuk vlees en het meeste zakgeld. Allemaal zonder medeweten van mijn huisgenoten. Mijn vader is iedere avond te zat om enig verschil te merken. En onze Jos eet meestal buitenshuis omdat hij op leercontract is bij een kleermaker. Ik heb toch gezegd dat hij een beetje verwijfd is!
Onze Jos had een lief. Marie heette ze. Het was niet echt een schoonheid te noemen, maar ze kleedde zich wel heel modieus voor die tijd. Spijtig dat ze de rest van haar verdere leven in dat stadium is blijven steken. Briljant als ik ben, was ik natuurlijk op de hoogte van de laatste nieuwe mode. Ook al was mijn broer kleermaker, veel kaas had hij hier niet van gegeten. Marie was de oudste van vier zussen. Haar jongste zusje wekte enige interesse in me op. Het was in die tijd een knappe deerne, met haar blonde vlechten. Maar een beetje te zelfzeker naar mijn smaak. Eerlijk gezegd had ik medelijden met de man die ooit met haar opgescheept geraakte! Nee, ik wou niet in de voetsporen van mijn vader treden. Alleen ik zal de broek in mijn huis dragen en niet de één of andere blonde del!
Op het moment dat de oorlog uitbrak had onze Jos net de goede leeftijd bereikt om als soldaat opgeroepen te worden. Maar ons moeder wilde haar eerstgeborene niet aan het front verliezen, dus bekokstoofde ze een plan. Haar jongste zus, Melanie, was in het Zuiden ingetreden bij een klooster. Is er een betere plek om een vluchteling te verbergen? Ze nam onmiddellijk contact op met tante nonneke. Ook zij kon de dwang van mijn moeder niet weerstaan. Je mag naar de andere kant van de wereld verhuizen, eens onder de invloed van mijn moeder zal je haar nooit meer ontsnappen! De arme zuster had geen schijn van kans. Ze stemde toe in het wilde plan van mijn moeder. Op een ochtend ging onze Jos met ons vader uit werken. Ik was een kerel van amper tien jaar, ik maakte me geen zorgen om de nakende inval van de vijandelijke troepen en de dreigende armoe. Ons vader heeft broerlief via een beestenwagon mee naar het zuiden gesmokkeld, waar hij een tijdelijk onderkomen vond in het klooster van tante Melanie. Mij werd niets verteld. Ik, als snotaap, zou mijn grote mond wel eens kunnen voorbij praten. Ik wist niet beter of onze Jos zat bij het leger.
Het buiten smokkelen van vluchtelingen moet in erg goede aarde gevallen zijn, want al vlug had mijn vader een heel winstgevend handeltje opgezet. Men vertelde later dat hij een dappere verzetstrijder was, maar eigenlijk was het doodsimpel uit winstbejag ontstaan. Mensen verkochten hun halve hebben en houden zodat mijn vader hun kinderen een veilig onderkomen kon bezorgen. Ver van het front en de bezetter. Het klooster was zijn contactpersoon. Voor een schamel procentje van zijn woekerwinsten, wilden zij wel voor relatief veilige onderkomens zorgen. Ons vader is bij mijn weten nooit gepakt. Zijn vluchtroute was een goed bewaard geheim
Pas jaren later ontdekte ik dat mijn ouders nog een appeltje voor de dorst opzij hadden staan. Zij waren alles behalve krap bij kas! Maar toen was het te laat. Ondertussen was ik getrouwd en had ik een gezin om voor te zorgen en ik neem mijn verantwoordelijkheden heel serieus! Na de oorlog trouwde onze Jos met Marie. En Louisa, haar zus, bleef maar achter mij aan lopen. Hoe kon ze ook een man als ik weerstaan? Iedereen was op de hoogte van haar kalverliefde, maar ik deed alsof mijn neus bloedde. Ik had grootsere plannen met mijn leven.. Met mijn grote talenten was ik het de mensheid verplicht vond ik, om iets terug te geven. Ik zou gaan studeren in de stad. Maar mijn groot hart strooide roet in het eten Na de oorlog brak er grote armoede uit. Om financieel mijn steentje bij te dragen, ging ik in dienst bij onze Jos als leerling kleermaker. Hoe dom van mij. Mijn enige excuus is mijn jeugd
Onlangs heb ik een vrouw leren kennen die zich inzet voor de armen onder ons. Door eigen ervaring weet ze uit eerste hand hoe schrijnend de levensomstadiigheden voor sommigen onder ons kunnen zijn. Maar als je haar eigen verhaal hoort is het er één van vallen en opnieuw struikelen over steeds weer dezelfde steen. Met de kop tegen de muur lopen en blijven botsen in de hoop dat deze instort. Maar zij is het die telkens gehavend uit het gevecht komt. Steeds weer trapt ze in dezelfde val, maar ze leert er niets uit. Net zoals haar man. Twee mensen die aan de rand van de maatschappij leven. Mensen, die zoals men zo mooi verwoord, tussen de mazen van het net vallen... Een kind geplaatst in een pleeggezin. Nog dire kinderen in het gezin waarvan er één geplaatst is in een aangepaste instelling wegens ADHD. Ze willen op eigen benen staan, verder komen in het leven. Hun grootste droom is om op een eerlijke manier hun brood te verdienen. Maar ze eisen ook respect voor zichzelf, wat hun goed recht is. Maar ze pakken de situatie door onwetendheid verkeerd aan, wat bij de bevoegde instanties geregeld in het verkeerde keelgat schiet. Frustratie allom, strenge sancties volgen wat dan weer grote gevolgen heeft voor de gezinssituatie, waardoor hun hele toekomst en die van hun kinderen in het gedrang komt. Zo vertelde ze me het verhaal van haar twee part - time jobs. 's Morgens vroeg ging ze naar haar eerste job, ongeschoold dus zwaar poetswerk. 's Middags had ze eventjes de tijd om vlug naar huis te gaan, haar baby's te verschonen en eten te geven waarna ze onmiddellijk opnieuw moest vertrekken naar haar tweede part - time job. Uiteraard hield deze vrouw, die ook nog drie kleine kinderen en een huishouden te verzorgen had, dit werkritme niet lang vol. Ze besloot om één van de twee luizenbaantjes op te geven. Maar omdat ze nergens terecht kon voor raad of bijstand, nam ze van de ene op de andere dag haar ontslag, wat niet in goede aarde viel bij de RVA. Niemand neemt zomaar ongestraft ontslag! Als ze advies had gevraagd bij bijvoorbeeld de vakbond, had die haar de raad kunnen geven om eventueel voor enkele weken een interimjob aan te nemen om zo in regel te geraken voor haar werkloosheidsuitkering. Maar nu werd ze, zonder pardon, voor een bepaalde tijd geschorst. Geen inkomen meer ... Zij schiet op het kantoor van de RVA in haar Franse coleire met als gevolg: nog een tijdje langer geschorst!! Al vanaf haar jeugd dwaalt ze van het ene slecht betaalde baantje naar de andere uitbuiter. Allemaal part - time ingeschreven. Ze is ondertussen dertig en nog altijd staat ze ingeschreven als schoolverlater omdat ze nooit full - time is ingeschreven! Twee deeltijdse baantjes tellen niet als Full - time. Manlief zit ook zonder werk en hij heeft gezondheidsproblemen. Het gezin klopt ten einde raad bij het OCMW aan. Budgetbeheer en de man moet "aangepast" werk aannemen van deze instantie. Als hij dat weigert, wordt hun het schamele inkomen dat ze broodnodig hebben om hun kinderen op te voeden, afgenomen. De man gaat werken. Hij komt opnieuw bij een vreselijke baas terecht en hij wordt verplicht om taken uit te voeren die ver boven zijn krachten gaan. Met de dreiging om hun uitkering te verliezen nog vers in zijn hoofd durft hij niet te weigeren. We zijn nu twee weken verder: de man is volledig ingestort. Zijn wankele gezondheid is nu volledig naar de maan. Een zware operatie en een lang herstel staan hem te wachten. Waarschijnlijk een lang verblijf in een rolstoel en zware morfine om de ondraaglijke pijn tegen te gaan zijn nu zijn deel. Ik heb haar aangeraden om eerst bij de Vakbond te rade te gaan, want ze wil persé het OCMW aanklagen. Maar de Vakbond kan op dit moment niets voor haar doen. Het contract is waterdicht. Ze is ten einde raad. Ziekte uitkering zit er voor hen blijkbaar ook niet in. Bij het OCMW kan ze deze keer ook niet terecht, want zij zijn deze keer de boeman. Ik hou mijn hart al vast voor de gevolgen. Deze mensen weten zich geen raad en lopen verloren in het huidige Belgische systeem waar je de achterpoortjes moet kennen. En dan vraagt men zich af hoe die gezinsdrama's ontstaan....
Morgen is het D - day. Of beter gezegd: T - day. Morgenavond krijgt mijn vriend zijn eerste praktisch tattooles en ik ben het 'slachtoffer'. Niet dat het de eerste keer is dat hij een tattoo gezet heeft. Maar wel de eerste keer onder professioneel toezicht. Gisteren heb ik een ontwerp gekozen, wat niet zo eenvoudig is als het lijkt. Het mag niet te moeilijk zijn, want zo goed is hij nog niet. Maar te gemakkelijk ook weer niet, want dan leert hij niets. Geen volledige lijntekening, want hij wil het schaduwen leren. Maar ook niet teveel schaduw, want dat heeft hij nog nooit gedaan. Niet te groot, want het moet op één sessie af geraken. Maar ook niet te klein, want hij wil er wel zoveel mogelijk uithalen. Dan moest ik de plaats nog bepalen. Niet te opzichtig, want zo'n eerste werk is niet geneigd om al een echt kunstwerk te worden. Zijn eerste tattoo heeft hij op mijn kollosale bips gezet. Daar is eigenlijk nog plaats genoeg, maar ik ben er niet echt scheutig op om in een openbare tattooshop met heel mijn goederen te koop te liggen. Thuis trek ik de gordijnen dicht, maar daar kan iedereen zo maar binnen en buiten lopen. Ondertussen is de keuze gemaakt, door ons tweeën goedgekeurd en de plaats is bepaald: boven mijn enkel. Niet teveel bloot, geen ongemakkelijke houding: gewoon met mijn voet omhoog en ik heb zicht op het hele gebeuren. Kan niet beter ...
Ik ben zomaar iemand, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Fiep.
Ik ben een vrouw en woon in Balen () en mijn beroep is dromen.
Ik ben geboren op 07/10/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, tekenen, computeren, observeren, mijn huisdieren en mijn lief.
Ik ben herstellend CVS patient. Sinds een paar maanden durf ik opnieuw toekomstplannen maken. Via het schrijven kan ik me uiten en ik hoop om via deze blog nieuwe zielsverwanten te vinden
Onlangs heb ik een vrouw leren kennen die zich inzet voor de armen onder ons. Door eigen ervaring weet ze uit eerste hand hoe schrijnend de levensomstadiigheden voor sommigen onder ons kunnen zijn. Maar als je haar eigen verhaal hoort is het er één van vallen en opnieuw struikelen over steeds weer dezelfde steen. Met de kop tegen de muur lopen en blijven botsen in de hoop dat deze instort. Maar zij is het die telkens gehavend uit het gevecht komt. Steeds weer trapt ze in dezelfde val, maar ze leert er niets uit. Net zoals haar man. Twee mensen die aan de rand van de maatschappij leven. Mensen, die zoals men zo mooi verwoord, tussen de mazen van het net vallen...
