Auto's kunnen toveren

De Pros komt bij Ford Genk kijken voor werk.
Hij vertelt aan de personeelschef dat het niet te moeilijk mag zijn. De chef zegt dat hij iets voor hem heeft. Niet moeilijk: er komt een rode auto op de band, je neemt een rood tankdekseltje en schroeft het op de wagen, er komt een groene auto, je neemt een groen dekseltje en zo verder.

De volgende dag ziet de chef op de parking van alles: rode auto's met wit tankdekseltje, blauwe auto's met groen dekseltje, witte auto's met geel dekseltje, een heleboel auto's zonder dekseltje.
Hij roept de Pros bij zich en vraagt of het wel goed gaat.
Met mij wel zegt de Pros,... maar die auto's hier die kunnen toveren.
Er komt een witte auto,... ik draai mij om,... ik neem een wit dekseltje,... ik draai mij terug om,... en er staat een blauwe auto,... ik draai mij weer om,... neem een blauw dekseltje,... ik draai mij terug om, ... en er staat een groene auto.
En zo gaat dat de hele dag maar door, het is gewoonweg niet te doen.

Voila zie, ik heb weer een steeds wederkerend vervelend akkefietje achter de rug, en ik zit hier nu zo'n beetje met een gevoel van: ^*"If you see me comin, better step aside!" Ik bedoel niet de strijk, al is dat de laatste tijd ook niet mijn favoriete bezigheid, maar dat is dan eerder een kwestie van rug en beenklachten.
Nee, ik bedoel de maandelijkse rekeningen. Ze zijn weer de deur uit. Maar wat haalt het uit dat een mens gevolg geeft aan hen beleefde vraag of je dit voor de zoveelste datum wilt betalen? Je hebt nog maar net betaald of ze sturen je alweer een nieuwe factuur op!

Een vroegere klant, Fons, had daar een goede oplossing voor, zo liet hij me weten:
"Je betaalt je rekening niet! Ze sturen dan een eerste herinnering naar je toe, maar je reageert er niet op. Vervolgens komt er een tweede herinnering. Je mag al een beetje verbolgen worden over zo weinig begrip van hunnentwege maar je houd geduldig vol en je zwiert zwierig al dat papierwerk consequent versnippert de prullenbak in.
En dan komt het moment dat men je een LAATSTE AANMANING toestuurt, en dan ben je er! Je geduld wordt beloond. Dat is het moment dat je rustig achterover kunt leunen en 'oef' zeggen, 'ze hebben het eindelijk begrepen'. Want een LAATSTE aanmaning wil toch zeggen dat men je verder met rust gaat laten!"
Ik heb zijn goede raad tot hiertoe nog niet in praktijk gebracht. Misschien moet ik dat maar eens proberen, want zoals ik het nu doe brengt het geen zoden aan de dijk.

En men weet het hoor dat ik elke keer weer overstag ga, want ik krijg regelmatig een brief met als opschrift: U BENT EEN GOEDE EN REGELMATIGE BETALER! Inderdaad! Nu al zo'n slordige 36 jaar ben ik hun sponsor. Ze beseffen ook maar al te goed dat het mij elke maand moeilijker valt om aan hun wensen te voldoen en bieden mij een lening aan. Weliswaar met een fikse rente, maar ik zou het niet anders willen, toch!
Pffffff, ze zouden mij beter eens een bonus geven. Een jaartje of zo al mijn rekeningen kwijtschelden. Dat doen ze toch ook met mensen die hun belastingen niet betalen!

Enfin, voor nu ben ik weer even gerust. Gepluimd ook.
^*"Another day older en dieper in debt" Lalalalala!

^*Uit het liedje: 'Sixteen Tons' van Tennesee Ernie Ford

Zo heel af en toe verheug ik mij op een weekendje totaal voor mezelf. Niemand om me heen buiten de drie katten.
En zulk weekend kreeg ik deze week in mijn schoot geworpen.

Knuffel is al veertien dagen aan het helpen met de verhuis van de jongens van zijn zus (The one with the pub en room for dancing). Dearest Son &Co hadden elders verplichtingen en komen dus zondag niet eten. Dat maakt dat ik, ondanks het steeds zorgvuldig aanmaken van een boodschappenlijstje, niet a la last minut toch nog naar de winkel moet.
Dochterlief is met een vriendin een weekendje Mechelen verkennen. Dus ondergetekende had het rijk voor haar alleen en maakte vele plannen om de vrije tijd zo aangenaam mogelijk door te brengen. Dat de weerman ons een warm en zonnig weekend beloofde kwam geheel in mijn kraam te pas.

Zaterdag zou ik beginnen met na het wakker worden nog lekker lang te blijven nasoezen in bed met een vers gemaakte kop koffie. Dat ik die koffie zelf zou moeten maken kon de pret niet drukken.
Daarna zou ik gebruik maken van de talrijke veelbelovende potjes en tubes crèmes die hier staan te blinken, om mij daarna onder te dompelen in een met heerlijk geurende olie gevuld bad.
Wanneer je er dan zo goed uitziet en geurt als een passionele voorjaarsbloem ('t Is moeilijk bescheiden te blijven.....) moet je dat toch aan het volk tonen, en dus had ik me voorgenomen om in de stad de winkels onveilig te gaan maken nu de hetze van de solden voorbij is
Zondag zou ik me dan geweldig verheugen in die nieuwe aankopen en voor de rest niets anders doen dan een opgewarmd kliekje eten op de bank voor de tv (ik heb nog ontelbare opgenomen films waarvoor ik nog geen tijd heb gehad om ze te bekijken) en voor de rest lekker lui zijn.
Maar nu zit, hang, lig ik hier wreed kompassie te hebben met mezelf, want ik ben strontziek.

Het begon al op donderdag, buikkrampen, diaree en stembanden die weigerden dienst te doen. Een keel die aanvoelde als een rasp en hersenen die als kloppende hamers mijn hoofd en oren bewerkten en ze via mijn neus wilden verlaten, zo leek.
Rotsvast gelovend in mijn sterk gestel en gelukkige gesternte (hum-hum) trok ik die avond naar bed met een kop hete thee met honig en een danige hoeveelheid bruistabletten, morgen zou het al veel beter zijn.

Maar toen die morgen was aangebroken was het helemaal niet beter, integendeel. Nu kwam er nog een schrale hoest bij gepaard gaande met niezen en proesten. Het vrolijke getater van mijn interieurverzorgster dat me anders steeds aan het lachen brengt, kon me dit keer niet opbeuren. Tegen de middag voelde ik mij een wrak en nam me voor om 's avonds naar de dokter te gaan. Tegen het spreekuur had ik zelfs daarvoor de fut niet meer. Natuurlijk had ik de dokter op huisbezoek kunnen vragen, want mijn koortsmeter wees 39 + aan, maar dat doe ik enkel maar in héél hoge nood. In de meer dan tien jaar dat ik bij mijn dokter patiënt ben kan ik op mijn één hand tellen hoe vaak ik daar gebruik van heb gemaakt.

Het is een klein gemeen virusje dat de ronde doet. Ik kan het lezen op verschillende blogs dat er velen zich voelen zoals ik. Mijn katten schrikken zich een hoedje bij elke nies of hoestbui en maken zich als de weerlicht van onder mijn voeten als ik weer eens naar het kleinste kamertje storm.
Maar ik krijg dat gemene klereding wel klein met alle huismiddeltjes die ik tot mijn beschikking heb.
Mijn weekendplannetje is in het water (lees snot en sh*t) gevallen, maar ach, uitstel is geen afstel zullen we maar zeggen.
Maar ik kom wel bruusk tot de vaststelling dat het alleen zijn niet zo plezierig is dan dat ik dacht dat het ging worden.

Snotterende groetjes van een snipverkouden troubadoerke

Verleden week moest ik in ons nieuwe gerechtsgebouw zijn. Het was lang geleden dat ik nog die richting was uitgegaan, nog van in de tijd dat ik er mijn zaak had. Het was dan ook met gemengde gevoelens dat ik de 'Bolivardplaats' betrad.

Een staaltje van indrukwekkende architectuur noemen ze het, ik noem het eerder een ingewikkelde doolhof, en bovendien vind ik het nog lelijk ook. Het wordt milieuvriendelijk genoemd, zal wel zo zijn, mensvriendelijk is het allesminst.
Het was de bedoeling om van de 'Bolivardplaats' een plein te maken dat geschikt is voor voetgangersverkeer, het terugbrengen op menselijke schaal zeg maar, daar waar koning auto vroeger de scepter zwaaide.
Wel mensen, daar waar je vroeger je hondje kon uitlaten en/of rustig in een klein parkje op een bankje kon zitten, moet je nu als voetganger verdomd goed uitkijken dat je niet onder een bus of tram terecht komt. Het is maar wat je verstaat onder "Menselijke schaal" hé.

En dan naar binnen!
Toen ik voor het gebouw stond vroeg ik mij af hoe een rolstoelgebruiker hier ooit zou binnenraken, maar toen kreeg ik de liften in de gaten. Maar voor je aan die liften bent moet je wel eerst enkele rondjes maken. Je moet ook al donders goed weten welke lift je moet nemen om in welke afdeling te raken, anders loop je wel enkele uren verloren. Dus wanneer je het 'Vlinderpaleis' niet als je broekzak kent is thuis ruim op tijd vertrekken de boodschap.
Eens binnen viel ik van de ene verbazing in de andere.

Bij de naam 'Vlinderpaleis denk je automatisch aan mooie kleuren, maar niets in minder waar.
In mijn blikveld enkel glas, staal en grijs beton. De zaal waar ik moest zijn deed me letterlijk denken aan een ondergrondse parking, het beklemmende gevoel incluis.
Metalen zitbanken die lijken te zijn gemaakt van gesloopt kippengaas, en waarbij je gegarandeerd geperforeerde billen en benen lijkt te hebben na 10 minuten gezeten te hebben.

Je zou toch ook mogen verwachten in een gebouw dat zovele miljoenen euro's heeft gekost dat de glazen deuren automatisch open gaan, maar nee hoor. In plaats daarvan zijn de meeste handgrepen al stuk en hangen er los bij de bengelen.
Men noemt het nieuwe gerechtshof transparant. Oh jawel, door het vele glas kan je wijds om je heen kijken, dwz. als het glas moest proper zijn, wat in de afdeling waar ik moest zijn zeker niet het geval was.

Typische Belgenmop: Op de dakrand van het Vlinderpaleis zijn er hechtpunten aangebracht voor de kabels van de ruitenwassers. Die moeten volgens een bepaald decreet vier keer per jaar getest worden op hun veiligheid. Je kunt inderdaad niet veilig genoeg spelen. Maar het ministerie dat daarvoor bevoegd is, besliste dat er maar geld is voor één wasbeurt per jaar. We kunnen er misschien niet door kijken, maar we hebben wel de veiligste ruiten van Europa.
Ik kreeg de indruk dat dit, door over het paard getild chauvinisme, superdure gebouw al danig in verval was. Ondanks de moeite, heb ik er de schoonheid niet van kunnen ontdekken. En ik blijf mij de vraag stellen: "Wat zit er nu in godsnaam voor nuttigs onder die pieken?"

Het gerechtsgebouw in Antwerpen kost 40.000.000 euro meer dan geraamd. Totale kostprijs: 250 miljoen euro, waarbij de staat eerder al 3,8 miljoen euro voor de grond had betaald.
Vastgoedbedrijf Cofinimmo kocht de grond over van de overheid voor 112.000 euro. Cofinimmo kocht ook de structurele eigendomsrechten over en verhuurt het gebouw nu voor 36 jaar aan de overheid. Die wordt na die periode geen eigenaar.

Misdaad loont zullen we maar zeggen zeker!

Vaak denk ik, "Je wordt oud meid". Het innerlijke vuur van welleer, hoewel nog lang niet uitgeblust, laait niet meer zo hoog op. Ik hoef niet meer zo nodig op de barricaden te staan. Liever laat ik me meedrijven door de wind, eender uit welke richting hij waait.
Mijn ogen kijken vaker weg met zijwaartse blik. Want wat niet weet, niet deert.
Ik word immuun voor het dagelijks bloed dat van mijn tv scherm druipt. Het oorlogsgeweld, het is een ver van mijn bed show. Ik ben gewoon dankbaar dat het niet mijn achtertuin is waar de lijken opeengestapeld liggen.

Ik ben dankbaar dat mijn kinderen gezond en gelukkig zijn, dat mijn vrienden het goed hebben.
Dat de auto van de eerste keer start wanneer ik dringend op een afspraak moet zijn, of de fietsbanden niet lek zijn wanneer ik op een mooie zonnige dag een fietstochtje wil maken.
Ik ben blij wanneer de zon schijnt en mijn pijnlijke knoken verwarmd, maar bij winterse buien zet ik simpelweg de verwarming wat hoger en blijf lekker binnen.
Geluk zit hem in kleine dingen, en die slogan neem ik me vaker en vaker eigen.
En dan stel ik vast dat m'n wereld klein en eng is geworden. Dat ik berust.

En dan plots doemt er voor mij een beeld op van een kind. Een uitgemergeld kind met een gelaat waarin enkel grote hongerige ogen zitten. Ogen die me smekend aankijken.
Een zwerver die zich beschut tegen de koude met het karton waarin mijn laatste luxe aankoop was verpakt.
Ik zie warm ingeduffelde moeders met jengelende kinderen aan hun hand zich naar de laatste solden haasten om dat ene merkartikel dat nu 70% is afgeprijsd. Wanneer en waar men het gaat dragen weten ze niet, maar het is goed om het in de kast te hebben.
Aan de andere kant van de wereld huilt een moeder met haar dode kind in de armen, gestorven door een verdwaalde kogel, of de zoveelste bomaanslag in een oorlog der machten.

En dan voel ik afgrijzen, dan voel ik pijn.
Dan ben ik dankbaar dat ik niet ongevoelig ben geworden.
Dat ik nog steeds die haat in me voel tegen onrecht.
Dan laait dat innerlijke vuur weer op.
Met het ouder worden is er mildheid gekomen. Maar passief ben ik nog lang niet!

Ik sta wel niet in de categorie "Dagboek/bedenkingen." Maar zo af en toe heb ik toch enkele bedenkingen, als daar zijn.....

...De leden van de koninklijke familie krijgen dit jaar een dotatie van 13,3 miljoen euro. Dat is als gevolg van de indexering zowat 0,8 miljoen euro meer dan in 2007:

"Ik kijk dus reikhalzend uit naar de volgende storting van mijn pensioen."

...Officieel staan er in het Centraal Wapenregister ongeveer 900.000 wapens geregistreerd. Experts schatten echter dat er dubbel zoveel wapens in omloop zijn.
Heel wat mensen bezitten illegale wapens tegen wil en dank:

"Zouden ze daarmee mijn deegrol bedoelen?"

...Kerken en Moskeeën worden onderhouden door overheidsgeld en door bezoldigde dienaars:

"Ik opteer dat men dit ook voor tuinhuisjes laat gelden."

...De meeste gezinnen kunnen zich maar best voorbereiden op een fikse verhoging van hun elektriciteit- en gasfactuur. Stijgingen tot 25 euro per maand zijn mogelijk. Boosdoener is de aardolieprijs, die in anderhalf jaar verdubbeld is:

"Waar blijft mijn dotatie?????"

Wanneer ik zo door mijn raam kijk is het net of het lente is. Een mooie blauwe lucht en de zon die volop schijnt. Het zou een mens meteen doen dromen, ware het niet dat ik vandaag tig dingen te doen heb.
Je kent dat wel, dingen die je alsmaar uitstelt omdat ze oersaai zijn en helemaal niet leuk zijn om te doen. De frietketel schoonmaken en de olie verversen bijvoorbeeld is iets waar ik een grondige hekel aan heb. Ik presteer het altijd om dan van mijn keuken een slagveld te maken. Dus daar ben ik steeds een uurtje zoet mee.
Dan wat verstelwerk, een knopje hier en een knopje daar, een draadje dat is losgekomen, en niet te vergeten mijn favoriete slaaphemd. Als dat hemd zou kunnen praten zouden jullie grote ogen trekken. Ik heb het al tientallen jaren, nog vanuit de tijd dat lange witte katoenen hemden op een lange hippierok mode was. Toen ik er echt niet meer fatsoenlijk mee onder de mensen kon komen, gebruikte ik het maar als slaapkleed. Ondertussen is er geen lapje stof meer aan dat ik nog niet heb moeten verstellen, maar ik kan het maar niet weggooien. Trouwens, het wordt met de week origineler. Er is geen enkele nachtpon of pyjama, en ik heb er ontelbaar veel,  waar ik zo heerlijk in slaap als in mijn hippiehemd.

En dan is er nog de administratie. Ook al zoiets dat ik laat aanslepen tot het bijna niet meer overzichtelijk is.
Zo zwier ik mijn bankafschriften in de lade met het vaste voornemen "straks classeren" maar die straks wordt morgen en morgen wordt.........ja, vandaag dus, en ondertussen enkele maanden verder. Shame on me!
Mijn mooie fruitschaal op tafel is ook nog zo'n dankbaar voorwerp om alle rommel in te deponeren die ik onderweg in mijn nederige woonst vind. Het gaat van reclamefoldertjes, die ik toch nog wil lezen tot een nagelvijltje, rekkertjes, een stompje kaars.....enz. Alles behalve fruit ligt erin, want hoewel ik weet dat fruit heel erg gezond is en een must , ik kan het niet opbrengen om het elke dag te eten. En de aanbiedingen uit de reclamefoldertjes zijn meestal ook al verlopen tegen dat ik ze lees. Elke dag erger ik mij aan die rommelige fruitschaal, maar ik schijn de ijzeren discipline te kunnen opbrengen om die misnoegdheid totaal te negeren.

Dus vandaag is huppeldag, zo noem ik dat. Huppelen van het ene kleine karweitje naar het andere. Reken daarbij ook nog enkele persoonlijke renovatiewerken en voor ik het weet is de zon onder en is het bedtijd.
Dan trek ik mijn slaaphemd aan en slaap heerlijk tot de volgende morgen.
Morgen, de eerste dag dat ik alle nare karweitjes weer kan uitstellen voor enkele weken.