Lap, hier gaan we weer!. Hoewel men beweerd dat het volgen van de actualiteit een must is voor het op peil houden van onze grijze massa, kan ik mij niet van het gevoel ontdoen dat ik daardoor alles een beetje zwarter ga inzien. Want telkens ik mij op de actualiteit stort, word ik met allerlei waarschuwingen en doemberichten rond de oren geslagen Een mens zou het lezen bijna gaan afschaffen.
Zonder een kop hele straffe koffie kom ik de nieuwsberichten trouwens al niet meer door. En die koffie schijnt ook al niet gezond voor me te zijn, net als heel veel andere eet-en-drink geneugten, laat men mij heel actueel weten.

Maar vandaag las ik over 'Electrosmog'.
Electrosmog: Wat is dat?
Het is een term die we steeds vaker zullen tegenkomen. Electrosmog heeft alles te maken met de vervuiling door straling van elektriciteit en communicatieapparatuur.
Zo zou de microgolfoven een bron zijn van schadelijke straling, voedsel bereid in de magnetron zou straling opstapelen en dusdanige wijzigingen ondergaan dat het aan voedingswaarde verliest en zelfs kankerverwekkend wordt, melk verwarmd in de microgolfoven zou schadelijk zijn voor baby's enz.
Ook onze wasmachine en droogkast zijn niet veilig voor onze gezondheid door fosfaten en silicaten.
Fosfaten en silicaten zitten vooral in waterontharders en zijn sinds kort verboden in wasproducten, maar komen nog voor in vaatwasproducten. Schadelijk wanneer men de machine opent, dan komen die stoffen vrij.
Je ganse huishouden is schadelijk voor je gezondheid
Bij het schilderen van je muren of een portret, adem je schadelijke stoffen in. Ook zo bij het poetsen van je kamers. Allemaal onzichtbare schadelijke stofdeeltje die zich vastzetten op je longen, en al zo kanker kunnen veroorzaken.

En nu heeft men onlangs weer een leuke ontdekking gedaan!
Een simpele kantoorprinter kan net zo veel schade toebrengen aan de longen als de deeltjes die vrijkomen als iemand rookt. Het ganse relaas kunnen jullie HIER lezen
Het probleem verergert als er nieuwe cartridges worden gebruikt en wanneer er documenten geprint worden met grafieken en beelden die grotere hoeveelheden kleurstof vereisen.
Misschien nog een zegen dat ik het een beetje zwart inzie, want wie weet wat een gekleurde visie met me zou doen!?!

Nu ja, ik ga er niet  wakker  van blijven liggen en ik hoop jullie ook niet, want dat is ook niet gezond.

Slaap lekker, sweet dreams en tot wakkers......

Troubadoerke

Hoewel ik zeer lange dagen (lees nachten) maakte tijdens mijn horeca beroepsleven, maakte ik er een erezaak van om toch elke dag een warme maaltijd op tafel te zetten voor mijn kinderen, soep, hoofdgerecht en dessert. Ik vond het een must om alles zoveel mogelijk met verse ingrediënten te bereiden. Zoals elke moeder zal herkennen was het bij ons ook zo dat het ene gerecht al liever gegeten werd dan het ander, en waar vaak gezeur en gepruttel bij te pas kwam aan tafel. Maar het was "eten wat de pot schaft", want om drie verschillende potjes te koken had ik noch de tijd of fut als alleenstaande werkende moeder. Waren er enkele maaltijden geweest van "Jakkes, weer groenten", dan maakte ik een gerecht waarvan ik zeker wist dat het gretig zou verorberd worden zonder morren. Eén van die gerechten was aardappelpuree met tomatensaus en 'Vogelnestjes.' Het was voor mij een dankbaar recept, want niet alleen mocht ik een maaltijd lang van hun "Mmmm, lekker mams" genieten, het was ook nog eens makkelijk en vlug te bereiden voor een kookkneus als ik.

VOGELNESTJES

Ingrediënten;

1 ei p.p - 50gr  gemengd gehakt p.p, paneermeel, peper, zout, kruidnoot, bloem, broodkruim, eiwit, tomatensaus (vers of uit blik), aardappelpuree, kleine ui, teentje knoflook, peterselie.

Voorbereiding;

Maak de tomatensaus als volgt: Ontvel de tomaten en snij ze in stukken (of gebruik een blik gepelde tomaten.) Snij ook de ajuin en de look in stukjes. Verwarm de (olijf)olie en bak de ajuin en de look. Voeg de tomaten toe, laat ze even bakken op een hoog vuur. Zet het vuur lager en voeg kruiden naar eigen believen en smaak toe. (Zout, peper, paprikapoeder, cayennepeper, basilicum, oregano......enz. (Zelf gebruik ik nooit zout.) Zet het deksel op de pot en laat stoven tot de tomaten helemaal uiteen gevallen zijn. Je kunt de saus eventueel binden met donkere maïzena. Ik voeg steeds ook een beetje suiker toe aan tomatensaussaus.
Bij de tomatensaus doe ik ook vaak champions, maakt het nog lekkerder.

Bereidingswijze;

Laat de eieren hard koken (10 minuten). Laat ze afkoelen en pel ze. Bereid het gehakt met peper, zout, kruidnoot en broodkruim en verdeel in 4 porties. Wikkel elk ei in 50 gram gehakt zodat je een mooi balletje krijgt. Wentel de balletjes in het eiwit en daarna in het paneermeel. Frituur de balletjes in de frituurpot op 180 graden tot ze mooi bruin zijn. Halveer de balletjes voor het serveren.
Serveer met aardappelpuree. Frietjes en sla kan ook.
Ik ben er zeker van dat ook de huidige kindjes tevreden zullen smullen van dit gerechtje.

EET SMAKELIJK!

Sinds de katten van dochterlief terug naar hun eigen stekje zijn, verveeld mijn Snoes zich geweldig. Sindsdien volgt hij onderstaande gedragscode.

Ettiquette voor katten

Deuren: Accepteer geen gesloten deuren. Dit moet je doen om een deur open te krijgen: ga op je achterste poten staan en hamer met je voorpoten op de deur. Eens de deur open is, ben je niet verplicht ze ook te gebruiken. Als je gevraagd hebt om een buitendeur te openen, ga dan halverwege de drempel staan en denk diep na. Dit is vooral belangrijk bij koud weer, regen, sneeuw en als er veel muggen zijn.

Een variatie op het voorgaande: ga bij de buitendeur zitten en staar naar de deurklink. Als je baasje de deur opendoet, neem dan flink je tijd. Steek je kopje buiten en kijk eens goed rond. Trek je kopje dan terug naar binnen en kijk eens rond in de kamer. Niemand zegt dat je snel moet beslissen tenslotte. De meeste mensen zijn trouwens zo vriendelijk om de deur open te houden tot jij je beslissing genomen hebt. Wil je er nog een schepje bovenop doen? Steek dan nog eens je kopje naar buiten en ga dan terug de kamer in. Kijk naar je baasje met een blik van 'Maar baasje, waarom hou je toch in godsnaam de deur open?' Tenslotte nog een leuk spelletje, dat je baasjes heel fijn zullen vinden. Ga bij de buitendeur zitten. Je baasjes zullen denken dat je naar buiten wil en de deur voor je opendoen. Wanneer ze dat gedaan hebben, loop je snel weg. Herhaal dit een keer of 5 na elkaar.

Braken: Als je moet braken, haast je dan naar de dichtstbijzijnde stoel. Als je daar niet op tijd kan geraken, kies dan bij voorkeur voor een Oosters tapijt. Maar als dat er niet is, is een ander tapijt ook goed. Zorg ervoor dat je tijdens het overgeven op een tapijt even achteruitloopt, zodat je braakspoor ongeveer even lang wordt als een blote mensenvoet. Spring ook nog wat heen en weer zodat er her en der nog enkele kloddertjes terechtkomen. Ga dan zitten toekijken hoe je baasje de smeerboel opruimt. Ook de bedsprei is een prima plekje om te braken, vooral als het een hele dikke is die niet in de wasmachine kan. Je baasje zal er dan mee naar het wassalon moeten gaan en er extra voor moeten betalen.
Tel deze kosten bij wat je hen toch al kost: dit zal je het prettige gevoel geven dat je heel waardevol en duur bent.

Bezoekers: Probeer snel te weten te komen welke bezoeker het meest een hekel heeft aan katten en ga op diens schoot zitten. Het is een goed idee om ervoor te zorgen dat je adem naar vis ruikt. Bij het kiezen van een schoot om op te zitten of een broekspijp om tegen te wrijven, kies je voor de stofkleur die het meest met je eigen kleur contrasteert. Bijvoorbeeld, als je een witte pels hebt, kies dan voor zwarte wollen kleding. Blijf uit de buurt van de bezoekers die van katten houden. Als dat niet helpt, sla dan met een hooghartige blik je klauwen in hun kousen, of zet even je tanden in hun enkel. Als je op tafel loopt en een van de bezoekers beschimpt je daarvoor, kijk dan verrast en gekwetst. Zo wek je de indruk dat je altijd op tafel mag komen, als er geen bezoekerszijn.

Toilet: Begeleid bezoekers altijd naar het toilet. Je hoeft niets speciaals te doen: alleen bij hen zitten en staren. Als je baasjes zelf naar de wc gaan, ga dan zo dicht mogelijk bij de deur zuitten zodat ze op je trappen als ze naar buiten komen. Verstop je daarna onder tafel tot ze je komen oppakken en troosten.

Een handje helpen: Als een van je baasjes verwikkeld is in een bepaalde activiteit en de andere doet niets, blijf dan in de buurt van degene die bezig is. Dit heet 'een handje helpen', of ook wel 'in de weg lopen'. Zo moet je je gedragen bij het 'helpen':

1. Als je toezicht houdt bij het koken, ga dan vlak achter de linkerhiel van de kok zitten. Die kan je dan niet zien, en zo maak je meer kans dat hij per ongeluk op je poot zal gaan staan. Als dat gebeurt, zal je opgepakt en getroost worden.
2. Als iemand een boek aan het lezen is, loop dan onder diens kin door, zodat je tussen ogen en boek staat. Dwars over het boek gaan liggen is nog beter.
3. Als je baasje bezig is met breien of administratie, ga dan zo liggen dat je zoveel mogelijk van het werk bedekt, of toch tenminste het belangrijkste deel ervan. Doe alsof je slaapt, maar sla af en toe met je pootje naar pen of breinaalden. Daardoor zal je baasje dan een scheve lijn trekken of een steek laten vallen. Je baasje zal misschien proberen je af te leiden: negeer dat. Vergeet niet: jouw doel is je baasje te helpen. Wat je baas je ook mag vertellen, borduur- en haakwerk is zeer goed bruikbaar als hangmat.
4. Dit moet je doen als je baasje bezig is met rekeningen overschrijven (een maandelijkse activiteit), belastingsbrieven invullen of kerstkaartjes schrijven
(jaarlijkse activiteiten): verlies vooral de bedoeling niet uit het oog, je moet je baasje helpen! Ten eerste, ga op de papieren zitten. Als je weggejaagd wordt, ga dan op de rand van de tafel zitten en kijk triestig. Als je baasje terug goed aan het werk is, spring dan op de papieren, rol erin en verstrooi ze zoveel als je kan. Als je een tweede keer weggejaagd wordt, begin dan pennen, potloden en gommen van de tafel te gooien, liefst een voor een.
5. Als je baasje de krant aan het lezen is, spring dan tegen de achterkant ervan. Je baasjes vinden het fijn als je hen aan het schrikken maakt.

ALFABET VAN DE ANTWERPSE SINJOOR.

Time is money, maar die uitspraak kennen ze niet op seniorennet. Nu ja, de meeste bloggers werken niet meer en hebben dus tijd zat en te weinig pensioen-money om andere dingen te doen, moeten de beheerders gedacht hebben.
Dus blijft het hier tergend traag gaan op de blogs. Nu ja, ik kom allengs meer en meer tot het inzicht dat ik een heel geduldig mens ben. Althans toch bij momenten, hahaha.
Voor nu is het potje geduld even leeg, en dus zet ik maar een plaatje neer.
Ik moest bij het bekijken van het plaatje enken aan het gezegde: "Geef de Keizer wat de Keizer toekomt." Zou onze regering dat gezegde kennen? Of gaan ze ons ook door de sla mengen?

Je noemt jezelf huismus, maar je bent in mijn ogen eerder een etterende zweer.
Zonder groeten,
bojako

De 52 jarige Francaise Chantal Sebirè die vorige week in het nieuws kwam
omdat zij haar leven niet zelf mocht beëindigen is vandaag toch dood in haar huis aangetroffen.
Haar dood werd overschaduwd door die andere dood, die van Hugo Claus die eveneens voor euthanasie koos.
Werd van het overlijden van de eerste slechts 2 seconden gewag gemaakt in het laatavondnieuws op 'Eén', voor de tweede trok men zeker twintig minuten uit.
Wie de biografie van Hugo Claus wil lezen kan dat op Wikepedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Hugo_Claus#Biografieo /

Wat ik nu zo frappant vind is, nu hij overleden is, blijkbaar iedereen een goede en intieme vriend schijnt te zijn geweest van de schrijver. Zelfs de grootste gek of de kleinste minkunkel komt er nu  mee op de proppen dat hij ooit de man persoonlijk heeft ontmoet en met hem een fijn gesprek had.
Het is zoals bij menige grootheid gebeurt, ze parasiteren op de naam en op de man zelf, en hopen dat ze zich wat belangrijker kunnen voordoen dan ze zijn en zo  een graantje kunnen meepikken in de schaduw van zijn beroemdheid. Ze beseffen niet hoe belachelijk ze zich maken, want Hugo Claus had helemaal geen aandacht voor de kleine man, tenzij dan in en bij het verkopen van zijn boeken. Ik denk dat wanneer H.C. nu even moest kunnen terugkeren en al die onzin zou lezen, hij hen smalend zou uitlachen om hen vervolgens meewarrig de rug toe te keren. Volgens mijn ervaring hanteerde de , weliswaar briljante schrijver, dichter en poëet, de slogan: "Lees mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden!"

Lipske schreef het al in een reactie op mijn blog: "Yes, whe have the tickets to heaven!" En heaven is voor ons in dit specifieke geval, op 29 mei naar een opreden van Neil Diamond in het sportpaleis. De eerste maal dat hij in België optreedt en dat willen wij voor geen goud missen. Lipske en ik tellen ongeduldig de dagen af!
De Nederlandse fans moeten niet treuren, want na het Sportpaleis gaat hij naar het 'Ahoy' in Rotterdam.

Neil Diamond, een singer-songwhriter om U tegen te zeggen. Al vanaf 1970 ben ik een fan van deze, voor mij, grote Meneer. Wanneer men me moest vragen welk lied ik van hem het liefste hoor, ik zou niet eens kunnen kiezen. Zijn liedjes gaan mee met mijn gemoed, al zoveel jaren lang, en ze gaan me nooit vervelen. Mijn kinderen zullen het beamen, (lol)

Graag laat ik jullie nu luisteren naar :

"My Special Someone"

You are my special someone
All I will ever need
I know I'd be lost without you
I hope you'd be lost without me

I've searched alone
But your the only one
You're what I want
When things are said and done
I guess I only needed
Someone who was just like you
Someone who'd be
My special someone too

I stumbled down love's main highway
But not without takin' some falls
I've seen my illusions fly away
Until I had none left at all
And then you rescued
What was left of me
What maybe some would call a fantasy
But me, I'd have to say it only proves
How strange love moves
I need to be your special someone too

'Cause what I needed most
Is what she gave to me
And where she lays her head
Is where I want to be
There's something wrong with losing
What we finally found
Now when I've lost my way
I've got my special someone round

And when she needed love
She found it here with me
Now where I lay my head
Is where she wants to be
I've got a secret but it's one
That's hard to keep
I want to tell the world
That special someone is my girl
That special someone is my girl
She wants to be my special someone too

Auto's kunnen toveren

De Pros komt bij Ford Genk kijken voor werk.
Hij vertelt aan de personeelschef dat het niet te moeilijk mag zijn. De chef zegt dat hij iets voor hem heeft. Niet moeilijk: er komt een rode auto op de band, je neemt een rood tankdekseltje en schroeft het op de wagen, er komt een groene auto, je neemt een groen dekseltje en zo verder.

De volgende dag ziet de chef op de parking van alles: rode auto's met wit tankdekseltje, blauwe auto's met groen dekseltje, witte auto's met geel dekseltje, een heleboel auto's zonder dekseltje.
Hij roept de Pros bij zich en vraagt of het wel goed gaat.
Met mij wel zegt de Pros,... maar die auto's hier die kunnen toveren.
Er komt een witte auto,... ik draai mij om,... ik neem een wit dekseltje,... ik draai mij terug om,... en er staat een blauwe auto,... ik draai mij weer om,... neem een blauw dekseltje,... ik draai mij terug om, ... en er staat een groene auto.
En zo gaat dat de hele dag maar door, het is gewoonweg niet te doen.

Voila zie, ik heb weer een steeds wederkerend vervelend akkefietje achter de rug, en ik zit hier nu zo'n beetje met een gevoel van: ^*"If you see me comin, better step aside!" Ik bedoel niet de strijk, al is dat de laatste tijd ook niet mijn favoriete bezigheid, maar dat is dan eerder een kwestie van rug en beenklachten.
Nee, ik bedoel de maandelijkse rekeningen. Ze zijn weer de deur uit. Maar wat haalt het uit dat een mens gevolg geeft aan hen beleefde vraag of je dit voor de zoveelste datum wilt betalen? Je hebt nog maar net betaald of ze sturen je alweer een nieuwe factuur op!

Een vroegere klant, Fons, had daar een goede oplossing voor, zo liet hij me weten:
"Je betaalt je rekening niet! Ze sturen dan een eerste herinnering naar je toe, maar je reageert er niet op. Vervolgens komt er een tweede herinnering. Je mag al een beetje verbolgen worden over zo weinig begrip van hunnentwege maar je houd geduldig vol en je zwiert zwierig al dat papierwerk consequent versnippert de prullenbak in.
En dan komt het moment dat men je een LAATSTE AANMANING toestuurt, en dan ben je er! Je geduld wordt beloond. Dat is het moment dat je rustig achterover kunt leunen en 'oef' zeggen, 'ze hebben het eindelijk begrepen'. Want een LAATSTE aanmaning wil toch zeggen dat men je verder met rust gaat laten!"
Ik heb zijn goede raad tot hiertoe nog niet in praktijk gebracht. Misschien moet ik dat maar eens proberen, want zoals ik het nu doe brengt het geen zoden aan de dijk.

En men weet het hoor dat ik elke keer weer overstag ga, want ik krijg regelmatig een brief met als opschrift: U BENT EEN GOEDE EN REGELMATIGE BETALER! Inderdaad! Nu al zo'n slordige 36 jaar ben ik hun sponsor. Ze beseffen ook maar al te goed dat het mij elke maand moeilijker valt om aan hun wensen te voldoen en bieden mij een lening aan. Weliswaar met een fikse rente, maar ik zou het niet anders willen, toch!
Pffffff, ze zouden mij beter eens een bonus geven. Een jaartje of zo al mijn rekeningen kwijtschelden. Dat doen ze toch ook met mensen die hun belastingen niet betalen!

Enfin, voor nu ben ik weer even gerust. Gepluimd ook.
^*"Another day older en dieper in debt" Lalalalala!

^*Uit het liedje: 'Sixteen Tons' van Tennesee Ernie Ford

Zo heel af en toe verheug ik mij op een weekendje totaal voor mezelf. Niemand om me heen buiten de drie katten.
En zulk weekend kreeg ik deze week in mijn schoot geworpen.

Knuffel is al veertien dagen aan het helpen met de verhuis van de jongens van zijn zus (The one with the pub en room for dancing). Dearest Son &Co hadden elders verplichtingen en komen dus zondag niet eten. Dat maakt dat ik, ondanks het steeds zorgvuldig aanmaken van een boodschappenlijstje, niet a la last minut toch nog naar de winkel moet.
Dochterlief is met een vriendin een weekendje Mechelen verkennen. Dus ondergetekende had het rijk voor haar alleen en maakte vele plannen om de vrije tijd zo aangenaam mogelijk door te brengen. Dat de weerman ons een warm en zonnig weekend beloofde kwam geheel in mijn kraam te pas.

Zaterdag zou ik beginnen met na het wakker worden nog lekker lang te blijven nasoezen in bed met een vers gemaakte kop koffie. Dat ik die koffie zelf zou moeten maken kon de pret niet drukken.
Daarna zou ik gebruik maken van de talrijke veelbelovende potjes en tubes crèmes die hier staan te blinken, om mij daarna onder te dompelen in een met heerlijk geurende olie gevuld bad.
Wanneer je er dan zo goed uitziet en geurt als een passionele voorjaarsbloem ('t Is moeilijk bescheiden te blijven.....) moet je dat toch aan het volk tonen, en dus had ik me voorgenomen om in de stad de winkels onveilig te gaan maken nu de hetze van de solden voorbij is
Zondag zou ik me dan geweldig verheugen in die nieuwe aankopen en voor de rest niets anders doen dan een opgewarmd kliekje eten op de bank voor de tv (ik heb nog ontelbare opgenomen films waarvoor ik nog geen tijd heb gehad om ze te bekijken) en voor de rest lekker lui zijn.
Maar nu zit, hang, lig ik hier wreed kompassie te hebben met mezelf, want ik ben strontziek.

Het begon al op donderdag, buikkrampen, diaree en stembanden die weigerden dienst te doen. Een keel die aanvoelde als een rasp en hersenen die als kloppende hamers mijn hoofd en oren bewerkten en ze via mijn neus wilden verlaten, zo leek.
Rotsvast gelovend in mijn sterk gestel en gelukkige gesternte (hum-hum) trok ik die avond naar bed met een kop hete thee met honig en een danige hoeveelheid bruistabletten, morgen zou het al veel beter zijn.

Maar toen die morgen was aangebroken was het helemaal niet beter, integendeel. Nu kwam er nog een schrale hoest bij gepaard gaande met niezen en proesten. Het vrolijke getater van mijn interieurverzorgster dat me anders steeds aan het lachen brengt, kon me dit keer niet opbeuren. Tegen de middag voelde ik mij een wrak en nam me voor om 's avonds naar de dokter te gaan. Tegen het spreekuur had ik zelfs daarvoor de fut niet meer. Natuurlijk had ik de dokter op huisbezoek kunnen vragen, want mijn koortsmeter wees 39 + aan, maar dat doe ik enkel maar in héél hoge nood. In de meer dan tien jaar dat ik bij mijn dokter patiënt ben kan ik op mijn één hand tellen hoe vaak ik daar gebruik van heb gemaakt.

Het is een klein gemeen virusje dat de ronde doet. Ik kan het lezen op verschillende blogs dat er velen zich voelen zoals ik. Mijn katten schrikken zich een hoedje bij elke nies of hoestbui en maken zich als de weerlicht van onder mijn voeten als ik weer eens naar het kleinste kamertje storm.
Maar ik krijg dat gemene klereding wel klein met alle huismiddeltjes die ik tot mijn beschikking heb.
Mijn weekendplannetje is in het water (lees snot en sh*t) gevallen, maar ach, uitstel is geen afstel zullen we maar zeggen.
Maar ik kom wel bruusk tot de vaststelling dat het alleen zijn niet zo plezierig is dan dat ik dacht dat het ging worden.

Snotterende groetjes van een snipverkouden troubadoerke

Verleden week moest ik in ons nieuwe gerechtsgebouw zijn. Het was lang geleden dat ik nog die richting was uitgegaan, nog van in de tijd dat ik er mijn zaak had. Het was dan ook met gemengde gevoelens dat ik de 'Bolivardplaats' betrad.

Een staaltje van indrukwekkende architectuur noemen ze het, ik noem het eerder een ingewikkelde doolhof, en bovendien vind ik het nog lelijk ook. Het wordt milieuvriendelijk genoemd, zal wel zo zijn, mensvriendelijk is het allesminst.
Het was de bedoeling om van de 'Bolivardplaats' een plein te maken dat geschikt is voor voetgangersverkeer, het terugbrengen op menselijke schaal zeg maar, daar waar koning auto vroeger de scepter zwaaide.
Wel mensen, daar waar je vroeger je hondje kon uitlaten en/of rustig in een klein parkje op een bankje kon zitten, moet je nu als voetganger verdomd goed uitkijken dat je niet onder een bus of tram terecht komt. Het is maar wat je verstaat onder "Menselijke schaal" hé.

En dan naar binnen!
Toen ik voor het gebouw stond vroeg ik mij af hoe een rolstoelgebruiker hier ooit zou binnenraken, maar toen kreeg ik de liften in de gaten. Maar voor je aan die liften bent moet je wel eerst enkele rondjes maken. Je moet ook al donders goed weten welke lift je moet nemen om in welke afdeling te raken, anders loop je wel enkele uren verloren. Dus wanneer je het 'Vlinderpaleis' niet als je broekzak kent is thuis ruim op tijd vertrekken de boodschap.
Eens binnen viel ik van de ene verbazing in de andere.

Bij de naam 'Vlinderpaleis denk je automatisch aan mooie kleuren, maar niets in minder waar.
In mijn blikveld enkel glas, staal en grijs beton. De zaal waar ik moest zijn deed me letterlijk denken aan een ondergrondse parking, het beklemmende gevoel incluis.
Metalen zitbanken die lijken te zijn gemaakt van gesloopt kippengaas, en waarbij je gegarandeerd geperforeerde billen en benen lijkt te hebben na 10 minuten gezeten te hebben.

Je zou toch ook mogen verwachten in een gebouw dat zovele miljoenen euro's heeft gekost dat de glazen deuren automatisch open gaan, maar nee hoor. In plaats daarvan zijn de meeste handgrepen al stuk en hangen er los bij de bengelen.
Men noemt het nieuwe gerechtshof transparant. Oh jawel, door het vele glas kan je wijds om je heen kijken, dwz. als het glas moest proper zijn, wat in de afdeling waar ik moest zijn zeker niet het geval was.

Typische Belgenmop: Op de dakrand van het Vlinderpaleis zijn er hechtpunten aangebracht voor de kabels van de ruitenwassers. Die moeten volgens een bepaald decreet vier keer per jaar getest worden op hun veiligheid. Je kunt inderdaad niet veilig genoeg spelen. Maar het ministerie dat daarvoor bevoegd is, besliste dat er maar geld is voor één wasbeurt per jaar. We kunnen er misschien niet door kijken, maar we hebben wel de veiligste ruiten van Europa.
Ik kreeg de indruk dat dit, door over het paard getild chauvinisme, superdure gebouw al danig in verval was. Ondanks de moeite, heb ik er de schoonheid niet van kunnen ontdekken. En ik blijf mij de vraag stellen: "Wat zit er nu in godsnaam voor nuttigs onder die pieken?"

Het gerechtsgebouw in Antwerpen kost 40.000.000 euro meer dan geraamd. Totale kostprijs: 250 miljoen euro, waarbij de staat eerder al 3,8 miljoen euro voor de grond had betaald.
Vastgoedbedrijf Cofinimmo kocht de grond over van de overheid voor 112.000 euro. Cofinimmo kocht ook de structurele eigendomsrechten over en verhuurt het gebouw nu voor 36 jaar aan de overheid. Die wordt na die periode geen eigenaar.

Misdaad loont zullen we maar zeggen zeker!