Wanneer ik de zoveelste slapeloze nacht beleef…..
En wanneer ik geen inspiratie of zin heb om zelf iets neer te pennen…
Dan surf ik door SenNet’s  Blogland.

Laatst deed men daar de melding dat er reeds meer dan 5000 blogs waren geactiveerd.
Een mooi palmares voor de webmaster en zijn project.
Maar die bewering geeft niet de ware feiten weer.
Want tijdens mijn dwaling kom ik talloze lege blogs tegen.
Blogs waarop niets meer is geschreven sinds mei 2005
Eveneens blogs waar niet meer op te lezen staat dan een titel en de “proficiat” van de webmaster.

 Zo kom je uiteraard nogal vlug aan een hoog cijfer.
Wanneer ik in mijn gastenboek, of bij “reactie” de moeite zou nemen om meermaals per dag enkele stipjes in te voeren, dan zou ik ook vlug aan een hoog bezoekerscijfer zitten hé.
En het zou even nietszeggend zijn!
Maar het geeft wel een vertekend beeld weer.
 Hoeveel zouden het er in werkelijkheid zijn wanneer men deze lege blogs zou verwijderen?

Nu al bij al zou het nog een respectabel aantal zijn vermoed ik.
Waarom worden ze dan niet verwijderd?
Men kan stellen dat de “eigenaar” ziek is, of met vakantie!
Maar maanden aan één stuk?
En waarom dan geen limiet van drie maanden instellen?
Nu ja, in feite is het niet daarvan dat ik wakker lig hoor.
Want ik kom veeleer mooie en interessante blogs tegen op mijn ronde, dan lege.
Maar ook frappante blogs kom ik tegen op mijn nachtelijke dwaling.

Zo stootte ik eens op een blog “Het vuurpeloton”.
Of ik daar nu op terecht kwam via een reactie op mijn blog, of per toeval, weet ik niet meer.
Ik heb geen zin omdat na te gaan, want het doet verder niets terzake.
Feit is dat ik hier mijn mening geef over allerhande zaken die mij intrigeren.
En die uitwerking heeft het bewuste blog op mij.

Ten eerste is er niets dat je een glimp geeft van wie de schrijver of schrijfster is.
Er wordt geschreven in de meerspersoonsvorm “ons” en “wij”.
Of er word ondertekend met de al even geheimzinnige naam Tijl
(Men?) geeft er scherpe kritiek, met zo mogelijk nog scherpere tong, over verschillende medebloggers.
(Men?) laakt de vele schrijfsels en trend van  blogs, en geeft meteen de eigen visie omtrent.

Mij niet gelaten hoor, ware het niet dat sommige replieken ronduit beledigend zijn voor de geviseerde in kwestie.
Waarbij persoonlijke beledigingen zeer confronterend worden weergegeven.
Men veroordeelt schrijfsels over seksuele voorlichting, terwijl (hun?) blog vol staat met seksuele getinte plaatjes.
Men noemt de schrijver, die wel de moed heeft om dit onder zijn naam te doen, een na-aper.
En dit alles onder een mantel van de anonimiteit.
Een anonimiteit die (men?) dan, nota bene, van anderen niet schijnt te kunnen pruimen.

 Wanneer het uw beurt is om te worden geëvalueerd, dan komt uw foto te midden in een prent van naakte vrouwen te staan.
Mooie en uitdagende vrouwen weliswaar, maar de bedoeling ervan is voor mij zoek.
En als het ooit mijn beurt wordt, en ik zou mogen kiezen, dan zou ik liever te midden van mooie naakte mannen staan.
Kwestie van mijn vrije zelfgekozen seksuele appetijt niet in verwarring te brengen.
En ik geef toe dat een beetje voyeurisme mij niet vreemd is.

Wat mij ook opvalt aan het bewuste blog, is dat men weinig of geen tegenspraak duld.
Zo staat het volgende steeds te lezen onder het gegeven commentaar, en ik citeer:
“Uw commentaar en scherpe mening is van harte welkom”.
Tevens laat (men?) tegelijkertijd weten:
“Criticasters die enkel hun grijze hersenmassa gebruiken om onnozelheden te vertellen, gelieve zich te onthouden”. (einde citaat)

 Ik vind dit laatste getuigen van een uitermate hoge pretentie.
Meteen geeft (men?) aan dat enkel (zij?) de wijsheid in pacht hebben.
Want wat is (hun?) graduatie van onnozelheden
Blokkeert men zo al niet op voorhand de mening van anderen?
Wel lekker makkelijk zo, want dit geeft aan dat enkel hun mening telt.
Enkel zij de wijsheid in pacht hebben.
Men…. hoeft dus nooit te vrezen dat de mening moet worden herzien en een eventueel ongelijk moet worden toegeven.
Goed bekeken!

 Ik zou een link kunnen zetten naar het bewuste blog, maar ik doe het niet!
Ik wil diegene die men reeds tegen de schenen heeft geschopt niet voor het hoofd stoten.
Mijn schrijfsel is al in eniger mate een vorm van reclame voor hen.
Jullie moeten het dus maar op eigen houtje gaan opzoeken, indien gewenst.
En wanneer jullie zulks doen……

 GEVEN JULLIE DAN OOK EENS EEN EIGEN MENING OP MIJN DWALING???

Ik ben getagged door VIFKE.
Men kan taggen als een "stokje " dat doorgegeven wordt, met de bedoeling iets meer van elkaar te weten te komen.
Dat betekend dat er ook weer 4 andere mensen getagged moeten worden.Dus eerst lezen en dan kijken of je de klos bent
Als je het stokje doorgeeft, kopieer je deze vragen, of je mag ze veranderen bijzetten of wegnemen.

*1.Hou je van sport en zo ja de welke, en welke beoefen je zelf?

- Tennis, kunstschaatsen, snooker. Ik beoefen geen sport.

*2.Films die je nooit moe wordt.

-  La vita e bella
- Christianne F.

*3.Plaatsen waar je nooit bent geweest en waar je eenmaal in je leven toch nog naartoe zou willen?

-  Aruba
-  Florida
- Egypte

*4 Heb je huisdieren?

-  Ja, Fieke (mini malthezer)
- Snoesepoes (grijze tijgerkat)

* 5.Wat zijn je hobby's?

- Computeren
- Bloggen
- Lezen
-Muziek beluisteren.

*6.Mocht je kunnen kiezen,welke leeftijd zou je dan weerhouden?

- 50 jaar

*7. boeken die je graag leest?

-  Thrillers / Jef Geeraerts
- Waargebeurde verhalen.
- Boeken van Herman Brusselmans
- Historische verhalen..

 *.4bloggers die je gaat taggen

- Iedereen is al eens getagd.
- Maar diegene die zich geroepen voelt mag rustig de vragen kopiëren.

In de slaapkamer staat een man naakt voor de spiegel.
"Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie heeft de grootste lul in het land?"
Zijn vouw hoort dit en antwoord: " Ikke"

Een man staat voor de rechter op beschuldiging van dubbele moord.
De rechter zegt: "U wordt ervan verdacht uw vrouw te hebben doodgeslagen met een hamer."
Achter in de rechtszaal schreeuwt een man: "Vuile hufter!"
De rechter gaat door: "U wordt er tevens van beschuldigd uw schoonmoeder te hebben doodgeslagen met dezelfde hamer."
Achter in de rechtszaal schreeuwt de man nu: "Vuile, smerige hufter!"
De rechter stopt, kijkt de man achter in de zaal aan en zegt: "Meneer, ik begrijp uw woede en frustratie, maar u zult uzelf echt in acht moeten nemen, anders laat ik u uit deze rechtszaal verwijderen.

Hebt u dat goed begrepen?"
De man antwoordt: "Neemt u me niet kwalijk edelachtbare, maar ik woon al 15 jaar naast die vuile, smerige rothufter en elke keer als ik een hamer van hem wilde lenen, zei ie dat hij er genen had!"

Er zit een mooie blonde vrouw naast me in het vliegtuig.
Ik zeg tegen haar: "Wilt u misschien voor het raam zitten?"
Zegt ze: "Nee, ik heb vakantie!"

Achter het plaatje een leuk filmpje. Ben Hur anno 2006.

De ECHTE MAN!  
Wie is nu die ECHTE MAN vraag ik mij vaak af.

 Vaak hoor ik vrouwen zeggen tegen elkaar: “geef mij toch maar een “echte man”.
Dat komt vaak voor in een gesprek tussen twee vrouwen die het debet op maken van hun eigen relatie.
Ze noemen zijn fouten op, zijn tekortkomingen, maar uiteindelijk zijn ze toch tevreden met hun partner.
Zo blijkt dan uit dat gesprek.

 De ECHTE MAN, wie of wat is nu een echte man vraag ik mij daarbij dan af!
Is het die man die in de kroeg het hoogste woord voert en zich uitleeft met het betasten van andere dames, en zich volgiet met emmers bier of geestrijke drank?
Is het die man die op feestjes en party’s de grote lolbroek is?
Die vervolgens straalbezopen achter het stuur kruipt op hoop van zegen…)

 Is het een ECHTE MAN die na een volle dagtaak zijn vrouw het kind laat afhalen in de nabewaking, om vervolgens naar de supermarkt de boodschappen te gaan doen?
Lekker lui in de zetel of achter de pc gaat zitten wachten tot het eten op tafel staat?
ZIJN krant gaat lezen terwijl vrouwlief aan de afwas gaat?

 Is de ECHTE MAN diegene die zijn vrouw neukt enkel wanneer hij zin heeft?
En het net zolang laat duren tot HIJ zijn zin heeft gehad?
Zich omkeert, tevreden luid snurkend in slaap valt en ZIJN vrouw onbevredigd achterlaat?
Waarbij voorspel en naspel enkel domme frasen zijn uit een nog dommer damesblaadje?

 Die op vrije dagen ZIJN vrouw eerst uit bed laat stappen om het ontbijt klaar te maken?
Zich uit de voeten maakt opdat ZIJ in alle rust dan het huis kan poetsen?
Blijft plakken bij vrienden zonder zijn vrouw even te bellen om te laten weten hoe laat HIJ weer thuiskomt?
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

 De MATCHO man, is hij de ECHTE man?
Want geef toe.

De man die het ontbijt op bed brengt, of zijn vrouw laat uitslapen en zachtjes wakker maakt met een geurig kopje koffie of thee…
Is hij niet een DOETJE in de ogen van de ECHTE man….?
De man die niet van sport houdt en daarom met vrouwlief meekijkt naar een tranerige film op tv…..
Is hij niet een WATJE  in de ogen van de ECHTE man….

De man die mee poetst….
het vuil buiten zet….
Met de hond het laatste rondje maakt….
Rekening houdt met zijn partner in het liefdesspel….
De boodschappen haalt….
In de kroeg enkel oog heeft voor vrouwlief en zich niet lazarus drink wegens nog met de auto moeten rijden……
Is HIJ in de ogen van de ECHTE MAN geen PANTOFFELHELD…..?

 Ik vraag mij af welke nu de ECHTE MAN is!
Ik weet dat mijn partner in de laatste categorie valt.
Hij ziet er desondanks niet verwijfd uit, en hij gedraagt zich ook niet verwijfd.
Hij is voor mij de WARE MAN!
Ook al is hij GEEN MATCHO man.

Blijft nog steeds de vraag, wie is nu de ECHTE MAN????

 LATEN JULLIE HET MIJ EENS WETEN?
HEBBEN JULLIE EEN MENING?

Er zijn hackers op seniorennet!
En die zetten een hoop spam in het gastenboek van je blog.
De webmaster was er vlug bij om die hackers een hak te zetten en creeerde een programma voor de blogs.
De VEILIGHEIDSCODE of CAPTCHA

Nu, een prachtig initiatief!
Ware het niet dat het programma met haken en ogen in elkaar steekt.
Zo zie je meer niet, dan wel, de bewuste code.
Als raad geeft men dan om te klikken op de link "KLIK HIER"
Lukt het niet van de eerste keer, klik dan verschillende malen.
Tja, zo kan het ook natuurlijk, maar het is alles behalve praktisch.
En ik vind het eerlijk gezegd een nogal lamme gemakkelijksheids oplossing.
Het verbaasd mij eerlijk gezegd een beetje van een student informatica dat ie zo een krakkemikkige oplossing geeft.
Tenslotte heeft hij toch maar een website uit de grond gestampt die dagelijks duizende bezoekers telt.
En hij heeft er zelfs een prijs mee gewonnen als tweede beste, trofee incluis.
Dus zou men toch iets meer mogen verwachten, niet?!

Wanneer je dan na herhaaldelijk verwoed, en al danig nerveus geklik eindelijk de code tevoorschijn tovert, kan je nog steeds brute pech hebben.
De code is nagenoeg onleesbaar!
Komt bij dat ze naar mijn inziens niet eens voor senioren vriendelijk is.
De achtergrond is om van te gruwelen, en de cijfers en letters zijn dat zo mogelijk nog meer.
Er bestaan betere code programma's.
Waarom geen zwarte letters en cijfers op een witte achtergrond, zoals ze je meestal op andere websites aantreft?
Het verschil tussen c en e is hier bijna onleesbaar.
Tussen O en 0 zo mogelijk nog minder.

Je bent al danig gestresst door het herhaalde klikken om de code te zien te krijgen.
Nu ben je de wanhoop nabij als je nog maar eens de melding krijgt dat je de code fout hebt overgenomen.
Het is een pure gok, elke keer weer.
En na de zoveelste foutmelding geef je het op.
Sneu voor diegene die je een reactie op zijn/haar schrijven wilde geven.
Maar trop is teveel, en teveel .......!

De bewuste schrijver (ster) begint stilaan te geloven dat men geen zier meer om zijn/haar schrijfsels geeft.
Dat hij/zij de "touch" kwijt is.
Hoe anders verklaar je dat voorheen op elk schrijfsel een reactie kwam?
Dat het gastenboek vol met lieve of leuke woorden stond?
Een groet, een plaatje, een leuke link..... :)
Het is de schuld van de veiligheidscode lieve mensen!

En het kan nog erger!
Want stel dat je na herhaaldelijk klikken de code te zien krijgt.
En veronderstel dat je na de derde maal reeds de code goed hebt ingetypt.
Dan........zit je gebeiteld denk je?
Vergeet het!
Want door de refresch tag floept op dat moment het bewuste blog weg.
Dat is ook een oplossing van de webmaster tegen hackers.
Het is eveneens DE oplossing om de bloggers de gordijnen in te jagen.
Het zet de finale rem op het doorzettingsvermogen van de moedige blogger.
Die volhardende blogger die nog een unicum gaat worden.

Ik heb mijn oplossing gevonden en uitgevoerd.
Ik heb op mijn huismusje blog een gastenboek van het internet gehaald.
Hij is mooier en leuker dan die van SenNet, maar daar was het mij nou echt niet om te doen.
Hij is VEILIG en uitgerust met een duidelijke en goed leesbare veiligheidscode.
Hij is gebruiksvriendelijk dus, en daar was het mij nu wel om te doen.
Neen, ik heb niet naar de Prozac gegrepen, noch naar eender ander kalmeringsmiddel.
Ik heb gewoon de code verwijderd op mijn blog.

Eveneens heb ik de META-TAGS verwijderd, en zodoende de refreschtag.
Want het interesseert mij geen zier of zoekmachines mij kunnen vinden.
Hoe minder volk dat van buiten komt, hoe schoner mijn vloer blijft, als u begrijpt wat ik bedoel.
Het interesseert mij ook geen zier de hoeveelste ik gerangschikt sta, daarom heb ik reeds langer de teller en de puntentelling weggedaan.

Ik heb de waarschuwingen op het blogforum van red poppy gelezen.
Mijn antwoord daarop is simpel.
SPAM is geen VIRUS of WORM.
Beveilig je pc voldoende met een antivirus en een Firewall.
Stel de risicofactor zo laag mogelijk in.
Open geen e-mail die verschillende emailadressen bevatten.
U zelf kan dit vermijden door BCC te gebruiken ipv "AAN"
Maak een back-up van je blog, niet enkel in oorlogstijd, maar ook in vredestijd is dit in feite een must.
Tenzij je natuurlijk liever van voren af aan begint.
Het is uiteraard een optie.

Hoe mooi PPS'jes ook kunnen zijn, ze kunnen virussen bevatten doordat ze al verschillende adressen hebben aangedaan voor ze bij jou terecht komen.
En vooral, vergeet niet dat al wat je gratis download op het net en op je vaste schijf bewaard veel gevaarlijker is dan de SPAM op je blog!
Voor niets gaat de zon op is hierbij wel degelijk van toepassing!!!

Dus ik neem de volle verantwoordelijkheid voor mijn eigengereide actie.
En misschien dat ik met deze actie wel het onheil over mijn blogje afroep.
Maar ik durf wedden dat ik eventuele spam eerder heb verwijderd dan jullie de veiligheidscode hebt tevoorschijn gehaald.
En ik zal mij pas vragen gaan stellen wanneer ik spam op mijn blog krijg de eerstvolgende dagen op dit schrijven.
Ieder doet wat hij wil, maar ik ga mij niet meer sappel maken aan die onbereikbare en onleesbare veiligheidscode .

Het zou een dwaling kunnen zijn, maar het is mijn mening!

Wat is uw mening?

Teleurgesteld ja, in mezelf!

Nu de eerste maand van het nieuwe jaar ten einde is, vraag ik mij af hoeveel er van al die goede voornemens die we hebben genomen nog overblijft.
Wie is er nog steeds aan het lijnen?
En wie sport er nog steeds, met of zonder veel overtuiging?
Wie houdt vol om niet meer te lurken aan een sigaret?
Ik alvast niet!

Het lijnen gaat nog wel, het is iets dat ik al mijn ganse leven doe.
Kan het ook niet opzij zetten, want iedere kleine zonde wordt meteen gestraft
met een kilo erbij.

Zo had ik gisteren trek in een koffiekoek.
Dat was meer dan een halfjaar geleden.
En dat is echt geen leugen of  overdrijving.
Die langwerpige met rozijnen zijn mijn favoriet.
Dus ze gekocht en smakelijk opgegeten.
En vandaag wees de naald van de weegschaal een kilo meer aan.
Tja, het gaat zo snel bij mij.

Al 34 jaar voeg ik geen zout toe aan mijn gerechten.
Suiker gebruik ik niet!
En als het echt moet in één of ander gerecht, dan dieet suiker, en dan nog minder dan de aangegeven hoeveelheid.

Snoepen zoals chips e.d. doe ik vrijwel nooit.
Ik haal het gewoon niet in huis.
Eenmaal in de maand frieten. En éénmaal in de maand Spaghetti.
Dit omdat ik het laatste echt niet kan weerstaan.
Voor de rest veel rauwkost met een caloriearme dressing.
Groenten zonder saus en mager vlees of vis.
Kortom ik let op de calorieën, en zorg ervoor dat ik er niet meer dan 2000 per dag binnen krijg.
Maar het is allemaal boter aan de galg, want ik ben nog minstens tien kilo te zwaar.
En dit òòk al sinds jaren, vooral na het stoppen met werken.

Sporten dan!
Meer bewegen zegt men!
Allemaal goed en wel, maar met een kapotte rug en gewrichtsartrose is dit niet zo evident.
Je bent sowieso al beperkt in je bewegingsvrijheid.
En daar zijn ze in een fitnesscentrum niet op ingesteld.
Daar zie je veelal superslanke jonge mensen bezig aan hun conditie.
Een conditie die ik hun enkel maar kan benijden.

Na drie maande 3X per week te zijn gaan sporten, houd ik het nu voor bekeken.
Ik kan geen trap meer op of af zonder pijn in mijn knie.
Mijn rechterarm hindert mij bij elke beweging die ik maak wanneer ik mij aan of uitkleed.
en over het gevoel in mijn rug wil ik het al helemaal niet hebben!

Komt bij dat het fitnesscenter enorm duur is, en dat de uitbater ons maandelijks abonnement al drie keer de hoogte heeft ingejaagd.
Hoewel de medische sector er van overtuigd is dat sporten gezond is, komt het ziekenfonds niet tussen de kosten.
De Christelijke Mutualiteit wel naar het schijnt, maar ja, daar ben ik dus niet bij aangesloten.
Maar dat is een ander verhaal, dat is politiek!

In september kreeg ik van mijn dokter te horen dat ik moest stoppen met roken.
Dit in het vooruitzicht van een operatie.
Daar ik allergisch ben voor hechtdraad, en zeer gevoelig ben voor ontstekingen, wou zij het risico op complicatie’s zoveel mogelijk beperken.
Dus geen sigaret meer!
Op mijn vraag of mijn gewicht dan niet de hoogte zou inschieten, antwoordde zij laconiek, bewegen is de boodschap.
Sporten dus.

Ik begon met een helse volharding aan alles wat ze mij opdroeg.
En alles lukte .
Dieet, fitness en stoppen met roken.
De operatie geschiedde en verliep buiten verwachting heel goed.
Weinig complicatie’s. En vlugger hersteld dan verwacht.
Eén ding kon ze echter niet voorzien.
Ondanks het diëten en fitnessen gooide men de kilo’s eraan.

 En nu, aan het einde van de eerste maand van het nieuwe jaar ben ik terug hervallen in mijn oude gewoontes.
Ik let zoals steeds op mijn calorieën, want dat is tenslotte door de vele jaren heen ondertussen een lifestyle geworden.
Maar naar de fitness ga ik niet meer.
Ik heb de pijn, het ongemak en het geld er niet meer voor over.
Als je stopt met roken hou je geld over beweerd men.
Mooi niet, de fitness is duurder, of minstens even duur!

 En ik rook weer!
Tal van excuses zou ik kunnen aanhalen.
Zoals buiten zoonlief en vrouwtje rookt iedereen bij mij thuis….)
Ik werd rotnerveus zonder die sigaret….)
Maar het énige waar het mij werkelijk om te doen is, is mijn gewicht.
Ik beperk het roken, rook niet meer zoveel dan voorheen.
En ja, de naald van de weegschaal gaat stilaan neerwaarts
Maar het doet niets af aan het feit dat ik teleurgesteld ben.
Teleurgesteld in mezelf.
Omdat ik alle goede voornemens niet kan volhouden.

Ik vraag mij af of ik de énige ben?!

Klik op het plaatje om een gedicht te lezen.

Wat zet mensen ertoe aan om mensen te verraden?
Welk profijt halen ze eruit, wat is hun doelstelling?
Zo vraag ik mij af.

In oorlogstijden kan ik het nog enigzins begrijpen.
Men doet het omdat men scheel ziet van de honger, om de naasten te sparen of gewoon uit pure angst voor de bezetter.
In die oorlogsgebieden die er nu nog zijn, en waar men diverse folterpraktijken hanteert, kan ik het ook begrijpen.
Ikzelf zou ook vlug doorslaan vermoed ik, alhoewel ik een hoge pijngrens meen te bezitten.
Maar wanneer men zijn geraffineerde pijntechnieken op mij zou toepassen zou ik niet lang weerstand kunnen bieden.
Hoewel je dit nooit echt kan weten zolang je niet in die situatie vertoeft.
In het verleden is gebleken dat vermeende dwergen in zulke omstandigheden zich manifesteerden als reuzen.

Maar wat zet mensen ertoe aan verraderswerk te verrichten in ons oorlogsvrije landje.
Alleszins niet om het eigen vege lijf te redden.
En al zeker niet om het leven van anderen te vrijwaren, integendeel.
Het is pure naijver die hun beweegt.
Want rijker worden ze er alvast niet van.
Het zijn mensen die de zon niet kunnen zien schijnen in andermans ogen.
Zij zijn gevaarlijk!
Want ze winnen je vertrouwen door slijmerige neerbuigendheid, om dan op het gepaste moment een mes in je rug te steken.

Ik schrijf dit naar aanleiding op iets dat ik las bij een medeblogster die ik regelmatig een bezoekje breng.
Hoewel het fenomeen mij ook niet helemaal vreemd is, daar ik er in het verleden ook mee te maken kreeg.
Ik las op haar blogje dat ze verdriet had, maar dat ze er niet kon, niet mocht over schrijven.
Wel wou ze de uitleg doen via een prive mailtje, hetgeen ze mij dan ook deed.
Ik was ontsteld toen ik het las.
En ik bedank haar via deze weg voor het vertrouwen.
Een vertrouwen dat mij des temeer waard is, daar ze net die nare ervaring heeft gehad, en het mij toch maar vertelde.
Mij,een wildvreemde die ze enkel kent van het bloggen.

Mijn eigen ervaring heeft raakpunten met die van haar, hoewel in een gans andere situatie.
Maar de resultaten blijven vrijwel hetzelfde.
En de verbijstering die je overvalt ook.

Zo werd ik in 1996 op invaliditeit gezet.
Voor de werkgever zou ik met mijn medisch verleden en huidige toestand niet meer voldoen aan de gestelde eisen.
Maar ik deed al jaren vrijwilligerswerk.
Zo diende ik op bij feesten bij de "vrijzinnige jeugd", alsook op feestjes van notabelen en schepenen.
Dit echter sporadisch wanneer de gelegenheid zich voordeed.
En het enige loon bestond uit het oppeuzelen van de overgelaten garni op de rijk gevulde schotels.
Vooral peterselie bleef over.
Wanneer ik de vaak hoog opgelopen rode gezichten van de notabelen en schepenen bekeek, kon ik niet nalaten op te merken dat ze misschien beter die peterselie mee hadden opgepeuzeld, het is tenslotte goed voor de bloeddruk.
En zo te zien had menige feestvierder last van hoge bloeddruk, toch dit volledig terzijde.

Tevens ging ik 2X per week opdienen in een gaarkeuken voor de armen.
Oòk volledig onbezoldigd.
Zelfs voor kilometervergoeding kwam ik niet in aanmerking daar ik geen auto bezat, geen auto kan besturen wegens een visuele handicap, en wegens de percentage van mijn invaliditeit gratis met het openbaar vervoer mag rijden.
Daar ik dat werk al vele jaren deed, hetgeen in het verlengde lag van mijn stiel, vroeg men mij op een moment om een deel van de verantwoordelijkheid op mij te nemen.
Het kwam er vooral op neer dat ik de inkoop van de goederen zou verzorgen en organiseren.
En toen kwam de kat op de koord.
Want er was nog iemand die die taak ambieerde.

Op een dag kreeg ik bericht van de invaliditeit dat ik met mijn vrijwilligerswerk moest stoppen, of dat ik anders 37% van mijn vergoeding zou verliezen.
Nu is de invaliditeitsuitkering  voor een zelfstandige sowieso al laag, neem daar 37% van af, en er blijft niet genoeg over om van te eten, laat staan dat je er je maandelijkse lasten van kan betalen.
Dus, ik heb het vrijwilligerswerk adieu moeten zeggen, met veel pijn in mijn hart.
Het enige dat ik nog mag doen (althans tot nader order vermoed ik) is een aalmoes geven aan de dakloze op de straat.

Via via kwam ik later te weten dat het verraderswerk was geweest.
De collega, en naar mijn inziens goede vriendin, had zogezegd in mijn naam inlichtingen gevraagd omtrent het vrijwilligerswerk en de invloed die het kon hebben op mijn invaliditeitsuitkering.
Uiteraard kwam er dan ook een onderzoek met bovengenoemd resultaat.
Invaliden en gehandicapten mogen geen vrijwilligerswerk doen.
Mogen zich niet ten dienste stelen van de gemeenschap.
Zij moeten eenzaam zitten verzieken in hun zetel.

Wat heeft haar ertoe aangezet om zulks te doen?
Zij kwam niet in aanmerking voor de aan mij toegewezen taak.
Twee maanden na mijn vertrek is ook zij gestopt met het werk.
Het bracht haar naar eigen zeggen geen voldoening meer op.
Wat was haar drijfsveer?
Waarom was zij een verraadster geworden?
En bovenal de vragen die ik mij nog steeds stel:

Hoe kan je leven met jezelf als je mensen gaat verraden voor het eigen gewin?
Wat heb je erbij gewonnen?
Hoe voelt het om een verrader te zijn?

Er is een persoon.
Die wil wat opstarten om mensen in nood te helpen of gewoon om hen te plezieren, of gelijk wat.
Die persoon heeft de tijd, de interesse en vooral de ambitie en kennis van zaken om dat te verwezenlijken.
En zo gebeurd het, de persoon start zijn project.
Met veel succes. Met heel veel succes zelfs!
Met enorm veel meer succes dan hij/zij heeft durven hopen, of zelfs heeft kunnen voorzien.
Vermits je maar één mens bent, moet hij/zij al vlug op zoek naar assistentie, want een dag telt maar 24 uren, en de mens heeft slaap nodig.
Die assistentie moet uiteraard bestaan uit vrijwilligers, want het moet gratis blijven, of toch zo goedkoop mogelijk zijn.
En dan komt de kat op de koord!

 Hij/zij is niet meer alleen.
Heeft niet meer de volledige controle over het project, en wat erger is, niet meer een volledig overzicht.
Want zoveel mensen, zoveel meningen.
Al gauw gaan de vrijwilligers zich belangrijker vinden dan het project op zich.
Zij worden de spreekwoordelijke “kapers op de kust”
Er wordt aan vriendjespolitiek gedaan.
Er komt een machtsgevoel.
Want de stichter kan niet meer zonder hen, het is hem boven het hoofd gegroeid.
En hij/zij is moe. Dus laat het maar betijen.
En men grijpt naar de macht.
Hetgeen begonnen is uit nederigheid, hulpvaardigheid en eerlijke interesse, wordt nu machtswellust en machtsmisbruik.
En wie zou hen durven aanklagen? Wie zou hen durven terechtwijzen?
Al zeker niet de mensen die het project nodig hebben.!

 En waar zou je klagen?
Je komt niet voorbij de meute die de oprichter beschermen. Of is het afschermen?
Of is het bewust onwetend houden?
Wie beschermt wie?

Meestal is op dat punt de echte liefdadiger al uit de picture verdwenen.
Zij hebben het opgegeven.
 Misschien omdat ze niet opkonden, of wilden, tegen het gekonkelfoes van de strebers.
Misschien omdat ze moe getergd werden, en derhalve het ganse project voor hun eigen heil de rug moesten toekeren, willens nillens.
En het project dat een dergelijk vreugdevolle start had, zal nooit meer hetzelfde zijn.
Het nest is bevuild.

 Ik heb het zien gebeuren in een gaarkeuken voor de armen.
Zag het met lede ogen aan in de lokale spaarkast van een stamkroeg.
Lees dat het gebeurd in de sport.
En het gebeurd ook bij wereldorganisatie’s.
Het gebeurd overal waar men de verkeerde mensen de vrije hand geeft uit noodzaak.
En het is jammer!
Het is jammer voor die enkeling die goed wil doen.
 Die enkeling die alleen uit de eenvoud van een positief idee en een goed hart iets te geven heeft.
Want hij gaat de volgende keer tweemaal nadenken.
Of nog eerder zal hij zijn project vergeten nog voor het werkelijk van start gaat.

 “Kennis is macht” zegt het spreekwoord, maar de uitzonderingen bevestigen de regel.
De machtswellustige is die uitzondering.
Want vroeg of laat delft hij het onderspit.
Vroeg of laat valt hij van zijn sokkel.
Laat het liever vroeg dan laat zijn.
Voor al diegene die goed willen doen.

 DAT IS MIJN OPRECHTE MENING! IK KEN GRAAG DIE VAN JULLIE!

Zo heel af en toe, want ik doe verwoede pogingen om dit binnen de perken te houden, maar zo heel af en toe krijg ik een opruimwoede.
Meestal is dit het gevolg na een besluit dat ik iets nieuws wil aanschaffen.
Dit moet dan ook een plaats krijgen natuurlijk.
En het is meestal dat waar het mij dan aan ontbreekt.

 Zo had ik het lumineuze idee om mij een grillpan aan te schaffen.
Die pan zou dan een plaats moeten vinden in mijn keukenkast.
De gedachte schoot mij gelijktijdig door het hoofd dat vegetariërs het veel makkelijker hebben op dat punt
Niet alleen eten zij gezonder, maar ze hebben ook veel meer plaats vrij in hun keukenkastjes.
Ik ben een vleeseter, al is dit dan òòk in zeer beperkte mate.
Maar een lekkere gehaktsaus bij mijn spaghetti kan ik niet versmaden.
Ook het stukje kippenfilet laat ik niet links liggen.
Rood vlees echter eet ik nooit, maar ik heb er wel liefhebbers voor in huis.
Dus heb ik een smeedijzeren pan om biefsteak in te bakken.
Daarenboven heb ik een Tefalpan om het stukje kip te bakken.
Tevens bezit ik een hapjespan, een vispan, een wok, een pannenkoekenpan en een aluminium pan om eieren in te bakken.
Al die pannen hebben een beklemde plaats in de keukenkast onder mijn aanrecht.
Ik moest dus plaats vrij maken wou ik er nog een grillpan bij kunnen stouwen.
Vol goede moed ging ik aan de slag, maar al even vlug zag ik in dat het mij niet lukken zou.
Met de beste wil van de wereld kon er geen grillpan meer bij.

Reorganiseren dan maar!
Van de éne kast ging ik naar de andere.
Het resultaat was dat de keukenvloer vol stond met een groot aantal keukenlatributen.
Het gaf mij de gelegenheid om de kastjes eens een extra sopje te geven, wat ik dan meteen ook maar deed.
Maar dat was helemaal niet de opzet geweest, en het bracht mij steeds verder af van mijn voor ogen genomen doel.
Voor het poetsen moest ik uiteraard poetsgerief hebben.
Staat natuurlijk het bevoegde product helemaal achteraan.
Resultaat, ik begin ik daar alles terug een beetje te sorteren en stofvrij te maken.
Onderwijl staan pannen en potten te blinken door de ganse keuken.
Tja, ik ben vrij chaotisch in deze dingen.

 Terwijl ik bezig ben met de ingemaakte kast op orde te stellen,  begin ik mij al een beetje sappel te maken.
Straks komt de liefde van mijn leven aan uit NL, en ik wou hem verrassen met een zelfgemaakte kersentaart.
Als er nu iets is dat ik niet onder de knie heb, dan is het wel de bakkunst.
Ik heb er mij ook nooit mee bezig gehouden.
Maar ik weet wel dat wanneer je iets voor de eerste maal doet, je er je tijd voor moet nemen en alles zeer wel  moet voorbereiden.
En die tijd ben ik nu aan het verspillen.
En plaats om alles voor te bereiden heb ik ook niet, alles staat vol!

 Dus zet ik er maar een beetje vaart achter.
Het meeste wordt terug ingeladen zoals het stond.
De pannenkast krijgt een sopje en de pannen gaan terug in de kast, eveneens zoals ze daarvoor stonden, en dus nemen ze nog evenveel plaats in als daarvoor.
Er is echter één goed ding uit de bus uitgekomen!
Neen, ik word nog geen vegetariër, al komt dat er ooit misschien wel eens van bij een volgende opruimwoede.
Maar ik ontdek dat ik helemaal achteraan reeds een grill heb.
Het is een elektrisch toestel, een 3 in1 zeg maar.
Het is een wafelijzer, croque messieurs en grill, je hoeft enkel de bakplaten te verwisselen.
Dat heb ik dan toch al gewonnen.
Ik hoef geen grillpan meer te kopen.
Ik hoef ook geen keukenkasten meer te reorganiseren.
Nu nog vlug de keukenvloer dweilen
En wat de kersentaart betreft, dat laat ik jullie later wel eens weten.

Vlinderlicht fladderen we samen
door de speeltuin van het leven

op zoek naar onszelf
op zoek naar antwoorden

En pas bij het aanbreken van de avond
beginnen we te realiseren dat Vlinders in het avondlicht

de antwoorden die we zoeken
alleen in onszelf te vinden zijn ...

Het is de periode dat men in kranten en op tv terugblikt op het voorbije jaar.
Zo ook ik.
Er zijn mooie momenten geweest, maar ook nare.
Zo was er het mooie en emotionele moment waarop ik voor de allereerste keer mijn zus ontmoette, iets waar ik later uitgebreid op zal terugkomen.
By the way bojako, mijn zus noemt Jaqueline, hetgeen ik een mooie naam vind, en die zij afkort tot Jackske omdat ze haar naam niet graag hoort. Zo zie je maar.
Er was het nare moment waarop een nogal gehaaste dokter stellig vermoedde dat mijn knuffel longkanker had en ons dat nogal bot mededeelde.
Gelukkig voor ons had zij het bij het verkeerde eind, maar het had even een impact op ons leven.
Er was mijn eigen operatie die, hoewel niets alarmerend inhield, toch voor wat bange momenten zorgde. Want helemaal zeker ben je nooit, en het is eigen aan de mens om zich zorgen te maken op voorhand.
Eveneens mooie momenten waren die waarop het met mijn kinderen en kleindochter  allemaal op rolletjes liep het afgelopen jaar. Geen noemenswaardige ziekten, en geen crisis situatie's waar we niet op één twee drie een oplossing voor konden vinden.

Het meest nare moment dat mij nog nabij staat is de heisa rond de huisdierengroep, en dan in het bijzonder de reactie van één bepaalde man.
Er zijn van die mensen die hun ongelijk nooit zullen toegeven, en hij was er één van. 
Is dat uit onwil of uit domheid vraag ik mij dan af.
Deze bepaalde persoon deed het uit beide vermoed ik, want hij moest ook nog eens veroordelen.
Hij beweerde dat ik leefde in een slakkenhuis, vol van zelfmedelijden. Hij gaf mij de raad om te leven.
Zijn vrouw had volgens hem ook een naar verleden gehad, en zij kon dat wel van zich afzetten, zo beweerde hij.
Ja met wat, vroeg ik mij af?
Met 24 op 24 uur pps'jes te zitten maken, vervolgens iedereen daar ongevraagd mee te bestoken, en dan verbolgen te zijn omdat ik ze niet wens te openen op mijn prive emailadres.
Die verbolgenheid te laten blijken door mij scheldnamen toe te kennen, en vervolgens haar man de kastanjes uit het vuur te laten halen wanneer blijkt dat ik mij durfde te verdedigen.
Laf noem ik dat.
En het geeft blijk dat zij minder ver klaar is met haar nare verleden dan ik.
Ik kan perfect opkomen voor mezelf, kan perfect mijn gevoelens onder woorden brengen zonder dat ik iemand hoef uit te schelden of te kwetsen.
En hoewel ik een naar verleden heb gehad, laf ben ik in geen geval.
Doch liet het mij even twijfelen of ik met mijn huismusje's blog zou verdergaan.
Ik heb er een ganse week voor uitgetrokken om alles eens op een rijtje te zetten.
En ik kwam tot volgende conclusie;

Ik leef niet in het verleden, maar sta integendeel door mijn verleden volledig in de dagelijkse realiteit.
Dat ik mijn verleden van mij af kan schrijven betekent enkel maar dat ik het heb kunnen plaatsen.
Dat ik niet meer dubbel lig van verdriet en dat ik een eerlijk relaas kan weergeven.
Waarom ik het dan doe?
Wel in de eerste plaats om het voor mezelf allemaal eens zwart op wit te zien staan. Omdat wanneer men het kan nalezen het ook beter kan relativeren.
Om uit te zoeken welke emotie's het nu nog bij mij oproept, en om aan die emotie's te kunnen werken.
In de tweede plaats om anderen een steun te zijn.
Om misschien anderen in min of meer dezelfde situatie dan ik, de kans te geven om een dialoog aan te gaan.
Om hen duidelijk te maken dat ze niet alleen staan, niet alleen hoeven te staan.
En dat heb ik in zekere mate reeds bereikt door mijn blogje.
Ik heb privé contact met lieve mensen waarmee ik ervaringen kan uitwisselen.
Ik heb contact gehad met een tiener die het leven niet zag zitten, en ik hoop dat ik haar mag blijven volgen.
Ik mag door mijn blog een vriendschap ondervinden van mijn medebloggers die ik niet meer zou willen en kunnen missen.

Daarom ga ik die bewuste vrouw en haar domme man van de mailgroep "huisdieren" laten voor wat ze zijn.
Pathetische, zielige en domme figuren.
En als ik die mensen dom noem heb ik het niet over hun vele spellingsfouten die ze maken in hun schrijfsels, want ook daar heb ik voor hen een oplossing voor.
Maar wanneer ze dit lezen, of wanneer ze mijn huismusje's blog lezen, en ze hebben hulp of raad nodig, dan zal ik er toch voor hen zijn.
Zoniet, dan wens ik hun toch veel sterkte in hun verdere bestaan
Want voor mij is het duidelijk dat die vrouw tegenover mij een achterstand heeft.
Dat zij zich anoniem moet uiten en verstoppen achter mooie plaatjes, die als het erop aankomt nietszeggend zijn.
En je verstoppen is pas je wentelen in zelfmedelijden.
Het is zitten in een impasse waar je niet kan of wenst uit te komen.
Het is schaakmat staan tegenover het leven zelf.
Want gedeelde smart is halve smart.
En dat is een motto waar ik naar leef.