|
Van grote affiches over partijfinancieringxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
door de staat naar de-demokratisatie?
Als ik mij niet vergis , het moet zo achtdagen voor het verschijnen van de memoires van Tindemans gebeurd zijn, las ik in Knack van de hand van Martens, dat er twee mensen waren in de CVP die zich (hardnekkig) verzet hadden tegen het gebruik van 20vierkante meter affiches enz nl Jan Verroken en Dries Claeys, volksv. van (Oostende)
Dit klopte, met dien verstande, om alle misverstand te vermijden, dat ons verzet niets te maken had met de Europese kiesstrijd van 1979, maar al van veel vroeger dateerde, nl begin van de jaren 70
.
Ons argument was: als ge daar mee begint, stevent gij af op onbetaalbare propaganda uitgaven, niet alleen voor de CVP maar voor alle partijen, want de ene zal de andere meesleuren en iedereen ruineren of corrumperen .
Zwijge over de vraag betreffende de weerbaarheid en de werfbaarheid van onbemiddelde maar goede volksverbonden kandidaten . van echte volksvertegenwoordigers?
Alleen financieel weerbaren en strikt zuilgebonden kandidaten zullen nog kunnen meerijden in de koers .
Wij hadden niets tegen financieel weerbare kandidaten, maar dat mocht niet het selectie criterium worden .
Hoe het begon? Nl met de kiesstrijd van 1968.
De eerste uitvinders waren VDB en Simonet en met stevige tricolore gouden boorden en niet zonder succes ,zowel voor de ene als voor de andere .
VDB die zich verzette tegen het afzonderlijk opkomen van de PSC en een lijst vormde met de Vlamingen van Brussel kende een zo groot succes, dat men achteraf aan de Vlaming, Leo van Acker uit Sint Stevens Woluwe moest vragen aan zijn mandaat verzaken, om het communautaire evenwicht te herstellen .
Dit was voor VDB het zoveelste glorie moment dat anderen hem nooit zullen vergeven .
Over de interne reacties tegenover het succes van Simonet weten wij niets en wij blijven zitten met de vraag hoe de andere Francofone socialistische kandidaten die eerder kapitalistische profileringdrang apprecieerden .
Wat wij gevreesd hadden zou gebeuren en alle partijen zouden volgen. Het geld werd met hele tonnen op de muren geplakt en door vensters en deuren gegooid, met het gevolg dat de ene de andere enerzijds electoraal neutraliseerde maar anderzijds ook ruïneerde.
..
En alle partijen moesten op zoek naar uitzonderlijke financieringsbronnen, elk volgens zijn geëigende methodes .
En zo bolden wij naar de corrupte jaren 80 .Bij dit hoofdstuk blijf ik liever niet stilstaan.
Maar in die tijd was bij de partijen om aan het nodige organisatie en propagandageld te geraken, van alles te koop, inbegrepen politieke mandaten op elk niveau en nog veel meer
En dit duurde tot de wet Dhoore verscheen, waardoor de staat de partijen financiert en aldus meer onafhankelijk maakt.
Persoonlijk vond ik de wet Dhoore, als princiep, en dit vind ik nog, een schitterende vondst en een gezonde oplossing, alleszins als men maat weet te houden met deze vorm van zelffinanciering en met het gebruik van die publieke centen.
Maar gezien elk systeem uit mensen bestaat en daar dus ook kan gemenst worden, moet men ook de risicos in het oog houden.
Gezien de regel waar het geld zit, zit de macht niet helemaal ongegrond is en het Dhoore-geld niet naar de kiesdistricten gaat, maar naar de centrale partij-instanties, moet men zich aan een grondige wijziging van de partijorganisaties verwachten, nl een absolute centralisatie van alle macht in enkele handen van diegenen in elke partij, die het op dat ogen blik voor het zeggen hebben. Zij hebben niet alleen al het geld in handen, maar met deze alle media en alle propaganda.elfs de meia worden haast exlusief door hen gebiologeerd.
Gekoppeld aan de verruiming van de kiesdistricten (provincie i.p.v.arrondissement) wordt de electorale weerbaarheid van elke kandidaat tot nul herleid. Hebt ge al eens uitgerekend wat het een kandidaat kost als hij alleen maar een foto zou sturen aan alle adressen van zijn provincie? En daarbij, een provincie wat is dat ? In Vlaanderen bestaat maar één provincie nl Limburg ,met één hoofdplaats, al de andere zijn gespleten entiteiten.
Het levend contact met de mensen de feiten en de problemen wordt door de provinciale kiesdistricten afgeschaft? Voortaan kunnen de partijen overal parachutist kandidaten droppen, die niemand kent en die zelf niemand kennen. En kan men aan deze (voorlopig) alle kwaliteiten toekennen die op eerste zicht door niemand te controleren zijn, katten in zakken.
Het kan in sommige gevallen goed uitvallen, maar deze nieuwe top-down structuur betekent het definitieve einde van de volksvertegenwoordiging ten voordele van de exclusieve partijvertegenwoordiging?
Aan het einde van de legislatuur zullen ze geen verantwoording schuldig zijn aan de kiezer maar aan enkele momentele machthebbers in de Partij?
Evolueren wij niet naar autoritaire structuren?
Er zal nog een Parlement zijn, maar geen Kamer van Volksvertegegenwoordigers meer, nog parlementairen, maar geen volksvertegenwoordigers meer?
En het feit dat zij bij verkiezingen alle markten afdwijlen zal daar niets aan veranderen?
Dat maakt van niemand een volksvertegenwoordiger, hoogstens een marktkramer? Of zelfs dat nog niet.
Parijvertegenwoorders onbevoegd om van het parlement nog een parlement te maken met volle wetgevende en controlerende bevoegdheid?
Het resultaat
Partijvertegenwoordigers die alleen nog leven van statistieken, studies die om de week door andere verdrongen worden, ratelende speeches en plechtige declamaties, spindokters en algemeenheden raadplegingen, allemaal ver van de levende werkelijkheid, van de levende mensen en de levende problemen en ver van de authentieke betrokkenheid en de authentieke vertegenwoordiging?
Medeweten is nog iets anders dan medeleven .
Dat was mijn vrees, dat wij via grote affiches over een verkrampte partij financiering naar onvermijdelijke corruptie via een centrale financiering konden evalueren?
Of vergis ik mij, wanneer ik vrees dat de macht nu al teveel in handen komt van kleine clubjes, die door kies-distictveruiming de macht nog meer hebben geconcentreerd en de verkozenen al zover van de mensen hebben verwijderd dat zij stem van de levende mensen nog nauwelijks kunnen horen?
Dit was en is mijn vrees en ik hoop dat ik mij vergis?
.
.
|
