le Mouvement Flamand Expliqué aux Francophones

Le mouvement flamand a joué un rôle fondamental dans la transformation de la Belgique. Pour comprendre la position flamande sur Bruxelles, les ("facilités" et BHV), il est nécessaire d'en revenir à I'histoire. Or, cette histoire tellement actuelle, peu de francophones la connaissent.

La frontière Iinguistique, I'unilinguisme en Flandre, le bilinguisme intégral à Bruxelles : toutes ces revendications plongent leurs racines dans le mouvement flamand qui naÎt après 1830.

Saviez-vous que la traduction officielle de la Constitution ne date que de 1967 ? Que I'université de Gand n'est devenue flamande qu'en 1930 ? Que le mouvement walion est né à ... Bruxelles, Gand et Anvers en réaction aux revendications flamandes et que ce sont les francophones qui se sont opposés au bilinguïsme de la Belgique ? Aujourd'hui, en Flandre, les revendications des " flamingants " ont gagné tous les partis.

Une histoire du mouvement f1amand de 1830 à nos jours pour mieux comprendre la crise actuelle.

Alain Destexhe est sénateur MR et député bruxellois. Ex-secrétaire général de Médecins Sans Frontières, universaliste, il s'efforce de maintenir des ponts entre les communautés de notre pays.

01-08-2009 om 00:00 geschreven door jan verroken  

27-07-2009 om 00:00 geschreven door jan verroken  

Tien vragen, tien antwoorden.

1) Wat was er zo belangrijk aan Leuven Vlaams?

2) Wat moet er gebeuren met BHV?

3) Wat denkt gij over de Europese Unie?

4) Wat denkt gij over de veroordeling dor de Raad van             

Europa?

5) Hoe ziet gij de Vlaamse identiteit ?

6) Wat is uw mening over de relatie Brusselaars, Walen en Franstaligen?

7) Wat is uw mening over Brussel?

8) Of ik pessimist ben?

9) Of dit geen valse problemen zijn waar niemand van wakker ligt?

10) Of ik dan een oplossing heb?

Al deze vragen werden mij via email gesteld.

Hoe zoudt gijzelf deze vragen beantwoorden?

----------------------------------------------------------------

Hier mijn antwoorden

1) Wat was er volgens u zo belangrijk aan  Leuven Vlaams?

Vind gij het niet normaal dat die Franse universiteit in haar eigen taalgebied zou gevestigd worden. Dit betekende niet alleen een  grote aanwinst voor Wallonië maar ook voor het Vlaamse landsgedeelte, dat hiermee verlost werd van nooit aflatende wrijvingen, misverstanden en  onruststokerij.

Het spijt me ten zeerste, dat zulks niet kon gerealiseerd door een rustig, vriendelijk en constructief en Christelijk dialoog onder Christenen als een unieke win/win operatie.

Ik ben er thans gelukkig om dat de verstandhouding en de samenwerking tussen de twee universiteiten veel beter loopt, dan ooit tevoren.

Ik ben daarbij zeer tevreden dat terzelfder tijd, de zelfstandigheid van de VUB een feit werd?

Ik moet de eerste pleidooi nog horen, zowel te Leuven zoals te Brussel,  voor een terugkeer naar de vroegere toestand ?

2) Is er een oplossing voor BHV.

Mijn voorkeur gaat naar een oplossing binnen de regels van de Grondwet en aanpassing van de grenzen van de kiesdistricten aan de Gemeenschapsgrenzen en bij voorkeur

Le retour à l’ordre naturel des choses

a) als Waals kiesdistrict, Waals Brabant + Brussel

b) als Vlaams kiesdistrict, Vlaams Brabant = Brussel

Noteer: de situatie  in eenklank brengen met de grondwet gaat met een gewone meerderheid, daarvan afwijken eist een speciale meerderheid,inbegrepen een dubbele, meerderheid.

3)  De Europese Unie

Laat ze rustig veder evolueren stap voor stap, naar een stevige Europese Confederatie.

Het is puur tijd en energie verloren om naar een federatie te streven.

O.a. de Engelsen zult ge nooit meekrijgen, ze zijn al te zeer gebonden aan hun Gemenebest en dit bestaat alleen in functie van Engeland, of beter van het U.K. De rest van Europa heeft daar niets mee te maken. En de Engelsen zouden het niet nemen indien de rest van Europa zich met het gemenebest zou gaan bemoeien.

4) Wat denkt gij over de veroordeling door de Raad van  Europa?

De Raad van Europa is de Europese  Unie niet, maar een ruimer los verband. B) deze instantie is niet bevoegd om ons te veroordelen,.

 Niemand kan zinnig en constructief oordelen over de Belgische Communautaire problemen, wanneer hij de ganse wordingsgeschiedenis van de communautaire problematiek in dit land niet kent, en niets weet over het tot stand komen van de taalwetgeving van de jaren 60. waarbij men uiteindelijk aanvaard heeft, dat in Vlaanderen dezelfde regels zouden gelden, zoals die in Wallonië ononderbroken werden toegepast sinds 1830 tot vandaag? Noch min noch meer.

Dat een zekere Francofonie de Raad van Europa, een verzameling onbevoegden, als klankbord zoekt te gebruiken kunnen wij niet beletten, maar ik wacht vol nieuwsgierige spanning op hun uitleg, waarom integratieregels  die onafgebroken voor Wallonië gelden, daar goed en in Vlaanderen slecht zouden zijn.

Indien België naar een regeling met eentalige  gebieden is  geëvolueerd, dan was dit 100% de Waalse keuze.

De Vlamingen, ja de Flaminganten hebben steeds geijverd voor meer tweetaligheid?

Maar er kan in dit land, vanwege het centraal bestuur, niet langer spraak zijn van twee verschillende maten en gewichten. Het is hoog tijd dat men stopt met de eeuwig compromitterende compromissen op de rug van de Vlamingen en dat men in de plaats daarvan gaat zoeken  naar een eerbaar ver-“gelijk”

Veel belangrijker dat een onrijp advies van de Raad van Europa is, dat de taalwet destijds werd goedgekeurd door het Hof van de Rechten van de Mens te Straatsburg , met alleen een misverstand over de vraag of het arrondissement van de randgemeenten deel uitmaakte van het Vlaamse Gewest, wat sindsdien wettelijk en grondwettelijk werd bevestigd.

Een Zwitserse onderzoeksgroep moest wel vaststellen dat België, met een Vlaamse meerderheid, thans feitelijk paritair bestuurd wordt.

Zolang een Francofone kaste, die in België een sociale taalgrens in het leven riep tussen hen en het zogeheten gewone volk en op basis van nauwelijks iets meer dan 1% kiesgechtigden,zolang die kaste Francofones de Flandre, het staatsburgerschap monopoliseerde, werden wij,op sociaal en communautair gebied,  bestuurd als een wingewest, zoniet als een kolonie.

Wij moeten hiervoor niet met de vinger wijzen naar Wallonië en Brussel; sinds 1830 kwam de parlementaire meerderheid steeds uit Vlaanderen?

----------------------------------------------------------------------------

5) Over mijn identiteitsgevoel?

Wat mijn identiteitsgevoel en de Vlaamse cultuur- eigenheid betreft, dat is voor mij nogal een gelaagd begrip, in zijn geheel het resultaat allerhande historische wederwaardigheden, herinneringen binnen de grenzen van een bepaald grondgebied dat men vrij recentelijk  Vlaanderen is gaan noemen en waar ik mij, tegenover de bevolking ten zeerste betrokken voel en verantwoordelijk in de mate van  mijn mogelijkheden.

Het is een van mijn vuistregels: met alle respekt voor de koning en de staatslieden, maar zij zijn mijn Vaderland niet; ” Mijn Vaderland dat zijn de Mensen”

6) Wat is uw mening over de relatie tussen Francofone Brusselaars, Walen en Franstaligen?

Wat de relatie tussen de Francofone Brusselaars, Walen en Franstaligen betreft daar ben ikzelf zeer nieuwsgierig naar. Ik heb de tijd nog meegemaakt dat een Francofone Brusselaar het een belediging van voor Waal genomen te worden en dat wij ons meer op ons gemak vonden  tegenover een Waal, die toen nooit zou aanvaard voor Brusselaar genomen te worden. Wij wensen de Walen al het goede dat wij aan Vlaanderen wensen.

Wij hopen van hen, dat ze zich uiteindelijk niet zullen laten mobiliseren om aan Vlaanderen regels te laten opdringen, die ze zelf nooit hebben aanvaard, zolang België bestaat.

Wat de Franstaligen in het algemeen betreft, dat zijn ook mensen. Ik heb er alleen last mee wanneer ze de Vlamingen van uit de hoogte bekijken of zich als kolonisten gedragen.

7) Mijn mening over Brussel?

Maar Brussel is voor mij een amalgaam geworden, waar  de gewezen Belgen nog nauwelijks de helft van de bevolking uitmaken en ik volg nieuwsgierig hoe ze daar mee omgaan.

Maar wat Brussel betreft voel ik mij in de eerste plaats verbonden met het Vlaamse bevolkingsdeel en met de politiek van de Vlaamse Gemeenschap aldaar.

Ik wil niet veralgemenen, want veralgemenen is liegen, maar een groot deel van de communautaire misverstanden in dit land werden vooral door een zekere Brusselse Francofone zelfgenoegzaamheid verwekt, ze functioneerden als eeuwige splijtzwam en ze aarzelden nooit daarvoor de nationale symbolen te misbruiken. Ze hebben al te veel en al te dikwijls de Belgische Vlag en de Francofone versie van de Brabançonne misbruikt om de Vlaamse ontvoogdingsbeweging te beschadigen

Overal in de wereld kan een politiek van imperialisme en  beroep op kolonisten alleen tot politieke miserie leiden? Waarom zou het anders zijn in België ingevolge dat eeuwig herbeginnen met le tres grand Bruxelles en het kolonisme  in de Rand. Als België ooit uiteenvalt dan zal dit vooral hun verdienste zijn.

8) Of ik een pessimist ben?

Of ik pessimist ben ? Ik weet het niet.

Ik kijk altijd terug naar de tijd van de taalwetten en de grondige voorafgaande besprekingen in de parlementaire commissie van de Kamer, waar iedereen nieuwsgierig naar mekaar luisterde  . Een historisch feit, in een commissie waar de stemgerechtigde meerderheid uit Francofonen  bestond en onder leiding stond van twee Francofone Ministers.

Helaas moest, ook toen, une certaine Francofonie het feest bederven en in de soep spuwen met die onuitvoerbare rommelimprovisatie voor de rand.

Zolang België bestaat hebben de ontelbare Vlamingen die zich in Wallonië vestigden zich moeten aanpassen, werd zelfs het Vlaams  als tweede taal in onderwijs geweigerd? Waar haalt men het moreel recht vandaan om voor het Vlaamse landsgedeelte andere regels te claimen dan voor Wallonie? Waar halen zij het recht om te stellen, dat er in Vlaanderen plaats moet gemaakt voor kolonisten?

Er is m. i. maar een goed samenlevingsmodel voor België nl. gelijkheid en wederkerigheid tussen Vlaanderen en Wallonië en een hoofdstedelijk gebied  waar ze zich gerespecteerd weten en zich kunnen thuis voelen.

9) Of dit geen valse problemen zijn waar niemand van wakker ligt?

Ik ken dat oud liedje over de “valse problemen”. Weet ge wat  “valse problemen”  zijn in dit land? Dat zijn de problemen van de anderen. En dan verschiet men dat Vlaamse kiezerskorps iets meer dan vermoeid optreedt, dat van langs om meer Vlaamse mensen het beu worden  en nu reeds 45% kiest voor een zelfstandig Vlaanderen, los van België?----

  en dat in een land waar,volgens sommige zeer geleerde specialisten, geen 5% van de bevolking  wakker ligt van de communautaire problematiek? Wat als het 10% wordt?

10) Of ik daarvoor een oplossing ken?

Wanneer gaat men zich eens zakelijk ernstig bezinnen over art. 35 van de Grondwet en positief samen bekijken wat wij samen moeten en kunnen doen, zonder dat de ene zich door de andere bevoogd weet.

Zoals iedereen kan zien, ik ben met deze idee niet eens origineel.

Al de rest lijkt mij tijdverlies, zoniet louter vluchtmisdrijf.

Toegegeven dat procedureel de grondwettelijke lat hiervoor zeer hoog gelegd werd en de voorafgaande realisatie van een positief en constructief gespreksklimaat veronderstelt.

De vraag is: kan dit zonder nog een voorafgaande scherpe crisis?
cfr Leuven?

23-07-2009 om 00:00 geschreven door jan verroken  

      Ik ben voorstander

 Van Art. 35 van de grondwet,     

Van een Verenigd Koninkrijk België

      met Brussel als Hoofdstad.

Noteer dat Vlaanderen in 1970,  bij het tot stand komen van de cultuurraden, lijk de Walen, ook uit Brussel weg wou. De Walen kozen als hoofdstad Namen en de Vlamingen Mechelen.

 Ik behoorde tot degenen, die terug wilden naar Brussel.

Ik ben niet tegen Brussel, maar ik wel tegen een anti-Vlaams Brussel. Ik ben niet tegen de Francofonen, maar wel tegen Francofonen, die er van uitgaan dat het koloniaal tijdvak van Vlaanderen nog steeds niet voorbij is.

Mijn oplossing voor België is bovendien 100% grondwettelijk.

Ze staat reeds in de grondwet geformuleerd in art 35;

Het werd goedgekeurd  door meer dan 2/3 van de stemmen en met meer dan de helft van de stemmen in beide taalgroepen.

En alle ministers en alle parlementsleden in functie hebben  publiek de eed afgelegd, die luidt als volgt:

“Ik zweer de grondwet na te leven.

En wat zegt art.35 ?

De federale is slechts bevoegd voor die aangelegenheden die de Grondwet en de wetten, krachtens de Grondwet zelf uitgevaardigd, haar uitdrukkelijk toekennen.

De Gemeenschappen of de Gewesten zijn wat hen betreft, bevoegd voor de overige aangelegenheden en op de wijze bepaald door de wet.  Deze wet moet worden aangenomen met de meerderheid bepaald in art.4 laatste lid

En wat staat in  art.4, laatste lid?

De grenzen van de vier taalgebieden kunnen niet worden gewijzigd of gecorrigeerd dan bij een wet, aangenomen met de meerderheid van stemmen in elke taalgroep van elke Kamer, op voorwaarde dat de meerderheid van de leden van elk taalgroep aanwezig is en voor zover het totaal van de ja-stemmen in beide taalgroepen  twee derden van de uitgebrachte stemmen bereiken.

Niet gemakkelijk, maar de moeite waard. 

Het kan pas als alle kampen terug met hun voeten op de grond staan. Hopelijk zonder voorafgaande grote of rampzalige institutionele crisis.

Mijns inziens wordt het dat of de scheiding. Ik kies voor art. 35, het zogezegd confederaal model.

Er bestaan geen buitenlandse modellen? Juist, maar er bestaat ook maar één België, Het is een oplossing sui generis

Er bestaan ook geen buitenlandse modellen van het zogeheten  Belgisch federalisme, een federalisme zonder hiërarchie in de wetgeving?

En dat is goed voor België en daarover gaat het ?

Alleen zijn de bevoegdheden van de Gewesten niet groot om nog beter te kunnen  garant staan voor alle materiële zorgen van de Vlaamse mensen.

Noteer mijn  vaderland dat zijn niet de partijen of de ministers of de Koning, In een goed bestuurd land zijn dat, voor mij, de dienaars van het algemeen belang van de mensen van de mensen die dit land bewonen, maar zij zijn niet mijn vaderland.

Mijn vaderland dat zijn de mensen?

Wellicht draaien de bestuurders, op zijn Belgisch, nog een tijd rond de pot, maar daar zijn m.i.-als de crisis lang genoeg geduurd heeft, of als de eeuwige treuzelaars het land volledig geruïneerd hebben, maar twee duurzame oplossingen, nl. een soort

confederalisme of separatisme.

Jan Verroken

17-07-2009 om 11:54 geschreven door jan verroken  

Was het verzet tegen Egmont een vergissing?

Of het is niet waar dat Egmont helemaal dood is.

Deze vraag wordt de laatste tijd veel gesteld en dan meestal beperkt tot het verzet tegen het inschrijvingsrecht.

Met het inschrijvingsrecht wilde men aan de Francofonen die in Vlaams Brabant woonden en zich niet wensten met de Vlaamse gemeenschat samen te leven (zich niet wilden integreren) het recht geven om zich fictief te domiciliëren in een hoofdstedelijke gemeente, teneinde hen de mogelijkheid te geven bij verkiezingen voor een francofone lijst te stemmen.

En ik geef graag toe, dat ik die bedenking zou kunnen delen indien men er toen had bijgevoegd, dat zulks geen negatieve invloed zou gehad hebben op de verhouding van het aantal Vlaamse gekozenen binnen de agglomeratie, zoals men later gedaan heeft met de Europese verkiezingen, wat Vlaams Brabant betreft. Maar dat was  niet het geval? Dat is één.

En twee. In mijn verzet tegen Egmont heb ik nooit naar het inschrijvingsrecht verwezen; dat was eerder het punt van de Brusselse Vlamingen; En ze hadden in de context van toen gelijk.

Het Egmontpakt

Maar vooraf nog dit. Ik heb, bij de in-overwegingneming van het Egmontontwerp door de Kamer, niet tegengestemd maar mij onthouden. Ik stemde niet voor om andere grieven dan het inschrijvingsrecht en niet tegen omdat daar ook veel positieve perspectieven instaken.

Bij elk communautair disput, stelde ik mij steeds de vraag: moest een gelijkaardig probleem zich in Wallonië stellen, hoe zou men daar reageren en waarom moeten wij altijd als extremisten en nog veel lelijker gescholden worden, als wij precies hetzelfde doen wat zij, in ons geval, zouden doen?

Dat een eerbaar vergelijk mogelijk is blijkt uit de taalwet; zoals die uit de parlementaire commissie gekomen is? Een commissie waarin de meerderheid van de stemgerechtigde leden Francofoon waren en een commissie onder leiding van twee Francofone Ministers nl. Gilson en Larock.

Ongelukkiger wijze kwam daarna Hertoginnedal en de aloude Belgische traditie wou, dat de staatslieden daar eerst nog een paar ezelsoren moesten aan naaien. Of om een beeld van vader Eyskens te gebruiken; dat men een paard in een kemel omtoverde.

Het heeft Minister Gilson niet geholpen; de volgende verkiezing werd hij, voor de rest van zijn leven, van de Brussels francofone lijst geschrapt.(over extremisme gesproken?).

Wat mij dan wel bezonder dwars zat? Laat mij mijn verhaal doen, in telegramstijl.

(Het zal toch nog lang genoeg uitvallen.)

Het Egmontpakt kwam tot stand op een maandag. De dinsdag ben ik, zonder enig vooroordeel, in de Tweekerkenstraat, het partijhoofdkwartier. Een onderhandelaar zegt mij dat er nog geen tekst bestaat? Het liep er zo af dat hij mij stond te beliegen; ik zat lelijk in nesten. Ik was toen hoofdredacteur van een gewestelijk weekblad De Ronsenaar,

 het Weekblad der Vlaamse Ardennen. Ik stelde me voor dat de lezers verwachtten, dat ze bij het eind van de week iets over het pakt zouden vernemen.

Op mijn terugweg naar het station kom ik voorbij het huis van de parlementaire redactie van De Gazet van Antwerpen. Daar zetelt Karel De Witte, een man van één stuk.

Een kopje koffie kan geen kwaad.

Zijn antwoord: wij hebben het stuk, onder voorbehoud van “embargo tot zaterdag” Dat betekent dat we voor zaterdag niets publiceren.

Zaterdag is de dag waarop alle betrokken partijen congresseren met uitzondering van VU. Daar hoefde geen tekeningske bij. De VU met de rug tegen de muur. Hun affiches hingen hier en daar nog aan de muren;”gedaan met geven en toegeven” Zou het buigen of barsten worden?

 En Karel, als ik er mij toe verbindt dat er voor zaterdag niets verschijnt? Afgesproken, maar uw artikel verschijnt dan ook tegelijkertijd in De Gazet van Antwerpen. Wat mij dwong de tekst dubbel aandachtig te lezen?

Donderdag: Gemeenschappelijke vergadering van CVP Senatoren en Kamerleden om het congres van Zaterdag te Gent voor te bereiden.

Een goede uiteenzetting vanwege de onderhandelaars. Quasi geen vragen uit de vergadering. Niemand vraagt naar de tekst van het akkoord. Het zou zeker iedereen verwonderd hebben indien ik ook mijn vraagje niet had gesteld. Het was niet mijn bedoeling daar zwaar op te wegen; het was nog geen wetsontwerp en wellicht zou iedereen scherper gaan kijken na de Congressen. Ik wou toch wel weten of er andermaal geen grondige wijzigingen voorzien waren aan de taalwet, waarop ik een antwoord kreeg, dat de ganse vergadering moest gerust stellen. Ik wou het wel zeker weten en las een paar zinnen uit het pakt voor.

Dat was er teveel aan. Niet alleen om de inhoudelijke vraag, maar: hoe komt het dat wij geen tekst hebben en sommigen wel. Het groeide uit tot een verontwaardiging en grote namen voelden zich als kleine kinderen behandeld. Men eiste de  schorsing van de vergadering tot iedereen in het bezit zou zijn  van de tekst van zogeheten pakt. Bezorg ons de tekst en diensten van de senaat zullen wel klaren, dat wij snel allemaal een tekst hebben.

En zo geschiedde. Van veel discussie kwam er echter niet veel meer in huis. Iedereen wou kennelijk eerst de tekst gelezen hebben. De tekst verdween in de binnenzak of in de boekentas. Ze zouden hem thuis eens rustig lezen in het vooruitzicht van het Congres van aanstaande zaterdag..

Op het Congres van Gent

Op de parlementairen na kende niemand de tekst. En dat zal wel bij alle congressen van de andere betrokken partijen zo geweest zijn om de risico4s van de gedocumenteerde kritiek zo klein mogelijk te houden. Op het congres van Gent kreeg ik ruim de tijd om mijn argumentatie te ontwikkelen voor een aandachtig publiek.

 Een paar goedmenende collega’s susten dat het maar om voorlopige teksten ging en nog niet over wetteksten, dat in de tussentijd nog veel mogelijk was. Anderen vonden dat ik wel mijn best gedaan had, maar dat het toch aan ons niet was om het akkoord op te blazen; dat moesten maar liever overlaten aan de partij met de slogan: “gedaan met geven en toegeven”? En die zouden pas morgen congres hebben?

Ik geniet wel de faam van een zeer goed geheugen te hebben, maar wat mijn argumentatie van toen was, daarvoor zou ik mijn tekst moeten terug vinden en die zit sinds enkele jaren in het archief te Antwerpen of te Leuven. Wat ik wel weet dat ik geen woord over het inschrijvingsrecht heb gerept, dat liet ik liever aan de Brusselse Vlamingen.

In ieder geval stemde toen meer dan een vierde van de stemgerechtigden tegen het akkoord. Niet overrompelend maar in de context van toen, toch een niet te miskennen signaal.

Het Egmont wetsontwerp voor de Kamercommissie.

-       Het was de tijd van de karwats en het aquarium-

Het pakt geraakte, met de “karwats”  toch ook door het congres van de VU,waar men aanvankelijk  de gevolgen op langere termijn heeft onderschat. Dit zou het begin van het einde inluiden voor de VU of beter voor de versplintering ervan.

En eindelijk kwam men ook klaar met de vertaling van het pakt in een wetsontwerp. Zou de junta van de partijvoorzitters er eveneens in lukken  dit eveneens door het parlement te jagen? Of zou het parlement voldoende zelfrespect opbrengen en willen en durven stellen: wij en niemand anders zijn bevoegd voor de wetgevende macht? Of gaat het zich echt laten muilbanden,deze keer niet door de uitvoerende macht; maar door een officieuze van  club partijvoorzitters, die al gauw in de wandelgangen de bijnaam kreeg van de Junta.

Er werd wel een buitengewone speciale parlementaire commissie opgericht. Dit was geen nieuwigheid. Het was de regel dat een dergelijke zou voorgezeten door de voorzitter van het parlement,  die meestal na de openingsvergadering, zich liet vervangen door de, in de te behandelen materie, meest beslagen ondervoorzitter.

Op dat ogenblik was ik eerste ondervoorzitter. Ik zou het erg gevonden hebben, als voorzitter niet aan de commissie debatten te kunnen deelnemen.

 Maar ik vond het wel grof, dat door de aanduiding van een lid van junta van de partijvoorzitters, men als het ware het parlement wou muilbanden.

Ik moet hier wel direct aan toevoegen, dat zulks niet het geval is geweest, integendeel.

Het aquarium

Men had er immers iets anders op gevonden. Men zou de parlementsleden zolang en zo dikwijls laten tussenkomen als

Ze het zinvol vonden, maar de makers van het pakt zouden niet deelnemen aan het debat, niet reageren en op niets en aan niemand antwoorden.

Het komt me voor dat er niet veel verbeelding  nodig is om te begrijpen hoe provocatief dit werkte. Achteraf kan men wel invullen,dat zulks gebeurde om te vermijden dat er tegenstrijdige uitleg zou gegeven worden, waarna men de ene tegen de andere zou kunnen uitspelen. Het was al risicovol genoeg dat men de toelichting overliet aan een minister en aan een staatssecretaris,die de totstandkoming van het pakt niet hadden meegemaakt.

Tegenover de vergadering sloegen de aanwezige juntaleden

Een gek figuur; soms  zag men wel hun mond opengaan maar er kwam geen geluid uit, zo lijk bij de vissen in een aquarium. Het werd dan ook al gauw mondgemeen: wij gingen niet naar de vergadering, maar naar het aquarium.

Hun zwijgen had natuurlijk het averechts effect.

Andere methodes waren, dat men de zogeheten besprekingen liet doorgaan in volle zomervakantie. Wie weet konden de parlementsleden zo mede onder druk komen te staan van hun gezin. dat met vakantie wou ?

Het begon aanvankelijk met dagenlange vergaderingen   om te eindigen in de ene nachtvergadering na de andere.

Een parlementair verslag dat beperkt werd tot 600 blz.,

Met het volume van een dikke telefoonboek.

Er waren natuurlijk veel soorten van tussenkomsten:tussenkomsten ten gronde en er werd ook een heel stuk gefilibusterd, meestal van uit de oppositie zo als dit in alle parlementen ter wereld gaat. Er werd gepleit van uit een conservatieve hoek,  vanuit Waals, Brussels en Vlaams standpunt. Vanuit de oppositie waren vooral de liberalen aan zet en dan nog, niet bepaald het soort dat bekend stond voor zijn Vlaams reflex. Met het gevolg dat men mij er ook op wees. Waarop ik slechts een antwoord had: “ Als de kiekens het snot in de kop krijgen, helpt alleen nog blauwen alluin”

Wat mezelf betreft , ik heb wel geen 500 amendementen ingediend, maar toch een heel pak. Stuk voor stuk heb ik ze eerst kritisch laten bekijken door een paar Vlaamse collega’s uit de eigen partij die zich voorlopig wel onderworpen aan de partijdiscipline,  

Zo herinner ik mij dat ik, gedurende enkele  dagen, gans het wetsontwerp heb doorwerkt en amendementen heb geformuleerd, samen met e,en socialist Michiel Vandenbussche, die ik nog kende uit tijd van Leuven Vlaams en die later soialistish volksvertegenwoordiger werd o.a. in het Brussels parlement.

 Het was niet mijn  gewoonte om onbeslagen, onvoorbereid en ongecontroleerd  op glad ijs te gaan. Via mijn contacten met anti-Egmonters kan ik ook getuigen dat het vals is te stellen dat het verzet hoofdzakelijk gedragen werd door louter taalflaminganten, integendeel vele autonomisten reageerden uit vrees dat men langs de ingeslagen weg zou vastlopen  en zij konden niet overweg met de geheimdoenerij, de zelfgenoegzaamheid en de dwangmentaliteit van de Egmonters.

Een echt parlement heeft niet alleen het recht,maar de heilige plicht te weten waarover het gaat, alvorens het aan om het even welke maatregel zijn goedkeuring geeft. Een echt parlement heeft niet het recht katten in zakken te kopen, noch te verkopen.

Lees het rapport, als ge echt nog wilt weten.

Als ge echt wilt weten en de discussie hierover wilt heropenen,  herlees dan eerst het parlementair verslag.

Maar is er wel een valabel verslag? Het werd opgesteld door een notabel VU-lid Baert en er bestaan alleen een beperkt aantal proefdrukken van, in eerste instantie bestemd voor de leden van de parlementaire commissie. Maar die kwam nooit tot het proeflezen en dus niet tot de  goedkeuring.

Ik heb mijn exemplaar al ,een tijd geleden geschonken aan de heerVerdoodt en het berust dus in vrede in het Vlaams archief te Antwerpen. Het ligt daar trouwens niet alleen. Daar heb ik ook een pak volledige stenografische verslagen kunnen bijvoegen, waarover ik kon beschikken dank zij Fernand De Bondt, destijds Staatsecretaris voor de Hervorming van de Instellingen, wat  mij moest toe laten het ontwerprapport kritisch te lezen.

Ik moet er wel nog aan toevoegen, dat de junta van partijvoorzitters, buiten de parlementaire vergadering nog een poging gedaan heeft om hun oorspronkelijk dictaat nog enigszins bij te sturen, o.a. door de akkoorden van Stuyvenberg, die mee in de Parlementaire Commissie verwerkt werden.

BHV een kwalijke nageboorte van Egmont

En wie scherp achteruit wil kijken zal ook moeten toegeven  dat de huidige BHVmiserie een kwalijke rest is van de Egmontaffaire. In Egmont hadden het alternatief aanvaard: Ofwel Franse lijsten in Vlaams Brabant, ofwel het inschrijvingsrest

In dergelijke debatten is er maar één goede vuistregel, nl: Hoe zouden den Walen reageren, indien zij ooit,wat Wallonië betreft, met een gelijkaardig probleem zouden geconfronteerd worden?

Een dergelijk debat zou geen vijf minuten duren.

 En waarom is voor Vlaanderen goed wat voor Wallonië niet goed is?

Waarom steeds twee maten en twee gewichten?

Waarom verwaarloosd men systematisch te vergelijken om zo tot “een eerbaar vergelijk” te komen in plaats van die eeuwige compromitterende compromissen?

Een voorbeeld van Waalse reactie in vergelijkbare omstandigheden

 Voorafgaand aan Hertoginnedal kwam Theo Lefevre naar de Vlaamse CVP-fractie met het voorstel om acht Vlaamse gemeenten bij Brussel te voegen.

Hem werd geantwoord daar ook drie Waalse bij te voegen, dit op basis van de kiezerslijsten, waar toen nog de geboorte plaats van de kiesgerechtigden in voorkwam en waaruit bleek dat in die gemeenten een 20% inwijking werd vastgesteld.

Resultaat? De dag daarna was het ganse aanhechtingsvoorstel van de tafel verdwenen?

Wel kwamen op de volgende kiezerslijsten de geboorteplaatsen ?

Wanneer gaan eens de regel leren toepassen: “Fas est ab hoste doceri” Wanneer gaan we eens bij de Walen naar school gaan? En een definitief einde stellen aan de politiek van twee maten en twee gewichten. Het is daaraan dat België kapot gaat.

Terug naar BHV, de kwalijke nageboorte van Egmont

Noteer; in België bestaat er al lang geen Belgisch parlement meer maar wel een bicommunautair parlement.

 De Francofonen waren eisende partij in functie van een grendelgrondwet, dubbele meerderheden enz. Probeer dat eens ongedaan te maken? Ge zult ze zien steigeren?

Een logisch en grondwettelijk gevolg was dat de kiesdistricten

moesten georganiseerd binnen de Gemeenschapsgrenzen.

En wat gebeurd er?

Kort na het terzielegaan van Egmont krijgen wij de eerste Europese verkiezingen.

Tot voor kort waren de Provincies de basiseenheid. Gezien er deze keer  waren er slechts twee kiesdistricten voorzien, een Vlaams en een Frans . Het Frans kiesdistrict omvat Wallonie en Brussel, zegge binnen de Gemeenschapsgrenzen. En normaal zou men een voor Vlaanderen  dat het kiesdistrict mogen verwachten binnen de Vlaamse Gemeenschapsgrenzen,blijft nl. Vlaanderen en Brussel

Strikt genomen moet men Halle Vilvoorde niet splitsen,ook grondwettelijk niet; men moet alleen de kiesdistricten aanpassen aan de Gemeenschapsgrenzen.

Men had eens Waals Brabant bij het Vlaams kiesdistrict voegen?

Ten tijde van de Cultuurraden werd en twee keer, door het spel van apparentering binnen Brabant, een Vlaming verkozen in de Waalse raad. Ze zijn er nooit binnen gelaten, maar er manu militari uit geweerd en geen haan die erover kraaide?

En toen heeft in stilte,de Walen het kiesdistrict Brabant gesplitst? Geen sprake van compensatie of andere gehelen?

 Maar voor Vlaams Brabant moest men de gemeenschapsgrenzen overschrijden, niet met Brussel,

maar met Wallonië en het is daar dat het schoentje nijpt?

En daar was geen ander achterscherms argument voor dan het verwerpen van Egmont en meteen van het inschrijvingsrecht?

Ik ben toen nog wel naar de tribune gestapt om de Vlaamse collega’s erop te wijzen dat ze bezig waren met een verminkt Vlaanderen naar Europa te gaan, dat De Walen, en terecht!!, nooit zoiets zouden aanvaarden.

Maar de Vlamingen waren crisismoe. Ik heb toen enkele reacties genoteerd zo in den aard van – het begint altijd zo-: ge hebt ten gronde gelijk MAAR ziet dat de regering valt? En dat verandert toch niets aan het aantal Vlaamse gekozenen, dat ligt toch al vast in de wet, én degenen die voor een Franstalige lijst stemmen zouden toch niet voor ons stemmen enz. In een woord, ze waren crisismoe. Zelfs op VU-banken bleef het deze keer muisstil. Ook daar was men crisismoe.

De Walen zijn dat nooit of hun staatslieden zijn vroeger bij de zaak en zouden nooit zulke voorstellen laten tot stand komen. Zij voorkomen de crisisbij het opstellen van de teksten.

Het is zulke staatslieden die wij nodig hebben.

Ze passen de gulden regel toe: voorkomen is beter dan genezen.

En sindsdien zitten we  met BHV, met dat bekakt kind van Egmont, op onze schoot. Het is dus niet waar,Karel, dat Egmont helemaal dood is.

Jan Verroken

03-07-2009 om 20:06 geschreven door jan verroken  

Knack Magazine 18/07/2008 

Bisschop doet oproep aan de Franstaligen

In een opmerkelijke bijdrage in het in Nederland uitgegeven Katholiek Nieuwsblad zegt de Naamse bisschop mgr. Léonard dat de Franstaligen afstand moeten nemen van hun linguistisch superioriteitscomplex als ze willen dat België blijft bestaan.

Volgens Léonard moeten de Franstaligen meer doen dan Belgische vlaggen in de straten hangen.

'Elk volgens eigen sociale rol moeten ze de taal en de cultuur van hun noorderburen leren kennen en ervan leren houden. Dat is de prijs die betaald moet worden wat persoonlijke verantwoordelijkheid betreft, als ze willen dat België een toekomst heeft', aldus Léonard in zijn column.

De bisschop, een Waal die de Nederlandse taal en Vlaamse cultuur waardeert, wijst erop dat de Franstalige Belgen de Vlaamse eisen vaak aanvoelen als agressie.

Maar volgens Léonard mogen ze nooit vergeten dat Vlaanderen eeuwen heeft moeten vechten om zijn taal en cultuur gerespecteerd te krijgen. Lange tijd was Vlaanderen slachtoffer van Franstalige arrogantie. De Belgische Staat heeft gedurende een eeuw bijgedragen tot de actieve verfransing van Vlaanderen.

'Nu het de welvarendste regio van het land geworden is, wil Vlaanderen duidelijk zijn culturele eigenheid en taalkundige autonomie bevestigen", aldus de Luikse bisschop in zijn column.

bron : Knack.Be 18/07/2008 

http://www.knack.be/nieuws/belgie/bisschop-doet-oproep-aan-de-franstaligen/site72-section24-article20166.html

17-08-2008 om 12:24 geschreven door jan verroken  

Brussel-Halle-Vilvoorde, één Vlaamse Kieskring.

Splitsen is hier het verkeerde woord.

Ongrondwettelijk is als de Franstalige gemeenschap verkiezingen organiseert in een ééntalig Vlaams gewest

Of wanneer de Vlaamstalige gemeenschap verkiezingen organiseert in het ééntalig  Franstalig gewest.

 Maar dat laatste moesten wij eens proberen? Daar zou meer dan één Guillemin station aan diggelen vliegen?

Minstens drie grondwettelijke oplossingen, zonder splitsing van het “Vlaams” kiesdistrict BHV

1) B-H-V behouden als Vlaams kiesdistrict.

     Brussel als tweetalig gebied is tevens een Frans kiesdistrict.

2) Brussel, Leuven, Halle, Vilvoorde, Vlaams kiesdistrict, met name Vlaams Brabant.

      Tweetalig Brussel is tevens een Franstalig kiesdistrict.

3) Vlaams Brabant + Brussel : Vlaams kiesdistrict.

    Waals Brabant + Brussel: Frans kiesdistrict.

    ( Dit voor de symmetrie en de wederkerigheid)

Wat was en is er verkeerd aan de huidige regeling? Waarom is ze al ongrondwettelijk?  Nog eens omdat de Franstalige gemeenschap geen verkiezingen mag organiseren in het Vlaams gewest.

Zoals de Vlaamse gemeenschap geen verkiezingen mag organiseren in het Franstalig gewest?

Dit betekent:niet splitsen, maar aanpassen, conform de Grondwet

Maar de vorige regering wikkelde het kind in de doeken van een eventuele grondwetherziening en nam de vlucht.

Laat ons beginnen met de bestaande grondwet toe te passen. 

Ge kunt b.v. ook Nijvel, zoals Halle en Vilvoorde, bij het huidige kiesdistrict Brussel voegen, inbegrepen de Vlaamse lijsten?

Een prachtig initiatief terwille en ter ere van het ene dierbaarVaderland? Ongrondwettelijk?

Wat dan? Maar de Vlamingen zijn voor dezelde houding fanatiekelingen?

Een voorbeeld? Tot tweemaal toe werd een Vlaming verkozen in de Waalse gewestraad. De laatste was Toon van Overstraeten. Voor hem was dit het geval met Vlaams-liberale dame.

Brabant was toen nog een unitaire provincie. Door het spel van de apparentering kon een Vlaming in Waals Brabant (waar veel monddode Vlamingen woonden) verkozen.

En wat gebeurde er?

a) Om te beginnen werd de toegang tot de vergadering hen manu militari belet? En de Vlamingen stonden er stom op te kijken?

b) Eerst werd de apparentering afgeschaft, zonder compensaties

c)Daarna werd Brussel-Nijvel gesplitst, , zonder compensaties?

De Vlamingen hadden eens moeten voorwaarden stellen of weigeren, die fanatiekers?

Maar wat doet ge dan met de Rand? Hetzelfde als b.v. met Moeskroen.

De Rand maakt deel uit van Vlaanderen, lijk Moeskroen deel uitmaakt van Wallonië? En de faciliteiten veranderen daar niets aan.

Maar waar haalt gij die vergelijking, hoor ik al zeggen?

Moeskroen
was oorspronkelijk een Waalse stad van ongeveer 8000 inwoners. In de periode van één generatie werden het een heel stuk meer dan 30.000, dit als gevolg van het feit, dat duizenden Vlaamse dompelaars zich daar kwamen vestigen, om in Frankrijk te gaan werken.

En hoe werden zij door de Francofone administratie onthaald? Gewoon als niet-bestaande. Zelfs wanneer Moeskroen wettelijk tweetalig werd.

Daar is nog meer.
Na de oorlog waren er nog 500 Davidsfondsers en 500 Priester Daens-vrienden en de Stad was wettelijk tweetalig.

En wat gebeurde er?
 Niettegenstaande de stad toen wettelijk tweetalig was en nog in Westvlaanderen lag werden, én door het dierbaar Vaderland én door onze moeder de H.Kerk, de Vlaamse scholen of afdelingen gesloten.

(uitz. de Broeders) en de laatste Vlamingen werden monddood gemaakt, op risico van bij het minste initiatief voor Duits gescholden te worden.

De Rand 

De zogeheten Brusselse Francofonie van de rand, heeft zich wetens en willens, en niet door armoe gedreven, in het Vlaams landsgedeelte gevestigd, waar ze zich zonder moeite zich konden aanpassen, vermits in alle Brussels scholen het aanleren van de Vlaamse taal wettelijk verplicht was.

En het zijn niet de faciliteiten die daar iets aan veranderen.

De wettelijke faciliteitenscholen zijn op zijn minst adaptatiescholen ( in Wallonië integratiescholen) en zijn gemaakt om aan de kinderen van Franstalige inwijkelingen in  de Rand Vlaams te leren, zoals ze in Moeskroen gemaakt zijn om aan de kinderen van de Vlaamse inwijkelingen Frans te leren en niet omgekeerd?

Zoals de Vlamingen zich niet als kolonisten kunnen gedragen in Wallonië, zo kunnen de Brusselse tweetalige niet als kolonisten gedragen in de Rand?

Dit werd via het Harmelcentrum door het parlement in 1962/63 zo beslist in een Parlementaire Commissie waar de Francofone in de meerderheid waren? Zoals ik vroeger in een blog-bericht, met de namen erbij, heb aangetoond.

Bij wat voorgaat dient vermeld, dat zulks gebeurde onder het gezag van twee Franstalige Ministers Gilson en Larock.

 En als België thans ingedeeld is o.a. in twee administatief eentalige gewesten, ongeacht anderstalige inwijkelingen, dan gebeurde dit op eis van de Walen? En de Vlamingen sloten zich daarbij aan, gezien de wederkerigheid de regel was in deze wet

Zo werd die regeling in de parlementaire commissie eenparig, plechtig en rechtstaand goedgekeurd.

Op het nipperke werd de Brabançonne niet gezongen.

Het Historisch Kantelmoment.

Het kantelmoment was het socialistisch taalcongres van 1929, waar eigenlijk het “Compromis des Belges” van Huismans-Destrée werd bijgestuurd, in de zin van absolute eentaligheid.

Ik vertaal: rond Charleroi alleen wonen 20.000 a 30.000 Vlamingen (dus meer dan de inwoners in de stad Charleroi)

Als wij de tweetaligheid zouden toestaan, zal een leger van Vlaamse onderpasterkes en nonnen afdalen naar het hartje van Wallonië om hier de taalstrijd in te voeren. Wij willen geen bilinguisme, geen macedoine maar unilinguisme.

En wij aanvaarden hetzelfde voor Vlaanderen, met inbgrip van een Vlaamse Universiteit  te Gent.

En wat met de Vlaamse Francofonen? Dat die bourgeois, die zich boven hun eigen Volk verheven hebben (en verantwoordelijk zijn voor de sociale taalgrens), dan maar de taal van hun volk leren.

Geen twee maten en twee gewichten

En gezien er in dit land geen sprake kan zijn van twee maten en twee gewichten, werd over de bestuurlijke eentaligheid van Vlaanderen, mee door de Walen beslist.

(Met dank voor dit laatste) .
 
De zakelijke waarheid is, dat de zogezegde Francofonen van Vlaanderen 100 jaar lang het Vlaamse Landsgedeelte in een volksvreemde taal hebben bestuurd, op dezelfde manier als men een kolonie bestuurt, (Vlaanderen de eerste Belgische Kolonie)

Ik weet ook, de huidige generatie heeft daar noch schuld of verdienste aan.

Maar er zou toch eens iemand, met het nodige gezag, aan Di Rupo mogen uitleggen, dat hij er beter aan zou doen aan zijn Francofonen van Vlaanderen te zeggen, dat zich beter zouden gedragen als de duizenden en duizendenVlamingen in Wallonië?

Misschien kan hij dan uit eigen beweging er een vraag aan toevoegen: “Of het niet aangewezen ware dat de Francofonie van dit Land zich niet eens zou willen verontschuldigen voor al de miskenningen en vernederingen, die zij in de loop van de Belgische geschiedenis aan de Vlaamse mensengemeenschap heeft aangedaan??

Zouden die twee zaken kunnen gebeuren, dan waren de

Positieve gevolgen voor een communautaire verstandhouding nauwelijks te overschatten?

Ik zwijg dan nog over de gevolgen voor het moreel profiel van hemzelf?

Voor mij waren in Vlaanderen de taalontvoogding en de sociale ontvoogding de twee helften van eenzelfde ontvoogdingsbeweging, eenzelfde strijd.

Daarom heb ik het steeds gehouden bij de formulering   de “Vaamse Ontvoogdings-Beweging” i.p.v. de “Vlaamse Beweging”

En voor Wallonië weigerde men, ook toen, zelfs het Vlaams als tweede taal in de wet op te nemen, om ze te vervangen, voor de oorlog door (?) en na de oorlog door het (?).

Op eis van de Walen, werd de ganse administratie van dit land, van hoog tot laag, opgebouwd op basis van eentaligen, met al de gevolgen vandien? Ten goede en ten kwade?

En wat met de Europese kieswet?

Ook de Europese kieswet is ongrondwettelijk.

De Europese kieswet is gebouwd op de twee gewesten, met de twee lijsten in het tweetalig gewest Brussel-Hoofdstad.

Maar was eenvoudig; daar moest een compromis bij te pas komen, en Halle Vilvoorde werd ook bij Waals gewest gevoegd, dat zodoende grensde tot bijna aan de grenzen van Aalst.

 Dat is wat ik noem, waar een eerbaar vergelijk zo voor de hand lag, een compromitterend compromis, dat niets oplost, maar een nieuw probleem en een nieuwe conflictmaterie in de wieg legt, ten gerieve van de volgende generaties.

Gelukkig kan men hier zeggen dat het geen invloed heeft op het aantal verkozenen.

Maar ook de Europese Kieswet blijft ongrondwettelijk, daar de Francofonie niet het recht heeft .verkiezingen te organiseren binnen de grenzen van het Vlaams gewest.

Waarom moet dit?

Omdat het zelfrespect van de Vlamingen niet

geloofwaardig klinkt, is er ook geen ruimte voor wederzijds respect? Ge moet eens proberen om een stuk van een stuk Wallonië bij het Vlaams gewest te voegen?

03-07-2007 om 20:59 geschreven door jan verroken  

Beste lezers

Wil mij verontschuldigen voor het ietwat lan wegblijven; ik heb een klein haperingske gehad met mijn gezondheid.

Binnen hoogstens een paar dagen ben ik er weer.

Het beste

Jan Verroken

25-06-2007 om 20:13 geschreven door jan verroken  

Beste lezers

Wil mij verontschuldigen voor het ietwat lan wegblijven; ik heb een klein haperingske gehad met mijn gezondheid.

Binnen hogstens een paar dagen ben ik er weer.

Het beste

Jan Verroken

25-06-2007 om 20:08 geschreven door jan verroken  

De verkiezingen achteraf bekeken

Wat nu?

Wat is er gebeurd?

Als ik de bladen lees en via krantenkoppen op Internet mijn informatie aanvul, dan moet ik vaststellen dat ik niet alleen ben met de vaststelling, dat ik er niets van versta noch van de uitslag én, dat ik nog minder versta van de verwondering bij de politieke verantwoordelijken?

Ik heb bijna 55 jaar in de actieve electorale politiek gestaan, en ik kan me niet voorstellen, dat politieke verantwoordelijken zich zo in hun prognoses kunnen vergissen, de opiniepeilers inbegrepen. De kloof met de burger moet wel erg groot geworden zijn, zodat men zulke opinieverschuivingen niet vooraf gehoord of gezien heeft?

Dat de Waalse socialisten zouden verliezen kon ik mij, vanuit de zijlijn enigszins voorstellen, maar niet zo erg en zeker niet zo in het voordeel van de Waalse liberalen, die samen met PS toch dezelfde politiek hadden gevoerd? Idem met de VLD.

Ik had een verschuiving eerder verwacht in de richting van de groenen, daar de CDH mij te nauw verbonden leek met

de PS.

Hoezeer de gebeurtenissen van Charleroi zouden meespelen, kon men van buiten Wallonië niet meten. Misschien hebben de Walen teveel naar Frankrijk gekeken en het gevecht tussen de blauwen en de roden aldaar?

Wat met de Vlaamse socialisten gebeurd is, daar staat mijn verstand helemaal bij stil. Dat ze zwaarder zouden verliezen dan de VLD, dat had toch niemand geloofd?

Hebben zij de verkeerde antwoorden gegeven op de vragen waar de mensen van wakker liggen? Of hebben ze zich van doelgroep vergist of teveel partijvreemde kandidaten op hun lijsten gezet, met het gevolg dat daar een gevoel van verlating is ontstaan bij hun traditionele kiezers? Waar zijn die traditionele kiezers naartoe?

Dat het Vlaams cartel CD&V-NVA zou winnen was m.i. algemeen verwacht, alleen met hoeveel % hing in de lucht? Maar dat het in die mate zou winnen, zodat het

“onontwijkbaar” zou worden bij een nieuwe regeringsvorming, dat heeft haast niemand  durven geloven? 30 zetels tegen 18 voor de liberalen en 14 voor de socialisten? Welke helderziende had zoiets durven voorspellen?

Maar het succes van De Decker is al een even grote verrassing, als het blauw kleuren van Wallonië en socialistische ramp in Vlaanderen.

Ge kunt er voor of ge kunt er tegen zijn, om zijn inhoud of stijl?

Ge moet het maar kunnen, in zo korten tijd en zonder officiële middelen. Die man is iemand (he is his own man) en heeft iets te zeggen?

Dat het Vlaams Belang niet meer dan 1% zou vooruitgaan hadden velen gehoopt. Dat men stemmen kan winnen en een zetel verliezen begrijpen veel kiezers niet. Met een zetel minder verliezen zij niet alleen hun eerste plaats, maar zakken ze met hun 17 zetels naar de derde plaats, achter de VLD met 18 zetels en voor de SP-A/Spirit met 14 zetels? Maar hierop mogen wij ons toch niet miskijken. Het zou immers kunnen dat die stilstand niet zozeer het gevolg is van de antipropaganda, maar vooral het gevolg van het succes van de van de CD&V-NVA  en ook wel van het succes van DD?

En meteen zitten er 27 Vlaamse parlemetairen die hun geloof in de toekomst van Belgie verloren hebben? Ik tel: 17 VB,

 5 DD en 5 NVA? Als ik mij niet vergis is d  at samen 27 Vlaamse parlemetairen,

die stellen dat Vlaanderen het (zonder de Walen en de Francofonen) het evengoed zou doen als andere kleine landen in Eurpa en in de wereld,en met minder inwoners als Denmarken, Ierland,

Denemarken, Noorwegen, Finland enz

Wie dat geloof wil keren, zal andere argumenten moeten vinden? Met alleen maar karikaturen of scheldwoorden zal het niet gaan? Er zal moeten gewerkt aan herkenbare echte, geloofwaardige, constructieve gemeenschapsverhoudingen in dit land?Een voorbeeld dat door de ganse wereld mag gezien worden.

 De Francofonie,die wettelijk al uit tweetaligen bestaat (gezien in het Brussels onderwijs de tweede Landstaal wordt aangeleerd) zal o.a. dringend in Vlaaderen moeten doen, wat  de Vlamingen, die zich in Wallonië vestigen moeten doen én wat de taalwet (een Waalse eis) stelt nl zich aanpassen en definitief verzaken aan de mentaliteit van “kolonisten”.

Dit opdat men zou kunnen werken aan de echte problemen.

 Als men voor een goede aanpak van de echte problemen,

zekere aanpassingen aan de instellingen nodig zijn, dan moet men daar niet verder, en zeker niet kwaadaardig, over vitten, maar zakelijk onderhandelen?

Laat ons even samen rekenen.

Er zijn 150 zetels in de Kamer.

Bij die 150 zetels, zijn er 88 Vlaamse en 62 Francofone.

Bij die 88 Vlaamse, zijn er (17 cordon) 30 CD&V-NVA.

Paars (violet) heeft in Vlaanderen nog 18+14= 32 zetels

Ze mogen er nog Groen! bijnemen, dan wordt het nog niet de helft, nl 36 van de 88?

 Met De Decker naast De Gucht,

 er nog bij, wordt het 41 op 88. en dan?

Gaan zij kunnen (durven) samen met de Francofonen (Walen en Brusselaars) regeren tegen een Vlaamse meerderheid?

En met welke Francofonen? 0p de 62  zijn er 23 MR, 20 PS,

10 CDH, 8 Ecolo, (1 cordon). Ze moeten minstens met 35 zijn.

Als de MR en de PS samenwerken zijn ze met voldoende, anders zijn er drie partijen nodig om een parlementaire meerderheid te vormen met een Vlaamse minderheid.

Maar, zou Huysmans gezegd hebben: “in de liefde en in de politiek zegt men nooit nooit” en hij vormde een regering met één stem meerderheid. En waarom niet; de meeuwen staan toch ook op één poot (en vallen toch niet)? Maar daarvoor moet ge over een cynieker met voldoende verzamelend gezag beschikken lijk Huysmans?

Dat dit nu denkbaar en doenbaar zou zijn, dat een Vlaamse minderheidspartij zulk een pervers opzet zou meespelen, is een al te gekke hypothese.

Een regering met een Vlaamse minderheid om wat te doen of niet te doen?

Wie is die kandidaat Eerste Minister die een regering wil en kan vormen tegen een Vlaamse meerderheid?

Om wat te doen?

1) Om NON te zeggen aan de Vlaamse vraag om inzake Brussel-Halle-Vilvoorde een einde te stellen aan een ongrondwettelijke toestand?

 Met of zonder compensaties? Wat indien de Walen in ons plaats waren?

2) Om NON te zeggen aan een reeks vragen, gesteld door al de Vlaamse Partijen samen?

Tot hiertoe zei Reynders dat hij het er moeilijk mee heeft, omdat er hierdoor ook meer bevoegdheden zouden gaan naar het Waalse Gewest en de Franstalige Gemeenschap, waar de PS nog altijd de scepter zwaait? Dit is mijns inziens een klein partijpolitiek argument en geen staatsargument?

En voor de rest zijn ze daar weer met het 175 jaar oude liedje “het einde van België”.

Alsof een communautaire bevoegdheidsverdeling, niet de meest doodnormale zaak en schoonmenselijke zaak van de wereld is in elk land van de wereld waar twee verschillende cultuur gemeenschappen samen wonen?

In elk land waar twee of meer cultuurgemeenschappen samen wonen zijn er samenlevingsproblemen die op zijn minst in unionistische zin (niet in unitaire zin) moeten aangepakt worden en waarvoor een eerbaar ver-gelijk, met accent op “gelijk” moet gezocht worden, wars van elk compromitterend compromis, dat niets oplost maar alleen en nieuw probleem erbij maakt, zoals dit het geval was met Hertoginnedal en Egmont, waarvan de laatste puinen nog steeds niet opgeruimd zijn.

Waar Egmont, in zijn eerste versie (het zal wel niet waar zijn) iets weg had van een dronkemansakkoord, bleek het achteraf een “felix culpa”, een gelukkige fout van toen, want met de slag werd iedereen federealist en werd het federalisme niet langer gelijkgesteld met het einde van België. Zelfs de Libre van toen werd federalist? Maar het maakte ook de weerbaarheid van de Vlamingen wakker?

Mijn stelling is altijd geweest: niets vragen voor Vlaanderen dat niet voor Wallonië geldt.

Alles wat redelijk is in Wallonië moeten zij ook redelijk vinden voor Vlaanderen.

 De grote moeilijkheid is vaak dat wij, onbewust, mentaal anders historisch gedetermineerd zijn door die kwaadaardige voorgeschiedenis van en in dit Land.

En daar hebben de levenden noch schuld of verdienste aan

Zo worden wij in Wallonië en zeker bij de Brusselse Francfonie vaak geconfronteerd met een ander redelijkheidsgevoel en een ander schaamtegevoel.

(Praktische voorbeelden in een volgend bericht)

Jan Verroken

http://seniorennet.be/janverroken

16-06-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

Een intermezzo bericht

Aanleiding: 10 juni,  de verkiezingen

1 juli,Belgisch kampioenschap voor wielrennen

Een intermezzobericht

Ik noem dit een intermezzobericht, om te zeggen dat niet mijn bedoeling was en is om te stoppen met herinneringen en meningen, want ik heb nog zoveel te vertellen over tal van schone en triestige politieke herinneringen en achterschermse anekdoten, ook wat onze streek aanbelangt.

 Denk aan de fusies van de gemeenten, politiek begonnen in de Vlaamse Ardennen in 1959 om in 1976 te eindigen met de oprichting van Groot-Antwerpen en Groot-Charleroi. Samenvattend, de afschaffing van zowat 2.000 gemeenten, evenveel burgemeesters en gemeentesecretarissen, meer dan dubbel zoveel schepenen . In mijn eigen arrondissement betekende dit, afschaffing zowat 50 gemeenten van de 60.

Vermits ik al die jaren lang, parlementair verslaggever was van alle fusies van het ganse land, Wallonië inbegrepen, was ik al die tijd ook de verzamelaar van alle mogelijke twistpunten en ook geestige anecdoten hierover.

Denk verder aan het snelwegenprobleem, de levensaders  in de strijd voor werk in eigen streek, die de nieuwe bestuurskrachtige gemeenten moesten helpen om hun industrieterreinen levensvatbaar te maken. Ik moet ook nog vertellen hoe en waarom en door wie de A9 door ons eigengebied niet doorging, vooral tot grote schade voor de ontsluiting van Ronse.

Denk aan de omvorming van de C.O.O. tot O.C.M.W. waarvoor het eerste nationaal studiecongres van de C.V.P, met De Saeger als Minister vanVolksgezondheid te Oudenaarde doorging en die ik persoonlijk als voorzitter van de Parlementaire Commissie van Volksgezondheid door de Kamer mocht helpen sluizen.

En daar is ook nog het mysterieuze Egmontplan, waarover iedereen een oordeel had en niemand wist wat erin stond, zelfs niet toen het ter goedkeuring de partijcongressen werd voorgelegd. Maar het moest erdoor, desnoods met de karwats, alsof er geen parlement, geen wetgevende macht bestond bestond.

 Daar zijn nog tal van andere gebeurtenissen waarover ik nog een en ander te vertellen heb, om te zwijgen over de moord op Vindevogel. Ik moet U onder andere nog met de feiten bewijzen, dat de man veroordeeld werd voor daden die hij niet gesteld heeft enz.

Maar vandaag eventjes over iets anders, o.a. hoe een wielergebeurtenis mij, voor de rest van mijn leven, leerde “dat men met passie dezelfde woorden kan gebruiken om het tegenovergestelde te zeggen” in de sport, dus ook in de politiek.

1963, toen Beheyt wereldkampioen werd i.p.v. Van Looy.

Het was voor mij een uiterst aangename verassing, toen ik vernam dat dit jaar op 1 juli, het Belgisch wielerkampioenschap te Ronse zal plaatsvinden.
 
Over de jaren heen  was Ronse veruit de meest


sportieve stad van zuid Oost-Vlaanderen, met als toppunt de organisatie van twee beruchte wereldkampioenschappen.
 Maar sinds was het zo onnatuurlijk stil geworden. Zelfs het parcours van de Ronde van Vlaanderen had Ronse verlaten.
Ik weet niet als Karel van Wijnendale ooit een Ronde van Vlaanderen heeft georganiseerd zonder Ronse aan te doen?
Hopelijk helpt parcours van het nationaal kampioenschap van 1 juli de mogelijkheden van Ronse weer ontdekken.

Intussen deed het nieuws van 1 juli, mij ook automatisch terug denken aan persoonlijke belevenis, toen Benonie Beheyt wereldkampioen werd.

Ik zat op de tribune tussen twee uitzonderlijke koerskenners, links van mij Jacques Godet, de chef van de Ronde van Frankrijk en rechts Cyriel Van Hauwaert, de allereerste Flandrien van voor de oorlog 1914/18. Wie reed er in mijn jeugd niet met een fiets Van Hauwaert.

 Het was toen, rond de jaren 1963 ook de glorietijd van Anquetil, die deelnaam aan het kampioensco-schap. Als ik mij omdraaide zat de vrouw van Anquetil vlak achter mijn rug.

 De waarheid is, dat ik mijn daar uren lang doodverveeld heb, vanwege een aangeboren allergie voor protocol en daar de dure eed gezworen heb: het zal mij nooit meer gebeuren dat ik me zo urenlang laat opsluiten.

Noteer: zolang ik in het parlement was heb ik nooit op de eerste rij gezeten, ook niet als ik fractievoorzitter was, en steeds op een hoek zodat van tijd tot tijd eens kon rechtstaan of eventjes kon verdwijnen.

"C'est scandaleux"!!!
 

Kort, ik was doodsblij als de sprint naderde Toen het zover was, sprongen mijn beide buren recht en riepen of liever briesten tegelijk: “c’est scandaleux! ! !” Onmiddellijk

gevolgd door een discussie met elkaar.

Godet stelde dat men Van Looy onmiddellijk moest declasseren omdat hij kennelijk getracht had Beheyt in de ballustrade te drijven. Een wereldkampioenschap is een individuele koers stelde hij.

Cyriel Van Hauwaert stelde dat er een ploegafspraak was geweest dat iedereen in dienst zou rijden van Van Looy en dat Beheyt een valschaard was, een soort dief enz.

Ik heb toen niet de kans gekregen om deftig afscheid te nemen van mijn tribunegenoten.
Toen ik beneden kwam bij de mensen, was het daar hetzelfde tussen de echte kenners en de gelegenheidstoeschouwers.
 Deze keer waren de echte kenners niet te troosten dat een Belg gewonnen had; ze waren gekomen om Van Looy te zien winnen. Ze zouden het Beheyt nooit vergeven.

 Binnen het half uur was de stad Ronse leeg gelopen, tot grote ramp voor enkele zelfstandigen die er op gerekend hadden dat de vele toeschouwers nog een paar uur te Ronse zouden blijven nakaarten.

En lang daarna zou voor Beheyt een soort “cordon sanitair” ingesteld worden; op alle volgende koersen zou hij “weg-gemekkerd” worden.

Sindsdien heb ik voor de rest van mijn leven begrepen: “Het is niet omdat men letterlijk dezelfde woorden gebruikt dat zij hetzelfde bedoelen”.
Goed oppassen, ook in en over de politiek, telt niet zozeer op wat men zegt, maar wat men bedoelt.

Het kan ook dat men andere woorden gebruikt, maar hetzelfde bedoeld.

Wat met en na 10 juni?

Als ik mij niet vergis, gaat het toch over het verkiezen van een nieuw parlement?

Ik heb eerder de indruk opgedaan dat men doet alsof het over een soort presidentes verkiezingen gaat en dat de parlementsverkiezingen van minder belang zijn?

Het voorstellen van de parlementskandidaten in de arrondissementen werd tot het stikt minimum herleid?

Door wie werden die aangesteld? Is men niet bezig met het gat met de burger lelijk te verbreden? Hoeveel % van de kandidaten die op de lijsten staan kent de kiezer? Enz.

Verder zijn het, in Vlaanderen, precies louter Vlaamse verkiezingen? In Wallonië zijn het precies Waalse verkiezingen, wat de stijl betreft precies afgekeken van de Franse?
Voor Vlaanderen gaat het om meer bevoegdheden, voor Wallonië over meer centen?

Zullen er na de verkiezingen nog volksvertegenwoordigers zijn, of zullen er alleen nog louter partijvevtegenwoordigers zijn, louter stemautomaten?

En zo zou ik nog 100 vragen kunnen stellen.

Ze zijn allemaal voor de "democratie", maar bedoelen ze met hetzelfde woord hetzelfde?

Ook wij gaan morgen stemmen, wellicht voor het laatst.Niet jammeren weigen hebben het zolang en zo dikwijls mogen doen.

Wij wensen aan al onze lezers, dat ze het nog vele jaren mogen doen.

Wij doen voor de goede en hopen dat de beste mogen winnen. En gij?

09-06-2007 om 21:48 geschreven door jan verroken  

Vindevogel en de semi-publieke biecht van Raadsheer Dubois

In een vorig bericht vertelde ik reeds over een speciaal telfoonbericht. Het gebeurde naar aanleiding van de voorstelling aan de pers van de wederuitgave van mijn stenografisch verslag door het Davidsfonds.

Gevraagd voor een kort interview door VTM had ik gezegd dat m.i., de voorzitter van de Krijgsraad, Dubois, met zijn brutaal optreden, een soort komedie had gespeeld.

Hierdoor wilde hij zich m.i. tegenover de vermeende straat beschermen tegen het verwijt van mildheid, wanneer hij voor Vindevogel  geen doodsvonnis zou uitspreken.

Diezelfde avond kreeg ik een telefoon uit Gent, om mij te zeggen dat mijn veronderstelling klopte en dat zij mij een bewijs hiervan konden bezorgen.

Kort daarna ontving ik een document toegestuurd, dat een verslag bevatte van een onderhoud tussen gewezen voorzitter Dubois en de gevangenisalmoezenier-emeritus De Spiegeleire.

Bij mijn vorig bericht had ik het document niet onmiddellijk bij de hand. wat thans wel het geval is.

Het dokument bestaat uit twee delen door elkaar vermengd, enerzijds een korte samenvatting van het proces en anderzijds het verhaal van de ontmoeting met Raadsheer Dubois.

 Ik beperk mij tot dit laatste.

Dubois bij aalmoezenier De Spiegeleieren en diens belofte

Aalmoezenier De Spiegeleieren schrijft: “Met dit geschrift wil

ik, Antoon C. De Spiegeleire, gevangenisalmoezenier-emeritus, lid van de administatieve commissie van de gevangenis,d.d. Onderpastoor op Sint Coleta parochie te Gent, voldoen aan een belofte én een voornemen, belofte gedaan in februari 1946 aan Raadsheer Dubois, en het voornemen het gesprek dat ik met hem had, in het kort in geschrift weer te geven.

Op een avond in februari 1946, rond half zeven wordt gebeld aan de deur van mijn woning, Elyseesche Velden 4, te Gent. (Ik was toen onderpastoor  op de Sint Jozef parochie;)

Hier laat ik hem reeds aan het woord/ “Ik, Dubois, wil aan een priester mijn ware bedoeling onthullen. Zo wil ik de blaam die mij ten onrechte treft en mij pijn doet, voor de toekomst recht zetten”

(Na verwezen te hebben naar het feit, dat Vindevogel op 25 september 1945 werd terechtgesteld in de gevangenis van Gent schrijft hij verder)

“Ik geef hier de korte inhoud van het gesprek. Sommige woorden en zinswendigen van de spreker staan mij nog klaar voor de geest:

  Ik ,Dubois, wist zeer goed waarom ik op de zittingen van de krijgsraad de houding heb aangenomen die de toehoorders en de lezers van de veslagen als brutaal en zelfs zeer brutaal hebben gekenmerkt; (alle overdrijvingen niet te na gesproken). Want ik wist wat ik zodoende deed. Ik kende perfekt het hele dossier, ik kende de haat tegen de persoon van Vindevogel: ik kende perfekt de aktie tegen hem gevoerd, voor, na en tijdens de bevrijding; ik wist dat het doodvonnis tegen hem geeist werd en dat alleen de uitvoering van dat vonnis de haatgevoelens kon bevredigen. Maar ik kende ook het niet-officiele gebruik van de uitvoerende macht (het Ministerie van Justitie), nl dat geen bevel tot executie zou gegeven worden indien er in een zaak twee verschillende vonnissen werden uitgesproken: levenslange hechtenis in eerste aanleg en doodstraf in beroep. Het genade verzoek zou aan het staatshoofd ter ondertekenig voor gelegd worden. In het proces Vindevogel, had ik” dans mon for interieur” beslist het doodsvonnis niet uit te spreken. Daarom was het vonnis van de krijgsraad/ levens lange hechtenis. Omdat men niet zou kunnen beweren dat ik, Dubois, als voorzitter van de Krijgsraad, het proces in Vindevogels voordeel had doen verlopen, heb ik inderdaad mij zo brutaal aangesteld.

Daarom ook ben ik, Dubois, bij U, een priester, met wie ik geen betrekkingen onderhoud,gekomen,opdat na verloop van deze eer troebele tijden gij voor mij zoudt kunnen getuigen".
Tot hier de samenvatting van het gesprek met de heer Dubois,oud-voorzitter van de Krijgsraad in de zaak Vindevogel

En de schrijver besluit.

Enkele  jaren later, bij het lezen van het stenografisch verslag van het proces Vindevogel kon ik kennis nemen van een belangrijk feit dat m.i. de rechtzinnigheid van de woorden van Dubois kan bevestigen.

Het, betreft een geheime nota  (enz, enz).

Voor de pleidooien werden de drie verdedigers bij de voorzitter Dubois geroepen, hebben ze over de geheime nota gesproken en heeft Dubois woordelijk gezegd: “Want indien de feiten vervat in de nota juist zijn, blijft ons alleen nog iets te doen, namelijk Vindevogel vrij te spreken, en dat is toch niet mogelijk”

  Het gaat hier niet om de inhoud van deze geheime nota, belang alleen heeft de reaktie van de voorzitter en zijn aangehaalde woorden, de houding van het Openbaar Ministerie en het vonnis van de Krijgsraad. De woorden  van de oud-voorzitter Dubois te mijnen huize in februari 1946 krijgen daardoor de grootst mogelijke waarschijnlijkheid van rechtzinnigheid.

§ 7. SLOT

Deze getuigenis door mij persoonlijk geschreven heb ik in de loop der jaren herhaalde malen verteld aan allerlei mensen. Het waren er hoofdzakelijk die op een of andere wijze Raadsheer Dubois de hoofdoorzaak noemden van de terechtstelling van Vindevogel.

   Ik verklaar in eer en geweten de juistheid van de samenvatting van het gesprek met Raadsheer Dubois in februari 1946.

                          Gevangenisalmoezenier-emeritus,

                                Antoon C. De Spiegeleire

Het document draagt geen datum. Dit document werd duidelijk later opgesteld met het doel het mede door derden te laten verspreiden. Het werd mij overgemaakt door een neef.

Het geheel bedraagt 4,5 blz waaruit ik hier alleen de semi-publieke biecht heb overgenomen. De rest gaat over het proces, als kader waarin dit getuigenis dient gelezen.

Ik heb hier zijn verhaal scrupuleus letterlijk overgenomen, tot op de komma na. De versie van het stenografisch verhaal, dat hij na het bezoek van Dubois gelezen heeft, is niet onze uitgave, maar kennelijk die van B. Van Goor. In mijn uitgave was er immers geen spraak van een geheime nota.

Enkele maanden later, na februari 1946, zal Dubois wellicht nog beter begrepen hebben, welke rol hij had gespeeld door een vonnis uit te spreken, naar zijn mening om de huilende wolven te doen zwijgen en de belaagde voor het ergste te redden.

Drie maand later zal hij begrepen hebben dat hij ongewild slechts een cynische figuranten-rol had gespeeld in een stuk dat op de meest kwaadaardige wijze werd gemonteerd door een heel klein clubje van doodsvijanden, die het zo nauw niet namen met het leven van een mens.

 Niet langer dan in mei 1946, werden twee van de drie hoofdgetuigen in de zaak Vindevogel veroordeeld door de Correctionele Rechtbank van Oudenaarde, gemotiveerd als volgt:

  Overwegende dat de tweede en de derde verdachte bij hen aangedrongen hadden om beide gebroeders C. en hun familie te doden, zeggende, dat het “collaborateurs” waren die tientallen miljoenen gewonnen hadden met de Duitsers; dat zij hen alle nodige inlichtingen verschaft hadden om de aanslag te plegen en een klein plan opgemaakt hadden om de woning van de burgerlijke partij aan te duiden;

Overwegende dat het kwaadaardig karakter van de aantijgingen van beide verdachten X en Y ten genoegen van rechte bewezen is door het feit dat zij, die te Ronse na de bevrijding de grote uitzuiveraars waren, de burgerlijke partij ongetwijfeld zouden doen aanhouden hebben indien er ten haren laste al waren het maar zware vermoedens hadden bestaan:

  Dat zij X en Y trouwens misbruik hebben gemaakt van hun hoedanigheid van leden van het verzet om vrije uiting te geven aan hun gevoelens van afgunst en haat, en onder voorwendsel van vaderlandsliefde door andere weerstanders de aanslag te doen uitvoeren, terwijl zij diezelfde dag uit Brussel verdwenen om zich elders in veiligheid te stellen, en inmiddels schijnbaar in vriendschapsbetrekkingen te blijven met het slachtoffer.

Enz enz

Ik zie de heer Dubois het proces Vindevogel heropenen, met dit vonnis van twee van de drie hoofdgetuigen in de handen?

Het tragische is, dat de heer Dubois dacht dat hij alles wist over Ronse, inbegrepen de geloofwaardigheid van de getuigen ten laste, maar dat hij van zijn onwetendheid een wetenschap heeft gemaakt.

En ik vraag nog steeds af waarom men dat vonnis van Oudenaarde geen nieuw feit heeft gemaakt voor de herziening van het Proces Vindevogel.

En als de heer Dubois iets meer over de derde hoofdgetuige had gekend in relatie tot Vindevogel, had hij alleen triestig het hoofd moeten schudden over zoveel kleinheid, met alle respect voor de gewetensnood van de gewezen voorzitter. Rechters zijn tenslotte ook maar mensen.

02-06-2007 om 14:26 geschreven door jan verroken  

Vindevogel en zijn oorloggeschriften

Het gaat ons niet om een hagiografie maar

om de historische waarheid

Zijn oorlogsgeschriften vormen stellig het moeilijkste hoofdstuk uit zijn oorlogsdossier. Toegegeven vele van zijn artikels in  “Het Volk van Ronse”, waren voor niets nuttig en voor niets nodig.
Achteraf gezien hebben ze aan zijn meest  perverse tegenstanders de eerste stok bezorgd om hem dodelijk te slaan.

Hoe dit geschrijf verklaren? Hij schreef al 25 jaar in dit blad. "Het Volk van Ronse" was bij de publieke opinie niet denkbaar zonder een bijdrage van zijn hand.
Maar het zat in  zijn stantpunten. Hij ging er van uit dat, na de capitulatie, de oorlog alleen nog een oorlog tussen Duitsland, Frankrijk en Engeland was, en later tussen Duitsland en het Communisme, maar dat de gewapende oorlog voor Belgie gedaan was.

Verder ging hij ervan uit, dat er in een land als Belgie geen opiniedelicten bestonden en dat hij als journalist recht had op een vrije meningsuiting, op voorwaarde dat hij niets scheef tegen België en dat hij de Belgische wetten respecteerde en toepaste.

Zo een geesteshouding kon men zich riskeren, zolang het de overeen komst Molotov-Von Ribbentrop, tussen Rusland en Duitsland over de verdeling van Polen, de haast gezamenlijke inval stand hield, aangevuld met een wederzijds nietaanvalspakt.Er was toen hier immers nauwelijks sprake van gewapende weerstand.

 Zijn recht op vrije menigsuiting zal hij ook tegenover de Duitsers laten blijken

Zo zal hij in 1941, onder het oog van de Duitsers, durven schrijven: “Polen is noch Duits noch Russisch, beiden zijn voor Polen de vijand.”

Maar eens het nietaanvalspakt verbroken door de Duitse inval in Rusland, is hij m.i. van mening, dat de oostfrontoorlog niets met België te maken had, dat was voor hem een oorlog tegen het Communisme.

 .

Op26 april 1941 schrijft hij: “Wij geloven in de dapperheid en het uithoudingsvermogen van Engeland”

Over Churchil schrijft hij in dit artikel: “In 1914/18 is Frankrijk op zijn man gekomen met Clémenceau, zo is nu Engeland op zijn man gekomen met Churchil, Churchil is een man met verbeelding en wilskracht. Hij kan het hart van de menigte treffen? Hij is ter benauwder ure gekomen”.

Hij had het best hierbij gelaten, maar hij schreef ook nog andere eigen meningen.

Als burgemeester was hij verantwoordelijk voor de ordehandhaving en dus tegen de gewapende weerstand. Hij wist van niets anders dan, dat gans de Belgische oorlogswetgeving tegen de gewapende weerstand was, al was het maar om elk gevaar van collectieve represailles uit te sluiten, uit diepe zorg voor de veiligheid van de burgerbevolking.

De substituut Stevigny deelde zijn wekelijkse artikels in Het Volk van Ronse in vier categorieën

1)  Over de medewerking met de vijand op économisch gebied

2)  Over de openbare orde en de strijd tegen de weerstand.

3) Derde categorie: pro-Duitse artikels.

4) Vierde categorie:  anti-Engelse artikels.

Uit de 212 oorlogsartikels. haalde hij er 36. Het hadden er meer kunnen zijn, maar laat ons aannemen dat hij gezocht heeft naar de strafste?

Zo is het strafste dat hij éénmaal over de weerstand geschreven heeft , dat het bandieten waren.

Voor de rest bleef hij als verantwoordelijke voor de openbare orde, achter de barricade van de Belgische oorlogswetgeving staan, wanneer hij schreef, dat zij het recht niet hadden om, na de capitulatie de oorlog voort te zetten, dat ze wanorde veroorzaakten tot groot risico voor de bevolking.

Zijn strafste over Duitsland was:
dat hij  (nog) geloofde in de zegezekerheid van Hitler (nadat de meesten al lang dit geloof verloren waren).
En verder dat Duitsland alleen om strategische redenen ons land was binnen gevallen, dat zij aan geen kwaadaardige bezetting hebben gedaan, dat de honger in het land niet de schuld is van de Duitsers maar van de Engelsen

En het strafste over de Engelsen? Dat zij de schuld waren van de partizanenoorlog, die door leeglopers werd gevoerd. Hij verweet hen, de bombardementen op ons Land , én dat alleen en , de Engelsen, de schuld droegen voor de économische wantoestanden in ons Land.

Wie dacht dat hij op zijn proces zich voor dit alles zou

verontschuldigen, was eraan voor de moeite.

Waar een beschuldiging klopte zei hij: ja. Waar een beschuldiging niet klopte zei hij: neen.

Op zijn proces bleef hij niet rond de pot draaien, maar bevestigde zonder meer, dat al die citaten conform waren met zijn mening van toen.

In het lijstje van Stevigny zit geen anti-Belgische categorie?

Zonder de vier categorieën te miskennen, moet elke objectieve waarnemer toch zelf vaststellen: in het lijstje van Stevigny is er geen sprake is van een anti-Belgische categorie? (zelfs geen anti-Franse of anti-Amerikaanse?).

En dit was zijn dodelijke vergissing nl zijn onwankelbaar geloof in de Belgische wet en in het Belgisch gerecht?

Hij kende al de regels die elke Belgische gezagsdrager en elke Belgische ambtenaar in tijden van een vreemde bezetting moest naleven.

Hij kende de Conventie van Den Haag die mede door België werd ondertekend. Hij maakte als parlementair de bespreking mee van de wet Bovesse (1935). Zonder dat hij een Burgerlijk Mobilisatieboekje nodig had, kende hij al de regels die men ten behoeve van alle Belgische gezagsdragers en ambtenaren,tussen 1935 en1940, had vastgelegd, in geval van een bezetting.

Helaas al deze regels waren zo opgevat, alsof de oorlog van 1940/45 een herhaling zou zijn van de oorlog van 1914/18? Dus zonder weerstanders, dus zonder risico van represailles.

 En zo kwam hij terecht in een "nieuwsoortige" oorlog, waar dezelfde, door België ondertekende Conventie van den Haag en dezelfde Belgische wetten, aan de bezetter een parallelle bevoegdheid zouden toekennen inzake het handhaven van de openbare orde, inzover zijn belangen in het gedrang komen.

Voeg daarbij het inzagerecht van de bezetter in alle administratieve, politionele en gerechtelijke beslissingen, zoals in juni 1940 overeengekomen tussen de wettelijke Belgische overheid en de bezetter, waardoor in het ganse Land veel aangehoudenen en veroordeelden in akelige situaties vanwege de alwetende bezetter, terecht kwamen.

In de context van het proces Vindevogel, had elke aanhouding door gelijk welke politie en zeker elke veroordeling door het een Belgische rechtbank meer verklikkingswaarde dan gelijk welk feit dat men Vindevogel ten laste heeft gelegd.

Het druipt er zo af, voor elke aandachtige lezer van het proces, dat alle beschuldigingen van verklikking, kwaadaardige montages waren vanuit persoonlijke wraak oefeningen, die niets met het Vaderland en niets met de waarheid te maken hadden

Neem hierbij een minimum kennis van lokale geschiedenis en van de ganse cast, en het is zonneklaar: Vindevogel heeft niet alleen niets tegen België geschreven, maar hij heeft zich strikt aan de wankele Belgische wetten gehouden, heeft niemand verklikt; maar hij had beter zijn politieke pen thuis gelaten. Hoewel men ook dit laatste vreselijk heeft op geblazen.

Zijn laatste woorden voor het Hof zijn m.i.tragisch waar.

.

--Zij hebben dit alles kunnen doen onder de dekmantel van patriottisme

-Tegen de staat heb ik nooit geschreven en dat heb ik ook niet gewild.

-Van al de feiten die men mij ten laste legt, erken ik er geen enkel, Mijnheer de Voorzitter, maar geen enkel !

- Dat alles is laster en leugen en opstokerij.

- Nooit, Mijnheer de voorzitter, maar nooit heb ik een mens verklikt! ! !

- Wanneer het alleen voor “Het Volk van Ronse” was geweest, zou ik gevallen zijn; maar mijn vijanden hebben er die verklikkingen bij gesleurd om mijn eer te schenden.

.

31-05-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

Foto:  Leo Vindevogel

27-05-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

26-05-2007 om 14:07 geschreven door jan verroken  

Over het steno-verslag Vindevogel
En brief van substirtuut Stevigny

 
De tekst die volgt is gedeeltelijk bedoeld als commentaar bij een documentje, namelijk een antwoordbriefje van substituut Stevigny op een aangetekende zending van mij, houdende een proeve van mijn  steografisch verslag en een samenvatting naar best vermogen van zijn rekwisitorium  in de zaak Vindevogel.

Ik had hem aangeschreven in mijn persoonlijke naam en, gij zult zien, hij antwoordt mij als

" Bestuurder van dagblad "De Ronsenaar" en "De Wekker" Ronse".
 Dit tot mijn eerste verrassing.

Ten gronde schrijft hij:
"In de grote lijnen ga ik akkoord met uw verslag.
Tot mijn spijt kan ik u geen afschrift geven van mijn rekwisitorium daar ik geen schriftelijk verslag opgemaakt heb, doch mij gesteund heb op korte notas"
   Voor den Krijgsauditeur
     De Substituut
       Stevigny"

Dit bericht is bedoeld als een tussenbericht, als nuttige en onmisbare achtergrondinfomatie voor het volgend bericht, m.i. vooral nuttig voor de lezers van de streek om alles wat nog volgt in een juiste context te plaatsen. hopelijk kan het ook voor anderen zijn nut hebben.

Ik weet thans wel, zo iets als een O.M. betrekken in een geplande publikatie, doet men niet. Maarin mijn jeugdige bezorgdheid in die kwaadaardige tijden, was ik op zoek naar een soort certifikaat voor mijn objectieviteit Vandaar ook een aangetekend schrijven aan alle advokaten van de burgerlijke partijen, van de verdediging en eveneens aan de substituut, de beschuldigende partij; in dit geval de substituut Stevigny.

Uiteindelijk was hij de enige, de eerste en de enige die onmiddellijk en spontaan en relatief positief reageerde.

Een speciale annecdote .
Ik heb hem zeker niet geschreven als bestuurder en zeker niet wat betreft “De Wekker”
Dat de substituut Stevigny die aanspreektitel gebruikt toont aan dat hij toch vertrouwd was met Oudenaarde. Gedurende de oorlog was hij verbonden  aan de rechtbank van Oudenaarde, had daar nog relaties en kende dus het  blad “De Wekker”, dat de persoonlijke eigendom was van de drukker, dus niet van "De Ronsenaar"
Wel werd “De Ronsenaar”bij dezelfde drukker gedrukt, Wat bij een buitenstander wel eens verwarring kon verwekken.

Daar was wel een kleine praktische afspraak, waarbij  de drukker artikels van de Ronsenaar mocht overnemen en omgekeerd dat de Ronsennaar vooral lokaal nieuws uit het Oudenaarde mocht overnemen.

Praktisch kwam het erop neer dat mijn hoofdartikel uit De Ronsenaar haast

 systematisch ook in De Wekker verscheen.

 Meer dan waarschijnlijk was de substituut lezer van de Wekker en kende hij ook De Ronsenaar. Zo zal hij dan ook kennis gehad hebben van het toevallig gemeenschappelijk hoofdartikel in beide bladen én van de auteur, zonder enig vermoeden van mij.
Noteer dat hij, via het gevang van Oudenaarde, ook goede relaties had met de almoezenier Collage, tevens  proost van de Christelijke sociale werken te Oudenaarde, onmisbare nieuwsbron voor de Wekker.

En dat kon van tijd tot tijd al eens tot vewarring leiden,

Wanneer op een onbewaakt ogenblik , in het blad een paar keer een artikeltje meesloop dat niets meer direct met de sociale werken maar wel met Vindevogel te maken had, en zo ook in beide bladen terecht kwam, die waren dan

 niet geschreven als proost, maar als

zelfbenoemd hulp-substituut, met alle vervelende gevolgen vandien.

Eindresultaat: De Ronsenaar verruimde de redaktie met enkele Oudenaardse medewerkers, de drukker stopte met de uitgave van De Wekker en deze werd vervangen door een nieuw blad, dat deze keer eigendom van De Ronsenaar was nl "Het Weekblad der Vlaamse Ardennen".
En daarmee waren alle achterschermse intrigues en te Ronse alle pijnlijke misverstanden uit de baan.

Het is in die dubbele hoedanigheid van proost en hulpsubstituut, dat C ook in de Volksbond van Ronse zou verschijnen om daar het collaboratie proces van

Vindevogel te maken en bij mogelijk slechte afloop de eigendom van de zaal in vraag te stellen.

Om alles te verstaan moet men alles weten

Na wat voorgaat zal men wellicht iets meer gaan begrijpen, dat ik als naieve beginneling, meer dan gelukkig was met het toch eerder positieve antwoord van de  substituut Stevigny.

Mag ik er nog bijvoegen, dat dit alles evenmin iets te maken had met pure moord die op 25 september 1945

werd gepleegd. 

Op dit ogenblik was de CVP uit de regering gestapt en daar vervangen door de U.D.B.die nog geen gekozenen had, maar wel twee ministers o.a.Gregoire, een weerstander, de minister van justitie die,terwijl de eerste Minister Van Acker naar Portugal was, Vindevogel liet terecht stellen. Zo simpel ging dat toen.Een bezoekske aan de Minister van X uit Ronse, namens de ganse stad, die van niets wist, én het was gebeurd.?

En daar hadden de tjeven, wie ze ook waren, op dat ogenblik, niets meer te zeggen.

Een kleine geestesoefenig.Bij Lannoo verscheen in 2004 een terecht bewierookte studie over de oorlogsburgemeesters 40/44.

Wie die studie leest en daarna het proces Vindevogel herleest, kan voor de rest van zijn leven niets anders dan besluiten: met Leo Vindevogel is iets gebeurd dat niet klopt,   iets dat riekt naar een persoonlijke wraak,die niets met het vaderland te maken had.

Alle argumenten staan ,voor een aandachtige en geinformeerde lezer, in het proces; men moet hierbij alleen nog de geldende Belgische wetten en instructies kennen, zoals zij opgesteld werden tussen 1935 en 15 Mei 1940 ?

Voeg daarbij het levensverhaal van een paar van de meest gedreven getuigen ten laste  en hun eigen verleden.
En als ge nog twyfelt, herlees dan eens de reeds vermelde studie:
"De Oorlogsburgemeesters"

24-05-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

Over Vindevogel

Tien jaar “horen, zien en zwijgen”

Soudan voor de kamer op 21 juni 1951

Soudan, toenmalig socialistisch burgemeester van Ronse, deed tijdens een politieke tussenkomst, die niets te maken had met de repressie, reagerend op  interruptie van de gewezen liberale minister Van Glabbeke, een emotionele uitval over de rechtbanken van de repressie.

Wij vertalen letterlijk uit “De Parlementaire Handelingen” van die dag:

“Zo, zoals wij gezien hebben – gij zijt er getuige van geweest –zetelden zekere militaire rechtbanken als in een theater .  De massa was daar,en zij juichte de patriottische verklaringen van de magistraten toe. De massa was daar, en eiste strenge veroordelingen en de pers volgde”

Hij voegde eraan toe:

“op zekere ogenblikken is het goed daaraan te herinneren”.

En hij zei verder ooit voor zo een rechtbank, gezegd te hebben, voordat hij zijn pleidooi ter zake begon:

 “Ik wil u een passage uit Michelet voorleggen,nl een uitreksel uit l’histoire de la Révolution française,  en steek u deze passage goed in het hoofd “ het volk in “colère” dwingt rechters en beulen, maar terug kalm geworden keert het hen de rug toe, vol afgrijzen ( horreur)”

.

Ik was toen in het parlement aanwezig. Ik weet niet of het gros van de vergadering zich afvroeg, wat en wie hij bedoelde, maar ik dacht voor mijzelf aan het proces van Vindevogel. En geen enkel Ronsenaar zal daar toen anders over gedacht hebben.

Officieel ging zijn tussenkomst over de Procureur Generaal Bekaert, in verband met zijn onderzoek in de zaak van het dynamiseren van de ijzertoren en de houding van de pers terzake; maar het voorbeeld ging uitdrukkelijk en uitsluitend over de verloedering van  de Krijgsraden?
En alleen het geval Vindevogel paste hierbij, als ware het hierin gegoten.

Een paar verhelderende anekdoten

a) Die emotionele nevenbeschouwing en de misprijzende verontwaardiging hierin klonk zo echt, dat de Kamervoorzitter(1939 tot 1954) Fr.Van Cauwelaert het nodig en nuttig vond, om er onmiddellijk zijn waardering over uit te spreken als volgt:”de woorden die minister Soudan komt uit te spreken moeten ons allemaal verblijden. Laten wij ons allemaal verheugen, dat hier een zo onafhankelijk en verheven taal wordt gesproken (Toejuichingen op de banken van de Christelijke Volkspartij en op de meeste banken van de socialisten en Liberalen).

Natuurlijk dacht haast niemand hierbij aan het geval Vindevogel, behalve de spreker en ikzelf.?

b) Ik vond het belangrijk hier even de naam FransVan Cauwelaert te citeren, daar die een grote rol gespeeld heeft in de tragedie Vindevogel en de politieke miserie van Ronse.
Zo werd in de eis van de doodstraf, zwaar gebruik gemaakt van de, tijdens de oorlog 14/18, onderschepte brieven van soldaat Vindevogel aan Van Cauwelaert, waarin hij zijn beklag had gemaakt over de taaltoestanden in het Belgisch leger.
Neem daarbij het feit dat hij, in het prille begin van de jaren 20, de coalitie (het mystiek huwelijk) tussen Huysmans en van Cauwelaert, in zijn blad “Het Volk van Ronse” had toegejuicht. Dit werd hem nooit vergeven, temeer daar dit geleid had tot breuk in de Katholieke partij van Antwerpen én met Paul Segers, die te Ronse kind aan huis was.

 (Paul Segers niet te verwarren met P.W.Segers)

Men verdacht Vindevogel ervan, zo hij ooit in het parlement zou geraken, dat hij te Ronse hetzelfde verderfelijk spelleke zou spelen als Van Cauwelaert in Antwerpen.
Eigenlijk was Vindevogel voor hen nog veel erger, hij was voor hen een verkapte communist, die in 1921 te Ronse, Reeds met de Socialisten en de Volksbond had meegesleurd had in een zinloze staking. Ook dit laatste zou men hem nooit vergeven.

Deze gebeurtenissen, samen met zijn nooit aflatendeVlaamse weerbaarheid, die de eenheid van het Vaderland bedreigde, verwekte in die middens, tegen hem een dodelijke haat. Die haat zou, bij enkele vooraanstaande politieke tegenstrevers, tot aan zijn dood blijven  duren.     

 En nog lang daarna zal blijven duren. 

Maar ik wil er hier al bijvoegen, dat deze personen m.i. geen beslissend impact gehad hebben op zijn ter doodveroordeling en zeker niet op zijn executie. Daarvoor wogen zij op dat ogenblik politiek veel te licht

De financiele crisis had hen al in 1930 vleugellam gemaakt en, vlak voor de oorlog, had REX de meerderheid in Patria veroverd, tot en met de meerderheid in de eigendom van de lokalen.
 

Tien jaar horen, zien en zwijgen

Toen de processen gedaan waren, zelfs toen ik de wedersamenstelling in de brochure achter de rug had, wist ik al, dat ik een akelige vertoning had meegemaakt, precies in den aard als door Soudan zo prangend werd beschreven. 
Ik bleef achter met oneindig veel vraagtekens.

Wat zat daar allemaal achter, wie zat daar allemaal achter? Als niet-Ronsenaar wiet ik niets over vooroorlogse geschiedenis en nauwelijks iets over de oorloggeschiedenis.
 Waarom al die herkenbare rammelende leugens, en vanwaar al die haat, die maar al te duidelijk van strikt persoonlijken aard was?
De maatschappij, het vaderland enz werden er al te herkenbaar bij gehaald uit noodzakelijkheid des middels.als een al te doorichtbaar voorhangsel.

Er waren wel een paar merkwaardige uitzonderingen.
Vooral het getuigenis van de H. Portois, die ik niet kende, noch van haar noch van pluimen.
Alsof men wist dat wij iets anders gingen meemaken, werd het bij zijn aantreden even stil in de zaal.
Men fluistere: hij is uit het kamp van Lagache, dus een politiek tegenstrever van Vindevogel, maar dat is ne serieuse vent, iemand met groot moreel gezag te Ronse.

Wij citeren hierna alleen een klein stukje uit zijn getuigenis.

Toen alles nogal positief, te positief,  klonk voor Vindevogel, onderbrak de substituut met een vraag .

"De substituut: Kan de getuige, als man van de wet, wat de politiek was van Vindevogel?

Portois: Il etait germanophile et ne s’en cachait pas.

(Hij was duitsgezind en hij stak dat niet weg)

Vindevogel: Mr de voorzitter, kan getuige, die mijn administratief beheer van heel dicht heeft kunnen volgen, kan hij niet zeggen of ik, in mijn administatief leven, niet steeds onpartijdig ben geweest, en mijn eigen partijleden of zo ooit heb bevoordeligd?.

Portois: Je n’ai aucune raison de penser le contraire…je n’ai pas l’impression qu’au point de vu administatif Vindevogel était partial".

Ik heb geen reden om het tegenovergestelde te denken…Ik heb niet de indruk, dat Vindevogel partijdig was op administatief gebied.

Vooral die man deed mij definitief twijfelen en nog een paar anderen met hem.

Dit deed mij in mijn “Verantwoording” van de verslagbrochure o.a. schrijven:

“Om in de lijn van de strikte objectiviteit te blijven, heb ik mij principieel onthouden van alle commentaar, zij het dan zelfs in de vorm van uitleg.

En tot slot:

"Met deze brochure meen ik antwoord gegeven te hebben op de vaak zo angstig gestelde vraag, of er in deze tijd of er,zoniet in de voorbije, dan toch in deze woelige en gevoelsgeladen tijden nog altijd zin, plaats en papier bestaat voor objectiviteit".

Wie alleen naar zichzelf luistert, leert nooit iets bij.

Daarna heb ik tien jaar lang mijn mond gehouden en geluisterd naar vriend en tegenstrever van Vindevogel.

Als verantwoordelijke uitgever van het stenoverslag, werd ik systematisch aangesproken en alle mogelijke mensen, medestanders en tegenstanders, medestrijders en medestrijders van Vindevogel.
Door voorstanders en tegen standers van het burgemeesterschap, werd ik bijgelicht en gedocumenteerd over wie is wie en wat is wat, gedurende de oorog,voor de schermen en achter

de schermen.
Ook later, in het parlement, werd ik, door oud-collega’s van Vindevogel, bij de arm genomen. Daar trok men o.a. mijn aandacht op de vraag: Wat met Vindevogel en de Conventie van den Haag die vlak voor de oorlog nog eens werd meegedeeld aan alle bestuuursverantwoordelijken van het ganse land, met daarbij de "gedragscode" in geval van bezetting in oorlogstijd, door de regeringen opgesteld tussen1935 en 194O  enz enz?
Ik moest toegeven dat ik daar van gehoord had, ook tijdens het proces, maar bij de inhoud en de betekenis hiervan was ik nooit blijven staan.
Na lezing van die dokumenten was ik er diep van overtuigd, dat Vindevogel onrechtvaardig ter dood werd veroordeeld, en dat niet terechtgesteld werd maar kortweg cynnisch werd vermoord in fuctie van louter persoonlijke wraak  .
Ik leerde elken dag iets bij, ontzettend veel over het levensverhaal van Vindevogel, van voor en tijdens de oorlog, maar ook veel over anderen over de getuigen ten laste en ten ontlaste, voor na en tijdens de oorlog.  In ’t kort alles, (of bijna alles) wat men moet weten om zich een zelfstandig oordeel te vormen over de tragedie Vindevogel. (Zie documentatie bij KADOC)

Men moet onderscheid maken a) Vindevogel van 1907 tot 1940 en b) de Vindevogel van de oorlogstragedie.

Over dit laatste was mijn oordeel ongeveer klaar, na tien jaar, en kon ik voor het eerst een stuk hiervan kwijt  in de Ronsenaar van september 1955.

(Iedere week over verscheidene bladzijden, vijf weken na mekaar)

Na tijdje kon men bijna eenparig horen: "indien zijn proces maar een paar maand later was voorgekomen , het zou nooit gebeurd zijn?"
Of: "was hij maar gevlucht, maar zo zat hij niet.in mekaar"

Niet zolang na de executie, was haast niemand nog fier over zijn getuigenis tenlaste, dit op een vijftal na. 
Men kon zelfs horen: "waarom heeft men niet meer getuigen ten ontlaste opgeroepen, o.a. uit de Volksbond zelf ?"

Wordt vervolgd

.

19-05-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

Nog over de Vindevogeltragedie

te Ronse

Wat Vindevogel er zelf over dacht?

Noteer: tragedie in de Grieks wil zeggen schuld, maar “schuldeloze schuld.”.

Het kan wel verhelderend zijn om even te luisteren naar wat hij er zelf over zegt? Ik neem hiervoor, uit zijn betoog voor de rechtbank, enkele algemene beschouwingen, die los staan van de feitelijke beschuldigingen in zijn dossier.

1)Wanneer de gouverneur D.V. mij gevraagd heeft of hij mijn kandidatuur voor het burgemeesterschap mocht voordragen, dacht ik maar aan het voedselprobleem en aan hetoplossen van de bevoorradingsmoeilijkheden.
 Ik had mij daarbij voorgenomen zo matig en onpartijdig  te besturen en, zoveel ik kon, te vermijden, dat ik andersdenkenden aanstoot zou geven.
 Ik wist wel, dat ik een burgemeester uit de minderheid was.Tot iets was ik echter wel besloten: de Vlaamse taalwetten, zoals zij waren in al hun striktheid toe te passen, daar ik er geheel mijn leven voor gestreden had en anderen had ten laste gelegd, dat zij het niet gedaan hadden. Zo zal ik misschien de misnoegdheid geprikkeld hebben van mijn oude tegenstrevers.

2) Wanneer in oktober 1943 in mijn huis een bom geworpen werd en men getracht heeft gans mijn familie om te brengen, kan men toch wel begrijpen, dat ik en mijn vrouw en kinderen het terrorisme niet meer bekeken hebben als de gewoonste mens ter wereld.

Op 24 december daaropvolgend werd viermaal op mij geschoten en lieten de moordenaars mij voor dodelijk gewond liggen.Welke mens zou dat kunnen onverschillig doormaken en zekere reacties in zijn gemoed kunnen onderdrukken? Dood of levend, ik heb alles doorstaan en de duim niet willen leggen voor mijn aanvallers en diegenen die er achter stonden Zij hebben nu de macht.

3)Er is in het oorlogsverloop te Ronse voor sommigen oorlogspolitiek; er is echter ook veel vooroorlogse politiek.
Ik heb 25 jaar lang politiek gewonnen; mijn tegenstrevers hebben door de oorlog hun revanche; nu ben ik overwonnen. Zij hebben gewonnen niet met open strijd; maar in de lelijkheid van leugen en verdachtmaking. Zij hebben de macht en de middelen om mij te beschuldigen; ik zit sinds 3 september opgesloten en moet mij verdedigen met wat ik uit het geheugen kan aanvoeren en dan nog voor zoveel mijn rechters in mijn waarheidsliefde en mijn goede trouw willen geloven.

4)Ik heb bestuurd en geleefd als in een glazen huis; ik was omringd van andersdenkenden, die ik niets verdoken heb en die nu opkomen als mijn beschuldigers.
Meermaals heeft men mij tijdens de oorlog er op gewezen, dat ik gevaarlijk leefde en tegen mij dossiers zouden opgemaakt worden door mijn onmiddellijke medewerkers en bedienden. Ik heb altijd geantwoord:” wie wel doet, moet niet vrezen” Nu stel ik vast dat ik overmoedig geweest ben.

Ik had er niet op gerekend dat men met kwade trouw aan de zaken een verkeerde voorstelling kon geven en dat ik zou moeten bewijzen iets niet gedaan te hebben.

Na de Krijgsraad kwam het Krijgshof

Verontschuldig dat ik ook hier zo weinig mogelijk namen noem en mij zoveel mogelijk beperk tot de tot de feiten.

Voor het Krijgshof werden slechts twee stukken aan het dossier toegevoegd nl een kiesmanifest uit 1922 en en verklaring van de provinciegouverneur die destijds aan Vindevogel gevraagd had om zijn kandidatuur als burgemeester te mogen voordragen.
a) een kiesmanifest uit het jaar 1922. De Audteur keerde in zijn beschuldigingen zelfs nog terug tot de oorlog 14/18. niettegenstaande Vindevogel toenoorlogsvrijwilliger was geweest en alle mogelijke onderscheidingen, 8 frontstrepen, had bekomen, werd hij, zoveel jaren later, van defaitisme beschuldigd. Vooral dat hij met Van Cauwelaert had gecorrespondeerd werd zwaar in de verf gezet. Niet te geloven, maar waar. 

Alsof men schrik had, dat zijn fouten van 40/45 niet volstonden om hem te veroordelen.

b) een verklaring van de Provinciegouverneur, waarin deze bevestigt dat Vindevogel niet de kandidaat van de Duitsers was, maar op verzoek van de gouverneur benoemd werd als tegenkandidaat voor de kandidaat van de Duitsers.

Achteraf gezien :Waarom werd een verklaring van Soudan verzwegen?

Achteraf stelt zich wel een vervelende vraag: 30 april 1945 was de periode waarop de eerste gevangenen uit de concentratiekampen terug keerden, wat op zich al niet bevorderlijk was voor een zakelijke en eerlijke benadering.

Onder de teruggekeerde politieke gevangenen van Ronse, waren ook die van Buchenwald, waarbij Minister Soudan, de burgemeester van Ronse samen met nog enkele andere uitgemergelde Ronsenaars..

Onderzoekers nl een paar gendarmen uit Ronse, boden zich bij Soudan aan, om van hem te vernemen of Vindevogel niet betrokken was o.a. bij de verklikking van zijn andere Ronsische medegevangenen?

Hierop reageerde Soudan, dat Vindevogel daar niets mee te maken had en ze, een voor een, de schuldige kenden, die hij bij naam noemde.

De echte schuldige was trouwens zelf een weerstander, bij wie, betrapt door de Duitsers, een ledenlijst afhandig werd gemaakt.

Maar het resultaat van  die ondervraging werd echter niet bij het dossier gevoegd?
Dat heb ik nooit begrepen. Zou men dit ook niet gedaan hebben indien het resultaat anders was geweest?

Nog iets, waar niemand kon nevens kijken. De voorzitter van het Hof zat bij wijlen letterlijk te vechten met de vaak en moest van tijd tot tijd door een tikje wakker gehouden worden. Onder het  publiek in de zaal

werd gefluisterd, dat hij zwaar getroffen werd door een bericht, dat een dochter van hem in een concentratiekamp bezweken was. Die akelige tijding had hem wellicht een paar slapeloze nachten had bezorgd?.

Een mens zou voor veel minder er stil bij worden?

Ik ben er heilig van overtuigd dat uiteindelijk niet de feiten, die Vindevogel ten laste werden gelegd, aan de basis liggen van zijn ter doodveroordeling, maar dat die vooral moet gezien worden in die fatale samenloop van  dramatische omstandigheden in die barbaarse tijden?.

Rechters zijn ten slotte ook maar mensen?

Maar kan dat, als de informatie klopt, zo een betrokkene een rechtzaak laten voorzitten, zonder de objectiviteit van het gerecht in vraag te stellen?

En wat te denken over de scheldende voorzitter van de krijgsraad? Dat kan toch ook niet in een beschaafd land?

Hoe een voorzitter van de Krijgsraad zoiets verantwoorden?

Zoals ik hiervoor al schreef, iets voor de vijftigste verjaardag van terechtstelling van Vindevogel, werd mijn stenoverslag opnieuw uitgegeven door het Davidsfonds Leuven.Persoonlijk heb ik daar geen enkele verdienste aan ; het initiatief hiertoe werd buiten mij om genomen.

Die uitgave was voorzien van een juridische uitleiding of naschrift van de hand van Koen Baert, jurist.

Besluit: men had beter eerst de zaak Vindevogel aan herziening onderworpen i.p.v. de zaak Laplasse.

Hierbij nog een zeer belangrijke anekdote.

Bij het voorstellen van het Davidsfondsboek aan de pers, werd mij om een interview gevraagd door VTM, wat ik aanvaarde.

Bij deze opperde ik voor de TV de veronderstelling, dat de scheldendeVoorzitter van de Krijgsraad een soort toneelspel had opgevoerd.

Zoals hij tekeergegaan was had hij Vindevogel wel tien keer de doodstraf moeten laten toekennen,---- én het gebeurde niet eens éénmaal? Zulks tot grote desillusie van zijn doodsvijanden, die niet alleen op een ter dood veroordeling hadden gerekend maar ze eisten daarbij dat de terechtstelling zou gebeuren op de markt te Ronse.

Waarom zulk een scheldproces en toch geen doodsvonnis?Wat stak daarachter?

Diezelfde avond nog, kreeg ik een telefoon uit Gent.

Men deelde mij mee, dat mijn veronderstelling klopte.

Als het mij nog interesseerde zouden ze mij het schriftelijk bewijs sturen.

Dit schriftelijk bewijs berust thans ook op het archief KADOC te Leuven.

Op een bepaald ogenblik vroeg de berucht geworden voorzitter van de Krijgsraad een onderhoud aan de aalmoezenier van het gevang te Gent.(Die aalmoezenier was een oom van onze gesperkspartner)

 Op uitdrukkelijke vraag van de H. Dubois,voorzitter van de Krijgsraad, schreef de aalmoezenier een uitvoerig verslag van dit onderhoud..

De H.Dubois vertelde hem, dat hij een absolute tegenstander was geweest van de doodstraf voor Vindevogel, dat heel zijn zogeheten brutaal optreden moest gezien als en poging om niet van zwakheid of onverantwoorde mildheid verdacht te worden .

Hij had het ook over de kwalijke druk op de publieke opinie te Ronse.

Hij had er ook veel moeite mee dat men Vindevogel had laten terechtstellen, dat dit strijdig was met het feit dat er twee verschillende vonnissen waren geweest.

Hij vroeg aan de aalmoezenier, verslag van zijn verklaringen te maken. Hij drong erop aan dat dit geen vertrouwelijk gesprek was, maar dat de aalmoezenier daar gebruik kon van maken waar het nuttig bleek.

 Mijn gesprekspartners waren door hun oom, de aalmoezenier, in het bezit van dit vertrouwelijk document, dat ik ’s anderendaags via de post mocht ontvangen

Ik hoop voor de H. Dubois, dat hij hiermee toch een deel van zijn gemoedsproblemen is kwijtgeraakt. 

Voor de geschiedenis heb ik, als reeds gezegd, dit document bij KADOC neergelegd bij,de rest van het dossier Vindevogel en ik heb eveneens een kopie aan een lid van de familie Vindevogel overhandigd.

Wordt vervolgd

15-05-2007 om 22:09 geschreven door jan verroken  

Over Leo Vindevogel, de enige parlementair,

die na de oorlog 40/45 werd terechtgesteld

Volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Oudenaarde-Ronse

Vindevogel was de eerste volkse parlementair in dit arrondissement van1924 tot 1945, waar ik hem heb opgevolgd van 1950 tot 1981.

Hij werd in september 1907, d.i. 100 jaar gelden, toen 19 jaar oud, als onderwijzer te Ronse benoemd met als bijkomende voorwaarde mee te werken aan de sociale actie van de Volsbond. 
In januari 1941 werd hij burgemeester van Ronse, in vervanging van Minister Soudan,die naar Frankrijk gevlucht was en niet teruggekeerd.
Zakelijk en normaal was Vindevogel wel de meest aangewezen man hiervoor, maar politiek bleek dit achteraf een fataal risico.
In september 1945 werd hij te Gent gefusilleerd wegens zogezegd Landsverraad?

Wat komt Vindevogel dan doen in mijn herinneringen en meningen? Ik heb hem in leven immers slechts driemaal ontmoet.

1) in 1929, ik was toen 12 jaar, op een omstreden verkiezingsmeeting in mijn geboortedorp Melden, thans een deelgemeente van Oudenaardeduizend inwoners, deelgemeente van Oudenaarde, door alle wielerliefhebbers gekend, ook buiten de grenzen van Vlaanderen en België en van vele wielertoeristen als het dorp van de Koppenberg,

 die ter plaatse het Steengat heet.
 Het was een verboden meeting vanwege het Bisdom, wat het gebruik van de parochiezaal betreft, maar daar was ontzettend veel volk. in de zaal van het café Van Coppenolle.
 Hij was toen op de officiële Katholieke lijst vervangen door de latere minister de Vleeschauwer uit Brakel, namens de Boerenbond (en niet namens de Katholieke Associatie en Patria van Ronse).

Als reactie hiertegen had hij een eigen lijst gevomd, die daarbij nog gekoppeld was met de Fronters van Aalst.
Vindevogel zou het halen tot grote vreugde van de gewone mensen. Trouwens te Melden waren er niet veel andere, waarvoor we ons klak moesten afnemen.

Voor het eerst sinds 1830 behaalde de traditionele Katholieke partij geen verkozene in het arrondissement.

In 1932 krijgt hij zijn plaats op de katholieke lijst terug, dit is na de wereldcrisis, na het failliet waar vele banken het slachtoffer van werden, o.a. de Boerenbond, de Bank van den Arbeid, en vooral veel politieke katholieke werkgevers uit de Katholieke Associatie Patria van Ronse.

 Ook de Spaarkas van de Volksbond had onder de crisis geleden, maar dit bleek politiek niet zo dodelijk.

Vindevogel werd  opnieuw de eerste plaats aangeboden en het zou zo blijven tot aan de oorlog.

2) Eind 1943 ontmoette ik hem voor de 2^de keer. Hij was toen burgemeester. Deze keer zou ik hem niet alleen zien, maar ook aanspreken.

Ik was toen lesgever aan de Technische School De Poorter Glorieux te Ronse, die toen een poging ondernam om van een deel van de school een soort technische humaniora te maken.

Daar moest ik, als recent afgestudeerd Germanist, Engelse Licentie, o.a. Engels geven.
Mijn keuze voor een Engelse lic. had niets te maken met politiek, maar hoogstens met het feit dat ik veel familieleden had in Engeland.
Een boer van mijn vader werd als soldaat in 14/18 vrij vroeg als zwaar gekwest en voor verzorging naar Engeland over gebracht. Na de oorlog bleef hij in Engeland achter in de armen van een verpleegster en dit niet zonder gevolgen nl 5 zoons en een dochter. Een kleindochter Michele Verroken, geldt  al jaren als het nationaal antidopinggeweten van Engeland.

Laat ons terugkeren naar de vraag: hoe ik voor de tweede maal Vindevogel heb ontmoet.
Intussen volgde mijn vrouw  de tweede lic. Germaanse talen te Leuven. Ze was in 40, na de kandidatuur, gestopt omwille van de oorlog, maar in 42 was ze herbegonnen met de licenties .

De directeur Broeder Emmanuel had mijn lesuren op drie dagen samengebracht, zodat ik elke week voor vier dagen naar Leuven terug kon.
Maar in die periode was de reis per trein,wegens dreigende bombardementen, niet aan te raden, zeker niet als men over een ander vervoermiddel kon beschikken bij voorbeeld een vervoerder. Maar met een vervoerder mee te reizen had men een vergunning  van de locale Burgemeester nodig, in mijn geval van Vindevogel.
De aangewezen vervoerder, die me wekelijks kon en wilde meenemen, was Van Herpe. Later bleek dit een oomzegger van Vindevogel te zijn, die gehuwd was met de dochter van Fred Vindevogel, broer van Leo en eigenlijk zijn politiek manager. Onthoud dit voor het vervolg van dit verhaal. 
Het onderhoud met Leo was zeer efficiënt gebleken, maar zeer kort: een snak en een beet en het was gedaan. Nog voor ik het wist stond ik terug op straat.

Toen ik hierover aan een paar Ronsenaars mijn verhaal deed, was de reactie: dat is Leo, hij bedoeld het niet slecht, maar zo zit hij in mekaar. De de mensen die hem kennen nemen dat erbij, want hij staat ook altijd klaar om jan en alleman te helpen .

Dat was het dan.

3) In 1945 heb ik hem voor de derde maal en voor het laatst gezien. Dit gebeurde op de rechtbank te Gent, bij zijn processen voor de Krijgsraad en het Krijgshof.

Hoe ik daar terecht kwam? Weer toeval, louter toeval.

Een van mijn beste vrienden van Ronse, was Michel Cheyns. De drie dagen dat ik les gaf, overnachte ik bij hem thuis. Na de oorlog was hij medestichter en hoofdredaktreur van een locaal weekblad, De Ronsenaar. Op een bepaald ogenblik werd hij door het Vaderland opgeroepen om zijn legerdienst te vervullen in Ierland. Vandaar de vraag of ik hem tussentijdig wilde vervangen als hoofdredakteur. En, ironie  van de geschiedenis, die tussentijdelijkheid zou 40 jaar duren.

Dat hield in, dat ik 40 jaar lang, wekelijks een soort hoofdartikel zou schrijven; wekelijkse elke dinsdag de redaktievergadering zou meemaken in een lokaal van de Volksbond, waar Staf Depoortere voorzitter was, én van de Volksbond én van De Ronsenaar. Het een had nochtans niets met het ander te maken,tenzij dat de redaktievergaderingen in een bureel van de Volksbond gebeurden.
Daarbij zou ik elke woensdagavond, 40 jaar lang (tot een stuk in de nacht) op de drukkerij zijn om de opmaak mee te maken enz enz.

Volksbonders verdeeld
 

Meegenomen, Staf Depoortere was een Volksbonder van het eerste uur, en behoorde tot de groep die met lede ogen nota namen van het feit dat Vindevogel het oorlogsburgemeesterschap had aanvaard. Ze namen hem het enigszins kwalijk dat hij een aanbod van een post bij een bevriend Vlaamsgezind Ronsisch industrieel, Jozef De Waele, niet had aanvaard, om zo tijdens de oorlog,samen met de Volksbond buiten de politiek te blijven.

Een ander deel van de Volksbonders stemde  wel in dat hij op aandringen van de Provinciegouverneur De Vos het burgemeesterschap had aanvaard, daar de benoeming nog gebeurd was door de Belgische overheid, mede om te voorkomen dat de Duitsers een commissaris-burgemeester zouden kunnen benoemen, lijk in Oudenaarde.
Zij steunden hem temeer, omdat hij er zich toe verbond om van de ravitaillering zijn punt nr één te maken. Dit was trouwens in 14/18 het punt geweest waardoor de Volksbond zich uiterst verdiestelijk ingezet.

En hij zou woord houden. Te Ronse werd o.a. nooit geraakt aan de zegels van de ondergedoken werkwijgeraars.
Een keerzijde was wel dat hij zich ook moest moeien met het bestrijden van de smokkel, vooral daar er in Ronse wel een paar rondliepen die het smokkelen combineerden met een of andere weerstandsorganisatie? En dit zou hem uiteindelijk meer fataal worden dan zijn politiek beleid?

Iets meer over Staf De Poortere

Het hoofd van de Volksbonders die niet gelukkig waren met het oorlogsburgemeesterschap van Vindevogel, was  Staf De Poortere, de naoorlogse voorzitter van de Volksbond en van De Ronsenaar. De zelfde man die zou echter, na de bevrijding, instaan voor het drukken en het verspreiden van ons stenografisch verslag van het proces tegen Vindevogel, waardoor het, ook voor alle Ronsenaars, mogelijk werd zich eeen objectief oordeel te vormen, los van alle roddels.

Tijdens de oorlog en daarna was Staf De Poortere ook voorzitter van de Christen Mutualiteit. In die hoedanigheid zou hij bureel blijven houden in de burelen van de Volksbond. Dit had als gevolg dat hij bij de bevrijding de leiding van al de lokalen van de Volksbond kon overnemen .
Dat was toen van levensbelang voor de Volksbond zelf. Hoe? De lokalen waren oorspronkelijk een schenking van de Deken van Sint Hermes, op voorwaarde dat bij ontbinding van de Volksbond, ze terug eigendom zouden worden van de deken van Sint Hermes. 
Waarvan akte.
Dit zou echter oorzaak van enkele perfide intriges in de eerste maanden na de bevrijding.(hierover later)

Waarom moest precies ik het proces van Vindevogel volgen?

Van 1907 tot 1940 stond Staf De Poortere naast Vindevogel en met hem tal van andere vrienden, die ik van toen af elke dinsdagavond, na de redactie, zou meemaken en meteen al hun politieke verhalen.

 Waarom moest ik niet de aangewezen man zijn om het proces van Vindevogel te verslaan? Omdat ik, volgens hen, een man zonder politiek verleden en niet verbrand, noch in de ene noch in de andere richting en derhalve zonder vooroordelen.  Ik was zelfs geen Ronsenaar en alle opgeroepen getuigen ten laste en ten ontlaste waren voor mij louter namen.
Naar de buitenwereld toe konden ze toch geen meer neutrale verslaggever vinden? 
Ik maak het kort, ik kon niet anders dan toegeven, maar dan zouden er geen andere commentaren in het blad verschijnen, die mij in een of andere kwaadaardige polemiek konden betrekken. Achteraf zou dit onbewust een goede voorzorgsmaatregel blijken.Meer hierover later)

Zo maakte ik Vindevogel voor de derde maal mee.

Waarom geen gewoon persverslag?

Lijk ne groten had ik mij te Gent tussen de journalisten geïnstalleerd en hoorde tussendoor ook hun commentaren. Voor en na de zittingen kwam ik met hen in een café terecht voor een boterham, een pintje of een kop koffie. Daar kreeg ik van een paar secretaressen gedaan, dat ze mij een doorslag van hun omgezet stenografisch verslag zouden bezorgen.

.

Te Ronse zelf was het toen een echt wespennest. Ik hoorde er de meest onwaarschijnlijke verhalen over het verloop van het proces. Hierbij vreesde ik dat mijn eventueel verslag hoogstens een betwistbare variante zou zijn.

Aan de redaktie deelde ik mee, dat ik tegen de achtergrond van al die fantasieën geen simpel weekbladverslag wenste te maken.

 Maar ik had nog andere twijfels

 Ik stelde mij ook vragen over het eerlijk verloop van het verloop van het proces.

Ik was vooral onder de indruk van twee gegevens

a) het brutaal en onvoorstelbaar scheldend optreden van de voorzitter van de Krijgsraad én tegenover de beschuldigde én tegenover de getuigen ten ontlaste.

b) het gerucht dat liep bij de journalisten en secretaressen van de advocaten van de verdediging nl dat de verdediging nog voor de zitting onder dreiging verplicht werd een document ten ontlaste uit het dossier te houden. “Want zoniet zouden wij Vindevogel wel moeten vrij spreken en dat kan toch niet”

Waarover ging het berucht document?

Later kreeg ik, door Fred Vindevogel, het beruchte document wel in handen. Het was een lijst van feiten waarbij andere burgemeesters van grote en grotere steden. de lijst bevatte ook andere bestuursverantwoordelijken en evenzeer magistraten  die bij de uitoefenig van hun ambt beslissingen hadden genomen,  waardoor veel mensen bij de Duiters verdacht werden gemaaktwaren met alle kwalijke gevolgen daarvan. Daar waren ook de namen van hoge politieverantwoordelijken bij en magistraten van correctionele rechtbanken die gezeteld die gezeteld hadden als bijgevoegde bij de krijgsraden enz en die niet eens vervolgd werden?
In dit gezelschap was Vindevogel maar  klein gruut. 

Het zal wel waar geweest zijn, dat daarmee vergeleken,  men Vindevogel had moeten vrij spreken. 
 Geplaatst tegenover dit document zou men dan ook gereageerd hebben “als gij dit document bij het dossier voegt, dan moeten wij dit ook als een aanklacht beschouwen en vervolging tegen alle vernoemde personen instellen”.

En dit laatste zal natuurlijk wel de echte reden gewest zijnom het document terug te trekken?

Hoe de publicatie tot stand kwam

Na al wat voorgaat, was mijn voorstel aan de redactie van de Ronsenaar: Ik ben in het bezit van een paar stenografische verslagen en ik ben bereid een stenoverslag drukklaar te maken.
Ware dat niet veel beter ,dan ons in een waanzinnige polemiek te storten?
De reactie was onmiddellijk en spontaan positief
Maar waar vinden wij het nodige papier?



 Staf De Poortere zou proberen voor papier te zorgen, wat toen nog niet zo simpel was, maar in zulke zaken kende hij zijn weg als geen andere.

En de voorzitter stelde bovendien voor dat De Ronsenaar voor de drukkosten zou instaan. En daarmee waren we onmiddellijk van het ijs.

 In plaats van een krantenartikel, zouden  wij dit stenografisch verslag onder vorm van een brochure op de markt brengen. Het zou een brochure worden van 97bladzijden, twee colonnen van tien centimeter hoog per bladzijde, en kleine druk om papier te sparen.
 (Voor een paar jaar werd het verslag door het Davidsfonds in boekvorm opnieuw uitgegeven. Het werd een boek, kleine druk van 198 bladzijden).

Objectieviteidswaarborgen verzamelen

Ondertussen stuurde ik een aangetekend schrijven (De verzendinds bewijzen en de antwoorden heb ik goed bewaard) aan alle advocaten ten laste en ten ontlaste, inbegrepen aan Substituut Stevigny, met een doorslag van een samenvatting van hun betoog, waarvan ik geen steno had.
Ik deelde hen mijn bedoeling mee en vroeg hun hen akkoord over hun tekst.

Achteraf gezien ongebruikelijk, zoiets doet men toch niet?
Maar van de substituut Stevigny en van alle advocaten ten laste kreeg, zonder problemen, ik een positief antwoord. Ge kunt u voorstellen dat die antwoorden voor mij goud waard waren ?
Alleen de advocaten van de verdediging reageerden niet of negatief nl de Meesters Dhooge, Dua en Claus.

De advocaten van Vindevogel tegen het verschijnen van mijn stenografisch verslag.

Advocaat Dhooge uit Gentbrugge, die ik thuis bezocht, beweerde dat mijn verslag op niets trok; hij beschikte zelf over een perfect stenoverslag.
 Hierop heb ik niets gezegd, alleen in mijn vuistje gelachen.
De enige vraag die overbleef was: waarom dit verzet?

Meester Claus uit Ronse wou wel, maar mits wijzigingen hier en daar,waar ik niet kon op ingaan.

Als ik mij niet vergis, wilden ze niet participeren, uit vrees dat zulks een kwalijke reactie zou verwekken, die hen ten kwade zou genomen worden (? ) in het vooruitzicht van de behandeling voor het Hof van Beroep?

Ik weet het niet..

Zij beweerden dat de hoofdzaak gered was, daar er in eerste aanleg, niettegenstaande al de scheldpartijen van de Voorzitter, geen doodsvonnis werd uitgesproken?

 En het Hof zou daar niets aan veranderen, meenden zij. En zelfs als het daar slecht afliep, bleef het essentiele gered, want bij twee tegenstrijdige vonnissen, zou men in een beschaafd land als Belgie het voordeel van de twijfel geven. En de tijd zou de rest wel oplossen.

Ondertussen was het stenografisch verslag gedrukt op het luizigste oorlogspapier dat er nog kon gevonden en de brochure was zelfs al ingenaaid, maar toen ze van kaft moest worden voorzien, werd het proces voor het Hof van Beroep aangekondigd.
(Ik weet niet of het Belgisch gerecht in heel zijn geschiedenis ooit zo snel heeft gewerkt? De behandeling in eerste aanleg liep af op 9 Maart en in beroep op 30 april)
Wat nu? Wel, alles laten liggen en het verslag van het Hof er achteraf bijplakken .

En zo is het gebeurd. Wie zo een brochure heeft kan het bijplakken goed vaststellen.

Over het verspreiden van het Stenoverslag

Over hoeveel exemplaren het gaat weet ik niet precies, minstens een paar duizend. Op twee dagen waren ze uitverkocht te Oudenaarde en te Ronse.Dit gebeurde op de marktdag te Oudenaarde bij krantenwinkel Devos en te Ronse in de Peperstraat bij de drukker Massez.

Ook deze namen hebben  voor de mensen van de streek groot belang daar in beide gevallen gaat over gekende patriotten, waardoor het verslag ter plaatse een bijkomende objectievietijdswaarde kreeg.

Het werd ter lezing van hand tot hand doorgeven, waardoor alle fantasieën weggeblazen werden en de lezers voortaan met kennis van zaken konden oordelen.

Het was daarbij mijn zorg, zoveel mogelijk de namen van de getuigen, bij herhaling, alleen de beginletter te gebruiken, zodat de personen eigenlijk moeilijk en alleen te Ronse identificeerbaar zijn. Voor de anderen blijft hierdoor alleen het naakte verhaal over.

Toch herdrukken

Nietegenstaande aandringen uit verscheidene hoeken om een tweede uitgave heb ik steeds het been stijf gehouden, zelfs toen Fred, de broer van Vindevogel erom vroeg.Ik vond dat het zo al goed geweest was.

Tot ik op een bepaald ogenblik voor het raam van een boekenwinkel te Gent een boek zag liggen met de titel:"Vindevogel, Terechtstelling en Proces” door

Bernard van Goor.

Van Goor bleek een pseudoniem voorValere De Pauw, een Ronsisch bekend schrijver, een Vlaams nationalist uit Sint-Job-in ’t Goor, maar een gewezen Ronsenaar, ooit een van de hevigste supporters van Leo Vindevogel. Tot mijn grote verbazing moest ik wel vaststellen dat het mijn tekst was, die men achter mijn rug toch laten herdrukken, maar wel gevolgd door tal van interessante bijkomende gegevens.

Niet op mijn vraag maar wel met mijn medeweten werd de brochure onder een deftige boekvorm recentelijk opnieuw en foutloos uitgegeven door het Davidsfonds onder de titel “Het Proces Vindevogel”
Volgens mijn informatie zijn er daar nog exemplaren beschikbaar.

Wel ben ik niet ingegaan om de volle namen van de getuigen ten laste eraan toe te voegen, wat het boek zeker minder leesbaar maakt, maar het belet de nutteloze pijn die men er hier of daar mee zou kunnen veroorzaken. Dat maakte ik toch aan mijzelf wijs.

Wordt vervolgd.

(Alle stukken en documenten waarnaar ik verwijs, werden door mij neergelegd bij het archief KADOC te Leuven.
Daar liggen ook alle archieven van De Volksbond zoals ik ze kreeg van Staf Depoortere en ook van Fred Vindevogel, en nog veel meer, waarnaar ik later zal verwijzen)  

11-05-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

Van grote affiches over partijfinanciering

door de  staat  naar  de-demokratisatie?

Als ik mij niet vergis , het moet zo achtdagen voor het verschijnen van de memoires van Tindemans gebeurd zijn, las ik in Knack van de hand van Martens, dat er twee mensen waren in de CVP die zich (hardnekkig) verzet hadden tegen het gebruik van 20vierkante meter affiches enz  nl Jan Verroken en Dries Claeys, volksv. van (Oostende)

Dit klopte, met dien verstande, om alle misverstand te vermijden, dat ons verzet niets te maken had met de Europese kiesstrijd van 1979, maar al van veel vroeger dateerde, nl begin van de jaren 70

.

Ons argument was: als ge daar mee begint, stevent gij af op onbetaalbare propaganda uitgaven, niet alleen voor de CVP maar voor alle partijen, want de ene zal de andere meesleuren en iedereen ruineren of corrumperen .

Zwijge over de vraag betreffende de weerbaarheid en de werfbaarheid van onbemiddelde maar goede volksverbonden kandidaten . van echte volksvertegenwoordigers?

Alleen financieel weerbaren en strikt zuilgebonden kandidaten zullen nog kunnen meerijden in de koers .

Wij hadden niets tegen financieel weerbare kandidaten, maar dat mocht niet het selectie criterium worden .

Hoe het begon? Nl met de kiesstrijd van 1968.

De eerste uitvinders waren  VDB en Simonet en met stevige tricolore gouden boorden en niet zonder succes ,zowel voor de ene als voor de andere .

VDB die zich verzette tegen het afzonderlijk opkomen van de PSC en een  lijst vormde met de Vlamingen van Brussel kende een zo groot succes, dat men achteraf aan de Vlaming, Leo van Acker uit Sint Stevens Woluwe moest vragen aan zijn mandaat verzaken, om het communautaire evenwicht te herstellen .

Dit was voor VDB het zoveelste glorie moment dat anderen hem nooit zullen vergeven .

Over de interne reacties tegenover het succes van Simonet weten wij niets en wij blijven zitten met de vraag hoe de andere Francofone socialistische kandidaten die eerder kapitalistische profileringdrang apprecieerden .

 Wat wij gevreesd hadden zou gebeuren en alle partijen zouden volgen. Het geld werd met hele tonnen op de muren geplakt en door vensters en deuren gegooid, met het gevolg dat de ene de andere enerzijds electoraal neutraliseerde maar anderzijds ook ruïneerde.

 ..

En alle partijen moesten op zoek naar uitzonderlijke financieringsbronnen, elk volgens zijn geëigende methodes .

 En zo bolden wij naar de corrupte jaren 80 .Bij dit hoofdstuk blijf ik liever niet stilstaan.

Maar in die tijd was bij de partijen om aan het nodige organisatie en propagandageld te geraken,  van alles te koop, inbegrepen politieke mandaten op elk niveau en nog veel meer

En dit duurde tot de wet Dhoore verscheen, waardoor de staat de partijen financiert en aldus meer onafhankelijk maakt.

Persoonlijk vond ik de wet Dhoore, als princiep, en dit vind ik nog, een schitterende vondst en een gezonde oplossing, alleszins als men maat weet te houden met deze vorm van zelffinanciering en met het gebruik van die publieke centen.

Maar gezien elk systeem uit mensen bestaat en daar dus ook kan gemenst worden, moet men ook  de risico’s in het oog houden.
Gezien de regel “waar het geld zit, zit de macht” niet helemaal ongegrond is en het Dhoore-geld niet naar de kiesdistricten gaat, maar naar de centrale partij-instanties, moet men zich aan een grondige wijziging van de partijorganisaties verwachten, nl een absolute centralisatie van alle macht in enkele handen van diegenen in elke partij, die het op dat ogen blik voor het zeggen hebben. Zij hebben niet alleen al het geld in handen, maar met deze alle media en alle propaganda.elfs de meia worden haast exlusief door hen gebiologeerd.

Gekoppeld aan de verruiming van de kiesdistricten (provincie i.p.v.arrondissement) wordt de electorale weerbaarheid van elke kandidaat tot nul herleid. Hebt ge al eens uitgerekend wat het een kandidaat kost als hij alleen maar een foto zou sturen aan alle adressen van zijn provincie? En daarbij,  een provincie wat is dat ? In Vlaanderen bestaat maar één provincie nl Limburg ,met één hoofdplaats, al de andere zijn gespleten entiteiten.
Het levend contact met de mensen de feiten en de problemen wordt door de provinciale kiesdistricten afgeschaft?  Voortaan kunnen  de partijen overal parachutist kandidaten droppen, die niemand kent en die zelf niemand kennen. En kan men aan deze (voorlopig) alle kwaliteiten toekennen die op eerste zicht door niemand te controleren zijn, “katten in zakken”.

Het kan in sommige gevallen goed uitvallen, maar deze nieuwe top-down structuur betekent het definitieve einde van de “volksvertegenwoordiging” ten voordele van de exclusieve partijvertegenwoordiging?

Aan het einde van de legislatuur zullen ze geen verantwoording schuldig zijn aan de kiezer maar aan enkele momentele machthebbers in de Partij?

Evolueren wij niet naar autoritaire structuren?

Er zal nog een Parlement zijn, maar geen Kamer van Volksvertegegenwoordigers meer, nog parlementairen, maar geen volksvertegenwoordigers meer?

 En het feit dat zij bij verkiezingen alle markten afdwijlen zal daar niets aan veranderen?

 Dat maakt van niemand een volksvertegenwoordiger, hoogstens een marktkramer? Of zelfs dat nog niet.

 Parijvertegenwoorders onbevoegd om van het parlement nog een parlement te maken met volle wetgevende en controlerende bevoegdheid?

 Het resultaat

 Partijvertegenwoordigers die alleen nog leven van statistieken, studies die om de week door andere verdrongen worden, ratelende speeches en plechtige declamaties, spindokters en algemeenheden raadplegingen, allemaal ver van de levende werkelijkheid, van de levende mensen en de levende problemen en ver van de authentieke betrokkenheid en de authentieke vertegenwoordiging?

Medeweten is nog iets anders dan medeleven .

Dat was mijn vrees, dat wij via grote affiches over een verkrampte partij financiering naar onvermijdelijke corruptie via een centrale financiering konden evalueren?

 Of vergis ik mij, wanneer ik vrees dat de macht nu al teveel in handen komt van kleine clubjes, die door kies-distictveruiming de macht nog meer hebben geconcentreerd en de verkozenen al zover van de mensen hebben verwijderd dat zij stem van de levende mensen nog nauwelijks kunnen horen?

Dit was en is mijn vrees en ik hoop dat ik mij vergis?

.

.

04-05-2007 om 21:00 geschreven door jan verroken