oud-politicus
JAN VERROKEN
92jaar 'jong'
Foto

 

Inhoud blog
  • Over mijn eerste verkiezingsdeelname
  • de terechtstelling v Vindevogel pure persoolijke wraak-moord
  • Het soc. Taalcogres een groot Kantelmoment
  • Voorlopig niet in staat zonder hulp van derden blog aan te vullen
  • BHVstatuut
  • BHV statuut
  • Brief aan een Brusselse Vlaming
  • Voor een eerlijk vergelijk en wederkerigheid.
  • Over Alexander De Croo
  • Vragen over het Communautair dialoog.
  • Over de Brabançonne
  • Alain Destexhe senateur MR
  • Mandel en Yerna, Gemeenschappelijke verklaring..
  • Tien vragen - tien antwoorden.
  • Mijn Vaderland
  • Was het verzet tegen Egmont geen vergissing?
  • Monseigneur Léonard
  • Brussel, Halle, Vilvoorde
  • beste lezers
  • beste lezers
  • De Verkiezingen achteraf bekeken
  • Een Intermezzo-bricht
  • Vindevogel en de semi-publieke Biecht van de Heer Dubois
  • Leo Vindevogel en zijn oorlogsgeschriften
  • Foto Leo Vindevogel
  • document STEVIGNY
  • Doc. Stevigny met commentaar
  • Vindevogel/Soudan? Tien jaar horen,zien en zwijgen
  • Nog over de tragedie Vindevogel
  • Over Leo Vindevogel
  • Van grote affiches naar partijfinanciering door de staat
  • Over de Grenzen van Brussel
  • Toen gaf ik mijn ontslag als Fraktievoorzitter van de Vlaamse CVP
  • Nabeschouwingen Leuven Vlaams Een Kantelmoment
  • Einde goed Alles goed Twee nieuwe Vlaamse Universiteiten
  • Het Einde van een Dovemansgesprek Leuven Vlaams Louvain-la-Neuve
  • De Constituante en de Verkiezingen.
  • En wat met de ULB/VUB
  • Interpellatie en val van de Regering Van den Boeynants
  • De Grote Revolte te Leuven ! Het vuur aan de lont...
  • Nog het Jaar voor de " Grote Revolte " . Ze hebben het nog niet begrepen.Ze kunnen de " Triangle " maar niet vergeten.
  • Het Jaar voor de Grote Revolte. Leuven Vlaams mobiliseert op verscheidene Fronten.
  • En toch was er nog...zon...Nà het verworpen wetsvoorstel !
  • Het verworpen Wetsvoorstel " Verroken " : verwijten, miserie, schurkerijen !
  • Het Voorstel " Verroken " verworpen door Kamer en Senaat !
  • De Gordiaanse Knoop. Mandement & Wetsvoorstel !
  • Over het wetsvoorstel Verroken ( 1966 )
  • LEUVEN VLAAMS / MIJN VERHAAL !
  • Leuven Vlaams gezien door oud-minister WILLY DE CLERQ!
  • TOELICHTINGEN BIJ VORIG BERICHT !
  • BIJ THEO LEFEVRE & SPAAK ... OP HET " BANKSKE " !
  • NOG TER ATTENTIE VD HEER ELIO DI RUPO !
  • ELIO DI RUPO /DEEL II (VERVOLG)
  • ELIO DI RUPO (Dag Allemaal)Deel I
  • KAREL VINCK
  • UITSPRAKEN
  • LE DROIT DU SOL
  • POUR LES FLAMANDS LA MEME CHOSE
  • BYE BYE BELGIUM
  • VOORLOPIGE MEDEDELING
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Foto
    Herinneringen en meningen
    van een 90jarige oud-politicus jan verroken
    " niemands heer & niemands knecht " !
    31-05-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Leo Vindevogel en zijn oorlogsgeschriften

    Vindevogel en zijn oorloggeschriften

     

    Het gaat ons niet om een hagiografie maar

    om de historische waarheid

     

    Zijn oorlogsgeschriften vormen stellig het moeilijkste hoofdstuk uit zijn oorlogsdossier. Toegegeven vele van zijn artikels in  “Het Volk van Ronse”, waren voor niets nuttig en voor niets nodig.
    Achteraf gezien hebben ze aan zijn meest  perverse tegenstanders de eerste stok bezorgd om hem dodelijk te slaan.


    Hoe dit geschrijf verklaren? Hij schreef al 25 jaar in dit blad. "Het Volk van Ronse" was bij de publieke opinie niet denkbaar zonder een bijdrage van zijn hand.
    Maar het zat in  zijn stantpunten. Hij ging er van uit dat, na de capitulatie, de oorlog alleen nog een oorlog tussen Duitsland, Frankrijk en Engeland was, en later tussen Duitsland en het Communisme, maar dat de gewapende oorlog voor Belgie gedaan was.

     

     

    Verder ging hij ervan uit, dat er in een land als Belgie geen opiniedelicten bestonden en dat hij als journalist recht had op een vrije meningsuiting, op voorwaarde dat hij niets scheef tegen België en dat hij de Belgische wetten respecteerde en toepaste.

     

    Zo een geesteshouding kon men zich riskeren, zolang het de overeen komst Molotov-Von Ribbentrop, tussen Rusland en Duitsland over de verdeling van Polen, de haast gezamenlijke inval stand hield, aangevuld met een wederzijds nietaanvalspakt.Er was toen hier immers nauwelijks sprake van gewapende weerstand.


     Zijn recht op vrije menigsuiting zal hij ook tegenover de Duitsers laten blijken

    Zo zal hij in 1941, onder het oog van de Duitsers, durven schrijven: “Polen is noch Duits noch Russisch, beiden zijn voor Polen de vijand.”

    Maar eens het nietaanvalspakt verbroken door de Duitse inval in Rusland, is hij m.i. van mening, dat de oostfrontoorlog niets met België te maken had, dat was voor hem een oorlog tegen het Communisme.


     .

    Op26 april 1941 schrijft hij: “Wij geloven in de dapperheid en het uithoudingsvermogen van Engeland”

    Over Churchil schrijft hij in dit artikel: “In 1914/18 is Frankrijk op zijn man gekomen met Clémenceau, zo is nu Engeland op zijn man gekomen met Churchil, Churchil is een man met verbeelding en wilskracht. Hij kan het hart van de menigte treffen? Hij is ter benauwder ure gekomen”.

    Hij had het best hierbij gelaten, maar hij schreef ook nog andere eigen meningen.

     

     

    Als burgemeester was hij verantwoordelijk voor de ordehandhaving en dus tegen de gewapende weerstand. Hij wist van niets anders dan, dat gans de Belgische oorlogswetgeving tegen de gewapende weerstand was, al was het maar om elk gevaar van collectieve represailles uit te sluiten, uit diepe zorg voor de veiligheid van de burgerbevolking.

     

    De substituut Stevigny deelde zijn wekelijkse artikels in Het Volk van Ronse in vier categorieën

     

    1)  Over de medewerking met de vijand op économisch gebied

    2)  Over de openbare orde en de strijd tegen de weerstand.

    3) Derde categorie: pro-Duitse artikels.

    4) Vierde categorie:  anti-Engelse artikels.

     

    Uit de 212 oorlogsartikels. haalde hij er 36. Het hadden er meer kunnen zijn, maar laat ons aannemen dat hij gezocht heeft naar de strafste?

     

    Zo is het strafste dat hij éénmaal over de weerstand geschreven heeft , dat het bandieten waren.

    Voor de rest bleef hij als verantwoordelijke voor de openbare orde, achter de barricade van de Belgische oorlogswetgeving staan, wanneer hij schreef, dat zij het recht niet hadden om, na de capitulatie de oorlog voort te zetten, dat ze wanorde veroorzaakten tot groot risico voor de bevolking.

     

    Zijn strafste over Duitsland was:
    dat hij  (nog) geloofde in de zegezekerheid van Hitler (nadat de meesten al lang dit geloof verloren waren).
    En verder dat Duitsland alleen om strategische redenen ons land was binnen gevallen, dat zij aan geen kwaadaardige bezetting hebben gedaan, dat de honger in het land niet de schuld is van de Duitsers maar van de Engelsen

     

    En het strafste over de Engelsen? Dat zij de schuld waren van de partizanenoorlog, die door leeglopers werd gevoerd. Hij verweet hen, de bombardementen op ons Land , én dat alleen en , de Engelsen, de schuld droegen voor de économische wantoestanden in ons Land.

     

    Wie dacht dat hij op zijn proces zich voor dit alles zou

    verontschuldigen, was eraan voor de moeite.

    Waar een beschuldiging klopte zei hij: ja. Waar een beschuldiging niet klopte zei hij: neen.

     

    Op zijn proces bleef hij niet rond de pot draaien, maar bevestigde zonder meer, dat al die citaten conform waren met zijn mening van toen.

     

    In het lijstje van Stevigny zit geen anti-Belgische categorie?

     

    Zonder de vier categorieën te miskennen, moet elke objectieve waarnemer toch zelf vaststellen: in het lijstje van Stevigny is er geen sprake is van een anti-Belgische categorie? (zelfs geen anti-Franse of anti-Amerikaanse?).

     

    En dit was zijn dodelijke vergissing nl zijn onwankelbaar geloof in de Belgische wet en in het Belgisch gerecht?

     

    Hij kende al de regels die elke Belgische gezagsdrager en elke Belgische ambtenaar in tijden van een vreemde bezetting moest naleven.

    Hij kende de Conventie van Den Haag die mede door België werd ondertekend. Hij maakte als parlementair de bespreking mee van de wet Bovesse (1935). Zonder dat hij een Burgerlijk Mobilisatieboekje nodig had, kende hij al de regels die men ten behoeve van alle Belgische gezagsdragers en ambtenaren,tussen 1935 en1940, had vastgelegd, in geval van een bezetting.

     

    Helaas al deze regels waren zo opgevat, alsof de oorlog van 1940/45 een herhaling zou zijn van de oorlog van 1914/18? Dus zonder weerstanders, dus zonder risico van represailles.

     

     En zo kwam hij terecht in een "nieuwsoortige" oorlog, waar dezelfde, door België ondertekende Conventie van den Haag en dezelfde Belgische wetten, aan de bezetter een parallelle bevoegdheid zouden toekennen inzake het handhaven van de openbare orde, inzover zijn belangen in het gedrang komen.

     

    Voeg daarbij het inzagerecht van de bezetter in alle administratieve, politionele en gerechtelijke beslissingen, zoals in juni 1940 overeengekomen tussen de wettelijke Belgische overheid en de bezetter, waardoor in het ganse Land veel aangehoudenen en veroordeelden in akelige situaties vanwege de alwetende bezetter, terecht kwamen.

     

    In de context van het proces Vindevogel, had elke aanhouding door gelijk welke politie en zeker elke veroordeling door het een Belgische rechtbank meer verklikkingswaarde dan gelijk welk feit dat men Vindevogel ten laste heeft gelegd.

     

    Het druipt er zo af, voor elke aandachtige lezer van het proces, dat alle beschuldigingen van verklikking, kwaadaardige montages waren vanuit persoonlijke wraak oefeningen, die niets met het Vaderland en niets met de waarheid te maken hadden

     

    Neem hierbij een minimum kennis van lokale geschiedenis en van de ganse cast, en het is zonneklaar: Vindevogel heeft niet alleen niets tegen België geschreven, maar hij heeft zich strikt aan de wankele Belgische wetten gehouden, heeft niemand verklikt; maar hij had beter zijn politieke pen thuis gelaten. Hoewel men ook dit laatste vreselijk heeft op geblazen.

     

    Zijn laatste woorden voor het Hof zijn m.i.tragisch waar.

     

    .

    --Zij hebben dit alles kunnen doen onder de dekmantel van patriottisme

    -Tegen de staat heb ik nooit geschreven en dat heb ik ook niet gewild.

    -Van al de feiten die men mij ten laste legt, erken ik er geen enkel, Mijnheer de Voorzitter, maar geen enkel !

    - Dat alles is laster en leugen en opstokerij.

    - Nooit, Mijnheer de voorzitter, maar nooit heb ik een mens verklikt! ! !

    - Wanneer het alleen voor “Het Volk van Ronse” was geweest, zou ik gevallen zijn; maar mijn vijanden hebben er die verklikkingen bij gesleurd om mijn eer te schenden.

     

    .

     

     

    31-05-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (16 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    27-05-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Foto Leo Vindevogel
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Foto:  Leo Vindevogel

    27-05-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (12 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    26-05-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.document STEVIGNY
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    26-05-2007 om 14:07 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    24-05-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Doc. Stevigny met commentaar

     

    Over het steno-verslag Vindevogel
    En brief van substirtuut Stevigny


     
    De tekst die volgt is gedeeltelijk bedoeld als commentaar bij een documentje, namelijk een antwoordbriefje van substituut Stevigny op een aangetekende zending van mij, houdende een proeve van mijn  steografisch verslag en een samenvatting naar best vermogen van zijn rekwisitorium  in de zaak Vindevogel.

    Ik had hem aangeschreven in mijn persoonlijke naam en, gij zult zien, hij antwoordt mij als

    " Bestuurder van dagblad "De Ronsenaar" en "De Wekker" Ronse".
     Dit tot mijn eerste verrassing.

    Ten gronde schrijft hij:
    "In de grote lijnen ga ik akkoord met uw verslag.
    Tot mijn spijt kan ik u geen afschrift geven van mijn rekwisitorium daar ik geen schriftelijk verslag opgemaakt heb, doch mij gesteund heb op korte notas"
       Voor den Krijgsauditeur
         De Substituut
           Stevigny"

    Dit bericht is bedoeld als een tussenbericht, als nuttige en onmisbare achtergrondinfomatie voor het volgend bericht, m.i. vooral nuttig voor de lezers van de streek om alles wat nog volgt in een juiste context te plaatsen. hopelijk kan het ook voor anderen zijn nut hebben.

     

    Ik weet thans wel, zo iets als een O.M. betrekken in een geplande publikatie, doet men niet. Maarin mijn jeugdige bezorgdheid in die kwaadaardige tijden, was ik op zoek naar een soort certifikaat voor mijn objectieviteit Vandaar ook een aangetekend schrijven aan alle advokaten van de burgerlijke partijen, van de verdediging en eveneens aan de substituut, de beschuldigende partij; in dit geval de substituut Stevigny.

     

    Uiteindelijk was hij de enige, de eerste en de enige die onmiddellijk en spontaan en relatief positief reageerde.

     

    Een speciale annecdote .
    Ik heb hem zeker niet geschreven als bestuurder en zeker niet wat betreft “De Wekker”
    Dat de substituut Stevigny die aanspreektitel gebruikt toont aan dat hij toch vertrouwd was met Oudenaarde. Gedurende de oorlog was hij verbonden  aan de rechtbank van Oudenaarde, had daar nog relaties en kende dus het  blad “De Wekker”, dat de persoonlijke eigendom was van de drukker, dus niet van "De Ronsenaar"
    Wel werd “De Ronsenaar”bij dezelfde drukker gedrukt, Wat bij een buitenstander wel eens verwarring kon verwekken.

    Daar was wel een kleine praktische afspraak, waarbij  de drukker artikels van de Ronsenaar mocht overnemen en omgekeerd dat de Ronsennaar vooral lokaal nieuws uit het Oudenaarde mocht overnemen.

    Praktisch kwam het erop neer dat mijn hoofdartikel uit De Ronsenaar haast

     systematisch ook in De Wekker verscheen.

     Meer dan waarschijnlijk was de substituut lezer van de Wekker en kende hij ook De Ronsenaar. Zo zal hij dan ook kennis gehad hebben van het toevallig gemeenschappelijk hoofdartikel in beide bladen én van de auteur, zonder enig vermoeden van mij.
    Noteer dat hij, via het gevang van Oudenaarde, ook goede relaties had met de almoezenier Collage, tevens  proost van de Christelijke sociale werken te Oudenaarde, onmisbare nieuwsbron voor de Wekker.

    En dat kon van tijd tot tijd al eens tot vewarring leiden,

    Wanneer op een onbewaakt ogenblik , in het blad een paar keer een artikeltje meesloop dat niets meer direct met de sociale werken maar wel met Vindevogel te maken had, en zo ook in beide bladen terecht kwam, die waren dan

     niet geschreven als proost, maar als

    zelfbenoemd hulp-substituut, met alle vervelende gevolgen vandien.

     

    Eindresultaat: De Ronsenaar verruimde de redaktie met enkele Oudenaardse medewerkers, de drukker stopte met de uitgave van De Wekker en deze werd vervangen door een nieuw blad, dat deze keer eigendom van De Ronsenaar was nl "Het Weekblad der Vlaamse Ardennen".
    En daarmee waren alle achterschermse intrigues en te Ronse alle pijnlijke misverstanden uit de baan.

     

    Het is in die dubbele hoedanigheid van proost en hulpsubstituut, dat C ook in de Volksbond van Ronse zou verschijnen om daar het collaboratie proces van

    Vindevogel te maken en bij mogelijk slechte afloop de eigendom van de zaal in vraag te stellen.


    Om alles te verstaan moet men alles weten

     

     

     

    Na wat voorgaat zal men wellicht iets meer gaan begrijpen, dat ik als naieve beginneling, meer dan gelukkig was met het toch eerder positieve antwoord van de  substituut Stevigny.

     

     

     

    Mag ik er nog bijvoegen, dat dit alles evenmin iets te maken had met pure moord die op 25 september 1945

    werd gepleegd. 

    Op dit ogenblik was de CVP uit de regering gestapt en daar vervangen door de U.D.B.die nog geen gekozenen had, maar wel twee ministers o.a.Gregoire, een weerstander, de minister van justitie die,terwijl de eerste Minister Van Acker naar Portugal was, Vindevogel liet terecht stellen. Zo simpel ging dat toen.Een bezoekske aan de Minister van X uit Ronse, namens de ganse stad, die van niets wist, én het was gebeurd.?

    En daar hadden de tjeven, wie ze ook waren, op dat ogenblik, niets meer te zeggen.



     

     

    Een kleine geestesoefenig.Bij Lannoo verscheen in 2004 een terecht bewierookte studie over de oorlogsburgemeesters 40/44.

    Wie die studie leest en daarna het proces Vindevogel herleest, kan voor de rest van zijn leven niets anders dan besluiten: met Leo Vindevogel is iets gebeurd dat niet klopt,   iets dat riekt naar een persoonlijke wraak,die niets met het vaderland te maken had.

    Alle argumenten staan ,voor een aandachtige en geinformeerde lezer, in het proces; men moet hierbij alleen nog de geldende Belgische wetten en instructies kennen, zoals zij opgesteld werden tussen 1935 en 15 Mei 1940 ?

    Voeg daarbij het levensverhaal van een paar van de meest gedreven getuigen ten laste  en hun eigen verleden.
    En als ge nog twyfelt, herlees dan eens de reeds vermelde studie:
    "De Oorlogsburgemeesters"

    24-05-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (6 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-05-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vindevogel/Soudan? Tien jaar horen,zien en zwijgen

    Over Vindevogel

     

    Tien jaar “horen, zien en zwijgen”

     

    Soudan voor de kamer op 21 juni 1951

     

    Soudan, toenmalig socialistisch burgemeester van Ronse, deed tijdens een politieke tussenkomst, die niets te maken had met de repressie, reagerend op  interruptie van de gewezen liberale minister Van Glabbeke, een emotionele uitval over de rechtbanken van de repressie.

     

    Wij vertalen letterlijk uit “De Parlementaire Handelingen” van die dag:

    “Zo, zoals wij gezien hebben – gij zijt er getuige van geweest –zetelden zekere militaire rechtbanken als in een theater .  De massa was daar,en zij juichte de patriottische verklaringen van de magistraten toe. De massa was daar, en eiste strenge veroordelingen en de pers volgde”

    Hij voegde eraan toe:

    “op zekere ogenblikken is het goed daaraan te herinneren”.

    En hij zei verder ooit voor zo een rechtbank, gezegd te hebben, voordat hij zijn pleidooi ter zake begon:

     “Ik wil u een passage uit Michelet voorleggen,nl een uitreksel uit l’histoire de la Révolution française,  en steek u deze passage goed in het hoofd “ het volk in “colère” dwingt rechters en beulen, maar terug kalm geworden keert het hen de rug toe, vol afgrijzen ( horreur

     

    .

    Ik was toen in het parlement aanwezig. Ik weet niet of het gros van de vergadering zich afvroeg, wat en wie hij bedoelde, maar ik dacht voor mijzelf aan het proces van Vindevogel. En geen enkel Ronsenaar zal daar toen anders over gedacht hebben.

    Officieel ging zijn tussenkomst over de Procureur Generaal Bekaert, in verband met zijn onderzoek in de zaak van het dynamiseren van de ijzertoren en de houding van de pers terzake; maar het voorbeeld ging uitdrukkelijk en uitsluitend over de verloedering van  de Krijgsraden?
    En alleen het geval Vindevogel paste hierbij, als ware het hierin gegoten.

     

    Een paar verhelderende anekdoten

     

    a) Die emotionele nevenbeschouwing en de misprijzende verontwaardiging hierin klonk zo echt, dat de Kamervoorzitter(1939 tot 1954) Fr.Van Cauwelaert het nodig en nuttig vond, om er onmiddellijk zijn waardering over uit te spreken als volgt:”de woorden die minister Soudan komt uit te spreken moeten ons allemaal verblijden. Laten wij ons allemaal verheugen, dat hier een zo onafhankelijk en verheven taal wordt gesproken (Toejuichingen op de banken van de Christelijke Volkspartij en op de meeste banken van de socialisten en Liberalen).

    Natuurlijk dacht haast niemand hierbij aan het geval Vindevogel, behalve de spreker en ikzelf.?

     

    b) Ik vond het belangrijk hier even de naam FransVan Cauwelaert te citeren, daar die een grote rol gespeeld heeft in de tragedie Vindevogel en de politieke miserie van Ronse.
    Zo werd in de eis van de doodstraf, zwaar gebruik gemaakt van de, tijdens de oorlog 14/18, onderschepte brieven van soldaat Vindevogel aan Van Cauwelaert, waarin hij zijn beklag had gemaakt over de taaltoestanden in het Belgisch leger.
    Neem daarbij het feit dat hij, in het prille begin van de jaren 20, de coalitie (het mystiek huwelijk) tussen Huysmans en van Cauwelaert, in zijn blad “Het Volk van Ronse” had toegejuicht. Dit werd hem nooit vergeven, temeer daar dit geleid had tot breuk in de Katholieke partij van Antwerpen én met Paul Segers, die te Ronse kind aan huis was.

     (Paul Segers niet te verwarren met P.W.Segers)

     

    Men verdacht Vindevogel ervan, zo hij ooit in het parlement zou geraken, dat hij te Ronse hetzelfde verderfelijk spelleke zou spelen als Van Cauwelaert in Antwerpen.
    Eigenlijk was Vindevogel voor hen nog veel erger, hij was voor hen een verkapte communist, die in 1921 te Ronse, Reeds met de Socialisten en de Volksbond had meegesleurd had in een zinloze staking. Ook dit laatste zou men hem nooit vergeven.

     

    Deze gebeurtenissen, samen met zijn nooit aflatendeVlaamse weerbaarheid, die de eenheid van het Vaderland bedreigde, verwekte in die middens, tegen hem een dodelijke haat. Die haat zou, bij enkele vooraanstaande politieke tegenstrevers, tot aan zijn dood blijven  duren.     

     En nog lang daarna zal blijven duren. 

    Maar ik wil er hier al bijvoegen, dat deze personen m.i. geen beslissend impact gehad hebben op zijn ter doodveroordeling en zeker niet op zijn executie. Daarvoor wogen zij op dat ogenblik politiek veel te licht

    De financiele crisis had hen al in 1930 vleugellam gemaakt en, vlak voor de oorlog, had REX de meerderheid in Patria veroverd, tot en met de meerderheid in de eigendom van de lokalen.
     

    Tien jaar horen, zien en zwijgen

     

    Toen de processen gedaan waren, zelfs toen ik de wedersamenstelling in de brochure achter de rug had, wist ik al, dat ik een akelige vertoning had meegemaakt, precies in den aard als door Soudan zo prangend werd beschreven. 
    Ik bleef achter met oneindig veel vraagtekens.

    Wat zat daar allemaal achter, wie zat daar allemaal achter? Als niet-Ronsenaar wiet ik niets over vooroorlogse geschiedenis en nauwelijks iets over de oorloggeschiedenis.
     Waarom al die herkenbare rammelende leugens, en vanwaar al die haat, die maar al te duidelijk van strikt persoonlijken aard was?
    De maatschappij, het vaderland enz werden er al te herkenbaar bij gehaald uit noodzakelijkheid des middels.als een al te doorichtbaar voorhangsel.

    Er waren wel een paar merkwaardige uitzonderingen.
    Vooral het getuigenis van de H. Portois, die ik niet kende, noch van haar noch van pluimen.
    Alsof men wist dat wij iets anders gingen meemaken, werd het bij zijn aantreden even stil in de zaal.
    Men fluistere: hij is uit het kamp van Lagache, dus een politiek tegenstrever van Vindevogel, maar dat is ne serieuse vent, iemand met groot moreel gezag te Ronse.

    Wij citeren hierna alleen een klein stukje uit zijn getuigenis.

    Toen alles nogal positief, te positief,  klonk voor Vindevogel, onderbrak de substituut met een vraag .

     

    "De substituut: Kan de getuige, als man van de wet, wat de politiek was van Vindevogel?

    Portois: Il etait germanophile et ne s’en cachait pas.

    (Hij was duitsgezind en hij stak dat niet weg)

     

    Vindevogel: Mr de voorzitter, kan getuige, die mijn administratief beheer van heel dicht heeft kunnen volgen, kan hij niet zeggen of ik, in mijn administatief leven, niet steeds onpartijdig ben geweest, en mijn eigen partijleden of zo ooit heb bevoordeligd?.


    Portois: Je n’ai aucune raison de penser le contraire…je n’ai pas l’impression qu’au point de vu administatif Vindevogel
    était partial".

    Ik heb geen reden om het tegenovergestelde te denken…Ik heb niet de indruk, dat Vindevogel partijdig was op administatief gebied.

     

    Vooral die man deed mij definitief twijfelen en nog een paar anderen met hem.

    Dit deed mij in mijn “Verantwoording” van de verslagbrochure o.a. schrijven:

     

    “Om in de lijn van de strikte objectiviteit te blijven, heb ik mij principieel onthouden van alle commentaar, zij het dan zelfs in de vorm van uitleg.

    ___Zij die zoeken naar een bijna fanatieke wil om objectief en onpartijdig te blijven, zullen niet tevergeefs zoeken".

    En tot slot:

    "Met deze brochure meen ik antwoord gegeven te hebben op de vaak zo angstig gestelde vraag, of er in deze tijd of er,zoniet in de voorbije, dan toch in deze woelige en gevoelsgeladen tijden nog altijd zin, plaats en papier bestaat voor objectiviteit".

     

    Wie alleen naar zichzelf luistert, leert nooit iets bij.

     

    Daarna heb ik tien jaar lang mijn mond gehouden en geluisterd naar vriend en tegenstrever van Vindevogel.

    Als verantwoordelijke uitgever van het stenoverslag, werd ik systematisch aangesproken en alle mogelijke mensen, medestanders en tegenstanders, medestrijders en medestrijders van Vindevogel.
    Door voorstanders en tegen standers van het burgemeesterschap, werd ik bijgelicht en gedocumenteerd over wie is wie en wat is wat, gedurende de oorog,voor de schermen en achter

    de schermen.
    Ook later, in het parlement, werd ik, door oud-collega’s van Vindevogel, bij de arm genomen. Daar trok men o.a. mijn aandacht op de vraag: Wat met Vindevogel en de Conventie van den Haag die vlak voor de oorlog nog eens werd meegedeeld aan alle bestuuursverantwoordelijken van het ganse land, met daarbij de "gedragscode" in geval van bezetting in oorlogstijd, door de regeringen opgesteld tussen1935 en 194O  enz enz?
    Ik moest toegeven dat ik daar van gehoord had, ook tijdens het proces, maar bij de inhoud en de betekenis hiervan was ik nooit blijven staan.
    Na lezing van die dokumenten was ik er diep van overtuigd, dat Vindevogel onrechtvaardig ter dood werd veroordeeld, en dat niet terechtgesteld werd maar kortweg cynnisch werd vermoord in fuctie van louter persoonlijke wraak  .
    Ik leerde elken dag iets bij, ontzettend veel over het levensverhaal van Vindevogel, van voor en tijdens de oorlog, maar ook veel over anderen over de getuigen ten laste en ten ontlaste, voor na en tijdens de oorlog. 
    In ’t kort alles, (of bijna alles) wat men moet weten om zich een zelfstandig oordeel te vormen over de tragedie Vindevogel. (Zie documentatie bij KADOC)


    Men moet onderscheid maken a) Vindevogel van 1907 tot 1940 en b) de Vindevogel van de oorlogstragedie.

    Over dit laatste was mijn oordeel ongeveer klaar, na tien jaar, en kon ik voor het eerst een stuk hiervan kwijt  in de Ronsenaar van september 1955.

    (Iedere week over verscheidene bladzijden, vijf weken na mekaar)

     

    Na tijdje kon men bijna eenparig horen: "indien zijn proces maar een paar maand later was voorgekomen , het zou nooit gebeurd zijn?"
    Of: "was hij maar gevlucht, maar zo zat hij niet.in mekaar"

    Niet zolang na de executie, was haast niemand nog fier over zijn getuigenis tenlaste, dit op een vijftal na. 
    Men kon zelfs horen: "waarom heeft men niet meer getuigen ten ontlaste opgeroepen, o.a. uit de Volksbond zelf ?"

     

    Wordt vervolgd



     

     

     

    .

     

     

    19-05-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (9 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    15-05-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nog over de tragedie Vindevogel

     

     

    Nog over de Vindevogeltragedie

    te Ronse

     

    Wat Vindevogel er zelf over dacht?

     

    Noteer: tragedie in de Grieks wil zeggen schuld, maar “schuldeloze schuld.”.

    Het kan wel verhelderend zijn om even te luisteren naar wat hij er zelf over zegt? Ik neem hiervoor, uit zijn betoog voor de rechtbank, enkele algemene beschouwingen, die los staan van de feitelijke beschuldigingen in zijn dossier.

     

    1)Wanneer de gouverneur D.V. mij gevraagd heeft of hij mijn kandidatuur voor het burgemeesterschap mocht voordragen, dacht ik maar aan het voedselprobleem en aan hetoplossen van de bevoorradingsmoeilijkheden.
     Ik had mij daarbij voorgenomen zo matig en onpartijdig  te besturen en, zoveel ik kon, te vermijden, dat ik andersdenkenden aanstoot zou geven.
     Ik wist wel, dat ik een burgemeester uit de minderheid was.Tot iets was ik echter wel besloten: de Vlaamse taalwetten, zoals zij waren in al hun striktheid toe te passen, daar ik er geheel mijn leven voor gestreden had en anderen had ten laste gelegd, dat zij het niet gedaan hadden. Zo zal ik misschien de misnoegdheid geprikkeld hebben van mijn oude tegenstrevers.

     

    2) Wanneer in oktober 1943 in mijn huis een bom geworpen werd en men getracht heeft gans mijn familie om te brengen, kan men toch wel begrijpen, dat ik en mijn vrouw en kinderen het terrorisme niet meer bekeken hebben als de gewoonste mens ter wereld.

    Op 24 december daaropvolgend werd viermaal op mij geschoten en lieten de moordenaars mij voor dodelijk gewond liggen.Welke mens zou dat kunnen onverschillig doormaken en zekere reacties in zijn gemoed kunnen onderdrukken? Dood of levend, ik heb alles doorstaan en de duim niet willen leggen voor mijn aanvallers en diegenen die er achter stonden Zij hebben nu de macht.

     

    3)Er is in het oorlogsverloop te Ronse voor sommigen oorlogspolitiek; er is echter ook veel vooroorlogse politiek.
    Ik heb 25 jaar lang politiek gewonnen; mijn tegenstrevers hebben door de oorlog hun revanche; nu ben ik overwonnen. Zij hebben gewonnen niet met open strijd; maar in de lelijkheid van leugen en verdachtmaking. Zij hebben de macht en de middelen om mij te beschuldigen; ik zit sinds 3 september opgesloten en moet mij verdedigen met wat ik uit het geheugen kan aanvoeren en dan nog voor zoveel mijn rechters in mijn waarheidsliefde en mijn goede trouw willen geloven.

     

    4)Ik heb bestuurd en geleefd als in een glazen huis; ik was omringd van andersdenkenden, die ik niets verdoken heb en die nu opkomen als mijn beschuldigers.
    Meermaals heeft men mij tijdens de oorlog er op gewezen, dat ik gevaarlijk leefde en tegen mij dossiers zouden opgemaakt worden door mijn onmiddellijke medewerkers en bedienden. Ik heb altijd geantwoord:” wie wel doet, moet niet vrezen” Nu stel ik vast dat ik overmoedig geweest ben.

    Ik had er niet op gerekend dat men met kwade trouw aan de zaken een verkeerde voorstelling kon geven en dat ik zou moeten bewijzen iets niet gedaan te hebben.

     

    Na de Krijgsraad kwam het Krijgshof

     

    Verontschuldig dat ik ook hier zo weinig mogelijk namen noem en mij zoveel mogelijk beperk tot de tot de feiten.

    Voor het Krijgshof werden slechts twee stukken aan het dossier toegevoegd nl een kiesmanifest uit 1922 en en verklaring van de provinciegouverneur die destijds aan Vindevogel gevraagd had om zijn kandidatuur als burgemeester te mogen voordragen.
    a) een kiesmanifest uit het jaar 1922. De Audteur keerde in zijn beschuldigingen zelfs nog terug tot de oorlog 14/18. niettegenstaande Vindevogel toenoorlogsvrijwilliger was geweest en alle mogelijke onderscheidingen, 8 frontstrepen, had bekomen, werd hij, zoveel jaren later, van defaitisme beschuldigd. Vooral dat hij met Van Cauwelaert had gecorrespondeerd werd zwaar in de verf gezet. Niet te geloven, maar waar. 

    Alsof men schrik had, dat zijn fouten van 40/45 niet volstonden om hem te veroordelen.

    b) een verklaring van de Provinciegouverneur, waarin deze bevestigt dat Vindevogel niet de kandidaat van de Duitsers was, maar op verzoek van de gouverneur benoemd werd als tegenkandidaat voor de kandidaat van de Duitsers.


    Achteraf gezien :Waarom werd een verklaring van Soudan verzwegen?

    Achteraf stelt zich wel een vervelende vraag: 30 april 1945 was de periode waarop de eerste gevangenen uit de concentratiekampen terug keerden, wat op zich al niet bevorderlijk was voor een zakelijke en eerlijke benadering.

    Onder de teruggekeerde politieke gevangenen van Ronse, waren ook die van Buchenwald, waarbij Minister Soudan, de burgemeester van Ronse samen met nog enkele andere uitgemergelde Ronsenaars..

     

     

     

    Onderzoekers nl een paar gendarmen uit Ronse, boden zich bij Soudan aan, om van hem te vernemen of Vindevogel niet betrokken was o.a. bij de verklikking van zijn andere Ronsische medegevangenen?

    Hierop reageerde Soudan, dat Vindevogel daar niets mee te maken had en ze, een voor een, de schuldige kenden, die hij bij naam noemde.

    De echte schuldige was trouwens zelf een weerstander, bij wie, betrapt door de Duitsers, een ledenlijst afhandig werd gemaakt.

    Maar het resultaat van  die ondervraging werd echter niet bij het dossier gevoegd?
    Dat heb ik nooit begrepen. Zou men dit ook niet gedaan hebben indien het resultaat anders was geweest?


    Nog iets, waar niemand kon nevens kijken. De voorzitter van het Hof zat bij wijlen letterlijk te vechten met de vaak en moest van tijd tot tijd door een tikje wakker gehouden worden. Onder het  publiek in de zaal

    werd gefluisterd, dat hij zwaar getroffen werd door een bericht, dat een dochter van hem in een concentratiekamp bezweken was. Die akelige tijding had hem wellicht een paar slapeloze nachten had bezorgd?.

    Een mens zou voor veel minder er stil bij worden?

     

    Ik ben er heilig van overtuigd dat uiteindelijk niet de feiten, die Vindevogel ten laste werden gelegd, aan de basis liggen van zijn ter doodveroordeling, maar dat die vooral moet gezien worden in die fatale samenloop van  dramatische omstandigheden in die barbaarse tijden?.

    Rechters zijn ten slotte ook maar mensen?

    Maar kan dat, als de informatie klopt, zo een betrokkene een rechtzaak laten voorzitten, zonder de objectiviteit van het gerecht in vraag te stellen?


    En wat te denken over de scheldende voorzitter van de krijgsraad? Dat kan toch ook niet in een beschaafd land?

     

    Hoe een voorzitter van de Krijgsraad zoiets verantwoorden?

     

    Zoals ik hiervoor al schreef, iets voor de vijftigste verjaardag van terechtstelling van Vindevogel, werd mijn stenoverslag opnieuw uitgegeven door het Davidsfonds Leuven.Persoonlijk heb ik daar geen enkele verdienste aan ; het initiatief hiertoe werd buiten mij om genomen.

    Die uitgave was voorzien van een juridische uitleiding of naschrift van de hand van Koen Baert, jurist.

    Besluit: men had beter eerst de zaak Vindevogel aan herziening onderworpen i.p.v. de zaak Laplasse.


    Hierbij nog een zeer belangrijke anekdote.

    Bij het voorstellen van het Davidsfondsboek aan de pers, werd mij om een interview gevraagd door VTM, wat ik aanvaarde.

    Bij deze opperde ik voor de TV de veronderstelling, dat de scheldendeVoorzitter van de Krijgsraad een soort toneelspel had opgevoerd.

    Zoals hij tekeergegaan was had hij Vindevogel wel tien keer de doodstraf moeten laten toekennen,---- én het gebeurde niet eens éénmaal? Zulks tot grote desillusie van zijn doodsvijanden, die niet alleen op een ter dood veroordeling hadden gerekend maar ze eisten daarbij dat de terechtstelling zou gebeuren op de markt te Ronse.

    Waarom zulk een scheldproces en toch geen doodsvonnis?Wat stak daarachter?


    Diezelfde avond nog, kreeg ik een telefoon uit Gent.

    Men deelde mij mee, dat mijn veronderstelling klopte.

    Als het mij nog interesseerde zouden ze mij het schriftelijk bewijs sturen.

    Dit schriftelijk bewijs berust thans ook op het archief KADOC te Leuven.


    Op een bepaald ogenblik vroeg de berucht geworden voorzitter van de Krijgsraad een onderhoud aan de aalmoezenier van het gevang te Gent.(Die aalmoezenier was een oom van onze gesperkspartner)

     Op uitdrukkelijke vraag van de H. Dubois,voorzitter van de Krijgsraad, schreef de aalmoezenier een uitvoerig verslag van dit onderhoud..

    De H.Dubois vertelde hem, dat hij een absolute tegenstander was geweest van de doodstraf voor Vindevogel, dat heel zijn zogeheten brutaal optreden moest gezien als en poging om niet van zwakheid of onverantwoorde mildheid verdacht te worden .

    Hij had het ook over de kwalijke druk op de publieke opinie te Ronse.

    Hij had er ook veel moeite mee dat men Vindevogel had laten terechtstellen, dat dit strijdig was met het feit dat er twee verschillende vonnissen waren geweest.


    Hij vroeg aan de aalmoezenier, verslag van zijn verklaringen te maken. Hij drong erop aan dat dit geen vertrouwelijk gesprek was, maar dat de aalmoezenier daar gebruik kon van maken waar het nuttig bleek.

     Mijn gesprekspartners waren door hun oom, de aalmoezenier, in het bezit van dit vertrouwelijk document, dat ik ’s anderendaags via de post mocht ontvangen

    Ik hoop voor de H. Dubois, dat hij hiermee toch een deel van zijn gemoedsproblemen is kwijtgeraakt. 

    Voor de geschiedenis heb ik, als reeds gezegd, dit document bij KADOC neergelegd bij,de rest van het dossier Vindevogel en ik heb eveneens een kopie aan een lid van de familie Vindevogel overhandigd.

     

    Wordt vervolgd

     

     

     

     

    15-05-2007 om 22:09 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (7 Stemmen)
    >> Reageer (3)
    11-05-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Over Leo Vindevogel

    Over Leo Vindevogel, de enige parlementair,

    die na de oorlog 40/45 werd terechtgesteld

     

    Volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Oudenaarde-Ronse

     

    Vindevogel was de eerste volkse parlementair in dit arrondissement van1924 tot 1945, waar ik hem heb opgevolgd van 1950 tot 1981.

    Hij werd in september 1907, d.i. 100 jaar gelden, toen 19 jaar oud, als onderwijzer te Ronse benoemd met als bijkomende voorwaarde mee te werken aan de sociale actie van de Volsbond. 
    In januari 1941 werd hij burgemeester van Ronse, in vervanging van Minister Soudan,die naar Frankrijk gevlucht was en niet teruggekeerd.
    Zakelijk en normaal was Vindevogel wel de meest aangewezen man hiervoor, maar politiek bleek dit achteraf een fataal risico.
    In september 1945 werd hij te Gent gefusilleerd wegens zogezegd Landsverraad?

     

    Wat komt Vindevogel dan doen in mijn herinneringen en meningen? Ik heb hem in leven immers slechts driemaal ontmoet.

     

    1) in 1929, ik was toen 12 jaar, op een omstreden verkiezingsmeeting in mijn geboortedorp Melden, thans een deelgemeente van Oudenaardeduizend inwoners, deelgemeente van Oudenaarde, door alle wielerliefhebbers gekend, ook buiten de grenzen van Vlaanderen en België en van vele wielertoeristen als het dorp van de Koppenberg,

     die ter plaatse het Steengat heet.
     
    Het was een verboden meeting vanwege het Bisdom, wat het gebruik van de parochiezaal betreft, maar daar was ontzettend veel volk. in de zaal van het café Van Coppenolle.
     Hij was toen op de officiële Katholieke lijst vervangen door de latere minister de Vleeschauwer uit Brakel, namens de Boerenbond (en niet namens de Katholieke Associatie en Patria van Ronse).

    Als reactie hiertegen had hij een eigen lijst gevomd, die daarbij nog gekoppeld was met de Fronters van Aalst.
    Vindevogel zou het halen tot grote vreugde van de gewone mensen. Trouwens te Melden waren er niet veel andere, waarvoor we ons klak moesten afnemen.

     

    Voor het eerst sinds 1830 behaalde de traditionele Katholieke partij geen verkozene in het arrondissement.

    In 1932 krijgt hij zijn plaats op de katholieke lijst terug, dit is na de wereldcrisis, na het failliet waar vele banken het slachtoffer van werden, o.a. de Boerenbond, de Bank van den Arbeid, en vooral veel politieke katholieke werkgevers uit de Katholieke Associatie Patria van Ronse.

     Ook de Spaarkas van de Volksbond had onder de crisis geleden, maar dit bleek politiek niet zo dodelijk.

    Vindevogel werd  opnieuw de eerste plaats aangeboden en het zou zo blijven tot aan de oorlog.

     

    2) Eind 1943 ontmoette ik hem voor de 2de keer. Hij was toen burgemeester. Deze keer zou ik hem niet alleen zien, maar ook aanspreken.

    Ik was toen lesgever aan de Technische School De Poorter Glorieux te Ronse, die toen een poging ondernam om van een deel van de school een soort technische humaniora te maken.

    Daar moest ik, als recent afgestudeerd Germanist, Engelse Licentie, o.a. Engels geven.
    Mijn keuze voor een Engelse lic. had niets te maken met politiek, maar hoogstens met het feit dat ik veel familieleden had in Engeland.
    Een boer van mijn vader werd als soldaat in 14/18 vrij vroeg als zwaar gekwest en voor verzorging naar Engeland over gebracht. Na de oorlog bleef hij in Engeland achter in de armen van een verpleegster en dit niet zonder gevolgen nl 5 zoons en een dochter. Een kleindochter Michele Verroken, geldt  al jaren als het nationaal antidopinggeweten van Engeland.


    Laat ons terugkeren naar de vraag: hoe ik voor de tweede maal Vindevogel heb ontmoet.
    Intussen volgde mijn vrouw  de tweede lic. Germaanse talen te Leuven. Ze was in 40, na de kandidatuur, gestopt omwille van de oorlog, maar in 42 was ze herbegonnen met de licenties .

    De directeur Broeder Emmanuel had mijn lesuren op drie dagen samengebracht, zodat ik elke week voor vier dagen naar Leuven terug kon.
    Maar in die periode was de reis per trein,wegens dreigende bombardementen, niet aan te raden, zeker niet als men over een ander vervoermiddel kon beschikken bij voorbeeld een vervoerder. Maar met een vervoerder mee te reizen had men een vergunning  van de locale Burgemeester nodig, in mijn geval van Vindevogel.
    De aangewezen vervoerder, die me wekelijks kon en wilde meenemen, was Van Herpe. Later bleek dit een oomzegger van Vindevogel te zijn, die gehuwd was met de dochter van Fred Vindevogel, broer van Leo en eigenlijk zijn politiek manager. Onthoud dit voor het vervolg van dit verhaal. 
    Het onderhoud met Leo was zeer efficiënt gebleken, maar zeer kort: een snak en een beet en het was gedaan. Nog voor ik het wist stond ik terug op straat.

    Toen ik hierover aan een paar Ronsenaars mijn verhaal deed, was de reactie: dat is Leo, hij bedoeld het niet slecht, maar zo zit hij in mekaar. De de mensen die hem kennen nemen dat erbij, want hij staat ook altijd klaar om jan en alleman te helpen .

    Dat was het dan.

     

    3) In 1945 heb ik hem voor de derde maal en voor het laatst gezien. Dit gebeurde op de rechtbank te Gent, bij zijn processen voor de Krijgsraad en het Krijgshof.

    Hoe ik daar terecht kwam? Weer toeval, louter toeval.

    Een van mijn beste vrienden van Ronse, was Michel Cheyns. De drie dagen dat ik les gaf, overnachte ik bij hem thuis. Na de oorlog was hij medestichter en hoofdredaktreur van een locaal weekblad, De Ronsenaar. Op een bepaald ogenblik werd hij door het Vaderland opgeroepen om zijn legerdienst te vervullen in Ierland. Vandaar de vraag of ik hem tussentijdig wilde vervangen als hoofdredakteur. En, ironie  van de geschiedenis, die tussentijdelijkheid zou 40 jaar duren.

    Dat hield in, dat ik 40 jaar lang, wekelijks een soort hoofdartikel zou schrijven; wekelijkse elke dinsdag de redaktievergadering zou meemaken in een lokaal van de Volksbond, waar Staf Depoortere voorzitter was, én van de Volksbond én van De Ronsenaar. Het een had nochtans niets met het ander te maken,tenzij dat de redaktievergaderingen in een bureel van de Volksbond gebeurden.
    Daarbij zou ik elke woensdagavond, 40 jaar lang (tot een stuk in de nacht) op de drukkerij zijn om de opmaak mee te maken enz enz.


    Volksbonders verdeeld
     

    Meegenomen, Staf Depoortere was een Volksbonder van het eerste uur, en behoorde tot de groep die met lede ogen nota namen van het feit dat Vindevogel het oorlogsburgemeesterschap had aanvaard. Ze namen hem het enigszins kwalijk dat hij een aanbod van een post bij een bevriend Vlaamsgezind Ronsisch industrieel, Jozef De Waele, niet had aanvaard, om zo tijdens de oorlog,samen met de Volksbond buiten de politiek te blijven.


    Een ander deel van de Volksbonders stemde  wel in dat hij op aandringen van de Provinciegouverneur De Vos het burgemeesterschap had aanvaard, daar de benoeming nog gebeurd was door de Belgische overheid, mede om te voorkomen dat de Duitsers een commissaris-burgemeester zouden kunnen benoemen, lijk in Oudenaarde.
    Zij steunden hem temeer, omdat hij er zich toe verbond om van de ravitaillering zijn punt nr één te maken. Dit was trouwens in 14/18 het punt geweest waardoor de Volksbond zich uiterst verdiestelijk ingezet.


    En hij zou woord houden. Te Ronse werd o.a. nooit geraakt aan de zegels van de ondergedoken werkwijgeraars.
    Een keerzijde was wel dat hij zich ook moest moeien met het bestrijden van de smokkel, vooral daar er in Ronse wel een paar rondliepen die het smokkelen combineerden met een of andere weerstandsorganisatie? En dit zou hem uiteindelijk meer fataal worden dan zijn politiek beleid?

     

    Iets meer over Staf De Poortere

     

    Het hoofd van de Volksbonders die niet gelukkig waren met het oorlogsburgemeesterschap van Vindevogel, was  Staf De Poortere, de naoorlogse voorzitter van de Volksbond en van De Ronsenaar. De zelfde man die zou echter, na de bevrijding, instaan voor het drukken en het verspreiden van ons stenografisch verslag van het proces tegen Vindevogel, waardoor het, ook voor alle Ronsenaars, mogelijk werd zich eeen objectief oordeel te vormen, los van alle roddels.

    Tijdens de oorlog en daarna was Staf De Poortere ook voorzitter van de Christen Mutualiteit. In die hoedanigheid zou hij bureel blijven houden in de burelen van de Volksbond. Dit had als gevolg dat hij bij de bevrijding de leiding van al de lokalen van de Volksbond kon overnemen .
    Dat was toen van levensbelang voor de Volksbond zelf. Hoe? De lokalen waren oorspronkelijk een schenking van de Deken van Sint Hermes, op voorwaarde dat bij ontbinding van de Volksbond, ze terug eigendom zouden worden van de deken van Sint Hermes.
     
    Waarvan akte.
    Dit zou echter oorzaak van enkele perfide intriges in de eerste maanden na de bevrijding.(hierover later)

     

    Waarom moest precies ik het proces van Vindevogel volgen?

     

    Van 1907 tot 1940 stond Staf De Poortere naast Vindevogel en met hem tal van andere vrienden, die ik van toen af elke dinsdagavond, na de redactie, zou meemaken en meteen al hun politieke verhalen.

     Waarom moest ik niet de aangewezen man zijn om het proces van Vindevogel te verslaan? Omdat ik, volgens hen, een man zonder politiek verleden en niet verbrand, noch in de ene noch in de andere richting en derhalve zonder vooroordelen.  Ik was zelfs geen Ronsenaar en alle opgeroepen getuigen ten laste en ten ontlaste waren voor mij louter namen.
    Naar de buitenwereld toe konden ze toch geen meer neutrale verslaggever vinden? 
    Ik maak het kort, ik kon niet anders dan toegeven, maar dan zouden er geen andere commentaren in het blad verschijnen, die mij in een of andere kwaadaardige polemiek konden betrekken. Achteraf zou dit onbewust een goede voorzorgsmaatregel blijken.Meer hierover later)

    Zo maakte ik Vindevogel voor de derde maal mee.

     

    Waarom geen gewoon persverslag?

     

    Lijk ne groten had ik mij te Gent tussen de journalisten geïnstalleerd en hoorde tussendoor ook hun commentaren. Voor en na de zittingen kwam ik met hen in een café terecht voor een boterham, een pintje of een kop koffie. Daar kreeg ik van een paar secretaressen gedaan, dat ze mij een doorslag van hun omgezet stenografisch verslag zouden bezorgen.

    .

    Te Ronse zelf was het toen een echt wespennest. Ik hoorde er de meest onwaarschijnlijke verhalen over het verloop van het proces. Hierbij vreesde ik dat mijn eventueel verslag hoogstens een betwistbare variante zou zijn.

    Aan de redaktie deelde ik mee, dat ik tegen de achtergrond van al die fantasieën geen simpel weekbladverslag wenste te maken.

     

     Maar ik had nog andere twijfels


     
    Ik stelde mij ook vragen over het eerlijk verloop van het verloop van het proces.

    Ik was vooral onder de indruk van twee gegevens

    a) het brutaal en onvoorstelbaar scheldend optreden van de voorzitter van de Krijgsraad én tegenover de beschuldigde én tegenover de getuigen ten ontlaste.

    b) het gerucht dat liep bij de journalisten en secretaressen van de advocaten van de verdediging nl dat de verdediging nog voor de zitting onder dreiging verplicht werd een document ten ontlaste uit het dossier te houden. “Want zoniet zouden wij Vindevogel wel moeten vrij spreken en dat kan toch niet”

     

    Waarover ging het berucht document?

     

    Later kreeg ik, door Fred Vindevogel, het beruchte document wel in handen. Het was een lijst van feiten waarbij andere burgemeesters van grote en grotere steden. de lijst bevatte ook andere bestuursverantwoordelijken en evenzeer magistraten  die bij de uitoefenig van hun ambt beslissingen hadden genomen,  waardoor veel mensen bij de Duiters verdacht werden gemaaktwaren met alle kwalijke gevolgen daarvan. Daar waren ook de namen van hoge politieverantwoordelijken bij en magistraten van correctionele rechtbanken die gezeteld die gezeteld hadden als bijgevoegde bij de krijgsraden enz en die niet eens vervolgd werden?
    In dit gezelschap was Vindevogel maar  klein gruut. 

    Het zal wel waar geweest zijn, dat daarmee vergeleken,  men Vindevogel had moeten vrij spreken. 
     
    Geplaatst tegenover dit document zou men dan ook gereageerd hebben “als gij dit document bij het dossier voegt, dan moeten wij dit ook als een aanklacht beschouwen en vervolging tegen alle vernoemde personen instellen”.

    En dit laatste zal natuurlijk wel de echte reden gewest zijnom het document terug te trekken?

     

    Hoe de publicatie tot stand kwam

               

    Na al wat voorgaat, was mijn voorstel aan de redactie van de Ronsenaar: Ik ben in het bezit van een paar stenografische verslagen en ik ben bereid een stenoverslag drukklaar te maken.
    Ware dat niet veel beter ,dan ons in een waanzinnige polemiek te storten?
    De reactie was onmiddellijk en spontaan positief
    Maar waar vinden wij het nodige papier?



     Staf De Poortere zou proberen voor papier te zorgen, wat toen nog niet zo simpel was, maar in zulke zaken kende hij zijn weg als geen andere.


    En de voorzitter stelde bovendien voor dat De Ronsenaar voor de drukkosten zou instaan. En daarmee waren we onmiddellijk van het ijs.


     I
    n plaats van een krantenartikel, zouden  wij dit stenografisch verslag onder vorm van een brochure op de markt brengen. Het zou een brochure worden van 97bladzijden, twee colonnen van tien centimeter hoog per bladzijde, en kleine druk om papier te sparen.
     (Voor een paar jaar werd het verslag door het Davidsfonds in boekvorm opnieuw uitgegeven. Het werd een boek, kleine druk van 198 bladzijden).

     

    Objectieviteidswaarborgen verzamelen

     

    Ondertussen stuurde ik een aangetekend schrijven (De verzendinds bewijzen en de antwoorden heb ik goed bewaard) aan alle advocaten ten laste en ten ontlaste, inbegrepen aan Substituut Stevigny, met een doorslag van een samenvatting van hun betoog, waarvan ik geen steno had.
    Ik deelde hen mijn bedoeling mee en vroeg hun hen akkoord over hun tekst.

    Achteraf gezien ongebruikelijk, zoiets doet men toch niet?
    Maar van de substituut Stevigny en van alle advocaten ten laste kreeg, zonder problemen, ik een positief antwoord. Ge kunt u voorstellen dat die antwoorden voor mij goud waard waren ?
    Alleen de advocaten van de verdediging reageerden niet of negatief nl de Meesters Dhooge, Dua en Claus.

     

    De advocaten van Vindevogel tegen het verschijnen van mijn stenografisch verslag.

     

    Advocaat Dhooge uit Gentbrugge, die ik thuis bezocht, beweerde dat mijn verslag op niets trok; hij beschikte zelf over een perfect stenoverslag.
     Hierop heb ik niets gezegd, alleen in mijn vuistje gelachen.
    De enige vraag die overbleef was: waarom dit verzet?

    Meester Claus uit Ronse wou wel, maar mits wijzigingen hier en daar,waar ik niet kon op ingaan.

    Als ik mij niet vergis, wilden ze niet participeren, uit vrees dat zulks een kwalijke reactie zou verwekken, die hen ten kwade zou genomen worden (? ) in het vooruitzicht van de behandeling voor het Hof van Beroep?

    Ik weet het niet..

    Zij beweerden dat de hoofdzaak gered was, daar er in eerste aanleg, niettegenstaande al de scheldpartijen van de Voorzitter, geen doodsvonnis werd uitgesproken?

     En het Hof zou daar niets aan veranderen, meenden zij. En zelfs als het daar slecht afliep, bleef het essentiele gered, want bij twee tegenstrijdige vonnissen, zou men in een beschaafd land als Belgie het voordeel van de twijfel geven. En de tijd zou de rest wel oplossen.

     

    Ondertussen was het stenografisch verslag gedrukt op het luizigste oorlogspapier dat er nog kon gevonden en de brochure was zelfs al ingenaaid, maar toen ze van kaft moest worden voorzien, werd het proces voor het Hof van Beroep aangekondigd.
    (Ik weet niet of het Belgisch gerecht in heel zijn geschiedenis ooit zo snel heeft gewerkt? De behandeling in eerste aanleg liep af op 9 Maart en in beroep op 30 april)
    Wat nu? Wel, alles laten liggen en het verslag van het Hof er achteraf bijplakken .

    En zo is het gebeurd. Wie zo een brochure heeft kan het bijplakken goed vaststellen.

     

    Over het verspreiden van het Stenoverslag

     

    Over hoeveel exemplaren het gaat weet ik niet precies, minstens een paar duizend. Op twee dagen waren ze uitverkocht te Oudenaarde en te Ronse.Dit gebeurde op de marktdag te Oudenaarde bij krantenwinkel Devos en te Ronse in de Peperstraat bij de drukker Massez.

    Ook deze namen hebben  voor de mensen van de streek groot belang daar in beide gevallen gaat over gekende patriotten, waardoor het verslag ter plaatse een bijkomende objectievietijdswaarde kreeg.

    Het werd ter lezing van hand tot hand doorgeven, waardoor alle fantasieën weggeblazen werden en de lezers voortaan met kennis van zaken konden oordelen.

    Het was daarbij mijn zorg, zoveel mogelijk de namen van de getuigen, bij herhaling, alleen de beginletter te gebruiken, zodat de personen eigenlijk moeilijk en alleen te Ronse identificeerbaar zijn. Voor de anderen blijft hierdoor alleen het naakte verhaal over.

     

    Toch herdrukken

     

    Nietegenstaande aandringen uit verscheidene hoeken om een tweede uitgave heb ik steeds het been stijf gehouden, zelfs toen Fred, de broer van Vindevogel erom vroeg.Ik vond dat het zo al goed geweest was.

    Tot ik op een bepaald ogenblik voor het raam van een boekenwinkel te Gent een boek zag liggen met de titel:"Vindevogel, Terechtstelling en Proces” door

    Bernard van Goor.

    Van Goor bleek een pseudoniem voorValere De Pauw, een Ronsisch bekend schrijver, een Vlaams nationalist uit Sint-Job-in ’t Goor, maar een gewezen Ronsenaar, ooit een van de hevigste supporters van Leo Vindevogel. Tot mijn grote verbazing moest ik wel vaststellen dat het mijn tekst was, die men achter mijn rug toch laten herdrukken, maar wel gevolgd door tal van interessante bijkomende gegevens.

    Niet op mijn vraag maar wel met mijn medeweten werd de brochure onder een deftige boekvorm recentelijk opnieuw en foutloos uitgegeven door het Davidsfonds onder de titel “Het Proces Vindevogel”
    Volgens mijn informatie zijn er daar nog exemplaren beschikbaar.

    Wel ben ik niet ingegaan om de volle namen van de getuigen ten laste eraan toe te voegen, wat het boek zeker minder leesbaar maakt, maar het belet de nutteloze pijn die men er hier of daar mee zou kunnen veroorzaken. Dat maakte ik toch aan mijzelf wijs.

    Wordt vervolgd.

    (Alle stukken en documenten waarnaar ik verwijs, werden door mij neergelegd bij het archief KADOC te Leuven.
    Daar liggen ook alle archieven van De Volksbond zoals ik ze kreeg van Staf Depoortere en ook van Fred Vindevogel, en nog veel meer, waarnaar ik later zal verwijzen) 
     

     

     

    11-05-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (30 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    04-05-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Van grote affiches naar partijfinanciering door de staat

    Van grote affiches over partijfinanciering

    door de  staat  naar  de-demokratisatie?

     

    Als ik mij niet vergis , het moet zo achtdagen voor het verschijnen van de memoires van Tindemans gebeurd zijn, las ik in Knack van de hand van Martens, dat er twee mensen waren in de CVP die zich (hardnekkig) verzet hadden tegen het gebruik van 20vierkante meter affiches enz  nl Jan Verroken en Dries Claeys, volksv. van (Oostende)

    Dit klopte, met dien verstande, om alle misverstand te vermijden, dat ons verzet niets te maken had met de Europese kiesstrijd van 1979, maar al van veel vroeger dateerde, nl begin van de jaren 70

    .

    Ons argument was: als ge daar mee begint, stevent gij af op onbetaalbare propaganda uitgaven, niet alleen voor de CVP maar voor alle partijen, want de ene zal de andere meesleuren en iedereen ruineren of corrumperen .

    Zwijge over de vraag betreffende de weerbaarheid en de werfbaarheid van onbemiddelde maar goede volksverbonden kandidaten . van echte volksvertegenwoordigers?

    Alleen financieel weerbaren en strikt zuilgebonden kandidaten zullen nog kunnen meerijden in de koers .

    Wij hadden niets tegen financieel weerbare kandidaten, maar dat mocht niet het selectie criterium worden .

     

    Hoe het begon? Nl met de kiesstrijd van 1968.

     

    De eerste uitvinders waren  VDB en Simonet en met stevige tricolore gouden boorden en niet zonder succes ,zowel voor de ene als voor de andere .

     

    VDB die zich verzette tegen het afzonderlijk opkomen van de PSC en een  lijst vormde met de Vlamingen van Brussel kende een zo groot succes, dat men achteraf aan de Vlaming, Leo van Acker uit Sint Stevens Woluwe moest vragen aan zijn mandaat verzaken, om het communautaire evenwicht te herstellen .

    Dit was voor VDB het zoveelste glorie moment dat anderen hem nooit zullen vergeven .

     

    Over de interne reacties tegenover het succes van Simonet weten wij niets en wij blijven zitten met de vraag hoe de andere Francofone socialistische kandidaten die eerder kapitalistische profileringdrang apprecieerden .

     

     Wat wij gevreesd hadden zou gebeuren en alle partijen zouden volgen. Het geld werd met hele tonnen op de muren geplakt en door vensters en deuren gegooid, met het gevolg dat de ene de andere enerzijds electoraal neutraliseerde maar anderzijds ook ruïneerde.

     ..

    En alle partijen moesten op zoek naar uitzonderlijke financieringsbronnen, elk volgens zijn geëigende methodes .

     En zo bolden wij naar de corrupte jaren 80 .Bij dit hoofdstuk blijf ik liever niet stilstaan.

    Maar in die tijd was bij de partijen om aan het nodige organisatie en propagandageld te geraken,  van alles te koop, inbegrepen politieke mandaten op elk niveau en nog veel meer

     

    En dit duurde tot de wet Dhoore verscheen, waardoor de staat de partijen financiert en aldus meer onafhankelijk maakt.

     

    Persoonlijk vond ik de wet Dhoore, als princiep, en dit vind ik nog, een schitterende vondst en een gezonde oplossing, alleszins als men maat weet te houden met deze vorm van zelffinanciering en met het gebruik van die publieke centen.

     

    Maar gezien elk systeem uit mensen bestaat en daar dus ook kan gemenst worden, moet men ook  de risico’s in het oog houden.
    Gezien de regel “waar het geld zit, zit de macht” niet helemaal ongegrond is en het Dhoore-geld niet naar de kiesdistricten gaat, maar naar de centrale partij-instanties, moet men zich aan een grondige wijziging van de partijorganisaties verwachten, nl een absolute centralisatie van alle macht in enkele handen van diegenen in elke partij, die het op dat ogen blik voor het zeggen hebben. Zij hebben niet alleen al het geld in handen, maar met deze alle media en alle propaganda.elfs de meia worden haast exlusief door hen gebiologeerd.

     

    Gekoppeld aan de verruiming van de kiesdistricten (provincie i.p.v.arrondissement) wordt de electorale weerbaarheid van elke kandidaat tot nul herleid. Hebt ge al eens uitgerekend wat het een kandidaat kost als hij alleen maar een foto zou sturen aan alle adressen van zijn provincie? En daarbij,  een provincie wat is dat ? In Vlaanderen bestaat maar één provincie nl Limburg ,met één hoofdplaats, al de andere zijn gespleten entiteiten.
    Het levend contact met de mensen de feiten en de problemen wordt door de provinciale kiesdistricten afgeschaft?  Voortaan kunnen  de partijen overal parachutist kandidaten droppen, die niemand kent en die zelf niemand kennen. En kan men aan deze (voorlopig) alle kwaliteiten toekennen die op eerste zicht door niemand te controleren zijn, “katten in zakken”.

    Het kan in sommige gevallen goed uitvallen, maar deze nieuwe top-down structuur betekent het definitieve einde van de “volksvertegenwoordiging” ten voordele van de exclusieve partijvertegenwoordiging?

    Aan het einde van de legislatuur zullen ze geen verantwoording schuldig zijn aan de kiezer maar aan enkele momentele machthebbers in de Partij?


    Evolueren wij niet naar autoritaire structuren
    ?

     

    Er zal nog een Parlement zijn, maar geen Kamer van Volksvertegegenwoordigers meer, nog parlementairen, maar geen volksvertegenwoordigers meer?

     En het feit dat zij bij verkiezingen alle markten afdwijlen zal daar niets aan veranderen?

     Dat maakt van niemand een volksvertegenwoordiger, hoogstens een marktkramer? Of zelfs dat nog niet.

     Parijvertegenwoorders onbevoegd om van het parlement nog een parlement te maken met volle wetgevende en controlerende bevoegdheid?

     

     Het resultaat

     

     Partijvertegenwoordigers die alleen nog leven van statistieken, studies die om de week door andere verdrongen worden, ratelende speeches en plechtige declamaties, spindokters en algemeenheden raadplegingen, allemaal ver van de levende werkelijkheid, van de levende mensen en de levende problemen en ver van de authentieke betrokkenheid en de authentieke vertegenwoordiging?

    Medeweten is nog iets anders dan medeleven .

     

    Dat was mijn vrees, dat wij via grote affiches over een verkrampte partij financiering naar onvermijdelijke corruptie via een centrale financiering konden evalueren?

     Of vergis ik mij, wanneer ik vrees dat de macht nu al teveel in handen komt van kleine clubjes, die door kies-distictveruiming de macht nog meer hebben geconcentreerd en de verkozenen al zover van de mensen hebben verwijderd dat zij stem van de levende mensen nog nauwelijks kunnen horen?

     

    Dit was en is mijn vrees en ik hoop dat ik mij vergis?

     

     

    .

    .

     

     

    04-05-2007 om 21:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    27-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Over de Grenzen van Brussel

    15 jaar, lijk het Monster van Lochness

    -Over de grenzen van Brussel-

    Dit bericht werd intussen grondig aangevuld en gewijzigd.
     

    In 1963, nog voor Hertoginnedal, deden wij een wederkerig verkavelingvoorstel om grenzen van de Agglomeratie definitief vast te leggen.
    Na een vluchtige voorstelling in de Commissie van Binnenlandse zaken, werd het in Hertoginnedal stillekes afgevoerd, als  ??? Het bestond erin geen gemeenten maar wijken over te hevelen, enkele Vlaamse wijken uit de Agglomeratie bij Vlaanderen te voegen en wederkerig enkele verfranste wijken bij de agglomeratie. Beperkt, evenwichtig en wederkerig.

    Regelmatig, tot en met Egmont, 15 jaar later(onzaligergedachtenis) zou de formule opnieuw opduiken, nu eens onder de naam Van Hoyweghen, zelfs van Simonet, dan weer is het  R. De Feyter van  het VEV die, terwille van Egmont in gesprek met het FDF, daar iemand mee zou belasten.
    Ook in 1974, tijdens een poging van Tindemans  om o.a.de VU en het FDF in zijn regering op te nemen, zou men,op het Kasteel van Ham, nog eens proberen een beperkt,evenwichtig en wederkerig verkavelingvoorstel uit te werken .
    Het spijt mij nog altijd dat ik er toen niet bij was. 
    Ik moet wel zeggen dat ik bij al die andere pogingen noch schuld nog verdienste had. Ik heb er alleen weet van “van lezen en horen zeggen".
    Zoals ik het al schreef, 15 jaar lang kwam het project steeds opnieuw boven water lijk het monster van Lochness.

     

    En niemand weet precies hoe het eruit zag

     

     

    -Manu Ruys over ons verkaveling voorstel van 1963

     

    Manu Ruys vertelt in zijn zeer boeiend en zeer leerrijk boek “Een Levensverhaal”, op pag.172, de volgende anekdote over mijn plan van 1963 om de grenzen van Brussel aan te passen, als alternatief voor de annexatie van de zes randgemeenten als voorgesteld door de toenmalige Eerste Minister Theo Lefèvre, aan de vooravond van het beruchte Hertoginnedal: ”Verroken verdedigde een persoonlijk initiatief: geen aanhechting bij Brussel van volledige gemeenten, maar van enkele wijken met en overwegend Fransprekende bevolking. Als compensatie zouden een paar kleine stukjes van de Brusselse agglomeratie met hoofdzakelijk Nederlandstalige bewoners (Haeren-Buda en Neerpede) aan Vlaanderen worden gegeven. Buiten de agglomeratie zou alles homogeen eentalig blijven.

    Verroken kwam zijn plan toelichten op een lunch waarop de directeurs van de Standaard en La Libre Belgique, Albert de Smaele en Victor Zeegers , LLB-hoofdredacteur Jean Daloze en ikzelf aanzaten. Hij spreidde een immens stadsplan over de borden en de glazen en pleitte langdurig en met zijn bekende geestdrift, maar overtuigde niemand. Het verknippen van de wijken leek onmogelijk.

    Het zal wel zo geweest zijn, dat de aanwezigheid van La Libre een beletsel voor mij was om al mijn argumenten te gebruiken? Het verknippen van wijken was nog gebruikt bij de taalgrens regeling.En te dien tijde ook aan de orde bij de fusies van gemeenten.Een annekdote:een van de eerste parlementaire verslagen die ik ooit gemaakt heb ging  over het overhevelen van een wijk van mijn geboortedorp naar een naburige gemeente.

    En wat weet Karel De Witte, toenmalig jounalist van De Gazet v&n Antwerpen, hierover?

     

    In zijn zeer aanbevolen boek “Brussel Open Stad” maakt Karel De Witte eveneens gewag van ons verkavelingplan ,eerder in positieven zin (als ik mij niet vergis)? Hoewel ik van mening ben, dat zijn alternatieven van het Hertoginnedal overleg onvolledig en niet correct zijn.

    Onze fundamentele houding was status quo, geen faciliteiten (zoals in Wallonië) of, zo mogelijk, een beperkte, evenwichtige en evenredige verkaveling ( als een soort verbeterd status quo ).

     Wat waren onze argumenten om het status quo te verdedigen?

    Het was, in 1932, een eis geweest van de Walen dat de taaltellingen alleen invloed konden hebben langs de taalgrens nl daar waar een Vlaamse gemeente aan een Waalse paalde. De agglomeratiegemeenten zouden per definitie tweetalig zijn, ongeacht de taaltelligen.
    Ook voor de Vlaamse gemeenten daarbuiten zou de taaltelling zonder invloed blijven,zoals voor het Waalse binnenland. Zo wilden het de Walen en dat werd en was de wet van 1932.
    Maar het parlement heeft een memorie lijk een zeef.
     Dat het toen menens was met de tweetaligheid van de Agglomeratie werd duidelijk onderlijnd door het verwijderen van het eentalige gemeente van Sint-Stevens-Woluwe uit de Agglomeratie.
    Voor de rest, behoudens de 30% gemeenten langs de taalgrens, geen tweetaligheid, maar de Waalse wet, "aanpassen"; de Walen wilden niet dat Vlaamse nonnekes naar Wallonië zouden afzakken om aan de kinders van de Vlaamse inwijkelingen Vlaams te leren.

     

    Maar wie in 1963, wie van de toenmalige parlementairen, wie van de onderhandelaars, wist dat of wist dat nog? Of wie had daar voldoende aandacht voor, overzet als ze waren door echte problemen?

    Waarover maakten zij zich zorgen ? 

    De inwoners van Brussel konden toch geen aanpassingsproblemen hebben, daar  wettelijk in alle Agglomeratiescholen de tweede landstaal moest onderwezen worden?  

     

    In ieder geval, wegens hun tweetalige schoolvorming moeten de Brusselaars zich toch overal in Wallonie en Vlaaderen kunnen aanpassen, zonder ergens miserie te verwekken?

     

    Of moet men zich alleen aanpassen in Wallonië en niet in Vlaanderen?

     

    Dus was ons standpunt: in eerste orde status quo, geen uitbreiding, aanpassen.

    In tweede orde kwam voor ons het verkaveling voorstel, als een mini win-win operatie.

    Wat, waarom, hoe, hierover seffens.

     

    Daartegenover stonden de standpunten a)  de aanhechting bij Brussel en b) de faciliteiten

     

    En wat schrijft Karel De Witte

    Hertoginnedal, op vrijdag 5 juli (Zie pag.86)

    Ter voorbereiding had de regering een “waaier” van oplossingen voorbereid. In feite waren het er maar drie:

    1)de verkaveling,door Franstalige wijken bij Brussel te voegen en Vlaamse wijken bij Vlaamse gemeenten of (om) Vlaamse gemeenten te behouden.

    2) faciliteiten in alle zes.

    3) faciliteiten in een paar in een paar gemeenten en verkaveling in de andere.

    Welk voorstel zou het halen?

    De faciliteiten natuurlijk, behalve wanneer de Vlaamse onderhandelaars het been stijf hielden.

    Mag ik? Dus staat Karel wel achter het verkavelingvoorstel?

    Dan volgt de lijst van de onderhandelaars.
    En hij gaat verder:

    Daags voor het conclaaf was aan De Saeger opdracht gegeven om ondanks alles de verkavelingformule te verdedigen. Hij beschikte alleen maar over een Michelinkaart, waarop met rood potlood de afgrenzing van de wijken was aangeven. Minister Gilson had echter gedetailleerde kadastrale kaarten, zo opgemaakt dat een redelijke verkaveling uitgesloten was. En toch wilde men nog verkavelen.

    Van Vlaamse zijde werd daarom als “hoogstwaarschijnlijk”aangenomen” dat het niet tot een overeenkomst zou komen ----en dat pas later

    Tot hier Karel De Witte

      

    Mijn mening ter zake is, dat De Saeger wel 100%  akkoord was, maar onvoldoende vertrouwd was met de feitelijke gegevens op het terrein en er wellicht van uitging, dat de praktische uitwerking daarna aan anderen zou overgelaten worden.

    Hij werd zeker verast door twee feiten:

    1) door een uitgewerkt alternatief verkavelingplan:

    2) door de sceptische reactie bij de rest van de vergadering, Vlamingen inbegrepen.

     

    1) Feit was dat VDB, via Minister Gilson, ook een verkavlingsplan had laten opstellen door de H. Sacré, de toenmalige Arrondissementscommissaris van Brussel-Hoofdstad, Halle-Vilvoorde en de Zes Randgemeenten, en dat deze kadasterkaarten aan de vergadering werden voorgelegd, kan hem wel verast hebben, temeer omdat hij wellicht onvoldoende

     terreinkennis had om hierop direct en concreet met ja of neen te reageren?

     

    2) Maar het kan ook, dat hij zich plots psychologisch geïsoleerd voelde, wanneer hij geconfronteerd werd  met de sceptische reacties bij zijn andere Vlaamse collega’s, reacties in de aard van deze op de Standaard, waarvan sprake in het boek van Manu Ruys?

     

    Bleven dan nog over

    a) de aanhechting van de zes bij Brussel

     

    b) de faciliteiten .

     

    c) het status quo en aanpassen, zoals de Vlaamse inwijkelingen in Wallonië moeten doen?

     

    En ik zie het al gebeuren. In naam van het eeuwig Belgisch compromitterend Belgisch compromis op de rug van de Vlamingen werd voor b) gekozen.

     

    En wie wordt de dupe van het verhaal? De geïsoleerde Vlaming De Saeger? Omdat hij op zijn eentje niet sterk genoeg was gebleken om het status quo of de verkaveling uit de brand te slepen.

     

    Hoe onze verkavelinggedachte tot stand kwam?

     

    Toen reeds kenden wij de expansie litanie van Karel De Witte, bij wie we regelmatig eens op de koffie gingen, en die, als inwoner van Wemmel, zeer betrokken en begaan was met de hier besproken problematiek.? Hij kende de feiten geschiedenis van de Agglomeratie en de Rand als gen tweede en als parlementair journalist van De Gazet van Antwerpen volgde hij stipt de parlementaire actualiteit terzake.
    Ik kende zijn litanie over de uitbreiding van de Agglomeratie met Vaamse gemeenten, die daarna onder politieke, administratieve, sociale druk werden gekoloniseerd en om den brode, om de job, om de status en om niet als extremist bekeken te worden, zich weerloos lieten verfransen.
    Karels verfransingslitanie begon met Elsene in 1846.
     Daarop volgt de ene Vlaamse gemeente na de andere.
    Sint Gillis en Sint Joost-ten-Node in 1880, Schaarbeek en Etterbeek in 1900,
    Vorst in 1910,
    Ukkel en Watermaal-Bosvoorde in 1920?

    Ik mis Twee Woluwe’s en Oudergem.

     

    En dan komen de taalwetten van 1921.
    Toen werden de Vlaamse gemeenten Laken, Neder-over-Heembeek en Haren met de stad Brussel gefusioneerd.

    In 1947 werd de Agglomeratie weer uitgebreid met Andelecht, Koekelberg, Sint-Jans-Molenbeek en Jette?

    In 1954 Evere, Ganshoren en Sint-Ahatha-Berchem .

     Om,wanneer ze Vlaams wensten te blijven, als tweederangsburgers bekeken te worden en nauwelijks geduld als vaderlanders?

    De hoofdstad zou eens in Wallonie moeten liggen, en zo Vlaams bestuurd worden als Brussel Frans is? En men zou daar jaar na jaar nieuwe Waalse steden willen aan toevoegen ? Hoe zouden de Walen reageren?Zouden ze er niet van wakker liggen?
    En hier stelt zich de grote vraag van 1963 (44jaaar geleden): hoe die helse kringloop doorbreken?

     

    Hoe die infernale kringloop doorbreken

     

    In 1963 werden wij dus opnieuw geconfronteerd met de vraag van verdere uitbreiding met Wemmel, Linkebeek, Bosvoorde, Sint-Genesius-Rode, Wezenbeek-Oppem, Kraainem, Strombeek en Dilbeek.

    Zal dat dan de laatste keer zijn? Hoe konden we daar parlementair een einde aan stellen? Ik zag toen maar drie tactische mogelijkheden.

     

    Drie tactische mogelijkheden

     

    1) Zoveel mogelijk Vlaamse collega’s uit de regeringspartijen verzamelen achter het argument,”geen tweematen en twee gewichten", genoeg is genoeg, wat voor Wallonië geldt moet ook gelden voor Vlaanderen nl “inwijkelingen" moeten zich aanpassen; het land heeft nood aan vaste binnengrenzen om tot rust te komen en om zich 100% te kunnen wijden aan de sociaal-economische zorgen, aan de echte problemen? 
    Als wij aan dezelfde kant van het zeel trekken, kunnen wij wellicht ook onze Waalse collega’s overtuigen, temeer daar ze te dien tijde nogal regionalistisch gestemd waren, zeker de socialisten.
    Resultaat: te hoog gegrepen, zeker in regeringskringen.


    2)Vanwege de Fractie, mocht ik aan de eerste minister zeggen, toen hij met ontslag dreigde:als het zo simpel is, om gemeenten bij Brussel te voegen, waarom daar ook niet een paar Waalse gemeenten waar veel Vlamingen wonen (zie kiezerslijsten van toen) aan de Agglomeratie toevoegen?

    Binnen de kortste keer lag hij daar buiten.
    In compensatie liet men dan Dilbeek en Strombeek weg, mede vanwege de antibeweging ter plaatse.


    3)Wij hadden het gevoel: er moet iets gebeuren, maar dan iets met een definitief karakter. Het status quo wordt politiek onhoudbaar, waarom er geen kleine win-win-operatie van maken?
    Ik kende het gebied al even goed als mijn eigen arrondissement. Hoedat? Sinds de verkiezingen van 1946 was ik op het Nat. Partijsecretariaat betrokken bij de Nationale Propaganda en in 1947 stichtend secretaris van de Bond van Gemeente en Provincieraadsleden en kende in iedere Randgemeente voldoende mensen en bevoegde instanties ter plaatse, om mij objectief en zakelijk te helpen bij het invullen van mijn kadasterkaarten.( Waar ik later de naam van "de landmeter" heb verdiend)

     

    Het schandaal van Haren

     

    Ik werd in mijn opzet ten zeerste gesterkt na een grondig bezoek aan de vroegere gemeente Haren die in 1921 bij de stad Brussel werd gevoegd. Ik heb daar toen een heel pak foto’s laten maken van de toestand van de wegen en open rioleringen, ten behoeve van de Taalwetcommissie, om aldus aan te tonen dat de stad Brussel kennelijk niet in staat was,behalve het innen van de belatingen, deze vroegere Vlaamse gemeente ook deftig te onderhouden, maar ze liet verworden tot het meest verwaarloosde dorp in het ganse land.

    Niet alleen mijn kaart, maar ook die foto-collectie heb ik toen voorgelegd aan de parlementaire commissie van Binnelandse zaken, zodat ook minister Gilson daar kennis kon van nemen en laten controleren.
    (Die ganse fotocollectie berust bij het ADVN archief te Antwerpen , alsook een kadasterplan waar alle Franstaligelagere aan de binnenraad zijn aangeduid, om te bewijzen dat meestal alle buitenrand bewoners binnen de wettelijke 4 klm over zulke school besckikken, alsof ze opzettelijk zo ingeplant werden.)
    Ik dacht als wij zo de binnengrens onderzoeken, waarom niet ruilen met enkele zware villa-wijken en die bij een Brusselse gemeente voegen? Ik ging er mede van uit dat, voor de betrokken gemeenten dit veel erger is dan in hun geheel overgeheveld te worden. Maar het was tegelijk  een signaal, voor de betrokkene en andere Vlaamse randgemeenten, om in de toekomst wat voorzichtiger en weerbaarder op te treden?

    Moeilijk? Niet moeilijker dan langs de taalgrens?

    Nazorgen?
    Geen vergelijking mogelijk met wat de Faciliteiten als nazorgen hebben teweeggebracht ?
     


     
    Een verkaveling was .daarbij m.i. een operatie die niet voor herhaling vatbaar was, dus was de kans groot om als definitieve regeling  aanvaard te worden, wat men niet kan zeggen van een aanhechting of een faciliteitenoplossing?

    Ik hoop dat de toekomst mij ongelijk geeft.

     

    Dat verkaveling in de Commissie geen kans zou gehad hebben, daar ben ik niet zeker van; de kaart van Sacré laat m.i. toch het tegenovergestelde vermoeden?

     

     

    27-04-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    20-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toen gaf ik mijn ontslag als Fraktievoorzitter van de Vlaamse CVP

    Toen gaf ik mijn ontslag als Fractievoorzitter van de Vlaamse CVP

     

    1968-1971, d.w.z. bijna 40 jaar geleden. Wij zijn met onze verhalen nog altijd niet verder dan de regering Eyskens.

     S
    indsdien zijn er veel “ondenkbaarheden” van toen, “vanzelfsprekendheden” van nu geworden en omgekeerd.

     

     

    Een grote groep in het Parlement zat toen nog vol met unitaire en centralistische reflexen, Het regionale bewustzijn zat nog in zijn kinderschoenen.

     

    De Taalgrens lag vast bij wet en dit was ook het geval voor de grens van de Brusselse Agglomeratie.

     

    Door de Taalwet was het franskiljonisme in het Vlaamse landsgedeelte buiten de wet gesteld meer dat velen konden zien of vermoeden. Immers niemand kon in dit Land nog een functie bekomen in eenderwelke administratie (lokale, gewestelijke en centrale tot en met de buitendiensten van Buitenlandse zaken) die bevoegd was over een uit Vlaanderen afkomstig dossier, wanneer hij niet kon aantonen dat hij de vereiste studies in het Nederlands had gedaan, En dat gold voortaan ook op het vlak van de centrale administratie, waar “de taalrollen, de karikatuur van het billijk evenwicht en de dubieuze taalkennis” werd vervangen door, “taalkaders op basis van de taal van het diploma en de automatische nietigheid van elke functie die niet beantwoorde aan die gestelde voorwaarden.

    Gevolg: gedaan met het eeuwig ruziën over achteruitstellingen en eindelijk het definitief bevorderen van het Nederlands als enige officiële taal van het Vlaamse landsgedeelte met inbegrip van alle Vlaamse faciliteitengemeenten . Ook in deze kan niemand een benoemde functie bekleden zonder Vlaams diploma.

    In al de Vlaamse faciliteitengemeenten zijn de faciliteitenscholen Vlaamse scholen lijk die in Wallonië Franse scholen zijn, wier opdracht het is aan de anderstalige kinderen de streektaal aan te leren, en wel zo dat ze in staat zouden zijn het voortgezet onderwijs in de streektaal te volgen.

     

    Verontschuldig mij indien in zekere herhaling val met vroeger, maar ik moet dagelijks nog vaststellen dat zeer velen nog praten in termen van de wet van 1932, en die verwarring was nog 100 maal groter ten tijde van de regering Eyskens en zeker als het ging over het Bezonder Arrondissement. Deze verwarring bestond ook bij de Vlamingen.

     

    Iets meer twee Bezondere Arrondissementen

     

    Er werden in de marge van de Taalwet, twee bezondere arrondissementen opgericht nl een voor de Rand en een voor Komen-Moeskroen . Een van de redenen hiervoor was om in noord en zuid de gewestelijke diensten absoluut eentalig te maken, dus geen faciliteitengemeenten in een eentalig arrondissement, dan maar een arrondissement ad hoc .

     

     Ik heb daar schuld noch verdienste aan, maar ik heb nog nooit iemand horen beweren dat Komen-Moeskroen niet ondubbelzinnig zou behoren tot het Waalse Landsgedeelte omwille van het bestaan van zijn specifiek arrondissement, zoals dit wel eens geprobeerd werd met dat van de Rand?

     Men heeft daar ook nooit verwezen naar de herkomst van de bevolking, niettegenstaande Moeskroen in één mensenleeftijd vervierdubbelde van bevolking door inwijking van louter Vlaamse mensen? In een oorspronkelijk Franstalige gemeente geld sinds 1830 de enige regel: aanpassen, integreren, geen Vlaamse scholen, ook niet als het wettelijk nog moest. Geen sprake hiervan nog bij de Kerk noch bij de Staat.

     

    “Pour les Flamands la meme chose”, aan Walen kunt ge dat nog kwijt, als wij voor het Vlaamse Land een gelijkaardige regeling vragen,daar wij het niet billijk vinden telkens er in dit land met twee maten en twee gewichten gewerkt wordt.

    Maar de franskiljons onder de francofonen liggen de zaken wat moeilijker, zij willen telkens weer hun superioriteit uit het koloniaaltijdperk omzetten in privileges. Francofoon,Waal en franskiljon, dit zijn nuances die wij al te dikwijls vergeten .

     

    Daar waren nog andere verwarringen

     

     En dat was nog maar een van de grote verwarringen naast andere tijdens de regering Eyskens, wier formele opdracht erin bestond, naast het centraal bestuur van het Land, het economisch beleid te decentraliseren.

    Ik zeg wel decentraliseren en niet deconcentreren nl geen verspreiding van centrale diensten, maar van beslissingsbevoegdheden naar gewestelijke instanties .

    Bij het tot stand komen van de constituante 1965 waren de CVP en de SOC van de Ronde tafel akkoord dat elke decentralisatie moest gebeuren naar een heel-Vlaamse instantie, bevoegd voor het ganse Taalgebied met dezelfde grenzen, de ganse Regio d.w.z. niet naar de Provincies die o.a. onvoldoende weerstand zouden kunnen bieden aan eventuele recuperatiepogingen door de nog talrijke unitaristen.

     

    En zulks werd daar meer dan medebepleit door Jos De Saeger, die tot dan toe eerder provinciaal dacht; maar thans tot een ander besluit gekomen was. (Nadat we samen een discrete studieronde hadden gemaakt bij de vijf Vlaamse Deputaties en bij deze vooral genoten hadden van de goede wijnen in Gent en de prima keuken van Antwerpen; maar over die studiereis wellicht een andere keer) Als er moest gekozen worden, dan nog liever de Provincies ( met name de Provincieraden en Deputaties, maar niet Gouverneur en het administratief toezicht en beroeps instantie) afschaffen en vervangen door bovengemeentelijke federaties en agglomeraties. (Zie politie, huisvuil, brandweer enz).

    Dan werd de Provincie als bestuurslaag een laag teveel.

     

    Ondertussen was er veel politiek water door het Land gespoeld en toen Eyskens aan de beurt kwam lagen alle oude opties naast nog vele andere  opnieuw op tafel.

    Al bij al, gezien de communautaire samenstelling van de regering, gezien het bestaan van de Commissie van de 28 en de Commissie Brussel waren we eerder voorzichtig optimist, vooral daar ook de oppositie erbij betrokken was en eerder positief meewerkte.

     

    Maar plotseling ging alles veel sneller dan verwacht.

     

    Reeds in juni 1967, die is zona binnen het jaar werden wij in openbare zitting geconfronteerd met de behandeling van een wetsontwerp betrffende de organisatie van de Gewestelijke Economische Raden nl:

     

    1)een ERV, de Economische Raad voor Vlaanderen, met als grondgebied alle met name genoemde Vlaamse Provincies plus de Arrondissementen Leuven, Halle en Vilvoorde

     

    2) een CEW,voor Wallonië bestaande uit alle Waalse Provincies plus het Arrondissement Nijvel.

     

    3) een Economisch Bureau Brussel,Hoofdstedelijk Gebied d.i.voor de Agglomeratie.

     

    4) een ERB voor Brabant ,nl voor gans de Provincie Brabant. De laatst genoemde Raad zal als leden tellen 32 voor de Agglomeratie, 12 voor het Vlaamse gebied en 12 voor het Franstalig gebied .

     

    5) Die Raden zullen adviezen formuleren en op basis hiervan zal de centrale overheid beslissen.

     

    Wel Beste Lezer, speel nu zelf eens Volksvertegenwoordiger en beoordeel de vijf punten eerst eens zelf, voor gij verder leest.

     En---???

    Ik zie sommigen mij al bevragend aankijken:”Ge gaat toch weer niet moeilijk doen zeker? Wat is er nu weer verkeerd?”.

     

    Laten wij nu eens samen kijken

     

    1) Het Bezonder Arrondissement wordt niet vernoemd bij de samenstelling van de Vlaamse Economische Raad ? Is dit een vergetelheid ? Dan is dit gauw rechtgezet? Of is dit gewild?

     

    2) Dit gaat over Wallonië. Het is aan de Walen hierover te oordelen niet aan ons.

     

    3)Eén Economisch Adviesbureau voor de ganse Agglomeratie ? Ziet er mij verantwoord uit.

     

    4) Met wat voorgaat is het ganse grondgebied al betrokken, heel Vlaanderen ,heel Wallonie en het ganse hoofdstedelijk gebied. Waarom daar bovenop nog een Economische Raad voor Brabant? Waarom is dat nog nodig? Wat zit daar achter? Is dit geen zinloze overlapping?   O.a. dat hetn Brusselse Franskiljonisme zich absoluut met een stuk van het Vlaamse landsgedeelte wil blijven bemoeien?

     

     A) die zetelverdeling? 32 Brusselaars voor zowat 1.000.000 inwoners 12 Vlamingen voor zowat 800.000 inwoners en 12 Walen voor zowat 200.000 inwoners.

    En hoeveel Vlamingen zullen er onder de Brusselaars zijn? Zijn dit gewettigde vragen ?

    B)En waar zal de zetel en de Administratie van de ERB gevestigd zijn? Natuurlijk te Brussel? Het wordt dus een tweetalige gewestelijke dienst op basis van individueel Tweetalig personeel?Of zal men alle Economische Raden samen nemen als een dienst die het ganse Land omvat, dan moet het op basis van voor individueel eentalige, mits taalkaders. Dit alles heeft toch belang voor de gewaarborgde aanwezigheid van Vlaamse mensen bij het Personeel? Wij moeten er toch op letten, dat men niet nog eens aan onze mensen de kaas van tussen hun boterham laat nemen?

     

    5) Er is hier dus nog geen sprake van decentralisatie; maar dat zal wel volgen bij de grondwetherziening?

     

    Gij nu, zijn onze vragen redelijk?

     

    Meer dan 50 amendementen, om de teksten te wijzigen;

     

    Ik heb natuurlijk alleen de titels en de gebieds- omschrijvingen gegeven. De teksten zelf zullen ook nog vragen opgeroepen hebben? Resultaat ,meer dan 50 amendendementen. Alvorens de bespreking hiervan aan te vangen,vraagt Meyers een schorsing van een half uur om de Frakties toe te laten hun standpunt te bepalen tegenover de vraag van de regering, dat de regeringspartijen al hun amendementen terug te trekken.

    Vanuit de Vlaamse CVP waren er een paar nl het later beruchte amendement Lindemans a) toevoeging bij punt 1) van het Bezonder Arrondissement(Rand) bij de Vlaamse Economische Raad en bij 4) het eisen van de pariteit tussen Vlaamse en Francofone leden.

    Het laatste punt werd door de regering aanvaard, maar niet het letterlijk toevoegen van de Rand. Waarom?

    De socialisten zouden daar niet mee instemmen? Wel zou de Eerste Minister mondeling verklaren, dat de rand tot het Vlaamse Landsgedeelte behoorde.

    Op dat ogenblik was de bevoegde Commissie nog bijeen,de onderbreking duurde meer dan drie uur i.p.v.een half uur, en ik kreeg de toelating van de Fraktie om hier nog een poging te doen.

    Binnen de korste keer was de ganse commissie bereid om de toevoeging wel te doen, Ook de Socialisten namen aan dat het over een onopzettelijke vergetelijkheid moest gaan, immers de Rand werd nergens bij vernoemd, ook niet bij de Agglomeratie,

     .Van Minister Terwagne stamde het gezegde”Ze hangen ergens in de lucht”

    Maar ik kon Eyskens bij mijn terugkeer niet overtuigen . Ik had hem bij mijn terugkeer eventjes bij Collard gezien en hij bevestigde dat de Socialisten zich bleven verzetten dat er voor ons een uitzondering zou gemaakt worden; De meerderheid van de Fraktie knikte genoegen te nemen met een verklaring van de Eerste Minister, die volgens mij,op langen termijn, geen enkele bindende waarde had. Het staat niet in de wet, maar de Eerste Ministerheeft gezegd dat het toch is alsof?

    Mijn reactie:jongens ik zal in de zaal niet tussenkomen, ik zal ook niet tegenstemmen. Ik neem onmiddellijk mijn spullen bijeen en vertrek stillekes naar huis. Mijn plaats als Fraktievoorzitter is beschikbaar.

    Achteraf bekeken is dit onnozel wellicht zeer goed gewest voor de Fraktie en voor mijzelf.

     

     

    20-04-2007 om 21:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (6 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    12-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nabeschouwingen Leuven Vlaams Een Kantelmoment

    Leuven Vlaams  Nabeschouwingen
    Een kantelmoment in de Belgische geschiedenis?
     

    Het is niet omdat iets in alle geschiedenisboeken staat dat het echt en zo gebeurd is.

     

    Zo staat praktisch in alle studies over de kwestie Leuven o.a. dat in 1963 op Hertoginnedal een compromis gemaakt werd waarbij Leuven Frans te Leuven zou blijven, mits bepaalde voorwaarden beschreven in art.7 en 40 van de taalwet.

     

    Ik heb in een vorige bijdrage al gesteld, dat dit probleem in Hertoginnedal niet eens werd besproken, maar de vrucht zijn van een CVP/PSC akkoord, waar precies het omgekeerde werd besloten en waaraan de volgende personen hebben aan meegewerkt:

    aan CVPzijde mgr Philips, Fernand Lefere, Jan Verroken en aan PSCzijde Harmel, de Stexhe, en le Hodey.

     In die vorige bijdrage heb ik er ook al op gewezen dat Harmel wat later aankwam en voortijdig weer vertrokken is .

    Lees dat hij wellicht moeite had met het verloop van de bespreking en de handen wilde vrij houden?

    Zo heb ik later, in het geval Harmel wel moeten vaststellen dat hij vierkant tegen de overheveling was, dus wellicht als een vrij man de bespreking wou verlaten? Hij was dan ook geen getuige van de voorafgaande verklaring van le Hodey waarbij deze verklaarde dat wij hoogstens een overgangsformule moesten vinden, in afwachting dat Leuven Frans zou kunnen verhuizen naar gronden in het kanton Nijvel.

    Het ging om gronden van een kanunnik, waarvan ik de naam spijtig genoeg vergeten ben . Die gronden lagen wel delicaat in de achtertuin van de ULB en mede daarom eiste hij een absolute zwijgverbintenis. Zou het kunnen dat de Stexhe de inleiding van le Hodey niet gehoord heeft?

     Daarbij komt dat de Wet van 1911, pas in april 1965 gedeeltelijk zou gewijzigd worden,zodat we wel een overgangsformule moesten vinden.

     

    Maar we bleven in de mist

     

    De H. Philippe le Hodey zou echter in 1966 overlijden ,maar werd bij de PSC vervangen door zijn weduwe . Dit zou het mij op een bepaald mogelijk maken, de averechtse interpretatie die men aan de beide artikels trachten te geven in aanwezigheid van de Rector Magnificus Deschamps te betwisten , waarbij ik de bevestiging kreeg Mevrouw le Hodey.

    Hoewel ik daar naar buiten niets kon mee doen, (zie het waarom in mijn vorig bericht terzake) was dit voor mij een grote morele steun.

    Maar ondertussen bleven alle geschiedschrijvers schrijven dat wij met de eis van de overheveling van Leuven Frans een vroegere verbintenis zouden verbroken hebben. Zelfs in de magistrale studie van Todts en Jonckheere wordt het ter goedertrouw zo gedrukt? En zo wordt het door alle anderen gedrukt en herdrukt, waar moest staan dat bewuste wetteksten gesteld waren in het perspectief van de overheveling En wel zo dat na de verhuis er niets moest gewijzigd worden aan de taalwet, daar niets gewijzigd werd aan het Vlaams statuut van de Stad Leuven.

     

    Een onverwacht getuigenis over de houding van

    Philippe le Hodey.

     

    Pas in 1987 kan men publiek vernemen dat Philippe le Hodey al in 1963 (jaar van Hertoginnedal) een echt voorstaander was van de overheveling, nl uit een “document témoignage” van Woitrin, dat verscheen onder de titel:”Louvain-la-Neuve. Le grand dessein”, Duculot, p.54 en hernomen in “L’AFFAIRE DE LOUVAIN” van Christian Laporte, die vertelt (p.126/127) over een memorabele vergadering in de residentie Lambermont bij de Eerste Minster, toen nog Lefèvre, in aanwezigheid van de Mgr. Descamps en Woitrin alsook Houben en le Hodey.

    Daar zou de Eerste minister tegenover le Hodey beweerd hebben dat een overheveling gelijk zou zijn met de ontmanteling van de ganse Universiteit en met het einde van België. Toen Woitrin de thesis van le Hodey meende te kunnen steunen met te verwijzen naar het voorbeeld van de Jezuïeten, reageerde hij dat deze nu niet precies het na te volgen voorbeeld was . De auteur gaat verder met te verwijzen naar de vele vergaderingen die volgden ten huize van le Hodey in de Avenue Franklin, waar Lefèvre de belgo-Belgische thesis Louvain a Louvain verdedigde. En het verhaal gaat nog verder (Noteer wij zijn nog maar in 1963) dat er toen van langs om meer francofone voorstaanders waren voor een inplanting in Wallonië, waaronder Oleffe en die zich geen illusies maakten over een behoud te Leuven.

    Het is mijn overtuiging (maar men kan daar niets mee kopen) dat al de daaropvolgende miserie te vermijden was, indien de staatslieden een andere houding hadden aangenomen of er zich niet gemoeid hadden, het parlement, de echte wetgevende macht, zijn ding hadden laten voortzetten, zonder de usurperende tussenkomst van de uitvoerende macht.

    Ik ben natuurlijk akkoord om deze hypothese onmiddellijk weer te verlaten en terug te keren naar de feiten.

     

    Uiteindelijk is de beslissing toch gevallen via de Politiek.

     

    Uiteindelijk is de beslissing dan toch gevallen via de politiek, nadat alle andere instanties, die een zijweg wilden inslaan, met hun kop tegen een muur waren gelopen.

     De definitieve ontnuchtering kwam m.i. na en door de verkiezingsuitslag? De drie traditionele partijen kwamen er ontluisterd uit? En dit was ook het geval voor alle groeperingen die van Leuven Frans te Leuven en van het andermaal het (hun) bedreigde Vaderland een politiek strijdros hadden gemaakt?

     

    En dit alles gebeurde naar aanleiding van, en niet ter oorzake van, een interpellatie die aan de regering wat  vroeg?

    -Niet dat zij zou aanvaarden mee te werken aan de uitvoering van een oude Koninklijke belofte van gelijkheid in rechte en in feite d.d. 1918 ???

    -Niet dat ze, nadat wij Vlamingen waren ingegaan op de Waalse eis van de homogeniteit van het Waalse grondgebied mits de regel: pour les Flamands la meme chose .

    Noteer dat homogeniteit voor Wallonie betekende het verbod van Vlaamse lagere scholen voor de kinderen van de 30000 duizend ingeweken Vlamingen rond Charleroi, verbod van een faciliteitenschooltje in Komen , verbod van Nederlandstalig M.O. te Moeskroen, stad die tijdens een mensenleeftijd vervierdubbelde van bevolking ,ingevolge louter inwijking uit Vlaanderen

    - Wij vroegen de regering zelfs niet dat ze willen toegeven  dat Wallonië nooit het handhaven van een Vlaamse universiteit aldaar zou aanvaard hebben, én dat het daarom billijk was dat wederkerigheid zou gelden ???

    Wij vroegen alleen dat zij het parlement zich hierover zou laten uitspreken én dat ze zich naar die uitspraak zou schikken.

     

    Zij kende de inhoud van het wetsvoorstel dat wij namens de Fraktie in 1966 hadden neergelegd? Met name dat de overheveling op staatskosten zou kunnen gebeuren ten vroegste vanaf 1968 en zou kunnen gespreid worden over een termijn van 10jaar. En verder dat zij ook zou instaan voor de middelen tot oprichting van een Vrije Vlaamse Universiteit te Brussel ?

    Gezien in de achteruitkijkspiegel van de tijd, wat was daar zo verkeerd aan?

     

    Maar daar zijn o.a. ook tal van neven effecten, al was het maar de onmiddellijke of de daarop volgende splitsing van de traditionele partijen , meestal op francofoon initiatrief met alle gevolgen vandien , die moeilijk te overschatten zijn . M.i. negatief bedoeld  maar hoofdzakelijk met positieve gevolgen verlopen op zeer veel gebieden ?

    Maar dat is dan weer een ander boeiend verhaal .

     

    Mag ik stellen : een kantelmoment ten goede in de belgische en communautaire geschiedenis ???

     

    En uiteindelijk tevreden dat ik er bij was.

     

     

     

     

     

     

     

     

    .

     

    12-04-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    03-04-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Einde goed Alles goed Twee nieuwe Vlaamse Universiteiten

     

          Einde goed    Alles goed

          Twee nieuwe Vlaamse
              Universiteiten

    Dit bericht werd grondig aangevuld en gewijzigd

     

    Eindelijk, zoals geeist en beloofd, werd op 15 september, door Leuven Frans

    het nieuwe expantieplan aan de regering overgemaakt.


    De mededeling klonk als volgt:
     

     “Antwoord van de Academische Raad van de Franstalige sectie van de Katholieke Universiteit van Leuven aan de Regering ( dus toch politiek )

    En het klonk verder als volgt: De evolutie van de recente politiek, en meer speciaal de beslissingen die genomen werden door de Regering, die door deze verkiezingen is ontstaan, leiden ons naar een  onteigening van de Franstalige sectie van de Katholieke Universiteit van Leuven.

    En verder werd in hetzelfde dokument betoogd, dat Franstalige sectie het recht had om in Leuven te blijven, maar de politieke beslissing die haar wordt opgedrongen miskent dit recht.

    En het dokument besluit dat de overheveling door de politiek beslist werd,  de toekomst van Leuven Frans ook door de politiek gewaarborgd moet worden


    Dit was de toon ( In het Frans klonk dit alles nog veel scherper) zij voegden er zakelijk aan toe, dat ze wilden dat de overheveling snel zou verlopen nl binnen de 10 jaar ( Zie ons wetsvoorstel) opdat de wisselwerking tussen de verschillende faculteiten niet zou verloren gaan
    (dus weg met de laatste vorm van de beruchte driehoek en voorkeur voor en complete echte universiteit ?)

    En eindelijk wordt Ottignies ook door hen met naam vernoemd .


    Maar gezien talrijke afscheid- en voorbereiding-problemen, als daar zijn de ontbrekende grondverwervingen, de communicatie-infrastructuur, de urbanisatieplanning enz zal het nog een tijd duren voordat met de feitelijke verhuis kan beginnen, geschat begin 1972 .

    Geraamde kostprijs: 17 miljard, d.i. zowat de het bedrag dat geraamd werd voor de realisatie van de totale universitaire expansie .


    Achteraf zal blijken dat deze raming een zakelijk
    e raming geweest is .

     

    En de Vlamingen ?

     

    Over de medewerking van de Vlaamse Ministers hebben ze nooit geklaagd of kunnen klagen.
    Naast de 200 voorziene  hectaren, waarover ze al konden beschikken, worden er nog 600 bijkomende hectaren aangeworven met de hulp van Minister De Saeger, zodat ze in en om Ottignies over niet minder dan 80O hectaren kunnen beschikken? Dat is vier maal meer dan de oppervlakte die in het Leuvense bezet werd door Leuven Vlaams en Frans samen?


    Terzelfder tijd werden de militaire oefenvelden van Etterbeek toegekend aan de Brusselse universiteit .

    Vroeger dan verwacht nl op 1 februari 1971, zal Koning   de eerste steen mogen leggen van een nieuwe Waalse stad

     

    Een nieuwe Waalse Stad

    .

    Volgens Christian Laporte in zijn “L’Affaire de Louvain”,werd in Wallonie voor het eerst, sinds de stichting van Charleroi in 1666”, een nieuwe stad gesticht, Louvain- la- Neuve cette ville nouvelle que l’on peut considérer, aujourd’hui, comme le veritable grand projet wallon de l’apres guerre, in ’t Vlaams: een nieuwe Waalse stad, die men vandaag kan beschouwen als het waarachtig groot Waals project van na de oorlog .( dit alles willens nillens en dank aan de loyale en royale hulp van de Vlamingen).


    Als alles achter de rug is, zal zelfs Massaux moeten toegeven, tegenover dezelfde Laporte, dat wat men niet van andere ministers kan zeggen, dat vooral De Saeger en Bertrand alles gedaan hebben om hen zo gauw mogelijk uit Leuven weg te krijgen, maar ook steeds aandacht hadden voor hun vragen en problemen, zelfs tegen de goesting van sommige Walen.

    Tussen 6 julie 1968 en de definitieve overheveling is er veel gebeurd en dikwijls werd gevreesd dat “UCL ne meure dans l’ambulance”, dat Leuven Frans zou sterven in de ambulance,  tussen Leuven en Louvan-la-Neuve
    .

    Volgens dezelfde bronnen, mag men ook VDB niet vergeten, die sinds 68 bestendig in de weer was, tijdens de zeer onstabiele regering Eyskens, om de belangen van de riskante overheveling veilig te stellen.


    Ons persoonlijk bezoek aan  Louvain-la-Neuve.

     

    Jaren later, toen alles achter de rug was, werd ik eens uitgenodigd door ik weet niet welke TV om, samen met andere ook Vlaamse mededaders, een bezoek brengen aan Louvain-la-Neuve. Daar genoot ik de eer, de enige te zijn aan wie Mgr. Massaux de hand weigerde, wegens mijn zonde tegen de Geest die ik ooit bedreven had, waarvoor geen vergiffenis bestaat. Eigenlijk vond ik dit wel vervelend maar ik kon er ook begrip voor opbrengen .

     

    Weer moet ik te rade bij de auteur Christian Laporte, die erbij was maar het incident verzwijgt; wel onderlijnt hij dat specifiek Massaux en Verroken afzonderlijk akkoord waren over de onvermoeibare inzet van VDB opdat de overheveling zou lukken.

    Hij voegt er zelfs aan toe dat hij me toen gevraagd heeft wie uiteindelijk de knoop heeft doorgehakt en aldus de eigenlijke vader is van Louvain-la-Neuve ?

    Waarop ik toen zou geantwoord hebben: dat VDB de coalitie heeft tot stand gebracht die de ganse operatie heeft gelanceerd, dat VDB het kind heeft verwekt, en dat Eyskens vader het heeft groot gebracht.
    Op de vraag wat ik zou denken van een boulevard Verroken aldaar, zou ik geantwoord hebben dat mijn voorkeur ging naar een boulevard VDB en een boulevard Eyskens en eventueel naar een “cul de sac”, een zakstraatje Verroken

     

    Wat ik er zelf over denk?

     

    Wat ik er zelf over denk?
    A) Dat men velen onrecht zou aandoen door het bij voornoemde namen te laten en dat nog vele anderen een grote rol hebben gespeeld.
    B) dat men niet mag vergeten dat het tot stand komen van Louvain-la-Neuve alleen maar een neveneffect is van de strijd voor Leuven Vlaams en dat ik het doodjammer vind dat al die grote geesten van toen, bij gebrek aan visie, niet onmiddellijk alles in het werk gezet hebben om er een win-win operatie van te maken. .

    Mijn eindconclusie wil ik behouden voor mijn volgende en laatste bericht.

     

    De operatie is niet af zonder eigen rechtspersoolijkheid

     

    Om de operatie Leuven Vlaams volledig te maken, volstond het niet te splitsen en Leuven Frans in eigen taalgebied te vestigen. Ook voor Brussel kon zeker niet langer de ontdubbeling volstaan, zelfs de splitsing niet, zonder eigen rechts persoonlijkheid en hiermee zal niet lang getreuzeld worden .


    Op 1juli 1970 stond de wet al in het staatsblad en was zij van toepassing, met terugwerkende kracht vanaf oktober 1969. Ook de toelagen zouden van nu aan afzonderlijk aan de vier Universiteiten en daarmee waren ook alle onderlinge ruzies over de verdeling van de centen uit de weg..

    Prof. A.Gerlo werd de eerste rector van de VUB, de eerste Vlaamse universiteit te Brussel
    Prof. P. De Somer werd de eerste Rector van de KUL,de eerste Vlaamse Universiteit te Leuven.


    En hier klopt er iets niet in het verhaal van Oud-minister Willy De Clercq: vanaf het allereerste ogenblik was het er ons niet om te doen om louter twee katholieke universiteiten, maar tevens om ook om de splitsing van ULB en de onafhankelijkheid van de VUB .

    En het is ten slotte nog gelukt ook .
    Op dezelfde dag met dezelfde terugwerkende kracht verwierf de VUB rechtspersoonlijkheid en werden voortaan ook te Brussel de subsidies aan die beide universiteiten afzonderlijk uitbetaald.


    En zo komen wij aan het einde van ons feitenverhaal over het de stichting van vier universiteiten, waaronder twee nieuwe en volwaardige Vlaamse Universiteiten naast Gent, om van Antwerpen nog te zwijgen?
    Voeg daarbij de kandidaturen van Kortrijk en Diepenbeek .

    Na het vastleggen van de "geografische"
    naar een totale afbouw van de "sociale" taalgrens

    Van universitaire expansie gesproken ?

    Objektief :vorming van een eigen Vlaamse elite om de laatste Francofonen in Vlaanderen, de sociale taalgrens. op alle leidende posten te vervangen door Vlamingen, door verantwoordelijken waar ook de gewone Vlaamse mensen kunnen mee praten en omgekeerd.
    Daarom ook demokratisatie van het hoger onderwijs ,toegankelijk maken voor zoveel mogelijk talenten onder de een voudige Vlaamse mensen.

     Wij wilden Vlaamse advokaten Vlaamse rechters, Vlaamse Ingenieurs,Vlaamse ondernemers, Vlaamse geleerden,Vlaamse dokters enz, enz vormen ter bemanning van een Vlaamse administatie, Vlaamse rechtbankenen ,Vlaamse ambssades en Consulaten,Allemaal zaken die wij thansen laatst en niet minder voor de bemanning van het bedrijfsleven.

    Allemaal doodnormaal vinden nu, maar toen nog in volle opbouw of onbestaande ?

    Gedaan met het koloniaal stelsel dat men in 1830 voor Vlaanderen had bedacht waarbij men in Belgie niets kon worden, ook in Vlaanderen niet, zonder de kennis van het frans én, straffer nog, dat men in dit Land van ons alles kon worden zonder de kennis van het Vlaams-------ook in Vlaanderen?
    Als dat geen koloniaal stelsel was ?

     

     

     

     

     

     

    03-04-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    28-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het Einde van een Dovemansgesprek Leuven Vlaams Louvain-la-Neuve

     

    Het Einde van een Dovemansgesprek

    Leuven Vlaams  en Louvan-la-Neuve

     

    VDB formateur en Eyskens Eerste Minister

     

    De politieke verantwoordelijken zaten er duizelig op te kijken; ze hadden al die jaren hun wensen verward met de werkelijkheid.

    Ook de Koning was het noorden kwijt. Daarom werd door de Koning eerst een politiek verkenner aangesteld, Graaf Adhémar d’Alcantara, een Vlaamse edelman uit het Meetjesland, gewezen Kabinetschef van Theo Lefèvre en minister van de Middenstand onder VDB, eerder een waarnemer dan een voorman in het politieke gebeuren .

    Na een mislukte poging van Collard zou VDB belast worden met het vormen van een nieuwe regering, die betreffende Leuven een halve draai zou moeten maken, zonder al teveel gezichtsverlies.

    En dat gold ook voor VDB zelf .

    Toen hij helemaal klaar was met zijn regeringakkoord tussen Christen Democraten en Socialisten, inbegrepen het programma, trok hij zich terug achter de schermen en liet de regeringsvorming en het eerstenministerschap over aan Gaston Eyskens .

    Veel Waalse en Brusselse Socialisten ,die al lelijk op hun stoel zaten te wriemelen uit vrees dat ze VDB,die ze zo  zwaar bekampt hadden ,als Eerste Minister zouden moeten aanvaarden ,vielen helemaal van hun stoel toen hij vervangen werd door Eyskens,de man die de geweldadige  staking tegen de Eenheidswet van 1960 had getrotseerd .
    In ieder geval weigerden de Brusselse Socialisten elke deelname aan zijn regering .


    Die regering kreeg het vertrouwen op 25 Juni d.i. na 130 dagen crisis .

     

    Een regering zonder voorgaande en zonder Frigo

     

    Dank aan P.W.Segers werd de grondwetsherziening gered en was het dus een constituante als die van VDB, maar deze keer zonder Frigo .

    En de regering zelf, door Eyskens gevormd, anticipeerde al op een mogelijke regionalisatie.

     

    Er waren twee Ministers van Onderwijs: Piet Vermeylen en Abel Dubois .

    Er waren twee Ministers van Cultuur: Frans Van Mechelen en Albert Parisis .

    Er waren twee Ministers van Regionale Expansie: André Vlerick en Fernand Delmotte .

     Er waren twee Ministers van Communautaire Relaties: Leo Tindemans en Freddy Terwagne, in de wandelgangen T&T genoemd, belast met een zeer explosieve materie .

    Wie het geheel bekeek, kon er niet nevens kijken, daar hing een nieuwe wind in de lucht?

    En de Brusselse Francofonen waren totaal afwezig op één uitzondering na nl Raymond Scheyven ,de vroegere algemene schatbewaarder van de CVP/PSC, Minister van ontwikkelingshulp .


    Ook dat was uniek: een regering zonder Brusselaars ?
     

    En wat zei het programma over Leuven?

     

    En wat stond er in het regeringsprogramma over Leuven? Van ons standpunt uit was het vaag positief .

    Gedaan met alle verantwoordelijkheid en bevoegdheid naar het  Episcopaat te verwijzen en eindelijk erkennen dat het probleem Leuven als subsidieerbare vestigingsplaats een politiek probleem was..

     Er was geen sprake meer van “verdubbeling” te Leuven, maar van een "overheveling" naar een plaats in Wallonië die Leuven Frans zelf zou kiezen .

    De tekst in dit laatste geval zag er uit als volgt:
    :

     

    “In het kader van de programmatie opgemaakt door de Franstalige afdeling en in de mate dat de financiële middelen bestaan en gewaarborgd zijn, zal de vestiging van volledige pedagogische eenheden voor de Franstalige afdeling op de nieuwe plaatsen welke zij gekozen heeft onmiddellijk een aanvang nemen teneinde er zoveel mogelijk studenten te kunnen opnemen .”

     

    Die tekst werd door ons, en vele anderen met ons, gelezen en herlezen, gewikt en gewogen. Ieder woord werd omgekeerd om te zien als er geen slakken onder zaten? Wat stak er achter? Waarom zo duister als zij echt akkoord waren? En uiteindelijk, waarom niet zeggen “alle faculteiten” i.p.v. dat nieuw en ongebruikelijk woord van “van volledige pedagogische eenheden”? Dus niet allemaal? En andere die te Leuven blijven? Dus nog altijd hopen op de driehoek van Woitrin? Of het akkoord was nog niet 100% af ? Of men wilde Leuven Frans nog de mogelijkheid geven om zelf een laatste kleine geste te doen?

     

    ???????????????????


    Vooral prof. Derine, jurist en Voorzitter van de Leuvense Vereniging van Vlaamse Professoren,werd werd dit een breekpunt.

     

     Hij werd pas op 31 maart,voor het eerst verkozen als Volksvertegenwoordiger voor Antwerpen. Hij vreesde voor een valstrik. En daar zou hij niet intrappen. Op 13 juni, daags na het aanvaardingscongres van de CVP, gaf hij zijn ontslag.

    Hij zou dus nooit deelnemen aan het parlementair debat?

    Wat ik persoonlijk een zeer spijtige zaak vond .

     

    Toch weer Voorzitter van de Fraktie .

     

    Het verlies van zes goede collega’s die in die moeilijke dagen van de interpellatie stand hadden gehouden, lag mij zwaar op de maag, temeer dat ik het had zien aankomen toen men het probleem Leuven uit de kiesstrijd haalde om VDB niet te schaden .

    Ik wou evenmin schade berokkenen aan VDB, maar de manier waarop lag mij niet .

    Na de verkiezingen bleek ten andere dat ik niet alleen stond met die visie.

    Anderzijds had ik zo een dankbaar respect overgehouden voor al de leden van de Fraktie; die hadden bewezen geen marionetten te zijn, maar echte Volksvertegenwoordigers, dat ik zomaar ja zei voor een nieuwe termijn.

     

    En Eyskens ?

     

    Ik was echter geen klein beetje nieuwsgierig hoe dat Eyskens het er zou vanaf brengen .

    Zijn regeringsploeg zag er goed uit, maar dat kon ook een goed schild zijn in geval van koerswijzigingen ?

    In de twee laatste jaren hadden wij hem nauwelijks gehoord of gezien, niet gehoord in de zaak Leuven, niet gezien in de Fraktie .

     Jawel, als het kalf al verdronken was, na de val van de regering, haalde hij een groots plan boven met Hamme-Mille, de dichtst bijliggende gemeente in Wallonië, als vestigingsplaats voor Leuven Frans. Gelukkig “to late” om nog verwarring te kunnen stichten .
    En daarmee konden velen vrezen dat alle andere plannen voor hem maar tweede keuze waren?

    Voor mij was hij iemand met een scherpe geest (maar dat was geen persoonlijke vondst) des te gevaarlijker; meer nog, een monkelende sfinx.

     Ik wist al van hem van voor de oorlog, toen hij medewerker was van “Nieuw Vlaanderen”, een tijdschrift dat onder leiding stond van een van mijn besonderste professoren H.J. van de Wyer en dat door al zijn studenten min of meer gelezen werd. Dit gold toen ook ook voor de bijdragen van Eyskens .

    De redactie van “Nieuw Vlaanderen” was een club die toen al ijverde voor de volstrekte eentaligheid van Vlaanderen en zelfs voor Federalisme.
    (Noteer dat de Vlaams Nationalisten daar toen fel tegen waren en zulks gebald wisten samen te vatten in de slogan "Belgieske niekske").

    Ik studeerde nog te Leuven toen hij, in 1939 voor het eerst kandidaat was voor de Kamer . Een groot deel van de studenten voelde zich hierbij betrokken en wij waren nieuwsgierig blij met zijn verkiezing .

    Dus, onze standpunten konden hem niet vreemd zijn? Maar dat was al zo lang geleden ?

     

    Eyskens was tot hiertoe voor mij de Eerste Minister van  korte regeringen en de grote gebeurtenissen, dus hij kon het .

    Deze regering zou hij,voor het eerst, tot het einde toe uitmaken. En het was zeker niet de slechtste .

     

    Maar het definitief keerpunt en de ontknoping zou elders vallen, op 6 juli 1968


    Het definiteif keerpunt zou elders vallen. Of was dit het gevolg van een taktische overeenkomst tussen VDB en de Veruimde inrichtende macht om er uiteindelijk toch nog Leuven erbij te kunnen betrekken ? 

    Zoals later ook zal blijken uit het getuigenis van Simon. P. Nothomb, in een uitzending van de reeks Histories door de VRT, was één van de grote hinderpalen voor de oplossing, de financiële . Men wou zich gewaarborgd en zeer ruim laten betalen .


    De man die (of met wie men) uiteindelijk het dispuut deed kantelen, was blijkbaar André Oleffe, lange tijd, betreffend Leuven, de Waalse tegenpool, van “de”man van het ACV, Gust Cool.

    Als voorzitter van de MOC, de Waalse Christelijke Arbeiders beweging, was hij aanvankelijk voorstaander om Leuven Frans naar de streek van Namen te brengen; maar dit moest voor hem vrijwillig kunnen, niet onder dwang. Zo in de stijl van “ik wil wel, maar ik wil niet”.

    Op het kritisch moment was het gezag van deze vrome Waal groot genoeg om de weerstand te doen kantelen en de weg vrij te maken voor een het definitief akkoord voor de overheveling, dat als het ware ten zijnen huize tot stand kwam, op 6 Juli 1968 .

    Dit zou gebeurd zijn op vraag van de Bisschoppen en hun raadgevers.

     

    Waren aanwezig op de beslissende vergadering van 6 Juli 1968:

    August De Schrijver, P. de Stexhe, raadgevers van de Bisschoppen, verder de curatoren Gust Cool en Godeaux, de beide prorectoren Piet De Somer  en E. Masseaux samen met de rector magnificus A. Descamps en de commissaris generaal E. Leemans, de voorzitters van de Academische Raden,Windekens en Houberechts en last but not least, de algemene beheerders G. Declercq en M. Woitrin.

     

    De plaats van de gebeurtenis: de Livornostraat 22, dit was  het adres van de zetel van de Bankcommissie, waarvan André Oleffe lid was en zijn bureel had .

     

    Tegen 15 September zou Leuven Frans zijn  nieuw Expansieplan bekend maken; Deze keer in Ottignies

     

    Voor Masseaux wordt dit alles “een onteigening om reden van openbare rust”Of kwam die uitdrukking van de Stexhe ?

     

    Tot zover de woorden, maar wat met de daden ?

    28-03-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    26-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Constituante en de Verkiezingen.

    De constituante en de Verkiezingen

    (Deze berichten gaan niet over het heden, maar over feiten en menialiteiten van 1968,dit is 40 jaar geleden . Intussen hebben woorden, feiten en stukturen o.a. een andere gevoelswaarde gekregen, soms zelfs een andere betekenis?
    Voor de 55plussers hebben ook de namen nog een aanvullende betekenis in het verhaal, voor jongeren kunnen het overbodige woorden zijn?
    Voor de ouderen sluit het hele verhaal aan bij hun herinneringen, voor de jongeren zal het slechts aansluiten bij de geschiedenis en ook dat is nogal verschillend? )



    P.W. Segers kon alleen de Constituante redden
    .

     

    Na de val van de regering, werd P.W.Segers door de Koning belast met een formatieopdracht, om te onderzoeken als het vormen van een nieuwe regering doenbaar was én om, zo mogelijk, een regering te vormen. .

     

    Aan alle hoeken en kanten van het politieke en parapolitieke front regent het verklaringen .


    Tegen de overheveling


    a)De vereniging van de Franstalige professoren te Leuven, Acapsul, voor hen betekent de overheveling het einde van België (nog eens)

     b)In het zog hiervan de PSC(de Franstalige CVP) met de bijkomende afdreiging, dat ze zouden breken met de CVP wanneer deze de overheveling steunt . Een van de luidste afdreigers is mijn latere goede vriend Victor Michel, secretaris van de MOC, de Christelijke Arbeidersbeweging van Wallonië.

    c)Vanaudenhove en de PVV, maar niet meer zo radicaal zwart-wit.  Zijn standpunt blijft wel Katholieker dan dat van de Paus. Hij zal hoe dan ook het standpunt van de Bisschoppen volgen. Als er dan toch verkiezingen van komen, dan wint de PVV geen 20 maar zeker 12 zetels .

    Maar hebben de Bisschoppen nog een standpunt?

    De Bisschop van Brugge zou, hierover ondervraagd door het Guldensporencomité van Brugge, verklaard hebben dat de Academische Raden de bevoegdheid hadden gekregen om te beslissen?

     

    Voor de overheveling

     

    Zeker de parlementaire Frakties van de CVP en de Autonome Vlaamse Vleugel van de Partij .

    De VU

     De Brusselse en de Waalse Socialisten .

     De Vlaamse Socialisten vergeten nooit van er de verdubbeling van de ULB bij te voegen; maar sommige van hun troepen zijn al een stap verder .O.a.Gust Breyne van Ieper en Berten Van Hoorick van Aalst eisen de volledige splitsing van de ULB/VUB en de zelfstandigheid van de VUB

    Het FDF (als ze Lagasse volgen) .

    en het Rassemblement Wallon (met Perin en Moreau )

    Daarnaast hebben de Vlaamse Liberalen Vanderpoorten,

    Grootjans en Poma verklaard dat zij achter het Manifest van de 31staan, dat pleit voor de overheveling ..

     En,het is historisch bewezen, als puntje bij paaltje komt , zal Het Laatste Nieuws ter hulp komen, zwijge van het Willemsfonds en Het Volksbelang en De Nieuwe Gazet.

    Zelfs Gentse  prof. Hans van Werveke, een echte icoon uit het Vlaams Liberale kamp, vervoegde de voorstaanders van de overheveling ?

    Maar wat met het gevaar dat de Francofone Liberalen dan het voorbeeld van de PSC zouden volgen, en met scheuring gaan dreigen ?

    Als men alles goed overziet, zijn de voorstaanders voor de overheveling ruim in de meerderheid ?

    Een rekenkundige meerderheid is echter nog geen politieke

    meerderheid ,zodat men er een regering mee kan vormen ?

    En zelfs het feit dat verenigingen die zich haast nooit politiek moeien, zich thans wel uitspreken, kan daar niets aan veranderen, ook de Koninklijke Vlaamse Academie niet, zelfs niet als ze de gewezen verklaringen van Stijn  Streuvels en Herman Teirlinck erbij halen .

     

    De Vlaamse leden van de Raad van Beheer van de Leuvense Universiteit hebben aan P.W.Segers een memorandum overgemaakt, waarbij zij eisen, dat Leuven Frans niet langer in de stad kan investeren.
    (En daar had Jan Verroken noch schuld noch vedienste aan)
     Noteer ook: Leuven is een gesubsidieerde universiteit en het parlement kan dus voorwaarden stellen, dat ze met alle volledige faculteiten naar Ottignies moet verhuizen om subsidieerbaar te zijn .

    .

     

     

     

     

     Nog eens, ook in de politiek kan men niets zonder de anderen ?


    Men mag dan nog zo handig zijn in het vinden van compromissen als P.W.Segers, daar zijn ook politieke muren die hoog en dik genoeg zijn zodat niemand er over of er door kan .

    Het blijft echter voor altijd zijn grote historische verdienste dat hij de constituante wist te redden, die het aan de regering Eyskens zou mogelijk maken om met de regionalisatie van het Land te beginnen, en om later over te schakelen naar de federalisatie. .

     

    Naar nieuwe verkiezingen en grondwetherziening

     

    Door het herzienbaar verklaren van de grondwet, heeft de Kamer zichzelf ontbonden en de nieuwe verkiezingen werden vastgesteld op 31 maart 1968 .
    En ik zal het blijven herhalen tot aan mijn laatste adem: toen organiseerde de Vlaamse CVP haar eigen onverdiende verlies .

     

    In het oorspronkelijk CVP kiesprogramma stond geen woord over Leuven

     

    Wanneer wij geconfronteerd werden met het ontwerp verkiezingsprogramma, stond daar geen enkel woord in over het probleem Leuven .
    Toen ik zulks vaststelde en vroeg of dit soms geen ongewilde leemte was, kreeg ik van de man, voor wie ik nog steeds een dankbare bewondering heb, P.W.Segers een uitbrander om U tegen te zeggen.
    Tot mijn eigen stomme verbazing,beet ik onmiddelijk en zeer scherp terug met o.a. dat ik niet wist dat wij met het propagandacomité hier samen gekomen waren om de electorale nederlaag van de Partij te organiseren én dat zulke leemte een groot vraagteken zal oproepen én dat zulk een onverklaarbare leemte al onze mensen

    in grote verlegenheid zal brengen,wanneer onze tegenstrevers van zulke leemte dankbaar gebruik zullen  maken om er de meest kwaadaardige uitleg bij te fantaseren.?

    (Dit was voor mij een van de pijnlijkste momenten uit mijn politieke loopbaan ).

    De consternatie in de vergadering was algemeen en iedereen zat erbij met de mond wijd open en zonder één uitzondering steunden alle aanwezigen mijn verweer.

    Het einde van het verhaal was, dat ik samen met Minister Custers volmacht kreeg om een tekst over Leuven en de crisis te schrijven, die zou toegevoegd worden aan het ontworpen verkiezingsprogramma .

     .

    Alles in teken van VDB

     

    Toen de gemoederen wat bekomen waren, kwam de uitleg .
    VDB had geweigerd de PSC met haar aparte lijst voor Brussel te volgen en zou aan de kop staan van een taalgemengde lijst.
    Van Vlaamse kant moest men alles vermijden wat zijn succes kon schaden, want na de verkiezingen zou hij wel eens de man kunnen zijn om alles weer vlot te krijgen .

    Daarom moesten wij alle triomfalisme vermijden en er voor zorgen dat wij zo weinig mogelijk controverses veroorzaakten, die via de pers gesneden brood konden zijn in de handen van de bekampers van VDB.

    Wij waren wel geen triomfalisten , maar wie kan de supporters en propagandisten in de juiste toon houden ?

    Om zo weinig mogelijk risico’s terzake te lopen, zouden wij het probleem Leuven niet al te dik in de verf zetten en moesten wij vooral andere onderwerpen behandelen .(echte problemen )

    Inzake Leuven hadden de mensen niet veel uitleg meer nodig, alle posities waren gekend, en iedereen in het land had hierover al lang zijn keuzes gemaakt.

     

    De kiesstrijd

     

    De richtlijn was verder, dat wij,met uitzondering van een Nationaal verkiezingscongres, in elk arrondissement maar één enkele meeting zouden houden, de rest kon best met manifesten gebeuren .

    Ook in mijn eigen arrondissement bleef het wel bij een enkele meeting, wel opgeluisterd door de aanwezigheid van veel vreemd volk en van de Franse Televisie uit Rijsel .

    Voor het arrondissement St Niklaas was ik de enige spreker met een spreekbeurt in twee delen nl eerst enkele liederen door Martine Bijl, dan een stuk uiteenzetting dan weer Martine dan de rest van de uiteenzetting . En dit alles in de zaal van een hotel “Serwir?”

    Niet voor herhaling vatbaar .


    Aan het tegenfront was het triomfalisme zonder maat noch grenzen . De slagzin waarmee Acapsul ook de PVV ter hulp kwam, klonk als verwacht:Votez Belge Votez Louvain .

    De Socialisten hielden het zakelijk ,over het ganse Land waren ze voor de overheveling van Leuven Frans naar Wallonie en minstens voor de ondubbeling van de ULB tot een ULB/VUB.
    Voor de VU was VDB de boeman en de Vlaamse CVP voor geen haar te te betrouwen .

    In mijn eigen arrondissement was De Croo voor het eerst kandidaat. De uittredende volksvertegenwoordiger was Liban Martens, gewezen secretaris van Amelot .


    Sinds 1830, van Liedts tot en met Liefmans, waren de Liberalen hier van Vlaamsbezorgd tot Vlaamsgezind en cultureel zeer actief met de Teirlinck’s, Raymond Stijns, Nestor de Tière, en de schoonzoon van H Conscience, Gentiel Antheunis

     (de man van “Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief”.

    Met Amelot  en Beaucarne ,werd het eventjes anders; die mobiliseerden destijds een ganse trein eenvoudige Vlaamse mensen om in Gent te gaan betogen voor Gand Français .

    De slogan van De Croo was toen: “Het Vaderland is in gevaar en het grootste gevaar woont in ons arrondissement” In al mijn ijdelheid dacht ik dat hij mij daarmee bedoelde .

    Bloemen werden neergelegd aan de oorlogsmonumenten en de Brabançonne werd en verkiezingsliedje . De vooraanstaanden spraken, in het Liberaal lokaal De Harmonie, weer Frans lijk in 1830.en de gewone mensen stonden er bewonderend bij te genieten van hun minderwaardigheidscomplex.


    Dat had electoraal ook zijn goede kanten ? Waarom zouden de bewuste Vlamingen hier voor een andere partij kiezn, Verroken was toch al erg genoeg?.
    Daarmee had de VU het hier wat moeilijker 

    De verkiezingsuitslag

     

    De CVP verliest 6 zetels en zakt van 51 naar 45 mandaten

    De VU wint 8 zetels en stijgt van 12 naar 20 zetels.

     

    De Vlaamse Socialisten handhaven zich.

     

    De PVV verliest in Vlaanderen 1 zetel, dat is 13 minder dan de pronostiek Vanaudenhove? Dit is het begin van het einde van de unitaire PVV

     

    In Brussel verliezen de Liberalen 3 zetels maar

    In Wallonië winnen ze er 3

     

    De Waalse Socialisten verliezen 3zetels

    De Brusselse Socialisten verliezen 2 zetels

     

    Het FDF, de Partij van Lagasse wint 2 zetels en komt op 5 zetels

    Het RW ( Rassemblement Wallon ) wint 5 zetels en komt op 7 zetels

    .

    De afgescheurde PSC verliest 4 zetels en komt van 18 op 14 zetels.

     

    VDB wordt de grote blikvanger en wint 9 zetels , 5 daarvan zijn Vlamingen; (Leo Van Akker uit Sint Stevens Woluwe zal echter verzaken om een soort evenwicht te herstellen).

     

    Het Laatste Nieuws heeft uitgerekend dat meer dan 80% voor de overheveling heft gestemd .

    Wat nu met het Vaderland?

     

    VDB wordt door de Koning aangesteld als Formateur van een nieuwe regering

     

     

     

     

     

     

     

    26-03-2007 om 19:45 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (8 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    20-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.En wat met de ULB/VUB

    En wat met de ULB/VUB

     

    Mijn mening

     

    Zonder het probleem Leuven ,was er misschien nooit sprake geweest van een zelfstandige VUB? Het zou in ieder geval veel langer geduurd hebben?

     

    Maar zonder het probleem ULB/VUB zou het te Leuven nog veel moeilijker verlopen zijn ?

     

    Door het probleem van de ULB/VUB waren de vrijzinnige Parlementairen betrokken partij en konden sommigen zich moeilijker wagen aan politieke spellekes?   Dit laatste kon minder daar er vanaf 1960 in vrijzinnige kringen, onmiskenbaar belangstelling bestond voor het inrichten van een Nederlandstalig hoger onderwijs. Er werd in 1960 zelfs een vereniging opgericht  om het Nederlandstalig hoger onderwijs in het Brusselse te helpen bevorderen .

     

    Toen wij ,als reactie op het Mandement, ons wetsvoorstel indienden om de Taalwet toepasselijk te maken op het Hoger Onderwijs ,hadden de verantwoordelijken van het Vermeylenfonds,Willemsfonds en van Volksbelang , ik noem prof Verhulst, prof. Gerlo , Piet van Brabant onmiddellijk begrepen, dat het niet alleen over Leuven ging ,maar ook over Brussel (en niet alleen over universitair,maar over alle vormen van hoger onderwijs)

     

    Maar Brussel was Leuven niet, integendeel

           

    Toen de Kerk in 1834 de Katholieke Universiteit van Mechelen organiseerde,die later naar Leuven zou overgeheveld worden ,werd als reactie hiertegen de Vrijzinnige Universiteit van Brussel opgericht .

    De minder goede verhoudingen tussen de twee zullen slijten en verbeteren na de oorlog 40/45 .Toen In 1941 de ULB gesloten werd opende Leuven de deuren als Gastuniversiteit en dit bleef niet zonder goede gevolgen,wat niet wegneemt

    dat men te Brussel nog steeds uit volle borst zingt tegen de “kaloten” al was het maar om de folklore .

     

    Wij kunnen er ook niet nevens kijken dat de ULB gevestigd is in een tweetalig gebied met alle aspecten eraan verbonden ,ook qua mentaliteit .

    Daar is ook niet de druk van de overtalligheid en de expantiedruk als te Leuven .Het aantal aan Vlaamse studenten is nauwelijks een 10de van Leuven .

    Als de beweging voor de splitsing en overheveling van Leuven voorgoed van start gaat nl in 62 begint te Brussel de beweging voor de verdubbeling ,dit is de organisatie van parallelle Nederlandstalige leergangen .

    In  62/63 zijn er 529 Studenten,die Nederlandstalige lessen volgen, In 65/66 ten tijde van mijn wetsvoorstel zijn er 870 En in 69 als ze zelfstandig worden zijn er 1500 . Vijf jaar later telt de VUB al 4.OOO studenten

     

    Prof Gerlo en Piet Van Brabant

     

    Hoe ik in contact kwam met prof. Gerlo ,Prof aan de ULB/VUB,en toekomstige eerste Rector van zelfstandig geworden VUB, weet ik niet meer ,alleszins van voor mijn wetsvoorstel ,ik vermoed door bemiddeling van de Ronsenaar DeBrock , de gewezen kabinetchef van Larock ?

    Gewezen communist; Classicus van vorming, kenner van Erasmus (Lof der Zotheid,die vrij haar gedacht kan zeggen), dus ook vertrouwd met de grote kerkelijke en geestelijke omwentelingen van het begin van de 16de eeuw ,van Luther maar ook van het christelijk humanisme enz. en daarbij nog een bewust en weerbaar Vlaming, wat een wondere combinatie . Ik voelde mij altijd zeer vereerd wanneer hij mij telkens aansprak als “vriend Jan”

     In de periode van het Mandement was hij al volop ingeschakeld ; immers in 64 werd in zijn woning  de VVP ,de Vereniging van Vlaamse Professoren opgericht,die onder voorzitter prof. Derine, een beslissende rol zou spelen te Leuven .

    De Brusselse afdeling van de VVP hield zich speciaal bezig met de ULB .

    Als Voorzitter van het Vermeylenfonds zetelde hij ook  in het 5Novembercomité .

    Ik herinner mij,toen we samen optraden opeen meeting in de Vlaamse Schouwburg ,dat hij zich speciaal zorgen maakte over het contraproductief effect van de slogan “Walen buiten” ten voordele van “Leuven Vlaams”

     Het zou later ook blijken , als de Libre en Acapsul steeds naar Walen buiten verwezen om de Francofone voorstaanders van de overheveling te terroriseren .

     

    De tweede Man waardoor ik enigszins de evolutie aan de ULB/VUB kon volgen was Piet Van Brabant Parlementair verslaggever bij Het Laatste Nieuws en Hoofdredacteur van Het Volksbelang ,tijdschrift van het LVV (Het Liberaal Vlaams Verbond) ,

    Piet was in mijn ogen een groot man ,en ik voelde mij  zeer dankbaar bewonderend toen hij ,tegen Vanaudenhove in,mijn wetsvoorstel hardnekkig en met kennis van zaken verdedigde .

    Van tijd tot tijd kon ik hem in de wandelgangen van Parlement ontmoeten en zo mijn kennis wat bijwerken over dat ,wat aan de andere kant van het politieke front gebeurde . 

     Piet had blijkbaar een goede relatie met de Rector Homès van de ULB ,een unitair ,maar die de “verdubbeling” zeer genegen was , zolang er geen sprake was van autonomie

     

    .Over de  Beheerraad  en het Beheer

     

    Als ik naar de opperste gezaginstanties van de twee universiteiten in kwestie kijk , dan denk ik automatisch aan de tijden van de Torries en de Whigs in Engeland in de 18de eeuw .De Torries ,de mannen van Kerk en  Koning en de Whigs , de moneyed men , de mannen van het geld , de mannen van de Constitutie .

    Te Leuven het Episcopaat , te Brussel,André Dumont-Mijnen,Solvay, Boel,Anspach, enz Zakenmannen .

    De debatten zijn van een andere orde ,een andere toon ,niet verbaal anti de Vlamingen .

    Gerlo trachten eens een definitie waaruit ik onthouden heb /de ULB is een vrije Universiteit ,ze is een tweeledige Universiteit, ze is een gesubsidieerde Universiteit enz en hij zal daar wel iets meer mee bedoeld hebben .

    Een van de toenmalige discutiepunten ging immers over

    de noodzaak van een openbare boekhouding ,over de verdeling van de gelden over de twee secties ,vermits men subsidies aanvroeg op basis van twee secties ?

    De Vlamingen voelden zich een beetje grebezigd en bedrogen
     

    Maar toen de regering VDB viel

     

     Toen de regering VDB viel , aan de vooravond van nieuwe verkiezingen en van de splitsing en de zelfstandigheid ,was dit de toestand en de sfeer aan de ULB/VUB

    Het was nog een Franstalige Universiteit met Vlaamse leergangen ,In het bestuur waren de Vlamingen nog totaal afwezig op een symbolische aanwezigheid in de Raad van Beheer na  .

    Daar was geen straatgeweld ;maar als Homès , de laatste unitaire Rector ,in Oktober in 67 zijn openingsrede wil afsluiten met een woord in het Nederlands naar de Vlaamse studenten toe verlaten de Francofone de zaal .

    Ook dat was de Vaderlandse mentaliteit van die tijd , zoals wij ook vaak konden meemaken in het Belgisch Parlement

    20-03-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (7 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    15-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Interpellatie en val van de Regering Van den Boeynants

                                                                                                

    Interpellatie en val van de Regering

     

           Van den  Boeynants

     

     

     

     

     

    Op 24 Januari komen de Bisschoppen weer samen in aanwezigheid met E. Leemans en geven hem de opdracht een uitvoerbare formule te vinden, tegen 28 Fébruari.

    Intussen gaat de Revolte verder.

     

    Op 24 Januari wordt in de Kamer het voorstel Coppieters (VU) in overweging genomen.Volgens de media gaat het om het vroeger voorstel Verroken ; maar ik heb dat niet gecontroleerd .Na een ernstig debat werd dit keer de in overwegingneming goedgekeurd ,deze keer met steun van de PVV ,terwijl de Socialisten de vergadering verlieten .

    Praktisch politiek had dit alleen een manifestatiewaarde ; er werd niet gestemd over de grond van de zaak en de indiener behoorde niet tot de regeringsmeerderheid .

     

    Op 25 Januari laat VDB via E.Leemans weten , dat hij erop staat dat de Bisschoppen een definitief plan voorleggen aan de Regering en op 26 Januari vertrekt VDB naar de Canarische Eilanden (wegens vermoeidheid) naar Tenbel, zaliger gedachtenis .

     

    Wij staan voor een rot dilemma .


    VDB Zijn redenering
    : als de Bisschoppen akkoord geraken over de splitsing en een vorm van overheveling , dan zijn voor de regering en de partij alle problemen opgelost. En moest dit kunnen , hij zou nog gelijk hebben ook . En wij zouden het hem van harte gegund hebben .
    Maar hij weet ook dat de situatie zo geëvolueerd is ,dat de kansen zeer miniem zijn .

    Hij weet ook dat de Fraktie dit laatste zeer goed weet . Hij weet ook dat de Fraktie vreest dat men er een soort truc ,noch mossel noch vis , in den aard van Hertoginnedal, zou kunnen op vinden ,zodat wij er dan nog slechter voorstaan.

     Hij kent op dat ogenblik de vraag om een parlementaire stemming uit te lokken die niet tegen de regering gericht is, maar over de grond van het probleem  nl over  de toepassing van de taalwet op de universiteiten van Leuven en Brussel .

     Wij van onze kant konden niet geloven dat hetWaalse Episcopaat of de Francofone Academische Raad in staat was om voor een overheveling te kiezen ; ze waren te zeer aan het verleden vastgekluisterd .Leuven lag in hun Belgie .En  wie aan hun Leuven raakte,raakte aan hun Belgie .
    En Walen die wel voor een verhuis te vinden waren , als bvb Oleffe chef van de Waalse arbeidersorganisatie, wilden niet weggejaagd worden
    De rest zweeg uit schrik voor alle soorten van banbliksems , tot en met Landverraad . Van dit soort mensen een beslissing eisen , aanzagen wij als puur zelfbedrog , wereldvreemd , bijna als cynisme ?

    De oerkreet "Walen buiten" was er teveel aan, en ze klampen zich daaraan vast lijk drenkelingen aan een stroohalm .

    Ook de Buitenstaanders laten zich niet onbetuigd.

    Maar buitenstaanders zien de dingen meestal alleen aan de buitenkant ?

     M .Van Haegedoren , de Voorzitter van het Koordinatiecomité en drijvende kracht bij het 5 Novembercomité , waar alle partijnuances zijn aangesloten ,blijft niet onbetuigd, . Hij heeft  enorm veel verdiensten op het buitenparlementair vlak zelfs over de Taalgrens bij  "Les Comités de Defense " ;
    Ik krijg hem ook aan de lijn .
    Maar waarom moet ik weer de kastanjes uit het vuur halen ? Waarom kan hij geen Socialist overtuigen ? Zij zouden toch ook kunnen interpelleren zonder motie van wantrouwen en alleen een stemming vragen over de toepassing van de taalwet ?

     Men zou hen niet geloven en van een antiklerikale zet verdenken ?

    Maar gaan de Socialisten dan stemmen lijk zij ondertussen in alle soorten manifesten plechtig verklaren , ook de Waalse en de Brusselse ,dan is er een grote meerderheid ook zonder de Liberalen en zonder de PSC ?

    Maar dan krijgen wij toch een regeringscrisis ? 

    Een regeringscrisis kan nog ;maar wij zijn tegen het systeem van parlements ontbinding en voorstander van een legislatuur parlement .
    Welnu de regering VDB is ingevolge de Ronde Tafel een Constituante en kan o.a. het legislatuurparlement grondwettelijk maken .

    Maar kan een grondwetherziening wel met PVV ?
    Dat de regering VDB een Constituante is daar heeft de PVV niet naar gevraagd integendeel .De Constituante is het resultaat van het Ronde Tafelakkoord dat op het eind van de vorige regering werd tot stand gebracht tussen vooral de Vlaamse CVP(de Acht,Jos De Saeger) en de Waalse Socialisten ,zonder de Liberalen ?

    De eventuele val van de Regering VDB, mag vooral geen Kamerontbinding tot gevolg hebben ,zeker niet zonder dat het parlement de verlenging van de Constituante opnieuw heeft goedgekeurd ? 
    De   situatie ziet er uiterst verward uit .

     

    En wat zijn de andere gevaren?

     

    Als wij interpelleren en de Socialisten onthouden zich

    van partijpolitieke spelletjes , en stemmen

    conform hun publieke verklaringen ,dan is er een overdonderende meerderheid voor Leuven Vlaams .

    De regering zit dan wel moeilijk ,maar is er dan een nieuwe in zicht .?

     En , kunnen Walen een democratische meerderheid aanvaarden als die hen geen gelijk geeft ? Zie de Koningskwestie ?
    Deze keer dreigen de onze van de PSC ,dat zij zullen breken met de CVP als wij de overheveling van Leuven Frans steunen .

     

    Op 28 Januari vergaderen de Bisschoppen opnieuw

     

    om kennis te nemen van een eventuele realiseerbare oplossing, op punt gesteld door E.Leemans
    Deze keer hebben ze zich laten bijstaan door alle mogelijke vertrouwensmannen ?

     Maar niets helpt ,Hopeloos.

    Het blijft onmogelijk .
    Ze zullen mekaar terug zien op 3 Februari .

    Intussen weet ik (dus ook de Fraktie) ,via Joris Algoet(adjunctcabinetchef van VDB) van een niet-bisschoppelijke Mgr. Maertens ( beiden wonen in St Genesius Rode) ,dat de Vlaamse Bisschoppen afzonderlijk gaan vergaderen om de ultieme bijeenkomst van 3 Februari voor te bereiden en dat de kansen op een eerbaar akkoord nihil zijn.

    Mgr Maertens,de latere Rector te Kortrijk is voor de overheveling . 


    Op 29 Januari neem ik contact met verscheidene instanties
    in verband met de interpellatieaanvraag ,die ik ’s anderendaags zal neerleggen .
    Ik wil dit contact met de bevriende pers om mis interpretaties te voorkomen en om te beletten dat men mij én de CVP fraktie,ter goeder trouw, intenties zou kunnen toeschrijven die wij niet hadden .En dit kan maar als deze mensen vooraf over voldoende  achtergrond informatie beschikken .

    Dit systeem hebben wij herhaaldelijk toegepast ten tijde van de Acht . En dit heb ik oorspronkelijk geleerd van PW Segers ,in 1949 als zijn persattaché .
    Ik moest hen uitleggen dat het echt niet tegen VDB of tegen de regering ging , maar alleen om duidelijk aan te tonen ,dat er extraparlementair een grote meerderheid bestond voor de overheveling, zoals  mede  door  het   5  Novembercomité aangetoond .

     Zelfs Van Eynde schreef, dat het logisch ,wettelijk en onvermijdelijk is dat de Taalwet ook wordt toegepast op het niveau van de universiteiten en geen uitzonderingen mogelijk zijn ,op kosten van de  belastingsbetalers van het ganse land .

    Wij zouden elke eventuele motie van vertrouwen of wantrouwen verwerpen en alleen een stemming over

    de grond van de zaak aanvaarden.

     

    In een studie van Karel van Nieuwenhuize over de Standaard en het probleem Leuven las ik

    Leo Lindemans ,CVP-kamerlid getuigt”rond de inhoud en de opportuniteit van de interpellatie van Verroken vond een diner plaats in een restaurant in de buurt van de Jacqmainlaan, waarop aanwezig waren,ikzelf,Verroken, De Smaele en Ruys.

    Frans Van Mechelen(prof te Leuven)eveneens CVP Kamerlid, herinnert zich ook een bespreking “In het hotel Astoria kwamen Ruys, De Witte(Gazet van Antwerpen) J Claes( Het Volk )? Verroken, Van den Daele en ikzelf om van gedachten te wisselen over de interpellatie die er moest komen .

    Insiders weten ,daar steekt De Saeger achter? De Astoria dat is de gewende stek van de Acht, niet ver van de  redaktie van Het Volk ?waar De Saeger destijds gesprekspartners liet uitnodigen .

     Het is wel waar dat ik nooit iets zou ondernomen hebben,ook niet met de steun van de ganse Fraktie zonder medeweten van Jos De Saeger en Rob Vande Kerckhove

    Ik herinner mij dat niet concreet  , maar het lag in mijn stijl om niet zonder rug dekking te vertrekken en om steeds een of meer getuigen van de Fraktie erbij te hebben . Op 30 januari (mijn verjaardag) heb ik dan  de interpellatie ingediend ,in de omstandigheden die gij u nu kunt voorstellen .

     

    Op 1 Februari vergaderen de Vlaamse Bisschoppen afzonderlijk ten huize van Mgr Daem ,te Antwerpen

     

    Op  2 Februari (Lichtmis) een bezondere verklaring van Mgr De Smedt,Dat hij zich in Mei 1966 vergist heeft en dat hij het Vlaamse standpunt tot het zijne heeft gemaakt . Dit was veruit de grootste gebeurtenis van het moment

     

    Op 2 Februari VDB terug thuis . Zo had hij het zich zeker niet voorgesteld en niemand met hem .

     

    Op 3 Februari geven de Bisschoppen forfait. Alle Vlaamse Bisschoppen sluiten zich publiek aan bij het standpunt van Mgr De Smedt

     

    De verwarring die daarop volgt is onbeschrijfelijk . TV ploegen uit verschillende Landen zakken af .

    Ik krijg bij mij thuis zelfs het bezoek van een Franstalige Tvploeg uit Canada . Het was in de periode van De Gaulle zijn Quebec Libre .

     Zij verstaan er niets van,én zeker niet de houding van ons Walen die weigeren dat een wereldberoemde universiteit zich binnen hun grenzen zou vestigen.

     Die van Rijsel en de Zwitsers komen later ook nog naar Oudenaarde .(Dit alleen om de sfeer van die dagen aan te tonen) .

               

    Op 6 Februari de interpellatie

     

    Alle tribunes zitten nokvol , zelfs die voor de Senaat en die voor de Buitenlandse gasten ,om te luisteren naar de braafste interpellatie die er ooit gehouden werd in het Belgisch Parlement. En de inleiding waar wij nutteloos probeerden uit te leggen dat het niet tegen de regering ging,dat wij alleen hoopten dat mogelijk zou zijn de stemming te beperken tot de vraag of het zinvol was, dat ook gans het Hoger Onderwijs ,dus niet alleen Leuven en Brussel, onder toepassing zou vallen van de Taalwet ?

    Deze vraag geïllustreerd met allerlei citaten uit het Francofone kamp, die pleiten voor de inplanting van  Leuven Frans in het eigen Taalgebied .

    Ik stond nog geen 5 minuten op de tribune of ik wist dat het ,wat die dag betrof, het een maat voor niets zou zijn .Ik had nauwelijks een paar zinnen uitgesproken of Van Eynde begon ,met een stem die ge kon horen tot in het Koninklijk Paleis ,mij uit te schelden voor “Komediant” enz ,ten gerieve van de volle tribunes .

    En ik dacht heel stillekes bij mezelf :

      “ Eppur si muove” nl Doe wat gij niet laten kunt ;vroeger of later krijg ik toch gelijk .

     

    Ge moet in dit Land van zeer ver komen om de partijpolitieke spellekes te ontwijken , ook ten koste van de meest ernstige problemen .En een groot deel van de publieke opinie laat zich hierdoor al te dikwijls zand in de ogen strooien ?
    Daarna kwamen nog enkele interpellanten o.a. M.Coppieters (VU) ,G.Mundeleer(LIB-Fr.) , E.Burnelle (COM) en ?

     

    En daarna volgde een schorsing van de vergadering  in afwachting van het antwoord van de Eerste Minister ,

    Een antwoord dat nooit zou komen .

     

    Onmiddellijk na de schorsing vergaderden alle Frakties afzonderlijk in hun eigen lokaal en dit was ook zo voor de CVP en de PSC .

    Daar is ontzettend veel literatuur verschenen over wat daarna gebeurde ,maar niet over wat er gebeurde in de Frakties , ook niet over de Vlaamse CVPfraktie , die ik opzettelijk niet bijwoonde ; de Regering kon er gerust haar plan mee trekken  om vast te stellen dat de Fraktie stand hield .En, dat ze daarna nooit nog subsides zouden goedkeuren die bestemd waren Franstalige instellingen in het Vlaamse Landsgedeelte en dat ze zulks van de Walen geleerd hadden .


    Persoonlijk was ik er vooral om bezorgd, dat er een Kamerontbinding
    en het einde van de constituante zou volgen , na een eventueel ontslag van de regering en kon die vrees kwijt ,zowel aan Vlaamse als aan de  Francofone TV. En het zou mij verwonderen dat die opnames niet meer zouden bestaan ter controle ?

     

    VDB zou nog verwacht hebben dat de beide Vleugels

    toch een motie van vertrouwen zouden stemmen na kennis genomen te hebben van zijn antwoord .

    Voor mij moest de regering geen antwoord geven ten gronde ,zij moest alleen aanvaarden de vrije stemming te laten doorgaan  om aan alle frakties te laten zien hoe talrijk de aanhangers waren van het toepassen van de taalwet op het hoger onderwijs .

    Bij eventueel sportief democratisch gedrag, had men  het Land veel bijkomende nutteloze miserie kunnen besparen. Zo was er geen verkiezing nodig geweest om vast te stellen (Wat Het Laatste Nieuws na de verkiezing berekende ) dat meer dan 80% van de bevolking koos voor de splitsing van de Universiteiten van Leuven en Brussel en de Vestiging van Leuven Frans in het eigen Taalgebied .

     

    En wat gebeurde verder in het kamp van de Regering ?

     

    De Vlaamse CVP Ministers zouden het Voorstel van VDB nog eens voorgelegd hebben aan de bevriende pers , niet toevallig dezelfde aan wie ik destijds in de Astoria mijn ontwerp van interpellatie en de daarbij horende tactiek besproken had .

    Met dien verstande dat, buiten Manu Ruys, Karel De Witte ,en Jef Claes , Emiel van Cauwelaert van Het Volk er deze keer er ook was .

    Gevolg :VDB verscheen ’s anderendaags in de Kamer om mee te delen dat hij het ontslag van zijn Regering zou aanbieden aan de Koning

     (om de PSC terwille te zijn)

    De Koning zou het ontslag aanvaarden ,maar er was geen aanvraag tot ontbinding vanwege VDB

    (waarvan akte )

     

    Minister P.W. Segers werd aangesteld als informateur om te zien of de vorming van een nieuwe regering mogelijk was . En dat was toen een heel pak van mijn hart .

    Wij zullen later zien wat daarna komt .

     

    Nog een anekdote, echt gebeurd: Van Eynde en Vanden Boeynants hadden toen alletwee een identieke winterjas en precies dezelfde maat. Diezelfde dag was Van Eynde vertrokken met de jas van VDB . hij stelde pas vast dat hij met de verkeerde jas op stap was toen hij een paternoster in een van zijn zakken ontdekte . Daar werd hartelijk om gelachen . alleen hebben wij nooit geweten hoe VDB ontdekt heeft dat hij met de verkeerde jas op stap was ?

     

    15-03-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    09-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Grote Revolte te Leuven ! Het vuur aan de lont...

     

     

     

    De Grote Revolte te Leuven

     

    Het vuur aan de lont

     

    Op 20 December 1967 komt de Beheerraad van de Universiteit samen ,versterkt door de 8 curatoren .
    Op de dagorde o.a.een voorstel van Leuven Frans om een tehuis voor studentinnen ,de Sedes , te renoveren .
    Reden :in Juni is de Innovation te Brussel afgebrand ,een ramp die meer dan  zich300 mensen het leven heeft gekost, dit als aanleiding .

    De sedes is zeer oud en in verval en daar is groot brandgevaar .Op eerste zicht een doodredelijke vraag. Wie kan daar tegen zijn ?

    Maar ze willen van de gelegenheid gebruik maken om meteen een reeks andere gebouwen te laten onteigenen en dat roept problemen op . In Juli laatst leden hadden ze er zich toch toe verbonden niet meer aan uitbreiding te doen in het Leuvense ?
    De Vlaamse curatoren, Cool ,Dequae en Roppeverzetten zich tegen het Francofoon investeringsplan en de zaak blijft in beraad .


     
    Op een volgende bijeenkomst verzetten de Francofonen zich tegen een Vlaams investeringsplan .

     E.Leemans wordt terhulp geroepen om een verzoeningsplan op te stellen..
     Tegen 1 Maart 1968 moeten beiden hun expansieplannen voorleggen , aldus was de afspraak .

     

    Van de Universiteit naar de Pers

     

    Tot hiertoe bleef alles binnenskamers ,maar een week later werd het gebeuren in De Standaard beschreven ,waarop La Libre op 28 December(de dag van de Onnozele Kinderen) reageert en aan de Standaard verwijt ,het probleem te grabbel te gooien voor het “politicaille linguistique”


    Op 1 / 2 Januari wordt in La Libre het groot geschut in stelling gebracht. Prof.DeVisscher ,decaan van de Francofone Faculteit van de Rechten en Ondervoorzitter van de Academische Raad van Leuven Frans zet het Francofone puntje op de Francofone "i" nl ,de Vlamingen moeten zich geen illusies maken ,de complete Francofone sectie blijft te Leuven .
     Waarop Het Volk reageert :dat is een oorlogsverklaring .


    Op 5 Januari 1968  is het de beurt aan Rob Van de Kerckhove,Voorzitter van de Vlaamse CVPVleugel(Partij) een vroeger lid van de Acht .

    Hij verklapt in De Standaard , dat de mogelijke expansie naar Nijvel in 1965 is gebeurd op uitdrukkelijke vraag van Leuven Frans .

     

    Van de Pers naar de Politiek

     

    Op 7 Januari verklaren  de Socialisten te Antwerpen ,dat zij akkoord gaan met de  inplanting van Leuven Frans in het eigen taalgebied ,nl in Wallonië en met de splitsing Vlaamse Vrijzinnige Universiteit (VUB) te Brussel..


    Op 9 Januari zou Parisis ,de Voorzitter van de Francofone Vleugel  van de CVP/PSC en Fractievoorzitter een Persconferentie houden ,maar onder druk beperkt hij zich tot een persverklaring , waarin hij het standpunt de Libre tot het zijne maakt .Wel onderlijnt hij dat hij akkoord is met de ontdubbeling,maar niet met de inplanting in Wallonie van Leuven Frans .


    DeVoorzitter van het Koordinatiecomité M. Van Haegedoren botst op een weigering van Vanaudenhove,de Voorzitter van de PVV om hem te ontvangen en Houben , de Algemene Voorzitter van de CVP/PSC zou hetzelfde gedaan hebben.
    Wel mag hier vermeld worden  dat ondertussen ,naast Poma ,H.Vanderpoorten en Fr.Grootjans aan Vanaudenhove hebben laten weten dat ook zij ,als leden van het LVV , akkoord gaan met het Manifest van de 31 ,waarover in een vorig bericht.

    Al bij al ,tot hiertoe gaat alleen over woorden en verbale stoerdoenerij . Voor meer details bestaat er voldoende literatuur .ik beperk mij tot bepaalde momenten, die mijns inziens nodig en voldoende zijn om politieke moment te suggereren om de komende regeringscrisis en onze interpellatie te situeren .

     

    15 Januari , of het startsein voor de Revolte

     

    Op 15 Januari wordt het Algemeen Expansieplan van Leuven Frans door Simon-Pierre Nothomb aan de pers overhandigd .(Later zal hij ,in de reeks Historisch nl over de Fam Nothomb ,verklaren dat hij naast anderen pro forma  zich verzet hebben tegen de overheveling om klaarheid af te dwingen omtrent de Financiering)

    En wat met het expansieplan van Leuven Frans ?
    De Francofone Academische Raad heeft eenparig beslist, dat zij te Leuven blijven ,dat is toch de essentie waarop men zat te wachten.

    Het hautaine optreden van De Visscher en zijn mede standers   in de Libre hebben niet alleen de Vlaamse studenten zwaar vernederd

     De studenten reageren  onmiddelijk: ze hebben ons de oorlog verklaard, wel ze zullen die krijgen .

    .Het is het historisch moment voor de leider van de Studenten Vakbond ,Pol Goossens .

     Nog dezelfde avond zal hij ,in  De Valk oproepen tot actief verzet en zijn medemaat M. Vandenbussche voegt eraan toe ,wij gaan deze Universiteit afbreken .

    De lokalen van de Vice-rectoren worden lelijk toegetakeld , de kantoren van Woitrin worden met Molotovcocktails bewerkt . Men zoekt inspiratie bij de Chinese culturele revolutie en het Rode Boekske van Mao heeft in die tijd zo al succes. Onbekende kringen verspreiden instructies voor het maken van Molotovcocktails.Een auditorium wordt in brand gestoken
    En zo gaat het verder.Daarover bestaat een uitgebreide literatuur . Dus de Vlamingen kunnen dat ook ;

    Dit is alleszins niet mijn stijl.


    Op 17 Januari wordt door het Aktiecomité ,een mantelorganisatie voor alle studenten verenigingen ,waaronder het SVB van Goossens , de drijvende kracht is ,de algemene staking uitgeroepen en op 18 Januari  hangen overal de zwarte vlaggen uit .  .

    De Professoren van VVP en Wetenschappelijke Vorsers van Lovan sluiten zich aan bij de staking .


    Maar op 21 Januari worden door Piet De Somer al de lessen geschorst .en dat wordt hem zeer kwalijk genomen als een soort stakingbreker.

    Op die dag zal er nog veel gebeuren.


    Waar 21 Januari  een soort keerpunt had kunnen zijn , werd hij,werd deze dag het beginpunt van nieuw geweld

    .

    Op 23 Januari begint in Gent een solidariteitstaking .

    .De dag daarop vallen .aldaar verscheidene gewonden .

    Een massa Gentenaars trekt op naar Leuven .
    Te Leuven waken 1.000 Gendarmen en maken duchtig gebruik van hun matrakken .Meer dan 300 studenten worden aangehouden .

    Vanaf 22 Januari slaat de beweging ook over naar het Binnenland , naar de Middelbare scholen ,zowel Officieel als Vrij Onderwijs sluiten aan bij het universitair gebeuren en betogen samen.in talrijke plaatsen .

     

    Een staaltje venijn ,om de sfeer van de tijd beter te verstaan ?

     

    Voor de Libre is er maar een probleem ,de orde handhaven ,Het Bisschoppeijk Mandement van  13 Mei 1966 moet worden uitgevoerd ,zoniet is het einde van het (hun) Vaderland weer nabij ,én erger nog zoals prof. De Visscher schreef, in zijn voormeld Nieuwjaarartikel,

    “Ecclésialement, nous savons aussi que si l’Eglise devait décider de notre expulsion, au nom de la loi du sol , c’en serait fini de toute l’Université catholique , tant en Wallonie qu’en Flandre”

    Verontschuldig mij voor dit citaat in het Frans ., Maar het staat sinsdien met punten en komma’s in mijn memorie gebrand .In ’t Vlaams :”Kerkelijk gezien,weten wij ook dat indien de Kerk  zou beslissen om

    ons te verdrijven ,in naam van de  wet van ? en bodem,dat dit het einde zou zijn van elke Katholieke Universiteit ,zowel in Wallonie als in Vlaanderen .Als ge dat terug kunt plaatsen in zijn tijd ,dan ziet ge zo al het venijn er afdruipen

    Om mij te beperken tot één aspekt , dat van la loi du sol, als er één gebied is in Belgie waar la loi du sol  ,sinds 1830 genadeloos werd toegepast dan is dit Wallonie ?

    En waar halen zij ,ook nu nog ,het recht om , wat zij normaal en onbetwist vinden voor Wallonie ,hatelijk te maken voor het Vlaamse Landsgedeelte ? ? ?

    Mijn antwoord was steeds in het Frans opdat zij het goed zouden kunnen verstaan “Pour les Flamands la meme chose”

    De Katholieke Universiteit had eens,als een Vlaamse Universiteit in een Waalse stad moeten gevestigd zijn ,én dit 130 jaar lang ? Dat is toch denken aan het onmogelijke ?

    En wat moet ik dan doen ,als goede Vaderlander met de plechtige “Koninklijke Belofte” - afgelegd te Wijnendale na de tragedie  14/18  - van “Gelijkheid in Rechte en in Feite”? ? ?

     

     

    Terug naar Leuven Vlaams :Lukt het of lukt het niet

     

    Op 19 Januari ,heeft men uiteindelijk ook in de Academische raad van Leuven Nederlands de knoop doorgehakt en duidelijk gekozen voor de overheveling van Leuven Frans naar het eigen Taalgebied .

    Rest alleen nog de eerbare voorwaarden en waarborgen te negotieren met Leuven Frans . Wat ware het prachtig voor Kerk en Vaderland mocht dit waarheid worden .

    En men mag het niet koud laten worden , nog dezelfde avond  wordt nog gezorgd om de Algemene Raad van Beheer samen met de acht Curatoren bijeen te roepen op 21 Januari . Mocht dit lukken , het ware te schoon om waar te zijn ? De Bisschoppen ontlast,de Regering ontlast ,het Parlement ontlast én het Vlaams Koordinatiekomiteit en de Waalse Comites de Défense kunnen samen een rondedans houden op de Grote Markt van Brussel ,terwijl de studenten verbroederen met de Gendarmen ???

     

     De bijeenkomst van de laatste kans

     

    Op die geweldaige Zondag 21Januari waren ook de leden van Vlaamse en de Francofone Academische Raad voor de laatste maal bijeen , onder het voorzitterschap van de Rector Magnificus Mgr Descamps en onder de bescherming van de Gendarmerie .

     En ieder wou zijn ontgoochelingen kwijt en ieder vocht voor zijn gelijk ,de Vlamingen op de Taalwet en de culturele autonomie zowel voor Vlaanderen en Wallonië op de eentaligheid van de Gewesten een Waalse eis en over hun eerbare voorwaarden enz

    De Walen op het verleden ,de 130 jaar(colonisatie?) als op een soort verworven recht, én op een akkoord van Hertoginnedal (Wie heeft hen dat wijsgemaakt ,daar war de historische waarheid is ,dat het probleem Leuven op Hertoginnedal niet besproken werd –maar ook in de politiek zijn de leugens ook waar ,als men ze geloofd)

    De vergadering werd nog  verlengd en er werd voor een avondmaal gezorgd ;de atmosfeer bleef echter van dien aard dat men de tafels moest herschikken ,want Vlamingen en Francofonen wilden niet naast mekaar zitten

    Een dondersermoen van Gust Cool ,eventjes in beide richtingen en iets speciaal in de richting van de Francofonen ,dat ze in juli 1966 wel akkoord waren geweest niet meer in Leuven te investeren enz

    Met als klap op de vuurpijl : als wij er hier niet uitgeraken gooit gij het probleem terug op de straat en via de straat komt het willens nillens terug in het Parlement enz (Ziet ge zwarte Piet al zitten?) en het einde van de partij en nog veel meer .


    Nutteloos , tegenover elkaar lijk twee geiten,de koppen tegen elkaar, op een smalle brug boven een woelige beek .

    En wij ,in  het parlement, zaten daar machteloos op te kijken
    Nog twee dagen lang ,zou een verzoeningscommissie de navette doen . zonder resultaat .

     

    En op 24 Januari komen de Bisschoppen terug samen ???

    09-03-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    07-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nog het Jaar voor de " Grote Revolte " . Ze hebben het nog niet begrepen.Ze kunnen de " Triangle " maar niet vergeten.

     

     

    Nog het Jaar voor De Grote Revolte

          Ze hebben het nog niet begrepen

    Ze kunnen de “Triangle” maar niet vergeten

     

    Het aantal universitairen blijft maar groeien

     

    Toen ik mij liet inschrijven nl in 1937 waren er te Leuven , alles samen zo een dikke 3.000 studenten ,de meerderheid Franstaligen.

    Ik was een paar jaar ouder ,omdat het aanvankelijk niet voorzien was dat ik, na het verplicht lager onderwijs ,zou verder studeren .Alles was klaar om fabrieksarbeider te worden ,toen de onderpastoor en de dorpsonderwijzer mijn ouders en mijzelf konden  overtuigen om verder te studeren . Vandaar die twee jaar vertraging .

    Daar ik , het jaar voor de poësis ,het slachtoffer werd van een zware schedelbreuk ,moest ik,mede op dokters advies, ietwat tegen mijn goesting ,ipv Rechten, een loopbaan kiezen die niet al te zwaar was ,en met regelmatig verlof ;want voor een al te belastende job , zou ik nooit meer voldoende weerstand kunnen opbouwen .

    Vermits ik ,als gewezen hulpbibliothecaris, nogal veel literatuur verslonden had , waarom geen Germaanse ? Nooit van gehoord ,maar wie kan het beter weten dan uw leraar van retorica ,de latere Mgr. Daem ?

     Ik was trouwens niet de enige  die een paar jaar ouder was .Tot hetzelfde jaar behoorde ook Joos Florquin en José Aerts (Albert Westerlinck ) zo wordt ge dat sneller gewend .

    Wij waren  met een dertigtal in ons jaar en daarbij vier meisjes- studenten,wat een luxe . Het jaar daarop

    was het totaal iets groter en met zes meisjesstudenten ,waaronder mijn toekomstige echtgenote .
    Tijdens de tweejarige cursussen waren er aldus tien vrouwelijke studenten en dat was een unicum in Leuven Vlaams.

    In Leuven Frans waren ze ,de meisjes,iets talrijker .

     

    En na de oorlog verhoogde het aantal studenten

     

    Jaartal mannen  vrouwen  totaal  

          

    1939/40   4.156     454           4.610 
                    Frans 
    2.422   Vlaams 2.186


    ------------------------------------------------- 

    1960/61  11358      2.817      14.175  
                     FRans    7.052   Vlaams 7.123

     

    1967/68  17.846    6.519       24.365
                  Frans 11.817        Vlaams 12.547
                                                                   

     

     

     

    En de theorie van toen was dat een ideale universitaire campus niet meer dan 15.000 studenten mocht bedragen.

    En wat als de vooruitzichten er niet om liegen ,nl dat wij nog maar aan het begin staan van de demokratisatie van het universitair onderwijs .

    Het gaat niet alleen om het toenemend volume van studenten ,maar ook om de herkomst .

    Waar in het verleden,op een paar uitzonderingen na,de studenten kinderen waren van bemiddelde ouders ,waren in 1968 aan Vlaamse zijde, meer dan 40% beursstudenten . En men zal het maar geweten hebben wanneer men akte moest nemen van een totaal nieuwe mentaliteit ,als later ten overvloede zal blijken .

    Een bijkomend fenomeen was de enorme toestroom van vrouwelijke studenten ,veel te veel om ze nog in paedas onder te kunnen brengen .

     

    Hoe zich opstellen tegenover het vooruitzicht van zulk een massale toestroom ?

     

    De Amerikaanse oplossing was,maak van Leuven een eerste klas universiteit en laat niemand meer toe die in de humaniora minder dan 75% behaalde (Dit volledigheidshalve)

     

    Woitrin stelde voor Leuven Frans de “triangel”. Zulks was de oplossing geweest van alle grote universiteiten in de wereld en hij gaf als voorbeelden /Harvard, Yale, M.I.T , Oxford , Cambridge enz

    Leuven moest het historisch centrum blijven ,de geneeskunde kon naar Woluwe en  derde campus zou ergens in het kanton Waver kunnen opgericht worden.

    (In April 1965 , d.i.voor het Mandement , wilde hij in het kanton Waver al 600 hectaren aankopen voor de Franse sectie)

    Men kan zich voorstellen dat het "Triangle" verhaal en het vooruitzicht van een très grand Bruxelles, voor een Francofoon , die met niets en niemand anders moet rekening houden,en die het ook nooit geleerd heeft, een droomoplossing lijkt . Overgiet dit alles met een Vaderlandse saus en dat is een oorlog waard .

    Noteer zij verwarren  nogal onbewust“het” Vaderland met “hun” Vaderland .

     

    Graaf du Monceau ,burgemeester van Ottignies ,zou het na jaren uiteindelijk halen ;de derde Campus zou naar Ottignies komen .
    Sinds jaren droomde hij er luidop van om van Ottignies een satellietstad van Brussel te maken en daar hoorde een universiteit bij .Hij liet dit niet alleen weten aan de Francofonen ,maar veel Vlaamse parlementairen behoorden tot zijn vaste adressenlijst .Met zijn gemeentebestuur maakte hij zelfs een studiereis door Frankrijk en deed er verschillende universiteiten aan .

    De ganse Universiteit van Leuven beschikte in het Leuvense over 120 hectaren en te Ottignies waren er 198 hectaren beschikbaar ?

    .

     

     

    Maar waar staan wij begin December 1967

     

    Beschouw al wat voorgaat slechts als achtergrond ,naast vele andere gegevens .

    Een haast onvermijdelijk ander probleem is de verdubbeling, een ander woord voor splitsing ,eigen structuren tot en met het zelfstandig initiatiefrecht , wat weer meebrengt eigen financies eigen begroting ,eigen planning , eigen investeringen .eigen expansieplannen.

    En dat is niet hetzelfde als overheveling of inplanting in het eigen taalgebied

     

    Halverwege 1967 was men zover met de splitsing ,onder voorbehoud , dat Leuven Frans geen nieuwe vestigingen zou uitbouwen te Leuven zelf ,wat hen niet belette dat zij de bestaande infrastructuur konden behouden en onderhouden , dus te Leuven konden blijven .

    De "Triangle" bleef mogelijk ? 


    De Gemengde Commissie van Curatoren

     

    Hun eventuele investeringsplannen en expansieplannen moesten ze echter voorleggen aan “De  Gemengde Commissie van Curatoren”.

    Aan Vlaamse zijde zijn er Gust Cool ,de voorman van het Christen Syndicaat ;Dries Dequae ,gewezen minister van Financies ;Louis Roppe,Gouverneur van Limburg      (maar uit een ander soort hout gesneden dan onze vriend Hubert Leynen) en Collin,de voorzitter van de Kredietbank.

    Aan Francofone zijde zijn het Adam, Schot, Hallet en Godeaux .

     

    Leuven Frans zal zijn eerste investeringsplannen voorleggen op 20 December .

     Zullen zij rekening houden met de Vlaamse gevoeligheden ? En hoe gevoelig zullen de Vlaamse curatoren zijn ?

    De opening van het nieuwe academisch jaar in Oktober 1967 is rustig verlopen.
    Daar was wel de 5 November betoging van Antwerpen ,maar zijn dat geen buitenstaanders ?
    Daartegenover staan de handelaars van Leuven ,die het enorm verlies berekend hebben dat zij zouden ondergaan bij vertrek uit Leuven van Leuven Frans ? Dat zijn toch  ware problemen.
    Voor hen hebben noch de campus theorie noch de culturele eigenheid enige andere dan een litteraire betekenis ,die voor niemand iets opbrengt .Dat zijn toch valse problemen ?

    En bovenal is daar nog het Bisschoppelijk Mandement waar zij achter blijven  staan, desnoods tegen een paar Bisschoppen .
    Daar is ook nog Vanaudenhove ,de voorzitter van de PVV ,(Door de VU ,de Pest Voor Vlaanderen genoemd) die bij de laatste verkiezingen een enorme vooruitgang heeft geboekt ten koste van de CVP.Als de regering opnieuw toegeeft aan de Vlaamse eisen , heeft hij berekend ,betekend dit een bijkomende winst van 20 zetels voor de PVV .

    Het standpunt van Vanaudenhove is zeer eenvoudig :De Universiteit van Leuven is een Vrije Universiteit en de politiek moet zich daar niet mee moeien; het is aan de Bisschoppen om te beslissen ,en wat zij beslissen daar staat hij achter .

    En de eerste Minister VDB staat op hetzelfde standpunt ,temeer daar hij vreest dat een regeringsbeslissing of een parlementaire beslissing het einde zou kunnen betekenen van de CVP/PSC.

     

    Wait and see

     

    Het volgend bericht begint met de misrekening van 20 December

    Tot en met de revolte van Januari 1968 om te eindigen met de val van de regering op 7 Februari 1968 ter gelegenheid van de braafste interpellatie die er, in het Belgisch Parlement, ooit gehouden werd sinds 1830.

    Ik denk dat ik ,alleszins met de twee vorige berichten alle krachten heb gesitueerd die de lezer moeten toelaten,

    zich een precies beeld te vormen over de gebeurtenissen

    die volgen...

    07-03-2007 om 00:00 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    06-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het Jaar voor de Grote Revolte. Leuven Vlaams mobiliseert op verscheidene Fronten.

     

     

    Het Jaar voor De Grote Revolte

    Leuven Vlaams mobiliseert

     op verscheidene Fronten

     

    De intrede van het Pluralisme

    Na het  verwerpen van ons voorstel schakelde het parlementaire front over naar de waakvlam

    Iedereen kent het standpunt van onze parlementaire fraktie over de vestiging van Leuven Frans in het eigen taalgebied ,in het belang van dit gebied ,daar heeft de universiteit alles wat ze nodig heeft en meteen zijn alle conflicten opgelost . Hoe langer ge daarmee wacht hoe rotter de situatie wordt .

    Wij kunnen er ook niet nevens kijken dat slogan “Walen buiten” het niet gemakkelijker maakt en haast normaal als reactie oproepen “Nous restons”

    Maar een universitair corps bestaat normaal toch uit verstandige mensen, ook als dit corps uit Francofone bestaat,en die moeten op den duur toch tot bezinning komen ? Dus was ons standpunt “wait and see”

     

    Buiten het parlement zijn er verscheidene fronten

     

    Daar is het probleem bij de inrichtende macht ,met de levensernstige vraag ; hoe het probleem en het gezag terug in handen krijgen met de vraag :wie kan ons daarin helpen  . waarvan acte .

     

    Daar is het probleem van de feitelijke Universitaire leiding .  Met alle respect,niet onze bevoegdheid

    .

    Het professorencorps  is aan Vlaamse zijde verenigd in VVP en aan Waalse zijde hoofdzakelijk in Acapsul , alletwee met ongeveer 500 leden ,alletwee nogal gesloten blokken .

    Wel zal prof. Derine er in slagen een fraktie uit Acapsul nl Rénovation Wallonne overtuigen dat er een andere en betere weg bestaat dat de inplanting in het eigen taalgebied geen vals probleem is en met prof.Lagasse (later FDF) komt hij tot een akkoord .

    Het gaat over zowat een goede 100 man ,de verhuizers,les déménageurs ,die het moeten ontgelden .

     

    Ontstaan te Charleroi ,hebt ge ook Les Comités de Défense de l’Université de Louvain (ongeveer 20), die een actieve belangstelling  hebben voor de gebeurtenissen in Vlaanderen . Zij gingen ervan uit :de bisschoppen zijn verdeeld ,dus er is gen leiding meer.

    Na een colloquium in Vlaanderen te hebben bijgewoond waren zij sterk onder de indruk van de constructieve geest in Vlaanderen

     

    En wat met de studenten ?

     

    Aan Vlaamse zijde worden constructies uitgevonden om agerende studenten tegen dreigende sancties te beschermen .Maar daar hangt zwaar onweer in de lucht ;

    Bij de heropening van het studiejaar in Oktober 1966 ,wordt de stoet van de professoren met de rug bekeken

     en uitgejouwd tot en met de vulgairste antikerkelijke

    slogans . Als men niet beter wist, zou men kunnen geloven dat Leuven de meest antiklerikale universiteit van de wereld was.

     

    Met de zesdaagse Meredith-mars van Oostende naar  Leuven komt een nieuwe geest mee nl het partijpolitiek en het mentaal pluralisme en nieuwe slogans voor democratisatie , voor inspraak van de studenten voor studentensyndicaten .In sommige geledingen riekt het al naar het bekende internationale Mei 68 .

    Het jaar 1967 is dan ook goed gevuld met allerlei nieuwsoortige problemen

    Aan het hoofd van de studente revolte een nieuwe naam Pol Goossens.

     Ik wijd daar niet verder over uit ,maar men moet het weten .

     

    Naast al wat voorgaat is er nog een conflictfront ,nl dat van de pers.

     

    Aan Vlaamse zijde heeft DeStandaard een hoofdzaak gemaakt van de strijd voor Leuven Vlaams ,

    Praktisch alle andere bladen staan positief tegenover het thema van de ontdubbelingen  van de twee vrije universiteiten Leuven en Brussel , tot en met De Volksgazet (SOC.)

     Alleen De Nieuwe Gids  en Het Belang van Limburg ,weten niet war ze staan en spelen zedenmeester ,met als hoofdredacteurs  Tenax (Hubert Leynen) en Van Haeverbeke (Toon Breyne)

     

    Ook de ganse georganiseerde  Vlaamse gemeenschap wordt gemobiliseerd

     

    .

    Het begint met Het Coördinatie Comité ,met als Voorzitter M. Van Hagendoren , die het geheel stevig bijeen weet te houden ,als een grote paraplu waar alle anderen zich terugvinden ; Later in 1967 al dit alles nog ruimer worden en zal men van uit alle politieke horizonten aantreden achter Het 5 November Comité .

     

    Alle mogelijke Syndicaten ontbreken niet op het appel .

    Haast nooit tevoren stond men in Vlaanderen zo samen om aan hetzelfde zeel te trekken en bovendien aan dezelfde kant van het zeel

     

    Op 15 April1967 had een groot Colloquium plaats en op 22 April verscheen, daarbij aansluitend ,het zogeheten manifest van de 31 ;Ik heb het document, tot mijn groot spijt, niet bij de hand ,maar bij de studie “Leuven Vlaams” van Willy Jonckheere en Todts vind ik er enkele terug die u al iets moeten vertellen.

     

    Zij citeren: Piet De Somer ,de prorector , Lode Craeybeckx ,K. Poma (LIB) en prof. A.Verhulst (Willemsfonds, Gent) K.Van Cauwelaert ,de professoren J.Vandenbroucke, Z. Van Hee en Windekens . Nog uit Gent.  Prof C. Hooft ;

     En verder nog H. Fayat , L. D’Haeseleer(LIB) , J.Verroken , De drie oorspronkelijk bedoelde ondertekenaars van” Het Voorstel”

     

    Van de Liberalen zal vooral K.Poma het in La Libre moeten ontgelden .

    .E.Leemans,de Commissaris Generaal van de ganse Universiteit Leuven gaf op voormeld Colloquium en uiteenzetting over de universiteiten in Nederland ,wat eveneens wrevel verwekte in het Francofone Kamp

     

    Naar het einde van het jaar,ging er te Antwerpen nog de grote 5 November betoging door waar duizenden manifestanten uit alle politieke geledingen aan deelnamen en waaraan ik niet kon deelnemen.

     

    Het ging niet alleen over Leuven ,maar evenzeer over de splitsing van de ULB en voor een zelfstandige Vlaamse Universiteit, de latere VUB .

    Men had het eindelijk begrepen .

     

    Nu moest men alleen noch begrijpen alleen nog begrijpen dat de inplanting van Leuven Frans in het eigen taalgebied , goed was voor voor de Universiteit,

    Voor het eigen taalgebied , dat dit lag in de logica van de eentalige landsdelen die en in 1932 en in 1952 en in 1962 op verzoek van de Walen werd ingevoerd

    .

    Nu moest men alleen nog begrijpen dat men aan de Vlamingen meer dan 100jaar lang twee eigen vrije universteiten hadden onthouden waar de Francofonie al sinds 1834 kon over beschikken en dat het alleen de vrede en de goede verstandhouding

    Kon bevorderen indien ieder baas was in eigen huis en niet voor een of ander de toelating moest vragen aan de andere enz.

     

     

     

     

    Twee maand later brak te Leuven de grote revolte uit en op 7 Februari 1968 viel de Regering ,

    Niet door  maar ter gelegenheid van onze interpellatie ;

     

     

     

     

     

     

     

     

    06-03-2007 om 22:50 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    28-02-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.En toch was er nog...zon...Nà het verworpen wetsvoorstel !

     

     

    En toch was er nog zon

    Na het verworpen wetsvoorstel

     

    Voor mij ging langzaam maar zeker een nieuwe wereld open

    Het zag er allemaal niet zo zwart-wit uit,als het verbaal geweld en ander geweld liet veronderstellen ?

    Zelfs niet aan francofone  zijde .

     

    Natuurlijk was niet iedereen gelukkig in de CVP/PSC,en dit het allerminst aan PSCzijde ,maar ik mocht toch noteren dat alle Vlaamse leden van het Nationaal Comité pal achter het initiatief bleven staan .

     

    Aan Francofone zijde hadden ze nooit begrepen dat het niet om een strikt persoonlijk initiatief ging, maar dat ik mijn voorstel had neergelegd als voorzitter van de CVPfraktie van de Kamer , met het akkoord met en in naam van de Fraktie. Niemand moet het mij leren: "in de politiek kan men niets alleen " .

     

    Over de reacties van de Vlaamse pers mocht ik zeker niet klagen ,een paar uitzonderingen niet te na gesproken o.a.Het Belang van Limburg die me haast zwaarder aanpakte als "La Libre". Maar ja : "zonder tegenstrevers bestaat men in de politiek ook niet ,als het maar de juiste zijn" .

     

    Aan Vlaams Socialistische zijde zouden Craeybeckx en Fayat blijkbaar ook niet alleen blijven .

    Tijdens het debat had Craeybeckx verklaard:"De culturele zelfstandigheid voor het Vlaamse Land kan niets anders betekenen dan het gebruik van de Nederlandse taal in alle onderwijs instellingen die zich in het Vlaamse Land bevinden en dit van de lagere school tot en met de hogeschool" .

    En hij kreeg hievoor ruggesteun  van de socialistische bladen Voor Allen, Socialistische Stanpunten, en Links .

    Uit Socialistische Standputen :Wanneer zij (de Vlaamse socialisten)de taalgrens heben aanvaard,was het zeker niet om het arrondissement Leuven administratief en Politiek aan de verfransing over te Leveren .
    Uit Links stelde :, als zij er democratische hervormingen zou aan toevoegen, dat de Partij op de meest entoesiaste steun van de Vlaamse studenten evenals van alle democratische bewegingen in Vlaanderen zou kunnen rekenen
    Maar tikt al een tikje te electoralistisch .

    In Leuven zelf weerklonk aanVlaamse  kant een nieuw geluid :”We shall overcome”

    Dat klonk aanvankelijk naar mijn zin.

    Prof. Raymond Derine werd gekozen voorzitter vande VVP (Vereniging Vlaamse Profesoren) Met die vond ik mij politiek 100% verwant .

    Piet De Somer werd Pro-Rector (in afwachting  van Rector ?)

    De autonomie van de beide taalafdelingen werd erkend .

     

    Op een bepaald ogenblik was er zelfs een akkoord tussen Vlaamse en Waalse Wetenschappelijke Vorsers

    (Lovan en Ocal) .

     

    Op de vooravond van het ,sinds zo verfoeide Mandement ,had zelfs AGL,de grootste Francofone studentenbeweging onder leiding van Guy Jonard,de man vanHout-si-Plout , erbij aangesloten dat ,onder bepaalde genoemde voorwaarden ,Leuven Frans best diende ingeplant te worden in zijn eigen Taalgebied.

    Zij (de studenten) werden wel binnen de 24 u. weggedreigd door de onverbiddelijke Prorector Mgr Massaux ,  voor wie elk verzet tegen een unitaire regeling een zonde was tegen de H. Geest en daarvoor bestond er geen vergiffenis .
     Bleef , dat door dit kort akkoordde mogelijkheid tot dialoog  bewezen bleef.

     

    Ook Andre Oleffe , de voorzitter van de MOC (de Christelijke Arbeiders Beweging),opteerde voorzichtig voor een inplanting in Wallonie,liever naar het centrum toe.
     Dit in tegenstelling met de seccretaris Victor Michel ; maar dat is een ander verhaal voor later ...

     

    En in Ottignies werd de onteigeningsprocedure ingezet van 198 hectaren voor de ontdubbeling van de kandidaturen ? Een terrein precies zo groot als de ganse oude stad Oudenaarde. Daar was dus meer dan plaats genoeg voor een mooie eigentijdse universiteit .

     

    AndreRoyer , de man van  La Renovation Wallonne, was al sinds 1963 een stap verder (te ver ) .

    Zijn credo klonk ongeveer als volgt:" De vraag naar een Katholieke Unniversiteit in Wallonie naast een Rijks-Universitei is een verantwoorde vraag ,zeker als men aanneemt dat het Land evolueert in de richting van een ferderale staat ".

     Geen enkel volk kan er zich mee vezoenen,dat zijn elites niet kunnen gevormd binnen de grenzen van zijn eigen grondgebied . vermits er naast de reeds bestaande universiteiten in Luik en Henegouwen,in Wallonie ,nog geen Katholieke Universiteit bestaat ,kan men vragen : of dit geen grote leemte schept en of het  evenwicht hierdoor niet wordt verbroken ?


    Tenzij de Waalse Katholieken een Katholieke Univversiteit in Wallonie
    niet nodig vinden ?

     

     

    Dat , in de hoogste regionen van de macht en bij hun dienaars , niets ziet of niets durft of wil zien ,dat er geen weg terug meer is , dat is klassiek !

    Het is zo in alle tijden en in alle regimes:"de groten zijn vaak kleiner dan men denkt en de kleinen vaak groter dan men denkt" .
    " De eersten zitten al teveel met hun hoofd boven de wolken,om nog te   weten of te zien  wat er daar beneden op de aarde echt gebeurt" .

     

    Maar ook in  de rest van het land mochten wij iets nieuws ervaren .

     

    Waren wij in zekere Francofone kringen wellicht nog zwarter dan de duivel ,
     in Wallonie zelf was dit niet helemaal zo.Ge moet er maar eens  Le Courier de l’Escaut en de andere Waalse kranten op na te slaan ; zijn meestal gelijkluidend ; Ik kon er steeds mijn gedachten kwijt . Ik bleef er min of meer de man van de dialoog .

     

    Zo mochten wij in Charleroi ,tegenover een Perin onze argumentatie gaan ontwikkelen,gevolgd door een lange verwonderde nababbel in een verwonderd gezelschap .

    (In Wallonië komen ook magistraten ambtenaren naar politieke bijeenkomsten )

     

    Later hebben wij voor de CVP-mensen van Oudenaarde

    Perin ook eens naar Oudenaarde laten uitnodigen ,waarop hij is ingegaan in gezelschap van Jean Gol en Robert Moreau uit Charleroi ,de man die me destijds naar Charleroi had uitgenodigd .( Wonder fenomeen , ook te Oudenaarde waren de mensen aanwezig die anders nooit en nergens op een politieke meeting te zien zijn ?) .

     

    Zelfs op het Kabinet VDB was de Kabinetschef Joris Aelgoet (die men historisch lelijk onderschat) hard.Waarom in de weer om mij eens met een Francofoon of een ander Brussels publiek te confronteren . Waarschijnlijk uit de achterban van VDB ?Waaom?

     

     Slechts een paar voorbeelden .

     

    a) Een vergadering van een min of meer Vlaams begrijpende Francofone burgerij .

    Of was dit bedoeld om mij met de voeten op de grond te zetten?

    Op die vergadering was ook de heer Daloze, van mijn hartsvriendin La Libre, aanwezig om mij en de vergadering bij te staan, als   kritische referentie  ? Ik weet het niet meer.

     

    Een vriendelijke vraag die ik nooit vergeet :" Maar Mr. Verroken , indien de Francofone Universiteit Leuven verlaat dan blijft de Vlaamse Universiteit alleen achter "
    a)dat is toch een groot prestige verlies ook voor de Vlaamse
    b)een Vlaamse Universiteit alleen ,ge moet toch toegeven, dat kan toch niet veel meer zijn dan voorgezet M.O. ?
    c) Kunt gij u echt voorstellen dat er aan Vlaamse universiteit ooit een Nobelprijs kan gevormd worden?

    Dat was het : "puur Kard. Mercier van 1906 ".

     

    Mijn antwoord:kunt gij u voorstellen 
    a) dat honderden niet-Franse universiteiten bestaan en zeer veel Fransonkundige Nobelprijswinnaars
    b) waaronder enkele,ik beperk mij tot de Scandinavische landen als Denemarken ,Noorwegen,Zweden ,met universiteiten in hun eigen taal ?

    c)E n weet ge dat de laatste Belgische Nobelprijswinnaar een Vlaming is nl Heymans Corneel (1938) ,prof. aan de Vlaamse Universiteit. Gent ?

    Was Daloze daar niet geweest,ze hadden mij nooit geloofd.

     

    b)Te gast bij allerhande Service Clubs

    Tot hiertoe had ik buiten mijn arrondissement en buiten de CVP slechts het woord gevoerd in alle soorten van Vlaamse parapolitieke kringen, als de Landsbond en zijn kortstondige opvolger deVlaamse Volksbond en daarna in tegensprekelijke debatten voor de VVB.
    Ook de congressen van KVOHV.uit het begin van de jaren vijftig heb ik meegemaakt en de discutie's aldaar over de waarde van het Harmelcentrum die stellig mede Minister Moyersoen op het verkeerde been hebben gezet .Ik heb er toen zelfs deel uitgemaakt van een illustere commissie onder leiding van Dr Goossenaerts , met als secretaris Wim Jorissen . De andere leden waren J.Clottens, E.Amter, F.Grammens, E.Wouters , F.Van der Elst, (?)Aelvoet en J.Verroken . Ik heb daar veel historische annekdoten geleerd .
     

     De Lodewijk De Raedtstichting heb ik meegemaakt van in den beginne en ik heb daar vooral enkele interessante vrijzinnige Vlaamsgezinden leren kennen .

     

    Maar sinds het beruchte wetsvoorstel kon ik ook van de ene Service Club naar de andere.

    Ik heb  in de maanden die volgden ze allemaal gedaan : van Rotary (eenmaal) over De Lyons , De Prince en Marnix (eenmaal)

    En dat is heel wat anders,buiten de laatste twee, dan voor organisaties uit de klassieke Vlaamse beweging .Daar zitten ook de mensen die ge,in Vlaanderen, niet te zien  krijgt op politieke en parapolitieke vergaderingen

    Niet alleen de sfeer maar ook de vragen zijn anders en  de randdiscuties . Daar leert men zelf het meest bij ,en was voor mij meestal het belangrijkste van de avond .

     

    De uitnodiging voor de Rotary kreeg ik van de Zoon van Leo Delwaide (of  zou het ook de Lyons geweest zijn,)

     

    De vergadering die het langst is blijven nazinderen was deze voor De Prince, in de lokalen van de verzekeringsmaatschappij JOSI ,(nabij het Centraal Station)  en weer op initiatief van Joris Algoet .

    Hoewel ik er meer dan eens was , heb ik slechts twee namen onthouden nl die van de Josi en die van Maurits Naessens van “Parisbas “.

     

    a)Josi ,had naast de verzekeringsmaatschappij ook nog de Brusselse taximaatschappij “Oranje Taxi “

    Men kon te dien tijde geen straat in Brusssel vinden of men botste op een Oranje taxi.

    Aan de rechter kant was de naam “Taxi Orange” aangebracht ,

    aan de linker kant “Oranje Taxi”

    De letters waren vrij groot ,en hij stond erbij te glunderen als hij het vertelde.Men zag ,in het straatbeeld alleen de Vlaamse naam.,daar de Franse aan de kant van het voetpad stond .Een andere manier om de Vlaamse aanwezigheid in Brussel aan te tonen .

    Ge moet er maar aan denken, een truc van “De Prince----van Oranje” waardig .

     

    b)Maurits Naessens wou Oudenaarde helpen valoriseren en er het heel nederlands centrum van de Bank Paribas laten oprichten.

    Hij liet er de Refuge van Elsegem aankopen ,die

    tot dan als dekenij dienst deed , liet een nieuwe dekenij bouwen en uniek prestige- plannen  en maquette opmaken voor het toekomstig “Centrum voor de Bank van Parijs en de Nederlanden”

    Zowel de monumentendienst dienst uit Nederland als de Belgisch werden naar Oudenaarde gehaald , om het project te bekeuren en te bewonderen .

    Daarna werd de maquette op het stadhuis tentoongesteld voor de bevolking . Helaas ,voor de stad , is er van de realisatie niets meer in huis kunnen  komen .

    Het gebouw is thans eigendom van een andere Naessens ,  uit Elsegem die om andere gevoelsredenen dit historisch gebouw heeft laten renoveren ..

     

    En wat met VDB in afwachting van 1968 ?

     

    Eigenlijk heb ik VDB privaat weinig gesproken, tenzij in vergaderingen, ook ten zijnen huize samen met de Acht .

     Op een bepaald ogenblik heb die laatste bijeenkomsten laten varen zonder meer ;de anderen waren mans genoeg.
    Hij had een hond die ook “Jan”heette  en plots vond ik dat hij het wel met één Jan kon stellen .

    Ik herinner me wel, dat hij mij eenmaal heel charmant is komen vragen om dringend een artikel te schrijven voor “De Stem van het Volk”. Het was na Hertoginnedal . Ik stemde er mee in op voorwaarde dat ik ook melding mocht maken van en paar persoonlijke pijnpunten . En hij stemde daar mee in, en mijn bijdrage is correct verschenen .

     

    Voor de rest deel ik over VDB  zona dezelfde mening over hem als oud-minister Willy De Clercq (Zie bericht “Leuven Vlaams gezien door Oud-Minister Willy De Clercq )

    Ik was wel in de beste termen , en dat wist hij, met zijn onontwijkbare schaduw Joris Aelgoet en die laatste was één van de enigen , die op de hoogte was van de miserie en de schurkerijen ,na het wegstemmen van mijn voorstel , en dat zal VDB dan ook wel geweten hebben .

     

     Een ander gevolg van de in vorig bericht  beschreven schurkerijen was immers, dat ik mijn avondlijke vergaderingen iets moest beperken, hoe kranig mijn vrouw zich ook wist te houden .

    En toen zorgde Joris Aelgoet (Ik stel ,met medeweten van  VDB) ervoor ,dat wij ,met mijn ganse troep ,tijdens het daarop volgend verlof ,gratis en voor en dikke maand , konden beschikken over twee villa's in Tenbel (Canarische Eilanden) dat toen pas in opbouw was .

    De reis en de andere kosten ten onzen laste .Wij waren daar toen ongeveer de enige toeristen .
     Met nog een drietal vriendinnen van de dochters erbij, waren we precies met dertien ?

    (Zou het vanwege de 13 zijn , dat een technische noodlanding moesten maken in volle woestijn,in El Aoun,en dit voor een volle nacht en een volle dag ? ---een lachertje;)

     Voor de rest was het  in Tenbel nog een open bouwwerf en moesten we ons bij nacht met kaarslicht bedienen .
     Voor de rest
    waren  wij haast volledig aangewezen  op het oorspronkelijke vissersdorpje “Las Galletas” enz  , zodat wij aan het einde van ons verblijf volledig geïntegreerd in het dorpje, maar  uitgerust en ontspannen naar ons politiek toneel konden terugkeren ?

    Toen het busje ons kwam ophalen,stond zona de ganse bevolking buiten om ons uit te wuiven .

     

    Waarom deze private noot erbij ?

    Om  aldus straks (d.i. over twee jaar in 1968 ) ook  het ganse verhaal rond de even beruchte interpellatie  en de val van de Regering VDB beter te kunnen verstaan .


    Voorzover de mensen en de waarheid in de geschiedenis nog enig belang hebben.

     

    28-02-2007 om 20:24 geschreven door jan verroken  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (0)




    JAN VERROKEN , WAS...
    VOLKSVERTEGENWOORDIGER
    IN BELGIE ,DE BENELUX & EUROPA
    GEMEENTERAADSLID  &
    BURGEMEESTER TE OUDENAARDE
    FRACTIEVOORZITTER  VLAAMSE VCP
    & ONDERVOORZITTER VD KAMER ...


    Foto

    hierboven ..."Jan"
    in z'n jonge 'jaren'
    hieronder  'historisch'
    z'n stad Oudenaarde !

    Foto

    "bij POLITIEK is het als bij
    LIEFDE"
    "men gebruikt beide woorden voor het mooiste en voor het smerigste"

    E-mail mij

    DANK U !


    Archief per week
  • 11/11-17/11 2013
  • 09/09-15/09 2013
  • 05/07-11/07 2010
  • 31/05-06/06 2010
  • 17/05-23/05 2010
  • 03/05-09/05 2010
  • 09/11-15/11 2009
  • 27/07-02/08 2009
  • 20/07-26/07 2009
  • 13/07-19/07 2009
  • 29/06-05/07 2009
  • 11/08-17/08 2008
  • 02/07-08/07 2007
  • 25/06-01/07 2007
  • 11/06-17/06 2007
  • 04/06-10/06 2007
  • 28/05-03/06 2007
  • 21/05-27/05 2007
  • 14/05-20/05 2007
  • 07/05-13/05 2007
  • 30/04-06/05 2007
  • 23/04-29/04 2007
  • 16/04-22/04 2007
  • 09/04-15/04 2007
  • 02/04-08/04 2007
  • 26/03-01/04 2007
  • 19/03-25/03 2007
  • 12/03-18/03 2007
  • 05/03-11/03 2007
  • 26/02-04/03 2007
  • 19/02-25/02 2007
  • 12/02-18/02 2007
  • 05/02-11/02 2007

    want in politiek kan men niets zonder de anderen
    Gastenboek/WELKOM

    DANK U !


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!