Woorden kunnen koesterend zijn
een veilig warm omarmen voor het hart
dat doodmoe van de reis,
zich bij het vuur komt warmen.

Woorden kunnen troostend zijn
schrijnende pijn verzachten van het hart
dat door verdriet verdoofd
geen dagen kent, slechts nachten.

Woorden kunnen teder zijn
vol liefdes zoet gefluister
een hart van dit gevoelen vol,
stroomt over als het luistert.

Woorden kunnen striemend zijn
een gesel fel en wreed
waarvoor een hart zich bergen wil
omdat het geen weerwoord weet.

Woorden kunnen moordend zijn
wanneer ze worden afgevuurd
op een hart dat vol vertrouwen
niet door argwaan wordt ommuurd.

Woorden kunnen zwijgend zijn
uit trots of onvermogen
een hart dat afgesloten is
spreekt enkel met de ogen.

Woorden, dagelijks gebruikt,
gesproken door zovele mensen
met een hart dat maar zo zelden spreekt
omdat het leven moet binnen enge grenzen.

Woorden, we moeten er wat meer op letten
wat meer bewust zijn van hun bereik
ons hart wat meer aan het woord laten komen
dan spreken onze mond en ons hart, tegelijk.

18-11-2005 om 13:57 geschreven door lelie

Langs gescheiden wegen,
door een wisselend landschap,
alleen onderweg
van het reizen wat moe,
beiden op zoek naar een plekje om te rusten,
nietsvermoedend op weg
naar de ander toe.

Op een kruispunt van wegen,
in een lieflijk landschap,
beiden alleen
van het reizen moe,
zagen we blij een plekje om te rusten,
verlieten de weg
liepen naar elkaar toe.

Langs steeds nieuwe wegen
door een wisselend landschap,
niet meer alleen
na een lange, lange tocht
reizen we verder langs plekjes waar we rusten,
hand in hand, met de reisgenoot
die elk van ons zocht.

18-11-2005 om 13:49 geschreven door lelie

Ik ben oud

Mijn benen willen niet meer mee

En mijn handen beven.

Heb geduld met mij

Jullie wereld is zo snel.

Mijn oren zijn verzwakt

en doof van het lawaai

Spreek niet te zacht

Als ik met je praat

Mijn ogen zijn niet

meer zo helder

Ik zie niet alles meer.

Wees niet boos als ik mors

of ergens iets omvergooi.

Ik heb nooit veel kans

gehad om te studeren

Ik begrijp ze niet altijd.

In mijn geheugen zit de mot

en morgen ben ik weer vergeten

wat ik je vandaag heb beloofd.

Neem het me niet kwalijk

als ik eens over vroeger praat

en soms tweemaal hetzelfde zeg.

Het doet me deugd als je vriendelijk bent

en even tijd voor me maakt

ik ben daar erg gevoelig voor.

Sluit me niet uit en laat me voelen

dat ik je niet tot last ben.

Ik leef ook nog graag

en soms voel ik me erg eenzaam.

Ik moet nog leren oud te worden

met een jong hart.

09-11-2005 om 00:00 geschreven door lelie

Jij was helemaal niet van streek
toen jij bij ons naar binnen reed,
je vrouwtje lief en elegant
drukte op de bel met éne hand.

Weldra ging het deurtje open
en verscheen me daar ne schone,
was het "belle en het beest"
of een engel een betoverende geest?

Net zoals een halve maan vannacht,
zo leek jij wel gister overdag,
een licht met schaduw haar omgeven
en in de ronde sterren jou omweven,

er hing geen spanning in de lucht
lichte wolken verdwenen met een zucht
d' één moment zo nuchter en spontaan
even later was j' in een droom belaan.

Er was nevel blijven hangen
van de spin in 't net gevangen
'k voelde wel 't zit hier niet pluis,
hoe verwijderen moest ik 't gruis.

Spraakzaam, open als een boek
je gevoelens, gehuld in grove doek.
Een hele opgaaf je te doorgronden.
Had je soms een sudoku gevonden.

Al bij al, ik mocht niet klagen,
jouw aanwezigheid was best te dragen,
je was beleefd, galant, een echte heer,
dank, en 'k hoop op 'n volgende keer

08-11-2005 om 23:13 geschreven door lelie

08-11-2005 om 00:00 geschreven door lelie

Bejaarden.

Ze zijn zo mooi,
twee oudjes nog bij elkaar
op hun bankje,
iedere zomer weer, jaar na jaar.
Met de jaren mee
is de herfst gekomen.

Hij kijkt haar aan
met een blik vol dromen.
Zij neemt z’n hand en glimlacht,
samen sterk voor de winter
die hen wacht.

Ik weet niet eens wie ze zijn,
zomaar twee oudjes in de zon.
De tijd voor hen kopen
of stelen misschien,
Ik wou dat ik het kon.

08-11-2005 om 00:00 geschreven door lelie

Mijn "mama" wordt nu stillekens oud.
De noorderwind waait door het najaarshout.
Wij waren al groot toen vader stierf.
Zij bleef alleen met een diep verdriet.
De jaren ontnamen haar menigen waan.
Wellicht heb ook ik haar leed gedaan.
Haar been wordt wat dik, zij gaat wat gebogen,
maar stil is haar stem en zacht zijn haar ogen.
Mijn moederken wordt nu stillekens oud
en 'k voel mij zo bang om haar verder behoud.
Wat ga ik, wat zal ik dan moeten beginnen
als zij mij niet langer zal mogen beminnen.
Hoe dieper wij zelf in het leven staan,
hoe meer behoef ik haar dapper bestaan.
Zij is als zon die schemeren gaat
en nog schoon maar weemoedig in goudglans staat

30-10-2005 om 08:58 geschreven door lelie