Vrijdag - 2/11/2012 - Op de valreep nog een berichtje (met
mijn excuses voor de Franstaligen, die dit later zullen ontvangen) met een
beetje teleurstellend nieuws : mijn schedelreconstructie wordt een maand
uitgesteld. De prothese zal niet klaar zijn voor nieuwjaar. Nog een
maand langer hoofdpijn betekent dit. Maar volgend jaar kan ik er dan weer
volop tegenaan. Ik voel me nu wel niet meer zo veilig in mijn hoofd (Is
er nog bot genoeg over voor een maand extra ? Nu mag ik zeker nergens
tegen stoten !) Ik hoop nog op consultatie te kunnen gaan, voor het zover
is, om deze vragen te stellen. We zullen er maar weer het beste van
proberen te maken. Uitgesteld maar niet verloren ! Mochten er
complicaties zijn na de operatie dan lig ik tenminste niet in het ziekenhuis
met de feestdagen. We gaan een rustige Kerst en eindejaar tegemoet.
Dat is ook niet slecht. Nu eerst een week naar zee, daarna mijn nieuwe
schoenen inlopen, dan feesten en daarna een nieuwe 'carrosserie' (=schedeldak).
Ik begin stilaan op de missing link met de neanderthalers te lijken met die
wenkbrauwboog boven mijn rechteroog ! Nog even inhangen en hopelijk is
mijne kop daarna voorgoed in orde en kunnen we weer verder. Mijn kinesist
heeft mij bevestigd dat mijn hersenen 8 jaar nodig hebben om nieuwe
verbindingen aan te maken die de beschadigde zenuwbanen kunnen vervangen. Mijn
verlamming zal dus grotendeels van voorbijgaande aard zijn maar dat vraagt nog heel
veel geduld, oefeningen en doorzettingsvermogen. Een opdracht om U tegen
te zeggen, vind ik dat. Daar was de Galibier oprijden niks tegen, maar
dat was wel veel plezanter !
Dinsdag - 30/10/2012 - Gisterenmorgen, heel vroeg, telefoon van de orthopedist, dat mijn schoenen volgende week klaar zullen zijn ! 't Was te denken, dan zit ik met Marcel en ons moeder aan zee, natuurlijk. Een week langer wachten geblazen, dus. Maar vanaf dan sta ik weer in de startblokken om het stappen weer op te nemen. Te beginnen met 10 min. per dag en dan elke week weer 5 minuten erbij. De gedwongen rustperiode is dan eindelijk voorbij !!! Ik ben toch al weer dagelijks 12 km aan het fietsen, mijn conditie is niet nul om te beginnen stappen. Hopelijk kan mijn enkel het verdragen. Onder begeleiding van mijn kinesistes zal dat wel lukken, hoop ik. Gelukkig heb ik mijn muziekopdracht aan de laptop al af en heb ik zo tijd voor wat anders. Zondag werd mijn schoonzus, de oudste zus van Marcel, 65 jaar. Dat hebben we gevierd met een verrassingsfeestje in de taverne van één van zijn nichtjes. Veel hapjes en taart. Maandag werd ik verwacht op een etentje met het groepje van het freepodium van het koorweekend. Iedereen moest zorgen voor tapas voor 4 personen. Dat was beter voor 2 geweest want we hadden weer teveel eten, maar het was allemaal heel lekker en leuk en gezellig ! Daarmee lag ik later in mijn bed dan gewoonlijk maar ik heb goed geslapen, dus we kunnen er weer tegen. Vanavond blijf ik thuis en morgen is er weer koorrepetitie. Vorige week was er nog eens een stemcoach en die complimenteerde ons met onze mooie koorklank. Dat deed deugd, zie. Ik zou nu al reclame willen maken voor ons concert van februari : heel mooie muziek van Scarlatti, Handel, Mozart, Byrd, Tallis en Purcell voor koor en orkest. We hebben al een kamerorkest dat wil meedoen. Warm aanbevolen, dus ! Als je ons nog niet gehoord of gezien hebt, is het nu het moment om eens te komen luisteren. Het wordt prachtig, al zeg ik het zelf.
Maandag - 22/10/2012 - Vrij rustig weekend achter de rug met
een bewogen start op vrijdagmiddag. Na het bezoek van mijn huisarts ben
ik gevallen. Dat was heel lang geleden (van december 2011) en was
waarschijnlijk te wijten aan de losgekomen hak van mijn linkerschoen. Die
is destijds half doorgezaagd om er een beugel (voetheffer) op te kunnen
monteren.Mijn kinesiste had dat al een
week eerder opgemerkt maar aangezien ik toch nooit achteruit stap en ik er nog
perfect mee kon stappen, dacht ik dat dat eigenlijk geen kwaad kon. Tot
vrijdag blijkbaar. Ik had iets willen opruimen en zette daarbij een pasje
achteruit; mijn linkerschoen haperde en mijn rechtervoet wou corrigeren maar
bleef steken op de rand van het tapijt waardoor ik mijn evenwicht verloor en
achterover viel. Gelukkig stond daar de driezitsbank van ons salon die
mijn val brak. Ik had alleen wat pijn aan mijn linkerarm en verder
niets. In een mum van tijd waren Marcel en mijn huisarts weer
boven. Blijkbaar produceer ik nog genoeg volume als ik val want ze hadden
me horen roepen tot aan de voordeur. Marcel is dan zaterdag met mijn
schoen naar de schoenmaker getrokken om die hak te laten plakken. We (ik,
Mattias en mijn moeder) kwamen er verder met de schrik vanaf. Wim kwam
zaterdag nog langs om zijn 29ste verjaardag te gaan vieren met Robbe en enkele
vrienden. Mattias moest die nacht weer werken en kon dus spijtig genoeg
niet mee.
Paul, de man van mijn zus Magda is vorige week verkozen in
het gemeentebestuur van Haacht ! Hij wordt tweede schepen en is bevoegd
voor ruimtelijke ordening en milieu. Het was een woelige formatie want
blauw had eigenlijk gewonnen en Paul is bij groen. Maar door samen te
spannen met enkele andere kleine partijen hebben ze de macht naar zich toe
getrokken. Het moet er hevig aan toe gegaan zijn want Magda was nogal
onder de indruk. Och arme. Ik heb hen nog niet gesproken want
zondag was er niemand thuis. We zijn dan maar in de buurt een pintje gaan
drinken omdat de zon er eindelijk doorkwam
en zo hadden we een goed excuus nu het geen zin had om naar Tildonk te gaan want
er was niemand thuis. Marcel was 's morgens alleen gaan fietsen met
Join2Bike. Met die sombere, vochtige lucht vond ik dat niet erg. Ik
fiets nu weer alle dagen 12 km op de hometrainer. Dat brengt mij meer op
dan op de tandem omdat ik dan de inspanning zelfstandig moet doen en niet
zomaar wat meetrap met Marcel. Bij gebrek aan kine in het weekend heb ik
dan toch wat beweging zonder gesaboteerd te worden door het weer. Mijn conditie
mag tegen volgende zomer trouwens wat beter zijn want dan trekken we met
Join2Bike naar Oostenrijk om de Gletsjerstrasse te gaan doen. Dat is een
pakske straffer dan de col du Galibier. Spijtig genoeg had ik zondag een warme
winterbroek aan waardoor ik precies in de sauna zat. Ze geven voor de
volgende paar dagen nog mooi, warm weer (20 °C), dus heeft Marcel die warme
broek maar vervangen door een lichter exemplaar. Volgend weekend wordt
het gevoelig frisser, zeggen ze, dan kan ik die broek beter gebruiken.
Eind volgende week vertrekken we voor een week naar een revalidatiecentrum aan
zee. Mijn moeder gaat dan mee zodat ze daar al eens geweest is. Als
ze dan binnen afzienbare tijd haar tweede knie moet laten vervangen, kan ze
daar gaan revalideren.Nu ik haar niet
meer kan helpen, lossen we dat zo op. Het wordt zeker een gezellige
scrabbleweek want dat doen we alle drie graag ! Verder plannen we nog een
shoppingmoment in Nieuwpoort en een bezoekje aan een gehandicapte vriendin, met
aangepaste woning in Bredene. Die zijn we vorig jaar in december al eens
gaan opzoeken toen we ook een week in Nieuwpoort op vakantie waren in dat
revalidatiecentrum. Ik kan daar kine krijgen want die heb ik nu echt nog
wel nodig. Ik ben benieuwd of de kinesiste van vorig jaar daar nog
werkt. Dat was een frisse jongedame waar ik toen een goed contact mee had
en verandering van spijs doet nog altijd eten. Een welkome afwisseling
van de dagelijkse routine waar we nu inzitten dus !
Donderdag - 18/10/2012 - Gisteren was een goed gevulde dag. We begonnen met onze afspraak met de SWAL Sociale Woningbouw Arrondissement Leuven. De adjunct-directeur leegde ons uit hoe de planning van de verschillende sociale woningbouwprojecten van Leuven in mekaar zit. Daar zit een type woning in dat voor ons interessant kan zijn en dat
zijn de gelijkvloerse parkwoningen op de Centrale Werkplaatsen aan de
Diestse steenweg hier in Kessel-Lo. Deze hebben een berging, tuintje
met berging, 3 slaapkamers, badkamer maar geen garage. Er is wel
een staanplaats voorzien voor de woning en/of in een ondergrondse garage
in de buurt (niet handig voor een rolstoelgebruiker). Het kwam er vooral op neer dat er inderdaad geen aangepaste woningen voor rolstoelgebruikers voorzien zijn (die waren er oorspronkelijk, in 1975, wel maar door de veranderde normen voldoen deze al niet meer en worden ze ook niet meer aangeboden, hoewel er tot nu toe maar 6 kandidaten zijn en er meer parkwoningen gepland zijn). Dit project staat echter het laatst in de planning (na 2014) en men kan ons niet garanderen dat we daar terecht gaan kunnen. Telkens er een fase afgewerkt is, worden alle kandidaat-kopers uitgenodigd om een keuze te komen maken of hun kandidatuur in te trekken. De eerste fase is gelukkig Vlierbeekveld. Na de verdeling hiervan krijgen we een nieuw volgnummer en zal de wachtlijst al ingekort zijn. We kunnen echter niet riskeren van hier niet op in te gaan omdat we geen optie kunnen nemen op een parkwoning en als we daar naast grijpen, staan we nog nergens. Dus als we op Vlierbeekveld, hier achter de hoek, een stukje grond (de prijs aan sociaal tarief wordt ons nog meegedeeld) of een woning met een gelijkvloerse slaapkamer kunnen krijgen, zullen we dat zeker niet afslaan. Zomer 2014 is de streefdatum en in afwachting daarvan gaan we dan toch maar beginnen met de aanpassing van onze badkamer met een inloopdouche voor ons eigen gemak. Dat zal ons huis later voor kandidaat-kopers trouwens veel aantrekkelijker en interessanter maken. Onze traplift is momenteel defect maar Marcel hoopt hem nog te kunnen herstellen zodat hij nog een paar jaar mee kan zodat we nu nog geen nieuwe lift hoeven te laten plaatsen. Zo lang zullen we er hier dan nog het beste van maken en blijven uitkijken naar iets anders in de buurt. Wordt vervolgd ! In de namiddag zijn we het zwembad van het Balanske in Tielt-Winge gaan uitproberen. Dat is een jaccuzi met tillift annex sauna. Dat richt zich tot gezinnen met gehandicapte kinderen maar ik mocht er ook in. We dachten die tillift niet nodig te hebben maar het leek ons toch niet veilig om het zonder te doen. Nu een half uur proberen, hebben we dan toch maar hulp ingeroepen zodat we uiteindelijk toch nog een halfuurtje in het bad hebben gelegen (lekker relax in water van 37 °C, eindelijk alle spieren ontspannen) met een relaxmuziekje op de achtergrond en onderwaterbeelden op de muur, een kwartier in de sauna en een warme douche om af te sluiten. Volgende keer beter ! Geen kine voor een keer maar wel nog koorrepetitie 's avonds. Ik was echt doodmoe toen ik eindelijk in mijn bed lag. Vandaag blijft het rustig. Iedereen naar zijn werk en ik het rijk voor mij alleen ! Mag ook wel eens. Straks alleen nog kine en een avondje voor de buis.
Donderdag - 11/10/2012 - Gisteren heb ik een interessante ontmoeting gehad. Ik had een afspraak voor manicure en pedicure gemaakt in een schoonheidssalon hier in de buurt. Ik noem haar gemakshalve Carmen, naar de naam van haar salon. Ze was uitermate vriendelijk, halverwege de 40, denk ik, en heeft op haar 38ste een hersentrombose gehad. Zo was het bij mij ook begonnen op die rampzalige 28/2/2011. Bij mij volgde daar eerst een lichte en later een zware hersenbloeding op, bij haar gelukkig niet. Zij is rechts verlamd geweest en heeft opnieuw moeten leren spreken en lopen. Gelukkig is ze linkshandig en nu volledig hersteld. Ze heeft me een oppepper van formaat gegeven en aangemoedigd om toch zoveel mogelijk te oefenen (niet alleen stappen en fietsen). "Elke dag zonder oefenen, is een verloren dag", zei ze. Toevallig heeft mijn kinesiste gisterenmiddag handoefeningen met mij gedaan die ik dan 's avonds zelf hernam, en met succes ! Ik voel me weer helemaal opgekrikt en klaar om er tegenaan te gaan. Net op tijd want dinsdagavond ging het me even niet goed af. Ik kreeg het idee dat mijn toestand niet veel meer zou verbeteren en ik, bij wijze van spreken, levenslang gevangen zit in een half verlamd lichaam. Ik betwijfelde of ik dat wel ga kunnen volhouden. Normaal gebeurt zoiets 20 jaar later. Met het succes van die handoefening ben ik dat idee weer een beetje kwijt en zit ik weer te popelen om verder te gaan. Misschien kan ik die hand toch weer functioneel krijgen als ik dagelijks oefen ! Als je het idee hebt dat je dat zelf in handen hebt en niet gewoon moet afwachten wat er gaat komen, voel je je een stuk minder machteloos en slachtoffer van wat je is overkomen. Ik geniet, van het idee alleen al. We kunnen weer verder !
Vrijdag - 05/10/2012 - Wat een rustige week had moeten zijn, is heel anders uitgedraaid : 3 avonden op rij op stap (leuke repetitie, gezellig etentje, filmavond Join2Bike). Een raar soort conditietraining als je gewoon bent van om 22.30u te gaan slapen na een avond voor de buis (gelukkig moet ik er nooit vroeg uit). Maar wel goed voor de batterijen ! Woensdag op bezoek geweest bij een nieuwe vriendin die ik leerde kennen in Pellenberg. Jonge moeder met 2 zoontjes. Zij is er erger aan toe dan ik. Stappen zit er voor haar voorlopig nog niet in. Ik hoop voor haar dat dat nog komt maar het zal zwaar werken zijn. Komaan, Inge, inhangen he ! Zij heeft ook alle dagen kine. Via politieke weg zijn we nog op het spoor gekomen van een mogelijke gelijkvloerse woning in Blauwput (Kessel-Lo), nieuwe wijk in aanbouw op de Centrale Werkplaatsen maar die zou pas in 2014 klaar zijn, de aanpassingen zouden we wel nog zelf moeten doen (begrijpe wie kan !?). Zo gauw we daar meer zekerheid over hebben, zal ik daar natuurlijk uitvoerig over berichten. Ondertussen heb ik hopelijk wat minder hoofdpijn. Nu ik minder pijnstillers slik, is dat wel wat gebeterd maar ik heb nog steeds dagen met hoofdpijn waarop ik geen pijnstiller mag nemen omdat ik er de vorige dag al 1 genomen heb. 3 dagen per week is echt niet veel hoor, dan schieten er nog 4 over. Je leert er wel mee leven en relativeren (intensiteit, oorsprong, duur). Meestal is het toch schedelpijn. Dat botluik verteert niet ongemerkt. Ik zal blij zijn als het eruit is. Ik heb wel van mijn huisarts vernomen dat ik de bloedverdunners niet mag onderbreken voor die operatie. De cardioloog vindt het te riskant zolang mijn been verlammingsverschijnselen vertoont ! Hoe ze dat gaan doen, is mij een vraagteken ! Als ze me rechtop zetten tijdens de operatie, is het bloedverlies misschien nog vrij beperkt. Enfin, ze zullen wel weten wat ze doen zeker. Zorgen voor later maar ik ga er zeker nog uitleg over vragen voor het zover is. Mijn verlamming weegt in totaal 34 kg. De helft van mijn totaal gewicht dat nu door de rechterkant alleen gedragen moet worden. Geen wonder dat ik 's middags een siësta nodig heb !
Maandag - 01/10/2012 - Wat een weekend van uitersten ! Van een feest (met mijn collega's) naar een begrafenis in familiekring (nonkel Sus is na 47 dagen ziekenhuis op 77 jaar overleden), naar een eerste fietstraining, met als afsluiter een val, in slow motion (zachte landing zonder erg), en pannenkoeken om af te sluiten. Veel mensen teruggezien en veel schouderklopjes gekregen. Dat heeft me heel veel deugd gedaan. Blijkt dat toch zo ongeveer de helft van mijn familie deze blog leest. Tijdens de fietstraining, onder een stralende zon, is onze tandem gedoopt tot Marcel-express (toepasselijker kan bijna niet met Marcel aan het stuur). Aan de koffietafel (met flink wat zware regenbuien) hebben wij onszelf omgedoopt tot tandem vermits we nu, nog meer dan vroeger, alles samen doen. Het heeft ons deugd gedaan maar het was ook wel vermoeiend. Gelukkig heb ik een kalme week voor de boeg, om te bekomen. Komt dus dik in orde. Voor wie het nog niet gezien heeft : deze blog is bijna een jaar oud ! Een jaar vol verrassingen (leuke en minder leuke), een jaar vol verbazing (heb ik dat allemaal geschreven en ik ben nog niet uitverteld !) en verwondering (waar haal ik dat toch vandaan ?) een doorzetter ben ik altijd wel geweest maar zoveel praat heb ik nooit gehad (ik was altijd de stilste van de groep). Ik wist niet dat ik dat in me had. Ik heb vooral peptalk voor mezelf geschreven (uiteraard) maar ik hoop dat ik hiermee ook anderen een duwtje in de rug kan geven. Kop op, moeilijke dagen gaan ook voorbij ! Morgen schijnt de zon wel weer. Er valt nog heel wat te beleven !
Vrijdag - 28/09/2012 - We hebben een opwindende week achter de rug. Maandag ben ik voor een eerste pas van mijn nieuwe, orthopedische schoenen mogen gaan. Daarbij mocht ik dan een model kiezen. Daarna was het haasten naar de kine en daarna zijn we naar een huis zonder trappen gaan kijken in Wijgmaal. Ik was er direct weg van maar uiteindelijk na veel wikken, wegen en rekenen, zijn we tot de conclusie gekomen om
toch geen bod te doen . Om het wat
rolstoelvriendelijker te maken, zouden we met 100.000 extra nog niet
toekomen en dan is de investering op onze leeftijd toch wat te zwaar.
Om de badkamer te toegankelijk te maken = vergroten, moeten we de keuken
uitbreken en in de leefruimte installeren. Om plaats te
winnen in de leefruimte moeten we de patio volledig opnemen in de
veranda, de radiators vervangen door vloerverwarming (daar kunnen we een
warmtewisselaar op aansluiten die we in de voortuin (zuiden) kunnen inwerken.
Het tuinhuis vervangen door een groter exemplaar met carport omdat we de
garage nodig hebben voor onze fietsen en scooter en reserverolstoel.
Zonnepanelen op het dak om het energieplaatje wat te verlichten.
Daarnaast zien onze kinderen, die voor hun studie/werk steeds naar
Leuven moeten het niet zitten om dat met de fiets te doen zoals nu. Verder ligt ons sociaal leven verankerd in Kessel-lo en zou onze ecologische voetafdruk serieus vergroten. Je
ziet er zijn voor ons teveel bezwaren om op deze piste door te gaan,
zeker aan de gestelde vraagprijs (280.000 = 320.000 notariskosten incl.). Spijtig want de omgeving sprak ons
heel erg aan. De wijk (met voortuintjes en veel hagen) gaf ons, fervente kampeerders, een waar
vakantiegevoel (je waant je op een camping). Verder ben ik met mijn huisarts tot de conclusie gekomen, mocht ik op een normale leeftijd in menopauze gekomen zijn (opvliegers/vapeurs zijn mij nog steeds vreemd) dan zou mij deze hele toestand bespaard gebleven zijn. Hoe het leven een mens soms parten kan spelen ! Eén lichtpuntje : Marcel heeft op Facebook een pagina gevonden voor partners van mensen met een NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) waarop iemand getuigt dat haar echtgenoot na zijn cranio-plastie verlost was van hoofdpijn ! Het kan dus maar is niet zeker. Mijn dikke bougies gaan opgebrand zijn tegen december ! Daar kunnen we weer effen mee verder. Ik hoop dat ik er goed doorkom want ik wil weten hoever ik nog kan komen met mijn linkerhand en -arm. En ik geniet van de liefdevolle zorg van mijn huisgenoten (bedankt Marcel, mijn witte prins met het gouden hart en zonen die nu nog duidelijker aarden naar hun vader) waar ik toch de 30 beste jaren van mijn leven voor gezorgd heb. Volgens mijn kinesist weegt die lamme arm zoveel als een volle emmer water. Om u een idee te geven waar ik aan sleur als ik recht sta ! Het geeft mij wel zin om mij daarvan, of toch het onderste deel ervan, te ontdoen voor mijn oude dag. Mijn schouder heeft last van subluxatie (bijna-ontwrichting) door dat nutteloze gewicht. Daardoor kan ik er ook niet op liggen en ben ik voorlopig verplicht op mijn rug te slapen. ik hoop na mijn schedelreconstructie weer minstens op mijn rechteroor te kunnen liggen, laat staan op mijn rechterzij. Vanavond is het personeelsfeest van mijn werk. Ik ben alvast naar de kapper geweest want mijn directeur heeft de gewoonte om met ieder personeelslid op de foto te gaan (dat wordt een mooie volgend jaar met een gaaf hoofd !) Ik ben weer maar eens benieuwd ! Zaterdag wordt een broer van mijn moeder begraven (zie ik de familie nog eens voor mijn operatie) en zondag beginnen de fietstrainingen van Join2Bike weer. Druk, druk, druk. Ik zal volgende week nodig hebben om uit te rusten.
