Donderdag - 12/07/2012 - Mijn neerslachtige bui is gelukkig alweer over. Dinsdag heb ik een goed gesprek gehad met mijn spiritueel aangelegde logopediste, Lut Lemmens, we hadden het over engelbewaarders en zo. Zij is ervan overtuigd dat ik er een hele goede moet hebben om zo door het oog van de naald te kunnen kruipen en er zo sterk uit te komen en dan heb ik nog Marcel, mijn levende beschermengel, steun en toeverlaat, die mij met zoveel liefdevolle zorg omringt. Zoveel dat hij met mij de Galibier wil oprijden, hoewel hij nooit zo'n fietser was, en dat mensen er kippenvel van krijgen als ze hem bezig zien. Dankzij hem kan ik sterk zijn en dankzij de steun van mijn familie en zovele andere mensen die nu blijk geven dat ze mij een warm hart toedragen en ook daadwerkelijk willen verder helpen. Dan kan ik toch niet bij de pakken gaan zitten en treuren om wat ik kwijt ben. Opgeven staat nog steeds niet in mijn woordenboek. Eraan werken, is meer iets voor mij en dan zie ik wel waar ik over 8 jaar uitkom. Wat niet is, kan later nog komen als we eraan werken ! Morgen kan ik mijn sandalen gaan afhalen. De schoenmaker stond erop dat ik erbij ben om ze af te halen, dan zijn we ineens ook zeker dat de aanpassingen goed zijn en hoeven we geen 3 - 4 keren terug te gaan voor iets dat we vergeten waren. Die man haalt graag eer van zijn werk, zo heb ik het graag. Volgende week heb ik dan nog een afspraak in Pellenberg om mijn voetspalk te laten aanpassen. Die snijdt een beetje in mijn enkel. Als dat opgelost is, zal ik waarschijnlijk wel goed kunnen stappen op sandalen. Weer iets om naar uit te kijken !
Maandag - 09/07/2012 - Ik begin wat last te krijgen van sluipend pessimisme, gedachten als : 1) zal ik wel volledig herstellen ? Als ik er wat aan kan doen, wel natuurlijk. Mijn 'goede' voorbeelden blijken beide niet zo erg verlamd geweest te zijn als ik, hebben ook geen schedeloperatie gehad. 2) Had ik die pil maar nooit genomen, hadden ze me maar gewaarschuwd voor de gevaren als je de 50 voorbij bent. Maar daarmee kom je niet vooruit, dus schud ik ze liefst zo gauw mogelijk van mij af en probeer te kijken naar wat ik al wel kan. Toen ik net uit de coma was, kon ik niets : nog geen 15 minuten rechtop zitten, aanvankelijk niet praten, maar dat kan ik mij niet herinneren, niet lezen. Zelfs mijn eigen dromen (echte nachtmerries) beleefde ik als werkelijkheid en als ik daar iets over vertelde, werd dat geïnterpreteerd als wartaal. Stilaan beterde dat. Pas in Pellenberg begreep waarvoor dat opzitten nodig was. Ik had een minimum aan conditie nodig om de revalidatie aan te kunnen. Van de ene dag op de andere moest ik van de ganse dag liggen, in staat zijn om de hele dag van de ene therapie naar de andere te gaan, van 10 u 's morgens tot 5 u in de namiddag. Gelukkig kreeg ik 's middags een uurtje platte rust. Dat neem ik nu nog steeds om mijn romp ook wat rust te gunnen. Die moet nog steeds het gewicht van de lamme kant mee overeind houden en tegen de middag voel ik dat wel. Nu kan ik lezen, kruiswoordraadsels oplossen, breien, op mijn laptop het één en ander doen, vooral contact houden met de buitenwereld (naar mijn gevoel ben ik er een jaar niet bij geweest. Ik heb één en ander niet meegemaakt zoals de toestanden in Japan. Stel u voor dat we daar geweest waren tijdens die natuurrampen ! Ik kan het me amper voordtellen !!! Dan hadden we samen met Wim en Noëlle een oplossing moeten zoeken om terug thuis te geraken. Ik ben zo blij dat we 5 jaar eerder al de reis van ons leven maakten naar Mexico (alles volgens plan) met de luxe van een week All-in aan het eind. We hebben daarna nog enkele kortere reizen gemaakt naar Europese eilanden waarmee we ons deel gehad hadden, naar mijn gevoel toch alleszins. Toen de kinderen nog klein waren, hadden we maar een beperkt budget en probeerden we er het beste van te maken met onze tent en onze creativiteit bij het kamperen in eigen land tot Sabena overkop ging. Toen vond ik heel snel werk, waar ik me vrij snel goed bij voelde. Als ik er zo op terugkijk, kan ik alleen maar blij zijn met alles wat ik al gehad heb. Als ik dan sommige mensen hoor klagen, denk ik : Mens zolang je mobiel bent, valt het allemaal nog mee. Als je zoals ik ineens aan je bed en je rolstoel gekluisterd wordt, dat is iets heel anders. Ik hoop dat het stappen met mijn nieuwe, orthopedische schoen snel betert en dat we dan deze bladzijde kunnen omslaan en er voor de rest weer het beste van kunnen maken. Vooruit, ik wil alleen maar vooruit. Dat ter plaatse trappelen van de afgelopen 6 maanden begin ik stilaan beu te worden. Ik denk dat ik mijn blog maar eens ga herlezen. ik kan wel een 'oppepper' gebruiken en waarom niet één van mijn eigen hand ? Van mijn huisarts heb ik het heuglijke nieuws gekregen dat in de nieuwe generatie anticonceptiepillen een bloedverdunner is ingebouwd waardoor zo'n zware accidenten als het mijn vermeden worden. Daar was ik heel blij mee. Voor mij komt dat wel rijkelijk te laat maar dan zal het anderen toch niet meer overkomen. Deze situatie is echt geen lachertje, zelfs voor een geboren optimist.
