Dinsdag - 18/09/2012 - Rechtzetting van zaterdag. Wim fluit mij al terug ivm dat privéonderwijs aan de KUL : "Ik denk dat je iets verkeerd begrepen hebt. We zijn zaterdag niet met 2
afgestudeerd maar met zo'n 15-tal Japanologen. Daarvan zijn er 2 die in
september met grote onderscheiding afgestudeerd zijn. In juli waren er
slechts 3 of 4 japanologen afgestudeerd, omdat de meerderheid toen nog
niet klaar was met zijn thesis. Ik heb dus geen quasi privé-onderwijs
gehad, want we waren met een 20-tal masterstudenten in Japanologie, en
met mijn keuzevakken zat ik meestal tussen 100 à 200 economiestudenten.
De Japanologie-sectie is minstens tweemaal zo groot als die van de
klassieke talen. Zeker in het eerste jaar zijn er sinds een drietal jaar
telkens meer dan 100 studenten ingeschreven." Ik heb wel eens meer last van voorbarige conclusies waardoor ik anderen al eens op het verkeerde been zet. Mijn excuses. Ik hoop echt dat die laatste schedeloperatie achter de rug is voor de feestdagen. Ik heb mijn foto's van een jaar geleden nog eens bekeken en het verschil met nu is toch wel erg groot geworden. Ik hoop dat mijn collega's niet te erg gaan schrikken en dat dat restje botluik het nog zolang uithoudt !
Maandag - 17/09/2012 - Nabeschouwing op zondag : die zwakke rug heeft dan wel een domper gezet op mijn jong leven maar heeft mij wel prima voorbereid op een nog beperktere mobiliteit zoals nu. Ik heb nooit met mijn kinderen kunnen ravotten zoals ik dat vroeger in de Chiro deed. Als ze vielen, zei ik :"Kom hier dat ik u opraap" voor ik ze kon troosten. Als ze op mijn schoot wilden zitten, moest ik eerst zelf gaan zitten (liefst in de een zetel) waarna ze op mijn schoot konden klimmen. Gelukkig kon ik nog fietsen en zwemmen met hen. We zijn dus veel op stap geweest, vooral als Marcel in de nachtploeg zat ! We hebben bij onze activiteiten altijd rekening moeten houden met mijn rug. Met enige creativiteit konden we toch nog kamperen, fietsen (5 fietsen bovenop de remorque met kampeergerief), zwemmen en wandelen. Pretparken lagen mij veel minder maar die waren toch te duur voor onze portemonnaie. Daar kwamen ze wel met vriendjes, school of jeugdbeweging en dat was dan dubbele pret omdat ze er zo weinig kwamen. Ik wil hiermee niet zeggen dat mijn huidige toestand mij niet zwaar valt, integendeel. Toen kon ik, op goede dagen, nog uit de voeten en mits de nodige voorzichtigheid en met de hulp van homeopaat en osteopaat had ik langere periodes van goede dagen. Nu zijn er zelfs geen goede dagen meer maar ik ben gelukkig niet meer aan mijn rolstoel gekluisterd zoals vorig jaar en dat is toch al heel wat ! Ik ben nog steeds benieuwd hoever ik de volgende 5 jaar nog ga geraken met revalideren dankzij de dagelijkse kine.
